"მზემ ვერ შევალა მთვარე" (ნაწილი 2)


თავი მეორე


სანამ საკუთარ თავს გააგაცნობდით სიცივეზე გესაუბრეთ და ცივ რუსეთზე . პირქუში ზამთრიდან გავაგრძელებ,აქვე
იმასაც დავამატებ და გეტყვით, რომ 7 წლის წინ დასრულებულმა ბავშვობის სევდამ ბევრჯერ შემახსენათავი , მაგრამ უკანასკნელად დიდი უფსკრული დატოვა ,სადაც თუ წამოყოლას აპირებთ კითხვა განაგრძეთ...
დიახ ზუსტად ის სუსხი დეკემბერი იყო, 2017 წლისდეკემბერი იყო, როცა ის გამოჩნდა . ჯიოვანი გამოჩნდა . ჩემი 'ჯიოვანი'. ყველაფერი ძალიან უბრალოდ დაიწყო . სუსტი აღნაგობის გაძვვალტყავებული , (ამსიტყვის სრული მნიშვნელობით) ერთი შეხედვითსაკმაოდ სიმპათიური, მიმზიდველი და თავშიავარდნილიდედიკოს ბიჭის იერს ტოვებდა , ტოვებდა კიარა იყო .
ზედმეტად გათამამებული , თავხედი და უტიფარი იყო .რომ გეკითხათ
მორიდებული იყო , მაგრამ არა . მე მასსაკმაოდ კარგად ვიცნობ სულაც არ იყო
მორიდებული.მიზანდასახული და ჯიუტი იყო . აზარტულ თამაშს ჰგავდა.
რამოდენიმე ხელს მოგაგებინებდა და მერე ისე მოგიგებდა
წამოდგომას ძლივს ახერხებდი , წყობიდან გამოყავდი.მომწერა და მეც ავყევი ,
ვიფიქრე მე ალთას ის ბალთას დიდი მომავალი მაინც არგვაქვს და ცოტა დროს მოვკლავ თავს შევიქცევთქო , თანაც ისეთი მიმზიდველი იყო უარს როგორ ეტყოდი. ყველაფრის მთქმელი თვალები ჰქონდა ერთიშეხედვით . ვერც გავრისკე უარის თქმა . ყველაფერი ასე უბრალოდ მიმწოერით დაიწყო. ვერთობოდით . თავს ვირთობდი და საკუთარ ქსელში თვითონვე გავები. სანამ მემეგონა რომ ვერთობოდი მისით და დრო გამყავდა მანამისე შევეჩვიე , როგორც ერთი ამოსუნთქვით წასაკიხ წიგნს. დრო გადიოდა და ყველაფერი უფროს ერიოზულდებოდა . გაჩნდა ჩვენშორის ურთიერთობისთვის ისეთი მნიშვნელოვანი სიტყვები ,როგორებიცაა : ნდობა, ურთიერთპატივისცემა,გულწრფელობა, ერთგულება . ვერც კი ვამჩნევდი ისემი ქროდა დრო და ისე ვექცეოდი მის კლანჭებში. ვერც ვწყდებოდი და არც მინდოდა . მსიამოვნებდა .მსიამოვნებდა ყოველი დღე ,ღამის მოლოდინში . მაშინ ჩვეულებრივი მოახლე ვიყავი. დიახ ზოგჯერ ალგაზრდებს გვიწევს რაღაც პერიოდით საკუთარ ცხოვრებას მოვსწყდეთ, რომ შემდეგ უფრო გემრიელად მოვკალათდეთ მასში. ჩვეულებრივი მოახლე ვიყავი დაპარალელურად ძიძა .
მთელი სახლის დასუფთავება და ბავშვებზე ყურადღების მიქცევა ჩემი ვალდებულება იყო .არც მიჭირდა . ყველაფერს ვასწრებდი . ყოველი დღე ერთფეროვანი იყო ,
რომარა გიგი დიდხანს ვერ გავსტანდიამ ერთფეროვნებას. მოსაღამოვდებოდა თუ
არაჩავუჯდებოდი ტელეფონს და გავაბამდით ბაასს. სასაუბროთემა არასდროს
გველეოდა . რაღაც უხილავი ძაფი იყო
გაბმული ჩვენს შორის , რომელიც მუდამ ერთმანეთისკენ გვიზიდავდა. რაოდენ უაზროც არუნდა ყოფილიყო თემა,ჩვენ სულ მოვნახავდით გზას რომ ის საინტერესო გაგვეხადა .

თავი მესამე

ზუსტად ასე დავახლოვდით , ძალიან მიამიტი და მიმნდობი ვარ , საკმაოდ გულწრფელიც . მაგრამ არასდროს საკუთარი მშობლებისთვისაც კიარ მიმიცია იმის უფლება,რომ რაღაც რაღაც უფრო
იდუმალი გამენდო მათთვის .მასთან კი ეს უბრალოდ არ მჭირდებოდა . შეეძლო
გაეგო ყველაფერი უთქმელად. მას ჩემი ისე ესმოდა ,როგორც ყველაზე კარგმსმენელს-მუსიკის. მეც აღმოვაჩინე , რაღაც დაფარული .ყველა ადამიანი მისებურად ფარავს
რაღაც კოკრეტულ ისტორიას ,რომელის მისგარდა არავინ იცის და ეჰ ნეტავ არ დამემალა . ვნახე ბევრი რამ.ვნახე რომ ამ თავზეხელაღებული ჯიუტი პირქუში და მკაცრი ადამიანის უკან ბევრად უფრო ბავშვური გულთბილი და უბოროტო არსება იმალებოდა .ერთიშეხედვით მისი
ფარისევლური თვალების უკან კიდიდი სევდა , რომელსაც სულთან ატარებდა. ნელ-ნელა მარტივი ხდებოდა მისი შეცნობა,მაგრამ
დღემდე დარჩა რაღაც უთქმელი , რაღაც იყო რასაც ვერამბობდა . ზოგადად ადამიანები ერთმანეთს ჰგვანან მაგრამ ჩვენშორის უფრო დიდი მსგავსება იყო . ერთი შეხედვით დიდად განსხვავებულები ვიყავით მაგრამ მაინც იყო რაღაც ისეთი რასაც სხვა ვერა მაგრამ ჩვენ შევამჩნდევდით.ორივე გულისსიღრმეში მარტო სულები ვიყავით მანამსანამ ერთმანეთს აღმოვაჩენდით თუმცა ბოლომდე არასდროს ვიხსნებოდით . მე სულ ვცდილობდი რაღაც,რაღაც რააა თქვენთვის უკვე ნაცნობი "ბავშვობისდასასრული" , დამეტოვებინა განა იმიტომ რომ ნდობაარმქონდა , შიში უფრო მქონდა და არმინდოდაშევცოდებოდი. ეგეც რო არა რა უნდა მეთქვა ? ან როგორ?ალბათ ეს შიში უფრო იყო ვიდრე რიდი. ვიციდანამდვილებით ვიცი რომ მასაც ჰქონდა საიდუმლო , რაღაც რასაც ვერ ამბობდა . ზოგჯერ ჩვენი ფიქრებიიმდენად ერთი იყო , რომ ვერც კი ვიჯერებდი. როგორშეიძლებოდა ადამიანს ორი წუთის შემდეგ ზუსტად ისეთქვა რასაც მე წამის წინ ვფიქრობდი და ვერ ვუბნებოდი.ამას ვამჩნევდი სულ ვამჩნევდი და თითო ოროლაგამონაკლისების გარდა მისთვის არასდროს მითქვამს .ვუზიარებდით ერთმანეთს ემოციებს, განცდებს , მიზნებს,მომხდარ მოვლენებს რაც კიდევ უფრო გვაახლოვებდა . მეჩანახატების გაკეთება დავიწყე და დიდი აღტაცებითველოდებოდი როდის წაიკითხავდა და რამდენადმოეწონებოდა , რამდენად დავიმსახურებდი შექებას .მეხუთე კლასელი ბავშვივით მიხაროდა როცა მეტყოდა: "ვარამაგარია" .თითქოს უმაღლესი შეფასება მივიღემასწავლებლისგან და მოტივირებულად და გამიზნულადდიდი ემოციებით ვემზადებოდი ახალი ჩანახატისგასაკეთებლად. ასე გავიდა თვეეები და ამთვებისგანმავლობაში ერთხელად კი არ გვითქვამსერთმანეთისთვის
'დილამშვიდობისა' . ერთხელ საყვედურადაც კი ვუთხარიდა მეორე დილით თუ გამოიცნობთ რადამხვდა ?რათქმაუნდა რათქმაუნდა .
ეს ის უმნიშვნელო ელემენტები იყო რაც ერთ მთლიანობასქმნიდა და რისკენაც მივისწრაფოდით ორივენი. მთავარიის კიარ იყო რამდენად შორს თუ ახლოს ვიყავითერთმანეთთან ან თუნდაც ის რამდენად ვიცნობდით თუარა ერთმანეთს , აქ მთავრი ის ბედნიერება იყო , რომელიცყოველ ღამე ღიმილს მგვრიდა სახეზე და რომელმაცოცნებების ლაბირინთში ჩამაგდო. ათასნაირი აზრებიმიტრიალებდა თავში , ძალიან ბევრს ვფიქრობდი,ვხედავდი რომ დამოკიდებული გავხდი , ვხედავდიროგორ შემეძლო უაზროდ , უკიდეგანოდ დამეთმო დრომისთვის და როგორ მიმეღო სიამოვნება მასთანსაუბრისგან. ეს ყველაფერი სიზმარს ჰგავდა დავფიქრობდი აი ახლა უთუოდ გამეღვიძება დადამთავრდება ეს ტკბილი სიზმარიცთქო. მაგრამ არა .ილუზია მეგონა , მეგონა შევქმენი საკუთარი თავისგამრთობი ილუზიონისტი , რომელიც ზუსტად ისემეთამაშებოდა როგორც საჭირო იყო . იშვიათობა იყო.ასეთი ადამიანის მნახველი არ ვარ . ერთადერთი პირობადავარღვიე , საკუათარ თავს მივეცი პირობა, რომარასდროს არცერთ მამაკაცს არ მოვუშვებდი ჩემი სულისსიახლოვეს , მაგრამ მე გიგი გამოჩნდა ,თუმცა არ ვნანობწამით არ ვნანობ იმას რაც იყო, თუნდაც იმიტომ რომ ეს არგანმეორდება, ეს მხოლოდ ჩვენი ისტორია იყო და არაქმნიშვნელობა რამოხდა შემდეგ ან მანამდე მხოლოდ ისდრო,ის მომენტი, ის ემოციები ღირდა ამად.ჩვენ არავისვგავდით და არც არავის ვბაძავდით. ჩვენ უბრალოდვიყავით ორი პატარა ქალაქი ცალ-ცალკე , რომელიცსახელმწიფოს ქმნიდა.

თავი მეოთხე

თუმცაღა ვინთქვა რომ ბედის იღბალი სულ წაღმა ტრიალებს?
სულაც არა . ცუდი პერიოდები გვქონდა .
ზოგჯერ გაუსაძლისად აუტანელი იყო ამას ისიც ემატებოდა, რომ არ მეუბნებოდასიმართლეს , ბოლომდე არ ამბობდა რახდებოდა მისთავს . ზემოთაც ავღნიშნე , მე ამასვხედავდი. მაგრამ
არ ვაძალებდი . დაძალება რა ხილია თუ თქმა არ სურდა . სწორედ ეს უთქმელობა გახდაყველაფრის მიზეზი , ეს წყეული უთქმელობა . ნეტა გულახდილი ვყოფილიყავი ,ნეტაყველაფერი მეთქვა . მივნდობოდი ბოლომდე , ისიც ხომ ამას იზამდა და ახლა ასე კიარაყველაფეერი სხვაგვარად იქნებოდა . მაგრამ მომხდარს რაღა ეშველება , წარსული წარსულიადა მოგონებად დარჩა . მაგრამ არა ტკბილ არამედ სულისშემძვრელ მოგონებად , რომელიც არ მასვენებს და არც ველი რომ მომასვენებს . გული მტკივა და ვწუხვარ,რომ ყველაფრისთავი და თავი მე ვიყავი. ნეტა სულარ გამეცნოთქო წამოცდება ჩემს წყეულ ბაგეებს დამაშინვე ტუჩზე ავიფარებ ხელებს , მე ხომ მაშინ ისეთი ბედნიერი ვიყავი. შიგადაშიგვკამათობდით ვშორდებოდით ვროგდებოდით , თითქოს წავუწყვილებდით , მაგრამ არა ჩვენდიდი ტკივილი გვაერთიანბდა მაშინაც და ახლაც , ან მე ვყოფილვარ ბრმა და ყველაფერიმეჩვენებოდა. მაგრამ არის შეცდომა , რომელსა ვერ გამოასწორებ . მე ვერ შევძელი მისთვისსიმართლის თქმა და გადავწყვიტე ტყუილი მეთქვა, "გიღალატეთქო ვუთხარი , ჩემისურვილით წავედი სხვასთანთქო" არადა არასდროს ფიქრშიც კი არმიღალატია , მე ვერშევძლებდი უბრალოდ ღალატს და მივეცი არჩევანის თავისუფლება. მე მიმატოვეს. ტყუილსგამართლება არაქვს . მესმის იცით მესმის მისი. ნეტავ სიმართლე , როგორ უნდა მეთქვა ?!აქამდე იმის მოლოდინი მქონდა , რომ ერთხელ ერთდღესაც ის წყეული დღეცდამავიწყდებოდა და ის საზიზღარი კოშმარებიც მომასვენებდა , მაგრამ მომემატასადარდებელი განა მომაკლდა, ახლა
კიდევ ვიღაცას ველოდები , რომელიც არმოვა. ვიცი რომ არ მოვა და მაინც ველი. რამდენიხანი შეიძლებ ელოდო ვინმეს? და რამეს? მე ვფიქრობ სულ დაველოდები . ახლა ოდნავშეღებულ კარს ფართოდ გაგიღებთ და ჩუმ მაყურებლად გაქცევთ , ჩემი განვლილიპერიოდისა.
ვერბენიას ჩანახატები:


პირველი
"ოცნებად არ გადამექცე გთხოვ ძალიან გთხოვ ცუდად ვარ ვიცი რო გწყინს მაგრამ მაინცმიგებ . ვიცი რო არმოგწონს მაგრამ მაინც ჩემთან გინდა . მომენატრე კიარა სულმენატრები .შენთან საუბარი ყველაფერზე მეტია"


მეორე

"მარტო ვარ სულ მარტო ვარ . თავი მგლების გარემოცვაში მგონია სადაც ორი განოსავალი მაქ ან მგლებს ხახაში ჩავუხტე ან უკიდეგგანო უფსკრულში ჩავხტე სადაც სიბნელეც კი იკარგება . მაინც ალბათ ამ უკანასკნელს აირჩევდა ადამიანი ჩემსადგილას იმიტომ რომ არიცი ამ უფაკრულის იქით რა გელოდება ადამიანს , მგლებს როცა გახედავ მაშინ კი ნამდვიალდ იცი რაგელოდება . გაზაფხულდა ? ჰაჰ სადაა გაზაფხული ?! ილუზია ყოფილა გაზაფხული , საქართველოდან შენორჩენილი ილუზია . მარტო ვარ ან ვაგდივარ თუგინდ ამ უზარმაზარ ქალაქში და არვიცი საკუთარი თავისთვის თუ სხვისთვის რის დამტკიცებას ვცდილობ. რომ დამოუკიდებლადაც შემიძლია საკუთარ თავს მივხედო? შემიძლია კი , შემხლებია თურმე . მერე ? ახლა რა ბავშვობა მომინდა? დედიკოდამამიკოს რო თვალებში შესციცინებენ ? არა რაღაც სხვა მინდა . მინდა გავიჭრა ბნელიდან გაზაფხულის სურნელოვან მდელოზე . მწვანე კამკამა და სუფთა ბალახებზე , ქვემოთ რომ ბამბასავით ჰაეროვნად გეფინება მიწაც ისეთ ადგილას . მინდა დავივიწყო რამდენიმე თვე განვლილი დიახ მინდა მინდა რომ დავივიწყო უეცრად შემოჭრილი შველი ჩემს მდელოზე .(შველი მევიცი ვინარი) იმიტომ რომ სწრაფი სირბილი სცოდნია ამ ოხერს , მაჩქარებს. ზოგჯერ თავდახრილი დამიდგება და მელაერსება მერე გარბის .მერე იმის მოლოდინში ვარ რამე ხორ დაემართა , მაგრამ ამის გაფიქრებისთანაცე 'გამოხტება' თითქოს გულმა უგრძნოო და მომელაერსება , მიყვარს ეს თავნება ,ისიც მიყვარს რომ მენატრება და ისიც რომ მასზე ვღელავ .მხოლოდ ,მოლოდინს ვეღარ ვიტან . მუხლებში ვიკბეთები და ვეცემი , წამოვდგები სირბილს ვაგრძელებ და ისევ ვეცემი . ყველა დაცემის მერე ვდგები . ახლა კი უკვე ტკივილსაც ვგრძნობ , პირდაპირ ნერვებზე დამივლის ტკივილი ყველა სახსარს შეეხება და მახსენებს რომ საკუთარ თავს უნდა ვაჯობო , ექოდ ჩამესმის ყურებში - 'შენ
ამას თუუ შეძლებ მარტო' , მარტო მარტო მარტოო მარტოოო მარრ ტოო . დიახ მე ეს შემიძლია აი ამას ვუმტკივებ საკუთარ თავს . ჩასვლა რატოა საჭირო? იმიტომ რომ მე ჩემი ცხოვრება მიყვარს და ჩემს ცხოვრებას უნდა დავუბრუნდე იქოდან გავაგრძელო სადაც გავჩერდი და არა სხვის ცხოვრებაში შევიჭრა. ახლა სხვისი ცზოვრებით ვცხოვრობ . როცა დავბრუნდები ჩემსას ისევ დავეპატრონები უფრო მხნედ და შემდეგ ნამდვილად შესაძლოა
საშიში და სახიფათო ნაბიჯი გადავდგა , მიყვარს რისკი . თავისი რითმიაქ .ჩემს ცხოვრებაში თუ რაიმე ისე ვერ იქნება;პასუხი მარტივია-ჩემი ცხოვრებააა და მორჩა. ნეტა ახლა შემეძლოს ხელებ გაშლილი , ყვირილით გავიქცე ძალიან დიდი სისწრაფით ცივი ჰაერი რომ ალმურად გედება სახეზე , გული რომ ამოვარდნამდე გიცემს , სუნთქვისგან 'ქოშინს' რომ იწყებ ,თმები რომ ცალკე ისტორიას ქმნის მოკლედ -მანამ სანამ ყველაფრის ტკივილს არ ვიგრძნობ და არ დავეცემი. ამაზე ტკბილი დაცემა არ იარსებებდა ჩემს ცხოვრებაში. ეს არის 'დაცემა' თავისუფლებისთვის . ან გავიქცე და დაცემის დროს კიარ დავეცეე- კლდეში გადავფრინდე ,მერე ჩავეშვა გრილ წყალში და დაღლამდე ვიცურავო (კიარ მოვკვდე არამედ გადავჩე , აქამდე არასდროს მიფიქრია 'გადარჩენაზე'-ახლა ვფიქრობ) თევზებთან ერთად , ბოლოს მდელოზე ამოვხოხდე ,გავიხადო ,მზეს მივეფიცხო და დაველოდო ღამეს . ღამე მიყვარს , შემიყვარდა ღამე . ამაზეა ნათქვამი 'მშენებლობა ნგრევით იწყებაო, თურმე" . ეგ კიარადა სასაცილო რაარი იცი? საბოლოოდ ჩვენ ადამიანის ლამაზ სახეებ და ტანებს კიარა სულს ვიმახსოვრებთ. ამიტომ ყველა ჭკვიანი ადამიანი ცხოვრება მეგზურად -მეგობრად-მეუღლედ-ამხანაგად-დარდისგამზიარებლად-თანამშრომლად და რაც გინდ ის დაარქვით ისეთ ადამიანს ირჩევს რომელსაც მისი ყველაზე ჩუმად ესმის , თითქმის უთქმელად .ადამიანს რომელიც მათ სულს ყველაზე მეტად ერგება, ეხება, ვნებს და შველის . ვინც მათ რეალურ 'მეს' ხედავს ყველა ნაკლით და მასკენ მაინც მიიწევს ისე, რომ არ ეშინია . მერე ადამიანები ისე არასწორად იქცევიან ხოლმე დასტაცებენ სხვისთვის განკუთვნილ სულებს ხელს ,უნამუსოდ..

მესამე

"გავგიჟდიიიი


მემგონი ოღონდ .მოკლედ მაოცებს ეს ბიჭი . ეს აუტანელი,ალერგიული,კაპასი და ანჩხლი ,თავშიავარდნილი ქალის მანერების ბიჭი მაგიჟებს . რატო? როცა მგონია რო ვსო აი ამის მერე ნაღდად არ ამიტანს ( განა მიმდა ეგრე იყოს) მაშინ ხდება თაფლი რბილ კარაქიან პურზე გადასმული თაფლი . ან თოვლი , მზეამოსულზე რო ლავა მოდებულივით სწრაფად ორთქლდება .ასოთხმოცი გრადუსით ტრიალდება და ხდება გამგები, მომენი, ამტანი . მისმენს , იტანს ლანძღვას, კაპრიზებს, მატრაკვეცობებს, მაიმუნობებს ,ათას აუტანელს და ათიათას გაუგებარს . იტანს და მეუბნება "დაიკიდე", "არაუშავს" ,
"ჩუმადრა" , "ჩუმადთქო" , "ეგაღარგაიმეორო" , "მოდიახლაამაზეიფიქრე" ....
მაოცებსთქო ხომ ვამბობ. რეალურად არვიცი რამინდა მინდა ვეჩხუბო , რო მერე ვნახო შედეგი. მინდა რაარაცეები ავუხსნა, რომერე ისევ შედეგი ვნახო. მინდა ზოგჯერ დავამშვიდო და გავუტარო , რომერე ისევ შედეგს დავაკვირდე. მოკლედ ამ შედეგებით მინდა მისი გაცნობა აბა ისე ვერაფერს გაიგებ თუ არა საქციელი , ქმედებები, რეაქციები. თავის მოკატუნებები იცის გავგაქტე რამდენჯერმე, არ მითქვამს ოღონდ, იფიქროს რო მჯერა ყველაფერი რასაც ამბობს . თავიდანვე მივხვდი პირველივე 'ქონვერსეიშენით' რომ ნათლიმამა სულარ აქვს ნანახი,მაგრამ მითხრა ვიციო. მერე 'ერთხელ ამერიკაში'- ს საუნდრეკი გავუგზავნე და ეს ვინ არ იცის კლასიკააო . ერთი თვის მერე უყურა არადა თან მითხრა მახსოვს 'ვუყურე და მართლა
რამაგარი ფილმიაო' თურაღაც მსგავსი .მე ვინრას გამომაპარებს , დეტალების დიდოსტატი ვარ . ზოგჯერ ისე გასცემენ დეტალები ამადამიანებს რომ.... მაშინ როცა მივხდი მაშინვე შემეძლო დაუწყებლის დამთავრება,მაგრამ 'ვინც ითმენს ის იგებს' გამიგია ხოდა მოცდა ვამჯობინე. არც არაფერი წამიგია . დრო გამყავდა ლაამაზად . ეგ კიარა ველოდებოდი საღამოს
, რომ
მონაწერი დამხვედროდა და გაგვება ბაასი. მომწონდა ეს ყველაფერი . მაგრამ ერთხელ
წავაგე . 'არაფერსწარმოადგენთქო' ვუთხარი და გაბრაზდა არადა თვითონ მილიონჯერ აქვს ნათქვამი , მეორე
დღეს რო არ დამხვდა მონაწერი ვიფიქრე, ძალიან ცუდად გამოვიდათქო და გადავწყვიტე ამეხსნა . ყბედი ვარ თორე ...
'ვინც ითმენს ის იგებს ' დამავიწყდებოდა? ეე ვიყბედე . .. ჰოდა დავიწყე ახსნები, განმარტებები .. ამყვა ისიც რათმაუნდა . წამეთამაშა . ნაგავი . ბოლოს გამიმხილა ვიცოდი რო მომწერდი მაინცო და ... მაშინ მივხვდი აეე დებილი ვისი , რამიქარეთქო ვუთხარი საკუთარ თავს . წავაგეე . ერთით ნოლი
, მის სასიკეთოდ . მერე სამიდღე გამორთული მქონდა ყველაფერი გამოვეთიშე თამაშს . საღაზროვნებას რო დავბრუნდებოდი. ესე როცა ვაკეთებ დამოკიდებული არ ვხდები , გასული დროის მთელ ურთიერთობას მინელდება და თავიდან ვიწყენ თითქოს ანუ მარტივია უფრო . მთავარია არშეტოპო თორე .... მოკლედ მერე გაგრძელდა ჩეულებრივ . ერთხელ მომიარა მარტოობამ და ვეუბნები ჩამეხუტე მეთქი და დამცინა , მაშინ დავრწმუნდი რომ ის არაფრით განსხავვდებოდა სხვებისგან და ზუსტად ისეთი იყო როგორც სხვები ოღონდ თავს იკატუნებდა ვითო სხვა იყო , რაღაც შემუშავებული მანერებით. ჰოდა მეც ავყევი ვითო ვიხუმრე .გავითამაშე..
მერე თამაში გავაგრძელე მეორე დღეს მაგრამ ეს წყენა დამრჩა . იმსაღამოს ვიმაიმუნე , იმდენი ვაწვალე საცოდავი, გულიამატკიე მეთქი ვუთხარი .
ემოციიას როცა არ გამოვხატავ მართლა მტკივა გული საშინლად თან გულის ისეთი ტკივილი არასდროს გიგრძვნია თითქოს პირდაპირ გულში რაღაც დანა გაგიყარეს .. ნაუცბადევი ტკივილია და მერე თითქოს რო გგონია ტკივილს-აუტანელს იტან და ითმენ და გგონია მეტი აღარ გეტკინება,თუთქოს შეეგუ ისე,მაგრამ უცბად ამ დანას გაუჩერებლად ატრილებენ ერთ ადგილას .რომელიც გიცოცხლებს მინელებულ ტკივილს და ზოგჯერ უფრო მეტად გტკივა ზოგჯერ ნაკლებად,მაგრამ სულ გაფხიზლებს ეს ტკივილი . რომელიც ისეთია რო ვერ ეჩვევი . ვერ ეჩვევი ამ ტკივილს ხან რა დოზით გტკივა ხან რა დოზით . აი ასეთი ტკივილი ვიცი . მაგრამ
მაშინ მართლა ვიმაიმუნე. ნუ მოკლედ იმსაღამოს მეუბნება ჩემთან გინდა ახლა შენო
და მსგავს რაღაცებს , გული მიოვიოხე იმდენი დავცინე . არადა მე რო ვუთხარი ჩემი პირით მაშინ დამცინა ჰოდა მეც დავცინე. თანაც მართლა რო მის გვერდით ვყოფილიყავი შესაძლოა მეთავაზა ერთი კაი მუშტი ცხვირში და კიდე უფრო გამელამაზებინა მაგის ტრადიციულად ქართული ცხვირი. მახინჯი მაიმუნი , სატანა, მანიაკი,დეგენერატი , მეზიზღება ამას ვიმეორებდი გულში ,ვახშობდი კიდევ უფრო ღრმად და ჩუმად მოლაპარაკე ნამდვილ ხმას,რომელიც გაიძახოდა: იტყუები! იტყუები! ვისატყუებ? სულ რომ იყვირო და იწივლო
ეგ სიტყვები ბოლო ხმაზეე მაიმც იცი , იცი რომ ....
ხო აი ზუსტად ასე იყო . მერე თამაში გავაგრძელეთქო ეგ იმაში გამოიხატა რო მეორე დღესვე კიარა მალევე ისევ გავქრი, ოღონდ ახლა
არა 2
არც 3 დღით ახლა კვირით ან ორი კვირთ შესაძლოა სამითაც ვაპირებდი . არვიცი რატო, არვისვიცი რასგრძნობს ახლა , ან ვაფშე გრძნობს თუ არა რამეს . იქნებ ვაფშე კიდია ? მაგრამ მეჭვება. ნეტა რას ფიქრობს ? და მაინც რაარაამქვეყნიური გრძნობაა , როცა ვიღაცა ელოდება შენს ჩასვლას,
შეხვედრას,
ნახვას,
შეხებას,
თვალებში ჩახედვას,
ლაპრაკს,
გაცნობას,
შენთან ერთად მთელი ღამის გათევას ღია ცის ქვეშ,
გაპარვას,

ან იქნებ კოცნას სულაც!
რაღაც სხვა ხდება და მე პირველად ჩემს ცხოვრებაში ისე მივყვები ამდინებას რო თითსაც არ ვანძრევ რომ დინების საპირისპიროდ წავიდე , პირიქით , მემმგონი გ ა ვ გ ი ჟ დ ი ! "



რაც მთავარია არ დაგავიწყდეთ ყველაფეისდა მიუხედავად
ცხოვრება გრძელდება .

ზოგჯერ დასასრული დასაწყისია .

და მაინც რა მოხდა ?

(შენიშვნა: შემდეგი ნაწილი დავდო ?)