თვალებიდან ცრემლები გადმომვარდა, უკან გავბრუნდი, ვაკოს ხმა გავიგე “ნიაა”-ო დამიძახა მაგრამ უკან არ მიმიხედავს, კიბეები ჩქარა ჩავირბინე და გაჩერებისკენ წავედი. პირველივე გამვლელი ტაკსი გავაჩერე, იმ სავადმყოფოს მისამართი ვუთხარი სადაც გიგი დავაწვინეთ და უკანა სავარძელზე მოვთავსდი. მეტირებოდა, როცა მახსენდებოდა კარებში მდგარი გოგო. ნერვები იმაზე უფრო მეშლებოდა ვაკოს მაისური რომ ეცვა.
-გიღალატათ? -მეუბნევა მძღოლი.
-რაა?
-გიღალატათთქო? რომ ტირით მაგიტომ გეკითხებით.
-რაღაც ეგეთი. -თავი ფანჯრისკენ მივატრიალე.
-არავის გამო არ ღირს შენი ცრემლების ღვრა შვილო. თუ მართლა უყვარხარ მოვა შენთან და პატიებას გთხოვს. -არაფერი მითქვამს, უბრალოდ გავუღიმე. მალე საავადმყოფოსთან მივედით. გარეთ ბიჭები ისხდნენ, მათ შორის რატიც. გვერდი ისე ავუარე არც მივსალმებივარ. სახე გასიებული ჰქონდა. შენობაში შევედი თუარა ეკა შემომეგება.
-გამარჯობა ქალბატონო ეკა! როგორ ხართ?
-ღვთის წყალობით კარგად შვილო. შენ როგორხარ?
-კარგად. გიგი მოვიდა გონს?
-კიი შვილო და ძალიან უნდა თქვენი გაცნობა!
-მეც მინდა. -გავუღიმე. მართლა მინდოდა მისი გაცნობა, საყვარელი ბიჭი ჩანდა.
-გუშინ რომ ბიჭი იყო შენთან ერთად არ მოვა? -მოშტერებული მიყურებდა პასუხის მოლოდინში.
-საქმე ჰქონდა და...
-მოვედიი! -უკნიდან ვაკოს ხმამ შემაწყვეტინა ლაპარაკი.
-მიხარია შვილო! -ვაკომ ჯერ ეკა გადაკოცნა მერე კი მე. რიაქცია არ მქონია. -წამოდით ბავშვებო პალატაში ავიდეთ. -ეკა წინ გაგვიძღა.
-ისე მოიქეცი თითქოს არაფერი მომხდარა გთხოვ. -ჩამჩურჩულა, მე კი პასუხის ნიშნად მხოლოდ თავი დავუქნიე. პალატასთან მივედით, ანი იქ აღარ იყო, ალბათ გააგდეს. ნუ ყოველ შემთხვევაში მე გავაგდებდი მათ ადგილას. ოთახში შევედით, გიგის თვალები დახუჭული ჰქონდა.
-დეე გძინავს? -ეკითხება ეკა გიგის და ისიც მაშინვე ახელს თვალებს.
-არა დეე. -ეკას უღიმის, მერე კი ჩვენსკენ იხედება.
-დედას სიცოხცლევ ესენი ისინი არიან, შენ რომ მოგიყვანეს. -ეკა გიგისკენ მიდის და თავზე კოცნის.
-გამარჯობა გიგი მე ვაკო ვარ, ეს ნია. -ერთი ხელი მე გადამხვია მეორე კი გიგის გაუწოდა. უკვე ნერვებზე თამაშობს ეს იდიოტი და თუ ამომასხა მერე ვანახებ ამას ხელის გადახვევებს და კოცნებს. გიგიმაც ჩამოართვა ხელი. რა ლამაზი თვალები ჰქონია. მუქი მწვანე, დედამისივით. ძალიან სიმპატიური ბიჭია.
-სასიამოვნოა. მადლობა დიდი რომ გადამარჩინეთ.
-სამადლობელი არაფერია, უბრალოდ ანი დაივიწყე და ასე გადამიხი მადლობას მე პირადად. -გამეცინა და მასაც გაეცინა.
-ეს გოგო ბოლოს მომიღებს. -თავი გააქნია. -ისედაც გავუშვი აქედან. გაუჩერებლად ტიროდა, მაგის წიკვინის თავი კიდე მართლა არ მქონდა. -ისევ იცინოდა. -ისე რომ იცოდეთ ძალიან უხდებით ერთმანეთს. -ნაძალადევად გავუღიმე.
-მადლობა. -ვუთხარი და თავი ჩავხარე.
-ნაჩხუბრები ხართ? -გაიცინა. ოხ ეს ბიჭები, ეგრევე როგორ ხვდებიან ყველაფერს.
-დაახლოვებით. -თქვა ვაკომ.
-კარგი გიგი წავედი მე საქმეები მაქვს. -გავუღიმე. -ისე სხვა სიტუაციაში რომ გაგვეცნო ერთმანეთი უფრო კარგი იქნებოდა, მაგრა არაუშავ. გამიხარდა რომ უკეთხარ. შეგეხმიანებით კიდევ, ახლო მომავალში.
-მეც მიხარია თქვენი გაცნობა.
-შეხვედრამდე! -ნახვამდისო როგორც კი თქვა გიგიმ ადგილიდან მოვტყდი. საერთოდ არ მინდოდა ვაკოსთან ლაპარაკი. მასაც არ შეუწუხებია თავი გამოყოლით და ამაზე უფრო მომეშალა ნერვები. უკვე ცუდად ვიყავი. აღარ შემეძლო ამდენის ატანა. მთაწმინდაზე წავედი და მთელი დღე იქ გავატარე. მიყვარს ეს ადგილი, მთელი თბილისი ჩანს. განათებული თბილისის ხედით ვტკბებოდი როცა ტელეფონმა უკვე მეასედ დარეკა. ნინი იყო და ვუპასუხე.
-სად ხარ გოგო მთელი დღე, ტელეფონზე მაინც გვიპასუხე, მოვკვდით ხალხი ნერვიულობით, თან მე ორსულად ვარ ხომ არ დაგავიწყა? ჩემთვის ნერვიულობა არ შეიძლება, შენ კიდე მთელი დღეა მანერვიულებ.
-მაგას რა დამავიწყებს? -თვალები გადავატრიალე, ახლა თუ ამან ყველაფერზე “ორსულადვარ” უნდა მაძახოს, კარგად მქონია საქმე.
-სად ხარ მეთქი ქალოო?!
-ნუ ჩამყვირიხარ რაა ტელეფონში! მთაწმინდაზე ვარ უფფ!
-მანდ რაგინდა ქალო? -ისევ წიკვინს განაგრძობდა, უკვე ძაან ვღიზიანდებოდი და ნინის მიხრჩობის სურვილი მიჩნდებოდა.
-ვისვენებ! ყველასგან!
-დაგასვენებ მე შეეენ! ბარში მივდივართ და მოდი შეენც!
-ოო მეზარება რა, არ ვარ ხასიეთზე.
-აწიე ტრ*კი და გამოადგი ფეხი! მისამართს მოგწერ! ორსულად ვარ და ნუ მაყვირებ!
-ნუ ყვირიხარ მერე.
-ნიაა!
-კარგი ხოო გამომიგზავნე მისამართი. -ვიცოდი რომ შეწინააღმდეგებას აზრი არ ქონდა და ისიც ვიცოდი რომ ბარში უეჭველი იქნებოდა ვაკო, მაგრამ მაინც წავედი. ყველა იქ იყო ვაკოს გარდა. არც ლაშა და ნიკა იყვნენ, ბარში როგორც კი შევედი ლუკა ჩემომეგება.
-როგორხარ ნიაკოო?
-რავი ლუკ შენ?
-რა გჭირს გოგო რა მოწყენილი ხარ?
-რავი რაა.
-მომენატრე დამპალო! -მაგრად ჩამეხუტა.
-მეც მომენატრე დამპალო! -გავიცინე და მეც მოვხვიე ხელები. ყველა გადაკოცნე.
-ლაშა და ნიკა არ მოვლენ? -ლუკას მივუჯექი გვერზე.
-ვუთხარით, მაგრამ საქმე გვაქო. -თქვა ლაშამ.
-რას დადიხარ მთაწმინდაზე გოგო? ან რატომ არ პასუხობ ზარებს? -მეკითხება ნინი გაბუტული სახით. ძალიან დაღლილი ვიყავი, არ მქონდა არაფრის მოყოლის თავი და არც შეპასუხების.
-რავი რაა, ზოგჯრ მარტო ყოფნაც საჭიროა. -მივედი და ჩავეხუტე. -მაპატიე თუ განერვიულე. -ტუჩები გამოვწიე და წასყალი სახით შევხედე.
-კარგი ხოო. -გაიცინა და ხელები მაგრად მომხვია.
-აი ვაკოც მოვიდა. -მოგვახარა ლუკამ. მისკენ გავიხედე. ჯანდაბა ის გოგოც თან ახლავს. ეს ხოარ უბერავს? აქ რაღას მოჰყავს? მინდა რომ მივვარდე ამ გოგოს, მისი გრძელი შავი თმები ხელზე დავიხვიო და ძირს ვაფორთხიალო. -არარსებოოობს! -შეყვირა ლუკამ.
-სოფი გახსოოვთ? -უკვე ჩვენთან მოსული ვაკო ეკითხება ვაჩეს და ლუკას.
-რა დამავიწყებს ამ სილამაზეს?! -წამოხტა ლუკა და იმ გოგოსკენ გაექანა ჩასახუტებლად. ვაკომ ჩემომხედა, მე თავი გვერე გავატრიალე, რამის ცრემლები გადმომცვივდა.
-როგორ არ გვახსოვს ტოო. -ვაჩეც წამოდგა და სოფისკენ წავიდა. რა ჯანდაბა ხდება? საიდან იცნობენ ამ გოგოს? მე და ნინი გაშტერებულები ვუყურებდით ერთმანეთს, ხან იმათ შევხედავდით ხან ისევ ერთმანეთს მივუბრუნდებიდით.
-გოგოებო გაიცანით ეს სოფია, ჩემი მეგობარი! -სიხარულით წარგვიდგინა ვაკომ ეს “შხვართი” გოგო. ისე მართლა ლამაზი იყო, ისეთი ლამაზი რომ “კუკლა” -ს გავდა. -სოფ ესენი ნინი და ნია არიან ჩვენი გოგოები. უი სულ დამავიწყდა მეთქვა, ნინი და ვაჩე პატარაას ელოდებიან.
-მართლაა? რამაგარია გილოცათ! -ნინის ჩაეხუტა. -მოიც ვაკო მე მარტო მეგობარი ვაარ? -აი ეხლა უკვე ვსოო, ამდენს ვეღარ ავიიტან.
-ბავშვებო წავედი რა მეე, არ ვარ ხასიეთზე. -არც დავლოდებულვარ პასუხს ისე გავედი ბარიდან. ბარს როგოც კი გავცდი, მეორე ქუჩაზე უნდა გადამეხვია, მაგრამ ვაკოს ხელი ვიგრძენი მკლავზე.
-მოიცა ნია, გეყოფა გაქცევა, ისედაც მთელი დღეა გარბიხარ.
-რა გინდა ვაკო? წადი შენს მეგობართან, თუ ვინც არის.
-ახლა ის უნდა გითხრა რასაც ასეთ სიტუაციებში ამბობენ ხოლმე. -ჩაეცინა, ნეტა რა აცინებს ამ იდიოტს. -ეს ის არ არის რაც შენ გგონია. -კიდე იცინის. ეს დაბოლილი ხოარარის ნეტა.
-შენ რა იცი მე რა მგონია?
-კარგი რაა. დილით სოფის დანახვაზე ისე გაიქეცი, სანამ მაიკა გადავიცვი და დაბლა ჩამოვედი გამქრალი იყავი. -ისევ გაიცინა.
-ნეტა რატო? შემთხვევით შენს მაისურში ნახევრად შიშველი გოგო ხომ არ დავინახე? -ირონა არ დავაკელი.
-ხოდა მაგაზე გეუბნევი ეგრე არაათქო. ანუ სოფი ჩემი ბავშვობის მეგობარია, ჩემთვის დასავით არის, გუშინ ჩამოვიდა იტალიიდან, აქ არავინ ჰყავს და ჩემთან დარჩა. გეფიცები არაფერი მომხდარა. -ხელები მაღლა ასწია.
-ეგ მაინც არ ცვლის გუშინდელ დღეს.
-ხო ვიცი და მაპატიე რა, ეგრე არ უნდა მოვქცეულიყავი. ვგულისხმობ იქვე უნდა გამეტეხა თავი სადაც თავიდან დაიწყო ფლირტი.
-ვაკო მეღადავებიი? -წასასვლელად შევტრიალდი მაგრამ ისევ დამიჭირა. ნუ ვიცოდი რომ დამიჭერდა და მაგიტომ შევტრიალდი, ჩამეღიმა, მაგრამ ისევ დავასერიოზულე სახე.
-კარგი კარგი მაპატიე, პროსტა ნერვებს ავყევი რა. -ჩუმად ვიდექი და ვუყურებდი. -აუ შევრიგდეთ რა თორე შენს გარეშე ცუდად ვარ.
-რაღაც არ გეტყობა ცუდად იყო. -დავეჯღანე, და ორივეს გაგვეცინა.
-მოდი ჩემთან. -ხელები მაგრად მომხვია. მეც ისე ჩავებღაუჭე ვერავინ გამაშვებინებდა ხელს.
-აუ სალომე გამახსენდა. -ვთქვი და სიცილი დავიწყე. ვაკომ ერთი წარბი აწია და ისე შემომხედა. -მაშინ რომ გებღაუჭებოდა, შენ კი მის მოშორებას ცდილობდი. ისეთი სანახაობა იყო, სიცილისგან გაიგუდებოდი.
-გიჟი ხარ! -სიცილი დაიწყო. -ახლახანს შევრიგდით და შენ სალომეზე ფიქროობ? -ისევ იცინოდა.
-კაი დაიკიდე. -გამეცინა. იმაზე უფრო გამეცინა დაიკიდე რო ვუთხარი. -აღარ ვიჩხუბოთ რაა ესეთ სისულელეებზე.
-კარგი ჩემო პატარავ. -ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და მაკოცა. ხელები მაგრად მოვხვიე, მერე ჩემსკენ მივიზიდე. -ოჰ ვიღაცას ძაან მოვნატრებივარ. -ჩაიცინა.
-მოკეტე რა. -ახლა მე ვაკოცე და ჩავეხუტე.
-დაწყებული საქმე ხომ არ დაგვემთავრებინა? -მეკითხება და იცინის.
-შენთან შენი საყვარელი სოფი რჩება. ასე რომ არ გამოვა ეგ საქმე.
-გავაგდებ! -ისევ იცინის. უკანალზე ხელი მომიჭირა. თავი უნებურად უკან გადავწიე, მაან კი ყელში მაკოცა.
-რეებს მაიმუნობთ მაანდ?! წადით აქედან! ხალხი ცხოვრობს ააქ! -ვიღაც ქალი აივნიდან გადმოყუდებულა, ხელებს გვიქნევს და გვიყვირის. -როგორ შეიძლება ესა? ბავშვებიც უნდა გარყვნაათ?! -მე და ვაკომ ერთმანეთს შევხედეთ და სიცილი დავიწყეთ.
-ქალბატონო თქვენ არ გდომებათ თქვენი ქმრის ა... -პირზე ხელი ამაფარა ვაკომ. სიცილს ძლივს იკავებდა. რა დამემართა არ ვიცი, ან როგორ ვუთხარი ეს სიტყვები იმ მოხუც ქალს.
-რა თქვი გოგოონაა?! -დამელოდე ერთი ჩამოვალ მანდ.
-ბებოოო პოლისჯოხი რათ გინდაა? -პატარა ბავშვის ხმა გავიგეთ. მე და ვაკომ ერთმანეთს შევხედეთ, ბოლო ხმაზე ამოვიხარხართ. სადარბაზოში მოხუცის ხმა გავიგეთ “მე თქვენ გიჩვენებთ ახლა” -ო, ვაკომ ხელი მომკიდა და მაშინვე ბარისკენ გამაქანა. ისე ვიცინოდით რამის იატაკზე გავიშხლართე. მუცელი ისე მტკიოდა ძლივს ვსუნთქავდი. ბარში რომ შევედით ყველა ჩვენ გვიყურებდა, ვაკო სავარძელზე დაჯდა, მე კალთაში ჩავუხტი.
-ჩვენც გაგვაცინეთ რაა! -გვეუბნება ლუკა. ჩვენ ყველაფერი მოვუყევით, უკანალზე ხელის მოკიდების გარდა. სიცილი დაიწყეს, თან მე სასაცილო ისტორიებს ისე ვყვები, სასაცილო რომც არ იყოს მაინც ეცინებათ. ყველა გადავბჯირდით. ბარში მყოფნი ყველა ჩვენ გვიყურებდა. ბევრი ვიცინეთ, ვილაპარაკეთ, სოფი გავიცანი და სხვათაშორის მომეწონა, კარგი გოგოა, მხიარული და საყვარელი.
-გინდა ჩვენს სახლში წავიდეთ? -ჩამჩურჩულა ვაკომ.
-ჩვენს სახლში? ეგ სადაა?
-იმდღეს სადაც ვიყავით. -თვალები გადაატრიალა.
-ეგ ჩვენია?
-კიი.
-კარგი წავიდეთ. -ხელები კისერზე მოვხვიე და ვაკოცე.
-ეე ჩვენც აქ ვართ! -ხელი დაგვიქნია ლუკამ. ოხ ეს კიდე რა ყველგან ეჩრება. -რას ჩურჩულებთ?
-უნდა წავიდეთ! -ამაყენა ვაკომ და თვითონაც წამოდგა.
-საად? -ახლა ნინი ადგა.
-ორსულად ხარ დამშვიდდი. -გამეცინა. -მივდივართ რაა. გავისეირნებთ.
-აუ ვაკო სახლის გასაღები მომე რა! -სოფიმ დაბლიდან ამოხედა ვაკოს. გასაღები მისცა და ჩვენც ვაკოს მანქანისკენ წავედით.
-აუ ლაშას დავურეკავ და ვეტყვი რომ შენთან ერთად ვარ.
-მიდი ხო. -ტელეფონი ამოვიღე და დავრეკე, ლაშამ ორი ზარის მერე მიპასუხა.
-სად ხარ ბარტყო?
-ლაშ მე და ვაკო შევრიგდით, ხოდა ეხლა მასთან ერთად ვარ. დღეს სახლში არ მოვალ და არ ინერვიულო კარგი?
-კარგია ჩემო ლამაზო, მიდი ხო მე ვეტყვი ნიკას, გკოცნიი! წავედი ეხლა ერთი გოგო გავიცანი და ვეჩალიჩები. -გამეცინა
-კაი მიდი მეც. -ტელეფონი გავუთიშე და მანქანაში ჩავჯექით. -აბა მომიყევი ეხლა სოფიზე, ყველაფერი მაინტერესებს.
-მაინც ეჭვიანობ? -გაეცინა, მანქანა დაძრა და “ჩვენი” სახლისკენ წავედით. -მე და სოფი ერთად გავიზარდეთ, ჩემი არაბიოლოგიური დაა.
-ანუ როგორც მე და ლაშა.
-ხო დაახლოვებით. ჩემი ტოლია, იტალიაში ცხოვრობს ხუთი წელია. სკოლაში ერთად დავდიოდით. სხვა რაღა გითხრა? -შემომხედა და გაიცინა.
-აამ გასაგებია. ისე შეიცვალე იციი?
-ანუ?
-თავიდან რომ გაგიცანი ბაბნიკი იყავი, არავინ არ გაინტერესებდა, მაშინ თვითმფრინავში ჯერ მეუხეშე, მერე ლამაზიხარო, ალბათ ჩემ დაკერვასაც აპირებდი მაგრამ არ გამოგივიდა.
-არ გამომივიდა? ახლა შემთხვევით ჩემს გვერდით ხოარ ზიხარ?
-მაგას არ ვგულისხმობ! -თვალები გადავატრალე.
-არა სხვათაშორის მართლა ლამაზი იყავი რომ გეძინა. -გამეცინა.
-პირველად როდის მოგეწონე?
-თვითმფრინავში, მერე კაფეში რომ გნახე დავრწმუნდი რომ გზა ხსნილი მქონდა, ხოდა მეც უკან არ დავიხიე.
-და როდის მიხვდი რომ შეგიყვარდი?
-სანამ შენთან სექსი მექნებოდა მანამდე. -ეს მესიამოვნა, იმიტომ რომ ჩემთან მარტო იმიტო არ დაწოლილა რომ უბრალოდ გოგო ვიყავი. -შენ შემცვალე. -ჩემი ხელი აიღო და მაკოცა.
-მიყვარხარ!
-მეეც პატარავ. -ძალიან მომინდა რომ ვაკოს ტუჩებს დავპატრონებულიყავი და მთლიანად შემეგრძნო, აქ და ახლავე.
-გააჩერე მანქანა!
-რატომ ცუდად ხომ არ ხარ?
-არა უბრალოდ გააჩერე. -მანაც გააჩერა მანქანა, მანქანიდან გადავედი , ვაკო გადმოვიყვანე და მძღოლის ადგილი დავიკავე. ტიპი გაშტერებული მიყურებდა, დაჯექი მეთქი თავით ვანიშნე. მანქანა დავძარი, ცოტა მოშორებით, გზიდან გადავედი და სადღაც მიყუებულ ადგილას გავაჩერე, სადაც არავინ გამოივლიდა თუ იგივე საქმისთვის არ მოდიოდნენ რისთვისაც მე მოვედი. ვაკოს შევხედე, იღიმოდა, მიხვდა ალბათ ჩემს განზრახვას.
-შენს ღიმილზე ვგიჟდები. -სიდენია გადავწიე და ვაკოს ზევიდან მოვექეცი.
-მე შენს უკანალზე. -ხელი უკანალზე წამავლო. გავიცინე და ვაკოცე.
-მინდიხარ ვაკუუ! -გამეცინა, სარაფანი გადავიძრე, მერე მაიკა მასაც გავხადე.
-ისევ დამცინიხარ ხო? -მანაც გაიცინა, მაგრად მომცხო უკანალზე, ამაზე კი ამოვიხვნეშე. ლიფი გამხადა და სველი კოცნები დამიტოვა მკერდზე, ერთ წუთში ორივე ტანსაცლის გარეშე ვიყავით. მე მის ზემოდან ვიყავი, მას ჩემს უკანალზე ჰქონდა ხელები მოკიდებული და ჩემს მოძრაობას აყოლებდა. ბოლოს ორივემ ამოვიგმინეთ, ზევიდან დავაწექი. განძრევის თავიც აღარ მქონდა. შუბლი მის ლოყაზე მქონდა მიდებული და სუნთქვის დარეგულირებას ვცილობდით. დაახლოვებით ათი წუთი ვიყავით ასე. ცოტახანში ვაკომ ტანზე ჩაიცვა, მერე მეც ჩამაცვა. ის ისევ რულზე დაჯდა მე კი მის გვერდით. მალე სახლშიც მივედით.
-აუ მაგრად მშია შენთავს ვფიცავარ. -მეუბნევა ვაკო.
-რამეს მოგიმზადებ.
-მიდი ხო რა. -ყელში მაკოცა და მისაღბში გავიდა. სპაგეტი მოვხარშე, ზევიდან ჩემი გაკეთებული სოუზი მოვასხი და ვაკოს დავუძახე.
-ვგიჟდები სპაგეტზე.
-მეეც. -გავიცინე და მის გვერდით დავჯექი.-აუუ მოდი იცი რა გავაკეთოთ?!
-რა?
-აი ლედი და მაწანწალაში როა სპაგეტს რომ ჭამენ, მაკარონის ერთ მხარეს ლედი რომ ჭამს მეორეს კი მაწანწალა, მოდი რა ეგრე ვქნათ და გადავიღოთ. -“გთხოვ” სახით გავუცინე.
-მოდი. -სიცილი დაიწყო, მაკარონის ერთი მხარე მე ავიღე, მეორე ვაკომ. ტელეფონი მოვიმარჯვე და ვიდეო ჩავრთე. ზუსტად ისე გავაკეთეთ როგორც იმ მულტფილმშია. ბევრი ვილაპარაკეთ, თან ვჭამდით. მერე დაძინება გადავწყვიტეთ.
-აუ წამო ჯერ წყალი გადავივლოთ რა. -მეუბნევა ვაკო.
-ოღონდ ამჯერად უბრალოდ გადავივლოთ.
-კარგი. -გაეცინა და სააბაზანოში შემათრია. ჯერ ვაკომ გამიქაფა ტანი, შემდეგ მე გავუქაფე. უცებ ტელეფონი აიღო და სურათი გადაიღო, სამახსოვროდ ხომ უნდა დავაგროვოთო. მერე პირსაწმენდი აიღო და შემომახვია. ოთახში გავედით, ვაკოს მაისური გადავიცვი და ლოგინზე დავწექი. ისიც მომიწვა, ხელები მომხვია და მაგრად ჩამიხუტა.
-აუ ამერიკაში რომ დავბრუნდებით, ლოს ანჯელესში წავიდეთ რა.
-იქ რა გვინდა? -ყელში მაკოცა.
-ჰოლივუდი რომ არის წარწერა, მაგ ასოების ძირში მინდა შენთან სექსი. -სიცილი დაიწყო და მის სიცილზე მეც გამეცინა.
-მაგაზე გაწყენინეებ? -მისკენ გადამატრიალა და შუბლზე მაკოცა. -არანორმალურიხარ და ვგიჟდები შენს ამ თვისებაზე.
-მეც მიყვარხარ. -ვეუბნევი სიცილით და ტუჩებზე ვკოცნი.
-ცოლად გამომყევი! -მეუბნება სიცილით.
-ისედაც ცოლის საქმეს ვაკეთბ, მეტი რაღა გინდა? -მეც გავიცინე.
-მინდა რომ სულ გვერდით მყავდე, ამიტომ გამომყევი ცოლად!
-სერიოზულად მეუბნები? -ლურჯ თვალებში შევანათე ჩემი მწვანე თვალები.
-კიი!
-ცოტა რომანტიკა მაინც გამოგეჩინა. -ცხვირი ავიბზუე. ლოგინიდან წამოხტა და სამზარეულოში გავარდა, გაშტერებული გავყურებდი კარებს. ორ წუთში უკან დაბრუნდა, ლოგინის წინ ჩაიმუხლა და ბოთლს რომ რგოლი აქვს ის გამომიშვირა.
-ნია აბაშიძე, გამომყვები ცოლად? -ტრუსიკიანი ისეთი სასაცილო იყო ამ ბოთლის რგოლით რომ, სიცილი ამიტყდა.
-კიი გამოგვებიი! -დავიყვირე და ზედ შევახტი. რგოლი თითზე წამომაცვა, იმხელა იყო ორი თითი შემეტია. ამაზეც სიცილი დავიწყეთ.
-სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ პატარავ.
-მეეც ვაკუუუ -გავიცინე და ჩავეხუტე, მან კი ისევ უკანალზე მომარტყა ხელი.
-შენ მგონი გსიამოვნებ ხელს რომ გარტყავ და მაგიტომ ამბობ მაგ სახელს. -სიცილი დაიწყო.
-ნუ ხარ იდიოტი. -თავში წამოვუთაქე.
-რაიყო საცოლევ უკვე გამიბლატავდიი?
-ჰაჰა ძაან სასაცილოა. -დავეჯღანე. ისევ ლოგინზე დავწექით, ისევ ჩახუტებულები.
-სალომე ვაკუს გეძახდა ხოლმე?
-მეღადავები ნიაა?
-არა რატო?
-ახლახანს ხელი გთხოვე, შენ დამთანხმდი, ყველაზე ბედნიერივარ და შენ სალომეს მახსენებ?
-ოო მერე რაა? მიდი რაა ვილაპარაკოთ.
-კიი მეძახდა. -თვალები გადაატრიალა.
-მერე რატო არ მოკალი მაგისთვის? -გაგვეცინა.
-რავი მაშინ შედარებით პატარა ვიყავი და საყვარლად მეჩვენებოდა.
-იუუ ახლა გული ამერევა. -ყელზე ხელი მივიდე, თითქოს მართლა მერეოდა.
-მოგხვდება! -გაეცინა.
-აუ წარმომიდგენია როგორ დაიბოღმებიან გოგოები, შენი თავი რომ წავართვი. -ხელები უფრო მაგრად მოვკიდე, -ვაკოო!
-გისმენ პატარავ. -ღიმილით მითხრა.
-რო დავბერდებით მერეც ესე გეყვარები? -თვალებში შვხედე.
-არ ვიცი. -მხრები აიჩეჩა. -მაგას ზუსტად ვერ გეტყვი.
-იდიოტოო! -მხარზე ხელი დავარტყი და მეორე მხარეს გადავბრუნდი.
-გეხუმრე გოგო! -გაიცინა. -უფრო ძალიან მეყვარები ვიდრე ეხლა მიყვარხარ.
-ანუ ეხლა ძალიან არ გიყვარვაარ?
-ატრაკებ ეხლა. -ხელები მომხვია. -დაიძინე მიდი. -ვაკოს ხელი ჩავიხუტე, მან კი ჩემს კისერში ჩაყო თავი. ორივეს მალე ჩაგვეძინა.





ვიცი რომ წინა თავში უაზროდ ვაჩხუბე :დდდ იმედია მოგეწონებათ. ღამე ვწერდი და თან ძალიან მეძინებოდა, შეცდომები მაპატიეთ <3 :დდ გკოცნით <3