დილას თერთმეტი ხდებოდა რომ გამეღვიძა. გუშინდელმა ღამემ თავისი გაიტანა და ამ დრომდე მეძინა. დილის პროცედურები სწრაფად ჩავიტარე და
დაბლა ჩავედი.
-ოჰ გაიღვიძე ქალბატონო , რა იყო ამ დრომდე ძილი ვის გაუგია? -იქ ჩასულს დივანზე მჯდომი ცოტნე დამხვდა.
-რა ხასიათზე ხარ დილიდან? -ვკითხე და გვერდით მივუჯექი.
-არაფერი ნუ მომაქცევ ყურადღებას.
-კარგი. დამიანე და ლიკა სად არიან?
-შენთვის არ უთქვამთ? ლიკას ნათესავის ქორწილია დღეს და იქ წავიდნენ. ანდრეა კი ჩვენ დაგვიტოვეს.
-არ ვიცოდი ალბათ გამორჩათ.
მგონი კარგი დროა ცოტნეს ჩემზე და ალექსანდრეზე მოვუყვე. მაგრამ არ ვიცი როგორ დავიწყო.
-რატომ მიყურებ? -ტელეფონი გვერდით გადადო და მე შემომხედა.
-უბრალოდ...
-კარგი მოდი... -მითხრა და მთელი ძალით მომეხვია. -როცა მზად იქნები დაიწყე მე მოგისმენ.
აი ამიტომ მიყვარს მასთან ყოფნა, ყოველთვის უსიტყვოდ ესმის ჩემი.
-ცოტნე რა არის სიყვარული? -ვკითხე ისე რომ მისი მხარიდან თავი არ ამიწევია.
-არ ვიცი, ალბათ ნამდვილი სიყვარული ყვველაზე სუფთა გრძნობაა.
-და ის ნამდვილად არსებობს ხომ ასეა?
-რათქმა უნდა. არსებობს და ყოველთვის იარსებებს. რა პოეტივით მალაპარაკებ ანასტასია? რამე ხდება? შენ ვინმე ხომ არ...
-არ ვიცი. ცოტნე -თავი ავწიე და თვალებში შევხედე-ვთქვათ ასეა და მიყვარს, მერე რა იქნება?
-დრო ყველაფერს გიჩვენებს. იცი იმ ამბის შემდეგ არ მეგონა თუ ამ საკითხზე მოგვიწევდა საუბარი.
-არც მე, მაგრამ მინდა დავივიწყო. ეს ყველაფერი ხომ მე არ გამიკეთბია, მან გააკეთა და მე როდემდე უნდა ვადანაშაულებდე საკუთარ თავს.
-მართალი ხარ. მაინტერესებს ვინ არის ვინც ასე აგალაპარაკა? ვიცნობ?
-კი, იცნობ.
-უკვე საინტერესოა. ესეიგი ვიცნობ-დაფიქრდა მე კი მის საქციელზე მეღიმებოდა. -ნუ მამკითხავებ ეხლა მითხარი ვინ არის ჩემი მომავალი სიძე.
-ცოტნე! რა სიძე გაგიჟდი?-თვალები დავუბრიალე.
-კარგი ხო ეგრე ნუ აკეთებ, არ გიხდება. სახელი...
-ალექსანდრე. -ვუთხარი და თავი დავხარე. შემრცხვა, ცხოვრებაში პირვლად ცოტნესთან ვმორცხობ.
-ალექსანდრე? სანდრო. ის სვანი გოგო?ის... -სიცილს არ წყვეტდა ცოტნე.
-ნუ მანანებინებ რომ ეს ყველაფერი მოგიყევი.
-ხუმრობა იქით იყოს და იცი მან რა გადაიტანა ანუ მოგიყვა რამე მის ცხივრებაზე.?
-თუ ავარიის ამბავს გულისხმობ კი.
-ანუ საქმე სერიოზულადაა. ტასო ერთს გირჩევ დააფასე სანდრო. ის ერთადერთია ვინც, მჯერა რომ შენს გვერდით იქნება და ვისი ცემაც არ მომიწევს-გამიღიმა. -კარგი მოვრჩეთ ამ ისტირიის განხილვას, იცი რომ დეტალებით არასოდეს ვინტერესდები, მაგრამ თუ რამის თქმა გინდა...
-უკვე ყველაფერი გითხარი.
-მაშინ, საუზმე მოამზადე რა. საშინლად მშია. თან მალე ანდრეაც გაიღვიძებს.
მართლაც ცოტახანში ანდრეამაც გაიღვიძა და სამივემ გემრიელად ვისაუზმეთ.
-ტასო მე გავდივარ ბექას და მათეს უნდა შევხვდე და მალე დავბრუნდები. -მითხრა ცოტნემ და სახლი დატოვა. მარიამს და ნიტას ველაპარაკე, მდგომარეობა ავუხსენი და ვუთხარი რომ თუ ცოტნე მალე მოვიდოდა მეც მივიდოდი კაფეში. ანდრეას მულტფილმი ჩავურთე მე კი სადილის მომზადება დავიწყე. ყველაფერი გავაკეთე და ანდრეასთან ერთად მოვთავსდი საწოლზე. ცოტახანში ჩემმა ტელეფონმა დარეკა.
-გისმენ დამიანე.
-ტასო, ანდრეა რიგორაა? ხომ არ გაბრაზებს.
-არა ჭკვიანადაა. -ვუთხარი და იქვე მოთამაშეს გავხედე.
-ტასო რაღაც უნდა გთხოვო, ოთახში ხელშეკრულების საქაღალდე დავტოვე, ცოტნეს ვერ დავუკავშირდი, შენ უთხარი რომ კომპანიაში მიუტანოს სანდროს.
-ცოტნე არაა სახლში. ბიჭებთან წავიდა.
-აბა რა ვქნა დღესვე უნდა მოაწეროს ხელი. ხვალ უნდა გადავაგზავნოთ. კარგი დავურეკავ და ან ის მოვა ან რამეს მოვითიქრებ.
-დამიანე, მე წავუღებ.
-ანდრეასთან ერთად როგორ წახვალ?
-წავალთ თან გავისეირნებთ ცოტას.
-კარგი მაშინ ფრთხილად იყავით.
ტელეფონი გავთიშე. ანდრეა მოვამზადე საბუთები ჩამოვიტანე და ტაქსი გამოვიძახე. ბავშვთან ერთად მარტო ვერ წავიდოდი მანქანით. ტაქსიც მალე მოვიდა, ჩანთა ავიღე და ანდრეაც ხელში ავიყვანე. მანქანაში ჩავჯექი და მძღოლს მისამართი ვუკარნახე. ოც წუთში კი კომპანიაში ვიყავი.
-ქალბატონო თავის ტკივილო შენ აქ რა გინდა? -მკითხა თემომ
-რაო აქაოდა ამ კომპანიაში ვმუშაობო გავთამამდით სიძე?
-ვა ტასო რა სიურპრიზია. -კაბინტიდან გამოვიდა დემე.-რამე მოხდა?
-საბუთები მოვიტანე დამიანეს დარჩა.
-წესით ეს ცოტნეს უნდა მოეტანა.
-სახლში არ იყო და მე წამოვიღე, მგონი ალექსანდრეს უნდა მივცე ხო?
-ხო, მან უნდა მოაწეროს ხელი. ეს ვაჟკაცი მე მომიყვანე ქვემოთ ვიქნებით კაფეტერიაში, შენ კიდევ პირდაპირ და მარჯვნივ პირველი კარია სანდროს კაბინეტი. -მითხრა და ბავშვი ხელში აიყვანა. მე კი კაბინეტისკენ დავიძარი. დავაკაკუნე და კარი შევაღე.
-ნინა, დღევანდელი შეხვედრები მორჩა და თუ რამეზეა ხელი მოსაწერი მომიტანე და წავალ მე. -ისე თქვა თავი არ აუწევია საბუთებიდან.
-ალექსანდრე.-სწრაფად ამომხედა.
-ანასტასია? შენ აქ რას აკეთებ? მოხდა რამე? -ფეხზე წამოდგა და ჩემსკენ წამოვიდა.
-არაფერი უბრალოდ დამიანე საბუთების მოტანა მთხოვა-ვუთხარი და ჩანთიდან ამოღებული საქაღალდე გავუწოდე.
-სხვა არაფერი?
-არა.
-კარგი მოდი დაჯექი ყავას ვეტყვი, ხომ დალევ?
-არა იყოს ანდრეა დემეტრეს ჰყავს ქვემოთ. წავალ.
-მანქანით ხარ?
-არა.
-მაშინ ხელს მოვაწერ და ერთად წავიდეთ მე მიგიყვან სახლამდე.
-არა იყოს ჩემით წავალ.
-ანასტასია!
-კარგი ხო. ეგრე ნუ მეძახი მეშინა.
-მაშინ ჭკვიანად. -გამიღიმა, საბუთებს ხელი მოაწერა და კაფეტერიაში ჩავედით.
-სანდლო ძია-იყვირა ანდრეამ როგორც კი სანდრო დაინახა. მანაც ხელი სტაცა და ჩაიხუტა. მალე გამოვედით კომპანიიდან და სახლისკენ წავედით. გზაში ცოტნემ დამირეკა.
-სად ხარ ცოტნე?.... რას ქვია სახლში ვერ მოხვალ... რა დალიე ასეთ... კარგი ხო.. ჯანდაბა შენს თავს.
-რა ხდება ტასო? -სარკიდან გამომხედა ალექსანდრემ.
-ცოტნე მეგობართან რჩება.
-და თქვენ? მარტო იქნებით სახლში?
-ასე გამოდის.
-კი მაგრამ.... -სიტყვა შუა გზაში გაწყვიტა. ტელეფონზე ურეკავდნენ, მანქანა გააჩერა და ზარს უპასუხა.
-გისმენ.. არა სახლში მივდივარ.... კი... ახლავე?... ხვალ რომ იყოს... კარგი დამელოდეთ მოვალ..
სახლამდე მიგვიყვანა, ისე რომ ხმა არცეთს ამოგვიღია.
-გადმოდი ანდრეა.
-სანდლო? -იკითხა და ალექსანდრეს გახედა.
-წამოდი მამიდა სახლში შევიდეთ.
-არა! სანდლო ძიაც წამოვიდეს!
-არ სცალია სანდროს.
-სანდლო.
-კარგი გადმოდი და საღამოს მოვა სანდრო. კითხე აბა ხომ ასეა?
-მოხვალ?
-მოვალ და ბევრ შოკოლადებს მოგიტან. ოღონდ მამიდა არ გააბრაზო.
-კალგი-სიხარულით გადმოვიდა მანქანიდან.
-საღამომდე სანდრო.
-საღამომდე.
დავემშვიდობე სანდროს. სახლში შევედით, ვისადილეთ და ანდრეა დავაძინე. მერე კი გოგოებს დავურეკე.
-აბა რა ხდება კაფეში.
-არაფერი სიმშვიდეა. ოღონდ ხვალისთვის დიდი შეკვეთა ავიღეთ და აუცილებლად უნდა მოხვიდე. -მითხრა მარიამმა.
-კი ხვალ უეჭველი მოვალ. ახლა არ გამოდის ცოტნეც არ მოვა დღეს სახლში
-რატომ? სადაა ციტნე? -მკითხა ნიტამ
-თავის ძმაკაცებთან ერთად წავიდა სადღაც და მითხრა ვერ მოვალ დღესო. აქ კიდევ ერთი პრობლემაა, დღეს კომპანიაში ვიყავით მე და ანდრეა, საბუთები მივიტანე დამიანემ მთხოვა და იქიდან სანდრომ წამოგვიყვანა. ამ გიჟმა კიდევ აიტეხა სანდრო, სანდროო და ახლა საღამოს ველოდები ბატონ ალექსანდრეს.
-ყოჩაღ ანდრეა, ის რომ არა შენ ვერაფერს მოიფიქრებდი. ცოდოა ეგ ბიჭი ნუ დაღალე. -მითხრა მარიამმა
-ხო და კიდევ რაღაც უნდა გითხრათ, არ ვაპირებდი ტელეფონით საუბარს მაგრამ, მოკლედ.... -ყველაფერი მოვუყევი რაც სათქმელი იყო და ერთიანად დავიცალე.
-ანუ გაკოცა? ვიღაცამ გაბედა და შენს ზღვარს გადააბიჯა?-გაუკვირდა ნიტას.
-ხო ასეა.
-ხომ გითხარი ის სპორტული საეჭვოდ მომხვდა თვალში. ახლა რას ფიქრობ.? -მკითხა მარიამმა.
-არ ვიცი, ალბათ მოქმედების დროა. ჩემი შეცდომა უნდა გამოვასწორო.
-დღესვე?
-არა დღეს ამის სიტუაცია არ იქნება. ვეცდები მალე. კარგი წავედი სანამ ანდრეა გაიღვიძებს იქნებ რამის მომზადება მოვასწრო.
-აბა შენ იცი არა შეგვარცხვინო. -მითხრეს და ტელეფონი გავთიშეს.
ვახშამი მოვამზადე და სამზარეულოც დავალაგე. ხუთი ხდებოდა ანდრეამ რომ გაიღვიძა.
-სანდლო?
-მოვა მალე. -რა გაუკეთა ასეთი ამ ბავშვს რომ სულ სანდლოს იძახის.
ერთ საათში ალექსანდრეც მოვიდა.
-სანდლო ძია.. -მაშინვე კარისკენ გაიქცა როგორც კი ზარის ხმა გაიგო. -გააგე სანდლო მოვიდა.!
-თუ დამაცდი გავაღებ. -ვუთხარი და გვერდით გამოვწიე. სწრაფად შემოეხვია ალექსანდრე და გულში ჩაიკრა.
-საღამომშვიდობისა-მითხრა და ლოყაზე მაკოცა.
-შემოდი. -არ ვიცი რატომ მაგრამ არ დავბნეულვარ.
საღამომ კარგად ჩაიარა. ანდრეას სულ არ ახსოვდა მშობლები. მხოლოდ სანდრო უნდოდა. სამზარელოს ვალაგებდი ალექსანდრე რომ შემოვიდა.
-დაგეხმარო გინდა? -მკითხა და წინ დამიდგა.
-არა იყოს. ანდრეა სად არის?
-დაიძინა.
-ასე ადრე? -თუმცა რაღა ადრე ათი საათი იყო.
-კარგი მე წავალ მაშინ.
-არა! იყავი ყავა დავლიოთ. ახლავე მივამზადებ.
ყავა მოვამზადე და მისაღებში დივანზე მოვთავსდით. არცეთი ხმას არ ვიღებდით. ეს სუჩუმე კი ნერვებს მაგლეჯდა.
-მომიყევი რამ შენზე. -ვკითხე და ყავა მოვსვი.
-მაინც რა გაინტერესებს პატარა ქალბატონო.
-რატომ მეძახი პატარა ქალბატონს? -ვკითხე თითქოს ნაწყენი სახით.
-ზუსტად ასეთი ხარ, პატარა მაგრამ ქალბატონივით იქცევი.
-ვითომ?
-ნამდვილად.
-კარგი. ჩემზე თითქმის ყველაფერი იცი. ახლა შენს ოჯახზე მომიყევი. -ვუთხარი და მომლოდინე თვალებით შევხედე.
-ძმა მყავს, დაოჯახებულია მაგრამ არც ამან უშველა მაინც ცელქი ბავშვივითაა. ჩემზე ორი წლით უმცროსია. -გაეღიმა მისი გახსენებისას. -მყავს უსაყვარლესი დედა, ჩემთვის იდიალი ქალი მაკა, მამაჩემი კი ჩემი მისაბაძი მაგალითია, მან მასწავლა ყველაფერი. სხვა რა გითხრა, იმედია მალე გაგაცნობ და თვითონ ნახავ როგორები არიან, ოღონდ კონკრეტული სტატუსით.
-ალექსანდრე! -წარბშეკრულმა შევხედე მან კი გამიღიმა. თავი მხარზე ჩამოვადე. სადღაც გულის სიღრმეში მესიამოვნა კიდეც მისი ნათქვამი.
-ახლა შენ მომიყევი, ეს ამდენი ხალხი როგორ გაიცანი.
-ზოგადად არ მიყვარს ჩემს ცხოვრებაში ზედმეტი ხალხი, მაგრამ ისინი სხვანაირები არიან. მარიამი და ნიტა სკოლაში გავიცანი, მეხუთე კლასიდან ერთად ვართ. სკოლა ერთად დავამთავრეთ, მაგრამ ნიტას ამბავი მოსმენილი გაქვს უკვე, წავიდა და სამი წლის მერე დაბრუნდა. ბექა-გამეღიმა მისი ქცევების გახსენებაზე. -თავიდან როდესაც მარიამმა გამაცნო ეგონა რომ მას წავართმევდი, დროთა განმავლობაში კი შეეჩვია. მაგრამ მერე ცოტნე გავაცანი და აქ უკვე მე გამიჩნდა ეჭვები, მთელ დროს ერთად ატარებდნენ, მახსივს ერთხელ ისიც ვუთხარი მე შენი და აღარ ვარ მეთქი, ამაზე ორივემ სიცილი მორთო, ბექა დამეთანხმა შენ ცოტნეს და არ ხარო. რაზეც უფრო გავბრაზდი, მაგრამ დაამატა შენ ჩვენი და ხარო, ეგოისტურად მესიამოვნა კიდევ ერთი "ძმის" ყოლა. მეგონა ისინი არ დამტოვებდნენ მაგრამ მალე ბექაც წავიდა სასწავლებლად ლონდონში, ცოტნეც ჩადიოდა ხოლმე. ალბათ მათე მაშინ გაიცნეს. ახლა კი აქ არიან. ლიზა და თემო სხვა თემაა, ლიზიკო რაჭაში გავიცანი და იქიდან ერთად ვართ, მერე აქ გადმოვიდნენ, და უფრო დავახლოვდით. თემო კლუბში გაიცნო კურსელის ბიძაშვილია. როგორც თვითონ ამბობს პირველივე დანახვის თანავე შეუყვარდა, ხან საიდან უარა, ხან საიდან და ბოლოს მაინც შემოიპარა ჩვენი ლიზიკოს გულში.
-ამიტომ ეძახი შემოპარულ სიძეს? -გაიცინა..
-ხო, რა ასე არაა, გოგოს ძალით შეაყვარა თავი. მაგრამ ახლა ბედნიერები არიან რაც მათავარია.
-შენ გყვარებია ვინმე ან ჰყვარებიხარ?
-მოდი რამე ფილს ვუყუროთ-შევთავაზე რომ თემა შემეცვალა.
-გასაგებია ამაზე საუბარი არ გინდა.
-გპირდები თავის დროზე ყველაფერს მოგიყვები. ცოტა დრო მომეცი კარგი?
-კარგი ასე იყოს, რას ვუყუროთ?
-არ ვიცი მოვძებნოთ რამე. ნოუთბუქს მოვიტან, ახლავე დავბრუნდები.
ფილმი ავარჩიეთ. პოპკორნიც მოვამზადეთ და ყურება დავიწყეთ. სასიამოვნო საყურებელი ფილმი იყო. სანდროს მხარზე ჩამოვდე მხარი,თუმცა მან ხელი გადამხვია და გულზე მიმიკრა. არ მესმოდა ფილმის სიტყვები მხოლოდ სანდროს გულისცემას ვუსმენდი. რომელიც წყნარი და რიტმური იყო. მალევე ძილი მომერია და ჩამეძინა კიდეც. ვიგრძენი ძლიერი ხელი ჩემს წელზე, თუმცა თვალები არ გამიხელია, ფრთხილად აუყვა კიბეებს, მე კი უფრო კომფორტულად მივთავსდი და ხელები კისერზე შემოვხვიე. ოთახის კარი გააღო და საწოლზე დამაწვინა, მაშინვე ვიგრძენი სიცივე და თვალები გავახილე.
-არ წახვიდე! -ვუთხარი და ხელი მაგრად ჩავჭიდე.
-კი მაგრამ ტასო...
-გთხოვ, და ტასო არა ანას არ მეძახი შენ? -გაიღიმა და საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა.
-ნამდვილად გინდა რომ დავჩე? შენ ხომ...
-ვიცი, რასაც ფიქრობ, უბრალოდ არ მინდა ამაღამ მარტო ვიყო. გთხოვ.
-კარგი. მაშინ ცოტნეს ოთახში დავიძინებ.
-არა! აქ დაიძინე არ ვიკბინები.
-რაღაც შეცვლილი მეჩვენები. ხომ არ ვკვდები ნეტავ?
-სანდრო! -საწოლზე წამოვჯექი-ეს მეორედ არ გაიმეორო.
-ანა, მოდი აქ,რა სულელი გოგო ხარ. -მითხრა და ხელები მომხვია. მის კისერში ჩავრგე ცხვირი და მისი სურნელი ღრმად შევისუნთქე. მეც ძლიერად მოვხვიე ხელები.
-რაღაცას გეტყვი, თუ შენ არ მეტყვი რომ წავიდე მე შენი ცხოვრებიდან ჩემი ნებით არასდროს წავალ გესმის. ახლა კი დავიძინოთ. -თავი დავუქნიე. მაისურის გახდა დაიწყო მე კი განგაშის სიგნალი ჩამერთო, თავში ყველაფერი თავდაყირა დადგებიდა მას რომ ასე დაეძინა.
-წადი!
-ტასო რა ცვალებადი ხარ, ორი წუთს წინ მითხარი დარჩიო და ახლა მაგდებ?
-სულელი მე კი არა შენ ხარ, ცოტნესთან წადი ოთახში და იქ მისი ტანსაცმლიდან რამე აარჩიე მასე ჩაცმული ხომ ვერ დაიძინებ? -ვუთხარი მაგრამ ვგრძნობდი რომ თანდათან პომიდორივით ვწითლდებოდი, კიდევ კარგი ოთახს მხოლოდ სანათის მცირე შუქი ანათებდა თორემ ალბათ შეუმჩნეველი არ დარჩებოდა ჩემი რეაქცია.
-როგორც მიბრძანებთ პატარა ქალბატონო. -მითხრა და კარისკენ წავიდა.
-ალექსი, რაღაცას გთხივ, იქიდან ანდრეათან შეიხედე რა...
-კარგი. -ოთახი დატოვა. მეც სწრაფად წამოვდექი ფეხზე, "პიჟამოები" ავიღე და სააბაზანოში შევედი. გამოვიცვალე და საწოლში დავბრუნდი. მალე სანდროც მოვიდა და გვერდით მომიწვა. მისი სიახლოვეს ვგრძნობდი და ჟრუანტელი მივლიდა. რატომ ხარ ანასტასია ენაგრძელი წასულყო, რას აიკვიატე დარჩი, დარჩიოო. იქნებოდი მარტო კი არავინ მოგიტაცებდა. თემო მართალია ცოტა ენის დამოკლება არ მაწყენდა.
-ტასო, არ ვიკბინები, წესივრად დაწექი თორემ გადავარდები. -მითხრა და თავისკენ მიმიზიდა. ხელი წელზე შემომხვია და ცხვირი ჩემს თმებში დამალა.
-სან...
-ჩუმად, დავიძინოთ, ხვალ ადრე უნდა გავიდე სამსახურში. ძილინებისა ანა.
-ძილინებისა სანდრო. -ძლივს ჩამეძინა, მისი სუნთქვა სახეზე მეფრქვეოდა და გონებას მაკარგვინებდა.
დილას მარტომ გავიღვიძე. ბალიშზე კი წერილი დამხვდა.
"კომპანიაში მეჩქარებოდა, ვერ გაგაღვიძე.დამირეკე რომ გაიღვიძებ. "
რა ვიგრძენი? ერთიანად ყველაფერი, მეწყინა კიდეც რომ ისე წავიდა ვერც კი ვნახე, მაგრამ გამიხარდა რომ სულ უთქმელად არ წავიდა. საათს დავხედე ცხრა ხდებოდა, მობილურს დავწვდი და სანდროს დავურეკე.
-დილამშვიდობისა მძინარა, როგორ გამოიძინე.?
-მშვენივრად.
-იცი რა ლამაზი ხარ მძინარეც კი, მართლა პატარა ბავშვივით ხარ. არ მინდოდა წასვლა მაგრამ სხვანაირად არ გამოდიოდა.
-არაუშავს.
-დღეს რომელზე ამთავრებ მუშაობას?
-გააჩნია რომელზე მოვლენ დამიანე და ლიკა, ანდრეას ვერავის დავუტოვებ.
-დამიანეს ველაპარაკე უკვე, ათისთვის თბილისში იქნებიან.
-მაშინ შვიდისკენ თავისუფალი ვიქნები. მაგრამ მარიამმა დიდი შეკვეთა ავიღეთო ზუსტად არ ვიცი რა იქნება.
-კარგი, დაგირეკავ საღამოს. წარმატებები.
-შენც. -ვუთხარი და ტელეფონი გავთიშე. მოვემზადე. ანდრეას დავხედე ისევ ეძინა, ვისაუზმე და ლიკას მოსვლას დაველოდე. მართლაც ათ საათზე სახლში იყვნენ.
-კაი ლიკუ გავიქეცი და საღამოს მომიყევი ქორწილის ამბები. -მივაძახე და სახლი დავტოვე. კაფეში მივედი, მართლაც დიდი შეკვეთა იყო გასაკეთებელი ალბათ ცხრამდე ვერ მოვრჩებოდით.
-კიდევ კარგი ხვალ დილისთვის უნდათ, თორემ ნამდვილად ვერ მოვასწრებდით-ვუთხარი მარიამს.
-არ მეგონა ამდენ დროს თუ წაიღებდა. უკვე სამი ხდება.
-ნიტა შეგიძლია ის მოსართავი მომაწოდო და დავიწყოთ გაფორმება.
მართლაც გვიან მოვრჩით. ათი ხდებოდა სამზარეულო რომ დავტოვეთ.
-მოდით ცოტახანს ყავა დავლიოთ და წავიჭორაოთ. -შემოგვთავაზა მარიამმა.
დავთანხმდით და ჩვენი ადგილი დავიკავეთ. ნათიამ ყავა მოგვიტანა.
-მოდი გოგო დაჯექი შენც. -უთხრა ნიტამ
-არა იყოს მივეხმარები, დალაგებაში.
-არაა დალაგება შენი საქმე. მიხედავენ ისინი. რაღაც უნდა ვთქვა და მინდა შენც აქ იყო. -უთხრა მარიამმა
-კარგი მაშინ წვენს მოვიტან და მოვალ. -თქვა ნათიამ.
-ჯანდაბა ტელეფონი დამჯდარა. -ვთქვი და უკმაყოფილოდ ამოვიოხრე.
-ვინმეს ზარს ელოდებოდი? -მკითხა ნიტამ.
-ხო. სანდროს უნდა დაერეკა.
-ვისაო ვისო? -მკითხა ნიტამ
-გოგონებო თქვენ კიდევ აქ ხართ-კაფეში შემოვიდა ლიზა.
-ლიზა შენ აქ საიდან? მისამართი როგორ გაიგე? -ვკითხე და სკამი გავუთავისუფლე -მოდი დაჯექი.
-ნიტას გამოვართვი დილას. შემოვლა მინდიდა მაგრამ მთელი დღე ვერ მოვიცალე. ახლა ჩავუარე გვერდი მანქანით და შემოგიარეთ.
-ნათი გეხვეწები რამე კარგი ტორტის ნაჭერი და ხილის წვენი მოუტანე ლიზას და მეტს აღარ შეგაწუხებთ. -ვუთხარი სამზარეულოს კარებში გამოსულს. ისიც უსიტყვოდ გაბრუნდა უკან და ხელში ტორტის დიდი ნაჭრით დაბრუნდა.
-ვააა საბჭო შეკრებილა რას განიხილავთ? -კაფეში შემოვიდა თემო.
-სიძე შენ აქ რა გინდა.?-ჰკითხა მარიამმა
-შენი აზრით ჩემი ცოლი ათ საათზე მარტო ივლის ქალაქში?
-კარგი ხომ ნუ გადამაყოლე ერთ შეკითხვას.
-თემო წადი შენ და დაგირეკავ. -უთხრა ლიზამ ქმარს და ტორტის ნაჭერი გემრიელად აათვარიელა.
-კარგი, კომპანიაში ავალ, რაღაც დამრჩა და წამოვიღებ.დამირეკე თუ რამეა. -უთხრა და კაფე დატოვა.
-კარგი მარიამ თქვი აბა რა უნდა გეთქვა? -ვკითხე და ყავა მოვსვი.
-მე და დემეტრემ გადავწყვიტეთ იმ თვის ბოლოს გადავიხადოთ ქორწილი.
-ასე მალე? ვერაფერს მოვასწრებთ-აქოთქოთდა ნიტა.
-ხოდა ამიტომ მჭირდება თქვენი დახმარება.
-აბა რას ვიზავთ, აქ რისთვის ვარ. -განაცხადა ლიზამ.
-შენთვის გადაღლა არ შეიძლება ქალბატონო დაგავიწყდა? -ვუთხარი და მუცელზე ვანიშნე.
-კარგი ხო. -გაიბუტა
ცოტახანში დავიშალეთ. ნიტა და ნათია თემომ წაიყვანა. მე კი მარიამი დავტოვე და სახლში წავედი.
-ოჰ მობრძანდა ქალბატონი. სად გაქვს ტელეფონი გოგო? -დაკითხვა დამიწყო ცოტნემ.
-შენ ხმა არ გამცე. სად დაიკარგე გუშინ?
-კაი ხო ხმას არ ამოვიღებ. ოღონდ გუშინდელზე არ მესუბრო.
-რა ჩაიდინე?
-არაფერი ისეთ, დაივიწყე.
-კარგი მაგაზე მერე ვისაუბროთ. ლიკა სად არის?
-ანდრეა დააძინა. დამიანე კი ოთახშია დასვენება მინდაო.
-კარგი მეც წავალ დავისვენებ.
ოთახში ავედი, შხაპი მივიღე და საწოლში დავწექი. ტელეფონი ჩავრთე 10 გამოტოვებული ზარი, ორი ცოტნესგან, ერთი დამიანესგან, ორი ლიკასგან და ხუთი სანდროსგან. მაშინვე გადავურეკე.
-სად გაქვს მთელი დღე ტელეფონი? რამდენჯერ დაგირეკე იცი?
-დამიჯდა, ეხლა მოვედი სახლში და დაგირეკე.
-კარგი არაუშავს სხვა დროს ყურადღება მიაქციე.
-რატომ გაბრაზდი ასე? რამე მოხდა?
-არ გავბრაზებულვარ. უბრალოდ წასვლამდე შენი ნახვა მინდოდა.
-სად წახვედი? ახლა სად ხარ?
-შეხვედრაზე წავედი ბათუმში სამი დღით, ამიტომ გირეკავდი.
-და სხვა რომ წასულიყო? -თითქოს მეწყინა და ჩემს თავზეც გავბრაზდი.
-არ გამოდიოდა არანაირად. არ მოიწყინო მალე გავა სამი დღე და ჩამოვალ.
-კი მაგრამ....
-კარგი აღარ გვინდა ამაზე საუბარი, მომიყევი როგორ ჩაიარა დღემ?
-ძალიან დავიღალე იცი რამდენი საქმე იყო? გოგონები რომ არა ალბათ ვერც მოვრჩებოდი. შენზე რას მეტყვი?
-მეც დავიღალე, მაგრამ როგორც კი შენი ხმა გავიგე ყველაფერი დამავიწყდა. საოცრად მოქმედებ ჩემზე. -ხმას ვერ ვიღებდი, ან რა უნდა მეთქვა.
-სანდრო იცი ჩემთვის...
-კარგი ვიცი, მაპატიე ასეთი პირდაპირი არ უნდა ვიყო შენ...
-ასეთი რამ არასდროს არავის უთქვამს ჩემთვის. მადლობა...
-რისთვის?
-ყველაფრისთვი. შენთან თავს სხვანაირად ვგრძნობ თითქოს... არ ვიცი...
-რომ ჩამოვალ მერე ვისაუბროთ. ახლა დაიძინე, გვიანია უკვე.
-კარგი ძილინებისა ალექს.
-ძილინებისა ანა.
ტელეფონი გავთიშე და სასიამოვნო შეგრძნებით ტკბილად ჩამეძინა.