დილას სანდროს ზარმა გამაღვიძა.
-ძილიგუდა გაგაღვიძე? -მითხრა სიცილით.
-ნუ დამცინი. რას მირეკავ ამ დილა ადრიან?
-მეც მიყვარხარ ჩემო ცხოვრება. და ხო თუ თორმეტი საათი შენთვის ადრეა მაშინ ბოდიში.
-რომელია?
-თორმეტი.როგორც ჩანს სახლში აპირებ ყოფნას?
-ალბათ, პრინციპში კი წასვლას რაღა აზრი აქვს.
-კარგი მაშინ ჩამოდი დაბლა.
-ჩემთან ხარ?
-ხო. და მაგარი ამავი გელოდება.
ტელეფონი გავთიშე მოვწესრიგდი და ჩავედი იქ კი ცოტნე და ნიტა ერთმანეთზე ჩახუტებულები დამხვდნენ.
-აქ რა ხდება?
-მშვიდობა და კაი ამბავი-მითხრა ბექამ.
-გილოცავ მეორე რძალს ტასუნა. -მახარა მათემ.
-რას სულელობ?
-არაფერსაც. ნახე, თვითონ კითხე.
-ნიტა, ცოტნე, ეს რას ნიშნავს.?
-რას და ნიტა დღეიდან აქ იცხოვრებს? -მითხრა ცოტნემ და უფრო მაგრად მოხვია ხელი.
-არ არსებობს! ანუ თქვენ უკვე...
-ოფუციალურად ტასუნა-დაამთავრა მათემ.
-ვაიმე, არ მჯერაა...
-რა გაყვირებს გოგო-სახლში შემოვიდა თემო.
-მაცადე სიძე, მული გავხდი მეორედ და მე ამ დროს მეძინა.
-ოოო ეგ სხვა საკითხია, მთელმა ქვეყანამ გაიგო ამათი ამბავი და შენ ახლა დაეშვი დედამიწაზე.
-გააჩუმეთ ეს არსება. თქვენ კი მოდით მოგილოცოთ, ცოტა ნაწყენი ვარ მაგრამ მაინც. -ორივეს მოვეხვიე. -ერთი ეს გაპარვა რა საჭირო იყო, გეთქვათ და ერთად მოგვეგვარებინა.
-დრო დაზოგეს ტასუნა. -სიცილით გამოვიდა ლიზა სამზარეულოდან.
-ლიკა სადაა? -ვკითხე ლიზას
-ლიკა სამზარეულოშია, დამიანე და ალექსანდრე კი ეზოში. -მიპასუხა და შოკოლადის ფილა აიღო მაგიდიდან.
-გასუქდები გოგო. -უთხრა ბექამ.
-წავალ ბიჭებს გავხედავ. -ვთქვი და ფეხზე ავდექი.
-ბიჭებს თუ სანდროს? -მითხრა მათემ.
-ენას ამოგაცლი. -დავემუქრე და ეზოსკენ წავედი. კარებში დამიანე შემხვდა.
-რას ჩადის შენი ძმა ხედავ? -მითხრა და გაიღიმა.
-თუ ჩემი ძმააა შენიცაა. -გავიმეორე მისი სიტყვები და სწრაფად გავეცალე.
-სანდრო... -დავუძახე, ისიც მალევე შემოტრიალდა. სწრაფად დავფარე მანძილი და ძლიერად მოვეხვიე. -მომენატრე. -ვუთხარი და თვალებში შევხედე, როგორ მიყვარს მისი თვალები. იქ ხომ უსაზღვრო სიყვარულს ვხედავ.
-მეც მომენატრე -მითხრა და ტუჩებზე მოწყვეტით მაკოცა. -ნახე სიურპრიზი? -მკითხა ღიმილით.
-ხო და გავბრაზდი კიდეც.
-ისე რომ არც მიულოცე?
-არა, ცოტა, სულ ცოტათი გავბრაზდი.
-ჩემი ბავშვი-მითხარა და მომეხვია. -წამოდი შევიდეთ თორემ გაცივდები.
იქ რა ამბავიც იქნებოდა ალბათ მოგეხსენებათ. მარიამი გიჟად იყო ჩამოვსულიყავით ჩვენც და მერე მოგეწერათ ხელიო. დაღამდა და წასვლაც დააპირეს.
-ჩემი საყვარელი დაიკო წაგიყვანთ სულ ყველას, შეწინააღმდებას აზრი არ აქვს, ხომ ასეა ტასუნა.
-აუ როგორი მთვრალი ხარ ცოტნე.
-მიპასუხე წაიყვან თუ...... -მკვლელი მზერა მესროლა.
-კარგი ხო წავიყვან.
თემო მანქანით იყო ამიტომ ნათია მან გაიყილა. მე კი სამი მთვრალი ბიჭი შემაჩეჩეს. მათე ძლივს გადავიყვანე მანქანიდან. ბექა კი ძლივს გავაღვიძე. ბოლოს ალექსანდრესთან მივედი.
-სან, მოვედით, დაგეხმარო გადმოსვლაში?
-არა იყოს მე თვითონ. -როგორც კი მანქანიდან გადავიდა ფეხი აერია და ძლივს შეიკავა თავი ამაზე კი ხმამაღლა გამეცინა.
-მე დამცინი?
-სხვას ხედავ ვინმეს?
-დაისჯები იციდე.
-როგორ შემაშინე.
-ანასტასია!
-გისმენ, რა გნებავს?
-რაღაცას გთხოვ. -მანქანასთან მოვიდა, მისსა და მანქანის შუაში მომიქცია, იმდენად ახლოს იყო მისი გულისცემა მესმოდა. -ამაღამ ჩემთან დარჩი.
-კი მაგრამ სანდრო...
-მოდი ასე ვთქვათ ეს თხოვნა არაა ეს მოთხოვნაა.
-კარგი სახლში დავრეკავ მაშინ..
ლიკას ველაპარაკე და სიტუაცია ავუხსენი. მანქანა ეზოში დავაყენე და სახლში შევედით.
-მიდი შხაპი მიიღე, ცოტა გონს მოხვალ..
-მაინც არ მიშველის.
-ვითომ რატომ?
-იმიტომ რომ აქ შენ ხარ.
-მე რა შუაში ვარ?
-შუაში არა თავში ხარ -მომიახლოვდა, ერთი ხელი კედელს მიადო მეორეთი კი სახეზე მეფერებოდა -მაგიჟებ და გონებას მირევ.
-სანდრო-ძლივს წარმოვთქვი მისი სახელი. -გთხოვ, ჯერ ხომ...
-ვიცი, უბრალოდ შენი რეაქცია მაინტერესებდა. -მითხრა და სწრაფად მომშორდა. იმაზე კარგად დადიოდა ვიდრე მანქანიდან გადმოვიდა.
-სანდრო შენ?... მთვრალი არ ხარ ხომ?
-ნწ. გეხუმრე, აბა ისე ჩემთან არ დარჩებოდი და... -გამიღიმა და ოთახში ავიდა. მეც ავყევი და ოთახში შევარდი.
-და მერე ვინ გითხრა რომ დარჩენას ვაპირებ?
-თვითონ. -მითხრა და მაისური გადაიძრო, მე კი სწრაფად დავხუჭე თვალები. -რატომ გაჩუმდი?
-მე.. მე, მივდივარ... -ისე ვუთხარი თვალი არ გამიხელია, სწაფად შემოვტრიალდი და დაბლა ჩავედი გამიკვირდა რომ არ გამომყვა. მაგრამ მალევე მივხვდი ამის მიზეზს, კარი ჩაუკეტავს. ნეტავ რა დროს მოასწრო.
-სანდრო-დავიყვირე, მაგრამ ხმას არ მცემდა. ისევ ზემოთ ავედი. -ალექსანდრე! -შევაღე ოთახის კარები. ის კი მშვიდად იწვა საწოლში
-როგორც იქნა მოხვედი. -მითხრა და გამიღიმა.
-გასაღები მომეცი, უნდა წავიდე. -ვუთხარი გაბრაზებულმა.
-იქ ჩემი მაისურები აწყვია, აირჩიე რომელიმე, სააბაზანო იცი სადაცაა, გამოიცვალე და დავიძინოთ.
-სანდრო!
-ტყუილად ბრაზდები, გასაღებს მაინც არ მოგცემ. ამიტომ... -საწოლში ჩაწვა-რომ დაწვები სინათლე ჩააქრე.
-სანდრო! -ნერვები მომეშალა მაგრამ რას გავაწყობდი, მაისური ავიღე და სააბაზანოში შევედი. გამოვიცვალე. ღმერთო როგორი მოკლეა, ასე როგორ გავიდე. კარი ოდნავ გავაღე და ალექსანდრეს გავძახე.
-სანდრო, გძინავს?
-ჯერ არა, მოხდა რამე?
-იქით გადატრიალდი.
-რატომ?
-უნდა გამოვიდე.
-გამოდი მერე...
-არა!
-კარგი ხო.. -მითხრა და გვერდი იცვალა.
მეც სწრაფად შევწექი საწოლში საბანი ყელამდე დავიფარე. -მოთავსდი? -მკითხა და გადმობრუნდა.
-არ შემეხო! -ვუთხარი მკაცრად.
-გამიბრაზდი?
-კი. და დაიძინე ეხლა. -ვთქვი და ზურგი ვაქციე. -ღამემშვიდობისა. -ჩავილაპარაკე ჩუმად.
-გავიგონე, ტკბილიძილი. -დიდხანს ტრიალებდა საწოლში, ბოლოს ნერვები მომეშალა და მისკენ გადავტრიალდი.
-რატომ ვერ ისვენებ?
-აი ამიტომ.... -მითხრა და ტუჩებზე მაკოცა. -ახლა კი ასე იწექი-ხელი თავის ქვეშ ამომიდო და გულზე მიმიხუტა. -მიყვარხარ. -მითხრა და შუბლზე მაკოცა.
-საზიზღარი ხარ. -ვუთხარი და თავის დაღწევა ვცადე.
-არც იფიქრო, დაიძინე! -სხვა გზა არ მქინდა. სიმართლე გითხრათ ასე არასდრის მძინებია თავს მშვიდად და უსაფრთხოდ ვგრძნობდი. დილას ადრიანად გამეღვიძა, მუცელზე სიმძიმეს ვგრძნობდი.
-ოღონ ეს არა, ოღონდ მაისური არა-ვჩურჩულებდი და ვცდილობდი დამენახა სად იყო ჩემი მაისური. ის ზემოთ აწეულიყო სანდროს კი ჩემს შიშველ წელზე ჰქონდა ხელი შემოხვეული. ფრთხილად ვმოძრაობდი. რომ იქნებ თავი დამეხსნა მისგან მაგრამ ამაოდ.
-ნუ ფართხალებ, დამაძინე ცოტახანს. -მითხრა ძილისგან უფრო დაბოხებული ხმით, ჟრუანტელმა დამიარა, იმდენად სასიამოვნო იყო მისი ხმა, თუმცა მოძრაობას არ ვწყვეტდი.
-რატომ ვერ ისვენებ პატარა ქალბატონო? -მკითხა და ზემოდან მომექცა. დავიბენი, არ ვიციდი რა გამეკეთებინა.
-სანდრო მე... უბრალოდ... -სიტყვებს ვერ ვპოულობდი.
-რა იყო მითხარი. -თქვა ვნება მორეული ხმით
-ჩემი მაისური... შენ..
-მე ხელს არ მიშლის-მითხრა და თითები გადამისვა მუცელზე. მზერა კი ტუჩებზე შეაჩერა. ვგრძნობდი თუ რამეს არ მოვიმოქმედებდი შორს წავიდოდით. ამიტომ სწრაფად ვკარი ხელი და ისევ თავის მხარეს დავაბრუნე. მე კი ფეხზე წამოვდექი და სააბაზანოში შევიკეტე. მოვწესრიგდი და გამოვედი. ის ოთახში აღარ დამხვდა. დაბლა ჩავედი, სამზარეულოში იყო და საუზმეს ამზადებდა. გამეღიმა, აქაც კი სიმპათიურად გამოიყურებოდა. სწრაფად დავფარე მანძილი და ზურგიდან ძლიერად მოვეხვიე.
-ეს ვინ არის? -ხელი მომკიდა და თავისკენ შეატრიალა...... -ულამაზესი ხარ დილას, ახალგაღვიძებული. -მითხრა და ბაგეები ფრთხილად შემახო.
-სანდრო მე დილით,... უბრალოდ ჯერ..
-ნუ სულელობ ეს არც მიფიქრია. ყველაფერს თავისი დრო აქვს. მიყვარხარ და გიყვარვარ ეს ყველაზე მთავარია ჩემთვის გესმის? -მხოლოდ თავი დავუქნიე თანხმობის ნიშნად. გამიღიმა და ისევ მაკოცა -ახლა მოდი ვისაუზმოთ, თორემ წასასვლელი ვარ.
გემრიელად ვისაუზმეთ, და სახლი დავტოვეთ. უბედნიერესი ვარ რომ მის გვერდით ვარ, მას უსუტყვოდ ესმის ჩემი. სახლში მივედი გამოვიცვალე და კაფეში წავედი. იქ კი ნიტა დამხვდა.
-შენ თაფლობი თვეში არ უნდა იყო? -ვკითხე და გავუღიმე.
-არ ვაპირებთ.
-ეგ როგორ გავიგო?
-აი ასე არ გვინდა. დეკემბრის ბოლოს ყველა ერთად მივდივართ ბაკურიანში
-ეგ ყველა და თქვენ?
-გოგო ნუ გაუწუხე გული ჩემს მეუღლეს. არ გვინდა და მორჩა. -სამზარეულოში შემოვიდა ცოტნე.
-რა უცნაურები ხართ რა. ისე ბატონო ცოტნე აქ უცხო პირთა შემოსვლა არ შეიძლება. ამიტომ კარი იცით სადაცაა.
-მე ჩემს ცოლთან მოვედი შენ რა გინდა. -მითხრა და ნიტას მოეხვია.
-შენი ცოლი თუ გინდოდა წასულიყავით თაფლობის თვეში, ახლა კი დატოვეთ აქაურობა. ისიც გამოვა მალე.
-კარგი ხო. -მითხრა და სამზარეულო დატოვა.
-არ იცის ხომ სახლში რომ არ ვიყავი.? -ვკითხე ნიტას.
-არა არაფერი უკითხავთ და არც არაფერი გვითქვამს მე და ლიკას. აბა მოყევი რა მოხდა?
-არაფერი, მივიყვანე, მთვრალი მეგონა მაგრამ თურმე მომატყუა რომ მასთან დავრჩენილიყავი, მერე კარი გადაკეტა და ასე შემოვრჩი მასთან.
-ყოჩაღ სასიძო. -მითხრა და გაიცინა-კაი წავალ გავხედავ იმას და მოვალ.
საღამომდე კაფეში ვიყავით მერე კი მე და ნიტა ერთად წავედით სახლში.
-ერთმხრივ კარგია ჩემი რძალი რომ გახდი.
-რა მხრივ?
-მარტო აღარ მომიწევს სიარული ხოლმე. -გავუღიმე და მანქანა დავძარი.