ამჩნევთ, რომ ცხოვრებას ძალიან ბევრი გზაჯვარედინი აქვს? ხშირად ვდგავართ არჩევანის წინაშე. გეზს ვიცვლით, ვიძახით აი სწორედ ეს არის ჩემი გზა. შემდეგ კი ისევ გზაჯვარედინს ვეყრებით.ისევ და ისევ გვიწევს არჩევანის გაკეთება. სწორეს ჩვენი არჩევანი გვაქცევს იმად ვინც ვართ და მაინც ზოგჯერ ჩემი არჩევანი მაკვირვებს. ადრინდელი მე, აოცებს დღევანდელ მეს, მაგრამ ცხოვრება გრძელდება და ჩვენგან ახალ გადაწყვეტილებებს ელის. ჩვენ ვალდებულები ვართ ვიაროთ წინ და არ დაგავიწყდეს, რომ ამ გზას მხოლოდ ერთხელ გავდივართ, არც რეპეტიციის დრო გვაქვს და არც მეორე შანსი მოგვეცემა.
ყოველი დღე, ყოვილე ღამე ადამიანი უნდა ელოდოს ახალ გამოცდას და ეს გამოცდა მაქსიმუმად წარმატებულად უნდა გადალახოს...
შეიძლება ბევრი შეცდომა დავუშვათ... არასწორი არჩევანი გავაკეთოთ, მაგრამ ამან არ უნდა შეგვაშინოს მყარი უნდა იყო ადამიანი და მაშინ ხარ ყველაზე ძლიერი... რომ დაეცემი და მაინც ადგები აი ეგ მგონია მე სულიერი სიძლიერე... რაც სამწუხაროდ ძალიან ბევრს არ გააჩნია...
ნურასდრო იფიქრებ იმაზე თუ რა იქნება მომავალში და ხალხი რას იფიქრებს... შენი ცხოვრებით უნდა იცხოვრო, ყოველ დღეში რაღაც ახალი უნდა დაინახო... უნდა გიხაროდეს თითოეული სიცოცხლის წუთები... ბედნიერი უნდა იყო... როგორც მარკ ტვენი იტყოდა ყოველ დღეს მიეცი შანსი, რომ საუკეთესო დღე გახდეს შენს ცხოვრებაში... ამ სიტყვებში დიდი აზრი ჩადო და ბოლომდე უნდა ჩაწვდეთ...

მისი ძლიერი ხელები, რომ არა ჩემს წელზე ხელებში ჩავადნებოდი ალბათ.... არა ტასო არა ეს არასწორია შენ ის არ მოგწონს... ის ერთი იდიოთი არსება არა ტასო არა...
უცბათ მოვშორდი და ოთახისკენ გავიქეციიი..
-ანასტასია რა გჭირს რა მოხდა...-გამომეკიდა და ბოლოს დამიჭირა...
-ეს არასწორია მე... მე სახლში უნდა წავიდე...-სააბაზანოში შევედი გამოვიცვალე და გარეთ გავედი.... არ მიმიქცევია ყურადღება ალექსანდრეს ყვირილისთვის... ტაქსი გავაჩერე და სახლში წავედი... სულ მის კოცნაზე ვფიქრობდი ღმერთო რა ტკბილი იყო... არა ტასო შენ ის არ მოგწონს არაა... გადავწყვიტე ეს ამბავი არავისთვის მომეყოლა... მალევე მივედი სახლში და ჯერ მშობლებს დავურეკე...
-ალოო ზურიკოო.. როგორ ხართ შენ და დედიკოოო...
-ვაიმე მამიკოს გოგო კარგად ვართ... მოგვენატრე როდის უნდა გვნახო...-ტელეფონში დედაჩემის ყვირილი გაისმა ვინ არისო...-ხო ტასოა...
-დედიკოს ცხოვრება როგორ ხარ რა არის სულ რომ დაგვივიწყე?
-ვაიმე დედიკოოო რა ვქნა ამ სამსახურის გადამკიდე... არ მცალია დღეს აუცილებლად გამოვალ...
-მართლა დედიკო? გელოდებით აბა... შენს საყვარელ კერძებს მოგიმზადებ...
-აი საუკეთესო ხარ რა მამა ჩამიპროშნე დროებით...
-აუცილებლად დროებით...-ღმერთო ახლა ვხვდები მარტლა როგორ მომნატრებიან... მომენატრა დედას ნერვებზე თამაში ყოველ დილით...
მგონი ჯობია ახლა ბავშვებს დავურეკო თორე გადამდგავენ სად იყავიო...
-ჰეით როგორ ხართ(მე)
-ეეე დაკარგულო კარგად ვართ შენ? რა არის რომ არ დარეკე? რა მოხდა აბა?-(ნატა)
-აუუ მოგიყვებით ოღონდ ახლა არა რა ჩემებთან მივდივარ... დედაჩემმმა ჩემი საყვარელი კერძები უნდა გამიმზადოს... გშურდეთ...
-არ შემშურდება რადგან ზუსტად ერთ საათში შენებთან ვარ....-ჩამყვირა ნიამ...
-ეეე მე რატო მომტეხეთ რა პონტია?(ლუკა)
-ან მე? სად ამაორთქლეთ?(ნატა)
-აუუუ მაგარიააა მაშინ საათ ნახევარში ჩემებთან ერჭვეთ უკლებლივ გელოდებით....(მე)
-ოკ სიხ პკ(ნია)
ჩემებს შევატყობინე რომ ის სამიც მოდიოდა და ძალიან გაუხარდათ, როგორც იქნა ვნახავთ სულ, რომ დაიკარგნენო...
ალექსანდრესგან მესიჯი მომივიდა...“ ხვალ 3-ზე კომპანიასთან, რომ კაფეა... სალაპარაკო გვაქვს...“
„კარგი...“ გავუგზავნე...
ჩემს ოთახში ავედი, წყალი გადავივლე და ჩავიცვი შაბიამნისფერი კოჭებამდე სარაფანა მოტკეცილი, ყელიანი, ფეხზე ადიდასის თეთრი ბოტასები ჩავიცვი, თმა ცხენის კუდად შევიკარი, მაკიაჟი გადავივი და აწ უკვე ჩემი ლურჯი თვალები შევათვალიერე... ჩანთა ავიღე და ტაქსიში ჩავჯექი ჯერ კომპანიაში მივედი მანქანა წამიყვანე და შემდეგ ჩემების სახლში მივედი... ჯერ ბავშვებს მივწერე სად ხართთქო და თხუთმეტ წუთსი მანდ ვიწნებითო...
კარებზე დავაკაკუნე და მამიკომ გამიღო...
-მამიიი... როგორ მომენატრეეე...-ძლიერად ჩამეხუტა...
-მეც მააა...
-ზურა ტასოა?
-კი საყვარელო...
-ვაიმეეე ჩემი გოგოო მოსულაა... როგორ მომნატრებიხარ...-ორივენ მეხუტებოდნენ...
-ვუმეე... ჩემი ცხოვრება ხართ თქვენ...
-წამოდი წამოდი რა კარებში დგახარ-შიგნით შემიყვანა დედამ...
-ღმერთო დედიკო რა სუნებს ატრიალებ გავაფრენ... და გააფრენენ ბავშვები...
-ვაიმე ეგ სამი როგორ მომენატრა...
-აი ისინიც მოვიდნენ...-დაიყვირა მამამ და ჩვენც მაშინვე მათთან გავედით...
-შემოვდგი ფეხი მშიერმა, გავდგი ჩამძღარმა... აუუუ ნანა დეიდა რა საოცრად საოცარ სუნებს ატრიალებ... როგორ მომენატრე მთელი საათ ნახევარი მშიერი დავდივარ, რომ შენი საჭმელები რაც შეიძლება ბევრი ვჭამო... უსაყვარლესი ქალი ხართ, აი პირდაპირ საოცრება...-ლუკამ დაიწყო ნანას გაწითლება...
-ლუკაა შვილო მეც ძალიან მომენატრე... სწორედ იმისთვის გავაკეთე ამდენი საჭმელი, რომ აქედან ჩამსკდარი წასულიყავი, ხომ იცი თქვენთვის არაფერი არ მენანება...-მივიდა და მაგრად მოეხვია ლუკას...
-აუუ ნანა დეიდა, როგორ მოგვენატრეეე...- ნატამ და ნიამ ერთდროულად თქვეს და ძალიან ჩაეხუტნენ...
-მეც ჩემო ცხოვრება, მეც მომენატრეთ...
-ეეე მე რა მჩაგრავთ? მამა მოდი შენ ჩაგუხეტები...-მე მივედი და მამას ჩავეხუტე...
-ვერ გაიზარდეთ ვერცერთი რა...-სიცილით თქვა მამა...
-როდესაც თქვენთან ერთად ვართ სიდიდე გვავიწყდება და პატარები ვხდებით...(ნია)
-ვაიმეეე ჩემი გოგონები და ჩემი ბიჭი თქვენი წყალობით მე ოთხი შვილი მყავს...-საყვარლად თქვა დედამ...
-დედააა...-ჩავეხუტე...
-კარგი წამოდით შევიდეთ(მამა)

რათქმაუნდა საოცრად გაატარეს ეს საღამო, ნანას და ზურას გაუხალისეს დღე და გაუხარეს გულები... ბავშვებიც მაგრად გაერთნენ... რაც შეეძლოთ ბევრი ჭამეს ნანას გაკეთებული საჭმელი... ისინი ხომ მის საჭმელებზე აბოდებდნენ... ტასომ უთხრათ, რომ სამსახურიდან წამოვიდა მაგრამ რელური მიზეზი არაა... ისე დამაჯერებლად ილაპარაკა ბავშვებიც დააჯერა, მაგრამ ისინი მაინც მიხვდნენ ბოლომდე ვერა მაგრამ მაინც, მიხვდნენ იმას, რომ იმ ამბის გამო წამოვიდა...
სახლში წავიდა ტასო, მაგრამ ხვალ დიდი დღე ელოდა... ალექსანდრესთვის რა უნდა ეთქვა...

/////////////////////////

ჰაი ფიფლს... ჰავ არე იუ? იმედი მაქვს კარგად... აქამდე ვერ ვდებდი რადგან არ ვიცოდი, როგორ გამეგრძელებინა, ახლაც აქ იმიტომ გავწყვიტე, რომ არ ვიცი, როგორ გავაგრძელო... მაგრამ ნუ ღელავთ ძალიან არ დავაგვიანებ... მიყვარხართ ყველანი იმედი მაქვს მოგწონთ... მადლობა ასეთი თბილი კომენტარებისთვიის ყველას...

გ ი ჟ ი
ხ ა რ
დ ა
მ ე ც
გ ა მ ა გ ი ჟ ე . . .
სიყვარილით:“მე“