რომ გავიღვიძე პალატაში ვიწექი.თავი საშინლად მტკიოდა.საწოლის ერთ მხარეს ლიკა იჯდა ნამტირალევი იყო,მეორე მხარეს ნია იჯდა ეძინა კედელთან ანა იდგა ფანჯარაში გვანცა იხედებოდა,კარებთან კი ერეკლე იდგა,ყველანი განადგურებულები იყვნენ პირველი რაც თავში მომაფიქრდა მაქსი იყო ამიტომ არ დავაყოვნე და ვიკითხე
-მაქსი როგორ არის?-ყველას გადავხედე
-თათ როგორ ხარ? თავს როგორ გრძნობ?რამე ხომ არ გტკივა?-კითხვები მომაყარეს მაგრამ პასუხს არავინ არ მცემდა
-კარგად ვარ მაქსი როგორ არის მითხარით ოპერაცია დამთავრდა?-თვალები დავხუჭე რომ ცრემლი არ გადმომგორებოდა
-კარგად არის თათ ოპერაცია დამთავრდა საკმაოდ წარმატებით ეხლა რეანიმაციაში წევს კრიტიკული ოცდაოთხი საათი ექნებაო და იქ იმიტომ შეიყვანეს შეიძლება გართულებებიც მოყვეს-ნიამ მითხრა და მიმიხუტა
-თქვენ როგორ ხართ?-ერეკლეს შევხედე
-ჩვენ კარგად ვართ, შენ როგორ ხარ?-კითხვით მიპასუხა
-კარგად ვარ ხომ გითხარით ახლა ავდგები და გარედ გავალ არანაირი შეწინააღმდეგება არ იქნება რადგან არ დაგიჯერებთ და ამიტომ ვდგები-მშვიდად ვთქვი და წამოდგომა ვცადე,მართალია თავი ძალიან მტკიოდა მაგრამ მაინც ავდექი მინდოდა სხვები მენახა და მაქსთანაც შევსულიყავი,ავდექი და გარედ გავედი სხვებიც გამომყვნენ გარედ რომ გავედი დემე სკამზე იჯდა ვაჩე იატაკზე ბექა კი რეანიმაციის ფანჯარაში იხედებოდა როგორც კი დამინახეს ჩემთან წამოვიდნენ.
-დემე როგორ ხართ?-ჩავეხუტე და თან ვკითხე
-ჩვენ კარგად ვართ მაქს ველოდებით შენ როგორ ხარ?თავს როგორ გრძნობ?-ისევ იგივე კითხვები და ისევ იგივე პასუხები.უკვე მომაბეზრებლად ვიყავით ყველანი მე იატაკზე ვიჯექი და მაქს ველოდებოდი როცა დერეფანში დაახლოებით ორმოცდა ათი წლის ქალი და კაცი მორბოდნენ ხელი ერთმანეთზე ჩაეჭიდათ უკან კი ჩემხელა გოგო მოყვებოდა სირბილით.
მოვიდნენ და ჩვენთან გაჩერდნენ მოსვლა და ქალის ხმა ერთი იყო
-როგორ არის ჩემი შვილი როგორ არის?-ექთანს ეკითხებოდა და თან ტიროდა
მაშინვე მივხვდი ვინც იყვნენ და ამიტომ ფეხზე ავდექი და ქალბატონი ნინოსკენ წავედი
-ქალბატონო ნინო ხომ?-მორიდებულად ვკითხე
-დიახ ნინო გახლავართ,თქვენ ვინ ბრძანდებით?-ტიროდა ისევ მაგრამ მე რომ მივედი ცოტა დამშვიდდა
-მე თათა ვარ თქვენი შვილის მეგობარი, ესე დემეა-დემესკენ ვანიშნე ხელით-ეს ბექაა, ერეკლე, ვაჩე, ნია, ანა, გვანცა და ლიკა-ყველანი გავაცანი
-შვილო როგორ არის ჩემი ბიჭი?-ისევ ტიროდა
- დამიჯერეთ ყველაფერი კარგად არის, ეხლა მაქსი რეანიმაციაშია, ეს ოცდაოთხი საათი თუ გადალახა მის სიცოცხლეს საფრთხე არ ემუქრება რამდენიმე დღე პალატაში გადაიყვანენ და დარჩება-დავამთავრე და ხელი ჩავჭიდე-დამიჯერეთ ქალბატონო ნინო თქვენ ძალიან ძლიერი შვილი გყავთ,მაქსი არ მიგვატოვებს დამიჯერეთ-ამაზე უფრო ატირდა და გულში ჩამიკრა ასე ვამშვიდებდი როცა უეცრად ისევ თავბრუ დამეხვა მაქსის დედა რომ მომშორდა ვეცემოდი როცა ბექამ და ერეკლემ დამიჭირეს და სკამზე დამსვეს.ლიკამ კივილი მორთო ჩემს დანახვაზე, მაგრამ უცბად გამოვფხიზლდი როცა დემეს მოტანილი წყალი დავლიე და საზურგეს მივაწექი.
ამ ამბის შემდეგ ერთი კვირა გავიდა,ერთი კვირაა საჭმელი არ ჩამიდია პირში,ერთი კვირაა ვტირი,ერთი კვირაა რაც საავადმყოფოს და მაქსის კარსარ ვმოშორებილვარ,ერთი კვირაა ქალბატონ ნინოსა და თამოს ვამშვიდებ მაგრამ ყველაზე დიდი დასამშვიდებელი მე ვარ,ერთი კვირაა მაქსის გამოღვიძებას უშედეგოდ ველოდებით,ნინო მაქსის დედა ბატონი გიორგის დიდი თხოვნის შემდეგ როგორც იქნა სახლში წავიდა,თამომ დამეც უარი განვაცხადეთ წასვლაზე და ამიტომ იქ დავრჩით.ცოტა ხანს ექიმების და ექთნების სიარულის გარდა საავადმყოფოში არაფერი არ ისმოდა მერე თამო მომიჯდა გვერდით და ყავა მომცა,მე მადლიერებით სავსე თვალებით გავხედე და ყავა მოვსვი
-იცი შენზე ბევრი რამ ვიცი-მითხრა და მომხედა
-მართლა? მე კი მხოლოდ ის ვიცი რომ მაქსის და ხარ-ვუთხარი და მწარედ ჩავიცინე
-მაქსი ყოველ საღამოს მირეკავდა და შენზე მიყვებოდა,ის შენზე უზომოდ შეყვაებულია, ასე არც ერთი გოგო არ მოწონებია როგორც შენ უყვარხარ, ბოლოს რომ ველაპარაკე თქვენს ლაპარაკზე მიამბო-თქვა და ტირილი დაიწყო მეც ავყევი ორივე ვტიროდით,ის ძმას ტიროდა მე კი მომავალ შეყვარებულს, მართალია მას არ მივუტოვებივართ მაგრამ ექიმებს ყველანაირი იმედი გადაწურული ქონდათ, მაგრამ მე მაინც არ ვიშლიდი ჩემსას მაინც ჯიუტად ვამბობდი რომ ის ცოცხალია და ცოტაც უნდა კიდევ.
კიდევ ერთი კვირა გავიდა,მე და თამოს გვეძინა როცა ექიმები მაქსთან შევარდნენ ექთანებიც თან შეყვნენ მე დაფეთებულივით წამოვარდი ფეხზე თამოც წამოხთა და ორივემ ერთად შევიხედეთ პალათაში სადაც ექიმები მაქს სინჯავდნენ და თან რაღაცეეებს ლაპარაკობდნენ მერე ექთანი გამოუშვეს და ჩევნც მივარდით
-ექთანო მაქსი როგორ არის რა მოხდა?-თამო მივარდა პირველი
-ექთანო ამოიღეთ ხმა როგორ არის მაქსი რამო ხომ არ სჭირდება?-ახლა მე მივარდი რადგან მოთმინების ფიალა ამევსო
-მაქსი გონს მოვიდა მის სიცოცხლეს საფრთხე აღარ ემუქრება.ხვალ პალატაში გადავიყვანთ,ქალბატონო თათა თქვენ ის გადაარჩინეთ-ექთანმა დაამთავრა თუ არა ცრემლებმა გზა გაიკვალეს ჩემს სახეზე რომელზედაც ორი კვირაა ცრემლები ნაკადულივით მოდიან შეუჩერებლად მოდიან და არ ჩერდებიან მთელი ორი კვირააა ეს თვალები საყვარელი ადამიანის გამოღვიძებას ელიან ელიან და თან ცრემლებად იღვრებიან იღვრებიან რადგან ელიან და შედეგიც გამოიღეს მაქსი ცოცხალია შემიძლია რომ მისი ხმა გავიგონო ჩავხედო მის ყველაზე დიდ უძირო თვალებში.
ამ ახალი ამბის გაგონებისას თამოს გული წაუვიდა ამ ორ კვირაში ხან მე და ხან თამოს გულის წასვლებს უკვე საკმაოდ მშვიდად ვხვდებოდით რადგან ან შიმშილის ან კი გაუჩერებელი ტირილის ბრალი იყო და ახლაც თამოს სიხარულისგან წაუვიდა გული და მალევე მოვასულიერეთ.ახალი ამბავი ყველას შევატყობინეთ,თამომ დედ-მამას დაურეკა
მე კი ჩემს მეგობრებს მივახარე ამბავი რომლებიც ამ დროის განმავლობაში გვერდიდან არ მოგვშორებია მუდამ გვერდით მედგა და არ მშორდებოდა ყველანაირად ცდილობდნენ რომ დარდი შეემსუბუქებინათ და ამიტომ გადავწყვიტე რომ პირველი უფრო სწორედ ყველასთვის ერთდროულად მეთქვა და ამიტომ ყველას ერთდროულად დავურეკე
-ალო ბავშვებო ვერც კი წარმოიდგენთ რა მოხდა(მე)
-რა მოხდა ხომ კარგად ხართ (ბექა და ანა)
-მაქსი
-რა მაქსი რა დაემართა მაქს(გოგოებმა ერთდროულად მკითხეს)
-ის ის გონს მოვიდა გესმით მან ჩვენ არ გაგვწირა-ვთქვი და ტირილი დავიწყე
-ახლავე ყველა უკლებლივ მოვდივართ-თქვეს ბიჭებმა და წამოვიდნენ მე კი პალატაში შევედი