სანამ ბინძურ მილში მივსრიალებდი,გონება სრულებით გამომერთო. მხოლოდ ჩახტომის შემდეგ დავფიქრდი,რომ შესაძლოა ისეთ ადგილას დავცემულიყავი,სადაც ჩემს ისედაც ორ გრამ ტვინს დავტოვებდი.სწორედ ამ აზრმა გამოიწვია აზროვნების პარალიზება.
უკვე მიქაელთან დიალოგს ვგეგმავდი,როდესაც ბინძური ნაჭრების გროვაზე დავეშვი და გადავკოტრიალდი.
სასწრაფოდ წამოვხტი და მიმოვიხედე. როგორც მივხვდი,მიწისქვეშა საცავში ვიყავი,რომელსაც ნაგავსაყრელად იყენებდა მთელი სავამპირეთი. მობილური ამოვიღე და გავანათე. ერთი-ორი საეჭვო საგნის დალანდვით დაშინებულმა გადავწყვიტე,ნაგვის გროვებისთვის ყურადღება აღარ მიმექცია და საკუთარი ბედის წყევლით შევუდექი გასასვლელის ძებნას.
ცოტა ხნის ბოდიალის შემდეგ ქვის ფართე კიბეებს მივადექი. ფანარი ჩავაქრე და თაგვივით გატრუნული ავუყევი საფეხურებს,რომელთა დასასრულს დიდი,რკინის კარი დამხვდა.
რაც არ უნდა უცნაური ყოფილიყო,კარი შიგნიდან იყო ჩაკეტილი. მაშინვე გავწიე ურდული და თავი ფრთხილად გავყავი.
სუფთა ჰაერმა სასიამოვნოდ მომილამუნა სახეზე. სიბნელეში გარემოს დაზვერვა არ გამომივიდოდა,ამიტომაც სმენა დავძაბე და როდესაც ვერაფერი გავიგონე,ადგილიდან მოვწყიდი.
თავისუფლების წამები დიდხანს არ გაგრძელებულა-რაღაც მყარს შევეჯახე და უნებურად წამოვიკივლე.მაშინვე სახეზე სინათლის დიდი ნაკადი შემეფეთა და თვალები ტკივილისგან მოვხუჭე.
-ვინ ხარ?-ბოხი,ჩახლეჩილი და ცოტა არ იყოს,ბრიყვული ხმა მომესმა.
გაჭირვებით გამოვიხედე და ხელით მოვიჩრდილე.
-ასე ნუ მანათებ,ვერაფერს ვხედავ-დავიწიკვინე და ხელი ავიქნიე.
-ვინ ხარ?-გაიმეორა და ჩემდა გასაკვირად მართლაც დასწია ფანარი.
თამამად გავიხედე და დაახლოებით ორი მეტრის თავტოპალა არსება დავინახე,რომელსაც სახეზე გულუბრყვილო გამომეტყველება ეწერა. ყველანაირად უზარმაზარი იყო-შიშველ სხეულზე მხოლოდ შარვალი და ჟილეტი ეცვა.სიმაღლეზე მეტი სიგანე ჰქონდა და თეთრი ქონები ჟილეტიდან საზიზღრად გადმოჰყროდა.
-შენ თვითონ ვინ ხარ,რომ ბატონის საცოლეს გზაზე ეჩეხები?-თვალები დავუბრიალე და დრაკონებიანი სანთებელა ჩავბღუჯე.
-ე-ე-გაწელა და უთმო თავი მოიფხანა,სანამ ფიქრობდა,რა ეთქვა ან რა ვუთხარი,კიდევ შევუტიე.
-ხო,ხო! აქაურობის მომავალი დიასახლისი ვარ,ასე ,რომ გამეცალე და ფეხებში ნუ მედები-ორი თითით დემონსტრაციულად მივწიე და უკანმოუხედავად,ნელი ნაბიჯებით გავუყევი აბალახებულ გზას.
მხოლოდ ხუთი წუთის შემდეგ გავბედე მიბრუნება-გორილა ისევ ისე იდგა და თავს იქექავდა.
ნაბიჯს ავუჩაქრე და დეკოლტეში სასწაულებრივი სიჩქარეთ ჩატენილი ტელეფონი მოვიმარჯვე.
როის ნომერი ავკრიფე,პარალელურად კი ბარდებში შევძვერი.
-გამოვედი-ჩავჩურჩულე ყურმილს .
-მართლა?გამოგიშვეს?-გაოგნებული ხმა ჰქონდა,
-ხო და ტორტის ნაჭერიც გამომატანეს სახლისთვის-წავუსისინე-გამოვიპარე,ჯობია,არ მკითხო,როგორ. მოხვედი?
-სასახლიდან ას მეტრში ვდგავარ,შენ სად ხარ?
-სადღაც...ბუჩქებში.ალბათ იგორი მალე მიხვდება,რომ მისი ცოლი ამოვბუგე,ასე ,რომ...
-ლოკაციით გიპოვი,მანდ დარჩი და არ გაინძრე.
ტელეფონი ისევ უკან ჩავიჩურთე და ბალახებში მოვიკუნტე. კვლავ ვერ ვიჯერებდი,რომ ეს ყველაფერი ნამდვილად მე გადამხდა.ყველაზე სარწმუნოდ მაინც როის თავდაპირველი თეორია მიმაჩნდა-რაიმე სუპერმძლავრი ნარკოტიკი შემომაპარეს და ბოლო ორ დღეს მისი ზემოქმედების ქვეშ ვიმყოფებოდი. იქნებ როი საერთოდ ჩემი გონების მიერ შექმნილი პროექცია იყო,რომელიც ამაოდ მიბიძგებდა გამოფხიზლებისკენ.
განძრევას ვერ ვბედავდი,დაახლოებით ათი წუთი იყო გასული მას შემდეგ,რაც როის ვესაუბრე,ის კი არ ჩანდა.
მოულოდნელად სასახლის მხრიდან ხმაური მომესმა. „დრაკულას“ ხმა გავარჩიე.
-დაიჭირეთ!-ღრიალებდა-დაიჭირეთ ის ძუკნა და აქ მოიყვანეთ. ცოცხლად დაწვას ინატრებს-მისი ხმა ისე ჩამესმოდა,თითქოს ჩემს გვერდით იდგა.
სისხლის გემო ვიგრძენი-აღელვებისგან ტუჩები დამეჭამა. იმას ვფიქრობდი,თავადვე გავთხრი მიწას და ჩავწვები-მეთქი,როდესაც უკნიდან გამაკავეს და პირზე ხელი ამაფარეს.
-ჩშშ-როის სუნი ვიცანი და წასული გული უკან მოვაბრუნე. ბიჭისაკენ შევბრუნდი და მთელი ძალით ჩავეხუტე. აქამდე გადამალული შიში ერთიანად მომაწვა და ავქვითინდი.
-შტერი ხარ,სულელი და უტვინო-მომაყარა ბიჭმა და ხელი მომხვია-აქედან სწრაფად უნდა წავიდეთ.რა სუნია,ღმერთო.სკუნსი გაიტანე?-განზე გადგა და შემათვალიერა.
მოვშორდი და თვალები სრუტუნით შევიმშრალე. გონებაში დინჯ დედოფალს მოვხმე,რომელიც სადღაც გადაკარგულიყო.
-ნაგვის მილიდან გამოვძვერი.-დამნაშავესავით გავიღიმე-როგორ უნდა წავიდეთ?-დავიჩურჩულე-უკვე მეძებენ.
როიმ ჯიბე მოჩხრიკა და საათისმაგვარი მოწყობილობა დამანახა.
-ჩვენი სამსახური ძლიერ პორტალებს ქმნის. საუკეთესო ინჟინრები გვყავს-ხმაში სიამაყე შეეტო-ამის დაპროექტებაში კი მეც მივიღე მონაწილეობა-გრძედს და განედს ავკრეფ და სახლში დავბრუნდებით-მონდომებით დაატრიალა ციფერბლატი,გამარჯვებულმა შემომხედა და ხელი ჩამკიდა.
გარინდული ველოდებოდი რაიმე საოცრების დატრიალებას,თუმცა რამდენიმე წუთის გასვლის შემდეგ,როდესაც ტერფებზე ღიტინიც კი ვერ ვიგრძენი,დაეჭვებით შევაჩერდი.
-ხომ არ გაფუჭდა?-დავიჩურჩულე და ინტერესით დავაჩერდი.
-შეუძლებელია-ნირწარმხდარმა მოწყობილობა ხელზე დაიტყაპუნა,თუმცა კვლავ არაფერი მომხდარა.
-ჯობია,საკუთარი ფეხები მოვიშველიოთ,თორემ მალე მოგვაგნებენ-ბუჩქებიდან გავიჭვრიტე ,ხელი კვლავ ჩავჭიდე და სწრაფად გამოვსხლტი.
ქურდებივით მივაბიჯებდით ბალახებში,როი ჩუმად ბუტბუტებდა იმასთან დაკავშირებით,რომ სივრცომეტრის გაფუჭება შეუძლებელი იყო და ალბათ გარშემო რაიმე დამცავი შელოცვის მოქმედების გამო ვერ მუშაობდა.
ფრუტინით მივდიოდი,როდესაც შორი-ახლოს ფუმფულა სხეული შევნიშნე. მომცრო ძაღლი მონდომებით აქიცინებდა კუდს,როდესაც ჩემი გაბადრული სახე დაინახა,მიწა მოფხოჭნა და გამოექანა.
-რა საყვარელია-წავუჩურჩულე როის და ცუგას მივესიყვარულე-აქ რა გინდა,ღუნღულ? ვამპირებმა თუ გამოგიჭირეს,შენგან მინიატურულ ქურქს გააკეთებენ-დავიხარე,რათა მოვფერებოდი,როდესაც როიმ დამიჭირა.
ძაღლმა შეუღრინა,დაჯდა და შემაძრწუნებელი და მისთვის სრულიად შეუფერებელი ყმუილი ამოუშვა.
-მაქცია-დაიყვირა როიმ,ხელი ჩამავლო და წამაპროწიალა.
მარათონის მორბენალივით მირბოდა და ისეთი ძალით მიმათრევდა,აწ დამწვარ სერენას შეშურდებოდა.
დაახლოებით ორმოცდაათი მეტრი გავირბინეთ,როდესაც წინ მაღალი ლანდი აგვესვეტა და მოწყვეტით შევჩერდით.
ადამიანის ზომებთან შედარებით შეუსაბამოდ პატარა არსება გაავებული მოგვჩერებოდა. მთვარის მკრთალი შუქი სახეზე დამჩნეულ ნაიარევებს კიდევ უფრო უკვეთდა.
უცნაურად ეცვა-ქალი იყო თუ კაცი,ვერაფრით გაარჩევდი,ხუჭუჭა თმები თაიგულივით შემართვოდა,ხელში ვერცხლისფერი დანა უციმიმებდა,
-სხვები- ისე დაიჭყივლა,რომ არა თუ აქვე,არამედ მეზობელ გალაქტიკაშიც გაიგონებდნენ და ჩვენსკენ გამოექანა.
-კიდევ ვცადოთ-ამოიყვირა როიმ და ხელი ჩამკიდა.
ისეთი გრძნობა დამეუფლა,თითქოს მიკროავტობუსში მდგარი ,მძღოლის მოულოდნელ დამუხრუჭებაზე წინ გადავქანდი. თვალთ დამიბნელდა,როის ხელი გამისხლდა,შევბარბაცდი და წონასწორობა დავკარგე. მივხვდი,რომ ვეცემოდი და ხელები მოვიშველიე.
მალევე დავეშვი და ცხვირი სასწაულებრივად ვიხსენი დაცემისგან.
მომენტალურად წამოვხტი და შეშფოთებულმა მიმოვიხედე.
მომცრო,ნაცრისფერკედლებიან,უავეჯო ოთახში ვიდექი,რომლის მცირე ატრიბუტს რკინის მაგიდა და ორი სკამი წარმოადგენდა.
ამოვისუნთქე და წელში გავწორდი.
უკნიდან მოძრაობის ხმა მომესმა და მაშინღა გამახსენდა როი. უკვე ზედმეტად ვეჩვეოდი მარტოობას.
შევბრუნდი და განრისხების ტალღით დათრგუნულმა თვალები დავხარე.
-ერთადერთი რამ მაინტერესებს-წყნარად წარმოთქვა-როგორ შეძელი ერთმა გოგომ ამდენი სისულელის ერთად ჩადენა? გინესის რეკორდს ამყარებ?
ბრაზი ერთიანად შემომაწვა.
-რას გულისხმობ სისულელეში? შენსავით გულხელდაკრეფილი რომ არ დაველოდე,როდის გამოფატრავდნენ ვამპირები მორიგ მსხვერპლს?-შევუტიე.
-ძალიან ცოტა დაგაკლდა,რომ ეგ გამოფატრული მსხვერპლი შენ არ ყოფილიყავი.-ჯიუტად შემომხედა და სკამზე ჩამოჯდა.
-ადამიანის მკვლელი ვამპირი მოვკალი,საქმე გავხსენი და შენ იმას მეუბნები,რომ ცოტა დამაკლდა?სასაცილოა!
-საინტერესოა,როგორ გამოაღწევდი იქიდან,მე რომ არ მოვსულიყავი?
-ვერ გამოვაღწევდი,დიახ. კიდევ კარგი,მაგაში მაინც დამეხმარა ეს თქვენი მითომ დეპარტამენტი. რა იყო,სიფრთხილის გაძლიერებულ კურსებს გადიხართ?
-გაგიმართლა და გგონია,ყველაფერი ასე მარტივია...
-არა,როი.არ მგონია. ალბათ ვერ იზარებ,რა გამოვიარე და რის ხარჯზე გადავრჩი. ეს გამართლება არ ყოფილა,ჩემი სწორი ნაბიჯების დამსახურებაა,ახლა აქ რომ ვდგავარ!
-ეს შენთვის თამაშია,მეტი არაფერი,იმიტომ უყურებ ყველაფერს ასე მსუბუქად.
-რა?-წამოვიკივლე-მოიცა,გავიხსენო,როდის ვიყავი „მსუბუქად“. მოჩვენება რომ მემესიჯებოდა,ვამპირი რომ გამოსრუტვას მიპირებდა თუ ნაგვის მილში რომ მოვსრიალებდი ,მაშინ? არა,ყველაზე დასამახსოვრებელი მომენტი დრაკულამ რომ სისხლის ბოლო წვეთამდე ამოწრუპვა დამიპირა,მაშინ იყო-იქედნურად შევაჩერდი,სკამზე დავენარცხე და წელში გავიმართე.
-მოიშორებ თუ არა მაგ პარიკს? ვერ გცნობ-გაბეზრებულმა გაიქნია თავი.
-ასეთი დაკვირვებული გამომძიებელი პირველად ვნახე.-გავიცინე-ჩემი თმაა.
-ხუმრობ,ხომ? რა უქენი თავს?-გაბრაზება სულ გადაავიწყდა,ჩემსკენ გადმოიხარა და თმებზე შემეხო-ჭკუა სულ დაკარგე?
-იქნებ თავი დაანებო ჩემს ტვინს? აშკარად არ მოგწონთ ერთმანეთი-უჯან გავიწიე და ხელები გულზე გადავიჯვარედინე.
-ნამდვილად,შეშლილ გონებას ვერ ვეგუები. წამოდი,სახლში დაბრუნდები და ეცდები,ურჩხულებთან დამოყვრებას შეეშვა. მეტჯერ ვეღარ გადაგარჩენ.
-აჰა,მაინც იმას გაიძახის,გადაგარჩინეო. მე რომ გიხსენი,ეგ კლასგარეშეა თუ რა ხდება?
-გგონია,გამოძიებას უშენოდ ვერ წარვმართავდით? პირიქით,ყველაფერი დააჩქარე და ეს სულაც არ იყო საჭირო...
საუბარი კარის გაღების ხმამ შეაწყვეტინა. ოთახში საშუალო სიმაღლის,გამხდარი გოგონა შემოვარდა და აღფრთოვანებული მომაჩერდა. სახეზე ჩამოყრილი მოკლე,მუქი თმა გადაიწია და ალაპარაკდა.
-ახლა სადამკვირვებლო ოთახში რაც მოვისმინე,სიმართლეა?-გაბადრულმა ჰკითხა როის,რომელიც ჯიუტად დადუმდა-მართლა მოჰკალი ვამპირი? ის მკვლელი,მთელი ექვსი თვეა რომ დასდევენ?-გაიცინა და მომიახლოვდა.
-კი,მართალია-გოგონას სილაღე მეც გადმომედო და საპასუხოდ გავუღიმე.
-არ არსებობს! იცი,რამდენს წვალობდნენ?აზრზე არ ვიყავით,ვინ იყო დამნაშავე. ეჭვი კი ჰქონდათ იგორზე,მაგრამ იმის სახლში უჩინარიც კი ვერ შეაღწევს. ათასნაირი დაცვა აქვთ-ხელი გამომიწოდა და ჩამომართვა-მე რინა ვარ,რამდენიმე კვირაა,რაც ამ განყოფილებაში გადმომიყვანეს.
-დეა-ღიმილი არ მომიშორებია,ისე ვუპასუხე-მიხარია შენი გაცნობა,მით უმეტეს,სიმართლე მითხარი.
-როინი ჯიუტი ბიჭია-ნიშნისმოგებით გადაჰხედა გამშრალს-გუნდში როდესაც მოვედი,წინააღმდეგი იყო,გოგოა და ცოდოაო. იქნებ ახლა მაინც მიხვდეს,რეალურად რა შეუძლიათ ქალებს.
-როინი?-გადავიხარხარე - როინს ბევრი საიდუმლო ჰქონია.
-კაცებს ბევრი რამის აღიარება უჭირთ-ხელი აიქნია რინამ და თმებზე მწვდა-რა საოცარი ფერია. დიდი ხანი არაა,რაც ფერებს ვარჩევ და ეს ძალიან მომწონს.
-გმადლობ-ეს გოგო საშინლად მომწონდა.
-მოკლედ,ერთ რამეს გეტყვი-განაგრძო რინამ-ამ საქმეში ქალებს ზედმეტად უნდობლად ექცევიან. თავიდან მეც ასე ვიყავი,არავის სჯეროდა,რომ რამის გაკეთება შემეძლო,მაგრამ მალევე დააფასეს ჩემი ნიჭი. მგონია,რომ შენც ასე იქნები. აუცილებლად გაგიწევ განყოფილების უფროსთან რეკომენდაციას. ბევრ საქმეში მომხიბვლელი და ჭკვიანი ქალი უფრო გამოდგება,ვიდრე სერიოზული მამაკაცი-როის გადახედა.
-ძალიან მიხარია,რომ გაგიცანი-გულწრფელად მივმართე რინას-აქაური საქმიანობაც არ დგას ჩემი პროფესიიდან შორს.
გოგონამ საკონტაქტო ნომერი გამომართვა დადამპირდა,რომ მალე დამირეკავდა და გასაუბრებას მომიწყობდა,შემდეგ კი დაგვემშვიდობა,ოპერაციაზე მაგვიანდებაო და ისევე სწრაფად გაუჩინარდა,როგორც გამოჩნდა.
-ხედავ?-მივუბუნდი დადუმებულ როის-არც ისე უსარგებლო ვყოფილვარ,როგორც მიმტკიცებდი.
ღრმად ჩაისუნთქა და წამოდგა-სულაც არ მგონიხარ უსარგებლო. უბრალოდ ამ ყველაფერს გარიდებდი-ხელებით სივრცე შემოხაზა.
-შენ ვერ გეცოდინება,რა არის სხვისთვის უკეთესი,როი-მივუგე მშვიდად-შესაძლოა ეს ისაა,რასაც მთელი ცხოვრებაა,ველოდები.
-სახლში წასვლის დროა-მომიჭრა და ხელი ჩამკიდა-მთელი სავამპირეთი გადაიკიდე,შენს ბინაში ვეღარ დაბრუნდები.
-მაშინ ჩემს ძმასთან წავალ-მხრები ავიჩეჩე.
-და ,ასაც საფრთხეში ჩააგდებ. ჯობია იქ წახვიდე,სადაც მარტივად ვერ მოგაგნებენ და თუ მოგაგნეს,დაგიცავ.
-შენთან?
-ჩემთან.
მასთან კამათით დაძაბულმა შვებით ამოვისუნთქე და თბილ ხელზე ჩავებღაუჭე. იმდენად დიდი ენერგია დამეხარჯა,რო მ ერთი წვეთიც კი აღარ დარჩენილიყო. მარტოობა აღარ მინდოდა,აღარც სიძლიერე,მსურდა ვინმეს მოევლო ჩემთვის და ეთქვა,რომ ყველაფერზე იზრუნებდა,
იქნებ ზუსტად ასე არიან მოწყობილნი მამაკაცი და ქალი. ორივე მხარეს განსხვავებული ენერგია აქვთ,ხოლო როდესაც ერთი საკუთარ მარაგს ამოწურავს,სწორედ მეორის ძალა ესაჭიროება.
ამოუწურავი კი არავინაა.
ოთახიდან ცივ და სუსტად განათებულ დერეფანში გამოვედით. ლაბირინთივით დაკლაკნული შენობიდან ძლივს გამოვაღწიეთ. გზად მხოლოდ დაცვის წევრი შემოგვხვდა,რომელიც მხიარულად მიესალმა როის და ინტერესით ამათვალიერა.
-რა დროა?-ვიკითხე,როდესაც მანქანაში ჩავსხედით-ჩანთა დავძებნე და შემდეგღა გამახსენდა,სადაც დავმალე მობილური.
გავწითლდი და ვარჩიე,მარტო ყოფნისას მომეცჩრიკა სამალავი.
-დილის ორი საათია-თქვა როიმ დაღლილი ხმით და მაქანა დაძრა.
ამდენად,ჰელოუინი წარსულს ჩაჰბარებოდა. მომავალ წლამდე მსგავსი გიჟური დღე,დიდი ალბათობით,აღარ მექნებოდა.
ან იქნებ,ვცდენოდი კიდეც?
მეგონა,ჩემი თანამგზავრი ჩვენს კორპუსთან მიმიყვანდა,თუმცა როიმ სულ სხვა გზაზე გაუხვია. დიდ ხანს მივდიოდით ნაძვებს შორის გაყვანილ გზაზე და სიჩუმეს არ ვაფრთხობდით.
მქრქალი ინტერესით ვათვალიერებდი გარემოს და ფიქრებიდან ნელ-ნელა სიზმრებში გადავდიოდი.
ძილში დავფრინავდი,როდესაც გავიაზრე,რომ როის ხელში ატაცებული მივყავდი. კიდევ უფრო სანუკვარი მყუდროება დამეუფლა და გავირინდე.
ფუმფულა საწოლზე დაშვებისას კვლავ მოვბრუნდი რეალობაში. ბიჭს დაბინდული მზერით შევხედე. ტანთ გაიხადა,საბანში შემოძვრა და მომეხუტა.
-მაპატიე,მარტო რომ გაგიშვი-დაიჩურჩულა და ცხვირი ჩემს ყელში ჩაჰყო.
გულმა თითქმის მტკივნეულად ამაღელვებელი დარტყმით დამაჯილდოვა. ხელები მოვხვიე და მის თმაში ჩავეფალი.
არაფერზე ფიქრის ძალა აღარ მქონდა. უბრალოდ გავირინდე და დაღლილი სხეულის ბერკეტები მოვუშვი .
დილით გამოღვიძებულმა უცნაური რამ აღმოვაჩინე-გვერდით კაცი მეწვა,მარჯვენა ხელი ჩემს მუცელზე შემოეხვია და მშვიდად ფშვინავდა.
ავწრიალდი,მინდოდა,ეს მომენტი სამუდამოდ გაგრძელებიყო,მაგრამ იმასაც ვხვდებოდი,რომ როი მალე გაიღვიძებდა და ბედნიერებისთვის სულ რამდენიმე წუთი მქონდა.
ზუსტად ამან ამაფორიაქა. იმის ცოდნამ,რომ კარგი რამეები დიდ ხანს არ გრძელდება.
უფრო ახლოს მივიჩოჩე და მივეკარი.
ისეთ სითბოს ასხივებდა,ჩემდაუნებურად ავკრუტუნდი.
-ცოტა ადრე ხომ არაა კვნესა?-გაიღიმა თვალების გაუხელლად და ხელი უფრო მჭიდროდ მომხვია.
-აუ,დაიძინე რა!-შევევედრე-როცა გონზე არ ხარ,გაცილებით საყვარელი ხარ.
-კი მაგრამ,მძინარე ბევრ რამეს ვერ გავაკეთებ-გადმობრუნდა და შავი თვალები შემომანათა.
-საქმე გაქვს? ავდგეთ?-გული დამწყდა იმის გაფიქრებაზე,რომ აქაურობის დატოვება მომიწევდა თან ისე,რომ პრეტენზიასაც ვერ გამოვთქვამდი.
-კი,მაქვს,ოღონდ ისეთი საქმეა,ადგომა არ სჭირდება-ხელი ლოყაზე მომკიდა და მიმიზიდა.
მოიცა,მოიცა. მზად არ ვარ... გავიაზრო მაინც,ამის დედაც... კარგი,ჩუმად ვარ.

ყოველთვის მაინტერესებდა,როგორი იყო კოცნა. ბავშვობაში დედაჩემს ტუჩებში ვკოცნიდი,თუმცა მასე ძუძუსაც ვწოვდი. ვიცოდი,საყვარელი მამაკაცის კოცნა რაღაც გამორჩეული იქნებოდა და სწორედ ამიტომ,არასდროს მიფიქრია ამის გაკეთება მხოლოდ ინტერესის გამო.
ახლა კი წარმოდგენა შემეცვალა. არც გულის აჩქარება მიგრძვნია და არც მუცელში პეპლები. ჩემთვის დენს არასდროს დაურტყამს და არც მეხი დამცემია,საბედნიეროდ,მაგრამ ალბათ ზუსტად ისე მოუვიდოდა სხეულს ორივე შემთხვევაში,როგორც როის კოცნისას-კანი დამიბუჟდა,ჭიანჭველები კი არა,მეგონა ტარანტულები მაცოცავდნენ ყველგან,ოღონდ კარგი ტარანტულები. ყველას სათითაო გული ეჭირა და ბედნიერები მირჭვავდნენ ბუსუსებს კანში.
თავში კი. იქ რა ხდებოდა,წარმოდგენაც არ მინდა. ალბათ ყველა ჩემი ქალური მე ერთად ცეკვავდა მულენ რუჟის ცეკვას.
კიდევ კარგი,დრაკულას გადავურჩი, თორემ მეც ელენესავით მოჩვენებად დაბრუნება მომიწევდა-ამის გარეშე იმქვეყნად წასვლა უბრალოდ არ შეიძლება!
ღმერთო,კოცნაზე ეს მომდის და...
მივხვდი,კარგა ხანია აღარ მეხებოდა მისი ტუჩები და ბოლოს და ბოლოს გავახილე თვალები.
-ხშირად უნდა გაკოცო-ღიმილით მიყურებდა-ტრანკვილიზატორივით იმოქმედა,ეგ კი შენ ხშირად გჭირდება.
-გამთიშე,თანახმა ვარ-გავუცინე.
-გინდა ნამდვილი ნოკაუტი განახო?-ხელი წელზე ჩამიცურა და მჭიდროდ მიმიკრა.
-რომ გითხრა,არა-მეთქი,დამიჯერებ?
კიდევ ერთხელ დამწვდა ტუჩებზე და ის იყო,მართლა ვითიშებოდი,აფეთქების ხმა მოისმა და კინაღამ საწოლიდან გამოვვარდით.
იქნებ მამამ გაიგო,რასაც და სადაც ვაკეთებდი და...
-ვიღაც შემოპარვას ცდილობდა-ჩაილაპარაკა როიმ და წამოდგა.
-ცდილობდა? იქნებ შემოიპარა კიდეც...
-შეიძლება მხოლოდ ნაწილობრივ-ჩაიცინა-ნაღმი აფეთქდა,არა მგონია,ის ვღაც მთელი გამომძვრალიყო .
-სახლი დანაღმული გაქვს?-გაოგნებულმა გადავიცვი მოწოდებული შარვალი და სვიტერი. ქალის,ჰმ!?
-ეს სახლი მხოლოდ ჩემი არაა. უ
ფრო სწორად,ახლა მარტო მე ვარ,მაგრამ ზოგადად ჩვენი განყოფილება მოწმეთა დაცვის პროგრამისთვის იყენებს. სანამ იგორის საქმე არ დასრულდება,შენც აქ იქნები .
-მოიცა,ვერსად გავალ?-გული გადამიქანდა.
-გახვალ,მხოლოდ ჩემთან ერთად. ან თუ მე არ ვიქმები,რინა მოგხედავს.
-რაღაც არ მომწონს ეს ამბავი.
-დედოფლობა ხომ გინდოდა,მტრებიც მოჰყვება მაგას-ჩაიცინა.-რაც უფრო მეტ საქმეს გააკეთებ,მით მეტს მოუნდება შენი სიკვდილი,ასე რომ,შეეგუე.დაცვის გარეშე ვერსად გახვალ.
ეჰ,ნეტავ ნამდვილი დრაკონი მყავდეს!
-კარგი,იმედია მალე გაირკვევა დრაკულას ამბავი.
-დრაკულა არაა,უბრალოდ მდიდარი ვამპირია-გაიცინა.
-ზუსტად მასე იყო დრაკულაც- მხრები ავიჩეჩე-თუ უნდა,კიმ კარდაშიანი იყოს,მთავარია,მალე აახვიოს წუთი სოფლიდან.
-კიდევ ერთი ვამპირის მოხრუკვა ხომ არ გინდა? დეა მხრუკავი-ჩაიცინა და ფანჯარაში გაიხედა. მეც მივუცუცქდი და გადავიხედე.
დაახლოებით მესამე სართულზე ვიმყოფებოდით. აშკარად ქალაქგარეთ,რადგან ირგვლივ მწვანე მინდვრისა და ხეების მეტი არაფერი იყო.
ეზოში ხასხასა ბალახი ანათებდა,გვერდიდან,ხეების გასწვრივ ბოლი ამოდიოდა და გარემოს მკვეთრ ფერებს ბინდავდა .
ფანჯარა გამოაღო და მაშინვე საზიზღარი სუნი შემოვარდა .
-რაღაც ნაცნობია ჩემი ცხვირისთვის-ჩავილაპარაკე-ზუსტად ასეთი სუნი ჰქონდა სოარას,როცა იწვოდა.
-ისე საუბრობ,თითქოს ვამპირი კი არა,კარტოფილი იყო.
-კარტოფილი უფრო დამენანებოდა-მხრები ავიჩეჩე.
-კარგი,ახლა ჩავალ ქვემოთ და შენ აქ იყავი,მის სისასტიკევ-თითი ასწია გასაჩუმებლად და ტუჩზე მომადო-ჩუ,არ მინდა იმის გაგონება,რომ მაგარი გოგო ხარ და შენც გინდა წამოსვლა.
-მაშინ არ გაგაგონებ და ისე წამოვალ-გაჭირვებით წარმოვთქვი და გავუღიმე.
-მაგ უკანალს თუ ზღურბლს გადმოატარებ,ჩემი ხელით წაგიყვან იგორთან!
-არსადაც არ წამიყვან. ისე დამემუქრე,რომ დავიჯერო მაინც.
თვალები დამიბრიალა,ამოიოხრა და განზე გადგა.
-გთხოვ,გაითვალისწინე ჩემი თხოვნა-თქვა მკაცრად.
-მალე დაბრუნდი და დაგიჯერებ-დავნებდი-რომ იცოდე,ის,რაც მე მომკავს,არც შენ დაგიწყებს ფერებას,ასე რომ,ფრთხილად იყავი.
-ათ წუთში აქ გავჩნდები-თვალი ჩამიკრა და კარში გაუჩინარდა.
-და თუ ათ წუთში არ მოვიდა ?-მივმართე საკუთარ თავს-ესეიგი,ყველანაირი უფლება მექნება,შეთანხმების ჩემი ნაწილი აღარ დავიცვა.
სავარძელში გავიშხლართე და ღიმილით დაველოდე დროის გასვლას.
მეთხუთმეტე წუთზე უკვე მუცელი ამტკივდა. აფორიაქებული ვიცქირებოდი ფანჯრიდან და ვცდილობდი,როისათვის თვალი მომეკრა
-უხ,როინ,შე თავდაჯერებულო ლოსო!სპეციალურად აკეთებ ამას,არა?მამოწმებს ახლა...
კიდევ ხუთი წუთი,ფანჯრიდან ლამჯს გადავვარდი,როცა ვცდილობდი,მეტი დამენახა. უკან შემოვძვერი,დანანებით შევხედე როის მობილურს,რომელიც არ წაეღო და ფრთხილად გავაბიჯე კარიდან.
დერეფანი მოვათვალიერე-ჩვეულებრივი,ახლად გარემონტებული სახლი იყო,აშკარად დიდი და ლამაზი.
იქვე ,სავარაუდოდ ფეხსაცმელთა და ტანსაცმელისთვის განკუთვნილ თაროსთან ბეისბოლის ბიტა დავლანდე.
სასწრაფოდ მოვიმარჯვე და კიბეს ჩავუყევი.
მეორე სართულზე დიდ ხანს არ შევჩერებულვარ,მაშინვე დაბლა დავეშვი და ჩაბნელებულ ჰოლს გავუყევი. მზის სხივები დაბურული ფანჯრების გამო შიგნით ვერ აღწევდა . ჩუმად მივდიოდი,როდესაც გვერდით მოძრაობა შევნიშნე. შემოვბრუნდი,ბიტის დანიშნულება სულ გადამავიწყდა და კივილით გადავხტი უკან.
-შენი დედაც,საკუთარ თავს ვეღარ ცნობ?-შემომძახა ანარეკლმა.
-თმები და ტანსამელი-გამეცინა და შევათვალიერე-საშიში სილამაზეა.
-ხშირად ესაუბრები თავს?- მომესმა გოგონას ხმა და მაშინვე მოვეშვი თმების ფერებას-მართლა ლამაზი ხარ,იქნებ ამიტომ დაგეძებს იგორი .
-რინა,აქ თუ იყავი,არ ვიცოდი-მივუბრუნდი და ბიტა მხარზე გადავიდე-როი დაიკარგა,რაღაც აფეთქდა და...
-ვიცი,მე ავაფეთქე-გამიღიმა და თვალი ჩამიკრა.
-შენ?-ყბა ჩამომვარდა.
-როი ყოველთვის ამბობს,რომ მის დამონტაჟებულ დაცვის სისტემას ვერავინ გატეხავს მის გარეშე. ხოდა აქ ვარ-ხელები გაშალა-საღსალამათი და გამარჯვებული.
-ნაღმი ააფეთქე და მერე გადმოხვედი-წარბები ავწიე და გავიღიმე-ჰაჰ,არადა სილვესტერ სტალონეს სახით ამბობდა,ცოცხალი ვერავინ გადმოვაო-ავხარხარდი.
-მყუდროება კი დაგირღვიეთ-მრავალმნიშვნელოვნად გამიღიმა რინამ-მაგრამ საქმე მაქვს,მაინტერესებს,იგორის სახლიდან როგორ გამოაღწიე. იქ შესვლა მინდა.საბოლოოდ უნდა დავამთავროთ ეს საქმე.
-რამე გეგმა გაქვს? დაგეხმარები!
-დახმარება სწორედ ეს იქნება. ჩემს გარდა იქ ვერავინ შევა,ასე რომ თან ვერ წამომყვები-მომიბოდიშასავით.
-მარტო მიდიხარ? მერე მაგაზე დაგთანხმდებიან?
-თუ არ ეცოდინებათ,თანხმობაც არ იქნება საჭირო-გაიღრიჭა.
-ძალიან საშიშია რინა,განსაკუთრებით ახლა,როცა...
-იმას სისხლს ვერ ამოსწოვენ,რასაც ვერ დაინახავენ-გამაწყვეტინა ამაყად.
-ვ-ვერა?-ეჭვით შევხედე.
თავი დარწმუნებით დამიქნია.
-ამ დეპარტამენტში,თუ ნარცისი მამაკაცი არ ხარ,მოხვედრა ძალიან ძნელია. ჩემი ჯოკერი სწორედ ესაა-შეუმჩნეველი ვარ.
-რამე მანტია ან ქუდი გაქვს?-გამეცინა.
-დაახლოებით. მაშ,როგორ გამოხვედი?
სწრაფად ვუამბე სამზარეულოში ნაპოვნი მილისა და თავტოპალა გიგანტის შესახებ. დაწვრილებით გავიხსენე სასახლეში ნანახი ყოველი გოჯი და რინას ცნობისმოყვარეობა შეძლებისდაგვარად დავაკმაყოფილე.
-კარგი-თქვა ბოლოს-შენ როინი გაართე,არაფერი უნდა იეჭვოს,დანარჩენს მე მოგაგვარებ.
-გავართო?- ავწითლდი.
-ქალებს ეგ კარგად გამოგვდის,არ დაიმორცხვო. შენს გამო ემზარას ეხვეწა,პორტალი მიეცა,ესეთ რამეებს კი კაცები ხშირად არ აკეთებენ.
გული სასიამოვნოდ შემიფრთხიალდა. როის ხსენებაზე უჩვეულო სიამაყითა და კმაყოფულებით ვივსებოდი.
-და რას აპირებ,როცა ,მმმ...შეხვალ?
-შენი ხერხი უკვე პოპულარულია,დეპარტამენტში აკეთებენ ნივრიანი ბენზინის,ნაკურთხი წყლით შეზავებული ნავთის და კიდევ ვინ მოთვლის რამდენი ჯანდაბობის კოკტეილებს და სახელი რა ჰქვია იცი? დედოფლის რისხვა -გადაი-გადაიხარხარა-მე მოვიფიქრე. მოკლედ ,მაგაზე არ იდარდო,იარაღი აქამდეც ბევრი გვქონდა,რომელიმე აუცილებლად გაჭრის. როინის მოსულა-გაიღიმა და უცბად აწრიალდა-მაგარი უჟმური ვინმეა და ახლა ცოტა ომს ნახავ.
-ცოტა ომი-სიცილით გავიმეორე-სტალინიკო და ჰიტლერიკო ხვდებიან ერთმანეთს.
მუქად შემინული,გისოსებიანი კარი გაიღო და ტალახში ამოსვრილი როი გამოჩნდა,რომელმაც რინას თვალებით შეუღრინა და მომიტრიალდა.
-მაინც ჩამოხვედი,ახლა ჰარლი ქუინის როლი გაქვს?
-ისე ტუში მართლა ისე აქვს ჩამოსული,კიკინები გაკლია და ეგა ხარ-მლიქვნელურად დაეთანხმა რინა.
-შენ იყავი,არა? ყველა პუნქტი გადავქექე,ვინმე არ გამეპაროს-მეთქი. ნახევარი საათია,მიწაზე დავღოღავ. ადამიანურად რომ შეხვიდე ოდესმე სადმე,არ გიფიქრია?
-ტრიუმფალურობა ჩემი მეორე სახელია-გაიჯგიმა გოგონა და შევამჩნიე,რომ ცდილობდა,როის "კარგად" მოქცეოდა.
-რაღაც გინდა?-თვალები დააწვრილა ბიჭმა.
-არაფერი ისეთი,უბრალოდ შემოგიარეთ,მაინტერესებდა,როგორ იყავით,ზუზუ მოგიყვანეთ...
-რა? ვინ?-როის ხმაში აღელვება დაეტყო.
-ძაღლი მოგვიყვანე? ლეკვი? თუ ფისო? -მაშინვე გადამავიწყდა დედოფლური კდემა და წამოვიკივლე.
-დაახლოებით-რინა სიტყვებს არჩევდა-შეიძლება თავის პლანეტაზე ფისოცაა,ჯერ ვერ გავიგე,რა შეუძლია.-დანაშავესავით გაიღიმა და სულ გამომაჩერჩეტა.
-რინა! უცხოპლანეტელი თუ მოიყვანე...-წამოიწყო როიმ.
-ზუზუ-უ-ტკბილად დაიძახა რინამ და როის თვალებით გაუღიმა-ზუზ,მოდი აქ-როდესაც ხსენებული აარ გამოჩნდა,ცოტა ხანს მოპირდაპირე გასასვლელში გასხლტა და დაახლოებით სამ წუთში დაბრუნდა.
ხელი ხუთი წლის ბავშვის სიმაღლის არსებისთცის ჩაეკიდა,რომელსაც კაშკაშა,ლიმონისფერი კანი და გაბუშტული,ფუმფულა ლოყები ჰქონდა. მწვანე თვალები იმდენად დიდი,რომ თითქმის ნახევარ სახეს უფარავდა.გაბურძგნული,ხვეული წითელი თმები და პატარა,ფუმფულა ტუჩები ძალზედ საყვარელ იერს აძლევდა. მომინდა მივსულიყავი და კარგად მომეჭყლიტა ხელებში,როგორც "ტყლარწი".
-ვაიმე,მართლა რა ფისოა-ამოვიკნავლე.
-გაგიჟდი?-შეუტია როიმ-აქ ვერ გავაჩერებთ,სასწრაფოდ გალაკტიკურში უნდა დავრეკოთ და...
-მაგას გამოვარიდე ზუსტად!-არ დააცადა რინამ-კარგი,რა როინ. ხომ იცი,რასაც უზამენ იქ!? ათასგვარ ექსპერიმენტს ჩაუტარებენ,პიტნის ჩაით გამოტენიან და სულს ამოხდიან შეკითხვებით. თანაც გაუმართავი პლუტონურით. ამან კიდე მასეთები არ იცის,უკვე ვცადე ყველა ენა და არაფერზე რეაგირებს,მარტო ზუზუნებს.
-მაინც რას აპირებ? იშვილებ თუ კანონიერ მეურვეობას მოითხოვ? სკოლაში წაიყვან და მაკ ბუქის გამოყენებას ასწავლი?
-მაგის სწავლა არ დასჭირდება-სერიოზულად მიუგო რინამ-ნამდვილი გენიოსია,მგონი ბავშვი არაა და უბრალოდ ჰგავს. განყოფილებაში წუხელ მოიყვანეს,ხომალდი გაუფუჭდა,თავისსავით პატარა და საყვარელი... გაკეთება არც კი დააცადეს,ეგრევე სტაცეს ხელი და გააქანეს საკანში.
-და შენ რა თქმა უნდა,გამოაპარე. პირდაპირ გენიოსობაა,კიდევ უამრავი უჩინარი გოგონა გვყავს და მაშინვე ვერაფრით ვერ მიხვდებიან,რომ შენ იყავი.-მწარედ გაუღიმა როიმ.
-რომც მიხვდნენ,აქ თუ დაიტოვებ,ვერაფერს გაიგებენ. იცი,რა გააკეთა,როგორც კი წამოვედით? ჩემი მანქანა დაშალა და ხომალდის აწყობა დაიწყო. ცოტა ხანს უნდა მაცადო,სანამ გავარკვევ ,რა მასალა სჭირდება ,რომ მოვუტანო და მერე გაღუნღულდება თავისთვის ზუზუნა პლანეტაზე და გააგრძელებს ცხოვრებას მშვენიერად,იქნებ საჩუქარიც კი გამოგვიგზავნოს საერთაშორისო ფოსტით. მიდი ,როინ,სიკეთეზე იფიქრე!
-მართლა,ეს როგორ უნდა გააგდო-ავყევი მეც და ზუზუს მივუახლოვდი.
ყვითელმა კაცუნამ ამომხედა და კოტიტა,ოთხთითიანი ხელი გამომიშვირა .
ხელი ჩამოვართვი და ბედნიერმა გავიცინე.
-ეგ მე ვასწავლე-გაიჯგიმა რინამ-ძალიან კეთილი და დამჯერია,არ შეგაწუხებთ-პრომო გოგონასავით დაწვრილებული ხმით ჩამოარაკრაკა.
-რამდენ ხანში წაიყვან?-დანებდა როი. არსება იმდენად დადებით ენერგიას ასხივებდა,მისი თანდასწრებით გაბრაზება შეუძლებლად მეჩვენებოდა.
-ორი დღე,ან უფრო ნაკლებიც.
-თუ რამე მოხდა...
-პასუხისმგებელი მე ვიქნები-დაასრულა გოგონამ და ამოისუნთქა-ამის თქმა მიჭირს,მაგრამ მადლობა,როი.

რინა მალევე დაგვემშვიდობა. მოზრდილი,სავარჯიშო ჩანთით ზუზუს ნივთები დაგვიტოვა,რომელშიც უამრავი მეტალის ხარახურა ეყარა. დაგვიბარა,რომ ხომალდს ეზოში დატოვებდა და გაუჩინარდა.
სამზარეულოში გადავიჯაცვლეთ და იმაზე კამათი დავიწყეთ,თუ რისი ჭამა უყვართ უცხოპლანეტელებს .
-ამ საქმეში გამოცდილი ვარ,ასე რომ,ნუ მასწავლი-გამებღინძა როი.-მაგალითად,პიტნა ამათზე გაცილებით მძაფრად მოქმედებს,ჰალუცინაციებს და აზროვნების შენელებას იწვევს,სამაგიეროდ,არც მორფი მოქმედებს და არც სხვა,ქიმიის დახმარებით შექმნილი ნარკოტიკები.იცოდი?
-არა,მაგრამ არც მეტამფეტამინს ვუკეთებ და არც ჩაის,ასე რომ მაინც ვერ გავიგე,რა უნდა ჭამოს.
-იქნებ სულ არაფერს ჭამს?რას გადაეკიდე,არ ეყტობა,რომ შია-ბედნიერად მომღიმარ ყვითელს გავხედეთ,რომელმაც ცოტა ხანს გვიყურა,ბოლოს სკამიდან ჩამობობღდა,მაცივართან მივიდა,ხელი მოაფათურა და ხაჭაპურის ნაჭრით ხელში დაბრუნდა მაგიდასთან.
გემრიელად ჩაკბიჩა და მართლაც ოდნავ ელექტრულის მაგვარი,ზუზუნა ხმით ამოილუღლუღა.
-ჭამა მიყვარს,ჩვენთან უკეთესი ღვეზელები აქვთ.
როის ორცხობილა გადასცდა და ხველება აუტყდა.წყალი მიცაწოდე და ზურგზე ხელი დავარტყი,თუმცა ეს იმ დროს გავაკეთე,როდესაც წყალი მოსვა და საბოლოო ჯამში,კიმაღამ დავახრჩე.
- თუ გესმოდა,რინას რატომ არ უთხარი?-ცრემლიანი თვალებით ამოილუღლუღა გასაცოდავებულმა.
-მოსწონსა,როცა ჩემს ენაზე ვსაუბრობდი-დიდი თვალები გულუბრყვილოდ მიანათა-მესაუბრებოდა და მერე ვისწავლე.
-ერთ ღამეში?-არ ეშვებოდა როი.
-მოეშვი ადამიანის წვალებას,თუ ვინცაა-დავუცაცხანე და სტუმარს მივუბრუნდი-ძალიან სასიამოვნოა,მიხარია,რომ გაგიცანი . მე დეა ვარ,შენ?
-ზუზუ-გამიღიმა და ხაჭაპური ჩაკბიჩა.
-ეგ ხომ რინამ დაგარქვა?
-რეალურად რაც მქვია,ამ ენაზე არ გამოითქმის-მამცნო და სკამიდან კვლავ ჩამოხტა-უნდა წავიდე,ჩემი სახლი მენატრება.
კარისკენ გაბაჯბაჯდა და ცოტა ხანში მისი ყვითელი სხეული ფანჯარაში გამოჩნდა. ეზოში დადგმულ პატარა,სარეცხის მანქანის მსგავს,რუხი ფერის საგანს მიუახლოვდა რინას ჩანთით ხელში.
-დედას გეფიცები,მართლა გავგიჟდები-მივუბრუნდი როის-უცხო პლანეტელს ვხედავ და აღარც კი მიკვირს. ეს ნორმალური არაა!
-მეც მიკვირს,საკმაოდ მალე ითვისებ ახალ სიტუაციებს,იქნებ რინა მართალიცაა-თქვა სასხვათაშორისოდ-დასაწყისისთვის ჩემი სტაჟიორი ან მდივანი იყავი და მერე ვნახოთ...
-პარტნიორი,როი-ამაყად ავწიე თავი-და დიახ,აშკარად იმდენად გარეკილი ვარ,რომ ყირაზე დამდგარი სამყარო არ მაკვირვებს-გავიცინე და როის შებმას შევუდექი,რომ ცოტა ხნით სახლში წავეყვანე.
ელენეს ამბავი იმდენად მაინტერესებდა,უცხოპლანეტელზეც კი ვერ გადამქონდა ყურადღება.
ბოლოს,როდესაც კამათით ღონე გამოელია,თავისი რობინჰუდური მშვილდი გამოაჩინა და ღრენით მამცნო,რომ უკანალში შერჭობილი ჭიკარტი ვიყავი.
ზუზუს ჩემი მობილური გადავეცით,რათა არ მოეწყინა და უკანა სავარძელზე მოვათავსეთ.
-პატარა საქმე გვაქვს და მარტო ვერ დაგტოვებთ-მივუბრუნდი და გავუღიმე-ისე,როგორ მოგწონს აქაურობა?
-არაუშავს,მაგრამ ჩემი სახლი სჯობია.
წარბი ავწიე.
-მაშინ,რაღას მოდიოდი?
-პიტნა მიმაქვს ხოლმე. კარგად იყიდება-მხრები აიჩეჩა და მობილურში ჩაყო ცხვირი-პრიმიტიულია. ასეთებს ჩვენთან ახალშობილები ამზადებენ.
-ესე იგი,რინამ ნარკომოვაჭრე სიმპსონი მოგვიყვანა-ჩაიცინა როიმ-ქალები შენს პლანეტაზეც ურევენ ყველაფერს?
-უხუცესები ამბობენ,რომ სამყარომ პირველად მდედრობითი სქესი შექმნა,ანუ ქაოსი-წაიზუზუნა-ქაოსისგან ჩამოყალიბდა ყველა დანარჩენი . ქალის მიერ შექმნილი ქაოსი არის ყველაფრის საწყისი,ამიტომაც ჩვენთან მათ დიდ პატივს სცემენ.
-არ სცემენ და-ჩაიფრუტუნა როიმ.
კმაყოფილი გავიჯგიმე.
როი და ზუზუ მთელი გზა ლაპარაკობდნენ ისე,როგორც მთვრალი კაცები-ფილოსოფიურად.
ჩემს კორპუსს რომ მივაღწიეთ,ვიგრძენი,როგორ მომნატრებოდა აქაურობა .
-მანქანაში დაიცადეთ-თვალები დააბრიალა როიმ-ავალ და ვნახავ,რა ხდება.
-იქნებ მაშინ გამოჩნდეს დრაკულა,როდესაც აქ არ იქნები და კისერი მოგვიგრიხოს-წინასწარ მომზადებული არგუმენტი გავაღერე.
-კარგი,წამოდი.-ამოიოხრა-ზუზუ,გარეთ არ გადახვიდე,თორემ ყვითელი ხალხი ადვილი შესამჩნევია ჩვენთან-თითი დაუქნია.
კაცუნამ მხრები აიჩეჩა და მობილურს მიუბრუნდა,რომელიც დაეშალა და უჩხიკინებდა.
-ბევრი ფოტო მაქვს მანდ-გაფრთხილება დავუტოვე და მანქანიდან გადასულ როის ავედევნე.
-როგორ ფიქრობ,ისევ აქ იქნება?
ბიჭმა ჯიბიდან ძველი,ანტენიანი მობილური ამოაძვრინა და დამანახა-თუ რაიმე ზებუნებრივი იქნება იქ,მაღვიძარა დარეკავს.
ჩემს სართულს მივაღწიეთ და ბინაში ფრთხილად შევედით . მე როის მოწყობილობა მქონდა მომარჯვებული,მას კი მშვილდი და მოჭუტული თვალით ზვერავდა ერთი ბეწო ფართს.
ჩემი კომპიუტერი ისევ თვითნებურად ჩართულიყო და მთლს სახლს ახალი სიმღერის ჰანგები ავსებდა.
- still loving you! -გამეღიმა-მოჩვენებებს ფლეილისტი არ დაეწუნებათ..
-არ რეკავს?-გამომხედა როიმ.
-არა-მობილურს დავხედე.
-ესე იგი,წავიდა.
უცნაური სევდა შემომაწვა . ახლაღა გავიაზრე,როგორ უყვარდა ელენეს იგორი. "ისევ მიყვარხარ" . სიმღერა მას დაუტოვა,რათა ეთქვა,რომ არ ბრაზობდა. იქნებ თავიდანვე იცოდა კიდეც,რა ელოდა. ამიტომაც არ გაბრაზებულა საყვარელ მამაკაცზე და მხოლოდ სოარას მტრობა ეწყინა.
არ ვიცი,ვამპირებს როგორ უყვარდებათ,მაგრამ იგორის სევდიანი ბუტბუტი გამახსენდა და მივხვდი,რომ შეუძლებელია, ისეთზე ედარდა ამგვარად,ვინც მისთვიდ სულ ერთი იყო.
-რას მივარდა და გამოჭრა ყელი?-ამოვიყვირე-მიეტოვებინა ყველაფერი და ყოფილიყო ელენესთან. რა აზრი აქვს ახლა მის ცხოვრებას? უბედურია!
-ვამპირებს სული არ აქვთ,დეა. თუ ელენეს არ მოკლავდა,თავად მას დასჯიდნენ. გოგონასგან განსხვავებით ,იგორისთვის ყველაფერი სიკვდილთან ერთად დამთავრდებოდა.
-იქნებ,არჩია,თავად ყოფილიყო ცოცხალი და ასე შეენარჩუნებინა სიყვარული-ამოვიოხრე.
-შეიძლება,ან უბრალოდ სიკვდილის ან სტატუსის დაკარგვის შეეშინდა და მაგას საყვარელი ქალის გაწირვა არჩია.-მხრები აიჩეჩა-მაგას ჩვენ ვერ გავიგებთ და არც მაინტერესებს დიდად.
-კარგი,წავიდეთ აქედან-ბინა დავიარე და საჭირო ნივთები წამოვრიფე.
ძველისძველი დესაუს წინ გავჩერდი და თავი გვერდით გადავხარე.
-სტენკას მერე წამოვიღებ-წავიმღერე და როისთან ერთად მანქანას დავუბრუნდი.
ზუზუს მობილური ჩემს სავარძელზე დაედო და ინტერესით იყურებოდა ფანჯრიდან.
მოწყობილობის ჩართვის ღილაკს დავაჭირე თითი,თუმცა დიდი იმედი არ მქონდა,რომ რაიმე რეაქცია ექნებოდა.
რაც არ უნდა საოცარი იყოს, ჩაირთო და ქართულად მომმართა.
-მოგესალმები,დეა.მე რიგი ვარ. რით შემიძლია დაგეხმარო?
-ზუზუ,ეს რა ქენი?-აღფრთოვანებული დავაჩერდი სრულიად ახალ პროგრამას. ანდროიდი სადღაც გამქრალიყო და მის მაგივრად მზის მაგვარი ლოგო ჩანდა.
-უთხარი,რაც გინდა და გააკეთებს.
-კარგი,რიგი-აჟიტირებული მივუბრუნდი-როის მისწერე,რომ ზუზუს ვიტოვებთ!
მალევე გაისმა ეს ემ ესის ხმაც და როის შეტყობინება მიუვიდა.
-დიდი ამბავი,ამას ჩვენი სმარტფონებიც აკეთებენ.სხვა რამე სთხოვე-დაინტერესება დაეტყო ბიჭს.
-რიგი,თქვი,რად ფიქრობს ის,ვისაც ხელში უკავიხარ?-თავი გადმოყო ზუზუმ და ჩასძახა .
-რა საყვარელია როი...-დაიღრიალა და მაშინვე დავბლოკე-გვეყოს!-გავწითლდი და თემა გადავიტანე-რიგი რატომ დაარქვი?
როიმ ღიმილით გადმომხედა.
-თქვენთან ახლოს მყოფი ერთ-ერთი ყველაზე კაშკაშა ვარსკვლავია რიგელი. თქვენთან ასე ეძახიან-ახლა როის ტელეფონს დასწვდა. ჩხირკედელაობის დიდი მოყვარული ჩანდა.
-ზუზუ,არ წახვიდე,რა. აქ დარჩი-შევეხვეწე.
-ჩამოვალ ხოლმე,9,5 პარსეკი არც ისე დიდი მანძილია.-უდარდელად მომიგო.
-მაგარი ვინმე ხარ-ვუთხარი ფულწრფელად .
სახლში მისულები ჯერ ზიზუს მიერ გაკეთებული სასწაულებით ვერთობოდით,შემდეგ სავახშმოდ მოვემზადეთ.
უჩვეულოდ ბედნიერი ვიყავი. სულ არ მადარდებდა ის ფაქტი,რომ ძლევამოსილი ვამპირი გადავიმტერე და ნაადრევი სიკვდილი მემუქრებოდა.
როი ჩემს გვერდით იყო,როცა ზუზუ არ გვიყურებდა,მოდიოდა და სწრაფად მკოცნიდა. ჩემი ცხოვრება 31 ოქტომბრის ღამის შემდეგ ისე სწრაფად შეიცვალა,ფეხს ძლივს ვუწყობდი. თურმე აქამდე 21 წელი ამ დროის მოლოდინი ყოფილა.
მუცელი სასიამოვნოდ მტკიოდა იმის გაფირებაზე,თუ რა იქნებოდა შემდეგში. სამყარომ ჩემთვის გულკეთილი,მხიარული და ჭკვიანი არსებების აღლუმი მოაწყო .
ფიქრებში ჩაძირულმა მოხარშული პელმენები თეფშზე დავაწყე,ზუზუს სახელი ხმამაღლა დავიყვირე და მაგიდისკენ შევბრუნდი.
ნაფერები საჭმელი კინაღამ ხელიდან გამივარდა,როდესაც მაგიდასთან მჯდომი,არსაიდან გაჩენილი რინა დავინახე.
გოგონას დაღლილი სახე და გახეთქილი წარბი იმაზე მეტყველებდა,რომ მთლად გულღიად არ მიიღეს ვამპირების სახლში .
შეშფოთებული მივვარდი და გადავეხვიე.
-კარგად ხარ? ღმერთო,სისხლი მოგდის-გულგახეთქილმა პირველადი დახმარების ყუთის ძებნა დავიწყე,რომელიც წარმოდგენა არ მქონდა,სად იყო.
-დაანებე თავი,მოიცა რა -არხეინად გადაიყარა შუბლიდან მოკლე თმა-მოდი აქ,ყავა გამიკეთე-ფეხები სკამზე შემოაწყო და გაიკრიფა.
-მოკლედ,იმ საზიზღარი მილიდან ავძვერი,მაგრამ მანამდე კარის გაღება მომიწია და მალევე მიხვდნენ. ყველაფერი გადაკეტეს და მეძებდნენ. რას დამინახავდნენ,მაგრამ იმ სწერვამ ,ქერამ,სუნით მიპოვა.
თავზე ნაკურთხი წყალი ჩამოვაცალე და ისე აღრიალდა,ჩვენი მიძინებული მთავრობაც კი გააღვიძა-გადაიკისკისა-გააღვიძა-გადაიკისკისა-მეორე,შავგვრემანი გამექცა, თაგუნია ვინმე ჩანს. იგორი კიდევ...
რინას საუბარი ზუზუნამ შეაწყვეტინა. მასთან მივიდა და მუცელზე მოეხვია.
-ზუზ,პატარა,როგორ ხარ?-დაიხარა და ლოყაზე უჩქმიტა
-მშვენივრად-მის მაგივრად ვუპასუხე-პატარა გენიოსია.
-ვიცი,ძალიან ჭკვიანია-გაიბადრა რინა და ზუზუ გვერდით მოისვა-ხვალიდან შენს ხომალდს მივხედავ. რაც შეეხება იგორს,სულ ტყუილად გვეშინოდა,რომ შურს იძიებდა. რომელიღაც ოთახში მთვრალი ლუღლუღებდა და უაზროდ იცინოდა. ისრის დამიზნებაც კი დამცადდა. იცი,შემეცოდა-ჩაფიქრდა და განაგრძო-თუმცა ადვილად მაინც ვერ გამოვძვერი.მაქციებით იყო იქაურობა სავსე.მომიწია,ვერცხლის ბობმები გამომეყენებინა. ნაწილი მეც მომხვდა-მხარზე ხელი მიიდო და ამაყად გაიჯგიმა-სამაგიეროდ,ყველაფერი მოვაგვარე. მე,რინამ,მარტო!
-მაინც წახვედი-როი კარის ჩარჩოს მიყუდებოდა და თავს იქნევდა-ერთხელას ეგ "გოგოების ძალა" დაგღუპავთ. ორივეს-თვალები დამიბრიალა.-საჭმელი მზადაა,დეა?
-კი,კი-დავფაცურდი და თეფშები დავაწყე-ესე იგი,ჩემი დაცვა საჭირო აღარაა?-მივმართე პელმენით პირგამოტენილ რინას.
-არა-თავი გაიქნია-შეგიძლია,დაბრუნდე.ხვალ განყოფილებაში მოდი,გაგიჩალიჩებ უფროსთან შეხვედრას.
-ჯერ ნაადრევი მგონია სახლში დაბრუნება-მტკიცედ თქვა როიმ-იგორის ერთი ცოლი გადარჩა,სხვა ბევრი ვამპირი მეგობარიც ჰყავდა,რომელთაც შურისძიება მოუნდებათ. აქ დარჩები მანამ,სანამ არ დავრწმუნდები,რომ საფრთხე არ გემუქრება.მერე ჩემი თავისტკივილი იქნება-დაამატა ჩემი სახის დანახვისას.
ჩამეღიმა და უხმოდ მივუბრუნდი საჭმელს.
-ანუ,არასდროს?-იკითხა ყვითელმა კაცუნამ.
იმედი მაქვს,ზუზუ.