კვლავ სიცოცხლე მინდა (სრულად)
- ლილიი, არ გადახვიდე დამელოდე - ვუყვირივარ ჩემს დას, წინ მირბის მთავარ ტრასამდე კი ოციოდე ნაბიჯიღა დარჩა. - ლილი საყვარელოო გთოხოვვ - ვემუდარები და უკვე ვკივკვარ, თავისას არ იშლოს და მირბის, მეც უკან მივსდევ მაგრამ ვერ ვეწევი, უკან იხედება და მიცინის ხელს მაღლა წევს და მიქნევს შემდეგ ბრუნება და გზასთან ჩერდება - ლილიკო მანდ გაჩერდი - სიტყვას ვამთავრებ თუ არა გზაზე გადარბის, ძლიერი დატორმუზენის ხმა მესმის და ვხედავ როგორ ვარდება ჩემი ექვსი წლის და ჰაერში, შემდეგ მთელი ძალით ვარდება ტროტუარზე. - ლილიიი - ვკივივარ და მთელი ძალით გავრბივარ, მისი პატარა სხეული კი უგრძნობლად ასვენია ცივ ტროტუარზე, სახეზე ხელს ვკიდებ და ვუმეორებ "გაიღვიძე საყვარელო მიდიი ლილიკო" ვიღაც კაცი მიყვირის არ გააქანო არ შეიძლებაო და მეც ვემორჩილები, მისი ქერა კულუკები წითელმა სისხმა სულ დასვარა, მისთავთან სისხლის გუბე ნელ-ნელა ფართოვდება, სირენების ხმა მესმის, ხალხის კივილი და შეძახილები. ექიმები გადმორბიან და ლილის პულს უსინჯავენ ერთადერთი სიტყვა მესმის " პულსი აღარ აქვს" არ მჯერა, ვერ ვიჯერებ და ისევ ვუუძახი - გაიღვიძე საყვარელო მიდი ლილიკო - მაგრამ ის ისევ უძრავადაა, თვალებში ბურუსი მაწვება და გონს ვკარგავ. საავადმყოფოში ვიღვიძებ, ოთახის კუთხეში ბებო ზის და ტირის, ვფიქრობ რა ატირებს თქო და მახსენდენა ყველაფერი. ლილის გაქცევა, დაჯახება, ექიმები... პულსი აღარ აქვს და კივილს ვიწყებ ბებო ჩემთან მოდის და ექიმებს ეძახის ისინიც ვენაში ნემს მიკეთებენ და მეც ისევ უსასრულო ძილში ვეშვები. *** დღეს ის დღეა, იგივე რიცხვი და დროც, როდესაც ლილი ჩემს თვალწინ გარდაიცვალა, მისი სასაფლაო ყვავილებით მოვრთე და ბევრი ველაპარალე. ეხლა ის თექვსმეტი წლის ქერა ლამაზი გოგო იქნებოდა, ფიქრს ვწყვეტ რადგან ათი წელია ამით ვიტანჯები. ლილის ვემშვიდობები და ტაქს ვაჩერებ. ტელეფონი რელაკავს ჯიბიდან ვიღებ და ვპასუხობ - სად ხარ ანასტასია? - დედა შეწუხებული ხმით მეუბნება - ლილისთან დე. - ვპასუხობ მოკლედ. მესმის როგორ უჩქადება სუნთქვა - მალე მოდი საკურთხი უკვე მზადაა, შენ გელოდებოთ. - კარგი დედა. - ვუთიშავ და ტაქს მისამართს ვეუბნები, ფანჯრის მინას თავს ვადებ, ცრემლები თავისით იკვნლევს გზას, ლილოზე მხოლოდ სამი წლით დიდი ვიყავი, სკოლიდან პირველად გამომყავდა როდესაც მივაკითხე ბედნიერი იყო, მომიყვა როგორ ისწავლა ანბანი გამართულად შემდეგ გაიქცა რაღაცას ღიღინებდა მეც არ დავუშალე, მაგრამ საკმაოდ შორს რომ წავიდა პანიკამ მხოლოდ მაშინ შემიპყრო. ყოველთვის საკუთარ თავს ვიდანაშაულებ, ის ჩემს გამო აღარ არის. მთელი სიცოცხლე, სიცოცხლის ბოლო წამამდე მემახსოვრება მისი ბოლო შემოხედვა ხელის დაქნევა, მომღიმარე სახე რომელოც სიკეთით იყო აღსავსე, ხელი ისე დამიქნია გეგონებოდათ მემშვიდობებაო და მართლად ის სამუდამოდ დამემშვიდობა. - გოგონი მოვედით - ფიქრებში ისე ვიყავი ჩაფლული ჩემი სახლი ვერც კი შევამჩნიე, მძღოლს ფული გადავუხადე და მანქნიდან გადავედი. სახლის კარი გავაღე, უცებ დედას და მამას გაცხარებულ ლაპარაკს მოვკარი ყური ხმა არ ამომიღია სამზარეულოს კარებთან გავჩერდი და მოვუსმინე - ის დღემდე თავს იდანაშაულებს გესმის? არადა ჩემი ბრალა, მე იმ დღეს ორი შვილი დავკარგე ანასტასია ისეთი აღარ არის როგორიც იყო, ლილე კი ოჰჰ ლელე, სამუდამოდ დავკარგე გესის? - დედამ ტირილი დაიწყო მამა ჩაეხუტა და დამშვიდება დაუწყო - დამშვიდდი საყვარელო, ანასტასია ჩვენი მზე და მთვარეა. ლილე ყოველთვის გვემახსოვრება მაგრამ ეს უნდა გადავიტამოთ ერთად გესმის? - დედამ მამას აკოცა და თავი დაუქნია, ცრემლები მომადგა მათ მე ესე ძალიან ვუყვარვარ მაგრამ მე ყოველდღიურად ჩემი ხასიათით ვახსენებ ათი წლის წინანდელ ამბავს ლილეს. მათ ეს არ დაუმსახურებიათ. - მოვედიი - ხმამაღმა ვთქვი და ორი წუთი დავაყოვნე რათა ვერ მიხვედრილიყვნენ რომ მათი დიალოგი მოვისმინე. - ანასტასია აქ მოდი - მამამ დამიძახა, სამზარეულოში შევედი და ორივეს ჩავეხუტე, აშკარად გაუკვირდათ რადგამ იმდენად ცივი ვიყავი თავადაც კი მიკვირდა. კარზე ზარი დარეკეს - ბებო და ბაბუ მოვიდონენ, გავაღებ - ვუთხარი ორივეს და კარებისკენ წავედი. - ანასტასია - ბებო ჩამეხუტა, შემდეგ ბაბუ და ორივე სამზარეულოში შევიდა. ჩემს ოთახში ავედი გამოვიცვალე და ისევ ქვევით ჩავედი დედას ტკბილეული გამოეცხო, რამოდენიმე ცივი საჭმელი და სანთლები დაენთო. სუფრას მივუსხედით და ერთმათ ვთქვით " ლილისთვის". ლილიზე ბევრს არასდოს ვლაპარაკობდით ასე რომ ბაბუ და მამა სამსახურის ამბებს განიხილავნენ, მამა დააწინაურეს და დედა ამაყად უყურებდა მას. ერთი საათი შემდეგ ჩემს ოთახდი ავედი, ძველი ალბომი გამოვიღე და ლილეს ჩვილობის ფოტოებს დავუწყე ცქერა, დეპრესია ლილეს დაკრძალვის შემდეგ დამეწყო ოთახიდან არ გამოვდიოდი ამას დაემატა გარდატეხვის ასაკიც. ყველაფერი ერთად დამაცხრა თავს მაგრამ ძალა მოვიკრიბე ესეც ლილესთვის. ფოტოები თავის ადგილას დავაბრუმე ტელეფონი ავიღე და ინსტაგრამზე შევედი, ჩემი კურსელები წვეულებაზე იყვნენ. არასდროს ავდიოდი მსგავს ადგილებში, არასდროს ვყოფილვარ კლუბში არასდროს გამისინჯავს , ერთი სიტყვით თინეიჯერი არც კი მერქმოდა. მშობლები კი ამაზე მუდმივად მეჩხუბებოდნენ, არუნდოდათ ესეთი ვყოფილიყავი. მაგრამ კიდევ იყო ერთი პრობლება, უნივერსიტეტში არავინ მემეგობრებოდა, ეს ჩემი ბრალი იყო მე ხომ მუდმივად "უჟმური" სახით დავდიოდი. მამას და დედას ლაპარაკმა გამომაცოცხლა, რაღაც უნდა მეგონა, ცხოვრება უნდა გამეგრძელებინა...ისევ ზარს ხმა გავიგომე, პირველ სართულზე ჩავედი, კარებთან დედა იდგა და ქალს ელაპარაკებლდა. - იქნებ ყავა დაგველია? - უღიმოდა დედა, ლამაზი ქალი იყო პირველად ვხედავდი, გამიკვირა ვინ არის მეთქი. დედამ კარები დახურა - ვინ იყო დედა? - ჩვენი ახალი მეზობელია, ხვალ მასთან დაგვპატიჟა. გვერდით დოლოძეების სახლი უყიდიათ და პატარა წვეულებას აწყობენ. წავიდეთ ხო? - დედამ ისეთი სახით მთოვა უარი ვერ ვუთხარი - მშენიერია, იქნებ ახალი კაბები ვიყიდოთ? - კარგი დედა, დილით წავიდეთ. სახლის იკან გავედი ეზოში, სადაც აუზი და რამდენიმე ხე გვქონდა, დრის მებისმიერ მონაკვეთში მიყვარდა აქ ყოფმა, მეგონაა რომელიმე დაჩაზე ქალაქგარეთ ვიყავი და ეს ცოტათი მამშვიდა კიდეც. მაღალი სიმღერების ხმა გავიგონე ყოფილი დოლიძეების სახლიდამ, ფანჯრები ჩვენს ეზოს უყურებდა პირდაპირ, ფანჯარასთან ბიჭი იდგა მაისური არ ეცვა, შორიდანაც კი ვხედავდი მის ნავარჯიშებ სხეულს. ბიჭმა თავი მოაბრუნა თვალი ჩამიკრა და გამიღიმა, გაოცებული ვუყურებდი. ვთქვი ჩუმად და სახლში შევედი. - არა დეე, მოკლეა თან არვიცი რა - დედამ წითელი, ზურგამოღებული კაბა საზეიმოდ ჩამაცვა, არადა მეც ძალიან მომწონდა კანზე ატლასის ცივი ნაჭრის შეხება, მუხლებს ოდნავ ზემოთ ადიოდა კაბა წკევრტები კი მჭიდროთ იკავებდნენ, ზურგი მთლიანად ამოღებული იყო თუ არ ჩავთვლით წვრის წკვერტებს. - კარგი რა ანასტასია, მშვენიერია. ძალიან გიხდენა, შენი ასაკის გოგონების ესთებს ყოველდღიუად იცმევენ - სახე დავმანჭე და კიდებ ერთხელ შევათვალიერე საკუთარი ანარეკლი სარკეში. - კარგი, კარგი. მაგრამ იცოდე მაკიაჟი არა. - დედამ ეშმაკურად გაიცინა - მხოლოდ კონტური, წითელ კაბას ვიშნისფერი კონტური საოცრად მოუხდება - დედა დიდი ხანია ესეთი ბედნიერი არ მინახავს, თვითონ ულამაზესი ლურჯი კაბა აარჩია, კაბა მუხლენამდე მომდარი იყო. დედას არაჩვეულებრის ფიგურას სრულყოფილად გამკვეთდა. არც მე ქონდა ცუდი ტანი, პრინციპში მშვენიერი ტანი მქონდა ან როგორ არ უნდა მქონოდა? სპორტდარბაზი ჩემი მეორე სახლი იყო, თქვენ წარმოიდგინეთ და იქ მყავა მეგობრები, მწვრთნელები ტასოს მეძახოდნენ და ყოველთვის თბილად მელაპარაკებოდნენ, არა ისე როგორც ჩემი "მეგობრები" ჩემი ტრამვის გამო სინანულით. სპორტარბაზში არავინ იცოდა ჩემი მწარე წარსულის შესახებ, ამიტომ იქ სულსხვანაირი ანასტასია ვიყავი. მესამე წელია ვარჯიშობ, კვირაში ოთხი დღე დავდივარ. ყველა კუნს ვგრძონ და ჩემი მუცლის ერთიანი პრესიც სარკეში ჩახედვისას მაბედნიერებს. კიდევ ბევრი რამ ვიყიდეთ მე და დედამ, ალათ ერთ წელზე მეტია ჩემს გარდერლბს ახალი არაფერი შემატებია, ამიტომ სახლში მისვლისას ყვეფერი რომ ამოვალაგე მივხვდი რა ცოტა ტანსაცმელი მქონდა, არადა მატერიალურად არასდროს გვიჭირდა, მამა ცნობლი არქიტეკტორი იყო და საკმაოდ მაღალი ხელფასი ჰქონა და კიდევ ბაკურიანში ბინა რომელსაც ყოველთვის ვაქირავებდით. ეს იყო და ეს არასდროს დავდიოდი საყიდლებზე დედა თუ არ დამაძალებდა. ვიხსენებდი ბოლოს როდოს ვიყავის მთელი ოჯახი მსგავს წვეულებაზე ალბთ ბიძია ლუკა რომ გადავიდა ახალ სახლში, მაგრამ მალევე წამოვედით ჩემს გამო რათმაუნდა, გავიგონე როგორ ლაპარაკობდა მეზობელი ლილიკოზე და კივილი ავტეხე. - ანასტასია გინდა თმის გაკეთებაში დაგეხმარო? - მეძახის დედა გვერდით ოთახიდან. - არაა, უნდა ვიბანაო ჯერ. თვითომაც შევძლებ - პირსახოცს ვიღებ და აბაზანაში შევდივარ, ვიხდი და ცხელი წყლის ქვეშ ვდგები. ოხ ეს ქალბი, ფეხების გაპარსვას ოც წუთს ვამდომებ ბანაობას კი ჯამში ერთ საათს. სველ სხეულზე პირსახოცს ვიკეთებ და ოთახში შევდივარ. წითელი კაბა სკამზე მაქვს გასაფენილი, ფანჯრიდან მზის სხივები სწვდება და ატლას ანათებს. თმების გაშრობას ვიწყებ როცა დედა ოთახში შემოდის - დროზე კარგი? ნახევარ საათში იქ უნდა ვიყოთ - და ოთახიდან გადის, ცალ ხელში კი უთო უჭირავს. მეცინება და ჩემს თმას ვუყურებ, ოხხ ამის დედაც როგორ მომაბეზრა თავი, ის ისეეთი სქელი და დაუორჩილებელია. თმას ერთი ვაივაგლახით ვისწორებ და წითელ კაბას ვიცმევ, შავს ტაპკებს წინ წვრილი ბანტით კაბასთან ვახამებ და სარკეში ვტრიალდები. კარები ისევ იღება, დედა. - ჩემო მზე, მოიცაა რაღაც გავიწყდება - ხელში კონტური უჭირავს, სკამდე მაჯენს ორ წუთსი ჩემს სახეს აკვირდება - რა? - ვეკითხები და სარკეში ვიყურები - ძალან ლამაზი ხარ. - ოხ კარგი რა დედა. - მიყვარხარ ანასტასია. - მეც მიყარხარ ნინა. - ბედნიერი ვარ რომ მყავხარ. - ვიცი, მეც ბედნიერი ვარ რომ ღმერთმა ესეთი დედა მაჩუქა - მეხუტება და მეც ხელებს ვხვევ - გოგონებოო? - მამას ხმა გვესმის და ირივე ერთროულად ვეძახით - მოვდივართ - სიცილით ჩავდივართ კიბეებზე, მამა ჩვენ რომ გვხედავს სახე უნათდება - ჩემო მზე და ვარსკვლავებო - გვეძახის და თვითონაც იცინის. და თქვენც გჯერათ რომ უბედურებას თან მოსდევს ბედნიერება? ამ მომენტში ლილე საერთოდ ქრევა, მაგრამ ეს გულს მტკენს. კიბეეებზე მე დედა და ლილე უნდა ჩავდიოდეთ, ის ჩემზე ბევრად ლამაზი იქნებოდა რადგან დაბადებიდან ანგელოზს გავდა, ღმერთს კი ანგელოზები თავისთვის უნდა. ფიქრს სწფაფად ვწყვეტ არმინდა რაიმე შემამჩნიონ. დედა სახლოს კარს კეტავს და სამივე მივუყებით გზას. ბიძია ლუკას ახალსახლობა სულ სხვანაირი იყო, მათ მისაღებდი დიდი სუფრა ქონდათ გაშლილი და ყველა მეზობლები ერთად იყვნენ, აქ კი ყველაფერი სხვანაირად იყო. ბოლოს ამ სახლი ლილისთან ერთად ვიყავი მაშინ მხოლოდ შვიდი წლის ვიყავი, დოლძეები შეძლებული ხალხი იყვნენ და მათ განებივრებულ გოგონას ძვირადღირებულ თოჯინებს ყიდულობნენ, მე და ლილიც სიამოვნებით ვთამაშობდით. მას შემდეგ დიდას არ იყო სახლი შეცვლილი დიდი მისაღებიდან გარეთ ეზოში გადიოდი სადაც დჯდი აუზი დაახლოებით 20მ მაინც იყო, აუზის მარჯვენა მხარეს კი მაგიდა იდგა, წითელ გადასაფარებელზე ყველანაირი ტკბილეული ელაგა, მეორე უფრო პატარა მაგიდაზე კი გამაგრილებელი სასმელი და ალკოჰოლი. აუზში ყველანაირი ფერის დიდი ბუშტები ჩაეყარათ, 20-25 კაცი მაინც იყო. ხალხი ერთმანეთში ირეოდა ზოგი კი პიფებზე იჯდა. - დოლიძეები ინგლისსში წავიდნენ და ეს სახლო გაყიდეს, მეპატრონეს ნიკოლოზ ქართველიშვილი ქვია, ნიუ-ორკში ცხოვრობნემ, მუშაობნენ მანამ სახლკ არიყიდეს საქარველოში და თავიანთი ბიზნესი არ წამოიწყეს, კარგი ხალხი ჩანან არაა? - უყვება დედას ჩვენი ჭორიკანა მეზობელი და თან ახალ დიასახლის ათალიერებს რომელსაც მოკლე თეთრი ქვედაკანა და ვარდისფერი ტოპი აცვია - ლამაზი ქალია, ემჩნევა საზღვარგარეთ რომ ცხოვროვდა - ქალი გვამჩნევს და ჩვენსკენ მოდის. - გამიხარდა რომ მოხვრდით, ეს ალბათ შენი ქალიშვილია არაა? - ეკითხება დედას და მათვალიერებს თან თბილად მიღიმის - დიახ ეს ანასტასიაა - აცნობს დედა ჩემს თავს. - სასიამოვნოა ტასო, მე ელენი ვარ. - ჩემთვისაც - ვუღიმი და თან გარემოს ვათვაიერებ - მხოლოდ ერთი შვილი გყავთ? - ეკითხება დედას და მეც მას ვუყურებ, დედა ნერვიულად იწყებს წრიალს და მაგივრად მე ვპასუხობ - ჩემი და ათი წლის წინ გარდაიცვალა - ვპასუხოვ და ქალს სახეზე ტკივილი ეტყობა, აშკარად ნანობს ამ შეკითხვას - მაპატიეთ... არ მინდოდა - დედა ხასიათზე მოდის და ქალს ხელს კიდებს - არაუშავს - ქალსაც დაძაბულობა ეხსნება და ისევ იღიმის - წამოდით ტკბილეული მიირთვის, აი იქ პუფები ცარიელია - მამას ვუწყებ თვალებით მოძებნას, ორ მეზობელ კაცთან ერთად დგას გაცხარებულო დიალოგი აქვთ, ვხვდები რომ ფეხბურთზე ლაპარაკობენ და მეღიმება. დედა შოკოლადის ფილას მაწვდის და ორ წამში თავის ერთჯერად თეფშზე ხებს, იცის რომ არ მიყვარს შოკოლადი. გაზიან სასმელს ვიღებ და მეზობლებს ვუართდევი, დედა მალევე ერთვება " დედის კლუბში " მე კი იმაზე ვფიქრობ სად ჯანდაბაში მოვძებნო საპირფარეშო. აუზს ვცდები და სახლში შევდივარ, თუ მეხსიერება ამ მაწუხებს სამზარეულოს შემდეგ საპირფარეშოა ვფიქრობ და თან გზას ვიკვლეც, სამზარეულოდან კამათი მესმის და ვჩერდები თუმცა ვერ მივდივარ უკან რადგან აშკარად ბუნებრივი მოთხოვლინებები ამის საშუალებას არ მაძლებს - გეყოფა, ყელში მაქვს შენი ქცევები - ამბობს გოგო, მისი ხმით თუ ვიმსჯეკებებთ ახალგაზრდა უნდა იყოს. - არ შემიძლია ანი, ესე ვერ გავალ და ვერ ვიტყვი ჩემი საუკეთესო მეგობარი კიარა შეყვარებულია თქო. - რატომ? კარგი ჯანდაბას სანამ ჩამოხვიდოდი მაგრამ რა გიშლის ხელს ეხლა? - გოგონა აშკარად ტირილის პირასაა. - მისმინე, დრო მჭირდება უნდა მოვიფიქრო როგორ ვუთხრა მათ. გთხოვ გამიგე - სიჩუმე... - კარგი, ცოტა დროს მოგცემ მაგრამ... - დაისევ სიჩუმე, ვიცი იქ ეხლა რა ხდენა, მაგრამ სულ ფეხებზე საპირფარეშოში უნდა შევიდე. - გავიდეთ? ძაან ტეხავს - ემუდარება ბიჭი და ფეხის ხმა ახლოვდება - შესახვევში ვუხვევ ისე რომ ვერ დამინახონ, სამზარეულოს გაცნენ თუ არა სირბილით შევარდი და დავიცალე. მოგვიანბით მივხვდი ვინც იყო, "საუკეთესო მეგობრები" სახლის მეპატრონის შვილი და შავთმინი მაღალი გოგონა, ერთად დადიოდნენ და ყველაფერზე იცინოდნენ, ერხანს ვიფიქრე დაბოლოლები ხოარ არიან თქო მაგრამ შემდეგ დავიკიდე. ალბათ შეყვარებულთა სენია, ბიჯს მუხებამდე ჯინსის ბრიჯი და თეთრი ტანზე მომჯდარი მაისური ეცვა და დაკუნთული სხეული, ოხ ჯანდაბა ეს ის ბიჭია თვალის ჩაკვრა, ღიმილო... გულში მაგრად კი ვაგინე მაშინ. - სიმპათიურია არაა? - ჩემს გვერდით სახლის დიასახლისი ელენი იდგა და თავის ვაჟს სიყვარულით უყურებდა - დიახ კარგი წყვილია - ვუთხარი გამომცდელად. - ოჰ, საყვარელო არაა. ისინი ერთად არ არიან, მხოლოდ მეგობრები. - ხელი მომხვია და მათკენ წამიყვანა - იცით მირჩევნია აქ ვიდგე - ვუთხარი მუდარით. - არა, რა გინდა ამ მოხუც მეზობლებლთან შენც ხომ ახალგაზრდა ხარ. ბეკა კი ადამიანებთან ადვილად შედის კომტაქტში, დედაშენმა მითხრა რომ ჩაკეტილი ხარ. ჩვენ კი მეზობლები ვართ ბეკა გაგამხიარულებს ხოლმე - დედას გულში ვლანძღავდი ამ ქალთან ეს რამ ათქმევინა თქო - ხო ხედავ ჩემი ბიჭი გოგონებთან ადვილად შედის კონტაქტში - ბეკა და შავთმიანი ისევ იცინოდნენ, გულში კი ამ ქალს დავცნოდი როგორი ბრმა იყო. - ბეკა საყვარელო - შვილმა დედის ხმის გაგომებისთანავე შეწყვიტა სიცილი და გოგონას რამოდენიმე ინჩით მოშორდა - დეე, გამარჯობა - შემამჩნია და გამიღმა - ეს ჩვენი მეზობელია ანასტასია, ვფიქრობ უნდა იცნობდნეთ ერთმანეთს, აი იმ სახლი ცხლოვრობს - ჩემი სახლი აჩვენა, ბიჭმა შემომხედა და ჩაიცინა, ისიც მიხვდა. - სასიამოვნოა - ვუთხარი და უხერხუად გავიღიმე - კარგი დე შეგიძლია წახვიდე - ელენს ლოყაზე აკოცა და ამ უკამასკნელმაც ღიმილიც გაუყვა აუზს - აბა გოგონებო, ნიუ-ორკიდან ჩამოტანილ ლუდზე რას იტყვით? - არ ვსვამ. - მაგარია - ერთად ვთქვით მე და ანიმ - კარგი რა, ეხლავე მოვალ - ბეკა სახლში გაუჩინარდა - წამოდი იქ პუფებზე დავჯდეთ. ბეკა ნიუ-ორკზე ყვებოდა, ბრუკლინის საოცარ ხიდზე და შურით ვსკდებოდი. ცოტა გავმხიარული მაგრამ ანამ ყველაფერი ჩამიშხამა - მისმინე ანასტასია, გავიგე აქ ერთი ოჯახია. დას პატარა და გადაყავდა გზაზე და მანქანა დაეჯახა? ამ გოგოს უყურადღებობის ბრალიაო, მაჩვენე რა რომელი გოგოა? დავინტრიგდი - რამოდენიმე წამი ხმა ვერ ამოვიღე - მე... მე უნდა წავიდე ბოდიში... - ვთქვი ჩახლეჩილი ხმით და უკან მოუხედავად გავიქეცი. შესასვლელთან ელენი სწუმრებს აცილებდა - ელენ გთხოვთ დედას უთხარით რომ მომეძინა და წავედი - რაღაც მითხრა და ვერ გავიგონე რადგან მივრბოდი, ცრემლებმა სახე დამისველეს. სასწაფოდ გავაღე კარები და ჩემს ოთახში ავედი, ბოლო ხმაზე ვტიროდი სანამ ერთი საათის შემდეგ კარის გაღების ხმა არ გავიგონე. პიჟამა მალე ჩავიცვი და ლოგინში ჩავწექი. დედამ კარები გააღო უკან ალბათ მამა ედგა - ძინავს - უთხრა მამას და კარები მომიხურა. იმ ღამით პირველად დამესიზმრა ლილე. ჩემს ოთახში ვიყავით, ლოლე ეხლა დიდი გოგო იყო, ალბათ თექვსმეტის რადგან მე იგივე შეხედულება მქონდა. - თმებს დაგივარცხნი რა გთხოვ - მეუბნება და მიყურებს - ხომ იცი არ მიყვარს ვინმე ჩემს თმებს რომ ეხება ლილიკო. - საწყალ სახეს იღებს - მე ხომ ვინმე არ ვარ? შენი პატარა და ვარ. - შემეცოდა და სავარცხელი მივაწოდე - საიკეთესო ხარ. თმებს ნაზად მივარცხნის, უცებ ჩერდება და ღიღინს იწყებს. - გთხოვ ოღონდ ეს არა. - სავარცხელს მაძლევს და აივანზე გადის უკამ მივყვები თუმცა ისევ მასწრებს. - ლილიკო? - აივნის კარს გარედან კეტავს და მინიდან მიყურებს, ხელს მაღლა წევს და მიღიმის. - ოღონდ ეს არაა, ნუ მიკეთებ ამასს - ვკივივარ და მინას ხელს ვურტყამ, ლილო კი მოაჯირზე ადის და ხტება. ისევ მტოვებს, ოსევ ეცემა. - მორჩა საყვარელო კოშმარი იყო, დამშვიდდი - თვალს ვახელ და მშობლებოს შეშინებულ სახეს ვხედავ, დედა მოდის და მეხვევა ტირილს ვიწებ და ორივე ერთად ხმამაღლა ვტირივართ. იმ ღამით პირველად დამესმრა ლილე,ჩემი ლილიკო. დილით მშვიდად ვიღვიძებ, არ ვიცი რატომ მაგრამ სივიწროვეს ვგრძნობ. მარჯვნივ დედა წევს, მარცხნივ კი მამა ორივეს ხელები აქვთ ჩემზე ჩაკიდებული ვინმეს რომ დავენახეთ ეგონებოდათ რამისგან მიცავენ, შემდეგ კი სიზმარი მახსენდება და ჩემი კივილი ალბათ ოროვე როგორ შევაშინე. ორივეს ვკოცნი თუმცა არ ეღვიძებათ და ხმამაღმა ვამბობ - უჰჰ როგორ მშია - ორივე სწრაფად წევს თავს და მიყურებს, სიცილი მიტყდება და ოროვე გაკვირვებული მიყურებს - ანასტასია რა? - დედას ალბათ თავი სიზმარში გონია ისევ. - მშიააა, ავდგეთ თორემ ოჰჰ აქ ძალიან სივიწროვეა, მამა გასუქდიი? - მამა გაკვრვებით მიყურებს ჯერ მე შემდეგ დედას და ორივე თავს აქნევს - ხუმრობ არაა? გუშინ ისე შეგვაშინე და ეხლა... - ოხხ კარგი რა მამა, საათს შეხედე ცხრის ოცი წუთია,როგორ უნდა მოასწროთ სამსახურში წასვლა? - ორივე კედელზე ჩამოკიდებულ პოტერჰედის სათს უყურებს და სწრაფად დგებიან ლოგინიდან მე კი მიზანმიღწეული ხელებს და ფეხებს ვშლი და ვკისკისებ - საყვარელო შარვალი გააუთავე? ღმერთო ათის ათ წუსზე შეხვედრა მაქვს - ყვირის მამა და სააბაზანოსკენ გარბის - გავაუთავე, მე კი ცხრაზე პირველი გაკვეთილი - დედა ჩემი სავარცხლით თმას ივარცხნის და პარალელურად სველ სახეს იმშრალენს - ანასტასია დღეს ლექცია არ გაქვს? - მეკითხება ისე რომ არ მიყურებს - არა, არც ხვალ... კვირის ბოლოს ბოლო ლექცია მაქვს შემდეგ კი ბოლო გამოცდა - ბოლო სიტყვას ხმადაბლა ვამბობ და თეთრ ბალიშს სახეში ვირტყამ - მეტყვი გუშინ რასიზმარი ნახე? - ჩემსკენ ბრუნდება და დაეჭვებულო მიყურებს - სხვა დროს კარგი? კარგ ხასათზე ვარ რატომღაც და არ მინდა გახსენება და ხასიათის გაფუჭება - კარგი, კარგი. საყვარელო სადილს ვერ გიკეთებ დრო საერთოდ არ მაქვს, უი მოიცადე - ტელეფონს იღებს რაღაცას კრეფს და შემდეგ ყურთან იდებს - დიახ, გამარჯობა. პიცა მინდა საშუალო, დიახ პეპერონი ბევრი ყველი არაა, კარგი ანგარიშის კოდს გიკარნახებთ და ჩამოჭერით, დიახ მადლობა. - დედა დილით პიცაა? რა გჭირს? - ოთახში შერბის და ტანსაცმლოს გროვას მიყრის ლოგინზე - დამიჯერე ეს არც მეე მინდოდა მაგრამ ვიცი მშიერი მოკვდებო, ხუთი გაკვეთილი უნდა ჩავატარო შემდეგ კი მის ასარჩევად უნდა წავიდეთ მე და მამა... - დედა ტუჩზე ხელს ირტყამს - რის? - ოხ არაფერი, არა. რომელი? - შავ და თეთრ შარვალს მაჩვენებს და მოუსვენრად ხტის - თეთრი, აი ის შავი ბრეტელებიანი მაისური და შავი ბრძელი კოსტუმი და ის მაღალ ქუსლიანი - დედა სწრაფად იცმევს და წუთელ პომადას უნაკლოდ ისმევს - დედა არ ფიქრობ რომ ძალიან სექსუალური მასწავლებელი ხარ? - აბა რაგეგონა მამაშენი როგორ "დავკერე"? - ორივეს გვეცინება და მამა ოთახში სახე აწითლებული შემოდის - ნინა დროზე იცოდე აღარ დაგტოვებ სამსახურში, ოჰ ძვირფასო რა კარგი ხარ - და კოცნის - მეც აქ ვააარ - ვყვირივარ და მამას ბალიშს ვესვრი - ოჰ პომადა წამეთხაპნა. ანასტასია პიცა თხუთეტ წუთში მოვა, ადექი და ქვევით წადი თორემ უკან გაბრუნდება - და ეს მესამე იქნება - ამბობს მამა და შუბლზე მკოცნის - ჰა ჰა ჰა - თეატრალურად ვამბობ და ლოგინიდან ვდგები - წავედით, ხუთზე სახლში ვიქნებით რამე წამოგიღოთ? - კიტკეტი, დიდი და ორი - მამა მიყურებს და იცინის - შოკოლადს ხომ არ ჭამ? - კიტკეტი ვაფლი უფროა ვიდრე შოკოლადი. კარის დახურვის ხმა და მაქნის დაქოქვა ერთად მესმის, სახლში მარტო ვარ მიყვარსსს ეს წუთები, სააბაზანოში შევდივარ და ვიბან, თმებს არვიშრობ ვიშლი და საჯდომს რომ ფარავდეს მხოლოდ ისეთ მაისურს ვიცმევ და პირველ სართულზე ჩავდივარ. წყალს ვაცხელებ და ძლიერი ყავის დალევას ვაპირებ როდესაც კარებზე ზარი რეკავს. პიცის გახსენებისას კუჭი მტკივდება და კარებისკენ გავრბივარ. ჩემს წინ ბეკა დგას და პიცა ხელში უჭირავს, მიღიმის და აზრები მეფანტება - შენ რა პიცის მიტანის სერვისში მუშაობ? - ხმამაღლა იცინის და გვერდით მწევს სახლში შედის მე კი თვალს ვაყოლებ. - არა იმ ბიჭს ვუთხარი მე მივცემ თქო, პეპერონი? ესე ადრე? - ჰო დედას არ ეცალა რაიმე რომ მოემზადებინა. აქ რა გინდა? - იცი გუშინ დედამ ყველაფერი მიამბო ძალიან ვწუხვარ ანის არ უნდოდა... - გაჩუმდი, არ მაინტერესებს და არც ამ თემაზე ლაპარაკი მინდა. - ხო მაგრამ, ბოდიშის მოსახდელად მოვედი, ანი ჩემი მეგობარია და ის არარის ეგეთი - მეგობარი? პირველი ტყუილი. - შენს შეყვარებულს არ ვადანაშაულებ, უბრალოდ ინტრიგანია. - ბეკას სახე ეცვლება როდესაც შეყვარებულს ვამბობ - ის ჩემი შეყვარენული... - არის, კარგი რა ბრმა გგონივარ? - მეცინება და პიცის ყუთს ვხვნი ბეკას თეფშს წიმ ვუდებ - ხომ შეჭამ? - ერთ ნაწერს, როგორ მიხვდი? - ვფიქრობ ვუთხრა თუ არა სიმართლე მაგრამ არ მინდა თავი უხერხულად იგრძნოს. - გემჩნევათ მას უფრო ვიდრე შენ, ფორთოხლის წვენი? - თავს მიქნევს და ჭიქას ნახევრად ვუვსებ და მის წინ ვჯდები - გუშინ ძალიან იმოქმედა ჩემხე, მაგრამ ეხლა კარგად ვარ. არაფერია მართლა - პიცის ნაჭერი მოვკბიჩე და ბეკას დავაკვირდი, ეს ბიჭი ისეთი მადისამღვძვრელი იყო, სულ არ მიკვირდა მისი ხელიდან გაშვება რომ არ უნდოდა ანის, ნაცრისფერი სპორტული შარვალი და თეთრი მაისური ეცვა, ახალ გაღვიძებული სახე კი ისეთი...ოჰ ისეთი იყო ყოველ წამს ოჰ...უჰს თქმა მინდოდა. - მადლობა რომ გამიგე, გუშინ გამიტყდა და ვინერვიულე - არაუშავს, ხომ გითხარი კარგად ვარ - გავუცინე და პიცის ნაჭრები ორივეს თეფშზე დავდე - რომელ კირსზე ხარ? - მეორეზე შენ? - ნიუ-ორკში სამ წლიანია სწავლა, უკვე დავამთავრე. - თან საფეთქელთან საჩვენებელ თითს მსუბუქად ირტყამს მეცინება და თეფშებს გასარეცხად ვდებ - გუშინდელ კაბაზე მეტად ეხლა უფრო სექსუალური ხარ - ჯერ მგონია რომ მომესმა, მერე ჩემს ტანსაცმელს ვუყურებ გრძელ მაისურს რომელიც ძლივს მალავს საჯდომს და უხერხულად ვიშმუშნები - იცი, სახლში სულ ესე დავდივარ. მე ხომ არ ვიცოდი რომ მოხვიდოდი არა? - თავს ვაქნევ და ისევ ვჯდები, ესე არაფერი გამოჩნდება შუაში მაგიდაა, ვაიმედებ თავს - მართალი ხარ, მე ის ავღნიშნე რომ სექსუალური ხარ, აი სველ თმაში ხო საერთოდ - გადმოიწია და ჩემი თმის ღერს ორო წამი თითი ჩამოუსვა - გეყოფა თამაში, ბოდიში მომიხადე კიდევ რამე არის? - მიყურებს და იღიმის - ახალი კლიბი გაიხსნა, ეს ანიმ მითხრა მე აქ არაფერი ვიცი. იქნებ წამოხვიდე ჩვენთან ერთად? -მე რა "მურმანის ეკალი" ხომ არ ვარ თქო გულში ვფიქრობ და ნერვები მეშლება - არ მინდა ხელი შეგიშალოთ, მე... - არა მე და ანი არ ვიქნებით მხოლოდ, დღეს ჩემი და ელენა ჩამოდის ან უკვე ჩამოვია, ისიც წამოვა თან გაიცნობ. - იცი არ ვიცი... - ცხრაზე გამოგივლით - კარებისკენ მიდის და ჩერდება შემდეგ მიყურებს - ეგრე არ წამოხვიდე, ცდუნებას ვერ გავუძლებ და შეყვარებულს ვუღალატებ - ისე მიდის ვერაფრის თქმას ვერ ვასწრებ, ნაბი'ჭვარი ვამბობ და ჭურჭელს ვრეცხავ. ღმერთო რა უნდა ჩავიცვა? კლუბში ჯერ არც კი ვყოფილვარ, არ ვიცი არაფერი არ ვიცი ამის დედაც. - დედიკო? - დედა ორი ზარის შემდეგ მპასუხობს - ანასტასია სახლში უკვე მოვდივართ - დედა მომისმინე, ბეკამ აი ახალმა მეზობელმა კლუბში დამპატიჟა მის შეყვარებულთან და დასთან ერთად, იცი თუ არ გამიშვებ არ წავალ? - ვეუბნები იმედით რომ იტყვის "კლუბიი? არა საყვარელო ოღონდ კლუბი არაა" მაგრამ ის ამას ამბობს - არაჩვეულებრივია! უკვე გადაწყვიტე რას იცმევ? აიი ხუთ წუთში მანდ ვართ და აგარჩევინებ, თმებს ისწორებ? - ტელეფონს პირდაპირ ვთიშავ ისე რომ არც კი ვპასუხობ. ჩემს ოთახში ავდივარ და საბანში ვიმალები, ათ წუთში მაღალ ქუსლიანების ხმა მესმის და დედა ოთახში შემოდის - ისევ იმალები ანასტასია? უკვე დიდი გოგო ხარ. - მახსოვს, ლილის გარდაცვალების შემდეგ სულ საბანში ვიმალებოდი, დედა კი თეატალიად ვითომ მეძებდა, ბალიში სველი იყო ცრემლებით...რაც უფრო ვიზრდებოდი მით უფრო ბევრს ვტიროდი რადგან უფრო კარგად ვხვდებოდი რაც მოხდა. - დედაა, არ ვიცი იქ რაუნდა ვაკეთო, რა ჩავიცვა - ბალიშიდან თავს არ ვწევ - ადექი, ახლავე. დედა სამი საათი არჩევდა ჩემთვის ტანსაცმელს და ჩემი პასუხები არა, ვერა, არ მინდა, ნაგავია და ეს გულისამრებია უკვე ფრიქიკაზე მოქმედება და მაინც არ ნენდებოდა ბოლოს როდესაც ბათინკები, ჯინსის მაღალწელოანი შორტო და შავი ტოპი ჩამაცვა მეც კი მომეწონა ესეთი სტილი ჩემს ტანზე და ვუთხარი ჯანდაბას ეს იყოს თქო დედამ სიხარულით მამას დაუძაახაა - გესმიისს? როგორც იქნა - დედამ თმა დამისწორა და როდსაც მანქნის დასოგნალების ხმა გაიგონა ერთადერთი ის მითხრა, ტელეფონს ყურადღება მიაქციეო. ჩანთა ავიღე და ტელეფონი ჩავდე გასასვლელში ჩავედი და კარები გავაღე წითელი მესრსედესი სახლთან იდგა და ისევ ასიგნალებდა ნაბიჯს ავუჩქა უკანა კარები გავაღე და ჩავჯექი, საჭესთან ბეკა იჯდა გვერდით ანი და უკან ჩემს გვერდით ალბათ ელენა, ის სრულყოფილება იყო შავი ბზიმავი თმა დაესწორებინა და მის მოკლე, უფროსწორედ უმოკლეს თეთ კაბაში თოჯინას გავდა. უხერხულად დავჯექი და გავუღიმე - შენ ალბათ ანასტასია ხო? - მეკითხება და ხელს მიწვდის - დიახ და შენ ელენა - ვუღიმი და ხელს ვართმევ - დიაახ, სასიამოვნოა მეზობელო შენი გაცნობა. - როგორ ხარ ანასტასია? - მეკითხება ანი და ჩვენსკენ ტრიალდება - მშვენივრად - ვპასუხობ და სარკეში ბეკას მომღიმარ სახეს ვუყურებ - დღეს ბევრი უნდა დავლიოთ, ღმერთო ცოტა სტრაფად რომ იარო არა? - ამბობს ელენა და ბეკას ხელს კრავს. - ჯარიმის ფულს გადაიხდი? - ეკითხება ბეკა და ანის თმაზე ხელს კიდებ, მახსენდება დილით მისი თმებზე შეხება და ტანში ჟრუანტელი მივლის - დედას არ ვუტირებ? - ამბობს გატეხილი ქართულით და სელფს იღებს. უკვე კარგად ბნელა, მანქანა დიდი შენობის წინ აჩერებს, სიჩუმრეა და მიკვირს, კარებს რომ ვაღებთ ხალხი რიგში დგას, ანი დაცვას ხელს უქნევს და ისიც ურიგოდ გვიშვებს წინ, რკინის კარები იღება თუ არა დამაყრუებელი სიმღერა ყურს მიწვავს, უამრავი ხალხია მაგრამ ისეთი სიბმელეა ვერავის ვხედავ, დიჯეი ამაღლებულ ადგილას დგას და სინათლე იმ უკანასკნელს პირდაპირ ეცემა. გზასს მივიკვლევთ და წითელ მაგიდასთან ვჯდებით, ანი და ბეკა ერთმხარეს მე და ელენა კი მეორე, პირისპორ ვზივართ. - აბა? სასმელი რა და რამდენი? - ამბობს ბეკა და ელენას უყურებს - არვიცი, ბევრი დაფ ფორთოხლის ცივი წვენი ბევრი ყინულით ისე ვერ ვსვამ ხო იცი - ბეკა ეხლა მე მიყურებს - ანასტასიაც ფორთოხლის წვენს სვამს, წავედი მოვიტან. - ანი ეჭვიანი თვალებით უყურებს და მეღმება. - დედას უთხარით თქვენს შესახებ? - ეკითხება ანის ელენა. - არა, ბეკას უნდა რომ დრო შეარჩიოს - ესეიგი ელენამ იცის. - ალბათ როგორ გტკივა გული - ამბობს თეატრალურად ელენა და ტელეფონს უყურებს, ანი ზიზღნარევი სახით უყურებს სანამ ბეკა მოვა. დიდი არაყი და ორი ფორთოხლის წვენი, ალუბლოს ანისთვის. ელენა წვენში არაყს ურებს და იგივეს აკეთებს ჩემს ჭიქაშიც, შეწინააღმდეგებას ვცდილობ თუმცა ამაოდ, ერთ ჭიყას ვცლით და მეორეს ვავსებთ - წამო რა, ვიცეკვოთ - ანი ბეკას ხელს კიდებს და ოდნავ მოშორებით სწრაფი სიმღერის ფონზე იწყებენ ცეკვას, ანის შარვალი და მოკლე ტოპი აცია, ისე გამომწვევად ცეკვავს ბეკა უფრო და უფრო ეტმასსნება და თვალს ვარიდენ. - ვერ ვიტან ამ გოგოს, დედას კი მოსწონს ამბობს კარგი მეგობარიაო, ბრმაა ეგ ქალი, ერთი ესაა კარგი მეგობარი და მეორე მე ვარ ჯადოქარი, მოწევ? - სიგარეტის კოლოფს მაწვდის და ერთ ღერს თვითონ უკიდებს - არ ვეწევი - მიყურებს და თავს აქნევს - ოჰ, ჩემთვის ეს ყველაფერია. თამგაქო რომ არა აშკარად მოვკდებოდი. - დავლიოთ? - ელენა გაოცებული მიყურებს და ჭიქას მაღლა წევს - გაუმარჯოს ანასტასიას "ხოდზე მოსვლას" - ჭიქას ნახევრად ვცლი და თაბრუსხვევას ვგრძნობ, დიდი ოდენობით ალკოჰოლო არასდროს დამილევია ამიტომ ელენასავის "არხეინად" ვერ ვარ. თავს ვაბრუნებ და ბეკას ვუყურებ რომელიც ანის კოცნის და ბარძაყზე ხელს უსმევს, არ ვიცი რატომ მაგრამ გული მღრნის და მინდა ვიტირო, ალბათ სასმლის ბრალია. - ანასტასიაა, ჰეიი აქ ხარ? - ელენა მეძახის და ჭიქისკენ მიმითითებს ბოლომდე ვცლით და ვლაპარაკობთ, ელენა არაჩვეულებრივია მისი ესეთი ხასიათი მომწონს და გახნილად ველაპარაკები. - გოგონებო იქნებ ცეკვა გინდათ? - ორი ბიჭი ჩვენს მაგიდასთან დგას და გვიყურებს - უთქვენოდაც მოვახერხებთ ეხლა კი გააჯ'ვით - ელენა სწრაფად პასუხობს,ბიჭები კი შოკირებული შორდებიან მაგიდას, მეცინება დაა ელენას ვუყურებ. - გააჯ"ვით? - ვეკითხები თან სიცილით ვიგუდები - აუ ხო ძაან ისე გამომოვიდა არაა? - და ისიც იცინის, ბეკა და ანი ბრუმდება ორივე სახეზე აწითლებული და გვიყურებენ - უნდა გაგისწორდეს ანასტასია, ელენას ადვილად ვერ მოაწონებ თავს - ამბობს ბეკა და არყის ბოთლს წვდება. - შენ ანის მიხედე - ელენა პასუხობს და ჰაეროვან კოცნას უგზავნის ძმას. სუფთა ჰაერზე გასვლა მინდა და ვიმიზეზებ საპირფარეშოში გავალ თქო, დაცვას ვეკითხები საიდან გავიდე მეთქი და უკანა გასასვლელისკენ მითითებს, კიბეენზე ვჯდები და სუფთა ჰაერით ფილტვებს ვივსებ, შემდეგ დედას ვწერ რომ არ დამელოს და დაიძინის, უკვე ადგომას ვაპირებდი ბეკას ხმა მესმის - საპირფარეშო? - გვერდით მიჯდება და მიყურებს - არა, სუფთა ჰაერი აქ რა გინდა? - სუფთა ჰაერი - მპასუხობს და მიღიმის - უნდაა შევიდე. - გამირბიხარ? - არა, რატომ უნდა გაგრბოდე? - ალბათ იმიტომ რომ, მოგწონვარ. - ვდგები და ზევიდან ვუყურებ, ნერვები პიკს აღწევს. - იდიოტი ხარ? საიდან მოიტანე? - დგება და სახეზე მიყურებს, შემდეგ ძალიან ახლოს მოდის, მისი ცხვირი თითქმის ეხება ჩემსას და დაბალი ხმით მპასუხობს - ეს სურნელი, არაჩვეულებრივია - ვიბნევი და ხმას ვერ ვიღებ, ვერც ვექანები - შემიძლია გაკოცო თუმცა არ გაკოცებ სანამ შენ თვითონ არ მოგინდება ეს, მაგრამ მგონი გინდა ხო? კარგი მაშინ სხვანაირად ვიტყვი, სანამ შენ თვითონ არ მაკოცებ - და მშორდება კიბეებზე ადის და კერებში უჩინაედება, გონს რომ მოვდივარ რაც მოთხრა ყვირილი მინდება და სიძულვილით გული მევსება, ორი წუთი კიდევ ესე შოკირებული ვდგევად კიბეებზე ავდივარ და ელენას გვერდით ვჯდები - დავლიოთ? - ელენა ჭიქას მაწვდის და ბოლომდე ვცლი, ბეკას და ანის ვუყურებ როგორ ცეკვავენ, შემდეგ ბეკა ანის კონცის ორი წუთის შემდეგ ცილდება და მიყურებს, იღიმის. ნაბიჭ'ვარი სულ ესე აკეთებს ვამბობ ჩუმად და მეოთხე ჭიქას ბოლომდე ვცლი. - ამის დედაც არ იღვიძებს და რაგავაკეთო? კარგი ხო, არა დაველოდები და ერთად გადმოვალთ - ჩამესმის ხმა სადღაც შორიდან და აზრზე ვერ მოვდივარ, თავს ძალას ვატან და მარცხენა თვალს ვახელ, ელენა სავარძელში ზის და ტელეფონში რაღაცას უყურებს. აზრზე ვერ მოვდივარ რა ხდება, ყველაფერი ერთად გრიგალივით იფეთქებს თავში და გუშიმდელი დრე მახსემდება, ჩემი გალეწვა და ელენას ხარხარი, ბეკას და ანის კოცნა შემდეგ სადღაც გაქრობა... ელენამ რომ მითხრა წავიდნენ აღარ მოვლენო იმასაც კი მივხვდი, ფუ ამის და რა დროს მივხვდი რომ სექ'სიც კი ჰქონდათ. მათი წასვლის შემდეგ გამწარებულმა ელენასთან ერთად ხუთი ჭიქა დავამატე და შემდეგ აღაც ვიცი რა მოხდა, ცნობისმოყვარეობა მძლევს და თავს ვწერ. - რომელი საათია? - ელენა შიშისგან წამოხტა და როცა თავაწეული დამინახა ხელები ჯვარედინად დაიწყო გულზე - ოთხია და იცი რამდემი ხამია გელოდები? მშია და ადექი დროზე, ელენმა ჩემი საყვარელი სტეიკი შეწვა - ლაპარაკობდა და თმებს ისწორებდა - დედა და მამა სად არიან? - მამაშენი გუდაურში გაოიძახეს, დედაშენს შეეშინდა ამხელა გზა მარტო ხომ არ ატარებ მანქანასო და წაყვადღეს იქ რჩებიან. - და შენ ამდენი რამ საიან იცი? - თან ავდექი ახალი პირსახოცი და სავცალი გამოვიღე. - ხომ გითხარი დიდი ხანია აქ ვარ თქო? დილით რომ მოვედი შენები გავიცანი, არა გუშინ გავიცანი როცა სახლში ამოგათრიე, მერე დედაშენმა სადილი გააწყო და ვისადილეთ, თან მაშინ დაურეკეს მამაშენს და მთხოვეს ერთი დღე შენი ძიძა ვიყო, დაკმაყოფილდი პასუსხით? - ძიძა რად მინდა ოთხი, წლის ხომ არ ვარ, გუშინ ძააან გავითიშე? - აუ მერე გაჩენებ ვიდეოებს, შედი იბანავე ჩაიცვი და ჩამოდი, გაგიჟებულია ელენი გველოდება. - სად? შენ წადი მე დავრჩები. - სულ გაააფრინე ხო? შვიდი საათი ტყუილად კი არ ვიჯექი აქ. - კარგი, კარგი მალე ჩამოვალ. არყის სუნი მთელ ტანზე მაქვს, ლოსიონი კანზე წავისვი და მძაფრი სუნი ლავანდის არიმატით ჩავანაცვლე თმები მალევე გავიშრე და ელენასან ჩავედი. - ანასტასია შენ რა თავი არ გტკივა? - მკითხა გაკვირვრბული სახით - რატო უნდა მტკიოდეს? - იმიტომ რომ გუშინ "გავილეწეთ", ამდენი არასდროს დამილევია, მაძალებდი ერთიცო. - სიცილი ამიტყდა და კარები ჩავკეტე, ქართველიშვილების სახლისკენ ავიღეთ გეზი - მე გაძალებდი? არ მჯერა. - ვიდეოები მაქვს, აი ნახე - ვიდეოში ისეთი სახე მაქვს ვწითლდები და ელენას სიცილს არ ვიმჩნევ, ელენას ვეუბნები ამის დედაც ერთი ჭიქა რას გიზამს თქო და დიდ ჭიქას ვცლი, შემდეგ მეორე ვიდეოს ვუყურებ, ელენას ხელი აქვს გადაკიდებული და სიმძიმე ძლევს სელფს იღებს და ამბობ - დილით ვიდეოს განახებ, ეხლა მაინც გჯერა? - წკაპ და ვიდეო ითიშება, ელენას ვუყურებ იცინის და სახლის კარს ხტუნაობით აღებს. - ოხხ როგორი სურნელიაააა, სტეიკი...სტეიკი - ელენი ღიმილით გამოდის სამზარეულოდან და ორივეს ლოყაზე გვკოცნის - როგორ ხარ ანასტასია? ნაბახუსევზე ხოარა? - არა, პახმელია ამ მაქვს უბრალოდ ბევრს ვჭამ ამ დროს ხოლმე. - მაშ ძალიან კარგი, შედით მეც მალე მოვალ. სამზარეულო მთლიანად თეთრი და დიდია, ასევე დიდ მაგიდაზე თეფშებზე სტეიკი აწყვია და მადისამღვძვრელი სუნი კუჭს მიწვავს, კიდევ რამოდენიმე სალათი დიდ თასებში ლამაზადაა მოთავსებული, ელენა ჯდება და მის გვერდით ვეშვები - ბეკამ დილიდან ტვინი წამიღო, დედა შენს მოსვლამდე არაფერზე ხელს არ მაკიდიმებსო, არუყარს ელენს ყველა ცალ-ცალკე რომ ვჭამთ. - თვითონ სადარის? - ვინ ბეკა? დილით მოვიდა სახლში, ფეხის ხმაზე გამომეღვიძა, თავი მისკდებოდა და სამი გამაყუჩებელი დავლიე, მერე ტვინი შემიჭამა მიდი გადადი ნახე როგორაა ანასტასიაო, ვეჩხუბე ისედაც მივდიოდი ჭკუას ნუ მასწავლი თქო და წამოვედი. - ანიც აქარის? - ელენას შევხედე რომელიც ბეკომს ისე უყურებდა ვითომ რაღაც სასწაულს, არაამქვეყნიურს უყურებდა. - არა ეგღა მაკლია სულ თვალში მეჩხირებოდეს. ელენა მოვიდა, უკან ბეკა მოჰყვებოდა და რომ დამინახა ჩუმად ჩაიცინა. - მე ვიწყებ ჭამას, ხომ იცი დედა ცივი არ მიყვარს. ელენამ ჭამა დაიწყო, ბეკა ჩემს წინ იჯდა ამიტომ ჭამაზე ყურადღებას ვეღარ ვამახვილებდი, ტუჩები წითელი ჰქონდა და თვალებს ვერც კი ვწყვეტი, რიდესაც წარმოვიდინე როგორ ეფერებოდა გუშინ ანის და კოცნიდა ჰაერის უკმარისობა ვიგრძენი, ბეკა თეფშიდან თავს წევს და მიყურებს მზერას ვარიდებ და დაჭრას ვიწყებ - რატო გათეთრდი საყვარელო გჭირს რაიმე? - მეკითხება ელენი და ფორთოხლის წვენს მისხამს - არა უბრალოდ უნდა ვჭამო, ძალიან გემრიელი - დედას გაკეთებული სტეიკი ყველაფერს მირჩევნია - ანასტასია გავიგე რომ არაჩვეულებრივი კულინარი ხარ - მიყვარს უცხო და განსხავევებული საკვების კეთება, მგონი კარგადაც გამომდის არ ვიცი - ამას მიმალავდი? - ელენა მოყურებს და გაბრაზებულ სახეს იღებს - საჭმელი ჩემი სუსტი მხარეა - ხვალ ჩემთან სადულზე გელოდებით მაშინ - არაჩვეულებრივია - პირველად ამოიღო ხმა ბეკამ და ტაში შემოკრა - წავიდეთ დე ხო? - ელენა დედა უყურებდა თან ჭამდა - წავიდეთ რათქაუნდა დესერტი შოკმანჟე რომელიც ელენის რეცეპტით იყო დამზადებული მე და ელენამ მის ოთახში ავიტანეთ, ისე ლამაზი ოთახი ჰქონდა შემშურდა კიდეც, თეთრი კედლებიბდა ერთ მხარეს მთლიან კედელზე ნიუ-ორკის, ბრკლინის ულამაზესი ხიდის ფოტო მთელ კედელს ამშვენებდა, პანჯრიდან კი ეზო და აუზი ჩანდა. - ანასტასია მეძინება, საღამომდე რომ დავიძინოთ არა? - ოთსაათამდე მეძინება მაგრამ მეც ძალიან მეძინებოდა - დავკძინოთ, თუ გინდა სწუმრების ოთახში გავალ - ვიცოდი რომ ელენას აე უყვარდა როდესაც ვინმე მასთან იძინებდა ან ძალიან სიახლოვეში იყო - მომისინე ანასტასია, რომ არ მომწონდე დამიჯერე ეხლა აქ არ იქნებიდი, მართალა არ მიყვარს ჩემს ლოგინში ვინმეს რომ ვასწვენ მაგრამ შენ სულ სხვა ხარ, ასე რომ მოკეტე და ეგეთი სისულელე აღარ მითხრა, აი იქ ახალი პიჟამაა და ჩაიცვი - გული სითბოთი ამევეო, იმისდამიუხედავად რომ მეორე დღეა რაც ელენას ვიცნობ ძალიან შემიყვარდა, ძალიან საყვარელი და გვერში მდგომი იყო, პაჯამა ჩავიცვი და გვერდით მივუწექი - ფარდები ჩამოვუშვი მზე არ შეგვაწუხებს, ელენი სახლში არაა საღამოსთვის პროდუქტები უნდა იყიდოს უფრო გარდერობი გაანახლოს, ბეკა კი აუზში ბანაობს ალბათ ასე რომ დაივიძინოთ - ოთახში ისეთი სიბნელე იყო ელენასაც კი ვერ ვხედავდი, მალვე ჩაეძინა თვალბი მეწვიდა ისე მეძინებოდა თუმცა როდესაც ვიცოდი რომ ბეკა სადღაც ახლოს იყო კონცენტრადიას ვერ ვახერხებდი, ჩუმად ავდექი ლოგინიდან და გავედი ფანჯიდამ გავიხედე და ტრუსების ამარა ბეკა რომ დავინახა მთელი სხეული ამეწა არ ვიცი რა მჭირდა მაგრამ აშკარად მინდიდა მის დაკუნთულ, ნავარჯიშებ სხეულს შევხებოდი, ფანჯარას მოვშორდი და დერეფანს გაუყევი, ვიცოდი ბეკას ოთახი ბოლო იყო ამიტომ დაუფიქრებლად შევაღე კარები, ოთახი ელენაზე დიდი იყო ნაცრისფერ კელდებში და ბნელი როგორც ბიჭებს მოწონთ, ორი ჩარჩო ტუმბოზე ედო, ერთი მთელი ოჯახი ერთად იუო მეორეში კი მხოლოდ მან და ელენა ეიპელის წინ ისეთი ბედნიერი სახეები ჰქონდათ რომ სურათს ღიმილიანი სახე ვერ მოვწყვიტე - ჩემს ოთახში შემოიპარე, კიდევ კარგი არ გაიხადე და ლოგინში არ დამხვდი - ბეკა კარებთან იდგა და მიყურებდა, მხოლოდ პირსახოცი ჰქონდა შემოხვეული წელ ზემოთ კი შიშველი იყო - მე...მე უბრალოდ დათვალიერება მინეოდა სახლოს, არ ვიცოდი შენს ოთახში თუ შემოვედი - თვალები დახუჭე თუ არ გინდა შიშველი დამინახო - თვაბზე მაშინვე ხელი ავიფარე, ორ წუთში შეხება ვკგრძენი როგორ მომკიდა ბეკამ ხელი და ჩამომაწევინა - ისევ ის სურნელი, მთელ ოთახშია, ოო ღმერთო - ქელთან მისი ცხვირის შეხება ვჯგრძენი და ამაკანკალა - ხელი გამიშვი. - ესეთი ამაყი რომ არ იყო და ეჭიაანობა არ გაგიჟებდეს უფრი მალე დამაშორებდი ანის. - იდიოტი ხარ? რაში მჭირდება შენი და ანის დაშორენა, ხელი გამიშვი თქო - ხელს მაშინ გაგიავებ როდესაც მე მომინდება, ვნახოთ რამდენი ხანი გაძლებ - ტუჩის კუთხეში ისე მაკოცა სანამ გონს მივიდოდი, ხეკი ვკარი და ოთახიდან გამოვარდი მესმოდა როგორი კმაყოფილი სიცილით იცინოდა ბეკა - იდიოტი ხარ ანასტასია როგორ მიეცი ამის უფლება, როგორ დაგცინის ხომ ხედავ - ვლანძღავდი საკუთარ თავს როდესაც ხმა მომესმა - ანასტასია... - გოგონას ხმა მშვიდი იყო, ელენას კარები დაკეტილი და სხვა ქალი სახლში არ იყო - დაიკო... - ვინ ხარ? სად ხარ? - სიკვდილი არ მინდოდა... - ლილიკო? - ყველა კუთხეში ვიყურები და თავს უმოწყალოდ ვაქანებ - გელანდება ანასტასია, გელანდება მოგესმა - ვეუბნები ჩემს თავს და მოაჯირს ვეყრდნობი რომ არ დავეცე - ხელი არ უნდა გაგეშვა იცი როგორ მეტკინა? - კივილს ვიწყებ და გულისრევას ვგრძობ მსგავსი რამ არასდროს დამმართნია, რაც ცხოცრევის კალაპოტს მივყევი ის უკვე ორჯერ გამოჩნდა ენა ჭეშმარიტებას კიარ ავლენს, პირიქით მალავს. შედეგად ვიღებთ გაუგებრობა, რომელთა მსხვერპლი არაერთი ადამიანი გამხდარა. რა საგანზეც არ უნდა წამოიწყო საუბარი, მეს ყველაფერს აძნელენს და ბუნდივანს ხდის ენობრივი შესაძლებლოვები. აკვირატებული მოსაზრებებიც ხშირად უბრალო გაგებრობიდან აღმოცენდება. - ლილიკოო - ყვირილს ვწყვეტ და გონება მეთიშება სიბნელეა, გარშემო სიჩუმეა გამეფებული... გული საშინლად მტკივა იმდენად რომ მინდა სამუდამოდ გაჩუმდეს, უბრალოდ მომეშვლას. ალბათ ერთ სააათზე მეტი მეძინა ოთახში არავინაა, ელენას ოთახში ვწევარ კარი იღება და ძმა შემოდის, ელენა ჩემთან მოდის და მეხუტება - როგორ ხარ? როგორ შეგვაშინე იცი - კარგად ვარ, მაპატიე არ მინდოდა თქვენი შეშინება, უბრალოდ... არვიცი რა დაემამრთა... - ჩუუ, არაუშავს ანასტასია ყველაფერი კარგადაა, მთავარია შენ იყო კარგად - ავდგები - არა ცოტა ხნით იწექი, მე ფორთოხლის წვენს მოგიტან - ელენა ლოყაზე მკოცნის და ოთახიდან გადის, ბეკა მიახლოვდება და გვერდით ჯდება - მართლა კარგად ხარ? თუ არ გინდა რომ მითხრა რა მოგივიდა... - არა მინდა - ბეკა გაკვრვებული სახით მიყურებს - არა არ გაძალებ - ხმები მომესმა, როგორ მიძახოდა ლილი მან მითხრა რომ ხელი არ უნდა გამეშვა, მითხრა რომ ეტკინა - ტირილს ვიწყებ ყელში მომდგარ ბურთს უკან ვეღარ წავიღებდი - ჩუუ, არ იტირო არაფერია, ყველაფერი კარგად იქნება - მეხუტება და ცრემლებს მწმინდავს - აღარაფერი იქნება კარგად, ათი წელია ასეა უკვე მივეჩვია, მაგრამ მსგავსი რამ არასდროს დამმართნია - მომისმინე ანასტასია, ეს უბრალოდ ზეწოლააა, შენ უბრალოდ გჯერა იმის რაც მოისმიმე ეგ შენი გულის ხმა იყო და არა მისი. სხვა რამეზე უნდა გადაერთო, ამაზე არ უნდა იფიქრო -მეხუტება და ყურჩი ჩამჩურჩულებს, მის შეხებაზე ყველაფერი მახენსენდება, გული ძალიან სწრაფად მიცემს და ვერ ვხვდები რატომ - ელენი სახლშია? - არა ჯერ არ დაბრუნებულა, ნუ ღელავ ვერავინ ვერაფერს გაიგებს - მადლობა ბეკა - ელენა დიდი ფორთოხლის ჭიქით შემოდის და ბეკას გვერდით ჯდება - გინდა აუზში ვიბანაოთ? - ელენა ხელს მკიდებს და თვალები უციმციმებს, უარის თქმას ვერ ვახერხებ - საცუარო კოსტუმი აქ არ მაქვს - მე ბევრი ახალი მაქვს, ადექი და ჩაიცვი - ბეკას უყურებს, კს კი მე მიყურებს - ჰეეი, ძამიკო გინდა გვიყურო როგრ ვიცმევთ? ხოიცი პრობლემა არ მაქვს - და მაიკა გაიძრო - კარგი, კარგიი გავდივარ - ბეკა ბუზღუნი გადის, მე და ელენას კი გვეცინება, რაზეც ბეკა უფრო ბრაზდება ელენას ახალი კუპალნიკი ჩავიცვი, შავი თეთრ ზოლებში, ელენამ კი მთლიანი რაც მის ულამაზეს ტანს საოცრად უხდებოდა, პირველ სართულზე ჩავედით აუზი ძალიან თბილი და სუფთა იყო - აბა? ბურთის თამაში წყალში რას იტყვით? -ბეკა აუზში ჩამოხტა, სველი თმა თვალებამდე ჩამოუვიდა მე კიბურთზე კონცენტრაციას ვეღარ ვახდენდი. სანამ ელენი არ მოვიდა და არ გვითხრა ამოდით უკვე დაბნელდაო ვერც კი მივხვდით დრო როგორ გავიდა, წყალი გადავივლე და ქვევით ჩავედი სიცილის ხმა რომ გავიგონე მვხვდი ჩემი მხიარულება დამთავრებული იყო - გამარჯობა ანასტასია, როგორ ხარ? - ანის ხელი ბეკას ხელზე ჰქონდა ჩაკიდებული - კარგად, შენ როგორ ხარ? - არაჩვეულებრივად - ბეკას შეხედა და ხელი იფრო მოუჭირა - აბაააა, ჩემი ძმა და მისი საყვარელიიიი, დედამ რო დაგინახოთ? - ელენა ჩემ უკან დადგა და წყვის ირონიულად დაუწყო ყურება - რას ნიშნავს საყვარელი? -ჰკოთხა გაბრაზებულმა ანიმ - საყვარელიიი, აი შენს ლექსიკონში არ გაქვს ეს სიტყვა? - გეყოფა ელენა - ბეკა თვალებიდან ცეცხლს აფრქვევდა, ცოტატი შემეშინდა და ელენას შევხედე, რომელიც აშკარად უფრო გამხიარულდა - დედაააა, დედიკოოო ანი მოვიდაა - ყვირის ელენა და იცინის, ბეკა ხელს სწრაფად უშვებს ანის და ანის ცოტაც და აფეთქდება - გამარჯობა ანი საყვარელო, ბეკას არ უთქვამსს თუ მოდიოდი - ანი გადაკოცნა წინსაფარი შეისწორა - სიურპრიზი მოვუწყვე, თვითონაც არ იცოდაა - ელენა ანასტასია შენთან იძინებს? - ეკითხება ელენი - რათქმაუნდა დეე - მიხარია, რომ საქართველოში მეგობარი გაიჩინე ჩემო სიცოცხლე - ჯერ ელენას შემდეგ მე მაკიხა ლოყაზე - რატო რჩება ანასტასიაა? - ანინგამწარებული სახით კითხულიბს და ელენას ეღიმება - მაპატიე ანიიი, შენი ადგილი ლოგინში აღარ მაქვს - გეყოფათ ბავშვები, წამოდით მამაც მოვა და ვისადილოთ ელენი არაჩვეულებრივი ლუკიმარი აღმოჩნდა, სოკო სულგუნში შემწვარი და მისი სოუზით უუგამერელესი იყო, ბეკას და ელენას მამა ნიკოლოზი კარგად მოსაუბრე კაცი აღმოცნდა, გაუხარდა რომ ვრჩებოდი და ხვალ ჩემთან სადილზე მოსვლაზეც დათანხმდა, ელენს თეფშების სამზარეულოში გატანაში ვეხმარებოდი როდესაც დედამ დამირეკა -დეე? როგორ ხართ - ანასტასია მაპატიე რომ აქამდე ვერ დაგირეკეე, ელენა ძალიან კარგი გოგოა და ვთხოვე შენს გვერდით ყოფილიყო - ვიცი დედა ის მართლაც არაჩვეულებრივია, დღეს მათთან ვრჩები ელენმა მთხოვა და უარი ვერ ვუთხარი - ძალიან კარგი ანასტასია, მაშ შენზე არ ვინერვიულებ, მიყვარხარ ძალიან - მეც ძალიან დეე დედამ არ უნდა გაიგოს დღეს რაც მოხდა, კოშმარი რომ დამესიზმრა იმდენად ინერვიულეს მთელი ღამე არ ეძინათ, ეს რომ გაეგოთ ეხლავე წამოვიოდნენ და ეს საერთოდ არ მინდოდა, ქარველიშვილები ისეთი თბილები და სწუმარმოყვარეები იქვნენ არანაირ დისკომფორტს არ ვგრძნობდი, ბეკა და ანი ზევით ბეკას ოთახში ავიდნენ, ელენა კი მის ნიუ-ორკელ მეგობრებს ვიდეოჩათით ელაპარაკებოდა, აუზის წინ პუფზე დავჯექი და ფიქრმა შთანთქა ყველაფერი, რას ვაკეთებდი? მიყვარდებოდა ბიჭი რომელსაც ესეთი ლამაზი შეყვარებული ყავდა, მათ იდეალური ურთიერთობა ჰქონდათ იმას თუ არ ჩავთვლით რომ უჯახისწევრებს ბეკა ჯერ ვერ ეუბნებოდა ეს მხოლოდ დროის საკითხი იყო, გული შემეკუმშა და სახლში წასვლა მომინდა, მაგრამ უკვე გვიანი იყო ამ გადაწყვეტილების მიხედვისთვის და საბოლოოდ მივხვდი მე უსაზღვროდ შემიყვადა ბეკა ქართველოშვილი. - ვერ ვხვდები ელენა, რა უნდათ იქ მარტო როდესაც შენ და ანასტასია აქ ხართ, ოთახში ჩაკეტვა რა უბედურენააა? - ამბობს ელენი, ელენას უყურებს და წითელ ღვიმოს სვამს - ადი და კითხე, ხომ იიცი როგორ არ მომწონს ის გოგო, მაგრამ ჭორიკამა არ ვარ - არა ანი კარგი გოგოა ესე ნუ ლაპარაკობ ბეკას მეგობარზე, ბეკას სხვა დროს დაველაპარაკები - მე ავალ და დავუძახებ - ელენა დგება და გაბრაზებული სახით ადის კიბეებზე *** ვერ ვხვდები რა უნდოდა ჩემს იდიოტ ძმას იმ გოგოს რომ ეფლირტავებოდა, კიბეებზე ავდივარ და ნერვები მეშლება დედას ბეკა ესე რომ ატყურებს, იმ ამას არ იმსახურენს ორივეს გვიგებდა ყოველთვის. მაშინაც კი გამიგო რომ ვუთხარი გოგოები მომწომს თქო. ეს ცალკე სანერვიულო თემაა როგორ უნდა ვუხარა ანასტასიას, ეს ჩუმი და საყვარელი გოგო როგორ მიიღებს ამ ამბავს. იქნებ იფიქროს რომ ისიც მომწომს? არა ის ძალიან ლამაზია მაგრამ თავიდანე ისე შევხედე როგორც დაქალს და არა გოგოს, ნიუ-ორკში ეს არავის უკვირდა მაგრამ აქ? აქ ეს მკვლელობის ტოლფასია, ბეკას კართან ვჩერდები და ანის კისკისი მესმის. ნერვები მეშლება ამ გოგოზე ადამიანს თავიდანე თუ ავითვალიწუნენ აზრი აღარ აქვს წარმოდგენა აღარ შემეცვლება მასზე. ჩემი იდიორი ძმა კი ვერ ხვდება და ვერ ხედავს როგორ უყურენს ანასტასია მას, ან როგორ უყურენს თვითონ. - გაააღე, დროზეეე იდიოტო- კერებს მუშტებს ვურტყამ გაუჩერებლა - ელენაა? რა ჯანდაბაა... - რა ჯანდაბააა? მომისმინე, შენ და შენი "ნაშა" ყველაზე უჭკუო ადამიანები ხართ - ნაშააა? - მოკეტე ანი და დამამათავრებინე ლაპარაკი როთემ გეფიცები შემომაკვდებით ორივე, ხოდა რას ვამბობდო? შეენ რა დედა იდიორი გგონია? ამოდოხართ აქ მარტო ოთახში კისკისებს ათას უბედურებას შვებით და მერე ისწ ჩამოდიხართ ვითობ ბესთ ფრინდები იყოთ, ამომივა ყელში და დედას ყველაფერს ვეტყვი. თუ ტრა'კი არ გაქვს და მშობლენს ვერ ეუბნები მაშინ დაშორდი და მორჩება? - შენ ვინ გეკითხება საერთოდ? - ოჰოო, პატარა ანის ხმა ამოიღოოო, ვინ მეკითხება და ჩემივთავი... დედაჩემის მოტყურების უფლებას არც ერთს და არც მეორეს მოგვემთ გასაგებია? ორ დღეს გაძლევთ ეხლა კი თქვენი ნებართვით ანსასტასიასთან უნდა ჩავიდე. კარებს ვაჯახუნებ და მათ გაოცებულ სახეებს თვალვს ვაშორებ. თუ სიმართლის თქა შეგიძლია ე.ს ძლიერი ხარ და ხმას თუ ვერ ამოიღებ უბრალოდ "მუდო" და შეუმჩნეველო. ცხოვება ომია რომელიც რამოდემიმე წამში ან რამოდენიმე დღეში ბოლოს ისე მოგიღებს თვალის გახელასაც კი ვერ მოსწრებ. ტელეფონის ეკრანს ვუყურებ 2:45, ელენას გადავხედე მშვიდად ძინავს, ტელეფონზე ფანარს ვანთებ და ვეძებ მეორე სართულზე სად არის საპირპარეშო მაგრამ ვერ ვაგნებ ამიტომ პირველ სართულზე ჩავდივარ სამზარეულოს კვევით, საპირფარეშოდან გამოვდივარ თუ არა წყლის დასალევად სამზარეულოში შევდივარ, მაცივრიდან წყალს ვიღებ და დიდ ჭიქაში ვასხამ - მეც დამისხი, წყურვილი მკლავს ხოლმე - შიშისგან ავხდტი და ბეკას კინაღამ ბოთლი თავში ჩავარტყი - იქნებ გული არ გაგეხეთქა- ბეკასთვის ახალ ჭიქას ვიღებ და წყალს ვუსხამ - იცი შენს სუნს გამოვყევი, არ მეძინა გავიგონე ფეხის ხმა შემდეგ შენი სუნი მეცა - ბეკა ისე მიყურებს მინდა ხელი შევახო მის ტუჩებს რომელიც ლაპარაკის დროს უფრო ლამაზია,მის ერმანეთში გადახლართულ თმებს და ლამაზად მოყვანილ ნიკაპს - მე...მე ესე ნუ მელაპარაკები - მეტყელების უნარი მერთმევა და ბეკაც ამით სარგებლობს - იმიტომ რომ გიჟდები შენზე, ვერ ხვდები? არა ვიცი რომ ხვდები თუმცა შენ ხომ ძალიან ნაზი და მორცხვი ხარ. - არ ვგიჟდები შენზე! და საერთოდ არ ვარ ეგეთი მორცხვი - არ ხარ არა? მაშინ მაკოცე, გაბედე და მაკოცე. - ახლოს მოდის და ჩემს თმას სუნავს შემდეგ ყელზე გადადის მისი პატარა წვერის შეხება მთელ ტანში ჟრუანტელს მგვრის და ვშეშდები - გადი გთოხვ, რატომ უნდა გაკოცო? - იმიტომ რომ გინდა ანასთასია, მე ხომ გითხარი სანამ შენით არ მაკოცებ მე არ გაკოცებ თქო - მშორდება და კარებისკენ მიდის, ერთხელ ანასტასია ამას რისი გაკეთებასაც აპირებ ინანებ თუმცა ძალიან გვიანი იქნება - ბეკა - კარებთან მისული ჩემსკენ ტრიალდება მე კი მივდივარ და ვკოცნი, თავიდან გაოცებული არ მყვება შემდეგ ხელებს წელზე მხვევს და მთელი არსებით, მთელი ემოციებით მკოცნის, სამყარო ჩვენს გარშემო ქრება არავინ აღარ არსებობს ჩვენს გარდა. ხელში მიყვარს და ბარის მაღალ სკამზე მაჯენს თან კოცნას არ წყვეტს, უცებ ტუჩებს მაცილებს თვალებში მიყურებს როდესაც რწმუნდება რომ ეს მინდა, მინდა მაკოცოს კვლავ მის რბილ ტუჩებს მაწებებს თმაში ხელებს მიცებს როგორც მე, ნაზი და რბილი თმა ჰქონდა. ტუჩებს ვაშორებ და ვეხუტები მინდა ეს წამი გაჩერდეს მინდა რომ უბრალოდ ის ესე ჩემთან ჩახუტებული დარჩეს ყოველთვის. - ანასტასია მე... - ჩუუ, არაფერი თქვა, არაფერი. ტუჩზე ნაზად ვკოცნი და ვშორდები, ის ისევ ისე დგას. კიბეებზე სწრაფად ავდივარ რომ ვერ დამინახოს როგორი დაბნეული და შეძრწუნებული ვარ, ეს ჩემი ყველაზე ცუდი თუმცა საუკეთესო გადაწყვეტილებაა იყო მისი კოცნა, ალბათ სიცოცხლის ბოლო წუთამდე მემახსოვრება ის ტუჩები რომელიც ჩემი არა არის. მზის სხივები თვალებს მწვავს და თვალებს ვახელ - ფარდები რატომ არ გადაწიე ელენა... - ოჰჰ ოთახში მარტო ვარ. ჩემს შორტს და შავ ბრეტელებიან მაისრურს ვიღებ და ქვევით ჩავდივარ, სამზარეულოში შესვლა არ მინდა ალბათ ხვდებით რატომაც მაგრამ ელენას ღიღინი იქიდან მესმის და იძულებული ვარ შევიდე - გაიღვიძე მძინარა? - მეცინება, სიცილი ხარხარში გადამდის როდესაც ელენას ფქვილში ამოსვრილს ვხედავ, ბეკას წინსაფარი უჭირავს და ელენას ბრძანებებს ბუზღუნით ასრულენს - რას აკეთებთ? - აი ჩემმა "კულინარმა" დამ გადაწყვიტა კრუასანები დააცხოს რომლის აზრზეც არარის და ვიღაც დიდ მკერდიან გოგოს ვიდეოს უყურებს რომ ისწავლოს,იმან კი თავისთვის არ იცის და ბოლოს კადრში ნაყიდ კრუასანს გვიჩვენებს - ბეკა ისეთი ხმით ამბობს, სიცილს ვიწყებ და ბედნიერი ვარ რომ ის დისკომფორტში არ არის გუშინდელელი კოცნის შემდეგ მაგრამ უფრო მეტად ის მიხარია და მიკვრის რომ მეც არანაირ დისკომფორტს განვიცდი. - ჯერ ერთი ეს გოგო მხოლოდ კრუასანებს კიარ აცხოვბს ბევრ დესერტებს და ჯობია საათს დახედო და გასქურიდან გამოიღო, მე კი მანამდე წყალი უნდა გადავივლო ეს თეთრი ხელები არ შემიძლია - მოდის ლოყაზე მკოცნის და წუწუნით ტოვებს სამზარეულოს - ჩაი თუ ყავა? ბოლომდე მზარეულად ჩავთვლი თავს - მეუბნება ბეკა და ცხელი ჟარონიდან იყებს კრუასანს რომელსაც სასაცილო ფორმები აქვს - ეგრე ნუ უყურეებ, მთავარია გემო და არა გაეგნობა - ყავა მინდა ძლიერი, დღეს მე უფრო დიდი კულინარი უნდა გავხვდე ვიდრე ოდესმე - ჰა ჰა ჰა, ერთი სული მაქვსს. მაინტერესებს დედაშენი იტუებოდა თუ არა... შაქარი? - სამი, ოჰჰ ისევ მეძინება - სამიი? ამდენი არ შეიძლება ორს ვიზამ - აიიიიი მეც მოვედიი, აბა გასინჯე კრუასანი? აუ არ მითხრა რომ საშინელება იყო თორემ თაავს აუზში დავიხრჩობ ეხლავე! - ელენა ხელებს გულზე იდებს და განწირული ყვირის - ჯერ არ გამისინჯავს დამშვიდდი - მერე რას ელოდებიი? - ბეკა ყავას და დიდ კრუასანს თეფშზე მიდებს, წამით თვალებში მიყურებს და ჟრუანტელი მივლის,შემდეგ ტუჩებზე მიყურებს მზერას ვარიდებ და კრუასანს ვსინჯავ და სასიამოვნოდ გაოცებული ვრჩები - არ მჯერა, ძალიან გემრიელიაა - ბეკა და ელენა ჩემს პასუხს ხმა ისე ელოდნენ სიხარულით ერთმანეთს ჩაეხუტნენ და ხტუნვა დაიწყეს - კარგი თუ კარგია მეც გავსინჯავ - ბეკა კრუასანს სინჯავს და გვერდით მიჯდება - ოჰჰ კარგია შენი ხელით გაკეთებულის გასინჯვა - შენი ხელით? შენ მხოლოდ ჟარონაზე აცყობდიი ბეკა ბევრი ვიცინეთ, ელენსაც და ბატონ ნიკოლოსაც მოწონათ ელენას და ბეკას საფირმო კრუასანი, დედა და მამა სამ საათში ჩამოვიდოდნენ მე კი პროდუკტი უნდა მეყიდა საღამოს ვახშმისთვის, ქართველიშვილებს საღამომდე დავემშვიდობე და სახლში წავედი, წყალი გადავივლე მოკლე თხელი ყვავილებიანი სარაფანი ჩავიცვი ტაპლები, ფული ავიღე და გუდვილში წავედი, სია ჩამოვწერე რაუნდა მეყიდა რომ არაფერი დამვიწყებოდა, მზიანი დღე იყო ამიტომ სათვალე გავიკეთე მზის სხივები თვალებს მიწვავდნენ. გუდვილი ახლოს იყო ამიტომ ფეხით ვარჩივნე წასვლა, აყვავენული ხეეების და ყვავილების სუნი იყო გამეფებული ქუჩებში. ყველაფერი ვიყიდე, დედას დავურეკე და ვახშმის შესახებ ვუთხარი - საყვარელო მარტო შეძლებ? ერთ საათში მოვალთ და დაგეხმარები, კარგი? - საათს დავხედე უკვე ექვსი სრულდებოდა მე კი ელენას ვუთხარი რვაზე მოდით თქო - არა დედა არ მინდა, ხოიცი არ მიყვარს ჩემთან ერთად სამზარეულოში ვინმე რომ არის, გავიქეცი ყველაფერი უნდა მოვასწო, გკოცნით. მაგიდან წითელი გადასაფარებელი გადავაფარე, ორი სანთელი ოქროსფერ სასანთლეში ჩავდე, სამნაირი სადილი და ორი დესერტის მომზაადება როდესაც დავამთავრე მაშინ ამოვისუნქე. სუნელების სუნი ამდიოდა ამიტომ წყალი უნდა გადამევლო და ლავანდის სურნელით შემეცვალა. უკვე რვის ნახევარი იყო ამიტომ სწრაფად გადავივლე წყალი და წითელი სარაფანი ჩავიცვი თმები დედას დავაპრწნევინე და ყვევით ჩავედი, ელენს მივწერე " სად ხარ?" მალევე მომწერა " მამა ათი წუთის წინ მოვიდა, გამოვდივართ". - ანასტასია ესე ჩემთვის არ აკეთებ სადილს - ბიზღუნებდა მამა და დედა ამშვიდებდა - ესეთი ეჭვიანი არ უნდქ იყო, რომ გათხოვდება რაღას იზამ? - გათხოვდება? არააა როგორ თუ აქედან უნდა წავიდეს და მიგვატოვოს? - კარგით რა, მე ხომ შეყვარებულიც კი არ მყავს და როცა მეტყვი მაშინ გაგიკეთებ ხოლმე - ზარის ხმაზე დედამ გამომძახა გააღე,მე სუფრას მივხედავო - ანასტასიააა - ელენა პირველი შემოვიდა და მამას მეგობრულად მიესალმა, ბატონმა ნიკოლოზმა თეთრი მშრალი ყვინო მოიტანა და სუფრას ყველა ერთად მივუსხედით. ბეკა ჩემს გვერით იჯდა და მამას მხიარულად ელაპარაკებოდა. - ყველაფერი უგმერიელესია, მგონი ელენსაც კი აჯობე - ბატონმა ნიკოლზმა ცოლს სიცილით გადახედა - არა, ელენი უგემრიელეს კერზებს აკეთებს მას ვერც კი შევედრები - არა საყვარრელო, ჩემს ასაკში შენ ბევრად კარგი მზარეული იქნები. ბევრი ვილაპარაკეთ , ვიცინეთ და ქართველიშვილების ნიუ-ორკელი ცხოვრება გავიგეთ, დესერტისთვის სამზარეულოში ფრუჭერებში შოკოლადის მუსს ვასხავდი ზურგზე ხელის მოვევა რომ ვიგრძენი - ისევ ის სურნელი, თავბრუდამხვევია. - ბეკას თავკ ჩემს ყელშკ ჰქონდა ჩადებული, ტანში ჟრუანტელმა დამიარა - ბეკა მომშორდი ვინმე დაგვინახავს - მისი გაწევა ვცადე მაგრამ მან მომატრიალა და მის პირისპირ დამაყენა - მომენატრე. - და მაკოცა, ვერ მოვითბინე და ავყევი მაცივრის კარს ავაკარი და თმებში ხელი შევუცურე ხელს ბარძაყზე თანაბრად მისვამდა, სიამოვნეისგან ამოვიკვნესე ის ისეათი ტკბილი იყო - ანასტასიაა - გაიგონე დედას ხმა და ბეკას სწრაფად მოვცილდი - მოვდივარრ, უნდა გავიდე, ჯობს პირველი შენ გახვიდე - მომღიმარ ბეკას ხელო ვკარი - მისმინე ანასტასი... - ჩუუ, შენ შეყვარებული გყავს და ეს ორივემ ვიცით, ეს უბრალოდ გატაცებაა და მესმის ბელა, ეს ბოლო იყო - რას მიმანიშნებ ესეიგი შეყვარებული რომ არ მყავდეს ერთად ვიქნებოდით? კარგი შემოთვაზებააა დავფიქრდები - ისე გადის ვერაფრის თქმას ვერ ვასწრებ სუფრასთან ვზივართ როდესაც ზარი ისევ რეკავს. - ანიიი? - მოკვირს ანის აქ რაუნდა, ყველგან ეს რატომ უნდა იყოს? - გამარჯობა ანასტასია,იცი ბეკას ნახვა მინდოდა მაგრამ სახლშკ არავინაა, დილით მითხრა რომ აქ მოდიოდნენ, არმპასუხობს და... - გულს ვიიმედებ რომ იმიტომ არ პასუხობს დღეს მათი ყოფოს ბოლო დღეა, ელენას დათმული ვადკს ბოლო დღე, ბეკა მას დაშორდება. - შეიძლება შემოვიდე? - მეკითხება და თავს ვუქნებ, ეს გოგო ისეთკ ნაგლია მინდა თავი მოვუგრიხო ყველა გაკვირვებული უყურებს ოთახში შესულ ანის, განსაკუთრებით კი ბეკა და ელენა - ანი აქ რას აკეთებ? - ეკითხება ბეკა არეული სახით - იციი, თქვენთან მოვედი და სახლში არ იყავით, ვიფიქრებ აქ იქნებიან თქო - დედამ ანის სუფთა თეფში მოუტანა - კარგი რომ მოხვედი, ბეკას მეგობარი ხარ ეგ არაფერი - იცით ბატონო ნიკოლოზ, ელენ მე... ჩვენ მე და ბეკას რაღაც გვაქვს სათქმელი, შეიძლება აქ ამის ადგილი არა არის მაგრამ ვერვ ვითბენთ ბეკას კი თქვენი რცხვენია - მე და ელენა ერთმანეთს ვუყურებთ გაოცებული, ბეკა ანის გაოცებული და გაბრაზებული უყურებს - ანი აქ ამის ადგილი არარის... - ვიცი, მაგრამ უნდა ვთქვა ბეკა, მე და ბეკა უკვე დიდი ხანია შეყვვარებულები ვართ. რა გითხრათ? ამის შემდეგ ისეთი ქაოსი დატრიალდა ვერც კი წარმოიდგენთ აცრემლიანებული ელენი ჩემს მშობოენდ დაემშვიდობა მადლობა გდაგვიხადა და თითქმის სახლში გაიქცა ბატონი ნიკოლზიც უკამ მიყვა, ელენა კი ანის ისე უყურებდა მეგონა შიაზე გაგლეჯდა თუმცა მეს ასე ვუყურებდი და ბეკა? ბეკა ანის ხელზე წვდა და გარეთ გაიყვანაარ ვიცი იქ რა ხდებოდა მაგრამ მშვიდობა არ იყო. დედა და მამაც შოკირებულები იყვნენ და უხერხულ მდგომარებაში,ელენას უთხრეს ჩვენთან დარჩიო და ელენა ჩემს ოთახში ავიყვანე - არ მჯერაა იცი არ მჯერა? ეს როგორ გაააკეთა თან აქ. იცი ახლა რა მოხდებაა? დედა ცოტახნის შემდეგ ორივეს აპატიებს ბეკა კო ვეღარ დაშორდება რადგან მამა არ აპატიებს " ბაბნიკობას" და ასე რომ გააფიციალურა ამის შემდეგ ვეღარ დაშორდება, მენ ეს იცოდა! - ფანჯარაში ვიყურები და თვალებიდან ცრემოები მომდის გული ამოვარდნაზე მაქვს, ელენა მიახლოვდება და ცრემლებს ვიწმინდავ ვერაფერი რომ ვერ შენიშნოს - მესმის, ვიცი ჩემო გოგო, იტირე და მოგეშვება. ის შენი ცრემლების ღირსი არარის. - და ხმამაღმა ვიწყებ ტირილს. დილით ლექცია მაქვს ლექცის შემდეგ ბოლო გამოცდა, ელენას ვაფრთხილებ ადრე უნდა გავიდე ვეცდები არ გაგაღვიძო თქო. მაღვიძარა 07:00საათზე რეკავს, გარეთ უკვე მზეა ამოსული, სწრაფად ვივლებ წყალს შემდეგ ტყავის მოკლე ქვედალაბას და თეთრ სადა მაისურს ვიცმევ, კონვერსებს და თმებს ვისწორებ. პირველ სართულზე ჩავდივარ დედას და მამას უკვე ღვიძავთ, მამა ჩაცმულია და გასასვლელად ემზადება დედა კი ატლასის ხალათით ზის სამზარეულოში - დე დღეს არ მუშაობ? - არაა გუშინ , ბოლო გაკვეთილი მქონდა. ბოლო გამოცდა გაქვს? - კიი, სამზე მოვალ. ელენას ძინავს - საუზმეს გავუმზადებ, ცოტას ვიჭორავებთ - გაგიყვანო? - კი მინდა, ყავას გზაში მიყიდი? - მამა მიღიმის და კარებს ფართოდ მიღებს - დედას ვკოცნი და წინ მამას გვერდით ვჯდები - რძიანი თუ ურძეო? - ურძეო, შაქარი ორი. ჩემი კურსელები აშკარად ბედიერები არიან, დღეს ხომ არდადეგები ოფიციალურად იწყება. მაგრამ გამოცა იწყება თუ არა მდუმარება ისადგურებს. ყველაფერი ვიცი და სწრაფად ვავსებ შემოსახაზებს ლეკტორს ნამუშევარს ვაწვდი და კაფეტერიში მივდივარ, სანამ ყველა არ დაამთავრებს პასუხების ფურცელს არ გვაჩვენებენ. - აი ის კრემიანი კუასანი - ვეუბნები და ჩემი კრუასანიანა ოთახის კუთხეში ვჯდები, ვუყურებ ჯგუფურად შეკრილ სტუდენტებს რომლებიც იცინია ერთმანეთს ყველაფერს უყვებიან და ცოტატი ვეჭვიანობ კიდეც. - მე შოკოლადიანი კრუასანი მირეჩევნია - თავს ვწევ და ვეღარც კი ვახამხამებ, ჩემს წინ ოდნავ ხვეულთმიანი ბიჭი დაჯდა, თმები ყურებს ადნავ ყვემოდ ჩამოდიორა და ალაგ-ალაგ დახვეულიო, ქვედა ტუჩი ზედაზე დიდი ჰქონდა, ცხვირი კი იდეალური, მარხენა ხელი ნიკაპზე დაიდო და ყავისფერი თვალებით შეომხედა - მე შოკოლადს არ ვჭამ - მოიცა არ ჭაამ? გოგოები ხომ გიჟდებიან შოკოლადზე, ყვავილებზე - დიდად არც ყვავილები მიყვარს და საერთოდ ვინ ხარ? - უი ბოდიშიი, მე რიჩი ვარ - ხელს მიწვდის და მეც მის ხელს ვეხები - მე...მე ანასტასია ვარ - ერთ კურსზე ვართ - რა მართლა? - არასდროს შემიმჩნევია თორემ აშკარად არ დამავიწყდებოდა - კიი, დაგინახე როგორ წერდი მალევე დაამთავრე, ხოდა გამოგყევი 7შეკითხვას გარტყმით ვუპასუხე - რააა? ეს ხომ ფინალურია? ასე არ უნდა მოქცეულიყავი - პირიქით უნდა მოვქცელიყავი. ოხხ მოვიდნენ - ჩვენსკენ ორი გოგო მოდიოდა რომლებიც ერთმეთეთს ისე გვანდნენ ყბა ჩამომივარდა - ტყუპებო, აქ დაჯექით. გაიცანით ეს ანასტასიაა - გოგონები მხიარულად მომესალმნენ და ორვემ ლოყაზე მაკოცა, შემდეგ ერთი მე მომიჯდა მეორე რიჩის - მე ევა ვარ, ის კი ემა - სახელებიც კი არაჩვეულებრივები ქონდათ ამ ორ ქერა გოგონას - რიჩი იცი ისეთი ბედნიერები ვართ, დღესს წამების ბოლო დღეაა - თქვა ჩემს გვერდით მჯდომმა როგორც მივხვდი ემამ - დიახააც, დღეს სადმე ხოარ წავსუიყავით მაგალითად ლისზე? მერე კარაოკეში, შენი ძმაკაცები მოდიან რიჩიკო რას იტყვი? - რიჩი მიყურებს და იღიმის - აჰჰჰ ხო, შენც წამოდი ანასტასია, ყველას გაგაცნობთ მე და ემმა გაერთობი - იცი არც კი ვიცი... - წამოდი შეგიძლია წამოიყოლო ვინმე, მაგალითად შეყვარებული - გამმცდელად მეუბნება რიჩი და მისი თეთრი კბილებით მიცის - დაქალს წამოვიყვან - ელენა უარს ნამდვილად არ იტყოდა. გამოცდაზე თითმის უმაღლესი შეფასება მივიღე, რიჩიმ კი ჩემზე სამი ქულით დაბალი, ტყეპები იმდენად სასიამივნი გოგონები იქვნენ მათთან ლაპარაკო მსიამოვნებდა ბოლოს საღამომდე დამემშვიდობნენ და წავიდნენ. მე და რიჩი ერთად წამოვედით უნივერსიტეტიდან და ყველაფერს მიყვებოდა მასზე - ცისფერი კაბა და თეთრი კედები - მეუბნება თუმცა ვერ ვგებულობ - რა? - უნივერსიტეტის პირველ დღეს გეცვა, სახე აწითლებული გყონდა და ცდილობდი შეუმჩნეველი ყოფილიყავი თუმცა არ გამოგივიდა - შენ რა გახსოვს? - გაოცებას ვერც კი ვმალავდი - რათქმაუნდა - ქუჩაში სიარულისას რიჩის თითქმის ყველა გოგო თვალებით ჭამდა და ამაზე უფრო ვმხიარულობდი - გინდა სახლამდე მიგაცილო? - არა, ტაქსით წავალ - მაშ საღამომდე ანასტასია. სახლში მისული, ელენა სამზარეულოში ჭურჭლის რეცხვის პროცესში დამხვდა თან რაღაცას მღეროდა. - მოხევედიიი? - კიიი - რა ქენი? - უმაღლესიი - ელენა ქაფის ბუშტუკებს ჰაერში ისვრის და ყვირის - რა მოხდაა? - დედა გიჯივით შემოდის სამზარეულოში - უმაღლესი ქულაა - ყვირის კვლავ ელენა და დედაც ჰყვება. მე და ელენა ჩემს ითახში ვართ თან ტანსამელს ვარჩევ - მიდიხარ სადმე? - მივდივართ - საად? - ყველაფერს ვუყვები საღამიზე, რიჩიზე, ტყუპებზე - დაჯექი ანასტასია, რაღაც უნდა გითხრა - მის სერიოზულ სახეს რომ ვხედავ მის გვერდით ვჯდები - რამე მოხდა? ელენი ისევ ცუდადაა? - ეს ელენს არ ეხება - აბა? - მე, ჩემს ცხოვრებას. - ამოღერღე რააა - მე... მე ქალები მომწონს და არა კაცები, მე ლეს'ბოსელი ვარ *** ანასტასია ჯერ გაოცებული მიყურებს, ვკანკალებ და ისე მეშინია მისი რეაქცისს ვდგები და ოთახშ ბოლთას ვცემ, ის უცებ ხმას იღებს - თაბრუ დამეხვაა - რაა? - ისეთი სახე გაქვს ვითომ ეხლახანს მითხარი კაცი მოვკალიო, მისმინე ელენა, ლილის გარდაცვლების შემდეგ ჩემს ცხოვრებაში პირველად მყავს მეგობარი რომელიც დასავით შემიყვარდა. გთხოვ თუ გგონია რომ ვერ გაგიგებ შენი ორიენტაციის გამო. სრულებით არ მაინტერესებს გოგოები მოგწონს, ბიჭები თუ ორივე ერთად. შენ ჩემთვის კვლავ ის ელენა ხარ რომელიც საოცრად მიყვარს - ცრემლებს ვერ ვიკავებ, ის ისეთი არაჩვეულებრივია რომ ვგიჯდები. ნიუ-იორკში ბევრი მეგობარი მყავს თუმცა მისნაირი არავინაა. - მიყვარხარ ანასტასია, შენ შეუდარებელი ხარ - კვლავ მეხვევა - აბა მივდივართ საღამოს? - რა თქმა უნდა. ანასტასიას ტანსაცმლის შერჩევაში დავეხმარე და სახლში წავედი, იმ რეალობაში უნდა დავბრუნებულიყავი რაც იქ მელოდა. სახლში მხოლოდ დედა დამხვდა, აუზთან იჯდა და კამკამა წყალს ჩაფიქრებული დაჰყურებდა - დედიკო - მივედი და თავი მხარზე დავადე,მანაც ხელი მომდვია - როგორ ხარ? - არვიცი, გული მეტკინოს იმის გამო რომ ჩემი შვილი მატყუებდა თუ იმის გამო რომ ყველაფერი ვიცოდი და ამაოდ ველოდი დიდი ხნის წინ სიმართლეს რომ მეტყოდა - რააა იცოდი? - რა თქმა უნდა ვიცოდი, მე დედა ვარ და ჩემი შვილს ჩემზე კარგად ვერავინ იცნობს - და რატომ არ უთხარი ბეკას? - შენი აზრით? მაინტერესებდა რამდენი ხანი მეთამაშებოდა, არ ვიცი რას დავაბრალო ეს ყველაფერი. იმას რომ ჩვენზე თქმა უბრალოდ ერიდებოდა როცა იცოდა პირიქით გაგვიხარდებოდა თუ არ უყვარს. ჩემი აზრით მეორე, მას არ უყვარს ის გოგო. უბრალოდ გულს ვერ წტენს - როგორ მოიქცევი? - დაველაპარაკები ბეკას შემდეგ ანის, ოღონდ ჯერ არა. უნდა დავმშვიდდე. - დე მეც ვიცოდი უბრალოდ არ... - ვიცი ნუ მიხსნი რომ არ შეგეძლო გეთქვა, ის შენი ძმაა და მის საიდუმლოს ვერავის ეტყოდი - შენ საუკეთესო დედა ხარ - ლოყაზე ვაკოცე და ცრემლი მოვწმინდე - შენთვის, მხოლოდ შენთვის ვარ. დედას დამაძინებელი დავალევინა და ლოგინში დავაწვინე, ველოდებოდი როდის დაიძინებდა და შემდეგ ოთახიდან გამოვედი, ბეკა დედას ოთახის წინ იდგა - როგორაა? - შენი აზრით? - მე არ ვიცოდი, ანი თუ ესე მოიქცეოდა - მისმინე ბეკა, ეს ხომ უნრა მომხდარიყო, დედა გულნატკენია რომ ამდენი ხანი უმალავდი და მეგობრად წარუდგინე მშობლებს ესაა და ეს - მესმის, მეც არვარ კარგად. ხოიცი ვერ ვძლებ დედასთან ნაჩხუბარი რომ ვარ - დრო სჭირდება, დააცადე. - ანასტასია როგორაა? - მშვენივრად გამოცდებში უმაღლესი ქულა აიღო. დღეს მის უნივერისტეტელ მეგობრებთან ერთად მივდივართ - ბეკას სახე შეეცვალა და ყელზე კაპილარები დაეჭიმა - რატომ? ჩვენ ვერ წავიდიდით? - ჩვეენ? ბეკა შენ ანის მიხედე და ანასტასიას თავი დაანებე, ძლივს გაიცნო წესიერი ბიჭი - რაააა?! - მოკეტე - ხმა არ ამოვაღებინე და ოთახის კარი მივიჯახუნე. *** ელენას წასვლის შემდეგ საგონებელში ჩავარდი, ჩემთვის მართლა არ ჰქონდა აზრი მაგრამ ცოტათი დისკომფორტი ჩავარდი, მაგრამ მაინც ბედნიერი ვიყავი ელემა რომ მყავდა და მის ბედნიერებასაც ხელს შევუწყობდი. - სად მიდიხარ დედას ყვავილო? - დედა ოთახში შემოდოს და ჩემს ლოგინზე წვება - კურსელებთან ერთად მივდივარ ლისზე, ელენაც მიმყავს - მართლა? ძალიან კარგი, მიხარია რომ ცხოვრებას ფეხი აუწყვე - დედა, ხომ იცი ლილი არასდროს დამავიწყდება, ის ჩემი ცხოვრების განუყოფელი ნაწილია რომელიც მოუნელებელ ტკივილად დარჩება. - ვიცი ყვავილო, განა მე და მამას დაგვავიწყდება? ის...ის ისეთი ლაღი იყო. გახსოვს მე და მამამ რომ გიყვირეთ და ლილიმ რომ დაგიცვა? მერე ტირილი შენს მაგივრად დაიწყი და მთელი ღამე ჩახუტებული ეძინა შენთან. ბევრი რაღაც გავიხსენეთ და მოგონებების მორევშ გადავეშვით.ცრემლებიც წამოგოგვივიდა შემდეგ სიცილში გადაგვივიდა ბოლოს დედას მივუწექი და ორივეს ჩაგვეძინა. ტელეფონის ხმამ გამომაღვიძა, უკვე ბნელოდა - მზად ხაარ? სად გაქვს ეგ ტელეფონი? - საათს დავხედე რვა სრულდებოდა და გიჟივით წამოვხვტი ლოგინიდან - მე და ნინას დაგვეძინა, ნახევარ საათში მზად ვიქნები, გკოცნიიი - და გავუთიშე. ელენას შერჩეული კლასიკური დაკლეტკილი შარვალი და ატლასის ბრეტელებიანი შავი მაიკა ჩავიცვი, შარვალი ტანზე მოტმასნული მქონდა და ძალიან მიხდებოდა. მსუბუქი მაკიაჟი გავიკეთე და კოსა უდნავ ჩამოშვებული ფრთხილად შევიკარი. დედას პლედი დავახურე და ოთახიდან ჩუმად გავედი. მამას დავურეკე და ვუთხარი საღამოს წასვლაზე მითხრა ძალიან არ დააგვიანოო და გამითიშა. ელენა უკვე ჩემი სახლის წინ იდგა. -ანასტასია რაღაც უნდა გითხრა? მაგრამ შემპირდი რომ წავალთ და შევირგებთ. დღის ბოლოს უნდა მეთქვა თუმცა არ შემიძლია რომ არ გითხრა - ნუ მაშინებ ელენა თქვი - ანის და ბეკას ვიდეოჩათის ლაპარაკს მოვუსმინე ჩუმად, ანი ფეხმძიმეთაა უკვე ორი თვისა და მოშორებას არ აპირებს. რამოდენიმე წამი ვერ ვაანალიზებ ვერაფერს, შემდეგ კი ირონიულად ხმამაღალი, ისტერიული სიცილი მიტყდება - დარწმუნებული ხარ? - მეც შოკირებული ვარ, მაგრამ ჰო დარწმუნებული ვარ. არ ვიცი იმ წუთებში რა ხდებოდა ჩემს თავს თუმცა კარგი ვერაფერი. სამყარო უფერო, შავ-თეთრ ფერებში დავინახე, ადრენალინის მოზღვავება ვიგრძენი, სისხლი გამეყინა და ჩემს შემდეგ ქმედებებზე პასუხს აღარ ვაგებდი. - ელენა შეგიძლია ჩემთან სამზარეულოში შეხვიდე რამოდენიმე წუთით? - რატომ? კი მაგრამ... - გთხოვ. ელენა აშკარად დაბნელია და რამოდენიმე წამში ჩემი სახლის კარს აღებს და შედის. ტელეფონს ვიღებ ბეკას ნომერს ვპოულობ და ვრეკავ, ორ წუთში მისი ხმა მესმის - ანასტასია? - შეგიძლია შენი სახლის წინ გამოხვიდე? - რა თქმა უნდა, მაგრამ რა ხდება... ვთიშავ და ბეკას სახლის წინ ვდგები, შორიდანაც ვხედავ მის გაფითრებულ სახეს თუმცა მაგრამ მკი'დია. - ჰეი, როგორ ხარ? - მშვენივრად, შენც კარგად უნდა იყო. გილოცავ - რასს? - მომავალ მამობას. - ბეკა გაკვირვებული მიყურებს - შენ რა... - ელენამ შენი და ანის ლაპარაკი მოისმინა, შენი რეაქციიდან თუ ვიმშჯელებთ დიდი ხანია იცი ეს. ეხლა კარგად მომისმინე და ჩემი სათქმელი დამამთავრებინე, ელენას და შენი ოჯახის გამო მექნება შენთან უბრალო ბანალური გამარჯობა, სხვა არაფრისთვის. შენ რა მე სათამაშო გგონივარ? მოხვალ მაკოცებ და მერე ანის მუცელზე მოეფერები? დამიჯერე ტკივილი, სადარდებელი და სატირალი არ მაკლია. გთხოვ არც კი მომიახლოვდე და ეცადე დიასტანცია დაიჭირო ჩემთან. - რაა შენ ეგეთ გგონივარ? მე მკოცნი და ეხლა გასართობად ახალ ბიჭთან ერთად მიდიხარ! შენ...შენ არაფერი იცი... - შენი საქმე არარის მე ვის ვნახავ ან გავიცნობ. ყველაფერი ვიცი! მძულხარ ბეკა, მთელი არსებით მძულხარ! ზურგს ვაქცევ და სწრაფი ნაბიჯებით ვშორდები - ყოველ სიტყვას ინანენ! - ყვირის ბეკა და სახლში შედის. მე და ელენა ტაქსსში ვზივართ ხმას არც ერთი ვიღებთ, სანამ ლისის შესასვლელთან არ ჩერდება მანქანა - ელენა, მოდი დავივიწყოთ დღეს რაც გაიგონე და მითხარი უბრალოდ გავერთოთ კარგი? - თავს მიქნევს და ხელს, ხელზე მკიდებს. რიჩის ვწერ " სად ხართ? მალევე მწერს " ბილიკს გამოუყევით, საქანელებთან გელოდებით მე და ტყუპები" , არასდროს მიყვარდა ამ გრძელი ბილიკის გავლა თუმცა ელენასთან გზა მალევე დავფარეთ. რიჩის მუქი ჯინსი და თეთრი მაისური ეცვა, უბრალოდ ჩაცმულიც კი ძალიან მიმზიდველი იყო. ტყუპებს ერთნაირი მოკლე სარაფნები ყვითელი მეორეს კი წითელი ეცვათ, მათ შემხედვარე ღიმილი ვერ შევიკავე. ელენა მალევე შევიდა კონტაკტში ყველასთან, რიჩის ძმაკაცები კარგი ბიჭები აღმოჩნდნენ და ელენას ყველა ერთად ეპრანჭებოდა რაზეც ხშირად სიცილს ვერ ვიკავებდი, ელენაც ყვებოდა და თვითონაც აშკარად მხიარულობდა. - აბა როგორ ხარ? - მეკითხება რიჩი და გვერდით მიჯდება - კარგად ვარრ, კარგია აქ - მიხარია რომ მოგწონს, მომიყევი შენზე რამე - მაგალითად? - რატომ ხარ ესეთი მორცხვი? - არვიცი, უბრაოდ ესეთი ვარ თუმცა სულაც არ ვარ მორცხვი. დღითი-დღე ვუცვლები და ნუ ვცდილობ შევიცვალო. - იმათ შეხედე - ტყუპი ემა და ელენა ერთმანეთს ფრანგულად კოცნიან, გარშემო ყველა ტაშს უკრავს მე კი შოკირებული ვიუირებ მათ - ესს...ეს - ემას გოგოები მოსწონს, კარგი არ მითხრა რომ ელენაზე არ იცოდი? - დღეს გავიგე - და რამდენი ხანია იცნობ? - ერთი კვირაა თუმცა მგონია რომ მთელი ცხოვრებაა. - აი ეგ არის ყველაზე კარგი, როცა ახალ გაცნობილ ადამიანთან ეგრე ხარ. გგონია რომ რაღაც გაკლდა მისი პოვნის შემდეგ კი ცარიელი ორმო, შეივსო. - ნამდვილად ესეა, შენც გყავს ეგეთი ვინმე? - კი, შენ - მეე? - ხო რამდენიმე საათია გიცნობ, თუმცა ორმო შეივსო - რიჩის ვუღიმი და ხელს ხელზე მკიდებს - რადგან უნივერსიტეტი აღარააა, შენს შორიდან ყურებას ვეღარ შევძლებ, იქნებ შევხვდებ ხოლმე? - უცებ ყველაფერი ერთად მახსენდება, ბეკა ანიი, ბავშვი, სიძულვილი და თვალზე ცრემლი მადგება თუმცა მალევე გადამაქვს ყურადღება, რიჩს ამას ვერ ავუხსნი და ელენას არ მინდა ხასიათი გავუფუჭო - იქნებ ხვალ ყავა დავლიოთ მე შენ ელენამ და ტყუპებმა - რიჩის იდუმალი ღიმილით მიღიმის - ჩემთან მარტო შეხვედრა გეშინია? - არა რატომ... - ჩუ, წამოდი მივიდეთ იმათთან - ტუჩზე თითს მადებს და ცალი ხელით მაყენებს. სახლში ძალიან გვიან მივდივართ, ელენა ხმას არ აჩერებს იმდენს მელაპარაკება, ტაქსიდან გადავდივარ და ელენას ვემშვიდობები. სახლში ფეხაკრებით შევდივარ საათს ვუყურებ 05:20, ოთახში ავდივარ წყალს ვივლებ და პიჯამით ისევ პირველ სართულზე ვბრუნდები, უკვე მზე ოდნავ ანათებს ეზოს, ტყავის დკამზე ვჯდები და აუზს ვუყურებ. ბეკას ფანჯრისკენ ვიყურები ის გეგონებათ გრძნოვსო და სინათლეს ანთებს, ფანჯარასთან ფიგურას ვხედავ რომელიც მიყურებს და ამხელა სიშორის მიუხედავად კანი მეხორკლება, გული მიჩქარდება. სწრაფად შევდივარ სახლში და მეორე სართულზე ავდივარ. ლოგინში ვწვები და ღამის ფანრდებს ვაფარებ. ვერ ვხვდები რა იგულისხმა ბეკამ როცა თქვა, შენ არაფერი იცი, ყველა სიტყვას ინანებო. იქებ ანის აბორ'ტს აკეთებინებს? ღმერთო ეს ხომ სადისტობა და საშინელებაა იმედია ბეკა ამას არ გააკეთებ. თვალები მეხუჭება, ტელეფნზე შეტყობინება მომდის და შიშისგან უცებ წამოვიკივლე. რიჩი მწერს " ტკბილი ძილი ანასტასია, მიხარია რომ გაგიცანი პრინცესა " მეღიმება და ტელეფონს ბალიშის ქვეშ ვდებ, მალევე მეძინება. -ანასტასიააააა,კარები გააღე საყვარელო - დედას ხმა ძილში მედის და ლოგინიდან შეშინებული ვხვტები - გააღე ანასტასია დროზე - ეხლა მამა ყვირის - რაა? - კარს ვაღებ და მარწყვის დიდ ტორტს ვხედავ, სანთლებით და შუშხუნებით, მშობლები მეუტებიან და მკოცნიიან - გილოცავ ანასტასია, ჩვენიგოგო უკვე ცხრამეტისაა - მე, მე არც კი მახსვდა ღმერთო როგორ ამომივარდა თავიდან - სანთლებისჩაქრობის და სამზარეულოში ჩასვლის შემდეგ ვამბობ და დედას ვუყურებ როგორ ჭრის ტორტს. კარზე ზარის ხმაა - ელენა გამარჯობა, კი გაიღვიძა იქ არის - მესმის მამას ხმა და ორ წამში ელენა მეხვევა, მილოცავს და საჩუქრის საკმაოდ მოზრდილ ყუთს მაწვდის. - ეს რა არის? შენ საიდან იცოდი? - გუშინ მითხრა ნინამ... მოგეწინა საჩუქრები? - კო ტორტი ერთად გავსინჯოთ - ელენა ჯერ ჩვენი საჩუქარი არ გვიჩვენებია - ამბობს დედა და მამას რაღაცნაირად უყურებებს - რააა? თქვით - ჯერ ტორტი ვჭამოთ და ყავა დავლიოთ. - მიდი ჩემი საჩუქარი გახსენი? - ყუთს ვხსნი და პირი ღია მრჩება, ათამდე წიგნი და ზევიდან ეიფლის ლეპტოპი - ამას ვერ ავიღებ - როგორ თუ ვერ აიღებ? ეს ჩენი საჩუქარიაა, შენი ლეპტოპი ცუდ დღეში იყო უკვე. აიღე - ელენას ლოყაზე ვკოცნი და ყუთს გვერდით ვდებ. გაღეთ სიგნალების ხმა მესმის, ხმა არ ჩერდება - ანასტასია გადის გთხოვ, მამა იქნება - დედა მეუბნება, და პიჟამით მივდივარ კარებთან, გარეთ გავდივარ და გული მიჩერდება. შავ ლამაზ ბეემვეს და წითელი ბაბთა აქვს მოხვეული, წინ მამა დგას და ხელს მიქნევს, მინდა დავაზუსტო რა ხდება? - მააა მანქანა იყიდე? - ვეკითხები და სიცილით მპასუხობს - შენიაა, იცოდე ფრთხილად ატარე - მაააა - ვეხვევი და თან ჩემს მანქანას ვეფერები - არ მჯერააა, ის ისეთი ლამაზიაა, დედიკო მოვიდაა - ვეუბნები მანქანას და ხელს ვუსმეც - ჩემი ლამაზი გოგო, დედა და ელენა მილოცავენ და სიხარულით ვხტუნავ. ერთ საათში ბებო და ბაბუც მოდიან, ბებო ოქროს ბეჭედს მჩუქნის მისას და ცრემლები მომდის ემოციებით. უკვე ბნელდება ხმაური მესმის პირელი სართულიდან ნაცნობი ხმები - ტყუპებო? - ემას და ევას დანახვისას ვოცდები და ორივეს ვეხვევი. - ელენას ვწერდი, მითხრა რომ შენთან იყო და შენი დაბადების დღე როა ეგეც, ხოდააა სიურპრიზი გაგიკეთეთ - დღეს ამდენი სიურპრიზი გულს გამიხეთქავ, წამოდით დედას გაგაცნლობთ. აუზთან გოგოები ვზივართ, ემამ პარი პოტერის (იცოდა რომ ვგიჟდები) წინდები მაჩუქა, ევამ კი სიკვლიდის საჩუქრების ვერცხლის ყელსაბამი, იმდენად გამიხარდა მანქანა სულ დამავიწყდა, არაა არაა რა დამავიწყდა. დედამ და მამამ გოგონები დაგვტოვეს, ტყუპები და ელენაც უკვე კარგად იყვნენ შეზარხოჟებულები. შეტყობინება მომდის " შეგიძლია გარეთ შენს სახლთან გამოხვიდე? " ბეკა მგოინია მაგრამ რიჩი აღმოჩნდა - ჩემი სახლი როგორ გაიგე? - გარეთ მდგომ რიჩის ვეკითხები, რომელიც უამრავ გვირილად მააწვდის - მთავარი მონდომებაა - მადლობა რიჩი, ესეე არ უნდა შეწუხებულიყავი - ხვალ ყავაზე რას იტყვი? - რა თქმა უნდა თანახმა ვარ. ორი საათის შემდეგ გოგონები ოთახში ამყავს და ჩემს ლოგინზე სამივეს ერთად ვაწვენ,სამივე გათიშული მვრალია. ქვევით ჩავდივარ ყველაფერს ვალაგებ და დედას შეტყობინებას ვკითხულობ "დღეს ჩვენს ბინაში ვრჩევით, ხელს არ შეგიშლით, გკოცნით" მეღიმება და გარეთ გასვლას ვაპირებ მანქნით ცოტა ხნით გასასეირნებლად როდესაც კარზე ზარის ხმა მესმის - აქ რას აკეთებ? - ბეკას ვუყურებ რომელიც როგორც პირველად ისე შემოდის უკითხავად სახლში. - მოსალოცად მოვედი, გილოცავ - მადლობა, ეხლა წადი. - გინდა წავიდე? - მინდა. - მაშინ რატომ კანკალებ და ეგეთი თვალებით რატომ მიყურებ? - მოკეტე და წადი - ერთხელ,მხოლოდ ერთხელ მომეცი უფლება - ხელში ავყავარ და სტუმრების ოთახში ლოგინზე მაწვენს - ბეკა გაჩერდი - ჩუუ. სახეზე მკოცნის და თმაში ხელს მიცურებს, შემდეგ მკერ'დზე ჩადის მისი ცხელი ტუჩებით და მკოცნის, სიამოვნებისგან კვნესა მხდება, ვატრიალებ და ზევიდან ვაჯდები მისი ტუჩების გემოს ისე შევიგრძნობ როგორ არასდროს. მიყვარს, სიგიჟემდე მიყვარს. მაიკას მხდის და მთელ ტანზე მკოცნის მასუყურებ და უცებ წარმოვიდგენ როგორ კოცნოდა ანის ესე... ხელს ვკრავ და სწრაფად ვდები ლოგინიდან მაისურს ვიცმევ და სამზარეულოში გავდივარ, ჩემს შეჩერებას ცდილობს თუმცა ამაოდ. - ანასტასია გაჩერდი! - ხელი გამიშვი, სარგებლობ იმით რომ მაჟებ - ვიყვირივარ და თან ვტირი - წადი გთხოვ, წადი ეხლავე! - ანასტასია, უნდა გითხრაა გესმის, გთხოვ - წადი! წადი - ვყვირივარ და უკვე ისტერიკა მჭირს - მიყვარხარ ანასტასია - რა? - მიყვარხარ - აზრი არააქვს ამას. - ჩემი სიყვარული? - ყველაფერი გააფუჭე. - შენ იგივეს არ გრძნობ? - წადი, უბრალოდ წადი. არ მეგონა ლილეს ამბის შემდეგ, რაიმე თუ ესე მომიკლავდა გულს. თქვენ ყოფილხართ ესე? ისე მტკივა გული მგონი რომ ორგანოებთან ერთად დალპება, გაიხრწნება და მეც თან მიმიყოლებს. გაუჩერებლად მთელი ღამე ბოლოს შვიდი წლის წინ ვიტირე, ლილის დაბადებისგღეზე. სანამ ლილი დაიბადებოდა მახსოვს სულ როდესაც დედა გაბერილი მუცლით დადიოდა სახლში მიკვირდა თუ რატომ გაეზაედა მუცელი ესე, ალბათ 3 წლის ვიქნებოდი. ოთახში ვტიროდი დედამ რომ შემომისწრო - რაგატირებს პატარა? - მომეფერა და ხვეული თმა უკან გადამიწია - დედა შენ მოკვდები? - დედამ გაოცებული სახე მიიღო და ვერ მიხვდა რატომ ვკითხე ესეთი სისულელე. - არა ანასტასია, რატომ ფიქრობ ესე? - მუცელი რატომ გამოგებერა? გაგისკდება და დამტოვებ? - დედა ყველაფერს ჩაწვდა და სიცილოთ ჩემს ლოგინზე დამაწვინა - მოკიდე ხელი - ხელი ძალით მომაკიდინა მუცელზე, ჭიპთან - ორი წუთით დაელოდე, ის აუცივლებლად გიგრძნობს - დავინტერესდი რა იყო, ამიტომ მოუთბენლად ვასდრალებდი დედას გამობერილ მუცელზე ხელს, უცებ რაღაცას მიბიძგა და მეც შეშინებული წამოვიყვირე - ეს რა არის დედა? მუცელში საშიში სათამაშოები გყავს? - დედას არ სწყენია ისე ამიხსნა - არა ყვავილო, აქ შენი დაა. შენს ასე იყავი ჩემს მუცელში. ისიც შენნაირი ლამაზი იქნება და ძალიან ეყვარები - დედას მუცელს მივაშტერდი და ვუთხარი - ლილე რომ დავარქვათ ჩემნაირ ლამაზ გოგოს შეიძლება? - ლილე, მშვენიერი სახელია. ეხლა კი დაიძინე - დედა საბანს მაფარებს და კარებისკენ მიდის - დეეე, ჩემზე მეტად გეყვარება? - არა ანასტასია, ერთნაირად მეყვარებით. იმ დღის შემდეგ დედას "მუცელს" აღარ ვშორდებოდი, ჩემი გატეხილი ენით ველაპარაკებოდი ლილეს, სანამ არ დაიბადა თუმცა მერე უფრო მეტს ველაპარაკებოდი, რადგან ჩემს გარდა სხვასთან არ იძინებდა. დედას და მამას ოთახში გადაგწყვიტე დაძინება, მანამდე გოგონებს გადახდილი პლედი გადავაფარე. ლოგინში დავწექი და მათი სუნი, დედას და მამას შევიგრძენი თუ არა დავმშვიდდი და მალევე ჩამეძინა. - მიდიიი სიჩქარეს მოუმატე - მიყვირის გვერდით მჯდომი ელენა და სიმღერას უფრო უწევს, პირველად დავჯექი ჩემს მანქანაზე და მეშინია, თუმცა ელენას შემხედვარე შიშიც აზრს კარგავს. გვშია და მაკდონალსთან ვაჩერებთ. ორმაგ ბურგერს და გაზიან სასმელს ვუკვეთავთ და ვჯდებით - ელენა მიასაც გოგონები მოსწონს? იცი რიჩიმ მითხრა... - ჰო, მაშინვე მივხვდი. ისე არ ვაკოცები ამის დედაცც ისეთი მადის ამღვძვრელი ტუჩები აქვსსს - გულის რევის შეგრძნება მაქვს და ელენას ეცინება - ვიცი ვიცი, შენთვისმსგავსი რამ უცხოა - დაიკი'დე , გუშინ ღამით ბეკა იყო მოსული - რაა? რაუნდოდა? - ვიჩხუბეთ. დაბადეის დღე მომილოცა - ბურგერკს ჭამას ვასრულებ და ინსტაგრამს ვათვალიერებ - ნახე ელენა რიჩიმ ჩვენი ფოტოები დადო - თემას ცვლი? - სულაც არა, წავიდეთ? - კარგი. *** ვცდილობ ანასტასია ყველანაირად გავამხიარულო თუმცა ამაოდ. არ იმჩნევს მაგრამ ძალან ცუდადაა და ცოტათი მაშინებს ეს ფაქტი. მანქნიდან გადმოვდივარ ელენას ხვალამდე ვემშვიდობები და სახლისკენ მივდივარ როდესაც მია მწერს " სახლში მარტო ვარ, ევა მეგობათანაა. გამოხვალ? " მეღიმენა და ვწერ " მისამართი მომწერე " სახლში ავდივარ დაბარ ქუსლზე წითელი ბარხატის ფეხსაცმელს ვიცმევ, შავ ოდნავ განიერ ქვედაკაბას და თეთ თხელ საროჩკას. წითელ კონტურს ვისმეც და თმებს მაღლა ვიწევ. ბეკას ოთახში შევდივარ - ჰეიი - ბეკა ლოგინზე უმაიკოდ წევს და თვალებით მაღლა იყურება - ჰეეეეი, კიარ უნდა დაგხატო რას გაშეშებულხარ - რა გინდა? - მანქანას მათხოვებ? - თავს აბრუნებს და მიყურებს - რომელს? - ჰამერს - არა. - გთხოვვვ - მის სიჩუმეს თანხმობად ვიღებ და ლოყაზე ვკოცნი - ელენა? - ჰოო - არა, არაფერი. რა აზრი აქვს უყურო ანასტასიას თუ ბეკას? ორივე ერთნაორი ზომბია. დედა სახლში არაა ამიტომ პირდაპირ გარაჟისკენ მივდივარ - მოვედი ლამაზოოო - წითელ ჰამერს ხელის გულით ვეფერები და მანქანაში ვჯდები. მანქანას ტყუპების კორპუსის წინ ვაჩერევ და ძველ ლიპტში შევდივარ, პატარა სარკეში თმებს ვისწორებ და 34 ბინაში ზარს ვრეკავ, ემა მალევე მიღებს კარებს და ვნებანად მკოცნის. მოკლე, ძალიან მოკლე პიჯამას შარვალი და ტოპი აცვია, ტანში ჟრუანტელი მივლის - ყავა თუ ჩაი? - მეკითხება ემა რომელიც ბარის სტილი სამზარეულოსკენ მიდის - არცერთი, მხოლოდ წყალი - ბევრი ვილაპარაკეთ, ფილმსაც ვიყურეთ, ემა ახლოს რომ იყო ვერ მივითბინე და ვაკოცე. თმაში ხელებს მიცურებს და მის კლანჭებს ზურგზე აყოლებს, კოცნას არ ვწყვეტთ. - წამოდი - აივანზე გავდივართ, სადაც ისეა გაკეთებული ვერცერთი ჭორიკანა მეზობელი ვერ დაიმახავს, ემა გარეთ დაფენილ სქელ პლედზე დგება და ტოპს იძრობს, შემდეგ შორს, ბოუსალტერს... - ამის დედაააც, რას აკეთებ? - თვალები ეშმაკურად უციმციმებს - არ გავცივდები ნუ გეშინია - ეხლა შენ უნდა გეშინოდეს - მივდივარ და პლედზე ვაწვენ, ყველაფერს ვიხდი საცვლის გარდა და მიას ზევიდან ვუყურებ, ყელში ვკოცნი შემდეგ მუცელზე, ნელ-ნელა კი ქვევით ჩავდივარ მიას ვნებიანი, კვნესას ამომხდარი ხმა რომ მესმის - არ გაჩერდე ელენა თორემ თავს წაგაცლი - მეღიმება და ემას კვნესა უფრო და უფრო იმატებს. *** - გემრიელია დე, ეს სუნელი უხდება - მე დედა და მამა სუფრასთან ვსხედვართ და დედას გაკეთებულ კატლეტს ვჭამთ - ხო მოუხდა გამიკვირდა - ანასტასია რას აპირებ ამ ზაფხულს? მე შემიძლია შვებულება ავიღო დედას კი უკვე ცალია - არ ვიცი, გინდათ კონკრეტულ ადგილზე წასვლა? - ზღვა თუ მთა? - მეკითხება მამა - ორივე. - კარგი ერთი კვირა ბათუმი, ერთი კვირა ყაზბეგი. რას იტყვის გოგონებო? - თანახმა ვაარ - ვამბობთ ერთად მე და დედა და გვეცინება. ჭურჭლის დარეცხვის შემდეგ ოთახში ავდივარ ჯერ ძალიან ადრე, ელენას ვერ დავურეკავ უკვე მითხრა მიასთან რომ მიდის, რიჩის ნომერს ვკრეფ და ვურეკავ - რიჩი როგორ ხარ? - ჰეიი კარგად ანასტასია, შენ? - მეც კარგად, გცალია ყავა რომ დავლიოთ? - საათ ნახევარში მაწყობს, შენ? - რა პრობლემაა. სააათ ნახევარი დიდი დრო იყო ამიტომ მშობლებს ვუთხარი არ დამელოდოთ მე სასეურნოდ მივდივარ თქო და მანქანაში ჩავჯექი, ოცი წუთი უაზროდ ვიარე შემდეგ კი გადავწყვიტე მასთან მივსულიყავი. მკვდრებს მათ საფლავებს შორის მივიკვლევ გზას, ღამით ამ დროს აქ არასდროს ვყოფილვარ ყოველთვის მეშინოდა თუმცა ეხლა ისე მომენატრა, აი ამ წამს რომ არ მოვსულიყავი გავაფრენდი. ლილიკოს საფლავს ვპოულბ და შევდივარ, მისი ლამაზი სახე ქვიდან მიცქერთ, ვითომ მართლაც ქვად გადაიქცაო. ქვის გვერდით მიწაზე ვჯდები და თავს ვადებ - ნეტავ აქ იყო, იცი როგორ ცუდად ვარ ხოლმე. ძალიან ცუდად, დამეხმარებოდი ვიცი ჩემს გვერდით იქნებოდი ყოველთვის დამიცავდი მე მჯერა ამის. ხვდები რომ დიდ ხანია უკვე ესე ვზივარ, უკუნით სიბნელეში. ვდგები და მიწას ტანსაცმლიდან ვიფერთხავ როდესაც კვლავ ხმა მესმის - ანასტასია - ისევ გულის რევის შეგრძნებას ვგრძნიბ - გთხოვ გაჩუმდი, არა გთხოვ - მეტკინა, ძალიან მეტკინა - იმნენად ახლოს მესმის ხმა რომ შიშისგან გაქცევა მინდა, ტელეფონზე ფანარს ვანთებ და სამი ნაბიჯის გადადგმის შემდეგ ყურში ჩამყვირისო გეგონება ისე მესმის ხმა - შენიი ბრალიაა! მხოლოდ შენი! შენ მომკალი! კივილს ვიწყებ და ბალახზე მუხლებით ვეცემი, ტელეფონს ვუყურებ და ვრეკავ - გთხოვ მიშველე. ლილისთან ვარ - ანასტასია რა გჭკრს?! - ბეკა შეშინებული ხმის ხმამაღმა მეუბნება - გთხოოვ. - მოვდივარ - ის მოდის, მთავარია ბეკა მოდის. სამშაბათი 15:40 - ხმები მალევე წყდება? ეს ძალიან მნიშვნელოვანია - დაახლოებით, სამ ან ოთხ წუთში. წუთების დათვლას ვერ ვახერხებ - გთხოვთ ცინიზმს შეეშვათ. ეს ყველაფერი თქვენი ბრალია. - ჩემი? ესეიგი... - მე იმას არ გეუბნებით რომ თქვენი ბრალია მისი სიკვდილი თქო. დამავალებთ თუ გადატანითი მნიშვნელობით შეხედავთ და გაიაზრებთ ჩემს სიტყვებს, მომისმინეთ და დაფიქრდით. როგორც თქვენ თქვით და თქვენი მონაყოლიდან დავასკვენი თქვენ გაორებას განიცდით კონკრეტულ მომენტებში, გგონიათ რომ რადგან ერთ მომენტში კარგად ხართ და ის არ გახსოვთ, მომიტევეთ "ის" ით რომ მოვიხსენიებ მაგრამ ასე უფრო გაგვიადვილდენა. რას ვამბობდი? ამდენ ხნიანი ტანჯვის, დარდის და დეპრესის შემდეგ თუ ცხოვრების რეჯიმს დაუბრუნდით თქვენ თავს იდანაშაულებთ ამისთვის რომ ის ცოცხალი არ არის და თქვენ ერთობით, ცხოვრობთ, გყავთ მეგობრები და აშშ... დაფიქრდით და ისე მიპასუხეთ. ეს ფსიქოლოგი ნერვებს მიშლის მაგრამ ჩემი ბოლო იმედია, წითლად შეყებილი ტუჩებით გაწონასწორებულად და მშვიდად მელაპარაკება, ზოგჯერ არც კი ვიცი რა ვუპასუხო - არვიცი მსგავს რამეზე არ მიფიქრია, მისი ხმის ტონი და ხმა აღარ მახსოვს...მაგრამ როდესაც ჩემს სახელს ახსენებს პირდაპირ შეტევაზე გადმოდის, თქვენი აზრით ეს ჩემი მოჩვენებითი სმენაა? თუ უბრალოდ გიჟი ვარ... - გიჟი აშკარად არ ხართ, თუმცა თუ თავის მოთოკვასა და სიმშვიდის შენარჩუნებას ვერ ისწავლის შესაძლოა გახდეთ. - რა უნდა გავაკეთო? - პირველი ეტაპი, მოდით სამ ნაწილად დავყოთ. პირველ რიგში ხმების უკუგდება და " მიყრუება " უნდა ისწავლოთ და შეძლოთ. შეიძლება ძნელი იყოს მაგრამ დამიჯერეთ თუ ფსიქიკური პრობლემები დაგეწყებათ საგიჟე უარესეია. იცით ადამიანის ყველაზე დიდი იარაღი რა არის? ტვინი, ის თქვენ გემორჩილებად როგორც გინდათ ისე მართავთ. ყვირილი აღარ დაიწყოთ, ტირილი და ისტერიკა... უბრალოდ საკუთარ თავს ელაპარაკეთ და ჰკითხეთ გინდათ ეს? გინდა რომ დეპრესიამ სიგიჟეში გადაინაცვლოს და ის აღარ იყოთ ვინც ეხლა ხართ? მანქანაში ჩაჯდომის შემდეგ სინდისი მქენჯნის რომ მშობლებს ყველაფერს ვუმალავ, მაგრამ არ მინდა ინერვიულონ ასევე მინდა ჩემი თავი მე თვითონ მარტომ ვაკონტროლო და გავუმკლავდე ყველაფერს, თუმცა მარტო არ ვარ... საჭესთან მჯდომი ბეკა დაძაბული უყურებს ქუჩას შემდეგ მე. - წამლები აუცივლებელია? - მეკითხება და სიჩქარეს უმატებს - მხოლოდ ერთი უნდა დავლიო, დამამშვიდებელია. რამოდენიმეს გამოწერა უნდოდა თუმცა გადაიფიქრა არ უნდოდა წამლების ზემოქმედების ქვეშ ვყოფილიყავი როცა... - როცა ისევ შეტევა დაგეწყებოდა? - დიახ, ნუ ნერვიულობ. სახლში დამტოვე, მთელი დღეა ჩემს გვერდით ხარ და საქმეები გექნება - გაჩუმდი, არანაირი საქმე არ მაქვს - ბეკა კი მაგრამ ანი... - რა ანი? - თავს ნუ ისულელებ. - სახეს ვაბრუნებ და ფანჯარაში ვიყურები, ბეკა ძლიერად ატორმუზებს - რასაკეთებ? - ანი ფეხმძიმედ აღარ არის. - რაა? როგორ კი მაგრამ... - მოიშორა. - ეს როგორ გააკეთე? ის ხომ შენი შვილი იყო... არ მჯერა ეს როგორ შეძელი - ბრაზისგან სვკდები და ბეკას ხელს გულზე ვურტამ - დამშვიდდი და მომისმინე - არაფერსაც არ მოგისმენ - ბავშვი ჩემი არ იყო! - რაა? - რაც გაიგე, ანი ჩემთან ჩხუმის შემდეგ სამი თვის წინ კლუბში წავიდა დაქალუშკებთან ერთად, შემდეგ ვიღაც ბანიჭ'ვარი გაუცვნია და ორი დღის მერე სექ'სიც ჰქონიათ. ეს ამბავი ხუთი დღის წინ მითხრა როდესაც ორსულობის ამბავი გაიგო... იცოდა სხვა ვერავინ გაუგებდა თუმცა მე არ ვაპატიებდი და არც ხელს ვკრავდი, ასევე იცოდა რომ მე სულ თავს ვიცავდი და ვერაფერს დამაბრალებდა. იმ ბიჭს შეხვდა იმ ნაბი'ჭვარმაც უთხრა თ შენც და შენი ნაბი'ჭვარიცო, ანის ვუთხარი ვნახავ და დაველაპარაკები მეთქი მან კი მიპასუხა ისედაც არ ვაპირებდი ბავშვის გაჩენას და პამპერსების ცვლასო. - ღმერთო ბავშვმა რა დააშავა, როგორ შეეძლო ასე მოქცევა - გულიდან იმოდენა ტვირთი და დარდი მომეხსნა სიხარლით ვფრინავდი თუმცა გამწარებული ვიყავი ანის საქციელის გამო - ეგ ხო მაგრამ ის დედობისთვის მზად არარის და ჯერ დიდი ხანი არ იქნება - აქამდე რატომ არ მითხარი? - დამაცადე ეს დედა ნატირები? - ესეიგი დაშირდით? - რა თქმა უნდა ანასტასია, ვინ გგონივარ? - მისი სახე ხელებში მოვიქციე და მგზნებარედ მივაწებე ტუჩები, კოცნა მანქანების სიგნალმა და შეძახილებმა გაგვაწყვეტინა - რას კაიფობენ ს'ირები. - დამშვიდდი და ცენზურა - ბეკამ ორივი ხელი მაღლა ასწია და სიცილით დაქოქა მანქანა - ისევ ის ბიულსატერი გაცვია? - მეკითხება და იცინის - უკეთესი და მოკეტე - ვეუბნები და თავს მინას ვადებ. *** გაბრუებული ვიღვიძებ, სახლში დილის ხუთზე შემოვიპარე მართალია ემა მეუბნებოდა დარჩიო თუმცა არ მინდოდა დილით მოსულ ევას მის ადგილას საძინებელში დავხვედროდი. საათს ვუყურებ უკვე შუადღეა სასწრაფოდ ვურეკავ ანასტასიას - გაიღვიძე? - მეუბნება ბედნიერი ხმით, ბალიშიდან თავს ვწევ - ამ წამს, სად ხარ? ყავა მინდა თან ძლიერი - აი თითქმის სახლთან ვარ, მარტო ვარ სახლში გადმოდი - კაიი - ვთიშავ და სარკეში ჩემს გამოსახულებას ვათვალიერებ, გუშინ იმდენი სიგიჟე გავაკეთე მიასთან ერთად მთელი სხეული მეწვის და ბანაობი მიმდა, მგონი ჯაკუზში ჩამეძინა რადგან ანასტასია გაბრაზებული მირეკავს და მიყვირის. თმებს ვივარცხნი და არ ვიშრობ, შორტს და შავს უბრალო მაისურს ვიცმე, ლასტებს და თითქმის დაძინებული ჩავდივარ მისაღებში, დედა მიყურებს - გუშინ რიმელზე მოხვედი ქალბატონო? - მეკითხება მე ვითომ არხეინად ვეუბნები - არ მახსოვს, ალბათ ორზე - და სად იყავი? - მეგობართან - ვინ მეგობართან? - დედა პაიკიორი და დამკითხველი დედის ამპულას ნუ მოირგებ კარგი? ათი წლის ხომ არ ვარ? წავედი ანასტასია მელოდება - ელენა ლაპარაკი არ დამიმთავრებია - გთხოვ დედა - კარებს ვიხურებ და გულში ვკივი ყველაფერი ერთ დღეს რატომ ხდება თქო. ნიუ-იორკში მარტო ვცხოვრობდი ამიტომ მსგავს გაკონტროლებებს მიჩვეული აღარ ვარ, ალბათ ჯობს ბინა ვიქირაო. ზარს ვრეკავს, მიღებს თუ არა კარს ბეკაა შევდივარ, მოიცა ბეკა ვთქვი? - აქ რა ჯანდაბას აკეთებ? - სამზარეულოსკენ მიდის - ანასტასიასთან ვარ, როგორც შენ - ანასტასია ყავის ფინჯას სტეკლოს მაგიდაზე დებს და ლოყაზე მკოცის - რახდება? თუ ძალით შემოგივარდა და ნერვებს გიშლის ეხლავე გავაგდებ - ბეკასკენ ხელს ვიშვერ ანასტასია კი მაკავებს - დამშვიდდი, ყველაფერს მოგიყვები. მთელი ისტორიის მოყოლის შემდეგ, სირცხვილს ვგრძნობ მე ვერთობოდი ანასტასია კი რა დღეში ყოფილა - მაპატიე, მაპატიე რომ შენს გვერდით არ ვიყავი - მეხუტება და თავს აქნევს - არაა ელენა, თავს ნუ იდანაშაულებ. შეიძლება ეს ნებისმიერ წამს მომხდარიყო, ბეკამ დამეხარა რა ეხლა კარფად ვარ მართლა. - მოიცა და ბეკას რატომ დაურეკე? - ანასტასია სახეზი წითლდება ბეკა ხელს ხვევს და იცინის - ეგ შენი საქმე არარის - შემდეგ ანასტასია ანაზე ყვება და ყბაჩამოვარდნილი ვუსმენ - მოიცა და ეხლა თქვენ ერთად ხართ? - არა - კი - ოროვე ერთად მპასუხობს და ერთმანეთს უყურრბენ, მე კო ხან ერთ ხან მეორეს დაბნეული, ბეკა დგება და სიცილით ამბობს - რომ მაკოცე რა გეგონა ერთად არ ვიყავით? - რააა? ერთმანეთს აკოცეთ? - ოჰ პირველად ხომ არ გვიკოცნია - ბეკა ხელს ჰაერში იქნევს და მეც თვალს ვაყოლებ - ბეკა გაჩუმდი, ყველაფრის მოყოლას ვაპირებდ ელენა უბრალოდ მე... - მოკეტეთ,თავი მისკდება და კიდევ ერთი მე რძალს არ დაგიძახებ რადგაან ჯერ ჩემი დაქალი იყავი და არა რძალი, გასაგებია? სამივეს გვეცინება, შემდეგ ელენას მომზადებულ ცეზარს ვჭამთ როდესაც ბეკას ურეკავენ - ხო? კი ყველაფერი მოვაგვარე, მამაჩემი დღეს მაძლევს გასაღებს. ელენა და ანასტასიაც მოდიან, ვკითხავ ხო ვინმეს წამოყვანა თუ უნდათ. ხვალ შუადღით წავალთ, ღამე გაგვიძნელდება მანქნით სიარული. კაი ძმა ხვალ დილით დაგირეკავ - მე და ანასტასია ბეკას გაშტერებული სახეებით ვუყურებთ - სად "მივდივართო" ? - კახეთში, ტყეში რომ სახლი გვაქვს იქ - რა სისულელეა - ანასტასია თავს აქნევს - საიდან მოიტანე ან მოგაფიქრდა ეგ? - ბეკა ჯდება და ორივეს გვიყურებს - ანასტასია არ ფიქრობ რომ დასვენება და გარემოს შეცვლა გინდა? მეც იქ ვიქნები, ელენაც ჩემი ძმაკაცები გავერთობით და დროს გავატარებთ, ელენა შენ რა არ გინდა? ბაბუს და ბებოს სახლი არ გახსოვს რამაგარი იყო? ვინც გინდათ ის წამოიყვანეთ ხუთი დღით წავიდეთ, კა რა არ გამიტეხოთ ყველაფერი დავგეგმე - ანასტასია ბეკასთან მიდის და კალთაში უჯდება - კარგი - მართლა? - ჰოო - მე არ მეკითხებით? - კარგი დაო რა, ისედაც ვიცი რომ წამოხვალ - კარგი ხო, ამის დედაც ოღონდ ტყუპებს ვეტყვი - ტყუპებს? - ჩვენი მეგობრები არიან, ევა და ემა - ანასტასია მიღიმის და ბეკას უხსნის - რა პრობლემაა - ერთმანეთს კოცნიან, ფეხზე ვდგები და კარისკენ მივდივარ - სახლში მივდივაააარ, რა არის როგორები ხართ, წავედიიიი - კარებს ვხურავ და მივდივარ და ემას ვურეკავ ყველაფერს ვუხსნი - ხო იცი მე არაანაირი პრობლება არ მაქვს თან შენთან ერთად, ევა არ ვიცი რას იტყვის. ის თუ არ წამოვა ვერ დავტოვებ ხომ გესმის? - ჰო მაგრამ მასაც უყვარს ეგეთი პონტები, მიდი დაელაპარაკე და მომწერე რას გეტყვის. ორი საათი ტანსაცმელს ვალაგებდი, ბეკამ დამირეკა პროდუკტი იყიდე მე არ მცალიაო, ასერომ ბაგაჟის ავსებაც მე მომიწია, მამას და დედას დარწმუნებაც რომ კარგად ვიქნებოდით და საშიში არაფერი იყო. ღამის პირველზე ლოგინზე რომ მოწყვეტით დავარდი მხოლოდ ამ შეტყობინებამ მომიხსნა დაღლილობა " ევა დავარწმუნე, რა არ ვუთხარი. თუ ანასტასიას მანქნით მივდივართ ბინასთან გამოგვიარეთ. მე შენთან ვწვები, გკოცნი" გამეღიმა და ჩემი ძმა პირველად დავაფასე. *** - შენები როდის მოვლენ? - მე და ბეკა ჩემს ოთახში ვწევართ პლედებში გახვეული და ფილს ვეძებთ საყრებლად - მამას ძმაკაცის დაბადების დღეა ალბათ გვიან - ხომ გამოგიშვებენ? - კიი, ლილიკოს გარდაცვალებისშემდეგ მხოლოდ სკოლაში დავდიოდი, შემდეგ უნივერსიტეტში, მეგობრები არ მყავდა და ისინი სულ წუხდნენ ამის გამო, არამგონია რომ უარი მითხნან - ოხ ჩემი გოგო - მეხუტება და შუბლზე მკოცნის, თავი სიზმარში მგონია, იმდენად ბედნიერი ვარ ვერც კი ვაანალიზებ ყველაფერს. ბეკას სხეულის სიმხურვალეს და გულისცემას ვგრძნობ, მის ყოველ მოძრაობას მგონია რომ მის სხეულში ვარ, აუღწერელი გრძნობააა ეს ყველაფერი. თავს ვწევ და ვკოცნი, მგონია ვითომ და პირველად ვკოცნიდეო ისევ ჟრუანტელი მივლის ტანში, მის რბილ ტუჩებს ვისაკუთრებ და პირველად ვრწმუნდები რომ ის მხოლოდ ჩემია. - მიყვარხარ - ყურში ჩამჩურჩულებს და სახეზე ნაზად მისმევს ხელს - მეც მიყვარხარ - ბეკას თვალები ბედნიერებით და ვნებით ევსება, კვლავ მკოცნის და მაწვენს როდესაც ზარის ხმა მესმის, ორივე ლოგინიდან ელვის სისწრაფით ვარდებით - მოვიდნენ? - ღმერთო ჩემო ხო მოვდინენ - ფანჯრიდან მამას მანქანას ვხედავ და ბეკას შეშინებული ვუყურებ - მოიცა ეხლა რა ჯანდაბა ვქნა? სად დავიმალო? - ერთი აზრი მომდის თავში და მეცინება - რა გაცინებს გაგიჟდი? - ეზოს ღობიდან უნდა გადაძვრე? - რაა? - რაც გაიგონე, დროზე. - შანსი არაა - მაშინ ჩემები გააფრენენ და ხვალ არ გამომიშვებენ - ამის დედაააც, კარგი კარგი ბეკა სწრაფად ჩადის კიბეებზე და უკანა კარიდან ეზოში გადის, ხმამაღლა მეცინება და კარებს ვაღებ. დედას ყველაფერს ვუყვები წასვლის შესახებ, პასუხეს ველოდები - ანასტასია ჩემო მზის სხივო, ხომ იცი უარს არ და ვერ გეტყვი. მინდოდა რომ ესე გეცხოვრა სიცოცხლით დამტკბარიყავი. ქართველიშვილებს ვენდობი ასე რომ წადი - ვეხუტები და ლოყაზე ვკოცნი - მადლობა დე - იცი, ვერ წარმოვიდგენდი ორი თვის წინ რომ ესე შეიცვლებოდი, მე და მამას ძალიან გვიხარია. ოღონდ მანქნით სწრაფან არ იარო კარგი? - ვიცი დე, ყოველთვის დაგირეკავ. - გინდა ტანსაცმლის ჩალაგებაში მოგეხმარო? - რა თქმა უნდა მინდა. დილით ბეკას ზარი მაღვიძებს - გაიღვიძე? - არა ისევ მძინავს - შენ რა ჯერ არ ამდგარხარ? ერთ საათში გავდივართ - რაა? რომელი საათია? - საათს ვუყურებ და სწრაფად ვდები ლოგინიდან - ორი დაიწყო, ჩანთა ჩაალაგე? - კი გუშინ. - თბილი ტანსაცმელები ჩადევი, იქ ღამით ყინავს. - კარგი, კარგი. წავედი ვთიშავ - სასწრაფოდ შევდივარ სააბაზანოში ვბრანაობ, შემდეგ თმებს ვიშრობ და დედას ვეძახი. - დეე ნახევარ საათში გადივარ - მართლა? კარგი საუზმე მზადაა ჩაიცვი და ჩამოდი გამზადებულ სანსაცმელს ვიცმევ და ზურგზაკს მხარზე ვიკიდებ კიბეებზე ჩავდივარ დაა გარეთ მანქანასთან მივდივარ, ზურგზაკს და პატარა ჩანთაც სადაც პარფიუმერია და მსგავსი რამები მიდევს საბარგულშკ ვდებ და სახლში ვბრუნდები - აუ უგემრიელესია დე - დედას გამომცხვარ კრემიან რულეტს ვჭამ და შავ ჩაის ვაყალობ როდესაც ზარის ხმა მესმის - მე გავაღებ- ამბობ დედა და დგება, მესმის ხმა როგორ ესალმება ელენას და ელენს და სამივე ერთად შემოდიან სამზარეულოში - ანასტასია როგორ ხარ საყვარელო? - ელემი ლოყაზე მკოცნიის და ჯდება - კარგად თქვენ როგორ ხართ? - მშვენივრად, უნდა გამეცილებინედ ისე ვერ მოვისვენებდი - კარგი რა დედა, როგორ იცი ხოლმე - ელენა გვერდით მიჯდება და ჩემს რულეტს ჭამს. - ელენ ყავა თუ ჩაი? ათი წუთი ვისაუბრეთ სანამ ბეკამ არ მოგწერა კახეთის გზაზე ნახევრ საათში შეგხვდებითო, ჩემი მანქანით მე ელენა და ტყუპები მივდიოდით, ბეკასთან კი ბეკა და მისი ორი ძმაკაცი. გარეთ გავედით ელენას ნივთები საბარგულში ჩავაწყვეთ. ელენს და ნინას დავემშვიდობეთ და ტყუპების ბინისკენ ავიღე გეზი. გაყვითლებულ და გახარებ ხეეებ შორის მივიკვლევთ გზას, წინ ბეკას მანქანა მიდის ჩვენ კი უკან მივყვებით, თუმცა სანააობით ოთხივე ვტკბებით. გზის ბოლოს სამ საათიანი მგზავრობის შემდეგ ხის ორსართულიანი სახი მოჩანს რომელოც ხეებშია ჩამალული, ბეკა მანქანას სახლთან აჩერებს და მეც მიტოვებს დასაყენებელ ადგილს. არემარეს ვათვალიერებ, სახლს ეტყობო ძველი აშენებული რომ არის მაგრამ ემჩნევა კარგი პროეკტი და გარემოა შერჩეული, არც თუ ისე დიდ სახლია თუმცა გარედან ძალიან კოხტა და მყუდრო ჩანს, საკვამურიც მოსჩანს სახლის ზემოდან. ფანჯრის მინები მთელი და ახალია როგორც ყველა დეტალი, ეზოში მანდარინის, ლიმნის და ფორთოხლის რამოდენიმე ხე დგას. შორიდან კი წყლის დინების ხმა მესმის, აშკარაა რომ რამოდენიმე მეტრში მდინარეა. ბეკა მიახლოვდება და ხელს მხვევს - გაიცანი ანასტასია ჩემი ბავშვრობის ძმაკაცები სანდრო და საბა - სანდრო მაღალი შავგრემანი ბიჭია, საბა კი ოდნავ დაბალო ქერა კულილ თმიანი, ორივეს კარგი აღნაგობა და შეხედულება აქვს - სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა ბიჭებო - ჩვენთვისაც, ბევრი რამ მოგვიყვე ბეკამ შენზე - იმედია ყველაფერი კარგი - ერთი-ორი ცუდიც მაგრამ დაი'კიდე - ბეკა თვალებს ადიდეს და მეცინება - გატყუებენ, დავაით აქედან და გოგონების ნივთები სახლში შეიტანეთ უკვე გავაღე. - ღმერთო არც კი მახსოდა აქაურობა რა ლამაზი ყოფილა - ელენა დადის და ყველაფერს ათვალიერბს მერე უეცრად კივის - ააააა მიშველეთ დიდი ობობაა ღმერთოო, მომსდევსსს შეხედეთ - ყველა ვიცინივართ როდესაც ელენა ჩემს მანქანაში თავით ხტება და კივის - ვითომ ძააან ნაზი იყო, დარჩეს იქ ჩვენ შევიდეთ - მია ელენასთან მიდის და სიცილით თხოვს გადმოსვლას - მშია - ამბობს ევა და ხელს მხვევს - წამოდი შევიდეთ ჯერ დეზიმბექცია უნდა ჩავუტაროთ სახლს შემდეგ გავაკეთებ სადილს როდესაც ელენა ერთი ხვეწნა-მუდარით შევიყვანეთ სახლში. ექვსივე ჩემს წინ დავაყენე და მითითებების მისაცემად მოვემზადე - ბიჭებო რადგან ფანჯრები მაღალია და გოგნები ვერ შეძლებენ კიბეზე ასვლას, ან თუ შეძლებენ გადმოვარდებიან და ეს არ გვაწყობს, აი ეს სამი ტილო ეს ქაფიანი წყალი ჯერ, ქაფში შემდეგ სუფთა წყალში გაწინდეთ ფანჯრები, პირველ სართულზე მხოლოდ ორი ფანჯარაა, მეორეზე კი სამი საძინებლებში. - რა? ამას არ ვიზამთ - სამივემ ერთ ხმათ თქვეს და ლუდის ბაკლები გახსნეს - საჭმელს არ გავაკეთებ, ამ მტვერში და ობობის ქსელებში მოგიწევთ ყოფნა, თქვენი გადასაწყვეტია - მდივანზე ვჯდები და გოგონების მბაძავენ - მეც ანასტასია? მეხომ შენი შეყვარებული ვარ მე მაინც დამინდეე - არა! შენ რა წითელი კვერცხი ხარ ტო? მიდი სანდრო ეს წამოიღე, ბეკა ქაფი არ დაღვარო - სანდრო ბიჭებს მკაცრი სახლით ეუბნება და ისინიც მიჰყვებიან, ბეკა საცოდავი სახეს იღებს და მიყურებს თუმცა ვაიგნორებ და გაბრაზებული ადის კიბეებზე - კარგი გოგონებო ემა და ელენა საბნებს და ბალიშებს სუფთა ჰაერზე გაიტანენ, ევა მტვერს გადმოწმენდს მე და კი სამზარეულოს დავალაგებ და თან რაიმეს გავაკეთებ. ორ საათში სახლში სისუფთავის და ფხვნილის სუნი დგას თუმცა ეს აშკარად ჯობია, გადავწყვიტე პიცა გამეკეთებინა და მსუბუქი სალათი. ორი პიცა ყუმელში დევს და სამზარეულოში მადიამღვძვრელი სურნელი ტრიალებს. ხის ძველ თუმცა ლამაზ მაგიდაზე შვიდ თეფშს ვდებ, პიცა გამომაქვს და ვჭრი. სიჩუმეა უკვე ოცი წუთია ელენას ყვირილი იქაც ობობაა არ გამიგონია ამიტომ ვეჭვობ ყველანი ხომ კარად არიან. მისაღებში გავდივაარ და ვხედავ როგორ ძინავს ექვს ადამიანს ერთ მდივანზე, სანდროს მარჯვენა ფეხი ჰაერშიაქვს, ევას კი თავი იატკზე უდევს ფეხები კი მდივანზე, ფოტოს ვუღებ და ვფიქრობ როგორ გავაღვიძო დაღლილი ექვსი კაცი, სამზარეულოში ვბრუნდები და ორ ტაფას ვიღებ შემდეგ მდივნის წინ ვდგები და მთელი ძალით ტაფის ძირებს ერთმანეთზე ვურტყამ. არ ვიცი როგორ აგიხწეროთ მათი რეაქცია რადგან ექვსივე სხვა და სხვა მხარეს გარბის. - გაზი აფეთქდააა - ყვირის ელენა და მეორე სართულზე გარბკს რატომღაც, ბიჭები კი უფრო ჭკვიანები აღმოჩნდნენ და გარეთ გაიქცნენ. ტყუპები კი მაგიდის ქვეშ შეძვრნენ, სიცილით ვუყურებ მათ შემდეგ სამზარეულოში შევდივარ და გაწყობის სუფრაზე ვჯდები, თეთრ ღვინოს ჭიქაში ვისხამ და ველოდები როდის მოვლიან აზრზე. ორი-სამი წუთის შემდეგ პირველი ბეკა და სანდრო შემოდიან სამზარეულოში რომელიც ჩემი დანახვისას პირდაღებული შეშდებიან, შემდეგ ელენა და ევა მათ უკან კი საბა და ემა. ექვსი წყვილი თვალი გაოცებული მიყურებს ხმას ელენა იღებს - ეს შენ ბააკეთე? - ფეხი, ფეხზე გადავიდე და მშვიდად დავცალე ბოლომდე ტკბილი ღვინო შემდეგ ასევე მშვიდად ვუპასუხე - აი იმ ტაფებით. ელენა შენ კიდევ გირჩევ გაზის აფეთქება თუ სადმე მოხდება მეორე სართულზე არ გაიქცე და არც ტყუპენს მიბაძო, ბიჭებს მიბაზე - საბა ხელს წევს და თავმომწონედ იღის, ბეკა კეფაზე ხელს ურტყამს - რა გაცინებს იდიოტო? ამდენი ადამიანი გაგვაცურა, გული გაგვიხეთქა და თვითონ წნარად ზის და ღვინოს სვამს - აუ მშია მოდის ვჭამოთ და მერე გავუჭედოთ კაი?- საბა ჯდება და ყველა მას მიჰყვება, ბეკა გვერდით მიჯდება და გაბრაზებული სახით მიყურებს, ტუჩს ტუჩზე ვაწეპებ და თვალს ვუკრავ. -რაიმე ვითამაშოთ რა - ამბობს ემა, სადილის შემდეგ ყველა მისაღებში წითელ რბილ ხალიჩაზე ვზივართ, ჩიფსებს და ლუდს ვსვამთ. - მაინც რა? - სიმართლე თუ მოქმედება - აუ კაი რა ძაან ბავშვურია - ამბობს ბეკა და ხელს იქნევს - კარგი რა გავერთობით, ბოთლი დავატრიალოთ. წინა მხარე ვისაც მოუწევს უკანა მხარეს ეკითხება. წრეზე ვჯდებით ყველა და ცარიელი ღვინის ბოთლს შუაში ვდებთ - პირველი მე ვატრიალებ - ემა ბოთლს ატრიალებს და ბორლკს ძირი ბეკას უწევს - სიმართლე თუ მოქმედება ბეკა? - სიმართლე - ოოო რა გკითხო, რამდენი შეყვარებული გყოლია? - ბეკა მე მიყურებს - მოიცა დავთვალო, ერთი, ორი, სამი ხოხო ორხი - გაშტერებული ვუყურებ - რააა? - ეხლა დრამების დრო არარის, დაატრიალე ბეკა - ბეკას " ეს თემა არ დახურულა" სახლით ვუყურებ, ბოთლს ატრიალებს - სიმარათლე თუ მოქმედება სანდრიკოო? - მოქმედებააა - ოჰოო, ყველა ერთად ვურჩევთ მოქმედებას ხო? - მოთათბირების შემდეგ სანდრო ოთახში ტრუსით დგას და ბეკას ყელში კოცნის შემდეგ ეხვევა და ზევიდან აჯდება შემდეგ თეატრალურად კვნესის, სიცილით მუცელი მტკივა როცა სანდრო ბოთლს ატრიალებს, რათქმაუნდა ჩაცმის შემდეგ და ბოთლი ჩემთან ჩერდება - აი ბეკა ეხლა სამაგიეროს გადაგი - მოიცაა ბეკასთან მე რა შუაში ვაარ - მისი შეყვარებული ხარ, ანასტასია სიმართლე თუ მოქმედება? - მოქმდება ჯანდაბას - ევას გიჯური გრანგული კოცნა აკოცე - ევას ვუყურებ, ის კი მე - შანსი არაააა - როგორ თუ არა? ევასთან ღალატს არ ჩაგითვლი - იცინის ბეკა ევას წინ მუხლებზე ვზივარ ორივეს ალბათ მჟავე სახე გვაქვს რადგან ყველა იცინის, ტუჩებს ტუჩზე ვაწეპებ და ნაზად ვკოცი, ევა მაიმუნობს და როლებში შედის ხელს ზურგზე მიცურებს და მეც ვყვები, მგონი მომწონს კიდეც - აი კოცნაც ამას ჰქვია - საბა ტაშს უკრავს. შუაღამემდე ვთამაშობდით, სანამ ყველას სიცილისგან მუცლები არ აგვტკივდა და თვალები არ დაგვეღალა. მე და ბეკამ პატარა ოთახში დაწოლა ერთად გადავწყვიტეთ, ევას უკვე ჩაეძინა მდივანზე. ბიჭები ერთ ოთხში, ემა და ელენა კი ერთად. - თვალბი დახუჭე უნდა გამოვიცვალო - ვეუბნები ბეკას რომლიც მაისურს იხდის და ლოგინში წვება - კარგი რაა - დახუჭე თქო - სახეზე ბალიშს იფარებს, სწრაფად ვიცვლი და ლოგინში ვწვები - რა თბილი ხაარ ბეკას თბილ სხეულს ვეკრობი და თავს გულზე ვადებ, მკოცნის შემდეგ სხეულზე მეკრობა და საზად მეფერება - ბეკა დღეს არა. - რატომ? - სავალდებულო არ არის, განა ისე არ გიყვარვარ ან ჩემთან დაძინება არ შეგიძლია - რა სისულელეებს ამბობ. - დავიძინოთ? - თავი დამადე - დაღლილობა მალევე მერევა და ესე თბილად და ტკბილად პირველად ვიძინებ - ანასტასია - ჩამესმის ხმა შორიდან, თვალებს ვახელ და ბეკას ახალ გაღვიძებულ სახის დანახვაზე მეღიმება - სიზმარში ვარ? როგორი ხაარ - ადექი ანასტასია, მიდი ჩემო სიცოცხლევ როდესაც ვრწმუნდები რომ ის ჩემი სიზმრის ანგელოზი არაა, ვდგები ბეკა მეუბნება ჯერ სიცივეა და ჟაკეტი ჩაიცვიო. საათს ვუკურებ 6:35 - სულ გაგიჯდი? ამ დროს რატომ მაღვიძებ? - მინდა იქ მარტი წავიდეთ - სად იქ? - მდინარეზე. გარშემო აყვავილებული ხეების საამური სურნელია გამეფებული, გზა ძნელი გასავლელი არარის თუმცა ახალ გაღვიძებულს სიარული მიჭირს, ნელ-ნელა წლის ხმას უფრო გასარკვევად ისმის, ბოლოს კი როდესაც მგონია მდინარის პირას მივადეგით ხიდზე ამოვყავით თავი. ერთი კვირაა არ უწვიმია თუმცა მდინარე აღელვებულია, ქვის მორებს უმოწყალოდ ეცემა წყალი, ბეკა ხელე მკიდებს და ხიდზე გავყავარ, მეშინია რადგან ხიდი ძველი და დაკლაკნილია, თუმცა ბეკა ძლიერად მხვევს ხელს - აქ პატარაობაში დავდიოდი, ალბათ 7-8 წლის ვიქნებოდი. ყოველთვის ჩემს წარმოსახვით შეყვარებულს ვქვმნიდი რომელიც აქ მომყავდა. ამიტომ მინდოდა აქ წამოსვლა ნაწილობრივ, მინდოდა აქ ამ ადგილად ჩემთან ერთად მხოლოდ შენ მოსულიყავი - ბეკას სიტყვები გულს მიჩუყებს - მიხარია რომ ის წარნოსახვითი შეყვარებული, მე გავხვდი და არა სხვა ტუჩებს ვაწეპებ და ნაზად ვკოცნი, შემდეგ მხარზე თავს ვადებ და გარემოს საგულდაგულოდ ვათვალიერებ. რამოდენიმე ხე დახრილია ამიტომ ტოტები მდინარეს სწვდება და გეგონებათ სადაცა ჩამოტდება და ამ აღელვებული, უმოწყალო მდინარე ერთანად ჩაითრევს. ხიდის და მდინარის შორის დიდი განსხავება არაა ამირომ ხიდს ბევრი წყალმცენარე ამშვენებს. მზე უკვე ჰორიზონზს აცდა და ნელ-ნელა ვარდისფერ ღრუბლებში თავის განსაკუთრებულ ადგილს იკავებს.ნ ბეკა ოდნავ მშორდება და ჟიბიდან ყუთს იღებს - იცი შენს დაბადების დღეზე ვერ მოვახერხე ამის მოცემა - ხის ყავისფერ პატარა ყუთს მაწვდის, მარში კი ლამაზად მოთავსებული ყელსაბამი დევს, ლამაზი ვერცხლის ყელსაბამს ულამაზესი დიდი იასამნისფერი ქვა ამშვენებს, გარედან ქვაზე თეთრი პატარა თვლებია გარშემოტყმული, იასამისფერ ქვას ახალ ამოსული მზის სხივები ანათებს. ისეთი ლამაზია ტირილი მინდა - ბეკა, ეს...ეს ულამაზესია - ბეკა ყელზე მიკეთებს და ხელს, ხელზე მკიდებს - მიხარია რომ მოგწონს, მარტომ ავარაჩიე, მინდოდა შენი მსგავსი ნივთი მეჩუქებინა, შენ ანათებ ჩემს თვალებში ყოველთვის. პირველად შენს ეზოში დაგინახე გაბრაზებული სახე გქონდა, რომ შემომხედე გავმხიარულდი, მინდოდა რომ მალე გამეცანი. ანისთან გულს ვეღარ ვუდებდი, ვეღარც კი ვაანალიზებდი. ჩემ თავს ვეკითხებოდი, რა გინდა ამ გოგოსთან? როდესაც ჩვენს წვეულებაზე წითელი კაბით გამოწყობილო დაგინახე, თაბრუ გამეხვა. ვცდილობდი მუდმივად შენთვის არ მეურებინა, მაგრამ ეხლა შემიძლია, შემიძლია რადგან შენ ჩემი ხარ და ეს მაგიჟებს - თვალზე მომდგარ ცრემლებს ვიწმენდ და ვეხუტები - მიყვარხარ და ბედნიერი ვარ რომ არსებობ - მეც ჩემო სიცოცხლე. სახლში დაბრუნებული, ისევ ყველას ძინავს თუმცა ჯერ ძალიან ადრეა, მე და ბეკა ოთახში ყავით ვბრუნდებით. ბეკას სიტყვებმა, ქცევებმა და სითბომ იმდენად დამარწმუნა მის გრძნობებში, მთელი არსებით შევიგრძენი. ჩემი თვალები ბეკას სახით ნათელ სხვებს ხედავდნენ. ვიხდი, აბსოლოტურად ყველაფერს და ბეკას გაოცებულ სახეზე მეცინება - ანასტასია, ეს...რა? - ჩუმად. მივდივარ და უკიდეგანო ვნებით ვიპყრობ მის ბაგეებს, ის მე მჭრდება მხოლოდ ის მინდა. ადამიანი რომელიც იმაზე მეტად შემიყვარდა ვიდრე ოდესამე ვინმე, ადამიანი რომელსაც მთელ ჩემს სხეულს, გულს და სიცოცხლეს მივანდობ. მის შიშველ სხეულს რიტმულად ვაყოლებ ხელს, მეშინია არასწორად არ შევეხო ამ ხელოვმების ნიმუშს, მისი სხეულო იმდენად ლამაზი და სრულყოფილია ხელს გაოცებით ვუსმევ. როდესაც ორი შიშველი სხეული ერთმანეთს ეხება, იმდენად დიდი მუხტს, ადრენალიმს და ვნებას ვგრძნობ სადაცაა ერთიანად ავფეთქდე. ბეკა თვალებით ჩემს ტკივილს გრძნობს, მაგრამ ჩვენი სხეულების შეერთება ტკივილზე მეტად, სიყვარულს და უსაზღვრო ბედნიერებას მაგრძნობიმებს, მკერდზე მის შეხებას ვგრძნობ. ალბათ ზურგი სულ დავუსერე ჩემი "კლანჭებით" , ყოველ წუთს ბეკა თვალებით მეკითხება გავჩერდე? მე კი საპასუხოდ ვკოცნი რომ ეს მინდა, მე ის მთლიანად მინდა. ბურუსია, გარშემო ისეთი სიბნელე და სიცივეა ვკანკალებ. რაღაც ხმა წინ წასვლას მაძალებს, თუმცა მეც ძალიან მინდა გავიგო რა ხდება იქ. მარადიულ სიჩუმეს მხოლოდ ფოთლების მტვრევის ხმა არღვევს რომელსაც ფეხს მე ვაბიჯებ, სადღაც შორიდან მხიარული კისკისი მესმის, ნაცნობი ხმაა... უფრო წინ მივიწევ, უფრო დიდ ნაბიჯებს ვდგამ. ატლასის პიჟამა მაცვია, კანი სიცივისგან სულ დახორკლილი მაქვს. რა მჭირს? ვეკითხები საკუთარ თავს თუმცა ის ჩუმადაა. მაგნიტივით რაღაც, ან ვიღაც წინ მექაჩება. ცივი ნიო ისე საამურად მეალერსება სახეზე მგონია გავარვარებული ლავა ვარ. კირკისი კვლავ არ წყდება, ძალიან ახლოსაა... თითქმის მივედი და... თვალებს ვახელ, ჩემს გვერდით ბეკას მშვიდად ძინავს. ატლასის პიჟამა გაოფლილი მაქვს, სიზმარი ისეთი ცხადი იყო... წყალი მინდა, უბრალო შავ მაისურს და ნაჭრის შორტს ვიცმევ და პიველ სართულზე ჩავდივარ. სამზარეულოში სანდროა, ლუდის ახალ ბაკალს ხსნის - შენ რა კიდე სვამ? დღეს ბევრი დავლიეთ - ხო მაგრამ არ მეყო, გინდა? - ბოთლს მაწვდის მე კი თავს ვაქნევ - არა, წყალი მინდა - ჭიქას წლით ვავსებ და ბოლომდე ვცლი - კაი წავედი, ტკბილი ძილი - სანდრო თვალს მიკრავს და გადის. მეორეთ ვავსებ ჭიქას ცივი წლით და ვსვამ, ასე მგონია ცეცხლი მიკიდია და ვერანაირი წყალი ვერ ჩააქრობს. მისაღებში, ჩამოსაკიდზე ბეკას პლაშოვკას ვიღებ და ვიცმევ, სუფთა ჰაერი მჭირდება. არა რაღაც მჭირს აშკარად. გული ძალიან აჩქარებული და დამძიმებული მაქვს, ბეკას გაღვიძება და მისი განერვიულება არ მინდა. ჯიბიდან ფანარს ვიღებ და ჩამწვანებულ ხეებს ვანათებ. მდინარის ხმა მესმის... ის ისეთ ბგერებს გამოსცემს მგონი რომ მასთან მიხმობს, მდინარისკენ მიმავალ ბილიკს ვუყურებ. ეხლს ძალიან გვიანია რა მინდა იქ? ძალიანაც მინდა თუმცა ბეკას შეეშინდება რომ გაეღვიძოს და სახლში არ დავხვდე. თან სუფთა ჰაერზე გასეირნებაც მინდა, იქ მდინარესთან კი ცივი ქარი უბერავს იქნებ ჩაახჩოს ეს უკიდეგანო ლავა რომელიც ჩემს სულში ბობოქრობს? არა, სახლში შევალ. ზურგით ვტრიალდები თუ არა კისკისი მესმის... მეცინება, რა თქმა უნდა ირონიულად. აბა ანასტასია რა გასწავლა ფსიქოლოგმა? "დააიგნორე". თუმცა ჩემი გონება ერთს ფიქრობს ჩემი ტვინი კი მეორეს. უკვე ბილიკის ნახევარი გავიარე, აბა შენ იცი ანასტასია!შენს თავს უნდა აჯობო, შენ ძლიერი გოგო ხარ! კისკისი უკვე მაღიზიამნებს, რაც აქ ჩამოვედი დამამშვიდებელი არ დამილევია, არ მინდოდა " ზომბს" დავმსგავსებოდი და გათიშულს მევლო. რამოდენიმე წამში მდინარის მკაფიო ხმა მესმის რომელიც კისკის დაერთვის. ძალიან ცუდად ვარ, უკან ბეკას გვერდით თბილ ლოგინში დაბრუნება მინდა, მაგრამ ჩემი მეორე მე ამის უფლებას არ მაძლევს. უკვე ხიდის დასაწყისში შევაბიჯე,ხმა ხიდს შუაგულიდან მოდის... მდინარე სასტიკად შემაშინებლად ღელავს, მეშინია ძალან მეშინია. - ანასტასია. დაიწყო აიი ისევ დაიწყო... მეშინია! მთვარე მთელ არემარეს ანათებს, იმდენად ხმაურია ერთმანეთში ხმები მომაკვდინებლად ერწყმის, მგონია ყურსასმენებში მძიმე როკს ვუსმენ. ხიდის შუაგულში გავჩერდი, კისკისი წყდება. - ცივი წყალი გიშველის. ანასტასია... თავს ვარწმუნებ გეჩვენება, ყველაფერი კარგადაა. ეხლა უბრალოდ გაბრუნდები და სახლში წახვალ. ბეკასთან, ის იქ გელოდება... მდინარე კი ისევ სასტიკად ბობოქრობს, ძალიან მცხელა, ვიწვივარ. ისევ მეშინია... ხიდის მოაჯირს ხელს ვკიდებ, ცივია და გახურებილ კანს ელამურება. ყველაფერი აქ დამთავრდება, აქ ამ დღეს. ამ წამს და ამ ღამით ცოდვებს გამოვისყიდი, ლილიკოს ვნახავ. არ მინდა სიკვდილი... კვლავ სიცოცხლე მინდა. სიცოცხლე მინდა! - ჩემთან მოდი, მე გელოდები - აი ეს კი ბოლო წვეთი იყო, ბოლო ხმაზე ვღრიალებ - დაე მიაღწიო საწადელს! შენ გაიმარჯვე. მოაჯირს ორივე ფეხს ვადებ და ხელებს ვშლი, მოვდივარ... მე ეს აარ მინდოდა შენ დამაძალე! ამ დროს ჩემს გონებაში ომია, სიცოცხლის წყურვილსა და დამარცხებული ანასტასიას შორის. მოაჯირს ხელს ვუშვებ და ცივი წლის აფეთქების მოლოდინში ჰაერში ვფიქრობ ბეკაზე, ელენაზე, მშობლებზე, ყველაზე. თურმე როგორ მყვარებია სიცოცხლე. მაგრამ ლილიმ ათი წლის წინ მიმისაკუთრა... - ანასტასია!!! - მალამოსავით ჩამესმის ბოლო წამს ბეკას შეშინებული ხმა, ამ უკიდეგანო, დაუმარცხებელ და ტანჯულ წამებში კვლავ მისი ხმა მესმის. გულში კი საშინელ ტკივილს ვგრძნობ, მაპატიე ბეკა. ცივი წყალი მთელ სხეულს შთანთქავს. 2 თვის შემდეგ. ფსიქიატრიული - და ეხლა რა მოხდება ექიმო? - ამბობს ნინა და ცრემლებს იწმენდს - სასწაულების გჯერათ ქალბატონო ნინა? - ექიმი დგება და ფანჯარასთან მიდის, შემდეგ ტრიალდევა და ნინას უყურებს - არა, არ მჯერა. - ხოდა, ამის შემდეგ უნდა დაიჯეროთ. ნინას ხელს ვკიდებ, როდესაც წარმივიდგენ რომ აქ წევს ერთ-ერთ თეთრ ოთახში ანასტასია სული მეხუთება. ნინა თავს აქნევს და სახეზე ფითრდება - შეიძლება ვნახოთ? - რა თქმა უნდა, მაგრამ აზრი? მართლაც აზრი? ანასტასია კომიდან გამოსვლის შემდეგ ხმას არ იღებს, უფროსწორედ იღებს მაგრამ ჩვენ არ გველაპარაკება. გაუგებრად საუბრობს, რამოდენიმე სიტყვას თუ გაარჩევ მაგალითად : კისკისებს? ვერ ვხვდები ამას გამუდმებით რატომ ამბობს თუმცა ის ჩემი ანასტასია აღარ არის, გარეგნულად მაინც ვიცი სადღაც იქ არის, სულის სიღრმეში. ნინას ფსიქიატრიულის დირეკტორმა და ანასტასიას პირადმა ფსიქიატრმა ურჩიეს აქ დაეწვინათ რაგან სახლში მისი ყოფნა, მისივე სიცოცხლისთვისაა საშიში. - საჭმელს ჭაამს? - ნინა ხელებს ისრისავს და დერეფანას მიუყვება, ახალგაზრდა ექთანი გოგონა კი თბილად პასუხობს - ნუ ღელავთ, მას ყველაფერზე ვთანხმდები ამის შემდეგ ის ჭამს. - ელენა შემომყვები? - რა თქმა უნდა. კედლები თეთრი, ლოგინიც და იატაკიც, პატარაობაში ყოველთვის ვფიქრობდი რატომ თეთრი? ეხლა კი ვხვდები, ადამიანის ფსიქიკა როდესაც თავდაყირა დგას სხვა ფერები ზედმეტად გადაჭარბებულია. ანასტასია იატაკზე ზის და პირდაპირ იყურება. ნინა მის გვერდით ჯდება და ხელს, ხელზე კიდებს - დედას მზე და ვარსკვლავებო, გინდა რაიმე მითხრა? შენი სურნელი მომენაატრა დედას ყვავილო ისეც სიჩუმე, ანასტასიას თვალები ემღვრევა მხოლოდ, როგორც ყოველთვის. ცრემლები მომდის და სული მეხუთება, მის წინ ვიმუხლები და თვალებში ვუყურებ რომელიც ყოველთვის ანათებდა ეხლა კი უბრალოდ ჩაქრა. - მომენატრა რძალო, აი ხო ხედავ რძალიც კი დაგიძახე. ნინას ბეკა შეუყვარდა, ღამე უფლებას აძლევს შენს ლოგინში დაიძინოს ხოლმე. დამიბრუნდი, დაგვიბრუნდი - ცრემლები სახეს მისველებს, ნინა ძალიან გაფითრებულია ამიტომ იძულებული ვარ ოთახიდან გავიყვანო. ანასტასიას ლოყაზე ვკოცნი და ვეუბნები მალე მოვალ თქო. ანასტასიას მამა რომელის არაჩვეულბრივი და ძლიერი პიროვნებაა ეხლა იმდენად სუსტი და უძლური ჩანს სისხლი მეყინება. ბეკას თვალებითვეძებ მაგრამ ვიცი სადაც ვიპოვი ამიტომ პირდაპირ ანასტასიას ოთახში შევდივარ. მის ლოგინზე წევს და ბალიშზე უდევს თავი, იმდენად საცოდავად გამოიყურება ტირილი მინდა - აქ ჯდომით რას იზამ ბეკა? მის სანახავად არ წახვალ? - თვალებს ახელს და ჩამქრალი თვალებით მიყურებს - არა. - რატომ? - რატოომ? შენ რა გგონია არ მენატრება? რა გგონია მეც მისნაირად არ მტკივა? - გაცეცხლებული სწრაფად დგება - დამშვიდდი, უბრალოდ ნახე ბეკა. - ვერ ვნახავ, ისეთს ვერ შევხედავ. რასაც ვუყურე მეყოფა, იცი რამდენი ხანია არ მიძინია? რომ დამეძინოს მისი გაყინული სახე მესიზმრება და გიჟივით ვიღვიძებ. ცუდად ვარ გესმისს? მენატრება!მისი სურნელი მენატრება... სდასრულ ასაკში შესული ჩემი ძმა პირველად იწყებს ტირილს ჩემს წინ და მეც მატირებს, მივდივარ და ვეხუტები - მისმინე ბეკა, მას სჭირდები მდგომარეობიდან რამენაირად ხომ უნდა გამოვიდეს? გინდა მომიყვე რა მოხდა იმ ღამით? - არ მინდა გახსენება. - გთხოვ!უნდა ვიცოდე... - გამეღვიძა, ანასტასია აღარ იწვა და ვიფიქრე საპირფარეშოში გავიდა თქო. ათი წუთი ველოდე და ქვევით ჩავედი, სანდრო ჩამოვიდა ლუდის ქილით ხელში და ახალი აიღო. გიჟივით ყოველ კითხეში ვეძებე, სანდრომ რახდებაო და ვუთხარი ანასტასია არაა მეთქი, მითხრა ქვევით იყო ჩამოსული 10წუთოს წინო, მერე გარეთ ფანრის შიქს მოვკარი თვალი მეგონა შენც მასთან ერთად იყავიო. გავგიჟდი, გარეთ ტრუსის ამარა გავარდი, სად არ ვეძებე ბოლოს ყველაზე წარმოუდგენელ ადგილას დავუწყე ძებნა მდინარეზე რომელიც იმ დღეს დილით მე ვაჩვენე. გულს ვიიმედდებდი სუფთა ჰაერზეა თქო. შემდეგ ნახევარი გზა მქონდა გავლილი მისი ღრიალი გავიგე ვიღაცას უყვიროდა. გავიქეცი, მაგრამ...ვერ მივუსწარი დავინახე თუ არა თან ხელი გაუშვა. იმ წამსვე გადავხვტი წყალში, ყინავდა ისეთი ცივი იყო. დინება სწრაფი იყო, ორივე ხის მორევს მივენარცეთ, სანდრო უკან გამომყოლია დაგვინახა თუ არა გადმოხტა და ანასტასია რომელიც გათიშილი იყო ამომაყვანიმა. დანარჩენი იცი... არც კი მინდა წარმოდგენა რა ცუდად იყო, ალბათ როგორ უჭირდა, მე...მე არც კი ვიცი რა გავაკეთო - სახეზე ხელებს იფარებს და ისევ ტირის როდესაც ელენი შემოდის. - ბეკა ძვირფასო - ეხუტება და თვითონაც ტირის - მაპატიეთ, უნდა დამეცვა. ჩემი ბრალია - შენ გადაარჩინე ის, ეს ოდესღაც მოხდებოდა. მაგრამ შენ მიუსწარი, თუ ჩემი შვილი ეხლა ცოცხალია, ეს მხოლოდ შენი დამსახურებაა. - ვნახავ, მასთან წავალ ხვალ. - მართლა? - გაკვირვებული ვიყავი მაგრამ ძალიან ბედნიერი, ნინა ისე ჩაეხუტა - მადლობა ბეკა! შენ მას სჭირდები. ბეკა ნინას მიჰყვება ქვევით, მარტო ვრჩები და მახსენდება ყველაფერი. მიას მხარზე თავი მედო, ახალ ჩაძინებულს მანკნის დაქოქვის ხმა და ბეკას გამყინავი ხმა მესმის, სწრაფად ვდები და ხვედავ როგორ უჭირავს უძრავი ანასტასია ბეკას ხელში, აზრზე ვერ მოვდივარ. სწრაფად ჩავდივარ ქვევით შემდეგ შემოსასვლელ კარებს ვაღებ და სანდროს გაფითრებულ სახეს ვეჩეხები. ვეკითხები ისიც სწრაფად მიყვება და პლედის გამოსატანად შერბის სახლი, ბეკას და ანასტასიას ვუახლოვდები, ბეკა მიწაზე ზის და ანასტასია კალთაში ყავს ჩაჯენილი. თან რაღაცეებს ბუტბუტებს, ტირის და სახეს უკოცნის, მათ წინ ვიმუხლები და ელენას გაყინულ ხელს ვკოცნი. ტირილი, ისტერიკაში გადამდის. მია და ევაც ტირიან და ცდილობენ გათიშული ანასტასია გაათბონ და სველი ტანსაცმელი გახადნონ, ბეკა სწრაფად ჯდება მანკანაში უკან ანასტასიასთან ერთად და სანდროს სწრაფად მიჰყავს მანკანა საავადმყოფოში, ჩვენც სწრაფად ვიცვლით და ანასტასიას მანკნით მივდივართ. ექიმი ამბობს რომ კომაშია და დროა საჭირო, ნინა გამაყრუებლად კივის და გული მისდის, ჩემი მშობლები მასთან მიდიან და ექიმების ხმები მესმის რომლებსაც ნინა პალატაში შეჰყავთ. ორი დღის შემდეგ ანასტასია იღვიძებს, თუმცა ის ანასტასიას მხოლოდ გარეგნულად ჰგაქვს. ყოველდღე ვცდილობდით მე ბეკა, სანდრო, საბა და ტყუპები ანასტასიას გამხიარულებას და გონზე მოსვლას თუმცა ამაოდ. ეს ორი თვე ჯოჯოხეთი გამოვიარეთ, ყოველმა ჩვენთაგანმა. ანასტასიას ტკივი ჩვენი ტკივკლიც იყო. მეორე დღეს, ბეკას ხმა მესმის როგორ ეუბნება მამას ანასტასიასთან მივდივარო, მამაც ამშვიდებს და თხოვს დამშვიდებული შევიდეს. - ბეკა წაგიყვან, გარეთ დაგელოდები თავიდან ვეწინააღმდეგები მაგრამ მაინც ჩემსას ვიტან, არ მინდა ანასტასიას დანახვის შემდეგ მარტო დარჩეს. ფსიქიატრილში მისუები უკვე ბეკას სახე ერევა და თეთრდება, ვეუბნები არ შემოვალ გარეთ დაგელოდები თქო, პატარა მინაში ჩანს ბეკა როგორ ფრთხილად უახლოვდება ანასტასიას რომელიც საწოლზე უძრავად ზის და სივრცეში იყურება. ბეკა მის წინ იმუხლება და სახეზე ეფერება, თხოვს დამელაპარაკე შენი მხმის გაგონება მენატრებაო, ტირიკს იწყებს და ანასტასიას ხელებს კოცნის, თავს ვწევ აღარ შემიძლია ამდენი ტანჯვა. ბეკასხმა მესმის - ანასტასია, დამიბრუნდი გთხოვ. ხელი მომკიდე ისევ სიჩუმე როგორც ყოველთვის. უკვე ბეკას ხმამაღალი ლაპარაკი მესმის და სწრაფად ვბრუნდები, ხელები ანასტასიას მხრებზე აქვს მოკიდებული და ანჯღრევს - ის მოკვდაა, სიკვდილი გინდა? კარგი მოდი ორივემ ერთად მოვიკლათ თავი!! საერთოდ გკიდივარ და არ გეცოდები ხო? უგულო ხარ! შევდივარ და ბეკას გამოყვანას ვცდილობ, ექიმები შემოდიან და ბეკას მკაცრად ეუბნებინ გადიო, რამოდენიმე წამში ანასტასიას გამყინავი კივილი გვესმის, რომელიც რამოდენიმე წამში წყდება. *** ბეკას წასვლის შემდეგ ვენაში ნემსი გამიკეთეს, გავითიშე. ვხვდები რომ დიდი ხანი ვიყავი გათიშული რადგან პატარა ფანჯრიდან ვარსკვავებს ვხედავ. არ ვიცი რა მჭირს... საკუთარ თავს ვეკითხები ხოლმე, მართლა გიჟი ვარ? გავიგე მდინარიდან როგორც ამომიყვანა ბეკამ, პალატაში ნინას უყვებოდა ელენა ალბათ ეგონათ მეძინა. თავიდან ამ პატარა ოთახში მარტოობის მეშინოდა, ღამე საბნის ქვეშ ვიმალებოდი. ორი თვეა არანაირი ხმა და კისკისი არ გამიგონია. რატომ არ ვიღებდი ხმას? მეშინოდა რომ ყველაფერი თავიდან დაიწყებოდა. თუმცა აღარ შემიძლია, აღარ შემიძლია ბეკას ვუყურო როგორ მემუდარება და უგულო ხარო მეუბნება, დედას ელენას ტირილს. გული მტკივა და აღარ ვიცი რა გავაკეთო. კომიდან რომ გამოვედი მეგონა მკვდარი ვიყავი, თუმცა თვალების გახელა და მამას ნამტირალები თვალებკს დანახვა ერთი იყო, გული დამეწვა და ვერაფრის თქმა რომ ვერ მოვახერხე უბრალლდ ხმას აღარ ვიღებდი, ერთადერთი სიტყვა წამომცდებოდა ხოლმე ხმამაღლა კისკისი. ანასტასია შენ რა გიჟი ხარ? ვუმეორებდი საკუთარ თავს. ასე გაგრძელება აღარ შემეძლო - აქ არის ვინმეეე? - გავძახე პატარა კარის მინიდან ექთნებს, ერთ-ერთი გოგო გაშტერებული მიახოვდება, მე ხომ თვენახევარზე მეტია ხმა არ ამომიღია - რა? ვერ... - სახლში მინდა, მამას უნდა დავურეკო ტელეფონი მომეცით - თქვენ სახლში ვერ წახვალთ, ესეთ მდგომარეობაში ვერსად გაგიშვებთ - მამა დამალაპარაკეთ ახლავე თორემ გეფიცებით აქაურობას გადავდგამ - კი მაგრამ... - ტელეფონი მომეცით... - გოგონა აკანკალებული ხელით მაწვდის ტელეფონს, მამას ნომერს ვკრიბავ და ორი ზარის შემდეგ მპასუხობს - მამა? - ანასტასია? კი მაგრამ... - სად ხარ მამა? - მე..მე - მომაკითხე და აქედან წამიყვანე სასწრაფოდ! მამა ათ წუთში მოდის, ფეხის ხმა მესმის სწრაფი შემდეგ კარები იღება და ოთახში მამა შემოდის, მეხუტება და ცდილობს გაარკვიოს რა მოხდა ან რა შეიცვალა ჩემში - შვილო შეენ - კარგად ვარ მა, მაპატიე გთხოვვ. მაპატიე - ვეხუტები და ორივე ვტირით - ესეიგი დაბრუნდი? - დავბრუნდი. - დედას უნდა დავურეკო - არაა, სიურპრიზი მოვუწყოთ. მაგრამ ორი საათი ვინ გამოგვიშვა? სანამ პირადმა ექიმმა ბოლომდე არ დამკითხა მანამ არ მოისვენა და არ დამრთო უფლება სახლში წავსულიყავი, კვირაში ორჯერ ისევ მომიწევდა მასთან სწუმრობა. მანქანაში წინ მამას გვერდით ვზივარ და მისკენ ვარ გადაბრუნებული, ბედნიერი სახე აქვს. მამაჩემი ისევ ისეთი სიმპათიურია როგორიც ადრე, სახეზე ხელს ვუსმევ და ხელზე ვკოცნი. სახლთან ჩერდება მანკანა, ჩემს ფანჯარაში შუქია ანთებული. ყველაფერი ისე მომნატრებია გული მიწუხს სიხარულისგან, სწრაფად ვაღებთ კარებს მაგრამ დედა არსად ჩანს, მამა ეძახის მაგრამ არავინ პასუხობს... სამზარეულოში მზვანე ფურცელია მიკრული " ელენთან ვარ, მწვანე ჩაი მინდოდა და მალე დავბრუნდები" მეღიმება და ჩემს ოთახში ავდივარ, თაბრუ მეხვევა ალბათ წამლების ზემოქმედების ქვეშ ვარ ისევ. ოთახის კარს ვაღებ, ჩემს ლოგინზე ბეკა წევს და თვალები აქვთ დახუჭული, ფეხის ხმაზე თვალებს ახელს და მიყურებს, გიჟივით ვარდება ლოგინიდან და შეშლილი სახით მიყურებს - ანასტასია? - მაპატია, მაპატია გთხოვ - მისკენ გავრბივარ და მთელი ძალით ვეხუტები ორივე ვტირით და ბეკა მთელ სახეს მიკოცნის - დამიბრუნდი? - დაგიბრუნდი. ალბათ ოცი წუთი მაინც ვიყავით ესე ჩახუტრბულები, დედას ხმა რომ გავიგონე მოვედიო. სიხარულით გული ამევსო ბეკას ხელი მოვკიდე და პირველ სართულზე სირბილით ჩავედი, დედას და ელენას ერთად დანახვამ ჩემი იმდენად დიდი ბედნიერება და სიხარული გამოიწვია მეგონა ბედნიერებით გავგიჟდებოდი - ღმერთო მელანდებაა ელენა შეხედე! - ნინა გაფითრებული მიყურებს და გული მისდის. ათ წუთში ფხიზლდება და როდესაც ელენაც და ნინაც იჯერებს რომ ნამდვილად დავბრუნდი, ვეხვეწები ექიმს დავურეკოთ - არა, არარის საჭირო. - რა როგორ არარის დედა, ეხლავე დავრეკავ...მამა ტელეფონი - არ გინდათ, ჰორმონების ბრალია, იოლი არარის ტყუპების მუცელში ყოლა. ორი ბავშვს ეხუმრებით? - მე მამა, ელენა და ბეკა ვშეშდებით. მომესმა? რაააო? - დე რა? - ორსულად ვარ, სამი თვის და ტყპებს ველოდები. იმდენად დიდ სიხარულს ვგრძნობ რომ დედას ვეხუტები სანამ მამა არ ყვირის მიმიშვითო, მამას დედა ხელში აჰყავს და ჰაერში ატრიალებს. აქ ყველა ბედნიერია, ყველა. ბათუმი, 6 თვის შემდეგ. - ხელი მომკიდე - ბეკა ზღვის ნაპირზე მაჯენს და მზის ჩასვლის მოლოდინში კანკალებს. - ჯერ ადრეა - ხელზე ვკოცნი და თავს ვადებ. არ ვიცი ყველაფერმა კარგად იმოქმედა ჩემზე, დედას მუცლის უდიდესად გაზრდამ, ბეკას სიყვარულმა, ელენამ ზოგადად ქართველიშვილებმა, სანდრომ და საბამ, ტყუპებმა. ყველა ერთ სასწუმროში ვართ, ექვსი თვეა არანაირი ხმა არ გამიგონია, თითქმის ყოველ დღე დავდიოდო ლილიკოს სასაფლაოზე, ყველაფერს ვუყვებოდი, სულ ჩუმადაც ვიჯექი ხოლმე მაგრამ ჩემს დას ჩემი უთქმელადაც ესმის რათქმაუნდა. ნინა დიდი მუცლით, ხელში გვირლებით მართვევინებდა მის სასაფლაოს და ორივე ერთად ვბრუნდებოდით სახლში. დღეც ის დღეა, ის დრო და საათები როდესაც ლილიკომ დამტოვა. მაგრამ ის ყოველთვის აქ არის, ჩემს გულში. მას ყოველთვის მუდამ თან ვატარებ. ბეკას უფრო მჭიდროთ ვეხუტები - უკვე მესამე კურსზე ხარ, კიდევ ერთი წელი მოვითბინო? - ერთი წელიც, ელენა და მია უკვე სერიოზულად არიან ერთად. გული მწყდება ორი თვით ნიუ-იორკში რომ მიდიან - დამშვვიდი, ხომ არ დაგავიწყდა რომ დას და ძმას ელოდები. ცოტა წამოიზარდნონ და ჩვენც წავიდეთ შემდეგ - ბეკა... - ჰო - მიხარია რომ არსებობ. - მეც ხომ იცი? აი მზე ჩადის - მზის ჩამავალი სხივები ჩემს იასამნისფერ ყელსაბამს ანათებს, ხელს ვუსმევ შემდეგ ბეკას ვკოცნი და ვეხუტები - სამუდამოდ? - სამუდამოდ. ტელეფინი რეკავს ელენაა - ანასტასიაა! ნინამ წ....ბი დაღვარაა - რააა? - სწრაფად მოდით, ექიმმა ანასტასიას კითხულობსო. ვთიშავ და ბეკას სიცილით ვეუბნები - მე მშობიარობას არ დავესწრები, თორემ გეფცები შვილს ვერ ეღირსები! ბეკა ხელს მკიდებს და სწრაფად გავრბივართ და სად მივდივართ? იქ სადაც სიცოცხლეა, სადაც ბედნიერება და ოჯახია. კვლავ სიცოცხლე მინდა! ბეკას ხელს ვუჭერ და 11 წის შემდეგ ჩემი ოჯახის შემვსები არსებებისკენ გავრბივარ. |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
