სინათლის სიჩქარით ჩარბიან ჩემ წინ მოგონებები მაგრამ არა ჩემი ვხედავ როგორ გამოიყურებიან ვამპირები როგორ იწვიან როგორ ვწვავ მე მაგრამ არ ვარ ეს მე! სხვის სხეულში ვარ
ვხედავ როგორ გარდაიქმნებიან ვამპირები და სისხლი ყველაგან სისხლი დამწვარი ჩონჩხად ქცეული ჩონჩხები ვიღაც ჯერ კიდევ იწვის და განწირული ყვირის და აი ის დიდი პრჭყალებით ეშცებით წითლად მოელვარე თვალებით თუმცა მოგონება წყდება უკნიდან რაღაც ხდება დაბლა ვიყურები და ახლა ვხედავ ვიღაცის ხელს რომელსაც გული უჭიდავს თუმცა არა ჩემი
სხვაგან გადავდივარ ბიჭი დგას მომხიბვლელი შუასაუკუნეების ჩაცმულობით ცისფერი თვალები ლამაზად უელავს მთვარის შუქცე შავი პრიალა თმები ლამაზად აქვს გადავარცხბილი უკან და მე მიყურებს უფროსწორად მას!
-არ მინდა რამე დაგიშავო გთხოვ წადი
-ძმაო რატომ აკეთებ ამას?
-არ მაქვს სხვა გზა გესმის?
-მის ძაღლად იქეცი
-წადი
იწყებს ყვირილს და წამში იქცევა ურჩხულად დიდი ეშცები, დაბერილი კუნთები, პრჭყალები შეცვლილი სახის ნაკვთები
-ლუციფერის შექმნილო ძაღლო
სიძულვილით ამბობს და უკან იწყებს სვლას თითოეული ბრძოლის ილეთი ცეცხლის მართვა ყველაფერი ჩემში ჯდება და წამში ვითვისებ თითოეულ მოგონებას ვინახავ თითოეული გოგოს ბრძოლის თუ ლაპარაკის სცენა თითოეული მონადირის მოგონება ჩემში იწყებს ცხოვრებას
-შენ ამაზე მეტი შეგიძლია!
ბოლოსღა მესმის ეს ხმა და ხალიჩაზე გართხმული გველნაკბენივით ვხტები თვალები იმხელაზე მქონდა გადიდებული მეგონა ამომივარდებოდა
-მე ამაზე მეტი შემიძლია
-ლიკა
წამებში იწყო ჩემში არსებულმა პიროვნებამ შეცვლა ვგრძნობდი აღარ ვიყავი ძველი ნია ეს მოგონებები ყველაფერს ცვლიდა მე ავტომატურად მცვლიდა! თითოეულის საიდუმლოს ცოდნა ყველაფერს ძირ ფესვუანად ცვლიდა მაგრამ იყო თუ არა ეს კარგი? მე დავიფიცე რომ ვიქნებოდი ის ვინც ვარ მაგრამ ვარ კი?
-გისმენ!
-წამომყევი!
-ჩემში თითქოს ყველა მონადირე ცხოვრობდა და თითოეული რაღაცას მასწავლიდა და მარიგებდა
-მათ თქვეს რომ მე მათზე მეტი შემიძლია ჯობს ახლავ დავიმორჩილო და შევიცნო ძალები ჯერ არ ღირს გამოჩენა
-ვაუ რა დაგემართა წამში ბრძები ქალივით დაიწყე ლაპარაკი
-ჩემი მისია გავაანალიზე
-რაა? ყოჩაღ!
დაბნეული წამომყვა უკან და ბლუყუნს მოყვა
-შენ ვერ გავიგე მაინც რის გაკეთებას აპირებ?
-ერთიანად ამოვწვავ ჯოჯოხეთის ცეცხლში!
-შენ ის ნია არ ხარ რომელიც გავიცანი
წარბებს კრავს და მაჩერდება
-მეთვითონაც არ ვიცი ვინ ვარ ახლა უბრალოდ ვიცი რა და როგორ უნდა გავაკეთო უბრალოდ ვგრძნობ რომ ეს საჭიროა
-სად მივდივართ?
შესასვლელში შევდივარ მოჩვენებებს არ ვიმჩნევ ბავშვები აქ არ არიან ბუხარში ვყობ ხელს და ერთ ერთ მარმარილოს ქვას ვაწვები და ბუხარიც ორად იყოფა ნაკვერჩხალს გვერდს ვუვლი და დამტვერილ ოთახში შევდივარ ლიკაც ფეხდაფეხ მომყვება
-სავარჯიშოა
-ოჰოო მშვილდისრები ნახე რამდენია ეს რა იარაღია? საიდან
პირ დაღებული კითხულობს
-ძალიააან ძველი მოდელია
ტუჩის გვერდს ვტეხავ და იარაღს ხელში ვათამაშებ
მოულოდნელად გამოვარდნილ თივის თოჯინას ვესვრი მაგრამ არ ისვრის
-მოკვდი
ლიკა მხიარულად მიკაკლავს
-ასეთი ძველი იარაღისგან რას ველოდი
ტუჩს ვიბზუებ და მშვილდისრებისკენ ვიხრები
-მიდი მიდი გახარებული მიკრავს ტაშს და მანიშნებს გაისროლეო
მეც ვქაჩავ ჩემკერ და წამში ისარი ლიკას თავში გადის და ბოძს ერჭობა
-მე მკლავდი?
-ისროლეო და
-კაი
ირგვლივ ვიხედები ხმალი და კიდევ რაღაც საბრძოლო ნივთები დევს მაგრამ ეს სავარჯიშო არ გამომადგება ძველი აბლაბუდებით სავსე და ...ძალიან ძველია! მე რაღაც უფრო თანამედროვე მესაჭიროება
-ვარჯისზე ქალაქში ჩასვლისას ვიფიქრებ წარბშეკრული ვამბობ
-ნამდვილად ასე ჯობია
ლიკაც მეთანხმება
-კაი მიდი დაზვერე ტერიტორია და მითხარი რა სიტუაციაა გარეთ
-არის სერ!
ხელი შუბლთან მიაქვს შემდეგ კი კედელში უჩინარდება
მალევე მოდის
-არცერთი ჯარისკაცი შეინიშნება სერ შეგიძლია გახვიდეთ ხო მართლა როგორ უნდა გახვიდე?
ოთხ კედელს თვალს ავლებს
მე კი მარცხენა კედელს ვუახლოვდები ხელების ფათურს ვიწყებ და როგორცკი გაჩხრაკუნების ხმა მესმის გახარებული ვყვირი
-ესეც ასე ვიცოდი ნუუ
მერე მახსენდება საიდან ვიცოდი და ვშოშმინდები
-კითხვები კითხვები ოხ რამდენი კითხვა მაწუხებს იცი?
-ვიცი
-მერე?
-მერე!
ვუღიმი და ითახისკენ ვიღებ გეზს ის კი ადგილას შეშდება და აღარც იძვრის
ოთახთან მიახლოებისთანავე შორიდან დაჭერილი ხმაური ძლიერდება და მალევე ვარჩევ ბავშვების ჩხუბის ხმას ჩემ ოთახში!
-აქ რა ხდება?
წარბ აწეული ვაღებ კარებს
-სად იყავი?
მაშინვე მახლის მარი კითხვას
-გავისეირნე
არ ვიბნევი!
-ააჰ ახლა სწორედ მაგაზე ვსაუბრობდით გვინდა რომ ტყეში გავისეირნოთ
გახარებული ამბობს ნინი და მალევე მის გვერდით მისი სატრფო ჩნდება
-ნია არ დაუშვა რომ ტყეში შევიდნენ იქ ვამპირები არიან დასახლებულნი ზოგიერთი ოჯახი ძალიან საშიშია!
-არა!
მოულოდნელად ვყვირი და ყველას წამშივე აშრებათ ღიმილი სახეზე
-მისმინეთ გარეთ რომ ვიყავი ძაან არ გავსულვარ და ისე ახლოდან მესმოდა მგლების ყმუილი შემდეგ თითქოს რაღაც მომდევდაო და სახლში ისეთი შემოვვარდი გთხოვთ არ ღირს ძალიან საშიშია
-აქ მგლები არ არიან
წარბშეკრული ამბობს მარი
-დამიჯერეთ არიან ძალიან საშიშია არ გვინდა რაა
-კარგი ხო
-მაშინ რამე გავაკეთოთ რაა!
-მოდი ეეე სულები გამოვიძახოთ!
გახარებული ეკვეხება ნიკა
-ხო ჩვენ შემთხვევით სულების დაფა ვიპოვეთ!
ამ სიტყვებზე კი წამში ცოცხლდება ჩემში უცხო მოგონება როგორ იძახებენ გოგოები სულს და როგორი კრახით სრულდება ეს ყველაფერი
თითოეულის სიკვდილით!
-არა!
ისე მოულოდნელად ვყვირი რომ გოგოები შიშისგან ხტებიან
-რა გჭირს ნია დღეეს?
თვალებ მოჭუტული კითხულობს მარი
-კიდე ცუდი სიზმარი გესიზმრა?
-კი მოდი დავლიოთ
-სულ დალევაში ხომ არ გავლევთ კვირას?
-კარგი მოდი სხვენი დავათვალოეროთ
წამებში გარბის მოგონებები თვალწინ თუ როგორ კეტავს ერთერთი მომადირე სხვენში ავ სულს!
საშიში უნდა იყოს!
-მაგაზე უკეთესი
ვიძახი უცებ მაგრამ თავში არაფერი მომდის აზრად
-რა?
-აამ
-სარდაფში ჩადით ბევრ უძველეს ნივთს ნახავ უკან ატუზული ლიკა სახარბიელო ინფორმაციას მაწვდის
-მართალიააა ხო სარდაფში ჩავიდეთ იქ უფრო საინტერესო რაღაცეებია
-საიდან იცი?
-მენდეთ
სანდომიანად ვიკრიჭები და სარდაფისკენ ვუძღვები ბავშვებს
გახარებული რადგან ვხვდები რომ რატომღაც დიდად არ შევცვლივარ
-მადლობ
ჩუმად ვჩურჩულებ გვერდით მდგომი ლიკას საყურადღებოდ
სარდაფის კარს ხელის ბიძგით ვაღებ და ისიც ჭრიალით ეჯახება კედელს
-არაფერი ჩანს
-ჰა ფარნები სანთლები არაფერი წამოიყოლეთ?
როდესაც მათ უარყოფით სახეებს ვხედავ თვალებს ვატრიალებ და ყველას ვუყვავებ
-რას დგახართ მალე მოიტანეთ
-შენ რა წითელი გოჭი ხარ აქ რომ დარჩე?
მარი მეპასუხება მეც წარბ ააწეული ვუბრუნებ პასუხს
-მერე ვინ თქვა რომ აქ ვრჩები?
მაგრამ როგორცკი მიდიან სანთლების მოსატანად ფეხსაც არ ვიცვლი გაუნძრევლად ვრჩები ადგილას და ახლა ვამჩნევ რომ ლიკა გამქრალიყო
-მისმინე ნია იქ არაფერს შეეხო!
მალევე ჩნდება ჩემს უკან ნინის სატრფო და გულსაც მიხეთქავს
-რატომ? გულზე ხელ დადებული ვპასუხობ
-მოხუცები ლაპარაკობდნენ რომ შენ მონადირეთა მეხსიერება გადმოგეცა მაგრამ არა სრულად უფროსწორად როგორც გავიგე სრულად მაგრამ უმეტესობა შენს ქვეცნობიერში მიმალულია იმ შემთხვევაში გახსენებენ თავს როდესაც რამე მათთვის ცნობილთან გაქვს საქმე და იქ არსებულ ნივთებთან შეხება თითოეულ მოგონებას ამოგიტივტივებს რაც მაგ ნივთთან გადახდენიათ შენნაირებს და ფიქრობენ რომ გადაიწვები
ანუ შენ ჯერ კიდევ შეუგუებელი ადამიანური ტვინი გაქვს და ვერ გაუძლებ
უკვე შეშინებული ყვა აკაანკალებული ვუბრუნებ პასუხს ისე რომ მე არც კი მესმის
“გადაიწვები” ღმერთო რას მეღადავები? ამდენი დრო დაგჭირდა ჩემ შესაქმნელად და ასე მალე მომკლავ? გამორიცხულია კარგი რაა შეუძლებელია
საკუთარ თავს ვარწმუნებდი რომ არ მოვკვდებოდი და წარმატებას სრულყოფილად მივაღწევდი ლუკა რომ არ ჩამჩროდა
-აბა წავიდეთ
შიგნით ფანრებითა და სანთლებით შეიარაღებულნი შევიდნენ მე კი მათ უკან ავედევნე ნელა მივდიოდით და ნელა ჩნდებოდა ამოუცნობი და ნაცნობი ნივთებიც
აბჯრები, რკინის ჭურჭლები, პორტრეტები, შუბები და ბევრი რამ
რაც უფრო წინ მივდიოდით მით უფრო მრავლდებოდა ნივთები ბავშვები აღფთოვანებას გამოხატავდნენ იცინოდნენ ეძებდნენ და აკვირდებოდნენ სხვადასხვა ნივთს მე კი ვცდილობდი არაფერს შევხებოდი იმდენად ვიყავი ამ “მისიაზე” ჩაფიქრებული რომ ვერც კი შევნიშნე როგორ გადმომიგდო ხუმრობით ნიკამ რკინის “ქუდი” რომელიც ჯავშანზე იყო მიმაგრებული და ძლივს აეძრო
მეც ვეცადე ამეცილებინა დაჭერის ნაცვლად უკან წავიწიე მაგრამ ფეხი რაღაცას გამოვკარი და რახა რუხებში გადავეშვი
როგორც კი რაღაც ცივის შეხება ვიგრძენი ელვის სისწრაფით დაიწყეს მოგონებებმა თვალ წინ გარბენა მას სხვა და სხვა ცვლიდა შუბის, ჯავშნის, კოვზის, ხის სავარჯიშო ხმლის და სხვა უამრავი
ვგრძნობდი როგორ მიწევდა ტემპერატურა თითქოსდა თავი აფეთქდებაო ვიცოდი ზედმეტად ბევრი ნივთი და მოგონება იყო რომელიც ჯერ კიდევ უნდა მენახა ვგრძნობდი ჩემი საქმე ცუდად იყო მაგრამ ერთი რამ ზუსტად ვიცოდი
ჯერ არ იყო ჩემი დრო!

კარგით ესე იგი შემდეგში მოვლენები ისე ვითარდება რომ ნაკლები საუბარი თავისთავად იქნება რაც შეეხება სასვენ ნიშნებს ბოდიშით არასდროს მიყვარდა მათი წერა არ ვარ მიჩვეული რის გამოც ქართულის საკონტროლოებშიც მაკლებდნენ ნიშანს მაგრამ შევეცდები ნელ-ნელა გამოვასწორო წინასწარ გაფრთხილებთ კიდევ რამოდენიმე თავიც იქნება მაგარი გაუმართავი თუმცა ბოლომდე ეგრე იქნება რაღაც მაინც ეკლდება ???????????? როდი იყო სრულყოფილებას ვქმნიდი ხოდა წინასწარ იცოდეთ!



მოგონებების ჩამრთავებასთან ერთად ტკივილმა უფრო იმატა ვერ ვიტყვა რა მტკიოდა ანდაც თუ საერთოდ მტკიოდა, უბრალოდ რაღაც გრძნობა არ მასვენებდა არ ვიცოდი ეს რა იყო მაგრამ ამ ყველაფერს ერთიანად სითეთრე წყვეტდა!
თეთრი მბზინავი კედლები თითქოს ყველაფერს პრჭყვიალები დააყარესო თვალიერებას რომ მოვრჩი და თეთრი კედლების მერი ვერაფერი დავლანდე შემდეგ გავაანალოზე რომ ნამდვილად არ ვიდექი რადგან ზურკს რაღაც საშინლად ცივი მიწვავდა,
მიწვავდა? დიახ საორედაც ასე იყო საშინელმა გაურკვევლობამ შემიპყრო და დაბლიდან ისე სწრაფად წამოვხტი მეც კი გამიკვირდა ზურგის მოფერების შემდეგ მოჭუტული თვალებით მოვავლე თვალი არე მარეს
დერეფანი იყო თეთრი აქაიქა ოქროსფერიც დაჰკრავდა პრჭყვიალა დერეფანი
არ მჯერა! ნუთუ მოვკვდი? რატომ ვარ სამითხეში? აქ არ უნდა ვიყო არა არა მე რა მომკლავს? კარგით რაა
სასოწარკვეთილი მივუყვები დერეფანს თითქოსდა დაუსრულებელიაო არაფერია ირგვლივ მხოლოდ ოქროსფერი თეთრი და უსასრულობა,
უკვე სირბილზე გადავდივარ მივრბივარ მაგრამ რატომ?
იმედი? ალბათ მაგიტომ იმედი მაქვს! მაგრამ ხომ ვიცი უსასრულობაში დასასრულს ვერ მივაგნებ ეს უბრალოდ შეუძლებელია ლოგიკურად წარმოიდგენელია! მაგრამ ეს იმედი, ჰაჰ რას არ გაგალეთებინებს
-არ გესმის ნია!
ხმა ოხ ეს სანატრელი ბოხი მკაცრი ხმა
-შენ ყველას იმედი ხარ! შენ არც კი გაგიაზრებია შენი მისია!
რაღაც დაბრახუნების ხმა ყრუდ აღწევს ჩემამდე და დაბლა დაღლილი და ანერვიულებული ვეცემი
-ნია! შენ შეგიძლია ბოროტების განადგურება მაგრამ არც კი ინდომებ, ფიქრობ, მოქმედებ!
ოფლი წურწურით ჩამომდის სახეზე და ვგრძნობ როგორ მემღვრება თვალები და ჩემდა მოულოდნელად ხმას ვიღებ
-მე? მარტო! სრულიად მარტო ასობით ვამპირთან?
უსასრულობაში ვიწყებ ხელების ქნევას
-ნია ყველაფერს ვერ მიიღებ რაღაცეების გასარკვევად შენ თვითონაც უნდა იშრომო, მოინდომო და იბრძოლო ყველაფერი ადვილი ვერ იქნება!
-მე ვითხოვე ეს ყველაფერი? იქნებ გეკითხათ მინდოდა თუ არა ეს ყოველივე? იქნებ ნოემალური ცხოვრება მსურდა? არც კი გიფიქრიათ არა?
ცრემლები ნელ მელა ნამავნენ ლოყებს და ყელს ჩაუყვებოდნენ თუმცა მე ვერც კი ვგრძნობდი
-ეს თვითონვე ისურვე!
მოულოდნელად ჰაერს საშინლად მკაცრი ხმა ხანჯლივით ჭრის და ქვეცნობიერამდე მალევე აღწევს გასაკვირი არც არის რომ ეს ყოველივე მაკვირვებს ის ისაა კითხვა უნდა დავსვა რომ შუბლზე რაღაც მეტაკება და უკან გათიშული ვეცემი
-ლორანდა დარწმუნებული ხარ რომ ეს გინდა?
ჩემ წინ ქერა ულამაზესი ყმაწვილი დგას ოქროს ჯავშანში გამოწყობილი
-კი მინდა!
-შენი სული მრავალ წელს იმოგზაურებს სასურველის ძებნაში შენ არ გემახსივრება ეს ყოველივე მაგრამ დაგრჩება რწმენა! რომელიც შენ სულს ბედისწერამდე მიიყვანს!
-დაე ყოველივე მათგანი ჯოჯოხეთის ცეცხლში დაიწვას!
საკუთარ თავს გარედან ვუყურებ ლურჯი გლეხური შუასაუკუნეების კაბა მაცვია თმები გრძელი და სწორი ზურგზე მაქვს ჩამოშლილი და მას ვესაუბრები, ეს ყოველივე კი ისეთი დაუჯერებელია თვალს ვავლებ ოქროსფერ დერეფანს და ყველაფერი უჩინარდება
-გააცნობიერე ნია ყველაფერი ისწავლე! და ყველაფერს გაიგებ
ირწმუნე! და ყველაფერი მოგეცემა!
სითეთრეს უკუნითი სიბნელე ცვლის თუმც ვის ადარდებს ამ წუთას საკუთარ თავში ვარ დაკარგული ვერ ვიგებ, ვაზროვნებ
ამავდროულად კი ყველაფერს ვხარშავ ვფიქრობ მაგრამ ეს ყველაფერი თითქოს ხმა ჩამხშობი ფანჯრის იქით აქეთ კი მე მომუნტულუ პატარა გოგოსავით შეშინებული! ნუთუ საკუთარი ბედისწერის მეშინია?
არ უნდა მეშინოდეს!
არ ვარ მე პატარა სუსტი გოგო
იფიქრე, ისწავლე, ირწმუნე და ყველაფერი მოვეცემა!
გასაგებია!
თვალების გახელისას ოთხ სახეს ვხედავ როდესაც მხედავენ წივილს იწყებენ რაღაცეებს მეუბნებიან მაგრამ არ მესმის მხოლოდ ერთ რამეზე ვფიქრობ რა მოხდება როდესაც ჩემ შესახებ შეიტყობენ? რა მოხდება როდესაც ჩემი ახლობლების შესახებ გაიგებენ?
მათ მე საფრთხეს შევუქმნი ხოლო ისინი გზას გამიმრუდებენ
ჩემი სიყვარული მათთვის დამღუპელი იქნება ისევე როგორც ჩემთვის ამიტომ გავუძლებ! და გავძლიერდები ამას გადავიტან ეს ხომ მათი კეთილდღეობისთვსაა!
-ვინ ხართ? როგორც იქნა ხმას ვიღებ და წარბ შეკრული ვაკვირდები ოთხივეს “უცნობ” სახეს


შემდეგ თავებში იქნება ბრძოლა პირველი მკვლელობა და შევეცდები მალევე შევახვედრო მის პირველ და ვეჭვობ უკანასკნელ სიყვარულს შემდეგი თავი დიდი იქნება
ბოდიშით რაღაც პრობლემები შემექმნა გუშინ ატვირთვასთან დაკავშირებით ამიტომ ორ თავს ვდებ