სარკეში ჩემ თავს კარგად ვათვალიერებ წვრილი წელი, შხვართი ფეხები, ხორბლისფერი კანი, კურნოსა ცხვირი, მოცისფრო თვალები და მხრამდე მოქერო თმები,
ჯამში ცუდი გარეგნობა ნამდვილად არ მაქვს პირიქით საკმაოდ ლამაზად გამოვიყურები ტანზე წითელ ჰუდს, შავ შარვალს, ბოტასებს და ტყავის შემოსაცმელს ვიცმევ კვირა-ნახევარი გავიდა რაც სავანდმყოფოდან გამომწერეს, ტყის სახლში არ ვყოფილვარ და მეგობრებს არ დავლაპარაკებივარ მას შემდეგ ექიმიც კი ვერ ხსნიდა ამას თუმცა არც დამიკარგავს კარგა ხანს ცდილობდნენ რამე გაეხსენებინათ ჩემთვის მაგრამ, შეიძლება უკვე დანებდნენ კიდეც არ ვიცი მაგრამ მარტობა დიდად არ მხიბლავდა, კვირა ნახევარი ვვარჯიშობდი ილეთებს ვიღდგენდი მწრთვნელიც კი მოვსვი მიწაზე კვირა ნახევარში გამოვცოცხლდი ჯოხით დავიწყე ვარჯიში და სამი დღის წინ მიგნებულ მშვილდისრის სკოლის სასწავლ გაკვეთილებზე შევედი ერთი გაკვეთილიც კი საკმარისი აღმოჩდა ყველაფრის გასახსენებლად და კუნთების გასავარჯიშებლად მაშინვე ძნელ ეტაპზე გადამსვა, თუმცა მანამდე ერთი კვირა ყველაფრიდან დავეთხოვე, ინსტიტუტში არც კი მივსულვარ ნამდვილად არ მცხელა სამხატვრო ფაკულტეტისთვის ახლა უკვე ჩემს BMW-ეში ვზივარ რომელიც ორი წლის წინ ბიძამ მაჩუქა
რატომღაც მახარებდა ის ფაქტი რომ მშობლები გარდაცვლილი მყავდა, რადგან ზედმეტი პრობლემები შემექმნებოდა ასევე მაინც საჭიროა პიროვნების შეცვლა ნია ქურდოვანიძეს გაქრობა!
რამოდენიმე საათში მივადექი ტყის სახლს ბავშვებს უკვე სახლი დაეცალათ და კარებიც ჩაეკეტათ, მეც აღარ მოვუნდი დიდი ხანი საკეტის ჯაჯგურს უკან დავიხიე და ფეხი ძლიერად მივარტყი, საკეტიც სიძველის გამო მალევე გატყდა და კარი ჭრიალით მიეჯახა კედელს,
ისევ ის სიბნელე თითქმის არაფერი ჩანდა მაგრამ როგორ შეიძლება არ დაენახა ადამიანს ლიკას გაცისკროვნებული სახე? რომელიც ახლა ჩემკენ მოქროდა მაგრამ მაინც ვერ ჩამეხუტებოდა
-ოხ ისე ვინერვიულე სავადმყოფოში რომ გაგაქანეს მევთქვი დასრულდა, დაგვერხათქო
გაიცინა
-ჯერ ადრეა ლიკა არ დამდგარა ჩემი სიკვდილის დრო ნუ გეშინია თუმცა ადრე თუ გვიან მეც მელოდება ეგ,
მოკლედ რისთვის მოვედი ხომ არ იცი როგორ მივაგნო მათ?
-ვის? შექერიენს?
-კი
-მას ვერ მიაგნებ საუკუნეებია არავის უნახიაო იმალება მაგრამ მოხუცმა მაგ კითხვისთვის რაღაცეები დაგიტოვა სად დავდეო?
მოიცა გავიხსენო,
აა ხო ჩემს კაბინეტშიო მეორე უჯრაში
ჯიბიდან ტელეფონს ვიღებ ფანარს ვრთავს და მეორე სართულზე ავდივარ
-რომელია მისი კაბინეტი?
კარებებს ვეჯაჯგურები და როგორც კი ერთ-ერთი ჩაკეტილი მხვდება მაშინვე ვხვდები რომ ის უნდა იყოს, იმავე ილეთს ვიმეორებ რაც
შემოსვლისას და მეორე ცდაზე იღება, შიგნით სწრაფად შევდივარ და როდესაც უჯრებით სავსე კაბინეტი მხვდება პირს ვაღებ და ლიკას ვუყვირი
-კარგი რაა ნახე რამდენი უჯრაა გაიხსენე კონკრეტულად რის მეორე უჯრაშიო?
-გეფიცები მეტი არაფერი უთქვამს
ხელებს ჰაერში წევს
მეც ერთი ღრმად ამოვიოხრე და ფიქრი დავიწყე, ოთახს თვალი კარგად მოვავლე ერთი დიდი მაგიდა შუაში, მარჯვნივ და მარცხნივ კი ბევრ უჯრებიანი კარადები მაგიდის უკან პატარა ფანჯარა უნდა იყოს რომელიც დაფარულია,
ლოგიკურად თუ ვიფიქრებთ ის მასთან შედარებით ყველაზე ახლოს, მაგიდაში უნდა იყოს მაგიდას სწრაფად ვუახლოვდები და უჯრების ჩხრეკას ვიწყებ
პორველი, მეორე, მესამე, არაფერი შემდეგ კი ისევ თაროებს ვუბრუნდები
-ჩემი ოთახის მეორე უჯრაში
ჩემი ოთახის მეორე უჯრაში ტვინში ისევ და ისევ ვიმეორებ
-რათქმაუნდააა
უცბად აინთო ლამფუჭკა ტვინში კაბინეტიდან დიდი სიჩქარით მივქრივარ
ლიკაც ფეხდაფეხ მომყვება
-რა ხდება?
-ის კაბინეტია მან კი ოთახშიო რომელი ოთახია მისი, რომელში შედიოდა ხოლმე ხშირად?
-მგონი მანდ მარის ეძინა თუ ნინის
-გაიხსენე ნინი გრძელთმიანი შავგვრემანია მარი მოქერო შედარებით მოკლეთმიანი
-აა ხო ნინი იყო
უთქმელად გავემართე ნინის ოთახისკენ კარები ჭრიალით შევაღე, შუაში საწოლი იდგა გვერდებზე კი ტრუმბუჭკას ნაირი კარადები იქვე ტანსაცმლის ძველის ძველი კარადაც იდგა და დიდი სარკე ეკიდა ჯერ მარცხენა ტრუმბუჭკა ვნახე, მაგრამ ვერაფერი რომ ვერ მოვნახე მარჯვენას მივადექი, მთელი თაროები გადავჩხრიკე მაგრამ არაფერი იყო ისეთი რაც დამეხმარებოდა
როგორ გავიფიქრე რომ ეს მაინც იქნებოდა ადვილი?
ბოლოს დაღლილი და იმედ გადაწურული საწოლზე დავეხეთქე
-კარგი რაა ნებდები?
გვერდით ლიკა მიჯდება
-არსად არ არის ლიკუ იქნებ ნინიმ აიღო? ან თუნდაც გადააგდეს?
არ ვიცი!
თავს ვაქნევ და ხელებში ვრგავ
-ვაიმე რა უტვინო ვარ აშშშ
თავი ელვის სისწრაფით წამოვყავი
-რა იყო?
-ახლა გამახსენდა მეორე თაროს ქვემოთო
უეცრად საშინელი სიბრაზე და ამავდროულად მადლიერების გრძნობა მიპყრობს მაგრამ არაფერს ვეუბნები ან რა ვუთხრა? ვუყვირო აქამდე სად იყავი-თქო თუ მადლობები ვუხადო გახსენებისთვის?
ავტომატურად ვდგები საწოლიდან და მარჯვენა ტრუმბიჭკის მეორ უჯრის ქვემოთ ვიწყებ ხელების ფათურს თუმცა არაფერი რომ არ მხვდება ისევ მარცხენაზე გადავდივარ იქაც არაფერია
-ახლა გავგიჟდები აქ უნდა იყოს!!!!!!
ყვირილს ვიწყებ და საწოლზე გიჟივით ხტუნაობას არ ვწყვეტ, მაღლა ახტომისას კი გამოღებულ უჯრებს მოვკარი თვალი და რაღაც ცუდად მომხვდა რაღაც რიგზე ვერ იყო!
წყნარად წამოვჯექი შუაში და ორივეზე დაკვირვება დავიწყე, ერთი თითქოს დიდი იყო მეორე პატარა ხო ასე იყო მარცხენა დიდი მარჯვენა პატარა საწოლიდან ფართხა ფურთხით გადმოვდივარ, მარჯვენა უჯრას ვუახლოვდები და დებილივით ვაშტერდები
-ნია რას აკეთებ?
თითს ელვის სისწრაფით ვუწევ და ვანიშნებ გაჩუმდი-თქო
ქვემოთ! უჯრის ქვემოთ
-რათქმაუნდა
უჯრას ელვის სისწრაფით ვიღებ და საწოლისკენ მიმაქვს ვაყირავებ და ვცდილობ ფიცარი ამოვაგდო მაგრამ უშედეგოდ შემდეგ კი ისევ დაკვირვებას ვაგრძელებ, გვერდებზე ვავლებ ხელს არაფერია! რაღაც ხომ უნდა იყოს რომ გავაღო არა? რაღაც იქნება!ხელს ჰაერში ვიქნევ მობეზრების ნიშნად მაგრამ შემთხვევით უჯრის ერთ-ერთი ორნამენტისთვის მიხვდება მოულოდნელი ჩხაკუნიც მოჰყვება და ვალაა
-მიყვარხარ ღმერთო აღფთოვანებული ვადიდებ ღმერთს და უჯრის საიდუმლო ქვედა “უჯრას” ვაღებ
-ვინ წარმოიდგენდა ასეთები თუ იცოდნენ ძველად
აღტაცებული ავღნიშნავ და შიგნით არსებულ ერთადერთ ფურცელს ვიღებ
-via odoardo beccari 176A
ხმამაღლა ვკითხულობ და კითხვა მებადება
ეს რა ჯანდაბა?
ფურცელს ჯიბეში ვიდებ და სახლიდან სწრაფად გამოვდივარ, ჩემს მანქანაში ვჯდები და სახლისკენ ვიწყებ სვლას
კარებს როგორც კი ვაღებ გასაღებს მაგიდაზე ვისვრი ხოლო მე დივანზე ვებერტყები ჯიბიდან ფურცელს ვიღებ და ვაკვირდები
-მმმმმ იტალიური? ალბათ,
იქნებ ესპანური?
ჯიბიდან ტელეფონს გაჭირვებით ვიღებ და გუგლ თრანსლეითში იტალიურ ენას ვეძებ, დაყენებისა და ჩაწერის შემდეგ ქართულ თრანსლეითში
“მეშვეუბით იდოარდო ბეცარის” მიგდებს
-არა რამე ქუჩა ან ეგეთი იქნება უეჭველი
ქრომში ძრომიალის შემდეგ რომში არსებულ ქუჩას ვპოულობ
-146 ა სახლია ესე იგი ამ მისამართზე უნდა მივიდე და დამეხმრებიან, მოვდივარ იტალია!
ბარგის ჩალაგების, ბილეთების დაჯავშნის და სახლის მილაგების შემდეგ 7 სათზე გავდივარ სახლიდან რადგან ფრენა ცხრაზეა მე კი მანამ იქამდე მივალ დრო ნამდვილად დამჭირდება.

საათ ნახევარში უკვე აეროპორტში ვიყავი, ბილეთები უხმოდ ავიღე და სკამზე ლოდინად ქცეული ჩამოვჯექი
-იმედია მართალი ხარ მოხუცო და დამეხმარებიან რადგან მე ნამდვილად აზრზე არ ვარ ვინ როგორ უნდა ვიპოვი
ჩემთვის ვჩურჩულებ და ერთს ღრმად ვოხრავ
ჩემი რეისი, თვინთმფრინავი, მგზავრობა,
და ესეც შენი რომი,
აეროპორტიდან გასვლის თანავე ტაქსს ვაჩერებ რომის დათვალიერების სურვილიც კი არ გამჩენია პორდაპირ მისამართი ვუკარნახე და მანაც ნახევარ საათში მიმიყვანა,
ათი დოლარი მივაწოდე და გახარებულმა მოკურცხლა ადგილიდან
უეჭველი ბევრი მივეცი ხო?! ჰმმ
დიდი ლამაზი სახლის წინ ვიდექი საკმაოდ ლამაზ ქუჩაზე, თამამად გადავდგი ნაბიჯები და კარებზე დავაკაკუნე დიდ ხანს არც მიცდია მალევე ორმოცდათწლამდე ქალმა გამიაღო
-უკაცრავად სახლის უფროსთან მინდა ლაპარაკი!
იმედიანად დავიწყე ინგლისურად ლაპარაკი და ისიც ხელით შემიძღვა სახლში, როგორც ჩანს გაიგო, ულამაზესი მდიდრულად მორთული სახლი იყო თვალიერებაში ვიყავი გართული როდესაც რაღაცის შხუილის ხმა მომესმა და წამში გვერდით ისე გავსხლტი ვერც კი გავიაზრე, ეს ხმა საკმაოდ მეცნობოდა წამებში შემს გვერდით კედელს ისარი ჩაერჭო
მსროლელის მიმართულებით გავიხედე იქ კი სამოც წლამდე კაცი დამხვდა საკმაოდ ლამაზი მშვილდით ხელში შემდეგ ისევ ისარს გავაყოლე თვალი და მას მივუბრუნდი
-ხარიტონამ გამომგზავნა აქ!
ამ სიტყვებმა კი ყველაფერი წამებში შეცვალა ქალი თითქმის ჩაიკეცა კაცს კი განცვიფრებისგან მშვილდიც კი გაუვარდა
-სად არის თვითონ?
დამტვრეული ქართულით მეკითხება რაც ძალიან მახარებს
-სამოთხეში სად უნდა იყოს?
მეცინება ის კი ცდილობს სკამს ძლიერად ჩაეჭიდოს
-ანუ ანუ შენ წინასწარმეტყველება მონადირე?!
არეულად საუბრობდა და მგონი თითონაც ვერ იგებდა რას ამბობდა
-დიახ მე მონადირე ვარ და ვეჭვობ ყველაფერში გასარკვევად და შესაცნობად თქვენი დახმარება დამჭირდება,
-კიი რა თქმაუნდა
უცბად წამოხტა თითქოს გამოერკვაო და ჩემკენ წამოვიდა
-დიდი პატივია ჩემთვის თქვენი გაცნობა
ხელს მიწვდის
მეც ვუწვდი ჩემსას და ხელს ვართმევ
-ჩემთვისაც
მაკრთალად ვუღიმი
-ამ დღისთვის დიდი ხანი ვემზადებოდი
აშკარად გახარებული მიდის წინ და ლოგიკურად მეც მივყვები დიდი დერეფნის გავლის შემდეგ სადაც ბევრი სურათები ეკიდა, დარბაზში შევაბიჯეთ დიდი მაგიდა, ბუხარი და სხვა ნივთები ელაგა ხოლო
როგორცკი ბუხრისკენ წავიდა დავასკვენი რასაც გააკეთებდა და სანხაობისთვის მივემზადე, ამავდროულად ის პატარა ბურთი კუნჭულში ჩავმარხე რომელიც უნდობლობით იყო სავსე და ათას დასაფიქრებელ კითხვას ბადებდა ხელი ბუხრის ზევით არსებულ რაფის მსგავსს კუთხეში ჩამოკრა ისიც დაბლა ჩამოიწია და ჭახუნიც გაისმა მალევე ბუხარი ორად გაიყო და საიდუმლო ითახისკენ შემიძღვა იქ შესულს კი გაიცებისგან ყბა დაბლა ჩამომივარდა,
საკმაოდ დიდი ოთახი თეთრი, ათასი იარაღით, სავარჯიშოებით და არ ნახული ნივთებით რომლის დანიშნულებაზე წარმოდგენაც არ მქონდა მალევე მოხუცი ასსამოციგრადუსით შემობრუნდა და კინაღამ მას შევასკდი
-ალბათ კითხვები გაწუხებს ხომ?
თავს ვუქნევ
-ლოგიკურია ჩემი პაპის დიდი პაპა და ასევე შენის, ძმები იყვნენ ისინი მარგალიტას ერთად ეხმარებოდნენ ხოლო როდესაც მარგალიტა მოკლეს და მალევე წინასწარმეტყველების შესახებაც გავივეთ ჩვენმა ოჯახებმა ფიცი დადეს რომ მას აუცილებლად დავეხმარებოდით ვხედავ შენი ძალების შესახებ კარგად არც იცი?
-დიახ
გაკვირვებული ვუბრუნებ პასუხს
-მე ამ პრობლემის აღმოფხვრაში დაგეხმარები!
თბილად მიღიმის და ჩემში ეჭვის ბუდე თავისით იკლავს თავს
-შენი წინაპრების მოგონებები გადმოგეცა?
-დიახ
-ესე იგი საქმე მიადვილდება,
თავისთვის ფიქრობს და მოულოდნელად საიდანღაც ისარი ჩნდება რომელიც შემკენ ელვის სისწრაფით მოიწევს გაქცევას ვერ ვასწრებ ამიტომ მხარში მხვდება თუ არა საშინელ ტკივილსა და წვას ვგრძნობ
ეჭვის ბუდე დიდი ბუშტით იბადება!
-რა ჯანდაბა?
ისარს მხარიდან მტკივნეულად ვიღებ
-გამოცდა?
-ჩემი მოკვლა გინდა?
ტკივილისგან დაბლა ვიკეცები
-არა რას მკადრებთ
ჭრილობას გაფართოებული თვალებით უყურებს და ადგილიდან არც კი იძვრის
-ჰეი იქნებ დამეხმარო?
როგორცკი ვიძახი ამას, რაღაც ხმა იქცევს ყურადღებას რომელიც ჭრილობიდან მოდის ტკივილი მცირდება, ჭრილობა დაპატარავებას იწყებს საბოლოდ კი მისგან მხოლოდ წამის წინ ამოსული ორთქლი შნდება რომელიც ჰაერში უკვალოდ იფანტება
თვალებ გადმოკარკლული დავყურებ მაჯას რომელზეც აღარაფერი მაქვს ვიმეორებ აღარაფერი!
-რა ჯანდაბააა!
ენის მორთხმით ძლივს ვამბობ და კაცის გამარჯვებულ სახეს ვუბრუნდები
-შესანიშნავია ასე მეგონა სადაცაა ტაშს დამიკრავს-თქო დაბლიდან ნელა ვდგები
-ნეტავ კიდევ რა შეგიძლია?
პატარა ნაჯახს იღებს ჯერ ხელში ათამაშებს მე კი ყველა კუნთი თავისით მეჭიმება ჩემკენ ისვრის თუმცა სხარტად ვიცილებ
-იქნებ ღმერთმა ცუდი არჩევანი გააკეთა?
ლაპარაკს აგრძელებდა თან იარაღებს თვალს ავლებდა
-შენ ხომ ერთი გათამამებული ბავშვი ხარ რომელსაც არაფერზე არ აქვს წარმოდგენა და თავი სამყაროს მხსნელი ჰგონია!
რას ცდილობს ამოთ? ეს მხლოდ მაბრაზებს
-სულელი გამოუცდელი ტიპიური მოზარდი
ძარღვები ხელებზე შესამჩნევად მეჭიმება
-მოზარდი რომელსაც თავის შეცოდება უყვარს სხვების თვალში! მათ კი ეცოდებათ შენ ნაირი საცოდავი პიროვნებები
არ ჩერდებოდა ისევ აგრძელებდა მაღიზიანებდა სისხლმა ტვინში ამასხა მივხვდი უკვე სიბრაზისგან შესამჩნევლად გავწითლებულიყავი ვეღარაფერზე ვფიქრობდი მისკენ გაბრაზებული დავიძარი მინდოდა კისერი მომემტვრია, მაგრამ მან სწრაფად გამომიქანა შუბი ვერ გავიქცეოდი ვერ მოვასწრებდი ამიტომ ხელები ავიფარე
მაგრამ რამოდენიმე ხანი რომ ვეღარაფერი ვიგრძენი გამოვიჭყიტე შუბი დაბლა ეგდო ხოლო კაცი გაოცებული მომშტერებოდა
-ლუისს
მალევე მთელ სახლში მისი ღრიალის ხმა გაისმა მე კი ვერც კი ვაზროვნებდი წესივრად
რა მოხდა?
მალევე ოთახში დიდი დაკუნთული ბიჭი შემოდის გამომცდელად მათვალიერებს მოხუცს ოთახიდან ისტუმრებს და დამცინავად მიღიმის
-ვნახოთ აბა რა შეგიძლია პატარავ
მუშტს მიქნევს მე კი ვიცილებ,
უკან იწევს და ხმალს მესვრის ისევ ვიცილებ უკან ვიხედები და ხმალს ვიღებ მაგრამ ამასობაში რაღაცის დაცემის ხმა მესმის და დაბლა შუბს ვამჩნევ ბიჭი კი გაკვირვებული გაშეშებული შემომცქერის
-ეს უკვე მეტის მეტია ბევრი მინახავს მაგრამ ეს? ნამეტანია გესმით? მოხუცო
ყვირილს იწყებს ოთახში
-ის გოგო არ მეყო დროს რომ აჩერებს?
ოთახში შემოსულს ეკითხება
და ჩემ გაკვირვებასაც იწვევს მოხუცს შევხედე და შემდეგ ბიჭს მივუბრუნდი რომელსაც სახე ფლომასტერით ჰქონდა გაფორმებული გაკვირვებისგან ყბა მივარდება
-როგორ?
მოულოდნელად მის უკან გოგო ჩნდება ლამაზი სახის ნაკვთები ნაცრისფერი თვალები და ჩემ სიგრძე ყავისფერი თმა ძალიან ლამაზი გოგოა მაგრამ მაინც ვერაფერს ვხვდები
-მეც მომენატრე
მოულოდნელად ისმის მისი ხავერდოვანი ხმა, ბიჭიც მისკენ ბრუნდება
-შესანიშნავია
ხელები ზეცისკენ მიაქვს და ოთახიდან გადის
-ანასტასია როგორ მომენტრე
აღფთოვანებული წევს ხელებს მოხუცი და მას ეხუტება
-მეეეც
როდესაც ხვევნა კოცნას მორჩნენ მზერა ჩემზე შეაჩერეს
ისე მათვალიერებდნენ თითქოს სამუზეომო ექსპონატი ვყოფილიყავი
-ლამაზია
ასკვნის და წინ მიდგება
-მენდობი?
ხელს მიწვდის მაგრამ მე ნამდვილად არ ვაპირებ ხელის გაწვდენას მაგრამ როგორღაც წამში რაღაცნაირად ჩემს გვერდით ჩნდება ხელ ჩაკიდული
-წამოდი გავისეირნოთ
გაშეშებულ მოხუცს არ ვიმჩნევ ისე მივყვები
-ხელი არ გამიშვა გაიყინები
როგორც ჩანს შეამჩნია რომ გაშვებას ვაპირებდი და გამაფრთხილა მაგრამ გავიყინები?
როგორცკი კითხვით სავსე ჩემს გამომეტყველებას ამჩნევს კითხვის დასმამდე მცემს პასუხს
-ანუ გაშეშდები ჩვენ ახლა დროის შუალედში ვართ
ვერაფერი გავიგე, მაგრამ მაშინ ვხვდები ყვლაფერს როგორცკი გარეთ გავდივართ და ყველაფერი გაშეშებული გვხვდება მანქანები, ადამიანები,
-გასაგებია
თავს ვუქნევ
-კარგი ვფიქრობ ისედაც შეგიძლია უკვე ბრძოლა და შენი ძალების შესახებაც იცი ამიტომ პირდაპირ აგიხსნი სიტუაციას!
მე შენი მეწყვილე ვიქნები დაგეხმარები მაგრამ დროის გაყინვა მხოლოდ იმდენი წუთის შუალედში შემიძლია რამდენი ხანიც გამოვიყენე,
თავს ვუქნევ
თავი 5წლის სკოლის მოსწვლე რატომ მგონია?
გამოშტერდება კაცი!
როდესაც ქუჩისკენ ვიხედები ხალხი უკვე გამოცოცხლებულიყვნენ და ვინ სად მიიჩქაროდა ვინ იცის
-მოკლედ მოგიყვები ყველაფერს ხომ იცი შექერიენის დაცემაზე ვამპირობაზე და შურისძიებაზე?
თავს ვუქნევ ის კი წინ იწევა მეც ავტომატურად მას მივყვები, ჯიბიდან სიგარეტს აძრობს და ჟაჟიკალკას უკიდებს მანიშნებს ხომ არგინდაო მაგრამ უარყოფის ნიშნად ვუქნევ თავს, ორი ნაპაზის დარტყმის შემდეგ მოყოლას აგრძელებს
-მან ამ დროში დერეკი დაირქვა ზუსტად მეც ვერ გავარკვიე ყველაფერი, მოკლედ ბურუსშია რაა ბევრი ინფორმაცია, მაგრამ როგორც ვიცი მონადირის სისხლი ვამპირებს კლავთ ისევე როგორც ცეცხლი, როდესაც მან ეს იხილა ლუციფერს ისეთი არსების შექმნა სთხოვა რომელიც ცეცხლს გაუძლებდა და მონადირის სისხლი არ მოკლავდა მან კი თავისი ჯოჯოხეთის ძაღლების გენი ადამიანში შეუშვა წარმოუდგენელად გეჩვენება ხომ? ცერბერის გენი ადამიანში თუ რაღაც გადაუნერგა წარმოდგენა არ მაქვს ეს კი წითელი მთვარეობისას მოხდა მაშინ შეიქმნა მაქცია როგორც ვიცი ოდეზღაც მის მოკვლას აპირებდნენ არ ვიცი რატო, გაიქცა მასზე ყველანაირი ინფორმაცია იკარგება შემდეგ ცერბერის გენი ვამპირს გაუკეთეს და ვალაა უძლიერესი მგონი დერეკზე ძლიერი არსება შექმნეს და დერეკმა მის ძაღლად აქცია, მისი მცველია ყველგან ის დადის დერეკის მაგივრად ყველგან ის ნაბი*ვარია
ცოტა ხანი ჩერდება და ღრმა ნაფაზს არტყავს ეტყობა ამ საქმეს დიდხანს დასდევდა და ბევრიც ქოდა მასზე ნანერვიულები შემდეგ მის სიტყვებს ვუღმავდები და ის ბიჭი მახსენდება შუასაუკუნებიდან შემდეგ კი ის არსება ის უნდა ყოფილიყო! ყურებს უფრო ვცქვიტავ და მას ყურადღებით ვუგდებ ყურს
-დიდი ხანია წლებია მას ვუთვალთვალებ მაგრამ დერეკს ვერ მივაგენი უკვე მის არსებობაშიც კი მეპარება ეჭვი ღმერთო
მოკლედ გეგმა ასეთია იმ იდიოტს თავი უნდა შეაყვარო და ნელ-ნელა დერეკისკენ გზა გაიკვალო!
ერთი წუთი ჩუმად ვდგავარ ის კი უკვე მეორე ღერს უკიდებს ნელა ჩადის ეს ინფორმაცია თავში ვაღიარებ კარგი გეგმა ნამდვილად არაა საშიშია არანაირი გარანტიით რომ გზას გავიკვლევ სახიფათო მაგრამ რადგან დერეკი არსადაა მართლაც მისი უახლოესი ადამიანი დამჭირდება ეს კი როგორც ჩანს ერთ-ერთი მონადირის ძმაა!
ჩემში წამში ბრძენი მონადირე იღვიძებს თუმცა შიში და პანიკა არ მტოვებს
-უკაცრავად და თქვენ რატომ არ ხართ მისი საყვარლის როლში ნამდვილად ულამაზესი ხარ!
სიგარეტი უკვე ნახევრამდე ჩაყვანილი ჰქონდა როდესაც ჩემმა კითხვამ ააღფთოვანა და გაკვირვებულმა შემომხედა
-იმიტომ რომ შენაირი გამოცდილება და ცოდნა არ მაქვს მეორეც მე საკმაოდ ცნობილი ქურდი ვარ რამოდენიმე ქვეყანაში მეძებენ და ეჭვი მაქვს ჩემზე გაგონილი ექნება
-მაგრამ შენი გარეგნობა არ ეცოდინება?!
წარბ აწეული ვუბრუნებ პასუხს
-ეეეე რააა პირველი კოცნა არ მინდა იმ ადამიანს ვაჩუქო რომელიც სისხლით ხორცამდე მძულს!
უცბად ვიბნევი
რა კოცნა? რათქმაუნდა მის თავის მოწონებაში ხომ მე რა მასთან უნდა დავწვე? გამორიცხულია აფსოლიტურად
-არა! უცბად ვიწყებ ყვირილს
-და შენ გგონია მე მინდა? გაგიჟდი!? მისი დის მაინც უნდა შეგრცხვეს რომელიც ახლა ზეციფან გვაკვირდება და მისი მთლიანი მოგონებები ჩემს თავშია
-ეიეი ნუ პანიკიორობ ეს შენი საქმეა ჩემი კი არა მონადირევ!
ბოლო სიტყვა გამოკვეთილად გამოთქვა და ბოლო ნაპაზიც დაარტყა
-კარგი
მხრებ ჩამოყრილი ვთანხმდები ეს ხომ ჩემი ბედისწერა!!? მას ვერ გავექცეოდი ადრე თუ გვიან მაინც მომიწევდა ვამპირებზე ნადირობა
-შესანიშნავია
ტაში პატარა ბავშვივით შემოკრა ვითომ ეს ყველაფერი მხოლოდ ბავაშვური თამაში იყოსო და წინ გამიძღვა ხოლო რომ შეამჩნია არ მივყვებოდი დამიყვავა
-ეე გამოადგი ფეხი ლოს-ანჯელესში მივდივართ
გაკვირვებული ვაკვესებ თვალებს და მას ჩქარი ნაბიჯით ვეწევი
-საად?
-ნუ ახლა ჯერ ერთ ბარში არაკაცს უნდა გავუსწორდე! უფროსწორად გაუსწორდე
მე გადმომხედა გამომცდელად
-რაა? ვის? რატომ?
-მისმინე ნია ოდესმე მაინც მოვიწევს ვამპირის მოკვლა გესმის? უნდა შეეგუო ერთი ვამპირია რომელიც უმოწყალოდ სვამს გოგოების სისხლს ჯერ საწოლში იტყუებს, შემდეგ კიდევ კლავს შენ უნდა მიხვიდე მასთან და სახლში გაჰყვე, ცოტა გავარჯიშება არ გაწყენს ახლავე ჯობს დაიწყო და გაიწრთვნა ამ ყოველივეში რადგან ეს შენი ცხოვრების სამუდამო ნაწილი გახდება!
თავს დაბნეული ვუქნევ
-და მერე რა უნდა ვქნა?
-მოკლავ
უდარდელად ამბობს და ერთერთი ძველი ბარის კარებს აღებს შიგნით ალკოჰოლისა და სიგარეტის გამაბრუებელი სუნი იდგა ხელით მანიშნა ბართან მდგომ საკმაოდ სიმპატიურ მამაკაცზე და მისკენ მიბიძგა
-შენ ეს შეგიძლია ბოლო-ბოლო ამისთვის ხარ დაბადებული ის სიკვდილს იმსახურებს!
ბართან ნელი ნაბიჯებით მივიწევ და მასთან ახლოს ვჯდები
-რამე ძლიერი!
ბარმენს ვუკვეთავ და მის ყურადღებასაც მალევე ვიქცევ შემკენ სკამიანად ბრუნდება
-აქამდე მინახიხარ?
სერიოზულად? ამით იწყებს გოგოების შებმას?
-არა
-ჰმმ ძალიან მეცნობი
თვალებ მოჭუტული იწყებს ჩემს თვალიერებას
-მისმინე სადმე რომ მენახე აუცილებლად მემახსოვრებოდი!
მაშინვე მისი ჩაცინების ხმა მესმის და ამასობაში ბარმენიც მიდებს ჭიქას წინ
-პირდაპირ გეტყვი არ გინდა ჩემთან ავიდეთ?
ასე მარტივად ითანხმებს გოგოებს?
ჯერ თვალ მოჭუტული ვიწყებ მის თვალერებას შემდეგ კი უყოყმნოდ ვთანხმდები
რისი თქმა შემიძლია მონადირეებმა ხელი კარგად შემავლეს! მათაც ხო მთელი ცხოვრება ამის კეთება უწევდათ? ან ამის მსგავსის
-აქვე ვცხოვრობ ფეხით გავიდეთ?
თავს თანხმობის ნიშნად ვუქნევ, მართლაც სამ წუთში ლამაზად მორთულ ბინაში შევდივართ ის პირდაპირ ოთახისკენ მაცილებს და როგორცკი კარებს კეტავს ჩემკენ ველუროვით იწევა
-არა არა არა მოიცა
უკან ვიწევი და ისიც გაკვირვებული ჩერდება
-მოდი ჯერ ის მითხარი რამდენი გოგო გყავს აქ მოკლული?
სახისგამომეტყველება მაშინვე ეცვლება
-ჰმმ არ ვიცი მაგრამ ერთი რამ დაზუსტებით ვიცი მე მათ შორის ნამდვილად არ ვიქნები!
მკრთალად ვიღიმი და ელვის სისწრაფით ფეხს პირდაპირ სახეში ვურტყავ,
ისიც ჯერ კიდევ აგონიაში მყოფი შებარბაცდა
მეც დრო ვიხელთე და ორივე ხელის მაღლა აწევა დავიწყე წარმოვიდგინე თუ როგორ იფერფლებოსა მისი გული ნელ-ნელ იწვებოდა
ისე ვაკეთებდი როგორც ისინი
მალევე დაიწყო ყვირილი, ორივე ხელი გულთან მიიტანა იატაკზე დაემხო, ვეღარ სუნთქავდა ნელ-ნელა სახეზე ფერი ეკარგებოდა, ხმა მისუსტდა გათეთრდა მკვდრის ფერი დაედო შემდეგ კი ნელა ლპობა დაიწყო, უკვე ტრიალებდა ოთახში დამწვარი ხორცის და ლპობის სუნი, იქიდან სასწრაფოდ გამოვედი სახლიდან ელვის სისწრაფით გავვარდი და ანამასტასიას შევეჯახე
-აბა კარგად ჩაიარა ყველაფერმა?
მოულოდნელად გულის რევის შეგრძნება ვიგრძენი მისგან ზურგით შევბრუნდი და ბუჩქებისკენ გავიქეცი, მალევე მომიახლოვდა
-კარგად ხარ?
დასუსტებული ხმით ამოვთქვი
-ისე ყარდა
მან კი სიცილი დაიწყო, ეს კი ისეთი მოულოდნელი იყო რომ მოულოდნელად შევხტი
-არა ვიცოდი რაა რომ უნიკალური იყავი
ხელს მხვევს და იქვე საიდანღაც გაჩენილი შავი უცნობი მარკის მანქანისკენ მივყავარ
-ახლა კი ნამდვილად წავედით ლოს-ანჯელესში დაწყევლილთა ქალაქში!
ბოროტულად იცინის და მანქანას ადგილიდან სწრაფად წყვეტს თუმცა ამ ორიგინალურობას მალევე ამჟავებს, სიჩქარეს უკლებს და მკაცრი ხმით არც მეკითხება
-მანამდე კი სახელი გვარი უნდა შეიცვალო დღეს ნია რა გვარი ხარ?
მოკლედ უნდა მოკვდეს
-აჰამ...
-შეკამათებას არ ექვემდებარწბა ის ნაბი*ვარი აუცილებლად შეამოწმებს შენ ვინაობას და მონაცემებს
-კარგი
ნია ქურდოვანიძე მართლაც მოკვდებიდა! ჩემს ძველ პიროვნებას სახელთან ერთად დავმარხავდი.

მანქანა სადღაც მიტოვებულ ქუჩაზე ჩერდება, ასევე დანგრეულ სახლთან პირდაპირი მნიშვნელობით,
მანქანიდან მის შემდეგ გადავდივარ და უკან მივყვები უკვე არც აღარაფერს ვეკითხები რადგან ვიცი ადრე თუ გვიან მეთვითონვე მივხვდები ყველაფერს მას ვენდობი! ის ერთ-ერთ დიდ ჟესტთან ჩერდება და მას უყოყმანოდ წევს მალევე რკინის კარი ჩნდება მიწაზე მას უკვე აღარც ვაკვირდები ადგილის თვალიერებას ვიწყებ, ყველგან ნანგრევებია არანაირი სიცოცხლის ნიშან წყალი რა მოხდა აქ?
მალევე ზუზუნი მესმის და ყურადღებას ისევ ანასტასიაზე ვაჩერებ
-აბა ჩავიდეთ
უხმოდ მივყვები მას ასევე რკინის კიბეებზე უდარდელად ჩავდივარ და მაშინვე თოფით ხელში მხვდება წითური 30 წლამდე მამაკაცი,
ანამარიამ კი იტალიურად რაღაც უთხრა და მალევე იარაღიც დაუშვა უცნობმა,
ხუთი წუთი განუწყვეტლივ ლაპარაკობდნენ თუ კამათობდნენ ვერ გამეგო უბრალოდ ვიჯექი და აქეთ-იქით ვიყურებოდი რკინის საკმაოდ დიდი ბუნაგი იყო, საკმაოდ მყუდროც და უსაფრთხოც
-რა გინდა გერქვას? გვარს ჩვენ შეგირჩევთ
როგორც იქნა ჩემკენ ბრუნდება ანასტასია და კითხვით აღსავსე მზერით მაკვირდება,
მეც პორველად მომდგარი სახელს ვეუბნევი მაშინვე
-ალექსანდრა
ისიც უყოყმანოდ ბრუნდება უკან და ბიჭთან ერთად ოთახში უჩინარდება.

ესეც ასე დიდი იმედი მაქვს მოგეწონებათ მემგონი ნელ-ნელა შეცდომების გამოსწორებისკენ მივილტვი ჰოოდაამ იმის დიდი იმედიც მაქვს რომ საინტერესო გამოვიდა მაგრამ მეთვითონ არ ვარ გმაყოფილი ამ თავით ჰმმ მაგრამ ისე დავაკალი თავი წაშლა ვერ შევძელი მეხუთე ჩემი აზრით კარგი გამომდის უფრო საინტერესო იქნება ამაზე და აღფთოვანებული ვარ ჩემი იდეებით :D ველი შენიშვნებს