ანასტასიას დაწყნარებას ნახევარი საათი მოვუნდი, ამასობაში უკვე სასტუმროში ჩვენს ოთახში ვიყავით როგორც კი ფორიაქს მოეშვა ძლივს დაიწყო ლაპარაკი
-მისმინე ისე ქერა არასდროს მინახავს გესმის? რა ერქვა?
-ქრისი
საწოლზე მჯდომმა ცოტა ხანი თავი ხელებში ჩარგო
-ხო ის არასდროს შემინიშნავს არ ვიცი საეჭვოა? თან თუ ლუკასის დიდი ხნის მეგობარია მითუმეტეს უნდა გამოვიძიო ვინ არის და რას საქმიანობს ძალიან არ მომეწონა ისეთ სიბოროტეს ასხივებდა,
უცნაურად შეიზლაზლა და საწოლიდან სწრაფადვე წამოდგა იქვე მიგდებული ქურთული აიღო ფოტოკამერაც მიაყოლა და გასასვლელისკენ სწრაფადვე წვიდა,
-ეიი საით?
-უნდა ვიმუშაო! შენი აზრით?
თვალებს ვატრიალებ და მალევე კარების ჯახუნიც მესმის,
რა მექნა? რა ვიცოდი აააჰ ღმერთო ახლა გავგიჟდები
ოთახიდან მეც გავდივარ მხოლოდ ტელეფონის ამარა კიბეებზე ნელა ჩავდივარ რა მეჩქარება? ბოლო- ბოლო მესამე სართულზე ვცხოვრობთ თან ტვინი განუწყვეტლივ განიხილავს აზრებს, ვარიანტებს თუ რა მოხდებოდა მომავალში რას ვიზამდი მაგრამ ფიქრებიდან რაღაც გაურკვევლობას გამოვყავარ, როცა ვფიხზლდები ჩემს წინ უფროსწორად ზევით ქრისს ვხედავ ხელები ჩემს წელზე აქვს შემოხვეული და მაიმც ვერ ვაცნობიერებ რა მოხდა
-წინ უნდა იყურო ალექსანდრა
ისევ ის ღიმილი
და მაშინვე მოვდივარ გონს პატარა წრუწუნასავით ვიწყებ ფართხალს თუმცა მისი ძლიერი მკლავებიდან თავს ვერანაირად ვერ ვაღწევ
ხო ღირსია ახლა გადავუშვა მესამედან?
-ალექსანდრა ახლა რომ გაგიშვა დაგორდები და არა მგონია ეგ გინდოდეს, ამიტომ წყნარად დაგაბრუნებ შენს ადგილას კარგი?
თავს ვუქნევ რატომღაც ხმას ვერ ვიღებ თითქოს ხმის იოგები ჩამოწყდაო,
როგორც კი ვსწორდები მის უკან ლუკასს ვამჩნევ, რომელიც ძარღვებ დაჭიმული გვიყურებს მოულოდნელად სულ ვიწეწები ვიბნევი აღარ ვიცი რომელი ფიქრი სად გარბის ან მორბის რატომღაც ამ ორთან ერთად რომ ვარ სულ ასე მომდის
-ხო უნდა წავიდე
ძლივს ამოვთქვი და ქვემოთ დავიწყე სვლა მაგრამ ქრისის ხმა მაქვავებს
-არ გინდა ჩვენს არანორმალურ სამყაროზე გიამბო? ხომ გაინტერესებდა?
უეცრად ვბრუნდები უკან
-ყველაფერს?
-ყველაფერს
როგორც კი სასურველ პასუხს ვიღებ, ეშმაკურად ვიღიმი რაზეც მასაც ეღიმება, ლუკასს ყურადღებას აღარ ვაქცევ ისე ავდივარ მასთან
-ძალიან მინდა!
პადრუჭკს ვუყრი და მასთან ერთად ზემოთ ავდივარ
-მერამდენე სართულზე უნდა ავიდეთ?
მაშინ დამებადა ეს კითხვა როდესაც მესამეს ავცდით
-მეათეზე
უდარდელად იძახის ის და სადაცაა წინასწარ მომტყდება ფეხები,
ალბათ სახეზეც დამეტყო იმიტომ რომ ქრისმა სიცილი მორთო,
ვიცოდი შემეძლო ჩვეულებრივ ავსულიყავი მე ხომ ბოლო-ბოლო მონადირე ვიყავი და მათ ნაირი ძალები გამაჩნდა თითქმის, მაგრამ ეს არ უნდა შეემჩნია ადამიანი უნდა ვყოფილიყავი მასთან, არანაირი ეჭვი არ უნდა გასჩენოდა!
-კარგი ნუ გაფითრდი ზურგზე შემოგისვავ და აგიყვან
ამ თეორიის უარყოფით შედეგებზე რომ დავფიქრდი მაშინვე უარი განვაცხადე
-არა! ძალიან მოტკეცილი კაბა მაცვია თუ ამიყვან კაბა მაღლა აიწევა ხო არ მაწყობს, მოდი ყველაზე მარტივ გამოსაცალს მივმართოთ!
გახარებული ვამბობ ბოლოს და ისიც ღიმილით მაჩერდება
-რას?
-ლიფტს!
გმაყოფილი ვაცხადებ
-ლიფტის შიში მაქვს
მაგრამ ეს სიტყვები ნაგავში მიგდებს ჩემს იდეას
-რააა კაი რაა საშიში რა არი? თან შენ ხომ ვამპირი ხარ? მეღადავები ხო?
ახლა ვამჩნევ რომ ლუკასი გამქრალიყო, თუმცა დიდად აღარც ვიწყებ მასზე ფიქრს
-ვამპირებსაც აქვს ახალი ტექნოლიგიების მიმართ შიშები
-კარგი მაშინ მე ავალ ლიფტით შენ კიბით
აღფთოვანებული ვამბობ და პატარა ბავშვივით ვუკრავ ტაშს
-გასაღები გინდა მეათეზე ვერ ახვალ ისე რაც არ მაქვს,
მხრებს იჩეჩს და ღიმილით მაჩერდება თუმცა არ ვნებდები
-მაშინ მეცხრეზე ავალ და იქ დაგელოდები
-დიდი ხანი დამჭირდება ამოსასვლელად და დიდი ხანი მოგიწევს ლოდინი არამგონი ლოდინი მოგწონდეს!?
ყველა გზას მიჭრის ეს ველური!
-მაშინ...
თავს ვიქექ როდესაც აღარანაირი აზრი მადგება მხრებს ვყრი
და იმედ გაცრუებული ტუჩებს ვბუშტავ
და როგორც ჩანს ჩემი საცოდაობის შემყურე ისიც ნებდება, როგორც იქნა ლიფტით ასვლაზე მთანხმდება რაზეც სიხარულისგან ხტუნვას ვიწყებ მესამეზე ხტუნვა-ხტუნვით ჩამოვდივარ და ლიფტის ღილაკს ხელს გახარებული ვაჭერ
-ოღონს უნდა ჩაგეხუტო?!
გაკრეჭილი აკვირდება ჩემს შეკრულ წარბებს თუმცა როდესაც განვიხილავ კიბეებზე ასვლის... არარარარარა ეს ჯობია
-კარგი
მხრებს ვიჩეჩ და ვცდილობ არ მივაქციო მის ხელს რომელიც ჩემსაზე ძლიერად აქვს ჩაჭიდული
და მოულოდნელად იწყებს ჩემი ტვინი ფიქრს
რა მოხდება მომავალში? რა
მოხდება როდესაც გაიგებს რომ მონადირე ვარ? რა დაგვემართება ჩვენ? მას მონადირე მოუკლავს იქნებ ჩემი მოკვლაც მოუნდეს? რა მოხდება ჩვენს შორის?!
ფიქრებიდან ლიფტის ხმას გამოვყავარ და დაქაჩულ ხელს, რომელიც ლიფტში მათრებს და ძლიერად მიხიტებს მგონი ზედმეტად ძლიერად
-ქრის
როგორცკი ლიფტი იძვრის ისიც ხტება და უფრო ძლიერად მიკრავს
-ჰმმ ქრის მინდა გითხრა რომ ადამიანი ვარ და ახლა დამახრჩობ
ბოლო სიტყვას მკაცრად ვამბობ და ისიც მაშინვე მიშვებს ხელს
-ბოდიში
-არაუშავს
მის დამნაშავე სახის შემხედვარე მეღიმება და ახლა აქეთ ვხვევ ნაზად ხელებს, ისიც იმავეს იმეორებს
-ჩემი არ გეშინია?
მოულოდნელად კითხულობს
-არაა ვიცი რომ ცუდს არაფერს დამიშავებ
მკრთალად ვიღიმი და ახლა ვრწმუნდები რომ ამაში მართლაც 100%-ით ვარ დარწმუნებული
-რატომ?
თითქოს საასოწარკვეთილი კითხულობსო, მოულოდნელად სახეს მისი კისრიდან ვწევ და მონაცისფრო თვალებზე რომელიც ცისფერში გადადიოდა დაკვირვებას ვუწყებ,
ისიც მიყურებდა ჩემს ნაკვთებს სწავლობდა, მოულოდნელად კი ჩემი ტუჩებისკენ იწყო დახრა და ნაზად დამიწყო კოცნა, ვაცნობიერებდი რომ მომწონდა სასტიკად მომწონდა, ამიტომ მეც ავყევი ერთმანეთს კი ლიფტის გაჩერებამ მოგვწყვიტა
-ასე სასიამოვნოდ ლიფტით ჯერ არ მიმგზავრია
ხმაჩახლეჩილი მეუბნება და გაქვავებულს გასასვლელისკენ მიბიძგებს, კიბეებზე უხმოდ ავდივართ და კარს ვუახლოვდებით რომელიც მხოლოდ ერთია! როგორც ჩანს მთელი სართული მისია, კარებს სწრაფადვე აღებს
შიგნით კი მის შემდეგ შევდივარ საკმაოდ დიდი ბინაა მოურიდებლად ვჯდები დივანზე და პირდაპირ ვეკითხები
-აბა? მოყვები?
ხან მოკლე ჩაცინების შემდეგ გვერდით მიჯდება, რაც წამით მაფორიაქებს მაგრამ როგორცკი მოყოლას იწყებ სრული ინტერესით ვიძირები მის მზერაში
-მას შემდეგ რაც შექერიენი ღმერთმა დაწყევლა და მისი სიყვარული საკუთარი ხელით მოაკვლევინა შურისძიების გრძნობით აღივსო, მალევე კი შეიტყო რომ მისი ცოლი ორსულად იყო ამან სულ მთლად გაანადგურა მაგრამ მერე მიხვდა თუ რატომ გააკეთა ეს! არ უნდოდა ადამიანისა და ნეფილიმის ნაჯვარი დაბადებულიყო შემდეგ ლუციფერთან გარიგება დადო მან ბევრ რამეში გაუწია დახმარების ხელი მაგრამ როდი არის ეს ყოველივე უსაფასურო? მან სთხოვა რომ ხალხის სულები მისთვის დაეჭირათ და მოეკლათ, რაც მალევე დაიწყეს მისი შესრულება იცოდა შექერიენმა როგორ უყვარდა ღმერთს თავისი შექმნილი ადამიანები ამიტომ სპეციალურად აკეთებდა აწყობდა კიდეც ლუციფერის გარიგება, მორწმუნე ხალხს მძიმედ კლავდა და სიკვდილის წინ ლოცვას აიძულებდა რომ ღმერთს მათი ტანჯული ხმა გაეგო ამის შემდეგ მალევე იმოქმედა ღმერთმა და პირველი მონადირე შექმნა მან ბევრი მსხვერპლი მოიტანა თუმცა მალევე შექერიენმა ის ბრძოლაში გამოიწვია ისიც მივიდა და იქ დაიღუპა თუმცა მან თავისი მკვლელიც ტანჯული სიკვდილით თან გაიყოლა საუკუნეები გადიოდა ხოლო ომი! არ წყდებოდა ბოლოს უკვე მობეზრებოდა ეს განუწყვეტი დაუსრულებელი ომი და ღმერთს სიმშვიდე შესთავაზა თუმცა ის არ დათანხმდა უთხრა: მას შემდეგ დამყარდება მშვიდობა რაც ყველანი ჯოჯოხეთის ცეცხლში ამოიბუგებითო!
მას შემდეგ უფრო გაცოფდა ის და მონადირებს ყველგან ეძებდა და მტანჯველად კლავდა ყოველ ასეულ წელში ახალი მონადირე ჩნდებოდა და მგონი უმრავლესობა დაბადებისთანავე ამოწყვიტა, შემდეგ ჩაწყნარდა, ხალხზე ჯავრის ნთხევას შეეშვა და ცდილობდა ნორმალური ცხოვრებით ეცხოვრა უკვე ისიც ვეღარ უძლებდა ასეთ დამძიმებულ სულს მაგრამ ეს ძალიან გვიან გაანალიზა ღმერთს წინასწარმეტყველაბა უკვე დატოვებული ჰქონდა, დაიფიცა რომ იმ მონადირესაც
მოკლავდა და შემდეგ თავსაც
მოიკლავდა მისთვისაც ნამეტანი იყო ამდენ ხნიანი ცხოვრება ნელ-ნელა ანონიმურად ხალხის დახმარება დაიწყო რომ სულის სიმძიმე ოდნავა მაინც შეემსუბუქებინა ნელ-ნელა გამოსდიოდა კოდეც მაგრამ იმ დღეს იცოდა ღმერთმა იცოდა ამის შესახებ და რატომ? შემთხვევით პატარა გოგო შემოაკვდა მანქანით არადა ნელა მიდიოდა მაგრამ, მაგ დროს გაფუჭდა მუხრუჭები! მაშინ მიხვდა რომ ეს ომი უბრალოდ ვამპირებზე ზიზღით არ იყო წამოწყებული არამედ ეს პირადი ომი იყო ღმერთსა და მასს შორის!
ისე ყვებოდა აღწერდა ამ ყოველივეს, თითქოს შექერიენი ის იყოსო ემოციები სახის გამომეტყველებას უცვლიდნენ მე კი ეჭვების ბუდეს ვებრძოდი რომელიც ტვინში ჭიანჭველებივით დაცოცავდნენ
რათქმაუნდა ვიცოდი ეს ისტორიის ნახევარი იყო, ვიცოდი რაღაც მნიშვნელოვნებს არ მეუბნებიდა, ისიც ვიცოდი რომ ყველაფერი იცოდა რათქმაუნდა!
-საინტერესოა
ისტორიის ჩამთავრებისას ამის თქმასღა ვახერხებ
-კარგი ძალიან ბევრი კითხვა მიგროვდება აჯობებს ცოტა დავლიო ნამდვილად, სასმელი სად გაქვს უცბად ვდგები და მას ვაჩერდები რომელიც თვალით მანიშნებს მის ადგილმდებარეობას
მეც მივდივარ და ორ ჭიქაზე რაღაც მოყავისფრო სითხეს ვასხავ, ისევ მისკენ ვინაცვლებ და ერთ ჭიქას მას ვუწვდი ისიც უხმოდ მართმევს და ერთ ყლუპში ცლის
მე კი ნელა ვიწყებ წრუპვას
რა მწარეა!
-ისე ლაპარაკობდი თითქოს შენ ყოფილიყავი შექერიენი
პატარა ჩაცინებას ვაკეთებ და მას ვაყოლებ თვალს რომელიც სასმლის ჩამოსასხმელად მიდის,
-მისი უახლოესი მეგობარი ვიყავი!
ბოთლით მოიწევს ჩემკენ
-საინტერესო და მძიმე ისტორიაა, და ანუ ახლა მონადირეს გამოჩენას ელოდება?
თავს მიქნევს უკვე მესამე ჭიქას ცლის, მაწყობს კიდევ ცოტაც
-არ მესმის ღმერთი, ის ხომ, არ ვიცი ესეთ რამეს... უბრალოდ ძალიან მაბნევს ეს ყველაფერი აქამდე ღმერთის არსებობაშიც არ ვიყავი წესივრად დარწმუნებული
-ხოო, ახლა ?
მცირე ჩაცინება, როგორ მომწონდა მისი ღიმილი და ოდნავ ჩაჩხვლეტილი ლოყები ჯანდაბა ახლა არა!
-იცი? ღმერთმა ორი წინასწარმეტყველება დატოვა და არა ერთი
მცირე ჩაცინება ჭიქას ბოლომდე ცლის და ჩემკენ ბრუნდება
-მას მისივე გრძნობები მოკლავდა!
არ მესმის, უცბად ვიბნევი და ვცდილობ მის გადახარშვას მაგრამ ვერ ვახერხებ რადგან ის მოახლოებას იწყებს ჩემსკენ ნელ-ნელა უფრო იწევა და ჩემს ტუჩებთან ჩერდება
-შენ!
ამასღა ამბობს და ველურივით მეწაფება
როდის მოვასწარი? მისი შეყვარება როგორ მოვახერხე?
მის მომთხოვნ კოცნაში ვყვები თუ არა არ ვიცი როგორ რა ნაირად მაგრამ როგორღაც საწოლთან ვჩნდებით, ნელა მაწვენს და სწრაფადვე მხდის კაბას.
რა ხდება? ვერც კი ვიაზრებდი რადგან აზროვნება დაბინდული მქონდა ვიცოდი ეს არ უნდა გამეკეთებინა, მაგრამ ამას მხოლოდ ტვინი გაიძახოდა გული კი ყოველივე ამისკენ მიიწევდა ბევრი აღარც მიფიქრია
თმებში ხელები შევუცურე და ზემოდან მწოლიარეს ძლიერად მოვქაჩე მან კი უფრო მომთხოვნად დაიწყო ჩემი სხეულის შესწავლა.

დილით მასთან ერთად გამეღვიძა იქვე დაგდებული კაბა მალევე ამოვიცვი და სახლიდან კუშტად გავიპარე ახლა ფიქრი მჭირდებოდა მოყოლილის გაანალოზება და ყველაფრის ერთმანეთთან დალაგება, მესამე სართულამდე ლიფტით ჩავდივარ და ოთახის კარებზე კაკუნს ვტეხ რადგან მახსენდება რომ გასაღები არ წამომიღია, მალევე კარები იღება და იქიდან თვალებ დასიებული, გაწეწილი, ანასტასია მიმზერს თუმცა როგორც კი მხედავს თვალები დიდზე უდიდდება და ოთახში ელვის სისწრაფით მაგდებს
-კარგად ხარ მადლობა ღმერთს იმდენი ვინერვიულე მევთქვი წაიყვანეს
მოულოდნელად მიკრავს გულში და ლაქლაქს ისევ აგრძელებს
-სად იყავი რა მოხდა კარგად ხარ ხო შენ სულ გააფრინე? იცი როგორ ვინერვიულე?
როგორცკი შესასვენებლად ჩერდება მაშინვე ვაყრი
-ქრისთამ ვიყავი
ისიც ოცდება, ფითრდება და გვერდით შენელებული მოძრაობებით მიჯდება
-რა მოხდა ყველაფერი დაფქვი
-მისმინე მეორე წინასწარ მეტყველაბაც არსებობს შექერიენს ეხება ასე თქვა...
თვალებს ვჭუტავ რომ კარგად გავიხსენო
-ხო შენივე გრძნობები მოგკლავსო დერეკს ეხება თუ მისივე გრძნობები იმსხვერპლებს მე რაღა საჭირო ვარ უბრალოდ არ მესმის ტვინი თავდაყირა მაქვს გესმის? ყველაფერი ისეთი არეულია უბრალოდ აზროვნებაც მიჭირს უკვე
-მასთან იწექი?
ყველაზე მეტად ამ კითხვას არ მოველოდი ამიტომ ადგილზე ვშეშდები და მისკენ დამნაშავე ბავშვის გამომეტყველებას ვისვრი თუმცა გამომეტყველება საშინლად უსევდიანდება
-გიყვარს არა?
თავს დაუფიქრებლად ვუქნევ და ის ახლა უფრო დასევდიანებული აგრძელებს საუბარს
-მას შესახებ ვერაფერი გავიგე, არ არსებობს ვამპირებშიც გვიკითხე და მაშინვე დაშინდნენ არაფერი თქვეს! გული ცუდს მიგრძნობს ნია ძალიან ცუდს და გულის სიღრმეში ვიცი რომ შენც იცი ვინ არის ის!
ეს სიტყვები განაჩენივით გაისმა ოთახში ერთხელ, მეორედ, მესამედ თითოეული ასობგერა კედელს ეჯახებოდა და ისევ ჩემთან ბრუნდებოდა თუმცა უარყოფითვე ვაბრუნებდი უკან.

ორ თავში დავასრულებ
გყვარობთ <3