ფანჯარასთან ვდგავარ და ლოს-ანჯელესის ხედს ვაკვირდები ლამაზია მაგრამ ვინ იცის ამ სილამაზის უკან რამდენი სისაძაგლე იმალება? ვამპირები და ღმერთმა იცის კიდევ რა არსებები და მე ამ ყველააფერს მოვუღებ ბოლოს? არ ვიცი შევძლებ თუ არა ნუთუ ჩემს შესაძლებლობებში მეპარება ეჭვი?
არაა, ვიცი რისი ვაკეთება შემიძლია მაგრამ ნუთუ შევძლებ მის მოკლას? ეს უკვე კითხვის ნიშნის ქქვეშ დგება თუმცა ეს ჩემი მისიაა უნდა შევძლო! რათქმაუნდა შევძლებ, მძინარე ანამარიას ვაკვირდები, ისე მშვიდად ეძინა თითქოს არც არაფერი გაეგებოდა რეალირი სამყაროსი, როგორ ახერხებდა ასე მშვიდად ძილს?
ფურცელს და კალამს მაგიდიდან ვიღებ და წერილის წერას ვიწყებ ვიცი ეს რთული იქნება ჩემთვის, შეიძლება მისთვისაც მაგრამ სხვა გზა რომ არაა ეს კარგად ვიცი და მას ამ ყველაფერში არ გავხვევ რის გაკეთებასაც ვაპირებ მომავალში მას იქ არ ესაქმება უბრალოდ გავუშვებ,
წერილის წერას მალევე ვამთავრაბ და საწოლზე ლეიბის ქვეშ ვაცურებ იმედით რომ იპოვის და წაიკითხავს, ჯინს მაიკას და მასზე ჩემს საყვარელ ტყავის ქურთულს ვიცმევ კარებს ფრთხილად ვაღებ და იქვე დადებულ დანას ვიღებ, უკან შეუმჩნევლად ვიდებ და კარებსაც ჩუმად ვკეტავ ხოლო მეათე სართულისკენ ხმაურიანად მივიწევ, ლიფტი მეცხრეზე ჩერდება თუ არა გულის ცემა სიჩქარეს უმატებს პირველი საფეხური, მეორე, მესამე, მეოთხე, თითქოს დაუსრულებლად იწელებაო მაგრამ ესეც მთავრდება, საფეხურები მთავრდება და ჩემ წინ დიდი შავი კარი იჭიმება რომელზეც მალევე ვიწყებ კაკუნს, ჩემდა გასაკვირად დიდი დრო არც მილოდინია, კარებს პიჯაკ კოსტუმში გამოწყობილი ქრისი მიღებს თუ დერეკი დავუძახო არა იქნებ შექერიენი აჯობებს?
ირონიულად მეცინება და შიგნით დაუკითხავად შევდივარ, გვერდს უდარდელად ვუვლი მაგრამ ვიცი ისიც გრძნობს ჩემს გულისცებას თუ რაოდენ სწრაფად ცემს
-ბედის ირონიაა შექერიენ
დივანზე კომფორტულად ვჯდები თუმცა მაშინვე უკან ჩაჩერილი ცივი დანის პირი მახსენებს თავს, ამიტომ ცოტა ვიშმუშნები
უდარდელად გადის და წინ მიჯდება
-იცი? შენმა ცოლმა თვითონვე მოინდომა მონადირედ დაბადება, უნდოდა რომ მოეკალი მასაც კი შესძულდი შენი საქმიანობების შემდეგ!
ხელს უდარდელად ვუქნევ და ამრეზით ვაკვირდები როგორ ეჭიმება მთელი სხეული და თვალებში უდიდესი დარდი უკრთის, ცოტა ხანი თვალს მარიდებს თუმცა მალევე ისევ ის ამაყი და გამყინავი მზერით მეგებება, თუმცა ვიცი რაოდენ უჭირს
-რის მიღწევას ცდილობ ალექსანდრა?
-არა არა იქნებ ჰეინა დამიძახო?
საიდან ამხელა ცინიზმი და გამბედაობა? იქნებ იქიდან რომ ჩემში მხოლოდ ჰეინას ხედავდა მას ისევ ჰეინა უყვარს, ჩემში და არა მე ალექსანდრა! რეალობა მძიმეა არა? არა უფრო მტკივნეული საშინლად მტკივნეული,
გაჩუმდა ხმას ვერ იღებდა უბრალოდ მიყურებდა
-ალბათ იცი აქ რატომ მოვედი ხომ?
აქ უკვე იცინის აი ისე მე რომ მიყვარს/მიყვარდა!
-კი ვიცი ყველაფერი მოგვარებული მაქვს უკვე შემიძლია ამ ქვეყნიდან მშვიდად წავიდე მაგრამ შეძლებ კი შენ ამის გაკეთებას?
ირონია? მის ხმაში მართლაც რომ იმდენი ირონია იყო, სასაცილოა
ნაგლირად ვუღიმი და სწრაფი მანერით დანას უკნიდან ვიღებ წამის მეასედში მის ყელთან ვაჩერებ,
ხომ შემიძლია ახლავე გამოვჭრა ყელი?
-საქმეც ამაშია არ შეგიძლია გიყვარვარ ალექსანდრა!
იღიმის ისე როგორც გაცნობისას ასე უდარდელად იღიმის მაგრამ,
მაგრამ!
-შენ მე არასდროს გყვარებივარ, კარგი რა? როგორც კი შემამჩნიე ჩემში ჰეინა დაინახე, ის გიყვარდა ამ დროის მანხილზე და არა მე!
თვალიდან ერთი წინწკალი ცრემლი მივარდება და ლოყაზე მარტოდ-მარტო მიიკლაკნება
ის კი სახეს ასერიოზულებს მაგრამ მოულოდნელად ადგილს წყდება რა ხდება? თუმცა მაშინ ვაანალოზებ ყველაფერს როდესაც უკვე დაბლა ვგდივარ ის კი თავზე გამხეცებული მადგას
-შენი აზრით ბარში დაგინახე პირველად?
ირონიის დიდი ტალღით მეფინება ეს სიტყვები და წამში ფეხებს ფეხებში ვუდებ და ვაქცევ მე კი ზემოდან ვექცევი თუმცა სადა დანა?
-14 ის იყავი როდესაც პირველად გნახე ისეთი ლამაზი საყვარელი და უცოდველი იყავი იმის მიუხედავად რომ ვიცოდი ვინ იყავი არ მოგკალი!
ზემოდან მალევე მიშორებს და მარჯვნივ ინერციით მისვრის მეც მოულოდნელად მაგიდას ვეცემი და ტყდება ხოლო გვერდებში საშინელ ტკივილი მიღვივდება,
-ყოჩაღ მაყვედრი? თუ რა ჯანდაბაა
მალევე ვდგები და ტკივილიც სადღაც უკვალოდ ქრება, ირგვლივ სწრაფადვე ვიხედები და დივნისკენ გასრიალწბული დანის გარდა ვერც ერთ ნივთს ვერ ვხედავ ბასრს! მისკენ ინერციით ვიწევ და ფეხს სახისკენ ვუქნევ ის კი მიბლოკავს
-არა ნია! იმის თქმას ვცდილობ რომ შენში ჰეინა არ შემყვარებია!
არ მესმის უბრალოდ ვაიგნორებ და ხელს ვუშენ თუმცა დაბლოკვის მეტს არაფერს აკეთებს, მაგიდისკებ სწრაფად გავრბივარ და მაგიდის ფეხს ელვის სისწრაფით ვიღებ თუ არაა მისკენ ვისვრი და ისიც მუცელში მტკივნეულად ხვდება მოულოდნელობისგან კი ქამდება, დრო ვიხელთე და დანისკენ წავიწიე მაგრამ ფეხებში დამქაჩა და კედელს ინერციით შემომახეთქა
-შენიი!!
ეს სიტყვებიღა მხდება კივილისგან და სიბრაზისგან მაშინვე ვდგები ფეხს ფეხზე მწარედ ვარტყავ მაჯას მუცლისკენ ვუქნევ მაგრამ მიჭერს და ზურგით კედლისკენ მაჯახება
-გთხოვ ნია რას აკეთებ შენვე დაიტანჯებ გესმის? არ მინდა რომ ცხოვრება ცოცხალ მკვდარმა გაიარო
მუხლს ფეხებ შუა ვარტყავ
ვინ თქვა ვამპირებს სუსტი ადგილი არ აქვთო
თუმცა ყველა კაცს აქვს, ორად მაშინვე იკეცება და მეც დანისკენ სახე დასისხლიანებული მივიწევ
თუმცა ზუსგზე ვიღაც ძლიერად მექაჩება მაშინვე ვბრუნდები და ხელზე იდაყვს ისეთი სიძლიერით ვურტყავ ძვლის გატყდომის ხმა მეც კი მესმის, თუმცა მე უბრალოდ დანისკენ მივისწრაფი, დანას ვიღებ თუ არა ძვლის ჩასმის ხმაც აღწევს ჩემს ყურამდე და ქრისს პირდაპირ თვალებში ვაშტერდები
-არ მინდა გატკინო!
-ეს უნდა გავაკეთო ხომ იცი?
სასოწარკვეთილი ვპასუხობ და მისკენ ნელი ნაბიჯით მივიწევ
-ვიცი
მასთან უკვე ძალიან ახლოს ვარ დანას ხელს მაგრად ვუჭენ და მის გულს ვადებ
-ნია იცოდე რომ ეს მეც მინდოდა კარგი? უბრალოდ ცხოვრება მშვიდად გააგრძელე,
ხელზე ხელს მადებს და თავისით უბიძგებს დანას თავის გულში შესვლას მე კი აი ასე გაშეშებული ვუმზერ ამ სანახაობას მანამ ვერ მოვდივარ გონს სანამ ტუჩები არ მექვრის ჩემსაზე და უცბათ მაგარი ბრაგვანის ხმა, როგორ ეღიმება, შემდეგ მისი კანი შრება, ფითრდება ყავისფერდება, ლპება, ოთახში საშინელი სუნი დგება შემდეგ კი ჩონჩხის მეტი აღარაფერი რჩება,
ძირს გაფანტუნ მოშავო დაძველებულ ჩონჩხებს უემოციოდ ვავლებს თვალს და ოთახის გასასვლელისკენ ნელი ნაბიჯებით მივიწევს
იქნებ ესეც ჯობდა იქნებ ესე უკეთესი იყოს მისთვისაც და ჩემთვისაც თუმცა ჩემთვის მოგზაურობა ახლა იწყება!

#ქრისი
11 საათით ადრე
-ლუკას
ვისკით ხელში ჩაფიქრებულს უეცრად ჩემი ხმა აფხიზლებს
-ვიცი ქრის ვიცი ეს აუცილებელია უბრალოდ არ მესმის შენი
თავს დანანებით აქნევს
-მე საკმარისად ბევრი ვიცხოვრე გესმის? ახლა შენი დროა იცოდე ქვემოდან დაგაკვირდები!
ჩემს პასუხზე ეღიმება და ისევ თავის ქნევით ყლაპავს ვისკის მწარე ტლუპს,
-მიხედე, გაუჭირდება შორიდან დააკვირდი ხოლმე კარგი?
თავს ისე მიქნევს რომ თვალებში არც კი მიყურებს
-ვერ გავიგე ბოლო-ბოლო გიყვარს?
განერვიულებული დებს ჭიქას მაგიდაზე და თვალებში მომლოდინე მაჩერდება,
-უზომოდ
-ნია?
შეპარვით მეკითხება და ჩემს დუმილსაც იწვევს
-ორივე ვერ ავხსნი!
თავს დანანებით ვაქნევ და უკან დაღლილი ვწევ
-გასაგებია მაგრამ ხომ შეგიძლია იბრძოლო კარგი რა დერეკ
განერვიულებული დგება ფეხზე და აქეთ-იქით იწყებს სიარულს
-არ მინდა არ შემიძლია! ლუკას და ეს კარგად იცი, შვებას მაინც ვპოვებ ნამეტანია აქ ვარ ლუკას უკვე საკმარისია!
-ჯოჯოხეთში? შვებას?
მის ირონია შეპარულ კითხვაზე მეცინება
-გავურიგდები ნუ იღელვებ შენ ჩემზე
-კარგი და მაინც ვერ ვიგებ უბრალოდ არ მჯერა, ჩაგეხუტო? თუ როგორ დაგემშვიდობო არა რა არ გინდა იქნებ რაღაც ვქნათ არა?!
სიარულს უფრო უჩქარებს მაგრამ ბოლოს გულ-ხელ დაკრეფილი ჯდება თავის ადგილას და სასოწარკვეთილი
შემომცქერის
-როცა მოვკვდები უთხარი რომ მიყვარდა ჩემი შეედგეენილი სიაც ვამპირების მიეცი დასჭირდება და ყველაზე მთავარი იზრუნე იმაზე რომ არაფერი არ გაიგოს გერდეტზე!
მკრთალად ვუღიმი და დიდი ფანჯრისკენ აუღელვებლად ვდგავ ნაბიჯებს ვისკის ჭიქას გახარებული ვიყუდებ დიახ გახარებული ბოლო-ბოლო ამ დაწყევლილ დედამიწას მოვშირდები
-მისმინე გერდეტზე თუ არ გაიგებს მაშინ გერდეტი გაიგებს მასზე და ხომ იცი რომ მოკლავს?
ჩემს გვერდით დგება
-ჯერ არ არის მაგისთვის მზად! შემდეგ კი შენ დაეხმარები ბოლო-ბოლო მის განადგურებას რა უნდა კაი რაა და ეცადეთ მალე გამოგზავნოთ ჯოჯოხეთში იქ მე მივუვლი,
თვალს ვუკრავ თუმცა მას სახე უფრო უსერიოზულდება
-რა იცი რომ ამას შეძლებს?
ცალი თვალით წამით გავხედე სერიოზული სახით ხედს გაჰყურებდა
-ვიცი, ის იმაზე ძლიერია ვიდრე გგონია!
მის გახსენებაზა ძალაუნებურას მეღიმება ვიცოდი ამას შეძლებდა!

შეიძლება დიდად საინტერესო არ გამოვიდა როგორც თავიდან ვფიქრობდი მაგრამ ამასაც არაუშავს დასაწყისისთვის, ამის გაგრძელება აუცილებლად იქნება მაგრამ არა ამავე მოთხრობაში. ხვალამდე, გყვარობთ ყველას <3