ყოველთვის მიყვარდა ზაფხული რადგან არდადაგები იყო და მიხაროდა,რომ დასასვენებლად ბებიასთან ჩავდიოდი სოფელში...მაგრამ, ბოლო დროს შემოდგომა შემიყვარდა.არ ვიცი რატომ,მაგრამ აშკარაა რომ უბრალოდ შემიყვარდა. და აი გათენდა დილა და როგორც უკვე შემოდგომის მოყვარული ავდექი მოვწესრიგდი და უნივერსიტეტისკენ გავეშურე. გაჩერებაზე დავდექი,ყურსასმენები გავიკეთე და უბრალოდ იქაურობას მოვავლე თვალი. 10 წუთი ველოდე ავტობუსს და ბოლოს როგორც იქნა მოვიდა. უნივერსიტეტში შევედი,ლექციები იწელებოდა და თან ერთი სული მქონდა როდის მივიდოდი სახლში და გოგოები მენახა.დაღლილ-დაქანცული გამოვედი ლექციებიდან,ისევ გაჩერებაზე დავდექი კვლავ ყურსასმენები გავიკეთე და ავტობუსის მოსვლას დაველოდე.2 სართულზე როგორღაც ავედი
-გოგოებოო,მოვედი
-მია,მოდი...
-აბა რა ხდებაა?
-მია...
-ჰო რა იყო-დაქანცული დივანზე დავეშვი და დაველოდე სესილის როდის დაიწყებდა ლაპარაკს
-კახი ჩამოდის!
-ვინ კახი?
-გოგოო კახიიიი-აყვირდა სესო
-ააა ის კახიი???
-ჰოო,აქ ცხოვრებას ვაპირებო
-ააუფ,ნეტა რატო
ნუ აღარ გავაგრძელებ... იქ იმდენი ვიჭორავეთ რო არვიცი.საბოლოოდ ავდექი და სახლში წამოვედი,უბანს მივუყვებოდი და როგორც ყოველთვის ისეც იგივე სიტუაცია იყო მოთამაშე კაცები,ბირჟავიკი ბიჭები,ჭორიკანა ქალები...სადარბაზოსი შევედი და ლიფტი გამოვიძახე, და ცემდა გასაკვირად დროულად მოვიდა,შიგნიტ შევედი და 6 დავაჭირე,ლიფტი დაიძრა და ნელ-ნელა უახლოვდებოდა სასურველ სართულს მაგრამ ბრახ! და ლიფტი გაიჭედა.
-ვაიმეე,ახლა მე მარტო ვარ გაჭედილი ლიფტში...
გამახსენდა ყველა საშინელებათა ისტორია რომელიც ლიფტში ხდებოდა და უფრო დავპანიკდი.დავიწყე ყვირლი და შველას ვითხკვდი,ტსლეფონიც არ იჭერდა,რომ ვინემსთვის დამერეკა და შველა მეთხოვა.გავიდა ნახევარი საათი,1 საათი,2 საათი და უკცე ყვირლისგან ყელი ჩამხლეჩვოდა
-მიშველეეთ!!! არის აქ ვინმეე??
-ჰეიი,მანდ ვინ არის
ძლივს ერთმა ხვთისნიერმა მაინც გაიგო ჩემი კივილი
-მე ვარ,მიაა
-მია?!
ხმა ძალიან მეცნობოდა ,მაგრამ ვერ ვიხსენებდი ვის ხმას ჰგავდა
-კარგი მია,დამელოდე ახლავე გამოგიყვან
-კარგი...
10 წუთში კარები გაიღო და როდესაც გოგა დავინახე კინაღამ იქვე ჩავიკეცე
-გიგა?!
-როგირ ხარ?
მზრუნველად შემომციცინებდა და როდესაც ერთი ხელი ლოყაზე დავადე ენა ჩამივარდა და პამიდორივით გავწითლდი.მარტო"მადლობას" თქმა მოვახერხე და 1 სართული ავირბინე,სახლში შესულს კარებთან ჩავიკეცე და მომხდარზე ჩავფიქრდი თან მეღიმებდა.ჯიბეში ვიბრაცია ვიგრძენი,ტელეფონი ამოვიღე და მესიჯი გავხსენი
-კარგი წყვილი იქნებოდით!
-ეს ვინღაა?მოიცა გიგა? არა რა გიგა,გიგამ საიდან იცის ჩემი ნომერი.აბა ვიინაა?-ერთბაშად ვაყრიდი ჩემ თავს კითხვებს და ინტერესი მკლავდა თუ ვინ იყო ის უცნობი.
მოკლეთ უბრალოდ დავიკიდე.მუზიკები ჩავრთე ავუწიე და 1 ბოთლი ღვინო გამოვიტანე ჩემი კოლექციიდან.მუსიაკს ნელ-ნელა ვუწევდი და ბოთლიც ნელ-ნელა იხლცლებოდა.კარზე კაკუნი იყო და როდესაც კარებში მდგარი მტირალა ლიზი დავინახე შევცბი.
-ლიზიი,რა გჭირს
-დამპალი დათო,საზიზღარი...
-რა მოხდა გოგო?
-რა და ვუთხარი, რომ ორსულავ ვარ და ეს ჩემი ბავშვი არაა-ო
-კაი რასამბოობ?!
-მია,გეხვეწები რა რამე მირჩიე
-შემოდი ჯეერ,ჩაი დავლიოთ და მოვიფიქრებთ რამეს
-შენ რა ნასვამი ხარ?
-ცოტა...
სიჩუმეში,წყნარად ვიჯექით და ვფიქრობდით რა იყო გამოსვავალი
-მოკლეთ ლიზი, აქ გამოსვალი არ არსებობს,მან ბავშვი არ აღიარა ეს არის რეალობა,ჰოდა შენც დაიკიდე და გააჩინე ეს პატარა ანგელოზი.იცი რომ, სულ შენ გვერდით ვიქნებით მე,სესო,ინგრიდი,ნინა... და ყველა.
-მართალი ხარ იცი?