მოგესალმებით!მე ანა ვარ 16 წლის,ვცხოვრობ ქალაქ თბილისში,მაქვს ოდნავ ქერა თმები და ცისფერი თვალები,მყავს უამრავი მეგობარი,მაგრამ მათგან მარის გამოვარჩევ,მას აქვს შავი თმები და მწვანე თვალები,არის ჩემი კლასელი 16 წლის,მოდით გვეყო ჩემზე ლაპარაკი და ისტორიაზე გადავიდეთ.
დღეს როგორც ყოველთვის მარი ზარი მაღვიძებს,ტელეფონი ავიღე და ნამძინარევი ხმით ვუპასუხე.
-ხო.
-არ ამდგარხარ ჯერ?
-არა რა არის?
-სკოლაში არ მოდიხარ?
-ვაიიიიი!სულ დმავიწყდა!აუუუ!მოვემზადები ათ წუთში და მოვალ!
-რა იყო რა ამბავი ატეხე?ჯერ რვის ათი წუთია.
-მე უფრო გვიანი მეგონა.
-არა მოემზადე და გამოდი ჩემთან,ერთად წავიდეთ.
-კაი.
მე ტელეფონი დავდევი თუ არა,მოვემზადე და მარისთან ავედი.
-წავედით
-ხო წავედით.
მარი სახლის კარები დახურა თუ არა,ეგრევე ლაპარაკი დაიწყო.
-გოგო ლუკა ხო იცი?(ლუკა ყავისფერი თმებით და ცისფერი თვალებით)
-რომელი ის იდ*ოტი მაისურაძე?
-ხო.მოიცა და იდ*ოტი რატოა?
-ვითომ არ იცოდე ეხლა,მაგისი იდ*ოტური ბანდა,ყოველდღე ჩხუბი და დაბარებები,იდ*ოტია აბა რაა?
-მართალი ხარ შენც.
-ხო,რა უნდა გეთქვა?
-არაფერი ისეთი მაგის ძმაკაცზე,ალექსანდრეზე რაღაცა უნდა მეთქვა,მარა დაიკიდე.
-მითხარი კაი რა იყო.
-კაი ხო...მოკლედ მე და ალექსანდრე...
-იმედია,იმის თქმას არ აპირებ რაც,გავიფიქრე!
-შეყვარებულები ვართ.
მე გავშტერდი,დებილივით ვუყურებდი მარის,მინდოდა მისთვის,თავში რაღაც ჩამერტყა.
-რაააააააააააააააა?!
-ხო.
-მითხარი რო ღადაობ!?
-არ ვღადაობ მართლა.
-გოგო შენ,როგორ ხარ ვითომ არ იცოდე,როგორებიც არიან,ლუკადან დაწყებული ყველა.
-ხო ვიცი მაგრამ,გულს ხომ ვერ ვუბრძანებ?
-კაი,ხო კაი,გილოცავთ.
-მადლობა,იმედია გამიგებ.
-ხო ჩემო სიხარულო,როგორ არა,თავიდან ცუდი რეაქცია მქონდა,მაგრამ შენ თუ გიყვარს,მე ხელი როგორ შეგიშალო?
-მიყვარხარ.
-მეც.
ამ დროს სკოლაშიც მივედით და მეც ვიღაცას შევასკდი,ავიხედე და არა,არა და არა ლუკა.
-ღმერთო ჩემო წინ არ იყურები?
-მოიცა,მოიცა მე რატო მაბრალებ?შენ მოდიოდი ჭორავ-ჭორავით,ამიტომ შემეჯახე.
-შენთან ლაპარაკს აზრი,არ აქვს.
ვთქვი და გზა გავაგრძელე,კლასში შევედი,ბავშვებს მივესალმე და ჩემს ადგილას დავჯექი,გაკვეთილები ისე გაიწელა,მეგონა ერთი საუკუნე იქ ვიჯექი,გავიდა შვიდი გაკვეთილი და გარეთაც გავედი,თავისუფლებააა!ამ დროს ჩემთან ლუკა მოვიდა.
-ანა გამომყევი,სალაპარაკო მაქ.
-მე?შენ რატო უნდა გამოგყვე?
-შენი ნებით გამომყვები თუ მაინდამაინც,აგიღო და წაგიღო?
-რა გინდა?
-გამომყევი და გაიგებ.
-სხვა გზა რა მაქვს რო?
მე გავყევი ლუკას,სკოლის გვერდზე გამიყვანა.
-ანა,მოკლედ გეტყვი ჩემს სათქმელს,შორიდან არ მოვუვლი და მომწონხარ.
მე გამოვშტერდი,გამოშტერება სიცილში გადაიზარდა,როგორც იქნა დავმშვიდდი და ენა ამოვიდგი.
-მერე მე რა გავაკეთო?
-შენ არ მოგწონვარ დავიჯერო?
-არააააააა!
-კიიიიიიი!
-არა!
-კაი მაშინ ერთი კვირა დამაცადე.
-რა?რა მოხდება ერთ კვირაში.
-შეგიყვარდებ.
-ვერ მოგართვი.
-ვნახოთ,თუ შეგიყვარდი,ერთ კოცნას მაჩუქებ,თუ არა და ვეღარასოდეს მნახავ,აღარ შეგაწუხებ.
-კარგი,შევთანხმდით.
-შევთანხმდით.
უკან დავბრუნდი,მარის ყველაფერი მოვუყევი,სიტყვის დამთავრება და მისი გამოშტერება,ერთი იყო.
-რაააააააა?
-ხო.
-ღადაობ?რამდენი გოგო ოცნებობს,მის შეყვარებულობაზე!
-მე არა!
-ხო,მაგრამ რას იზავ რომ შეგიყვარდეს?
-მარი,რა უნდა მოხდეს,რომ ის იდ*ოტი შემიყვარდეს?
-მეც ეგრე ვამბობდი.
-არა,არა და არა,მაიც არა.
-კაი ხო კაი,საღამოს გამოხვალ?
-კი.
-კაი მაშინ,ერთად გავიდეთ.
-კაი.
მე სახლში შევედი,გამოვიცვალე ტელევიზორს,ვუყურე და მეცადინეობა დავიწყე,ექვსისკენ ანასთან ავედი და ერთად გავედით გარეთ,ბავშვები გარეთ იყვნენ,ყველას მივესალმე და ლაპარაკი დავიწყეთ,დიმიტრიმ ლაპარაკი დაიწყო.
-მოგვიანებით,ჩემი ძმაკაცი უნდა მოვიდეს,ალბათ ყველამ იცით ლუკა მაისურაძე.
მე ამ დროს ლამის,გული წამივიდა.
-რაააააააააააა?!
-ხო ვიცი შენ,ვერ იტან,მაგრამ ეხლა აიტანე როგორმე.
-საშინელება,იდ*ოტი,შტერი,სულელი...
ვბუტბუტებდი ჩემთვის,რომ არავის გაეგო,მხოლოდ მარი იგუდებოდა,სიცილით.
-შენ კიდე რა გაცინებს?
-სულ არაფერი.
შვიდისკენ ლუკაც მოვიდა.
-მე უნდა წავიდე,სახლში ბევრი საქმე მაქვს...
ვთქვი და როდესაც წასასვლელად მოვემზადე,ლუკამ ჩამჩურჩულა.
-მე რომ მოვედი,იმიტომ მიდიხარ?
-არა,უბრალოდ არ მცალია.
-რატო მატყუებ?
-არ გატყუებ.
-კაი ერთი.
-კაი ხო კაი,დავრჩები.
ვთქვი და დავჯექი,ბევრი ვილაპარაკეთ და მთელი ლაპარაკის,განმავლობაში ლუკას მზერას ვგრძნობდი,დავამთავრეთ ლაპარაკი და დავიშალეთ.
***************************************************************
იმედია მოგეწონათ