ბარში ისხდნენ და ხელბეში თავჩარგულ ალექსანდრეს უყურებდა..
-ისეთებს ვაკეთებ იმის მაგიერ რომ თავი მოვაწონო, ვაზიზღებ.-როგოც იქნა ხმა ამოიღო და მწარე სითხე გადაუშვა ხახაში.
-რო დაელაპარაკო?
-და რა ვუთხრა იმიტომ გელაპარაკები ასე რომ სიგიჯემდე მომწონხართო? ყ*ესავით ვიქცევი.! დაასხი რა თუ ძმა ხარ.-ბექას გახედა და ჭიქა მიუწია.
-არ ვიცი ძმაო მაგრამ ძალაინ ცუდად რომ ექცევი ეგ ფაქტია.. გინდა ელენას დაველაპარაკოთ, ბოლო-ბოლო მაგის დაქალია და გეტყვის როგორ მოიქცე..
-კი რაა, თორე მე ისეთებს გავაკეთებ გავაქცევ იმ გოგოს. ფუ რა ყ*ე ვარ, რეები ვუთხარი.. გამოვ**რდი რაა სულ..
-კაი ხო დამშვიდდი შე ჩემა მოვაგვარებთ მაგ საქმეს. -დემეტრემ მხარი გაჰკრა. -მოდი ამ ჭიქით ქალებს გაუმარჯოს. იმ ქალებს ასე რომ გადავყავართ ჭკუიდან..-ჩაეცინა და ჭიქა მაღლა ასწია.
-გაუმარჯოს-სამივემ ერთად თქვეს და სასმელიც ბოლომდე დაცალეს.
-ეგ კი არა დედაჩემთან მივიყვანე..
-ანუ სერიოზული ურთიერთობა გაქვთ?-დანელია ჩაეკითხა.
-მგონი ხოო.. თან იცი საიდან მომწონს.. გახსოვთ რამდენიმე წლის წინ რომ ვცემე ერთი ტიპი ბარში.. რა დაგიშავაო რომ კითხულობდდით, აი მაგ სი*მა მიატოვა ქორწილის დღესს.
-ელენა ბიჭო??
-ჰოო..
-ყ*ლეა აბა რაა ასეთ ქალს რომ მიატოვებ.-თავისდაუნებურად თქვა ბექამ.
-კიდევ ერთხელ დავამტვრევდი ძვლებში..
- იმ დღეს ელენა დავინახე ვიღაც ტიპს დაძაბული ესუბრეოდა, დედაჩემი მიმყავდა ექიმთან თორე მივიდოდი და ხომ მშვიდობაა.
-როდის?-დაიძაბა დემეტრე ის ძარღვი გამოუჩნდა მხოლოდ იმ მომენტში რომ უჩნდება როცა საშინლად ბრაზდება ხოლმე.
-სამი დღის წინ. არ იცოდი ?-თავი ყველაზე მდაბიო ეგონა იმ მომენტში.
-უნდა წავიდე.. -ფეხზე წამოდგა.
-კაი შე ჩემა რა იყო ალბათ მნიშვნელოვანი არაფერი იყო და იმიტომ არ გითხრა..
-ბექა თავი დამანებე. -გგარეთ გავარდა და მანქანაც ელვის სისწრაფი დაძრა..სახლამდე როგორ მივიდა არ ახსოვს, კიბეეები აირბინა და ანდრიაძის კარებზე დააკაკუნა.
-ჩემი პატარა მოსულა..-სიცილით გააღო კარები და წერეთლის ჩაწითლებული თვალები რომ დაინახა მაშინვე დასერიოზულდა.-რა მოხდა დემეტრე..
-ვის შეხვდი რამდენიმე დღის წინ.
-რას ამბობ ვერ ვხვდები.
-ნუ იდებილებ თავს.
-შენ კიდე ტონს ნუ უწევ.!
-აქეთ ხარ გონორზე? ვიღაც ტიპს ქუჩაში ეჩხუბებოდი თუ ის გეჩხუბებოდა და მე ამდროს გარტყმაში არ ვარ რა ხდება..
-ყველაფერი უნდა იცოდე?
-კიი!
-ნუ ყვირითქო..
-უნდა ვიცოდე რადგან ვიღაც უცხო არ ხარ..! მე მეხება ის რაც..
-დემეტრე ხმას დაუწიეთქო.
-არ დავუწევ იმიტომ რომ ნერვებს უარესად მიშლი და წყობიდან გამოგყავარ.! ვინ იყო ის სი*ი მეტყვი თუ მე თვითონ გავარკვიო.
-ქეთასთან გავიცანი.
-მერე.. -ტონს არ იცვლიდა წერეთელი და ყელზე ძარღვები გამობერვოდა.
-მწერდა..
-და არაფერი მითხარი ხო.. -ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია.
-არაფერი იყო მნიშვნელოვანი..
-როგორ თუ არაფერი, ვიღაც გან**ნი ჩემ ქალს ქუჩაში უყვირის და კიდე არაფერი არ ხდება გოგოო.
-აზვიადებ.
-რა უნდოდა.? ამოიღებ ხმას და მეტვი?
-მომწონხარო და..
-ფუ მე მაგისი დედა შევე** მითხარი ვინაა..
-არ გეტყვი, ყველაფერი გავარკვიე და ახლა ხომ არ მიუვარდები მხეცივით.
-ელენა იცოდე ჩემით გავარკვევ და უარეს დავმართავ.!
-რაც გინდა ის ქენი, ველურთან ურთიერთობას არ ვაპირებ.-კარები გაუღო.-შეგიძლია წახვიდე.
-დედას შევე**-ფეხზე წამოდგა და ისე გავიდა ქალისთვის ზედაც არ შეუხედავს..
-მხეცი..-ხმაურით მიკეტა კარი.სწრაფად აკრიფა ქეთას ნომერი.
-ხოო.
-რა ხმა გაქვს ქეთა..ტირი?
-არაა.
-რა არაა, ახლავე გამოვალ შენთან..
-მოდი რაა, გთხოვ-უარესად აქვითინდა ქალი. ანდრიაძემაც სწრაფად ჩაიცვა..მთელი გზა სანამ მაჭავარიანის სახლში მივიდოდა დემეტრეზე ფიქრობდა, რამე რომ დამართნოდა საკუთარ თავს არ აპატიებდა. გრძნობა რომელიც წერეთლის წასვლის მერე დარჩა პირველი იყო მის ცხოვრებაში იმის შეგრძნება რომ რამე შეიძლება შეემთხვეს ან დაუშაოს სხვა ადამიანს და ეს მხოლოდ მის გამო ხდებოდა აგიჟებდა. როგორც იქნა მიაღწია ქეთომდე და შეშინებული შევიდა სახლში.
-რა მოხდა ქეთო?
-ვერ ვიტან მეზიზღება..- დამშვიდებულ ქეთას ისევ თვალები წყლით აევსო და სავარძელზე დაჯდა..
-ვის?-მის მუხლებთან ჩაიმუხლა.
-ალექსანდრეს. უნდა წამოვიდე სამსახურიდან. ამდენ შეურაწყოფას ვეღარ ავიტან.. არ შემიძლია..-თავს აქეთ-იქით აქნევდა და ცრემლები სცვიოდა ღაწვებზე.
-აბა ეხლა მორჩი ტირილს. სად უნდა წახვიდე? და რატომ? ვის გამო მიდიხარ სამსახურიდან?
-მე იქ..
-ძლიერი ქალი მგონიხარ და პატარა შეფერხების გამო სამსახურიდან მოდიხარ? პირიქით ქალო.. დაიკიდე მისი არსებობა, შენი საქმე აკეთე და ზედ არ შეხედო ისეთი იგნორი გაუკეთე რომ დაეჭვდეს საკუთარი თავის არსებობაში.. შენ კიდე „უნდა წამოვიდე“-ბოლო სიტყვები გააჯავრა..-მაგით აფიქრებინებ რომ რამეს წარმოადგენს შენთვის.
-მე არ ვარ შენნაირი ელა..
-ნამდვილად არ ხარ ჩემნაირი, უკეთესი ხარ.!- სახეზე ხელები მოუსვა. -წამო სადმე გავიდეთ, ნინასაც დავურეკოთ და ბარში დავსხდეთ..
-წავიდეთ.. და შენ ეგრე წამოხვალ.?
-ნოპ.. შენ მათხოვებ რამეს.. -ფეხზე წამოდგა და რამდენიმე შეტყობინება გამუგზავნა წერეთელს.
-მაგან რაო?
-გახსოვს შენი მეგობარი რომ მწერდა?
-ჰოო მერე..
-იმ დღეს გარეთ დამხვდა და მოკლედ ისტერიკები მოაწყო იმაზე თუ რატომ არ მომწონს. მოვაგვერე ყველაფერი და არ ჩავთვალე საჭიროდ მეთქვა დემესთვის, იმას კიდე ვიღაცამ უთხრა და დღეს გაგიჟებული მომივარდა სახლში. ახლა არ ვიცი სად არის..
-კი გავაფრთხილე ის დეგენერატი ცუდ დღეში ჩავარდებითქო და არ მომისმინა..ამ კაბას ჩაიცვამ?
-არაა, აი ამას ჩავიცვამ თუ შენ არ გინდა..
-არა მე შარვალს ვიცვამ..
ერთ საათში უკვე სამივე ბარში ისხდა.. მაგიდაზე დიდი ბოთლი ვისკი ედოთ და სვამდნენ.. როგორც იქნა შეტყოინება მიიღო..
„ სად ხარ?“
„შენ სად ხარ ? რამდენი ხანია გელოდები.“
„ჩემი საქმე გავაკეთე, შენი ნახვა მინდა.“
„ბარში ვარ გოგოებთან ერთად. სახლში რომ მოვალ მოგწწერ“
„კაი..“
ნინა უდარდელად ცეკვავდა და არავის გაკარეის საშუალებას არ აძლევდა, მაგიდიდან უყურებდნენ ანდრიაძე და მაჭავარიანი..
-რომ კითხო კაცი უნდა და ისე არავის ეცნობა..-ხმამაღლა თქვა ქეთომ..
-რა იყო ქეთევან შეყვარებული არ გიშლის ასეთ ადგილებში სიარულს?-ზურგს უკან ნაცნობი ხმა მოესმა და შიშისგან შეხტამ..-გამარჯობა ელენა. დემეტრეც მალე მოვა.-მზერაში მიხვდა კითხვას და მაშინვე უპასუხა.
-გამარჯობა სანდრო..
-მე წავედი ვიცეკვებ.-ფეხზე წამოდგა ქეთო და მოცეკვავე ნინას შეუერთდა..
-რა გინდა ქეთასგან?-წინ იყურებოდა და თან სასმელს წრუპავდა..
-ძალიან მომწონს.!
-მერეე.. დღეს ატირებულმა დამირეკა.. რატომ ექცევი ცუდად თუ მოგწონს?
-არ ვიცი.. ასეთი თავდაცვა მაქვს თითქოს არ მინდა გაიგოს რომ მომწონს..
-უცნაურები ხართ ეს კაცები.. -როგორც იქნა ნანატრი სილუეტი დაინახა და მაშინვე სახე გაუბრწყინდა, წერეთელი კოპებშეკრული ათვალიერებდა გარემოს და რომ შენიშნა წყვილი მაგიდისკენ დაიძრა.. ნელა მოაბიჯებდა და ყველა ქალის ყურადღებას იპყრობდა. ეს ფაქტი არ გამორჩენია ქალბატონ ანდრიაძეს და სიამაყის გრძნობით აივსო..
-დემე..-მოეხვია კაცს..
-სად იყავი შე ჩემა..
-საქმე მქონდა.-ქალი მოიშორა და შუბლზე აკოცა..
-ხელებზე რა გჭირს დემეტრე.?
-არაფერი ისეთი..-დასისხლიანებული ფალანგები მეორე ხელით დამალა და მიმტანს ხელი აუწია.. საღამო მშვიდად მიდიოდა, გააფთრებული უყურებდა ქეთას გარშემო მოცეკვავე მამრობით სქესს სანდრო და ერთი მიზეზი უნდოდა რომ ყველა ძვლეში დაემტვრია..
-წესით შენზე გაბრაზებული უნდა ვიყო.-ყურთან უჩურჩულა ქალმა წერეთელს..
-და რა მიზეზით?
-იმ მიზეზით რაც ხელებზე გაქვს.!
-არ ვაპირებდი ჩხუბს გამომიწვია, მე იქ საჩხუბრად კი არა კუთვნილების დასაცავად ვიყავი, ვიღაც პიდარ**ტი რომ ეპოტინებოდა. არ შეირგო მშვიდი სიტყვა და მოხვდა კიდეც.! და შენ..-საჩვენებელი თითი ცხვირთან დაუქნია.-მეორედ რომ გავიგო ეგეთ რამე დამიმალე არ ვიცი რას გიზამ.!
-მე მოგვარებული მქონდა.!
-მისი ნომრის დაბლოკვით?? -დამშვიდებულმა შეუღრინა.
-რაც იყო იყო.. არ მინდა ვინმეს ჩემს გამო ეჩხუბო და საფრთხეში ჩააგნო სხვისი ან შენი სიცოცხლე.-თლილი თითები სახეზე დაუსვა და ცერა თითი ტუჩთან გაუჩერა.
-შენს გამო შემიძლია ადამიანიც კი მოვკლა.!-სრული სერიოზულობით უთხრა, ქალის ცერა თითი ტუჩებს შორის მოიქცია და გალოკა. ანდრიაძეს სასიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარაა სხეულში, ის ფაქტი რომ კაცმა ასეთი რამ უთხრა აბაედნიერებდა და ამ გრძნობასთან ერთად შიშიც ერეოდა. არ უნდა საფრთხეში ჩაიგდოს საკუთარი თავის ელენას გამო.!-ბევრი არ დალიო თორემ საღამოს ჩაგეძინება, მე კი დღეს მთელი ღამე მჭირდება შენი თავი.. უნდა დაგსაჯო.!
-უნდაა დამსაჯო?! როგორ?-ტუჩებთან ეჩრჩულეოდა ქალი, წერეთელი კი უფრო იგზნებოდა.
-საწოლზე დაგაბამ და მთელი ღამე ისე გაგ**მავ რომ ხვალ სიარულის თავი არ გექნება.!-ტუჩის კუთხე ჩატეხა და ოდნავ შეეხო ელენას ბაგეეს.
-და რატომ ხარ დარწმუნებული რომ ეს სასჯელი იქნება?
-აციმციმებული თვალებით ნუ მიყურე თორემ სახლამდე არ მოვითმენ.!
-გეყოთ ახლა მოგვაქციეთ ყურადღბა.-საიდანღაც დანელია გამოჩნდა.
-შენ საიდან ბიჭო აქ?-მუხზე დაუსვა ხელი ელენას..
-რავი ელექსას ველაპარაკე და მოვედი მეც.-თვალი ელენას ფეხებისკენ რომ გაექცა ქალს არ გამოპარვია. არ ესიამოვნა, ზოგადად მეგობრის ქალებს ასე არ უყურებენ, ასე არ ათვალიერებენ.
-დემე წავდეთ რა.
-რატომ?
-შენი სასჯელი მინდა მალე მივიღო.-გაუცინა და ფეხზე წამოდგა.-ადექი რა წავიდეთ.!
-კაი ჰო..- ბიჭებს დაემშვიდობა მოცეკვავე გოგონებს ხელი დაუქნიეს და ბარი დატოვეს. მთელი გზა სასიამოვნო მელოდია ისმოდა მანქანაში.წერეთელს მისი ძლიერი მკლავი ქალის ლამაზ ფეხზე დაედო და ასრიალებდა.
-კაი სირცხვილია დემეე.
-ჩემი ჯიპი მაღალია და ვერავინ ხედავს. ამ წინააღმდეგობისთვის კი..-დემეტრეს თითები ბარძაყებზე რომ იგრძნო გააჟრჟოლა.. -გაშალე ფეხები.. ელენა..- იმდენად უთიშავდა გონებას ეს კაცი შეწინააღმდეგებასაც ვერ ახერხედა..წერეთლის გრძელი თითები ვა*ინაზე რომ იგრძნო სულ გაგიჟდდა, მთელი სხეული უხურდა და სიამოვნეისგან თვალები დაეხუჭა..
-დემეტრე... გაჩერდი .. აახლაავე!- ძლივს მოაბა სათქმელს თავი.
-თორე?? -კაციც აზარტში შევიდა, სიამოვნებდა ქალის კრუსუნი.
-გავგიჟდები.. გთხოვ.!-ხელები ძლივს მოიშორა სხეულიდან. -გეყო ახლა, და საჭეს მიხედე.. -თმა აკანკალებული ხელით გადაიწია.
-მოვედით.-სწრაფად გადაიყვანა მანქანიდან და ხელში აყვნალიმა აირბინა ოთხი სართულის კიბეები.. -ჩემთან თუ შენთან?
-ამ მდგომარეობაში გადაწყვეტილებებს ვერ ვიღებ.!
-კაი წამოდი ჩემთან..-სახლის კარები სწრაფად გააღო და დაკეტვა ვერ მოასწრო ანდრიაძე ტუჩებზე რომ დაეტაკა.. უკოცნიდა ბაგეებს და თან პერანგის ღილეს უხსნიდა.
-მეორედ არ დავინახო შენს პერანგზე სისხლის ლაქები.!
-ახლა ამის დროა? -ხელი ჰკრა და ქალის სუსტი სხეული საწოლზე დაეცა. -საოცრად მოქმედებ ჩემზე.! ელენა სრული ოკუპაცია მოახდინე.! -ცალი ფეხით იყო დაყრდნობილი საწოლის კიდეს, ქალი კი ფეხებს შორის მოექცია. ზევიდან დაჰყურებდა და ჯერ ნახევრად შიშველი სხეულით ტკბებოდა. ანდრიაძე წამოჯდა დემეტრეს შარვლის შესაკრავს წაეპოტინა.. ჯერ ქამარი, შემდეგ კი ელვა გახნა. დემეტრემ ყბაზე მოუჭირა ხელი და თავი მაღლა ააწევინა. -იცოდე რომ გაბედო ჩემი ღალა....
-მე შენ არასდროს გიღალატებ.! მე მხოლოდ შენი ვარ, სხეულით, გულით, გონებით. -ხელებს დაკუნთულ ტანზე აასრიალებდა. წერეთლის ხელები თეძოებზე დაილაგა..-რომ ეხები ეს სხეული მხოლოდ შენია.! გეყო ლაპარაკი და მაჩვენე რა ბიჭი ხარ.!
-რა მოუთმენელი ხარ.- ქალის ზემოდან მოექცა და კანის ყოველი მტკაველი დაუკოცნდა. ნელა დააცოცებდა ტუჩებს და უდიდეს სიამოვნებას იღედა, კაიფობდა ქალის დამათრობელი სურნელით, სრულიად სხვა სამყაროში იყო გადავარდნილი და საუკუნოდ დარჩებოდა ალბათ იქ.! ბიძგებს სწრაფად აძლევდა და კვნესის საშვალეას არ აძლევდა ქალს.
-ცოლად გამომყვები? -თვალები წამებში გაახილა და დაჩერებულ კაცს ახედა.
-ასე.. მთხო...-ბიძგმა არ მისცა საშუალება სიტყვა ბოლომდე დაესრულებინა..
-მინდა რომ სულ ჩემი იყო..
-კი მაგრამ ახლაც სულ შენი ვარ.! -აკოცა დემეტრეს. წერეთელსაც არაფერი უთქვამს სიამოვნება გააგრძელა და ქალი რამნდენჯერმე მიიყვანა მწვერვალამდე. ბიძგის რიტმი შენელდა მაგრამ, ძლიერი გახდა. ერთი..ორი.. სამი... და აი მანაც მიაღწია სიამოვნეის პიკს.. -ფუ შენი.. -სასწრაფოდ წამოდგა და სააბაზანოში შევიდა.. ქალი ძალაგამოცლილი ეგდო საწოლზე და ის მოახერხა მარტო საბანი შიშველ სხეულზე გადაეფარა.. მთლიანად მოუდუნდა სხეული..
-დემე რა მოხდა?
-მიიწიე, პრეზერ***ივი გაიხა.! -შიშველ სხეულზე აიკრა ანდრიაძე.
-ანუ?
-ამ თვეში სავარაუდოდ შეიძლება პატარა წერეთელი გაჩნდეს მუცელში. -ელენა სწრაფად გამოფხიზლდა.
-ჯერ ცოლად გამომყევიო ახლა ბავშვიო, მე არ მეკითხები?-წამოჯდა და უკან გაახედა თვალებ დახუჭულ წერეთელს.
-ტვინს ნუ ტყ**ავ მოდი დაწექი და დაისვენე. მეძინება.-მაჯაში წვდა და მკლავზე დაიწვინა ქალი. იმ დღის მერე ალბათ ყოველ დღე იტარებდა ტესტს და გულ აფანცქალებული ორი წითელი ხაზის მოლოდინში იყო.. მაგრამ არა.! გაუმართლა.! იქნებ უნდოდა მისი შვილი ჰყოლოდა? არა როგორც ანდრიაძე ამობს ჯერ ადრეა ბავშვი და სჯობს დავუჯეროთ.! სავაჭრო ცენტრში საყიდლებე იყო წასული ზურგს უკან თბილი ხმა რომ მოესმა.
-ელენა.
-ქალბატონო თამარ როგორ ხართ?-თბილად გადაკოცნა ოდნავ დაბალი ქალი.
-კარგად საყვარელო. შენ როგორ ხარ?
-მეც კარგად.
-რადგანაც შევხვდით მინდა აქვე კაფეში დაგპატიჟო, ვისუბროთ თუ წინააღმდეგი არ იქნები..
-კარგით წავიდეთ მაშინ..- არჩეული ნივთეი უკან დაარუნდა და ქალთან ერთად კაფეში დაჯდა. მხიარულად საურობდნენ, იხსენებდა ქალბატონი თამარა დემეტრეს ბავშვობას. უცებ დასერიოზულდა, უფრო სწორად დანაღვლიანდა.
-16 წლის რომ იყო ჩემი ბიჭი, გოგო მოიყვანა სახლში. ისე არასდროს გამოიყურებდობა თავისი ასაკის შესაფერისად, მაღალი და ზდაროვი იყო სულ. ხო რას ვამობდი..-ყავა მოსვა.-18 წლის გოგონა მოიყვანა, დედა გაიცანი ეს ჩემი შეყვარებულიაო. კაი გოგო იყო კატო, ლამაზი და მხიარული. ჩემ ბიჭს კი ძალიან უყვარდა, რომ უყურებდა შავი თვალები უელავდა. ერთი წელი ასე დადიოდნენ, სულ ჩემთან იყვნენ სახლშ.
-რატომ დაშორდნენ?-ელენამ სიტყვა ჩააკვეხა, არ იცოდა მის დემეტრეს თუ ადრე ვინმე უყვარდა, საშინელი ეჭვიანობის გრძნობა გაუჩნდა. მიუხედავად იმისა რომ წარსული იყო.
-თავი მოიკლა კატომ. -დანანებით გააქნია თავი.-ნეტა რა უჭირდა ამ გოგოს ასე რომ გაიმეტა საკუთარი თავი..
-ღმერთო რა საშნელება...-დაითრგუნა მონაყოლის მოსმენით.
-გაიუბედურა თავიც და ჩემი შვილიც გაანადგურა.. სტიქაროსანი იყო, თავი დაანება ყველაფერს. სულიერად დაინგრა. არ ვიცი ისე შეიცვალა ისეთი ცივი გახდა. მაგრამ ხომ იცი დრო კურნავს ტკივილს, ან მასთან ერთად ცხოვრებას გვასწავლის.. სახლში ვეღარ ჩერდებოდა. ოცი წლის რომ გახდა სახლი ვუყიდეთ მე და მამამისმა და წავიდა.. არ მეგონა თუ კიდე მომიყვანდა სახლში ქალს. ზუსტად ისე უელავდა ჩემ შვილს თვალები როგორც მაშინ, სიმართლე გითხრა ელენა ასე მისთვის არასდროს შეუხედავს.. მე მისი დედა ვარ, ჩემზე კარგად დემეტრეს არავინ იცნობდ. ის შეპყრობილია შენით.
-იცით ქალბატონი თამარ..
-ვიცი რრომ ჯერ არაფერს არ ფიქრობთ ოჯახზე. უბრალოდ მინდა იცოდე დემეტრე შენ თავს არ გამაცნობდა ოჯახი რომ არ უნდოდეს, თან გართობის ასაკშიც არაა. თან როგორ უხდებით ერთმანეთს. -გაეცინა.-არ გეწყინოს უკვე ასაკში შევდივარ და როგორც ყველა დედას მეც მინდა შვილიშვილი ჩავიხუტო.. არ მომაქციო ყურადღება და არც გაბრაზდე, შვილზე ტკბილი შვილიშვილია რომ იცოდე. -უყურებდა ამ ქალს და ბედნიერებით ივსებოდა, არასდროს უსაუბრია ნიკას დედასთან ასე, არ გახსნილა ეთერი მასთან, სულ დაძაბული იყო. თითქოს ეშნოდა კიდეც იმ ქალის. თამარა კი ყველა დადებით ემოციას უღძრავდა.
კორპორატიულ წვეულებას აწყობდა სამშენებლო კომპანი. თვალის მომჭრელად გამოიყურებოდა წერეთლის ქალი, სხეულზე მომდგარი, გრძელი ბარძაყთან ჩახსნლი ლურჯი აბრეშუმის კაბა ეცვა, ხოლო მკერდი ლამაზად იმზირებოდა დეკოლტიდან. გრძელ კისერს კი წერეთლის ნაჩუქარი კოლიე ულამაზედა. დემეტრეს კი შავი კლასიკური შარვალი და თეთრი პერანგი ეცვა, ყელზე კი ბაბთა შეებნია და განიერი ბეჭები კოსტიუმშიც ლამაზად მოუჩანდა. ძალიან მიმზიდველად გამოიყურებოდა ჩვენი წყვილი. საღამო მშვიდად გრძელდებოდა, თვალს არ აშორებდა საყვარელ ქალს და ტკბებოდა მისი სილამაზით. ტელეფონზე დედამ დაურეკა.
-ჰო დე..
-ვაიმე დემეტრე, ცუდად ვარ შვილო.. გული მაწუხებს. მამაშენსაც ვერ ვუკავშირდები, ნინოც გავუშვი უკვე.. დეე თუ რამე მნიშვნელოვან საქმეზე არ ხარ მოდი რა დე.. მეშინია გონება არ დავკარგო.
-კაი დე დამშვიდდი დაწექი და მოვალ 10 წუთში.არ ინერვიულო კაი.. აი უკვე მოვდივარ. -სწრაფად გათიშა..
-ელა, დედაჩემმა დამირეკა ცუდად არის და უნდა წავიდე..
-მეც წამოვალ. რამე სერიოზულია?
-არა იყავი, დავხედავ და მოვალ მეც ისევ. მიაქციე ხალხს ყურადღება.-ტუჩებზე ნაზად აკოცა და დარბაზიდან გავიდა.
სწრაფად მოძრაობდა თბილისის ქუჩებში რენჯროვერის მარკის ავტომობილი. დიდი სახლის წინ გაჩერდა და სწრაფად შევიდა სახლში..
-დეე როგორ ხარ?
-ვაიმე მაპატიე ჩემო ბიჭო ასე რომ განერვიულე.
-კია რა დეე..-გვერდით ჩამოუჯდა.
-მამაც მოვიდა, არ უნდა დამერეკა შენთვის.
-დედა.. ახლა როგორ ხარ?
-უკეთ, გული მიფრიალებდა, ვერ ვსუნთქავდი, რაც მოვახერხე შენთან დარეკვა იყო. ძალიან შემეშინდა..-მიეხუტა შვილს.
-წავიდეთ ექიმთან ხვალ კაი?
-კაი. მამას ვერ დაველოდები რა, ელენა მარტო დავტოვე, თუ კარგად ხარ წავალ კაი?
-5-10 წუთში გამოვა სააბაზანოდან, შენ წადი და მომიკითხე ჩემი ელენა.!
-შენი?-გაეცინა.
-ძალიან კარგი გოგოა.!წადი ახლა. -ძლივს გააგდო შვილი სახლიდა..
ახლა უკვე დამშვიდებული და ბედნიერი მიდიოდა, მშვიდად ატრიალებდა საჭეს და ეღიმებოდა დედას ნათქვამს, რომ იხსენებდა. მაგრამ ზოგადად ბედნიერება დიდი ხანი არ გრძელდება, ყველაფერს აქვს დასასრული, ეს შემთხვევაც არ იყო გამონაკლისი..სამყარო ძალიან ბინძური და ბნელი ადგილია.არ ინტერესდება შენი სიძლიერით,მუხლებზე გაჩოქებს და ისე ძიერ გირტყავს, თან ყველაზე სუსტ წერტილში,რომ შეუძლია სასიკვდილოთაც კი გაგიმეტოს.
შეტყობინება მოუვიდა ტელეფონზე უცხო ნომერი იყო.
„ასე ერთობა შენი ქალი“ ჯერ წარწერაზე გაცოფდა, მის ქვემოთ კი ფოტო დახვდა. თვალებში დაუნელდა, ხელები აუკანკალდა.ს შემდეგ იყო პოლიციის და სასწრაფოს სირენების ხმა, გარშემო ხალხი დასევდიანებული სახით უყურებდა როგორ გადაჰყავდა უსულოდ მყოფი სხეული მანქანიდან. საავადმყოფოს დერეფანში მორბენალი ქალი, რომელსაც ყურეში ესმოდა გულის ფეთქვის ხმა. ატირებული დედა, კიდელთან მდგარი მეგობარი მასთან ჩახუტებული ანა. ანდრიაძე შიშს შეეპყრო, საყვარელი კაცის დაკარგვის შიშს. ღმერთო რომ იცოდეთ როგორ ეშინოდა მისი დაკარგვის, ახლა რომ შესძლებოდა დაუფიქრებლად გაუცვლიდა ადგილს, ოღნდ მას არაფერი მოსვლოდა და სულსაც კი გაყიდიდა.. დერეფანში თეთრ ხალათში გამოწყოილი ნიკა დაინახა, მივარდა და საყელოში წვდა.
-ნიკა..
-ელენა, როგორ ხარ?-ირონიულად დაჰყურება ატირებულ ქალს.
-ნიკა გევედრები, გადამირჩინე.-აჯანჯღარედა და ხმაჩახლეჩილი ელაპარაკებოდა.-გევედრები ნიკა.. უშველე გთხოვ.. გევედრები.. გადამირჩინე.. -ბოლოს თავი მკერდზე მიადო და აქვითინდა.
-ასე მაშინაც არ გიტირია..
-ნიკა გთხოვ..
-არადა არ ვაპირებდ ამ საქმის აღებას, ერთ დროს ისე მცემა ლამის მხედველობა დავკარგე, სურვილი კი არ მაქვს მისი სიცოცხლის გადასარჩენად ვიბძოლო... -ქალბა განადგურებულმა ახედა..-მაგრამ მე შენთან ვარ ვალში, ამიტომ მხოლოდ შენს გამო ვიბრძოლებ მისი სიცოცხლისთვის. იცოდე.! კბილებით დავიჭერ მის სულს და არ მივცემ უფლებას ჩემნაირად დაგტოვოს. -შუბლზე აკოცა.
-მადლობა.. ღმერთო მიშველე.. -კაცი გაეცალა და ექთანს დაუძახა. -ღმერთო გევდრები გადამირჩინე.. გთხოვ..-აქვითინებული ჩასრიალდა კედელთან..
-ელა.-მიუახლოვდა თვალებ ჩაწითლეული სანდრო.
-მეშინია სანდრო.. ღმერთო როგორ მეშინია.-მის პერანგს ჩაეჭიდა და ძლიერად მიეკრა სხეულზე. -მითხარი რომ გადარჩება. ამოიღე ხმა გთხოვ..-უყვიროდა და ევედრებოდა.
-აბა რას იზამს შენ როგორ დაგტოვებს. ხომ იცი როგორი ველურიცაა, სიკვიდლსაც კი მოერევა.. -თმაზე ეფერებოდა.. საათები ისე გავიდა ადგილი არ შეუცვლია ანდრიაძეს, ასე თამარასთან ჩახუტებული იჯდა და ელოდებოდა ექიმს.
-ჩემი ბრალია..-წინ და უკან ქანაოდა ქალი და ერთ წერტილს მიშტერებოდა. -ჩემთან რომ არ წამოსულიყო ყველაფერი კარგად იქნებოდა.
-თამარა გეყოს მოთქმა..-კედელთან მიყრდნობილმა დავითმა უთხრა ცოლს.
-დავით ხომ გადარჩება ჩვენი ბიჭი..
-თამარამეთქი.. -თვალები დაუბრიალა და ანდრიაძემ მხოლოდ ახლა შეამჩნია როგორ უსაშვლოდ გავდა დემეტრეს თვალებს.როგორც იქნა დერეფნის ბოლოში ნიკა გამოჩნდა.
-ნიკაა.
-დამშვიდდი, მე რაც შემეძლო ყველაფერი გავაკეთე, მდგომარეობა სტაბილურად მძიმეა, 24 საათი არის კრიტიკული. მოკლედ ახლა იმან უნდა იბრძოლოს სიცოცლისთვის. -ჯერ ელენას უყურებდა მერე მის უკან მდომ ხალხს გახედა. -გირჩევთ სახლში წახვიდეთ და დაისვენოთ, დღეს მაინც ვერ ნახავთ. -გაბრუნდა მიდოდა.
-ნიკა.
-ჰოუ..
-მადლობა..
-მე ვალდეული ვიყავი, შენს გამო ის გადამერჩინა. წადი სახლში და მოწესრიგდი.
ქეთას და ნინას დაჟინეული თხოვნით წავიდა სახლში. ხალათ შემოხვეული სველი თმით დაწვა საწოლზე და გულზე საყვარელი კაცის ნაქონი მაისური მიიკრა, ყნოსავდა და სურნელს ფილტვეში იჩერებდა. ტკიოდა.. ის წამები ტკიოდა სხვა რომ ეხებოდა და ვერ შეძლო თავის დაცვა. ახლა როგორ უნდა ეკოცნა ნაღალატები ტუჩებით საყვარელი კაცისთვის. ენანებოდა საკუთარი და დემეტრეს ცხოვრება ამ ტყუილისთვის, ან სიმართლის სათქმელად ენა როგორ მოუბრუნდებოდა. საკუთარ თავს გლოვობდა ასე სასტიკად რომ გამოუტანეს განაჩენი. მეორე დილით უტიფრად ადგა, მოწესრიგდა და დაბრუნდა, დერეფანში იჯდა და ერთ წერტილს მიშტერებოდა, მდგომარეობას რომ გაიაზრებდა მაშნვე ტირილი უვარდებოდა.. გოგონებიც მის გვერდით იყვნენ..რამდენიმე დღე იარა ასე, დემეტრე კი გონს არ მოდიოდა, ნიკას დახმარებით შევიდა მის პალატაში.. უამრავ სადენზე შეერთეული სხეული ეუცხოა, ისე სუსტად იყო სულ არ გავდა მის ღმერთკაცს.ნელა მიუახლოვდა და ვერც კი ბედავდა ხელის შეხებას.. თავი ეზიზღებოდა, ოღონდ თვალი გაეხილა და საერთოდ აღარ მიეკარებოდა..

****
ესეც დაპირებული თავი, ვეცადე დიდი თავი დამედო რადგან რამდენიმე დღე ვერ მოვახერხებ ატვირთვას, იმედია მოგეწონებათ. ცოტა ინტრიგა კი დავტოვე ბოლოში იმედია არ გამიბრაზდებით. მოკლედ ველოდები თქვენ შეფასებას და ახალი თავით ორშაბათს დაგიბრუნდებით. <3