აი პლიჟზე, რომ დგანან ხოლმე „ღიპიანი“ კაცები იმათ გამოვართვით შეზლონგები და მაშინვე დავალაგე ნივთები და წამებში გადავიძრე სარაფანა. შევამჩნიე როგორი ვნებიანი მზერა ამატარა სხეულზე დამიანემ, რამაც ისევ დაუოკებელი შეგრძნება დამიტოვა და ზღვისკენ გავწიე, როგორც კი ოდნავ შევეხე ზღვას მანდ მივხვდი, რომ მის გარეშე ჩემი ცხოვრება წარმოუდგენელია, მე ხომ „წყლის მონა“ვარ წყლის არა უფრო ზღვის, რადგან ზღვას არაფერი მიჩევნია. თითქოს მასში ჩემს ანარეკლს ვხედავ, მასავით მღელვარე ვარ, მასავით მგრძნობიარე, მასავით მრავალფეროვანი, მასავით უცნაური, მასავით ფეთქებადი და მასავით მოულოდნელი, მოულოდნელი იმიტორო არ იცი როდის წამოვა ის ტალღა, რომელიც თავზე გადაგივლის.

უფრო ღრმად შევედი წყალში და „ტივტივი“ დავიწყე მასზე. ანიტას და მათეს გავხედე ერთად ერთობოდნენ, დამიანე კი ჩემსკენ მოიწევდა. წამებში მის სხეულზე ვიყავი „აწეპებული“, ჩემს წელზე ჰქონდა შემოხვეული ხელები, რის გამოც დავლილი ჟრუანტელი ვერც მე და ვერც დამიანეს გამოეპარა, ამაზე ტუჩის კუთხე ჩატეხა, მე კიდევ ჩემს თავზე მომეშალა ნერვები, ასეთი დებილი რომ ვარ. ჩემ ყურთან მოიტანა თავი და ჩამჩურჩულა.
-ულამაზესი ხარ-ეს მითხრა და ყურთან მაკოცა. ამას თავი ვინ ჰგონია ამდენის უფლებას, რომ აძლევს თავის თავს?!
-შენ თავი რამეს ხომ არ მიატყი?! დროზე ხელები მომაშორე და გაქრი, თავი ვინ გგონია, რომ ასე მექცევი და მელაპარაკები. დამიანე დროზეეე თორე გისვრი, სასწრაფოდ გაქრი...- ყველანაირად ვცდილობდი ემოციები დამემალა და თავი დამეხსნა ამ ხელებიდან, რომელიც რაღაც ახალ გრძნობებს იწვევს ჩემში, რომელიც ჩემთვის უცხოა და მეშინია, რომ ამ გრძნობამ ჩემი სხეული არ დაიპატრონოს. სიახლეები ჩემთვის სისუსტეა და ყველაზე რთულად ვეგუები...
ამაზე ტუჩის კუთხე ჩატეხა და „მომშორდა“. ღმერთო ღიმილი ხო საშინლად უხდება, მაგრამ ეს ირონიული ტუჩის ჩატეხვა „იმენა“ აკვდებაა....
ცოტახანიც ვინებივრე წყალში და უცბათ ამოვედი ზღვიდან, შეზლონგზე დავწექი, ყურსასმენები გავიკეთე და თვალები დავხუჭე. ასე არ მახსოვს რამდენ ხანს ვიღებდი ზაგარს, მაგრამ როგორც კი ავდექი მაშინვე ზღვაში შევედი და საშინლად სასიამოვნო შეგრძნება დამეუფლა. ყველაზე მეტად ეს შეგრძნება მიყვარს და მომკალით.
ისევ შეზლონგს დავუბრუნდი და ანიტაც მოვიდა ჩემთან...
-აუუუ უკვე დროა დავბრუნდეთ სასტუმროში თორეე საშინელი მზეა ახლა აღარ ღირს არჩნა და მერე საღამოთი კიდევ გამოვიდეთ მანამდე დავისვენოოთ...
-ხოოო მართალი ხარ..- ვუთხარი და წამოვდექი...
-მაშინ კაფეტერიაში შევხვდეთ ცოტახანსი რადგან საშინლად მშია (დამი)
-აუუ ხო რაა (მათე)-უცბათ სარაფანა გადავიცვი, ნივთებს დავავლე ხელი და სასტუმრომდეც მივაღწიეთ რადგანაც ჩვენი სასტუმრო ძალიან ახლოაა ზღვასთან ხუთი წუთიც კი არ დაგვჭირვებია. მალევე ჩემს ნომერში ავირბინე, წყალი გადავივლე, თეთრი შორტი კომბინიზონი გადავიცვი შიგნიდან შავი ტოპი ფეხზე შავი ტყავის სანდლები ჩავიცვი, მაკიაჟი გადავისვი, თმა გავიშრე და ანიტას კარებზე დავუკაკუნე. ყოველთვის თუ რამე ხდებოდა ემოციებს ანიტასთავ ვაფრქვევდი მანამდე კი ყველანაირად ვცდილობდი თავი შემეკავებინა. სხვანაირად ვერ ვძლებდი და ახლაც ასე დამემართა, როგორც კი კარები გააღო ეგრევე შევვარდი და დავიწყე.
-შენმა მამიდაშვილმა თავი რამეს ხომ არ მიარტყა?! შოკში ვარ, ვერააა ეგ თავის მატორზე, გავაფრენ, თავი ვინ ჰგონია, პროსტა ნახე?! ნახე?! რა გააკეთააა... ხო იცი როგორ არ მიყვარს სიახლეეები და როგორი ცუდად ვხდები არა?! გაფიცებ, გაფიცებ გავაფრენ, კიდვ შემეხება და აღარ მოვუთმენ, ნერვებს მაწიწკნის, ცუდად ვაარ, ღმერთო ანიტაა მიშველეე შემომაკვდებაა...- მთელი ხუთი წუთის განმავლობაში გავყვიროდი ანიტა კი სიცილით ითმენდა ყველა ჩემს გაქნეულ და გამოქნეულ ხელებს და ფეხებს, რომელიც ემოციებისგან იყო გამოწვეული...
-ღმერთოო ნიააა რამდენი ხანია ასეთი ემოციური აღარ ყოფილხარ, მოდი ჩემო გოგოო ჩამეხუტეე...- ყოველთვის იცის, როგორ უნდა დამამშვიდოს ძალიან მაგრად ჩავეხუტე და ავკრუსუნდი, ვცქმუტავდი ვერ ვისვენებდი-სსუ ჩემო ლამაზო სუუ დამშვიდდი...-ცოტახანში მართლა დავმშვიდდი...- ვაიმეე როგორი ემოციური ხაარ... გამაფრენინებ შენ... ხო დამშვიდდი წამო ახლა ჩავიდეთ ვჭამოთ...
-აჰაა წამოდი, ღმერთო რა კარგი ყოფილა დამშვიდება, ვერც კი წარმოიდგე რა საშინლად ვიყავიი...
-წამო წამო...-სიცილით მითხრა და ქვემოთ ჩავედით, მალე მოვძებნეთ „ჩვენები“, მე მათესთან მივედი და მაგრამ ჩავეხუტე რამაც მისი გაოცება გამოიწვია.
-რა ხდება პრინცესა?
-მათე ძალიან მიყვარხარ...-მის კისერში თავი ჩავრგე და ავკრუსუნდი...
-მეც ძალიან, მაგრამ რა მოხდა? რაღაც მოხდებოდა შენ ასე ემოციური სხვანაირად არ იქნები...
-არაფერი უბრალოდ ჩამეხუტე...
-კარგი ოღონდ ნუ ცქმუტავ დამშვიდდი..- ცოტახანში დავმშვიდდი და ჩემი ადგილი დავიკავე, დამიანე გაოცებული გვიყურებდა მან ხომ არ იცი როგორი ვარ...
-რაიყო რა სიფათი გაქვს- კითხა გაოცებულ დამიანეს ანიტამ...
-რა მოხდა? რა სჭირს ნიას? -გაოცებული ბლუყუნებდა...
-არაფერი ზედმეტად ემოციურია, რამე თუ ხდება და ცდილობს ემოციები შეიკავოს, შემდეგ ანიტასთან აფრქვევს ხოლმე და მერე მე მეხუტება, რომ დამშვიდდეს სხვანაირად სულ ცქმუტავს და კრუსუნებს, ვერ ისვენებს, მოკლედ რაა, რაღაც მოხდა და ზდმეტი ემოციების გამო ასეა ახლა, ხშირად სიცხეც კი უწევს ხოლმე. კაროჩეე რთულად ეგუება სიახლეებს რა-აუხსნა მათემ გაოცებულ დამიანეს...
-აააა ახლა გასაგებიაა- უეჭველი გაახსენდა დღევანდელი ინციდენტი და მაგის გამო ირონიულად ჩატეხა ტუჩის კუთხე, ღმერთოოო მიხვდა რომ მაგის გამო დამემართაა...
მალე მიმტანიც მოვიდა, მე ცეზარის სალათი ფორთოხლის წვენი და შოკოლადის ნამცხვარი შევუკვეთე, დანარჩენებმაც მისცეს შეკვეთა და მალევე მიმტანიც მოვიდა ჩვენთან. ტელეფონმა დაიწყო რეკვა მამა რეკავდა...
-ხო საყვარელო? (მე)
-როგორ ხართ აბა მამას პრინცესა?
-რავი აბა ახლა ვჭამთ ნინიკო რას აკეთებს?
-მარუსას აძინებს...
-ვაიმეე ჩემი პატარაა...
-იცოდე ჭკვიანად...
-ლევაან... პატარა აღარ ვარ...
-კარგი ხო კარგი ნუ მიბრაზდები კარგად მიყვარხარ მათეც მომიკითხე...
-მეც უზომოდ, აუცილებლად-ჰაეროვანი კოცნა გავუგზავნე, გავუთიში და დამიანეს გავხედე, ღმერთო ზარღვები დაჰბერვოდა და გამწარებული სახით მიირთმევდა...-მათე ლევანიკომ მოგიკითხა...
-რაო მამამ დედა და მარუსა რას შვრებიანო?-ამ დროს დამიანეს გავხედე ღმეთო მათე რა გინდა რას მიშლი სპექტაკლს...
-დედა მარუსას აძინებსო...

ისევ ვიყავით პლიაჟზე გასულები და 9საათზე დავბრუნდით, გადავწყვიტეთ კლუბში წავიდეთ ამიტომ ახლა ვდგავარ ჩემს გარდერობთან და ვფიქრობ თუ რა ჩავიცვა... დიდი ფიქრის შემდეგ ჩავიცვი შავი მოკლე კაბა, ზურგზე ამოღებული, დეკოლტეც საკმოდ ღრმად ჰქონდა,ტანზე ზედმეტად მომდგარი, ფეხზე თეთრი მაღლები ჩავიცვი, თმა კოსად შევიკარი, რამაც ჩემი სახის ნაკვტები საოცრად გაალამაზა, მკრთალი მაკიაჟიც გადავივი, ტელეფონს ხელი დავტაცე და ანიტას კარებთან მივბაკუნდი, როგგორც კი კარები გამიღო შიგნით შევბაკუნდი და დამინეც და მათეც იქ დამხვდნენ, დამიმ ვნებიანი მზერა ამატარა რამაც ჩემი დაუოკებელი გრძნობა ისევ გააღვიძა.
-აბა არ წავედით?(მე)
-კიიი(ანიტა)
-დროზეეე (მათე)
მათე და ანიტა ერთად გავიდნენ, მე მათ მივყვებოდი უცბათ დამიმ, რომ წელზე ხელი შემომხვია, თავისკენ მიმიზიდა და ჩამჩურჩულა
-საოცრება ხარ.-ტუჩთან ძალიან ახლოს მაკოცა და უცბათ გამიშვა ხელი, წინ წავიდა მე კიდევ დამტოვა ასე გაოცებულ-გაბადრულ-გაფითრებულ-ნასიამოვნებ-გაბრაზებულ-გაოგნებული... მც უცბათ გავყევი მათ, თავს არ მივეცი იმის უფლება, რომ მის გამო რამე დამმართვნოდა..

მალე მივედით კლუბთან, როგორც კი შიგნით შევედი ეგრევე სასმლის სუნმა ამიწვა ცხვირი, მაგრამ მალევე შევეცვიე, ბართან მივედი და ერთი ჭიქა ტეკილა შევუკვეთე, როგორც კი დავლიე ეგრევე ჩემში შემოიჭრა სპირტი, ტვინამდე ააღწია, მეორე ჭიქაც გადამაკვრევინა და უკვე გათამამებული ცეკვაც დამაწყებინა... უცბათ ჩემს მუცელზე დამიანეს ხელები აღვიქვი, რომელიც უკნიდან მეხუტებოდა და ყელში რაღაც საოცრად მკოცნიდა, რომლის გამოც ჩემს სხეულზე დავლილ ჟრუანტელს ვერ ვაიგნორებდი, რაღაცას მეუბნებოდა თან მაგრამ ეგ უკვე ვისღა ესმმოდა, უკვე გათამამებული ავყევი ცეკვაში და ასე გაბადრული ვცეკვავდით იქამდე სანამ მუსიკა არ დამთავრდა, მისი ხელები, რომ არა ჩემს წელზე მალე უკვე ძირს ვიქნებოდი გაშოტილი ვარსკვლავის ფორმაში... როგორც კი მომშორდა ეგრევე სუფთა ჰაერზე გავედი, არეული ნაბიჯებით დავდიოდი, ჰაერმა აზრზე მომიყვანა, მაგრამ ვინ გაცადა წამებსი ვიღაცამ შემატრიალა და ტუჩემზე მეტაკა, ვინ იქნებოდა თუ არა დამიანე, ღმერთო ეს ბაგეები იმაზე გემრიელი ყოფილა ვიდრე ჩანდა, მე გამოუცდელი ასე ვიდექი და ვერაფერს ვაკეთებდი, მაგრამ როგორც კი ტუჩები ყელზე გადაიტანა ეგრევე კვნესის ბგერები დაასცდა ჩემს ბაგეებს და მაშინვე თმაში სევუცურე ხელები და ჩემი ბაგეებისაკენ დავაბრუნე....

მეგობრებოოო აი ესეც ჩემი ახალი თავი ხომ დაკპირდით აღარ დავიგვიანებთქო ხოდა შეგისრულეთ... უფრო დიდის დადება მინდოდა, მაგრამ ეს თავი აქ მოითხოვდა გაჩრებას, მოკლედ იმედი მაქვს მოგეწონებათ, აბა შემიფასეეთ...
დ ა დ ი ა ნ ი
დ ა
გ ი რ გ ვ ლ ი ა ნ ი ? !
სიყვარულით:“მე“