როგორც იქნა სახლამდეც მიაღწიეს, ორსართულიანი, გარდან ლამაზი ბაღით იყო გალამაზებული.
-შენით წამოხვალ თუ ისევ ხელში აგიყვანო. -ხმა არ გაუცია ისე გადმოვიდა მანქანიდან და უკან გაყვა. კარები როგორც კი გააღო, მეორე სართულზე აიყვანა, შუშის კიბებიით, თუ რასაც ეძახიან. -შენ აქ დაიძინე, მე ჩემს ოთახში დავწვები. -უთქმელად დაუქნია თავი. -აუ გამებუტეე? -წელზე შემოჰხვია ხელები.
-კი, გაბრაზებული ვარ და თავი დამანებე! -ამოიბურტყუნა. დემემ შუბლზე აკოცა და მისი სახე ხელებში მოიქცია.
-მოდი ეს რამდენიმე დღე ქობულეთის იმ დღეს დავამსგავსოთ. -ნაზად აკოცა ტუჩებზე. მერე ყელში და მაშინვე გაუჩნდა ბუსუსები კანზე.
-ასე ნუ შვრები რა.
-ასე როგორ? -ჩაცინა და ისევ აკოცა.
-დემეტრე! -რაღაცანირი ხმა აღმოჰხდა პირიდან.
-კარგი ხო წამო დაბლა ვჭამოთ, მაგრად მშია. -ჩუმათ ჩაუყვნენ კიბეებს. დემემ ომლეტის გაკეთება დაიწყო. მაჩაბელი მიშტერებული უყურებდა როგორ მოძრაობდა სამზარეულოში.
-ასე ნუ მიყურებ თორე უკვე შეგიყვარდი. -გაიცინა, ისე რომ უკან არც მიტრიალებულა.
-საიდან დაასკვენი რომ შენ გიყურებ?
-არაა?
-არა! მალე ქენი რა მშია.
-მოვრჩი უკვე. -თეფზე დაუდო საჭმელი და თვითონაც წინ ჩამოუჯდა.
-ღმეროო რა კარგიაა!
-მოგეწონა ანუ?
-მეღადავები? ესეთი საზიზღობა არასდროს მიჭამია. ზოგადად ყველას გაკეთებულ კვერცხს არ ვჭამ, მე შიგნით რაღაცეებს ვუმატებ ხოლმე.
-მაგრამ ჩემი ჯობია ხო?
-არ დაგიმალავ და კი! -გაუცინა.
-გინდა აუზში ჩავიდეთ? -თეფშებს ალაგებდა უკვე.
-არამგონია შენთან ერთად აუზში ჩასვლა კარგი აზრი იყოს.
-რატომ ვითომ? -ნელნელა მიუახლოვდა მაჩაბელს.
-კუპალნიკი არ მაქვს.
-რა ფერის ტრუსიკი გაცვია. -სიცილით ჰკითხა.
-რა შუაში იყო ეხლა ეგ. -თვალები გადაატრიალა.
-მითხარი. -ხელები მოჰხვია.
-შავი.
-ხოდა წამო მაინც არაფერი გამოგიჩნდება. -ხელი ჩაკიდა და უკანა მხარეს გაიყვანა.
-მართლა?
-გოგო შენ ხარ და მე მეკითხები?
-ბასეინში არასდროს ჩავსულვარ ტრუსიკით.
-მივხვდი. სადმე ესეთ ბაითზე თუ გავიჩითებოდით გოგოები თეთრ ტრუსიკებს იცმევდნენ ხოლმე.
-ბარემ ისიც მომიყევი როგორ *იმავდი მაგ გოგოებს. -მაიკა გადაიძრო.
-მოყოლით რა გითხრა მაგრამ თუ გინდა გაჩვენებ. -მის მკერდს დააკვირდა.
-ნუ მიყურებ ეგრე. -შორტიც გაიხადა და მაშინვე წყალში გადახტა თავით.
-საღო. -წელზე შემოისვა.
-რატომ არ მელაპარაკებოდი ის ორი დღე.
-ღირსი იყავი, თან თავი მოგანატრე.
-გიომ და იკამ იციან?
-კი.
-რატომ წამომიყვანე აქ დემეტრე? -მწვანე თვალებში ჩააშტერდა, თან ხელს თმიდან არ აშორებდა.
-ცოტახანში გაიგებ. -თვალი ჩაუკრა და აკოცა.
-რამდენი ხნით ვრჩებით?
-ვნახოთ. -ცოტახანი იცურავეს, დემემ წყალიც აყლაპა მაჩაბელს, რის გამოც ქალბატონი გაებუტა, მაგრამ მაშინვე შემოიგირა. მალე ამოვიდნენ.
-მაგ ტრუსიკში ყველაფერი გამოკვეთილად გეტყობა. -დასცინა და შეზლონგზე მოკალათდა.
-ისეთი არაფერია რაც არ გინახავს. -დაეჯღანა მაჩაბელი.
-ნუ ხო ეგ მართალია. მაგასაც მალე ვნახავ. -თვალი ჩაუკრა და სიგარეტს მოუკიდა.
-მოკეტე! -გადაწითლდა ელენე. არცერთს აღარ ამოუღიათ ხმა. რომ გაშრა ისევ წყალში ჩახტა. ამოვიდა თუარა დემეტრეს გადააწვა ზედ.
-დაგეძინა?
-აუ ელენე გასატყეპიხარ რა. ძლივს გავშრი ტოო. -აჯუჯღუნდა. .
-გატყიპე შენი ძროხები. -გაეცინა. -კიარადა ლამაზოები.
-არ შეგიძლია წყნარად ყოფნა ხო?
-ჰმ... არა. -გაეკრიჭა. გეგენავამ ხელები ძლიერად მოხვია და აკოცა. -კარგი დემეტრე ვჩერდები. -უცებ მოშორდა სხეულიდან. დემეტრე აუზში ჩავიდა, სანამ ამოყვინთავდა ლიფი შეიხსნა, ბრეტელებიც მოიხსნა და მუცელზე დაწვა. მალევე იგრძნო სველი ტუჩები ზურგზე. უნებურად ჩაეღიმა.
-ელ ესე ნუხარ. -ლიფი შეუკრა.
-ოო ზურგზეც მინდა ზაგარი. -დაებღვირა და ისევ გაიხსნა.
-ისედაც გაქვს ზაგარი ელენე. -ისევ შეუკრა. ელენემ კი ისევ შეიხსნა. -ელ ნუ მაგიჟებ.
-შენს სიგიჟეს მე ნუ მაბრალებ. -თვალი ჩაუკრა. დემეტრემ უკანალზე მისცხო ხელი. -მეტკინა იდიოტო.
-ელენე! -შეკვრას აპირებდა, ამ დროს ელე წამოიწია, “არ შეკრა”-ო უნდა ეთქვა, მაგრამ აწეული თითი გაუშეშდა როდესაც მიხვდა რა გააკეთა. ეგრევე ძველ პოზას დაუბრუნდა.
-ვაიმე დედა მიშველე. -სულ გადაწითლდა და თავი მეორე მხარეს გადაატრიალა.
-აი მაგიტო გიკრავდი. -ახარხარდა გეგენავა.
-შენი ბრალია. მე შევიკრავ მერე!
-კაი კაი. -სიცილს ვერ წყვეტდა. ლოყაზე აკოცა და თავის ადგილს დაუბრუნდა. საკუთარ თავს ლანძღავდა მაჩაბელი. ისე სცხვენოდა აქედან გაქცევა და სადმე დამალვა უნდოდა. -ელ არ შევიდეთ? -სიგარეტი ჩააქრო და ფეხზე წამოდგა.
-კი.
-გაჩერდი გოგო. -ადგომას აპირებდა დემეტრეს ხმამ რომ შეაჩერა.
-რა? რატო? -უხმოდ შეუკრა ლიფი, პბრეტელებიც წამოაცვა და ააყენა. ლოყები საყვარლად აუწითლდა. დემემ თითი ნიკაქვეშ ამოსდო და თავი ააწევინა.
-ნუ გრცხვენია ქერა. -მოწყვეტით აკოცა. -ისეთი არაფერია რაც აქამდე არ მინახავს. -თვალი ჩაუკრა და სახლში შევიდა. მალევე მოეგო გონს მაჩაბელი.
-დემე წყალს გადავივლებ და მოვალ.
-მიდი ხო მეც. -ორივე სააბაზანოში გავარდა. მალევე გამოვიდნენ და ორივე თავის ოთახში შევიდა. ელემ სალის გამოტანებულ ჩანთაში ჩაიხედა, მაგრამ კბილის ჯაგრისის, საცვლის და სავარცხლის გარდა არაფერი იყო. კიდევ ერთი პრეზერვატივი.
-ეს რა ჯანდაბაა? მოგკლავ სალი. -პირსაწმენდშემოხვეულმა დაუკაკუნა დემეტრეს. -დემე შეიძლება?
-მოდი. -კარები როგორც კი შეაღო ტრუსიკის ამარა მყოფი გეგენავა შემორჩა ხელში.
-ისა... სალის არაფერი ჩაუდია ჩანთაში და შენი რამე მაიკა მომე რა.
-იქ არის და აიღე. -კარადისკენ ანიშნა. შავი მაიკა გამოიღო “NIRVANA”-ს წარწერით.
-შენც გიყვარს? -სიცილით ანიშნა მაიკაზე.
-რათქამუნდა. -შორტი ამოიცვა. ელემ მაიკა გადაიცვა და პირსახოცი იქვე მოიშორა.
-მგონი მიხდება ხო? -კაბასავით ჰქონდა გეგენავას მაიკა.
-მგონი შენ უფრო გიხდება ვიდრე მე. -თვალი აატარა. უცებ ელენესთან გაჩნდა და ტუჩებზე მოწყურებით დააცხრა. -ელე სახლში ესე უნდა იარო?
-კიი!
-ღმერთო რისთვის მტანჯავ?! -თავი უკან გადააგდო და მაღლა აიხედა.
-ცოდვებისთვის დემეტრე. -სამზარეულოსკენ წავიდა.
-რომ დადიხარ ტრა*ს ეგრე ნუ აქნევ, ძალიან გამომწვევია.
-ნუ მიყურებ და არ იქნება გამომწვევი. -უკანალის ქნევით შევიდა სამზარეულოში, გეგენავასკენ შეტრიალდა, ის კი უკვე მის წინ იდგა გაღიმებული. თვალის დახამხამებაში აიტაცა ხელში, სამზარეულოზე შემოსვა და ერთი ხელი ბარძაყზე აუცურა. მაშინვე ჟრუანტელმა დაუარა. ყელში ნაზად აკოცა, რასაც მაჩაბელის სხეულზე ეკლის დაყრა მოჰყვა. თავი უკან გადასწია და ნება მისც თავისი საქმე გაეგრძელებინა. მაისური ოდნავ გადაუწია და მხარზე აკოცა, შემდეგ ისევ აუყვა კისერს, იქვე ნაზად უკბინა. თავი ვერ შეიკავა და სიამოვნებისგან ამოიკვნესა. ხელები კისერზე შემოხვია, დემემ ფეხები ერთმანეთისგან დააშორებინა და მათ შორის შეცურდა. ფეხები წელზე შემოაჭდო, გეგენავამ კი ხელები მაისურის ქვეშ შეუცურა და ტუჩებზე დაეწაფა. ტვინი გაეთიშა ელენეს, საერთოდ მოსწყდა რეალობას, ვერ იაზრებდა რას აკეთებდა.
-დემე მშია. -ძლივს დააღწია თავი მის ტუჩებს.
-მეღადავები? -თვალებში შეხედა.
-არა. -ღრმად ჩაისუნთქა და შუბლი მხარზე დაადო.
-მოდი ჩამოხტი. -ხელები წელზე მოკიდა და ჩამოსვა. -რა გავაკეთოთ? -ხელი თმაზე მოიკიდა და აიჩეჩა.
-მაცივარში ვნახოთ. -ხუთ წუთში სალათი დაჭრეს. -ლუდი გვაქ?
-კი კარებში დევს. -ხელით ანიშნა და პამიდორი გაიქანა პირში. თითო ბოთლი ჩაცალეს, მერე მაგიდა აალაგეს და ეზოში გავიდნენ.
-ჰამაკი გაქ? -თვალები გაუბრწყინდა ბავშვივით.
-ჰო მიდი და მოვალ. -სახლში შებრუნდა. ელე ჰამაკში კარგად მოკალათდა, მაგრამ მალევე ჩაიზნიქა მეორე მხარე და უცებ დემეტრეს მკლავებში აღმოჩნდა. -გინდა გიოს დავურეკოთ?
-კი რა, ჩემი ტელეფონი სახლში დამრჩა რომ გამომაქცუნე. -დაუბღვირა. გეგენავამ ყურადღება არ მიაქცია ისე გადარეკა ძმაკაცთან.
-რას შვრები. -სპიკერზე ჩართო.
-რავი შე*ემა ლიზას მშობლები უნდა გავიცნო ცოტახანში.
-გინდა ჩამოვიდე? -სიცილით ჰკითხა.
-სად უნდა ჩამოხვიდე ცუდად ხომარხარ. რას შვრებით თქვენ?
-გიო არ გაპატიებ ამას რომ გამომაყოლე.
-ოჰ ქალბატონო როგორ ბრძანდებით?
-ამის ხელში როგორ ვიქნები? -წარბაწეულმა შეხედა გეგენავამ.
-შესანიშნავად. ძალიან კარგი, მიყვარხარ ეს არ დაივიწყო. -მაშინვე გაუთიშა ტელეფონი. გაკვირვებულმა გახედა დემეტრეს.
-შენი ძმაკაცი შენ გგავს. -თვალებმოჭუტულმა შეხედა. -რა ვქნათ ეხლა?
-რავი მელაპარაკე.
-და ან ძმა გყავს?
-ნახევარძმა, ლუკა. თექვსმეტი წლისაა.
-მამის მხრიდან?
-კი.
-დედაშენი?
-ხუთი წლის ვიყავი რომ მიმატოვა, სხვას გაყვა ცოლად და იმასაც თექვსმეტი წლის შვილი ყავს ნია. -ჩაიცინა.
-ანუ დაც გყავს.
-არა.
-როგორ თუ არა?
-არც ჩემი სისხლიაქვს არც გვარი, რანაირი ჩემი დაა? ერთხელ მყავს ნანახი ეგეც ათი წუთით.
-შენ სულ გააფრინე?
-რატო ტო?
-წარმოგიდგენია როგორ არის დედაშენი? ან შენი და? იცი როგორ უყვართ დებს ძმები?
-არ მაინტერესებს. მაგ ბავშვის გამო მიმაგდო დედაჩემმა.
-დემეტრე შემომხედე.
-რა იყო ელ?
-არ გინდა გამოცადო როგორია დის ძმობა?
-ნუ მელაპარაკები მაგაზე.
-დემეტრე უნდა ნახო შენი და.
-არ მინდა ლიკას დანახვა ელენე. რომ ვუყურებ სურვილი მიჩნდება მივახრჩო.
-დედაშენზე არ გელაპარაკები.
-მოვიფიქრებ. -ჰამაკი ოდნავ გააქანავა და ელეს მოჰხვია ხელი. -ქორწილში მოდიხარ ხო?
-არა რათქმაუნდა.
-კი მოდიხარ.
-მაგაზე კამათს არ ვაპირებ.
-ძალიან კარგი.
-დემეტრე ვერ წამოვალ მე. შენ თუ არ გინდა დედაშენის დანახვა, მე უარესად არ მინდა.
-შენც არ შეხედო და ეგ იქნება. შენი ძმის ქორწილს არ გამოტოვებ.
-არ გაქვს უფლება მიკარნახო რა გავაკეთო. ეგ ჩემი საქმეა, მინდა წავალ, მინდა არა.
-ნუ მელაპარაკები ეგრე.
-ლიზაზე რას ფიქრობ? -თემის გადატანა სცადა.
-ჩემი აზრით დეენემის ანალიზი მაინც უნდა გაეკეთებინათ.
-შენი თავი ხომ არ გაგახსენდა? -სიცილით უთხრა მაჩაბელმა.
-რა მწარე ენა გაქვს.
-მაგას ეხლა მიხვდი?
-ლიზა კარგი გოგოა, ლამაზი და საყვარელი. კიდევკარგი სხვა არ დააორსულა შენმა დებილმა ძმამ, თორემ მოგიყვანდა ათას *ლეზე ნახტუნავებ რძალს. მაგ გოგოსთვის პირველი ეგიყო და ბოლოც ეგ იქნება.
-შენც ფიქრობ რომ ერთმანეთი შეუყვარდებათ ხო?
-ხო აბა. ბოლობოლო მაგის შვილს ატარებს მუცლით. მერე ერთ ძმიშვილს კიდე გაგიგორებენ ალბათ.
-ისე ეს ბიჭები რანაირები ხართ? აუცილებლად ქალიშვილი უნდა მოიყვანოთ ცოლად? მე რომ იმ დღეს... ხო ხვდები? ეხლა ქალიშვილი რომ არ ვყოფილიყავი შინაბრა დავრჩებოდი?
-გოგოებს თავში ტვინი არ გაქვთ. იმათ უშლით ფეხებს ვისგანაც არაფერს ელოდებით.
-უკაცრავად? მე რა შუაშივარ აქ?
-ზოგადად ვთქვი. რაც შეეხება შენს კითხვას, როცა შენი საყვარელი ქალისთვის პირველი შენ ხარ, იცი რომ სხვა არავინ შეხებია და ვერც შეეხება, უფრო ამაყი ხარ ამ დროს, რადგან შენ იყავი პირველი და შენ განაცდევინე ეს გრძნობა. კაროჩე შენ ჯერ პატარა ხარ მაგისთვი, ამიტომ დაი*იდე. -გაიცინა და შუბლზე აკოცა.
-და შენ ყოფილხარ ვინმესთვის პირველი?
-კი, მაგრამ საყვარელი ქალი არიყო.
-აბა?
-პროსტა გოგო იყო რა, მთხოვა შ*მიდეო და... -გაიცინა.
-ღადაობ? -გაკვირვებულმა შეხედა.
-არა.
-ღმერთო ჩემო. მე ბიჭებს ვაბრალებდი, თურმე თქვენზე აქეთ ხმარობენ ძალას. -სიცილი აუტყდა მაჩაბელს. -აქ რა გვინდა დემეტრე?
-ცოტახნით შენთან ერთად ყოფნა მინდოდა.
-რატომ?
-ვერ ხვდები?
-ვერა.
-ისე უბრალოდ.
-რომ დავბრუნდებით ესეც “გუშინად” დარჩება?
-ვნახოთ. წამო სადღაც უნდა წაგიყვანო. -ფეხზე წამოაგდო.
-სად?
-ნახავ. -ხელი მოკიდა და მანქანაში ჩასვა. მალე ამაღლებულ ადგილას გააჩერა მანქანა, საიდანაც ულამაზესი ხედი იშლებოდა. -აქ მზის ჩასვლა იქნება ლამაზი.
-აქ არასდროს ვყოფილვარ. -თვალებდაჭყეტილი უყურებდა ჰორიზონტს. მანქანის “კაპოტზე” შომოსკუპბდა და გეგენავაც გვერძე მიუჯდა. -რა ლამაზია!
-ჩემთანერთად ყველაფერი ლამაზია. -გაღიმებულმა გახედა მაჩაბელს. იმანაც ჩაიცინა და თავი ოდნავ გააქნია. -მოდი აქ. -ხელით ანიშნა მის წინ დამჯდარიყო. უთქმელად გადაინაცვლა დემეტრეს წინ და ზურგით მის გულმკერდს მიეყრდო. დემეტრემ მხარზე აკოცა, მერე კი ნიკაპი ჩამოადო.
-რალამაზად ჩადის. -მზისკენ ანიშნა.
-ჰო. -ხელები მაიკის ქვეშ შეუცურა, მუცელზე მოუსვა ხელი და ყელში აკოცა.
-ვინმე გყოლია აქ მოყვანილი?
-კი, ყველა გოგო აქ მომყავს.
-რატომ?
-ჯერ ვაჩვენებ რალამაზია აქაურობა, რომ იხიბლებიან უფრო ადვილად ვ*იმავ. -სველი კოცნის კვალს უტოვებდა კანზე.
-რაა? მართლა? -თავი მისკენ მიატრიალა.
-არა. -ტუჩებში აკოცა. -პირველი ხარ ვინც აქ მოვიყვანა.
-ვინმე გყვარებია?
-არა. არ მჯეროდა სიყვარულის.
-არც ეხლა გჯერა?
-არ ვიცი.
-რა არის შენთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი?
-რა არა, ვინ. ჩემი ძმაკაცები. თვალ დახუჭული ვენდობი ყველას. ვიცი რომ არასდროს მიმატოვებენ. -რამდენიმე წუთით გაჩუმდა. -და შენ. -ხელი ყბებზე მოკიდა, თავი მისკენ მიატრიალებინა და ტუჩებში აკოცა.
-მე? -თვალები აუციმციმდა.
-ჰო შენ. -ყელზე მიაკრო ტუჩები. უკვე დაღამებულიყო, მანქანაში ჩასხდნენ და სახლში დაბრუნდნენ.
-მოდი კინოს ვუყუროთ. -ხელი ჩაკიდა დემეს და სავარძელზე ჩამოჯდა.
-რას ვუყუროთ.
-აჭარანეთზე ნახე რამე. -ბევრი ძიების შემდეგ, ელენემ აიტეხა “ციდან სამ მეტრზე” ჩართე-ო. შუა ფილმის დროს დაამთქნარა, ბალიში დემეს კალთაში ჩადო და ზედ თავი დაადო. უკვე იმ მომენტზე იყვნენ, მიტოვებულ სახში აივანზე. გეგენავამ ელენეს თვალებზე ააფარა ხელი.
-ჯერ პატარა ხარ, ესეთი რაღაცეების ყურება შენთვის არ შეიძლება. -სიცილით უთხრა.
-ნუ ბოდიალობ რაღაცეებს. -ხელი მოაშორებინა, მაგრამ ისევ ააფარა. -დემეტრე ეს კინო ცხრაჯერ მაქვს ნანახი.
-რატომ უყურებ ესეთ რაღაცეებს ტო?
-მომაშორე ხელი. -აბუზღუნდა.
-პატარახარ_მეთქი ამისთვის.
-აი თბილიში რო ჩავათ ვინმე ბიჭს ვნახავ და მერე აღარ ვიქნები პატარა.
-რას იზაავ? -უკანალზე წამოარტყა ხელი.
-დემეტრე ცხრამეტი წლის ვარ, ჩემზე პატარები გაქანებული ბო*ები არიან, შენ კიდე ამ პატარა მომენტს არ მაყურებინებ. -ტუჩები გამოწია წინ. მაშინვე იგრძნო დემეტრეს გახურებული ტუჩები თავისაზე. -კოცნისთვის არ ვარ პატარა?
-არა, პატარებიც ზასა*ბენ. -მოწყვეტით აკოცა და ხელი მხოლოდ მაშინ მოაშორა როცა ყველაფერი დაამთავრეს.
-სულ ასაკზე რატომ მეღადავები? სამი წლით ხარ დიდი მეტით ხომ არა? არც შენ ხარ ძალიან დიდი.
-მე ბიჭი ვარ.
-გენდერულ თანასწორობაზე გსმენია რამე?
-ან უყურე ან გამოვრთავ.
-კარგი ხო. -ხმა აღარ ამოუღია დასასრულამდე.
-რა გჭირს გოგო. -აქვითინებულ ელენეს გაკვირვებულმა შეხედა.
-ცოდოა ეს ბიჭი. -ტიროდა თან ეცინებოდა თავის თავზე.
-გიჟი ხარ გეფიცები. -სიცილი ვერ შეიკავა გეგენავამ.
-აუ ნახე აჩი როგორ ტირის. -უყურებდა თან ტიროდა. -ეს ბაბი მეზიზღება.
-რაზე ტირიხარ ღადაობ ტო?
-სულ მეტირება ამის დასასრულზე და რა ვქნა? -აცრემლიანებული მწვანეები შეანათა, რომლებიც უფრო გამწვანებოდა მარილიანი სითხისგან.
-ჩემი პატარა. რეალობა ხომ არ არის რაიყო. -ხელები მოჰხვია. -წამო დაიძინე.
-ჩემთან დაიძინებ?
-ლოგინში მითრევ?
-ნუ ბოდიალობ. -მაღლა აიყვანა და ლოგინში დააწვინა.
-კარგი ეხლა რაზე იგრუზები ტო?
-კაი ხო. -დემე უკნიდა მიუწვა, ხელები მოხვია და მაგრად მიიხუტა. -ნუ მომახრჩობ.
-ტრა*ი დააყენე. -მაიკის ქვეშ შეუცურა ხელი და მუცელზე მოეფერა.
-დემეტრე...
-რაო ქერა? -კისერში აკოცა. მაშინვე დაბურძგდა მთლიან ტანზე.
-რატო რიაგირებს ჩემი სხეული ასე, შენს შეხებებზე.
-ვუყვარვარ. -ჩაიცინა.
-უეჭველი. -ხელი მისცხო.
-შენი ძილის დროა.
-ნუ მელაპარაკები პატარა ბავშვივით.
-არ ხარ პატარა?
-ნერვებს მიშლი.
-მომწონს. -მხარზე უკბინა, მერე აკოცა. კარგად მოკალათდა გეგენავას მკლავებში და მალევე გაითიშა.
დილით მარჯვენა მკერდის ტკივილმა გააღვიძა. თვალი რომ გაახილა დემეტრე დაინახა, დამშვიდებული სახე ჰქონდა და თავი მის მკერდზე ედო.
-დემე! -ნელა შეანჯღრია. -დემეტრე!
-მმ... -ამოიზმუვლა.
-გადაწექი რა მტკივა. -ხმის ამოუღებლად ჩაიწია დაბლა, მუცელზე დაადო თავი და
როგორც ბალიში ისე მოიქცია მკლავებში. ზუსტად მაგ დროს დარეკა დემეს ტელეფონმა. -ხო სალი.
-როგორ მიხვდი რომ მე ვიქნებოდი?
-აბა საბა არ დაურეკავდა დემეტრეს ამ დილაუთენია.
-რო არ წამკბინო არ შეგიძლია ხო?
-კაი დაი*იდე რახდება? ტყუილად არ დამირეკავდი.
-დემეტრე შენთან ახლოსაა?
-ძინავს. რა ხდება იტყვი?
-გუშინ საბასთან ვიწექი. -იმხელაზე ჩაყვირა ტელეფონში, დემესაც კი გააღვიძებდა რომ სძინებოდა.
-რაა? -ჩუმათ თქვა. -ძალა იხმარე ბიჭზე? -აფხუკუნდა მაჩაბელი. -მერე როგორ ხარ ეხლა?
-ნუ მეღადავები. -სიცილში აჰყვა დაქალს. -აუ ძალიან ვნერვიულობ.
-რა განერვიულებს? იმედია თავი დაიცავით და ძმიშვილს, ნათლულს არ შემატებთ. -ჩუმათ ხითხითებდა რომ დემეტრე არ გაეღვიძებინა. არადა ყველაფერი კაგად ესმოდა გეგენავას და თავს ძლივს იკავებდა ხარხარისგან.
-კი დავიცავით. პროსტა მეშინია რომ შეიცვალოს. ხომ ხვდები?
-შანსი არაა, არ იქნება ეგეთი ტიპი.
-რატო ჩურჩულებ? -თვითონაც დაიჩურჩულა.
-დემეს ძინავს ჩემს გვერდით და არ მინდა გავაღვიძო.
-მოიცა გუშინ ჩემი ჩაგდებული პრეზო გამოიყენეთ? -ხმამაღლა გადაიხარხარა.
-საერთოდ ეგ რამ ჩაგადებინა შე იდიოტო?
-რავიცი ყოველი შემთხვევისთვის ჩავაგდე.
-შენთვის იყიდე და მე ჩამიგდე? -აფხუკუნდა ისევ. -ზოგადად მაგას კაცები არ ყიდულობენ?
-კაი დაი*იდე. რა ვქნა მე?
-მე რა ვიცი, რომელი გამოცდილი ქალი მე მნახე?
-ისე ხო. ხოდა მე გეტყვი დაო, ეხლა ვხვდები რატო აქვთ ყოველთვის სექსი.
-რატო აბა. -ფხუკუნს ვერ წყვეტდა.
-უმაგრესი შეგრძნებაა და მაგიტომ. აი პროსტა სიტყვებით ვერ ავღწევ.
-ნინის გადაურეკე ერთი მაგანაც ხოარ განიცადა ეგ უმაგრესი შეგრძნება. -ცდილობდა ჩუმად გაეცინა.
-ვკითხავ ხო.
-არაფერი გეშველება, სამუდამოდ გადამეწურა იმედი.
-ეგ არაფერი, მთავარია სიცოცხლის ბოლომდე ამიტან.
-კარგი მიდი და რო ჩამოვალ მერე მომიყევი ყველაფერი.
-როდის ჩამოხვალ?
-ხვალ ალბათ, არ ვიცი.
-კაი მაშინ.
-მიდი და იცოდე დედობისთვის ჯერ პატარა ხარ.
-ვიცი, გაა*ვი ეხლა. -მაშინვე გაუთიშა ტელეფონი. დემეტრეს გახედა. სახე არ უჩანდა მაგრამ მუცელზე მოძრაობას გრძნობდა.
-დემეტრე არ მითხრა რომ გეღვიძა და ყველაფერი გაიგე. -თვალები დააჭყიტა.
-მეღვიძა და ყველაფერი გავიგე. -თავი წამოწია და ბოლოხმაზე გადაიხარხარა.
-არარსებობს! -ხელები სახეზე აიფარა და მეორე მხარეს გადატრიალდა.
-შენ დაქალმა მართლა პრეზერვატივი ჩაგიდო ჩანთაში? -სიცილს ვერ წყვეტდა გეგენავა.
-დემეტრე გაჩუმდი. -ძლივს ამოილაპარაკა. სირცხვილისგან სახე სულ გადაწითლებოდა.
-აუ იმენა მაგარი დაქალი გყავს. -წელზე ხელი მოკიდა და გადმოატრიალა.
-შეგიძლია რომ უბრალოდ დაივიწყო? -ხელებს არ იცილებდა სახიდან.
-არა. -ელენეს მოკეცილ მუხლს დაეყრდნო ნიკაპით.
-ვერ გიყურებ.
-კაი რისი გრცხვენია გოგო? -ხელის მოშორებას შეეცადა, მაგრამ არ გამოუვიდა. -ანუ საბამ ივაჟკაცა?
-მაგას სალიზე უფრო ვიტყოდი. -თითები ერთმანეთს დააშორა და ცალი თვალით შეხედა.
-მაგარი ტიპია რა. რაო როგორი იყოო? -ისევ ახარხარდა.
-ნუ ხარ იდიოტი.
-ეგრე თუ გაინტერესებს აქარავარ? თან სალის პრეზოც გვაქვს. -მარჯვენა ფეხზე მოჰხვია ხელი.
-ნუ დამცინიხარ. -გადასაფარებელი გადაიფარა თავზე. -სალის არ უთხრა რომ იცი გთხოვ.
-ელე. -გადასაფარებლის ქვეშ შეყო თავი და ელენესთან სახე ახლოს მისწია. -ნუ გრცხვენია კარგი? ბოლობოლო შიშველი მყავხარ ნანახი და მაგაზე არ გქონია ესეთი რეაქცია.
-შიშველი გყავარ ნანახი. -ისევ ხელები აიფარა სახეზე. დემემ გადასაფარებელი გადასწია, ხელები მოაშორებინა და აკოცა. კოცნაში ელეც აჰყვა, გულის ცემა გაუხშირდა როცა დემემ ხელი მაიკის ქვეშ შეუცურა და თავისკენ უფრო მეტად მიიზიდა. თითები მკერდთან ახლოს ჩააყოლა.
-ელე ლიფი არ გაცვია. -ამოიოხრა და მაშინვე წაავლო ხელი.
-ღამე მაგით ვერ ვიძინებ. -ძლივს წარმოთქვა სიტყვები. ხელი საცვლისკენ წაიღო და უკანალზე მოუჭირა. -დემეტრე...
-ვსო ვჩერდები. -საწოლზე წამოჯდა. ელენეს გახედა, რომელსაც სახე სულ გადასწითლებოდა. -ჩათვალე არ გამიგია. -თვალი ჩაუკრა, ლოყაზე აკოცე და ფეხზე წამოდგა.
-ეს მაიკა მომწონს. -სარკეში ჩაიხედა. -ტელეფონი მათხოვე სურათი უნდა გადავიღო.
-მე გადავიღებ. -გვერძე ამოუდგა. ხუთი ფოტო გადაიღეს, ყველა სხვადასხვა პოზაში.
-ჩემს ნომერზე გაგზავნე რა.
-შენ გაიგზავნე, მე ყავას გავაკეთებ. -კარებთან მისული უკან მოტრიალდა. -ეგ მაიკა თუ მოგწონს შენი იყოს გჩუქნი.
-მართლა? -თვალები გაუბრწყინდა.
-კი. -ტელეფონით ხელში გაყვა უკან გეგენავას. უცებ დემეტრე გაჩერდა და ელენე პირდაპირს სახით დაეჯახა უკნიდან. -აბაზანაშიც მომყვები?
-მე... -აქეთ იქით გაიხედა. -ისა... ვერ დაგინახე. მიდი შედი მე მეორეში შევალ. -სიცილით მოსცილდა. მოწესრიგდა თუარა იკას გადაურეკა. -იკაა!
-ხო ბარტყო.
-როგორ ხარ?
-საკაიფოდ, რას შვრებით ხოარ გაბრაზებს ეგ?
-ისე რა. -ჩაიცინა. -მომენატრე.
-მეც და ხვალ ჩამოდით თორე მე ამოვალ. დამალაპარაკე ერთი ეგ.
-მოიცა. -ჩქარა ჩაირბინა კიბეები. -დემეტრე იკაა. -ტელეფონი მიაწოდა და თვითონ გააგრძელა გეგენავას დაწყებული საქმე. -შაქარი რამდენი? -თითებით ანიშნა ერთიო. ჭიქა გამოართვა, მოწყვეტთ აკოცა და აუზისკენ გავიდა ლაპარაკით. მაჩაბელი თავიდან გაშტერდა, მერე თვითონაც მოსვა ყავა და ჭიქით ხელში ჰამაკში ჩაჯდა. მალე დაამთავრა საუბარი დემემ, მაჩაბელი ჰამაკიდან ააყენა, თვითონ ჩაჯდა და ელეც კალთაში ჩაისვა. -დამექცევა დემეტრე! -წამოიყვირა უცებ.
-ხვალ სახლში მივდივართ.
-რაო იკამ.
-გუშინ გიო ხო აპირებდა ლიზას მშობლების ნახვას, ხოდა იკა გაყვა.
-მერე?
-თავიდან მამამისს ცოტა გაუჭედია, მარა მერე რომ გაიგო დავითას შვილი იყო ეგრევე დასთანხმდაო.
-არც მიკვირს. -ჩაიცინა. -რა უბედურებაა ყველა მამა ეგეთია?
-არამგონია.
-მამაშენი როგორია?
-მაგარი ტიპია, გივი ჰქვია. -გაეღიმა მამის გახსენებაზე. -თავი ისევ ოცდაათი წლის ბიჭი გონია. კლუბები, სასმელი, მოსაწევი, გართობა. ხოაზეხარ? დავითას ძმაკაცია.
-ეგრე არ ჯობია?
-რატომაც არა.
-და დედინაცვალი?
-რუსკაც ძალიან საყვარელია. თავისი შვილივით გამზარდა. ორივე როგორი ტიპები არიან იცი? საღამოზე ჩაუჯდებიან ხოლმე, თითო ჭიქა ვისკს სვავენ, თან რაღაცეებს იხსენებენ და სიცილით იგუდებიან. ხშირად დადიან ახალდაქორწინებული წყვილივით სამოგზაუროდ, ლუკას კიდე მე მიტოვებენ ხოლმე. მაგარი ტვინისბურღი ბავშვია, სულ დვიჟენიებშია, სულ ვიღაცასთან აქვს ჩხუბი და რავი რა კაროჩე, მაგრამ ყველას უყვარს. რაღაცნაირი როჟაა, რაღაცას რომ აშავებს სკოლაში, მასწავლებლები იცავენ ისე უყვართ.
-ვხვდები ხო, იკა და რეზიც ეგრე იყვნენ ხოლმე. თან თექვსმეტი წლის ბიჭები ბლატაობენ უკვე, სულ გოგოებში იჩითებიან და ასე შემდეგ.
-შენ გყავდა სკოლაში შეყვარებული?
-აკოს თუ არ ჩავთვლით არა. რომ იგებდნენ გიოს და ვიყავი, თან იკას და რეზისთან ეთად რომ ვიჩითებოდი, ვერავინ მიბედავდა რამის თქმას.
-აბა იმ სი*ს საიდან მაგდენი გამბედაობ?.
-მერავიცი. -მხრები აიჩეჩა. -შენ?
-კი ოღონდ რამდენიმე დღით. -გაიცინა.
-უნივერსიტეტში არ დამინახიხარ, მაგრამ სურათში მყავხარ ერთხელ ნანახი გიოსთან ერთად. ალბათ მაგიტომ გიცანით მაშინ.
-მე სულ გხედავდი. თვალს გადევნებდი რამე სისულელე რომ არ გაგეკეთებინა.
-მართლა? -გაკვირვებულმა შეხედა.
-გახსოვს ის სი*ი, რომ გითხრა მაგრად მევასებიო, მერე რომ უნდა ეკოცნა, შენ კიდე სილა გაარტყი.
-უჩა, მოიცა შენ საიდან იცი?
-შენ გგონია შენი გარტყმის შეეშინდა?
-არარსებობს. -პირზე ხელი აიფარა. -რატომ არ გიცნობდი აქამდე?
-არ მეცალა შენთან მოსასვლელად. დაკავებული ვიყავი.
-ოჰ რითი?
-სამი გოგო ერთად მეჯდა ზედ და როგორ ფიქრობ შენთან უბრალოდ გამოსალაპარაკებლად მოვიდოდი?
-ეხლა სადარიან შენი გოგოები? -წარბაწეულმა შეხედა.
-ჩემი გოგო ეხლა კალთაში მიზის, ისინი კიდე ჩემები არასდროს ყოფილან.
-შენი გოგო არ ვარ. -დაებღვირა და წამოდგომა სცადა, მაგრამ ამაოდ.
-სად გარბიხარ?
-სახლში.
-მოიცა რათქვი? ჩემი გოგო არ ხარ?
-ხო არ ვარ.
-აბა ვისიხარ?
-არავისი.
-ხომიცი რომ ჩემს გარდა ვერავინ მოგეკარება?
-რატო ვითომ? ჩვენ ერთად არ ვართ, არც ისეთი სახარბიელო ურთიერთობა გვაქვს. ასე რომ თავისუფლად შემიძლია ვისაც მომინდება იმას შევხვდე. შენ ვერ მიმისაკუთრებ საყვარელი. -თვალი ჩაუკრა და ლოყაზე აკოც.
-ვისაც მოგინდება იმას ვერ შეხვდები. -ისე თქვა ვითომც არაფერი. -შეხვდები და დაგერხევა. -თავზე გადაუსვა დაბღვერილ მაჩაბელს ხელი.
-სხვისი ვიქნები და შენი არა. -ენას არ აჩუმებდა, ცდილობდა გაებრაზებინა, მაგრამ მის დამშვიდებულ სახეზე თვითონ ბრაზდებოდა.
-სხვისი ვერასდროს იქნები პატარავ. -ყელში აკოცა. -ეს მეც კარგად ვიცი და შენც. -ძალიან წყნარიიყო, არ ღიზიანდებიდა ელენეს გამოხტომებზე. -შენ არასდროს წახვალ ჩემგან.
-თუ მოვიდომე წავალ.
-ანუ არგინდა წასვლა და ჩემთან გინდა ყოფნა ხო? -თვალებში ჩახედა. გაეცინა მის დაბნეულ სახეზე. ხმას ვეღარ იღებდა. დაუფიქრებლად დაეწაფა გეგენავას ტუჩებს. ხელი თმაში შეუცურა და მთელი ტანით აეკრო. -უკვე მეორედ.
-რა?
-მეორედ მაკოცე შენი ნებით. -ჩაიღიმა და საყვარლად ჩაეჩხვლიტა ლოყა.
-მგონი ცხელა აქ ხო? -ლოყები აუწითლდა. ფეხზე წამოდგა და სახლისკენ წავიდა. -დასალევი გვააქ?
-რას დალევ?
-ვისკი.
-იქ მიდი და მოვალ. -სავარძლისკენ მიუთითა. მალე დაბრუნდა ვისკით და ორი ჭიქით ხელში.
-ნარდი გააქვს?
-მეღადავები? -სიცილით ჩამოასხა სასმელი ჭიქებში. -მაქვს.
-მაგაზე ხომ არის დამკა ზემოდან.
-ვითამაშოთ?
-კი რა.
-გაფრთხილებ ვერცერთ ხელს ვერ მომიგებ.
-სხვათაშორის ძალიან მაგრად ვთამაშობ. -დაეჯღანა.
-სხვათაშორის მეც. რაზე ვითამაშოთ? -ოთახიდან გავიდა და ორ წუთში უკან დაბრუნდა.
-გახდაზე. -კომფორტულად მოთავსდა სავარძელში.
-გაშიშვლება თუ გინდა პირდაპირ გაიხადე.
-გეუბნები მაგრად ვთამაშობ, პაპაჩემმა მასწავლა. -სასმელი ერთი მოყუდებით გამოცალა.
-ვნახოთ. -ისევ შეავსო ჭიქები. პირველი ხელი ელენემ მოიგო და დემემ მაიკა გაიხადა. “ხომ გეუბნებოდი”-ს გაიძახდა მეორე ხელის დასრულებამდე. მეორეც მაჩაბელმა მოიგო. დარჩა დემეტრე ტრუსიკის ამარა.
-რაო რას ამბობდი?
-ეგრე ხო? -ეშმაკურად გაიცინა გეგენავამ. ამჯერად დემეტრემ გაიმარჯვა.
-დემეტრე შიგნიდან ლიფი არ მაცვია. -შრეკის კატის თვალებით შეხედა.
-ეგ ჩემი პრობლემა არ არის. -უდარდელად ჩაილაპარაკა.
-დემეტრე ვერ გავიხდი მცხვენია.
-შენ გინდოდა მაგაზე თამაში.
-კარგი ხო. თვალები დახუჭე. -მაიკა უნდა გაეხადა, მაგრამ დემეს ხმამ შეაჩერა.
-არ გაიხადო.
-უჰ მადლობა. -სავარძელზე ჩამოჯდა. -აქამდე მაგებინებდი ხო?
-როგორ მიხვდი?
-ორ წუთში მომიგე. -ისევ გადაჰკრა სასმელი. -არ გინდა რამე მივაყოლოთ ამას?
-მეტი აღარ დალიო გეყოფა.
-ჯერ მარტო ოთხი ჭიქა დავლიე. -სიცილით ელაპარაკებოდა.
-გეყოფათქო. -ბოთლს თავსაფარი დააფარა.
-კარგი ხო. მე წავიღებ. -სამზარეულოში გაიტანა ჭიქები და ისევ უკან დაბრუნდა. -წამო აუზში.
-ლიფი არ გაცვია.
-ჩავიცმევ.
-მიდი მაშინ, მე ჩავალ.
ჩქარა აირბინა კიბეები, ბიუსჰალტერი ჩაიცვა და მაიკის გარეშე ჩაირბინა დაბლა. თავით გადახტა და პირდაპირ დემეტრეს წინ ამოყვინთა.
-როგორი მიზანი გქონია. -სიცილით უთხრა და ხელები მოჰხვია.
-ძალით არ მიქნია. -დიდიხანი იყვნენ წყალში. ბოლოს კანკალმა დააწყებინა მაჩაბელს და დემეტრემს სულ ძალით ამოაგდო აუზიდან. -აუ დემეტრე არ მციოდა რაა.
-ტუჩები სულ გაგილურჯდა ელენე. -ბერათითი გადაატარა.
-გადამივლის.
-შენი სმაილიანი ტრუსიკი მომწონს. -ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია.
-თუ გინდა გაჩუქებ სამახსოვროდ გექნება და შენი ცოლი რომ ნახავს კარადაში, გაგშორდება.
-მაჩუქე. -ერთი ხელი წელზე მოხვია მეორეთი ტრუსიკი გაუსოწორა უკანალზე.
-სერიოზულად? -სიცილი აუტყდა მაჩაბელს.
-ხო აბა?
-მეღადავები ხო? რათ გინდა ჩემი ტრუსიკი? -ხარხარს ვერ წყვეტდა.
-მჩუქნი თუ არა?
-შენიიყოს. წავალ გადავივლებ. -მაღლა აირბინა და ეგრევე სააბაზანოში შევარდა. ბანაობას როცა მორჩა მერე გაახსენდა რომ პირსაწმენდი არ შემოუტანია. კარები გამოაღო, დემეტრე არსად ჩანდა, ჩუმად მიდიოდა თავის ოთახისკენ, ზუსტად მაშინ გამოვიდა გეგენავა ოთახიდან და ელენე უცებ კედელზე მიკრული აღმოჩნდა.
-რას აკეთებ ელენე? -ვნბებიანი მზერა მიაპყრო მკერდზე.
-მე... ის... იქ... -ხელებით რაღაც მოძრაობებს აკეთებდა, ცდილობდა პირსაწმენდზე ენიშნებინა. ზევიდან თვითონაც შიშველი იყო და ორივე მშვენივრად გრძნობდა ერთმანეთის სხეულის სიმხურვალეს. უცებ შემოისვა წელზე და ტუჩებზე მოწყურებითდააცხრა. ოთახში შეიყვანა, ლოგინზე დააწვინა, თვითონ კი ზევიდან მოექცა. ტუჩები ყელზე გადაიტანა, კოცნით ჩაუყვა მკერდამდე, შემდეგ მკერდსაც ჩასცდა. ორი წამით მოშორდა და ელენეს თვალებში ჩახედა.
-თუ მეტყვი გავჩერდები.
-არ გეტყვი.
-დარწმუნებული ხარ? -მძიმედ სუნთქავდა.
-ჰო. -მაშინვე იგრძნო დემეტრეს ხელი ფეხებს შუა, ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია ხმების დასაოკებლად. დემეტრე არ ჩქარობდა, ნელა აკეთებდა წრიულ მოძრაობებს და ელენეს სხეულს უფრო აღაგრზნებდა. ტანი თავისით ეკლაკნებოდა. მალევე მოუმატა ტემპს, მაშინ მიხვდა მაჩაბელი, აქამდე როგორ ინდობდა. უკვე ვეღარ უძლებდა, უნდოდა დემეტრე მთლიანად შეეგრძნო, ის კი არ ჩქარობდა. ფეხები გადააწევინა და მათ შორის მოთავსდა. იცოდა გეგენავამ რამხელა გავლენა ჰქონდა მასზე და ამით სარგებლობდა. ნაზად დაატარებდა ხელებს ტანის ყველა წერტილში და მის სხეულს იმახსოვრებდა. ყველა მისი შეხება სიამოვნებდა მაჩაბელს. კისრიდან მკერდამდე ჩავიდა, მერე მასაც ჩასცდა. უეცრად იგრძნო ტკივილი მუცლის არეში და თვალიდან ცრემლი გადმოუგორდა. ცალი ხელი ელენეს თითებში ახლართა. ნაზად უკოცნისა ტუჩებს. თანდათან ტკივილი სასიამოვნო შეგრძნებამ ჩაანაცვლა. ელენე უკვე პიკზე იყო, ფეხებიდან დაბუჟება იგრძნო და მთლიან ტანს მოედო, დაბუჟება კი კანკალში გადაეზარდა.
-კარგად ხარ? -ნასიამოვნები ხმით ჰკითხა. ხმის ამოუღებლად დაუქნია თავი. გეგენავამ ხელები მოხვია და ლოყაზე აკოცა. ფეხზე წამოდგა, ტრუსი ამოიცვა და სიგარეტს მოუკიდა. ელენემ გადასაფარებელი მოიხვა და ისიც წამოდგა.
-დემე...
-რაიყო?
-მგონი საწოლი დავსვარე. -ხმადაბლა უთხრა. გეგენავს ჩაეცინა, შუბლზე აკოცა და საწოლს ზეწარი გადახადა.
-არაუშავს.
-ისა... მე აბაზანაში შევალ. -გაუღიმა და მაშინვე სააბაზანოშო შევიდა. ცხელი წყალი ესიამოვნა სხეულზე. მალევე მორჩა ნებივრობას, გაახსენდა რომ პირსაწმენდი ისევ არ ჰქონდა. -დემეტრე! -კარებიდან თავი გაყო.
-რაიყო?
-პირსაწმენდი ისევ დამრჩა! -გაღიმებული გამოვიდა ოთახიდან პირსაწმენდით ხელში. უცებ შემოიხვია და საძინებელში გავიდა. დემეტრეც უკან მიყვებოდა. უკნიდან მოეხვია და კისერში აკოცა. -უნდა ჩავიცვა.
-მერე?
-არ გახვალ?
-შიშველი უკვე ნანახი მყავხარ. -ჩაიღიმა. ელენეც აღარ შეწინააღმდეგებია, სირცხვილს აზრი არ ჰქონდა. უცებ ამოიცვა ტრუსი და ისევ დემეტრეს მაიკა გადაიცვა. -კარგად ხარ?
-ჰო. საჭმელი გვაქვს რამე?
-არა მაგრამ გავაკეთოთ. -რაღაცნაირი უხერხულობა შეიქმა მათ შორის. ჩუმათ ჩავიდნენ სამზარეულოში, ხმას არცერთი არ იღებდა. ბოლოს ელენემ ვეღარ გაუძლო ამ სიტუაციას.
-აუ დემეტრე ამოიღე ხმა რაა. -დანა დადო და მისკენ შეტრიალდა.
-ვფიქრობ. -მხრები აიჩეჩა. მისკენ მიტრიალდა და ვნებიანად აკოცა ტუჩებში.
-ნეტა ქორწილი როდის იქნება. -სიტუაციის განმუხტვას შეეცადა.
-გინდა დავურეკოთ?
-მიდი ხო, ვკითხოთ. -დემემ ტელეფონი აიღო და გიოს გადაურეკა.
-რას შვრები შე*ემა?
-რავი სახლში მივედი. -მაშინვე დემეტრეს გახედა ელენემ.
-სად სახლში?
-დავითასთან.
-ში*ხოარგაქ მანდ რა გინდა?
-ვქორწინდები შე*ემა და რომ არ მეთქვა ტეხავდა.
-ეგ ხო, მაგრამ არ მეგონა მანდ თუ მიხვიდოდი.
-ლიზა გავაცანი.
-რაო მერე თამარამ? დაკერა როჟები? -საუბარში ელენეც ჩაერთო.
-არ ვიცი, მ*იდია მაგრად. არასდროს ვაკეთებდი იმას რაც მაგას უნდოდა და რაღა ეხლა გავაკეთებ.
-ქორწილი როდის არის?
-ბიჭო არ მინდა ეს დიდი ქორწილი და რაღაცა რა, არ მევასება ხოიცი. ესენიც ტვინს მიტ*ნავენ და ცოტახანში ამომასხავს და გავჭედავ. კაროჩე მაგრად მ*იდია რას იტყვიან. ბავშვის გამო ორ კვირაში იქნება და მორჩა რა.
-ხოო ეგრე ჯობია, კაროჩე ჩვენ ხვალ მოვდივართ.
-კარგი და ელ შენ რას ფიქრობ ქორწილზე?
-იო ხოიცი არა? ეგენი თუ იქნებიან მე არ წამოვალ.
-წამოვა აბა რას იზავს. -თვალები დაუბრიალა ელენემ.
-გითხარი უკვე რომ ეგ შენი საქმე არაა.
-მეკიდე გითხარი რომ ძმის ქორწილში წახვალთქო.
-არამეთქი და ნუ ეუბნები ჩემს მაგივრად.
-ოე ხალხო მეც აქ ვარ. -სიცილით შეახსენა თავი წყვილს.
-ორი კვირა დრო გვაქ და ვნახოთ.
-კაი წავედი მე, ელ დავითას მოგიკითხავ.
-არც გაბედო. -ჩაჰყვირა ტელეფონში. იმანაც მაშინვე გათიშა. -დემე ქათამი დაიწვა.
-დედა**ევეცი! -უცებ მივარდა გაზს და გამწოვი ჩართო. ელემ სიცილი დაიწყო გეგენავას შემხედვარე. -რატო დამცინიხარ ტო?
-არ დაგცინივარ. -გვერძე ამოუდგა. -არ დამწვარა რაგინდა, გადარჩენილა.
-ისე მშია დამწვარსაც შევჭამდი. -მუცელზე მოისვა ხელი.
-დღეს არაფერი გვიჭამია და მაგიტო.
-ხუთ წუთში მზად იქნება.
-ისე მაგარი კულინარიხარ. როგორ ისწავლე კეთება?
-ციცინო ბებო მყავდა სახლში მოსამსახურე, ეგ რომ აკეთებდა ხანდახან ვუყურებდი და დამამახსოვრდა.
-ეხლა მარტო ცხვორობ თუ...
-მარტო და საჭმელს ყოველთვის გარეთ ვჭამ.
-ისე რაც აქ ვართ რამდენი რამე გავიგეთ ერთმანეთზე ხედავ?
-მაგიტომ წამოგიყვანე აქ. -შემწვარი ფილე თეფშზე დაუდო. მალევე მორჩნენ ჭამას და სავარძელზე ჩამოსხდნენ. ელემ დემეტრეს კალთაში ჩადო თავი.
-ნიაზე რას ფიქრობ?
-ელე აქ წამოყვანით შენთან ურთიერთობა იცვლება და არა თვითონ დემეტრე. რასაც ამ ერთი წლის განმავლობაში ვფიქრობდი იგივეს ვფიქრობ ეხლაც.
-რომ დავბრუნდებით რა იქნება? -თავი მისკენ შეაბრუნა.
-რა უნდა იყოს?
-ყველაფერ მართლა “გუშინად” დავტოვებთ? რომ ჩავალთ ისევ ის დემეტრე და ელენე ვიქნებით რომლებიც ერთმანეთს სულ ნერვებს უშლიან? -ჩაიცინა.
-ჩვენ სულ ეგრე ვიქნებით, იმიტომ რომ ყოველთვის მეწინააღმდეგები. თან შენი ნერვების შლა ჩემი ჰობია.
-იდიოტო. -ხელი მისცხო გვერდში.
-ეხლა რომ ჩახვალ, სალის უნდა მოუყვე როგორი სექსი გვქონდა? -ახარხარდა გეგენავა.
-აუ მაგაზე უნდა მეღადაო სულ? -თვალები გადაატრიალა.
-სალიზე ვღადაობ.
-აუ არაფერი უთხრა რა საერთოდ, ნამიოკიც არ ჩაუგდო. დაივიწყე ვაბშე.
-დავიწყებით რა გითხრა, მაგრამ ხმას არ ამოვიღებ. ის პრეზერვატივი გადააგდე არც საბას დასჭორდება და არც მე. -ვერ ჩერდებოდა გეგენავა.
-არ გცივა?
-ეგ მაიკა მომეცი და ჩავიცმევ. -წარბები აათამაშა.
-ეს უკვე ჩემია. -თალი ჩაუკრა და ტელევიზორს გახედა.
-ეს ჩემი. -მკერდზე მოუჭირა ხელი.
-მეტკინა. -ამოიკრუტუნა.
-დღეიდან მარტო ჩემი ხარ, არავის მისცე უფლება შეგეხოს თირემ, ყველას დედასმოვუ**ნავ.
-მოიცადე, შენი საკუთრება ვარ? -წარბი ასწია და ირონია შეური ხმაში.
-რას მეკითხები გოგო? ეგეთი სი*ი კიარვარ ნივთივით მიგისაკუთრო და რამე თუ არ მომეწონება კოჭები დაგიხვრიტო. -გადაიხარხარა. -პროსტა იმას ვამბობ რომ წეღან რომ მეტლიკინებოდი შენი არ ვარო ეხლა ხარ. მხოლოდ მე შემიძლია ისე შეგეხო როგორც გეხები და მარტო მე შემიძლია ვიყო აქ. -საჩვენებელი თითი გულზე მიადო. პულსი აუჩქარდა, “მიხვდა რომ მიყვარს” გაიფიქრა თავისთვის. -სხვა არავის. თუ აქ აღარ ვიქნები. -ისევ გულზე ჰქონდა თითი მიდებული. -მე თვითონ გაგიშვებ და ვისთანაც მოგინდება იმასთან იქნები.
-რაცარუნდა მოხდეს მანდ ყოველთვის იქნები. -ჩუმად ამოილაპარაკა, მაგრამ გეგენავამ გაიგო, გაიღიმა და ტუჩებზე მოწყვეტით აკოცა. -ხმა აღარ ამოუღიათ. მალევე ჩაეძინა მაჩაბელს ტელევიზორის ყურებაში. ფრთხილად აიყვანა ხელში, ჩუმად აუყვა კიბეებს, საწოლში ჩააწვინა და თვოთონაც გვერძე მიუწვა. არ შეეძლო ღიმილის შეკავება როცა მას უყურებდა, ხვდებოდ რომ ეს პატარა გოგო დღეს მისი გახდა და არასდროს დაუთმობდა სხვას. ვერ აიტანდა მის ლამაზ სხეულზე სხვისი ხელები დაენახა. თუნდაც ოდნავ შეხებას ან კოცნას. რომ წაირმოიდგენდა, სუნთქვა ეკვროდა. თავზე აკოცა, ხელები მოხვიდა და თვითონაც დაიძინა.
დილით რაღაც არაამქვეყნიური სითბო იგრძნო, მიხვდა რომ საწოლში იწვა საყვარელი კაცის მკლავებში. თვალგაუხილავად მიაკრო დიდი ტუჩები მკერდზე.
-გაიღვიძე ქერა? -შუბლზე აკოცა.
-ჰო.
-როგორ გეძინა?
-ესე დიდიხანია არ მძინებია. -გაიღიმა. -მიყვარს ეს შეგრძნება, ტელევიზორის წინ რომ გეძინება, დილით კი ლოგინში იღვიძებ. გიოს და დავითას ავყავდი ხოლმე საძინებელში.
-ეხლა იმსიმძიმე ხარ ვეღარ აგწევენ. -სერიოზული ტონით უთხრა.
-მართლა? -თავი წამოსწია და სახეზე დააშტერდა.
-ჩამწყდა ხელები სანამ აქამდე ამოგიყვანე. -თვალებმოჭუტული დააკვირდა გეგენავას.
-აფერისტო. -ხელი მისცხო. -როდის წავიდეთ?
-ჯერ საყვარელი საქმით დავკავდეთ. -მაშინვე ქვემოთ მოიქცია მაჩაბელი. მაიკა გახადა, ტრუსიც მის გზას გაუყოლა და მთლიანად აიკრა გოგოს სხეული ტანზე. ნაზად უკოცნიდა თითქმის ყველა ადგილს. უცებ გადატრიალდა და ელენე მის ზემოდან აღმოჩნდა.
-რას აკეთებ დემეტრე! -სულ გადაწითლდა და სახეზე ხელები აიფარა.
-გასწავლი. -მისი გამოუცდელობით უფრო საყვარელი ჩანდა. ლოყები საყვარლად ასწითლებოდა და დემეს თვალს ვერ უსწორებდა. -უბრალოდ ჩემს მოძრაობას აყევი. -ხელები უკანალზე მოუჭირა.
-დემეტრე! -უარესაც გაწითლდა. დემეს ტუჩებს დააცხრა, თავი ვეღარ შეიკავა და ამოიკვნესა. მთლიანი ოთახი მოეცა მათ ხმებს. -დემე აღარ შემიძლია.
-ჯერ ადრეა. -ისევ ზევიდან მოექცა გოგოს და საქმე თვითონ დაამთავრა.
-დემეტრე…
-რაიყო. -შუბლზე აკოცა
-ეს… ძალიან მაგარი იყო. -სახე მის კისერში ჩაყო.
-ასე ფიქრობ? -ჩაიცინა.
-ჰო. -იქვე ჩაილაპრაკა.
-რა საყვარელი ხარ ელ. -ძლიერად მიიხუტა. -მიდი წამოხტი, ჩავიდეთ დაბლა.
-ჩადი და ჩამოვალ. -ფეხზე წამოდგა, მოწყვეტით აკოცა და ტრუსიკი ამოიცვა. ისევ გრძნობდა სიმხურვალეს ფეხებს შორის, ბოლოს ადგა, მოწესრიგდა და დაბლა ჩავიდა. -აბა რას ვშვრებით.
-ყავა დავლიოთ და ცოტახანში გავიდეთ.
-აუ ბავშვები მომენატრნენ. პირველად წამოვედი სადღაც მაგათ გარეშე.
-მეც. -ჩაიცინა. -ხუთი წელია ბიჭებთან ერთად დავდივარ ყველგან.
-მოიცა ხუთი წელია ჩემი ძმის ძმაკაცი ხარ და არ გიცნობდი აქამდე?
-მე გიცნობდი, შენ არა.
-ეგ არ ითვლება.
-მაშინ რომ გამეცანი შენთან ვერ ვიქნებოდი, შენ კიდე სხვებზე იეჭვიანებდი. -მხრები აიჩეჩა, ყავა მოსვა და სიგარეტი გააბოლა.
-რომ ვეწეოდი იცი?
-კი. რამდენჯერმე დაგინახე.
-სერიოზულად? -თვალები დაქაჩა.
-აბა შენ რა გეგონა, შენ ძმას ფეხებზე ეკ*დე?
-დაახლოვებით. აბა რატომ არ მოდიოდა ჩემთან ან რატო არ მირეკავდა? არ შეეძლო ერთხელ მაინც ვენახე?
-გხედავდა პროსტა შენ ვერ ხედავდი. -თვალი ჩაუკრა. -დამიჯერე ისიც შენს დღეში იყო. სულ სვავდა, მაგრამ ერთხელ მაგრად მივბერტყეთ და მოეგო გონს.
-დამიჯერე ჩემ დღეში ვერ იქნებოდა. მარტო მე და იკამ ვიცით როგორ ვიყავი მაშინ. არც სალიმ და ნინიმ. მარტო იკამ. ბავშვობიდან ჩემს გვერდით იყო, ახლაც ასეა.
-ვიცი.
-კიდევ რა იცი?
-ის რომ შოკოლადი არ გიყვარს. დაახლოვებით ოთხი თვის წინ ერთმა ბიჭმა ბევრი შოკოლადები გაჩუქა, შენც გამოართვი მაგრამ მერე სალის მიეცი და სულ იმან შეჭამა. -ელენეს გაოცებულ სახეზე გაეცინა. -რაო ქერა? გეგონა შენზე არავინ არაფერი იციდა?
-მე… იცი რაა? ბიჭებს ყურადღებას არ ვაქცევდი და მაგიტომ ვერ დაგინახე თორე, სალიმ მაშინვე გიცნოთ ჩემი დაბადების დღის ღამეს. თან მე მეჩხუბებოდა რატო არ იცი ვინები არიანო.
-ანუ შენ დაქალმა ჩემი ძმაკაცი ააგდო. -გადაიხარხარა გეგენავამ.
-ხო.
-მაოცებს ეგ გოგო. -ელე ფეხზე წამოდგა და დემეტრეს კალთაში ჩაუხტა.
-მე?
-შენ მაგიჟებ. -ხელი უკანალზე მოუჭირა. -და ძალიან მოგწონს როცა ვგიჟდები.
-მაგას შენით მიხვდი? -აკისკისდა მაჩაბელი.
-მოგხვდება.
-ხელი თუ სხვარამე.
-შენ რა გირჩევნია? -მაიკა გადაუწია და მხარზე აკოცა.
-თუ ყველაფერს ხვდები, ისიც გეცოდინება რა მირჩევნია. -ყურში ჩასჩურჩულა და იქვე უკბინა. მერე ყელზეც გადავიდა, იქაც ჩაარსო კბილები.
-ასე ნუ შვრები რა. -შეიშმუშნა გეგენავა.
-ნუ მაჯავრებ. -უფრო ძალიან უკბინა.
-ელენე. -ამოიხვნეშა. უცებ აიტაცა ხელში და სამზარეულოზე შემოსვა. -ჯანდაბა ელენე ტრუსიკი არ გაცვია. -თვალები აენთო გეგენავას.
-ვიცი. -თითები მის პრესს ჩამოუსვა და ქამარს სწვდა. მერე თმებში შეუცურა ხელი. ჯიბიდან ბრჭყვიალა შეკვრა ამოიღო, შარვალი ჩაიწია და მის ფეხებს შორის შეცურდა. სწრაფად შევიდა მის სხეულში. ნელა მოძრაობდა, რაც უფრო მეტ სიამოვნებას ანიჭებდა ორივეს. თვალები მიენაბა მაჩაბელს. მუცელში სიმხურვალეს გრძნობდა. ბოლოს ამოიხნეშა გეგენავამ და შუბლი მხარზე ჩამოადო ელენეს.
-ვერ ვძღები შენით ელენე. -ჩუმად ამოილაპარაკა სუნთქვააჩქარებულმა. ხელები წელზე მოხვია და სამზარეულოდან ჩამოსვა. -კარგად ხარ?
-კი. -გრძნობაარეულმა ამოილაპარაკა და დემეტრეს დაეყრდნო.
-მე უფრო გამძლე მეგონე ქერა. -ჩაიცინა. შუბლზე აკოცა და სააბაზანოში გავარდა. ადგილიდან ვერ იძვროდა. იქვე გადაიბანა ხელები. მაგიდა გადაწმინდა, სკამზე ჩამოჯდა და დემეტრეს დატოვებული ყავა მოსვა. -აბა წავიდეთ? -უკნიდან მოეხვია დემე.
-ჩავიცმევ და მოვალ. -ფეხზე წამოდგა, მაღლა ავიდა, დემეტრეს მაიკა შორტში ჩაიტანა და ჩანთით ხელში დაბლა ჩავიდა. -წავედით.
-გიხდება. -მაიკაზე ანიშნა.
მანქანაში ჩასხდნენ თუარა მაშინვე ალაპრაკდა მაჩაბელი და მთელი გზა ენა არ გაუჩერებია. -ვუბრუნდებით ძველ ცხოვრებას?
-ვნახოთ. გინდა რომ საყვარელი წყვილის სტატუსი გვქონდეს? -ერთი წუთით დაფიქრდა მაჩაბელი.
-მგონი მოსაწყენი იქნება. -არ იცოდა ეს რატომ თქვა. ეგონა დემეტრეს არ უნდოდა მასთან მსგავსი ურთიერთობა და უბრალოდ ერთობოდა. ელეს კი შეუყვარდა. ისე შეუყვარდა, მზად იყო მთელი დღე ტვინი ეჭამათ ერთმანეთისთვის, ბოლოს კი გიჟური სექსით დაკავებულიყვნენ. უყვარდა მისი ყველა შეხება და კოცნა. უყვარდა მის მკლავებში ნებივრობა. იცოდა რომ ეს არასწორი იყო, მაგრამ ამაზე უარს არაფრის დიდებით არ იტყოდა.
-მოვედით. -მანქანა ელენეს სახლის წინ გააჩერა.
-გიოო! -მაშინვე მანქანიდან გადახტა და ძმას მოეხვია. -აქ რა გინდა?
-გელოდებოდით. -დემეტრე გადაკოცნა და ელენეზე ხელგადახვეული ავიდნენ სახლამდე. -აბა რა ქენით? გეშველათ რამე?
-ეგრე ნუ ღადაობ ძმაო. ამასთან ერთად რომ გამიშვი მაშინ დაუშვი შეცდომა. შენიაზრით რას აკეთებდი? -აქაქანდა უცებ. -რამის ერთმანეთი შემოგვაკვდა. -დემეტრეს გახედა. იმან თვალი ჩაუკრა ჩუმად და გაშტერებულ გიოს შეხედა.
-მეღადავებით ტო? ეს მაიკა მეცნობა.
-ელე ისევ პატარაა, ამიტომ… -ხელები ჰაერში ასწია. -იმდენი მეტლიკინა რამის ჭკუიდან გადამიყვანა. რაც შეეხება მაიკას, მე ამაფცქვნა.
-ნუ მეძახი პატარასთქო რამდენჯერ გითხრა. -დაებღვირა მაჩაბელი.
-მიკვირს საერთოდ ცოცხლები რომ ხართ. -ამოიხვნეშა. -მიდი გააღე. -კარებზე ანიშნა დას.
-მოიცა მოვძებნო გასაღები. -ჩანთაში ქექვა დაიწყო.
-ეს რა არის? -ბჭყვია პაკეტს წვდა და ცხვირწინ მიუტანა ელენეს.
-პრეზერვატივი.
-ვაა მართლა? -წარბაწეულმა შეხედა.
-ჩემი არარის ჩამიდეს. -თვალებდაჭყეტილმა ამოიბურტყუნა. დემეტრეს ხარხარი აუტყდა.
-ანუ?
-სა…
-დემეტრე მოკეტე. -ლაპარაკი შეაწყვეტინა პატარა მაჩაბელმა. -მომეცი ეგ აქ. -ხელიდან გამოსტაცა. -ჩემს ჩანთაში რას ყოფ ცხვირს?! -დაებღვირა ძმას და კარები გიჟივით შეხსნა.
-მოიცა აქეთ შენ მეჩხუბები? -წარბებაწეულმა საჩვენებელი თითი გულზე მიიდო.
-ჩემი არ არის ჩამიდესთქო და დანარჩენი შენი საქმე არ არის.
-ვინ ჩაგიდო. -აფხუკუნდა დიდი მაჩაბელი.
-სალიმ. -თქმა დაასწრო გეგენავამ. ორივე ერთდროულად ახარხარდა.
-დემეტრე ხო გთხოვე?
-სალომემ? -სიცილით ჰკითხა სახეაწითლებულ დას. -შენ საიდან იცი? -დემეტრეს მიუბრუნდა.
-ტელეფონზე ელაპარაკებოდა და გავიგე. -ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია.
-ჩემი საყვარელი სახლი! როგორ მემენატრა. -ყურადღება აღარ მიქცია ბიჭებს, სავარძელზე ჩამოჯდა და ბალიში ჩაიხუტა. -იცოდეთ მეტს აღარავის უთხრათ თორე მაგრად ტეხავს.
-გპირდები სამარე ვარ. -გვერძე მიუჯდა დას.
-მარტო ვერ გავუძლებდი და მაგიტომ ვუთხარი. -ხელით გიოზე ანიშნა. -და გადააგდე ეგ პრეზერვატივი სანამ ვინმემ ნახა კიდე. -აფხუკუნდა ისევ.
-შენი საქმე არაა. -დაეჯღანა. -წავალ ჩავიცმევ და გამოვალ. მანამდე ჩაი გამიკეთეთ რა რომელიმემ. -საძინებელში შევიდა, შავი ტოპი და შავი შორტი ამოიცვა. თმა აიკოსა და ბიჭებთან დაბრუნდა. -ჩემი ტელეფონი. -გახარებულმა მიიდო გულზე. -როგორ მომენატრა. როგორ გავძელი შენს გარშე ამდენი ხანი. -უცებ გადაქექა ‘ფ’ეისბუქი და ინსტაგრამი. მერე იკას დაურეკა. ყველა თავისთან დაიბარა და გიოს მიუბრუნდა. -აბა ძმაო რას შვრები ლიზისთან.
-მგონი უკვე შემიყვარდა, იცი რა საყვარელია? -სახე ხელებში მოიქცია და ამოიხვნეშა. გაკვირვებულმა გახედა დემეტრეს, მერე ისევ გიოს.
-ოეე ჩამოფრინდი. -ხელი აუქნია სახის წინ.
-კაი ვღადაობ. -სკამის საზურგეს მიეყრდნო. -რავი რა კაროჩე, რაც წახვედით სულ მაგასთან ერთად ვარ. დღესაც უნდა ვნახო.
-დან*რეულიგაქ შენძმობასვფიცავარ. -გაკვირვებულმა შეხედა გეგენავამ.
-მაგას მე მეუბნები? -წარბაწელუმა გახედა.
-ჩაი*ვი რა.
-ანუ შეგიყვარდა რძალი?
-მგონი კი.
-მგონი არითვლება.
-მაშინ ქორწილის დღეს გეტყვი.
-უი ხო რას შვრებით ქორწილზე? ჩემი დახმარება ხომ არ გჭირდება?
-არა ელ, მაგას დავითა მიხედავს.
-მეჯვარე ვინ არის?
-იკა.
-აი ელ შენ რომ არ გამეცანი მე ვიქნებოდი.
-მე ნუ მაბრალებ. -თვალებ მოჭუტულმა შეხედა. -მოიცა ანუ ნანობ რომ გამიცანი ხო?
-უკვე ატრა*ებ ელ. -თვალი ჩაუკრა.
-პროსტა გესმის რას ამბობს? -მოფხუკუნე ძმას გახედა. -არა რა ორივე ერთნაირები ხართ. -ხელი ჩაიქნია. -დაურეკე ლიზას თუ სცალია მოვიდეს და თავის დაქალებიც წამოიყვანოს.
-ვერ დავურეკავ.
-რატო?
-სულ მე ვურეკავ და ტვინიმეტ**ნება. მგონია რომ ვაწუხებ. ნომერს მოგცემ და შენ დაურეკე.
-ღადაობ ხო? -სიცილი აუტყდა პატარა მაჩაბელს.
-რა ქალიშვილი გოგოსავით იმორცხვები შე*ემა? -ხელი გაჰკრა სიცილით.
-არ დავურეკავთქო გითხარით უკვე. -გაბუტული ბავშვივით ამოიბუტბუტა.
-კარგი მომეცი ნომერი მე დავურეკავ და ვთხოვ თავის დაქალები წამოიყვანოს. -ტელეფინი გამოართვა დემეტრემ. მაშინვე თვალებმოჭუტულმა შეხედა გეგენავას მაჩაბელმა. გიომ კი ზეპირად უკარნახა ნომერი. ხელები მაგიდაზე ჰქონდა დაწყობილი და ზედ ნიკაპი ჩამოდებული.
-ამას მართლა დანძ… დარხეულიაქ. -ჩაასწორა სიტყვა და მიშტერებულ ბიჭებს თვალი აარიდა.
-ლიზა შენ ხარ?... თამთა?... აამ ხო განახსენდა, როგორ ხარ?... საკაიფიდ, ლიზა სადაა?... კარგი მაშინ როცა გამოვა უთხარი რომ დავრეკე და ელესთან გელოდებიანო… რძლის უკეთ გაცნობა გვინდა… -ჩაიცინა. აქეით იქით დადიოდა და ელენეს ყურადღებას არ აქცევდა. მაჩაბელი უკვე ცეცხლებს ყრიდა. უნდოდა მალე გაეთიშა ტელეფონი. -თქვენც წამოყევით… კარგი რა გიტყდება ტო? ხშირად მოგვიწევს ხოლმე შეხვედრა… ჰაჰაჰა არა რა ტეხავს… კარგი გელოდებით მაშინ… შეხვედრამდე საყვარელო. -ტელეფონი გათიშა და დაძმისკენ შეტრიალდა. -მოვლენ.
-საყვარელოო? -წარბაწეულმა ჰკითხა ელენემ. -მომეჩვენა თუ ეფლირტავებოდი?
-თავისუფალი კაცი ვარ. -მხრები აიჩეჩა და გიოს თვალი ჩაუკრა. ძლივს იკავდბდა სიცილს. -ხომ არ ეჭვიანობ?
-მე? -საჩვენებელი თითი გულზე მიიდო. -რა სისულელეა? ლიზის დაქალზე რომ ვიეჭვიანო კარგი ურთიერთობა არცერთთან მექნება, შენს გამო კიდე ურთიერთობას არ გავიგუჭებ. -ცხვირი აიბზუა.
-გაგეღადავე ელ. -აფხუკუნდა გეგენავა. ელემ ენა გამოუყო და დაეჯღანა. ამ დროს კარზე ზარმაც დარეკა. მაჩაბელი მაშინვე იქით გაიქცა.
-მომენატრეთ ბო*ებო. -გოგოებს ხელები მოხვია. -იკა და რეზი სად არიან?
-ამოვლენ ორ წუთში. -სამზარეულოსკენ წავიდა ჯანჯღავა. -ოჰ როგორ ბრძანდებით ბატონე დემეტრე? -წინ ჩამოუჯდა გეგენავას.
-როგორც ყოველთვის კარგად. -სალის დანახვაზე დემეტრე ახარხარდა და გიოც აიყოლა.
-რა გაცინებთ?
-არაფერი. -ფხუკუნებდნენ ორივე.
-რამე ხოარ მოწიეთ? -ინტერესით გახედა ნინიმ.
-არა ნინჩ. -თვალი ჩაუკრა ნინის და გიოს ჩუმად ჩასჩურჩულა. -ხვდები აქ რა ბაზარი წავა?
-გაგჭორავენ სამივეს. -ისევ ახარხარდა მაჩაბელი.
-გიორგიი! -თვალები დაუბრიალა ძმას. -საბა და გიგი სად არიან?
-მერავიცი, შენ დაქალებს კითხე.
-ნუ გაქ მწარე ენა. -დაებღვირა ბერიძე.
-რა ვთქვი ეგეთი?
-კარგით ხო, დღეს ჩემთან დარჩები? -გოგოებს გახედა.
-კი, რომარ გეთქვა ისედაც ვრჩებოდი. -გაუღიმა.
-ელ ცივი ყავა გამიკეთე რა. -ეგრევე შემოაჭრა სამზარეულოში ჯანჯღავამ.
-ვა ვა თქვენც აქ ხართ? -ბიჭები გადაკოცნა რეზიმ.
-ჩემი ბარტყი. -ხელები მოხვია მაჩაბელს და ლოყები დაუკოცნა. -როგორ გაზრდილხარ ამ ორ დღეში.
-ოო ნუ ბოდავ რა. -ხელი აიქნია. -ყველას გინდათ ყავა?
-კი.
-მაშინ ჭიქები სალიმ გარეცხოს.
-ჭურჭლის სარეცხის მანქანა უნდა გიყიდო რა. -ჩაიცინა გიომ.
-მართლაა? -თვალები გაუბრწყინდა.
-ვნახოთ.
-რძალი და მაგის ორი დაქალიც მოვლენ. -ბავშვებისკენ შეტრიალდა.
-გიო ცოლად რომ მოიყვან მერე ერთად წავიდეთ სადმე. -გაღიმებულმა შეხედა ბერიძემ.
-უნივერისტეტში თქვენ მაგივრად მე ვიარო?
-აუ ეგ სულ დამავიწყდა.
-შენ საბას გარდა გასხსოვს საერთოდ რამე? -ნამიოკი ჩაურტყა ელემ.
-გოგოო! -თვალები დაუბრიალა. მალე შეიკრიბა ყველა ელენეს ბინაში, თავის სამეგობროდან დაწყებული, ლიზას დაქალებით დამთავრებული. ყველა მხიარულობდა, გამონაკლისის გარეშე. ერთმანეს ელაპარაკებოდნენ და სასაცილო ამბებს უყვებოდნენ.
-მგონი გიოს ლიზა მართლა შეუყვარდა. -გვერძე მჯდომ დაქალს გადასჩურჩულა მაჩაბელმა.
-მგონი კიარა შეუყვარდა. შეხედე პროსტა. -მოპირდაპირე მხარეს გაახედა სალიმ. -ესეთი გიო გინახავს?
-ნუ ძირითადად ყველაფერი ჰქონდა ყოველთვის რაც უნდოდა, პირველად ყველაზე გახარებული და ბედნიერი მაშინ ვნახე ჩვიდმეტი წლისამ “პრავა” რომ აიღო და დავითამ ახალი BMW უყიდა. მაგრამ ეხლა სხვანაირად ბედნიერია.
-ხო მაგას გეუბნები.
-დემეტრე ნერვებს მიშლის. -უცებ მოეღუშა სახე.
-მეც. იმ გოგოს მიაჯდა და აღარ მოშორდა.
-არადა მომწონდა ეგ გოგო.
-ჩვენ ბიჭებს ხამებივით მისცვივდნენ. -ჩუმად ჩაილაპარაკა. -უი გოგო ის პრეზო გამოიყენეთ? -ეგრევე შეეცვალა ხასიეთი.
-არა სამახსოვროდ უჯრაში მოვათავსე. -სიცილში აჰყვა დაქალს. უკვე ორივეს კარგად ჰქონდა მოკიდებული სასმელი. -თუ გინდა მოგცემ, დღეს გამოგადგება.
-არა დღეს შენთან ვრჩები. თან ჩემს ბიჭს ყოველთვის აქვს ჯიბეში. -გადაიკისკისა.
-რაზე კისკისებთ?
-ოჰ გაგახსენდით ქალბატონო?
-მე ვიცი რაზეც იცინიან. -ძლივს შემობრუნდა ელენესკენ გეგენავა.
-არაფერიც არ იცი. -ენა გამოუყო ბერიძემ. ელენემ თვალები დაუბრიალა. გეგენავამ ჩაიცინა, თავი გააქნია და ისევ თამთას მიუბრუნდა. უარესად მოეშალა ნერვები, ვერ იგებდა რას ელაპარაკებოდა ამდენს იმ გოგოს. -რას ელაპარაკება ნეტა ამდენს, მთელი საღამო ენა არ გაუჩერებიათ.
-ჩემს გულში ზიხარ გეფიცები. მაგას ვფიქრობდი ზუსტად. პროსტა აზრზე ხარ? იმენა ბოლომდე მაიგნორებს ტიპი, არადა დღეს ისეთი არაფერი მითქვამს.
-შენც ნუ აქცევ ყურადღებას.
-თავისით მექცევინება.
-ელ მოდი ჩემთან.
-რა ხდება? -გვერძე მიუჯდა ჯანჯღავას.
-ეგ შენ მითხარი. მთელი საღამოს თვალს ვერ აშორებ იმათ. -თავით დემეტრეზე ანიშნა.
-არაფერი. -ამოიბურტყუნა.
-ეჭვიანობ? -შეუმჩნევლად ჩასჩურჩულა და ლოყაზე აკოცა.
-რაღაც ეგეთი. აუ იკაა. -კალთაში ჩაუჯდა და სახე მის ყელში ჩარგო.
-რაიყო? -ხელები მოხვია.
-მოდი მართლა მომიყვანე ცოლად, იქნებ მერე მაინც აღარ მქონდეს მაგის მიმართ გრძნობები.
-ეგრე არ გადაგიყვარდება ელ. -სიცილი ვერ შეიკავა ჯანჯღავამ.
-აბა რა ვქნა? -თავი წამოსწია და ცისფერ თვალებში ჩახედა.
-რა სულელიხარ ელ. -შუბლზე მიაკრო ტუჩები. -ვერაფერს იზავ, შეგიყვარდა და მორჩა.
-ეჰ. -ამოიოხრა. თავი ისევ იკას მხარს ჩამოადო და დემეტრეს გახედა ჩუმათ. სწყინდა მისი უყურადღებობა, უნდოდა მისულიყი და მაგრად მოხვეოდა. -იკაა!
-რა?
-სიგარეტის მოწევა მინდა.
-არა. -მკაცრად გამოსცრა. -ხომ შევთანხმდით.
-იკა გთხოვ. ამერთხელ.
-ელ თუ ისევ მოწევას დაიწყებ, თან ეხლა დემეტრეს გამო, მაგრად გავჭედავ იცოდე.
-ამ ერთხელთქო.
-არამეთქი და ნუღარ მელაპრაკები.
-ხომ იცი მაინც მოვწევ თუ მინდა. რა გირჩევნია ჩუმად ვქნა თუ შენთან ერთად?
-წამოდი. -ფეხზე ააყენა. -მე და ელეს სალაპარაკო გვაქ, აივანზე ვიქნებით და არ შეგვაწუხოთ.
-რა ხდება? -დაეჭვებულმა იკითხა გიომ.
-ჩვენი ქორწილი უნდა დავგეგმოთ. -გაიცინა. -არაფერი ისეთი რაღაც საქმე მაქ და მოვალთ ხუთ წუთში. არ მოგვიყურადოთ. -გოგოებს გამაფრთხილებლად გახედა.
-რამე სერიოზულია?
-არა პროსტა ჩემზე უნდა მოვუყვე რაღაც. ვაბშე რას მახსნევინებ ტო? ჩემ დასთან ერთად მინდა ცალკე გასვლა და ვსო. -ხელი ჩაკიდა ელეს და აივანზე გაიყვანა.
-მიყვარხარ იკა.
-მეც ბარტო. -შუბლზე აკოცა, სიგარეტს მოუკიდა, მერე ელენეს ტუჩებს შირის მოქცეულსაც გაუკიდა. იდაყვებით დაეყრდნენ მოაჯირს და დიდი რაოდენობით ნიკოტინი ჩაუშვეს ფილტვებში.
-საშინლად აწყნარებს. -სიგარეტს დახედა.
-ელენე…
-ვიცი ხო. -საუბარი გააწყვეტინა. ჩუმად იდგნენ და წყნარად ეწეოდნენ. ფიქრობდა ეთქვა თუ არა იკასთვის, მისი და დემეს სექსის შესახებ. უნდოდა მაგრამ ვერ გაბედა. რომ მოენდომებინა ახლა შეიძლება დემეტრეს შეყვარებული ჰრქმეოდა, მაგრამ როგორც საჭირო იყო ისე არ მოინდომა. -იკა ერთიც რა.
-გეყოფა.
-მოგპარავ იცოდე. -გაეკრიჭა.
-შევალ და შემოდი. -ერთ ღერს მოუკიდა და ელეს მიაწოდა.
-სხვისი ნაპირალი რომ ყოფილიყო არ ჩავიდებდი.
-ვიცი. -შიგნით შევიდა. მშვიდად ეწეოდა და კორპუსებს გაჰყურებდა. ნაცნობი სურნელი იგრძნო. მისი სუნი იმდენად ჰქონდა ცხვირში გამჯდარი ყველა სხვა სუნისგან გაანსხვავებდა. -არ დაიწყო ეხლა. -ისე თქვა უკან არ შებრუნებულა. წყნარად ამოუდგა გვერძე და თვითონაც მოუკიდა სიგარეტს.
-ლამაზია არა?
-ძალიან. ამის გამო ვიყიდე მეცამეტეზე.
-რატომ ხარ ცუდ ხასიათზე.
-არ ვარ, პროსტა მოვიწყინე.
-იეჭვიანე? -ჩაიცინა.
-მაეჭვიანებდი?
-ნახე რალამაზი ცაა. -ყურადღება სხვა რამეზე გადაატანინა. ელენეს ჩაეცინა, თვალი გაუსწორა და მის მწვანე თვალებში ჩაიკარგა. თვალებში რომლებიც ისეთი მწვანე იყო, ღამეც გამოკვეთილად ჩანდა. -იცი? ამბობენ მწვანე თვალება თუ შეგიყვარდა ვეღარ გადაიყვარებო.
-სისულელეა.
-რატომ ვითომ?
-არ მჯერა მსგავსი გამონათქვამების. -მხრები აიჩეჩა და ისევ განათებულ ქალაქს გახედა.
-რაღაც მინდა.
-რა?
-მაკოცე. -წელზე მოხვია ხელი.
-შენ თუ გინდა შენ თვითონ უნდა მაკოცო. -ვითომაც არაფერი ისე ამოილაპარაკე.
-ასეთი უემოციო რატომ ხარ?
-ალბათ იმიტომ რომ დღეს მთელი დღეა იმ თამთასთან ზიხარ და ჩემთვის ერთხელაც არ შემოგიხედავს.
-ანუ იეჭვიანე?
-უფრო მეწყინა.
-კაი ტოო. -ტუჩები ახლოს მიუტანა. -რომ გაკოცო დანაშაულს გამოვისყიდი?
-წადი და იმ თამთას აკოცე.
-ელ ატ*აკებ.
-ჩამეხუტე. -ჩაეღიმა და ხელები ძლიერად მოხვია. ელემ ცხვირი მის ყელში ჩაყო. დაახლოვებით სამი წუთი იდგნენ ასე. მერე მოშორდა, აკოცა და ელენეც ხასიეთზე მოვიდა. -ეხლა ვეღარ გამაჩუმებ.
-წამალივით ვმოქმედებ შენზე.
-თავში არ აგივარდეს. -თვალები გადაატრიალა. -და იმ გოგოს დაანებე თავი.
-ტეხავს, მელაპარაკება და ხო არ ვეტყვი ელენე ეჭვიანობს, ვერ დაგელაპარაკებითქო.
-ამდენს რას ელაპარაკები? მთელი საღამოა ენა არ გაგიჩერებიათ.
-ნახე ის ვარსკვლავი როგორ ანათებს. -თითი გაიშვირა ცისკენ.
-ერთიც და შევიდეთ.
-გეყოფა.
-ნახე იმ კორპუსის ფანჯარაში შუქი როგორ ანათებს. -დემეტრეს მიბაძა და მოპირდაპირე კორპუსისკენ თითი გაიშვირა. დემეტრემ უკანალზე მისცხო ხელი.
-ვგიჟდები შენს ტრა*ზე. -უფრო მოუჭირა თითები. პასუხი არ გაუცია, თვითონაც მიარტყა ხელი.
-არც შენ გაქვს ცუდი. -სიგარეტი გამოართვა და ტუჩებს შორის მოიქცია.
-ეს ნახე რა. -წარბაწეულმა გახედა. -ჩემ ტრა*ს ხო არ მოვეფერები.
-იმდენისას ეფერები ეგ საჭირო არაა. -თვალი ჩაუკრა. უკვე ნახევრამდე ჰქონდა სიგარეტი ჩამწვარი აივნის კარები რომ გაიღო. უცებ მიაწვა მოაჯირს და დაბლა გადააგდო.
-რას შვრებით? -გიო გამოვიდა აივანზე.
-ვლაპარაკობთ. რა ხდება?
-ესე წყნარად ლაპარაკობთ? -გაკვირვებული უყურებდა წყვილს.
-არის მომენტები როცა დაწყნარებული ვარ ძმაო.
-ეწევი?
-მე ვეწეოდი და ელეს აუვიდა სუნი. -ჩვეულებრივი ტონალობით გასცა პასუხი გეგენავამ.
-კაი და ელ ლიზას რატომ არ ელაპარაკები?
-რაც მოვიდა გვერდიდან არ მოშორებულხარ და რანაირათ დაველაპრაკები. -გაეცინა.
-აუ მართლა ტო?
-დაასვენე ცოტახანი გოგო შე*ემა.
-გაა*ვი რა. კაი შემოდით რაპონტია აქ რო დგახართ.
-მგონი შენ სულ გამო*ლევდი რაც ის გოგო გაიცანი. -ჩაფიქრებულმა შეხედა გეგენავამ.
-ხოო ხო?
-მიდი და მოვალთ. -როგორც კი გიომ კარები დახურა მაშინვე აიკრა სხეულზე მაჩაბელი. -ვერ გშორდები. -ტუჩები მიაკრო კისერზე. თითი მკერდის კონტურზე გადაატარა და მის ტუჩებს დაუბრუნდა.
-დემეტრე! -ამოიოხრა. -შევიდეთ ტეხავს.
-მაინც გამჭორავ შენ დაქალებთან, მე კიდე ბიჭებთან არ მიტყდება. -ჩაიცინა და კვედატუჩზე კბილები მოუჭირა. -ვგიჟდები შენზე.
-ძალიან კარგი. -ყურისძირში აკოცა.
-წამოდი თორე აქვე გაგ*იმავ.
-აივანზეც ვცადოთ მერე. -თვალი ჩაუკრა და სახლში შევიდა. ყველა თავის სტიქიაში იყო. სვავდნენ, იცინოდნენ, მღეროდნენ. ბოლოს ყველა წავიდა სალის და ნინის გარდა. მთელი ღამე ჭორაობდნენ დაქალები. გამთენიისას ჩაეძინათ. ელენემ არ მოუყვა დემეტრეზე. როგორც აღმოჩნდა ნინი ისევ ქალიშვილი იყო.
-დემეტრეს მიბაძა და მოპირდაპირე კორპუსისკენ თითი გაიშვირა. დემეტრემ უკანალზე მისცხო ხელი.
-ვგიჟდები შენს ტრა*ზე. -უფრო მოუჭირა თითები. პასუხი არ გაუცია, თვითონაც მიარტყა ხელი.
-არც შენ გაქვს ცუდი. -სიგარეტი გამოართვა და ტუჩებს შორის მოიქცია.
-ეს ნახე რა. -წარბაწეულმა გახედა. -ჩემ ტრა*ს ხო არ მოვეფერები.
-იმდენისას ეფერები ეგ საჭირო არაა. -თვალი ჩაუკრა. უკვე ნახევრამდე ჰქონდა სიგარეტი ჩამწვარი აივნის კარები რომ გაიღო. უცებ მიაწვა მოაჯირს და დაბლა გადააგდო.
-რას შვრებით? -გიო გამოვიდა აივანზე.
-ვლაპარაკობთ. რა ხდება?
-ესე წყნარად ლაპარაკობთ? -გაკვირვებული უყურებდა წყვილს.
-არის მომენტები როცა დაწყნარებული ვარ ძმაო.
-ეწევი?
-მე ვეწეოდი და ელეს აუვიდა სუნი. -ჩვეულებრივი ტონალობით გასცა პასუხი გეგენავამ.
-კაი და ელ ლიზას რატომ არ ელაპარაკები?
-რაც მოვიდა გვერდიდან არ მოშორებულხარ და რანაირათ დაველაპრაკები. -გაეცინა.
-აუ მართლა ტო?
-დაასვენე ცოტახანი გოგო შე*ემა.
-გაა*ვი რა. კაი შემოდით რაპონტია აქ რო დგახართ.
-მგონი შენ სულ გამო*ლევდი რაც ის გოგო გაიცანი. -ჩაფიქრებულმა შეხედა გეგენავამ.
-ხოო ხო?
-მიდი და მოვალთ. -როგორც კი გიომ კარები დახურა მაშინვე აიკრა სხეულზე მაჩაბელი. -ვერ გშორდები. -ტუჩები მიაკრო კისერზე. თითი მკერდის კონტურზე გადაატარა და მის ტუჩებს დაუბრუნდა.
-დემეტრე! -ამოიოხრა. -შევიდეთ ტეხავს.
-მაინც გამჭორავ შენ დაქალებთან, მე კიდე ბიჭებთან არ მიტყდება. -ჩაიცინა და კვედატუჩზე კბილები მოუჭირა. -ვგიჟდები შენზე.
-ძალიან კარგი. -ყურისძირში აკოცა.
-წამოდი თორე აქვე გაგ*იმავ.
-აივანზეც ვცადოთ მერე. -თვალი ჩაუკრა და სახლში შევიდა. ყველა თავის სტიქიაში იყო. სვავდნენ, იცინოდნენ, მღეროდნენ. ბოლოს ყველა წავიდა სალის და ნინის გარდა. მთელი ღამე ჭორაობდნენ დაქალები. გამთენიისას ჩაეძინათ. ელენემ არ მოუყვა დემეტრეზე. როგორც აღმოჩნდა ნინი ისევ ქალიშვილი იყო.



ესეც მეოთხე ნაწილი ^^ მინდა გითხრათო რომ მეც ისე მაბედნიერებს თქვენი კომენტარები როგორც სხვა ავტორებს. რათქმაუნდა გაგიხარდება როცა დაინახავ კომენტარს და კითხულობ როგორ შეფასებას უწერენ შენს ისტორიას. სულ რომ სალანძღავი იყოს მაინც სასიამოოვნოა :დდ <3 <3