მეორე დღეს იკასთან ერთად წავიდა კაფეში გეგენავა, ნიას შეყვარებულის გასაცნობად.
-დემე სად ხარ?
-ხუთ წუთში მოვალ.
-შეგიძლია ისე ქნა რომ ვითომ პროსტა შემოიარე აქ და მერე ჩვენ დაგვინახე?
-კაი.
-მიყვარხარ. -მაშინვე გაუთიშა ტელეფონი. ერთ წუთში ისევ დაურეკა. -აუ დემე?!
-რაიყო.
-ცოტა ნიტო პონტი ხოარაა?
-რაპონტში.
-რავი მაინც დავშორდებით და...
-ორწუთში მანდ ვარ. -ახლა თვითონ გაუთიშა და მართლა ორწუთში მივიდა პატარა კაფეში. ისე უბრალოდ შევიდნენ, ცივი ყავა შეუკვეთეს და მერე ვითომ ნია დაინახეს, მისი მაგიდისკენ წავიდნენ.
-ვაა ნი როგორ ხარ? -ლოყაზე აკოცა იკამ.
-შეიძლება დავჯდეთ? -თავზე მიაკრო ტუჩები დას და გვერძე მოუჯდა.
-კი. აქ რა გინდათ?
-აქვე ვიყავით და ყავა მოგვინდა. -ინტერესეთით გახედა ბიჭს გეგენავამ. -ეს ვინარის? -თავით ანიშნა.
-ბექა, ნიას შეყვარებული. -ხელი გამოუწოდა და ორივემ ჩამოართვა. თვალებით ანიშნა ნიას “რა ხდება”-ო.
-მე დემეტრე, ეს იკა.
-და ნიაკოს საიდან იცნობთ?
-ჩემი დაა. -ჩაიღიმა გეგენავამ.
-ვა არ ვიცოდი ძმა თუ ყავდა. -ინტერესით ჩაილაპარაკა.
-ჩემზე საერთოდ არ ლაპარაკობდი? -წარბაწეულმა გახედა დას.
-შენ ხო თავს იკლავდი რასამბობ.
-საძმაკაცოში ყველამ ვიცოდით შენზე პატარავ. -ღიმილით გადახედა ჯანჯღავამ.
-მგონი მაქვს მიზეზი რომ არ მეთქვა. -თვალები გადაატრიალა იკას პასუხზე. -გუშინ გავიცანი ჩემიძმა.
-შეგეძლო გეთქვა.
-ბექა კარგი რა.
-ბექა და გყავს? -ხელებით დაეყრდნო მაგიდას თვალებმოჭუტული გეგენავა.
-კი.
-რამდენი წლის არის?
-16.
-შეყვარებული ჰყავს?
-კი.
-ხოდა მიხვდები ალბათ ჩემს პოზიციას და ბევრი ლაპარაკი არ მომიწევს.
-რათქმაუნდა.
-ძალიან კარგი, კაი გადავჯდებით სხვაგან ჩვენ, იკას მეგობარს ველოდებოთ.
-ვინ მეგობარს? -მაშინვე იკითხა “იკა’ს” მეგობარის გაგონებაზე.
-საინტერესოს არავის პატარავ. -თვალი ჩაუკრა ჯანჯღავამ და სხვა მაგიდასთან დაჯდა. ხუთ წუთში ვიღაც გოგო შემოვიდა კაფეში. მაღალი, ქერა თმიანი, მოკლე შორტებით.
-როგორ ხართ ბიჭებო? -ორივე გადაკოცნა.
-როცა შენ გხედავ საკაიფოდ ვხდები. -გვერძე მიისვა გოგო ჯანჯღავამ.
-ბექა წავიდეთ?
-წამო ხო.
-ერთიწუთი მოვალ. -დემეტრეს მაგიდასთან მივიდა და ლოყაზე აკოცა ძმას. -წავედით ჩვენ.
-მიდი ჭკვიანად.
-მე არ უნდა მაკოცო? -ვითომ ნაწყენი ხმით უთხრა ჯანჯღავამ.
-შენ ამან გაკოცოს. -გოგოზე ანიშნა თავით. -ისე რომ იცოდე საზოგადოებრივ ადგილებში ჯობია მსუბუქიყოფაქცევის პიროვნება არ მიიყვანო.
-უკაცრავად? -შეიცხადა გოგომ.
-რა უკაცრავად? -გაკვირვებულმა შეხედა ნიამ. ვითომ მასზე არაფერი უთქვამს და ახლა შეამჩნია მისი იქ ყოფნა.
-შეურაწყოფას რატომ მაყენებ?
-მეე? -საჩვენებელი თითი გულზე მიიდო. -შენ თავზე რატომ მიიღე? ანუ ეგეთი ხარ? ზუსტად ახლა მიაყენე შენ თვითონ შენ თავს შეურაწყოფა. -მხრები აიჩეჩა უდარდელად. -კაი დემე წავედი მე. -შებრუნდა და ბექასთან ერთად, ხელგადახვეული გავიდა კაფიდან.
-აღიარე იმენა ძერსკი და მყავს. -გაიღიმა და თვალი გააყოლა მესხიშვილს.
-ვერაფერს ვიტყვი. -ხელები დანებების ნიშნად ასწია ჯანჯღავამ, მერე ქერა თმიანთან ერთად ბაითზე წავიდა. დემეტრე სახლში მივიდა, მოტო გამოიყვანა და ცოტახანში ელენეს სახლთან გააჩერა.
-ელ დაბლა ჩამოიხედე. -ტელეფონზე დაურეკა, მაშინვე გამოყო თავი და დემეტრეს დანახვაზე, უფრო მოტოს დანახვაზე თვალები გაუბრწყინდა. -ჩაიცვი და ჩამოდი.
-მოვდივარ. -უცებ ამოიცვა ტყავის შარვალი, თეთრი ტოპი და ტყავის კურტკა. ტელეფონი აიღო და კიბეებით ჩქარა ჩაირბინა ცამეტი სართული. -დავიღალე. -აქოშინებული მიადგა გეგენავას.
-მორბოდი გოგო?
-ხო, კიბეებით ჩამოვედი.
-მოდი დაჯექი, სადმე ნაკლებად გადატვირთულ ადგილას წავიდეთ რომ რამეს არ შევასკდეთ.
-ველოსიპედს კარგად ვატარებს. -გაუცინა.
-ეს მოტოა. -თავსაფარი მოარგო და უკან მოისვა. თბილისს გასცდნენ, სადღაც ცარიელ გზაზე ამოყვეს თავი. ელენე დასვა რულზე, თვითონ უკან მოუჯდა. დიდი შრომის შედეგად კარგად ასწავლა ტარება, რამენჯერმე რამის აილეწნენ, მაგრამ მაინც დაამუღამა.
-აი ძალიან მაგარი იყო! -აღრფრთოვანებას ვერ მალავდა მაჩაბელი. -სიტყვებით ვერ ავღწერ! ამდენი ადრენალინი ამერიკულ გორაკებზეც არ მიგვრძვნია. -გახარებული ლაპრაკობდა.
-გიჟი ხარ გეფიცები.
-მართლა სიგიჟეა, პროსტა როგორი სისწრაფით მივქოროდით.
-დღეს ნიას შეყვარებული გავიცანი.
-მერე?
-წავა რა, ცუდი ტიპი არარის.
-კარგია. -ლაპარაკით შევიდნენ ბინაში. -წავალ გადავივლებ თორე სულ გავოფლიანდი.
-მიდი ხო. -როგორც კი ელენე შევიდა სააბაზანოში ხუთ წუთში თვითონაც შეყვა.
-დემეტრე შენ ხარ?
-ჰო. -ზმეიკის გახსნის ხმა გაიგო.
-რას აკეთებ?
-შენთან ერთად უნდა ვიბანაო. -ფარდა გადასწია და თვალებ დაჭყეტილს ტუჩები მიაკრო.
-ვინმე რომ მოვიდეს?
-ელოდები ვინმეს?
-არა.
-ხოდა გაჩუმდი. -საპნით გაუქაფა მთლიანი ტანი მაჩაბელს და ელენესაც იგივე გააკეთებინა, ბოლოს ბანაობა სუნთქვააჩქარებულებმა დაამთავრეს. მერე პირსაწმენდი შემოახვია და საძინებელში გაიყვანა. -ჩავიცვათ და რაღაც უნდა განახო.
-რა?
-ნახავ. -მალევე მოირგეს ტანსაცმელი და ლიფტში შევიდნენ.
-მოიცა მაღლა რატომ მივდივართ? -გაკვირვებულმა შეხედა.
-ელ შეგიძლი ცოტახანით მაინც გაჩუმდე?
-ხომიცი რომ არა. -მხრები აიჩეჩა. ბოლო სართულზე ავიდნენ, იქიდან კიბით სახურავზე აიყვანა ელენე. -დემეტრე ხომიცი სიმაღლის მეშინია.
-მოდი აქ.
-შენ რა გინდა რომ მოვკვდე? გადავვარდები მანდ რომ დავდგე.
-ელენე მოდი აქ.
-ხელი მომკიდე. -ბურტყუნით უთხრა და დემეს გაუსწორა მზერა.
-იქით გაიხედე.
-ისა… შენი ყურება უფრო მომწონს. -ჩაეცინა გეგენავას. -დემეტრე აქედან რომ ჩავიდეთ და ისე გავხედოთ არა? -ხელებს მაგრად უჭერდა.
-ელე ნუ გეშინია პროსტა გაიხედე, გიჭერ არ გადავარდები.
-დემეტრე არ გაპატიებ თუ გადავვარდები და ტვინს გავასხავ ასვალტზე.
-მე გადაგაგდებ ეხლა იცოდე.
-კარგი ვიხედები. -თავი ნელა შეატრიალა თუარა პირი დააღო. -რალამაზია! -თვალები დააჭყიტა. -აქამდე როგორ არ ვიცოდი.
-ხო მეც მომწონს. -ხელი გაუშვა. უეცრად შეკრთა მაჩაბელი.
-არა არა, არ გამიშვა. -მაშინვე ჩასჭიდა ხელი გეგენავას. -დღეიდან ეს ადგილი ჩემია. -ბედნიერმა ჩაილაპარაკა. ისევ დემეტრეს შეხედა, ის კი მაშინვე დაეწაფა ელენეს ბაგეებს.
-ელენე!
-რაიყო?
-ეს დღე არასდროს დაგავიწყდეს კარგი?
-რა ხდება დემეტრე?
-ისეთი არაფერი. -ამაღლებული ადგილიდან ჩამოსვა და მაგრად ჩაეხუტა. -მიყვარხარ! -გულის ფეთქვა გაორმაგდა, პულსი აუჩქარდა და დრო გაჩერდა. ამ ერთმა სიტყვამ დრო გააჩერა.
-მეც მიყვარხარ. -უფრო მაგრად მოეხვია. გეგენავამ მისი სახე ხელებში მოიქცია და აკოცა. მთელი გრძნობით აკოცა. ღრმად შეისუნთა მისი სურნელი, თითქოს მარაგს აგროვებდა. -ამას ახლა რატომ მეუბნები დემეტრე? -ცრემლი უმიზეზოდ გადმოვარდა თვალიდან.
-რატომ ტირი ელ? -ცრემლები შეუმშრალა.
-არ ვიცი.
-მისმინე პატარავ, ჩემს გამო არასდროს იტირო კარგი?
-იმედია ეხლა აქედან არ გადახტები, მაგრად გაგინებ იცოდე. -ჩაეცინა ორივეს.
-ს არ ვაპირებ.
-კიდევკარგი.
-ხომ გაიგე რაგითხარი? არ დავინახო მეორედ ცრემლები, არავის გამო არ იტირო.
-აუ დემეტრე არ უნდა გეთქვა რომ გიყვარვარ რა.
-რატო? -გაეცინა.
-რაღაც ძალიან რომანტიკული და საყვარელი გახდი. მე კიდე იდიოტი დემეტრე მიყვარს.
-ორიწუთი არაფერს ცვლის. -მხრები აიჩეჩა. -ვიყოთ აქ თუ ჩავიდეთ?
-ვიყოთ. ჩემთან დარჩები?
-მაცდური წინადადებაა. -წარბები აათამაშა.
-სერიოზულად? თხუთმეტი წუთის წინ გვქონდა სექსი. სექსოლოგს რომ გაესინჯო არა?
-თუარგინდა არაა პრობლემა, გოგოების მეტი რა არის. -უდარდელად ჩაილაპარაკა.
-უკაცრავად რა? -წარბები აწკიპა. -ჩემით ვერ კმაყოფილდები იდიოტო?
-შენ არ მაძლევ და... -მხრები აიჩეჩა.
-აქ თუ სახლში? -ტანზე აეკრო გეგენავას.
-ეს დღე რომ არ დაგავიწყდეს აქ ჯობია. -უკანალზე მოუჭირა ხელი.
-ისედაც არ დამავიწყდებოდა. -ტუჩებზე დაეძგერა. დემეტრემ ძირს დააწვინა, ტრუსიკი გვერძე გადაუწია და ღრმად შევიდა მასში.
-მგონი კაბებს სპეციალურად იცმევ ხოლმე.
-არაფერიც, ზაფხულში კომფორტულია. -ლოყაზე აკოცა და თავი მკერდზე დაადო.
-ჩემთვისაც კომფორტულია. -მკერდზე მოუჭირა ხელი.
-რალამაზი ცაა ხო? -ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას მიშტერებოდა.
-რომ მოგენატრები იმ ვარსკვლავს შეხედე ხოლმე და ეს დღე გაიხსენე. -თითი გაიშვირა კაშკაშა წერტილისკენ.
-რატომ მემშვიდობები? -თავი წამოსწია მაჩაბელმა.
-უბრალოდ გეუბნები.
-როცა მომენატრები რომ დაგირეკო და მოხვიდე ხოლმე არა?
-ხომ შეიძლება არ მეცალოს. ჩავიდეთ თუ აქ დაიძინებ?
-ცოტახანიც ვიყოთ.
-მიყვარხარ ელ.
-მეც მიყვარხარ. -მოწყვეტით აკოცა და ისევ ცას გახედა.
…………


1 წლის შემდეგ.
ჩვეულებრივად დაიწყო დღე, იმისგან განსხვავებით რომ ზამთარი იყო და გარეთ საშინლად ყინავდა.
-ელ გაიღვიძე გაგვიანდება. -დიდი მონდომებით ანჯღრევდა ჯანჯღავა.
-იკა დამაცადე რაა!
-აწიე ტრა*ი და მოწესრიგდი.
-რომ არ წავიდე არა? -თვალგაუხელავად ჰკითხა.
-გამოცდები გაქვს და ადექი მალე რა, მეც უნდა გავიდე.
-არ მოგბეზრდა ჩემი ძიძობა? წადი ვინმე ნახე, შეიყვარე.
-გაწუხებ? კაი წავალ არაა პრობლემა.
-იკა!
-რაიყო.
-მოდი ჩამეხუტე. -თავიდან არ ინძრეოდა ჯანჯღავა, მერე მაინც მიუწვა უკნიდან და
ხელები ძლიერად მოხვია. -მიყვარხარ.
-მეც ბარტყო. -ლოყაზე აკოცა და ლოგინიდან ააგდო. -ჩქარა ბარტყო.
-შენ გამიყვან ხო?
-ხო აბა. -ჩქარა მოემზადა მაჩაბელი, იკასთან ერთად სახლიდან გავიდა, გზაში ყავა იყიდა და უნივერსიტეტში მისვლის თანავე შენობაში შევარდა.
-ყინავს სალი, საზიზღრად ყინავს. -დაქალი გადაკოცნა და ლექციაზე შევიდა.
-გოგო ნაძვისხე როდის დავდგათ ოცდაექვსია უკვე.
-ისევ ჩემთან ვხვდებით?
-რათქმაუნდა. დღეს ამოვალთ ყველა და დავგეგმოთ რას ვიზავთ.
-კაი. იაკობი წამოიყვანეთ რა.
-ხო აბა რას ვიზავ. მაგაზეც საფიქრალიმაქვს ახალ წელს ვის დავუტოვო.
-საბა დავტოვოთ სახლში და მაგას ჩააბარე. -ჩაიცინა.
-ეგ მე დამტოვებს და თვითონ წამოვა. -თავი დანანებით გააქნია.
საღამოსკენ ისევ შეიკრიბნენ ყველა. ისევ ლუდებით და ისევ ჩიფსებით.
-მამიდას ბიჭი. -ლოყები ჩაუკოცნა პატარა მაჩაბელს. -ისე ესეთი მეორე არ გინდათ რომ გააკეთოთ?
-ჯერ არა.
-ხალხო ახალ წელს რა ვქნათ? -ინტერესით გადახედა ყველას ნინიმ.
-სანდროს დედაჩემს ვუტოვებთ და ჩვენ აქ ვართ. -მხრები აიჩეჩა ლიზამ.
-ჩემი საყვარელი დედამთილი ჩვენ შვილს დაიტოვებს ხო? -გაღიმებულმა შეხედა ქმარს.
-ხო სალიტ. თვითონ მითხრა მე დავიტოვებო.
-ნაძვისხე ხვალ დავდგათ მაშინ. ეს მახინჯებიც წამოიყვანეთ. -ერთმანეთში მოთამაშე ბიჭებზე ანიშნა. -აუ იო ახალი ნაძვისხე გვესაჭიროება.
-მამაშენს უთხარი და გიყიდოს.
-ხედავთ ცოლის მოყვანა რამხელა ზეგავლენას ახდენს კაცზე?
-მოიცა მე რა შუაშივარ. -ნაწყენმა გახედა მულს.
-გავიხუმრე გოგო, აუ ლიზ ბოდიში რა. ხოიცი გაღმერთებ ისე მიყვარხარ. -მოეხვია და ლოყაზე აკოცა.
-ვიცი ხო.
-და ძველ ნაძვისხეს რას უწუნებ?
-ძველია და ახალ წელს ახალით უნდა შევხვდეთ.
-კაი ხვალე გავიდეთ და ვიყიდოთ რაც შენ გინდა.
-სპასიბა ძმაო.
-ჩემი ტყუპისცალი სადაა?
-ნია უნდა მოეყვანა. -ამის თქმა და კარების გაღება ერთი იყო, ნიას შემოვარდნა მეორე.
-აი პროსტა არ მესმის რაუნდა რა?! -ხელებგაშლილმა შეხედა ბავშვებს.
-რახდება ნი.
-გოგო ვერ გავაგებინე რო უნდა დაშორდეს იმ ბიჭს. -ნერვებ მოშლილი ჯანჯღავა ძლივს იკავებდა თავს ყვირილისგან.
-შენ რაგინდა საერთო ვერ ვხვდები რა.
-მე რა მინდა? აბა ვის უნდა? საერთოდ რატომ ხარ იმ გამო*ლევებულ ნიკასთან შეგიძლია ამიხსნა?
-შენი საქმე არარის!
-დიახაც ჩემი საქმეა! ტიპი არ გიყვარს და ტანჯავ ტყუილად.
-რაიცი რომ არ მიყვარს? მიყვარს.
-რა გიყვარს გოგო? ნუ მაგიჟებ! როცა გეხება ისე იშმუშნები თვითონ წვავს როჟა რომ არ გსიამოვნებს. -გააჩუმა მესხიშვილი. -თან ისეთი *ლეა მაინც არ შორდება. -ეხლა დადუმებულ საზოგადოებას შეუბრუნდა.
-იკა დაანებე ბავშვს თავი რაგინდა ტო? პროსტა შეყვარებული ყავს რამოხდა მერე.
-ამ ქალბატონსაც პროსტა შეყვარებული ყავდა ამის ასაკში და თქვენც იცით რამოხდა. -ელენესკენ გაიშვირა ხელი. -არმინდა ამასაც იგივე დაემართოს ამ პროსტა შეყვარებულობით.
-ვჩუმდები. -დანებების ნიშნად ხელები ასწია გიგიმ.
-ერთხელ რომ გეტყვი რაღაცას რატო არ მიჯერებ ტო? -ნიას მიუბრუნდა ისევ.
-არ შეგიძლია წესივრად დამელაპარაკო და იმიტომ. ისე მექცევი თითქოს უტვინო ბავშვი ვიყო.
-და არ ხარ ბავშვიი? ჩემ ჯინაზე იმას აკეთებ, რაც არ გინდა რომ გააკეთო. გეუბნები დაშორდითქო არ შორდები, იქ არ წახვიდე მარტოთქო მაინც მარტო მიდიხარ. ვერ გავიგე ნია რაგინდა ტო? გინდა დაგიკიდო და არაფერი აღარ გითხრა?
-არა. -ცრემლები გადმოსცვივდა.
-ხოდა დამიჯრე რასაც გეუბნები ხოლმე რა, ეგეთი ძნელია?
-კიი ძნელია, არ მინდა პატარა ბავშვივით ყველაფერი გიჯერო.
-აი რაში ყოფილა საქმე. კაი მაშინ, აღარაფერს აღარ გეტყვი, საპირისპიროს და სისულელეებს მაინც აღარ გააკეთებ. -სავარძელზე ჩამოჯდა. ორივე გაჩუმდა, არც დანარჩენები იღებდნენ ხმას. ყველა ხვდებიდა რომ გაცნობის დღიდან ეს ორი ერთმანეთზე გიჟდებოდა, მაგრამ არცერთი არ აღიარებდა. იკა ამბობდა დასავით არისო, ნია კიდე ძმასავითო. შვიდივე ფეხზე წამოხტნენ და აქეთ იქით გაიფანტნენ. ბავშვიანებმა ბიჭები ოთახში შეიყვანეს. რეზი, ელე, გიგი და ნინი სამზარეულოში გავიდნენ. -რა გატირებს ნია არ მესმის ტო?
-არაფერი. -ცრემლები მოიწმინდა და თავი ჩახარა ისევ.
-მოდი ჩემთან. -ფეხზე დაირტყა ხელი ჯანჯღავამ.
-არა, კალთაში არ ჩაგიჯდები. -გაბუსხულმა გაიხედა მეორე მხარეს.
-მოდი_მეთქი. -მკაცრად უთხრა იკამ. ნიაც დამჯერი ბავშვივით მივიდა და მის კალთაში მოკალათდა. -რატომ ტირი?
-მწყინს ეგრე რომ მექცევი. -თვალი იკას მაიკაზე გააჩერა.
-როგორ ნია?
-როგორც ბავშვს, არ შეიძლება ისე მომექცე როგორც ჩვეულებრივ გოგოს? -გაბუტული ბურტყუნებდა. გაეღიმა ჯანჯღავას მის სიტყვებზე.
-ჩემი პატარა ბავშვიხარ, ისე ვერ მოგექცევი როგორც ჩვეულებრივ გოგოებს ვექცევი. -თითი ჩამოკრა ცხვირზე.
-როგორ ექცევი? -ცისფერ თვალებში ჩახედა.
-ჯერ პატარა ხარ მაგის გასაგებას. -ლოყაზე აკოცა.
-ნახე რა, ძალიან კარგად ვიცი როგორც ექცევი გოგოებს, შენ გგონია ბო*ანკალა გოგოებსთან ერთად რომ იჩითები, ვერ ვხვდები რას უშვრები მაგათ?
-რას ვუშვრები? -ჩაიცინა ნიას გაბრაზებულ სახეზე.
-კარგი რა იკა, 18 წლის ვხდები სამ თვეში, შენიაზრით არ ვიცი იმ გოგოებს რომ *იმავ?
-მაგაზე ბევრს ფიქრობ ხოლმე? -აფხუკუნდა ჯანჯღავა.
-დამანებე თავი რა. -ადგომა დააპირა მაგრამ იკამ იგივე პოზაში დააბრუნა.
-ჯერ პატარა ხარ მაგისთვის. -ტუჩთან ახლოს აკოცა სპეციალურად. ლოყები აუწითლდა მესხიშვილს. -ნი ნიკას დაშორდი რა, არ მევასება.
-შენ არც ბექა გევასებოდა. -თავი მხარზე დაადო რომ იკას მისი სიწითლე არ შეემჩნია.
-მე არცერთი შენი შეყვარებული არ დამევასება არასდროს.
-დავშორდები. -იკას ყელთან ამოილაპარაკა, უნდოდა ეკოცნა მაგრამ ვერ გაბედა. სამაგიეროდ ჯანჯღავამ აკოცა და მაშინვე დააყარა ეკალამა სხეულზე.
-კარგი გოგო ხარ.
-მაინც არ დაგიჯერებ ხოლმე.
-ვიცი ნია ვიცი. -ისევ აკოცა ყელში. -მიდი ჭამე რამე და გაგიყვან ცოტახანში სახლში.
-კაი. -ფეხზე წამოხტა ნია.
-და კიდევ, ცრემლები აღარ დამანახო. -თვალი ჩაუკრა და ხელგადახვეული შევიდნენ სამზარეულოში.
-შერიგდით?
-რათქმაუნდა. -ლოყაზე აკოცა ნიას. -თან ნიკასაც შორდება.
-იკას ვეთანხმები ნი, რაღაცნაირი ტიპია ეგ შენი ნიკა. გაცნობის დღიდან არ მომეწონა. -მხარი აუბა მაჩაბელმა ჯანჯღავას.
-თან ჩემ ძმას თუ არ მოსწონს, ესეიგი საშენო არაა.
-ხო ჩვენ დებილები კიარ ვიყავით ამათ რომ ვუჯერებდით. -რეზისკენ და იკასკენ გაიშვირა ხელი.
-აი გიგი დაევასა და მაგიტომ არის შეხმატკბილებული ავალიანთა, თორე რომ არ დავასებოდა ესე გვრიტებივით ვერ იქნებიდნენ ეხლა.
-ელ ბევრს სვავს.
-იკა მოკეტე. -თვალი ჩაუკრა, სიგარეტის პაჭკა აიღო და კორპუსის სახურავზე ავიდა. იმდენად იყო მიჩვეული აქედან გადახედვას საერთოდ აღარ ეშინოდა. საშინლად ყინავდა, ცა მთლიანად ღრუბლებით იყო დაფარული, სიგარეტს მოუკიდა და გააბოლა. არცერთი ვარსკვლავი არ ჩანდა იმ ერთის გარდა. ერთი წლის მანძილზე, როგორი მოღრუბლულიც არუნდა ყოფილიყო იმ ერთ ვარსკვლავს მაინც ხედავდა, რომელზეც მაშინ დემეტრემ ანიშნა. ერთი წლის განმავლობაში აქ ამოდიოდა და ყველა მასთან გატარებულ მოგონებებს თავიდან იხსენებდა. ეს იყო ელენეს ადგილი. დღემდე არავინ იცოდა ამის შესახებ, იკასთვისაც არ უთქვამს. ბინიდან გადიოდა, მაგრამ არავინ იცოდა სად მიდიოდა. სიგარეტს მოწევდა და ისევ უკან ბრუნდებოდა. მხოლოდ ის უნდოდა ერთხელ კიდევ ენახა, უნდოდა ეჩხუბა გაუფრთხილებლად წასვლისთვის, ზოგჯერ მისი სახურავიდან გადაგდებაც უნდოდა. სტკიოდა, საშინლად სტკიოდა მონატრებისგან. არ იმჩნევდა, ამბობდა “მ*იდია დემეტრე”-ო, იმდენი იძახა მართლა დააჯერა ყველას იკას გარდა. ხო იკა, ისევ იკა იყო მის გვერდით. ნიას დანახვისას სულ დემეტრე ახსენდებოდა, ყველა მის საქციელში დემეტრეს ხედავდა. არც ამას იმჩნევდა.
ათი წუთის შემდეგ ისევ ბინაში დაბრუნდა.
-კაროჩე ხალხო, მამაჩემს უნდა შევურიგდე, მოვიდა დრო.
-მგონი მამაშენმა თოვლის პაპას შენი თავი სთხოვა და ისიც უსრულებს.
-იო რას ფიქრობ?
-საიდან მოგაფიქრდა?
-რავი ორწელნახევარია არ ველაპარაკები და ცოდოა. -მხრები აიჩეჩა.
-როგორც გინდა, კლუბში ზის ხოლმე და სვავს, თუ გინდა მიდი.
-წავედი. -კურტკა ჩაიცვა და კარებისკენ წავიდა.
-ეხლა სად მიდიხარ გოგო გაგიჟდი?
-როდის ვიყავი დალაგებული?
-მოიცადე ნია უნდა გავიყვანო და შენც მიგიყვან იქ. -ფეხზე წამოდგა ჯანჯღავა.
-ჩქარა მამიკოსთან მეჩქარება. -გაიკრიჭა.
-რამე ხომ არ მოწიე? -დაეჭვებულმა გახედა რეზიმ.
-სიგარეტი. -იკას შეხედა რომელიც ნიას კაშნს ახვევდა სახეზე, ის კი ხელებ ჩამოშვებული, მობეზრებული სახით უყურებდა ჯანჯღავას. -ვაიმეე შეეშვი მაგ ბავშვს. მოახრჩე ბარემ.
-ტრ*კი დააყენე! -თვითონაც ჩაიცვა მანტო და გარეთ გავიდა.
-მოვალ მალე. -გაშტერებული დატოვა ყველა და ლიფტისკენ წავიდა.
-რამ მოგაფიქრა დავითა გაფიცებ?
-რავი რა, გასეირნებაც მინდოდა.
-ღამე მარტო რომ არ გაგიშვებ ხომიცი?
-იკა ძმაო, გავიზარდე უკვე, ეხლა ნიაკოს მიხედე. -გაღიმებულმა უთხრა.
-ელ გეყოფა უკვე, რა გჭირს ტო? ვაბშე შენ თავს აღარ გავხარ ვერ ხედავ? რას იკლავ ამ გრძნობებს გულში? ამოუშვი, იტირე, იყვირე, რამე ქენი ოღონდ ესე გაყინული სახით ნუ მოძრაობ. -ხმის ტონს საგრძნობლად მოუმატა ჯანჯღავამ.
-მოგბეზრდი უკვე? -ცინიკურად ჩაიცინა.
-ხედავ? რას მეკითხები ეხლა ელენე დაფიქრდი აბა? -დაიყვირა უცებ. ორივე შეხტა მის რეაქციაზე. -საერთოდ როგორ გაიფოქრე ეგ? რანაირად მელაპარაკები?
-ბოდიში. -ცრემლები გადმოსცვივდა თვალებიდან. -მაპატიე გთხოვ. -იკასკენ მიიწია მაგრამ გააჩერა.
-პირველად მეწყინა შენგან რაღაც ელ. პირველად. -ლიფტის კარები გაიღო და მაშინვე გავარდა ჯანჯღავა მანქანისკენ. რულთან დაჯდა და გვერძე ნია მოისვა.
-სულ გააფრინე? ეგ უნდოდა მაგას კიდე?
-გაჩუმდი ნია. -მკაცრად უთხრა, მანქანა დაძრა და ტროტუალზე მიმავალ მაჩაბელს გაუჩერა. -ჩაჯექი.
-ფეხით წავალ.
-ჩაჯექი მეთქი ეს დედამოტ**ული. -რულზე დაარტყა ხელი. ელენეც ხმისამოუღებლად ჩაჯდა მანქანაში. ჯერ ელენე დატოვა კლუბთან, მერე ნია მიიყვანა სახლში. -ჭკვიანად. -მხოლოდ ეს უთხრა და დაელოდა როდის გადავიდოდა მანქანიდან.
-ღამე მიდი მაინც. -წყნარად უთხრა.
-მივალ. -მისთვის არც შეუხედავს ისე გასცა პასუხი. უკვე კორპუსის შესასვლელთან იყო მესხიშვილი იკას ხმამ რომ გააჩერა. -მოიცადე. -მასთან მივიდა და მაგრად ჩაეხუტა. -შენ გამოსი*ებულ ძმას უთხარი რომ მალე ჩამოა*ვას. -მის გაშლილ თმებში ჩაყო ცხვირი.
-ვეტყვი. -ლოყაზე აკოცა იკას.
-მიდი ადი მალე გაიყინე უკვე. -შუბლზე აკოცა და დაელოდა როდის ავიდოდა მეორეზე. მერე თვითონაც დაჯდა მანქანაზე და სახლისკენ წავიდა. ელენე ამ დროის მანძილზე ფიქრობდა შესულიყო თუ არა. ბოლოს მაინც შესვლა გადაწყვიტა და დაცვას მიადგა რიგის გარეშე.
-მაპტიეთ მაგრამ რიგის დაკავება მოგიწევთ.
-ნიკა სად არის და თქვენ ვინ ხართ? -დაეჭვებულმა შეხედა დაკუნთულ მამაკაცს.
-მშვებულებაშია, გოგონა ან რიგში დადექი ან წადი.
-აა გასაგებია, თქვენი სახელი?
-ილია.
-კარგი ილია გაიწიე და შემიშვი.
-ვერ შეგიშვებთ.
-და რატომ?
-შეუფერებლად გაცვიათ.
-ეგ მე არ მეხება. ღმერთო ჩემო ეს ხალხის გამოცვლა საშინლად არ მომწონს. -ღრმად ჩაისუნთქა. -ტყუილად რატომ მყინავ აქ?
-წესები წესებია.
-მამაჩემის წესები მე არ მეხება.
-უკაცრავად?
-ხო დავით მაჩაბელი მამაჩემია, შემიშვებ ეხლა თუ არა?
-პირადობა მაჩვენე.
-არ მაქვს პირადობა. გოგლიკას დაუძახე ან თვითონ ბატონ დავითს.
-ესე ყოველ გამვლელს ვინც იტყვის მაჩაბელი ვარო ვერ შევუშვებ.
-ღმერთო შენ მიშველე. -მაღლა აიხედა.
-მე გიშველი თუ გინდა. -ნაცნობი ხმა შემოესმა უკნიდან.
-აკო? აქ რა გინდა.
-ვერთობი. გიშველო თუ არა?
-არა იყოს. ილია შეგიძლია მამაჩემთან მდგომ კაცს დაუკავშირდეთ?
-შევამოწმებ. -ერთ წუთში ელენეს მიაწოდა ტელეფონი.
-მამა შენ ხარ?
-ელენე? აქ რა გინდა?
-შენმა დაცვამ გამყინა, არ მიშვებს შიგნით. თუ ეტყვი რომ შენი შვილი ვარ იქნებ შემომიშვას და მერე გეტყვი რა მინდა.
-შემოდი რათქმაუნდა მაღლა ვარ.
-ვიცი სადაც იქნები. -უკან დაუბრუნა მცველს და მომლოდინედ მიაპყრო მზერა.
-მაპტიეთ ქალბატონო ელენე. -კაცებსაც შესძლებიათ გაწითლება.
-ჩემი ოჯახის არ ვიცი, მაგრამ მე პირადად მეორედ აღარ მომმართო თქვენობით. მინიმუმ 15 წლით მაინც იქნებით ჩემზე დიდი.
-შებრძანდი.
-ილია!
-რაიყო?
-ეს არ შემოუშვა სანამ აქ ვარ. -აკოზე ანიშნა და კლუბში შეაჭრა. მაშინვე ბევრის ყურადღება მიიქცია მისმა ჩაცმულობამ, სქელი ირმებიანი სვიტერი, სპორტული შარვალი და ბოტასები ეცვა. ზოგმა გაიცინა, ზოგმა ირემზე კომპლიმენტი უთხრა. ბოლოს იმ ადგილას მივიდა სადაც თვით ბატონი დავითი იჯდა. ისეთ ადგილზე იმყოფებოდა საიდანაც ყველას ხედავდა, ასევე ყველაც ხედავდა მას. რათქმაუნდა ისიც შენიშნეს როგორ ავიდა ირმის სვიტერიანი ლამაზი გოგო, კლუბის მეპატრონესთან. ბევრი უყურებდა დაკვირვებით როგორ ჩაეხუტნენ ერთმანეთს მამაშვილი.
-რა გჭირს მა? -თბილი ხმით უთხრა შვილს.
-რაღა არ მჭირს შენ ეგუნდა თქვა. მთელი ჩემი ცხოვრება საშინელებაა.
-ნუ ამბობ ეგრე.
-კაი მა მისმინე, ახალი წელი მოდის, ხოდა უცებ მომინდა შენთან მოსვლა. ვიცი დიდი დრო გავიდა, მაგრამ მჭირდები მა. -ცრემლები გადმოსცვივდა. -ვეღარ ვუძლებ მამი, ყველაფერი მტკივა. -სახე მის კისერში ჩარგო.
-რა ხდება ჩემო პრინცესა?
-უბრალოდ ჩამეხუტე. შემირიგდები მა?
-მთავარია შენ გინდოდეს შერიგება ჩემო ლამაზო.
-მამა რამდენჯერ გითხარი ნუ მეძახი ამ ლამაზოს, ლიანას ძროხა მგონია თავი. -მაინც გაიცინა.
-სხვათაშორის ლიანას ძროხა ლამაზი იყო და მაგპონტში დაარქვა ბებიაშენმა ლამაზო.
-მამი კარგი რაა. -ხელი ჩაიქნია. -მა რაპონტია სულ უცხო ხალხი რომ ტრიალებს ირგვლივ.
-გოგლიკა შვებულებაში გავუშვი ცოლთან ერთად, ნიკაც დავასვენე.
-აა ხო. ნახულობ ხოლმე სანდროს?
-კი, სასწაული ბავშვია.
-ჰა როგორია პაპობა? -იდაყვი მისცხო მეგობრულად.
-რავიცი, ეხლა მივხვდი რომ დავბერდი.
-სულ იოს ბრალია, ეგ რომ არა მე კაიხანი არ დაგაბერებდი.
-ანუ აქ შესარიგებლად მოხვედი?
-ჰო.
-სხვა არაფერი გინდა?
-არა რა თქმაუნდა. გიომ ჭურჭლის სარეცხის მანქანა მიყიდა, ასე რომ არაფერი მჭირდება. ხვალ ახალი ნაძვისხე და სათამაშოები უნდა ვაყიდინო, ფული დავახარჯინო ბლომად და მერე ყველა ერთად ავაწყობთ.
-გინდა მე მოგცე ფული?
-არა მა, ეგ ისე გითხარი. -დიდიხანი ეჭუკჭუკა მამას, სურათებიც გადაიღო მასთან. ხასიათზეც მოვიდა, ბართან მივიდა და სასმელი დაასხმევინა ბარმენს.
-დღეს მე გპატიჟებთ. -გვერძე სიმპატიური ბიჭი მიუჯდა, წითელი თმით და თაფლისფერი თვალებით. მომღიმარი შესცქეროდა მაჩაბელს.
-მადლობა. -გაუღიმა და სასმელს ჩააშტერდა.
-ვინმემ გაწყენინა? -ჩაფიქრებულმა ჰკითხა. ელემ გაკვირვებულმა შეხედა. -თუ არ გინდა არ მითხრა.
-მე ვაწყენინე. -ამოიოხრა.
-სანი! -ხელი გაუწოდა მაჩაბელს. -სანდრო მქვია მაგრამ სანის მეძახიან.
-ელენე! -წვრილი თითები შეაგება გამოწვდილ ხელს. -ჩემძმიშვილს დავარქვი სანდრო. -ჩაიცინა.
-ვაა მართლა?
-ჰო.
-გიხდება ღიმილი. თან აქ საყვარლად გეჩხვლიტება. -თითი მიადო ლოყაზე.
-მადლობა.
-აბა, შეყვარებულს აწყენინე? -ყურადღებით დააკვირდა, თან სასმელი მოსვა.
-არ მყავს შეყვარებული. ჩემს ძმას ვაწყენინე, თან ძალიან.
-სანდროს მამას?
-არა, ბავშვობის მეგობარია. ყოველთვის ჩემთან იყო, დღეს კიდე ისეთი საშინელება ვუთხარი... -სახე ხელებში ჩამალა.
-ელ ელ. -ხელი მოაშორებინა მაჩაბელს. -არ იტირო რა, შეგირიგდება.
-არც კი ვიცი რატომ გეუბნები ამას.
-ისეთი ადამიანი გჭირდებოდა ვისაც ეტყოდი ამას. -გაუღიმა. -რაო რათქვი? შეყვარებული არ მყავსო?
-ჰო არ მყავს. -ღიმილით გააქნია თავი.
-რატო გოგო? შენნაირი ლამაზი გოგოები მარტო არუნდა დადიოდნენ კლუბში. ბევრი ნაბი*ვარი დადის და გიყურებს.
-ჩემნაირი ლამაზები რომ არ დადიოდნენ აქ, კაცებს რა გეშველებოდათ? -წარბაწეულმა გახედა.
-გოგოს გააჩნია. -მხრები აიჩეჩა. -შენ ისეთი არ ხარ.
-ბო*ი?
-ჰო.
-საიდან იცი? იქნებ ეგეთივარ.
-შენნაირად ბო*ები არ იცმევენ -ირმიან სვიტერზე ანიშნა. -და არც სასიამოვნო მოსაუბრეები არიან.
-აღარც მახსოვდა. -სვიტერი გამოწია და ირემს დააკვირდა. -მამაჩემთან მოვედი შესარიგებლად, სახლიდან ისე გამოვედი არც დავკვირვებივარ რა მეცვა.
-საყვარელია. -ჩაიცინა. -აქ არის მამაშენი?
-ჰო ზევით ზის. -დავითასკენ გაახედა. -წეღან შევურიგდი.
-ელენე მაჩაბელი ხარ? -თვალები ჭყიტა ბიჭმა.
-ჰო. -ღრმად ჩაისუნთქა.
-არ ვიცოდი. -აშკარად შეეტყო გაკვირვება.
-ეხლა ხომ იცი.
-გინდა ვიცეკვოთ? -ხელი გაუწოდა.
-სპორტულებიან გოგოსთან გინდა ცეკვა?
-რატომაც არა? -ფეხზე წამოაყენა და ხელები წელზე მოხვია. -განსხვავებულობა მომწონს.
-დროს რატომ კარგავ?
-ღადაოობ? თვით ელენე მაჩაბელს ვეცეკვები, მკერდზე ავტოგრაფს დამიტოვებ? -თეთრი კბილები გამოაჩინა.
-ნუ დამცინი. -გვერძე გადახარა თავი.
-ვღადაობ. -ლოყაზე მიაკრო ტუჩები. უცნაური შეგრძნება დაეუფლა მაჩაბელს და ლოყები აუწითლდა.
-სახლში უნდა წავიდე. -უხერხულად შეიშმუშნა.
-გაგაცილებ.
-არა იყოს.
-მარტო არ გაგიშვებ, მანქანით ვარ და გაგიყვან.
-არ მინდა.
-ელენე ღამე ქუჩაში ბევრი მთვრალი დადის და მარტო არ გაგიშვებთქო. რატო მეწინააღმდეგები ტო?
-კარგი მაშინ. -გაუღიმა და უკან გაყვა ბექაურს. მანქანის უკანა კარებს აღებდა სანდროს ხარხარი რომ გაიგო. -რა გაცინებს?
-ტაქსისტი კიარ ვარ, დაჯექი წინ.
-კაი ჰო. -გაუცინა და მძღოლის გვერძე მოთავსდა. სახლის მისამართი უკარნახა თუარა მაშინვე ადგილს მოწყვიტა მანქანა.
-სიჩქარის ხომარ გეშინია?
-არა პირიქით. -გაიკრიჭა.
-იცი ტარება?
-არა, მოტოზე ვიცი.
-ვაა ვინ გასწავლა?
-დემეტრემ. -სიხარულით თქვა, მერე კი მოიღუშა.
-დემეტრე შენი ძმაა?
-არა. დაივიწყე არავინ არაა. -ფანჯარაში გაიხედა.
-გიყვარდა?
-ჰო.
-სადარის ეხლა?
-არვიცი. -მხრები აიჩეჩა. -დემეტრე წარსულია, ეხლა სხვა რამეზე მელაპრაკე. ახალწელს რას აპირებ?
-მეგობრებთან ერთად ვხვდები.
-ბევრი გყავს?
-კი. შენ?
-მეც. ხუთნი ვიყავით, ორი წლისწინ კიდევ ხუთი შემოგვემატა. -ამაყად თქვა. -სულ ერთად ვართ.
-ვაა მაგარია. ანუ ათნი ხართ?
-არა ცხრა.
-ეგ როგორ? -ისე სერიოზულად თქვა მაჩაბელმა, ეჭვიც კი შეეპარა ბერიძეს მათემატიკის ცოდნა-არცოდნაში.
-დემეტრე წავიდა.
-აა გასაგებია.
-მოვედით უკვე. -აქეთ იქით გაიხედა. როგორც კი იკას მანქანა დაინახა, თვალები გაუბრწყინა. -მოსულა.
-ვინ?
-აი ის რომ გითხარი ვაწყენინეთქო.
-მიდი შეირიგე. -თბილად გაუღიმა.
-მადლობა რომ მომიყვანე.
-რას ამბობ? ქალბატონ ელენეს მარტო ხომ არ გამოვუშვებდი. -შეიცხადა.
-არუნდა მეთქვა რა. -თავი გააქნია. -კარგი წავედი კარგად. -ლოყაზე აკოცა და უცებ გადახტა მანქანიდან. გახარებული ავიდა სახლში. ბინაში სიბნელე და სიჩუმე იყო, ალბათ იკას უკვე ეძინა. ოთახში ჩუმათ შევიდა, გამოიცვალა და გვერძე მიუწვა ჯანჯღავას. უკნიდან მოეხვია და ზურგზე აკოცა. -მაპატიე იკა, საშინლად ვნანობ, დემეტრე გამახსენდა და... ვერ მოვთოკე ემოციები. გპირდები ხვალიდან აღარანაირი დემეტრე. მიყვარხარ. -კიდევ ერთხელ აკოცა და დაიძინა. გაიგო იკამ მისი სიტყვები, როცა ჩაეძინა ელეს, თვითონ მოიქცია მკლავებში.
-ელე გაიღვიძე. -ლოყაზე აკოცა.
-რომელი საათია.
-ორი დაიწყო.
-იო მოვიდა?
-კი.
-კაი ავდგები ცოტახანში.
-ეხლავე ადექი.
-კარგი ხო. -ლოგინიდან აიზლაზნა და მაშინვე აბაზანაში შევიდა. ცხელი წყალი ესიამოვნა სხეულზე, მალე გამობრუბდა, ჩაიცვა და მისაღებში გავიდა.
-გოგო ეგრე თხლად ნუიცმევ დეკემბერია.
-არ მცივა. -ჩაის ჭიქა გამოართვა იკას. -შენ მთელიდღე გცალია?
-კი უფროსის შვილი ვარ და ჩვეულებრივ გავენთავისუფლე.
-უფროსზე გამახსენდა, გუშინ ვიღაც ახალი დაცვა იყო, არ მიშვებდა შიგნით, გამყინა. მერე აკო გაიჩითა და დაგეხმარებიო მაგრამ გავა*მევინე. ძლივს შევედი, მერე დავითასაც შევურიგდი.
-რაო მერე.
-სიხარულისგან რამის აივნიდან გადახტა.
-თამარასთან შერიგებაც ხოარ მოგინდა?
-ეგ ვინარი? -ჩაი მოსვა და გიორგის მიაშტერდა.
-გასაგებია, კაი წავედით?
-იკა შენც ხო მოდიხარ?
-კი ბარტყო.
-წავედით მაშინ. იოო ძველი ელე ბრუნდება. -ხელები გაშალა, კურტკა მოიცვა და გარეთ გავარდა.
-იო მე დამიძახე თუ ისეთქვი?
-ისევთქვი ანუ “იოოო” ხოაზეხარ? -უცებ მოვიდა ხასიეთზე. -ესეიგი გიო, ჩვენ გვინდა დიდი ნაძვისხე, ლამაზი სათამაშოები, კიდე ნათურები ოთახისთვის და იცი რა მინდა? დასადგამი თოვლისპაპები როა.
-მოდი მამაშენს დაურეკე და ფული გადმოგირიცხოს.
-შენ დაურეკე, ეგრევე რო ფული ვთხოვო ცოტა ნიტოა.
-ანგარიში შეამოწმე, უკვე გადმოგირიცხავდა. -თვალი ჩაუკრა დას და მანქანა დაქოქა. ელენე მაშინვე ტელეფონს წვდა, თავის ანგარიშზე შევიდა.
-გიოო მართლა გადმოურიცხია. -თვალები გაუბრწყინდა.
-ნახევარს ჩემით ვყიდულობთ ნახევარს შენით.
-კაი. აუ საჩუქრებიც ვიყიდოთ ხო?
-კარგი ელ.
-ბიჭებო რაღაც უნდა გითხრათ.
-უკვე ავნერვიულდი.
-გუშინ ერთი ბიჭი გავიცანი, სანდრო. ბევრი ვილაპარაკეთ და მერე სახლამდე მომაცილა.
-რა? -გაკვირვებულმა შეხედა ჯანჯღავამ ჯერ გიოს მერე ელეს.
-რაიყო არ შეიძლება ვინმე გავიცნო?
-არა ელ რაშუაშია. პროსტა…
-გიო დიდი ხანი გავიდა. რომ სდომოდა აქამდე დარეკავდა. რომ ვყვარებოდი გაუფრთხილებლად არ წავიდოდა და ფეხებზე არ დაიკიდებდა ჩემს გრძნობებს.
-ხმას არ ვიღებ.
-როგორი ბიჭია?
-წითურია, ხუმარა და საყვარელი.
-არუნდა გაგვაცნო?
-მეღადავები? არც მისი ნომერი ვიცი და არაფერი საერთოდ, ვეღარც შევხვდები მგონი. -ოროვე სიდენიას იდაყვებით დაეყრდნო და სახე ხელებში ჩარგო.
-მოგეწონა?
-რომ ველაპარაკებიდი თავს კარგად ვგრძნობდი მასთან. -მხრები აიჩეჩა. იკამ ისევ გიოს გადახედა. -მოვედით უკვე. -უცებ პატარა ბავშვივით გახდა მაჩაბელი. როგორც კი მაღაზიაში შევიდა, მაშინვე აარჩია სასურველი ნაძვისხე, სთამაშოები სულ სხვადასხვანაირი აიღო. ერთი ფერის სათამაშოებს ხელიც არ დაადო. მალევე იყიდეს ყველაფერი რაც უნდოდათ და მერე საჩუქრებზე წავიდნენ.
-იცი რა მიყვარს შენში?
-გისმენ აბა?
-მაღაზიებში თორმეტი საათი რომ არ დამატარებ.
-მეზარება მაგდენი სიარული და თვალიერება. იკა შენ რას აპირებ?
-რაუნდა ვქნა? ბიჭო ძაან ბევრნი ვართ და ყველამ ყველას თითო საჩუქარი რომ აჩუქოს ბევრი არაა?
-ვაიმე იკა მაშინ ყველამ თქვენს სიყვარულებს აჩუქეთ რაღაც, მე და რეზი კიდე პარებში ვიქნებით. -თვალები გადაატრიალა.
-რაშუაშიიყო ეხლა? კაი ვიყიდოთ ყველასთვის რაღაც.
-ამდენ რამეს აარჩევ?
-ძმაო შენ როგორ მიყურებ? -დაახლოვებით სამი საათი ატარა ბიჭები სხვადასხვა მაღაზიაში, მაინც იყიდა ყველასთვის რაღაც და ბოლოს შესაფუთად წაიღეს.
-ოცდაოთხი საჩუქარი? -თვალები ჭყიტა ქალმა.
-31-ში მოვალთ, ას ლარს დაგიტოვებთ და რაც დააკლდება მერე მოგცემთ. -საჩუქრები დაუტოვა, მადლობა გადაუხადა და მანქანაში შასკუპდა.
-წავედით ნაძვისხეს ვრთავთ. აუ აუ მოიცადე ჯერ მაღაზიაში შევიაროთ დღეს სასმელი დაგვჭირდება.
-იკა ნიას ამოიყვან დღეს?
-კი.
-მეც ეგეთი ვიყავი მეთორმეტე კლასში?
-კიი, ზუსტად შენ გგავს.
-რომ გეუბნებოდოთ აკოს დაშორდიო თქვენ რა გინდათო გვეჩხუბებოდი.
-მაპატიეთ ბიჭებო. -გაიცინა. მერე იკას ტელეფონი აწკრიალდა.
-ხო დე?!... სხვაგან... ელესთან და გიოსთან ერთად მივდივარ სახლში… -თვალები გადაატრიალა. -რამნიშვნელობააქ დედა სახლში ვიქნები ღამე თუ არა?... აუ თავი დამანებე რა… არ ვიქნები ახალწელს სახლშითქო რამდენჯერ გითხარი ტო… აუ წავედი რა… -ტელეფონი გაუთიშა. -შემ*ეს იმენა რა.
-რახდება?
-არაფერი. -მთელი გზა ენა არ გაუჩუმებია მაჩაბელს. გიო და იკა გაკვირვებულები იყვნენ ელენეს ქცევით. მთელი წლის მანძილზე ამდენი არ ულაპრაკია. ბოლოს სახლამდეც მიაღწიეს, ნაძვისხე ჯანჯღავას შეტენეს და-ძმამ, თვითონ სათამაშოები, ნათურები და საჭმელი აზიდეს. -იმათ დაურეკეთ, მე ნიას მოვიყვან და ლიზასაც გავუვლი.
-დავაი მიდი, ჩვენ მივხედავთ ამეებს. -ელეს აკოცა და სახლიდან გავიდა. -რა ხდება უნიში?
-რავი გიო, რაც შენ პერიოდში ხდებოდა იგივე.
-ჩემ დროს ისეთები ხდებოდ შენთან ეგეთები არუნდა მოხდეს. -ლოყაზე მოჩქმიტა დას.
-მაინც რა ხდებოდა?
-სულ ბაითზე ვიჩითებოდით სასტავი, ბევრნი ვიყავით ძაან. მერე იქ ნაშობაც იჩითებოდა და რავი რა.
-მაგიტომ მოდიოდი ხოლმე სახლში გვიან?
-ხო აბა.
-შეგეტყო დაოჯახება.
-რა შეიცვალა?
-უფრო კაცურად გამოიყურები, მაგრამ ლიზა არ გაძლევს გაზრდის უფლებას.
-ხო მაგაში მართალიხარ. სხვანაირია ლიზა, მხიარულია, ისე არ არის ბავშვს რო გააჩენ და მორჩა ცხოვრება. ჩვენ შემთხვევაში ურთიერთობა პირიქით დავიწყეთ, ჯერ დავქორწინდით და მერე გავხდით შეყვარებულები. -ჩაიცინა.
-ჩემი დამსახურებით პაემანზეც ხშირად დაგყავს.
-ჩემი პრინცესა ხარ შენ. -ცხვირზე მოუჭირა თითები.
-მე მამას პრინცესა ვარ, შენი პრინცესა შენი გოგო იქნება რომ გეყოლება.
-მიყვარხარ ჩემო პატარა. -ხელები მოხვია დას.
-მეც მიყვარხარ.
-მოდი ეხლა დავალაგოთ ესენი. -საახალწლო სიმღერა ჩართო და ცეკვა დაიწყო. -მოდი აქ. -ხელი ჩაკიდა და დაც აიყოლა ცეკვაში, ორივე მღეროდა, თან გიჟებივით ცეკვავდნენ.
-კარებზე ვიღაცაა. -ხმამაღლა დაუყვირა გიოს. ისიც კარებისკენ წავიდა, უკან გიგისთან და ნინისთან ერთად ცეკვაცეკვით დაბრუნდა, მალე სალი და საბაც შემოუერთდნენ. ნაძვისხეს ნელნელა აწყობდნენ. მორთვის დაწყებას აპირებდნენ იკამ რომ შემოაღო კარები.
-მოვედიით! -ყვირილით შევარდა სახლში.
-ეხლა ნახე რა გავჩითო. -ხმამაღლა თქვა ელენემ და სიმღერა ჩართო. -“ზამთარია სიცივეაა” -იკასკენ ღიღინით მივიდა ლუდით ხელში. -“მაგრამ შარშან ჩემთან იყავ, სულ არ მეშინოდა” -ლუდი მოსვა და სიმღერაში ყველა აჰყვა. -“მერე რა რომ ზამთარია, ჩვენ ერთად ვართ, მთავარია!” -ბოლოხმაზე გაჰყვიროდნენ, თან ნაძვისხეზე კიდებდნენ სათამაშოებს. ბევრი იცინეს, იმღერეს და იმხიარულეს. -მიყვარხართ ხალხო! -დაიყვირა მაჩაბელმა და ყველას მიუჭახუნა ბაკალი.
-ჩვეენც!
გვიანობამდე რთავდნენ სახლს საახალწლოდ. ნია თავს ძალიან კარგად გრძნობდა მათთან. ყველა ისე ექცეოდა როგორც თავის ასაკის გოგოს. იკას გარდა. მერე იკას ტელეფონი აწკრიალდა და ყველა გააჩუმა.
-ალო?!
-როგორ ხარ შე*ემა.
-არ მჯერა! -ხმამაღლა დაიყვირა. -სად ტრა*ში ხარ?
-აეროპორტში, ეხლა ჩამოვფრინდი.
-მეღადავები ხო? რატომ არ მითხარი? აუ როგორ მინდა შენი ცემა პროსტა აზრზე არ ხარ.
-სად ხარ შენ?
-როგორც ყოველთვის. -გიოს გახედა, იმან თავი გააქნია რახდებაო, იკამ თვალებით ანიშნა გეტყვიო. -მოვიდეთ?
-მეზარება აქ ლოდინი.
-ში*ხოარგაქ დამელოდე მოვალ მალე.
-კაი გელოდები.
-დავაი მიდი. -ტელეფონი გაუთიშა და თვალებგაბრწყინებული შეტრიალდა. -წავედით!
-სად? -ინტერესით იქითხა ტყუპმა.
-გოგოები არა საყვარელი, ბიჭები წავედით. -გაღიმებულმა გახედა გიოს. -ადექით მალე რას მიყურებთ?
-იკა ჩემი ქმარი ქალებში არ წაიყვანო თორე გადაგისვრი მეცამეტე სართულიდან.
-სულ გაგრყვნა ამ შენმა ქმარმა რა. -თავი გააქნია ჯანჯღავამ. სალი დაეჯღანა და მოწყვეტით აკოცა ქმარს.
-წავედით. -კარებისკენ წავიდა გიო.
-კი მაგრამ სად მიდიხართ?
-მალე მოვალ ელ. -შუბლზე აკოცა იკამ და კარები გაიხურა. -ჩამოვიდა. -მაშინვე ახარა სასტავს დემეტრეს ამბავი, როგორც კი ლიფტში შევიდნენ.
-გვეღადავები?
-არა შე*ემა ეხლა დამირეკა. -ადგილზე ცქმუტავდა იკა. ისეთი სისწრაფით მიდიოდა ჯანჯღავა თხუთმეტ წუთში უკვე აეროპორტში იყვნენ. -სად ხარ გამოა*ვი. -ტელეფონზე დაურეკა და მანქანიდან გადავიდნენ ხუთივე.
-მოვდივარ. -აეროტორტიდან გამოვიდა და ხუთივეს ჩაეხუტა. -მომენატრეთ!
-ბარემ ვიტიროთ. -კიდევ ერთხელ ჩაეხუტა გიო.
-სად იყავი შე*ემა? აქამდე არუნდა ჩამოსულიყავი? -თავში წამოუთაქა იკამ.
-მაგრად მინდა გცემო. -ხელი მომუშტა გიომ.
-ჯერ აქედან რომ წავიდეთ არა?
-ისევ ისეთიხარ ტო. -დაკვირვებით შეათვალიერა საბამ.
-ერთ წელში რა შემცვლიდა? -მანქანაში მოთავსდა გეგენავა.
-რამდენ რამეს გამოაკლდი პროსტა აზრზე არ ხარ? საბას და სალის ქორწილში მაინც როგორ არ ჩამოხვედი? მაგარი *ლე ხარ.
-შენი და ნინის ქორწილში ხო ვიქნები.
-არ გპატიჟებ.
-არც მჭირდება. -მხრები აიჩეჩა უდარდელად. -ელენე?
-ჩაი*ვი! ელენეს ნუ ახსენებ საერთოდ. -მკაცრად თქვა იკამ.
-ატრაკებ, თქვენ მაინც ხო იცით რაპონტში წავედი ტო?
-თუ არ გინდა გადაგაგდო ჩაი*ვითქო. ჩვენ არ გვითხარი, დავი*იდოთ. ელენე? ერთხელ მაინც მიგეწერა.
-მაგაზე მერე ვილაპრაკოთ. იაკობი ხოარ მოგინათლია? -საბას გახედა.
-შენს გამო ამდენი ხანი მოუნათლავი მყავს ბავშვი.
-ძალიან კარგი. სად მივდივართ ეხლა?
-ელესთან ვიყავით ყველა, ნაძვისხე მოვრთეთ, გუშინ გაჭედა ელენემ, დავითასაც შეურიგდა. დღეს კიდე ძველი ელენე დაგვიბრუნდა. ვერ გადამიწყვეტია იქ მიგიყვანო თუ ვაცადო ჩემ გოგოს ბოლომდე იყოს კარგ ხასიათზე. -ჩაფიქრებულმა თქვა ჯანჯღავამ.
-ისე რომ იცოდე შენი ადგილი იკამ მიისაკუთრა! -მხარზე დაარტყა ხელი რეზიმ.
-რაა?
-რაც წახვედი იკას სძინავს ელესთან.
-გუშინ ერთი გამო*ლევებულის გამო, ისეთი სი*ობა მითხრა გავუჭედე, ღამე ეგონა რომ მეძინა და იცი რა მითხრა? დემეტრე გამახსენდა და ემოციები ვერ მოვთოკეო. იცი როგორი შეგრძნება როცა შენი და გამო*ლევებული ადამიანის გამო იტანჯება?
-მართლა ტო? -ჩაეღიმა. მიხვდა რომ მასაც არ დავიწყებია.
-მგონი იტალიაში სულ გამოგა*ლევეს ხო? -უკან მიტრიალდა მაჩაბელი.
-მგონი. -თავი ჩახარა. -დღესვე უნდა ვნახო.
-დარწმუნებული ხარ? გოგოები მაგრად გაგლანძღავენ, შეიძლება ჩაგქოლონ. მითუმეტეს ჩემმა ცოლმა. -სერიოზული ტონით უთხრა ხელაშვილმა.
-არაუშავს.
-ხომ იცი რო არ შეგირიგდება?
-ვიცი რეზი. პროსტა არ შემიძლია რომ არ ვნახო.
-ვიღაც გაიცნო. -ჩუმად თქვა გიომ.
-რა? -ძარღვები დაეჭიმა გეგენავას.
-ერთი ბიჭი გაიცნო, დღეს გვითხრა მე და გიოს. გუშინ სახლამდე მოაცილა.
-რაა? -სუნთქვა შეეკრა გეგენავას.
-ჰო კარგად გრძნობს თავს იმ ვიღაც სანდროსთან. მაგიტომ ვფიქრობ იქ მიგიყვანო თუ არა.
-სიგარეტი მომაწევინეთ ძმურად. -ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი.
-ე და იმ გოგოს რაუთხარი რომ მოდიოდი?
-მეღადავები? რაუნდა მეთქვა? -დაძაბულმა გაზედა ავალიანს. -*ლეზე მკ*დია ეგ გოგო.
-ისე ეგ ერთი გოგო რაპონტში ამოიჩემე სხვა არავინ იყო?
-მეზარებოდა გოგოების კერვა, არ ვიყავი ხასიეთზე.
-შენ დას შეყვარებული ყავდა და ძლივს შევაგნებინე რო დაშორებულიყო.
-რატო ცუდი როჟაიყო?
-იყო რა, პროსტა არ მევასებოდა როცა ეხვეოდა.
-თან ნიაკოს არ უყვარდა. -დაამატა რეზიმ.
-იკა რომ ეუბნებოდა დაშორდიო, ამის პონტში არ შორდებოდა. -ლაპარაკში გიგიც ჩაერთო. -ერთმანეთს ეჯიბრებიან სულ.
-ხო გუშინ მაგრად დასცხეს, ბოლოს გაირკვა რო ნიას არ ევასება იკა როგორც ბავშვს, ისე რომ ექცევა. -ჩაიფხუკუნა ხელაშვილმა.
-მერე იკამ გაუჭედა, აღარაფერს გეტყვი და რაც გინდა ის ქენიო. -საუბარში გიოც ჩაერთო.
-რა ჭორიკანა ქალებივით მელაპრაკებით. -სიცილი აუტყდა გეგენავას.
-ქალების ზეგავლენა. -სარკიდან გამოხედა იკამ.
-კაროჩე მოემზადე ჩაქოლვისთვის.
-მიდი მოყევი იქაური ამბები. -ისევ უკან მიტრიალდა მაჩაბელი. დემემაც ლაპარაკი დაიწყო და სახლამდე აღარ გაჩუმებულა. ბოლოს კორპუსთან მივიდნენ, ყველა დაიძაბა. მეცამეტემდე ჩუმათ ავიდნენ. -რაფერის ყვავილები გიყვარს?
-ნუ მეღადავები. -კარებთან გაჩერებულები იდგნენ. -მიდი შედით რა, დავიტანჯე. -იკამ კარები შეაღო. ყველას თვალი გეგენავასკენ იყო მიმართული.
-დემეე! -ნია ადგა და ძმას რასაც ქვია შეახტა. -შე იდიოტო როგორ მომენატრე.
-მეც მომენატრე პატარავ -მთელი სახე დაუკოცნა დას.
-როგორ ბედავ აქ მოსვლას. -ფეხზე წამოხტა სალი. -ყველაზე დეგენერატი, უსინდისო და რაც კი ცუდი არსებობს ეგ ხარ. -გაბრაზებული ჩამოუდგა წინ. -სიამოვნებით ჩაგდებდი ათი ფუტით დაბლა, მაგრამ რავქნა რომ მიყვარხარ? ყველაფრის მიუხედავად მომენატრა შენი იდიოტური ყველაფერი. -მაინც ჩაეხუტა გეგენავას. -შეეცადე ჩემს შვილს სი*ული საქციელები არ დაანათლო. -ყველას გაეცინა მის ნათქვამზე საბას გარდა. -ნუ მეგრუზები ქმარო, ყველა შინაურები ვართ. -ტუჩებში აკოცა.
-გაბრაზება მოგვიანებით ჩაიხშეთ. -ხელი აუქნია რეზიმ წყვილს.
-პირველი დღიდან მევასები, მაგრამ მაინც საცემი ხარ. -მსუბუქად ჩაეხუტა ლიზა.
-ნინი. -გაბუსხული ბავშვივით მჯდომი ჯანჯღავასკენ წავიდა გეგენავა.
-ნუ მელაპარაკები.
-კარგი რა. -გვერძე მიუჯდა და ხელები მოხვია. -ნინიკო შემირიგდი რა.
-მე ნუ მთხოვ მაგას, წადი და ელეს სთხოვე. შენს გამო იცი როგორ იყო? შენ გგონია იმათმა დაივიწყეს შენი საქციელი? -ხელი გაიშვირა სავარძელზე მსხომი საზოგადოებისკენ. -უბრალოდ მოგვენატრე და გვიყვარხარ ყველას. ჩვენ ისევ ვნახეთ ატირებული ელენე შენს გამო და საერთოდ იცი რა? ჩვენ უკვე გაპატიეთ მაგრამ ის ვერ გაპატიებს. ეხლა კიდე აეთრიე აქედან, წადი ელენესთან და შეეცადე გამოასწორო შენი... რაც სალიმ თქვა, ეგ საქციელი. -მოეხვია გეგენავას და ფეხზე წამოაგდო.
-სადარის?
-არ ვიცით, ესე გადის ხოლმე, არც გვეუბნება სად, მიდის და მალევე ბრუნდება. სანამ მოხვიდოდით ხუთი წუთის წინ გავიდა.
-მე ვიცი სადაც არის. -ჩაიღიმა და კარებისკენ წავიდა.
-მოიცა შენ საიდან იცი? -გაკვირვებულმა გახედა ჯანჯღავამ.
-შენი ტრა*ის საქმე არაა. -თვალი ჩაუკრა და კარები გაიხურა. ფეხით აირბინა კიბეები ბოლო სართულამდე. სახურავზე ავიდა, სიბნელეში შეამჩნია თავისი პატარა გოგო როგორ იჯდა შენობის კიდეზე და კორპუსებს დაჰყურებდა ზევიდან. ჩუმათ მივიდა მასთან ახლოს. არ იცოდა რა ეთქვა. სიტყვებს ვერ პოულობდა. ნაცნობი სურნელი ღრმად შეისუნთქა მაჩაბელმა და ვარსკვლავს გახედა. -ღრუბელშიც ხედავ ხო? -წყნარი ხმით უთხრა.
-რათქმაუნდა. -ყურადღება არ მიუქცევია დემეტრესთვის, იფიქრა მომელანდაო.
-ელენე! -გააჟრჟოლა მის ხმაზე, თვალები დახუჭა და ისევ ღრმად შეისუნთქა ჰაერი.
-ისე ვერავინ მეძახის როგორც შეენ დემეტრე. -თვალებდახუჭულმა თქვა. -ისევ მელანდები?
-ელენე თვალები გაახილე. -ხელები მოკიდა და ძირს ჩამოსვა.
-დემეტრე! -თვალები დააჭყიტა. -მართლა შენ ხარ?
-კი ელ მე ვარ.
-ხელები მომაშორე! -უკან გაიწია. -წადი აქედან!
-ელენე.
-რა დემეტრე? რა ჯანდაბა გინდა აქ? რატომ ჩამოხვედი? რატომ მოხვედი? როგორ გაბედე აქ ამოსვლა? -დაუყვია.
-ნუ პანიკიორობ ჩემთავს გაფიცებ.
-მეზიზღები დემეტრე. -არაფრის დიდებით აძლევდა ცრემლებს გადმოვარდნის უფლებას. ერთი ნაბიჯი წინ გადადგა გეგენავამ. -არ მომეკარო დემეტრე! არ გაქვს უფლება შემეხო. -უკან დაიხია, დემეტრე კი ისევ წინ მიიწევდა.
-მე ვფიქრობ რომ მაქვს.
-ყველაფერი დამთავრდა გეგენავა. -მკაცრად უთხრა თან უკან სვლას არ წყვეტდა.
-ხომ გითხარი არაფერი დასრულდება სანამ სხვას არ მისცემ უფლებას შეგეხოსთქო.
-დამთავრდა დემეტრე, მაშინ დამთავრდა როცა გაუფრთხილებლად წახვედი, მაშინ როცა სხვასთან ვიწექი.
-მატყუებ. -თვალები აენთო გეგენავას. ელენე კედელთან მიიმწყვდია და თვალებში ჩააშტერდა.
-არ უნდა ჩამოსულიყავი დემეტრე. -ცრემლებს ძლივს იკავებდა მაჩაბელი.
-ხომ იცი რომ არ გაგიშვებ. შენ მხოლოდ ჩემი იყავი, ახლაც ასე არის და მომავალშიც ასე იქნება.
-აღარ მიყვარხარ!
-ისევ მატყუებ.
-მძულხარ.
-ვიცი.
-სექსი მქონდა.
-ჩემი თავიდან მოსაშორებლად მაგას ნუ იყენებ.
-რატომ გგონია რომ მაგისთვის ვიყენებ? დავიჯერო იქ არავინ გყოლია? რატომ ფიქრობ რომ მე არავინ მეყოლებოდა.
-ტყუილად ცდილობ ჩემი ნერვების მოშლას. -ახლოს მისწია სახე მის სახესთან.
-მაინც ყველაფერი მორჩა. ყველაფერი “გუშინად” დარჩა. გახსოვს? ყველაფერი წარსულს ჩაბარდა.
-ნუ ამბობ ეგრე.
-როგორ დემეტრე როგორ? საერთოდ როგორ მელაპარაკები? ერთი წელი დემეტრე, კიდევ უფრო მეტი. არ შეგეძლო ერთხელ მაინც მოგეწერა? რა გააკეთე დემეტრე? წინასწარ შემამზადე იმ დღეს? იცი რამდენჯერ მიფიქრია რომ შეგხვდებოდი რას ვიზავდი? ახლა სრულიად საპირისპიროს ვაკეთებ. მეზიზღები იმის გამო რომ მთელი ეს დრო ვერ დაგივიწყე, იმის გამო რომ სიგიჟემდე მიყვარდი, კიდევ იმიტომ რომ, შენს გამო ამ დროის მანძილზე ვიტანჯებოდი. მეზიზღები რადგან ჩამოხვედი, ჩემთან მოხვედი და ცხოვრება ისევ ამირიე. მეზიზღება ჩემი თავი რომ აქ ამოვდიოდი ყოველ დღე, მეზიზღება რადგან ახლა გელაპრაკები და ამ ყველაფერს გიყვ… -ლაპარაკი არ დააცადა ისე დაეწაფა მონატრებულ ტუჩებს. მაშინვე გადმოსცვივდა ცრემლები. უყვარდა და ენატრებოდა ეს შეგრძნება. ტანში დავლილი ჟრუანტელი და მოფარფატე პეპლები მუცელში.
-სულ გაიყინე ელენე. -ცხვირზე აკოცა.
-თავი დამანებე. -შეტრიალდა, მაგრამ დემეტრემ დაიჭირა და ჩაიხუტა. ღრმად შეისუნთქა მისი სურნელი, თან ყელში აკოცა.
-ნახე ისევ რიაგირებს შენი სხეული ჩემს შეხებაზე. -ეკალდაყრილ ყელზე მოუსვა თითები.
-უბრალიდ შემცივდა. მეორედ აღარ მაკოცო. -საჩვენებელი თითი აუწია, დემეტრემ კი ისევ აკოცა. -მძულხარ.
-ვიცი.
-გუშინ სხვასთან ვიყავი.
-არ მჯერა.
-ნუ გჯერა. ისედაც დიდიხანი გელოდე ტყუილად. გუშინ რომ ჩამოსულიყავი შეიძლება ყველაფერი სხვაგვარად მომხდარიყო. -თვითონაც სტკიოდა რომ მას ატყუებდა, მაგრამ უნდოდა დაესაჯა. უნდოდა მასაც ისე სტკენოდა, როგორც მან ატკინა. -უკვე არის ვიღაც ჩემს ცხოვრებაში და არ ვაპირებ შენს გამო მივატოვი.
-ელენე!
-რა გინდა დემეტრე? გეგონა ჩამოხვიდოდი და ეგრევე მკლავებში ჩაგივარდებოდი? გეგონა მაკოცებდი და მეც მაშინვე შეგირიგდებოდი?
-ნუ მატყუებ ელენე! ჩემს თავიდან მოსაშორებლად მაგას ნუ იყენებთქო.
-ნეტა ვიტყუებოდე. ჯობდა საერთოდ არ ჩამოსულიყავი. -ხელი გააშვებიდა და დაბლა ჩავიდა. დემეტრეც უკან გაჰყვა, სახლშიც მასთან ერთად შევიდა. ხმა აღარ გაუცია ელენესთვის.
-ცოცხლები ხართ? -გაკვირვებული ჩანდა ჯანჯღავა. ხმა არცერთს არ ამოუღია. -როგორც ჩანს ელენემ მიგასვა.
-ყველაფერი დამთავრდა! -უემოციოდ თქვა მაჩაბელმა. -მაინც რომ იცოდეთ. განწყობა გამიფუჭდა, ასე რომ ვიძინებ, იყავით თქვენ და მოესიყვარულეთ გეგენავას. -საძინელისკენ წავიდა. ლეპტოპი გახსნა და სურათებში შევიდა. ის ფოტოები ჰქონდა ადრე გადაღებული, ერთში ბათუმში არიან, დემეტრეს ხელიაქვს გადახვეული მაჩაბელზე და მომღიმარი უყურებს კამერას. კიდევ კარტოფილის გაფრცქვნის მცდელობის ფოტო ნახა. ცრემლები გადმოსცვივდა, ზეპირად იცოდა უკვე ეს ფოტოები, წამით ისიც კი ინანა რომ მოატყუა. ყველაზე მეტად ახლა მისი სურნელის შეგრძნება უნდოდა, მისი შეხება და კოცნა. წყნეთში გადაღებული სურათიც გახსნა, დემეტრეს მაიკით იყო, გეგენავას კი ზევიდან შიშველი სხეული მოუჩანდა. ფეხზე წამოდგა, დემეტრეს მაიკა გადაიცვა და დაელოდა როდის წავიდოდა ყველა, მერე კი აივანზე ხალათით გავიდა. ცოტახანში იკაც გვერძე ამოუდგა.
-ისევ ჩაიცვი? -მაიკაზე ანიშნა თითით.
-ერთი წლის წინ სექსი გვქონდა. -სიგარეტი გააბოლა. იკასკენ არც მიუხედავს.
-რაა? -თვალები დააჭყიტა ჯანჯღავამ.
-რა ვერ გაიგე?
-როდის?
-წყნეთში რომ ვიყავით. -ჩაიცინა და ისევ დაარტყა ნაპასი. -თავს იკავებდა, ზედმეტს მართლა არაფერს აკეთებდა, არც ცდილობდა. მე მინდოდა. სანამ წავიდოდა, წინადღეს მითხრა რომ ვუყვარვარ. ვხვდებოდი რომ რაღაც ვერი იყო კარგად, თითქოს მემშვიდობებოდა. თურმე მართლა მემშვიდობებოდა.
-აქამდე რატომ არ მითხარი?
-შენი რეაქციის შემეშინდა, არ ვიცოდი რას იზავდი.
-რა სულელიხარ ტო. -ხელები მოხვია. -შენ გგონია ვერ ვხვდები გიგის და ნინის მარტო შეყვარებულების სტატუსი რომ არ აქვთ და ჰორმონეს მარტო ზასაობით რომ არ იკმაყოფილებენ?
-ყველაფერს რატომ ხვდები?
-მაგ კითხვას უკვე ათიწელია მისვავ. ვაღიარებ ძნელია ჩემთვის იმის გააზრება რაც შენ მითხარი, ან რაც ჩემი დის და გიგის შორის ხდება. შემიძლია მაგრად ვცემო ავალიანი, მაგრამ ამით ჩემ დას ვატკენ გულს ხომ ხვდები? რომ გეთქვა შეიძლება გამეჭედა, მაგრამ შენ გადაწვეტილებას პატივს ვცემ.
-ყოველთვის ასე იყო, ყველაზე კარგად შენ გესმოდა ჩემი. როგორ ამიტანე ამდენიხანი?
-როდისმე გიგრძვნია რომ ნინისგან გამერჩიე?
-არასდროს, პირიქით ჩემთან უფრო ხშირად იყავი ვიდრე ნინისთან. -ჩაიცინა.
-ხოდა რაღას მეკითხები? როგორც ნინი არ მბეზრდება ისე შენ არ მბეზრდები.
-სულ ჩემს წუწუნს რომ უსმენ, შენ რატომ არ მიყვები არაფერს?
-ის მოგიყვე როგორ ვ*იმავ გოგოებს?
-ნია, პირველად რომ მოიყვანა დემეტრემ მაშინვე მივხვდი, ისე არ შეგიხედავს როგორც მე ან სალის გვიყურებ.
-მოგელანდა. -მხრები აიჩეჩა და თვითონაც მოუკიდა სიგარეტს.
-იკა!
-რა?
-ნუ მატყუებ!
-ერთი წელია მაგიჟებს ეგ ბავშვი. -მოაჯირს იდაყვებით დაეყრდნო და სახე ხელებში ჩარგო.
-გიყვარს!
-ვჭედავ.
-მერე რატო აძლევ უფლებას სხვასთან იყოს?
-დედამეტ*ვნება სხვა რომ ეხება. თან რა როჟაა, რამდენჯერაც სცადა ნიკამ ეკოცნა იმდენჯერ ისეთი რაღაც გააკეთა რომ არ შეხებოდა. რატოყავს საერთოდ ვერ ვხვდები. ჩემს ჯინაზე დაუახლოვდა იმ ნიკას.
-ბექას რატო დაშორდა? აღარ მახსოვს.
-მე ვუთხარი კარგი ბიჭია, მაგას მიგათხოვებთქო. ნიამ კიდე უსიყვარულოდ ვერ გავთხოვდებიო. ღადაობა ისაა რომ ბექა გვერძე ეჯდა. -გაეცინა. -ის დაშორდა მერე.
-კითხვაზე პასუხი არგაგიცია.
-ძალიან პატარაა გოგო. ჯერ ისევ ბავშვია.
-შენ გაზარდე მერე. -ჩაიფხუკუნა მაჩაბელმა.
-გადაგაგდო აქედან? -წარბაწეულმა გახედა.
-გაგეღადავე. ისე საღოლ შენ, ვამაყობ შენით. ამდენი ხანი ისე გაძელი ზედმეტი არაფერი გაგიკეთებია.
-გუშინ აქ ვაკოცე. -ტუჩთან ახლოს მიადო საჩვენებელი თითი მაჩაბელს. -იცი როგორ გაწითლდა? -გაეცინა.
-ნუ ეთამაშები ბავშვს. -თავში წამოუთაქა.
-ყელში რომ ვკოცნი სულ ბურძგლავს. მაგიჟებს.
-ცოტა ვეჭვიანობ. -მხარი მიჰკრა ჯანჯღავას.
-იმ გამოქლიავებულთან რაუნდა ქნა?
-ვერ ვპატიობ.
-ხო მაგრამ მაინც შეურიგდები ბოლოს,
ორივემ კარგად ვიცით.
-ვუთხარი რომ სექსი მქონდა სხვასთან.
-რაა? სულ გაგიჟდი გოგო? -თვალებდაჭყეტილი შებრუნდა უემოციო ელენესკენ.
-ღირსია. ვეღარ ვენდობი იკა, ერთხელ თუ მიმატოვა მეორედაც არ გაუჭირდება.
-ეხლა რომ აღარაფერს ეცდება იციი?
-რაც უნდა ის ქნას. -მხრები აიჩეჩა.
-არ მომწონს შენი ქცევები. -დაბღვერილმა გახედა. -წამო დავწვეთ. -შიგნით შევიდნენ და ლოგინში ჩაწვნენ. მალე ჩაეძინა ორივეს.