რა ვქნა ძალიან დროულო ვარ...

"მოდის, მოდის ბავშვი მოდის!"
ქვეყანას სწორედ ამ სიტყვებით ვტოვებ. იმის გააზრებაც რომ მარი დედა ჩემ გარეშე გახდება საშინლად არ მომწონს, ამ პატარა სიცოცხლის დაბადებას მე უფრო ველოდი თვითმფრინავში სხდომისას ლევანის სხეულის არც ერთი წერტილი არ დავუტოვე ჩალურჯების გარეშე, იმაზე შეშინებულმა რომ ბავშვი ჩემ გარეშე დაიბადებოდა ლევანზე აშკარად ცუდად იმოქმედა, რადგან მთელი ამ სიტყვების მნიშვნელობით ტვინი შევუჭამე. საქართველოს აეროპორტიდან გამოსვლის თანავე ვეცი ვიღაცის აშკარად გაჩერებულ ტაქსის და შიგ შევხტი ისე, რომ ჩაჯდომისას საკუთარი ჩანთა მოვიქნიე და თმაში ძალიან საყვარლად გავჭედე მისი ელვა შესაკრავი. საავდმყოგომდე როგორ მივედით არ ვიცი, რადგან ერთად-ერთი რასაც ვხედავდი ჩანთა იყო და რაც მესმოდა ჩემი და ლევანის ერთობლივი კივილი იყო, რადგან ლევანმა აშკარად ვერ შეძლო ჩემი თმიდან ჩანთის გამოგლეჯვა. ამ ამბით ნასიამოვნები კი მხოლოდ ტაქსის გამჩერებელი ქალი აღმოვნდა აი ის მე რო ოსტატირად ავახიე ტაქსი, აი გახალისებული და ცოტა დაზაფრული კი ტაქსის მძღოლი რომელიც, ხან იცინოდა,ხან თავის ჭკუით გეხმარებოდა და უცნაური სიტვაციიდან გაჩითულ მაკრატელს გვაჭვდიდა. საბოლოოდ კი საავადმყოფოში ახალი თმის სტილით მივედი, ჩემი ჩოლკა უფრო დამოკლდა და განადგურდა. როგორც კი იქვე მობუტბუტე თეო დავინახე მაშინვე მივვარდი.
-რა ხდება გამოძვრაა ბაღანა?
-არა იქინე დარჩა...
რა თქმა უნდა გემევიდა და ბიძია ენაცვალოს მე მგამს რაღაცითა.
-შენ და შენი და რო ტყუპები ხართ შეგახსენო თუ შენით მოწვავ?- უცებ მოვუკალი იმედები და პალატისკენ წავედი.
-ჰაიიი...- ჩუმად ვთქვი და პალატის კუთხეში მოკალათებულ წყვილს შევხედე რომლებსაც თვალებზე ეტყობოდათ რო პირველი შვილი დაბადება ძალზედ ემოციურად გადაიტანეს.
-შეიძლება?
-მოდი ლეა...- ჩამწყდარი ხმით მითხრა მარიმ და ცრამლი თითით მოიწმინდა. დელი ნაბიჯებით მივუახლოვდი საწოლს და მარის ხელებში მოკალათებულ პატარა არსებას დავაკვირდი.
" მგონი ის იმბეცილი მართალი იყო, გავს რაღაცით"-გავიფიქრე ჩემთვის.
-ვაიმე რა სიცოცლე ხარ ნათლი, ნათლი მაპატიებ შენი დაბადება რომ გამოვტოვე? მაპატიე რა, გპირდები შენი ცხოვრების არც ერთ მნიშვნელოვან მომენტს მეტჯერ აღარ გამოვტოვებ...- ჩუმი ხმით ვეჩურჩულები პარატას.
-ვეღარ!- ბრძანების ტონით მისწორებს მარი სიტყვას.
-მე რატო არ მგავს?- ვსვავ ბრძნულ კითხვას რომელზეც პასუცი ვიცი მაგრამ მარისგან თავის დახწევას ვცდილობ, მაგრამ ამაოდ.
-რადგან მის დაბადებაზე აქ არ იყავი!
-ააა ეს დამსგავსების თემები ეხლა ესეა? ვინც ესწრება იმას ემგვანება? იკა ვიზიარებ შენი შვილი იმ ექიმს დაემსგავსება- სევდიანი ხმით ვამბობ და არარსებულ ცრემლს ვიწმინდავ.
- მოგკლავვ!...- მეუბნება მარი და ამ დროს კარიც იღება.
-ამის ბრალია- ხელს ვიშვერ უკან ისე რომ არც ვიხედები უკან, რადგან ნაბიჯებით და უბრალო ამოსუნთქვითაც ვხვდები რომ ლევანია.
- არა, რა იცოდი ეხლა მე რო ვიყავი?
-გგრძნობ სიცოცხლე.
-რა საყვარელია...-ხმა უტკბება ლევანის.
-მერე ხო იცი როგორც კეთდება? დავაი მიყარე- ვეუბნები იგივე ტონით.
-რამეს მთავაზობ?- ამჯერად უკვე ჩემზე ვგრძნობ მის მზერას, მე კი კვლავ ბავშვს ვუყურებ.
-კი... ანანო თავისუფალი ბავშვდა ბიუროა-არც ვუყურებ ისე ვეუბნები და მერე გაოცებულ და გახალისებულ იკას ვუყურებ-რამდენი დაიბადა?
-3.300.
-ვაიმეეე, ნათლიაზე 200 გრამით პატალა ქალ შენა?
-რამდენის იყავი???- გაკვირვებული მეკითხება ლევანი.
- პატალა შენი აზრით მათემატიკაში ლევანი ბიძიას რა ყავდა??- ვეკითხები საყვარელი ხმით ბავშვს- ორიანი ხო?? მეც ესე ვფიქლობბ^^
-ლეა! გაჩუმდი შემომაკვდები ეხლა!-კვლავ მემუქრება მარი მაგრამ მისი მოთაფვლა საკმაოთ ადვილია. მისკენ ფრთხილათ ვიხრები რომ ბავშვს არ შევეხო და ფრთქხილათ ვეხვევი.
-მაპატიე,ხო იცი ჩემი ბრალი არ არის, ისიც ხომ იცი როგორ მინდოდა შენთან ყოფნა და დამიჯერე მთელი გზა შენზე და პატარაზე ვფიქრობდი მაგრამ რა ვქნათ ვერ მოვახერხე. გილოცავ ჩემო ლამაზო დედობას და ამ პატარიკოს ვულოცავ რომ ესეთი კარგი მშობლები ყავს. ყველაზე მეტად კი იმას ვულოცავ რომ ქვეყანაზე ყველაზე საუკეთესო ნათლია ყავს-ბოლოს მაინც გავურიე ჩემებურები და ამის გამო თეოსგან წამორტყმაც მივიღე.
-ძალიან მინდოდა რომ აქ ყიფილიყავი შენ გარეშე შემეშინდა თავიდან...-ტირილ ნარევი ხმით დაიწყო- იკაზე მეტად შენი აქ ყოფნა დამეხმარებოდა ეს შოკში იყო არ იცოდა ის გახარებოდა რო მამა ხდებოდა თუ ის წყენოდა რო მე მტკიოდა ესე.... შენ კიდე ისეთი დარეხვილი ხარ სიცილით მომკლავდი!.
-აუუუ რა საღვარლობა რო გიცნობენ-შრეკის კატასავით გამიხდა თვალები.
-დიდად არ გიცნობთ მაგრამ გილოცავთ შვილის დაბადებას.-ხელი ჩამოართვა იკას ლევანიმ და მარისაც გაუღიმა თავაზიანად.
-არაუშავს სამაგიეროდ ჩვენ გიცნობთ კარგად-დაამატა მარიმ ნიშნისმოგებით.
-აჰამ, ანუ გიყვებიან ჩემზე?-ცბიერად იკითხა ლევანიმ.
-არა იდიოტო, ზედმეტად ცნობილი ხარ, მაგრამ არ მესმის რატო ჩვენი უბნელი ჟინიკა უკეთესად თამაშობდა- ჟინიკას ხსენებაზე ყველას სიცილი აუტყდა ლევანის გარდა. ჟინიკა ჩვენი სკოლის ფისკულტურის მასწი იყო, რომელიც ერთი მეტრა ძლივს იყო და რაც ყველა სკოლის სპორტის მასწავლებელს ქონდა საოცარი მიზანი ქონდა მიზნის არ ქონაში.
-რა გაცინებთ რას დაცინიხართ ჩემ ჟინიკას?!-გაბრაზებული ტონით ვთქვი.
-ჟინიკა არ ვიცი ეხლა მაგრამ წადით ეხლა მეც მეძინება, ბავშვსაც უნდა ვაჭამო, ლეა შენც დაღლილი ხარ და თეო შენ აქ საერთოდ რა გინდა ვერ ვხვდები-პონტიდან უცებ მოქესტა თეო მარიმ.
-უხხ გაიზარდოს ეგ ბაღანა რეებს მოვუყვები შენზეეეე-მუქარუს ტონით გავიდა თეო ოთახიდან.
-კარგით მაშინ ჩვენც აღარ შეგიშლით ხელს-თბილად თქვა ლევანიმ და ხელზე მომკიდა ხელი, გამაჟრიალა, მაგრამ არ შევიმჩნიე.
-ბაიი ბებე- ვთქვი გადავკოცნე მშობლები და გამოვედი.
-ძალიან საყვარელი ბავშვია-ისე თქვა რომ ტანში უცნაურად გამცრა.
-ვააა ბავშვები გიყვარს?
ალმაცერად გამომხედა.
-კი...
-რამდენი გინდა?
-ღმერთოო , ესე ძაან თუ გინდივარ ბავშვებით რაღას მაბავ წინასწარ მითხარი.
-შენ ხო თქვი რო ცოლად უნდა მომიყვანო აუცილებლად ამიტომ მეც წინასწარ მაინტერესებს-ვუთხარი და მანქანაში ჩავხტი.
-უი და ხო მე ორი მინდა.
-რა ორი გინდა ? შაურმა? ორი რო არ გყოფნის ხო იცი არა?-გენიალური დასკვნა დადო თეომ.
-არა სიცოცხლე ორი შვილი მინდა, მაგრამ ეხლა შაურმაზეც არ ვიტყოდი უარს წამო ვჭამოთ.
-არა არა ქალბატონო სად მაქ იმდენი ფული შენ რო გაძღომამდე გაჭამო ხო გამაკოტრე-თავის ქნევით დაძრა მანქანა თეომ.
-წამო მე დაგპატიჟებთ-თავი შეგვახსენა ლევანიმ.
-უხ შენ გაგახარებს ღმერთიიიი...
-თავიდანვე ეგრე დაგეწყოთ...-სიხარულით ავტოტინდოთ მე და თეო.
-არ წახვიდე არ დამტოვო შენი სუნთქვა ჩემთვიდ ყველაფერიააააააააა...
-არ წავდიდე არ დამტოვო შენი სუნთქვა ჩემთვიდ... ყველაფერიააააააა-ავმღერდით მე და თეო.
-ჩემი გული, ჩემი სული, ჩემი სიმღერებიც მხოლოდ შენიააა
-ჩემი გული, ჩემი სული, ჩემი სიმღერებიც მხოლოდ შენიააა......ავოიეეეეე-სავარძელზე ცეკვა დავიწყეთ მე და თეომ, ლევანის კი აშკარა შიში და გაკვირვება ქონდა სახეზე არტყმული.
-ეს ჩემ ქმარს უნდა ვუმღეროოო.
-არა იყოს რამე სხვა მიმღერე.-შეიფერა ლევანიმ.
-შენ ვინ გიმღერის?-გაკვირვებულმა გავხედე მე მან კი ჩემი სიტყვები დააიგნორა და მანქანიდან გადავიდა.
შემდეგ შევედით საშაურმეში და ისეთი ჩამსკდრები გამოვედნენ ორივე მანქანაში მთელი გზა ცუდად იყვნენ.
-არა რას მეჯიბრებიდით ეხლა??თქვენ მე მაჯობებდით??
-აუ მუცელიიიიი... ერთი წელი შაურმა არ მიხსენო.-წუწუნებდა ლევანი.
-რა ერთი წელი,5 დღეში სულ ვამთავრებ შენზე მუშაობას და მერე შენ თუ გგონია გნახავვვ....-ჩემი სიტყვებისგან აშკარად გაბრაზებული ლევანის აურა უკნიდან წინა სავარძელზეც ვგრძნობდი, მაგრამ რა მექნა სიმართლე იყო მე ლევანისთან კონტაქტს აღარ ვაპირებდი ვიცოდი მისი ხასიათი და ისიც ვიცოდი რო მალე მოვბეზრდებოდი და ბოლოს მაინც მე ვიქნებოდი გულნატკენი, ამიტომ აქიდანვე დავიწყე მისი ამისთვის მზადება. თეოს ირონიული მზერაც არ გამომპარვია. სახლთან რო მივედით ლევანიმ უხმოდ აიღო ნივთები თეოს დაემშვიდობა და ისე შევიდა რომ არც კი შემომხედა.
-წამო შენთან ყავა დამალევი თან მეჭორავე-კებეეზე აიჭრა თეო.
-ძვირფასი სახლი, როგორ მომნატრებია-ვთქვი და ნივთები დავყარე, თეო კი სამზარეულოსკენ გაიჭრა და აშკარად ყავის მომზადება დაიწყო. მე კი ჩემ ოთახში შევედი ტანსაცმელი გამოვიცვალე და უკან დაბრუნებულს თეოს მაგიდის წინ დავუჯექი.
-ჰა აბა რა მოხდა იქ?
-რას გულისხმობ?- თვალებში გამომცდელად ჩავხედე.
-უცებ არ დამიმალო ახლა, მიდი მითხარი რა ქენით იქ ესეთი აურა რო გაქვთ ორივეს, ოღონდ ის არ მაინტერესებს ცუდად რო გახდა.
-არა ისედაც კი მოგიყვებოდი მაგრამ ეს შერლოკობა ძაან გიყვარს და ქნაა- ამოვიახრე და ყველაფერი მოვუყუვი ის კი უბრალოდ მიყურებდა გაოცება საერთოდ არ ეტყობოდა.
-კიდე დიდიხანი უნდა დაგჭირდეთ რო მიხვდეთ რამდენად კარგი წყვილი ხართ?
-წყვილი არ ვართ!
-ხო იმიტო რო დებილები ხართ! ლეა შენგან ესეთი საქციელი ბოლოს მაშინ მახსოვს მე-11 კლასში, ახალი კლასელი რომ მოგწონდა მოიცა რა ერქვა...
-სანდრო...
-ხო, სანდრო. მაშინაც ესე ჩხუბობდი სულ სანდროსთან იმისთვის რო მაგარი გოგოს იმიჯი მოგერგო..
-არ ვარ?!
-ხარ, მაგრამ სხვა რამეს ვგულისხმობ! როცა ვინმე მოგწონს იმის გარდა რომ ეს აგრძნობინო ეჭვებს უჩენ რომ ცხოვრებაში არ მოგეწონება, რეალურად კიდეე ერთი სული გაქ დაელაპარაკო.
-რა გინდა?? ხო იყო მერე ჩემი შეყვარებული სანდრო?
-ვისი წყალობით? მე ვუთხარი ვიყომ მთვრალზე ლეას ეგეთი ხასიათი აქ რაც უფრო მეტს გეჩხუბება უფრო მეტად უყვარხარ მეთქი!
-კაი ახლა ყველაფერი სხვანაირადააა!
-რაა სხვანაირად ერთი?
-ლევანი სანდრო არაა! და არც მე-11 კლასში ვართ! ლევანი ცნობილი სპორცმენია, რატომ უნდა მოუნდეს ჩემთან ყოფნა?! მის გარშემო ათასი ჩემზე უკთესი გოგოა! ერთად რომც ვიყოთ ერთ დღეს უბრალოდ აღარ მოვეწონები და წავა ყველაფრის გარეშე! მერე კი ისევ მე ვიქნები ვისაც ეტკინებაა, რადგან მისნაირად ნაშებში ვერ დავიკარგები! თან იცი რომ აქიდან წასვლა მინდა, ახლა გრძნობების დრო არაა!
-ახლა თუ არა აბა როდის?... ლეა ამ გრძნობას თუ ახლა არ გამოიყენებ მერე დაკარგავ და არამგონი 40 წლის ასაკში კიდე იპოვო ვინმე ისეთი რომელიც შენ სტილში ჯდება, თან ისიც იცი რო ლევანის ხასიათის მქონე ადამიანჯს გარდა ვერავინ გაგიძლებს- ირონიით დააყოლა ბოლოს.
-ვიცი...
სანდროსთან რეალურად მართლა უფრო მარტივი იყო ყველაფერი, მე-11 კლასში ვიყავით და ისიც კარგად ვიცოდით რო ეს უსასრულო არ იქნოდა მაინც დავშორდებოდით და ეს უბრალოდ დროის საკითხიც იყო, თან მართლა თეო დაგვეხმარა ერთად ყოფნაში, რადგან მე ემოციებს თბილად ვერ გამოვხატავ ან თუ გამოვხატე მერე ისეთ რაღაცას ვეტყვი რომ სრულიად საპირისპიროს ვაგრძნობინებ. ახლა კი ყველაფერი სხვანაირადაა. ლევანი. ის სხვანაირად მავსებს, სულ სხვა გრძნობაა იმაშიც არ ვარ დარწმუნებული რომ ეს გრძნობა ოდესმე გაქრება მხოლოდ ამ მცირე მონაკვეთში მასზე იმდენად ვარ დამოკოდებული, რომ არ ვიცი ჩვენი საქმის დამთავრების მერე როგორ ვიქნები, მთელი არსებით ვგრძნობ თუ როგორ უხარია ჩემ ყველა უჯრედს მისი დანახვა ყოველ დღე, ვგრძნობ რომ მასთან ყოფნისას ის ვარ ვინც რეალურად ვიქნებოდი, რომ არა ჩემი წარსული, რომელიც ნამდვილ თავდაჯერებულ და მგრძნობიარე ლეას არ უშვებს გარეთ.
თეოს წასვლის მერე სულ მის ნათქვამზე ვფიქრობდი და რაც უფრო ვფიქრობდი ამაზე მით უფრო მინდოდა რომ ლევანი მენახა. ამ ფიქრებში ისე გავერთე რომ ვერ შევამჩნიე ისე მოვიდა 12 საათი, დასაძინებლადაც კი დავწექი მაგრამ ვერ მოვისვენე, ისევ ლევანი იყო ჩემ გონებაში. იმაზე ვფიქრობდი თუ როგორი სახე ქონდა მანქანაში ჩემი ნათქვამის შემდეგ. ვერ მოვისვენე და ავდექი უკვე ორი იყო დაწყებული, არ ვიცი რა მინდოდა მაგრამ ლევანი უნდა მენახა, ფანჯრიდან გავიხედე და ლევანის ფანჯრებს დავაკვირდი შუქი არ ენთო ალბათ უკვე ეძინა, მაგრამ არაუშავს გაიღვიძებდა. ჩავიცვი და სახლიდან გავედი, გზაში გული ისე მოცემდა რომ შეუძლებელი იყო იქ მისვლისას ეს მას არ გაეგო. კარებზე დავაკაკუნე და კედელს მივეყდენი, მესმოდა როგორ უახლოვდებოდა კარებს.
კარებში გაკვირვებული და წელ ზევით შიშველი იდგა, ჩემ გულს ეგღა უნდოდა.
-რამე მოხდა? რატო არ გძინავს? ან აქ რა გინდა?-უსაყვარლესი ხმით მითხრა.-
-რაღაც მინდა გითხრა...
-კარგი, შემოდი.
-არა, გეტყვი და წავალ
-გაიყინები!-მითხრა ოდნავ მკაცრი ხმით.
-არაუშავს! ... მოკლედ, წეღან რაც გითხარი მანქანაში.....- სიტყვები ძლივს ვიპოვე, მაგრამ ხმა მაინც მიკანკალებდა დიდი იმედი მქონდა რომ ეს მხოლოდ სიცივის ბრალი იყო- არ მინდოდა ესე გამომსვლოდა თითქოს არ მომწონს შენთან მუშაობა, უბრალოდ ვიცი რომ, დიდად არც გვექნებოდა ოდესმე კონტაქტი რომ არა სამსახური, ამიტომ არ მინდა რამე უფრო მეტის სურვილი გამიჩნდეს. ჩემი ადგილო ვიცი!- ლევანი კარებს მიყრდნობილიყო და უცნაური მზერით მიყურებდა, ამით კი უფრო და უფრო ვიწვოდი არ ვიცი რატო არ მციოდა ამ შუა დეკემბერში მხოლოდ სვიტრში და ჯინსის შარვალში.
-აქ მხოლოდ ამის სათქმელად ამოხვედი?-მითხრა საოცრად სექსუალური და ბოხი ხმით.
-რომ არ მეთქვა ვერ დავიძინებდი!-ცოტახანი მიყურა, მერე ოდნავ კუთხე ჩატეხა და ჩემსკენ წამოიწია. თმებში შემიცურა ხელი და თავისკენ მიმიზიდა.
-ნუ მაგიჟებ-პურთან ვნებიანად ჩამჩურჩულა. მისი ტუჩი ოდნავ მეხებოდა ცივ ლოყაზე, რითითაც საოცრად მიხურებდა მთელ სახეს. ნელ-ნელა კი ტუჩებისკენ დაუყვა და ნაზად მაგრამ ვნებიანად დამიწყო კოცნა, მთელი არსება მეწვოდა.ჩემი ერთი მე მეუბნებოდა რომ ეს არასწორი იყო, მეორემ კი ზუსტად იცოდა რომ აქ მოსვლის მიზეზი მხოლოდ ეს შეხება იყო. ვერც გავიაზრე ისე აღმოვჩნდი მასთან სახლში, მაგრამ ეს სრულებით არ მაინტერესებდა. ვგრძნობდი როგორ სწრაფაად გვიცქერდა გული, ვგრძნობდი როგორ მინდოდა ეს ყველაფერ და ამის სურვილში მარტო რომარ ვიყავი. მთელო სხეულით მასზე ვიყავი ამკრალი, ჩემი ხელები მის მოშიშვლებულ ზურგზე უკონტროლოდ მოძრაობდნენ. მისი ბაგეები ისეთი რბული იყო რომ რაც არ უნდა ეკარნახა შინაგან ხმას მათ ვერ დავთმობდი.
- ახლა უკვე ვიცი რითი აგიჟებ ქალებს-უკონტროლო ხმით ვთქვი და ხელები თმაში ვუცუცურე, ის კი ჩემი კისრისკენ დაიხარა და ნაზი, დაბურული ხმით მითხრა.
-ახლა ვიცი რითიც მაგიჟებ...- კისერზე სველი კოცნა დამიტოვა და თვალებში ჩამხედა -ერთ რამეში დარწმუნებული იყავი, ჩვენი ურთიერთობა გაცილებით ადრე დაიწყო ვიდრე შენ გგონია...-ვერ მივხვდი რა მითხრა მაგრამ გასააზრებელი დრო არც მქონია, ხელში ამიწყვანა და გაურკვეველი მიმართუელბით წავიდა, ბოლოს კი მისი საწოლი შემჩა ხელში, რაზეც კრავის თვალებით შევხედე, ამაზე კი გაეცინა.
-დაწყნარდი, დღეს უბრალოდ აქ დარჩები, ძნელია კარგად ძილი როცა ახლოს არ ხარ , თან...-დაიხარა და კიდევ მაკოცა- ამის მერე ძალიან გაგიჭირდება ჩემი გაშვება-მითხრა ირონიით.
-მე არაფერი მიჭირს!
-მართლა? აბა აქ რატო მოხვედი? უბრალოდ დაგეძინა ხო შეგეძლო? მაგრამ მგონი გაგიჭირდა ჩემგან შორს ყოფნა, ბოლოს და ბოლოს...-ჩემ ყურთან დაიხარა და ჩუმად ჩამჩურჩულა- მე ხომ ესე გაგიჟებ.
თავი ვერ შევიკავე, ხელები თმაში შევუცურე და კისერში ნაზად დავუწყე კოცნა.
-ერთი რამ იცოდე! რასაც ვაკეთებ იქიდან არასდროს არაფერს ვნანობ!-ჩემივე გამბედაობით გაოცებული ვიყავი, ალბათ ცხოვრებაში არ ვიყავუ ესეთი თამამი იმ ადამიანთან რომელიც ჩემი შეყვარებულიც კი არ იყო.
-სწორედ ეს მომწონს შენში.