დედამიწას ერთი დაუწერელი კანონი მართავდა, დილას ყოველთვის თან მოსდევდა ღამე და პიქით. ეს არასდროს იცვლებოდა, ყოველთვის ერნაირად ხდებოდა საუკუნეების მანძილზე. დედამიწაზე წყვდიადმა დაისადგურა, ხალხი გარეთ არ გამოდიოდა. შეშუნებულები სახლში საკვებს იმარაგებდნენ და გარეთ არ გამოდიოდნენ შიშით იმისა რომ სიბნელეს კვლავ ახალი არაამქვეყნიური ძალა მოიცავდა და ახალი უბედურება დაატყდებოდა თავს. ქვეყნის პრეზიდენტები, მეცნიერები თუ მკვლევარები ამ შემთხვევას ვერ ხსნიდნენ. ერთ-ერთ გადაცემაში გამოაცხადეს რომ ვარსკვლავების, დედამიწის ბრუნვის დაკვირვების შემდეგ ყველაფერი ჩვეულ რეჟიმში იყო და რაც მთავარია დედამიწასთან სხვა პლანეტა არ შეიმჩნეოდა. მზის დაბნელებას ვერ დაარქმევდნენ რადგან მზეს ამ შემთხვევაში არავინ უჩიოდა... მხოლოდ წვდიადის შიში ედგა ხალხს თვალებში.
- რას აკეთებ? - მეკითხება ადრიანი, როდესაც ვცდილობ შევამოწმო ინტერნეტი თუ მუშაობს თუმცა დაბალი სიხშირე აქვს.
- ვცდილობ გავარკვიო რა ხდება, საქართველოში. მაგრამ ინტერნეტი არ ირთვება. - ლეპტოპს ვხურავ და ნერვებ მოშლილი ჩემს საწოლზე ვწვები
- ნუ ღელავ. ნიჰამს ძალები დიდი ხანი არ ეყოფა.
- არა. - თავს ვაქნევ - რონალდის თქმით ის იმაზე ძლიერია ვიდრე ჩვენ გვგინია, მას საკმარისი ენერგია აქვს. ამ ძალებს კი ის დიდი ხნის მანძილზე იკრებდა.
- მასზე ისე ლაპარაკობ ასე მგონია კარგად იცნობ - დაეჭვებით მიყურებს
- არა, არ ვიცნობ. მე მას სრულებით არ ვიცნოვ, არც მინდა გავიცნო.
- არ მინდა რაიმე დაგემართოს... - გული საგრძნობლად მიჩქარდება და ამჩნევს, ბაგეები ეპობა და მიღიმის.
- ნუ მიღიმი... - მეც მეცინება.
- გინდა ღამით გარეთ გავიდეთ? - სიცილი ხმამაღალ კისკისში გადამდის
- როცა დაბნელდება?
- ხო აი ზუსტად მაშინ - პირველ ვიცინი ესე გულიანად, პირველად ვხედავდი ადრიანს ესეთ მხიარულს. ყველაფერი თითქოსდა დამავიწყდა, ისიც რომ დედამიწის ბედი ჩემს ხელშია.
- ერთ საათში მზად იყავი გავდივართ - მეუბნება და გადის. მიკვირს ადრიანთან ერთად სად უნდა წავიდე მაგრამ ახალ თეთრეულს ვიღებ და სააბაზანოში შევდივარ. შავ შორტს და თეთრ ბრეტელებიან მაისურს ვიცმევ და მისაღებში გავდივარ, ლოლა ნიკს ელაპარაკება.სოფია, სფიქსი და რონალდი არსად ჩანს.
- ნიკ როგორ ხარ? - ვეკითხები და თმაზე ხელს ვუსმევ
- კარგად, ჭრილობები თითქმის შეხორცდა
- დანარჩენები სად არიან?
- რინალდი ლაბორატორიაშია, ტყვია წაიყო რათა გაარკვიოს რა იყო მის შემადგენლობაში, სოფია და სფიქსი სისხლისთვის და შენთვის საკვებისთვის წავიდნენ. გარეთ საშინელება ხდება...
ტელევიზოს ხმა ავუწია, ჟურნალისტი ამბობდა რომ მაღაზიები, ბანკები და ძვირადღურებული ნივთები მოიპარეს, ხალხი ერთმანეთს დაერია და საბოლოოდ მიაღწია მისას ნოჰამმა გავივლე გულში.
- წავედით? - კაღებიდან მეკითხება ადრიანი
- სად მიდიხართ? - ლოლა გვიყურებს
- ალისას ახალი ტანსაცმელი უნდა, ნუ ღელავ ნოჰამი მაქსიმუმ ოცდახუთი დღე მოძებნას არ დაუწყებს.
- კარგი, არ დააგვიანოთ ალისა - თვალს მიკრავს ნიკი და მეც ღიმილით მივყვები უკან ადრიანს მანქანამდე.
- და სად მივდივართ? - ვეკითხები როდესაც ჩვენს ქუჩას გაცდა.
- ჯერ ტანსაცმელი ვიყიდოთ და შემდეგ არ გეტყვი სად.
ქალაქში მართლაც საშინელება ხდებოდა, სურსათის მაღაზიები რომელიც რკინის კლეტკებით, არ იყო დაცული ყველა მინა ჩამოტეხილიყო. ხალხი გიჟივით დარბოდა და შეშინებული აცეცებდა თვალებს.
ერთ საათში უკვე როდესაც ჩანთები ტანსაცმლით გავავსე და ადრიანმა საცოდავი გამომეტყველებით გადაუხადა გამყიდველს გული გზას დავადექით.
იქ სადაც ვიყავით ხალხი არ იყო, მხოლოდ ფანჯრებიდან მოჩანდა განათებული ოთახები. ბოლოს მანქანა თეთრ დიდ სახლთან გააჩერა
- სად ვართ? არ მეტყვი? - ვუთხარი გადმოსვლის შემდეგ
- ერთ დროს ამ სახლში მე ვცხოვრობდი, უფრო სწორედ ჩემი დიდი დიდი ბაბუის აშენებულია. ვამპირი გავხდი თუ არა რონალდთან ერთად გადმოვედი, თუმცა მანამდე ბევრი დაბრკოლება გადამხდა თავს. შევიდეთ? - თავს ვუქნევ და უკან მივყვები.

***
- დავიღალე - ამბობ სოფია და სფიქსის ხელს ეყრდნობა
- ცოტაც მოიცადე, მესმის შენი... - ბნელ პარკში სხდებიან სადაც აღარც ჟრიამულია და არც ბავშვების დამაყრუებრლი ხმა.
- შენი აზრით როგორ გადაწყვეტილებას მიიღებს?
- არ ვიცი სოფია, ის მის მოკვლას ვერ შეძლებს. მის ორივე გადაწყვეტილებაში ჩვენ ვიქნებით წაგებულნი ასე რომ აზრი არ აქვს.
- მეშინია.
- მესმის...
- არა არ გესმის!
- სოფია...
- გთხოვ ეხლა არ გინდა.
- მიყვარხარ, ხომ იცი არა?
- ვიცი, მაგრამ თუ ასე გაგრძელდა ყველაფერი ორივე დავიხოცებით.
- რონალდის დატოვება არ შეგვიძლია და ეს შენც კარგად იცი.
- მე მისი დატოვება არც მინდა სფიქს, უბრალოდ მინდა რომ რაიმეში ჩვენს აზრს ითვალისწინებდეს. ის ადგილი სადაც ეხლა ცხოვრობთ არანაირად არარის კარგი, სუფთა და დაცული, მილიონჯერ ვუთხარი მაგრამ აზრი?
- დამიჯერე მას მეტი საფიქრალი აქვს ვიდრე ჩვენ ყველას ერთად აღებულს. თვითონაც იცის, მაგრამ ის...
- ის გაღიზიანდა რადგან ალისა უკვე ერთხელ წაართვა ნიჰამმა და რომ მონდომებიდა მოკლავდა.
- იცი მგონია ალისამ ნიჰამი რომ აირჩიოს, რონალდი არ გაატანს. ასე მგონია, ეს უბრალოდ ჩემი შეხედულებააა ამ საკითხზე.
- მესმის ძვირფასო - სოფოამ მზრუნველად მოკიდა ხელი - არც უნდა გაუშვას. ესეიგი რა გამოვა? რომ ალისა წავა დ ნიჰამთან ისე იცხოვრებს როგორც მისი მეორე ცოლი? ეს ხომ საშინელება იქნება... ნოჰამი ალისათი უფრო ძლიერი გახდება და შემდეგ...
- შემდეგ ყველაფერს გაანადგურებს. ვამპირებს გაამეფებს, მაგრამ საბჭოს ყველა საძმოს ვამპირს ამოხოცავს.
- სფიქს რა გგონია მას ცუდად ვექცვი? - სოფიას ეს კითხვა დიდი ხანი აწუხებდა, ხედავდა როგორ არიდებდა ალისა თვალს და თუ მისაღებში თვითონ იყო ცდილობდა მაშინ არ მისულიყო.
- იცი ის არ გიცნობს, არ იცის რომ ახლად გაცნობილ ადამიანებს თავიდან ვერ უგებ. მეც ხომ ეგეთი ვარ არა? დამშშვიდდი, ოდესღაც გაიგებს, თუ ვერ გაიგო ამაზეც არ ინერვიულო, კარგი?
- ოჰ ძვირფასო - უხვევა
- გრძნობ სურნელს? - ეკითხება ქალს
- ოჰ ტკბილი სისხლი - ორივეს თვალები სიბნელეში წითლად გაირლვებს და სწრაფად წყდებიან ადგილას.

***
სახლს სიძველე ემჩნეოდა თუმცა ისიც შესამჩნევი იყო რომ თავის დროზე სახლი ძალიან მდიდრული და ლამაზი იყო. მტვრის ფენას ყველგან, შემაჩნევდით.
ადრიანი ფანარით დადიოდა და ყველაფრს ათვალიერებდა.
- ეს სახლი რატომ დატოვე?
- ამხელა სახლში მარტო ცხოვრება საშინელება, იქნებოდა. - ხელებს შლის
- ხო მაგრამ ამხელა სახლის მარტო დატოვებაც, ცოდოა არაა?
- ხო მაგრამ, მეც ცოდო ვიყავი.
მეორე სართულზე მივყვები, სადაც დიდ ვერანდაზე გავდივართ.
- ძალიან ცხელა - ვამბობ, მართლაც საშინლად ცხელა ამას ემატება მე და ადრიანის მარტო ყოფნა, მისი გარეგნობა და ღმერთო როგორი სექსუალურია
- მე არასდროს მცივა. - მიცინის და ვერანდის დივანზე ჩემს გვერდით ჯდება
- ყოველთვის მომწონდა ვამპირები, ფილმებში. მაგრამ ვერც კი წარმოვიდგენდი რომ რეალურები იყავით - მეცინება
- აი მე რომ ვამპირი გავხდი და გავიგე, მაშინ ეგეთი პოპულარული არ იყო როგორც ეხლაა. ვამპირები, მაქციები, ნეფილიმები...
- დაცემული ანგელოზები? - მახსენდება წიგნი " არ ილაპარაკო" სადაც ნეფილი, დაცემული ანგელოზია მთავარი გმირი.
- დიახ, შენ მხოლოდ მცირედი იცი ამ ყველაფერზე. არსებობენ მაქციების ხროვა, ვამპირების საძმოები და არა მხოლოდ საძმოები, ჯადოქრები როგორიც იყო შელია - მის ხსენებაზე შიში მიყრობს თუმცა არ ვიმჩნევ - დაცემული ანგელოზები რომელიც ასე თუ ისე გამოჩნდებიან ხოლმე საბჭოზე.
- მეგონა საბჭოში მხოლოდ ვამპირები იყვნენ? - მართლაც ესე მეგონა რადგან საბჭოს კრებაზე ვამპირები შევამჩნიე მხოლოდ
- ესეც არის. თუმცა როგორც ადამიანებს გჭირდებათ ყველა ქვეყანასთან თუ გავლენიან პირებთან ურთიერთობები და წდომები ასე ვართ ჩვენც.
- ესეიგი მარადიული თანაცხოვრება? - მეცინება ადრიანის სახეზე
- მარადიული? - იცინის - მარადიული არაფერია.
- არაფერი?
- არაფერი.
- ალისა, მინდა იმ დღეზე დაგელაპარაკო.
- როდესაც მაკოცე?
- თუ შენ მაკოცე?
- რა მნიშნელობა აქვს?
- არანაირი.
- მე ადამიანთან, შენთან ერთად ყოფნას მივეჩნია. ხომ ხვდები?
- აქ ამის სათმელად მიმიყვანე?
- არა მე...
- ადრიან, მოდი არ გვინდა სიცურუე.
ალბათ არ ელოდა კოცნას, რადგან ჩემმა ჰორმონებმა ვეღარ მოითბინეს და მისი ტუჩების ვკლავ დაგემოვნება მოვინდომე. მის ცივ და ამავდროულად ცხელი ხელებიი ჩემი მაისურის ქვეშ შესრიალა. სწრაფად მოვიშორე შორტი და მაისური და თვითონაც მომბაძა.
- ადრიან - ჩავჩურჩულე - დარწმუნებული ხარ რომ შეძლებ?
- სრულებით - მეუბნება და წევიდან მიქცევს. არასდროს წარმიმედგინა რომ ესპანეთში, სადღაც ვილაზე და მითუმეტეს ვერანდაზე, დივანზე გავაკეთებდი ამას.
მისი ძლიერი ხელები, ყველგან მეხებოდა და ჩემს ხმას უფრო და უფრო ვუმატებდი, როდესაც ბოლოს და ბოლოს ჩვენი სხეულები გაერთიანდა, ვნებისგან ცრემლებ მირეულმა სამი რაუნდის შემდეგ თავი ადრიანს დავადე.
- გითხარი რომ საოცრება ხარ? - მეკითხება
- არა. შეგიძლია ეხლა მითხრა - ვუცინი და ქვედა ტუჩზე ვკოცნი
- შენ საოცრება ხარ ალისა! - ხმამაღლა ამბობს რაზეც ვკისკისებ და მის ბაგეებს ვნებიანად ვიპყრობ.

***
ლაბორატორიიდან ახალ დაბრუნებული რონალდი, სისხლის დიდ პაკეტს ცლის და მისაღებში ჯდება. რამოდენიმე წუთში სოფია და სფიქსი მოდიან შემდეგ კი კისკისის შედიან სახლში ალისა და ადრიანი.
- ალისა - ეძახის რონალდი და მისი კაბინეტისკენ მიუთითებს შესვლას.
- რაიმე მოხდა? - ეკითხება კაბინეტში ალისა რონალდის სახის დანახვისას
- ალბათ გაიგე რომ ლაბორატორიაში ვიყავი, ტყვია შევისწავლე.
- და რა გაარკვიეთ?
- მასში შენი სისხლია, შენი დეენემი.
- ეს როგორ?
- ვიღაცამ სისხლი აგიღო, შემდეგ კი ტყვიის გაკეთებისას ძალიან ცოტა შეურია.
- ეს ვის უნდა გაეკეთებინა? ჩემი სისხლი საიდან ექნებოდა?
- ეს უკვე არ ვიცი, მაგრამ გაქტი სახეზეა, ნიკი მალე ვიპოვეთ და ტყვია ამოვუღეთ ესე რომ არ ყოფილიყო მოკვდებიდა, ტყვია ორგანიზნს მოუწამლავდა.
- მამაჩემი. - ამბობს ალისა
- რა?
- ეს მამაჩემმა გააკეთა, სისხლი მან ამიღო წლების წინ.
- რას ამბობ? - გაკვირვებული უყურებს რონალდი
- მამაჩემი უნდა ვნახო, დღესვე.