თავი სიზმარში მეგონა, ისე სწრაფად მოვიდა და გაქრა რომ ნორმალური ადამიანი ვერც კი დაიჯერებდა...
თუმცა დამიტოვა ერთადერთი ფაქტი იმისა რომ აქ იყო, მისი სურნელი... რომელნაც მთლიანად მშთანთა.
დღეები-დღეებს მისდევდა, მე კი გადაწყვეტილება მიღებული ამ მქონდა. განა შეიძლება ადამინი ამხელა დილემის წინაშე დააყენო? როგორმე მომეკლა ნოჰამი და გადამერჩინა პლანეტა, რომელიც წყვდიადმა მოიცვა თუ ვყოფილიყავი მასთან, უსასრულოდ. ჯერ ჩემს გრძნობებში უნდა გავრკვეულიყავი, ეს ყველაფერი ლოგიკურად მიმაჩნდა. მე ხომ მას არც კი ვიცნობდი, ზოგადად ჩემს გარშემო მყოფ ადამიანებს არ ვიცნობდი. ხოდა გადავწყვიტე თითვეული მათგანი გამეცნო მაგრამ, არ მინდოდა შევჩვეოდი მათ. მათი დაკარგვა შემდეგ უფრო გამიჭირდებოდა...
ოთახში ვიჯექი როდესაც ლოლა შემოვიდა, ტოსტებით და ფორთოხლის წვენით.
- ვიცი გიყვარს, ფორთოხლის წვენი - მიღიმის და გვერდით მიჯდება
- მადლობა - ვართმევ - ლოლა, შეიძლება რაღაც გკითხო?
- რაც გინდა.
- როგორ გახდი ვამპირი? - შეშმუშნა, უხერხულ მდგომარებაში ჩავარდი - თუ გინდა არ მითხრა, არ მეწყინა მართლა.
- არა, გეტყვი. ოცდაორი წლის ვიყავი, სიცოცხლით სავსე. მინდოდა ყველა ქვეყანა შემომევლო და მათ ტრადიციებს გავცნობოდი. დედა ჩემს მშობიარობას გადაყვა, ასე რომ მხოლოდ მე, მამა და ორი ძმა ვიყავით სახლში, მამა მხიარული იყო. ყოველთვის ახერხებდა სახლში, მხიარული გარემო ყოფილიყო. წვიმიანი დღე იყო, ჩემი დაბადების დღე როდესაც მე გავჩნდი და დედაჩემი დაიღუპა. სასაფლაოდან ნამტირალები მოვდიოდი როდესაც ავარიაში მოვყევი, მოვკდი. თითქმის, მძღოლი რომელიც დამეჯახა, გაიქცა. ტკივილისგან გათიშული გული ფეთქვას ვეღარ აგრძელებდა, ბევრი ტრავმა მივიღე. მაშინ კი რონალდმა მიპოვა... ვკვდებოდი და მანაც გადაწყვიტა მოვექციე.
- როგორ? - გამიკვირდა.
- მე არაფერი მახსოვს, რამოდენიმე წამი გული გამიჩერდა, რინალდმა კი უბრალოდ ცადა და გამუვიდა კიდეც.
- შენი ოჯახი? - დავინტერესდი
- დაკარგულად გამომაცხადეს. მამაჩემს ახალ გარდაქმნილი ვერ ვნახავდი, მაშინ ძალიან ცუდად ვიყავი, ყოველ წამს სისხლი მინდოდა თან ვერ ვაანალიზებდი რა არსება ვიყავი. რონალდს არ ველაპარაკებოდი და გიჟივით დავდიოდი ოთახში. ესეთ მდგომარეობაში სამმა თვემ განვლო, მამაჩემს და ჩემს ძმებს ესეთი თეთრი სახით თან სამი თვის შემდეგ ვერ დავუბრუნდებოდი, თან მე ხომ არ ვბერდები... ერთი სიტყვით ჩემი ოჯახი მე მგლოვობდა, დიდი ხანი... ეხლა ასსამოცი წლის ვარ.
- ნანაობ? ნანობ რომ რონალდმა გადაგარჩინა?
- არა, არ ვნანობ. თავიდან კი როდესაც ჩემი ძვირფასი ადამინების სიკვდილს შორიდან ვიყურებდი... მაგრამ მივხვდი რომ მარადიული სიცოცხლე ეს სასწაულია... ამას ყველა თუ არა ადამინების სამოცი პროცენტი ოცნებობს.
- და ამდენი ხანი რონალდის საძმოში ხარ?
- კი, არც მინდა წასვლა და არც არასდროს მდომებია. თავიდან მე სოფია სფიქსი და რონალდი ვიყავით. შემდეგ ადრიანი და ნიკი.
- ნიკს რა მოუვიდა?
- ნიკის მამა ვამპირი იყო, რონალდის ახლო მეგობარი. ნოჰამმა მამაც მოუკლა და დედაც რადგან მამამისი საბჭოში დიდი პრიორიტეტით სარგებლობდა. ნიკი რონალდმა შეიფარა და ზდასრული ასაკის მიღწევის შემდეგ გადააქცია.
- ნოჰამმა? მან მოუკლა მშობლები? - ყელში გაჩხერილი ბურთი გადავყლაპე
- ჰო ალისა, ის თუ ჩვენამდე მოვა,ჩვენც მოგვკლავს.
- სოფია და სფიქრსი? - ამ წყვილის ამბავი ყოველთვის, ყველაზე მეტად მაინტერესებდა.
- ეს მათი სურვილით მოხდა, მათ ვამპირობა უნდოდათ...
- ეგ როგორ? - გაკვირვებულმა ვკითხე
- საბჭოს ყავს ადამიანები რომლებმაც იციან ჩვენს შესახებ. უბრალოდ სისხლს აწვდიან, სოფია და სფიქსიც ამ სიაში შედიოდნენ. ბოლოს კი რამოდენიმე ხნიანი თანამშრომლობის შემდეგ, საბჭომ მათი სურვილი დააკმაყოფილა.
- ასეთი შემთხვევა ბევრია?
- გააჩნია ადამიანს, საბჭო გულდასმით შეისწავლის თითვეულ მათგანს.
- ესეიგი ადამიანობაშიც ერთად იყვნენ?
- ასეა. რონალდზე თუ გაინტერესებს,არვიცი. ამაზე არასდროს უსაუბრია და ჩვენც არასდროს ვეკითხებით
- რატომ?
- ის ხუთასი წლის ვამპირია ან მეტი თუმცა არ აქვს ძალა მის დაბერებას როგორც ნიჰამი აკეთებს ისე შეუშალოს ხელი... როგორ ხედავ ჩველებრივი ადამიანის ორმოცდაათი წლის შეხედულება აქვს.
- და ნოჰამი რას აკეთებს იმისთვის რომ არ დაბერდეს?
- მას უდიდესი ძალა აქვს ამისთვის.
მე და ლოლა კიდევ დიდ ხანს ვსაუბრობდით, ბოლოს დაღლილობა მომერია და ჩამთვლიმა, ცოტა ხანში ვიგრძენი როგორ მიმიწვა გვერდით ადრიანი, თუმცა არანაირი შეგრძნება არ მქონია, უბრალოდ ძილი განვაგრძე.

მხოლოდ ცხრა დღე დამრჩა.
ცხრა დღე რათა გადამეწყვიტაა ისეთი რამ რასაც ვერასდროს ვიფიქრებდი, ვერ წარმოვიდგენდი რომ ადამიანების სიცოცხლე ჩემს თავზე უნდა ამეღო. ჩემზე არავინ ფიქრობდა, სრულებით არავინ. გავიგონე როგორ ელაპარაკებოდა სოფია, რინალდს. ის უმტკიცებდა რომ მე არ შემეძლო გონივრული გადაწვეტულების მიღება, მე ნოჰამი უნდა მომეკლა და ეს ყველაზე გონივრული საქციები იქნებოდა.
ამ დროს კი, დედამიწა იცვლებოდა. დაბნელების გამო საგიჟე გახდა ყველაფერი, ქვეყნების პირველი პირები კი ვერაფერს აკეთებდნენ ხალხის დასამშივდებლად.
ადრიანი გამუდმებით ცდილობდა ჩემს გამხიარულებას.
- ღამითაც ლამაზია არა? - მეუბნება როდესაც გვირიელბიან მინდორს მივუყვებით
- ძალიან, ის ერთადერთი ყვავილია რომელიც მიყვარს.
- მოიცა სხვა ყვავილები? - ეცინება
- არა, არ მიყვარს ყვავილები.
- და მე? - მაჩერებს და ჩემს წინ დგება.
- რა შენ?
- მე გიყვარვარ? - მისგან ჯერ ამ შეკითხვას არ მოველოდი, დავიბენი
- ადრიან... - მიყურებდა არც იღებდა ხმას.
- მეტყვი რა ხდება? - აღელვებული ხმით მეკითხება, ვიძაბები.
- რა ხდება? რა არ ხდება?! ნუთუ ვერ ხვდები რამოდენა ტვირთს ვატარებ?
- ვიცი მესმის ალისა მაგრამ მე ჩვენზე ვლაპარაკობ.
- ჩვენზე? - ოხეშად მომხვდა ყურში სიტყვა
- ალისა შენ შეიცვალე, რა მოხდა?
- მე, მე - დანაშაულის შეგრძნება მახრჩობდა ყველაფრის გახსენებისას
- რა შენ ალისა?
- მე არ მიყვარხარ. - თვალებ მოჭუტული მიყურებს, შემდეგ რამიდენიმე ნაბიჯს უკან დგამს
- არ გიყვარვარ? - მიმეირებს.
- არა, ადრიან არ შემიძლია. გულს ვერ ვუბრძანებ! - მანქნის გასაღებს შარვლის ჯიბიდან იღებს და მაწვდის
- აიღე, მე ჩემით მოვალ.
- ადრიაან! - მაგრამ უკვე შორსაა, ვერ გამიგო, მანაც ვერ გამიგო.
სახლში მისულს არავინ დამხვდა, გამიკვირდა მაგრამ პატარა ფურცელზე დაწერილი წერილი დამხვდა, საბჭოს კრება დაუნიშნია და იქ ყოფილნან.
ბოლთას ვცემდი, ადრიანზე ვღელავდი თუმცა აზრი არ ჰქონდა ეხლა მასთან ლაპარაკს.
ქუჩაში გავედი, არ ვიცი რატომ მაგრამ მისი ნახვა მინდოდა. ბევრი გაუცემელი კითხვის გამო ალბათ... რა დაემრთა შელიას, ალისას მოკვლის შემდეგ?
ორი საათი დავდიოდი თუმცა ის არსად ჩანდა...
ბოლოს სახლში წასვლა გადავწყვიტე, შუქები აენთოთ ესეიგი მოვიდნენ. ნაბიჯს მოვუმატე, კარებთან მისულს კი მათი ლაპარაკი მომესმა, ადგილზე გავიყინე.
- მისი მოკვლა? ამდენი წლის შემდეგ? - ამბობს სფიქსი
- ისინი ამბობენ რომ თუ ალისას მოვკლავთ, ნოჰამი ცოტა ხნით გადაიტანს ყურადღებას ამაზე. ამ დროს კი ჩვენ შევუტევთო. - პასუხობს რონალდი და ვგრძნობ როგორ უთრთის ხმა.
- მას ასე ვერ გავიმეტებთ - ლოლა ხმამაღლა პასუხობს
- ჩვენ საბჭოს ვერ შევეწინააღმდეგებით და სხვა გზა არ გვაქვს. - სოფიას სიტყვრებზე თვალები ცრემლებით მისველდება
- სოფია მართალია, ჩვენ უძლურები ვართ.
უკან გამოვბრუნდი და მთელი ძალით გავიქეცი, მძულდა ყველა! ამ ქვეყნად არავის ვადარდებდი, არავის აინტერესებდა ვიცოცხლებდი თუ არა.
ოც წუთიანი სირბილის შემდეგ, ცვრიან მინდორზე მოვიკეცე. ჩემს წინ ვიღაც იგივე პოზაში დაჯდა და ხელი თმაზე ჩამომისვლა.
ნოჰამი.