გამარჯობა,მე მერედიტ ბრუქსი ვარ,ჩიკაგოდან.მიყვარს მარწყვის ნაყინი და ჩებურეკი,უკვე 72 წელია ვცხოვრობ,მინდა ჩემი სიყვარულის ისტორია გიამბოთ,სიყვარულის რომელიც წლებია ცხოვრებას მილამაზებს.

1947 წელის 17 იანვარი,საავადმყოფო Mercy,ახლოს ჩიკაგოსთან


09:00 AM

-ექიმო,ყველაფერი რიგზეა?
-ინფორმაციას შეგატყობინებთ,მშობიარობის დასრულების შემდეგ,
გთხოვთ დამშვიდდით,ჩვენ ყველაფერს ვაკეთებთ რომ დედაც და ბავშვიც გადავარჩინოთ უბარლოდ შეინარჩუნეთ სიმშვიდე.
-მე პატარა მერედიტის მამა ვარ, ხომ ხვდებით პირველი შვილია და ძალიან ვნერვულობ,მითხრეს რომ რებეკას მსგავსად,ნაადრევად მშობიარობს ერთი ქალი...
-დიახ ბატონო,მაგრამ ჩვენ ორივე ორსულის მდგომარეობას ვაკონტროლებთ,არ ინერვიულოთ რაც შეგვიძლია ყველაფერს გავაკეთებთ.
-მადლობა უღრმესი.


-იქემო ბერმენ,რას ფიქრობთ გაგვირთულდება ორივე ორსულის ნაადრევად მშობიარობა?
-ექთანო,ვიცი რომ რთული საათები გველოდება წინ და რა თქმა უნდა გაგვიჭირდება, მაგრამ იმედი მაქვს ყველაფერი წარმატებით დასრულდება.
-ვიმედოვნებ.

13:00 AM

-ექიმო,ოპერაცია დასრულად? მე პატარა ბიჭის მამა ვარ? როგორ არის? უკვე დაიბადა?
მითხარით რომ ყველაფერი რიგზეა?!
-დამშვიდდით,ყველაფერი რიგზეა დედაც და ბავშვიც კარგად არიან შეგიძლიათ ნახოთ,გილოცავთ.
-უღმესი მადლობა,მეორე ორსულთანაც იმედია ყველაფერი რიგზეა?
-როგორც თქვენი ასევე იმ ოჯახის ბავშვის ზუსტად 12:15 AM წუთზე გაჩნდა მაგრამ სამწუხაროდ დედა ვერ გადავარჩინეთ.


ჩემი დაბადება ცხოვრების საშინელი დღედ იქცა,დღე როდესაც ერთი ადამიანი დავკარგე და მეორე ვიპოვე,როცა ერთი სიყვარული დავკარგე და მეორე ვიპოვე.

მე და ეთანი ზუსტად ერთი და იგივე სადავდმყოფოში ზუსტად 12:15 წუთზე მოვევლინეთ ამ ქვეყანას,ამ დღის შემდეგ მამა ყოველ 17 იანვარს,ჩემს დაბადების დღეზე მიყვებოდა ჩემი და ეთანის დაბადების შესახებ,მიუხედავად იმისა რომ ერთმანეთს არ ვიცნობდით,იმ დღის შემდეგ არასდროს გვინახავს ერთმანეთი.
18 წლამდე მასზე მხოლოდ ის ვიცოდი რომ ერთ დღეს გავჩნდით ორივე ნაადრევად და ორივეს 1 კვირის განმავლობაში,ერთმანეთის მახლობლად ინკუპატორებში გვეძინა,ერთ კვირაზე მეტი მხოლოდ ერთმანეთის სუნთქვა გვესმოდა.
სულ ვფიქრობ,ეთანმა იცის თუ არა ჩვენი დამთხვევის შესახებ,მაგრამ არამგონია...

1965 წელი,ჩიკაგო

-გილოცავ მერედიტ,საყვარელო,ვიცოდი რომ ჩააბარებდი,საუკეთესო ხარ!
ძალიან მიყვარხარ!

(მეც აღელვებულმა მისი დამშვიდება ვცადე და ვუთხარი)

-მამა,ნუ ტირი,უღრმესი მადლობა რომ არა შენ ვერაფერს მივაღწევდი,მადლობა რომ მიუხედავად ყველაფერისა მთელი ცხოვრებაა ჩემს გვერდით ხარ,ამას არასდროს დაგივიწყებ,მეც ძალიან მიყვარხარ!

-მადლობა რომ გაჩნდი!

მამა ძალიან აღელვებული იყო,რა თქმა უნდა მეც.
ინგლისის ერთერთ ყველაზე დიდ უნივერსიტეტში ჩავირიცხე,მამას კი უნდოდა რომ ჩიკაგოდან შორს ვყოფილიყავით,რადგან 18 წელის განმავლობაში ირგვლივ ყველაფერი დედას ახსენებდა ამის გაკეთება აქამდეც გვინდოდა მაგრამ ვერ მოვახერხეთ,ფინანსური პრობლემების გამო.
დღევანდელი დღე ჩვენთვის ძალიან ემოციური იყო.