ღარიბი გოგოს მდიდრული ისტორია
---------------------- ღამის ათი საათია ჩემთვის ნელა და წყნარად მოვუყვები პლეხანოვს.. ვფიქრობ ცხოვრებაზე რატო გავჩნდი? რა მინდოდა? რა მინდა? ან რა მენდომება? სულ რაღაც 17 წლის ვარ და ვფიქრობ, რომ ცხოვრებაში უკვე ბევრი რამ ვნახე.. ნარკომანი და პათოლოგი მამა.. რომელიც ყოველ დღე, სრულიად უმიზეზოდ ურტყამს დედაჩემს და თუ ძალიან ჩავერიე მათ საქმეში ჩემზეც გადმოდის, ხოლო ყველაზე ბოლოს, ყველაზე უმიზეზო ადამიანზე გადადის... ჩემ ოთხი წლის დაზე, რომელმაც ჯერ ისიც ვერ გაარკვია თუ რატომ გვირტყამს მამა ყოველ საღამოს... ეხლაც დარწმუნებული ვარ დედაჩემი, რომელიმე კუთხეში ზის მოკუნტული და იმ დღეს წყევლის როცა მამაჩემი გაიცნო.. ამაზე მამა უფრო ბრაზდება და დედას უფრო მეტს ურტყამს, ამას ჩემი დის გამწარებული ტირილი მოყვება და შემდეგ მასზე გადადის.. მეზიზღება!!!!! მამაჩემა ყველა კაცი შემაძულა!!! მარიტა ჩიგოგიძე.. 17 წლის.. მაღალი, გამხდარი, გრძელი წაბლისფერი თმით და ამავე ფერის თვალებით... პატარა, წითელი ტუჩებით და პტარა კურნოსა ცხვირით.. სადარბაზოსაც მივუახლოვდი.. საიდანაც გარკვევით ისმოდა მამაჩემის ლანძღვა გინება და დედაჩემის ტირილი.. მეზობლრბს უკვე რეაქცია აღარ აქვთ.. 10 წელია ეს სცენა ყოველ საღამოს გრძელდება.. რამდენჯერ დედა სახლიდან წამოვიდა მშობლებმა იმდენი უკან მიაბრუნეს, შენი და შენი შვილების რჩენის თავი არ გვაქვსო.. ძალიან შეძლებული ოჯახი გვქონდა, მამას საკუთარი ბიზნესი ჰქონდა, თუმცა ვლების გამო ნელ-ნელა უკუსვლა დაიწყო საქმემ, რასაც თემურის (მამაჩემის) გალოთება და ნარკომანობაოჰყვა.. კარები შევაღე და ზუსტად ის სცენა დამხვდა რაც ცოტა ხნის წინ აღვწერე... -სად დაეთრევი გოგო ამ შუაღამეს? -აქედან რაც შეიძლება შორს... პასუხი მივუგდე და ოთახში შევედი ბარგის ჩასალაგებლად, ამ სახლში გამჩერებელი ერთი წუთითაც არ ვიყავი... ხუთ წუთში ყველაფერი მზად მქონდა, მისაღებში გავედი და ელენიკო (ჩემი და) ხელში ავიყვანე, ქურათუკი მოვაცვი, ფეხზეც ჩავაცვი და კარებთან დავდექით.. -დედა ბარგი ჩაალაგე მივდივართ.. -რას ნიშნავს მივდივართ შვილო... -იმას რომ იქნები თავისუფალი და არ მოგიწევს ყოველ საღამოს თემურის სცენების ნახვა... -კი მაგრამ.. -არანაირი მაგრამ მაკა! ან მოდიხარ ან მარტო მე და ელენიკო მივდივართ.. ვერ დავტოვებ ბავშვს აქ... მაკა უკან მოუხედავად შევიდა ოთახში, ხუთ წუთში კი ბარგით ხელში გამოჩნდა.. -თქვენ რა მართლა მიდიხართ? -კი მივდივართ.... ერთი წამიაც არ ვაპირებთ აქ დარჩენას... კარები გამოვიჯახუნეთ და ერთგვარი შვება ვიგრძენი, თუმცა ამაზე დიდი პრობლეა დამემატა სად გავათენოთ ღამე? საფულეს ჩავხედე ბოლო ხუთ ლარიანი მედო, ტაქსი გავაჩერე და მისამართი ვუკარნახე... ცოტახანში შენობასთან ვიყავით.. ზანტად ავიარეთ ცხრა სართულინდა ნაცნობ კარებზე დავაკაკუნეთ -ისევ? -საბოლოოდ... -შემოდით.... -გთხოვ დეიდა.. აი მაქსიმუმ ერთი თვე... ხვალვე დავიწყებ სამსახურის მოძებნას... -მარიტა! რამდენ ხანსაც გინდათ იმდენხანს დარჩით.. -მადლობა დეიდა... ოთახში ავიყვან დედას და ელენიკოს და მერე მოგიყვები.. ნახევრად მიძინებული ელენიკო ოთახში ავიყვანე და ლოგინში ჩავაწვინე.. -მალიტა, მამაშთან ჭავალთ? -ელენიკო... დაიძინე.. -მარიტა, მადლობა შვილო... -დაიძინე დედა! ხვალ ვილაპარაკოთ... -მარიტა! ჩემი ძლიერი გოგო... მხოლოდ ჩვიდმეტი წლის ხარ და ამხელა დარტყმა გადაიტანე... სკოლა მიატოვე.. მეგობარი ძლივს შეინარჩუნე.. ყველამ მიგატოვა.... -დეი გთხოვ... წავალ დავწვები გადავიღალე... -მიდი საყვარელო... ხვალ რთული დღე გაქვს... დღევანდელი დღე თავიდან არ ამომდიოდა, დავწექი, თუმცა ფიქრები მაინც თავისას შვებოდა... არ მავიწყდებოდა მამაჩემის გაგიჟებული სახე, დედაჩემია აწითლებული ლოყები და ელენიკოს ჩაწითლებული თვალები... სამსახური... რა ჯანდაბა უნდა ვქნა? ვინ მიმიღებს მე სამუშაოდ?! სკოლა ნორმალურად დამთავრებული არ მაქვს და მითუმეტეს "ბავშვი" ვარ... იქნებ მოახლედ მაინც სადმე, მაგრამ ეხლა ისეთი დროა ინგლისური თუ არ იცი მოახლედაც არ აგიყვანენ... ხუმრობა იქით იყოს, სერიოზულად დავფიქრდი იქნებ სადმე დამლაგებლად მაინც მეშოვა სამსახური, რომ ქირა მაინც გადამეხადა.. "ჩემი ახლობლის მეზობელი ეძებს მოახლეს, ხელფასი თვეში 600 ლარი.." თავში უცებ ლიზიკოს (ჩემი დაქალი) სიტყვები ამომიტივტივდა.. საათს დავხედე ღამის საათი იყო... ტელეფონი უკან დავდბრუნე და გადავწყვიტე ხვალვე წავსულიყავი გასაუბრებაზე... დილით მეგონა მშვიდად დავიძინებდი, თუმცა ისევ ხმაური, ჩხუბი... კიდევ კარგი ეს ყველაფერი ქუჩიდან მოდიოდა და არა სახლიდან... ფანჯარაში გავიხედე და ოთხი "აყლაყი" დიდი სიყვარულით იკითხავდნენ თავიანთ დედებს... თავი მომაბეზრებლად გავაქნიე და ლოგინში შეწოლა დავაპირე, როცა ოთახში ელენიკო შემოვარდა -აუ მალიტა.. ადე ლა.. -ელენიკო ცოტახანიც რა გთხოვ.. -დედამ ადგეშო -კაი მოვდივარ.. მოკლე საღამურებზე ხალათი მოვიცვი და სამზარეულოში გავედით... მაკა უღიმღამოდ "ქექავდა" საჭმელს... აშკარად უხასიათოდ იყო... -დედა რა გჭირს? -არაფერი რა უნდა მჭირდეს?! -მაკა!!! -მარიტა გთხოვ!!! საჭმელს თავი მივანებე და ოთახში ავედი გამოსაცვლელად... მუქი დახეული ჯინსი, შავი ზედა და კედები ჩავიცვი ტელეფონი ავიღე და ქვევით ჩავედი... -სად მიდიხარ? -სამსახურის მოსაძემნად დედა რაღაცა მითხრა, თუმცა კარები გამოვიხურე და აღარაფერი გამიგია.. -ლიზიკო როგორ ხარ? -კარგად მარიტ შენ? -არამიშავს შეგიძლია შევხვდეთ? -კი მოდი ჩვენ კაფეში იქ ვართ.. -"თ"? 10 წუთში მოვალ.. -ხო.. მიდი გელოდები... რადგან "თ" ესეიგი მის "სატრფოსთან" ერთადაა.. ჩემ ფიქრებზე ჩამეღიმა.. მალევე მივედი კაფეში, ნუ ლიზიკოს მოძებნა არც გამჭირვებია, ტრადიციულ ადგილას იჯდა.. -გამარჯობათ.. -პრივეტ მარიტ, გაიცანი ეს ბექაა... ბექა ეს ჩემი დაქალი და დაქალზე მეტი მარიტაა.. -სასიამოვნოა მარიტა.. -ჩემთვისაც ზრდილობის ნიშნად გავუღიმე და გამოწვდილ ხელს, ჩემი ხელი შევაგებე... დიდხანს ვიცინეთ, თუმცა მერე ჩემი პრობლემა გამახსენდა და მალევე მოვიღუშე... -რა ხდება მარიტა? -...... -აღარ გინდა მოყოლა, მივხვდი... -საბოლოოა ლიზიკო... შენი დახმარება მჭირდება... გახსოვს მაშინ, რომ მითხარი -კი კი... დღესვე წავიდეთ, გადავიხადოთ ანგარიში და ბექა გაგვიყვანს... ---ლიზიკო--- მე და ბექა კაფეში ვისხედით, როცა უცებ ტელეფონმა დამირეკა, მარიტას სახელი რომ დაფიქსირდა გახარებულმა ვუპასუხე, თუმცა ღიმილი სახეზე შემახმა, როცა მისი მოწყენი ხმა გავიგე... რაღაცეები ვიეჭვე თუმცა ბოლომდე მაინც ვერ დავუშვი, რომ ნამდვილად წამოვიდა მამამისისგან... ჩვენთან მოსული ცოტა ხასიათზე დადგა, თუმცა მაინც მალევე მოიწყინა... მივხვდი რაშიც იყო საქმე, ამას მისი სამსახურის გახსენებაც დაემატა და მარიტამ უფრო მოიწყინა... თანხა გადავიხადეთ და ბექამ დანიშნულების ადგილამდე მიგვიყვანა... -ნუ ნერვიულობ მარიტა.. ყველაფეტი კარგად იქნება.. ---მარიტა--- გზაში საშინლად ვნერვიულობდი, რაც თვალთახედვიდან არ გამოპარვა.. -ნუ ნერვიულობ მარიტა... ყველაფერი კარგად იქნება.. მხოლოდ გავუღიმე და ხელების სრესა განვაგრძე... მალევე გავრჩერდით დიდი სამსართულიანი სახლის წინ... -მარიტ ჩვენ აქ დავრჩებით.. შენ შედი... -კი მაგრამ -მარიტა!!! -კაი ხო... დაბღვერილი შევედი ეზოში... კარებზე დავაკაკუნე და ველოდებოდი როდი გმიღებდნენ... სიბრაზე სულ გადამავიწყდა, როცა კარები საშუალო სიმაღლის, სანდო ღიმილიანმა ქალმა გამიღო.. - გამარჯობათ ქალბატონო, მითხრეს რომ დამლაგებელს ეძებდით.. -აა დიახ შვილო შემოდი -მადლობა -ესეთი ახალგაზრდა გოგო ასეთ სამსახურზე რატომ დათანხმდით.. -ოჯახური პრობლემების გამო იძულებული გავხდი დედა და და ვარჩინო.. -კარგი შვილო პირობებს გაგაცნობ... მოკლედ კვირაში 5 დღე იმუშავებ, შაბათ-კვირას დაისვენებ.. გევალება მთელი სახლის დალაგება და ხო სად ცხოვრობ? -ამ წუთში საბურთალოზე -საბურთალოდან აქამდე მოსვლა რთულია, ამიტომთუ გაწყობს შეგიძლია ეს ხუთი დღე აქ იცხოვრო თუ რათქმაუნდა შენი სურვილია.... თანხას რაც შეეხება თვეში 600 ლარი გექნება დანარჩენი გამომუშავებაზე და კიდე მყავს ორი "გადარეული" შვილი.. ტყუპი ბიჭები. ალექსანდრე და გიორგი... გაწყობს? -ქალბატონო -მანანა შვილო... უბრალოდ მანანა ქალბატონო არ გინდა -კარგით მანანა დეიდა... კი ყველა პირობა მაწყობს... დიდად ხო არ შეგაწუხებთ ხუთი დღე დილიდან საღამომდე აქ რომ ვიქნები? -არ შვილო პირიქით.. მარტო მე და ჩემი შვილები ცხოვრობთ, მიჭირს მარტო ყველაფრის გაკეთება დალაფება საჭმლის მომზადება და ასე შემდეგ.. ამიტომ მჭირდება დახმარე... -დიდი სიამოვნებით ვიმუშავებ მანანა დეიდა... -კარგი შვილო ხვალე სამშაბათია მაგრამ არაუშავს მოდი ... -კარგით მანანა დეიდა ნახვამდის.. -ნახვამდის შვილო... გარეთ გახარებული გამოვვარდი.. მანქანაში ჩავჯექი თუ არა ყველაფერუ მოვუყევი -ვაიმე რა მაგარაია მარიტააა გილოცავ.. ხლში გახარებული შევვარდი.. სათითაოდ მოვეხვიე ყველას დავუკოცნე ლოყები.. -რა ხდება მარიტა? რა გიხარია ესე ძალიან? -სამსახური დავიწყე დე.... -გილოცავ შვილო, სად დაიწყე დე? -დამლგებლად ერთ-ერთ სახლში, ორშაბათიდან პარაკსევამდე ვმუშაობ და ეს დღეები იქ ვიცხოვრებ ხელფასი 600 ლარია.. -გამორიცხულია! -რაა? -გამორიცხულია! იქ არ იმუშავებ, მითუმეტეს დამლაგებლად და ვიღაცის სახლში არ იცხოვრებ!!! -არა! მე მივდივარ და იქ ვიმუშავებ! ეს ყველაზე მსუბუქია რისი გაკეთებაც შემიძლია... -მარიტა! დახურულია ეს თემა! შენ იქ არ იმუშავებ! -არა დედა! პირიქით მე იქ წავალ და დიდი სიამოვნებით ვიმუშავებ! დახურულია ეს თემა! სამზარეულოდან გაგიჟებული გამოვედი და ეგრევე ოთახში შევედი.. რამდენიმე ხელი ტანსაცმელი და პირადი ნივთები ავიღე.. ზურგჩანთაში ჩავაწყე და იქვე კარებთან დავდე... ამ წუთში საუკეთესო საშუალება გონზე მოსასვლელად ცხელი აბაზანააა.. რამდენხანს ვიდექი ცხელი წყლის ქვეშ არ ვიცი, გონზ მხოლოდ ტელეფონის გაბმულმა ზარმა მომიყვანა, ეკრანს რომ დავხედე ლიზიკო იყო -ხო ლიზ -აუ მარიტ.. გამო რა ჩემთან და ხვალე მანქანით გაგიყვან სამსახურში.. -კაი გავემზადები და გამოვალ.. კარადიდან მუხლს კარგად აცილებული მოკლე შავი კაბა ჩავიცვი, ზემოდან თეთრი ზედა წარწერით "music my life", კედები, თმები გავიშალე და ნაქსოვი შავი ჟაკეტი მოვიცვი.. ჩანთა ავიღე და ქვევით ჩავედი... -საით? -ლიზიკოსთან მაკა... ამაღამ იქ დავრჩები, ხვალე კი პირდაპირ სამსახურში წავალ.. -მემგონი ვილაპარაკეთ ამაზე.. -მემგონი მე გითხარი რომ ვიმუშავებ... კარები გაბრაზებულმა გამოვიხურე და კიბეებზე დავეშვი.... გზაში მივდიოდი თან Sam Smith- Stay With Meს ვუსმენდი და თან ჩემ ცხოვრებაზე ვფიქრობდი.... რად მაქცია?... რა ვიყავი და რა ვარ ეხლა?! ადრე დედას ერთ სიტყვასაც ვერ შევუბრუნებდი... ეხლა? ეხლა 17 წლის ლაწირაკმა დედას უნდა ვასწავლო ცხოვრება... ალბათ მე რომ არა დედა ეხლა ისევ ისეთ შიშში იქნებოდა, როგორშიც ადრე იყო... გულის ფანცქალით დაელოდებოდა საღამოს 9 საათს, როცა მამა სახლში გლეშილი მთვრალი მოვიდოდა და ხელების ქნევას დაიწყებდა.. ამაზრზზენია ეს ყოველივე... კაცის დანახვა აღარ მოგინდება ადამიანს არასდროა.... ფიქრი მანქანის მკვეთრმა დამუხრუჭებამ შემაწყვეტია... თავი მოვატრიალე და აღმოჩნდა, რომ ქუჩაზე გადავდიოდი ისე, რომ არც კი გამიხედავს... მანქანა ზუსტად ფეხების წინ გაჩერდა იქიდან კი ძალიან... არა სასტიკად სიმპატიურზე სიმპატიური ბიჭი გადმოვიდა... მაღალი, შავგვრემანი, ყავისფერი თვალებით... აი საშინლად სიმპატიური ბიჭი... ოდნავი წვერი სასწაულას უხდებოდა... აი ნამდვილი 21 საუკუნის, ყველაზე მაგარი "ლამბერსექსუალი" ბიჭი.... -სიარულის დროს წინ რომ იყურო ურიგო არ იქნება... ხმაა?? აი სასწაული... ბოხი... რომელიც საშინლად უხდებოდა მის აღნაგობას... - უკაცრავად... თავი დავხარე და ისე გავაგრძელრ გზა... სანამ თვალს არ მივეფარე ვგრძნობდი მის მწველ მზერას, რომელიც საშინლად მიშლიდა ნერვებს მიშლიდა.... -მარიტა!! მარიტა!!! აიღე ხელი ზარიდან გავაღე უკვე.. თავი დაფეთებულმა ავწიე, ვერ გავაანალიზე როგორ მოვედი ლიზიკოს სახლამდე.. -აუ ბოდიში.... -შემოდი... რა გჭირს?? სავარძელში მკვდარივით, რომ ჩავესვენე მერე მკითხა ლიზიკომ... უი ხო ლიზიკო ჩემზე 2 წლით დიდია და მარტო ცხოვრობს... -რა უნდა მჭირდეს? მისკენ არ შევბრუნებულვარ ისე გავეცი პასუხი.. -ადექი მივდივართ!!! -ბატონო?! -აეგდე მივდივართ! ნუ ნერვიულობ ხვალე სამსახურში არ დაგაგვიანდება!! -დამაგვიანდება და შენი აჯობებს... 15 წუთში სახლის კარები გამოვიხურეთ და გზას გავუყევით.. გზაში ლიზიკო რაღაც კლუბების სახელებს მეუბნებოდა.. ალბათ ერთი ოცდაათამდე მითხრა, თუმცა ჩემი პასუხი ყველაზე ერთი და იგივე იყო "რ ო მ ე ლ ი ც გ ი ნ დ ა" -მარიტა!! -რომელი კლუბიც გინდა იქ წავიდეთ, ხო იცი არა ეგეთებში ვერ ვერკვევი.. -კაი ხო აქვეა ძალიან მაგარი კლუბია აქვე და იქ მივიდეთ... თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნი და უკან მვყევი... შესვლისთანავე იგრძნობოდა ალკოჰოლის, თამბაქოსა და კიდევ ბევრი უსიამოვნო, სასიამოვნო თუ ნაკლებად სასიამოვნო სურნელი.. ხმამაღალმა სიმღერამ, შემიბყრო.. ლიზიკოსთვის რამე რომ მეთქვა ბოლო ხმაზე ვყვიროდი... -მარიტა.. წამოდი დავლიოთ.. -ხომ გთხოვე.... -ცოტა... -მძულხარ!!! -მეც ვგიჟდები შენზე სიცოცხლე!! ლიზიკო ბარისკენ წავიდა და ცოტახანში რამდენიმე ჭიქა არყით დაბრუნდა... ერთს მეორე მოყვა, მეორეს მესამე მესამეს მეოთხე, მეხუთე და ასე შემდეგ... კაი მთვრალი ვიყავი, როცა ლიზიკო საცეკვაოდ გავარდა, მე კი მომიწია მარტო ვყოფილიყავი... -ვიცეკვოთ ლამაზო? ბეჭზე მძიმე ხელის დადება ვიგრძენი თუ არა თავი ეგრევე მივატრიალე და თვალში, სიმპატიური მაღალი ბიჭი მომხვდა.. ბევრი ფიქრი არც დამიწყია, დვთანხმდი და საცეკვაოდ გავედი.. ნელი სიმღერა როგორ მიშლის ნერვებს!!! ჩემი ხელები აიღო და მის კისერზე "შემოაწყო", მისი ხელები კი წელზე მომხვია... ტანი ნელა ავაყოლე, რითმებს.. ცოტახანში, მისი ხელები ჩემი საჯდომისკენ მიდის რაზეც მეკეტება და ვცდილობ თავი დავაღწიო, რაც არ გამომდის.. -აღარ მინდა ცეკვა! უნდა წავიდე.. -კაი რა ლამაზო... რადროს წასვლაა გართობა ეხლა დავიწყეთ... კიდევ ერთხელ ვცადე გაბრძოლება და კვლავ უშედეგოდ... -გამიშვით უნდა წავიდე! -არა მეთქი და მოსივენე.. მისკენ უფრო ახლოს მიმწია მასთან... -მემგონი გითხრეს გამიშვიო!! უკნიდან უცნობი და ამავდროულად საშინლად ნაცნობი ხმა მომესმა.. წამებში მოვწყდი ერთს და მივეწებე მეორეს.. -კარგად ხარ? ისე აწი ცოტა გრძელი კაბა ჩაიცვი როცა კლუბში მოხვალ ყოველთვის მე ვერ ვიქნები... დღეს უკვე ორჯერ შევხვდით და გადაგარჩინე "სიკვდილს"... თავდახრილი ვიდექი და ხმას არ ვიღებდი -არაფერს მეტყვი სიჩუმე (ნუ ჩვენ შორის) მან დაარღვია და თავი ამაწევია... -მაინც რას ელი რომ ვთქვა?! -რავი "მადლობა"ს მაინც.. პირველი იმისთვის რომ მანქანით არ გაგიტანე და მეორე იმით, რომ თბილისში ყველაზე ცუდი რეპუტაციის ბიჭს შეეჩეხე და მასთან ერთად დაიწყე ცეკვა... -იცი რა არც "მადლობის" მოხდას ვაპირებ და არც "ბოდიშის"... უხეშად გავაშვბიე ხელი, რომლიც ჩემ წელზე ჰქონდა შემოხვეული... ბარბაცით მივედი მაგიდამდე და ცნობისმოყვარეობით აღსავსე ლიზიკოს თვალებს გადავაწყდი -იცი ვინ იყო ის ტიპი ვისგანაც ეხლა წამოხვედი? -არა რა იყო? -აუ რა დაკარგე ეგ არის თბილისში ყველაზე მაგარი ტიპი მოიცს რა ქვია?! ჰო.. -არ მაინტერესებს ლიზიკო სახლშუ წავიდეთ ხვალე სამსახურში ვარ წასასვლელი... ძლივს გამოვათრიე ლიზიკო ბარიდან.. სახლში რომ მივედით ღამის ოთხი საათი იყო... სამსახურში კი 9 უნდა ვიყო... გამოძინების დრო?? დაახლოებით სამ საათ ნახევარი... იმედია პირველივე დღეს არ დავაგვიანებ... სახლში მისვლისთანავე შხაპი მივიღე და ლოგინში შევწექი... წკრრრრრრრრ მაღვიძარა!!! როგორ მეზიზღება!!!! გამოვრთე და ძილი გავაგრძელე... ხელმეორედ რომ დარეკა ვიკადრე და საათს შევხედე ცხრის ნახევარი იყო... დენდარტყმულივით წამოვფრინდი ლოგინიდან, მოვწესრიგდი ჩანთას ხელი დავავლე და თავქუდმოგლეჯილი გვვარდი გარეთ... ზუსტად ათის ხუთი წუთი იყო.. კარებზე ზარი რომ დავრეკე... თვაჩაღუნული ვიდექი და ველოდი როდის გამიღებდნენ... -პირველივე დღეს დააგვიანე.. ეს სულ არ გავდა მანანა დეიდას ხმას... თავი ავწიე და გაოცებისგან პირი ღია დამრჩა რც ის იყო ნაკლებ დღეში... ტელეფონიდან თავი ამოწია და გაფართოებული თვალებით მიყურებდა -შეენ? ორივრმ ერთდროულად შევიცხადეთ და პირდაპირ თვალებში ვუყურებდით ერანეთს... არ ვიცი ჩემ თვალებში რა იკითხებოდა, თუმცა მის საშინლად ლამაზ, ყავისფერ თვალებში საშინლად დიდი ირონია ჩანდა.. -ესიგი შენ ხარ ის საყვარელი და პატარა გოგო რომელმაც ხუთი დღე ჩემთან ერთად უნდა იცხოვროს და ამავდროულად ჩემი სახლი დაალაგოს... -ეგრე გამოდის... მხრები ავიჩეჩე და ჩანთა ბეჭიდან მოვიხსენი, იმის მისახვედრად რომ შიგნით შევეშვი და მათხოვარივით კარებთან არ დავეყუდებინე... -აჰ უკაცრავად ქალბატონო... -მარიტა!!!! -მაშინ აჰ უკაცრავად მარიტა! შემოდი.. ირონიული ღიმილი ავიკარი სახეზე და ისე შევედი სახლში... მანა დეიდას ვეძებდი თუმცა ვერსად ვიპოვე... -ნელა თვალები არ გადმოგივარდეს... დედა სახლში არაა ბაზარშია.. რომ მოვა დაგაბინავებს მანამდე კი გამეცანი... უკვე სამჯერ შეგხვდი და სახელო დღეს გავიგე... -მარიტა 17 წლის -რამდენის? გაკვირვება აშკარად ვერ დამალა და ეხლა თვითონ გადმოუვარდა ლამისაა თვალები... -ხო 17... -კი მაგრამ რატომ?.. -რატომ ვმუშაობ? პრობლემების გამო. -სულ ესაა? -არა სხვაცაა, თუმცა არ გიცნობ და ვერ გეტყვი... ირონიულად გავუღიმე და სავარძლის ზურგს მივეყრდენი... ცოტახანი სიჩუმე იყო... მხოლოდ ტელევიზორის ხმა ისმოდა რომელსაც უინტერესოდ ვუყურებდი... თუმცა საშინლად სასიამოვნო იყო, მისი მზერა რომელიც მარცხენა მხარეს მიწვავდა -ალექსანდრე გავაშელი.. 20 წლის... ვსწავლიბ იურიდიულზე და ამავდროულად ვმუშაობ ჩემსავე კომპანიაში... მყავს ტყუპისცალი რომელიც არაფრით არ მგავს ჩემი აზრით.. მისი სიტყვის დამთავრება და კიბეებზე წელს ზემოთ შიშველი ბიჭი ჩამოდის.. პირში სიგარეტით და თმების ქექვით.... -ვა ალექს ახალი ნაშა ითრიე?! მის ამ სიტყვებზე ერთიანად წამოვწითლდი და სირცხვილის ნიშნად თავი დავხარე... -შე*ემა წედიერად ილაპარაკე... არანაირი ნაშა... ჩვენთან მუშაობს და ხუთი დღე აქ იცხივრებს ხოლმე... ზედმეტი რამე არ გაბედო თუ კაცი ხარ.... ამ დროის განმავლობაში... თვალს არ ვაშორებდი დაძარღვულ ალექსანდრეს, რომელიც თვალს არ აშორებდა გიორგის და რომელიც თვალს არ მაშორებდა მე.... -კაი რა ალექსანდრე! ეგრე მიცნობ?! -სწორედაც რომ გიცნობ მაგიტომ გაფრთხილებ... ეს გოგო სანსახურიდან რომ შენ გამო წავიდეს.. -გავიგე ხო რას მიმეორებ ამდენს! რომ ვუყურებდი ორივე ერთმანეთისგან განსხვავებულებიბი არიან ხასიათითაც და გარეგნობითაც.... ამასობაში მანანა დეიდაც მოვიდა პარკებით დატვირთული.. ალექსანდრე მაშინვე მივიდა და პარკები გაამოართვა, გიორგი კი იქვე საცარძელში ჩაესვენა... ხო ვამბობ არა განსხვავებუკი ძმები არიან თქო... -უი მარიტა შვილო მოხვედი? ხო არ გაგაგიჟეს ამ არანორმალურებმა?! -არა მანანა დეიდა.. პირიქით ძალიაბ ბევრი მაცინეს... ჩემი თავის გამიკვირდა ესეთი ტყუილი, რომ ვთქვი.. აღაჟღაჟებული ლოყებით გავხედე ალექსანდრეს, რომელიც საყვარლად იღიმოდა... -ძალიან კაი... ამეებს მერე მივხედოთ.. ეხლა წამოდი ოთახს გაჩვენებ... თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და უკან მივყევი... კარებთან მიყუდებული ჩანთა ავიღე და კიბეება ავუყევი... მეგონა მესამე სართულზე, რომელიღაცა მიტოვებულ ოთახს მომცემდნენ... დახლოებით როგორიც "კონკიაშია" მაგრამ... აი ეს საოცრება იყო... მეორე სართულზე იქ სადაც ყველა ოჯახის წევრის საძინებელია, იქვე ბოლოში უზარმაზარი სასტუმრო ოთახი იყო... -მარიტა.. შენ როგორც ოჯახის წევრი ისე მიგიღე... როგორც მოახლე და დამლაგებელი... უბრალოდ იქნები ჩემი მესამე გოგო "შვილი" რომელიც ყოველთვის მინდოდა რომ მყოლოდა.... -ძალიან დიდი მადლობა მანანა დეიდა.... ნადლიერების ნიშნად გადავეხვიე და თვალზე მომდგარი ცრემლი მოვიწმინდე... -კაი მიდი გამოიცვალე და ქვევით გელოდები თავი დავუქნიე და ტანსაცმლის ამოლაგება დავიწყე.. სპორტული შავი შარვალი და ნაცრისფერი ზედა ჩავიცვი და ქვევით ჩავედი... ბიჭები ტელევიზორს უყურებდნენ, მანანა დეიდა კი სამზარეულოში იყო... -მარიტა შვილო, მე ცოტახანი ავალ წამოვწვები და შეგიძლია გააკეთო სადილი? -კი რა პრობლემაა.. -რაც მოგესურვება ის გააკეთე.. მაცივარი გამოვაღე და თავში საკმაოდ კარგმა იდეამ გამიელვა ცეზარის გაკეთება გადავწყვიტე... საჭირო მასალა ავიღე და გაკეთებას შევუდექი.. -აუ ჯანდაბა!!! დაჭრის დროს თითიც მივათალრ და ბოლო ხმაზდ ვიყვირე ამაზე კი დაფეთებული ალექსანდრე შემივარდა... -ხომ კარგად ხარ? -თითი გავიჭერი უბრალოდ.. შეგიძლია მითხრა სად არის ლეიკო? სისხლი გაუჩერებლად მომდიოდა და არ ვიცოდი რითი შმეჩერებია.. უხმოდ შემოვიდა სამზარეულოში და კარადა გამოაღო.. იქიდან აფთიაქი გამოიღო ხუთ წუთიანი ქექვის შემდეგ მიაგნო სასურველ ნივთს... ლეიკო ამოიღო და თითზე დამაკრო... ხმა ამოუღებლად გავიდა სამზარეულოდან და დამტოვა გაშტერებული... გონს მალევე მოვეგე და საქმიანობა გავაგრძელე... -მზად არის!! ერთი დაძახება და ორივე სუფრასთან ისხდნენ... -წავალ მანანა დეიდას დავუძახებ... -მჰმჰჰჰ პირგამოტენილებმა მხოლოდ ამის თქმა შეძლეს.. უნებურად გამეცინა.. და კიბეებს ავუყევი... კარებზე ფრთხილად დავაკაკუნე -მობრძადით.. შიგნიდან თბილი ხმით გამომძახა -მზადაა სადილი და ამოგიტანოთ თუ ჩამოხვალთ? -იყოს შვილო ჩამოვალ ეხლავე... თავი დავუქნიე და კარები გამოვიხურე... სამზარეულოში შევედი და საქმიანობა განვაგრძე, როცა მანანა დეიდა ჩამოვიდა ერთი ხმამაღლა შეჰკივლა... -ვაიმე! ბიჭებმა დაფეთებულებმა გახედეს ერთმანეთს, არც მე ვიყავი ნაკლებ დღეში... -რატო არ ჭამ შვილო? დაამთავრა მისი დაწყებული წინადადება და ყველამ შვებით ამოვისუნთქეთ... -არ მინდა მანანა დეიდა მადლობა... -რას ქვია არ გინდა დაჯექი და ჭამე! -რაა??? დიალოგი გიორგის ყვირილმა დაარღვია -რა უნდა ქნას? -დაჯდეს და ჭამოს გიორგი რა გჭირს? -თუ ეს მოსამსახურე თუ დამლაგებელი აქ დაჯდება და ჩვენთან ერთად შეჭამს მე თქვენთან ერთად არ შევჭამ... ნმადვილად არ მაქვს სურვული მოსამსახურესთან ერთად ვჭამო... -გიორგი!! ბოლო ხმაზე უღრიალა ალექსანდრემ გიორგის... -სიტყვები შეარჩიე და ისე ილაპარაკე.. თუ დაგავიწყდა რომ მიდ გაკეთებულ საჭმელს ჭამ რომელც ძალიან მოგწონს?! -რა მაინტერესებს თუ ის აქ დაჯდება მისი გემრიელი საჭმელი არაფერში მჭირდება!!! მეტი ვეღარ გავუძელი და უკანმოუხედავად ავედი ოთახში... ცოტახანში კარებზე კაკუნი გაისმა... ვეცადე ტირილისგან გაბზარული ხმა არ შემტყობიდა რაც არ გამომივიდა -მობრძანდით! -მარიტა! ბოდიში ჩემი ძმის უმსგავსო საქციელისთვის... -არაუშავს... მიჩვეული ვარ ეგეთებს... -უშავს მარიტა! მისი ხმა იმაზე მეტად დაბოხდა ვიდრე ოდესმე მსმენია... -მაგაზე პასუხს მე მოვთხოვ მარიტა! -არ გინდა დღეს და ხვალე წავალ... შენ ძმას არ "ვევასები" და ძალით ვერ "დავავასებიებ" თავს... -შენარა თუ მას არ მოწონს რამე ის წავა.. ძლივს დამარწმუნა ალექსანდრემ იმაში, რომ სამსახურიდან არ წავსულიყავი და გიორგის უაზრო რეპლიკებისთვის ყურადღება არ მიმექცია.. მანანა დეიდა ყვენაირად ცდილობდა, რობ გიორგის არ შევხვედროდი სადმე და საქმის უმეტესობას თვითონ აკეთებდა... საღამოა რვა საათი იქნებოდა, უკვე ყველაფერს ვამთავრებდით, როცა მანანა დეიდა უეცრად ცუდად გახდა.. -კარგად ხართ? ბიჭებს ხო არ დავუძახო? სახეზე ფერი არ გადევთ... -არ მარიტა! არაფერი გინა უბრალოდ წამლების ყუთიდან კოლოფი ამოიღე ჩემი წამალი დევს... აფთიაქი, მაღლა კარადაში იდო, ამიტომ ჩემი სიმაღლის მიუხედავად მაინც ვერ მივწვდი, სკამის მიჩოჩება ვცადე თუმცა სიმაღლის აუტანელი შიში მაქ და იძულებული გავხსი ბიჭებისთვის დამეძახა -ალექსანდრე!! ალექსნადრე!! ალექსანდრე!!! ბოლოხმაზდ გავკიოდი და მანანა დეიდას საფეთქლებს ვუზილავდი.. -რა გაღრიალებს გოგო? ოთახდი გიორგი შემოვიდა და კვლავ იმ აუტანელი ხმით მიღრალა... -ცუდადაა მანანა დეიდა დამეხნარე... -მერე გამოუღე წამალი აფთიაქიდან... -რა ხდება რა გაყვირებთ? ოთახში წელ ზემოთ შიშვლი ალექსანდრე შემოვიდა, რომელსაც ალაგ-ალაგ ქაოსურად ჩამოდიოდა წყლის წვეთები.. საოცრად დაკუნთული ტანუ ჰქონდა... მუცელზე საყვარლად ეტყობოდა "კუბუკები"... რაებზე ფიქრობ მარიტა!!! ჩემ თავს შემოვძახე და ფიქრევი თავიდან მოვიშორე... -მანანა დეიდა ცუდად გახდა, წამლის ჩამოსაღებლად კარადას ვერ ვწვდები... გიორგის რომ ვთხოვე ყვირილი დაუწყო მერე ჩამოიღე მე რა გიყოო... -შენ საერთოდ ტვინში ალაოდ ხო არ ხარ გიორგი? ყველაფერს თავი დაანებე დედააა ცუდად! ალექსანდრე ამაზე საშინლად გაცოფდა.. ხელისკანკალით გაამოიღო წამალი და ტაბლეტი პირში ჩაუდო მანანა დეიდას... ხელში აყვანილი აუყვანა ოთახში და ლოგინში ჩააწვინა.. -ეხლა დილამდე კაეგად ეძინება დილით კი ეცადე დიდად არ დაიტვირთოს კაი? -კაი -და ხო კიდევ ერთხელ გეტტვი გიორგის ყურადღება არ მიაქციო.. მხოლოდ გავუღიმე და ზურგი ვაქციე... ოთახში ვაპირებდი შესვლას როდესაც მაჯაზე ძლიერი ხელის შეხება ვიგრძენი... რატომღაც ალექსანდრე მეგონა, თუმცა მიტრიალებულს ხელში გიორგი შემრჩა -ნუ გგონია ალექსანდრე ციდან ჩამოფრენილი ანგელოზი... ხელ შემიშვა და უკან მოუხედავად წავიდა... მხრები ავიჩეჩე და ოთახში შევედი... თუმცა მაინც არასასიამოვნოდ მომხვდა ყურში... მთელი საღამო ვერ მოვისვენე, გიორგის სიტყვები მთელი ღამე თავში მიტრიალებდა... ღამის ორი საათი იქნებოდა აივანზე გასვლა დავაპირე ჰაერზე... გარეთ გავედი და თვალში ეგრევე ჰამაკი მომხვდა.... პლედი მოვიცვი და გარეთ გავედი... ჰამაკში ჩავწექი და ქათამაძესთან ერთად სხვა სტიქიაში გადავეშვი.. ბეჭზე შეხებამ შემაკრთო, ოდნავ წამოვიწიე და ალექსანდრე დამხვდა... -შეიძლება? თანხმობის ნიშნად გვერდზე გავიწიე და ადგილი დავუთმე.. მანაც არ დააყოვნა და მალევე დაიკავა თავისი ადგილი... ცალი ყურსასმენი აიღო და ყურში გაიკეთა... -ქათამაძის "იები"... გიყვარს?! -ძალიან.. -მეც.. ლამაზი სიმღერაა... ცოტა არ იყოს ძილი მომერია, თუმცა სრულ სირცხვილად ჩავთვალე ადგომა და ოთახში ასვლა... ამიტომ თავი ბეჭზე დავადე და პლედი უფრო მჭიდროდ შემოვიხვიე... ვიყავით მხოლოდ მე, ის, სავსე მთვარე, ვარსკლავები და ქათამაძე..... შიგადაშიგ ვგრძნიბდი ცხელი ტუჩების შეხებას და ტანში სასიამოვნო დავლას.... თუმცა მაინც სიცივეს მივაწერე.... ცოტა ხანში ჰამაკიდან ჰაერში აღმოვჩნდი, შემდეგ კი რბილ და ცივ ლოგინში.. შემდეგ კარების ძლიერი გაჯახუნება და სამარისებული სიჩუმე.. აღარც ქათამაძე იყო და აღარც ალექსანდრე... მხოლოდ მე და მთვარე... ---ალექსანდრე--- საშინლად არასასიამივნოდ მომხვდა გიორგის სიტყვები მარიტას მიმართ.. მარიტაც ბავშვია და შეპასუხება ვერ შეძლო.... ჩემი თავის მიკვირს... ასეთ საკითხზე ნებისმიერ დროს შემეძლო ბოლო ხმაზე გამეცინა, თუმცა ამ გოგომ არ ვიცი რა გამიკეთა... იმ დღიდან როცა ის კინაღამ მანქანით გავიტანე... იმ დღიდანვე ვგრძნობ რომ რაღაცით შევიცვალე, თუმცა ვერც მე ვერ გავარკვიე რა... ყველა გოგოსთან, რომელთანაც მანამდე ურთიერთობა მქონდა ერთი ხელის მოსმით დავანგრიე... ვის გამო?? ვერც მე ვერ გეტყვით.... ესე ერთ წუთში შევიცვალე.. მარიტა?! მარიტა სხვა სტიქიაა.. მარიტასთან სულ სხვა ადამიანად ვიქცევი, ყველა პრობლემა მავიწყდება და თითქოს ამ სამყაროს ვწყდები... რას მიშვება ეს პატარა გოგო არ ვიცი.... თუმცა ვიცი რომ საშინლად არ მაიამოვნებს გიორგის დამოკიდებულება მარიტას მიმართ.. მე გიორგიზე უარესი ვარ ზრდილობის მხრივ, თუმცა როგორც ზემოთ ავღნიშე შევიცვლაე და სულ სხვაგვარად ვიქეცი.. სახლშიც უფრო დოდ დროს ვატარებ ვიდრე მანამდე ვატარებდი.... ყოველივე ამაზე ვფიქრობდი როცა ეზოში ვიღაცის სილუეტმა გიარა... კარგად რომ დავაკვირდი ნაცნობი სხეული ამოვიცანი და რაც მესიამივნა... გამიხარდა რომ მეორე ჩემნნაირი გიჟიც არსებობდ რომელსაც ამ დროს არ ძინავს... არ დავაყოვნე და გარეთ გავდი... ჰამაკში ისე მშვიდად იწვა, შეწუხება დამენანა, თუმცა სურვილმა წამძლია.. ცოტა არ იყოს შევაშინე.... გემოვნება ემთხვევა... ქათამაძე!!! ცოტახანში მარიტასაც ჩაეძინა, ხოვიძახი ბავშვია თქო... ვაკვირდებოდი მის პატარა ცხივრს... ტუჩებს... წამწამებს, რომელიც ლამაზად ბზინავდა მთვარის შუქზე.... სურვილმა წამძლია და შუბლზე ვაკოცე.. ტანში სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა... ცოტა არ იყოს სიცივემ შემაწუხა.. მარიტა ხელში ავიყვანე და საწოლ ოთახში შევიყვანე... გამოსვლისას შუბლზე ვაკოცე... -ბავშვი.... ლამაზი საყვარელი ბავშვი.. მედილით რაღაც განსხვავებულად გავიღვიძე......სულ რაღაც რამდენიმე დღეა რაც აქ ვმუშაობ და უკვე რაღაცნაირად მიყვარს ეს სახლი... ჩემად აღვიქვავ მიუხედავად გიორგიდ უაზრო რეპლიკებისა... ჩავიცვი და ქვევით ჩავედი.. მანანა დეიდა უკვე სამზარეულოში იყო, საათს რომ დავხედე 8 სრულდებოდა... -მანანა დეიდა როგორ ხართ? გუშინ ძალიან შემაშინეთ... -მადლობა შვილო უკვეთ ვარ... მოდი ვისაუზმოთ და მერე მიხედე შენ საქმეს... ბიჭები უკვე სამსახურებში არიან... დილით როგორც მჩვევია ისე წავიცმუცნე და მანანას შენიშვნაც დავიმსახურე... სამზარეულოს დალაგების შემდეგ, მესამე სართულზე ავედი სადაც არასდროს არ ვყოფილვარ.. "მიტოვებულის" ფონზე იქაურობა ძალიან ლამაზი იყო... საკმაოდ მდიდრულ შეხედულებას აძლევდა კედელის ხალიჩა, რომელიც ულამაზესად იყო ამოქარგული უცნაური ფორმებით... დერეფნის ბოლოს, თვალი მოვკარი მანანა დეიდას პორტრეტს... -მოგწონს? თვალიერებაში გართულს ვრრ გავიგე როგორ მოვიდა მანანა დეიდა -ძალიან... ძალიან ლამაზი ნახატებია... და თვალი გავაპარე პირტრეტისკენ... -აქ ჩემმა მეუღლემ დამხატა.. მაშინ შეყვარებულები ვიყავით.. სულ რაღაც 17 წლის ვარ.. ერთ წელში კი გავთხივდი და მეყოლა ორი გადარეული.... მალევე დავქვრივდი 25 წლის ვიყავი... ეს სახლიც ერთად ავაშენეთ.. ალექსანდრე მამამის გავს, მასსავით რთული ხასიათი აქ, გიორგი? გიორგის ძალიან უცნაური ხასიათი აქ... ხან ისეა ხან ასე....... ეჰ ძაან გადავეშვი მოგონებებში.. მიდი გააგრძელე, მერე ჩამოდი ქვევით და გავაგრძელებ მოყოლას.. თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და დალაგება გავარგრძელე... მესამე სართული არაფერი იყო,მალევე დავალაგე მაგრამ მეორე.... ყველაზე არეული გიორგის ოთახი იყო... არქეოლოგიური გათხრების ჩატარება მომიწია, რომ მიმეგონო შუქის ჩასართავისთვის... თუმცა ესეც არაფერი გადავაგორე, მაგრამ ალექსანდრეს ოთახი საოცრება იყო... არც არქეოლოგიური გათხრების ჩატარება მომიწია და არც რამე მაგდაგვარი.. ყველაფერი ისე კარგად იყო... საქმე არაფერი რომ არ მქონდა ოთახის თვალიერრბას შევუდექი... ყველაფერი გემოვნებით იყო მოწყობილი, ღია ნაცრისფერი კედლები ლამაზად ერწყმოდა მუქ ნაცრისფერ ფარდებს... არაჩვეულებრივი სიმყუდროვე იყო ოთახში... კედლებზე უცნაური ნახატები იყო გაკრული, თუმცა უნდა ვაღიარო საკმაოდ გემოვნებიანად დახატული.... ალაგ-ალაგ სურათები იყო... ერთ-ერთზრ, უკვე კარგად მოზრდილი ალექსანდრე სადღაც ესე 10-11 წლის იქნება, პატრა გოგოსთან ერთად დაახლოებით ესე 2-3 წლის იქნებიდა.... სურათი ხელში ავიღე და უკან ალექსანდრეს გამწარებული ყვირილი მესმის... -რას აკეთებ ამ ოთახში? -მე... მე.. მე უბრალოდ... -რა უბრალოდ??? -უბრალოდ... -სურათებს ათვალიერებდი ხო??? -ნე უბრალოდ დასალაგებლად ვიყსვი შემოსული -მაგის გარდა ყველაფერს აკეთებდი. ეხლა კიდე გადი ოთახიდან!!! სასწრაფოდ!!! იმხელა ხმაზე იღრიალა, ინსტიქტურად შევხტი და ობოლი ცრემლი გადმომივარდა... რა მატირებდა? არ ვიცი.. ალბათ იმის რომ ალექსანდრესგან არ ველოდი ამგვარ საქციელს.... შეიძლება ამგვარ ფეთქებად ხასიათს გულისხმობდა გიორგი "ალექსანდრე ციდან ჩამოფრენილი ანგელოზი არაა" ოთახიდან აცრემლებული გავვარდი... გზაში გიორგი შემეფეთა მაჯაში ხელი ძლიერად ჩამავლო და მისკენ მიმატრიალა, -ხომ გითხარი... -გეხვეწები შემეშვი... ----ალექსანდრე----- სამსახურში სულ რაღაც 3 დღე არ ვყოფილვარ და საქმეები თავზე საყრელად მქონდა... არ ვიცოდი დაიდან უნდა დამეწყო... ძლივს მოვაბავდი თავს ერთ საქმეს, თავში მაშინვე მარიტა ამომიტივტივდებოდა და ტვინის ყვრლა უჯრედი მხოლოდ მაზე ფიქრობდა... რას მიკეთებს ეს პატარა ბავშვი... შეიძლება 20 წლის ბიჭი ჩვიდმეტი წლის გოგოზე გაგიჟდეს ისე, რომ ვერც მიხვდეს რა აგიჟებს... მიყვარს?! სასაცილოა.... მიყვარს??! მიყვარს??! მიყვარს??! კარები აჩიმ (ჩემმა ძმაკაცმა) შემოანგრია... -რას შვები ტო? რამდენი ხანია სამსახურში არ ყოფილხარ?! -აუ რავი ტო გაურკვრვლობაში ვარ... ყველაფერი დაწვრილევით მოვუყევი... -ვაუ მართლა მაგარ გაურკვევლობაში ხარ შენ ძმობას ვფიცავარ ... მგონი მართლა გიყვარს ტო.... -არ ვიცი აჩი... სულ სხვანაირი ვარ მასთან ხო გეუბნები არა ოთხი დღეა რაც ჩემთან მუშაობს და სულ სხვანაირი ვარ... არ ვჩხუბიბ.. სახლშიც დიდხანს ვარ და აღარც ის ნატა მახსოვს.... მისი ხსენება და ოთახში ნატას შემოსვლა ერთი იყო -ძაღლი ახსენე და ჯოხი ხელში დაიკავეო... წარმატებები ძმა.. მხარზე ხელი მეგობრულად დამარტყა და ოთახიდან გავიდა... ნატა როგორც ყოველთვის ძუკნასავით გამოწყობილი.. მოკლე შავი ტყავის ქვედაბოლო, 7 მეტრიანი შპილკები და ღრმა დეკოლტე... სახეზდ, შპაკლი,გაჯი, ცემენტი რავიცი ყველაფერი ზედ ქონდა -რა გინდა ნატა? რატო მოხვედი? -რას ნიშნავს რა მინდა? მომენატრე ალექს... -გეხვეწები წადი... ყველაფერი დამთავრდა... -რა? -რაც გაიგე წადი!!!! წ ა დ ი!!!!! -განანებ ალექსანდრე ამ სიტყვებს!!! მწარედ განანებ!!... ოთახიდან გამწარებული გავარდა... გული ვერც მე დავუდე ვერაფერს და სახლში წასვლა გადავწყვიტე.... განერვიულებულმა ვრრაფერი მოვთოკე და ჩემ ოთახში მყოფ მარიტას, რომელიც საერთოდ არაფერს აშავებდა.... ოთახიდან აცრემლებული თვალებით გავარდა... იმ წუთში თავი ბოლო დონის არარაობად ვიგრძენი, თუმცა უნდა მიმეცა დამშვიდების საშუალება და მერე დავლაპარაკებოდი... საშინლად გაბრაზებული ვიყავი ალექსანდრეზე... თუმცა რატომ? ალბათ არ მოველოდი მისგან ხმამაღალ სიტყვას.. მიჩვეული ვიყავი თბილ დს ტკბილ ქცევებს მისგან... ოთახში შევიკეტე და იქედან არ გამივსულვარ, მანამ სანამ მანან დეიდამ არ დამიძახა -მარიტა შვილო... შეგიძლია ორი წუთი ჩამოხვიდე... ცრემლები მოვიწმინდე და ქვევით ჩავედი... -მარიტა შეგ..... მოიცა შენ რა იტირე? -არა.. არა უბრალოდ გადავიღალე და კარგად არ მძინებია... -კარგი.. აი შენ ეს ფული და შეგიძლია ორშაბათამდე არ მოხვიდე.. დღეს ხუთშაბათია, თუმცა მაინც განთავისფუფლებ... -ძალიან დიდი მადლობა მანანა დეიდა, მაგრამ ფული ხო თვის ბოლოს უნდა მომცეთ? -ნაწილ ნაწილ მოგცემ მარიტა თუ გინდა.. ეხლა 300 და თვის ბოლოს 300... თუ არ გაწყობს მთლიანად თვის ბოლოს მოგცემ ხოლმე 600.. გაურკვრვლობისგან რა უნდა მექნა... დავთანხმდი და სამასი ლარი გამოვართვი.. ოთახში ავედი და განსაცმელი ჩავალაგე... 15 წუთში ქვევით ვიდექი და მანანა დეიდას ვემშვიდობებოდი.. -თუ დაგჭირდეთ აუცილებლად დამირეკეთ.. რა დროც არ უნდა იყოს.. მოვალ და დაგეხმარებით.. კვირა რომც იყოს... -ძალიან დიდი მადლობა შვილო.. აუცილებლად დაგირეკავ.... -აქ რა ხდება? სამზარეულოს კარებთან წელს ზემოთ შიშველი ალექსანდრე გამოჩნდა... ხან მე მიყურებდა, ხან დედამისს და ხანაც ჩემ ჩანთას, რომელიც უყურადღებიდ იყო მიგდებული კარებთან... -მარიტა მიდის... -რას ნიშნავს მიდის?! გაკვირვება აღებეჭდა სახეზე... -ხო მივდივარ.... მანანა დეიდამ გაკვირვებულმა გამომხედა, დამშვიდების ნიშნად კი თვალი ჩავუკარი - კარგით მანანა დეიდა ნახვამდის.. და კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა, თუ დაგჭირდით დამირეკეთ... -მარტო მიდიხარ? -დიახ ტაქსს გავაჩერებ და წავალ... -მე გაგიყვან... ამ ხნის განმავლობაში ჩუმად მყოფმა ალექსანდრემ ხმა ამოიღო, რომელშიც აშკარად იგრძნობოდს სირცხვილის ნოტები.. - ორი წუთი დამიცადე ზედას ჩავიცმევ... ცოტა არ იყოს გახარებული ვიყავი იმით, რომ ალექსანდრეს თავი დამნაშავედ ვაგრძნობიე.... -მართლა მიდიხარ?. -არა მანანა დეიდა, ორშაბათს მოვალ, უბრალოდ მინდოდა ალექსანდრეს დანაშაული ეგრძნო... -რა დანაშაული? -რომ მოვა თვითონ მოგიყვებათ.. ლოყაზე ხმაურით ვაკოცე და კარებისკენ წასულ ალექსანდრეს უკან ავედევნე... მთელი გზა ხმა არცერთს არ ამიგვიღია... თავს რაღაცნაირად ვგრძნობდი, არც ძაან შებოჭილი და არც ძაან გახსნილი..... -დარწმუნებული ხარ წასვლა რომ გინდა? სადარბაზოსთან მისულს, ყურთასმენას ძლივს მოწვდა ალექსანდრეს, ბოხი, თუმცა ამ წუთში საშინკად ჩუმი ხმა... -კი... გადაწყვეტილი მაქვს... დიდხნიანი პაუზის შემდეგ, დავამატე -მადლობა ყველაფრისთვის... კარები გავაღე და გადასვლას ვაპირებდი, როცა მაჯაში ხელი ჩამავლო და უკან დამაბრუნა... -დაფიქრდი ამის დედა ვა***ე.. არ მინდა ჩემ გამო წახვიდე სამსახურიდან. გულში კაი გემრიელად ვიცინოდი, მის საქციელზე... თუმცა ჯიუტად ვაგრძელებდი ჩემ პოზიციაზე ყოფნას.. -გვიანია სინანული უკვე.... მშვიდობით... ჩემი მსახიობობით გაკვირვებული ვიყავი... კარები მივაჯახუნე და სადარბაზიში შევედი... წამებში ავირბინე კიბეები და მონატრებულ კარებზე დავაკაკუნე... კარები დეიდაჩემმა გამიღო... -დეი როგორ ხარ? გადავეხვირ მონატრებულს და ორივე ლოყა .... -კარგად შვილო შენ? წესით ხვალ არ უნდა მოსულიყავი? -კი მაგრამ მანანა დეიდამ მომცა უფლება დღეს ადრე მოვსულიყავი და ხელფასის ნახევარიც მომცა.... -ჯიბიდან ფული ამოვიღე და კმაყოფილმა შევათვალიერე.... -დეი დედა და ელენიკო სად არიან? -მარიტა... დედა და ელენიკო.... -დაბრუნდნენ? -ხო.... ბოლო სიტყვა უკვე ბუნდოვნად მესმოდა, კარები მთელი ძალით გამოვიჯახუნე და კიბეებზე დავეშვი... მთელი გზა ვილანძღებოდი და ვერ წარმოვიდგენდი დედაჩემმა ეს როგორ გააკეთა... ფიქრებში წასულმა ვერ გავიგე როგორ დამეწია ვიღაცის მანქანა... უკან მივიხედე და მანქანის ნომერი მეცნო... ცოტაც და ნაცნობი სახეც დავაფიქსიერ.. -მარიტა... გაჩერდი... მარიტა!!! მარიტა!!!! -გეხვეწები გიორგი შენი თავი არ მაქვს ეხლა... -უბრალოდ მითხარი სად მიდიხარ და გაგიყვან... წინააღმდეგობის გაწევა არ მიცდია.. მისამართი ვუთხარი და მანქანაში ჩავჯექი.. თხუთმეტ წუთში დანიშნულების ადგილას ვიყავით.. -დაგიცადო თუ წავიდ? -არა გიორგი.. წადი.. მადლობა დიდი... მანქანიდან გადმოვედი და ნაცნობ საფეხურრბს ავუყევი.. ყველაფერს მივცემდი ოღონდაც ეხლა აქ არ ვიყო, ოღონდაც იმ არაკაცის სახე არ მქონდეს დასანახი... ოღონდაც...... ხელისკანკალით დავაკაკუნე კარებზე და გაღებას დაველოდე... გონებაში გეგმებს ვაწყობდი თუ როგორ გამელაძღა მამაჩემი და როგორ მეჩხუბა დედაჩემისთვის ამ უაზრო საქციელის გამო... კარების გაღებისთანავე დედაჩემს ღიმი სახეზე შეაშრა.. ნერვიულად დაიწყო სუნთქვა, მეგონა სადაცაა გული ამოუვარდებოდა ხშირი სუნთქვისგან... -რა გააკეთე იცი?! - ლაპარაკის დაწყება არ ვაცალე ეგრევე ვაჯახე... -რა ჩაიდინე იცი? გაიაზრე რომ ისევ იქ ბრუნდები სადაც თითქმის 10 წლი გაატარე და ელენიკოსაც ამ დღეში აგდებ?! -მარიტა შვილო... -არ შვილო აღარ... შენი შვილი არ ვარ ამ უგუნური საქციელის გამო... - ფული რომელიც დღეს ავიღე იქვე მივუგდე და უკანმოუხედავად დავეშვი კიბეებზე... დიდხანს ისმოდა დედაჩემის განწირული კივილი... თუმცა უკვრ არ მაინტერესებდა.. ასეათ საქციელს არცერთი ნორმალური ადამიანი არ ჩაიდენდა.. ეხლა აუცილებლად გული უნდა გადამეყოლებინა რამეზე, თორემ შეიძლება გავგიჟებულიყავი.. ტელეფონი ამოვიღე და ლიზიკოს ნომრი ავკრიფე -არ არსებობს.... ცოცხალი ხარ მარიტა?? -ჯერ კი... დროზე გაემზადე ათ წუთში შენ სახლთან ვარ და რამე კლუბში წავიდეთ, გული უნდა გაფავაყოლო რამეს.. -კი მაგრან შენ სამსახურში არ ხარ? -აუ გაემზადე და მოგიყვები რა... ოც წუთში მარჯანიშვილის მოედსნს მივუყვებოდით ორივე... მოვუყევი ყველაფერი იმ დღიდან, როცა სამუშაო დავიწყე დღემდე... სულ რაღაც 3 დღე გავიდა და უკვე ამდენი რაღაც მოხდა... ნორმალურმა ადამიანმა რომ მოინდომოს ამდენი სამი წლის განმავლობაში არ დაემართება, მაგრამ მე ხო ყოველ მხრივ არანორმალური ვარ...... -მოიცა ანუ დედაშენი დაბრუნდა მამაშენთან... -ხო დაბრუნდა... -და შენ მგონი შეყვარებული ხარ?! -ჰა? მე შეყვარებული?? კაი რა.... -მართლა კაი რა მარიტა! ალექსანდრეს ხსენებაზე თვალრბი გიბრწყინავს... რაღაც გაოცებული ლაპარაკობ... კაი მოვრჩეთ.. წავიდეთ ეხლა ბარში და მაგრა დავთვრეთ.... თანხმობის ნიშნად გავუცინე და გზას გავუყევით... შესვლისთანავე ჩემი ყურთასმენა გამაყრუებელმა როკის სიმღერამ მოიცვა... ცხვირი თამბაქოს სუნით ამეწვა... უამრავი ხალხი ირეოდა, გზა ბარისკენ გავიკვლიე და თავისუფალ ადგილას დავჯექი.. ლიზიკო ბექას ელოდებიდა გარეთ ამიტომ შეკვეთა მხოლოდ ჩემთვის მივეცი.. -ორმაგი ვისკი... ერთ ჭიქას მეორე მოყვა, მეორეს მესამე, მეოთხე და ასეშემდეგ... უკვე კარგად მთვრალმა გადავწყვიტე საცეკვაოდ გავსულიყავი.. ცალ ხელში ჭიქა დავიჭირე, ცალ ხელს კი ჰაერში უმისამართოდ ვაქნევდი.. ცოტახანში, მძიმე ხელის შეხება ვიგრძენი ბეჭზე, რასაც ალკოჰოლის მწვავე სუნი მოყვა.. მივტრიალდი და საკმაოდ მთვრალი ტიპი დამხვდა.. -ვიცეკვოთ? -კითხვას რა აზრი აქვს?! ისედაც ცეკვავთ უკვე.. -ხო ძალიან კაი.. ტანი ნელა ავაყოლე სიმღერის რითმებს... მთელი დღე ვგრძნობდი ვიღაცის მწველ მზერას თუმცა ვერ გავარკვიე ვისი შეიძლება ყოფილიყო... ცეკვით საშინლად დაღლილმა დაჯდმოა გადავწყვიტე.. უცნობის ხელებიდსნ დაღწევა ვცადე თუმცა ამაოდ... -მოისვენე! ერთი ხმამაღლა შესძახა და ბინძური ხელები საჯდომისკენ ჩააცურა, ამაზე მთვრალმა უარესად გავჭედე ვიდრე ფხიზელი ვჭედავ ხოლმე.. სახეში ძლიერად გავარტყი და ვარეთ გავიქეცი... რამდენი ხანი გავრბოდი არ ვიცი, თუმცა მერე ნაცნობი ხმა გავიგე და გავჩერდი.. -მარიტა!!! მარიტა!!! კარგად ხარ? -კი ალექსანდრე.. უბრალოდ შეგიძლია აქედან შორს წამიყვანო? უხმოდ ამიყვანა ხელში და მანწანაში ჩამსვა... ტელეფონს მივაგენი და ლიზიკოს დავუმესიჯე "არ მეძებო სახლში მივდივარ ალექსანდრემ წამიყვანა" ...... დილით უცხო ოთახში გავიღვიძე, ვეცადე გუშინდელი დღე გამეხსენებია, თუმცა მხოლოდ რაღაც-რაღაც მომენტები გავიხსენე.... თვალწინ ისევ დედაჩემი წარმომიდგა, თავი უკმაყოფილოდ გავაქნიე და ისევ ფიქრი განვაგრძე... ლიზიკო კლუბი დალევა უცნობი ალექსანდრე კიდე რა იყო.... გი... მოიცა,მოიცა ალექსანდრე?! ტვინს ძალა დავატანე და ვეცადე უფრო დაწვრილებით გამეხსენებია... ცეკვა.. ტირილი ძლირი დარტყმის ხმა და თავი ამოვყავი აქ... ეგრევე ტელეფონს გადავწვდი... ლიზიკოს შემოსული ათსსობით შეტყიბინება, პასუხი არცრთზე, უმეტესობა ერთიდაიგივე შინაარსის იყო. "რა მოხდა? ვინ ალექსანდრემ?! რატომ?! იკადრე და მომწერე პასუხი..." და სხვა მრავალი.. ტელეფონი თავისადგილას დავაბრუნე და ბოლოხმაზე ვიყვირე -ალექსანდრეეეეე!!!!!! ოთახში დაფეთებული ალექსანდრე შემოვიდა.... შარვლის ამარას წინსაფარი გაეკეთებინა, ცალ ხელში დანა ეჭირა ცალში კი სიგარეტი.. -რა გაწივლებს გოგო?! მის შემხედვარე სიცილი ვეღარ შევიკავე და კაი გემრიელად გავიცინე... ტანზე დაიხედა და მასავ სიციკი აუტყდა... -კაი მოვრჩეთ!!... ძლივს მოვითქვი სული... ცრენლები მოვიშორე და დავსერიოზულდი - სად ვარ? ან იქნებ ამიხსა ყველაფერი როგორ მივხვდი აქ და ასე შემდეგ.. -ჯერ ერთი თბილისში არ ხარ... თუ სწორად მახსოვს გუშინ მთხოვე აქედან რაც შეიძლება შორ წამიყვანეო, ამიტომაც კოჯორში ხარ ჩემ აგარაკზე.. ისტერიკები არაა საჭირო ლიზიკომ იცის.. ეხლა შენი ჯერია რატომ დათვერი ვუშინ გულის წასვლამდე?კაი სანამ იტყვი გაემზადე და ქვევით ჩამოდი... ტყუილა არ გამოვეწყე აქ ჯამბაზივით... 5 წუთში მზად იყავი... მისი თბილი ხმა წამებში შეცვალა მკაცრმა და მომთხოვნმა ხმამ... სწორედ ეს მიზიდავს ამ ადამიანში ესე ძალიან... ყველასთვის ამოუცნობია, მხოლოდ ზოგიერთები თუ მიხვდებიან რა დევს მასში... რა სიამივნებს და რა არა... რა უყვარს და რა არა.. და ასე შემდეგ... ---ალექსანდრე--- ქვევით რომ ჩავედი, მარიტა დედაჩემს ეხუტებოდა და რაღაცეებს ელაპარაკებოდა... თვალი მოვკარი იქვე მიგდებულ ჩანთას.. და საკმაოდ ლოგიკური კითხვა დავსვი... რაზეც ჩემთვის არც ისე სასიამოვნო პასუხი მივიღე.. მთელი გზა ხმა არცერთ ამოგვიღია.. მაინც ვერ ვიჯერებდი რომ ჩემ გამო მიდიოდა.. მისი გადარწმუნება უშედეგო გამოდგა.. როგორც კი სადარბაზოს გამოვცდი ეგრევე აჩის დავურეკე -სად ხარ? -სახლში რა იყო? -აეგდე და "ჩვენ" ბარში მოეგდე.. -ხო მშვიდობაა? - მოედი მალე და გაიგებ.. -ნახევარს საათში მანს ვარ... ნახევარ საათში კი არა ერთი საათი ველოდე გარეთ.. დარეკვას ვაპირებდი, როცა მისი მანქანა დავინახე.. -რა იყო შე*ემა მაკიაჟი გქონდა გასაკეთებელი თუ ტანსაცმელი ასარჩევი რას მალოდინე ამდენხანს... -კაი რა გაწუწუნებს მთავარია ხო მოვედი... დავაი მოყევი მიდი.. -წამო ჯერ თითო-თითო ჭიქა ჩავუფინოთ და შემდეგ.. ბარში საშინელი ხმაური იდგა.. ადრე ყოველთვის მომწონდა მაგრამ ეხლა?! მხოლოდ გულის გადასაყოლებლად მოვედი... ამავე ბარში ბევრ გოგოსთან მქონდა ურთიერთობა, რომლებივ აწ ხშირად მოდიან და ერთობიან.. თუმცა ეხლა არცერთის თავი არ მქონდა.. -დაიწყებ თუ ელექტრო შოკი მოვიტანო რო ხმა ამოგაღებიო?. -მოკლედ.... -ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი... -მოკლედ ამ დღეში ვარ.. არ ვიცი რა ვქნა... -ამდენი ხანია მეგობრები ვართ და ასეთ დღეში პირველად გხედავ... -იცი რა მემართება? რომ დავინახავ ტანში სასიამოვნოდ მცრის.... გული ორმაგად მიცემს ლამისაა ამოვარდეს და რო ვეხები ხო წარმოგიდგენია რა მემართება... -შეყვარებულიხარ შე*ემა რა გელაპარაკო... თავი დაგაკარგვინა მაგ გოგომ... -მართალი ხარ... მიყვარს... არაამქვეყნიურად მიყვარს... -მერე აეგდე და უთხარი... -ეხლავე მივდი..... ბარში თვალი მოვკარი მარტას, რომელიც გათხლეშილი მთვრალი იყო და ვიღაც უცხო ტიპს ეცეკვებოდა -სად მიდიხარ? ალექსანდრე? -მაცადე! ნელი ნაბიჯით მივუახლოვდი მარიტას და უკვე გარკვევით გავიგე მათი საუბარი.. ნერვებ მოშლილმა თავი ვეღარ შევიკავე და ის ტიპი მწარედ ვცემე.. ალბათ შემომაკვდებოდა რო არა აჩი... -რა გჭირს ალექსანდრე? -ეს.... ეს ა*ვარი მარიტას ეფლირტავებოდა... -მარიტას? -ხო მარიტას...მარიტა!!! ფუ შენი წავიდა.. -აუ რა დებილი ხარ რა გეკიდე აქვე იქნება მთვრალია რამე არ მოიწიოს... -გაგაგებიებ ამბავს.... მხარზე ხელი დავკარი და გარეთ გავვარდი.. კიდე კაი მარიტა ახლის იყო და სირბილი არ დამჭირვებია... მთხოვა რაც შეიძლება შორს წამეყვანა აქედან.. მეც მეტი რა მინდოდა ხელში ავიყვანე და მანქანაში ჩავსვი.. სანამ საჭეს მივუჯდებოდი ჩემ მძღოლს დავურეკე და ვთხოვე კოჯორში ავეყვანეთ, რადგან ნასვამი საჭესთან ვერ დავჯდებოდი... სანამ მძღოლი მოვიდა დედაჩემთან დავრეკე და ამაბი შევატყობინე -მანანა! -რა იყო შვილო? -დღეს სახლში არ მოვალ.. კოჯორში ავდივარ მე და მარიტა... -ვინ შვილო? -მარიტა დედა! დანარჩენს აჩი აგიხსნის შენთან მოდის ეხლა.. ტელეფონი გავთიშე და მარიტას მივუჯექი გვერდზე.. უკვე ჩაძინებოდა.. როგორი სუსტი და დაუცველია... სახეზე ხელი ჩამოვუსვი ... შეიშმუშნა გვერდი იცვალა და თავი ჩემ ბეჭზე დადო.. შიგადაშიგ შუბლზე ვაკოცებდი, რომ როგორნე მისდამი ვნება ჩამეხშო... მძღოლიც მალევე მოვიდა და კოჯორის გზას დავადექით.. დილით საკმაოდ ადრე გამეღვიძა, რადგან მარიტას ჯერ კიდე ეძინა გადავწყვიტე, საუზმე მომემზადებია.. სამზარეულოში ჩავედი და მაცივარში შევიჭყიტე... ნუ კვერცხის გარდა არაფერი იყო, ამიტომ რაღაც ექსოერიმენტული საუზმის მონზადება დავიწყე.. ცოტახანში მარიტას განწირული კივილი ისმის.. ზდვით ავვარდი და ჩემი დანახვისას ისტერიული სიცილი აუვარდა... ტანზე რომ დავიხედე, თავი ვერც მე შევიკავე და გამეცინა... შიმშილმა თავისი ქანა და მაინც მომივიდა ერთი ორი ხმამაღალი სიტყვა... თუმცა გაჭრა... ხუთ წუთში მარიტა ქვევით იყო და მაგიდასთან იჯდა.. უცებ გავაწყე და მეც დავჯექი.. ვუყურედი როგორ ჭამდა და გული სითბოთი მევსებოდა.. ნორმალურ ადამიანს გიჟი ვეჩვენები ადამიანი ჭამს და როგორ უყურებო თუმცა როცა გიყვარს მაშინ მნიშვნელობა არ აქვს... მისი ყჰრება ნებისმიერ მომენტში სასიამოვნი იქნება... -რატო მიყურებ ეგეთი თვალებით? -ისე უბრალოდ... ძალიან ლამაზი ხარ... ლოყები სირცხვილისგან აუწითლდა... -ეჰ მარიტა როგორი ბავშვი ხარ.. თუმცა დიდი ბავშვი... -ანუ? -ანუ მაგას ჯერ ვერ გაიგებ ჭამე.. საღამოთი კი გავისეირნოთ და გეტყვი რა ვიგულისხმე ამ "ანუ" ში.. -----მარიტა----- ალექსანდრე რაღაც უაზრო ნამიოკებს მირტყამდა მთელი დღის განმავლობაში.. ჯერ იყო ჭამის დროს ისე მიყურებდა კინაღამ დამახრჩო. მერე კიდე მთელი დღის განმავლობაში... სანამ სასეირნოდ გავიდოდით.. ლიზიკოს დავურეკე -დიდება შენ გამოჩენას მარიტა!სად წახვედი გუშინ? ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი.. -ანუ ეხლა მაგასთან ხარ სახლში? -ხო ლიზიკო ხო რა გჭირს? -ვაიმე რა მაგარიაააა... დაქალი შეყვარებულიაააა.... -რა შეყვარებული მოკეტე.. მე ვარ ეგრე თორე იმას ალბათ სულ ცალ ფეხზე ვკიდივარ.... -რაებს ამბობ? ეგრე რომ იყოეს ეხლა მაქ იქნებოდი?! -კაი ლიზ წავედი უნდა გავისეირნკთ დაგირეკავ მერე... ტელეფონი გავუთიშე თუ არა კარებზე დააკაკუნეს.. ოთახში ალექსანდრე შემოვიდა გუთით ხელში.. -ჩაიცვი და წავიდეთ.. ჯქვე დადო ყუთი და ოთახიდან გავიდა.... ყუთში უბრალო ჯინსი და ზედა იდო, იქვე თბილი კაპიშონიანი ჟაკეტიც.. როგორც ჩანს ცივა გარეთ.. უცებ ჩავიცვი და ქვევით ჩავედი... მთელი გზა უაზრო რაღაცეებზე ვლაპარაკობდით... თავის თავზე მომიყვა რაღაცეები.. რაღაცეები ჩემზეც მოვუყევი... ბოლოს თავი რაღაც განათებულ მინდორზე ამოვყავით... -აქ რა გვინდა? -უფრო შიგნით შევიდეთ მარიტა და იქ აგიხსნი ყველაფერს.. წინ წასასვლელად მიბიძგა ხუთ წუთში დანიშნულების ადგილას ვიყავით... შუა გულში ორ კაცზე გაშლილი სუფრა იყო.. გარშემო კი სურნელოვანი სანთლებით განათებული მინდორი.. ალექსანდრსს კითხვისნიშნის თვალებით გავხედე.... -20 წლის განმავლობაში, პირველად ვარ ესეთ მდგომარეობაში...- წყნარად და მშვიდად დაიწყო ლაპარაკი- ვერ გამირკვევია რა მინდა... რჩევას ყოველთვის იქით ვიძლეოდი, ეხკა კი პირიქით აქეატ მირჩევენ რა უნდა ვქნა... არ ვიცი მარიტა რ მიქენი მაგრამ შენზე ვგიჟდები.. არაამქვეყნიურად მიყვარხარ.. დედაჩემმაც შეამჩნია ჩემი სახეცვლილება.. რაც შენ გამოჩნდი შევიცვალე... შენ ხარ ის ადამიანი, რომელმაც შეძლო ჩემი შეცვლა.. თითქოს ახლად დავიბადე... გაშტერებული ვუსმენდი ალექსანდრეს... ამ სიტყვების მერე თითქმის მთელი ნახევარი საათი ილაპარაკა თუმცა არაფერი გამიგია... მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი, რომ მასაც ვუყვარვარ და ცალმხრივი არაა ეს ჩემი გრძნობა... ვერც გავიაზრე ისე ავდექი ფეხზე და ალექსანდრესთან მივედი.. თვალებში ჩავხედე და მის ტუჩებს დავეწაფე... -ანუ? -ანუ მორჩი ლაპარაკს და უბრალოდ მაკოცე..... ყოველი ბედნიერების უკან არის რაღაც ცუდის მოლოდინი... გგონია ბედნიერი ხარ, არაფერი მოხდება ისეთი რაც გავნებს... სიხარულით არ იცი რა ქნა... ყოველ წამს ცდილობ გამოხატა შენი სიყვარული იმ ადამიანის მიმართ რომელიც სიცოცხლეს გირჩევნია. ერთი არასწორი სიტყვა და ბრახ.. ყველაფერი დასრულებულია.... სწორედ იმ მომენტდი როცა ამ ყველაფერს ყველაზე ნაკლებად ელი... იმ მომენტში როცა გგონია რომ ყველაფერი ცუდი მორჩა და ეხლა კარგის დროა... სწორედ ამ კარგის დროს ხდება ყველაზე ცუდი რამ... არ ვიცი რისი მეშინოდა ესე ძალიან... ალექსანდრეს წრფელი გულით ვუყვარდი... მეც წრფელი გულით მიყვარდა, თუმცა იყო რაღაც რისიც მეშინოდა თუმცა რა იყო ეს რაღაც არ ვიცი.... შუაღამეს გამეღვიძა... ოთახში მიმოვიხედე ცარიელი იყო იქაურობა, არადა მახსოვდა ალექსანდრესთან ერთად დავიძინე... ხელის ფართხუნით მივაგენი ხალათს, შემოვიცვი და დერეფანში გავედი.. შუქი ყველგან ჩამქვრალი იყო... სამზარეულოში გავედი იმის იმედით რომ იქ მაინც დამხვდებოდა.. თუმცა ალექსანდრეს მაგივრად წერილი დამხვდა... "მარიტა! სასწრაფოდ მომიწია თბილიში ჩასვლა დედა გახდა ძალიან ცუდად... რომ გაიღვიძებ დამირეკე და წამოვალ ალექსანდრე".. ოთახში შევვარდი და ეგრევე ტელეფონს დავწვდი.. ხელისკანკალით ავკრიფე ალექსანდრეს ნომერი თუმცა არ პასუხობდა... კიდე რამდენჯერმე ვცადე თუმცა ამაოდ... გიორგის ნომერი მოვძებნე ტელეფონში და დავურეკე... ველოდი ზუმერის გამაყრუებელ ხმას როდის შეცვლიდა გიორგი.. -ხო მარიტა.. -გიორგი კიდე კაი.. გამაგებიე რა ხდება? -რას გულისხმობ? -რა რას ვგულისხმობ? მანანა დეიდა როგორა? -მანანას რა ჭირს რო?! -გიორგი სად ხარ? -სახლში რა იყო? -არაფერი კარგი... ალბათ სწორედ ეს იყო ის ცუდი ამბავი რაც ბედნიერებას მოსდევს... ტყუილი..... რომელიც ყველაზე მეტად მეზიზღება... არ ვიცი ალეწსანდრეს რაში დაჭირდა ეს... ფიქრებიდან ტელეფონის ხმამ გამომიყვანა ალექსანდრე იყო... -უკვე გღვიძავს პატარავ? ჯერ ხო ღამის ოთხი საათია... -სად ხარ? -სავადმყოფოში მარიტა რა გჭირს? -ნამდვილად? უბრალოდ ვერ ვიტან რომ მატყუებენ... -არ გატყუებ მარიტა სავადმყოფოში ვარ.. -გიორგი სადაა? -გიორგიც აქაა რა იყო? -მომაკითხე და წამომიყვანე თბილიში... -აჩი მოდის უკვე ნახევარ საათში მანდ იქნება გარმზადე.... -კაი ტელეფონი გავუთიშე თუ არა ოთახში ავვარდი და ჩაცმა დავიწყე და თან იმაზე ვფიქრობდი რომელმა მომატყუა ალექსანდრემ თუ გიორგიმ... ზუსტად ნახევარ საათში თბილისისკენ მიმავალ გზას ვადექით.... ათასჯერ ვცადე საუბრის წამოწყება თუმცა იმდენი ჩუმად ყოფნა ვარჩიე... ბოლოს სიჩუმე აჩიმ დაარღვია.. -აუ დედას გაფიცებ რამ შეგაყვარა ის უჟმური? -ალექსანდრეზე ამბობს? -ხო.. აუ ისე ჩვენში დარჩეს მაგრა უყვარხარ... ძაან შეცვლილია... ვეღარ ვცნობ... ხო ბევრი გოგო ყავდა და იმენა ტვინს მიბურღავდა ნახევრად... ეხლა? რაც შენ შეუყვარდი ტვინი გაბურღა კი არა ერთ გაბურღულს ხელახლა ამატებს... გულიანად გამეცინა აჩის ამ პირდაპირობაზე... მთელი გზა არ გაჩუმებულა.. სულ სიცილ ხარხარში ჩამიყვანა თბილისამდე.... ეგრევე საავადმყოფოში მივედით... ალექსანდრეს სკამზე ჩაძინებოდა გიორგი კი როგორც ყოველთვის ვიღაც გოგოს აბამდა... 07:30 ამ დროს წესით მეეცხრე სიზმარს უნდა ვხედავდე, ალექსანდრეს გამოეღვიძა.. ჩაშავაბეულ თვალებში წამებში გაჩნდა ის სიხარულის სხივი რომელიც ჩემმა დანახვამ გამოიწვია.. -მარიტა!!! - სკამიდან ადგა და ჩამეხუტა - როგორ მომენატრე.... ეს რამდენიმე საათი უშენოდ.... -კაი შე*ემა რა იყო ორი საათი დატოვე მარტო.. ეხლა აქაა საღ სალამათი... -მოკეტე აჩი და გამოათრიე გიორგი იქიდან... მეხუთე გოგოა იმის მერე რაც წახვედი... -რამ გაამწარა ეს ჩე*ისა დამიტოვოს ცოტა... ამაზე მხოლოდ თავში წამორტყმა დაიმსახურა, რასაც ალექსანდრემ ლაითი უწოდა... -როგორაა? -უკეთ.. თუმცა რამდენიმე დღე მაინც უნდა დარჩეს სავადმყოფოში და სახლშიც არ უნდა გადაიტვირთოს... -რა პრობლემაა მოვალ და დაგეხმარები ხოლმე.. ჩამეხუტა და კიდე დიდხანს ვიქნებოდით ესე, რომ არა ჩემი შეწუხებული ხმა... -ალექსანდრე გავიგუდე გამიშვი... -უი მაპატიე.. ხელები შემიშვა და თვალებში ჩამხედა.. -ისეთი სახე გაქვს გეგონება რაღაცის თქმა უნდს და ეშინიაო.. -ნუ მთლად ეგრეც არაა მაგრამ რაღაცის თქმა მინდა... ჩემებთან უნდა წავიდე ელენიკო უნდა ვნახო... -წადი მერე... გავაფრთხილებ იმათ და მანქანით გაგიყვან.. -არა იყოს უნდა გავასეირნკ მაინც იქ 6 არ ვარ... -ხოდა უკეთესი, ცოტახანი გამოვალ მეც ჰაერზე... -ჰაერისთვის გამოხვალ თუ... -აბა რა გგონია მარტო გაგიშვებ? -კაი მიდი დროზე ქენი და წავიდეთ... ორ წუთში უკან კმაყოფილი სახით დაბრუნდა ხელი გადამხვია და გასასვლელისკენ წავედით.... მანქანისკენ წავედი, როცა ალექსამდრემ ხელი დამიჭირა და გასასვლელისკენ მიბიძგა... -მანქანა? -ფეხით.. უნდა ავინაზღაურო ის რამდენიმე საათი რაც უშენოდ გავატარე.... -დებილი ხარ რა... -წესიერად გოგო... გაბუტვის ნიშნად ენა გამოვუყავი და ნაბიჯს ავუჩქარე... აჩქარებული ნაბიჯი უცებ სირბილში გადაიზარდა.. მალევე კი ჰაერში აღმოვჩნდი.. მთელ ქუჩაში ჩემი კივილი ისმოდა.. რამდენიმე შენიშვნაც მივიღეთ გამვლელებისგაბ და ადგილობრივი მაცხოვრებლებისგან.. -ალექსანდრე დამსვიიი!!! დამსვი ალექსანდეეე!!!! სადარბაზოსთან მალევე მივედით... ფეხები მიკანკალებდა ისე ვნერვიულობდი.. გამხნევების ნიშნად ალექსანდრემ ხელი ხელზე მომიჭირა და დამაიმედებლად ჩამხედა თვალებში.. კარებზე დავაკაკუნე და დაველოდე როდის გამიღებდნენ კარებს... დაძაბუკ ყურთასმენას მაშინვე მოხვდა სასიამოვნოდ ელენიკოს ტიტინი.. კარები მაკამ გააღო, ისევ ისეთი უჟმური სახით იდგა.. ელენიკო გამოიქცა და ფეხებზე შემომეხვია -მალიტა!! ლოგილ მომენატლეეე... -მეც ჩემო გოგო მიდი მიდი ჩაიცვი სასეირნოდ უნდა გაგიყვანო... ერთი ტაში შემოსცხო და ოთახში გავარდა.. მაკას მივუბრუნდი.. ისევ ისეთი სახით იდგა და იყურებოდა.. -რა ხდება იქნებ გამაგებინო? არც შერცხვა ისე დაიწყო ლაპარაკი და თვალებით ალექსანდრეზე მანიშნა.. -რას ნიშნავს რა ხდება? - ეს ვინ არი? ისე უტიფრად ლაპარაკობდა ალექსანდრეზე, ნერვები მომეშალა.. -შეყვარებული.. -რა დროს შენი შეყვარებულია?! უნდა ისწავლო... -რა უნდა ვქნა? ვისწავლო? როცა უნდა მესწავლა ლოთ მამაჩემს გადაყევი და ჩემთვის არ გეცალა... სკოლისთვის თავი დამანებებინე.. მერე ელენიკო გააჩინე და გასაზრდელად მე მომიგდე... 17 წლის ასაკში უკვე ისეთ რაღაცეებს ვაკეთებდი და ვაკეთებ რასაც შენ 30 წლის ასაკშიც ვერ აკეთებდი... სახლიდან წამოგიყვანე იმის გამო რომ მამაჩემის ყვირილი და ჩხუბი არ აგეტანა.. სამსახური დავიწყე იმის გამო რომ ბინის ქირა გადამეხადა... ქალმა სამსახურიდან ადრე გამომიშვა დედა მონატრებულო გეყოლება და ნახეო და ორშაბათს უკან დაბრუნდიო - ბოლო სიტყვებზე ალექსანდრსს თვალები გადმოუვარდა, მივხვდი რაშიც იყო საქმე- მოვედი სახლში და დეიდა მეუბნება უკან დაბრუნდაო... მოვდივარ აქ და მომღიმარი სახით მხვდები ვითომც არაფერი მომხდარა... და ბედავ კიდე და ალექსანდრეზდ მეუბნები ვინ არის? ის ადამიანია რომელმაც თავის თავის წინ ჩემი თავი დააყენა.. შენგან განსხვავებით ეგოისტი არაა.. ამის თქმა და სახეზე საშინელი წვა ვიგრძენი... ალექსნდრე რომელიც ამ ხნის განმავლობაში ცდილობდა ელენიკო გაერთო, თავი ვეღარ შეიკავა და ფეხზე წამოიჭრა... დამშვიდების ნიშნად ხელი ავუწიე, ცრემლი მოვიწმინდე და ბოლო სიტყვა ვუთხარი, რომელიც მთელი ზიზღით წარმოვთქვი -არსდროს!!! არასდროს არ გაბედო და არ დამიძახო შვილო.... საერთოდ ჩემი არსებობაც დაივიწყე, ჩათვალე რომ ელენიკოს სანახავად ჩათვალე, რომ ვიღაც შორეული ნათესავი მოდის.. მეზიზღები... შენნაირებს დედა არ უნდა ერქვათ!!!!! კარები მთელიძალით გამოვიჯახუნე და იქვე კიბეზე ჩამოვჯექი... აბრაზებულ გულზე ყველაფრის დალეწვა მინდოდა... ხელებს გაუჩერებლად ვურტყამდი კედელს.. ალექსანდრე ამაოდ ცდილობდა ჩემ დაწყნარებას... ელენიკოს გასეირნებას აზრი არ ქონდა... ისევ სადარბაზოში ვიჯექი... ერთ წერტილს მივშტერებოდი, ალექსანდრეს ბეჭზე მედო თავი, რაღაცეებს მებუტბუტებოდა,4 თუმცა არაფერი მესმოდა.... ტელეფონზე დაურეკეს... აშკარად ანერვიულებული ლაპარაკობდა... -შეძლებ წამოსვლას? როგორც კი გათიშა ტელეფონი მომიბრუნდა.... თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე, ცრემლები მოვიწმინდე და ფეხზე ავდექი... მანქანა სავადმყოფოს ეზოსთან იყო, ამიტომ ტაქსი გააჩერა და რაღაც მისამართი უკარნახა მინდოდა მეკითხა რა მოხდა თუმცა ისეთი სახით იყურებოდა შემეშინდა... ისევ საავადმყოფოსთან მივედით, ამჯერად ტრავმატოლოგიურში.. -აქ რა გვინდა? ცოტა არ იყოს შეშინებულმა ვკითე, და ერთი თავით მაღალ ალექსანდრეს თვალებში ჩავხედე -გამოტვინებული გიორგი უნდა ვნახოთ... ერთ-ერთ ექიმთან მივიდა და გიორგის პალატა ჰკითხა... მესამე სართულზე მოგვიწია ასვლა... როგორ იქნა მივაღწიეთ პალატამდე... ალექსანდრე ისეთი სახით დადიოდა, მეგონა მოკლავდა მაგრამ კარების გაღება, გიორგის დანახვა და ალექსანდრეს ხარხარი ერთი იყო... -აუ მორჩი სიცილს!!! -რა მოვრჩე რას გავხარ რაა არის ეს?!-სულს ვერ ითქვამდა ალექსანდრე, ცრემლები მოიწმინდა და იქვე სკამზე ჩამოჯდა.. არც მე ვიყავი ნაკლებ დღეში სიცილისგან რამისაა ცუდად გავმხდარიყავი... - ვინ გცემა ესე? გიორგიმ თავი დახარა და ხმა არ ამოუღია კარგა ხანს... სიჩუმე ამჯერად მე დავარღვიე -მემგონი მივხვდი ვინც ცემა... გიო ერთ კითხვას დაგისვამ და მიპასუხე... -ჰე მიდი -რამდენი გოგო "დაკერე" ჩვენი წასვლის მერე? ინტერესით გავხედე გიორგის და მერე ჩაბჟირებამდე მისულ ალექსანდრეს.... -ხუთი... -რამდენი შე*ემა? -ხუთი და.. -და ერთერთის ქმარმა გაგიფინა.. დავამთავრე მისი წინადადება და კმაყოფილი ალექსანდრეს გვერდზე დავჯექი.. -თან ვკითხე ყავდა თუ არა ვინმე და არაო მითხრა და რა მექნა... -დებილი ხარ ტო რა უნდა გელაპრაკო.... აჩი სადაა? -აჩის გაუმართლა.. უი თქვენ რა ქენით გაასეირნეთ ელენიკო? ელენიკოს ხსენებაზე სახე მომეღუშა და სკამზე ოთხად მოვიკეცე.. ალექსანდრემაც შენიშნა ჩემი ხასიათის გაფუჭება და გიორგის თვალები დაუქაჩა.. -კაი შე*ემა გადმოგივარდა თვალები აღარაფერს ვიტყვი მეტს... ალექსანდრე რაღაცის თქმას აპირებდა, თუმცა ექიმი შემოვიდა -გამარჯობათ... ბატონი გიორგი... ყველაფერი რიგზე გაქვთ... მხოლოდ ხელი გაქვთ მონატეხი და მცირედი დაბეჟილობები გაქვთ.. ხვალ დიკით შეგიძლიათ წახვიდეთ, ოღონდ ლოგინიდან არ უნდა ადგეთ მინიმუმ ერთი კვირა... ლაპარაკი დაასრულა და ოთახიდან გავიდა... -ესეც ასე ერთი კვირა ვგულაობ... -შენ გულაობ და მე და მარიტას გვკითე? ორს ერთად უნდა მოგიაროთ... -უი დედა... მიდი თქვენ დედასთან წადით და მე ხვალ გამომიარეთ სახლში წასაყვანად... ამ ყველაფერს ისე ამბობდა თითქოს დედამისსზე არ ყოფილიყო ლაპრაკი... ეს მიშლიდა ყველაზე მეტად ნერვებდ გიორგიში, თავის თავის გარდა არავინ და არაფერი აინტერესებდა... მხოლოდ ის და მისი სურვილების დაკმაყოფილება.. მალევე გამოვედით მე და ალექსანდრე პალატიდან და მეორე სავადმყოფოში წავედით.. მანანა დეიდა კვლავ უგონოდ იწვა.. თვალები ჩავვარდნილი და ჩაშავებული ქონდა... ალექსანდრე მის თავთან იჯდა და მანანას ხელი მის ხელებში მოექცია და ეფერებოდა... ვუკვირდები და ვხვდები როგორი განსხვავებული ძმები არიან.. ერთი თავის თავზე წინ მისთვის ძვირფას ადამიანებს აყენებს, და მერე მხოლოდ "მე, მე, მეს" გაიძახის... ვუყურებ ალექსანდრეს და გულში სითბო მეღვრება.. აი ესაა ნამდვილი დედაშვილობა და არა ის რაც მე გადავიტანე.. ოთახში ექიმი შემოვიდა და რაღაცეების გასწორება დაიწყო... -თქვენ ვინ ბრძნადებით ქალბატონი მანანასი? როცა თავის საქმეს მორჩა მე და ალექსანდრეს მოგვიტრიალდა... -შვილი და რძალი... ხო მშვიდობაა?! "რძალი" რაღაცნაირად მომხვდა ყურში მესიამოვნა, თუმცა გული მაინც ცუდს მიგრძნობდა... -ქალბატონ მანანას როგორც იცით დიაბეტი აქვს... ანალიზები ავუღეთ და პასუხი მოვიდა... დიაბეტთან ერთად, ტვინის კიბო აქვს მესამე სტადიის .... ძალიან ვწუხვარ.... თავში მხოლოდ ერთი ფრაზა მიტრიალებდა "ტვინის კიბო"... ნუთუ მანანა დეიდაც, რომელიც სულ რაღაც ერთ კვირაში დედასავით შემიყვარდა, შეიძლება ესე მალე დავკარგო... ალექსანდრე გაშტერებული იყურებოდა... მიკარებას ვერ ვბედავდი... მისკენ წაღებული ხელი ჰაერში გავაჩერე ვერ გავიგე მივკარებოდი თუ არა... თავი ნელა შემოატრიალა ჩემკენ.. ჰაერში გაჩერებული ხელი დამიჭირა და მისკენ მიმწია... ძლიერად ჩამეხუტა... ვიგრძენი ცხელი სითხე ბეჭეზე, რომელიც გაუჩერებლად მოდიოდა... პირველად ვნახე ალექსანდრე ასეთ მდგომარეობაში.. ტიროდა.. გაუჩერებლად ტიროდა... -გესმის მარიტა შეიძლება დავკარგო... დავკარგო ადამიანი რომელიც სიცოცხლეს მირჩევნია... ქალი რომელმაც გამზარდა და ქალი რომლისთვისაც შეურაცხყოფა არასდროს მიმიყენებია.... არშემიძლია მარიტა... ვერ გადავიტან დედას სიკვდილს.... გამამხნევებელ სიტყვას ვერაფერს ვეუბნებოდი... მეთვითონ შოკში ვიყავი... მეც მასთან ერთად ვტიროდი... ტყუილია როცა ამბობენ კაცები არ ტირიანო.. რომ მოინდომონ ქალებზე ძლიერად იტირებენ.. ალექსანდრე მთელო დღის განმავლობაში გაქვავებული იჯდა.. რამეს რომ ვკითხავდი რაზეც სრული პასუხი მჭირდებოდა მხოლოდ "კის" ან "არას" მეუბნებოდა... მთელი ღამე საავადმყოფოში გავატარეთ.... დილით გიორგის შეცხადებამ გამაღვიძა, სკამზე ოთხად გაკეცილს მეძინა და წელიც საშინლად მტკიოდა... როგორც ჩანს ალექსანდრეს უკვე ეთქვა ეს ყველაფერი და შესაბამისი რეაქციაც მოყვა... -მარიტა მითხარი რო მატყუებს და დედას არაფრი ჭირს... არ ვიცოდი რა უნდა მეპასუხა და მდუმარედ ვიჯექი... -მარტა გთხოვ მითხარი რომ დედას არაფერი ჭირს.. -.... -დედას არაფერი ჭირს ხო? ჩვეულებრივი წყნარი ლაპარაკი ნელ ნელა ღრიალში გადაეზარდა... -რა მჭირს? ოთახში სუსტი ხმა გაისმა.. ყველამ საწოლისკენ მივიხედეთ და მანანა დეიდას შევხედეთ რომელიც, ხან მე შემომხედავდა ხან ალექსანდრეს და ხანც გიორგის... -რა მჭირს? ეხლა უფრო მკაცრად გაისმა ოთახში მანანას სუსუტი ხმა... ხმას ვერცერთი ვიღებდით... ან როგორ უნდა გვეთქვა... "იცი დედა შენ სიმსივნე გაქვს..." ან "დედა... არ ვიცი როგორ დავიწყო... ექიმმა ანალიზები აგიღო და.. სიმსივნე გაქვს"..... შეუძლებელი იყო ამის თქმა... ან რანაირად უნდა გვეთქვა. ყველა შესაძლო ვარიანტი განვიხილეთ, თუმცა შეპარვით ხერხს არცერთი გავდა.. -მანანა დეიდა იცით.. -მარიტა გთხოვ.. -ლაპარაკი ალექსანდრემ შემაწყვეტია -გთხოვ აჩის გაყევი გარეთ ... ნამდვილად არ მქონდა ეხლა იმის სურვილი გამეგო როგორ ეუბნებიან მანანს... უბრალოდ ვერ გადავიტანდი ამ ყველაფერს.. აჩის გავყევი და დერეფანში სკამებზე დავსხედით... ხმას ვერცერთი ვიღებდით ან რაზე უნდა გველაპარაკა?! დაახლოებით თხუთმეტ წუთში პალატიდან თვალებჩაწითლებული ალექსანდრე გამოვიდა.. რთული მისახვედრი არ უნდა ყოფილიყო რაც მოხდა.. -როგორაა? ეგრევე ვაჯახე როგორც კი ახლოდ მოვიდა... -თავს გვაჩვენებს რომ კარგადაა , თუმცა მე ხო ვიცი არა.... თავი ვერ შეიკავა და რამდენიმე ცრემლი გადმოუვარდა რამდენიმე დღეში მანანა დეიდაც გამოწერეს საავადმყოფოდან.. ეს დღეები სულ სავადმყოფოში ვიყავი და დიდად თაავი არ შემიწუხებია იმაზე ფიქრით თუ ღამე სად უნდა გამეთენებია.. ნუ რა თქმა უნდა მქონდა ვარიანტები თუმცა არ ვიცი რამდენად კარგი 1. დეიდაჩემთან წასვლა და მერე ქირით გადასვლა 2. ლიზიკოსთან ასვლა (რაზეც ვიცი უარს არ მეტყვის, მაგრამ ყველაფრის მოყოლა მომიწევს და დამატებითი სასჯელი მინიმუმ ერთი კვირა უძილობა და ბექაზე და მასზე ლაპარაკი) და მესამე მაგრამ არც ისე რეალური 3. ალექსანდრესთან დარჩენა...... ერთ თავსატეხს მეორე დაემატა.... ერთის მხრივ ცოდოა ალექსანდრე ამდენ "ავადმყოფს" შორის... მეორეს მხრივ არ მინდა კიდევ ერთ ტვირთად დავაწვე.... სახლში მივდიოდოთ და ფიქრებით თავი მქონდა გამოტენილი.. ალექსანდრე დაძაბული იჯდა საჭესთან და ისე ნელა მიდიოდა, მემგონი ცხოვრებაში არ უვლია... მუ ეს ნელა 80 იყო.... -მარიტა!!! მარიტა მოვედით.. ფიქრებში გართული ვერ გავიგე როგორ მოვედით სახლში და შეშფოთებული ალექსანდრე ცდილობდა გონზე მოვეყვანე.. -აა რა?.. ააა კაი.. -რა გჭირს მარიტა? -არაფერი.... უბრალოდ ფიქრებში გავერთე.... -მაგ ფიქრებს მომიყვები სულ ცოტახანში ეხლა კი დამეხმარე ესენი დავაბინავოთ და მერე მარტო მე და შენ დავრჩებით და ამ რამდენიმე დღედ ავანაზღაურებთ.... გამეღიმა მის კატეგორიულობაზე და მხოლოდ გავუღიმე გიორგი მალევე დაბინავდა თავისით.. ლეპტოპი, პოპკორნი და ასე შემდეგ... მანანა?! მანანას შემთხვევაში საქმე ცუდადაა... იმდენად ძალაწართმეულია.... დამოუკიდებლად ნაბიჯის გადადგმაზე ხო ლაპარაკი ზედმეტია... თვალები ოსევ ჩაცვენილი და ჩაშავებული აქვს... ალექსანდრე მისი შემყურე გაგიჟებულია... მე კიდე მათი საცოდაობით ვკვდები... გიორგის როგორც ყოვლეთვის ყველაფერო ფეხებზე ეკიდა.. მანანა დავაწვინეთ და დამამშვიდებელიც მივეცით... ეხლა კი ჩვენი დასვენების დრო იყო... ძალაწართმეულები დავჯექით სავარძელში და გათიშულ ტელევიზორს შევცქეროდით... -იცი დედაჩემის გარდა... -მშვიდად დაიწყო ლაპარაკი, თუმცა ეკრანისთვის თვალი არ მოუშორებია- დედაჩემის გარდა ყველა ქალს ერთნაირად ვუყურებდი.. ყველა ერთნაირად ბო*ი და გაუნათლებელად ვთვლიდი .. ვთვლიდი არა ვთვლი... ყველასთან, ვისთანაც ურთიერთობა მქონია ჩემ ფულზე იყვნენ დახამებულები... შემიყვარდებოდა, უიმისოდ ვეღარ ვსუნთქავდი და წკაპ... მიმატოვებდა... "ერთფეროვნება მოსაბეზრებელია" ყველას ერთნაირი პასუხი ჰქონდა კითხვაზე რატომ?! არასდროს არ მესმოდა როცა ამბობდნენ ნამდვილი სიყვარული ცხოვრებაში ერთხელ მოდისო.... ყოველ ახალ ურთიერთობაზე ვთვლიდი, ნამდვილ სიყვარულს ბევრჯერ მოსვლა შეუძლია... თუმცა ვცდებოდი... მართალს აბობენ ნამდვილი სიყვარული ერთხელ და სამარადისოდ მოდისო..... ჩემ ცხოვრებაში ორი ნამდვილი სიყვარული არსებობს..... პირველი სიყვარული დაბადებიდან თან მდევს და ეს დედაჩემია... და მეორე და ამავდროულად პირველზე პირველი სიყვარული შეძენილი მაქვს, რომელშიც ძვირი გადავიხადე და რაც არ უნდა მოხდეს არავის დავუთმობ.... ეს შენ ხარ მარიტა!... ქალი რომელმაც მაგრძნობინა ნამდვილი სიყვარული რა არის და შემაცვლევია ყოველგვარი აზრი ცხოვრებაზე.... როცა პირველად გნახა დედაჩემმა მთელო დღე ემოციებს ვერ იკავებდა.. "ისეთი ლამაზი გოგო იყოო... სწორედ ეგეთი ლამაზი, პატიოსანი და წესიერი გოგო მინდა რძლადო.." არ ვიცი როდის შემიყვარდი, თუმცა ისე უეცრად შემოიჭერი ჩემ გულში... უკვე მერამდენედ გაუბნბი, არ ვიცი მაგრამ აი სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ... დედაჩემის მერე ერთადერთი ქალი ხარ რომელსაც პატივს ვცემ... ჩემი ხარ... მხოლოდ ჩემი... ჩემი პატარა ბავშვი, რომელსაც სხვა ვერავინ შეეხება.. ერთი ხელის მოსმით მის კალთაში მომათავსა და ბაგეებს დაეწაფა... ცალი ხელი თმაში შემიცურა, მეორე წელზე და მისკენ მიმწია.. არც მე დავაყოვნე, ცალო ხელი კისერზე მოვხვიე, მეორე თმაში შევუცურე... უმისამართოდ დაასრიალებდა ხელებს წელზე... ტუჩებიდან კისერზე გადავიდა.. მივხვდი რომ ღრმად შევტოპეთ და მისი მოშორება ვცადე... -ალექსანდრე... - ჩამწყდარი ხმით ვთქვი, უფრო ვიჩურჩულე, ისე რომ ტუჩებს არ მოვშორებივარ.... - გაჩერდი გთხოვ... ვიგრძენი ცხელი სითხე ლოყაზე, ალექსანდრეც უმალ გაჩერდა.. -არასდროს... არასდროს იტირო ჩემ წინაშე და საერთოდაც... დაიმახსოვრე ისეთს არაფერს გავაკეთებ რაც შენ არ გენდომება... ყველაფერი ნაშინ მოხდება როცა შენი სურვილი იქნება... კიდევ ერთხელ მაკოცა და ძლიერად ჩამეხუტა... კალთიდან გადამსვა, თუმცა თავი ჩამიდო კალთაში და ორ მეტრიანი კაცი, ერთ მეტრიან დივანზე გაწვა.. ტელევიზორი ჩართო და რაღაც უაზრობას მაყურებინებდა... ღამის თორმეტი საათი იქნებოდა, ალექსანდრემ ტელევიზორი გათიშა და ჩემკენ გადმობრუნდა... -მარიტა.. რომ მოვედით ძალიან უხასიათოდ იყავი და გითხარი , რომ აუცილებლად მოგაყოლებდი უხასიათობის საბაბს... გელოდები... -არაფერი... უბრალოდ არ მინდა შენთვის ამ მდგომარეობაში ზედმეტი ტვირთი ვიყო... არ მყავს მშობლები... სახლი, მეგობრები... გარდა ლიზიკოსი... ისიც სასწავლებლად წავა... დეიდა მყავს და ისიც უცნაური ხასიათის.... შენ ჩემზე უკეთთეს იმსახურებ, მაგრამ რა ვქნა რომ სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ და ვერ ვაძლევ თავს იმის უფლებას შენგან შორს ვიყო... არ მაძლევს ეს ოხერი გული იმის საშუალებას გადაგიყვარო და შენგან წავიდე... შეგიძული.. მოგცე უფლება იცხოვრო უჩემოდ და არ შეგექმნას პრობლემები მაგრამ.... მაგრამ... არ შემიძლია.... ვერ გიშვებ და ვერ მივდივარ შენგანნ.... მიყვარხარ... სასწაულად.... არააქვეყნიურად... ცამდე და ცის იქეთ მიყვარხარ ალექსანდრე.... -არსდროს.. არასდროს არ იფუქრო რომ შენ ჩემთვის ტვირთი ხარ... ანდაც თუ იქნები ტვირთი, ყველაზე სასიამოვნო იქნება ამ ტვირთის ტარება და ყველაზე მთავარი, აზრადაც არ გაივლო ჩემგან შორს წასვლა, რომც გინდოდეს არ გაგიშვებ, რადგან მეც სასწაულად მიყვარხარ.. დილით ლოგინში გამეღვიძა... არ მახსოვდა როდის დავიძინე ან საერთოდ ალექსანდრესთან ერთად რატომ მძინავს მის ოთახში... ამ ყველაფერს ყურადღება არ მივაქციე და ადგომა დავაპირე, თუმცა.შენც არ მომიკვდე... მუცელზე ალექსანდრეს ხელი სამ ფენად მქონდა შემოხვეულიდა განძრევის საშუალებას... კიდევ ერთხელ გავიბრძოლე გასანთავისუფლებლად -ნუ ხვანცალებ და მაცადე დაძინება... -აუ ალექსანდრე ადგომის დროა.. მანანა უნდა ვნახო და წამალი მივცე.. ხვალე ქიმია უწევს... -კაი მხოლოდ მანანას გამო... თორემ სხვა დროს ვერ გადამირჩები.. ხელები ოდნავ შემიშვა და ადგომა დავაპირე... როცა კვლავ შემაჩერა და ლოგინში დამაბრუნა -იცოდე ეს ბოლო და უკანასკნელია.. სხვა დროს ესე ადრე ადგომა აღარ მომთხოვო.... -ადრე? ალექსანდრე საათს დახედე?! 11 საათია.... ხელი უხეშად გავაშვებიე და ლოგინიდან ავდექი მოვწესრიგდი და მანანას ოთახში გავედი... დღეს შედარებით კარგად გამოიყურებოდა.. არც თვალები ქონდა ჩაცვენილი და ფერიც ცოტა მოსული ქონდა... -როგორ ხართ მანანა დეიდა? -შედარებით კარგად შვილო... მადლობა იმ ყველაფრისთივს რასაც ჩემთვის და ჩემი შვილებისთბის აკეთებ.... ლოყაზე ხმაურით ვაკოცე და ოთახიდან გამოვედი და უცებ კარებში ტელეფონ მომარჯვებული ალექსანდრე შემრჩა... -ლიზიკომ მოგწერა დამირეკოსო... ვის არ ყოლია შეყვარებული მაგრამ დაქალი არავის დავიწყებიაო.... ვიგრძენი როგორ ამიწითლდა ლოყები, რასაც ალექსანდრეს ომახიანი სიცილი მოყვა.. -აუ ნუ დამცინი რაა... და ხო ცოტახანი წავალ რა ლიზიკოს ვნახავ და თან ვთხოვ ჩემთან გაიაროს და ელენიკო ჩამომიყვანოს მომენატრა... მუდარის თვალებით გავხედე და პასუხს დაველოდე, რომელმაც არ დააყოვნა... -მარიტა... მისმინე... არაფრით არ ხარ ვალდებული ღამეები უთენო დედაჩემს და მითუმეტეს ჩემ ძმას... თუ გინდა კი არა აუცილებლად უნდა წახვიდე და ნახო ლიზიკოც და ელენიკოც... მართალია ის გოგო ჩემ გამო მეგობრები არ უნდა დაკარგო... წადი გაერთე მე მანანას ქიმიაზე წავიყვან და მერე ვინმე დამხმარეს ავიყვან.... ცოდო ხარ მარტო... და კიდევ ერთი და მთავარი რაც ყოვეთვის უნდა დაიმახსოვრო... როცა უჩემოდ წახვალ სადმე და მოგინდება მალევე წამოსვლა ვიდრე დაგეგმილი იყო ან საერთოდ წამოსვლა თუ მოგინდება მირეკავ და ხუთ წუთში დანიშნულების ადგილას ვარ... მითუმეტეს თუ ღამეა... ეხლა გამომართვი და წადი... ტელეფონი გამოვართვი და ლოყაზე ვაკოცე. -ქალბატონო ეგ არ მაკმაყოფილებს.. ხელი მომჭიდა და მისკენ მიმწია და მაკოცა... კიდე დიდხანს გააგრძელებდა, რომ არა გიორგის ჩახველება... -უკაცრავად გვრიტებო მაგრამ ბუდე უნდა დაგინგრიოთ.. აუ მარიტა ჩაი მინდა და გამიკეთე რა... არაფერი მითქვამს ისე წავედი სამზარეულოსკენ, თუმცა ალექსანდრემ გამაჩერა... -გიორგი რას აკეთებ? ალექსანდრსს ხმაში აშკარად იგრძნობოდა სიბრაზის საშინელი ნოტები, რომელიც ყურს არასასიამოვნოდ ხვდებოდა... -რას ვაკეთებ?! ჩაის გაკეთება ვთხოვე მეტი ხო არაფერი... -მარიტა შენ მოსამსახურე ხო არ გგონია... - ის ხმა, რომელიც საშინლად მიყვარდა წამებში შეცვალა ცივმა და მკაცრმა ხმამ... -რავი თუ სწორად მახსოვს მარიტა მოსამსახურედ ავიყვანეთ.... ისეთი ხმით ლაპარაკობდა, თითქოს ადამიანის მაგივრად თოჯინა ვიყავი, რომელიც ტაშის ერთ დაკვრაზე რასაც გინდა იმას გააკეთებს... -წესიერად გიორგი!!! - ალექსანდრეს ხმა ლაპარაკის ნაცვლად უფრო ღრიალს გავდა - მარიტაზე კიდე იტყვი ეგეთ რამეს და ჩემი ხელით მოგკლავ.... მარიტა მოსამსახურე არაა..ის ამ ოჯახის წევრია და არ მოგცემ უფლებას მასზე რამე ცუდი თქვა..... -ალექსანდრე მართალია... - ოთახიდან მანანა დეიდა გამოვიდა... რომელიც ფეხებს ძლივს ადგამდა... -მარიტა ოჯახის წევრია, არაანაირი მოსამსახურე და დამხმარე... მარიტა ჩემი აუხდენელი ოცნებაა, რომელიც ღმერთმა ამ სიბერეში მაჩუქა... და უბედნიერესი ვარ რომ ჩემ შვილს გვერდზე ესეთი ქალი უდგას... ქალი რომელიც მუდამ იზრუნებს მასზე.... შენ კიდე გიორგი... ეცადე მარიტას წესიერად მოექცე თორემ ალექსანდრეს მართლა ვერ გადაურჩები.... ეხლა კი მორჩით ჩხუბს.. მარიტა ალექსანდრე მართალია, არ ხარ ვალდებული ღამეები მითენო... ვინც ვალდრბულია ის არ აკეთებს.. ამიტომ ისევ დამხმაარეს ამიყვანენ, რომ ძაან არ გადაიტვირთო, თან გამოცდები გექნება ეხლა .... -გამოცდები? გაკვირვებულმა გადავხედე ჯერ მანანას და მერე ალექსანდრეს, რომელიც ეშმაკურად იღიმოდა.. -მოდი დედა შენ დაწექი, მერე ქიმიაზე წავიდეთ მანამდე კი გავაგებიებ ყველაფერს... მანანა დეიდა ოთახში შევიყვპანე და დამამშვიდებელი მივეცი... გარეთ გამოსულს კი ისევ მომღიმარი ალექსანდრე დამხვდა.... -გახსოვს მაშინ დედაშენმა და შენ რომ იჩხუბეთ თქვი რომ სწავლის გაგრძელება გინდოდა, მაგრან არცერთი სკოლა არ მიგიღებდა... ნუ მე რაღაცეები ვიჩალიჩე და ზაფხულში, ანუ სულ რაღაც ერთ თვეში ჩააბარებ 12 გადასასვლელ გამოცდებს და გააგრძელებ სწავლას, ოღობდ მანამდე... მიგიწევს მასწავლებლებთან სიარული რომელიც ორშაბათიდან დაგეწყება.. გაკვირვებულმა და გაოცებულმა რა ემოცია უნდა გამომეხატა არ ვიცოდი, რაც მოვიფიქრე იყო ის რომ ავმდგარიყავი და ძვლების დამტვრევამდე ჩავხუტებოდი, რაც შევასრულე კიდეც... -კაი მარიტა გავიგუდე... მიდი ადექი ეხლა წადი ლიზიკოსთან თორემ მოგკლავს.... -ვაიმე ლიზიკო... წავედი.... მიყვარხარ და დაგირეკავ წამოსვლისას... -მეც მიყვარხარ და ჭკვიანად მარიტა!! ენა გამოვუყავი და გარეთ გავვარდი... გახარებული მიწას ხუთი ნაბიჯიდან მხოლოდ ერთხელ ვეხებოდი.... ლიზიკოს სადარბაზომედე მივაღწიე და კიბეები ავირბინე.. კარებზე გაუჩერებლად ვაკაკუნებდი... არ ვიცოდი ემოციები სად წამეღო.. როგორც იქნა კარები გაიღო და ჰორიზონტზე ლიზიკო გამოჩნდა ... -ლიზიკოოო - გავექანე და ძლიერად ჩავეხუტე... -ცოცხალი ხარ? სრულიად სერიოზულობით იკითხა და თვალებში ჩამხედა... -ჯერ კუ მაგრამ ისეთი ამბები მოხდა.... ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი... მანანს ავადმყოფობიდან გამოცდრბამდე... -ვაიმეე რა მაგარია მარიტააა. ანუ სწავალს გააგრძელებ? -ეგრე გამოდის ლიზ... სწავალს გავაგრძრლებ და ავიხდენ ოცნებას... ჩავაბარებ საერთაშორისო ურთიერთობებზე... -გილოცავ მარიტა... მართლა ძალიან გამიხარდა.... ვატყობდი რომ რაღაცის თქმა უნდოდა, თუმცა ვერ ბედავდა. -ლიზიკო რისი თქმა გინდა? -მარიტა... იქნებ დაელაპარაკო დედაშენს? საშინლად გაბრაზებული ვიყავი ლიზიკოზე, რომ ამ საკითხზე წამოიწყო ლაპარაკი.... გაფრთხილებული რომ არ მყოლოდა კიდე ვაპატიებდი... მაგრამ ეხლა.... -მარიტა გეხვეწები გამეცი რა ხმა.. რატომ გაბრაზდი, მე ხომ უბრალოდ გკითხე?! თან იცი რატომაც გეკითხები... დედაშენი ცუდ დღეშია... ყოველ დღე ტირის გინდ შენ გამი და გინდაც... -მამაჩემის გამო.... -ჰო... -ჩემი ბრალია ლიზიკო მერე? გეხვეწები მითხარი... მე ვაიძულე უკან დაბრუნება?! მე ვუთხარი გინდა თუ არა დაბრუნდი მამაჩემთან თქო?! მე ვაიძულე ისევ იმ ჯოჯოხეთში დაბრუნებულიყო საიდანაც ძლივს გამოვათრიე? გეხვეწები მითხარი თუ რამდე დავაშავე მივალ და ბოდიშს მოვუხდი.... ლიზიკო ამოიღე ხმა და გამაგებიე ტყუილს ვამბობ თუ მართალს..... ლიზიკო!!!!! ჩემი ხმა უბრალო ლაპარაკს არ გავდა... უფრო ყვირილი, ჩხუბი, ღრიალი და ამგვარი რაღაცეების მიქსი უფრო იყო.... -მართალი ხარ მარიტა, მაგრამ იქნებ მაინც ცადო... -გაიაზრე ლიზიკო რაც ვთქვი და მერე დამირეკე... აზრი არ აქვს იმ ქალთან ლაპარაკს. -ის ქალი დედაშენია!!! მწყობრიდან გამოსულმა ბოლო ხმაზე იყვირა... -დედა რომელიც უგუნურად მოიქცა... არ შეშვენის ქალს ეგეთი საქციელი... დედა რომელმაც საკუთარი ბედნიერებისთვის თუ უბედურებისთვის შვილები გაწირა... მე მაგას დედას აღარ ვუწოდებ... დედაჩემი ჩემთვის მკვდარია..... -ელენიკო? -ელენიკოს იქ არ დავტოვებ... ცოტახანში ალექსანდრეს დაველაპარაკები და ჩემთან წავიყვან... ეხლა კი წავალ და ვნახავ ელენიკოს... დაგირეკავ საღამოთი.... -იქნებ მაინც..... კაი დაივიწყე არფერი! გამაგებიე რა მოხდება... გარეთ გასვლა და ტელეფონზე ესემესი ერთი იყო... საათს რო დავხედე ცხრა სრულდებოდა, ამ დროს ალექსანდრეს გარდა სხვა არავინ იქნებოდა.. არც შევმცდარვარ ალექსანდრე იყო... "სად ხარ?? ელენიკოსთან მივდივარ ეხლა... რა იყო? არაფერი ეცადე ძაან გვიან არ წამოხვიდე და დამირეკე მოგაკითხავ... მიყვარხარ..." ბოლო სიტყვაზე გამეღიმა და ტელეფონი ჯიბეში ჩავიდე... ლიზიკო ჩემ ყოფილ სახლთან ახლოს ცხოვრობს და დიდი დრო არც დამჭირვებია მისასვლელად... კარებზე დავაკაკუნე და წამებში გაისმა ელენიკოს ტიტინი.... კარები ამჯერად მამაჩემმა გააღო რომელიც როგორც ყოველთვს არაფხიზელ მდგომარეობაში იყო.. -ოჰ ჩვენი დიდი გოგოც მოსულა.. როგორ ხარ მარიტა? -კარგად... -მოკლედ მოვუჭერი და სახლში შევედი. - ელენიკო სადაა? - სამზარეულოში... რამ განაპირობა შენი სახლში დაბრუნება? -მე სახლში არ დავბრუნებულვარ... ელენიკო უნდა ვნახო და წავიყვანო სასეირნოდ... -იქნებ ჯერ მშობლებს კითხო გაძლევენ თუ არა უფლებას, ამ პატარა ვირთხის წასაყვანად და მერე შემოიჭერი სახლში... ან საერთოდ ელენიკოს კითხე უნდა თუ არა შენთან ერთად წამოსვლა.... საშინლად გამაბრაზა მამაჩემის ამ სიტყვება, მაგრამ იმის დასამტკიცებლად, რომ მე მართალი ვიყავი და ელენიკოს წამოყვანას შევძლებდი ამაყად შევედი სამზარეულოში და წინ დავუჯექი... -ელენიკო... ჩემი გოგო.. როგორ მომენატრე.... -მე არა! გაკვირვებული დავრჩი მისი ამ პასუხით... ნამდვილად არ ველოდი თუ ისიც ზურგს შემაქცევდა.... გაბრაზებულმა გავხედე მთვრალ მამაჩემს რომელიც კმაყოფილი იღიმოდა.. აცრემლიანებული თვალებით მუვვარდი მამაჩემს და გულზე ხელების რტყმა დავუწყე -არაკაცი ხარ.. საზიზღარი.. ეს როგორ გააკეთე... როგორ შეაძულე ელენიკოს ჩემი თავი... ეს როგორ გაბედეთ ან შენ ან კიდე შენმა ცოლმა... ორივე არარაობები ხართ... ხელები გამიკავა და სახეში მწარედ გამარტყა, რომელსაც მალევე მეორე მოყვა... -პირველი იმისთვის რომ შეურაცხყოფა მომაყენე.. მეორე კიდე იმისთვის რომ დედაშენის ჩადენილ საქმეს მე მაბრალებ... ყვირილზე ოთახიდან დედაჩემი გამოლასლასდა, რომელიც მუცელზე ხელს ისმევდა... ელენიკო გაექანა და ჩაეხუტა.. კაბის მოჭერისთანავე მკაფიოდ გამოჩნდა დედაჩემის ოდნავ წამოზრდილი მუცელი... გაკვირვებულმა გადავხედე ჯერ ერთს მერე მეორეს და ახსნა განმარტებას ველოდი.... ელენიკო უხეშად მოიშორა... -იქნებ გამაგებიოთ რა ხდება? ვეღარ დავმალე უკვე გაკვურვება და ხმამაღლა გამოვხატე.... -შენ ვინ მოგცა აქ მოსვლის უფლება? ჩემი კითხვა დააიგნორა ფა სამზარეულოში შევიდა.... -რას ქვია ვინ მომცა... - ხმას უკვე ნელ ნელა ვუწევდი... - მე აქ ელენიკოს სანახავად მოვედი და არა თქვენთან სალაპარაკოდ და საჩხუბრად... -მემგონი ელენიკომ საკმარისად გაგცა პასუხი იმით რომ არ მოენატრე და არ უნდა შენთან ერთად სადმე წასვლა.... ეს უკვე ჩემთვის ზედმეტი იყო, მეტი ვეღარ შევიკავე თავი და დედაჩემს გავარტყი... -შენნაირ ქალს ბო*ი უნსა ერქვას და არა დედა.... გახსკვს რამდენიმე თვის წინ როფორ იტანჯებოდი მთვრალი მამაჩემის გვერდზე? ყოვს საღამოს დამსკდარი ტუჩები დ ჩაწითლებული თვალები რომ გქონდა ტირილისგან.. ყოველ ღამე ჩუმად ტიროდი, რომ მამას არ გაეგო და არ ეცემე ამის გამო.. ელენიკო? რამდენჯერ გაიწია ელენიკოსკენ დასარტყმელად და რამდენჯერ გადავეფარე წინ რომ 5 წლის ბავშვისთვის რამე არ დაეშავებინა.. მე?! ჩემ თავზე აღარ ვლაპარაკობ... უბრალოდ შეუძლებელი იყო ამ მდგომარეობაში ცხოვრება.. წაგიყვანე სახლიდან სხვაგან სადაც მშვიდად იქნებოდი, თუმცა ისევ ეს ჯოჯოხეთი არჩიე... მე მეტს აღარ ჩავერევი.... იყავი აქ.... ისევ დაიტანჯე.... გაჩნდება ეგ ბავშვი და ისევ დაიწყებს მამა შენ ცემას.. აი მაშინ როცა მიხვდები რომ სრული იდიოტობა ჩაიდინე აქ დაბრუნებით ჩემთან არ მოხვიდე და პატიება არ მთხოვო რადგან არასდროს გალატიებ ამას.... -გაეთრიე... მხოლოდ ეს სიტყვა თქვა თავჩაღუნულმა, რომელშიც აშკარად იქგრძნობოდა სინანულის მცირედი ნოტები, თუმცა უკვე არ მაინტერესებდა.. დედაჩემ ჩემთვის უკვე მკვდარი იყო... თუმცა არ მინდოდა ამ ყველაფრისთვის საბოლოო წერტილი დამესვა და ყოველ დღე თითო-თითო წერტილს ვუმატებდი... მაგრამ დღეს ეს ყოველივე საბოლოო წერტილი იყო... კარები გამოვიხურე და სადატბაზოში კიბეზე ჩამოვჯექი... პირიდან სშინლად შეწუხებული ხმა ამომივარდა.... ჯერ კიდევ ვერ წარმოვიდგენდი რომ ესეთი რამ მოხდა... ვტიროდი თუმცა რის გამო არ ვიცი... რა უნდა მექნა? ამ მდგომარეობაში ალექსანდრეს ვერ დავენახებოდი... ცრემლები მოვიწმინდე და გადავწყვიტე ცოტა ფეხით გამევლო... გარეთ გავედი და ვიგრძენი სუბთა ჰაერი ვიგრძენი, თუ ამას სუბთა ერქვა... თბილისის ჰაერი სავსეა ბოღმით და შურისძიებით... ფეხით ავუყევი აღმაშენებლის გამზირს... მივდიოდი და ვფიქრობდი ცხოვრებაზე. ჩემ ადგილას ხალხი უტყოდა რომ ბედი არ აქვს. მშობლები არ გამოადგა, მეგობრები არ ყავს, ნუ ერთის გარდა... თუმცა მე ოირიქით ვიტყვი... ცხივრებაში მხოლოდ მშობლებში არ გამიმართლა... მეგობრებში მართალია ერთი მყავს და ნაღდი... და ბოლოს ყველაზე მეტად გამიმართლა ადამიანში, რომელიც სიცოცხლეს მირჩევნია... ალექსანდე... მხოლოდ მის გამო არ ვიტყვი, რომ ცხოვრებაში არ გამიმართლა... ფიქრებიდან მანქანის მკვეთრმა დამუხრუჭებამ გამომიყვანა... მანქანიდან ნაცნობი სხეული სხეული გადმოვიდა თუ არა მისკენ გავიქეცი და მთელი ძალით ჩავეხუტე.... მანქანაში ისე ჩავჯექი ალექსანდრესთვის თვალებში არ შემიხედავს.. ვიჯექი და ველოდი როდის დაქოქავდა მანქანას და წამიყვანდა სახლში, რომ დამვმშვიდებულიყავი.... თუმცა კიდევ რამდენიმე წუთი ვიდექით ესე განუძრევლად.... -იქნებ ამოიღო ხმა და გამაგებიო რა ხდება... -არაფერი ალექსანდრე... არაფერი.... უბრალოდ მშობლება ელენიკოც ჩემ წინააღმდეგ განაწყეს... დედაჩემმა ჩემი ყველა გრძნობა ფეხებზე დაი*იდა... კიდე ორსულადაა და თავს ბედნიერად გრძნობს... ამ ყველაფრის გახსენებაზე ტირილი ამივარდა... ალექსანდრესაც მეტი შეკითხვა აღარ დაუსვამს დს მანქანა დაქოქა და წამებში მოწყდა ადგილს... აცრემლიანებული თვალებიდან, გარკვევით ჩანდა ალექსანდრეს დაძარღვული ხელები, რომელიც საჭეს მთელი ძალით ჩაფრენოდა და სადაცაა მოაძრობდა... -მოვედით... გადადი მე საქნე მაქვს და მალე მოვალ.... -კი მაგრამ -გადადი და მალე მოვალ! ხმა უკვე საშინლად არასასიამოვნოდ მომხვდა ყურში.. კიდე ვაპირებდი რაღაცის თქმას თუმცა გადავიფიქრე.. მანქანიდან გადმოვედი და კარები მთელი ძალით მივაჯახუნე... სახლშში შვვარდი და ეგრევე ოთახში ავედი... ჩანთა იქვე მივაგდე და ლოგინზე პირაღმა დავეხეთქე... მივაშტერდი თეთრ ჭერს, რომელმაც ფიქრების მორევში უფრო გადამაგდო... თითქმის ყველაფერზე ვიფიქრე, რა იქნებოდა თუ მე სკოლას გავაგრძელებდი მაშინ როცა ამის დრო იყო... შევხვდებოდი რო ალექსანდრეს? ვიქნებოდი ცხოვრებაში ისეთი ვედნიერი, როგორიც ახლა მის გვერდზე ვარ..... ან..... ან..... ფიქრებიდან ტელეფონის ზადმა გამომიყვანა... ეკრას რომ დავხედე ლიზიკო იყო... -ხო ლიზიკო.. - ხმაჭამწყდარმა ვუპასუხე... -რა გჭირს? -არაფერი.... -დაიწყებ თუ..... ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი... ყველაფერზე გარკვეულ ემოციებს გამოხატავდა, გარდა იმისა როცა ვუთხარი რომ დედაჩემი ორსულად იყო.... -ლიზიკო აქ ხარ?? -ააა? რა?? კი აქ ვარ და გისმენ... -გაიგე ბოლოს რა ვთქვი? -კი... -ეს "კი" ისეთი ხმით წარმოთქვა რაღაც მომენტში ეჭვიც კი შემეპარა იმაში რომ ჩემამდე იცოდა ეს ყველაფერი.. თუმცა უაზრო ფიქრები თავიდან მოვიშორე... თუმცა მაინც ვერ ვისვენებდი.. შიგნიდან რაღაც მღრღნიდა... -იცოდი? -მარიტა მისმინე გთხოვ... -იცოდი?? -მარიტა -გეკითხები იცოდი? ხმას საგრძნობლად ავუწიე, კონტროლს ვკარგავდი ჩემ თავზე.. იმ წუთში ყველაფერზე წამსვლელი ვიყავი ოღონდაც დადებითი ოასუხო არ მიმეღო ამ ყველაფერზე.. -კი.... ეს იყო ბოლო სიტყვა, რომელიც მე ლიზიკოსგან გავიგე... ტელეფონი გავუთიშე და კვლავ ფიქრებს მივეცი.. პრობლემებს ისევ ერთი პრობლემა დაემატა.... ლიზიკოს ესემესი ესმესსზე მომდიოდა, მაგრამ ყველას უპასუხოდ ვატარებდი.. საშინლად გაბრაზებული ვიყავი... როგორ შეეძლო ესეთი რაღაც დაემალა ჩემთვის... ----ალექსანდრე---- უკვე თერთმეტი საათი ხდებოსა და მარიტასგან არაფერი ისმოდა, ძაან შევშინდი და გადავწყვიტე მასთან სახლში მივსულიყავი.... ცოტაც ხუთ წუთში იქ ვიქნებოდი, როცა ქუჩაში ნაცნობი სხეული დავლანდე... მანქანა მკვეთრად დავამუხურუჭე, მანაც მალევე შემომხედა და.ჩემი ამოცნობისთანავე გამოექანაა და ჩამეხუტა... სახის მოდებისთანავე ვიგრძენი, სისველე რომელიც ჯერ კიდე დარჩენილი ქონდა სახეზე.... მანქანაში ჩავსხედით და ყველაფრის მოყოლა ვაიძულე... არცერთი ქართველი და არც სხვა ეროვნების მამრობითი სქესის წარმომადგენელი ვერ აიტანდა ამას... ქართველი მამაკაცები ამ სიაში პირველები ვართ... მარიტასთან შეძლებისდაგვარდად ვცდილობდი სიბრაზე არ დამტყობოდა... რაც არც ისე ადვილი იყო... ჩემი მდგონარეიბიდან გამოყვანაზე, მიანიშნებდა დაბერილი ძარღვები, რომლებიც სადაცაა გასკდება.... საჭეს მთელი ძალიყ ვარ ჩაბღაუჭებული... ვცდილობ სიბრაზე, რომელიც ყელში მაწვება იქ ჩავახშო.... სახლთან ისე მივდივართ მარიტას ერთი სიტყვა არ უთქვამს... გადასვლისას კი ერთი ორი სიტყვა ხმამაღლა მომივიდა, რაც შემდეგში გავაანალიზე, თუმცა უკვე გვიანი იყო.. მანქანა მოვატრიალე და გეზი მარიტას მშობლების სახლისკენ ავიღე.. გზაში ვფიქრობდი როგორ დამეწყო ლაპარაკი... პირდაპირ ჩხუბზე გადავსულიყავი თუ ცივილიზებულად როგორც ქართველს შეშვენის.... ეს ყველაფერი მხოლოდ ფიქრები იყო.. კარებზე დაკაკუნებისას კი ყველა აზრმა სხვადასხვა გვარად გამირბინა თავში და ბოლოს გადავწყვიტე ისე მემოქმედა როგორც სიტუაცია მოითხოვდა... კარები ატირებულნა მაკამ გააღო... ჩემი დანახვისას მი ცრემლები სახელოთი მოიწმინდა და სახლში შემოსვლის ნება დამრთო... მისაღებიდან საშინეკი ალკოჰოლის სუნი გამოდიოდა, ამას დიდი ფიქრი რათ უნდოდა, თემური იქნებოდა.... მისაღებში შევედი და პირდაპირ მის წინ სავარძელში მოვკალათდი... -მაკა!!! მაკა!!! მაკა!!!.-ჩემი დანახვისთანავე დაიწყო ყვირილი...-ვინ არ ეს? ხელი ჩემკენ გამოწია და ძლივს ჩაწყნარებულ მაკას გახედა.. -ეს.. ეს... -რა ენა დაგება? როცა მე არ მჭირდები სიტყვას ვერ ვიტყბი და როცა მჭირდები მაში გებმევა ენა იბიო**დ..... მისკენ დასარტყმელად გაიწია, როდესაც ფეხზე წამოვდექი და ჩემი თავი გავაცანი -ალექსანდრე გავაშელი მარიტას შეყვარებული და აქ თქვენთან სალაპარაკოდ მოვედი... -მოიცა მოიცა მარიტას ვიინ? ჰაერში გაშეშებული ხელი ჩამოწია და ჩემკენ ზანტად მოტრიალდა... -შეყვარებული? -შენ რა გგონია მართლა ყურს მაკლია და ვერ გავიგე რა თქვი თუ? რა დროს იმ ლაწირაკის შეყვარებულია?! -ბატონო თენგიზ... მარიტა არც ლაწირაკია და არც სათამაშო თქვენ ჭკუაზე რო ატაროთ... თუ თქვენ გენდომებოდათ ნამდვილად მარიტას კეთილდღეობა არ დაანეებიებდით სკოლისთვის თავს და არ მიცემდით უფლებას 17 წლის ასაკში სამუშაოდ წასულიყო ნებისმიერ ადგილას მითუმეტეს დანლაგებლად... რატო ხართ ორივე მშობელი ესე ცუდად განწყობილი ჩვენი ურთიერთობის მიმართ?! -მარიტა ბავშვია ჯერ... -მხოლოდ სიყვარულისთვისაა ბავშვი? ბავშვი არაა მუშაობისთვის ან იმისთვის რომ ესეთი მშობლები ყავს? მე თქვენთან ლაპარაკს აღარ ვაპირებ... მარიტამ საკმარისი გითხრათ უკვე მისი ამ საქციელით... კარები გამოვიხურე და კიბეებზე დავეშვი... მანქანა დავქოქე და გეზი ბარისკენ ავიღე, გზაში აჩის დავურეკე და მოსვლა ვთხოვე... ოც წუთში დანიშნულების ადგილას ვიყავი და როგორც ყოველთვის აჩის ველოდი... ერთი საათის ლოდინის შემდეგ გამოჩნდა ჰორიზონტზე და ეგრევე ბარში შევათრიე, რამდენიმე ჭიქის მერე კი ყველაფერი მოვუყევი... - რა უნდა ქნა? -არ ვიცი მაგრამ ფაქტია უნდა შემოვირიგო რამენაირად.. აჩიმ ზუსტად ის სახე მიიღო, მულტფილმებში რაღაც კარგი იდეა რომ მოუვათ და თავს ზემოთ ნათურა რომ ენთებათ... -რა მოიფოქრე? -ძაან მაგარი რაღაც შენ ძმობას ვფიცავარ ადექი.... ---მარიტა---- პირველი საათი ხდებოდა, როცა დაწოლა გადავწყვიტე, აზრი არ ქონდა ალექსანდესს ლოდინს... გაბრაზებულს ნამდვილად არ მქონდა იმის სურვილი მასთან ოთახში დამეძინა, ამიტომ "ჩემ" ოთახში შევედი და ცივ ლოგინში შევწექი.... ფიქრებმა კვლავ წამართვა თავი, თუმცა რეალურ სამყაროდ მალევე დავუბრუნდი და ძილს მივეცი... ცოტახანში მუცელზე ცივი ხელების შეხება მაღვიძებს, რასაც ჩუმად ნაჩურჩულევი ჩემი სახელიც დაერთო... -მარიტა.. მარიტა... გაიღვიძე... გთხოვ... -მმმმმ -ადექი სიურლრიზი მაქ... -აუ ალექსანდრე კაი რა.... წინადადება დამთავრებული არ მქონდა ჰაერში აღმოვჩნდი, მალევე კი პირველ სართულზე იქიდან კი ეზოში... თვალი მომჭრა ნათელმა შუქმა, ნელა გავახილე თვალი და დავაფიქსირე, ცეცხლით დაწრილი ჩემი სახელი, გვერდზე გული და ცოტა კიდე გვერდზე შოკოლადებით სავსე რამდენიმე დიდი კალათი და თან სულლ იმ შოკოლადებით , რომელიც ნე მიყვარს... -ჰა რას იტყვი მოგწონს?! -სიმართლე გითხრა? თანხმობის ნიშნად თავი დამიქინია -ჩემ შემოსარიგებლას შოკოლადებიც საკმარისი იქნებოდა.. დიდხანს ვიდექით ესე ჩახუტებულები.... შემეძლო ესე მთელი ცხოვრება გამეტარებინა... რას ვგრძნობ როცა მის გვერდზე ვარ? აი მაშინ როცა ალექსანდრესთან ვარ თითქოს მთელი მსოფლიო ჩერდება... დრო ჩერდება... საათები და წამები რომლებიც ერთმანეთს გაუჩერებლად მისდევენ, ჩერდებააა. ყველაფერი თეთრი ხდება გარდა ჩვენ ორისა და იმ ორო წითელი გულის გარდა, რომლებიც მხოლოდ ერმანეთისთვის ფეთქავს... ყველაფერი წყვეტს არსებობას,11 მხოლოდ ჩვენ გარდა... ჟანგბადიც კი ცოტავდება..... -მარიტა რომელი საათია? -პირველი ხდება.. რა იყო? -გამეზადე... კითხვისნიშნის თვალებით გავხედე და დაველოდე ახსნას... -რა გაკვირვებული მიყურებ, მედა შენ მარტო მხოლოდ სავადმყოფოსი ვიყავით და ეხლა ცოტა გართობის დროა, დედას მომვლელი მიხედავს მე და შენ კი კლუბში წავიდეთ...თუ გინდა ლიზიკოს დაურეკე მე კიდე აჩის ვეტყვი.. -ლიზიკო არ მინდა ისე წავიდეთ... ეხლა მან გამომხედა კითხვისნიშნის თვალებით, მოკლედ მოვუყევი ყველაფერი და ძლივს დავარწმუნე რომ არ დაერეკა და წამოსვლა არ ეთხოვა... მაგის პირობად დავპირდო რომ თხუთმეტ წუთში გამზადებული ვიქნებოდი... -შენ და შენი პირობა რა... როგორც კი კარების ხმა გაიგო მაშინვე ამომძახა ქვემოდან, თუმცა დანახვისთანავე, რომ იტყვიან პირი დააღო... -მარიტა... ისა... მარიტა მგონი ამ სილამაზისთვის ჯობდა ერთი საათი ლოდინი.... ტანზე რომ დავიხედე, ჩემი აზრით დიდი არაფერი იყო... უბრალო კრემისფერი მოკლე ტანზე მომდგარი კაბა, წინ შავი წვრილი ქამრით და კრემისფერი მაღლებით.. თმა გაშლილი და ოდნავი მაკიაჟი... -მადლობა... კაბა მანანა დეიდამ მომცა ჩემი შვილისთვის მქონდა ნაყიდი რო გაიზრდებოდაო... -ხო ნინოს კაბა... მახსოვს მე და დედამ ერთად ვუყიდეთ... -შენც სიმპატიურად გამოიყურები... ალექსანდრე შევათვალიერე უბრალო შავი მოკლემკლავიანი ზედა, ჯინსი და კედები... ხელზე შავი swatch-ის შავი საათი... რომელოც საბოლოდ უსმევდა ხაზს მის გამორჩეულ სტილს... ნახევარ საათში რომელიღაც მიყრუებულ ადგილას ამოვყავი თავი, მაგრამ უნდა ვაღიარო ძაან მაგარი კლუბი იყო... შესვლისთანავე ერთმანეთში არეული ალკოჰოლისა და თამბაქოს სუნმა ამწვა ცხვირი... გონება წამებში მოიცვა ხმამაღლა ჩართულმა მუსიკამ, რომელზეც ხალხი დიდი სიამოვნებით ცეკვავდა.. მუსიკების ხმაში ძლივს გავიგონე ალექსანდრეს ხმა, რომელიც მაუწყებდა მეორე სართულზე ავსულიყავით... იქ შედარებით სიწყნარე იყო... მუსიკის ხმა აღწევდა, თუმცა არც ისე ხმამაღლა როგორც ქვევით.. -წავალ სასმელს მოვიტან და მალე ამოვალ... თავის დაქნევით დავეთანხმე და ჩემი ადგილი დავიკავე... პირველ სართულზე გადავიხედე ყველაფერი ხელისგულივით მოჩანდა... რომ შემოვედი ცოტა ხალხი მეჩვენა, მაგრამ აქედან რომ გადავიხედე მთელი დარბაზი სავსე იყო.. ხალხში ალექსანდრსაც მოვკარი თვალი, რომელიც გზის გაკაფვას ცდილობდა ბარისკენ... ვუყურებდი და სიამაყით ვივსებოდი, როცა ვაანალიზებდი რომ მარტო მე მეკუთვნის და სხვა არავის... მისი გამოყვანილი კუნთები და მუცელზე პატარა კუბიკები, რომელიც მაკიაში გამოკვეთილად ეტყობოდა... ყველა გოგო რომელიც გაივლიდა, მას უყურებდა.... გზადაგზა ამ სიამაყეში ეჭვიანობს ნაპერწკლებიც გაიელვებდა ხოლმე... ჩემთვის ვიჯექი, როცა კარები ვიღაცამ შემოგლიჯა.. ეს ვიღაცა კი გიორგი იყო... -ვა მარიტა... - ძალიან მთვრალი იყო... ეს ორი სიტყვა ძლივს გადააბა ერთმანეთს... - აქ რას აკეთებ და თან მარტო? -მარტო არ ვარ.. ალექსანდრეც აქაა და მგონი ჯობია წახვიდე... -რა გოგო? - იმხელა ხმაძე იღრიალა, მუსიკები სულ გადაფარა.. ინსტიქტურად ხელები ყურებზე ავიფარე და როცა მივხვდი რო ყვირილს მორჩა მხოლოდ მაშინ ჩამოვიღე... - პატარა ლაწირაკო ნუ მასწავლი რა უნდა გავაკეთო თუ მინდა მთელი საღამო აქ ვიქნები და არსად არ წავალ..... ნელნელა ჩემკენ მოდიოდა.. სკამიდან ავდექო და კარებისკენ წავედი... თუმცა მთვრალმა მალე აამუშავა ტვინის უჯრედები და კარები გადამიკეტა, ეხლა კი ორ კედელ შორის მოვხვდი.. გიორგი კი ნელ-ნელა ჩემკენ მოდიოდა... კედელს ორივე ხელი მიადო და შუაში მომაქცია.. -მისმინე მარიტა 20 წელია ისე ვცხოვრობ ჩემთვის არავის არაფერი არ უსწავლებია... პირიქით იქით ვასწავლიდი და თუ იყო ისეთი შემთხვევა რომ ვიღაცა რაღაცას მასწავლიდა ცუდად დაუმთაბრდა ცხოვრება და გთხოვ ნუ იქნები ქალებს შორია პირველი... -იცი გიორგი.. - შიშის მიუხედავად მაინც თავდაჯერებულად ვლაპარაკობდი - შენ და ალექსანდრეს რომ გადარებთ -არასდროს შემადარო იმ დედიკოს ბიჭთან..... -დამამთავრებიე - იმხელა ხმაზე ვიღრიალე თვალები გაუფართოვდა, ხელები ჩამოწია და დასაჯდომად წავიდა - საშინლად განსხვავებული ძმები ხართ.... ვერასდროს ვერ წარმოვიდგენ ალექსანდრეს შენნაირს და შენ ალექსანდეს ნაირს.. ვერასდროს წარმოგიდგენ შენ ერთი ქალის ერთგულს და ალექსანდრეს ბაბნიკს... როგორც შენ თქვი "დედას ბიჭობა" სულაც არ ნიშნავს დედაზდ ზრუნვას.. პირიქით... ეს ყველაზე დიდი ამაგი შეიძლება იყოს რაც კი ცხოვრებაში გააკეთოს ადამიანმა.. მაგრამ შენ? შენ მხოლოდ შენი ჭიის გახარებაზე რომ ფიქრობ.... ქალები, დალევა და დარწმუნებული ვარ წამალიც... წამებში ვიგრძენი მარცხენა ლოყაზე, სიმწარე, წამის მეასედებში კი ყელში ხელის წაჭერა და ზურგით ცივ კედელზე შეჯახება.... -არასოდეს!!!! არასოდეს და არასოდეს არ შემადარო იმ ნაბი*ვარს... ის კაცი არაა.. კაცი რომ იყოს სულ სხვანაირი იქნებოდა... -და შენ? -ხმას ვეღარ ვიმორჩილებდი სიმწრისგან... ჩემი ხმა კივილზე უარესი იყო...- შენ კაცი ხარ? ამ ყველაფრის მერე კაცი ხარ? ქალზე რომ კაცი ხელს აწევს იმას კაცი ქვია?! ხელები უხეშად მოვიშორე და ქვევით ჩავვარდი... კიბეებზე ალექსანდრე შემხვდა.. -მარიტა!!! მარიტა რა გჭირს? -გეხვეწები წამიყვანე.. გთხოვ შორს წამიყვანე აქედან.. ცრემლები რომელსაც ამდენხანს ძლივს ვიკავებდი მივეცი შესაძლებლობა თავისი გზა გაეკვლიათ... ალექსანდრეს ხელებში ჩავუვარდი და ბოლო ხმაზე ავტირდი... -კაი დაწყნარდი... წავიდეთ წამო.. გარეთ როგორც კი გავედი ჰაერი ხარბად ჩავისუნთქე, ალექსანდრეს არც დოვლოდებულვარ ისე წავედი მანქანისკენ.. ნერვიულობისგან ფეხები ერთმანეთში ამებლანდა და რომ არა ალექსანდრე წავიქცეოდი... ხელში ამიყვანა და ისე ჩამსვა მანქნაში.... ----ალექსანდრე--- მარიტას სიურლრიზი მოეწონა თან ძაან, რამაც გამახარა და გადავწყვიტე კლუბში წეყვანა... როგორც ყველა ქალს ჩვევია თითქმის ერთი საათი ველოდებოდი.. თუმცა ღირდა ისეთი ლამაზი იყო... საშინლად უხებოდა ნინოს კაბა, რომელიც მე და დედამ მაშინ ვუყიდეთ როცა 3 თვის იყო... ხოლო მეორე დღეს გარდაიცვალა... მახსოვს მაღაზიასთან ჩავიარეთ, როცა ეს კაბა დავინახე.... მანიკენს ისე უხდებოდა რომ ჩავთვალე ჩემ ულამაზეს დასაც მოუხდებოდა... ვიყიდეთ და სახლში მივიტანეთ... თუმცა ნინოზე ეს კაბა არასდროს მინახავს... ალბათ ისევ ისე მოუხდებოდა, როგორხ მარიტას უხდებოდა.. ნახევარ საათში ჩემ უსაყვარლეს კლუბში მივედით... ქვევით საშინელი ხმაური იყო, ამიტომ ზემოთ ერთ-ერთი კუპე დავაჯავშნიე ჩვენთვის... მარიტა დავტოვე და მერე ქვევით ჩამოვედი სასმლის ამოსატანდ.. სანამ ბარმენი ყველაფერს გაამზადებდა, იმდდნი ნაცნობი ვნახე სათვალავი ამერია.. უკვე ზევით ასვლას ვაპირებდი როცა ტირილამდე მისული მარიტა დავინახე რომელიც ქვევით ჩამორბოდა... მეხვეწებოდა რაც შეიძლობოდა შორს წამეყვანა... მალევე გვაიყვანე გარეთ და მანქანაში ჩავსვი... გზიდან აჩის დავურეკე.. -აჩი -ხო ძმა რა იყო? -ბარში აღარ მოხვიდე პირდაპირ წყნეთში ამოდი.. მარიტა ამყავს ეხლა ცუდადაა... -რა მოხსა ტო... -აუ არ ვიცი.. მეორე სართულზე ავედით და სასმლის მოსატანად რო ჩამოვედი ცოტა დამაგვიანდა რო ავდიოდი კიდე ატირებული მარიტა კივბეებზე ჩამორბოდა და მოჯლედ არ ვიცი რა.. ამო და ხვალე ერთად მოგვიყვება ორივეს... -კაი მოვიდვარ.. ტელეფონი გავუთიშე და მარიტას ფ გავხედე რომელსაც ჩაძინეოვდა, უკანა სკამზე ჩემი ქურთუკი ვიპივე და მივაფარე... მარცხენა ლოყა ცოტა აწითლებული ქონდა... მთელი საღამო ვუკვირდებოდი მარიტას წითელ ლოყას, რომელიც თანდატან უფრო წითლდებოდა.... მანქანიდან გადაყვანისას, ყელზეც პატარა გაწითლებული ადგილი დავინახე... ამან უკვე გამაცოფა.... ნელა შევიყვანე სახლში და ლოგინზე დავაწვინე.. გადავწყვიტე სანამ არ გაიღვიძებდა არაფერი არ გამეკეთებია ამ საკითხან დაკავშირებით.. მისღებში დავჯექი და დაველოდე აჩის, რომელიც კარგა ხნის მოსული უნდა იყოს... როგორც ყოველთვის ერთი საათი ველოდე. დასაძინებლად წაასვლას ვაპირებდი, როცა კარებზე ბრახუნი ატყდა ვინ იქნებოდა თუ არა.. -სად ხარ შე*ემა ამდენხანს? -აუ რავი ტო ისეთი ამბები გადამხდა როო რავი... გზასი მანქანა გამიფუჭდა და ვიღაც გოგო არ დამეხმარა გაკეთებაში, ხოდა მე -ხოდა შენ რისი აჩი ხარ იმ გოგოს ნომერი რო არ დაგეთრია... -ხო ეე საიდან მიხვდი მაგის თქმა რო მინდოდა... -კაი რა... ბავშვობიდან გიცნობ და შენი აზრით ვერ მივხვდებოდი რისი თქმა გინდოდა?! -კაი ხო აბა რისთვის დამიბარე? -წამო სამზარეულოში ლუდი დავლიოთ და მოგიყვები... ყველაფერი მოვუყევი რაც კლუბში მოხდა... -ხოდა ესე რა არ ვიცი რა ჭირს და რატომ აქვს სახეზე და ყელზე ეს სიწითლეები... ყველაა ვარიანტი განვიხილე, მაგრამ სინამდვილეს ვერცერთი ვერ შევუსაბამე.. აღარ ვიცოდი რა მეფიქრა უკვე.. თუ ვინმე შეუვარდა კაბინაში კამერებში დაფიქსირდებოდა და "განგაში ატყდებოდა" მაგრამ.... -არ ვიცი ძმა რა შეიძლება იყოს... შენი არ იყოს ვერც მე ვერ შევუსაბამე ვერაფერს... -გეტყვი რაც იყო ოღონდ არ იჩხუბო... სამზარეულოს კარებში ანერვიულებული მარიტა გამოჩნდა.. სიწითლე ლოყაზე, უფრო გამოკვეთილად ეტყობოდა.... მეც არანაკლებ ავფორიაქდი მის ამ სიტყვებზე, ხელით ვანიშნე რომ შემოსულიყო და სკამზე დამჯდარიყო... -როცა შენ ჩახვედი სასმელის ლამოსატანად... - თვალები სივრცეს გაუშტერა და ხელების სრესით დაიწყო ლაპარაკი... - ფანჯრიდან გადევნებდი თვალ-ყურს... და არ დაგიმალავ სიამაყით ვივსებოდი, როცა ვაანალიზებდი, რომ მხოლოდ ჩემო იყავი... ფიქრებში გართულს ვერც გავიგე როგორ შემოვიდა ვიღაც ოთახში... სუნზე ვიგრძენი საშინლად მთვრალი იყო.... ხმა როგორც კი ამოიღო მეცნო, თუმცა ალბათობა დავუშვი იმის რომ შემეშალა... მაგრამ როცა შევტრიალდი ჩემი ეჭვები გამართლდა.... გიორგი იყო... -რაღაცის თქმა დავაპირე თუმცა მარიტამ გამაჩუმა -გეხვეწები დამამთავრებიე და მერე იჩხუბე.. მარტო რომ მნახა რა იყო მიგატოვა შენნმა პრინცმაო?! ამაზო წამოვენთე და შევეკამათე ამ კამათში თქვენი შედარება მომიწია.. როგორც კი ვთქვი რომ ალექსანდრე ვერ მოვა შენამდე თქო სახეში გამარტყა და ყვირილი დაიწყო არასდროს შემადარო იმ ნაბი*ვარსო... ამაზე მე ვუყვირე და მეორე გარტყმაც დავიმსახური... გამოქცევა ვცადე თუმცა ყელში მწვდა და კედელს მიმაჯახა... -ხო ვუთხარი მაგას მარიტასთან თუ რამე შეგეშლება მოგკლავ თქო.... როგკრც ჩანს გაფრთხილებას აზრი არ აქვს... უნდა იმოქმედო პირდაპირ... იმ წუთში ისეთი გაბრაზებული ვიყავი სრულიად უდანაშაულო ადამიანს მოვკლავდი... ---მარიტა--- რომ გავიღვიძე მანქანის ნაცვლად ლოგინში მეძინა.... გარკვევიტ ისმოდა ალექსანდრეს ხმამაღალო გინება... ლოყა საშინლად მეწვოდა ეხლაც კი.... სარკეში რომ ჩავიხედე წითელზე წითელი მქონდა... ხელის დადებისას მეწვოდა... რითი არ ვცადე სიწითლის დამალვა თუმცა არაფრით არ გამომივიდა... ბოლოს გადავწყვიტე ესევე გავსულიყავი და ალექსანდრსთვის ყველაფერი ამეხსნა... სამზარეულოში ალექსანდრე და ვიღაც ბიჭი იჯდა.. ალბათ აჩი იქნებოდა მათ საუბარში ჩავერიე და ყველაფერი მოვუყევი.. ალექსანდრეს სახეზე ფერები გადადიოდა... სიბრაზისგან მუჭები სულ გაწითლებოდა.. სიგარეტს სიგარეტზე ეწეოდა.. ვენები დაებერა სადაცაა გასკდებოდა.... რამდენჯერმე ცადა საუბარში ჩარევა თუმცა ხელის აწევით გავაჩერე.. როცა ყველაფრის მოყოლა დავასრულე ცოტახნიანი დუმილი ჩამოვარდა.. აჩი გაშტერებული უყურებდა "ცისარტყელა" ალექსანდრეს.. მე კიდე ნერვიულობისგან გაწითლებულ ჩემ ხელებს დავყურებდი... წყნარად გამოიტანა განაჩენი და ბოკო ღერი სიგარეტიც გააბოლა... -ალექსანდრე გთხოვ -მარიტა გთხოვ ეხლა შემეშვი.. წადი ოთახში.. შეწინააღმდეგებას აზრი არ ქონდა... ზანტად წამოვდექი სკამიდან და ოთახში შევედი... ლოგინზე დავჯექი და ტელეფონს დავხედე სადაც ლიზიკოს უამრავი გამოტოვებული ზარი და შეტყობინება დამხვდა.. "გთხოვ როგორც კი მოიცლი გადმომირეკე სასწრაფო საქმე მაქვს" ცოტა არ იყოს შევშინდი.. ლიზიკოს არ ჩვევია ამგვარი საქციელები თუ რამე პრობლემა აქვს ესემესშიც მეუბნება გადარეკვა არაა ხოლმე საჭირო... მიუხედავად იმისა რომ მასზე ეხლაც საშინლად გაბრაზებული ვარ ავდექი და გადავურეკე... რამდენიმე ზუმერის შემდეგ მიპასუხა.. -მარიტა კიდე კარგი... საკმაოდ ანერვიულებული ხმა ქონდა რამაც მეც ძალიან ამაფორიაქა.. -რა ხდება? -აუ არ ვიცი როგორ გითხრა... სანამ დაგირეკავდი ათასჯერ დავალაგე აზრი თუ როგორ უნდა მეთქვა... მაგრამ ყველაფერი ამერია ნერვიულობასთან ერთად... -პირდაპირ მითხარი... -დედაშენი და მამაშენი ელენიკოს გაშვილებას აპირებენ.... უბრალოდ.. უბრალოდ მინდოდა რომ გცოდნონდა.. მთხოვეს არ მეთქვა თუმცა ვერ გავბედე... -არა კარგად მოიქეცი რომ მითხარი.. მადლობა ტელეფონი გავუთიშე და იქვე კედელთან ჩავიკეცე.. ხელები თავზე ნერვიულად გადავისვი და ისტერიული ტირილი ამივარდა.. რაზეც აჩი შემოვარდა ოთახში .. -რა გჭირს? მარიტა გამეცი ხმა.... -გესმის ელენიკო უნდა გააშვილონ... ჩემი და... ჩემმა მშობლებმა.. 5 წლის ბავშვი... სასწარფოდ თბილისში უნდა წავიდე..... ფეხზე ავდექი და კარებისკენ წავედი, როცა გზაში დამაწია აჩიმ ხმა -სანამ ალექსანდრე არ მოვა ვერსად გაგიშვებ... -რას ქვია ვერ გამიშვებ? ჩემ დას ეხება საქე გაიგე... ჩემ დას.... ტირილი ისტერიულ პანიკაში გადამივიდა.. ხელებს უმისამართოდ ვიქნევდი აქეთ-იქით და აჩის ვეჩხუბებოდი რომელიც სულ არაფერ შუაში არ იყო... -სადაა? ალექსანდრე სადაა? -თბილისში წავიდა.. -დაურეკე.. სასწრაფოდ დაურეკე უკან დაბრუნდეს... თითქმის მთელი ერთი საათი ველოდე ალექსანდრეს.. აჩიმ რამდენჯერ მომაბრუნა ეზოდა არ ვიცი..... -მარიტა ცოტახანი მოითმინე სადაცაა მოვა ალექსანდრე... -არ შემიძლია გაიგე... საქმე ჩემ დას ეხება... ჩემ სისხლ და ხორცს.... ჩემივე მშობლები წირავენ... თავჩღუნული მისმენდა აჩი.. -მესმის მაგრამ იქნებ... -არანაირი იქნებ... გამიშვი... -ცოტახანიც მარიტა გთხოვ და თუ არ მოვიდა მე ჩაგიყვან ეს ცოტახანი საათზე მეტი იყო... უკვე წასვლას ვაპირებდით, როცა ალექსანდრე შემოვიდა... ხელები დაწითლებული და დასისხლიანებული ქონდა.. ცხვირიდან სისხლი მოდიოდა თვალებში კი იმ სიყვარულის ნაცვლად, რომელიც ყოველთვის ჩანს სადღაც გამქრალიყო და მისი ადგილი სიბრაზეს დაეკავებინა.. ძარღვები ეხლაც დასკდომაზე ჰქონდა... კითხვა მინოდა დამესვა თუმცა ვერ ვბედავდი... თვალები ეხლაც აწითლებული ტირილისგან რაც არ გამოპარვია... -რატო იტირე? სიბრაზე არ მოუშორებია ისეთი ტონით მკითხა... -არაფერი... -გეკითხები და მიპასუხე მისი ხმა საშინლად კატეგორიული იყო.. აჩის გავხედე და იმის დასაზუზტებლად რომ ნამდვილად უნდა მეთქვა... ყველაფერი მოვუყევი.. საშინლად გაბრაზდა... სიწითლე სიმწვანეში გადაუვიდა ლამისაა.. -გაემზადე.. -ალექსანდრე.. რა მოხდა? -მარიტა ჩაიცვი და თბილისში მივდივართ.. შენ არ გეხება ის რაც მოხდა... გაბრაზებული გავედი გარეთ და მანქანაში ჩავჯექი... კარი ძლიერად მოვიჯახუნე და ალექსანდრეს დაველოდე.. მანაც არ დააყოვნა და მალევე დაჯდა.. მანქანა დაქოქა და ადგილს მოწყდა.. მთელი გზა ხმა არ ამომიღია .. ალექსანდრე შიგადაშიგ გამომხედავდა და გამიღიმებდა... -ამოიღე ხმა... კვლავ ჩემი სიჩუმე შევინარჩუნე და ხმა არ ამომიღია.. ვიცოდი ამითი ნერვებს ვუშლიდი, თუმცა რაღაცნაირად მსიამოვნებდა... მანქანა მკვეთრად დაამუხრუჭა და სავალი გზიდან გადაიყვანა... -ამოიღე ხმა ამის დედა შევ**ი.... რა გეჭირს? მივდივართ თბილისში... არ მივცემთ უფლებას ელენიკო წაიყვანონ... -ალექსანდრე.. დაქოქე მანქანა და წავედით... ჩემ კატრგორიულობაზე გამეცინა თუმცა თავი შევიკავე გულიანი გაცინებისგან... ზმადაბლა თუმცა მაინც გასაგონად შეიგინა და მანქანა დაქოქა და ადგილს მოწყდა.. სიჩქარის ბავშვობიდან მეშინია.. ალექსანდრეც ყველაზე მაღალი სიჩქარით მიდიოდა.. მთელი ძალით ჩავებღაუჭე სკამს და ბოლო ხმაზე ვკიოდი... -შეანელე!!! შეანელე გთხოვ... გეხვწები გააჩერე მანქანა თრემ გადავხტები... ხმაში უკვე ტირილის ბგერები გამოიკვეთა.. მალევე რეაგირება მოახდინა ალექსანდრემ და მანქანა გააჩერა... სასწრაფოდ გავაღე კარები და მანქანიდან გადავედი, ალექსანდრეც გადმოვიდა და ჩემი შეჩერება ცადა.. -მარიტა გაჩერდი... რა დაგემართა ამის დედა ვა**რე... თუ ის გეწყინა რომ გითხარი შენი საქმე არაათქო... -სიჩქარის ბავშვობიდან მეშინია.. პატარა ვიყავი ავარიაში რომ მოვყევით მე, დედა და მამა... თითქმის 3 თვე კომაში ვიყავი.. არავის ქონდა იმის იმედი რომ გადავრჩებოდი.. -წყნარად დავიეყე მოყოლა, მაგრამ ამ ამბავის გახსენებისას ტანში კვლავ არასასიამოვნოდ გამცრა.. იმის მიუხედავად რომ უკვე თითქმის 14 წელი იყო გასული ამ ამბის შემდეგ.... -იმის მერე საშინელი შიში მაქ სიჩქარეზე... კი სწორედაც ეგ მეწყინა რომ არაფერი მითხარი იმის შესახებ თუ სად იყავი.. რატო მოხვედი დასისხლიანებული... არ მაქ იმის უფლება ეს ყველაფერი ვიცოდე?! ხმას საგრძნობლად მოვუმატე, ხელებს ჰაერში უმისამართოდ ვიქნევდი.. თავჩაღუნული ალექსანდრე მანქანას მიყრდნობოდა და სიგარეტს წყანარად ეწეოდა... -მარიტა... ბავშვი ხარ იმისთვის , რომ ეს ყველაფერი გაიგო... ერთ დღეს ყველაფერს აგიხსნი... -როდის იქნება ეგ ერთი დღე? -მალე ძალიან მალე... -მოვიდა და ძლიერად ჩამეხუტა... ნეკნება ტკაცუნი დაიწყეს.. -ეხლა წამო წავიდეთ და ელენიკო წამოვიყვანოთ.... თავის დაქნევით დავეთანხმე და მანქნისკენ წავედი... მიუხედავად "შერიგებისს" ხმას მაინც ვერ ვიღებდი.. მთელი ფიქრებით გადართული ვიყავი ელენიკოსთან... ისევ ისე ცუდად მიმიღებდა თუ .... -ნინო თვეების იყო რომ გარდაიცვალა... -ფიქრებიდან ალექსანდრეს წყნარმა ხმამ გამომიყვანა... -მაშინ სულ რაღაც 10 წლის ვიყავი.. ნინო რომ დაიბადა ჩემზე ბედნიერი ადამიანი დედამიწაზე არ დადიოდა.. დედა რომ სამშობიაროში წავიყვანეთ საავადმყოფოს დერეფანში ყველა გამვლელს ვეუბნებოდი მსოფლიოში ყველაზე მაგარი და მყავსთქო.. მთელი ის სამი თვე რაც ნინო ჩემ გვერდზე იყო უბედნიერესი ვიყავი... სწორედ გარდაცვალებამდე ერთი დღით ადრე, მე და დედა მაღაზიებში დავდიოდით და მანიკენზე სწოდდ მაგ კაბას მოვკარი თვალი.... - თვალებით იმ კაბისკენ მიმანიშნა რომელიც ორი დღეა გაუხდელად მაცვია... - გონებაში წარმოვიდგინე ნინო ამ კაბაში, როგორ უხდებოდა მის თეთრ კანს და ცისფერ თვალებს... მეორე დღეს კი უეცრად გარდაიცვალა.. სიცხე მიცა.. ოფლმა დაასხა დედამ სავადმყოფოში მიიყვანა თუ არა გარდაიცვალა.. ექიმებმა ტვინის კიბო თქვეს... დედა გაგიჟდა.. არაფერი ვიცოდით ამის შესახებო... ამას მერე მთელი ამბები მოყვა... ძალიან გამიჭირდა ამ ყველაფერთან შეგუება მეც და დედასაც... მამა ყველაზე მეტად განიცდიდა.. გიორგის ყველაფერი ე*იდა.. მთელი დღე გარეთ ეგდო.. დედაც თვლიდა რომ ყავდა მხოლოდ ერთადერთი შვილი... კაი დღეს აქ გვეყო.. მოვედით უკვე თან... ნელა მოვაშორე თვალი ალექსანდრეს, რომელსაც ამ ხნის განმავლობაში ვუყურებდი და ვგრძნობდი თუ რას განიცდიდა მაშინ... ალბათ სწორედ მაგიტომ დამთანხმდა ამ შუაღამეს თბილისში წამოსვლაზე.. ნელა ავედი კიბეებზე.. საათს რომ დავხედე ოთხი ხდებოდა... დიდი იმედი არ მქონა იმის რომ ჯარებს გააღწბდნენ, მაგრამ მაინც დავაკაკუნე და დაველოდე.. ჩემდა გასაკვირად კარები მამაჩემმა გააღო, რომელიც კვლავ არაფხიზელ მდგომარეობაში იყო.. ალექსანდრე ქვევით დამელოდა... -რას მივაწეროთ შენი ესე გვიან სტუმრობა? გამოგაგდეს სახლიდან? არ გვჭირდება ბო*ი რძლადო? -წესიერად.. მაკა სადა? -წევს... ოთახში დაუკაკუნებლად შევედი და შუქი ავანთე.. მაკამაც სწრაფი რეაგირება მოახდინა ამაზე... -რა გინდა? -კიდე მე რა მინდა? მე რა მინდა ხო ?!-ხმას ვერ ვინარჩუნებდი და პირდაპირ ყვირილზე გადავედი.. - კიდე მე რა მინდა ხალხო? თავში როგორ მოგივიდათ ის აზრი, რომ ელენიკო გააშვილოთ.. გაგიჟდით? რას ქვია უნდა უპატრონო ბავშვთა სახლში უნდა ჩააბაროთ?! ხუთი წლისაა უკვე ხუთის.. ესმის უკვე ყველაფერი... -თუ ყველაფერი ესმის და გული შეგტკივა შენ დაზე წაიყვანე აქედან.. ლაპარაკში თენგო ჩაერთო და ლოგინზე ისე წამოწვა როგორხ არაფერი... -წავიყვან და თან ეხლავე... ელენიკოს ოთახში შვვარდი და ტანსაცმლის ჩალაგებას შევუდექი.. ხმაურზე ელენიკოს გამოღვიძა.. -ლას აკეტებ მალიტა? -ელენიკო მისმინე, უნდა წაგიყვანო აქედან.. ჩემთან და ალექსანდრესთან... -დედა და მამამ სადგაც უნდა წამოყვანონ.. არ მინდა მალიტა უთალი რა.. -სწორედ მაგიტომ მიმყავხარ რომ არ წაგიყვანონ.. ეხლა შენი ტანსაცმელები ჩავალაგოთ და წავიდეთ... ყველაფერი რაც საჭირო იყო ჩავალაგე და გარეთ გავედი.. ელენიკოს ქურატუკი მოვაცვი და კიბეებზე გავაქანაე.. ალექსანდრემ ჩვენი დანახვისას მანქანიდან გადმოვიდა ჩანთა გამომართვა და საბარგულში ჩადო, ელენიკო კი უკანა სკამებზე დასვა... მთელი გზა არ გაჩუმებულა ხან რაზე ლაოარაკობდა ხან რაზე.. ბოლოს ხმა რომ ვეღარ გავიგეთ, უკან მივიხედე და ჩაძინებოდა... სახლიდან მუსიკების ხმა.. ალექსანდრემ ელენიკო ხელში აიყვანა და ისე შეიყვანა სახლში... იმწუთში ნამდვილ საღორეში.. გიორფი და მის რამდენიმე მეგობარს სახლში "მინი ფართი" მოეწყოთ, მომვლელი ქალი კი გაგიჟებული იყო ვერაფრით დავაწყნარეო... ელენიკო ჩემ ოთახში შევიყვანე და დავაწვინე... შემდეგ კი მანანა დეიდას ოთახში შევედი. ჩემდა საბედნიეროდ არ ეძინა -როგორ ხართ მანანა დეიდა? -როგორ უნდა ვიყო ამ ვირის ხელში შვილო. შენ მითხარი სად იყავით შენ და ალექსანდრე ეს ორი დღე? ყველაფეტრი დაწვრილებით მოვუყევი... -ძალიან კარგი ქენი რომ წამოიყვანე.. მიდი დაისვენე და დეტალებზე მერე ვილაპარაკოთ... ოთახიდან გამოსულს ალექსანდრე შემეჩეხა.. -საით გაგიწევია? -ელენიკოსთან უნდა შევიდე დავიძნო... -შენ რა ჩემთან დაწოლას არ აპირებ? -ალექსანდრე... -რა ალექსანდრე? -არაფერი წადი დაიძინე.. უხეშად მომიშორა და ოთახისკენ წავიდა... მეც ელენიკოს ოთახისკენ წაბედიმმ დავხედე ნშვიდად ეძინა კარები გამოვიზურე და ნელა წავედი ალექსანდრეს ოთახისკენ.. კარი ჩუმად შევაღე და ლოგინზე დაწოლილი და ჭერს უაზროდ მიშტერებული ალექსანდრე დამხვდა... -შეიძლება მარტო ვერ დავიძინე.. ხმა არ ამოუღია.. ლოგინში შევუწექი და კითხვა ისევ გავიმეორე და კვლავ დუმილი.. მივხვდი გულს რაც მოულბობდა... დავიხარე და ნელა შევეხე მის ტუჩებს... -ეგ არ მეყოფა... -ზოგს ეგეც ყოფნის... -მე მაგ ზოგში არ შევდივარ... გამალებით დაეტაკა ტუჩებს, ამოსუნთქვის საშუალებას არ მაძლევდა, ძლივს მოვიშორე -გითახარი რომ გემრიელი ტუჩები გაქ? -კი და არაერთხელ... -კაი მაშინ ის თუ გითხარი რომ სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ?! -კი და ძლიან ბევრჯერ ჩემი პასუხი იყო მე უფრო.... ესე სასიამოვნოდ დიდიხანია არ მძინებია... ვიცოდი რომ ჩემთვის ყველაზე ძვირფასი ხალო გვერდზე მყავდა და სრულიად უვნებელი... დილით ელენიკოს ტირილმა გამაღვიძა.... ადგომა ვცადე თუმცა ალექსანდრეს ხელებმა შემაჩერა.. -საით? ხო ვთქვი რომ ბოლო იყო მაშინ.. -ელენიკო ტირის თორემ ხო იცი დიდი სიამოვნებით დავრჩებოდი კიდე... ხელები უხეშად შემიშვა და ადგომის საშუალება მომცა... ოთახის კარები გავაღე და ლოგინზე წამომჯდარი, თვალებაწითლებული ელენიკო შემრჩა... ჩემი დანახვისთანავე შეწყვიტა ტირილი და სახეზე სასიამოვნო ღიმილი გადაეფინა... -მალიტა მე მეგონა მალტო დამტოვე ხმაში კვლავ ტირილის ბგერებმა გაუელვა.. გამეცინა მის ამ საქციელზე ხელში ავიყვანე და ჩემ ოთახში გავიყვანე.. ალექსანდრეს ისევ ისე გათიშულს ეძინა.. ამ მომენტით ვისარგებლე და ელენიკოს ყურში რაღაც ვუჩურჩულე, რაზეც დიდი სიამოვნებით დამთანხმდა... ფეხკრებით ჩავედი ქვევით და საჭირო ნივთები მოვიმარაგეთ... ოთახში შევედით და ერთი ერთ მხარეს დავადექით თავზე და ნეორე მეორე მხარეს... სამამდე დავითვალეთ და ბრახ!!!!.... ორივემ ერთდროულად შემოვცხეთ ქვაბები ერთმანეთს, პირდაპირ ალექსანდრეს ყურებთან... ისიც დებდარტყმულივით წამოფრინდა ფეხზე და ხელების ქნევა დაიწყო უაზროდ... მე და ელენიკო სიცილისგან ძირს ვხოხავდით... გაბრაზებული ალექსანდრე კი ლოგინზე დაემხო და თავზე ბალიში დაიმხო... ძლივს მოვითქვით სული და ფეხზე წამოვდექით... -კაი მორჩი ალექსანდრე აიღე ეგ ბალიში თავიდან და ადექი... -....... -ალექსანდრე... რამდენჯერმე კიდე გავუმეორე.. მაგრამ ხმას კიდე არ მცემდა... ცოტა არ იყის შევშინდი და ნელა მივუახლოვდი.. ბალიში ავწიე და დავაკვირდი.. თვალები დახუჭული ქონდა და არც სუნთქავდა... უფრო ახლოს მივედი და კიდევ ერთხელ დავუძახე -ალექსანდრე... გამეცი ხმა რა მორჩი ცუდ თამაშს... ცოტაღა მაკლდა და ბოლო ხმაზე ავტირდებოდი... -ალექსანდრე.. გარკვევით იგრძნობოდა უკვე ჩემ ხმაში ტირილის საშინელი სურვილი.. რამდენიმე ობოლი ცრემლიც გადმომივარდა.. ელენიკო გაშტერებული მიყურებდა და სადაცაა ტირილს დაიწყებდაპპ უეცრად წელზე ძლიერი ხელები ვიგრძენუ, რომელმაც წამებში მის ზემოდან მომაქცია.. ცერა თითებით ცრემლები მომწმინდა და სახე დამიკოცნა... -ისე ჩვენში დარჩეს ბავდვი გვიყურებს.. ვეცადე "ზრდილობიანად" მომეშორებინა... თავი მოატრიალა და მომღიმარი ელენიკო შერჩა ხელში... ლოგინიდან წამოხტა და ელენიკო ხელში აიყვანა.. ლოგინზე ჩემ გვერდზე დააწვინა.. თვითონ მეორე მხარეს მომიწვა.. ხელები მუცელზე მომხვუა და თავი ჩემ თმაში ჩარგო... -აუუუ მე იმასთან მინდააა.. წუწუნი დაიწყო ელენიკომ და ლოგინზე ხტუნაობა დაიწყო... -ვისთან? -ალექშანდლესთან მინდა... ხტუნაობა და ვითომ წუწუნი ტირილში გადაუვიდა... ალექსანდრე სიცილით წამოდგა ლოგინიდან ელენიკოს ხელი მოკიდა და მის გვერდზე დააწვინა.. -ეხლა კაია... სიცილით დააყოლა ელენემ და ალექსანდრეს ჩაეხუტა... სიცილისგან სად წავსულიყავი აღარ ვიცლდი. ვერც ალექსანდრე იკავებდა სიცილს და სახეზე ფერები გადადიოდა.. ზანტად წამოვდექი ლოგინიდან ხალათი შემოვიცვი და სამზარეულოში ჩავედი საუზმეს მოსამზადებლად.... -კაი სუნი დგას... სამზარეულოში გიორგი შემოვიდა და წყალი დალია... -მადლობა.... არც შემიხედავს ისე ვუთხარი და ალადების ცხობა გავაგრძელე -მარიტა მისმინე... არ მინდოდა მაშინ ცუდად გამომსვლოდა, მაგრამ -მაგრამ გამოგივიდა და აღარ მინდა მაგაზე ლაპარაკი ეხლა... -მაგრამ მთვრალმა ნერვები ვეღარ მოვთოკე და... -და გადაწყვიტე ქალზე ხელი აგეწია.. ეგ სიმთვრალის ბრალი არაა გიორგი.. ეგ შენი არაკაცობის ბრალია.. ეხლა კი ძალიან გთხოვ შემეშვი.... უკანოუხედავად გავიდა სამზარეულოდან... სკამზე ჩამოვჯექი და თავზე ხელები ნერვიულად გადავისვი ერთი ღრმად ჩავისუნთქე და საქმე გავაგრძელე.. მალევე ოთახში ელენიკო შემორბის, რომელსაც წელს ზემოთ შეშველი ალექდანდრე მოყვება... ნერწყვი მძიმედ გადავყლაპე და საქმეს მივუბრუნდი... მარჯვენა მხარე სადინლად მეწვოდა, რაც გამოწვეული იყო ალექსანდრეს მწველი მზერიდან... მომიახლოვდა და ყურში მიჩურჩულა -ცოტაც მოითმინე მარიტა და ეგ მძიმე ნერწყვები აღარ დაგჭირდება... მუცელში კარგი მუჭი ვუთავსზე და საქმესმივუბრუნდი.. ელენუკო უკვე მაგიდასთან იჯდა და საჭმელს ელოდა.. ალექსანდრეს გაეღიმა და მაგიდის გაწყობას შეუდგა.. ხუთ წუთში ყველაფერი მზად გვქონდა და სამივე ერთად შემოვუსხედით მაგიდას.. -რომ შევჭამთ გაემზადეთ მთაწმინდის პარკში უნდა წავიდეთ.... -იეეეს.. აუ მალიტააა ჩამაცი წავიდეთ.. მალიტა ადექი.. ჩამაცი.. -ცოტახანი და ავდგები დავამთავრო... -ალა ეხლა.. მთაწმინდაზე მინდა.... მთელ სახლში ისმოდა ელენიკოს კივილი.. ალექსანდრე კი ამაზე გულიანად იცინოდა... -რაზე იცინით ბავშვებო? სამზარეულოშუ უკვე ჯანზე მყოფი მანანა შემოვიდა და ყველას სანდომიანად გაგვიღიმა... მზერა ბოლოს ელენიკოზე გააჩერა და ძალიანაც შემრცხვა.. ქალი ავადაა და მე აქ პატარა ბავშვი მოვიყვანე.. -ისა მანანა დეიდა.... ეს ჩემი...დაა ელენიკო... ალექსანდრემ ჩვენთან იცხოვროსო... რა თქმა უნდა თქვენ თუ არ შეწუხდებით... მანანამ მზერა ჩემზე გადმოიტანა და გამიღიმა... -მარიტა... შენ ამ ოჯახის წევრი ხარ იმ დღიდან რაც მოხვედი, მაგრამ ფესვები უფრო ღრმად გაიდგი მის მერე რაც ჩემი შვილი შეგიყვარდა ... იმ დღის მერე რძლად გთვლი.. ამიტომ ვინც, როცა გინდა და რამდენი ხნითაც გინდა იმდენხან მოიყვანე და დატოვე.. ეს შენი სახლია. ეხლა მეც მაჭამეთ მშია.. ჯერ არ მოვმკვდარვარ ოთახში რო გამომკეტეთ.. სკამი დაიდგა და გემრიელად შეექცა საჭმელს.. ელენიკო ისევ მთაწმინდა მთაწმინდას გაიძახოდა და იძულებული გავხდი ჭამა მიმეტოვებინა და მისთვის ჩამეცვა.. ტანსაცმელს რომ გადავხედე ბევრი არაფერი მქონდა წამოღებული.. ამიტომ როგორც ყოველთვის ჯინსი და უბრალო ზედა ჩავაცვი... მეც მაგდაგვარად გამოვეწყვე და ქვევით ჩავედი სადაც ჯინსსში და უბრალო ზედაში გამოწყობილი ალექსანდრე დამხვდა.. -წავედით? ხელზე მაჯის საათი გაიკეთა და ჩვენ "ჩამოგვხედა"... ელენიკო პირდაპირ კარისკენ გაიქცა რაც "წავედით" ნიშნავდა.. ტელეფონი ავიღე და გარეთ გავედი.. მთელი გზა ელენიკო არ გაჩუმებულა ხან რას ყვებოდა ხან რას... ალექსანდრეც დებილი ბავშვივით ყველაფერზე იცინოდა.. ბოლოს უკვე როცა ძალიან მოსაბეზრებელი გახდა დაძინება გადავწყვიტე.. თავი საზურგეს მივადე და თვალები დავხუჭე... მაგრამ როგლრც ყოველთვის მათთმა როხროხმა არ მომცა ძილის საშუალება.. ჩემდა საბედნიეროდ მალევე ავედით მთაწმინდაზე და მიეცა ჩემ ყურებს დასვენების საშუალება.. შესვლისთანავე ელენიკო ყველაფერს მოედო.. მანქანებზე ზედიზედ ოთხჯერ ვიჯექით ადგომის საშუალებას არ გვაძლევდა.. ბოლოს როგორც იქნა დაგვრთო ადგომის ნება, ოღონდ ეშმაკის ბორბალზე უნდა დამჯდარიყო.... სიმაღლის საშინელი შიში მაქ, ამიტომ მხოლოდ ალექსანდრე და ელენიკოს ასვლას ვვარაუდობდი... -შენ არ მოდიხარ? მკითხა ალექსანდრემ როცა სკამისკენ წავედი დასაჯდომად... უარყოფის ნიშნად თავი გავაქნიე.. -რატო? -სიმაღლის მეშინია... -არაუშავს.. ხელში ამიყვანა და ისე მიმიყვანა სალარომდე... -არაუშვას ეხლა აღარ შეგეშინდება... სულ კანკალით ავედი ალექსანდრესთან რაც შეიძლებოდა ახლოს დავჯექი და ვცდილობდი ძირს არ გადამეხედა... თვალები მაგრა დავხუჭე და მანამ არ გავახილე სანამ სამშვიდობოს არ მივედით... -გააილე მარიტა თვალები ძირს ვართ უკვე... ნელა გავახილე და როცა ფეხით შევეხე მიწას შვებით ამოვისუნთქე... -ნაყინი მინდა... სრულიად უადგილოთ წამოიძახა ელენიკომ და ორივწს გაფართოებული თვალებით შემოგვხედა.. ალექსანდრე რისი ალექსანდრეა ესეც რო არ შეესრულებინა... ყველაზე დიდი ნაყინი შეუკვეთა და ჩვენკენ წამოვოდა.. ერთი ელენიკოს მიცა მეორე მე და მესამე მისგვის დაიტოვა.. ხელი გადამხვია და ნელა გავუყევით გზას... ელენიკო გაკვირვებული გვიყურებდა.... -ლატო გადახვიე ხელი ჩემ დას ეგრე მხოლოდ შეყვარებულები იქცევიან... -ელენიკო მარიტა და მე შეყვარებულები ვართ... -რაა?? დედამ თქვა შეყვარებული სეიძლება გეყოლოს როცა 25 იქნებიო და მალიტა ჩვიდმეტისაა.. -არაუშავს ლიზიკო ეგრეც ხდება ხოლმე.. წავიდეთ ხომ სახლში? თავის დაქნევით დაგვეთანხმა და მანქანისკენ გაიქცა.. თითქმის სამი ას მერე რაც მე და ალექსანდრე ერთად ვართ... ამ სამი თვის განმავლობაში ალექსანდრემ მომცა ის,რაც ჩემმა მეობლება 17 წლის განმავლობაში ვერ მომცეს.. მისი დაჟინებული თხოვნით პრობლებებისდა მიუხედავად, მაინც წარმატებით ჩავაბარე უნივერსტეტში და გარკვეულ წარმატებასაც მივახწიე უკვე... მანანა თავს უკეთ გრძნობს.. სიარულიც შეუძლია და დამხმარეც აღარ გვჭირდება... გიორგი ისევ ისეა... მხოლოდ თავის სურვულები დაიკმაყოფილოს დანარჩენი მეორე ხარისხოვანია... ელენიკო სახლში წავიყვანე მისი დიდი სურვილიდან გამომდინარე.. ძალიან არ მინდოდა მისი იქ წაყვანა, მაგრამ ყოველდღე მისი ტირილი იმაზე რომ დედა მოენატრა, ცოტა არ იყოს არასასიამოვნო იყო, ამიტომ გადავაბიჯე ჩემ პრინციპებს და სახლში წავიყვანე.. რაც შეგვეხება მე და ალექსანდრეს ცალე გადავედით საცხოვრებლად.. დიდად არ მინდოდა მანანას დატოვება იმდენად შევეჩვიე.... -უკვე ჩემი ცოლი გქვია ფაქტიურად... სამი თვეა ერთ სახლში, ერთ ოთახში და ერთ საწოლში გვძინავს.... ყველა ჯერზე ერთი და იგივე პასუხი ქონდა რაზეც გულიანად მეცინებოდა და კოცნით ვაჯილდოვებდი... ეხლაც ლოგინში ვწევარ მისი დაჟინებული თხოვნით.. მუცელზე ხელები აქვს შემოხვეული და არ მიშვებს.... -"გაგაფრთხილე პირველად რომ ეს იყო პირველი და უკანასკნელი" გავაჯავრე და კიდევ ერთხალე გავიბრძოლე ასადგომად.. -ვხედავ კარგად დაგიმახსოვრებია სიტყვები და თუ საფიქრდები აზრსაც ჩაწვდები... ხელები უფრო ძლიერად მომხვია და თავი ჩემ კისერში ჩარგო... -აუ ალექსანდრე უნივერსიტეტში მაგვიანდება... -კვირაა დღეს.. ჯანდაბა მოტყუება რომ გინდა მაშინ გაახსენდება ყველაფერი... გავიფიქრე ჩემთვის და ბედს დავჯერდი.. ხელები გადავაჯვარედინე და თეთრ შერს მივაშტერდი.... დავფიქრდი თუ როგორი ბედნიერი ადამიანი ვარ მის გვერდზე.. სამ თვეში შეუძლებელი შეძლო... კიდე ბევრ რამე სისულელეს ვიფიქრებდი ტელეფონზე გაბმულ ზარს რომ არ ჩამოვეყანე ციდან... ლიზიკო იყო... -ხო ლიზ... -მარიტა... -ძალიან ცუდი ხმა ქონდა... შეძლებისდაგვარად წამოვჯექი ლოგინზე და არანაკლებ შეშინებული ხმით განვაგრძე ლაპარაკი...- სასწრაფოდ საავადმყოფოში მოდი.. -რა ხდება? -შენები ავარიაში მოყვნენ... და მხოლოდ... მხოლოდ -რა მხოლოდ -მხოლოდ ელენიკო გადარჩა... ტელეფონი ხელიდან გამივარდა და ბოლო ხმაზე ამივარდა ტირილი... ალექსანდრესაც გაეღვიძა ჩემ "ღრიალზე" და გაფართოებული თვალებით შემომხედა.. ყველაფერი მოვიყევი და უარესად ავტირდი.. -გეხვეწები წამიყვანე და რაც შეიძლება მალე გთხოვ... ძლივს დაწყნარებულმა ეს რამდენიმე სიტყვა ძლივს გადავაბი ერთმანეთს და ასადგომად მოვემზადე.. ამჯერად ალექსანდრსს არ შევუკავებუვარ.. ისიც ჩემთან ერთად ადგა და ჩაცმა დაიწყო... თხუთმეტ წუთში მანქნაში ვიჯექით და საავადმყოფოს ფზაზე ვიდექით.. მთელი გზა გაუჩერებლად ვტიროდი... ალექსანდრეც ჩემი შემხედვარე საშინლად დაძაბული იჯდა საჭესთან... მანქანას გაჩერება არ ვაცადე ისე გადავედი და შენიბაში შვვარდი.. თვალე ლიზიკოს მოვკარი, რომელიხ განადგურებული იჯდა სკამზე და უსასრულობაში იყურებოდა... მის შემხედვარე უარესად გავხდი და რომ არა ალექსანდრე აუცილებლად წავიქცეოდი... ნელა მივედი და სკამზე დავჯექი... თვალი ლიზიკოს მზერას გავაყოლე და იმ პალატას შევეჩეხე სადაც დედა და მამა იყო დასვენებული... ექიმებით სავსე პალატა.. ლურჯი და თეთრი ნაჭრები და ბოლოს ორი საკაცით გამოტანილი ორი ადამიანის გვამი... მიუხედავად იმისა რომ მათზე საშინლად გაბრაზებული ვიყავო მაინც ჩემი მშობლები იყვნენ და მაინც ძალიან მიყვარდნენ ყველანაირი ტკივილის მოყენებიდან გამომდინარე... ყველაფრის მიუხედავად მაინც მათი სისხლი და ხორცი ვიყავი და ვარ... ჩემ სისხლში დედაჩემის და მამაჩემის "ბინძური" სისხლი ურევია, რომელც ჩემ შვილებში, შვილიშვილებში და შვილთაშვილებშიც იქნება... ექიმებისკენ წასვლა გადავწყვიტე, მაგრ ალექსანდრემ შემავერა... თვალებში საშინელი სევდა და წუხილი ჰქონდა ჩაბუდებული.. ცოტაც და იტირებდა... უხმოდ დავემორჩილე მის "რჩევას" და ჩემი ადგილი დავიკავე... ელენიკო კარგად იყო, უბრალოდ მცირედი დაბეჟილობები ჰქონდა.. სავადმყოფოდან მალე გამოწერეს... მომდევნო ერთი კვირა საშინელი იყო... მშობლები ერთად მივაბარე მიწას და იმქვეყნადაც ერთად გავუშვი... -ეჰ დარჩი მარიტა შვილო ობოლი... ისედაც პრობლემები დღარ გყოფნიდა და ესეც დაგემატა... დასაფლავების დღეს გამომიცხადა დეიდაჩემმა... ნორმალური ადამინი ამ მომენტში მართლა ობოლახ ითვლება, მაგრამ თავს სულაც არ ვთვლი ობოლად.... მყავს არაჩვეულებრივი ბებია და ბაბუა.. დეიდა... და და "ქმარი".. დღ კი ორი "ბავშვის" მომვლელი გახდა... -ალექსნდრე, ელენიკო ადექით გვაგვინდება... დილით როგორც ყოველთვის მე ვაღვიძებ და თან ჩაცმის პროცესში ვარ, რადგან ისევ გვაგვიანდება.. კარადა გამოვაღე და დიდად ფიქრი არ დამეირვებია რა უნდა ჩამეცვა... ყვაფერი შავი იყო... ალექსანდრე ამაზე კი მთელი ორი თვეა მეწუწუნება.. -"აღარ უნდა გაიხადო შავი? -არა!" ჩვენი ყოველი დილა ამ დიალოგით იწყება, მცირედი ჩხუბი, ჩახუტება და პრობლემაც "მოგვარებულია.." -მარიტა.. -არა ალექსანდრე, არ გავიხდი შავებს... -ეგ არ უნდა მეთქვა.. აზრიც არ აქვს.... უბრალოდ დღეს უნივერსიტეტის მერე მე გამოგივლი და ჩემებთან წავიდეთ.. ელენიკოს ბაღში არ წავიყვან და ჩემთან მეყოლება... -კაი ოღონდ უნივერსიტეტის მერე სასაფლაოზე წავალ და იქ მოდით კაი... მიხვდა რომ შეწინააღმდეგებას აზრი არ ქონდა და უხასიათოდ დამეთანხმა... უნივერსიტეტში დამტოვა და სამსახურში წავიდა... როგორც ყოველთვის ყველას ყურადღება მივქციე.. 1. რადგან მოვყავარ ყოველ დღე მანქანით"ვიღაცას" 2.ის "ვიღაცა" ჯავახიშვილში ყველაზე სიმპატიური ტიპია 3. ახალთახალი BMW თი და ბოლოს 4. გადმოსვლისას ისე მემშვიდობება თითქოს ბოლოჯერ ვხედავ... ლექციები უაზროდ გაიწელა, ორი საათი იყო შენობიდან რომ გამოვედი და პირდაპირ სასაფლაოსკენ ავიღე გეზი.. გზაში ყვავილები ვიყიდე და ნაცნობი ადგილისკენ წავედი... ვუყურებდი ქვაზე გამოსახული ორ-ნახევარი ადამიანის სხეულს... მამას და დედას ოდნავი მუცლით... ობოლი ცრემლი გადმომივარდა, მაგრამ მალევე მოვიშორე... -დაგჭირდება.. უკნიდან ბოხი ხმა გავიგე და თეთრი სალფეთქი მომაწოდეს.. გამოვართვი მადლობა გადავუხადე და მივტრიალდი... -დიდიხანია გხედავ, ამოდიხარ ტირი, ვიღაც ბიჭი მოგაკითხავს წყნარდები და მიდიხარ.. ეს ყველაფერი თითქმის ერთასა და იმავე დროს ხდება... თან იგივე ბიჭს უნივერსიტეტში მოყავხარ... ამდენ ლაპარაკში დამავიწყდა ჩემი სახელი მეთქვა კოტე... ხელი გამომიწოდა ჩამოსართმევათ.. არც მე დავაყოვნე და ჩემი ხელი "შევაგებე" -როგორც ვხედავ ჩემი გრაფიკი გცოდნია... ხო ეგ ბიჭი ჩემი "ქმარია".. -ქმარი? ის პატარა შვილი? რამდენი წლის ხარ მითხარი გთხოვ.. -17ს ვარ.. ოფიციალური "ქმარი" არაა.... უბრალოდ დიდიხსნია ერთად ვცხოვრობთ გვიყვარს ერთმანეთი და "ცოლ-ქმარს" ვეძახით ერთმანეთს...ის პატარა ბავშვი კი ჩემი დაა.. -ესენი მშობლები... თვალით საფლავისკენ მანიშნა.. მეც დუმილით დავეთანხმე და აწრიალებულ ტელეფონს დავეხე.. -ხო ალექსანდრე -... -კი კი მოვდივარ... ტელეფონი გავუთიშე და კოტეს შევხედე რომელიც მომღიმარი სახით მიყურებდა -იცი უნდა წავიდე ის რა ქვია... -გასაგებია ალექსნდრემ მოგაკითხა... მოდი წავიდეთ მეც მივდიოდი უბრალოდ რო არ გამეცანი არ შემეძლო... გამეღიმა და გასასვლელისკენ წავედით... მანქანაში მომღიმარი ალექსანდრე იჯდა, თუმცა ჩემი ბიჭთან დანახვისთანავე სახე შეეცვალა.. მანქანიდან გადმოვიდა და ჩემკენ წამოვიდა.. -გამარჯობა ალექსანდრე... -გამარჯობა... -კოტე -გამარჯობა კოტე... -მე მარიტას კურსელი ვარ და თან რამდენიმე დღეა სასაფლაოზე სულ მხვდება და უბრალოდ გაცნობა გადავწყვიტე არაფერი ისეთი არ იეჭვიანო... ბოლო სიტყვები კოტემ სიცილით დააყოლა და დაბღვერილ ალექსანდრეს გავხედე, რომელმაც წამებში შეიცვალა სახე და დაბღვერილიდან გახარებულ სახეში გადაიზარდა.. -წამო კოტე გაგიყვან სახლში ყუ გინდა... -არ იყოს მადლობა მანქანით ვარ და თან მეგობარს უნდა შევხვდე... მადლობა შემოთავაზებისთვი... კარგად და შეხვედრამდე.. ღიმილით დაემშვიდობნენ კოტე და ალექსანდრე ერთმანეთს.. ყურებამდე გაღიმებული ჩაჯდა მანქანაში და ყურებამდე გაღიმებული მიყურებდა.. -ვერ წარმოიდგენ როგორი იღბლიანი ვარ შენნაირი გოგო რომ მყავს გვერდზე.... გადმოიწია და ლოყაზე ხმაურით მაკოცა.. და ახსნაც მოაყოლა -ბავშვია, თორემ ხო იცი რაც მოგივიდოდა... ვიგრძენი სახეზე როგორ წამოვხურდი და ბეჭში მუჭი ვუთავაზე.. როგორ მომნატრებია აქაურობა... ეზოში შესვლისთანავე ვიგრძენი მანანას საჭმელების სუნი და კუჭმა შემახსენა თავი.... -ხო გითხარი ჭამე მეთქი... კაი მოდი შევიდეთ... კარებზე დააკაკუბა და მომღიმარი სახით დაელოდა კარის გაღებას.. მანანამაც არ დააყოვნა და კარები გაგვიღო... -ვაიმე ჩემი ბავშვები მოვიდნენ.. მოდით შვილო მოდით... როგორც ყოველთვის სიყვარულით შეგვიპატიჟა შიგნით.. სუფრა წამებში გააწყო დახმარებაზე კი როგორც ყოველთვის უარი თქვა... -დე ელენიკო უნდა დაგიტოვოთ ცოტახნით... დაიტოვებ?? ჩემგან მოულოდნელად დაიწყო ალექსანდრემ... აქამდე ელენიკოს სულ მე ვიტოვებდი და ცოტა არ იყოს შემეშინდა... -კი რა პრობლემაა.. -სად მივდივართ? -სურპრიზია მარიტა... ნახავ და დარწმუნებული ვარ ძალიან მოგეწონება... ადე წავიდეთ თორემ ყველაფერი ჩაიშლება... გამეცინა მის სიცანცარეზე... ავდექი და გასასვლელისკენ წავედით.. -გვიან დავბრუნდებით კარი შიგნიდან ჩაკეტე მე ჩემი გასაღებით გავაღებ... კარები გამოიხურა და მძღოლის ადგილი დაიკავა... -ესეიგი ჯერ მაღაზიაში და შემდეგ გზადაგზა გაიგებ... მე რომ მიყვარს ისე გამიღიმა და მანქანა დაქოქა... ნახევარ საათში დიდი მაღაზიის წინ ვიდექით რომელსაც დიდი ასოებით ეწერა "დაკეტილია".. რაღაცის თქმას ვაპირებდი, როცა კარები ახალგაზრდა გოგომ გააღო და ალექსნდრეს გადაეხვია... -გაიცანი სალო ეს ჩემი "ცოლია" მარიტა.. მარიტა ეს სალოა ჩემი ბიძაშვილი... -სასიამოვნოა შენი გაცნობა... ალექსანდრე ბევრ რამეს მიყვება შენზე და ერთი სული მქონდა როდის გაგიცნობდი... ხელი გამომიწოდა ჩამოსართმევად მეც ჩემი შევაგებე და წამებში მისკენ მიმწია და კაი ძველი ნაცნობივით ჩანეხუტა... -მოკლედ სალო რატო გაწუხებთ... ყურში რაღაცა უჩურჩულა ... -გასაგებია ეხლავე იქნება ყველაფერი... -გახსოვდეს შავი არა!... გაფრთხილების ნიშნად თითი დაუქმია სალოს და იქვე სავარძელში ჩაჯდა მე კიდე სალომეს გამაყოლა... ერთი ასი კაბა გამოიღო და არჩევა დაიწყო.. -ეს შავია... ეს არ მოგეწონება... ეს გეძელია და ლამაზი ფეხები არ გამოჩნდება... ეს ძაან მოკლეა და თან ძალიან ღრმა დეკოლტეთი და ალექსანდრე გადაირევა.. ისევ შავი და აი ის რაც გვინდა... ეხლა სწორედ ის მომენტი იყო მულტფილმებში ტანსაცმელს თავზე რომ იყრიან და რაღაცას რომ აღმოაჩენენ და "ტანსაცმელების გროვიდან" თავს რომ ამოწევ... სწორედ ეგ მომენტი იყო... ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქე და გამარჯვებული საზით მომღიმარ სალოს გავხედე... ხელში მუხლს ოდნავ აცილებული, კრეფისფერი, არც ძაან დახურული და არც ძაან ღრმა გულით, უკან კი ზურგუ "საშუალოდ" ჰქონდა ამოღებული... გულზე ალაგ-ალაგ თვლები ქონდა ჩასმული რომელიც ამ უბრალო კაბას ძალიან "ბრალიანს" ხდიდა... -ამას ეს მოუხდება ეს და ეს .... - ხელში შავი მაღლები, საყურეები და სამაჯური მომაჩეჩა.. - ეხლა ჩავიცვათ მაკიაჟი გავიკეთოთ და შენ გიჟ ქმარს ვაჩვენოთ.. მანამდე კი ყველაფერს მომიყვები შენზე.. -მარიტა ჩიგოგიძე 17 წლის ალექსანდრეს არაოფიციალური ცოლი... -ეგ როგორ? ყველფაერი მოვუყევი სამსახურის დაწყებიდან ამ წუთამდე... სარკეში ვხვდებოდი მის რეაგირებას ჩემ "ისტორიაზე" -ამ შენ ისტორიას მხოლოდ ერთი სახელი შეიძლება ვუუწოდოთ...-ინტერესიანი თვალები მივაბყარი და დაველოდე "ისტორიის სახელს" - ღარიბი გოგოს მდიდრული ისტორია....... ერთი კაი წიგნი დაიწერება შენ ისტორიაზე და დამიჯერე შენი თინეიჯერებში და არა მარტო თინეიჯერებში დიდ აღფრთოვანებას გამოიწვევს.... კაი გვეყო ლაპარაკი.. გავიდეთ ეხლა ალექსანდრეს დავენახოთ, თორემ გაგიჟდება.. ფეხზე წამოვდექი კაბა გავისწორე და ნელა გავედი.. -ულამაზესი ხარ.... აღფრთოვანება ვერ დამალა სავარძელში "ჩავარდნილმა" ალექსანდრემ, რომელიც ამოსვლას ლამობდა -ჯობია გვერდიდან არ მოშორდე თორემ შეიძლება აგახიონ... დუმილი სალომ დაარღვია თავისი რეპლიკით, რასაც ალექსნდრეს გაბრაზებული სახე მოყვა.... გულიანად გამეცინა მათზე.. ალექსქნდრემ საათს დახედა და ეგრევე კარებისკენ გამაქანა... -მადლობა სალო ყველაფრისთვის... გაგაგებიებ რა მოხდება.. გზააში დააწია სიტყვები, ჰაერივანი კოცნა გაუგზავნა და მანქანაში ჩაჯდა.. მანქანა დაქოქა და ადგილს მოწყდა.. -მალე მივალთ? -ცოტაც მარიტა და იქ ვართ.. აი უკვე გამოჩნდა.... -მოიცა ეს ხომ სამებაა?! აქ რა გვინდა? -ლიზიკო ჯვარს იწერს და მეჯვარე ხარ... გამიღიმა და მანქანა გააჩერა.. -კი მაგრამ მე რატო არაფერი მითხრა? -ბოლო დროს სულ სასაფლაოზეა და ჩემთვის ვერ იცლისო, ბექაც ვეღარ ითმენსო და იძულებული ვარ ესე მოვიქცეო.. სიტყვა-სიტყვით გადმომცა ლიზიკოს ნათქვამი და წინ წასასვლელად მიბიძგა... -ესეც ასე მეჯვარე მოვიდა შეგვიძლია დავიწყოთ... კარებში მომეგება ლიზიკო და იმის შიშით რომ რამე არ დამეშავებინა მისთვის ბექას ამოეფარა... -კაი ეხლა დავწყნარდეთ და ისე შევიდეთ შიგნით... კოტე გველოდება... ბექამს სიტუაციის განმუხტვა ცადა და ტაძრისკენ წავიდა უკან აედევნა... -წამოდი ჯერ ჯვარი დაიწერონ და მერე რაც გინდა ის უქენი ოღონდ პირველივე დღეს ნუ დააქვრივებ რომელიმეს... გამიცინა და წინ წავიდა... "რა ეშველებას" ნიშნად თავი გავაქნიე და უკან ავედევნე... -დიდი ხანია იცი რასაც ესენი აპირებენ? -ორ კვირაზე მეტია.. ეხლა კი შეწყდა შეკითხვები მეჯვარე ხარ ბოლო-ბოლო.... ყველაფერმა კარგადდ ჩაიარა.. ლიზიკო და ბექა ერთად ძალიან ბედნიერები ჩანდნენ და იყვნენ კიდეც... რესტორანში კარგად მივილხინეთ..თორმეტი საათი შესრულდა თუ არა ოდნავ ნასვამი ალექსნდრე სცენაზე ავიდა და მიკროფონში მთელი ხალით ჩასძახა... -ბოდიშით მყუდროების დარღვევისთვის, მაგრამ აუცილებლად უნდა გამეკეთებინა ეს... ცხოვრება მრავალი სურპრიზებითაა აღსავსე... რამდენიმე თვის წინ საერთოდ ვერ წარმოვიდგენდი რომ შემეძლო არჩევანი ერთ ქალზე გამეკეთებინა.. მაგრამ ზუსტად ოთხი-ხუთი თვის წინ მივხვდი რომ ცხოვრება მხოლოდ ერთი ადამიანისთვის შემიძლია.. რომელიც სულ ორი წუთია ბავშვი აღარაა. -გადმომხედა და სიყვარულით აღსავსე თვალებით "მომანათა" - ზუსტად პირველის ხუთი წუთია.. სიტყვა ძალიან გამიგრძელდა მოკლედ ვიტყვი... ჩემი ცხოვრების აზრი დღეს 31 მაისს 18 წლის გახდა... ჩემი დიდი გოგოა... საჩუქარზდ დიდხანს ვიფიქრე რა შემეძლო გამეკეთებბინა და მხოლოდ ერთი რამ მოვიფიქრე... რამდენიმე დღის წინ დაგპირდო რომ სულ ცოტაც მოგეთმინა და ყველაფერი ისე იქნებოდა, როგორც ჩვენ გვინდოდა და მგონი დროა დავასრულო და ჩემი სათქმელი ამ საქციელით ვთქვა.. გავაკეთო ის რაც იტყვის ჩემ გრძნობას ზუსტად... - ჯიბიდან რაღაც ამოიღო და ცალ მუხლზე დადგა... - მარიტა ჩიგოგიძე გახდებით ჩემი ოფიციალური ცოლი?.. პირველი ჩემი დაბადების დღე სულ გადამავიწყდა ამ პრობლემების გადამკიდე და მეორე, გაოგნებული ვიყავი ალექსანდრეთი... ნამდვილად არ ველოდი თუ უკვე "ოფიციალურ ცოლობას" მთხოვდა... პირდაღებული ვიდექი ვერც "კის"ვიძახდი და ვერც "არას"... რეალობაში მხოლოდ თიკოს კივილმა და გვერდში მუჯლუგუნმა მომიყვანა.. -გოგო თქვი რამე... მოკვდა ბიჭი ნერვიულობით... -მე... მე არ ვიცი... თანახმა ვარ... იმდენად ჩუმად ამოვილაპარაკე მე ძლივს გავიგე... -რა თქვი? ჩამეკითხა ბექა და "ეშმაკის თვალებით" გამომხედა.... -თანახმა ვარ... ამჯერად უფრო დამაჯერებლად ამოვილაპარაკე და გახარებული ალექსანდრესკენ წავედი... მთელი ძალით ამიყვანა ხელში და დამატრიალა...... -მიყვარხარ მარიტა.... სასწაულად... კიდე დიდხანს მოვესიყვარულეთ ერთმანეთს და ჩვენ ადგილებზე დავსხედით... ყველა გვილოცავდა გვიცნოვდა თუ არ გვიცნობდა... როგორც ქართველებს გვჩვევია ერთ ბედნიერების სადღერგრძელოს მეორე მოყვა და ასე შემდეგ... ალექსანდრე სახლში არ მისულა, სახლში მივიტანე და ლოგინზე დავდე... სრული ამ მნიშვნელობით... დილით განსხვავებულად გავიღვიძე... არ გავუჩერებივარ მაძიმე ხელებს მუცელზე, ცოტა არ იყოს გამიკვირდა და გვერდზე გავიხედე დასაზუზსტებლად, რომ ალექსნადრე ნამდვილად "მოვიტანე".... ლოგინში ოთხად მოკეცილი ალექსანდრე დამხვდა, რომელიც უცნაურ ხმებს გამოსცემდაა. ერთი გულიანად და ხმამაღლა გავიცინე და ადგომა დავაპირე ხელით რომ შემაჩერა... -აუ ცოტა ჩუმად გაიცინე მაინც თავი მისკდება...- ხელები მაგრამ მიიჭირა საფეთქლზე და ლოგინზე წამოჯდა.. - აუ მარიტა გთხოვ ნაბეღლავი მომიტანე თორემ ცუდად შეიძლება გავხდე... სიცილით ავიღე ხალათი და ესე სიცილ-სიცილით გავედი გარეთ. კარებთან მანანა და ელენიკი დამხვდნენ... -მალიტა მე და მანანა ბებო წავალთ რაღაჩეებს ვიყიდით და მოვალთ... ანგარიში ჩამაბარა და გარეთ გავვარდა.. მეც სამზარეულოში შევედი და ნაბეღლავს დავუწყე ძებნა... მალევე სამზარეულოში თვალი მოვკარი "ოთხ" ფეხს.. ერთი აკშკარად კაცის იყო, ხოლო მეორე ქალის ფეხებს გავდა თუ იყო ვერ გავარკვიე.. თავი ნელა ავწიე და გიორგი და მის მორიგი "ნაშოჩკა" შემრჩა ხელში, რომლებიც ერთმანეთს ვნებიანად კოცნიდნენ... -უკაცრავად ხელი ხომ არ შეგიშალეთ?! ირონიულად ვიკითხე და მაგიდის კიდეს ჩამოვეყრდენი... -მარიტა.. გაიცანი ეს ნინაა, ჩემი... ჩემი... -შენი მორიგი "გასართობი" გასაგებია... მე წავალ ხელს არ შეგიშლით და ხო გიორგი, ოთახი გაქვს შენი სადაც შენ ცხიველურ ინსტიქტებს დაიკმაყოფილებ გახსივდეს ბავშვია სახლში... თვალი ჩავიკარი და ოთახისკენ ტანის ნელა ქნევით ავედი.... ალექსანდრე ისევ ისე დამხვდა, კარიზ გაღებაზე თავი ოდნავ აწია და ცალყბად გამიღიმა... -როგორც იქნა ამოხვედი.. -აუ ქვევით ისეთები ხდება.. აცერცეტებულმა ვუთხარი დანაბეღლავით სავსე ჭიქა მივაწოდე, ერთი მიყუდებით დაცალა და მხოლოდ მაშინ გამცა პასუხი.... -ჯეე მოდი დაწექი -ხელით მის გვერდზე ცარიელი ლოგინისკენ მანიშნა - და მერე მოყევი... ჩემი ადგილი დავიკავე და მოყოლა დავიწყე -მოკლედ რა ხდება... -მოიცა მოიცა მოიცა... ბარემ ხმალიც ხო არ ჩავდოთ შუაში რამეს რომ არ მივქარო?! რა არის ხალათით რო დაწექი ბარემ შარვალ კოსტუმი ჩაგეცვა... - ერთი ხელის მოსმით მოაშორა თხელი ნაჭერი ჩემ სხეულს და მის გვერდზე დამაწვინა.. ხელი წელზე მომხვია და თავზე მაკოცა... - ეხლა შეგიძლია გააგრძელო... ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევუ და აშკარა სიბრაზე აღებეჭდა სახეზე.. -ვერაა ხო ეგ ჩე**ა... რა ნაშები მოათრია აქ.. ცოლი მაინც იყოს.... -ალექსამდრე... -რა? -ეგრე არც მე ვარ შენი ცოლი მაგრამ სამ თვეზე მეტია შენთან ერთად მძინავს.... -მარიტა მისმინე... შენ უკვე ჩემი ცოლი ხარ... გუშნი დაგნიშნე კიდეც... და მე მართლა წრფელი გულით მიყვარხარ.. და გიორგი? ხო იცი როგორიცაა?!. გასართობად ეყოლება დ მე ეგეთები არ მევსება... ხანგრძლივი კოცნით დამაჯილდოვა და როცა სუნთქვის და ხმის ამოღების საშუალება მომცა, საკმაოდ გაბედული ნაბიჯი გადავდგი წინ.. -ალექსანდრე.. რაღაც მინდა გკითხო.. ოღონდ არ გაბრაზდე... -მითხარი რა იყო?! -დამპირდი რომ არ გაბრაზდები... -გპირდები... -კაი მაშინ... ჩემამდე დარწმუნებული ვარ ბევრი გოგო გეყოლებოდა... ყველა ისე გიყვარდა როგორც მე თუ იმსზე მეტად ვიდრე მე? ვიგრძენი როგორ დაეძაბა თითოეული ნერვი.. ანერვიულდა და ხელი გამიშვა.. თავზე ნერვიულად გადაისვა ხელები და მძიმედ დაიწყო ლაპარაკი -მართალი ხარ შენამდე ბევრი გოგო მყავდა, მაგრამ... მაგრამ... ვერცერთი მათგანი ვერ მოვა შენამდე... ამას იმიტომ კი არ გეუბნები რომ გეწყინოს ან რამე.. შემიძლია გითხრა რომ ყველა იმ გოგოს შორის რომელიც მყოლია ყველაზე გამორჩეული ხარ.. ყველაფრით.. სილამაზით.... ლაპარაკით... ქცევით... ყველაფრით... სამი თვე რომ ერთსა და იმავე გოგოს ვხვდებოდე მიღწევააა... ყველას ჩემი სურვილისთვის გამოვიყენებდი მაგრამ შენთან არ შემიძლია.... შენ ვერ გიმეტებ ასეთი ტკივილისთვის... ალბათ უკვე მემილიონეჯერ გითხარი რომ სიცოცხლეს მირჩევნიხარ და რაც არ უნდა მოხდეს ყოველთვის ყველაფერზე და ყველაზე ძაან შენ მეყვარები... ყველაფერს დავთმობ შენ გამო მარიტა ჩიგოგიძე... მაგრამ გთხოვ.. ნურასდროს შეგეპარება ეჭვი იმაში რომ ოდესმე გიღალატებ, სხვადი გაგცვლი ან აღარ მეყვარები ისე როგორც ეხლა ან პირიქით იმაზე ძლიერად.. დარწმუნებული ვწრ ასი წლის მერეც ისე მეყვარები და იმაზე მეტად ვიდრე ახლა.. ამოიგდე ეგ უაზრო ფიქრები თავიდან და ჩაიცვი ქორწილისთვის უნდა გავემზადოთ.. მხურვალედ მაკოცა და სააბაზანოში გავიდა... ნახევარი საათი ვიჯექი ესე გამოშტერებული და ვერაფერს ვაკეთებდი... მეშინოდა მაგრამ რის? ალექსანდრემ ხო ამომწურავი პასუხი გამცა იმაზე რომ არ უნდა შემეშინდეს მისი ღალატის.. მაგრამ გული შიგნიდან რაღაცას სასწაულად მღრღნიდა.... რაღაცის მეშინოდა... რაა ეს რაღაცა? არ ვიცი.. გავგიჟდები.... არ მაქვს ამ შიშის მიზეზი... -მარიტა რა გჭირს? აბაზანიდან გამოსულმა ალექსანდრემ გამომიყვანა ფიქრებიდან... -არაფერი ჩავფიქრდი უბრალოდ.... -მითხარი მაგ ფიქრის მიზეზი?! -არაფერი ისეთი.. -დროზე!!! მისი ხმა საშინლად კატეგორიული იყო ამიტომ დამალვას აზრი არ ქონდა და ვითხარი.... -მარიტა ამდენი ტყუილა ვილაპარაკე?! -არ მაგრამ... -არავითარი მაგრამ.... გჯერა ჩემი? თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და სირცხვილით თავი დავხარე... თავი ამაწევია და თვალებში ჩამხედა... -კიდევ ერთხელ გეტყვი რომ არასდროს არავისთან და არავითარ შემთხვევაში არ გიღალატებ... და რაც შენამდე იყო შენ არ გეხება და უკვე არც მე რადგან შენ მე მეკუთვნი, რაც შენ გეხება მე მეხება და რადგან შენი წარსული შენ არ გეხება უკვე აღარც მე აღარ მეხება... თვალი ჩამიკრა და კიდევ ერთი მხურვალე კოცნით დამაჯილდოვა... მთელი დღე უხასიათოდ დავდიოდი... ალექსანდრემაც შენიშნა ჩემი უხასიათობა, მაგრამ ხმა არ ამოუღია.. მთელი დღე მაღაზიებში დავყავდი საქორწინო კაბისთვის მაგრამ ჩემი მოსაწონი ვერაფერი ვერ ვნახეთ... რომელიც მომეწონებოდა მას არ მოწონდა, რომელიც მას მოწონდა მე არ მომწონდა და ვიყავით ესე... შუადღე იყო უკვე კაფეში შესვლა რომ გადავწყვიტეთ... -რა გჭირს დღეს მთელი დღეა უხასიათოდ ხარ?! როგორც კი ადგილი დავიკავეთ და შეკვეთა მივეცით... -არა არფერი ისეთი... -ეგ ისეთი რაა?! კითხვების დასმას აგრძელებხა ალექსანდრე და ნერვებს უფრო და უფრო მიშლიდა... -არაფერი ალექსანდრე არაფერი.. იმდენად უხეშად ვუთხარი მეთვითონ გამიკვირდა... გაბრაზებისას, როგორც ჩვევია ძარღვები დაებერა და სულ გაწითლდა... ცდილობდა დაეფარა გაბრაზება მაგრამ არ გამოსდიოდა.... -მარიტა! მოიშორე ეგ უაზრო ფიქრები თავიდან... რა უნდა მოხდეს რომ ჩვენ შორის ვინმე ჩადგეს და ვინც ჩადგება ამოვუტრიალებ ყველაფერს... დიდი ბებიიდან დაწყებილი მამით დამთავრებული ყველას მოვუკითხავ.. შენ არ ინერვიულო... არაფერი და ვერაფერი დაგვაშორებს.. მითუმეტეს ეხლა როცა უკვე ჩემი ცოლი ხარ... -შენი ცოლი ერთ კვირაში გავხდები... ცრემლები მოვიწმინდე და სიტუაციის განმუხტვა ვცადე... -გინდა ეხლავე გახდები ჩემი ცოლი მიუხედავად იმისარომ უკვე ხარ?! გულიანად გამეცინა მის ამ შემოთავაზებაზე და იმის დასამტკიცებლად, რომ "ეხლავე"ვერ გავხდებოდიმისი ცოლი დავთანხმდი.... -ანუ კი? - თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და გავეკრიჭე - კაი მოვალ ეხლავე.. შუბლზე მაკოცა და ოდნავ მოშორებით გავიდა ტელეფონზე სალაპარაკოდ... უკან კი ბედნიერი დაბრუნდა... -გგონია რომ ეხლავე ვერ მოგიყვან ხო?! -მგონია კი არა დარწმუნებული ვარ.. ჩემ თავში დარწმუნებულმა მტკიცედ ვუთხარი და ენა გამოვუყავი.. -კაი ეხლა ადექი და წავედით... მის ნებას დავყევი და ზანტად დავიძარი მანქანისკენ... ალექსანდრე ისეთი აღფრთოვანებული ატარებდა მანქანს, ეჭვიც კი შემეპარა ჩემ თავდაჯერებულობაში.. მალე თბილისიდან გადავუხვიეთ და დავრწმუნდი რომ ამის გამკეთებელი მართლა იყო.... -შენ რა მართლა ამბობდი?! ვკითხე ანერვიულებულმა -შენ გეგონა მოგატყუე?! არა მარიტა მართლა მომყავხარ ცოლად... ჯვარს სვეტიცხოველში დავიწერთ, ჩემი მეჯვარე აჩი იქნება შენი კი სალო თუ წინააღმდეგი არ იქნები.. უკვე ვუთხარი.... -არა.. არა რა წინააღმდეგი... მაგრამ ლიზიკო და ბექა? -ნუ ნერვიულობ დავურეკე და ვუთხარი ისინიც მოდიან -კაბა? ყველაზე რთული საკითხი წამოვჭერი... -ნუ გეშინია.. სალოს მოაქ ისეთი კაბა რომელიც ზუსტად ვიცით რომ მოგეწონება... მცხეთამდე ხმა არ ამომიღია.. ალექსანდრე გზადაგზა კი სადღაც-სადღაც გადარეკავდა და ბოლოს კმაყოფილი კიდებდა ყურმილს... მანქანა სასტუმროს წინ გააჩერა და გადასვლისთვის მიბიძგა... გარეთ კაბა მომარჯვებული სალომე დამხვდა რომელიც ერთ ადგილას ცქმუტავდა და რა ექნა არ იცოდა... -კიდე კაი მოხვედით... ჯვრისწერა ექვსზეა.. ეხლა კიდე ხუთი საათია... ერთ საათში კაბაც უნდა ჩავაცვა მაკიაჟიც გავუკეთო და თმაც... -მორჩი სალომე ლექციებს და დროზე მიხედე საქმეს... აჩი მოვა ეხლა და ჩვენც ჩავიცმევთ... მკაცრი სახე მალევე შეიცვალა ღიმილიანი სახით და აასტუმროსკენ წავიდა... -იცოდი ამას რო აპირებდა?!ცოტა რომ ჩამოვრჩით ალექსანდრეს მკითხა სალომემ... -არა არ ვიცოდი, კაფეში ვიჯექოთ რომ ამიშარდა ეხლავე მოგიყვან ცოლადო.. მეც მეთქი ეხლავე რას მომიყვანს თქო და თავი აქ ამოვყავი... გავუცინე და ოთახში ავედით...45 წუთში თავიდან ბოლომდე მზად ვიყავი.... თეთრი გრძელი დაშვებული კაბა მეცვა, ლავიწის ძვლებამდე დახურული, ზურგზე კი ოდნავ ამოღებული, თეთრი მაღლები და მკრთალი მაკიაჟი.. ვერ ვიტან როცა ტონა გაჯი და ცემენტი ადევთ სახეზე... სალოც ულამაზესი იყო.. წითელ მოკლე კაბაში რომელიც სულ დახურული იყო... შავი მაღლება და მკრთალი მაკიაჟი... ზუსტად ხუთზე კარებზე აჩიმ დააკაკუნა და გვამცნო რომ ალექსანდრე უკვე ეკლესიაში გველოდებოდა.. მეც არ დავაყოვნე და ქვევით ჩავედი... სანამ ტაძრამდე მივედი ალბათ ცხრა სიცოცხლე გავაღავე ნერვიულობიდან გამომდინარე... -ნერვიულობ? მანქანიდან გადასვლისას მკითხა სალომ და ყურებამდე გამეკრიჭა.... მხოლოდ გავუღიმე და ერთი ღრმად ჩავისუნთქე... მანქანიდან ფეხი გადავდგი თუ არა ეგრევე ელენიკო მომახტა... -ჩემი გოგო როდის ჩამოხვედი?! -დღეს ჩამოვედით მე და მანანა ბებო... -ყოჩაღ ელენიკო... ლაპარაკი გამოგისწორებია... მაშინვე ყურში მომხვდა ელენიკოს გამართული ქართული და გულიანად გამეცინა... -კალგი ლა მალიტა... ისევ ძველებურად დაიწყო ლაპარაკი.. შიგადაშიგ ღიმილი შემოეპარებოდა ხოლმე და ცდილობდა ენა ისევ აეჩლიფა ან გამოესწორებინა... -კალგი წამო ალექსანდრე გელოდება... ხელზე მექაჩებოდა და შესასვლელისკენ "წამათრია"... რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს გიორგიც იყო მოსული მორგ "ნაშოჩკასთან" ერთად და ყველზე მთავარი რამაც პირდაპირი მნიშვნელობით შოკში ჩამაგდო ჩემებიც აქ იყვნენ... ბებიაჩემი და ბაბუაჩემი... ვერ ვიტყვი გახარებული ვარ მეთქი მაგრამ არც ძალიან ნაწყენი... სადღაც შუაში.... ყველანაირად ვეცადე ყურადღება არ მიმექცია და თავაწეულმა გავაგრძელე გზა ალექსანდრემდე... -ულამაზესი ხარ.. ყურში მიჩურჩულა, როგორც კი მის გვერდზე დავდექი და ლოყაზე ნაზად მაკოცა... ვიგრძენი, ნელ-ნელა სახეზე როგორ ვწითლდებოდი... კიდე კაი ხალხისგან ზურგით ვიდექი, მაგრამ ალექსანდრეს ვერაფერს ვერ გამოვაპარებ... -გიხდება სიწითლე... ალბათ იმ თეთრ კაბაში საშინელი სანახავჯ ვიქნებოდი აჭარხლებული ლოყებით... ხელები სახეზე მოვისვი იმის იმედით რომ სიწითლეს გავაქრობდი, მაგრამ ამის სანაცვლოდ მაკიაჟი კინაღამ გავიფუჭე... -მაკიაჟი გაგიდუჭდება მარიტა და სალომე ორივეს დაგვხოცავს და მერე თავს მოიკლავს შედევრი როგორ გამიფუჭეთო.. გაღიმებულმა გავხედე და მერე სალოს გავხედე, რომელიც გაუჩერებლად ლაპარაკობდა.. ხან ლიზკოს ელაპარაკებოდა და ხანაც მანანას, რომელიც თვალებით შველას მთხოვდა.. ნუ მეც ეხლა მომავალ "დედამთილს" ხომ უნდა მოვაწონო თავი და სალომესკენ წავედი.. -სალო წამო ეხლა მამაო გამოვა და ჯვარს დაგვწერს.. -ხო ხო ეხლავე რაღაცას ვეტყვი -სალომე კაბა გამეხა... -რა?? აბა სად? მაჩვენე... რა მოუხერხებელი ხარ მარიტა რაა... ერთი საათი ვერ გაუძელი ამ კაბას?! წამოსი მაჩვენე გავაკეთო... მანანამ მადლობის და ამავდროულად "ვიზიარებ" თვალებით გადმომხედა... როგორც კი ალექსანდრეს გვერდზე დავდექი სალომესკენ გავიხედე რომელიც კაბზე გარრღვეულ ადგილს ეძებდა... -შეეშვი სალო.. არსად არაა გახეული უბრალოდ აქეთ რომ წამომეყვანე მაგიტომ გითხარი... -დარწუმებული ხარ? -კი სალო კი... გავუღიმე და ამასობაში მამაოც გამოვიდა რომელსაც მადლობის თვალებით შევხედე.. დაიწყო ჯვრისწერაც.. ყველაფერმა "ტრადიციების" დაცვით ჩაიარა... ჯვარი მამა გიორგიმ დაგვწერა და ბედნიერებაც გვისურვა.... ტაძრიდან კი პირდაპირ რესტორანში წავედით... გაკვირვებული ვიყავი ამდენი რამ ორ საათში როგორ მოასწრო... -ალექსანდრე.. საჭესთან მჯდომმა თავი ოდნავ მოატრიალა ჩემკენ... -ეს ყველაფერი ორ საათში როგორ მოასწარი?! -ეჰ მარიტა.. ეს ყველაფერი ორი კვირის ნაშრომია... -რაა? გაოცება ვერ დავმალე... უფრო სწორად გაკვირვებული ვიყავი, ჩემგან უჩუმრად ამდენი რამ როგორ და რანაირად მოახერხა.. ძველი ტრადიციების და ამავდროულად თანამედროვეობის "ნაჯვარით" ქორწილის უსმეტესი საქმეები ქალს "აწევს ხოლმე კისერზე"... -ხო რა იყო.. ვიცოდი რომ დამთანმხდებოდი და წინასწარ დავიწყე მომზადება.. -რომ არ დაგთანხმებულიყავი რას იზამდი? ვკითხე გამომცდელად და მთელი ტანით მისკენ მივტრიალდი.. -გამორიცხულია... იმდენად გიყვარვარ რომ უარს ვერ მეტყოდი და არც მითხარი... -კი მაგრამ ხო შეიძლებოდა მეთქვა? -ვერ მეტყოდი მარიტა და მორჩი ეხლა ამაზე ლაპარაკს... -ეხლა რა იქნება?! -ეხლა? არ ვიცი.. რასაც ცხოვრება მოიტანს ის მაგრამ ერთი რამ ნამდვილად ვიცი... მას შემდეგ რაც ღვთის წინაშე ოფიციალური ცოლ-ქმარი ვართ, არასდროს ვიქნები შენგან შორსა... სადაც შენ იქაც მე... ჩემი და შენი თანაცხოვრება იწყება დღეიდან... რაც ჩემამდე იყო შენთან ფეხებზე, და რაც შენამდე იყო ის ორმაგად ფეხებზე... დღეიდან ახალი მარიტა და ახალი ალექსანდრე იწყებენ ამ ქვეყანაში ცხოვრებას... ყველაზე მთავარი იწყებენ ცხოვრებას ერთად.. ერთმანეთზე უზომოდ შეყვარებული ორი ადამიანი... ორი განსხვავებული და ამავდროულად ძალიან მსგავსი ორი ადამიანი.... რესტორანში მალევე მივედით.. აქ კი ნანახმა ყველაფერს გადააჭარბა... ყველაფერი ისე იყო მოწყობილი, როგორც "ნამდვილ"ი ქორწილში... ნეფე-დედოფლის მაგიდა ცალკე და ცალკე სტუმრების... -ალექსანდრე მაოცებ... აღტაცება ვერ დავმალე და პირდაღებულმა ორი სიტყვა ძლივს ამოვილაპარაკე... -ვცდილობ გაიღიმა და მაგიდისკენ წავიდა... მართლა გაკვირვებული ვიყავი როგორ მოახერხა ორ კვირაში (ჩემთვის 2 საათში) ამდენი რამ... გული მიგრძნობდა ჯერ ყველაფერი კიდე წინ იყო.. მაგრამ რა იყო ეს ყველაფერი... კარგი თუ ცუდი.... -მარიტა! რაებზე ფიქრობ ბოლო-ბოლო ქორწილი გაქვს.. შემოვძახე ჩემ თავს და არაბუნებრივი ღიმილი ავიკარი სახეზე... -ორი წუთი გარეთ გავიდეთ... - ძლივს გადაფარა მუსიკების ხმა ალექსანდრემ, რომელიც ყურში ჩამყვიროდა... - მარიტა ძალიან ნერვებს მიშლი... ნუთუ არ გიხარია ჩემი "ოფიციალური ცოლი" რომ გქვია?! თუ არ გიყვარვარ და სხვებივით უნდა მოიქცე... გამაგებიე რა გჭირს... მერამდენედ გეუბნები დავიწყე ეგ დედა *** უაზრო აზრები... რით ვერ შეიგნე მაგ შენ პატარა თავში, რომ ერთადერთი ქალი ხარ რომელიც სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს... სხვა რა გავაკეთო რომ დაგიმტკიცო... ცოლდა მოგიყვანე ჩემივე სურვილით.. ღვთის მიერ დალოცვილები ვართ.... არ არსებობს სხვა ქალი ჩემ ცხოვრებაში შენ გარდა... ვინც იყო ყველა ფეხებზე.... ვიცოდი, რომ ამით საშინლად ვაბრაზებდი, მაგრამ რა ვქნა რომ მართლა მეშინია... ეს შიში უსაფუძვლო ხომ არაა არა?! გამოწვეულია, იმით რომ სიცოცხლეს მირჩევნია და მეშინია მისი დაკარგვა სხვა ხომ არაფერი... უბრალო გაფიქრებაზე,რომ ალექსანდრე სხვას ეკუთვნის ტანში უსიამოვნოდ მივლის... არვიცი რა ვუპასუხო ან საერთოდ ღირს რამის თქმა?! -მე... მესმის ალექსანდრე მაგრამ -არავითარი მაგრამ.... გიყვარვარ? ამ კითხვით გაოცებულმა თავი ზემოთ ავწიე და პირდაპირ თვალებში ჩავხედე, სადაც დიდი გაბრაზების წაკითხვა იყო შესაძლებელი... გაოგნებულმა ხმა ვერ ამოვიღე... ხუთი წუთი გაშტერებული ვიდექი.. ბოლოს იმის სათქმელად, რომ მიყვარდა თავი დავაქნიე და ერთი სიტყვა ძლივს მოვაყოლე -საშინლად... -ხოდა აქ ნერვიულობა, ეჭვიანობა და მსგავსი სცენები უსაფუძვლო და უადგილოა... მოდი შევიდეთ კიდე ერთი სიურპრიზი გელის... ერთი გულიანად მაკოცა, ხელი წელზე შემიცურა და რესტორანში შევედით.... მაგიდას მივუახლოვდით თუ არა აჩი მოვვარდა -დროა? -კი.. ჩემთვის გაუგებარი ნამიოკებით დაიწყეს ლაპარაკი.. ალექსანდრემ ხელი შემიშვა და დამიბარა ლიზიკოსთან იყავი ორ წამში მოვალო.. მეც სხვა გზა არ მქონდა ლიზიკოსთან მივედი და ჯერ არ გაზრდილ მუცელზე ვეფერებოდი.. უი ხო მართლა, მალე ნათლია გავხდები.. ჩემი ლიზიკო ნათლიას პრინცესას გააჩენს.. -ნათლიას პრინცესა... როგორც მჩვევია ბექას გასაგონად დავუძახე და ნერვები მოვუშალე... -თუ მაინცდამაინც გინდა "ზე" წოდება მიანიჭო პრინცი დაუძახე, თუ არადა ვაჟკაცი... გამომექომაგა ბექა და მთელი ჭიქა გამოცალა... რაღაცის თქმას ვაპირებდი, მაგრამ ბეჭზე ხელის შეხებამ მომიყვანა გონზე.. ხელში კი კოტე შემრჩა.. -ალექსანდრემ მითხრა თქვენი ამბავი, უბრალოდ უფრო მალე მოსვლა ვერ მოვახერხე... გილოცაბ და ყველაფერ კარგს გისურვებ... და დასამშვიდობებლად მოვედი.. დღეს ღამე საფრანგეთში მივდივარ სწავლის გასაგრძელებლად, უბრალოდ ძალიან უღდელობად ჩავთვალე რომ არ მოვსულიყავი და არ მომელოცა.. ალექსნდრე სადაა მინდა მასაც მივულოცო... სიტყვის ჩაკვეხება ვერ მოვახერხე ისე მიაყოლა ერთმანეთს... -ჯერ ამოისუნთქე... მერე ძალიან დიდი მადლობა მოლოცვისთვის და იმისთვის რომ ამ მცირე დროში მაინც მოხვედი და ალექსანდრე არ ვიცი.. წეღან აქი იყო.. მითხრა ორ წუთში მოვალო და წესით უნდა მოვიდეს... მოდი დაჯექი... ცოტახანი მაინც... ბევრი "გაიწი-გამატარეს" მერე დავითანხმე როგორც იქნა და სუფრასთან დავსვი... -მარიტა ჩიგოგიძე თუ შეიძლება სცენისკენ მობრუნდით... მიკროფონში აჩის ჩაბჟირებამდე მისული ხმა გაისმა და მეც უმალ მივტრიალდი, სანახაობამ საბოლოოდ მომიღო ბოლო... ნამდვილად არ მეგონა თუ ესეც ექნებოდა მზად... -ეხლა კი ვაფშე ოფიციალუ ცოლ-ქმარი ვიქნებით, მარიტ... როგორც გინდოდა... ერთი ხელი მოწერა და ეგა... გამიღიმა და ხელები გაშალა, იმის მისახვედრად, რომ უნდა ადგარიყავი გავქცეულიყავი და ძლიერად ჩავხუტებოდი... ნუ მეც არ დავაყოვნე -კაბა მარიტა!!! კაბა... - სასაცილოდ გამკიქცა სალომე და კავის ბოლო ხელში მომაჩეჩა - ეხლა შეგიძლია გაიქცე.. თავაზიანად გამიღიმა და გზიდან ჩამომეხსნა... მეც ვითომ "ნაზი" გოგო გავიქეცი და პირდაპირი მნიშვნელობით ზედ შევახტი... -ჩამოდი პატარა ხელი მოვაწეროთ და მერე თუ გინდა მთელი დღე ესე გატარებ... ყურთან ახლოს მიჩურჩულა და მფეთქავ არტერიაზე სველი კოცნის კვალი დამიტოვა.. ალექსანდრესგან ჩამოვხტი და კაბა გავისწორე.. ქალმა რაღაცეები იბოდიაალა.. -ეს დიდი პასუხისმგებლობაა ავილებომ.. ბლა ბლაბლა ბლა და რაღაცეები... -გეხვეწებით მთავარზე გადადით სანამ მოთმინება დაკარგად მარიტამ... სიცლით შეაწყვეტტიინა ლაპარაკი ალექსანდრემ და მე გადმომხედა...იმ წუთში ალბათ "მოხვალ სახლში" სიფათი მქონდა... -კარგით ერთსაც ვიტყვი... ხართ ვინმე ამ ქორწინების წინააღმდეგი? - დარბაზში სამარისებული სიჩუმემ დაისადგურა..-როგორც ჩანს არავინ მაშინ აი აქ მოაწერეთ ხელი... ფურცელი გამომიწოდა და პასტა მოვიმარჯვე... -მე ვარ წინააღმდეგი... დარბაზის კარები ვიღაცამ შემოგლიჯა და ყველას თავი 180 გრადუსით მისკენ მიტრიალდა... -ნატა? ერთხმად ამოლაპაარაკეს აჩიმ და ალექსანდრემ.. სინქრონულად ორივემ მე გამომხედეს... -ხო რა იყო არ მელოდით? მე ხომ დაგპირდი ალექსანდრე, რომ ბედნიერებას არ გაღირსებდი ცემი მიტოვების გამო.. - ალმაცერად შემათვალიერა და პირი გააღო რაღაცის სათქმელად- ამ ძუ*ნაში გამცვალე? რა აქ კაი აბა გისმენ... მკერდე, ფეხი თუ რა... გაკვირვებული ვუყურებდი და ხმას ვერ ვიღებდი... ჯერ გააზრებულიც არ მქონდა ამ ყველაფერს ჩემზე თუ ამბობდა.. - კარგად მომისმინე ნატა.. პატივი ეცი ჩემ ცოლს თორემ რაც მოგივა შენ თავს დააბრალე, მეორე ძუ*ანს ხმა მესმის და ბოლოს რატო მოხვედი დაუპატიჟებლად.. შეგიძლია წახვიდე... -მხოლოდ მაშინ წავალ როცა ყველაფერს ვიტყვი... -არაფერია სათქმელი... ბოლო ხმაზე იღრიალა ალექსანდრემ და ანერვიულებულმა გადმომხედა... -არის და ამას ეხლავე ვიტყვი.. იმდენად მშვიდად ლაპარაკობდა ნატა, მის ადგილას მე შემეშინდა... -სულ რამდენიმე თვის წინ ეს - მშვიდად დაიწყო ლაპარაკი და თვალებით ხან მე ხანაც ალექსანდრედ ბურღავდა - ეს ბიჭი ჩემთან იყო... თუმცა ერყ დღესაც გამოჩნდა ეს ძუ*ნა... -წაეთრიე ნატა აქედან... ალექსანდრე ესეთი გაბრაზებული არასდროს მინახავს... დამამთავრებიე... გამოჩნდა ეს და ალექსანდრემაც ხელი მკრა... ნამდვილი ურთიერთობა მინდა დავიწყოო და სხვა მიყვარსო.. იმ წუთში ვუთხარი რომ მასზე შურს ვიძიებდი ჩემი ხელის კვრის გამო... ყველაზე ბედნიერ დღეს ყველაზე საშინელ დღედ ვუქცევდი, თუმცა ის არ იცის რომ მისგან ორსულად ვარ... მხოლოდ ბოლო ორი სიტყვა მიტრიალებდა თავში... "ორსულად ვარ"... არ ვიცი რა ძალა მქონდა იმ წუთში ფეხზე რომ დავრჩი... ზანტად შევტრიალდი გაოგნებული ალექსანდრესკენ, რომლის ყბც იატაკს წვდებოდა რამისაა გაოცებისგან... -მართალია? ხმაჩამწყდარმა ვკითხე, ისე რომ მე ძლივს გავიგე... -შეუძლებელია მარიტა... შეუძლებელი... მე და შენ ექვსი თვეა ერთად ვართ და მისკენ საერთოდ არ გამიხედავს... შუძლებელია შვიდი თვის ან თუნდაც ექვსი თვის ორსული იყოს და მუცელი არ ეტყობოდეს... დეუძლებელია მარიტა... -მარიტა ალექსანდრე მართალია... შენთან ერთად თუ არა სულ ჩემთან ერთად იყო და დამეფიცება რომ მასათან არ ყოფილა... -შენ ჩუმად... ხელისაწევით გავაჩუმე და კვლავ ალექსანდრესკენ მივტრიალდი... სახეში მწარედ გავარტყი... და ამჯერად მომღიმარი ნატასკენ წავედი, რომელიც თავისი საქციელით ძალიან გახარებული იყო, ერთი მწარედ მაგასაც ვუთავაზე და სცენიდან ზურს ჩამოვაგდე... კიდევ ერთხელ გავარტყი -ეს იმისთვის რომ ჩემთვის ყველაზე ბედნიერი დღე გამიფიჭე და ესეც იმისთვის რომ დედაშენმა არასწორად გაგზარდა და პატიოსანი გოგოს მაგივრად ბო*ი გაუზრდიხარ... ხელი გავუშვი, ცრემლები ხელისგულით გავიმშრალე და კარებისკენ წავედი... -მარიტა.. მარიტა სად მიდიხარ... -შემეშვი ალექსანდრ... მხოლოდ ეს ვუთხარი და თვალში მომღიმარი გიორგი შემეჩეხა... რომელიც ამ სანახაობით კნაყოფილი იყო.... -მარიტა გთხოვ... მკლავზე შემეხო.. ტანში სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა, მაგრამ პიზიციები ვერ დავთმე... ხელი უხეშად გამოვგლიჯე და გარეტ გავედი.. ელენიკოც უკან გამომეკიდა... ტაქსი გავაჩერე და ძველი სახლისკენ წავედით... ამ ამბის შემდეგ თითქმის ორი თვე გავიდა.. ალექსანდრე ყოველ დღე მოდიოდა, მაგრამ კარებს არ ვუღებდი... დილით ცხრაზე რომ დადგებოდა კარებთან ღამის თორმეტამდე არ მიდიოდა... ეს იყო ყველაზე საშინელი დრო... თან ესე ახლოს და ამავდროყლად ესე შორს.... -მარიტა იქნებ დაფიქრდე? ღამის თორმეტ საათზე ჩემ ოთახში მუცელ გაბერილი ლიზიკო შემოვიდა და შოკოლადის ახალ ფილას დაწვდა... -რაზე დავფიქრდე ლიზიკო? ქორწილის დღე ჩამაშხამეს... -მესმის მაგრამ აალექსანდრე მართალია... ის გოგო ალექსანდრეგან არაა ორსულად... რომ დაფიქრდე კარგი იქნება... მაშინ როცა მოვიდა შენი და ალექსანდრს ერთად ყოფნიდან ექვსი თვის თავი იყო, იმ გოგოს კიდე მუცელი საერთოდ არ ეტყობოდა... იმსჯელე ლოგიკურად... -ვიფიქრე ლიზიკო მაგრამ რა ვქნა... სწორედ ის იყო რისიც ერთად ყოფნის ბოლო ორი კვირა მეშინოდა... მეშინოდა ამის რომ ვინემ წამართევდა ჩემ წრთადერთ სიყვარულს.... -მესმის მარიტა, მაგრამ გიფიქრია როგორაა ალექსანდრე ახლა? რას გრძნობს?! ისევ უგვარხარ თუ დაგივიწყა? შეურიგდი... ალექსანდრეს ვერ იცნობ რომ შეხედო.. წვერი მოუშვა.. საშინლად გახდა... მოსუარულე გვამია... მარიტა გთხოვ დაფიქრდი.. ეხლა მე წავალ ... და შენ მოიფიქრე... კარებთან იყო მისული უკან რომ მოვაბრუნე... -ლიზიკო... -ჰო -გარეთაა? -კი მარიტა.. გარეთაა და ისევ იმ პიზაში დგას, როგორც ბოლო ხუთი საათია დგას... "ლინზაში" გავიხედე და ყვავილებ მომარჯვებული ალექსანდრე დავინახე, რომელიც მართლა ისევ ისე იდგა როგორც დაახლოებით ხუთი საათის წინ... -არა ეხლა არ შემიძლია.... -მარიტა... კარი გააღე მე და ელენიკო ჩემთან მივდიბართ... -კი მაგრამ.. -მარიტა... კარები უხმოდ გავიღე და გარეტ გასვლის საშუალება მივეცი... ალექსანდრედ გვერდი აუარეს და ერთი "მუჯლუგუნი" უთავაზეს... კარები არ დამიხხურია ისე ავიღე გეზი სამზარეულოსკენ... იმის მიუხედავად რომ თორმეტი საათი იყო საჭმელზე უარი არ მითქვამს... მალევე გაისმა კარების დაკეტვის ხმა და მონატრებული ნაბიჯები.. გახშირებული სუნთქვა... აუნამოს სუნი რომელსაც ჭკუიდან გადავყავდი... -მაპატიე... - კვლავ ხმა ამოუღწბლად ვაგრძელებდი ჩემ საქმიანობას... - ეს ორი თვე უშენოდ გაუსაძლისია... მარიტა მენატრები.. გეხვეწები ერთი შემომხედე... მომენატრე... შენი ტვალები.. სუნთქვა.. უმიზეზოდ სიწითლე... ვიგრძენი როგორ წამოიფო ხელი ჩემკენ მაგრამ ჰაერში გააშეშა.. როგორ მინდოდა შემხებოდა და ისევ განმეცადა სიამოვნება, მისი შეხებიდან გამოწვწული ჟრუანტელი, რომელიც მთელ რანში დამივლის ხოლმე.... არ ვიხოდი რამის თქმა ღირდა თუ უბრალოდ მოქმედებაზე გადავაულიყავი... -მომენატრე.. მხოლოდ ეს ვტქვი და გიჟივიტ ვეტაკე მონატრებულ ტუჩებს.. ალექსანდრეც მალევე მოვიდა გონსა და ხელები წელზე მომხვია.. ჰაერში ამიტაცა და დამატრიალა... -ჩემი პატარა.. ჩემი პრინცესა როგორ მომენატრე.... მთელი სახე დამიკოცნა და ბოლოს ძლიერად ჩამეხუტა... 6 თვის შემდეგ : -აუ ალექსანდრე მარწყვი მინდა... დილით ისევ წუწუნით გავიღვიძე და ჩემ ოდნავ წამოზრდილ მუცელზე თავდადებული ალექსანდრე შევაღვიძე... -მარიტა დილის 10 საათია... რა დროს მარწყვია მე და შენ პრინცესას გვინდა... -აუ ეგრე გინდოდათ შენ და მამას ვაჟკააცს ღამის სამ საათზეც ალუჩა ჩამიყვანეთ ძლივს ვიშოვე და რომ ამოვედი ბანანი გვინდაო.. კიდე კაი იყო სახლში... -აუ მარწყვი გვინდა... ზლაზვნით წამოდგა და მაღაზიაში ჩავიდა... თხუთმეტ წუთში კი მარწყვით ხელში დაბრუნდა უკან... -აუ რა საშინელი მარწყვია... მჟავე კიტრი მინდა... მარწყვი გვერდზე გადავდე და ცალი ხელი მაგიდაზე დავაკაკუნე ცალიფ კი ოდნავ წამოზრდილ მუცელს მოვეფერე... -ოხ მარიტაა.. აი შენ მჟავე კიტრი და მეტი არაფერი გამაგონო... -დღეს ექიმთან ვართ თორმეტზე დაბარებულები მერე კი ლიზიკოსთან წავიდეთ ჩემი ნათლული უნდა ვნახო.. -კაი მაშინ მალე ჭამე გამოუცვალე.. 11 საათია უკვე... ბანკა სწრაფად დავდე მაგიდაზე და პირგამოტენილი წავედი ოთახისკენ... -აუ არაფერში აღარ ვეტევი რა... როგორც მჩვევია წუწუნი დავიწყე და შარვალი ძლივს ჩავიცვი.. ზედა გადავიცვი ზემოდან ჟაკეტი და ფეხზე კედები... -წავედით? ქვევით ჩასულს მკითხა ალექსადნდრემ მანქანის გასაღები აიღო და კარი გამიღო... ნახევარ საათში ექიმთან ვიყავით უკვე და იმაზე ვჩხუბობდით გოგო გვინდოდა თუ ბიჭი... -აბა მარიტა გოგო თუ ბიჭი? ინტერესით მკითხა ექიმმა, ისე რომ მონიტორისთვის თვალი არ მოუშორებია... -რა თქმა უნდა გოგო... -შენ ალექსანდრე? ამჯერად თვალი მოაშორა მონიტირს და ალექსანდრე შეხედ.. -ბიჭია იასნია -გილოცავთ!!! ჯანმრთელი ბიჭია... ბიჭიოა და ალექსანდრს ყვირილმა მთელი ოთახი მოიცვა... გახარებული გამოვარდა ოღახიდან და ყველშ უთხრა რომ ბიჭის მამა ხდებოდა... ბოლოს გაირკვა რომ ნატას ქორწილზე მოსვლა გიორგის დავალება იყო რადგან ორივე გავემწარებიეთ, იმის გამო რომ მანანამ რძლად მე მიმიღო და არა მისი ცოლი... ელენიკო უკვე სკოლაში დადის... მანანაც უკეთაა და ქიმიის დახმარებით სიცოცხლე გაუხანგძლივდა.. ხოლო როცა გაიგო რომ შვილიშვილი ეყოლებოდა იმდენად ბედნიერი იყო ყველაფერი დაავიწყდა და მოხოლდ "შენ და ჩემი შვილიშვილი" ეკერა პირზე... 21 დეკემბერი ქვეყანას ჩემი ბედნიერება რეზი მოევლინა.... |
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
თქვენი აზრით, ქალებისთვის, რა ასაკშია მიზანშეწონილი დაოჯახება?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
