დილით ისევ კოშმარი მაღვიძებს. უცებ 'წამოვხტი' ფანჯარა გავაღე, რომ ცოტა ჰაერი შემოსულიყო. თავი საშინლად მტკივა.ალბათ ნახევარი საათია რაც ფანჯარასთან ვდგავარ და ვცდილობ დავმშვიდდე. ბოლოს სიგარეტი საფერეში ჩავაგდე და სახლის ტანსაცმელი ჩავიცვი. დღეს ღამის სმენა ვარ, გადავწყვიტე სახლი დამელაგებინა... ისეთი არეულობა იყო, როცა მოვრჩი ძალიან დაღლილი ვიყავი. სამსახურში წასვლამდე კიდევ 4 საათი მაქვს წინ, ვიფიქრე დავიძინებ ცოტას დავისვენებ მეთქი,მაგრამ ვინ გაცდის?! კარზე გადაბმულად აზარებს ვიღაც.ქეთო სულ ასე იქცევა, თუ პირველივე დაზარებაზე არ გავუღე.
-აი ქეთო ეხლა გაგლახავ მართლა რა.-კარის გასაღებად მივდივარ და თან ჩემთვის ვბუტბუტებ.კარს ვაღებ და პირი ღია მრჩეება, ჩემს კართან თვით დათი ნაკაშიძე დგას, დიახ, დიახ! ის დათი...გაკვირვებული ვუყურებ, ვერვხვდები უნდა შემოვუშვა თუ არა.
-კიდევ რამდენიხანი უნდა მათვალიერო?-ირონიულად იღიმის.- არ შემომიშვებ?
-აა ხო, შემოდით.- გვერდზე ვიწევი რომ შემოვიდეს. კარს ვხურავ და მისაღებში შევდუვართ.-ყავას ან ჩაის ხომ არ დალევთ?-ვეკითხები და სამზარეულოში გასასვლელად ვემზადები.
-არაა, ცოტახნით შემოგიარე, რაღაც საქმე მაქვს და,-უჰჰ საქმე ქონია ბიჭს, ამას ჩემთან რასაქმე უნდა ქონდეს?-მოკლედ მინდა რომ ჩემს ოფისში გადმოხვიდე.-ალბათ ორი წუთი ასე დებილივით ვიდექი და ვფიქრობდი რა მითხრა.
-მე მაქვს სამსახური და ამით ძალიან კმაყოფილი ვარ.
-ევა, მომისმინე უკეთესი პირობები გექნება, ღამე მუშაობა არ მოგიწევს, ასე აღარ დაიღლები,ხელფასიც მეტი გექნება, აიმეტი რაღაგინდა.-ამბობს და სიგარეტს იღებს.
-ოთახში არ ეწევიან.
-მაგიტომაა ხო სიგარეტის სუნი.-მეუბნება და სიგარეტს უკიდებს. დამპალი.
-ხო, ერთი დღე გაქვს დასაფიქრებლად.
-კი, მაგრამ ერთი დღეა რაც რესტორანში გადავედი.-მეც სიგარეტს ვუკიდებ და მის რეაქციას ვაკვირდები. ცალ წარბს წევს და გაკვირვებული მიყურებს,მე კი "ვუბღვერ".
-ნოესთან მე მოვაგვარებ. მაგაზე არ იდარდო.
-ნოე?
-შენი ახალი უფროსი.-ოდნავ ჩაიცინა.. ღმერთო როგორ უხდება ღიმილი.-კარგი,ხვალ მოვალ და მითხარი პასუხი.
-არარის საჭირო მოსვლა, შეგიძლია დამირეკო. -რომ ვამბობ ესეიგი ასეა საჭირო.- მკაცრი ტონით მეუბნება. მე სიცილს ძლივს ვიკავებ. რასქვია როგორც მას უნდა ისე იქნება.. დგება და კარებისკენ მიდის. არაფერს ამბობს ისე გადის გარეთ და კარებს იხურავს... სიცილი მიტყდება, ზუსტან მეც არვიცი რაზე, მაგრამ ეს რაიყო... ძილი ვეღარ მოვახერხე. დასაბანად შევედი, მოვემზადე და სამსახურში წავედი. კართან მენეჯერი შემხვდა.
-ევა, ასე მალე გადაწყვიტე წასვლა? დღესაც შეგეძლო არ მოსულიყავი, მაგრამ კარგი იმუშავე დღეს და ხვალიდან შეგიძლია აღარ მოხვიდე.-პირ დაღებული ვუყურებდი, აღარაფერი უთქვამს ეგრევე წავიდა..დამპალიი ეს როგორ გაბედაა, ღმერთო მეტიც არმინდა შემხვდესს,უნამუსოო... გულში ვლანძღავდი და გამწარებული დავდიოდი. საშინლად მოსაწყენი დღეა, სამაგიეროდ ბევრი ხალხია. 12 საათს როგორც კი გადაცდა ხალხიც ნელნელა დაიცალა. აქა-იქ თუ იქნებოდა ვინმე. ეს ღამე საშინლად გაიწელა, ცხრაზე უკვე ჩემი ცვლა დამთავრდა. სახლში საშინლად დაღლილი მივედი. არაფრის თავი არმქონდა, ეგრევე ლოგინში შევწექი და დავიძინე... როცა გავიღვიძე თავი საშინლად ვიგრძენი, თავი მტკიოდა გამაყუჩებელი დავლიე და ფილმის მოძებნა დავიწყე. ერთადერთი რააც მშობლებისგან დამრჩა ნოუთბუქი და ეს სახლი იყო. „ნოთინგ ჰილი“ს ყურება დავიწყე. შუაში ვიქნებოდი მისული კარზე ზარის ხმა რომ შემომესმა.საათს დავხედე ჯერ მხოლოდ 5 საათია, ქეთო ამ დროს მუშაობს. კარები გავაღე,დათაა, როგორ დმავიწყდა რომ მოსვლას აპირებდა.
-შემოდი.-გამოვატარე და სამზარეულოსკენ წავედი.-ყავა დავლიოთ.-ყავა ავადუღე. -არ მინდა შენთან მუშაობა.-პირდაპირ ვუთხარი,
-რესტორანში აღარ მუშაობ დაგავიწყდა?-ჩაიცინა.
-ეგ ჩემი გადასაწყვეტია გასაგებიაა? მე სადაც მინდა იქ ვიმუშავებ.-საშინლად გავბრაზდი მას ვინ ეკითხებოდა.
-დამშვიდდი პატარავ.-ირონიულად ჩაიცინა და მომიახლოვდა.-დამიჯერე შენთვის უკეთესი იქნება დამთანხმდე. რესტორანში აღარავინ დაგაწყებიებს თავიდან. ალბათ ახალიც აიყვანეს უკვე-ისევ ირონიული ღიმილი.-ხოდა შენთვისვე აჯობებს ჩემთან იმუშაო. გაიგე? რატო მახსნევინებ, რომ არ დამთანხმდე მერე თვს როგორ ირჩენ? თან ჩემტან მუშაობისას სწავლის გაგრძელებას შეძლებ. 21 წლის გოგო ხარ, გააქანე შენი პატარა ტვინი და ისე იფიქრე.-პირი ღია დამრჩა საიდან იცის ჩემზე ამდენი რამე?-კარგი მე წავედი, ხვალ 9ზე ოფისი იყავი მისამართს საღამოს მოგწერ. არ დააგვიანო.-ლოყაზე მკოცნის და მიდის.-გაცოფებული ვარ. როგორ ბედავს ასე მოქცევას, ვინაა საერთოდ? მაგრამ სამსახურის გარეშე რა ვქნა? თან სწავლასაც გავაგრძელებ. ფიქრებში ვიყავი წასული, ტელეფონის ხმამ რომ გამომაფხიზლა. ქეთოა.
-ხოო ქეეთ.
-ნორმალური ხარრ? მილიონჯერ დაგირეკე. გილი გამისკდა. სად ხარრ?
-ქეთო ვფიქრობდი რაღაცაზეე. ამოხვალ ჩემთან? რაღაც უნდა გითხრა
-კიი ამოვალ და შენ ის გაქვს ჩემთვის სათქმელი, რატომ წახვედი სამსახურიდან-პასუხს არ ელოდება, პირდაპირ თიშავს... სადღაც 10 წუთში ქეთოც ამოვიდა..
-ჰა ეხლა დაიწყე-უკვე სამზარეულოში ვიჯექით, ყავაც მოვადუღე.
-მოკლედ...-ყველაფერი მოვუყევი. პირღია მიყურებდა.
-გინდა გიოს ვეტყვი და დაელაპარაკება?
-არა გოგოო, მანიაკი კიაარაა, პროსტა სამსახური შემომთავაზა რა.-ვეუბნები თუმმცა ბოლომდე დარწმუნებული მეც არვარ.
-რას აპირებ დათანხმდები?-ცოტა ჩავფიქრდი.
-ალბათ კი, ქეთო ხომ გესმის? სწავლას გავაგრძელებ, ღამე ნორმალურად დავიძინებ, ხელფასიც უკეთესი მექნება.-მასთან მივედი და უკნიდან მოვეხვუე.-შენ ხოარ გეწყინა ქეეთ?
-არა,გოგო ხოარ ღადაობ რამეწყინა, პროსტა რავიი რა როგორც გინდა. მართლა მანიაკი როიყოს?-სერიოზული სახით მითხრა. მეკი გულიანად გამეცინა მის სახეზე.-აუ რაგაცინებბს?
-კაი ქეთ, რაიყოო, მორჩი ან სისულელეებს რაის მანიაკი.-მასაც გაეცინა. ევრი ‘ვიჭორავეთ’. ქეთოც მალევე წავიდა. სახლი მივალაგე და ისევ დასაძინებლად წავედით. აბა სხვა რაუნდა მექნა. ლამის უკვე მეძინა,ტელეფონზე შეტყობინება რომ მომივიდა.
-...ამ მისამართზე მოდი პატარავ, იცოდე არ დააგვიანო.-პასუხი არ გამიცია, დამპალი, ვინაა მაგის პატარა, ნაგავი, პირველყოფილი.არაფერი მიპასუხია.მის ლანძღვას რომ მოვრჩი, გადავბრუნდი და ეგრევე ჩამეძინა