მართალი აღმოჩნდა მარიამი, იმის შემდეგ ნიკა აღარ მინახავს, საინტერესოა, როგორ შეიძლება ადამიანი ასეთი ცოდვილი ყოფილიყო. ნოემბერში, ყველა საბუთის მოგვარების შემდეგ მე მარიამი და თეკლა იტალიაში წავედით. ჯერ რომსში, შემდეგ ფლორენციაში, ვენეციაში და ბოლოს ჩემი ბავშობის ქალაქში, ლაგო დი ნემში. ბედნიერი ვიყავი ნიკა აღარც კი მახსოვდა. ადამიანი იყო რომელმაც ერთი დღე გამილამაზა მაგრამ მხოლოდ ამით შემოიფარგლა. ლაგო დი ნემიდან ისევ რომში უნდა დავბრუნებულიყავით ერთი კვირით. ოდესმე გიფიქრით რომ რაც დაიმსახურეთ ცხოვრებამ ის არ გარგუნათ? სწორედ ეს განცდა მქონდა იტალიაში ჩასულს. ერთდროს ვფიქრობდი აქ თააფლობის თვეში ჩამოვალთქო მაგრამ რატომ უნდა გადამედო? ამიტომ რომში დაბრუნებისას გადავწყვიტეთ რომ გართობა დაუვიწყარი გაგვეხადა ამიტომ კლუბში წავედით. ნუ როგორც ხდებახოლმე კლუბებში იქ ბევრი უწმაწურობის მომსრენი გახდებით. მითუმეტეს იტალიაში, როგორც ბებიაჩემი იტყოდა, მაფიის ქვეყანა და დასანანია, რომ ამ მაფიას სწორე ამსაღამოს შევეჯახებოდი. სასმელში რაღაც საშინელი ნარკოტიკი ჩამიყარეს, უფროსწორად ჭიქები აერიათ და მაინდმაინც მე შემხვდა ის საძაგელი ჭიქა. 15 წუთში წამალმა ანუ ნარკოტიკმა მოქმედება დაიწყო, ფეხებიდან დაიიწყო გაიარა მენჯები, მერე მუცლის ღრუ, ფილტვები, თვალები და თავის ტვინში ბოლოდე შევიდა, ვგრძნობდი თვალები გასკდომას მქონდა, ყველაფერი ფერადად მეჩვენებოდა, უცბათ გავშეშდი. ყველაფერი მესმოდა, ყველაფერს ვგრძნობდი მაგრამ ნაბიჯსაც ვერვდგამდი მხოლოდ თვალებს ვახამხამებდი. ვგრძნობდი მარტო ვიყავი, გოგოებს თვალებით ვეძებდი მაგრამ ვერ ვპოულობდი. დაახლოებით 10 წუთი ვიდექი გაშეშებული მერე ვიღაცამ ხელებში ამიტაცა და იქიდან გამიყვანა, ვინ იყო? ვიღაც მანიაკი? არამგონია რადგან დილით თვალი რომ გავახილე ნაცრისფერ-შავ ოთახში ვიყავი საწოლის გვერდით წერილი იდო და წყლის ჭიქა. წერილში ეწერა საკმაოდ უცნაური რაღაც:
--საერთოდ არ შეცვლილხარ. ნარკოტიკი რომელიც მიიღე დიდი ოდენობით წყალს სთხოვს ორგანიზმს, არ გამოშრე. ქვემოთ ჩამოდი.
ვერაფერს ვხვდებოდი. ტანსაცმელი ისედაც მეცვა, საწოლის გვერდით დალაგებულ კეტებს ხელი დავავლე ჩავიცვი და გავედი გრძელ დერეფანში რომელიც აქეთ-იქით ორიგინალი ნახატებით იყო გაფორმებულ;ი და არამარტო ნახატებით. რას არ წააწყდებოიდით, და-ვინჩის ნახატებს, პიკასოს, და ვინჩს მაგრამ ჩემი ყურადღება კლიმტის „კოცნამ“ მიიქცია. როგორი ლამაზია და როგორი ამოუხსნელი. მისი ფერებიც კი ბუნებისგან ისეა მიღებული ალბათ არცერთი ქიმიური ნივთიერება არ ურევია. დერეფანს რომ გავდი დიდ კიბეს მივადექი, მარმარფილოს კიბეებით და მოოქროვილი მუაჯირებით. სად ვარ? სამოთხეში?? თუ ისევ ნარკოტიკი მოქმედებს? კიბეები ჩავიარე, და მისაღებ ოთახს მივადექი სადაც სავარძელში მოკალათებული, ვიღაც იჯდა. მორცხვად მივედი და ვუთხხარი:
--უკაცრავად, ვინ ხართ? ან აქ რატომ ვარ?- მამაკაცი ადგა და როცა შემობრუნდა პირი ღია დამრჩა.- ნიკა?

--როგორ ხარ? ისევ ცუდათ ჰოარხარ? გუშინ ძლივს მოგასულიერე. მოდი აქ დაჯექი. გშია? რამე გჭირდება?
--რატომ ვარ შენთან ერთად აქ, საიდან გაიგე რომ აქ ვიყავი და საერთოდ რახდება გამარკვევ?
--ვიცი რომ ყველაფერი იცი. ამიტომ ვიფიქრე ჩემი ნახვა არარ მოგინდებოდა, ჩვენი შეხვედრიდან ორკვირაში უნდა წამოვსულიყავი მაგრამ მეორე დღესვე წამოვედი. ვიცი რო მარიამი ჩემი დაჩემი ოჯახის შესახებ ყველაფერს მოგიყვებოდა მეკიდევ შემრცხვა ჩემითავის და წამოვედი.--მითხრა და თვალებშ შემომხედა.
--როგორც ვხვდები აქ ყველაფერი კარგად გაქვს, არამგონია კარგ საქმეს ეწეოდე.
--მამაჩემის თხოვნით აქ ჩამოვედი, მისი ხალხი ახლა მე მთვლის მათ უფროსად, ვცდილობ ყველა ნორმალურ გზაზე დავყენო, ადრე დაპირისპირებები ჰქონდათ ადგილობრივებთან, და ჩვეულებრივ ხალხს არვგულისხმობ ალბათ ხვდები. ყველაფერს უსისხლოდ ვუმკლავდები. არვიცი ამდენი როგორღა ავიტანო, არავინ მყავს რომ დაველაპარაკო მაინც ჰოდა კლუბში წავედი, როცა დაგინახეთ ვიფიქრე რომ იიქაურობას უნდა გავცლოდი და გამოვედიმაგრამ ისევ შემოვტრიალდი და ისეთ მდგომარეობაში იყავი ვერ დაგტოვე მარტო.
--უნდა წავიდე.
--რატომ გარბიხარ?
--რატომ დავრჩე?
--უბრალოდ მარტო არდამტოვო.
--გოგოები ინერვვიულებენ.
--იციან.
--და მაინც დამტოოვეს?
--მათი ნდობა დავიბრუნე ახლა შენ ნდობას დავიბრუნებ.
--რატომ? არც კი მმიცნობ.
--შენზე იმდენი ვიცი თავად არიცი ამდენი საკუთარი თავის შესახებ.
--მაშინ რომ არ გაქცეულიყავი შეიძლებოდა დაგებრუნებინა კიდეც ჩემი ნდობა.
--გვიანი არასდროსააა.
--მაგ სიტყვებით რომ ცხოვრობ მაგიტომ ხარ ახლა ამდღეში. თუ გინდა რომ ჩემი ნდობა დაიბრუნო შენ დას შეხვდი, დაურეკე, უბრალოდ დაელაპარაკლე.
--ეს შეუძლებელია.
--რატომ? როგორც ვიცი ცოცხალია ხომ ასეა??
--ცოცხალია მაგრამ....
--არანაირი მაგრამ ან შენ დას ურეკავ ან აქედან მივდივარ. ან ეს სახლი რაარის? უფრომეტად ვერ წარმოაჩინე შენი სიმდიდრე? იმედია სადმე წითელი საწამებელი ოთახიც არგაქვს.
--სხვათაშორის, წიტელი ოთახი არის მაგრამ საწამებელი არა.
--ღმერთო სად ამოვყავი თავი.
--დამშვიდდი იმ ოთახს არვიყენებ. გინდა საიდუმლო გაგიმხილო?
--როგორც გინდა.
--შენსმერე წვეულებიდან არავინ გამიტაცია.
--ჩემამდეც იყო ვინმე? საინტერესოა.
--არავინ ყოფილა. კითხვა მაქვს შენთან.
--მკითხე.
--შენს ბიძაშვილს ასე როგორ მოექეცი?- სახე შეეცვალა.
--მე როგორ მოვექეცი რადა? შენ საერთოდ აზრობ რომ ჩემი ბიძაშვილი იყო? ეს თვითონ გააკეთა ენით აუღწერელი საშინელება. ჩემს დაბადების დღზე სასმელში საძილე აბი ჩამიგდო. ვიცოდი რომ ბავშობიდან ავად იყო და ისიცვიცოდი რომ ვუყვარდი მაგრამ მისი ფსიქიური მდგომარეობის გამო ხმას არ ვიღებდი. შენ გგონია მემინდოდა ასე მომხდარიყო? როცა მითხრა რომ ორსულად იყო ბავშვის გაჩენა შევთავაზე და დავითანხმე მაგრამ გამოკვლევების შემდეგ აღმოჩნდა რომ ბავშვს დამბლა ჰქონდა რისი გაგების შემდეგაც ჩემი ნბართვის გარეშე წავიდა და ბავშვი მოიშორა შემდეგ მაშანტაჟებდა თუ ფულს არ მომცემ ყველას ვეტყვი რომ ჩემზე იძალადეო. ამშემთხვევაშიც მე გამოვედი დამნაშავე არადა საერთოდ არვიყავი დამნაშავე. გარედან ყველაფერი სხვანაირად ჩანს. მარიამსაც ავუხსენი ეს ყველაფერი და დავაჯერე.
--და შენი და?
--მამაჩემი იმაზე საშიშია ვიდრე შენ იცი. მამაჩემის საქმეების გამოსწორებას ვცდილობ მოზარდობის შემდეგ. დიდი ხნის სიცოცხლე არ უწერია. მოსაკლავად დასდევენ, უთვალთვალებენ და რომც არ მოკლან ყელის კიბო მოკლავს სულმალე.და მერე მედა შემი და შევძლებთ ერთმანეთთან დაბრუნებას.
--გული დაგწყდება?
--სამწუხაროდ არა. დედაჩემი უმანკო ქალი იყო, მის თვალებში გაზაფხულს დაინახავდი, ზამთრის ყინვებშიც კი ისეთი თბილი თვალებით მიმზერდა რომ ზაფხულის სიცხე ვერ შეედრებოდა. მამაჩემის რთულ ხასიათსაც უძლებდა მაგრამ ბავშობის სიყვარულთან წავიდა. ჩვენც წაგვიყვანა, რაღაც დროით ბედნიერად ვცხოვრობდით მაგრამ მერე მაამამ გგვიპოვა. ჩვენ მძინარეები სახლიდან გამოგვიყვანა. დედა და მისი ქმარი კი სახლიანად დაწვა. გული მწყდება რომ მამაჩემია ცოცხალი და არა დედა.
--გენატრება?
--შენ არ მოგენატრებოდა?
--მე თვეში ერთხელ ვნახულობ მშობლებს ამიტომ.
--შენც კარგ დღეში ყოფილხარ.- გაიცინა. ლოყებზე ორმოები გამოუჩნდა, სადაც ჩავარდნას სიკვდილი ჯობდა. რა დასანანია რომ ფეხი კარგა ხანია დამიცდა და უკვე ჩავვარდი მათში.
--საქართველოში ჯერ არ ბრუნდები?
--რისთვის? იქ არავინ მყავს. არავის ვჭირდები და მარტოობა აქაც მყოფნის.
--მე ჰო გყავარ.
--ნდობა?
--რომელი ნდობა? მაგაზე აღარ გვინდა ლაპარაკი. ახლა სადვართ?
--ნემში.
--მეღადავები ჰო? ერთი კვირა ვიყავი აქ.
--ნუ მთლად ქალაქშიც არვართ. მთაშ ვართ ნემიც ჩანს, ტბაც.
--სახლი შენ აარჩიე?
--კი.
--კარგი გემოვნება გაქვს.-ვთქვი და ფანჯარასთან მივედი საიდანაც ულამაზესი ხედი იშლებოდა- ქალაქში მინდა გასეირნება.
--წავიდეთ. ოღონდ დაცვაც მოგვყვება.
--მოეშვი რა დაცვა არა ის.
--არვართ აქ უსაფრთხოდ მამაჩემის გამო.
--ჰოკარგი.
რატომ შევხვდი ამ ფსიქოპატს ისევ? იქნებ იმიტომ რომ უბრალოდ ღმერთმა ერთიანად შეგვქმნა და უხილავი ძაფით დაგვაკავშირა? ან იქნებ უბრალოდ ცხოვრება რაღაცას მასწავლის? რა ლამაზი იქნებოდა მომავალი მასთან ერთად, ყოველშემთხვევაში ჩემთვის მაინც. ცხოვრება რომელსაც მისი თვალები მთავაზობდა ყველაზე საშიში გზით იყო მოსაპოვებელი. ვიყავი ამგზაზე წასასვლელად? ვინ იცის? მომწონდა მისი სტილი და მისი სურნელი. რომელიც ნათლად მიგანიშნებდათ თუ როგორი ელეგანტური მამაკაცი გედგათ გვერდით. მისი ჩაცმულობა ისეთივე არიო როგორიც სხვების. ჰოდა ვკითხე კიდეც.
--ასეთ გემოვნებიან ტანსაცმელს სად პოულობთ თქვენო აღმატებულებავ?
--საკუთარი დიზაინერი მყავს.
--ნამდვილად გამაოცე მაგრამ შენი ტანსაცმლით არა. რამდენჯერაც გნახე სულ ასე გაცვია. რამე ახალი შემოიტანე შენს ცხოვრებაში. არ გიცდია?
--არავინ მყავდა რომ გამომყოლოდა.
--ახლა გყავარ. წავიდეთ?
--არ არსებობს. სერიოზულად ამბობ?
--რათქმაუნდა.- ვუთხარი და გავუღიმე.
--ღმერთო ვის ხელში მაგდებ?
--მომავალში რატომ საუბრობ? უკვე ჩაგაგდო.
რატომ მიღიმოდა ასე თბილად? რატომ განმაცდევინა ეს საოცარი გრძნობა? რატომ შევხვდი ისევ მას? ჰო შეიძლებოდა ვინმე სიმპატიურ იტალიელ ტიპს გადავერჩინე იმ ნარკოტიკისგან და არა ნიკას? ადამიანს რომელსაც ყველაზე ცუდათ ვეწყობოდი, გემოვნებითაც და ისეც? რატომ მაინც და მაინც ის? ზოდიაქოთიც კი ვერ ვეწყობოდით. წარმოგიდგენიათ? ვიღაცისთვის ეს უბრალო მოვლენაა ჩემთვის კი უაზრო ცხოვრების აზრიანი ნაწილია. ნაყინის ჭამით დავდიოდით ნოემბერში და ყველასგან შორს მასთან ერთად მშვიდად ვგრძნობდითავს. მომწონდა თუ როგორ მაშტერდებოდა საუბრისას და როგორ შეიგრნობდა ჩემს სურნელს მთელი სიამოვნებით.
--რომელ სუნამოს ხმარობ? აქამდე არასდროს მიგრძვნია ეს სუნი სხვაგან, იმ საღამოსაც არგქონდა ეს სურნელი რაც ახლა.--ნმითხა და სიამოვნებისგან ამოიოხრა.
--საიდუმლო რეცეპტით მოვამზადე, ადამიანის სისხლი ურევია.-ვუთხარი და სერიოზული სახე მივიღე.
--არ გამიკვირდებოდა სიმართლე რომ იყოს.
--ჩემგან არაფერია გასაკვირი. შენ დაცვას ნაყინი არუნდა ნიკუშ?
--უნდათ?
--სხვათაშორის ისინიც ადამიანები არიან. დასვენებაც უნდათ.
--ამ ერთხელ იცოდე. ამ ერთხელ გიიჯერებ და იმედია სანანებელი არგამიხდება.
--გარწმუნებ.
დაცვა გაუშვა და ფულიც მისცა ნაყინი იყიდეთო. რა დასანანია მისის თავი რომ დამავიწყებინეს.
--უნივერსიტეტში აღარ დაადიხარ?
--ფორმალური დიპლომის დედაც. დღეს ფულით ყველაფრის მოგვარება შეიძლება.
--ყველაფრის არა.
--მაგალითად?
--ფულით სიყვარულს ვერ იყიდი. შეიძლება მეგობარი იყიდო მაგრამ ნამდვიილი არა.
--კარგი რა. ცხოვრებაში არც არავინ მყვარებია და არც ნამდვილი მეგობარი მყოლია.
--სწორედ ამიტომ ხარ ასეთი.
--როგორი?
--ცივი, უკარება და გამოუცდელი. ერთხელ მაინც არავინ გყვარელია?
--საერთოდ არავინ.-მითხრა და ხელით მისკენ მიმიზიდა ზედ მომეკრო და თვალებს ჩამხედა.-ადრე არავინ. და შენ?
ვერაფრის თქმა ვერ შევძელი ან რა მეთქვა ადამიანი რომელიც ჩემჭკუაში მიყვარდა წავიდა და გერმანიიდან თავის შეყვარებულის ფოტო გამომიგზავნათქო? არაა ამას ნამდვილად ვერვეტყოდი. მაგრამ იმის თქმა შემეძლო რომ არავინ მიყვარდა.
--არა...არავინ.
--გინდა რომ გიყვარდეს?
ამაზე რაღა მეპასუხა? შენ მიყვარდებითქო? სისულელეა ამას არვეტყოდი. ან საერთოდ სააიდან მოვთხარე რო მიყვარდებოდა?
--არა, საერთოდ არმაქვს სურვილი ვინმე მიყვარდეს. ვინმეს გამო ვიტანჯო და მთელი ცხოვრება მას შევწირო.
--მთელი ცხოვრების სხვისთვის შეწირვა რატომ გგონია სიყვარული?
--და შენი აზრით სიყვარული რა არის?
--სიყვარულია როცა ერთი ადამიანი გაბედნიერებს მთელი ცხოვრება. მისი დანახვაც კი უდიდეს ბედნიერებას განიჭებს. შეიძლება მისგამო იტანჯებოდე მაგრამ ესეც მოგწონდეს. უანგაროდ როომ აკეთებ რაღაცას სხვისთვის ეგ მგონია სიყვარული მე.
--საინტერესო მოსაზრებაა, მაგრამ საერთოდ არ გეთანხმები?
--და შენი აზრით რაარის სიყვარული?
--სიყვარულია ის რისგამოც დილას გაღვიძება გიხარია. სიყვარულია როცა ადამიანი არ გბეზრდება, შეიძლება სულ წუწუნებდეს, სულ ლაპარაკობდეს მაგრამ არ მოგბეზრდება წამითაც კი. დაასაწყისიდან სიკვდილამდე მხოლოდ ის მიგიზიდავს და მიუხედავად მისი ცუდი თვისებებისა, ყველანაირად გვერდში ეყოლები, ყველა მის ცუდ თვისებას მიიღებ, და ყველა მისი ცოდვით შეგიყვარდება.
--თითქმის ეგ ვიგულისხმე მეც.
--მაგრამ ზოგს სიყვარული და ვნება ერევა ერთმანეთში.
--მაგალითად?
--მაგალითად...-ჩავფიქრდი მაგრამ პასუხი ვერ მოვიფიქრე- მაგალითი არ მახსენდება მაგრამ დამერწმუნე ადამიანი ხშირად დგას სიყვარულის და ვნების გზა გსაყარზე და თითქმის ყოველთვის ვნებას ირცევს.
--მაშ რა გამოდის?
--ის გამოდის რომ სხეულზე დამონებული სამყარო ვხდებით და არა გონებაზე ან გულზე.
--საინტერესოდ საუბრობ.
--ფსიქოლოგობა მინდოდა მაგრამ დიზაინერობა ვარჩიე/
--მეორე უფრო შეგეფერება.
--ვითომ რატომ?
--იმიტომ რომ განსხვავებული აზრები გაქვს ყველაფერზე დაიდეებიც განსხვავებული გექნება, ორიგინალური.
დავდიოდით და ვლაპარაკობდით, ყველაფერზე, საქართველოზეც, მერე კაფეში შევედით. ნუ კაფესაც ვერ დავარქმევდით ნახევრად რესტორანიი იყო, ნუ იტალია ხომ იცით, ღია ცისქვეშ კაფეები, რკინის სკამები და მაგიდებზე თეთრი გადასაფარებლები. მაღალფეხიანი ღვინის ჭიქები რომლებშიც უმეტესად წითელ თვინოს ასხამენ, მრგვალი მაგიდის ცენტრში კი სანთელი რომელსაც იქვე მდგარი ოფიციანტი სურვილისამებრ ანთებს. ცოცხალი მუსიკა და მევიოლინეები, წითელი ვარდების სურნელი და მოწმენდილი ცა რომელიც ნოემბერშიც კი სასიამოვნოდ გამოიყურებოდა. ჩემს ხელის გულზე თითები აათამაშა და ზუსტად ცენტრალურ ნაწილში ცხელი ტუჩებით შემეხო და მეამბორა. მეერე კი დააყოლა:
--ხელის გულზე არავის აკოცნინო, ამით ადამიანი გეუბნება რომ უყვარხარ.--არაფერი მითქვამს.
დაიხარა და ჩემი თმის სურნელი ისე შეისუნთქა ადაიანს ეგონებოდა მთელი ცხოვრების მარაგი ერთიანად შეივსოო.
--მთელი ცხოვრება რომ შენს სურნელს ვგრძნობდე მაინც არ მეყოფა.-მითხრა და ჩაიცინა.
--რატომ აკეთებ ამ ყველაფერს? რას ხედავ ჩემში ისეთს რომ ასე მექცევი?
--ალბათ ასე იმიტომ ვიქცევი რომ მეტჯერ ვეღარ გნახავ, ან შესაძლოა გნახო კიდეც. რასგაიგებ?
--ბოლოჯერ რატომ?
--მამაჩემის მტრები არ გამახარებენ მე კი ამისთვის არ მემეტები...იქნებ ეს კარგიც იყოს?
--კარგი? რატომ უნდა იყოს კარგი? მე აღარ მეკითხები რაარის ჩემთვის კარგი და რა ცუდი?
ტუჩები ყურთან ახლოს მომიტანა, კიდევ ერთხელ შეიგრძნო ჩემი სურნელი და ახლა უკვე ჩვეულებრივი ხმით მითხრა:
--რატომღაც მგონია რომ ეს ბოლოჯერ არხდება, ამიტომ უფრო თამამად გიშვებ ჩემგან.
--იქნებ წასვლა არმინდა?
--ზუსტად 10 წუთში ჩემს წასაყვანად მოვლენ შენ კი ისე უნდა მომექცე როგორც უცხოს.
--რა? ვინ უნდა წაგიყვანოს ნიკა? რახდება ამიხსნი?
--უბრალოდ იცოდე ერთდღს ისევ შემხვდები, შეიძლება იმდენი ხნის მერეც კი რომ უკვე ქმარიც გყავდეს და შვილებიც. მე უბრალოდ ერთს გთხოვ არ დამივიწყო.
--შენ რა დამცინი? თავის მოსაკლავად შენი ფეხით მიდიხარ?
--და შენგგონია ასე უბრალოდ მომკლავენ? არ მოვკვდები ნუ ინერვიულებ ჩემს გამო.
--ნიკა სრულ ჭკუაზე ხარ?
--ჩემი წასვლიდან ხუთ წუთში მძღოლი მოგაკითხავს, გოგოებთან მიგიყვანს, ჩემს სახლში არიან. რაც შეიძლება მალე უნდა დატოვოთ აქაურობა გესმის?
--მე არ მეშინია გესმის? არსად არწავალ!
--რადა! მე თუარა შენ მაინც მოგკლავენ და მე ამას ვერ დავუშვებ გესმის? წადი და ცხოვრება გააგრძელე! როგორც დაიწყო ისე დასრულდება! მორჩა, მოვიდნენ, მიყვარხარ და ეს გახსოვდეს!
ჩემგან წავიდა, მოიმიზეზა საპირფარეშოში გავალო იცოდა რომ გაყვებოდნენ, იქიდან აღარც გამოსულა, მისი წასვლიდან 5 წუთში მძღოლმა მომაკითხა. შოკი მქონდა, მარიამი ტიროდა, თეკლა გაფითრებული იყო, მე შოკი მქონდა ფაქტიურად ადამიანი ჩემი ხელით გავუშვი სასაკლაოზე. ღამის 11 საათ იყო, აეროპორტში წავედით და პირდაპირ თბილისში ჩავფრინდით. თვალები ჩაშავებული მქონდა და დასუსტებული ვიყავი. თან ბამბის ნაყინს ვჭამდი და ცრემლებს ვიწმენდდი. ბევრი კითხვა დამისვეს მაგრამ არცერთზე გამიცია პასუხი. ერთადერთი ვიცოდი, ის ცოცხაი იყო, მეკი მისთვის არმითქვამს რომ მეც მიყვარდა, ამას ვნანობდი კიდეც მაგრამ ნელნელა ბრაზი მომერია რომ ასე უბრალოდ დამტოვა და წავიდა! წამოსვლაც შეეძლო და ახლა არცკი ვიცი ოდესმე თუ შემხვდება რას ვიზამ. დაწყევლილიოჯახის დაწყევლილი შვილი...როგორი დასანანია....