მთელი კვირა ისე გაატა, რომ არც მეგობრებს შეხმიანებია და მით უმეტეს თავისი დემონი არ უნახავს. ყოველი ღამეს კაცზე ფიქრში ატარებდა.. რთულია დაივიწყო ის ადამიანი, რომლის დახმარებითაც იგემე რაა არის ვნება, ვნება რომელიც ძარღვებში დაედინება და მოსვენებას არ გაძლევს.. პარალელურად გამოფენისთვისაც ამზადებდა ნაშრომებს..
შაბათი საღამო იყო, საგამოფენო დარბაზში დიდი სამზადისი არა მაგრამ მზადება მიდიოდა. იქვე შორიახლოს, წითელ ატლასის კაბაში გამოწყობილი ახალგაზრდა ქალი თვალ-ყირს ადევნებდა და ნახატებს ადგილს ურჩევდა. გამხდარ სხეულზე ეს თხელი ნაჭერი შემოტმასნოდა და ისეთ მიმზიდველს, ხდიდა რთული იქნებოდა ნერწყვების ყლაპვის გარეშე მოგეშორებინა თვალი..ლამაზ მხრებზე წვრილი ბრეტელებით იყო დამაგრებული კაბა და ზურგე ოდნავ ჩაღრმავებული, კარგად უჩანდა ხერხემალი.. თმა გაშლილი, ერთ მხარეს დაყრილი ჰქონდა..
-ვაუუ.-უკნიდან მოესმა მეგობრის ხმა, მომღიმარი შეტრიალდა..-თათა ჩემი მეგობარი რომ არ იყო შეგაბავდი..-შავ შარვალში და თეთრ პერანგში გამოწყობილი იყო ორჯონიკიძე , ზევიდან კი შავი პიჯაკი მოეცვა.. გავგიჟდი პირველად ვნახე მდედრობით სქეს ასე უხდებოდეს მამაკაცის სამოსი..
-ვაუ შენ თამო.. ძაან გიხდება..-მოეხვია მეგობარს. -სხვები სად არიან?
-მოვლენ მალე.. -მზერა დარბაზის ცენტრში გაუშტერდა ორჯონიკიძეს, გვერდით დაუდგა დოლიძეს და შავ-თეთრ ნახატს გახედა..-არ მითხრა რომ ეს ერისთავია?!
-ჰო..-ხმადაბლა თქვა.-იმედია არ გაბრაზდება.
-არ მეგონა მის სიდიადეს ასე თუ გადმოიტანდი ტილოზე.. სასწაულია თათა.. -ახლოს დაუდგა ნახატს და თავიდან ბოლომდე ათვალიერებდა.. -ძალიან მაგარია გოგო.! -წელზე ხელი შეუცურა და ახლოს მისწია..
შორიდან ადევნებდა თვალს ქალის სუსტ სხეულს ერისთავი, როგორია საკუთარ ნათლულზე იეჭვიანო?! არადა ცოფდება მის გარდა სხვა რომ ეხება.. ასეთი რამ შეიძლება დაემართოს კაცს რომლისთვისაც ქალი მხოლოდ ერთი ღამით არსებობდა? იქნებ ეს გრძნობა მაშინ გაუქრეს როცა დაისაკუთრებს? იქნებ მხოლოდ მოუწვდომლისკენ სწრაფვაა? არ ვიცი.. მაგრამ მხოლოდ იმას ვხედავ ამ შავ თვალებში, რომ ახლა სულ სხვა თვალით დაინახა მასზე ძლაინ პატარა გოგო, რამდენიმე დღის წინ დიდ უბედურებად რომ თვლიდა.. ნაჭრით დაფარული ფეხები მზერით გაუშიშვლა და ნელ-ნელა მაღლა აჰყვა, აი თეძოებს მიუახლოვდა და თავი გვერდით გადახარა, ქვედა ტუჩი სიმწრით კბილებს შორის მოიქცია და ლამაზ საჯდომს დააკვირდა. ზემოდ აჰყვა და მოშიშვლებულ ზურგს გაუშტერა ვნება მორეული თვალები. თითქოს თათიამ იგრძნო დაჟინებული მზერა, უკან ღიმილიანი სახით გამოიხედა, ესიამოვნა კაცის დანახვა, ქვევიდან ახედა და წამწამები ააფახურა..
-ვიღაცას დამიანუსი მოსწოს.! -ჩუმდა უჩურჩულა დოლიძეს ყურში და ნათლიასკენ სწრაფი ნაბიჟით წავიდა.-დამინიუს..-კაცს მზერა შეეცვალა და გაბრაზებულმა ნათული დააიგნორა, სწრაფი ნაბიჟით გაემართა მხატვრისკენ და ძლიერად ჩაავლო ტორი სუსტ მკლავში..
-ვინ მოგცა ამის უფლება..-კბილებში გამოსცრა და შეანჯღრია.
-რა მოხდა? -წყვილს გაოცებული მიუახლოვდა ორჯონიკიძე.
-ვინ მოგცა უფლებ გამაგებინე..-ახლა უკვე ყვიროდა დამიან ერისთავი და შავი ფერის თვალებში ცეცხლის ალი უჩანდა..
-მე.. მე..-ნიკაპი აუკანკალდა დოლიძეს და გულთან ერთად ხელი ტკიოდა, იმდენად ძლიერად იყო ჩაფრენილი ერისთავი მკლავს..
-მოაშორე ეს ნახატი აქედან.! სწრაფად.. -ხელი გაუშვა უხეშად და ახლა ყბაში წვდა.-თამოს მეგობარი, რომ არ იყო ამ საქციელის გამო დაგსჯიდი.! -კბილებში გამოსცრა და დარბაზი დატოვა..
-ღმერთო..-ერთი ამოიკლავლა და იქცე ჩაიკეცა..-რა სირცხვილია.-სახე ხელებში ჩარგო, ცრემლები ნიაღვარივით მოდიოდა..
-კაი დამშვიდი, ფუ რა მხეცია..-მკლავები შემოხვია მეგობარს..
-რა მოხდა..-ანა მოკაკუნა და გაოცებული თვალებით შეხედა თამოს..ორჯონიკიძემ თვალებით ანიშნა ისეთი არაფერიო და თავზე აკოცა.. სწრაფად წამოდგა ფეხზე თათია დოლიძე ნახატი ჩამოხსნა და გარეთ გავარდა..
-რა იდიოტი ვარ.. ფუ რა შტერი ხარ თათა.. -ცრემლებს გზა და გზა იმშრალებდა, ურნას მოჰკრა თვალი და მისთვის ყველაზე ძვირფასი ნახატი სანაგვეში მოისროლა..
საღამომ სხვებისთვის საინტერესოდ ჩაიარა,მხოლოდ მხატვარი იყო უგუნებოდა..მისთვის საბედნიეროდ ბევრი ნახატი გაიყიდა და დაღლილი სახლში დაბრუნდა. ტელეფონი აწრიალდა, მხრით დაიჭრა და გასაღები საკეტს მოარგო.
-ჰო თამო..
-არ ინერვიულო რა.!
-არ ვნერვიულობ. ჩემი ბრალია, უნდა მეკითხა მისთვის.. არაფერი უთხრა ის მართალი იყო..
-ხო მაგრამ ასე არ უნდა მოგცეოდა..
-არაუშავარს. თამო წავედი რა მეძინება ძალიან..
-კაი გკოცნი.-ტელეფონი ტუმბოზე დადო და თხელი პენუარით გაწვა საწოლზე..
დღეები მშვიდად გავიდა, გამომუშავებული ფულით ახალი ტანსაცმლის შესაძენად მარტო წავიდა სავაჭრო ცენტრში.. რამდენიმე ახალი ნივთი უკვე ხელში ეჭირა, ფოიეში მომავალი დამიან ერისთავი რომ დაინახა.. მისი ძლიერი ხელი უცნობი ქალის წელზე იყო შემოხვეული და სხეულზე ძლიერად იკრავდა, თან ყურში რაღაც ძალიან უხამს ეჩურჩულებოდა სავარაუდოდ..
-მე შენ გაჩვენებ სეირს.! -დაისისინა და სწრაფი ნაბიჯით გაემართა წყვილისკენ.. -მამა, მამიკო..-ყელზე ჩამოეკიდა ერისთავს და მიუხედავად მისი აგიზგიზებული თვალებბისა მაინც დაუკოცნა ლოყები..
-დამიან?!
-გამარჯობათ..-კეკლუცად გაუღიმა ქალს.. -მამიკო, დედა სახლში გველოდება, ისეთი ჩახოხბილი გაგიკეთა შენ რომ გიყვარს.-ახლა მკლავზე ჩამოეკონწიალა.
-ავადმყოფო..-კბილებში გამოსცრა ქალმა და უხეშად გააშვებინა ხელი..
-უხ შე პატარა დემონკა.. -გაბრაზებულმა უთხრა და მაჯებში წაავლო ხელი..
-ხელი გამიშვი.!
- რა გააკეთე?! სულელო გოგო.!
-ეს იმისთვის იმდენ ხალხში რომ შემარცხვინე მამიკო..-ღიმილით უთხრა და საჯდომზე წამოარტყა ხელი.-კარგად.. -სიცილით ააფრიალა ჩანთები..
-მე შენ გიჩვენებ სეირს პატარა დემონო..-ხელები ერთმანეს გაუსვა და ქალის ლამაზ სილუეტს გახედა..
***
-მართლა ეგრე თქვი?-კისკისებდა ანა და მუცელზე ხელს იჭერდა..
-ჰო და უნდა გენახა რა სახე ჰქონდა. ალბათ ხალხი რომ არა მომკლავდა ისეთი ქალი გავუქციე..
-არაუშავრს ღირსია..-ნაფაზი დაარტყა თამომ და გახსნილი ტუჩებიდან ბოლი გამოუშვა.. -ახლა დავურეკავ მოვიდეს წამიყვანოს, თორე ისეთი მთვრალი ვარ სადმე სხვაგან ავღმოვჩნდები. -გაეცინა და ნომერი აკრიფა..
-გისმენთ.-მკაცრი ხმა გაისმა ტელეფონში..
-დამინიუს, მე ვარ..
-რა გინდა თამო.. -კაცმა თვალები გადაატრიალა.
-ძალიან ბევრი დავლიეთ გოგოებმა, შეგიძლია თათიასთან მომაკითხო და წამიყვანო?
-მომწერე მისამართი..
-მადლობა..-სიტყვა გაწელა და ტელეფონი გათიშა, ნახევარ საათში კარებზე ძლიერი კაკუნი გაისმა, მძინარე ორჯონიკიძეს გახედა თათიამ და სახელური ჩამოსწია..
-გამარჯობა.-დაბნეულმა თქვა და სახლშ შემოატარა. -ჩაეძინა.
-მე ამას წავიღებ..-უსულოდ მიგდებულ თამოს გახედა. -შენ კიდე დამელოდე, შენთვის დავბრუნდები.! -მოშიშვლებულ ლავიწზე საჩვენებელი თითის ზურგი გადაატარა.. ისე სასიამოვნოდ გასცრა დოლიძეს ამ სიტყვების შემდეგ ალბათ მთელი საუკუნე დაელოდებოდა კაცს.. მომღიმარმა აიყვანა ნათლული და სახლიც მალევე დატოვა.
-იმედია იხუმრა..-მიბლეტილი თვალები ძლივს გაახილა და მისაღები ოთახი ცარიელი ლუდის ბოთლებისგან გაანთავისუფლა, მიალაგა და თვითონ სააბაზანოში შევიდა, გრილი წყალი გადაივლო და ლოსიონით დაიფარა სხეული.. ლამაზი გამჭრვალე საცვალი ამოიცვა.. ნეტა რისთვის ემზადება ასე გულმოდგილედ? მოკლე ატლასის პენუარი გადაიცვა და კარებზე ზარიც გაისმა.. უცნაურად აკანკალდა დოლიძე და შინდისფერი ასევე ატლასის ნაჭირს ხალათი მოიცვა და კარები ფრთხილად გააღო..
-ასე ჩემთვის გამოიეწყვე? -დაუკითხავად შევიდა ერისთავი მისაღებში..
-სხვათაშორის ძილს ვაპირებდი..-კარები ხმაურით მიკეტა და გაბრაზებული სახე მოირგო.. არადა მე ხომ ვიცი როგორ უხაროდა კაცის სტუმრობა..
-თათია.. თათია..-მის სახელს უცნაური ხმით იმეორებდა და ოთახს დაკვირვებით ათვალიერებდა..-როგორ დაგსაჯო პატრაავ?-კედელს მიეყრდნო და ირონიული ღიმილით გახედა ქალს.. რამდენიმე წამით სიჩუმე სუფევდა ოთახში.. შემდეგ ფეხის ხმამ გამოარკვია დაბნეული დოლიძე და უკვე გვიანი აღმოჩნდა. დამიანეს ერთი მტევანი სახეს უჭერდა, მეორე კი წელძე ძლიერად ეკვროდა..
-გამიშვი..!
-არა პატარავ.! -ტუჩის კუთხე მაღლა აზიდა, ერთხანს თვალებში უყურა, შემდეგ მზერა გახსნილ ბაგეებს დაასო და ოსტატრად შეასრიალა ენა.. დაბნეულმა დოლიძემ ისიც კი ვერ მოახერხა კოცნაში აყოლოდა, ან კი სად იცოდე კოცნა? მკერდზე მიაჭდო ორივე ხელის გული და გაწევა სცადა. ვერაფერს რომ გახდა, სიამოვნების მიღება დაიწყო და ახლაღა მოახერხა ბაგების გამოძრავება.. ერისთავს ჩაეღიმა სუსტი ხელები რომ იგრძნო თმაში..
-გემრიელი დემონკა...-მის ტუჩებზე ჩახლეჩილი ხმით ჩაილაპარაკა და ისევ განაგრძნო გემრიელი და ჯერ შეუხებელი ბაგეების დაგემოვნება.! თითებით ოსტატურად გახსნა ხალათის თასმა, თეძოებზე ჩაავლო მტევნები.. კაცის შეხებამ უცანური ბგერები გამოაშვებინა გახსნილი ბაგეებიდან..
-ეს საცვალიც ჩემს გამო ჩაიცვი.! ხომ ასეა?! -საჩვენებელი თითები საცვლის საწყის გამოსდო და კანს ოდნავ დააშორა. გაბრუებულმა დოლიძემ მსუბუქად დაუქნია თავი.. ისე ოსტატურად შეისვამუცელზე მინაბული სხეული ვერც კი გააცნობიერა თათიამ. სავარძელზე ჩამოჯდა და მუხლებზე დაისვა ქალი..-მოდი ეს მოვიშოროთ ხომ?! -კაცმა ქვედა ბაგე კბილებს შორის მოიქცია და ვნება მორეულ ქალს გახედა, დაჰიპნოზებულივით უქნევდა ყველაფერზე თავს.. ხალათი მხრებიდან მოაშორა..-აბა აქ რას მალავ?!-ღიმილით აუწია პენუარი და თავს ზვით გადააძრო.. გაშიშვლებულ ქალს არეული თვალებით უყურებდა და დაძარღვულ ხელებს გვერდებზე დაასრიალებდა. მისკენ ახლოს მისწია, და გავარვაგებული ტუჩები მიაკრა ძუძუს თავებს, ისე ოსტატუდა ასრიალებდა ენას ქალმა თავი ვერ შიკავა და სასიამოვნო ბგერები გამოუშვა, აკანკალებული ხელები შეუცურა თმაში და ძლიერად დაქაჩა..
-ასე.. ასე არ შეიძლება.-ძლივს შეძლო ხმის ამოღება.-დამიან გაჩერდი.! -სხეულიდან მოიშორა ერისთავი და არეული მზერით შეხედა.. -ჯანდაბას, არ შემიძლია.! -ახლა თვითონ იყო კოცნის ინიციატორია და რბილი ბაგეები დაუკოცნა. მაისური გახადა და ნავარჯიშებ პრესზე თითები აათამაშა. ფეხებშორის გრძნობდა როგორ იზრდებოდა და ქვავდებოდა კაცის ორგანო.!
-იცოდე არ გავჩერდები.! -დაიხრიალა ერისთავმა და ქალი დივანზე გადააწვიანა. მის ფეხებს შორის მოექცა და თითით საცვალი გვერდით გადაუწია.. -მმ როგორ გინდივარ პატარავ.!
-ასე მართლა არ შეიძლება.-ზურგი მოაშორა რბილ მატერიას და მუცელი დაეჭიმა.. -მომშორდი დამიან.. გაჩერდი.. -გონება მოიკრიბა და კაცის ხელებს დაუსხლტა.. კმაყოფილი მზერით გადაწვა ერისთვი და ქალს დააკვრიდა, რომელიც ფაცი-ფუცით ძლივს ახერხებდა ხალათის ჩაცმას.
-მეტს არც ვაპირებდი ძვირფასო..-შარვალი გაისწორა და ნელა წამოდგა ფეხზე.. -რაც მინდოდა ის მივიღ.! -ნიკაპზე თითი აჰკრა.. -ისე იმედები გამიცრუვდა, მეგონა ასეთი მარტივიც არ იქნებოდი.! -მაისური გადაიცვა და დოლიძე მარტო დატოვა.!

***
ჩემო კარგებო.. როგორ ხართ? ესეც ახალი თავი, იმედია მოგწონთ. მოკლედ ველოდები შეფასებებს და თქვენს აქტიურობას.. <3