ალექსას ყველაფერი მოვუყევი და თან დავამატე-ოღონდ ეხლა არ მითხრა ხომ გეუბნებოდიოო რააა?!?!-მობეზრებით ვუთხარი და მის პასუხს დაველოდე...
-ხო მაგრამ მე გეუბნებოდი-ეს მითხრა და თვალები ავატრიალე
-კარგიი რაა შენც იმის მხარეს ხარ?!-ბუზღუნით ვუთხარი
-ხო კაი ვღადაობ, მაგრამ მაინც ვერ გავიგე რას ერჩი?! გამოხატავს იმას რასაც გრძნობს, თან გხედავს ისეთს როგორიც ხარ, არ მესმის რატო ხარ ესეთი წინააღმდეგი თითქოს რაღაც საშიენელება იყოს,ხო ხედავ ისედაც სამეგობროში ყველა დაწყვილდა-ეს თქვა და ისეთი სახე მიიღო თითქოს ბოლო წინადადება გამორჩა
-აუუ აბა ნიკა და სალო სულ ერთმანეთს რომ ჭამენ და თან როგორ ეკურკურებიან, ნუ ეგენი ისედაც სულ ეგრე იყვნენ, მესამე კლასში ნიკა სათამაშო დათუნიებს და სატფიალო წერილებს რომ უდებდა ჩანთაში, გახსოვს?! მერე სალო მოსაკლავად რომ დასდევდა “ამას როგორ მიბედავო”- ეს გაგვახსენდა და ორივეე ერთად ავხარხარდით
-ხო და ლოლიტა როგორ უჟუჟუნებს თვალებს ვასკას
-და იმასაც რომ მოსწონს. ეჰჰ შენც გგონია რამეს გამომაპარებ მაგრამ არ გამოგივა ვაჟბატონო-წარბები შევათამაშე და ისე მივმართე
-მეე...ააა...ხო მე...რა სისულელეა კაი რაა?!?!-ისე მიპასუხა გეგონება ვერ მიხვდა რას ვეუბნებოდი
-კაი რა მე რაღას მიმალავ?! თან ლიზაც არ ჩანს გულგრილი-ვუთხარი და თბილად გავუღიმე
-რაცი ჩემთან არაფერს იმჩნევს
-თქვენ კი ჩემთან არ იმჩნევთ არაფერს-ნაწყენმა ვუთხარი და ჩავუღიმე, მართლა ესე იყო არ უნდოდათ რომ შემემჩნია, რომ შეყვარებულები იყვნენ
-ხო ესეა ანა, ვიცით რომ არ მოგწონს და არ გვინდა გითხრათ და შენთან ურთიერთობა გავაფუჭოთ. იმათთვის შენ ხო ძაან “ძერსკი” ტიპი ხარ ვისთანაც ურთიერთობის გაფუჭება არ ღირს-გაბრაზებულმა გამოსცრა კბილებში
-და ხომ იციან რომ ამის გამო მე მათ არ დავკარგავ-ნაწყენმა ჩავილაპარაკე, თითქოს ჩემთვის
-არა ანა არ იციან! ჩემნაირად არ გიცნობენ და არ იციან ვინ ხარ, იმდენად კარგად ასრულებ შენს როლს.დიახაც, გონიათ რომ ამის გამო მათ დაკარგავ, მათთვის შენ ხო “ფეხებზე ” ტიპი ხარ, რომელსაც ადვილად შეუძლია მეგობრის მიგდება და სხვისი გაჩენა-ისევ მეჩხუბებოდა, რამოდენიმე წუთი უბრალოდ ჩუმად ვიჯექით და ყველაფერს ვიაზრებდი.
-კარგი შეიძლება მართლა დამნაშავე ვარ და მათთან ესე ვიქცეოდი, მაგრამ შენ ხომ ამბობ რომ ყველაზე კარგად მიცნობ, შენ რაღატო არ მეუბნები არაფერს?!-მე. გაბრაზებულმა ვუთხარი
-ხო მაგრამ შენი წუწუნი და ჭკუის დარიგება აი ძაან მეზარებაა რაა-აგდებით მიპასუხა-ვერ ვხვდები ესე რატო იქცევი მემგონი ვაბშე ჩვენი ბედნიერებაა არ გინდა-ვიცოდი რომ ესე ჩემს ასალაპარაკებლად ლაპარაკობდა და აშკარად გამოუვიდა კიდეც
-აუუუ კაი რააა-ხელი ავუქნიე და მეც აგდებუთ ვუთხარი-ამ ყველაფერსს იმიტომ ვეწინააღმდეგები რომ ერთ წელიწადში რომ დაშორდებით, ის არ მოვიდეს ჩემთან აქვითინებული ან შენ გათხლეშილი მთვრალი, იმიტომ რომ სასმელში გადაწყვიტე სევდისს ჩაკვლა, ან თუნდაც იმიტომ მალე სხვა გამოსავალს რომ ვეღარ იპოვით და ცოლად რომ მოიყვან, შვილს გააჩენს და უი აღმოჩნდება რომ ის არ ყოფილა ვინც გჭირდებოდა და იმასაც და შენც უბრალოდ გეგმები უაზროდ გენგრევათ და ცხოვრებას სრულიად ცვლით!-ვუყვიროდი და ალექსა გაკვირვებული სახით მიყურებდა-იმისიც მეშინია რომ სალომე ვიღაცასთან გაისეირნებსს, მოეწონებაა, შეუყვარდება და ის აღმოჩნდება, გულს ატკენს, ძალას იხმარს, დანით მასზე თამაშს დაიწყებს, მრავალ ჭრილობას დაუტოვებს, შემდეგ კი გამოქცეული, დასისხლიანებული მოვა და...-მეტის გაგრძელება ვერ შევძელი და ტირილი ამივარდა, ალექსანდრემ გულში ჩამიკრა და მეფერებოდა
-კაი დაწყნარდი რაა და მითხარი რატომ ამბობ ამას ან ვიზე?-სკამზე დამსვა, გვერდით მომიჯდა და თვალებში შემომხედა, მეც ცრემლები მოვიწმინდე და გადავწყვიტე მეთქვა
-ლილეზე-ჩუმად ამოვილაპარაკე
-მოიცა ლილე?! შენი და?! ლილე ტოო?!-გაკვირვებული იყო, ისიც კარგად იცნობდა ლილეს და ზოგადად ჩემს ოჯახის წევრებს და მეც მისას
-ხო ჩემი და ლილე. ერთი წლის წინ შეყვარებული რომ ყავდა ხომ გახსოვს?!?!-თავი დამიქნია-ხოდა ისიც ხო გახსოვს, იმაზე გაგიჟებული და გადამკვდარი რომ იყო, ალბათ ცოლობა რომ ერთხოვა იმასაც დათანხმდებოდა 19 წლის ასაკში იმდენად იყო შეყვარებული. აი ზაფხულში 4 დღე რომ არსად ჩანდა და განგაში რომ გვქონდა, მაშინ ყველამ სხვა მიზეზი მოვიგონეთ, სინამდვილეში კი როგორც უბრალო პაემანი ისე წაიყვანა იმ საზიზღარმა, სადღაც სახლში მიიყვანა, ვითომ რომანტიულ ვახშამს უმზადებდა, მართლაც ივახშმეს და მერე უფრო მეტი მოუნდა ვაჟბატოს, ლილე კი წინააღმდეგი იყო, ამანაც რას ქვია არ გინდაო და ხელზე დანა დაუსვა, კიდევ გააგრძელა და ამასობაში მთელი ტანი დაუსრისა, როგორც ჩანს ეს აღაგზნებდა-სიმწრით ჩავიცინე დაა ზიზღით ვყვებოდი-შემდეგ ძალა იხმარა და ასე აგრძელებდა 4 დღის განმავლობაში, სიგარეტს ტანზე აწვავდა, დანას ისე დაატატებდა მის სხეულზე თითქოს ლეშის ხორცს სრესდა, არ ვიცი როგორ შეძლო და როგორ დააღწია თავი იმ ნაბიჭვარს ლილემ, მაგრამ სახლში როდესაც მოვიდა მხოლოდ ჟაკეტის ამარა იყო, ტანსაცმელი სულ დაფლეთილი და დასისხლიანებული ქონდა ასევე სხეულიც, რომ დავინახე შოკშ ჩავვარდი, ხომ იცი როგორ მიყვარს და პატარა დისთვის ესეთი მაგალითი კარგი არაფრუს მომცემია, დამიჯერე. იმის შემდეგ ცხოვრება შეეცვალა, ცხოვრებაში რა გეგმებიც ქონდა ყველაფერი დაივიწყა, გართობა დაივიწყა, სულ გარეთ უნდა გასვლა, ამბობს რომ მის დაქალებთან მიდის და სინამდვილეში ქუჩაში დახეტიალებს მარტო, ვიღაც ნააბიჭვარმა ცხოვრება გაუნადგურა და ამანაც ადვილად მისცა ამის საშუალება. მე მხოლოდ ღლაპი ბავშვების შეყვარებულობის წინააღმდეგი კი არ ვარ, უბრალოდ სიყვარულის არ მჯერა-საუბარს მოვრჩი და ამის შემდეგ რამოდენიმე წუთი ჩუმად ვიჯექით, თითქოს იაზრებდა ჩემს მონაყოლს
-და თუ სიყვარულის არ გჯერა აბა რა არის ის რაც ჩვენს შორისაა?! ან შენსა და შენს ოჯახს შორის?! ნებისმიერ შენს ძვირფას ადამიანთან რას გრძნობ?-არ უნდოდა რომ ლილეს თემას მივბრუნებოდით, რადგან მიხვდა როგორ მანერვიულობდა ეს ამბავი, (მხოლოდ ის არ მიცნობდა კარგად, ჩვენ ხომ ბავშვობიდან ერთად მოვდივართ და მეც ადვილად ვხვდები მის საქციელს) ჰორიზონტს გავყურებდი და ისე დავიწყე საუბარი
-ეს სიყვარულია მაგრამ სიყვარული კაცსა და ქალს შორის რომელიც ოჯახის შექმნას აპირებს მხოლოდ თავიდან არის სიყვარული და ჩემი აზრით ისიც უფრო ვნებაა ვიდრე სიყვარული, შემდეგ კი აღმოჩნდება რომ აქ მხოლოდ სიყვარული არ ყოფილა და სხვა პრობლემები იჩენს თავს,სიყვარული გავიწყდება, შემდეგ კი ვალდებულება ოჯახის მიმართ და მხოლოდ პატივისცემა გრჩებათ ერთმანეთის მიმართ, ესეც იშვიათ შემთხვევაში
-არ არის ესე! არ შეგიძლია ყველა ერთ ქვაბში მოხარშო, ესე არ ხდება, ზოგი ისე იქნება, ზოგი ასე, აიღე მაგალითი შენი მშობლებისგან-ისიც წყნარად საუბრობდა მაგრამ საშუალება რომ მისცემოდა ალბათ ისევ ყვირილით განაგრძობდა
-ჩემი მშობლების დროს ყველფერი სხვანაირად იყო. მაშინ ან ქალს მოიტაცებდი, ან სიყვარულით გაიპარებოდი შემდეგ კი ოჯახი იმის გაფიქრების საშუალებასაც კი არ გაძელევდა რომ მობრუნებულიყავი უკან და ამ პერიოდში გადაქონდათ ის ჭირვეული პერიოდიც, რაც ოჯახში იქმებოდა და ამის შემდეგ სიყვარული თავიდან გეწვეოდა, შეიძლება უფრო ძლიერიც კი ვიდრე თავდაპირველად, მაგრამ ჩვენს მშობლებს ეს შეეძლოთ და ჩვენ ეს არ შეგვიძლია ამიტომაც ინგრევა ამდენი ოჯახი, არ იციან რა უნდათ!
-ხო მაგრამ თუ შეძლებ ამასაც გადალახავ
-შეიძლება, მაგრამ შეიძლება ვერც შეძლო და ვერ გადალახო-ეს ვუთხარი და ტელეფონი აწკრიალდა ვნახე და სალომე იყო
-ხო-ვუპასუხე
-სად ხარ გოგო, ბავშვებმა მითხრეს დავინახე სკოლაში რომ იყო დილითო და სად წახვედი?!?! თან არც გამაბრთხილე
-აუ ბოდიში რა სალ, პროსტა თავი ამტკივდა ძაან და გამოვბრუნდი
-უიი კაი, სად ხარ ეხლა?!
-სახლში
-კიდე გტკივა თავი?!
-რავი წამალო დავლიე და გამიარა რა
-კაი მაშინ გკოცნი, მიყვარხარ
-კაი მიდი. მეც
-კარგი ვსო წასვლის დროა-მივუტრიალდი სანდროს
-კარგი წავიდეთ, მაგრამ დაფიქრდი გინდა თუ არა რომ შენმა მეგობრებმა შენგან მნიშვნელოვანი რაღაცეების დამალვა დაიწყონ-მითხრა და გზას გავუდექით, ჩემები გავაბრთხილე რომ სკოლაში არ წავედი, სახლში მივედი და ოთახში ჩავიკეტე, საწოლზე დავემხე და მართლაც დავიწყე ფიქრი, მგონი მართლა მტკიოდა თავი, ჩამეძინა და კარებზე კაკუნმა გამაღვიძა
-შემოდი-დავიძახე, მეგონა რომელიმე ოჯახის წევრი იქნებოდნენ მაგრამ სალო, ლოლიტა, ლიზა, ალექსა, სანდრო და ნიკოლოზი შემოლაგდნენ ოთახში
-ვა ვა რა ხალხი-შევძახე და წამოვდექი
-კიდევ კარგი სახლში მაინც გვკადრულობ, სკოლაში დაგვიკიდე და...-მითხრა ნიკუშამ და გადამკოცნა
-აუ თავი მტკიოდა და დამეზარა რა-დამნაშავესავით ვუთხარი და სხვებიც გადავკოცნე, ჩემს ოთახს დიდი აივანი ქონდა და იქ დავსხედით
-რა ხდებაა აბა ტყუილად არ მოხვიდოდით თქვენ-ვუთხარი და დაველოდე რას მეტყოდნენ
-რა ხდება და-დაიწყო ლოლიტამ-მოგეხსენება არდადეგები იწყება და უნდა გავსქუროთ რა
-ვა ვა ბაზარი არაა და სად უნდა გავსქუროთ?!-დავინტერესდი
-აუ რავი ჯერ ლეჩხუმში დავგაზოთ ჩემთან და მერე ზღვაზე-თქვა სანდრომ
-ძაან კარგი, როდის წავიდეთ?!
-სწავლა ზეგ მთავრდება, პარასკევს, ჩვენ კი კვირას შეგვიძლია წავიდეთ
-ბაზარი არააა-შევძახე მე და ამ დროს დედა შემოვიდა
-ბავშვებო როგორ ხართ?!-იკითხა დედამ
-კარგად სოფიო დეიდა თქვენ?!-მათაც ერთ ხმად უპასუხეს
-მადლობა, მეც კარგად, აი ხილი მოგიტანეთ, მიირთვით აშკარად რაღაც სერიოზულს განიხილავთ-ამაზე გაგვეცინა და მეც ვუთხარი დედას
-დე, არდადეგების გეგმებზე ვლაპარაკობთ და ხომ გამიშვებ ბაშვებთან ერთად?!
-რათქმაუნდა, ოღონდ ჭკვიანად უნდა იყოთ-თითი დაგვიქნია
-როგორ მიყვარხარ-ავდექი გადავეხვიე და ვაკოცე
-კაი ნუ მეაფერისტები-გაიცინა და ოთახიდან გავიდა
-აუ რა ჯიგარია სოფიო დეიდა რა-თქვა ალექსამ და ყველა მას აყვა, ვიცინოდით და ზაფხულს ვგეგმავდით
-და ხო წამოვალ ერთი პირობით-მე განვაცხადე, ყველა გაჩუმდა და გაკვირვებულებმა შემომხედეს
-ხო რა იყოთ ერთი პირობით. არ მინდა მთელი ზაფხული აფერისტობაში და თქვენი მეორე ნახევრის მონატრებაში გაატაროთ, არ მინდა თქვენს სიყვარულს ჩემი წინააღმდეგობის გამო არ გამოხატავდეთ-ეს ვთქვი და თითქოს ყველამ ამოისუნთქა
-ანუ?-იკითხა სალომემ, ყველას ვუყურებდი და მეცინებოდა მათ დაბნეულ სახეებზე
-ანუ ის რომ არ მინდა შენ და ნიკა თქვენს ურთიერთობას მიმალავდეთ, არც თქვენი არ მინდა-ლიზას და ალექსას გადავხედე-და არც შენი სიხარულო-შევხედე ლოლიტამ-გგონია ვერ ვხვდები შენ და ვასკა როგორ უჟუჟუნებთ ერთმანეთს თვალებს?!-სიცილით ვკითხე, ხმა არ გაუციათ, მაგრამ ნიკამ და ალექსამ ეგრევე იცვალეს ადგილი და თავისი გოგოებისკენ გადასხდნენ
-ეჰ შენ რა იყო, არ დაგარჭო კუპიდონმა ისარი?!-შევხედე სანდროს
-კაი რა, ეს სერიოზული ურთიერთობები და სიყვარულები ჩემი არააა რაა-ხელი აიქნია და მობეზრებით ჩაილაპარაკა
-ჩემი ძმა ხარ რა-გავხედე და ხელი გადავხვიე
-ოჰ შენი კავალერი არ ჩანს გვრიტო?!-ვუთხარი ლოლიტას და ვაშლი გავიქანე პირისკენ
-ჩემი კავალერი არ წამოვიდა, თავის მეგობრებთან ერთად იყო, მაგრამ არდადეგებზე ჩვენთან ერთად წამოვა
-მარტო ვასკა მოდის?-ვკითხე ლოლიტას
-არა ეგ ლუკა, ტატო, თათია და ნინუცა-ეს მითხრა და ხველება ამიტყდა, სანდრო ხელებს მიტყაპუმებდა ზურგზე
-ხო კაი ჩამენგრა ძვლები-მივმართე სანდროს და ძლივს დავწყნარდი,ალექსას “მიშველე” თვალებით გადავხედე, ისიც მიმიხვდა და გაეცინა, მეც ისეთი სახე მივიღე თითქოს ძალიან გამიხარდა, კიდევ ბევრი ვილპარაკეთ და საბოლოოდ გადავწყვიტეთ წავსულიყავით ჯერ ლეჩხუმში-სანდროსთან, მერე ყაზბეგში-ალქსასთან და ბოლოს ზღვაზე ბათუმში-ჩემთან.ბავშვები წავიდნენ, ლიზი თავისმა ძმამ წაიყვანა და ამიტომ ალექსა ჩემთან დარჩა...
-აუ არ მინდა რა იმასთან ერთად, რა გავაკეთო?! რომ არ წამოვიდე??-შეწუხებული ვეუბნებოდი
-აბა ეხლაა ეგეთები არ გვინდააა!!-თითი ამიქნი და გამეციან-მაგის გამო ხომ არ დარჩები?! რატო უნდა გაიფუჭო ზაფხული? წამოხვალ და რამეს მოვიფიქრებთ რა, ან ვაბშე წამოვიდეს და იყოს, შენ რაში გიშლის ხელს, თან ხომ არ მოგწონს, მიხვდება და დაგანებებს რა თავს-ცდილობდა გამოვეტეხე და ვხედავდი მის თვალებში ათამაშებულ ჭინკებს, ცოტახანი ორივე გავჩუმდით, გიტარა ავიღე და აკორდების აწყობა დავიწყე
-არა ისე შეიძლება ვაბშე არც მოვწონდე-თან ხელებს ვატყაპუნებდი გიტარაზე და თან ველაპარაკებოდი-ხო რა რომ წავალთ ვნახავ ერთი კვირა როგორ ვიქნებით რა და მერე ვნახოთ, რამეს მოვიფიქრებ არ გამიჭირდება-ვუკრავდი და ვღიღინებდი, როცა ალექსას გავხედე უკვე ჩასძინებოდა, მეც აღარ გავაღვიძე, ჩემი ოთახი დავტოვე და სხვაგან დავწექი, თანდათან კი ვაჟბატონის გასაბრაზებლად გეგმებს ვაწყობდი და ვგრძნობდი კაი ზაფხული გველოდა წინ...




ვიცი ძალიან დავაგვიანე და მაპატიეთ, უბრალოდ სხვა გზა არ მქონდა. იმედი მაქვს მოგეწონებათ, წინ ეჭვიანობის დიდი სერია გელით????♥️????♥️