დილით ადრე, ალიონზეე
შრეკი ზეცას ახედავს,
იტყვის ეს რა დილააა
რა ვარდისფრად გათენდაააააა
დილით ორ ხმაში, უშნოდ ნამღერი მაღვიძებს. მე და ჩემი ტყუპი ერთად ვზმუით, მალევე კი სახეზე ცივი წყალი მესხმება, საბოლოოდ სახლში ოთხი სრულწლოვანი პატარა ბავშვებივით დავრბივართ.
ცოტა უკან დავბრუნდეთ და გაგეცნობით ალექსანდრა ლორთქიფანიძე 20 წლის თბილისიდან. მყავს ტყუპი ალექსანდრე, ერთი დაქალი და 2ძმაკაცი. მშობლები ადრე დაქორწინდნენ 17-18წლის ასაკში და ახალგაზრდები არიან ამიტომ ასაკიც არ ეტყობათ.
დავბრუნდეთ უკან ისევ
და ჩვენი ძილის დამრღვევები ანიკა და იოანე აღმოჩნდნენ
-დაგკლავთ ორივეს-ღმუის სანდრო
-ჩემი გაღვიძებისთვის ჯოჯოხეთი არ აგცდებათ-ვაგრძელებ მე
უკნიდან სიცილი მესმის და ვხედავ როგორ იცინის დედა, მამა და ჩვენი კიდევ ერთი მეგობარი დემეტრე, რომელიც ამასთანავე ამ ყველაფერს იღებს.
-კარგი რა დემე შენც აგიყოლიეს?-ამოვიბუზღუნე
-მაგარ ფორმაში ხარ ტყუპა-იცინის ის
-ვაბშე და იქნებ გახდილს მძინავს რას მივარდებით?-ისევ მე ვკითხულობ
-შენ და ტყუპს ერთად გძინავთ სულ ‘ზნაჩით’ ჩაცმული ხარ-თვალი ჩამიკრა იომ
-ისე ამხელა ხალხს ისევ ერთად რა პონტში გძივათ?-იკითხა ათასჯერ დასმული კიტხვა ანიკამ
-ანიკა სიხარულო 20 წელი ერთი ღამე არ გაუთევიათ ცალ-ცალკე არვიცი ოჯახს როგორ შექმნიან ესენი-აყვა ნინაც(დედა)ყველა ერთხმაში იცინოდა მე დრო ვიხელთე და დივანზე მეორედ მიძინებულ ტყუპს გვერდით მივუჯექი და მეც ‘’წავუძინე’’
-გეყოთ ძილი-ჩაყვირა ყურში იოანემ
-აი ახლა ნამდვილად დაბრიდავს-სიცილით გახედა იოანეზე გაკიდებულ სანდროს დემნამ (მამა)
-გამობნელდი გამოვიცვალო მაინც-ოთახში წავათრიე მოცინარი დაქალი
-სად ეყარეთ ამ დილა უთენია რამ წამოგაგდოთ?-ვკითხე თან ტანსაცმლის ძებნა დავიწყე
-დამადგნენ დილას და წამომათრიეს და სხვათაშორის დილა კი არა, პირველი საათია
-რა? მეკაიფები? ახლა უნდა მეძინოს
-თქვენ მგონი ძილში გაგაკეთათ დემნამ, სულ როგორ გძინავთ?-იცინის ანიკა
-დემნას კითხე ეგ-უცებ ამოვიცვი შავი შორტი, ბრეტელიანი მაიკა, კეტები, თმა ავიწიე სათვალე დავიკოფსე და ქვემოთ ჩასული გამოცვლილი ძმას მივუჯექი გვერდით, რომელმაც შუბლზე მაკოცა.
ზოგადად მე და სანდრო ერთმანეთს საერთოდ არ ვგავართ. არც დიდი სითბოთი და ყურადღებით გამოვირჩევით ყველას მიმართ მხოლოდ ერთმანეთის. ნახევარ უნივერსიტეტს ამის გამო შეყვარებულები ვგონივართ, ჩვენ კი გვკიდია და არც ვხსნით
-აუუ დემჩოოოო-გაწელა ანიკამ მე კი მოსალოდნელ კითხვაზე წიინასწარ გამეცინა-ესენი ძილში გააკეთე?- ჩემზე და ტყუპზე მიუთითა და ყველას სიცილიც გამოიწვია.
-გესმის ნი?-გაძახა დედაჩემს დემნამ-კითხვა აქვს ანიკას
-გავიგე ხო და არა სიხარულო ამას ფხიზელს არაფრის თავი აქ და მძინარე ორს გააკეთებდა?-ეს იყო და ერთად ვიხეთქეთ
-რაო რაო? მოდი გავიდეთ და გაჩვენებ რისი თავი მაქ-წარბები აათამაშა დემნამ
-რაც გინდათ ის ქენით მაგრამ ზედმეტი ბავშვებბის გარეშე ერთი და მეყოფა მე-სიცილით თქვა ჩემმა ძმამ
-ეს ეგოისტი ნახე ტოო. დემნა შენ ადგილას რო ვიყო 5ს ვიჩალიჩებდი ამის ჯინაზე-თქვა დემემ
-მე კი ვიჩალიჩებ მარა შენ გაქაჩავ?-მიუბრუნდა ისევ ნინას
-შენ ცადე და ვნახოთ-თვალი ჩაუკრა და ისევ ჩვენ მოგვიბრუნდა-ეს ტყუპა და ტყუპი ახალია რამე?
-იომ მოიგონა რა არის რამხელა სახელებიაო და ასე უფრო მარტივიაო-ავუხსენი
-მერე სანდრა და სანდრო შვილო რა თავს იტანჯავ?
-ოო ასე უფრო მაგარია-ამოიბუზღუნა ბავშვივით იომ
***
ზაფხული მიიწურა და ჩვენც უნივერსიტეტი დაგვეწყო. მესამე კურსი მე და ტყუპი იურიდიულზე ვსწავლობთ, პარალელურად დემნა ბიზნესის მართვას გვასწავლის. როგორც მის კანონიერ მემკვიდრეებს
ქალბატონი ანიკა მომავალი დოხტურია,ნეიროქირურგობა სურს ქალბატონს. იო და დემე ბიზნესზე სწავლობენ. მიუხედავად ამ გრაფიკისა დრო როცა გვაქ სუ ერთად ვართ.
-ჰე ახლა დავიშალეთ საღამოს ლორთქიფანიძეებშ ვიკრიბებით-გამოაცხადა უნივერსიტეტის ეზოში შესულმა იომ და ჩვენც ჩვენ აუდიტორიისკენ ავიღეთ გეზი
-ტყუპ ნახე-ბავშვების გადაკოცნის და ნახვის შემდეგ ტყუპს კუთხეში მჯდარი გოგოსკენ ვანიიშნე. უცებ მივედით ერთი ერთ მხარეს მივუჯექით, მეორე მხარეს
-ხელოუუუ მა დიარ. მე სანდრა ვარ-ვუთხარი გაკვირვებულ გოგოს
-მე კიდე ალექსი
-რატო ზიხარ მარტო ჩიტო?-ვაგრძელებ მე
-მე ბარბარიკა ვარ სასიამოვნოა-გაგვიცინა-აქ ახალი ვარ ეგ სასტავი არ დამევასა თან დამეზარა და აქ დავჯექი
-უჰ შექალო აგერ ანგელოზი ხალხი ვართ არ გინდა ისინი დაიკიდე-გაეკრიჭა ჩემი ძმა
-უჰ, თქვე გენაცვალეთ მე ძმები ხართ რა-ბეჭზე დაგვკრა ორივეს
-ეს ნახე ეე, ჩვენნაირი კი არადა იო დვა გაიჩითა აზრზე ხარ?-ვკითხე მოცინარ ძმას
-უნდა გავაცნოთ ერთმანეთი-დაასკვნა
-და ორ ერთნაირს გაუძლებს დემეტრე?-ისე გავერთეთ ლაპარაკში ბაბი დაგვავიწყდა
-ჰეიი ხალხო გამარკვიეთ რა შუაში მაინც არ ვიჯდე-ამოიბუზღუნა
-მოკლედ ჩვენ წარმოვადგენთ სასტავს (რა ავხსენი) მე და ალექსი გაგვიცანი და მიხვდი როგორებიც ვართ. ჩვენი ანიკუსა მომავალი დოხტური და ქალი სათნოება, რა თქმა უნდა, ბჭყალებში, ასევე გვყავს იოანე ზე ცანცარა პიროვნება რომელიც სულ რაღაცას ‘’აფუჭებს’ და ბოლოს მისტერ სერიოზულობა დემეტრე, რომელიც სიმკაცრეს არ კარგავს, კაი გატყუებ იოსთან ერთად ხშირადაა და ისიც აფრენს ხოლმე-ამოვიქოთქოთე მე-გაერკვიე?
-უჰ თან მაგრა შენ ძმობას ვფიცავარ-გაგვიცინა
მთელი ლექცია არ გავჩერებულვართ რაღაცები გავიგეთ მასზე და როგორც კი დამთავრდა ეგრე წამოვხტით. ტყუპმა ერთი ხელი მე გადამხვია მეორე ბაბის და გარეთ გაგვიყვანა
-ვაიმეე სანდრო დაგკლავ, ვინაა ეს? სანდრიკას ეს ხელი ჩემია-უცებ მოვარდა ანიკა და გამოაცალა გაკვირვებული ბაბი
ეჭვიანობის პიკი ნუუ
-გოგო გაჩერდი არავინ გართმევს-გამეცინა გაბუტულ ანიკაზე
-ჰე გამაცანი ახლა ეს ღვთაება ქალი-გამოხტა იო
-შენ ხარ იოანე ხო მართალი ვარ ბრაწ-ხელი მოარტყა მხარზე გამხიარებულმა ბარბარემ იოს
- ეე რა ძმაა, ხალხო სულიერი ტყუპი ვიპოვე-ხელლი გადახვია გოგოს-სახელი მაჩუქე ოქრო
-ბარბარიკა ვარ მე ‘’ნაის თუ მით იუ ბრო’’ ასევე შენიც ანიკა და დემეტრე-ეს დემეტრე რა ნაზად თქვა დაგატყვევა ჩემი ბიჭის მწვანე თვალებმა ოქრო?
-რატო იცის ამან ამდენი?-იკითხა დემეტრემ თვალების ტრიალით
-ამან არა რა სახელი მაქ მე-გაიბუსხა გოგო
-კაი დამღალეთ ბარბარე ჩვენი ახალი კურსელია ახალი გადმოსულია თბილიში და მეგობრები არ ყავს, ხოდა ჩვენ, როგორც კეთილმა ხალხმა, შემოვიერთეთ-ვთქვი მე
-ახალი დაო, ამან ახლა თავის თავს კეთილი უწოდა თუ მომეჩვენა-კითხა იომ
-მგონი კი ახალო ძმაო, ეე კიდე ერთი ძმა ასწორებს
-უი ძმა გყავს? ვკითხე მე
-კი აქ ცხოვრბს 10 წლით დიდია ბებერია რა
-ეს მოდის ხო დღეს?-იკითხა იომ
-სადა კაცო
-ჩემთან დაია-ვუთხარი
-კაი წევეით ჩვენ სიმონ მაშინ და გნახავთ საღამოს-წაუქუთაისურა იომ და ანიკა წაათრია-გამოდი გოგო წაგიყვანოთ
-მოვალ ახლავე არსად წახვიდე-მითხრა სანდრომ და იქვე მდგომი ბიჭებისკენ წავიდა
-ვის ელოდები შენ?-ვკითხე ბაბის თუმცა თქმა ვერ მოასწრო, რომ ვიღაც მოადგა და ლოყაზე აკოცა
-მოი ძამია?-უცებ მოეხვია
-არა გზაში ვარ კიდე-დაიცა ეს ვინარ? ეს ხმა მისია? დაეს შავი თვალებიც? მდაჰ მგონი გულის შეტევა მაქვს....
.
-ოჰ შენ, რომ გაიღიმო მოკვდები რა, გაიცანი ჩემი ახალი მეგობარი სანდრა, ეს კი ჩემი ძმაა დამიანე
-სასიამოვნოა-გავიღიმე, თუმცა ღიმილი სახეზე შემაშრა ყურადღება რომ არ მომაქცია
-აღარ წავიდეთ?-კითხა უემოციოდ დას
-უზრდელი-ჩავიბურდღუნე, თუმცა ისეთი თვალებით შემომხედა ალბათ ალექსი, რომ არ მოსულიყო მომკლავდა
-არ წავიდეთ? უი გამარჯობა-მოვიდა და ხელი გადამხვია, პარალელურად ბიჭს მიესალმა
-ალექს ეს ჩემი ძმაა დამიანე-გააცნო მასაც
-სასიამოვნოა-თქვეს ერთდროულად და ხელი ჩამოართვეს. ეს ბიჭი მეკაიფება?
-წავედით რა-მეც შემოვხვიე ხელი და გაუაზრებლად დამიანეს გავხედე, რომელსაც ყბები დაჭიმული ჰქონდა.
-წავიდეთ-მითხრა სანდრომ და ბარბარეს მიუბრუნდა-მისამართს სანდრა მოგწერს აქვს შენი ნომერი
-რა მისამართს?-იკითხა უემოციო სახით ბატონმა, სერიოზულად ამას სხვა ემოცია აქვს საერთოდ?
-ჩემთან ვქეიფობთ დღეს და იმ მისამართს-მეც ავატრიალე თვალები და ისე ვუთხარი. დავემშვიდობეთ და სახლში წამოვედით. ერთადერთი რაც მინდოდა ძილი იყო და დავიძინე კიდეც მანამ, სანამ სანდრომ არ გამაღვიძა.
-ადე ქალო მოვლენ მალე მომწერეს
-ბარბარეს ხო მიწერე მოგვაგნებს?
-"ქალმ დაუნ ბეიბი" დემეტრიუსი გავუშვი მოსაყვანად-წარბები ამითამაშა ძმამ და მანამ ვიცინეთ, სანამ კარის ხმა არ გავიგეთ.
ქვემოთ ჩასულს ანიკა და იო დაგვხვდნენ მხოლოდ
-სად არიან ისინი? იმედია დემეტრემ იო დვა არ მოგვიკლა
-ჯერ! ჯერ არ მომიკლავს-კარში შემოვიდა გაბრაზებული სახით დემეტრე უკან კი მოცინარი ბაბუ მოყვებოდა
-რა ჩაიდინე?-ვკითხე სიცილით
-ცოტა გავერთე-ისიც იცინოდა-უი აბა ხუთნი ვართ მარტოო?-იქვე მდგომ ჩემ მშობლებს გახედა ჩვენ კი სიცილი აგვიტყდა
-ხუთიო? აზრზე ხარ ნი? ეგრე უნდა ტო? არ მიგვათვალეს სასტავს არასწორებმა-ვითომ სერიოზული სახით თქვა დემნამ
-კარგი რა დემჩო თქვენ გლავნევი ხართმიუცუცქდა იო
-ო კარგი ნუ გადარიეთ ეს ბავშვუ-დაიწყო დედამ-შვილო დედიკო-თუმცა თვითონაც ვერ მოითმინა და ყველა გაგვაცინა-რა გაცინებთ თქვენ ხელა შვილები მყავს-დაგვიცაცხანა-ჩვენ ამათი მშობლები ვართ "დედიკო"-უკვე თვითონაც იცინოდა
-ამათი? მშობლები? ვინ ამათი კაცო? ან რა მშობლები
-აუ ნინა დაუმარცვლე ამის ტვინი ამდენს ვერ ქაჩავს-წაკბინა დემეტრემ
-შენ ჩუ მანდ-შეუღრინა-ვინ ამაათი? სანდრა და ან ძმა გყავს?
-აბა თუ დაწვავ, რონ სახელებ ალექსანდრა და ალექსანდრე მხოლოდ დამთხვევა არაა სახელების-შანსი არ გაუშვა ისევ დემემ
-ანუუ....მოიცა....თქვენ და-ძმა და ერთ კურსზე?
-ღმერთო ჩემო თყუპები ხომ არ არიან შემთხვევით?-ამ ჯმუხმა დემეტრემ ამდენი ლაპარაკი როდის დაიწყო?
-რანაირად ეეე? ვაბშე არ გავხართ-გაშტერდა
-მართალია სიცოცხლე ტყუპა ჩემდენ სილამაზეს ვერ ქაჩავს-წამკბინა ძმამ
-ეე არადა მე წყვილი მეგონეთ და მაგრა მომწონდით, თქვენ ხო კაცს არ გაახარებთ
-ეე ეს იოანეს გოგო ვარიანტიბსად ნახეთ ტო? -იცინოდა დემნა
-აუ აზრზე ხარ ერთს ძლივს ვუძლებდი-დემეტრემ გამოყოთავი
-ჩუ შენ-იომ და ბაბიმ რიტმში უთხრეს მან კი თავში შემოირტყა ხელი-დამერხა
-დარჩები დღეს?-ვკითხე ბაბის
-დამი მომაკითხავს გვიან
***
დალევა რომ დავიწყეთ რომელზე დავამთავრე კაცმა არ იცის. ალექსის კალთაში "ვეგდე" როცა ზარი გაისმა მოვიდა ალბათ ბატონი. კარი ოთახიდან ახალმა გამოსულმა დედამ გაუღო
-გამარჯობა?-მისი ხმა სახლშუ გავრცელდა
-მოდი შვილო ალბათ ბარბარეს ძმა ხარ
-შვილო? დიახ მისი ძმა ვარ
-ხო სანდრას დედა ვარ მე-გაუცინა და ოთახში შემოიყვანა
-ბარო ძმიი-აკისკისდა ბაბი
-ოჰ ლუციფერიკო მოსულა-ეს მე ვიყავი? მომკლავს. უცებ ჩავმალე თავი ალექსის კისერში თვალებში ცეცხლი აუგიზგიზდა. პროგრესია!
-რამდენი დალიე ბარბარა?-ამოიღრინა
-ოჰ დაიქცა ქვეყყანა ცოტა დალია-ამდენს რატომ ვლაპარაკობ? გამაჩუმეთ
-ოჰ ნუ მიძაბავ ძმაოო რაა-წამოდგომა ცადა გოგომ-უპსს. დამუსს არ გინდა ბალღობა გაიხსენო და ხელით წამიყვანო?-გაეკრიჭა ძმას
-ეი სანდა ეს ზევსის შვილი ვინაა? თუ ჰადესის?-მკითხა ვითომ ჩუმად ახალმა "გამოფხიზლებულმა" ანიკამ
-ესღა მაკლადა-თვალების ტრიალით ააფრიალა გოგო ხელში ერთი უთხრა "ვილაპარაკებთო" და სახლი დატოვეს.
***
ხუთი თვის განმავლობაში თითქმის ყოველდღე მეჩხირებოდა თვალში ბატონი, მეც, რა თქმა უნდა, შანს არ ვუშვებდი და რამეს ისეთს ვეტყოდი საბოლოოს სანდროს უკან ვიმალებოდი, რომ არ მოვეკალი.
-ტყუპა ბავშვები სად არიან ხო არიცი?-მკითხა ძმამ
-უი არა ორი დღეა არაფერი ისმის-მეც გამიკვირდა
-წეღან ლაშამ (ანიკას მამა) დარეკა სახლი და მამა დაავიწყდაო? უკვე ვნერვიულობ. ცოტა ხანში უცხო ნომრიდან შეტყობინება მივიღე
"თუ გინდათ მეგობრები ნახოთ, ორივეს მითითებულ მისამართზე გელოდებით!"
ალექს ვაჩვენე
-რა ჯანდაბაა წავედით-უცებ თქვა და სახლიდან გავვარდით. უშველებელ სახლს მივადექით და ბრახუნი ავტეხეთ
-ბატონი დავითი გელით-კარი მოსამსახურემ გააღო ჩვენ კი შიგნით შევარდით სადაც ხანში შესული კაცი იდგა ღიმილით
-რა ჯანდაბა ხდება?
-ვინ ხართ?
-სადარიან?
ფრაზებს ვცვლიდით მე და ჩემი ძმა
-ოჰ სტუმრები მოსულან, კეთილი იყოს თქვენი ფეხი
-აგვიხსნი რა ჯანდ...-დავიწყე თუმცა სიტყვა კარის შემოგლეჯის და ნაცნობმა ხმამ გამაწყვეტინა
-დავით-იღრიალა დამიანემ
-ოჰ ერთ-ერთი გმირიც შემოგვიერთდა
-რა ჯანდაბაა? აქ რაგინდათ? თუმცა რა მნიშვნელობა აქვს სადაა ბარბარე?-ცოფებს ყრიდადამიანე
-უკვე იცნობთ ერთმანეთს, კარგია არ გაგიჭირდრბათ ცოლ-ქმრის როლი მოირგოთ
-რა?-ვიყვირეთ სამივემ ერთად
-დავით რას გეგმავ ახლა მაინც? თვალებში აშერდებოდა დამიანე
-მოდი მოკლედ აგიხსნით, შენ გახდები ჩემი რძალი ანუ დამიანეს ცოლი, რის შემდეგაც მიიღებ კომპანიის წილს, შენ მას დამიანეს გადაუფორმებ ის კი როგორც საყვარელი შვილი მაგ ნაწილსაც და თავის კომპანიასაც მე გადმომიფორმებს. დასასრული-ხელები თეტრალურად გაშალა
-და რატო გგონია, რომ ამ სიგიჟეს დავთანხმდებით?-ირონიულად გავუღიმე
-აი ამიტომ-ვიღაცას ანიშნა და ალექსი შეიბყრეს-ჯერ შენ საყვარელ ტყუპიკოს მოვკლავ მერე კი მათ-კომპიუტერის ეკრანზე გამოსახული მეგობრები დაგვანახა.-სათითაოდ
-არ დათანხმდე-თქვა სანდრომ შემდეგ კი თავში ჩაარტყეს
-სანდროო-ვიყვირე და მეც იქვე ჩავიკეცე-თანახმა ვარ-ამოვილუღლუღე ისე რომ ძმისთვის თვალი არ მომიშორებია
-იყოს ამჯერად ისე როგორც გინდა, მაგრამ დაიმახსოვრე განანებ, არ შეგარჩენ-დაემუქრა დამიანე- ახლა კი ისინი გამოუშვი
-მაშ კარგი შენ სახლთან იქნებიან 1საათში თავისუფლები ხართ-ტაში შემოკრა და ღიმილით დატოვა ოთახი.
ალექსი გამოვაფხიზლე
-დათანხმდი ხო?
-სხვა გზა არ იყო. წავედით-ფეხზე წამოვაყენე და გარეთ გასულ დამიანეს დავეწიეთ
-შენ წადი უკან გამოგყვებით-ვუთხარი და ალექსი მგზავრის სავარძელში ჩავსვი.
სახლთან ნახევარ საათში ვიყავით, მალევე გაჩერდა მანქანა და იქედან ჩვენები გადმოვიდნენ
-დამიანე-ტირილით მოეხვია ძნას ბაბი. ჩვენც მოვეხვიეთ ჩვენებს
-რა ჯანდაბა ხდება აგვიხსნით?-ამოიღრინა დემეტრემ. მათ ყველაფერი მოვუყევით. ბიჭები შიგადაშიგ იგინებოდნენ
-ახლა რა იქნება?-იკითხა ანიკამ
-ვიცი როგორ მოვიშორო, მაგრამ მისი თამაშით უნდა ვითამაშოთ დრო მჭირდება-თქვა ჩაფიქრებულმა დამიანემ
-მაშ კარგი ასე თუა ვითამაშოთ მისი თამაშით!-ვთქვი მკაცრად და დამინეს თვალებს ჩემი გავუსწორე.

-ჩემი ბრალია არ უნდა ჩამოვულიყავი-ბარბარე დადიოდა თან ტირდა
-ჰეი...ბარბარა შენ არაფერ შუაში ხარ მოდი ჩემთან-დამიანემ გულში ჩაიკრა გოგო ისე ეფერებოდა გული გამითბო
-შენადა გული გაქ?-ნორმალურია, რომ ამ დროს საყვარელი ''მე'' ჩნდება? არა ჰო?
-შენ წარმოიდგინე-შევუბღვირე და ისევ სიტუაციას მივუბრუნდი
-იქნებ ნორმალურად აგვიხნათ ბოლოს და ბოლოს რა ჯანდაბა ხდება?-იფეთქა ბოლოს სანდრომ
-დავითი ნაბი*ვარია ეგაა და ეგ, მოკლე ახსნა, რომ არ ჩამოვსულიყავი კოზირი არ ექნებოდა ჩემი სახით-გვითხრა ბაბიმ ტირილნარევი ხმით-ბოდიში დამი
-პატარავ იქაც მოგაგნებდა იქ კი საერთოდ ვერ დაგიცავდი, ნუ ტირი გთხოვ-დაამშვიდა-დავიტი ფულ დახარბებული ღორია, აქ ახლა დაბრუნდა და ყველაფე დიდი კომპანიის ხელში ჩაგდება მოიურვა, ჩემი საშუალებით
-ასე უგულო როგორ იქნება? საკუთარ შვილს ვერ გაიმეტებ ხომ მართალია? ბოლო იმედს მოვებღაუჭე
-ის მამაჩემი არ არის! თუმცა არც ეგ შეუშლიდა ხელს...არც შეუშალა-თქვა ბაბიმ
-ბარბარა-თვალები დაუბრიალა ძმამ
-მამაშენი არ არის?-თემას მიუბრუნდა აქამდე ჩუმად მყოფი დემეტრე
-ხო აი ასე მამაჩემი არ არის როცა დამი 10ის იყო ხოლო...ნუ მოკლედ როცა დამი 10ის იყო მათ კარებთან დამტოვეს, მართამ დამიანე დედამ აიძულა (როგორ არ ვიცი) დავითი ვეშვილებინე და მან გამზარდა, სანამ...დაგვტოვებდა. შემდეგ დამი ზრუნავდა ჩემზე და საბოლოოდ დავითიგან შორ გამიშვა 2წლის წინ-ბაბის მონაყოლმა შოკში ჩაგვაგდო და თან ახალი კითხვები გაგვიჩინა
-რა გეგმა გვაქ?-სიტუაცია ისევ მე განვმუხტე
-ჩემი ხალხი მყავს პლიუს გამომძიებელი რომელიც ამას იძიებს სამი თვე მჭირდება-მოკლედ აგვიხსნა
-3თვე გეყოფა?
-სრულიად! მხოლოს სამი თვე და ის ნაბი*ვარი მზის სხივს ვეღარ ნახავს
-მაშ ასე ესეიგი ისე უნდა ვითამაშოთ რომ ვერავინ ვერაფერს მიხვდეს, განსაკუთრებით დემნა და ნინა-თქვა იომ
-მართალია ახლა დავიშალეთ ხვალ ნიშნობაა და თქვენ მშობლებს უნდა უთხრათ-თქვა ანიკამ.
ფეხზე წამოვიშალეთ და სახლი დავტოვეთ.
*
სახლში დარჩენილი და-ძმა სიჩუმეში, ერთმანეთზე მიკრულნი ისხდნენ
-გამოვა რამე?-დუმილი ბაბიმ დაარღვია
-რა თქმა უნდა, ჩემო პატარა ამაზე არ იღელვო-თავზე აკოცა
-ერთი მხრივ კარგიცაა, შანში გაქ სანდრას თავი შეაყვარო-წარბები ეშმაკურად აათამაშა გოგომ
-მაგას რაც შეეხება-ბარბარემ ‘’გაპარვა’’ დააპირა-ადგილზე დარჩი! იცოდი ჰო?
-რა?-თვალები ააპახურა გოგომ
-ნერვებს ნუ მიშლი! იცოდი ჰომ ტყუპები რომ იყვნენ?-დააკვირდა ეშმაკურად მოცინარ გოგოს-რა თქმა უნდა, იცოდი და ჩემ ნერვებზე უკრავდი-გაბრაზებულმა შხედა
-რა ჩემი ბრალია შენ თუ ვერ მიხვდი, რომ ალექსანდრე და ალექსანდრა მხოლოდ სახელების დამთხვევა არაა-მხრები აიჩეჩა და დემეტრეს ფრაზა გაიმეორა
-ბარბი როგორ მოგკლა მითხარი?-ამოიოხრა
-ოჰ, დაბრუნდა ურჩხული, წავედი მე დავიძინე, ხო მართლა მეჯვარე გაბრიელიკოა?-იკითხა
-რანაირად იქნება გაბრიელი, კესანეს ნათლია ვარ მე-შეუბღვირა-ანდრეა იქნება
-შენც ახლა ბავშვის გაკეთებას არ გეგმავდე-წაკბინა ძმა-აუ ანდრე შენი მეჯვარე, ანიკა სანდრას, იქვე ახლოს მე და იოანეც..უჰჰ როგორ გავერთობი-ჩაიკისკისა
-დემეტრე რატო გამოტოვე?ასე არ ქვია იმას?
-ოჰ ღვთაება ეგ შენსავით და გაბრიელივით ჯმუხი ვინმეა, არ ჩამოგივარდებათ’’სვანობაში’’ თუმცა რა მიკვირს ეგეც სვანია. მოკლედ გაუგებთ ერთმანეთს. ალექსანდრეც არაა ცანც...-სიტყვა გააწყვეტინა
-გეყო ტლიკინი, იძინებდი შენ-შეუბღვირა
-უიმე უიმეე ჯმუხი! წავედი ადიოოსს-ძმას გაეცალა, ბიჭმა კი მეგობრებს დაურეკა და შეხვედრა დაუთქვა
***
სახლში მისულს ნერვიულობა მომემატა, სანდრომ იგრძნო და ხელი მომკიდა
-გვიკადრეთ როგორც იქნა, სად ხართ ამდენ ხანს, ან ჩემი გიჟები სად არიან? ორი დღეა არ მინახავს არცერთი-ამოიქოთქოთა ნინამ
-დედა, მამა სერიოზული საქმე მაქვს-ვთქვი
-ყველაფერი კარგადაა?ბავშვებს ხოარ ჭირთ რამე?-ანერვიულდა დემნა
-არა, არა ყველა კარგადაა, მოდი დავსხდეთ-მისაღებში გავედით
-მალე სანდრა მოვკვდით
-ვთხოვდები-პირდაპირ ვაჯახე, ცოტა ხანს სიჩუმე იყო
-კაი რა რას დაგვაფეთე ეს ხალხი, რა ღადაობა აგიტყდათ ტოო-გაეცინა დემნას
-მამა არ ხუმრობს, მართალია!-თქვა ალექსმა
-რა? ვისზე? საერთოდ ვინმე გიყვარდა? ან ახლა რატო ვგებულოობთ-ისევ დემნა აგრძელებდა
-მამა 5თვეა რაც ვიცნობ და მხოლოდ 1 თვეა ვხვდებით
-გიყვარს?-აქამდე ჩუმად მყოფმა ნინამ მკითხა
-ძალიან!-ვაუ ვამაყობ შენით!-შემაქო ‘’მემ’’
-მაშ... ქორწილიაა, გოგო გამითხოვდა რას მოვესწარი-გაიცინა დემნამ ბოლოს
-დაიცა ეს იყო სულ და ტყუილა ვინერვიულე?-თვალები დავაწვრილე
-ალექსანდრა-დაიწყო სერიოზულად-ეს შენი ცხოვრებაა. იცი რომ არასდროს ვყოფილვართ ხალხის აზრს აყოლილი ოჯახი, შენი არჩევანია, არაუშავს თუ შეცდები, ადამიანები ჩვენივე შეცდომებზე ვსწავლობთ. მთავარია იმის ძალა გაგაჩნდეს რომ ეს აიტანო და მე მგონია...არა მე ვიცი, რომ შენ ძლიერი ხარ და ყველაფერს გაუძლებ. ტუმცა მინდა რომ ბედნიერი იყო მასთან-გამიღიმა ბოლოს.
ოფიციალურად! ვგიჟდები დემნაზე!!!უცებ მოვეხვიე
-ე ქალო ამდენი სიბრძნე ვაფქვიე დედაშენი ავატირე, ლამის სანდრომაც იტიროს შენ რა ხარ ასეთი? ვინ შეგიყვარა ერტი კარგად თუა?-ისსევ გამუხტა სიტუაცია მამიკომ
-ნინა იცნობს სასიძოს-გაიცინა სანდრომ
-ჰა? ვინ? რატო? საი...
-აცადე გოგო ამოისუნთქე-გააჩერა დემნამ
-დამიანე დადიანი ბარბარეს ძმა
-რაო? ამ წყნარ, ზრდილობიან , გალანტურ ბიღს შენ რატო შეუყვარდი? პრობლემები აქ ტვინში ხო?-თვალები დაცვივდა დედას
-რა გინდა თქვა, რომ მე ცუდი ვარ?-თვალები დავაწვრილე
-არა ტოოო შენ ჩვენი პრინცესა ხარ...იდეაში-გამეკრიჭა დემნა-გოგო ეგ იმ ბიჭთან არ თქვა თორემ შეილება გადაიფიქროს გაგიჟდი?-ვითომ ჩუმად დაუცაცხანა დემნამ
-რას ჩამომიდექი ნინა? ხვალ დასანიშნად მოდიან მოემზადე-უთხრა სანდრომ
-რა? ხვალ? ასე უცებ? ‘’ო გაააად’’ ესენი ჩემი შვილები რატო არიან?-ნინა დარბოდა და ქოთქოთებდა ჩვენ კი ვიცინოდით.
ცუდათ ვიქცევით რომ არ ვნერვიულობთ?
ალბათ, მაგრამ ყველამ კარგად ვიცით რომ არაფერში წაგვადგება. ცხოვრების ახალი გამოწვევაა მე კი ამას გავუმკლავდები!
***
მეორე დღეს დილიდან ჩემთან იყვნენ ბავშვები, თავიდან ყველა დაძაბული იყო. ანიკას და იოს ეს არ ახასიათებდათ
-ბავშვებო გთხოვთ ჩვეულებრივად მოიქეცთ ისე, როგორც მე-მეტი თქმა აღარ დაჭირვებიათ დაიწყეეს ორმა გიჟმა, დემეტრემ კი საყვედური მითხრა წყნარად ვიყავიო
‘’1საათში მანდ ვართ, იცოდე ლამაზად ჩაიცვი’’ მომწერა ბაბიმ
-მინდა გითხრათ, რომ ერთ საათში აქ იქნებიან, მე კი ისევ მოუმზადებელი ვარ-ვაუ სანდრა ეს მართლა გაითამაშე შენ თუ იმის გამო აღელდი დამიანე ხოარ დაგიწუნებს?-გამოყო თავი ‘’მემ’. მაშინ რატო ჩნდება სულ, როცა არაა საჭირო?-ოუ საყვარელო მე ყოველთვის აქ.... მესთან ‘’საუბარი’’ ანიკამ გამაწყვეტია და ოთახში შემაგდო
-რა გინდა შენ იურიდულზე წადი ჰოლივუდში, პირველივე როლზე აირტყავ ოსკარს და დიკაბრიოს გულზე გახეთქავ-მიაყარა ანიკამ
-ამოისუნთქე? ჰო/ ახლა ის მითხარი რა ჩავიცვა?-ანიკა, ცერა თითი ნიკაპქვეშ ამოიდო, საჩვენებელით კი ლოყაზე თამაშიი დაიწყო. ესეიგი ფიქრობს და ხელი არ უნდა შევუშალო.
-თმას გაიშლი? და საერთო შენ გაშლილ თმაში ჩვენების გარდა ვინმეს ყავხარ ნანახი?
-არა არ გავიშლი და არა არავის-თვალები ავატრიალე
-ვიციიი-იკივმა. უცებ მომცა შავი კლასიკური შარვალი, მუქი, ჭაობისფერი პერანგი და ოდნა მაღალხე შავი ფეხსაცმელი. თმა ავიწიე, ოდნავი მაკიაჟი ანუ ტუში ლაინერი და კონტური და მოვრჩი
-შოკი ხარ ნუუუ მგონი მათლა დაგიტოვებს-კისკისებდა, როცა სანდრომ ამოგვძახა მოვიდნენო
-კიბის თავში ვუდექით ისე, რომ ვერავინ გვხედავდა. შემოსასვლელში კლასიკურად გამოწყობილი დამიანე, დავითი, ორი ბიჭი და ბაბი იყნენ რომელიც უკვე ნინას ეხვეოდა
-ასე უნდა დამივიწყო?-გაუწყრა ნინა
-ნი შევიპატიჟოთ სტუმრები-დემნამ მისაღებისკენ წაიყვანა ყველა. ჩვენც ჩავედით და გაქანებული ანიკა ერთ ერთ ბიჭს პირდაპირ შეეჯახა
-უპსს ბოდიში-გაუცინა თუმცა ისეთი თვალებით შემოხედა ადგილზე გააქვავა ჩემი ცეცხლი დაქალი
ჰო აშკარად ამ ლუციფერის ძმაკაცია!
-სიძე მიშველე, მგონი შენი ძმაკაცი მოკლვლას მიპირებს-უცებ დადგა დამიანეს უკან მე კი თვალები ვუბრიალე და დამიანე გადავკოცნე.
-კაარგი დედა იცნობს, მამა გაიცანი დამიანე დადიანი, ჩემი საქმრო. ეს დავითია მამამისი-ძალით ღიმილით ვთქვი-ესენი კი მისი ძმაკაცები-აქ გავჭედე და მაშველი თვალებით გავხედე
-სასიანოვნოა თქვენი გაცნობა ბატონო დემნა-ხელი ჩამოართვა-ესენი ჩემი ძმაკაცები ადრეა და გაბრიელი არიან.-თქვა მშვიდი ხმით.
ერთმანეთს ეცნობოდნენ და ზოგადად საუბრობდნენ გოგოები ერთად ვიჯექით- მე კი დავადგინე რომ ანდრეა-იოანე, ანიკა, ბაბის სასტავს მიეკუთვნებოდა, ხოლო გაბრიელი-დამიანე, დემეტრე სასტავს.
-გოგო რა ბიჭია ნახე-გადმომიჩურჩულა ანიკამ და გაბრიელისკენ გამახედა
-კინაღამ შემოაკვდი გოგო-გამეცინა
-ეგ ჩემ დამიკოზე ჯმუხია სიხარულო, ჩემი ძმა იშვიათად მაგრამ მაინც იღიმის ხოლმე ეგ კიდე სუ მკაცრი სახითაა- თქვა ბაბიმ, მე კი შევეცადე გაღიმებული დამიანე წარმომედგინა
-ქორწილი როდის დავნიშნოთ?ბინა გაქვს თუ სად იცხოვრებთ/-დაინტერესდა დემნა
-რაღაზე გადავდოთ 2კვირა მგონი საკმარისი იქნება-მომავალი ‘’მამამთილი რომ მოვკლა ვინმეს ეწყინება?
-დავით, იქნებ ალექსანდრას არ ყოფნის 2 კვირა?-თქვენც გაიგონეთ? არა? ეს ჩემი სახელი ასე ლამაზად როდის ჟღერდა? მეჩვენება ჰო? ალბათ ნერვიულობის ბრალია...ან დამიანეს ხმის
-არა რა პრობლემაა მეც და გოგოებიც მოვეხმარებით და მოესწრება-საკუთარი დედის მოკვლაც არ შეილება ჰო?
-მაშ კარგი. ჩემთან იცხორებენ-გაგვიღიმა დავითმა
-რაა?-შევყვირეთ ყველამ ერთად
-რამე პრობლემააა?-დაიბნა დემნა
-არა უბრალოდ აქამდე არ შემითავაზებია. ბაბი ძმასთან ცხოვრობს, თუ ისინი არ გადმოვლენ ჩემი ქალიშვილი გადმოვა მამასთან-ავად, გამარჯვებული ღიმილით გაგვიღიმა
-არა! ჩვენ გადმოვალთ-თქვა ‘’საქმრომ’’. ვსო ვიღუპები
-ძალიანაც კარგი, ის სახლი ბევრად დიდია და მე და გაბრიელიკოც ხშირად დავრჩევით იქ-სიტუაცია განმუხდა ანდრეამ და გაბრიელს ხელი გადახვია, თუმხა თვალები დაუბრიალა ბიჭმა უცებ მოშორდა და მე მომეკრო-რძალო მიშველე თორე რჩება ჩენი ქმარი მეჯვარის გარეშე-უცებ მიაყარა ანდრეამ
-ძვირფასო გაბრიელ ნუ გვიტერორებთ მე და ჩემ საქმროს მეჯვარეებს-გავიცინე
ბატონი დავითი მალე წაბრძანდა ხოლო დემნა და ნინაც მალე გაყვნენ მას და დაგვტოვეს.
-დადგმა დასრულებულია ანშლაგით, ყოჩაღ მეგობრებო-იოანე წამოდგა ფეხსე და თავის დაკვრა დაიწყო
-იოანე მორჩი და ადგილზე დაეგდე-შეუბღვირა დემეტრემ, როგორც ყოველთვის
-ვაიმეეეეეეე არ არსებობსს, შენც გყავს შენი გაბრიელი?-წამოიძახა აღფრთოვანებულმა ანდრეამ და ყველა გაგვაცინა დემეტრეს, გაბრიელის და დამიანეს გარდა
-აი დემეტრიუსს აქამდე მარტო იყავი ახლა ორი შენნაირი ჯმუხი პიროვნება გაიცანი-კისკისებდა ბაბი
-ბარბარე(ა)-წამოიძახეს სამივემ ერთად
-ნუ მილანძღავთ ისეძეს თქვენ-დაიწყო ანიკამ სიცილით-არ დაიჯერო ბიჭო, უბრალოდ თადარიგს ვიჭერ მერე რო რამე დამჭირდეს ხო უნდა მქონდეს შენი იმედი?-დააყოლა უცებ
-ბავშვი-ჩაიბურტყუნა გაბრიელმა, თუმცა ანიკამ გაიგო
-ეიი მე არ ვარ ბავშვი იდიოტო-შეუღრინა
-შემახსენე შენი სახელი ბავშვო ანი ხო?არ გასწავლა დედიკომ, რომ უცხო ბიძიებს არ ელაპარაკო?-ეს არ უნდა ეთქვა, არ უნდა ეთქვა. დაძაბულობა ჩამოწვა ყველა ანიკას ვუყურებდით
-ანიკა და არა ანი, და ხო მართალი ხარ ‘’დედიკოს’’ არაფერიუსწავლებია-მუჭებშეკრულმა კბილებში გამოცრა და ოთახიდან გავარდა. დემეტრე წამოდგა და გაყვა. მართალია სულ კინკლაობენ, თუმცა დემეტრე ახერხებს სულ მის დამშვიდებას.
-რა დაემართა?-იკითხა გაკვირვებულმა ბაბიმ
-დედა არ ყავს მხოლოს მამა -მოკლედ აუხსნა სანდრომ
-ჯანდაბა-დაიღრინა გაბრიელმა და გავარდა
***
გარეთ გასულმა გაბრიელმა დაინახა როგორ ტიროდა დემეტრეზე მიკრული გოგო და თავი შეზიზღდა. გულში რაღაცამ გაკრა, ვერ მიხვდა რა იყო ეს და ისე შებრუნდა სახლში არავის დაუნახავს. ადგილი დაიკავა და 1ჭიქა ისე გადაკრა წარბი არ შეუხრია
***
საღამო ჩვეულებრივარ მიდიოდა. ანიკა და დემეტრეც მალე დაბრუნდნენ. ჩვენ ვლაქლაქებდით დემეტრე და დამიანე შიგადაშიგ ჩაერეოდნენ მხოლოდ გაბრიელი კი ერთ წერტილს იყო მიშტერებული. მალე ტელეფონზე დაურეკეს და გავიდა, უკან კი ანერვიულებული შემოვარდა
-დამიანე უნდა წავიდე კესანე კიბიდან დაგორდა., ჩემი პატარა
-რა? როგორაა?-ფეხზე წამოვარდნენ ანდრეა და ბაბიც
-სააავადმყოფოშიაა არ ვიცი არაფერი
-შენ ნასვამი ხარ, თქვენ ორიც საჭესთან ვერცერთი დაჯდებით-ვთქვი მკაცრად-დემეტრე წაიყვანე გთხოვ-რახან მხოლოდ ის იყო ფხიზელი მას ვთხოვე, სანდროც გაყვათ იოანე გოგოებთან დატოვეს, ჩვენ კი ერთობლივი ძალით ვცდილობდით დაგვემშვიდებია ბარბარე. ამ დროს ნინა შემოვიდა
-რა ხდება? სადარიან ბიჭები? ბაბი კარგად ხარ?
-გაბრიელის პატარა გოგო კესანე კიბიდან დაგორდა საავადმყოფოშია-თქვა ნაწყვეტ ნაწყვეტ. ნინამ კი ჩემი კითხვა ხმამაღლა გააჟღერა
-გაბრიელს ცოლ-შვილი ყავს?
-არა ცოლი არ ყავს, მხოლოდ კესანე. როცა დაიბადა დედამნისმა დატოვა და წავიდა. ანგელოზია პატარა-ისევ ტიროდა. მე იქვე მდგომი მტირალე ანიკიასკენ წავედი და ჩავეხუტე
საბოლოოდ ისევ დემეტრემ დარეკა და დაგვამშვიდა მცირეოდენი შერყევა ქონდა და ხელი მოტეხილი. ბაბის და ანიკას ერთმანეთზე მიკრულებს დაეძინათ.
მე ნინა და იოანე ვლაპარაკოვდით სამზარეულოში
-აბა ნინაჩკა, მოგეწონა სასიძო?-კითხა იომ
-რა აქ დასაწუნი?მშვენიერი ბიჭია, მაგრამ მაზოხისტია ეს რომ შეუყვარდა?-აი დედაც ასეთი უნდა რაა. ოთახში იოანეს გარდა სანდროს და ანდრეას სიცილიც გაისმა. ოღონდ დამიანეც არიყოს რა არ იყოს....ჯანდაბაა აქაა და იღიმის...დაიცა იღიმის? მგონი გულის შეტევა მაქ. შემახსენეთ შხირად რატო არ იღიმის? აა ჰო ტირანია
-როგორაა ქალბატონი?0იკითხა ნინამ
-კარგადააა ჩვენც წავალთ სადაა ბაბი?-იკითხა დამიანემ
-ძინავს ოთახშ--უთხრა
-გაგიყვანთ ბარემ-უთხრა დემემ
-არაა საჭირო ანიკა გაიყვანე
-ანიკა ჩემთან რჩება დღეს.
საბოლოოს სახლი ყველამ დატოვა მე და ტყპა ანიკას მივუწექით აქეთ-იქით და ისე დავიძინეთ.
-ერთ კვირაზე მეტი გავიდა ქორწილისთვის მზადებაში. ანიკა ისე ექოთქოთება დდამიანეს მართლა სიძე გონია მგონი, სამაგიეროდ გაბრიელს უბღვერს და პირიქით. ჩემი საქმრო კი ჩემთანაა ძალიან’’მხიარული’’ სამჯერ ვილაპარაკეთ თავიბოლო და სამივეჯერ ნერვები დამაწყვიტა, ეს ცუდაა იმიტომ, რომ საერთოდ არ ვგავართ მოსიყვარულე წყვილს.
ყველ ჩემთან ვიყავით შეკრებილი ბატონი დავითის ჩათვლით სხვადასხვა საკითხს განვიხილავდით, სამზარეულოდან ყავა გავიტანე და როცა სანდროს გვერდით უნდა დავმჯდარიყავი, დამიანემ ხელი წამავლო და მის გვერდით მომათავსა. დავიბენი, მალე კი ვიგრძენი ცხელი ტუჩები საფეთქელთან და ტაომ დამაყარა
-ჩვენ წყვილი ვართ, ამიტომ ხმა არ ამოიღო-მიჩურჩულა ყურთად და....ჯანდაბა მე ხმის ამომღები ვარ ახლა?
-ახლა გული აგიჩქარდა და ბლა ბლა ბლა-ჩამერთო ‘’მე’’
-არ თქვა, რომ არ გაბნევს-ვკითხე იდეში თვალებმოჭუტულმა
-ძვირფასო, მე შენი გონიერი მხარე ვარ სოუუუ-გაწელა სიტყვა
-ამოისუნთქე დაიგუდები თან რაღაცას გეკითხებიან-მესმის ისევ ყურთან და როცა ავხედე დავიფიცებ რომ თვალებში ჭინკები დავუნახე და ტუჩის კუთხე ჩატეხილი ქონდა. მიხვდა!
-ჰეი სანდრა , ვიცი დედიკო, რომ გაგიჟებს ეგ ბიჭი, მაგრამ იქნებ ჩვენც მოგვაქციო ყურადღება-ნინას ჩაკვლა მომინდა, როცა გავიგე როგორ ჩაიცინა ‘’სააქმრომ’’
-ნინა-თვალები ვუბრიალე-ვერ გავიგე რა მკითხეთ
-ქორწილი სად გინდათთქო-ეშმაკურად მიღიმდნენ ბაბი და ანიკა
-აუუ,,,რესტორანი არ გვინდა აქ გავაკეთოთ ბაღში გთხოვთ-ამოვიწუწუნე
-თუ ბაღი გინდა, იყოს ბაღი თუმცა ჩვენთან არ ჯობია?-გამიღიმა’’სამამამთილომ’’
-არა! აქ უფრო დიდი და ლამაზიაა-არ დავუთმე, თანაც სიმართლეს ვამბობდი
-რახან ალექსანდრას ასე სურს, ასე იქნება!-თქვა მტკიცეთ ჩემმა ლუციფერმა
-ოჰ შენმა?-იქნებ ვინმემ მითხრათ როგორ მოვკლა ‘’მე’’
-თავი მოიკალი ძვირფასოო-დავაიგნორე
-კარს გავაღებ-წამოფრინდა მოსალოდნელი სტუმრის ნახვით გახარებული ანიკა და კარისკენ გაიქცა. მალე ოთახში გაბრიელი შეოვიდა, ხელში ულამაზესი გოგონა ეკავა, შავი თმით და ცისფერი თვალებით. მამის ასლი იყო. უკან დაშტერებული ანიკა მოყვებოდა
-ბოდიში დაგვიანებისთვის, ქალბატონ კესანეს პრეტენზია ქონდა ტანსაცმელთან-გვითხრა გაბომ და გაბრწყინებული თვალები შვილს მიანათა
-აპა იჩ კაბა ალ უხდებოდა ამ თაბალიშს....ლანაილი სიტკვაა ვერ დავიმაქჩოვრე უფფფ-გაიბუსხა ქალბატონი
-ვუაიმე შევჭამ ამას ახლა-წამოვარდი და გაბრიელთან მივედი-გამარჯობა ყვავილო მე სანდრა ვარ და ახლა უნდა გაკოცო-გავუცინე
-კვავილი ლატო დამიძაქე ჩანდლა?-მკითხა გულუბყვილოდ
-არის ერთი ძალიან ლამაზი ყვავილი, რომელსავ შენსავით კესანე ქვია. ლურჯია და ძალიან სათუთი, აი ნახე-ანიკა მოვწიე და მის ყელზე დაკიდებული, შუშაში ჩასმული ბუნებრივი კესანე ვანახე-ეს არის კესანე
-ლა ლამაზიაა, ჩენც გიკვარს კესანე?-კითხა ანიკას
-კი არ უყვარს, გიჟდება, სხვა ყვავილი არც არსებობს მისთვის-თქვა დემეტრემ და ნიკას თბილად გაიღიმა-გაბრიელმა კი ჩაშავებული თვალები მიანათა
-ეჩე იგი მეც გიკარვარ?-კითხა გოგომ
-რა თქმა უნდა, ყვავილო-გაბრიელი იდგა და ამ სცენას გაბწყინებული თვალებით უყყრებდა
***
-აუ სიძე ქორწილში მაგრად უნდა დავთვრეთ ჩვენ-წამოაყენა ერხელ კიდევ ერთ შეკრებზე ანიკამ
-აა ბოვში სიმონნ, მართალი ხარ და იგი ჩემო დაია, ისევე ჩვენ უნდა გავამხიარულოთ მთელი ქოწილი-წაუქუთაისურა ანდრეამ
--კითხეთ ერთი მაგას პრაქტიკა, რომ აქ მეორე დღეს პახმელიაზე მყოფი უნდა იყოს?-იკითხა დემემ
-აუუუუუ ეგ ვის გაახსენდა, თან ვინც იქნება პრაქტიკის ხელმძღვანელი ნეიროქირურგიაა, თან კლინიკის პატრონი, კაროჩე ვიღუპები თუ არ მოვეწონე, არა როგორ გინდა მოეწონო ტირანი, დემონი და ურჩხული ყოფილა. გადავიფიქრე აღარ ვსვავ! უი კესანე რომ იყოიმ კლინიკაში მივდივარ-ეს იყო და ამოხეთქეს ბიჭებმა იმხელ ხმაზე იცინოდნენ. დაიცა დემეტრეც იცინის და დამიანეც? მხოლოდ გაბრიელი იბღვირებოდა მე ანიკა და იო ვიყავით მარტო გაკვირვებული. გაბრიელ...მოიცა...არაააა
-რა იყოთ ხალხო?-იკითხა ანიკამ
-გინდა გიმშუაამდგომლო, რომ ერთი დღე გაპატიოს?-სიცილით თქვა ანდრემ აქ უკვე მეც მივხვდი და ავყევი სიცილში
-ხალხო ხო ხართ კარგად? მოიცა ჩემი დემეტრიუსიც იცინის და დამიანეც?-იყურებოდა გაკვირვებული
-ანდრე არ გამოგივა, გამიგია ძალიან მკაცრიაოო...-აყვა ჩემი ლუციფერიც
-ანიკუ იჩი ჩემი მამიტოც ექიმია, ტვინის-ჩამოურაკრაკა კესანემ გაფითრებულ ანიკას
-ვაიმეეეე დემეტრეეე ხოიციი როგორ მიყვარხარრრ მიშველეე-უცებ მიაფრინდა დემეტრეს თუმცა ამით უფრო მოუშალა ბიჭს ნერვვები-უი არაა, შენ ვერ გაგიმეტეებ სიძე შენ მიშველე-ამჯერად დამიანეს ამოუდგა უკან
-დაიცა მომავალ სიძეს მიმეტებ აბა?-მოიცა ამან ხუმრობა იცის?/
-მაგაზე მერე გამოვხათავ გაოცებას, რომ იხუმრე და კიარ გიმეტებ შენ ძმაკაცი ხარ არაფერს დაგიშავებს ჩემ სათუთ ბიჭს არვიცი აბა რას დამართებს-ისე გამოუვიდა როგორც კესანეს წეხან, ბავშვივით
-ბავშვი-ჩაიბურტყუნა გაბრიელმა
-ერთი თვითონ რამდენისაა მე, რომ ბავშვს მეძახის- ამოიბურტყუნა ჩუმად
-დამიანეს ასაკის-გაიგონა და გაუღიმა. დაიცა გაუღიმა?მგონი დღეს სასწაულების დღეა
-ისე სიძე რამდენის ხარ? სირცხვილი მე ეგ როგორ არვიცი-კითხა
-29-ის ვარ ანიკა-უთხრა
-სულიერო დაოო, ამ ბებრებში იყავი შენ სულ?-ვითომ ჩუმად გადაულაპარაკა ბაბის იომ-ჩვენ ერთი გვყავს ასაკით არა მარა სულით ბებერი და ძლივს ვუძლებდთ-ეს იყო და ბალიშიც მიიღო თავში
-ნუ მილანძღავ ბიჭო შენ ჩემ გულსს-უცებ მიეკრა ანიკა დემეტრეს- გაბრიელი კიდე თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა. გვერდით მდგომი დამიანე გავახედე მისკეთ თუმცა რეაქცია ნოლი. დღეს ამოწუნა თავისი მარაგი
-ეს მომენტი გაიხსენე იმ შენ ლურჯ პერანგს და სუნამოს რომ გთხოვ-ტუჩები მიაკრა ლოყაზე ბიჭს
-იმიტომ მაყიდინე იტალიაში ის პერანგი?შენ თუ გინდოდა ვერ იყიდე ორი საათი რომ მეწუწუნე?
-ოო არრვიცოდი თუ მომინდებოდა, მაგრამ შენ მოგიხდა, რომ ჩაიცვი და ახლა მინდაა, თან ახალს ნაცვამი ჯობია-თვალი ჩაუკრა
-კესანე წავედით-უცებ დაავლო ხელი ბავშვს და ოთახიდან წამში გაქრა გაავებული გაბრიელი.
***
დადგა ქორწილის დღეც, გოგოები დილიდან შემომივარდნენ და ‘მომკაზმეს’.მხოლოდ მაშინ მოვედი გონს, როცა საკუთარი ანარეკლი სარკეში დავინახე. თეთრი სადა კაბა, გრძელი უზურგო, თხელი ნაჭრით, შავი წელამდე გაშლილი შავი თმა და გვირილების გვირგვინი, ისე ვიყვი როგორც ნამდვილ ქორწილში ვისურვებდი ვყოფილიყავი. ამის გახსენებაზე გულში რაღაცამ გამკრა
-მგონი აპირებ ძამიკო დამიტყვევო-პირდაღებული მიყურებდა ბაბი და ანიკა
-გეუბნები შენი ძმა სუ დაიტოვებს ამას-აგრძელებდნენ ჩემზე ლაპარაკს თან არც მიმჩნევდნენ
-მერე შექალო მაგას რა ჯობია, ანგელოზი რძალი მეყოლება
-ჰეიი ხალხო მეც აქ ვარ-ხელი ვუქნიე და კარზეც დააკაკუნეს
-შემოდით-გავძახე და ოთახში დემნა და სანდრო შემოლაგდნენ
-დემნაააა აღარ ვათხოვებ დაქოქე მანქანაა-თქვა სანდრომ ისე, რომ მზერა არ მოუშორებია
-მართალი ხარ-თვალისდაუხამხამებლად დაუქნია თავი დემნამაც
-ჰეიიი რძალს ხელიი ძმებოო-წამოიკივლა ბაბიმ
-ვსო მე ჩამყავს-წამოიძახა ტყუპმა
-იყუჩე ბალღო, შვილი ჩემიაამიტომ...-დაახლოებით ხუტი წუთი ასე ხჩუბობდნენ
-ვამეეე-შეკივლა ანიკამ და სანდროს და დემნას შუაში ჩამაყენა-ესეც ასე ახლა წავედით ქალაუ იქ უნდა ვიყო მე-მათი გასვლიდან ცოტა ხანში ამოვისუნთქე და ჩვენც გავედით.
მისი თვალები, ჯანდაბა მის გარდა ვეღარაფერს ვამჩნევდი. უბრალოდ იდგა და მიყურებდა ირგვლის არავინ და არაფერი იყო!
ცერემომიან ჩვეულებრივარ ჩაიარა, თუმცა...
-შეგიძლიათ მეუღლეს აკოცოთ-ჯანდაბა ეს ვის გაახსენდა. ახლოს მოვიდა და ტუჩები შუბლზე მომკრა. გავშეშდი, ვეღარ ვსუნთქავდი, ზოგადად ასე უნდა ხდებოდეს?
-ამოისუნთქე-მიჩურჩულა ყურთან ახლოს. ახლა ამან გონს მომიყვანა თუ...? ფიქრები მალევე განვდევნე და გონს მოვეგე. დაიწყო მოლოცვები ბლა..ბლაა...ბლაა
ჩემი ანიკა ულამაზესი იყოო, ჩემნაირი კაბა ეცვა ოღონდ ცისფერი, კესანესფერი და ამავე ყვავილების გვირგვინი. ბრწყინავდა და გაბრიელის მზერასაც იმსახურებდა
-ანიკუსას თავზე ლომ კვავილია ეგ კესენეა ქო ჩესაცით?-მკითხა კესანემ და დემეტრესთან მოსაუბრე ანიკასკენ გამახედა, რომელსაც გაბრიელი თვალებით ბურღავდა
***
ფოტოების გადასაღებად ვიყავით. პირველადცხოვრებაში ვიღებდი ამდენ ფოტოს და ბედნიერი ვიყავი. დამიანეს ხელი წელს მიწვავდა, მზერა სახეს, თუმცა მსიამოვნებდა. საბოლოოდ ისევ ჩემ ეზოში აღმოვჩნდიით და ქეიფიც დაიწყო
-სანდრა შენთვის საჩუქარი მაქვს, ნუ მაქვს რა მყავს-ეს თქვა დემეტრემ და ვიგრძენი როგორ შემომეხვია სიფრიფანა ხელები. ‘’ნოოო ვეიიიიი’’ ლილიააააა ჩემი პატარაა, დემეტრეს პატარა დაიკო
-ლილიააა ჩემო პატარააა-არ ვშორდებოდი
-მეც დამითმე რააა კი არ მინახავს ჯერრ, პირდაპირ შენ მოგახტა-ამოიბუზღუნა დემეტრემ, ლილიაც წამში ჩაეკრა და კაციშვილი ვერ მოაშორებდა რომ არა ანიკა
-ვის ეხუტები ბიჭო...ლილიააა-იკივლაა მაშინვე ახალ მოვარდნილმა და შემდეგი ის იყო ვინც ჩეხუტა შემდეგ კი იო
-გამაცანი ახლა სიძე-გამიცინა გოგომ
-უიუი გაიცანით საზოგადოებავ ლილია ახვლედიანი, ლილიკო ჩემი ქმარუკა დამიანე მეჯვარე ანდრეა და ბრატი გაბრიელი, ეს პრინცესა გაბრიელოვნაა-წარვუდგინე ღიმილით-უიი არ დამავიწყდეს ჩემი მულიკო-გავხედე თვალებჩამქრალ ბაბის-ბარბარიკა-შენი პოტენციური სარძლო-ყურში ჩავჩურჩულე და ორივეს გაგვეცინა
-სასიამოვნოა სიხარულო, ახვლედიანი? დემეტრე შენც ხო ახვლედიანი ხარ?-ისევ ანდრეამ უშველათ
-კიი ჩემი და არის ლილია-გაუღიმა მკლავებში მოქცეულ ლილიას
-დედა რა ლამაზი ხარ ქალო ღვთაებავ, შენი ძმა ვის გავს მახინჯი? იმედია შენც ასეთი სვანი არ ხარ...უპს ბევრ სვანში წამომცდა ხო/-აჭიკჭიკდა გამხარულებული ბარბარე
-ნეიტრალურად ვარ-გაეცინა თან თვალებს აცეცებდა გოგო
-აქვე იქნება სადმე-აკისკისდა ანიკა და ჩარტყმაც მიიღო ბაბისგან
-სანდრო მოდისს ჩქარა ბიჭების უკან დადექი-უცებ გადავმალე გოგო და მომავალ ტყუპს გავუღიმე
-ტყუუუუუპპ იციიი რა მაგარი რაღაც მოხდა?-გავუცინე და გაკვირვებული სახეები დავაიგნორეე
-რა ხდება ტყუპა?-მკითხა მკვეთრი ღიმილით
-აი ახლა ვაბშე ყველაზე მეტად რა გაგისწორდებოდა ბრაწ?-ხელი გადახვია ანიკამ
-ხო არ ვკვდები ხალხო/-იკითხა თვალებ დაწვრილებულმა
-რა დროს სიკვდილიაა-ვუთხარი და ლილია ‘’სამალავიდან’’ გამოვიყვანე. თქვენ უნდა გენახათ ჩემი ტყუპის სახეე. სიხარული, მონატრება, სიყვარული ყველაფერი ეწერა. ლილია კი თავისი ღიმილით უღიმოდა. წამი დაჭირდა მანძილის დაფარვას და ლილია სანდროს მკლავებში იყო
-ჩემო პრინცესა-ლუღლუღებდა ტყუპი
ჩვენ კი ნელ-ნელა გავეცალეთ და გართობა განვაგძეთ.
***
ერთი ამბები იყო ყველა ცეკვავდა მხოლოდ გაბრიელი და დამიანე არ ცეკვავდნენ. დემეტრემაც მხოლოდ სამჯერ იცეკვა ჩემთან, ანიკასთან და სანდროს ძლივს მოშორებულ ლილიასთან. დაღლილი მივესვენე სკამზე როცა ჩემი სიმღერა ჩაირთო. წამში გავახილე თვალები
-ვიცეკვოთ, ალექსანდრა...-აშკარად არ მეკითხებოდა აწ უკვე ქმარი და ჯანდაბაა.... ჩემ სახელს ასე როგორ ამბობსს.’’სცენა’’ გათავისუფლდა, მხოლოდ ჩენ ვიყავით, სხვა არავინ! თვალებში ვუყურებდით ერთმანეთს ირგვლის არაფერი გვაინტერესებდა. მხოლოდ მე, ის და ed sheeran ის perfect
Baby I’m….dancing in the dark
With you between my arms
ამ დროს ოდნავ გამწია და დამატრიალა. ირგვლივ ‘’ფიერვორკები’’ აინთო და თავზეც ფერადი ფურცლები გვეყრებოდა. როცა ჩემ ტრიალს მორჩა ახლოს მიმწია და ამჯერად თვითონ დატრიალდა ჩემიანად ხელში. ისევ თვალებში ვუყურებდი ნელ-ნელა ჩამოვცურდი მისიი სხეულიდან
Darling you look perfect tonight… ხელზე გადამიწვინა, შუბლზე მაკოცა და გამასწორა. ირგვლივ ხალხის ხმა ისმოდა, ტაშს გვიკრავდნენ და ყვიროდნენ, მე კი მხოლოდ ის მახსოვდა
-საოცრად ლამაზი ხარ, ალექსანდრა...-ყურთან მიჩურჩულა და ისევ გამაქვავა. ადგილამდე ‘’მიმიტანა’’
საღამო ჩვეულებრივ გაგრძელდა, გვან კი ჩვენც დავტოვეთ სახლი და იმით დამშვიდებული, რომ სანდროს ლილია ყავდა, ‘’ქმარს’’ მშვიდად გავყევი.
***

-სად მივდივართ?-ვკითხე მანქანაში ჩაჯდომისთაბავე
-ნახავ-ღმერთო რა გასაგებად მითხრა
-რა სიტყვაუხვი ხართ ბატონო ქმარო-ჩავიცინე ცინიკურად
-რას ვიზამთ, ყველა შენნაირი თავის მომაბეზრებელი კი არ იქნება-გული ჩამწყდა. რა დავუშავე? თავი მინას მივადე და გავიყუსე
-გაგაჩუმა?-გამოჩნდა მე
-ოჰ, სად ხარ მთელი დღეა? მეგონა საქორწილო საჩუქარი გამიკეთე და გაქრი
-როგორ გეკადრება მე სულ აქ ვიქნები. რა გაბუზღუნებს კანფეტი ბიჭი ჩაიგდე ხელში
-კი კი ადრე რო "მიატნი" კანფეტები იყო ეგ ოღონდ-სიცილი ძლივს შევიკავე ჩემივე გამაფიქრზე
-რა მიატნი? არა რა მიატნი? ისე მის ტუჩებს რისი გემო აქვს ნეტავ?-ისე მკითხა ავტომატურად გამექცა თვალი მისი ტუჩებისკენ, ჯანდაბა რა ტუჩები აქ
-მეც მაგას გეუბნები, ამის კოცნა რომ გამაზო მეთვითონ მოგლავ
-გეყოფა-ჯანდაბა ხმამაღლა მივიდა-ამ...გე....ყოფა სიჩუმე დავიღალე მე ჩუმად არასდროს ვარ-უცებ დავიძვრინე თავი "მემ" კი ცერა თითი ამიწია და სეირის საყურებლად მოემზადა
-სამაგიეროდ მე არ ვლაპარაკობ ბევრს-ისევ მოკლე პასუხი
-საერთოდ ლაპარაკობ?
-მხოლოდ მაშინ როცა საჭიროა და მხოლოდ მასთან ვისთანაც საჭიროა
-ალილუააა ამხელა წინადადება ისე თქვი, რომ არ მომკვდარხარ-თეატრალუროვა იომ მასწავლა.
ქალაქგარეთ პატარა ხის სახლს მივადექით, მწვანე ბალახებით მორთულს მშვენიერება იყო
-რა ლამაზია დიდხანს დავრჩებით?
-რამდემ ხანსაც საჭიროა-თვალები ავატრიალე და ჩემი საქმე გავაგრძელე.
"***
ანიკა ქორწილიდან დემეტრემ წაიყვანა, მთელი დღე გრძნობდა, რომ თვალებით ჭამდნენ, თუმცა ყურადღება არ გაუმახვილებია. სვავდა და ერთობოდა. სწორედ ამის მიზეზი იყო ის, რომ დილით მაღვიძარამ მეხუთე დარეკვაზე შეაფხიზლა, თუმცა როგორც კი გაახსენდს ვისთან აგვიანდებოდა პირველივე ლექციაზე ფეხზე წამოხტა და ჩაცმაც გზაში დაამთავრა. ოთახში იმ დროს შევარდა გაბრიელი მის გვარს რომ კითხულობდა
-ჯავახი ანი
-დიახ აქ ვარ ანიკა-მიაყარა ქოშინით
-პირველივე დღეს აგვიანეთ თანაც რაღაც არამგონია ფხიზელი იყოთ-ჩაურტყა ირონიულად
-ბოდიშს ვიხდი დაგვიანებისთვის პატივცემულო... ამმ უი თქვენი სახელი არ ვიცი-მანაც არ დააკლო ირონია
-გაბრიელი ქვია-წამოიძახა "გადაპრანჭულმა ბარბიმ"
-მადლობა ნანა დახმარებისთვის, თუმცა ლაპარაკი შემიძლია-თქვა გაბრიელმა
-ნანა არა ხომ გითხარით ნაკო-გაწელა სიტყვა და ანიკას ნერვები გოგომ
-არ აქვს მნიშვნელობა, შემდეგში დაგვიანებას არავის ვაპატიებ-თქვა მკაცრად
-ნეტა თვითონ როგორ დგას ფეხზე ორი ჩემდენი დალია-ჩაიბურდღუნა გოგომ, თუმცა ბიჭმა გაიგონა და გულში ჩაეცინა. მთელ დღე არ მოასვენე ათასი კოთხვა დაუსვა ანიკა კი თავს ვაჟკაცურად ართმევდა
-ახლა 10ხართ ზუსტად 3თვეში მხოლოდ სამს დავტოვებ რომლებიც სწავლას და მუშაობას აქ გააგრძელებენ. -თქვა და გავიდა უკან კი შეწუხებული ანიკას სიტყვები მოესმა
-სად დაგერხა ანიკა
***
ზუსტად 1კვირა გავატარეთ კოტეჯში და ჩვენ დიალოგი მხოლოდ მისალმებით შემოიფარგლებოდა
-მოემზადე ხვალ დილით მივდივართ-დამიჯერეთ ეს ყველაზე დიდი წინადადებაა რაც ამ დროში თქვა
-მოიცა სად მიდიხარ, ვილაპარაკოთ. საზოგადოებაში წყვილი ვართ და მეკიდრ შენზე მხოლოდ ის ვიცი, რომ არ ლაპარაკობ და ლუციფე... ხო არ ლაპარაკობ-გავეკრიჭე
-მკითხე რაც გინდა-დივანზე დაესვენა და ამოიოხრა
-საყვარელი ფერი?-სერიოზულად? რა ბანალურია
-სერიოზულად?-ისე გავხედე გააგრძელა-შავი და ნაცრისფერი-მითხრა და თვალებში ჩამაშტერდა
-ამ ასაკი?-დავიბენი ეგ ხომ ისედაც ვიცი
-29-თვალები აატრიალა
-დაბადების დღე
-19ივნისი
-სად სწავლობდი?
-ლონდონში
-პროფესია
-დავამთავრე იურიდიული ადვოკატურის განხრით, ბიზნესიც დავამთავრე და ვარ კომპანია D&D (დი ენდ დი) მფლობელი, კერძოდ არქიტექტორული ფირმაა სადაც მთავარი არქოტექტორი ანდრეაა
-ოცნება?
-არ ვოცნებობ-თვალები აატრიალა
-ეგ როგორ ყველა რაღაცაზე ოცნებობს აი მე მაგალითად ეგვიპტეში მოგზაურობა მინდა
-ეგ ოცნება კი არა მიზანია
-რა განსხვავებაა?
-ძალან დიდი! ოცნება ისეთი რამეა რაც არ ასრულდება, მაგალითად ფრთები არ ამოგივა თუმცა ამაზე ოცნება შეგიძლია. მიზანი ყველა ადამიანს აქვს, მიზანია რაც მთელი გულით გინდა და ყველაფერს გააკეთებ მის ასასრულებლად, მაგალითად შენ ეგვიპტეში წასვლა გინდა რა გიშლის ხელს რომ აისრულო? არც არაფერი!-მისმა სიტყვებმა დამაფიქრა
-მაშინ შენი მიზანი რაა? -ვკითხე
-ამჯერად მხოლოდ დავითის მოშორება, კიდევ მაქვს ერთი მიზანი, თუმცა მერე გეტყვი
-შენ არაფერი გაინტერესებს ჩემზე?-გავიბუტე
-ალექსანდრა ლორთქიფანიძე 20წლის, 18მარტს დაბადებული გყავს ტყუპისცალი ალექსანდრე. საყვარელი ფერი არ გაქვს, რადგან ყველა ფერს ვიღაცასთან აკავშირებ. გყავს სამი საუკეთესო მეგობარი თუ ლილიას და ბაბის ჩავთვლით 5 კიდე უნდა ვიცოდე რამე?
-რატო იცი ამდენი?
-კიდე გაქვს კითხვები?-ასადგომად მოემზადა
-მოიცა კი მაქვს-შანს ვერ გავუშვებდი- გაბრიელს და ანდრეას საიდან იცნობ?
-სკოლიდან, მე და გაბრიელი მეზობლებიც ვიყავით და კლასელებიც ანდრეა 2წლით პატარაა სკოლაში რომ გადმოვიდა ზედმეტად სუსტი იყო და მივიჩნიეთ რომ ჩვენი დაცვა დაჭირდებოდა მოს მერე ერთად ვართ
-ამ.. კესანეს დედა?-შევაპარე
-მოშორება უნდოდა გაბრიელმა ფული მისცა რის სანაცვლოდაც ბავშვს გააჩენდა და მასთან დატოვებდა
-საშინელებაა...სხვათაშორის შენი ძმაკაცი ჩემსას მოკლავს-ჩამეცინა
-მეც შევამჩნიე-დამეთანხმა. მოიცა დამეთამხმა?
-სჯობს თითი არ დააკაროს თორემ ანიკა გახდება შემდეგ სვანი და არც მე დავაკლებ
-რა ურთიერთობა აქვთ მაგ ორს?
-დემეტრეს და ლილიას მამა ლაშას პარტნიორი იყო ანიკას მამის, დედა არ ყავდათ ლილიაზე მშობიარობას გადაყვა, მამამის სიმსივნე ქონდა და სიკვდილამდე ბავშვებზე მეურვეობა ლაშას მიანდო. სრულწლოვანი რომ გახდა ლაშამ თავისივე წილის სათავეში ჩააყენა და ყველაფერს ასწავლის. მაშინ 4-4წლის იყვნენ ანიკაც და დემეტრეც. სწორედ მაგ პერიოდში წავიდა ანიკას დედაც, ვიღაც ფულიან რუსს გაყვა. ფაქტობრივად ერთად გაუზარდნენ ჩვენ ბაღში გავიცანით
-ანუ ანიკა და დემეტრე ერთად არ არიან?-ჩამეკითხა
-არ არიან-დავეთანხმე
-ანუ სანდროს ლილია უყვარს
-უყვარს-თავს ვუქნევდი
-დემეტრემ იცის და არ კლავს
-იცის და არ კლ...დაიცა რატო უნდა მოკლას?-ახლა მე ჩავეკითხე- ჩემი დემეტრე "ღრუზინი" არ არის ეგეთ საკითხში "ძმაკაცის და როგორ შეგიყვარდაო"
-ანუ არც კი გავიფიქრო მისი ცემა რადგან ბაბი მოწონს?
-დაიცა იცი? აბა ანიკაზე რატო მკითხე? ან რატო უნდა ცემო? უყვარს ხო არაფერს აფუჭებს? არაფერი უქნა რა...-ბავშვურად გამომივიდა და ჩაეღიმა
-ანიკაზე გადავამოწმე, ბარბარეზე კი დავინახე როგორ უყურებდა და მივხვდი. გპირდები არ შევეხები-ისევ გამიღიმა-აბა პატარა ქალბატონო ძილის დროა-შუბლზე ნაზა და ხანგძლივად მაკოცა და მანამ ვერ მოვედი გონს სანამ ზემოდან არ დამიძახა
-ისუნთქე თორე გაიგუდები
-ლუციფერი
ცოტა ხანს კიდევ დავრჩი და როცა კიბეზე ასვლა დავაპირე საშინელი ტკივილი ვიგრძენი გულ-მკერდში
-დამიანე-ვიკივლე და იქვე ჩავიკეცე
***
სანდრას კივილზე უცებ გამოვარდა ბიჭი და კიბესთან ჩამუხლულ გოგოს მივარდა
-ჰეი ჰეი რა გჭირს? კარგად ხარ?
-მე კი სანდროო მას დაურეკე ჩქარა-ამოიკნავლა ბიჭი ტელეფონს ეცა და დარეკა თუმცა უშედეგოდ
-არ იღებს
-დემეტრეს დაურეკე-არც მან აიღო მალე კო გაბრიელის ზარი შემოვიდა ტელეფონზე
-გისმენ
-დამიანე სადღაც 2წუთის წინ ალექსანდრე და დემეტრე შემოიყვანეს ჩემ კლინიკაში. რაც შეიძლება მალე დაბრუნდით მე მანამ ყველაფერს გავიგებ-სიტყვა არ ათქმევინა ისე გათიშა
-ალექსანდრა გაბრიელი იყო, საავადმყოფოში უნდა წავიდეთ
-სანდრო ხო? მას დაემართა რაღაც...კარგადაა?
-ჯერ არაფერია ცნობილი მოდი წავიდეთ-უცებ გავიდნენ სახლიდა და 1საათში უკვე იქ იყვნენ. გაბრიელი დაინახეს და მას მივარდნენ
-სანდრო როგორაა
-სანდრო კარგადაა რძალო ოპერაციაზე მალე დამთავრდება სიტუაცია სტაბილურია, თუმცა...
-რა თუმცა? მოიცა კიდე ვინმეა? გაბრიელ...
-დემეტრე... მასთან ერთად დემეტრე იყო, თავის ძლიერი ტრამვა აქვს ახლა უნდა გავუკეტო ოპერაცია-ეს თქვა და დერეფანში ანიკა შემოვარდა უკან ლაშა, ლილია და იოანე მოყვებოდათ
-სად არიან? როგორ არიან? მითხაროთ გთხოვთ-თქვა ტირილით გაბრიელმა კი სიტუაცია აუხსნა
-გთხოვ გაბრიელ გადაარჩინე, მას არ აქვს უფლება მიმატოვოს გთხოვვ ყველაფერი იღონე-გაბრიელს ევედრებოდა. ბიჭს გულში რაღაც ჩაწყდა თუმცა მაინც გაუღიმა
-ყველაფერს ვიზავ, რათა უკან დაგიბრუნო-საოპერაციოში შევიდა უკან კი განადგურებული ოჯახი დატოვა. დემნა და ნინაც მალე მოვიდნენ. საათები საათებს მიზდევდა უკვდე ყველა ცუდათ იყო გაბრიელი არ ჩანდა. 5საათიანი ტანჯვის შემდეგ როგორც იქნა გამოჩნდა. უცებ წამოიშალნენ
-ყველაფერი გავაკეტე რაც შემეძლო და არ შემეძლო, ახლა მხოლოდ 24საათია საჭორო ეს კრიტიკული დროა თუ გონს მოვიდა საფრხე ჩავლილი იქნება თუ არადა... ვწუხვარ
-არა არა არა არ დამტოვებს, ლილიას არ დატოვეს საერთოდ არცერთს მიატოვებს -გაბრიელს ურტყავდა ხელებს და ისტერიკაში იყო უცებ გაუკავა ბიჭმა და კედელთან ერთად ჩასრიალდნენ ამ დროდ ანდრეა და ბარბარეც შემოვარდნენ და გოგო კინაღამ იქვე ჩაიკეცა, ანდრეამ იმარჯვა და დაიკავა. მალევე აუხსნეს მდგომარეობა. დრო გაყაბდათ და ცდილობდნემ ერთმანეთი დაემშვიდებინათ. იოანე კუთხეში იჯდა და გაყინულიყო. არცერთი დღე არ ქონდა დემეტრეს გარეშე გატარებული. ის იყო მისი ოჯახი, მამა ძმა და დედაც კი მას შემდეგ რაც მშობლები ამერიკაში გადავიდნენ თაბშესაფარი დემეტრესთან იპოვა. ახლა კი რა? ხელიდან ეცლება დაარაფრის გაკეთება შეუძლია
***
ლაშას ლილია და ანიკა ყავდა ჩახუებული სამივეს ფიქრი დემეტრეს ირგვლივ იყო
-მამა ხო არ მიგვატოვებს?-სიჩუმე ანიკამ დაარღვია-მარტო ხო არ დაგვტოვებს? შენ, მე, ლილიას და მათ. იოანეს ხო არ მიატოვებს? ვერ გაუძლებს იო. და ტყუპებს? ვერც მათ მიატოვებს რა გვეშველება მის გარეშე?- გაბრიელი უსმენდა და გაუკვირდა რადგან ლაშა დემეტრეს მამა ეგონა
-არ გაიმეორო, რომ დემე მიგვატოვებს ის ჩემი ძლიერი ბიჭია! არ დაგვტოვებს არანაირად დემეტრე არ მიგვატოვებს ასე, ჩემი დემეტრე არ წავა!-კატეგორიული იყო კაცის ხმა გაბრიელმა კი გაიფიქრა, რომ "სიძე" ძლიერ უყვარდა კაცს
-გაბრიელ ექიმო ალექსანდრე ლორთქიფანიძე უკვე პალატაშია-უთხრეს გაბრიელს მანაც ცოტა ხანი ყველას დართო შესვლის ნება
-ტყუუპ-უცებ მივარდა სანდრა და ბიჭს გვერდით მიუწვა
-კარგად ხარ დედა?-ლოგინთან დაჯდა ნინაც
-მე კარგად ვარ დემეტრე, ის იყო ჩემთან ერთად როგორაა?-იკითხა ბიჭმა
-სანდრო დამშვიდდი ნერვიულობა არ შეიძლება შენთვის-უთხრა დემნამ
-მითხარით! იოანე სადაა დემეტრე?-კითხა კუთხეში მდგარ გაფითრებულ ბიჭს
-ჯერ ვერაფეს გეტყვით დროა საჭირო და მისივე მონდომება-თქვა იმ დროს შესულმა გაბრიელმა-რაღაც საბუთებზეა ხელი მოსაწერი დემნა უნდა გამოგვყვეს და ლილია მშობლები თუ არ არიან მაშინ შენც-მიმართა გოგოს თუმცა გაუკვირდა როცა ფეხზე ლაშა ადგა და დემნასთან ერთად გაყვა უკან
-თქვენ?...-კითხვის დასმის ფორმა ვერ შეარჩია-კი მაგრამ დემეტრე ახვლედიანია თქვებ კი ანიკას მამა ჯავახი...
-ოფიციალურად ლილია და დემეტრე ჩემი შვილები არიან ახვლედიანი მათი ნამდვილი გვარია-მოკლედ აუხსნა ბიჭსაც არაფერ უკითხავს
***
-სანდრო რა მოხდა?-კითხა ცოლი-ძმას დამიანემ
-სახლში მივდიოდი როცა დაგვეჯახა არვიცი უცებ მოხდა ყველაფერი, დემეტრეს მხრიდან იყო დარტყმა-კარები ლაშამ, დემნამ და გაბრიელმა შემოაღეს ისებ
-ვიმც დაგეჯახათ ის კაცი მკვდარია. გულის შეტევა ჰქონდა რამაც გამოიწვია ავარია-აუხსნა გაბრიელმა-ახლა კი უნდა გახვიდეთ ალექსანდრემ უნდა დაისვენოს
-გაბო მე დავრჩები გთხოვ ხოიცი ტყუპების ძალა-თხოვა სანდრამ
-კარგი მაგრამ უნდა დაისვენოს და დაიძინოს-მკრთალად გაუღიმა. ყველაამ დატოვა ოთახი
მტანჯველი 19საათი გავიდა, თვალს ვერავინ ხუჭავდა. დერეფანში ხმაური ატყდა, ყველა დემეტრეს ოთახში შევარდა გაბრიელის ჩათვლით. ანერვილდნენ მხოლოდ ცუდზე ფიქრობდნენ. როცა ბიჭმა გამოაღწია მას მივარდნენ, ერთი თქვა "გაიღვიძაო" და იგრძნო როგორ შემოეხვია ანიკა, სხეულში სითბო ჩაეღვარა და თვითონაც მოხვია ხელები
-შვილო შეიძლება ვნახოთ?-იკითხა ლაშამ
-ცოტა ხანში, წესით ორის მეტის შეშვეა არ შეიძლება თუმცა სამივეს შეგიშვებთ-გაუღიმა ანიკას, ლილიას და ლაშას
-მადლობა-თბილი ღიმილი შეანათა ანიკამ
მალევე მოამზადეს და პალატაში შეუშვეს, ბიჭი თვალებს ძლივს ახელდა
-შვილო როგორ ხარ?-კითხა ლაშამ
-ნორმალურად, სანდრო ხო კარგადაა?
-კი კი კარგადაა შენ ხომ არ მიგვატოვებ? -ამოიტირა ლილიამ და ანიკაც აყვა
-რა გატირებთ თქვენ? ერთი დღე არ ვყოფილვარ და რაარი ეს?
-მამა ნახე გაიღვიძა თუ არა ეგრე ჩხუბი დაიწყო-გაეღიმა ლილიას. ლაშა ბედნიერდებოდა თითოეულ დაძახებულ "მამაზე"
-მამა ართქვა ახლა მეც ვიტირეო?-გაცინება ცადა ბიჭმა
-ეგრე მიცნობ მე? შე მაიმუნო-კაცმაც გაუცინა
-დემეტრე გიკრძალავ კიდევ ასე მოქცევას და ჩვენ ნერვიულობას. იცი რა დღეში ვიყავით? ყველა! იოანე იცი რა დღეში იყო? თავს არ გავდა ერთი სიტყვა არ უთქვამს წარმოგიდგენია? სანდრო? ეს ძლივს მობრუნებული კაცი კიმაღამ მოკვდა. აი როგორი პონტი იყო იცი? სპანჯბობი და პატრიკი სქვიდვორდის გარეშე-ჩაეცინა ანიკას-ჩემზე, ლილიასა და სანდრაზე არაფერს ვამბობ და ხო ნუ მიყურებ ეგრე იმანაც ძაან განიცადა, ერთი სული აქვს გნახოს და საერთოდ რას წამომიწექი აქ და მიღიმი ეგრე?-ქოთქოთებდა ანიკა ლილია და ლაშა იცინოდნენ
-ბიჭმა ახლა გაიღვიძა და ამან თავისი ქოთქოთით უკვე დაღალა-გაბრიელი ისევ დროზე შემოვიდა
-ჩემი ბიჭი რომ არ გადაგერჩინა ამას არ შევარჩენდი, მაგრამ დღეს გპატიობ
-დიდი პატივია. დაბრუნებას გილოცავ დემეტრე-მიუბრუნდა პაციენტს
-მადლობა გაბრიელ, ყველაფრისთვის
-არაფერია, დროა გახვიდეთ-მიუბრუნდა მნახველებს. ლაშამ შუბლზე ხოლო გოგოებმა ლოყებზე აკოცეს და გასასვლელისკენ წავიდნენ
-ანიკა იოანეს უთხარი ეგეთი სახით არ დამენახოს თორემ როგორც კი ავდგები პირველი მას მოვკლავ, ხოლო მას ტირილის უფლება არ მოსცე-მიაწია ანიკას დემეტრემ
-არის სერ-ჯერ ჯარისკაცის ფორმაში დადგა შემდეგ გაიცინა და ისე დატოვა ოთახი
***
დემეტრეს დაბრუნებისთანავე ხალისიც დაუბრუნდა სამეგობროს. სანდრა ძმის ოთახიდან გამოვიდა და კუთხეშუ მდგარი ლილიასკენ წავიდა
-ლილიკო-გაეცინა როცა გოგომ სახელის გამო შეუღვირა-ტყუპამ გამომიშვა, მთელ საავადმყოფოში ყველაზე ლამაზი გოგო მომიძებნე და გამოუშვიო-სანდრას ლილიას სახეზე ეცინებოდა?
-რაო? კიარადა მიდი მერე წადი და მოუძებნე მე რას მეუბნები მოგეხმარო?-შეუბღვირა
-სახელიც მითხა რა ჰქვია-ეშმაკურად იცინოდა
-ოჰ სახელიც ცოდნია-ჩაიბურდღუნა გოგომ-მიდი მერე მიუყვანე არ ალოდინო
-ჰო ახლავე-უთხრა და მაშიმვე ბიჭის ოთახში შეაგდო საიდანაც მის ფხუკუნი ისმოდა-ლილია ქვია მაგ გოგოს-გაუცინა და კარები ცხვირ წინ მიუხურა
-პირველი მული ხარ, რომელსაც რძალი ასე მოწონს-გაიგო ყურთან დამიანეს ხმა და გოგო დააშტერა ამით გახალისებულმა კი ტუჩის კუთხე ჩატეხა
-მე...რატო...პირველი ბაბისაც მოვწონვარ რძალი-უცებ მოვიდა გონს-მოდი ახლა დემეტრესთან შევიდეთ-თქვა და ბიჭი პალატისკენ წაათრია
-ჩემი დემეტრიუსიი-უცებ მოეხვია ყველამ მოიკითხა და დაიწყეს ლაპააკი.
-იოანე ყიფიანო კიდე დიდხანს იდგები ეგეთი სახით და აქედან ადგომისას პირველი შენ მოგკლავ-ძმაკაცის უჩვეულო სერიოზულობისგან დაღლილმა დემეტრემ უცებ ამოიღრინა და ყველა გაჩუმდა. ლაშამ დემნას და ნინას ანიშნა და ოთახი დატოვეს ანდრეა დამიანე და ბაბიც უკანიყვნენ, ოთახში მხოლოდ ანიკა იოანე სანდრა და დემეტრე დარჩნენ, რადგან მიხვდნენ ასე აჯობებდა
-არ მოვმკვდარვარ, ნუ მგლოვობ საერთოდ რას გავხარ?
-იცი მაინც რა მოგვივიდოდა, რომ არ გამოფხიზლებულიყავი? დემეტრე ხვდები რომ მნიშვნელოვანი ხარ? მთლიანად ჩვენ წონასწორობას ერთმანეთის დახმარებით ვინარჩუნებთ, იმ ჯაჭვის ნაწილი ხარ, რომლის ერთი ნაწილიც კი აუცილებელია, წარმოიდგიმე შენს გარეშე როგორი უკომტროლო ვიქნებოდი. ასე მტოვებდი შენ გარეშეც? იცოდე რომ მიგვატოვო არ გაპატიებ, ძმად კიარა ნაცნობადაც აღაც ჩაგთვლი , ფიქრსაც კი გიკრძალავ ამაზე-ასეთი იოანე არავის ენახა ანიკა ტიროდა სანდრა კი იღიმოდა
-არასდროს იო არასდროს გაიგე? არსდროს მიგატოვებთ, ოჯახის მიტოვება ჩემთვის წარმოუდგენელია, არასდროს დავტოვებ ჩემთვის მნიშვნელოვან ხალხს,ძმებს, დებს, ლაშას არ მივატოვებ. ამიტომ მე აქ ვარ და მზად ვარ სულ თქვენს კომტროლში ვიყო-ბოლოს გაუღიმა და იოანე ჩაეხუტა.
ხან ერთ პალატაში იყვნენ, ხან მეორეში ბოლოს კი მსჯელობაში იყვნემ ვინ დარჩებოდა, როცა გაბრიელი მივიდა
-ალექსამდრემ შუადღემდე არავინ დამენახოს ძილს ვაპირებო, ხოლო დემეტრემ არც კი გაბედოს აქ ღამის გათევა რომელიმემ თორე მოვკლავო-გადასცა ბიჭების დანაბარები-ცოტა ხანში ორივეს ერთ პატაში მოვათავსებთ და ერთად იქნებიან
-გაბრიელ ძალიან დიდი მადლობა-ხელი ჩამოართვეს დემნამ და ლაშამ
-ქალბატონი ანი არც კი იოცნებო იმაზე, რომ ხვალ პრაქტიკას გამიცდენ. ნიშანს არ დაგიწერ! ამიტომ მიბრძანდით გამოიძინეთ და არ დააგვიანოთ-ანიკას სახეზე ყველას გაეცინა
-სიძე შენი ძმაკაცი დემონია-გადაუჩურჩულა დამიანეს
-არ შემიძლია არ დაგეთანხმო-უთხრა მანაც და ანიკას გამოწეულ ხელს თავისი შეაგება.

***
როცა საავადმყოფო დავტოვეთ და მანქანაში ჩავსხედით შემდეგ გამახსენდა, რომ დავითთან მივდიოდით
-დავითთან უნდა მივიდეთ ჰო?-მაინც დავაკონკრეტე სასოწარკვეთილი ხმით
-ცოტა ხანს უნდა გავუძლოთ შემდეგ რამეს მოვიფიქრებ, რომ წავიდეთ
-მეშინია მამაშენის-ვაღიარე
-არასდროს დაუძახო იმ ა*ვარს მამაჩემი და გახსოვდეს, რომ ჩემ გვერდით არაფრის უნდა შეგეშინდეს-მითხრა ჩემი ხელი თავისაში მოიქცია და ნაზად მეამბოა ხელის ზურგზე. გული ამიჩქარდა, ტაომ დამაყარა და ბრალოდ გავითიშე. მთელი გზა ხელი არ გაუშვია მე კი ვიჯექი და მის პროფილს ვსწავლობდი. შიგადაშიგ გადმომხედავდა და ეღიმებოდა
-მოვედით-მითხრა და მანქანა გააჩერა. ღრმად ჩავისუნთქე და ისევ მას ჩავკიდე ხელი. კარისკენ ერთად წავედით
-ჩემი შვილი და რძალი მოსულან-შეგვეგება "მამამთილი"
-აფერისტობის გარეშე დავით, იმედია ალექსანდრას ბარგი უკვე მის ოთახშია
-რა თქმა უნდა, მისი ბარგი თქვენ ოთახშია-რაო? რა თქვა?
-რა?-ვიკითხეთ ერთად
-ხო წყვილი ერთად იქნებით-ხელები შემოკრა
-ამაზე არ შევთანხმებულვართ და უკვე ზედმეტი მოგდის-ხმას აუწია დამიანემ
-ხმას დაუწიე ლაწირაკო! ხვალ ჩემი ბიზნეს პარტნიორი მეუღლესთან ერთად ჩამოდის და აქ იცხოვრებს, ამიტომ რთ ოთახში იქნებით არ ვაპირებ მათ რამე ვუხსნა-თქვა მკარად
-ნაბი*ვარი ხარ-კბილებში გამოცრა-წავედით-მითხრა და ხელით მეორე სართულისკენ წამიყვანა. ძალიან დიდხანს ლამძღავდა გაბრაზებული დამიანე დავითს. აივანზე გავედი და მანამ განვაგრძს ხედით ტკბობა, სანამ მსხვრევის ხმა არ გავიგე. უცებ შევვარდი და სააბაზანოში, დამსხვრეული სარკის წინ მდგომი დამიანე დავინახე ხელიდან კი სისხლი სდიოდა.
-დამიანე შენი ხელი-ვიყვირე თუმცა რეაქცია არ ქონია, გაქვავებული იდგა. მისკენ წავედი ერთი ხელი დაზიანებულ ხელზე დავადე, მეორე კილოყაზე მივადე და თავი ჩემკენ მოვაბრუნებინე. თვალები უელავდა, თუმცა ჩემი დანახვისას ნელ-ნელა დამშვიდება დაიწყო-აი ასე მშვიდად, ახლა წამოდი ხელს დაგიმუშავებ-ოთახში გავიყვანე და საწოლზე დავსვი. მალევე ვიპოვე საჭირო ნივთები და ხელის დამუშავება დავიწყე, ვგრძნობდი, რომ მიყურებდა, თუმცა თავს ვიკავებდი და მე არ შემიხედავს. მალევე მოვრჩი ჩემ "საქმეს" იქაურობა მივალაგე შემდეგ კი მას მივუბრუნდი-სააბაზანოში შევალ შენ კი შეეცადე არსად გახვიდე სანამ არ დაწყნარდები.
კაბინაში შევედი და ფიქრი დავიწყე
-ჰეიი "მე" აქ ხარ?-ღმერთო რას ვაკეთებ?
-კი აქ ვარ და ყველაზე ჭკვიან არსებას ელაპარაკები
-შენი აზრით გავუძლებ?-ვკითხე "მეს"
-რა თქმა უნდა, შენ ძლიერი ხარ და მორჩი ამ თვითგვემას
-მაგრამ დამიანეს რომ ვერ გავუძლო? ან იმ გრძნობას რასაც ის იწვევს ჩემში?
-როდის მერე ებძვი გრძნობებს?
-მას მერე რაც მას შევხვდი
-არ ებრძოლო უბრალოდ დინებას მიყევი-"დიალოგის" დასრულებისთანავე დავტოვე კაბინა, მოვწესრიგდი და ოთახში გავედი. დამიანე საწოლზე გულაღმა იწვა და ჩემი შესვლა არც კი გაუგია
-ჰეი დამიანე შეგიძლია შეხვიდე-ვუთხარი მას უცებ წამოდგა და სააბაზანოში გაუჩინარდა. მე ლოგინში ჩავწექი და მას დაველოდე. მხოლოდ სპორტული შარვალი ეცვა როცა გამოვიდა და მის სხეულზე თვალი გამიშტერდა. საწოლთაბ მოვიდა და ბალიშის და საბნის აღება დააპირა
-რას აკეთებ?-ვკითხე
-დივანზე დავიძინებ-მითხრა წყნარად და იმ დივნისკენ მანიშნა, რომელზეც თითქმის ორმეტრიანი დამიანე კი არა მე ვერ დავეტეოდი
-იქ ვერ დაეტევი იმხელა საწოლია ორივე დავეტევით ისე, რომ საერთოდ ვერ მივხვდებით სხვა თუ წევს
-ვერ მივხვდები თურმე-ჩაიბურტყუნა-ასე თუ გინდა ჩემთან დაწოლა პირდაპირ გეთქვა-გამიღიმა ნაგლად
-უკვე შამპანიუტის გახსნას ვაპირებდი იმის ნიშნად, რომ დღემ წყნარად ჩაიარა, მაგრამ არ შემარგე ამიტომ წადი და დივანზე დაიძინე-ხელები გადავაჯვარედინე
-კარგი კარგი ჩუმად ვარ-მითხრა და გვერდით მომიწვა-ტკბილი ძილი ალექსანდრა-ჰოჰო როგოე არა მე ახლა ტკბილად დავიძინებ, ნუ იტყვი. არა ამ ჩემ სახელა რატო ან როგორ ამბობს ასე ერთი? არ ვიცი რამდენ ხანს არ მეძინა, თუმცა მალე ვიგრძენი მისი ხელი წელზე, მეტი რა მინდოდა ცხვირი მის ყელში ჩავდე ახლა კი მართლა დამეძინა ტბილად
***
ორდღიანი უძილობის გამო, ანიკამ საწოლიდან ძლივს აწია თავი, თუმცა როცა გაახსენდს სად მიდიოდა ფრენა ფრენით მოემზადა. 10ზე უკვე საავადმყოფოში იყო და წამებით შეასწრო ბატონს. ამით გახარებულმა ხტუნვა დაიწყო
-რა გიხარია ჯავახი? იქნებ ვინმეს დროზე ადრე დაჭირდე მაშინ რას იზავ?-მაინც წაკბინა
-დემონი-ჩაიბურტყუნა გოგომ
-შემოვლა გვაქ ამოტომ პაციენტებს გაეცანით, ვისაც ვეტყვი ის მომახსენებს მდგომარეობას
შემოვლა დაიწყეს და როცა ბიჭების პალატამდე მივიდნენ ანიკას თვალები გაუბრწყინდა. როგორც კი ბიჭების დანახვისას დადებილებული გოგოების სახეები დაინახა ეგრევე ისტერიული სიცილი ატეხა
-ჯავახი სიწყნარე იყოს-შეუბღვირა
-აუუ საავადმყოფოშიც შენ უნდა მაღვიძებდე ამ დილა უთენია?-ამოიბუზღუნა ანიკას სიცილზე გაღვიძებულმა სანდრომ
-გაბრიელ ექიმო ამის გამო დასაჯეთ ქალბატონი ანიკა-ეს უკვე დემეტრე იყო. ბავშვები გაკვირვებულები უყურებდნენ სანახაობას
-ჯავახი მდგომარეობა გაგვაცანი
-ესე იგი ამ ორ იდიოტს...
-ისე როგორც ექქიმმა-გააჩერა
-ავდგე აქედან გაჩვენებ იდიოტს-შუღრინა დემეტრემ
-ალექსანდრე ლორთქიფანიძე ბიჭი რომელსაც ძინავს, როგორც ყოველთვის, შემოიყვანეს ორი დღის წინ, გაუკეთდა ოპერაცია გულ-მკერდზე ახლა მდგომარეობა სტაბილურია. მეორე პაციენტი დემეტრე ახვლედიანი შემოყვანილი იქნა ბატონ ალექსანდრესთან ერთად ოპერაცია ჩაუტარა პატივცემულმა ტვინზე, სადაქ ტვინი თორემ... ჰო მიდი მდგომარეობაც სტაბილურია. ერთად იმიტო არიან, რომ ძმაკაცები არია და ერთად მიილეწნენ. ჰო და კიდე ბოლოს ორივე დაკავებულია-მაინც გაიცინა ბოლოს
-აუ ეს კიდე ლაპარაკობს, ახლა ნამდვილად მიხვდი სხვაგან რატო გადახვედი-უთხრა ახალ გაღვიძებულმა სანდრომ დემეტრეს.ანიკა მივიდ ჯერ თავში წამოარტყა შემდეგ კი ორივე ჩაკოცნა
-შემოვლის მერე შემოგირბენთ-უთხრა
-კი, კი თუ გამოგიშვა გაბრიელმა-უთრა სიცილით სანდრომ
-შეგიძლია დაიტოვო არ გვეწყინება-უთხრა დემეტრემ გაბრიელს და ხელი გაუწოდა ექქიმაც რა თქმა უნდა თავისი ხელი შეაგება
-ეგრე არა? ვაბშე აღარ მოვალ და იოანეს დაგიტოვებ მთელი დღე-ცხვირი აპრიხა და კარისკებ წავიდა,, როვა სანდროს და დემეტრეს ნათქვამი სიტყვები "ჩვენც გვიყვარხარ" გაიგო. გაეღიმა და გზა განაგძო
***
დილით მზის სხივებმა გამავიძეს. თავი დამიანეს კისერში მქონდა და მთელი ტანით ვეკროდი. თავი ავწიე და მისი სახის შესწავლა დავიწყე. თვალი მის ტუჩებზე გამიშტერდა, ისე მიმზიდველადდ მიყურებდნენ.. ჯანდაბა არ ვარ კარგად. როცა შეირხა მივხვდი, რომ იღვიძებდა და ამჯერად მე დავხუჭე თვალები, რათა ფაქტზე არ დავეჭირე. გეფიცებით ვიგრძენი, რომ მიყურებდა ხელით ჩემ სახეზე კონტურების მოხაზვა დაიწყო შენდეგ კი გავარვარებული ტუჩები შუბლზე მომაკრო. ახლა შეიძლება მოვკვდეე... იდილია ტელეფონის ხმამ დაგვირღვია, მშვენიერი მიზეზია. გადავბრუნდი და მის ნაცვლად ბალიშს მივეკარი და "ძილი" განვაგძე. ახლა რომ თვალი გამეხილა იდეალური დილა ჩაიშლებოდა
-ჰო სოფია?-ჰა? ვინარი სოფია? ან ასე თბილად რატო უპასუხა?
-რა? რა დაემართა ჩემ პრინცესას?-ჯანდაბა ვის ელაპარაკება?
-რა თქმა უნდა, პირველივე რეისით გამოვფრინდები-ჰო ჰო გაიქეცი მაგრამ ვინთან მიდიხარ?
-ალექსანდრა...-"მაღვიძებს" ანერვიულებული ხმით
-მმმ...რა?-თვალები გავახილე
-საქმე გამომიჩნდა რამდენიმე დღე ქვეყნიდან გავდივარ
-რა? რამდენიმე დღე რაში გჭირდება... ამმ უფრო სწორას კარგი-უცებ გადავასწორე, თუმცა მაინც ჩაეცინა
-ჭკვიანად იყავი შეგიძლია ეს დღეები ბარბარაასთან დარჩე-შუბლზე მაკოცა და სახლი დატოვა.
რამდენი დღე ორ კვირად იქცა
***
ორი კვირის განმავლობაში დღეში მხოლოდ ერთხელ რეკავდა დამიანე. სანდრა მთელი დღეები ეჭვიანობისგან გაბერილი, უხასიათოდ დადიოდა.
ბარბარესთან იყვნენ შეკრებილევი ყველა დემეტრე და ლილია აკდნენ მხოლოდ..
სანდრა ჩუმად იჯდა და წვენს წრუპავდა, როცა ოთახში გოგონა შემოვარდა "მამიდას" ძახილით და ბაბის მოახტა. ყველა გაკვირვებული ხოლო ანდრეა და გაბრიელი გახარებული უცქერდნენ სანახაობას
-ჩემო პრინცესა აქ რა გინდა? რძალი შენც აქ ხარ?-მზერა ოღახში შემოსულ ქალსა და დამიანეზს გადატანეს. სანდრა უკვე ვეღარ სუნთქავდა
-მულო ხოდზე მყავს? რას დაშტერდი ბიჭო რძალი და ძმიშვილინარ უნდა ნახოთ?-დაიცაცხანა ახალმა მოსულმა ბიჭებს
-სოფია-ბიჭები მოეხვივნენ ხოლო სანრას ნაცნობი სახელის გაგნებაზე სუნთქვა შეეკრა
-რამხელა ხარ ჭინკა შენ-ეხვეოდა ანდრეა პატარა დამიანეს ასლს
-ბიძიკო შენ არჭკვიანდები-უთხრა წკრიალა ხმით
-ბიძიკოს მოგცემ მე შენ-სანდრას უკვე მოთმენა აღარ შეეძლო და კარისკენ წავიდა. ყურებამდე გაღიმებული დამიანე კი უკან გაყვა
-ალექსანდრა ქმარს არ მიესალმები?ნუთუ არ მოგენატრე-კითხა ღიმილით
-რატომ გამომყევი, უკან დაბრუნდი. ჩემი ბრალია ჯანდაბაა... გეფიცები მალე გაგეყრწბი და შეგეძლება ბედბკერი იყო საყვარელ ქალთან...-დამიანე ღიმილს ვერ იკავებდა-უკან დაბრუნდი მე წავალ, ჩემი იქ ყოფნა...-ლაპარაკი გაგრძელებას აპირებდა, როცა დამიანემ ხელი მოხვია და ამდენი ხნის ნანატრ ბაგეებს დაეწაფა. სანდრა გაშტერდა, დაცხა, შეცივდა... ცხოველები და ზოოპარკი? მის ორგაიზმში დიდგორის ბრძოლას შამქორი ცვლიდა შემდეგ კი კრწანისი. გოგომაც მოხვია ხელები და თმაში შეუცურა. უჰაერობის გამო მოცილდნენ ერთმანეთს მხოლოდ შუბლები არ დაუშორებიათ.
-როგორ მენატრებოდი წარმოდგენა არ გაქვს-ბიჭმა ყურთან უჩურჩულა და იქვე დაუტოვა ტუჩების კვალი ცოტა ხანში მოშორდა და კარებისკენ წავიდა
-ახლა გთხოვთ ამოისუნთქოთ და შენი მაზლის შვილი და ცოლი გაიცნო-მოუბრუნდა გაშტერებულ გოგოს
-მაზლი? ძმა გყავს?-გამოფხიზლდა უცებ
-მყავდა-მოკლედ მოუჭრა და ოთახში გაუჩინარდა. სანდრაც უკან გაყვა. დაინახა როგოე ეთამაშებოდა კესანეს გოგონა და მიხვდა, რომ გაცნობა ყველას მოესწრო
-სოფია, მართა გაიცანით ჩემი მეუღლე ალექსანდრა-გააცნო ბიჭმა
-სასიამოვნოა-ნაზად გაუღიმა სოფიამ
-ჩემთვისაც და ბოდიში წეხანდელისთვის-შერცხვა გოგოს
-ეეე რა საყვარელი ბიცო მყავსს-თქვაა მართამ და მოეხვია
-ალექსანდრა და შენ ალექსანდრე ჰო? და-ძმა ხართ და რამე?-იკითხა ისევ
-ტყუპები-თქვეს რიტმში ორივემ
-ეეე ღადაობთ? აიი ვაბშე არ გავხართ, უჯიშო ტყუპები. ისე შენ მეცნობი ნეტა საიდან-უთხრა სანდროს და ჩაფიქრდა. ამ დროს ზარინდარეკეს
-დემეტრე იქნება, გავაღებ-წამოფრინდა უცებ ანიკა მალე კი ლილიასთან და დემეტრესთან ერთად დაბრუნდა
-მართა?-იკითხა და-ძმამ ერთად
-არ არსებობსს!? ლილიაა-იყვირა და გოგოებინერთმანეთს მოეხვივნენ-დემეე-ამჯერად ბიჭს მოეხვია ხოლო ლილიამ სოფიას მოეხვია
-საიდან იცნონთ ერთმანეთს?-იკითხა ბაბიმ
-ლილია ჩემი დაქალია, მერე მოღალატაბდა აკეთ წამოვიდა-ტუჩი გადმოაბრუნა გოგომ-დემეტრე კიდე ხშირად აკითხავდა პატარა პრინცესახ და იქედან ვიცნობ. დაიცა... თქვენ ხართ ის სასტავი ვისთანაც ლილია იზრდებოდა? ახლა მივხვდი საიდან მეცნობოდა სანდრიკო-ეშმაკურად აათამშა წარბები
-გეყო რამდენს ლაპარაკობ გოგო ამოისუნთქე-თქვა გაბრიელმა
-ოჰ გამოყო ტირანმა თავი-ამოიბურდღუნა ანიკამ
-რა ჭირს ამას?-გაიცინა დემეტრემ და ანიკა მიიხუტა?-რა იყო პატარავ, პატივცემულმა გაგაბრაზა?
-იმ იდიოტ ნაკოზე უკეთ ვუპასუხე და მაინც მე უფრო ნაკლები დამიწერა-ამოიბურდღუნა დასჯილი ბავშვივით და თავი დემეტრეს მიაკრო
-ელემენტარული იყობდა უნდა გცოდნოდა. ასე კარგი ექიმი ვერ გახდები-უთხრა ურეაქციოდ
-ვაიმე შვილო, შენი ლექტორია? მოგიკვდი შენ- გაეცინა სოფიას
-შენ რას ამბობდი რა გინდა აქ?-მიუბრუნდა ლილია მართას
-დამიანე ჩემი ბიძიკოა-თქვა გოგომ
-თორნიკე შენი ძმა იყო?-ამოილუღლუღა სევდიანად ლილიამ. აღმონდა, რომ ის იცნობდა დამიანეს ძმას
-უნდა დავლიოთ-სიტუაცია განმუხტა იოანემ-ავღნიშნოთ ამ ოქრო ხალხის დაბრუნება. სულიერო დაო ჩვენთვის სასმელი, ხოლო დემეტრესა და ტყუპისთვის "კომპოტი" მოიტანე-ჩაიხითხითა და ბალიშიც მიიღო თავში სანდროსგან.
***
მთელი საღამოს განმავლობაშუ გრძნობდა სანდრა დამიანეს მზერას. ცდილობდა არ გაეხედა, თუმცა ნაკლებად გამოსდიოდა. სანდრას ის აკვირვებდა, რომ ანიკა ჩუმად იყო თან მოწყენილი. გოგომ კესანეს დაღლილობა გამოიყენა და ბოდიშის მოხდით დასაძინებლად წაიყვანა, სანდრა კი უკან გაყვა
-ანიკუს რა გჭირს?-კითხა გოგოს
-მგონი... მგონია, რომ გაბრიელი შემიყვარდა-ამოიოხრა
-და...?
-რა? არ გიკვირს?-იკითხა გაკვირვებულმა
-ოჰ სიხარულო ჩვენ კი ვხვდებოდით მაგას მთავარი იყო შენც მიხვედრილიყავი-გაუცინა
-აზრი არ აქვს. როგორც ბავშვს ისე მექცევა და ეგრეც გონია-ამოიტირა
-არ გაბედო ტირილი თორე ქმრის ძმაკაცს დავკლავ-გაუცინა სანდრამ და ანიკაც გააცინა. მალრ ოთახში რიგ-რიგობით შემოლაგდნენ ბაბი მართა ლილია და სოფია
-უჩვენოდ რაებს განიხილავთ "ძევაჩკი?"?-იკითხა ბაბიმ
-აი პროსტა რა ბიცოლაჩემის ძამია ჩემი სასიძოაა აზრზე ხართ?-იკითხა კისკისით მართამ და ლილიაც ააწითლა
-და შენ თუ ხარ აზრზე, რომ მაგ შენი დაქალის ძამიკო ბიძობას, რომ გიპირებს-წარბები აათამაშა ანიკამ
-რაო?-ეს უკვე დედა-შვილი იყო ერთად
-ანიკა ისე დაგკლავ, რომ გაბრიელის ალერს ვერ ეღირსო-"ნნაზად" გაუღიმა ბაბიმ
-მოიცა კაცო მეც გამარკვიეთ. არ შეიძლება მე რამე არ ვიცოდე-წამოიძახა მართამ
-აუ სანდრა მიდი მოკლედ- გამოცდილ "მოკლედ მომყოლს" მიუბრუნდა ბაბბი
-"სოუუუუ"... რა ხდება ახლა, ლილიას უყვარს სანდრო, სანდროსაც უყვარს ლილია , ჩვენ ვიცით, რომ ამათ ერმანეთი უყვართ ბავშვობიდან, თვითონაც იციან ეს თუმცა სახელი არ აქვთ, "ნექსთ" ბაბი გიჟდება ჩემ დემეტრიუსზე ხოდა, რომ დაინახა ლილია როგორ ჩამოეკიდა კისერზე, კინაღამ დაგვტოვა ჩვენი პრინცესას გარეშე, მეეეერეეეე ანიკას გაბრიელი უყვარს, გაბრიელი დემეტრეზე ეჭვიანობს და მალე ალბათ თავისივე შრომას წყალში ჩაყრის, ჰიპოკრატეს ფიცს გატეხს და დემეტრეს მოგვიკლავს. "კანეც" "ენი ქუეშენს?"
-ლათინო-ამერიკული სერიალი გეფიცებით, ფილმი უნდა გადაიღონ-თქვა პირდაღებულმა მართამ
-ჰე ახლა თქვენზე მოყევით-უთხრა დედა-შვილს ანიკამ
-ჩვენ ეგეთი საინტერესოები არ ვართ-გაიცინა სოფიამ- 37წლის ვარ. მე და თორნიკემ ერთმანეთი ბაღში გავიცანით-გაეღიმა- მის შემდეგ კარგა ხანს ვაწვალებდით ერთმანეთს და საბოლოოდ მხოლოდ მას შემდეგ გავყევი ცოლად რაც მომიტაცა და სახლში გამომკეტა. ისე იქაც კარგა ხანს ვაწვალე და მერე შევურიგდი-გაიცინა ბოლოს
-მე ვარ მართუშკა 17 წლის და ვგიჟდები ჩემ ბიძიკოებზე-სიტუაცია გაამხიარულა მართამ
-თქვენი ხასიათები იმდენად განსხვავებულია მიკვირს რომ მეგობრობთ-თქვა სოფიამ
-ისევ მე გეტყვით "მოკლედ"-გაიცინა სანდრამ- ახლა რა ხდება-ანიკა, იოანე, ბაბი, ანდრეა და როგორც ვატყობ მართაც განეკუთვნებიან ზე ცანცარა პიროვნებებს. გაბრიელი, დემეტრე და დამიანე ზე სერიოზულობა ხალხია. მე ჩემი ტყუპიკო და ლილიაჩკა კიდე შუალედურ მდგომარეობას ვინარჩუნებთ-დაამთავრა
-აუ ბიცოო იმენა ძაან ძლიერი ხარ მოკლე ახსნებში-გაიცინა მართამ
-შხვართქალებო დემნამ დარეკა ხვალ ის, ნინა და ლაშა ჩემებთან მიდიან დასასენებლად და მობრძანდით დილით დაგვემშვიდობეთო-ოთახში შემოვარდა იო
-ეგენი ვინ არიან?-იკითხა ჯსევ მართამ
-ჩემო ცხოვრება ეგენი არიან თუ არიან. ეგენი ორიგინალი სას"წ"ავია. მისი აღმატებულება დემნა და მისს ნინა ტყუპების მშობლები არიან, ხოლო ლაშიკო დემეტრეს, ლილიას და ანიკას-გოგონამ ლაშას შესახებ იცოდა და ზედმეტი კითხვები არ დაუსვამს.
***
გვიან დაიშალნენ მხოლოდ დედა-შვილი დარჩა ბაბისთან. დამიანე და სანდრა ერთად დაიძრნენ მანქანისკენ
-ჰეი რას აკეთებ?-შეაჩერა სანდრამ ბიჭი
-მანქანაში ვჯდები-უთხრა გაკვორვებულმა
-ნასვამი აპირებ საჭესთან დაჯდომას? არანაირ შემთხვევაში გასაღები მომეცი
-როგორც ინებებთ მადამ-გაუღიმა ნასვამი ღიმილით, აი იმ ღიმილით გოგოს, რომ. აგიჟებდა და თვითონაც ხვდებოდა ამას. მგზავრის ადგილას დაჯდა და იქედან გამოხედა გაშეშებულ გოგონას
-ჰეიი დაეშვი მიწაზე, წავედით-ჩაეცინა ეშმაკურად. უცებ მოეგო გონს და მანქანაში ჩაჯდა. გრძნობდა, მთელი გზა გრძნობდა, რომ ბიჭი აშტერდებოდა და იღიმოდა, ამას დამატებული ისიც, რომ კოცნა ახსენდებოდა და სახე უხურდა
-ჯანდაბა შეწყვიტე-წამოიძახა მოთმინება დაკარგულმა
-რა შევწყვიტო ალექსანდრა...?-კითხა გამომწვევი ხმით
-ასე...ჯანდაბაა ასე ყურება-საჭეზე თითები ნერვიულად აათამაშა
-და როგორ გიყურებ?-კითხა იგივენაირას
-როგორ ვერ გიტან-წამოიძახა და გაჩერებული მანქანიდან ჩახტა. უკნიდან მხოლოდ ჩაცინების ხმა გაიგო და სახლში შევარდა. სააბაზანოში ჩაიკეტა და იქედან კარგა ხანს აღარ გამოსულა. თავში მხოლოდ ბიჭის ტუჩები უტრიალებდა და უნდოდა კიდე ერთხელ შეხებოდა
-რა თქმა უნდა, კიდევ გინდა გაკოცოს-ისევ უდროო დროს გამოჩნდა "მე"
-რატო მაკოცა?
-შემთხვევით მისი ცოლი ხომ არ ხარ?-თვალები აატრიალა "მემ"
-ცოლი მხოლოდ საბუთებით. მე ის არ მიყვარს მას მით უმეტეს
-შენ თვითონ გჯერა, რომ არ გიყვარს? მოიცა შენ მე ვარ მე კიდევ არ მჯერა!
-რა აზრი აქვს მას არ ვუყვარვარ
-შენ ხომ გიყვარს? აღიარე!
"მე" უპასუხოდ დატობა და კაბინა დატოვა. დდიდი შარვაი და ბრეტელები მაიკა ჩაიცვა და სააბაზანო დატოვა. ბიჭი მხოლოდ სპორტული შარვლისამარა იწვა ლოგინზე
-ამას საერთოდ არ ცივა მგონი-ჩაიბურტყუნა და ლოგინში შეძვრა. ზურგით იწვა, როცა მოსიშვლებულ კისერძე ცხელი სუნთქვა იგრძნო. გააკანკალა და ბეწვი აეშალა. ტუჩებს გრძნობდა კისერზე, ბეჭზე, ყველგან გრძნობდა და სუნთქვა აღა შეეძლო. დამიანემ ხელი წელზე მოხვია და მაიკის შიგნით შეუცურა. მუცელზე წრიული მოძრაობით დაუყვა და მკერდამდე მიაღწია
-დამიანე-ამოიხრიალა გოგომ
-ჩუუ...-ბიჭმა თავისკენ შეაბრუნა და დღეს უკვე მეორედ დაეწაფა მის ტუჩებს. სანდრას არც შეეძლო და არც სურდა წინააღმდეგობა გაეწია და ხელები თმაში შეუცურა და თავისკენ მოქაჩა. ამან უფრო გაახელა ბიჭი და როდის აღმოჩდა გოგოს ზემოდაბ ვერც კი მიხვდნენ. ტუჩებს მოშორდა და კოცნით ყელამდე ჩაუყვა, ლავიწზე აკოცა და მკერდოსწენ ჩავიდა. სანდრა თავს ვეღარ იკავებდა და ნასიამოვნებ ბგერებს გამოსცემდა. დამიანემ ამოიღმუვლა და ისევ ტუჩებზე დააცხრა, შემდეგ კი ჩაეხუტა და მხოლოდ უთხრა "დავიძინოთო". მთელი ღამე გაათენა ვერ გაეგო რა ხდებოდა მის თავს, რატო მოქმედებდა ეს ბიჭი ასე? მხოლოდ გამთენიისას ჩაეძინა.
დილით, რომ გაუღვუძა საწოლი ცარიელი დახვდა და გული დაწყდა, თუმცა რა უნდა ექნა. ადგა მოწესრიგგდა და გადაწყვიტა ანიკა ერთი დღით დემონი უფროსისგან ეხსნა და საავადმყოფოში მიეკითხა. ქვემოთ, რომ ჩავიდა დამიანე, დავითი, ხანში შესული ქალი და კაცი დახვდა. იმის გამო, რომ ამ სახლში არ რჩებოდა არც დავითის სტუმრებს იცნობდა. მალევე შეატყო დამიანეს დაძაბულობა
-ჩემი საყვარელი რძალიც მოსულა-დაიწყო ამაზრზენად დავიტმა ინგლისური ლაპარაკი. სანდრამაც თავს ძალა დაატანა და ღიმილით მიესალმა-ჩემი რძალი სანდრა-წარუდგინა სტუმრებს-ეს კი ჩემი პარტნიორი ჯორჯია, მიისი მეუღლე ბეატრისი
-სასიამოვნოა-ხელი ჩამოართვა და დამიანეს გვერდით დაჯდა ამ უკანასკნელმაც ხელი მოხვია წელზე და სანდრას რეაქციაზე გაეღიმა. ცოტა ხანს ზოგადად ლაპარაკობდნენ. სანდრას გასვლა უნდოდა მიხვდა რომ დამიანეც მალე იფეთქებდა და ისევ თვითონ იმარჯვა
-მოგვიტევეთ ჩვენ უნდა დაგტოვოთ, დამიანეს სამსახურში ელოდებიან-გაიღიმა და ბიჭის მადლიერ მზერას თავისი შეგება. როგორც კი გარეთ გავიდნენ ღრმად ამოისუნთქა
-მადლობა-უთხრა ბიჭმა და ლოყაზე აკოცა-აბა სად მიდიხარ დაგტოვებ
-სინამდვილეში... მოდი მე დაგტოვებ სადაც გინდა, მანქანა მათხოვე რა შენ ტირან ძმაკაცს ჩემი გოგო უნდა წავართვა დღეს-კატის თვალებით გახედა, რაზეც ბიჭს გაეცინა
-ამის შანსი ნაკლებად გაქვს, მაგრამ ჯანაბას სამსახურში დამტოვე და მანქანა წაიყვანე იქიდან ანდრო წამომიყვანს-უთხრა და მანქანისკენ დაიძრა სანდრა დაეწია და ლოყაზე ხმაურით აკოცა
-აი იმენა "ქუულ ბოი" ხარ-უთხრა და საჭესთან ჩახტა
-"ბოი"მდე ცოტა მიკლია-მანქანაში ჩაკდა და თვითონაც გაეცინა. მალევე დატოვა ბიჭი და კლინისკენ დაიძრა. შიგნით შესულს წინ ახალგაზრდა ბიჭი გადაუდგა
-რით შემიძლია დაგეხმაროთ ლამაზო ქალბატონო?-სანდრას უაზრო კომპლიმენტზე გაეცინა
-ბატონ გაბრიელსს...თუ ექიმ გაბრიელს ვეძებ
-მე ვერ დაგეხმარებით?-ისევ უღიმოდა როცა გაბრიელი მიუახლოვდათ
-რძალო ხო მშვიდობაა?-გადაკოცნა და გაოცებულ ბიჭს ცხვირწიმ ბეჭდიანი თითი აუფრიალა
-პატივცემულო თქვენ მოწაფეებს ისიც ასწავლეთ, რო. სანამ გოგოს დაკერვას დაუწყებს მის თითებსაც დააკვირდეს-გაეცინა სანდრას და გაბრიელიც გააღიმა
-გიორგი შეგიძლია დაგვტოვო-უთხრა ბიჭს-აბა რძალო რამ შეგაწუხა?
-ჩემო ყველაზე მაგარო მაზლოო ხოიცი რა მაგრად მიყვარხარ? აი ვერც კი ვიოცნებებდი შენნა...-დაიწყო სანდრამ თუმცა გააწყვეტია
-არც კი იოცნებო-წარბები შეკრა ექქიმმა
-გთხოვვ...შენ საყვარელ რძალს აწყენიებ? თან რაღაც იმფორმაციას გაგიმხელ-წარბები აათამაშა გოგომ ეშმაკურად
-კარგი ჯანდაბას ამ ერთხელ
-აააა...როოგორ მიყვარხარრ-იკივლა და გაბრიელს ჩაეფსკვნა ბიჭს კი გაეცინა. ირგვლივ ყველა გაშტერებული უყურებდა მოცინარ უფროს რომელსაც გოგო ყავდა ჩაფრენილი. მანამ სიცილი კიარა ღიმილიც კი არ ენახათ უფროსის სახეზე
-არა არ გაიცინო, თორემ ანიკა ყველას დააპუტავს თმებს ვნც შემოგხედავს! აი იმფორმაცია დემეტრე და ანიკა მხოლოდ მეგობრები არიან უფრო სწორად და-ძმა პლიუს ერთ იმფორმაციას გაჩუქებ და გეტყვი, რომ დემეტრებ ბარბარე უყვარს. ასე რომ შეგიძლია ჰიპოლრატეს ფიცი არ დაარღვიო და ძმაკაცი არ მომიკლა გაუცინა თვალებგაბრწყინებულ ბიჭს სანდრამ
-ანიკა მესამე სართულზეა, მაგრამ სიტყვა არ დაგცდეს მასთან ჩვენ ლაპარაკზე, თორემ ძმაკაცს დავაქვრივებ
-ო'ქეი-კიდევ ერთხელ აკოცა ლოყაზე და მესამეზე აცუნცულდა
ძლივს იპოვა ანიკა, რომელსახ დღის პირველ საათზე უკვე განადგურებული სახე ქონდა და მიხვდა რომ გაბრიელი მართლა ტირანი უფროსი იყო. მივიდა და უკნიდან ჩეფსკნა
-ტყუუპაა აქ რა გინდა?
-გაიხადე ეს თეთრი რაღაცა მივდივართ
-შანსი არაა გაგიჟდი? მომკლავს ის ტირანი
-"მოვაყომარე" უკვე ჩემ მაზლთან-გაიცინა-გიშვებს
-არ არსებობს-პირი დააღო
-არსებობს და გამოდი დროზე
-სად მივდივართ?-იკითხა და თან გასახდელისკენ დაიძრნენ
-რაი მთელი დღე ჩვენი ვიტასაოთ
-აუ ფეხით?-მოიღუშა ფეხით სიარულის მოძულე ანიკა
-ნოოუუპ ქმარუკამ მანქანა მათხოვა-თქვა სანდრამ და გასასვლელისკენ დაიძრნენ
-აუი ვგიჟდები სიძეზეე მეეე. დაიცა მანქანა გვყავსს....წამოდიი-ხელი დაავლო
-გააფრინე?-გაეცინა სანდრას, თუმცა მაინც გაყვა. მალე გაბრიელის კაბინეტის კარზე მიაკაკუნეს
-შემოდით-გამოძახა ბოხი ხმით
-შენ კიდე აქ ხარ?-თვალები აატრიალა მობეზრებით
-აუუ გაბრიეელლ...კესანეს ბაღიდან ჩვენ გამოვიყვანთ რა და გვეყოლება საღამომდე-შრეკის კატის თვალებით გახედა
-თქვენ? შენ? მოუვლით კი?-გახედა დაეჭვებულმა გოგოებს
-ეე მაზლო რას გვკადრებ, ქალბატონი ყოველ შაბათ-კვირას ბავშვთა სახლში დადის და ჩვენც დავყავართ უნდა ნახო როგორ...-გაჩუმდა როცა ანიკამ უჩქმიტა და თვალები უბრიალა. გაბრიელს კი გაეღიმა
-კარგი კარგი 4ზე გამოდის-დათანხმდა ბოლოს
-ჯიგარი ხარ კიარადა ჯიგარი ხართ პატივცემულო-გაეკრიჭა ანიკა და ოთახიდან გავიდა სანდრა ისევ გაათრია
შავ ახალთახალ BMW ს მარკის ავტომობილში მხიარულად ჩახტნენ
-სად წავიდეთ?-იკითხა სანდრამ
-ყავა დავლიოთ უპირველეს ყოვლისა-ბრძანა ქალბატონმა-უი ქალო უნიში როდის იყავი ბოლოს?
-ორშაბათიდან წავალ. ლექტორებს შევუთანხმდი და დავალებებს მეილით ვუგზავნიდი, მაგრამ ახლა უნდა განვაგრძო. მალევე მივიდნემ კაფეში და ქვეყნის ამბები განიხილეს. ბოლოს აქოთქოთებული ანიკა გააჩერა და პირდაპირ აჯახა
-დამიანემ მაკოცა
-დედა რა მომხდარა ბიჭმა აკოცა, როგორ გაბ...-დაიწყო აზარტში შესულმა ანიკამ თუმცა დაასტოპა-დაიცა...ვინ რა ქნა?-თვალები დააწვრილა
-ხო გუშინ გარეთ რომ გავედით ჯერ მკითხა არ მოგენატრა ქნარიო მერე მაკოცა და ბოლოს მითხრა მე მომენატრეო-ჩაუჭიკჭიკა
-როგორი გრძნობა იყო?
-ჯანდაბა...ვგიჟდები მის ტუჩებზე...
***

-ჯანდაბა ვგიჟდები მის ტუჩებზე....თქვა და ტუჩზე იკბინა. ამღერებულ ტელეფონდ დახედა-რეკაბსს...ჰო ლუც...ჰო დამიანე-უცებ შეასწორა თუმცა დამიანემ მაინც ჩაიცინა
-ლუციფერს აინტერესებს მისმა დემონმა ძმაკაცმა თუ გამოუშვა ქალბატონი ანიკა-გაეცინა დამიანეს და ანიკას, რომელსაც ყველაფერი ესმოდა და ტელეფონი გამოგლიჯა დაქალს
-აუუ სიძე იმენა კანფეტი ცოლი გყავს, არა კი არ მითხრა, როგორ დაითახმა ის მართლა დემონი ისს, დაჟე კესანეც კი ჩამაბარა აზრზე ხარ?-მიაყარა ერთმანეთს
-არაააა....რამე დაალევინეთ ჩემ ძმაკაცს?-იცინოდა დამიანე
-რავიცი ამას კითხე და აუუ ჰო კიდე ჯიგარი ხარ მანქანა, რომ ათხოვე ვერ ვიტან ფეხით სიარულს-არ ჩერდებოდა ანიკა, როცა სანდრამ ტელეფონი წაართვა
-რა არის ერთი ჩემი დაქალი და ქმარი რომ ჭორაობთ?-ამოიბუზღუნა გოგომ და სავარაუდოდ იმ დროს ოთახში შესული ანდრეას ხმაც გაიგო-მომიკითხე ანდრე
-კარგი სახლში გნახავ ალექსანდრა...-უთხრა და გაუთიშა
-გეფიცები თუ ვიცოდე ჩემ სახელს ასე როგორ ამბობს-აღიარა
-შექალო ეგ ჩენ სახელს მაინც გეძახის ის დემონი კიდე ვაბშე ანბის მეძახისს რა უდებურებაა-ორვე იცინოდა. 4საათამდე დრო გაიყვანეს როგორღაც და შემდეგ კესანეს მიაკითხეს
-კესანეე-დაუძახა ანიკამ და მისკენ გამოქცეული ბავშვი გულში ჩაიკრა. ამ ბავშვის მიმართ რაღაც ამოუცნობ მიზიდულობა გრძობდამ გრძნობდა, რომ რაც არ უნდა ომხდარიყო ბავშვს ვერ მიატოვებდა
-ანიკუუსს , ჩანდლაა მე მომაკითხეთ?/-თვალები გაუბრწყინდა
-ხოო ყვავილო დღეს სანამ მამა მოვა ჩვენთან იქნები-უთხრა ანიკამ
მთელი დღე მხიარულებაში გაატარესს.მთაწმინდის პარკშიიყვნენ და ბავშვზე ნაკლებად არც თვითონ გაუტარებიათ დრო. ბევრი ფოტო გადაუღეს და გამოაქვეყნეს. საბოლოოდ კი სანდრასთან მისვენნენ და თამაში იქ განაგრძეს. მალე დამიანე და ანრო მოვიდნენ უკან კი გაბრიელი მოყვათ. კესანე მისკენ გაიქცა უცებ
-მამიტო, მამიტო იჩი რამდენი ვითამაჩეთ? ანიკა ეშმაკის ბორბალზე არ დაჯდა ჩანნდლა კიდე იმ ოთახში არ შემოვიდა-ტიკტიკებდა მამის მკლავებში მოკალათებული კესანე, სხვები კი იცინოდნენ. ანდრომ გოგოები გადაკოცნა, დამიანემ ცოლს შუბლზე აკოცა ხოლო ანიკა ჩაეხუტა
0-აბა ფერია მოდი მც ჩამეხუტე-ხელებიგაშალა ანდრომ და ამჯერად მა მოეხვია ქალბატონი მერე კი დამიანეს
-როგორ გაერთეთ?0იკითხა დამიანემ
-აუუ სიძეე აი იმენა ძაან მაგარად ქვეყვის ფოტო გადავიღეთ და ‘’ინსტაგრამზე’’ ავტვირთეთ დაალაიქეთ მერე ყველამ-თითი აუწია ბიჭებს
-აუუ ანიკა გიორგიმ დაგიკომენტარა ფოტოზე-სანდრამ ანთებულ ტელეფონს დახედა და ისე უთხრა გოგოს, რომ გაბრიელისთვის თვალი არ მოუშორებია, რომელსაც წამში ქონდა რეაქცია
-ვინ გიორგი?-იკითხა ანიკამ
-რავი გორგოძე ვიღაც-მხრები აიჩეჩა
-ეგ ის ს*რია დილას, რომ შენ გაბამდა-კბილებში გამოცრა გაბრიელმა
-რა?-ერთად წამოიძახეს დამიანემ და ანიკამ
-ვინ გაბავდა გოგო-კითხა ანიკამ
-რა გინდა მერე მეც რო მაგრად ვუთხარი-გაეცინა სანდრას და გაბრიელიც აიყოლია, ხოლო ანიკა გაშტერებული უყურებდა
-ხაალხოოო, სიიძეეე, დაოოოო, სიძიის ძმაკაცოოო, კესააანეე, მოსამსახურეეებოო და დედაამიწააავ ეს ტირანიი ახლა მართლა იცინის?-იკითხა ანიკამ მის რეაქციაზე ყველას გაეცინა თვით გაბრიელსაც კიი
-პატრა ბავშვი ხართქო, რომ ეტყვი წყინს მერე-მაიინც ჩაურტყა გაბომ
-ჩემი მამიტო მე ჩულლ მიცინის-ჩამორიკრიკა კესანემ
-კაიი ‘პიპოოლ’ წავედი მე და ჩემ დაბადების დღეზე სამ დღეში ყველას გელით რესტორან ‘’ლურჯ ყვავილში’’ 7საათზე
-ოჰ რამდენი წლის ხდებით მადამმ?-კითხა ანდრემ
-21ის ბრაწ
-ეე ოქროს დაბადების დღე გაქვს და რამე-რუმე?-ისევ ანდრე ელაპარაკებოდა
-დიახაც ოქროსავით გოგოს ოქროს დაბადების დღე მაქვს-გაიჯგიმა
-ანიკა გაბრიელი წაგიყვანს ვიცი, რომ ფეხით სიარულს ვერ იტან-უთხრა დამიანემ
-არ არის საჭირო ჩემო ტკბილუნა სიძეე-უთხრა და ლოყაზე ხმაურით აკოცა
-საჭიროა! თან ვიანია უკვე-უთხრა მკაცრად დამიანემ
-ხო კარგი კარგი წავედით პატივცემულო?
-წავედით-უთხრა და უხმაუროდ გავიდნენ სახლიდან,კესანე უკან ჩასვეს და მალევე მიეძინა გადაღლილს
-კესანეე...რატომ დაარქვი კესანე?-სიჩუმე ანიკამ დაარღვია. გაბრიელი დააბნია კითხვამ თმცა მალევე უპასუხა
-მისი თვალების გამო, როცა ვნახე მაშიინვე მივხვდი, რომ ეს სახელი ყველაზე მეტად მოუხდებოდა
-შენნაირი თვალები აქვს....ლამაზი თვალებბი
-და შენ რატომ გიყვარს კესანეები ანი...?-კიტხა და ქვემოდან ამოხედა
-იცი სხვანაირად და სხვა ენებზე ამ ყვავილს რა ქვია?
-არ დამივიწყო...
-ჰო სწორედ ამიტომ-გაუღიმა-მადლობა მოყვანისთვის-ლოყაზე აკოცა და მანქანიდან ჩახტა. გაბრიელმა მანქანა დაძრა უკვე იცოდა რას აჩუქებდა გოგოს
***
დამიანე და სანდრა საწოლზე ჩუმად იწვნენ
-რა მანქანა უნდა ანიკას?-კითხა დამიანემ სანდრა კი წამოჯდა და ზემოდან დახედა
-რაა? სერიოზულად? მანქანა დამიანე?
-ხო ალექსანდრა მანქანა-უთხრა და სახეზე დაუწყო თამაში-მინდა, რომ ცოლის და და მომავალი რძალი გავახარო
-Mercedes-Benz G-class უნდა უკვე დიდი ხანია
-ხოდა დაქალი და სიძე აჩუქებენ-გაუღიმა
-ყველზე კარგი ხარ-წამოცდა ანიკას მაგგრამ მისი აწითლებული თვალები ბიჭრს, რომ არ დაენახა თავი ყელში ჩაუყო. დამიანეს გაეციინა და უკეთ მიიკრო სხეულზე საყვარელი სხეული
***
სანდრა ბრწყინავდა. შავი კლასიკური შარვალი თეთრი გამჭვირვალე მაიკა და ტყავის კურტკა ეცვა, ფეხზე საშუალო სიმაღლეზე თმა კი როგორც ყოველთვის აწეული ქონდა.
-მშვენიერი ხარ ალექსანდრა-უთხრა ქმარმა
-შენც კარგად გამოიყურები-შეათვალიერა ლურჯ პერანგსა და შავ შარვალში გამოწყობილი ბიჭი
-თმას არასდრროს იშლი-აღნიშნა ბიჭმა
-უბრალოს ასე მირჩევნია, არ მოგწონს?
-მე ის მომწონს, რომ შენი გაშლილი თმის ნახვა მხოლოს მე შემიძლია ყოველ დილა-საღამოს-უთხრა ბიჭმა და ტუჩები შუბლზე მიაკრო-წავედით, თორენ შენი ალქაჯი დაქალი დაგვხოცავს
ადგილზე მისულს ანიკა გადაეხვიათ. მთელი რესტორანი მათ დაეკავებინათ მხოლოს ახლო სამეგობრო იყვნენ. იოანეს წუწუნის შედეგქდ ანიკასთვის საჩუქრების გადაცემა დაიწყეს. საოცნებო ტელეფონი IPHONE 10 მიიღო დემეტრესგან და ლილიასგან, კაბა, რომელიც მხოლოდ მისთვის იყო სპეციალური შეკვეთით შეკერილი იოანესგან. სამედიცინო 3 D წიგნი თავისი ხალათით და, ღომელზეც გაბრიელის კლინიკის ლოგოსთან ერთად მისი სახელიც იყო ამოკვეთილი და ‘’ფონეიდოსკოპი’’ რომალსაც მისი ინიციალები ეწერა ბაბიმ სოფიამ და მართამ აჩუქეს. შანების ნომერი 5 სუნამო და დიორის ჩანთა რომელზეც მთელი წუწუნებდა, რომ ყიდვა ვერ მოასწრო სანდრომ აჩუქა. ძალიან გახარებული იყო საჩუქრებით და ყველას ეკვროდა
-ქმარო მხოლოდ ჩვენ დავრჩით
-ხო, რა თქმა უნდა, ცოლის დავ წამომყევი-ანიკა შუაში ჩაიენეს და თვალებზე ხელებაფარებნული გარეთ გამოიყვანეს. ზურგიდან შეძახილი გაიგონა თუ არა ანიკა აწრიალდა
-აუუ რა არისს გამიშვით-ამოიბუზღუნა და სანდრამაც ხელი უშვა, ანიკამ, როცა საოცნებო მანქანა წითელი ბანტით დაინახა კივილი მორთო და ჯერ სანდრას შეახტა მერე დამიანეს
-აუუ ზე მაგარი სიძე ხარ ვგიჟდები შენზე-უთხრა და ემოციებით დატვირთულს ცრემლები წასკდა
-რა გატირებს ცოლის და?-იკითხა დამიანემ-დემეტრე დაამშვიდე, თორემ წავართმევ საჩუქარს-მიუბრუნდა მოცინარ დემეტრეს
-არ გაბედო თორემ მოგკლავ, აი ვჩერდები
გვიანობამდე ერთობოდნენ და ცეკვვდნენ. საბოლოოს ანიკა ისევ გაბრიელის მანქანაში აღმოჩნდა
-მადლობა-უთხრა ანიკამ და მანქანიდან გადავიდა. ბიჭი გადაყვა და გააჩერა
-ანი მეც მაქვს საჩუქარი შენთვის-უთხრა და პატარა ყუთი მიაწოდა
-რა არის?-იკითხა და ყუთი გახსნა, შიგნით ოქროს კულონი და სამაური იყო, რომელსაც ცისფერი კესანეს ორნამენტეწბი ამშვენებდა-გაბრიელ....ეს ძალიან ლამაზიაა მადლობაა-ამოხედა ამღვეული თვალებით
-კიდევ აი ეს-უთხრა და საბარგულიდან უშველებელი კესანეების თაუგული ამოიღო ანიკამ კი სიხარულით ლამის ცეკვა დაიწყო და ბიჭს შემოეხვია
-მადლობაა მადლობაა-ლოყაზე აკოცა
-კიდევ მაქვს ერთი საჩუქარი-ეშმაკურად გაუღიმა
-რაამბავია ამდ...-სიტყვის დასრულება ვერ მოახერხა თბილი ბაგეები იგრძნო თავის ტუჩებზე. დაცხა, დაშტერდა მალე თვითონ აყვა ნანატრ კოცნას. მხოლოდ მაშინ მოშორდნენ ერთმანეთს, როცა უჰაერობა იგრძნეს
-დაბადების დღეს გილოცავ ანი-ყურთან უჩურჩულა იქვე აკოცა და ადგილს მოწყდა. ანიკა კი გაშტერებბული კარგა ხანს დგა ერთ ადგილას.
გოგოს მთელი ღამე არ ეძინა. ტუჩები უხურდა. აკოცა...ჯანდაბა იმ კაცმა აკოცა, ვიზეც გიჟდება, ვინც აგიჟენს და ფსიქიკას ურყევს და მაინც აბოდებს ამ კაცზე. პარადოქსია. მხოლოდ გამთენიისას ჩაეძინა. რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს მაღვიძარას დარეკვვისთანავე წამოხტა და მზადებას შეუდგა. უნდოდა კაცი გაეგიჟებნა. ჯინსის მომდგარი შავი შარვალი ჩაიცვა, ამავე ფერის ბრეტელებიაი მაიკა თა მაღლა აიწია რადგან გაბრიელის ნაჩუქაი ყელაბამი კარგად გამოჩენოდა ყელზე. ტყავის მაღალყელიანი ფეხსაცმელი და ტყავის კურტკაც არ დაავიწყდა. ახალი ტელეფონით ერტი ფოტოც გადაიღო და მანქანაში ჩასკუპტა
-ეს მანქანა სპეციალურად ჩემთვისაა შექმნილი, ყველაზე მაგარი სიძე მყავს ნუ..-თქვა ხმამაღდა და სამსახურისკენ დაიძრა. ყველას ყურადღება მარტივარ მიიქცია ახალთახალმა მანქანამ და ანიკამაც ჩაიცინა. მანქანიდან ჩამოხტა და შეკრებილი კურსელებისკენ დაიძრა
-ვაუუ ჯავახი ეს სიმპო შენია?-კითხა ერთ-ერთმა
-რა თქმა უნდა, ზე მაგარმა დაქალმა და ზე მაგარმა სიძემ მაჩუქეს-გაიჯგიმა
-ვაუუ...-აღმოხდა გიორგის
-უი სხვათაშორის იმ გათხოვილმა დაქალმ შენნ ო აბამდი გიუშ
-ჰო? ვინ გითხრა მაგაზე? დაქალმა თუ პატივცემულმა?ისე დაბადების დღეზე დაპატიჟებით გინდა მოტაფლო ბატონი?ლოგინშიც უგორდები ალბათ ჰო?-ირონიულად გახედა და ანიკას ღიმილმა და სიმშვიდემ ყველა გააცა
-მორჩი? ახლა მე მისმინე გორგოძე საერთოდ არ ვარ ვალდებული რამე გიხსნა თუმცა ჰიპოკრატეს ფიცი უნდა დავდო და სიკვდილისთის ვერავის გავიმეტებ. შენზე მსმენია ჭორიკანააო და სანმა სხვებთან დაიწყებ ამ სისულელეებს გაიხსენე, რომ ზედმეტად ბევრი ძმა მყავს და ამას არცერთი შეგარჩენს. პატივცემულ გაბრიელს მე იმაზე დიდი ხანია ვიცნობ, რამდენიც შენ აქ დადიხარ. ჩემი სიძე მისი ძმაკაცი და შვლის მამაა. მემგონი არც არავის შეუმჩნევია ის რომ ჩვენ ერთმანეთს ვიცნობთ ამ რეაქციებით თუ ვიმსჯელებთ და არც რამე პრივილეგია მქონია. ახლა კი თუ შენი თავი გიყვარს გაფრთხილებ, რომ ეას კბილი დააჭირო თორემ ჩემი და გაბრიელის საძმაკაცო საერთოდ არ დამჭირდება ისე მოგტეხავ კისერს-გაშტერებულ ხალს წყნარად გაუღიმა და შესასვლელი კარისკენ წავიდა-და ჰო-უცებ მობრუნდა- ბ*ოზობა სულ არ მჭირდება რადგან რაც მინდა ისედაც ვაღწევ ჩემი შრომით-შებრუნდა და დზა თავაწეულმა გააგრძელა. გასახდელში შეეფარფატდა და ახალი ფორმა ღიმილით მოირგო
-ვაუ შენ იმაზე მაგარი ყოფილლხა ვიდრე მეგონე-უთხრა ახალშესულმა გოგომ
-ოჰ რას ამბობ ვინსმეს თავისი ადგლი უნდა მიეჩინა იმ ტრაბახასთვის. მგონი შენ არ გიცნობ მე ანიკა ვარ-ხელი გაუწოდა
-ქეთა. მე არავის ვიცნობ აქ არცერთი არ ჩანს ნორმალური შენ კი სულ აგვიანებ და ვერ გაგჰიცანი-გაუცინა-ისე ამას სულ როგორ ახერხებ?
-აუ არ თქვა ერთ დღეს ალბათ მომკლავს-ანიკასაც გაეცინა
- პირველივე დღესვე დააგვიანე და...
-აუ მაგ დღეს როგორ ავდექი ვაბშე არ ვიცი. მე კიარა თვითონ როგორ ადგა ჩემი დაქალის და მისი ძმაკაცის ქორწილი იყო და ჩემზე ბევრად მეტი დალია. უთხრა სცილით და გასახდელი დატოვეს
-უი საბრალო-აბა მომიყევი შენზე
-უი გაჩერდი დაგღლი მე მეგორებზე მაქვს სალაპარაკოდა ეგენი მდენი არიაანნ ერიჰააა... შენზე მითხარი
-ამ მე მშობლები საზღვარგარეთ მყავს უფროსი და მყავს ერთი გამომძიებელი და სულ ეგაა აუ მითხარი შენზეე
-კაი ჯანდაბას-გაეცინა-მყავს მხოლოდ მამამ ჩემხელა ძმა და პატარა დაიკო-გაეღიმა
-ტყუპი?-ჩაეკითხა
-უი არა კაცო მაცადე! დემეტრე და ლილია მამაჩემის კომპანიონის შვილეი იყვნნ დედა ლილიას მშობიარობას გადაყვა მამამის კიდე სიმსივნე ქონდა და მამაჩემს ჩააბარა მათი თავი. ასევე მყავს არაბიოლოგიური ძმები იოანე და სანდრო (ალექსანდრე) ტყუპი და არაბიოლოგიური და ტყუპა ალექსანდრა-გაეცინა-სანდრას ქმარი გაბრიელის ძმაკაცია. ასევე დამიანეს და ბარბარე რომეიც დემეტრეს ყვარობს და პირიქით. ასევე გაბრიელის პატარა ყვავილი კესანე-თვალები გაუბრწყინდა-და მათი კიდევ ერთი ძმაკაცი ანდრეა. ბაბის გამოჩენამდე 5 ვიყავუთ მერე ბაბიდან სანდრამ დამიანე გაიცნო და ასე შევიკრიბეთ-ამოისუნთქა და გაშტერებულ ქეთას სიცილით გახედა
-რა...რაამბავია?
-გაგაცნობ მერეე ისე აბდრე და იო თავისუფლები მყავს, თუმცა არა ანდრეს მგონი ვიღაც უყვარს იო შენი იყოს-წარბები აათამაშა გოგომ
-ასე არიგებ სამეგობროს ბიჭებს ჯავახი?-მოესმა ნაცნობი ბოხი ხმა და გაშტერდა თუმცა მალევე მოეგო გონს და შეუბრუნდა
-ხო რა თქმა უნდა, ეგრე ვაჩუქე სანდიკა ლილიკოს-გაეკრიჭა ქეთა კი მორცხვად იდგა
-ამან აჩუქა თურმე-გულში ეღიმებოდა ბიჭს-5წუთსი ოთახში-თქვა და ადგილიდან დაიძრა რათა ანიკას ტუჩებზე არ დატაკებოდა, რომელსაც კბილებით იწვალებდა

***
სანდრას მაღვიძარას ხმაზე გაეღვიძა. დამიანეს მკერდზე ედო თავი, უცებ გამორთო მაღვიძარა, რათა ქმრისთვის ძილი არ დაეფრთხო. წვერიან ლოყაზე მიაკრა ტუჩები და ჩუმად ადგა. უცებ მოწესრიგდა ჩაიცვა, სათვალე დაიკოსა და ოთახიდან გავიდა. ყავა გააკეთა ერთი მისთვის ერთიც დამიანესთვის და ოთახისკენ დაიძრა. სწორედ მაშინ მიხვდა, რომ ქმარი იმდენად კარგად გაეცნო, იცოდა დილაობით უშაქრო ყავის მეტს არაფერს მიირთმევდა. თავი გააქნია და ოთახში შეაბიჯა, ფინჯნები იქვე დააწყო და საწოლისკენ დაიძრა.
-დამიანე....დამიანე-ამოიოხრა, როცა ბიჭმა ზურგი აქცია
-ოოო.... გაიღვიძე ლუციფერ!-უცებ მოხვია ბიჭმა წელზე ხელი და საწოლზე დააგდო და ჩაეხუტა
-მოიცაა რააა-ამოიზმუვლა
-არ მეგონა ძილში მე და ტყუპს თუ ვინმე გვაჯობებდა-გადაიკისკისა სანდრამ, რამაც ბიჭის სიცილი გამოიწვია-ადე რა ყავა მოგიტანე სამსახურში უნდა წახვიდე მანამდე კი მე უნივერსოტეტში დამტოვო-უცებ ჩამოურაკრაკა დილის გეგმები. მალე კი ყელში იგრძნო ბიჭის ცხელი ტუჩები და გაშეშდა. მგონი არ გაგიკვირდებათ, როცა გეტყვით, რომ სუნთქვაც შეეკრა. ვიბრაციით იგრძნო, რომ ბიჭი იცინოდა
-სულ ასეთი რეაქცია თუ გექნება ბოლოს გამეგუდები-სიცილით უთრა იქავე ლავიწზე სველი კოცნაც დაუტოვა, ლოგინიდან ადგა და გამოვალო სააბაზანოდან მოაძახა. სანდრას გაეცინა. რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს ეს ურთიერთობა ძალიან მოწონდა. გაურკვეველი ურთიერთობა იყო და უსახელო ეს კი უფრო იზიდავდა. მანქანაში ჩასხდნენ. დამიანეა სანდრას ხელი ეჭირა და პერიოდულად კოცნიდა, ის კი სიამოვნებისგან გატრული, კაცის პროფილს თვალს არ აშორებდა. მანქანა გააჩერა და გოგოს მიუბრუნდა
-ლექციის მერე გამოგივლი. აი ეს ბარათი აქამდე ვერ მოვახერხე მოცემა, თანხა საკმარისადაა. პაროლი ფურცელზე წერია.
-დამიანე საჭირო არაა ეს ბა...
-საჭიროა! შენებს ბოდიში მოუხადე მეჩქარება და ვერ მოვახერხებ გადმოსვლას და ნახვას
-კარგი 4ზე თავისუფალი ვიქნები-უთხრა სანდრამაც და გადასვლა დააპირა, როცა ბიჭმა მიატრიალა და მის ტუჩებს დაეწაფა
-დროებით ალექსანდრა-გაბრუებული გოგო მანქანიდან გადავიდა და იმ წუთის მისულ მეგობრებისკენ და ძმისკენ დაიძრა. სანდროს ჩეფსკვნა და როგორც ყოველთბის ხელგადახვეულნი დადგნენ
-სად გაიქცა ძმა ბატონი?-იკითხა ბარბარემ
-რაღაც შეხვედრა ქონდა და აგვიანდებოდა-აუხსნა მოკლედ
-რა ენაღვლება სახლში ქმარი უნივერსიტეტში საყვარელი-გაიგონეს ერთ-ერთი "ფოე-ფოე" გოგოს ხმა, რომელსაც სანდროს ხელში ჩაგდება უნდოდა
-ძვირფასო ციალა, გულო გტკივა, რომ ცოლად შენ არავინ მოგიყვანს და ბოღმისგან სკდები ჰო? ეჰ რა ცუდია შინაბერობა, არაუშავს დღეში ინდენს ა*ლევ ვინმესგან დაორსულდები და შეეტენები-"ამშვიდებდა" სერიოზული სახით იოანე "ციკას" სხვები კი სიცილისან ოთხად მოკეცილიყვნენ. გოგო გალურჯდა და ცოა აკლდა ბოლის გაშვებამდე ადგილს მოწყდა და მოცინარი ხალხი უკან ჩამოიტოვა.
-აიი საღოოლ კიდევ ერთხელ გაღიარებ სულიერო ძმაო-უთხრა სიცილით ბაბიმ
დღე მხიარულობაში გალია. დამიანე შორიდან უყურებდა ტყუპებს, რომლებიც ერთმანეთს ეხუტებოდნენ, იოს და ბაბის, რომლებიც აშკარად ერთხმად უშლიდნენ დემეტრეს ნერვებს მალე მოფარფატე ლილიაც შენიშნა, რომელმაც ბიჭებს ლოყები დაუკოცნა და დემეტრეს და სანდროს შორის ჩადგა.
-მაგარი გოგოა ჰო?-ფიქრებიდან ხმამ გამოიყვანა, გვერძე მიიხედა სა ბიჭი დაინახა რომელიც კაი "ძმაკაცივით" ელაპარაკებოდა
-უკაცრავად?-ჩაეკითხა
-ხო აი ის-ხელოთ სანდრაზე ანიშნა- კაი მაყუთიან ტიპზე გათხოვდა, თუმცა "ბოიფრენდი" მაინც არ დაივიწყა. მთელ კურსს მოსწონს, მაგრამ მაგ სასტავის ბიჭების, განსაკუთრებით კი დემეტრეს შიშით, ვერავინ ბედავს მიკარებას. მაგარი გოგოები ყავთ ოთხივე-დამიანე უსმენდა და უნდოდა გადაეხარხარა თუმცა სიმშვიდე შეინარჩუნა და წყანარად უთხრა
-მე დაგტოვებ, ჩემ ცოლთან მივალ, რომელიც მის ძმას ეხუტება, ასევე ჩემ დასთან, რომელიც დემეტრეს უყვარს და შენ როცა გამოფხიზლდენი მთელ კურს უთხარი, რომ ამ გოგოებე გაფიქრებაც კი არ გაბედონ სხვანაირად. მოვილაპარაკეთ?-გაუღიმა გაშტერებულ ბიჭს და მოცინარი ცოლისკენ დაიძრა
***
დღეები მალე გადიოდა, სანდრას აინტერესებდა რა დაემართა დამიანეს ძმას თუმცა შესაფერისი დრო ვერ შეარჩია ამის საკითხავად. უკვე გვიანი იყო სანდრა დასაძინებლად ემზადებოდა, როცა კარი განადგურებულმა დამიანემ შემოაღო და სანდრას მოეხვია. გოგომ იგრძნო, რომ ბიჭს ჭირდებოდა და მანაც უყოყმანოდ მოხვია ხელი
-ჰეი დამიანე კარგად ხარ?-ცალი ხსლოთ თმაზე ეფერებოდა
-უბრალოდ გთხოვ ცოტა ხანს ასე ვიყოთ-უთხრა გამტყდარი ხმით
-მოდი დავწვეთ-სანდრამ გვერდით მოიწვინა, ბიჭმა თავი მკერდზე დაადო გოგომ კი თმაზე თამაში დაუწყო. სიჩუმე იყო, უცდიდა როდის დაიწყწბდა ლაპარაკს ბიჭი
-თორნიკე ჩემზე 9წლით დიდია...იყო-დაიწყო ბიჭმა-ბაბი რომ მოიყვანეს 19ის იყო ისე უხაროდა, რომ და ყავდა...მასწავლიდა, რომ მას ანგელოზივით უნდა მოვცეოდი. მან მასწავლა ყველაფერი. მეუბნებოდა, რომ გოგოს, როგორც ყვავილს ისე მოვპყრობოდი.მისი და სოფიას ისტორია მგონი იცი-გაეცინა-მართა რომ დაიბადა სიხარულით არ ვიყავი. 11წლის ღლაპი კაცივით ვიქცეოდი, უკვე ორი ანგელოზი მყავდა მისახედი. დედა სიხარული დაფრინავდა. 5წელი ბედნიერად ვცხოვრობდით შემდეგ დედა მოულოდნელად მოკვდა-ჩაეცინა-თორნიკემაც მალე დაიწყე დავითის ბიზნეს და დავითს ჩამოშორება. თვითონ წამოიწყო ბიზნესი და მეც მასწავლა ყველაფერი. საბოლოოდ გავიგე რომ მამაჩემი -ზიზღოთ წარმოთქვა-არც ისეთი კარგი იყო. სიტყვა კარგთან მიახლოებულიც არ იყო. შავ საქმეებში იყო გარეული. დედა მის გამო მოკვდა-სანდრას გაშეშებული ხელი ისევ თავზე დაადებინა-თორნიკემ დავითთან ყველანაირი კონტაქტი გაწყვიტა და 5წლის წინ საერთოდ წავიდა აქედან 3წლის წინ ავარია მოუვიდა-ჩაეცინა-აქამდეც არ მეგონა უბრალო ავარია, თუმცა დღეს დავრწმუნდი. ჯანდაბა იმ არაკაცმა თავისი შვილი მოკლა. ბარბარა მეუბნებოდა, რომ მისი ბრალი იქნებოდა მაგრამ ვერ ვიჯერებდი. არ მეგონა აქამდე თუბდაეშვებოდა. ბარბარასთან ვიყავი მან მანახა ვიდეო, სადაც დავითი დიდი სიამაყით ყვება, როგორ ჩაუყარა დედას წამალი და როგორ დაავალაის ფინიებს თორნიკეს მანქანის გაფუჭება-უკვე ფეხზე იყო დამიანე და აკეთ იქეთ მიმოდიოდა სანდრა კი გაშტერებული იჯდა-ვიდეო ჩემ მეგობარ გამომძიებელს, ლიზას მივეცი. ის იძიებდა ამ საქმეს. რაღაც დეტალები დარჩა და ხვალ აიყვანდ ყველანაირი ბრალდებით, თუ მანამდე მე არ მოვკალი-კბილებში გამოცრა
-დამიანე-დაიჩურჩულა სანდრამ, რომელაც წარმოდგენა არ ქონდა რა ეთქვა-შენ მას არაფერს დაუშავებ, შენ მკვლელი არ ხარ-აღმოხდა. გამწარებიული ბიჭი უკვე ადგილს ვერ პოულობდა. მთელი ძალით მოქნეული მუჭი კედელს მიახეთქა და სისხლი წასკდა. სანდრამ წამოიკივლა და მას მივარდა
-დამიანე შემომხედე, თვალებში მიყურე-ხელებით თავი დაუკავა-დავითი თავისას მიიღებს, დამშვიდდი უბრალოდ...-დამიანე უყურებდა ბოლოს კი ტუჩებზე დააცხრა და მთელი ვნებით აკოცა.
-ხელი უნდა დაგიმუშავო-უთხრა მას შემდეგ რაც ერთმანეთს მოშორდნენ. ბიჭმა თავი დაიქნია და საწოლზე ჩამოჯდა
-დამიანე აქ გამხმარი სისხლიცაა...ჯანდაბა რას გიგავს ხელი-უთხრა და ემოციებით დატვირთულს ტირილი წასკდა. პირველად ტირის ბავშობის მერე. პირველად ამდენი ხნის მერეე და ისიც საყვარელი ადამიანის გამო
-ჰეიი...ჰეიი ტირი? არა არა არ იტირო ჩემ გამო არა გთხოვ-უთხრა და გულზე მიიკრა ცრემლები კი სისხლიანი ხელებით ამოუშრო
-მეშინია დამიანე-ამოიტირა
-ხომ გითხარი, რომ ჩემთანერთად არაფრის უნდა შეგეშინდეს?-გაუღიმა
-სწორედ მაგის მეშინია, უშენობის მეშინია, არ მინდა დაგკარგო, გთხოვ არ გამიმეტო უშენობისთვის-დამიანე რვებული უყურებდა
-შენ თუ გინდა ამას არასდროს ვიზავ, არ მოგიწევს უჩემოდ ყოფნა, გინდა?
-ყვეფერზე მეტად!უშენობა ტკივილი იქნება. ჯანდაბბა როდის შემოძვერი ჩემ გულში ასე?შემიყვარდი ლუციფერ და ამის დამალვას არ ვაპირებ. თუნდაც შენ არ გიყვარდე მინდა იცოდე, რომ მე მიყვარხარ. არვიცი როდის შემიყვარდი მაგრამ ჰო მიყვარხარ და უშენოდ არ შემიძლია!
-მე ვიცი-თქვა ღიმილით ბიჭმა და გაკვირვებულ სანდრას გახედა-ვიცი როდის შემიყვარდი. დაახლოებით 4 წლის წინ. სკოლის მოსწავლე იქნებოდი. კახეთში ვიყავი შეხვედრაზე. შენ ბავშვებთან ერთად იყავი. მომეწონე სიგიჟემდე. ანდრეა დამცინოდა პედოფილი გახდიო. შავი ჯინსი და ტოპი გეცვა, შენო თვალები, შენი ნაცრისფერები კი სათვალის შიგნითაც ისე ბრწყინავდნენ გამაგიჟეს. იმედი არ მქონა, რომ კიდევ გნახავდი და შორიდან გაკვირდებოდი 3დღე. თბილიში დაბრუნებიდან მესამე დღეს ანდრეა მაგიდაზე ფურცელი დამიგსო სადაც შენი სახელი და მომავალი უნივერსიტეტის სახელო ეწერა მხოლოდ და მითხრა, რომ დანარჩენი ჩემით დამერკვია.-უღიმოდა თვალებგაფართოებულ გოგოს
-რა? შენ? სერიოზულად? მაშინ ცუდათ რატო მექცეოდი?-კითხა გაგულისებულმა გოგომ რაზეც ბიჭს ჩაეცინა
-სიმართლე გითხრა არ ვიცი. როცა ბარბარას მოვაკოთხე და მასთან დაგინახე დავიბენი შემდეგ კი მივხვდი, რომ ეს ჩემი შანსი იყო. ახლოს მოსულმა კი ვერაფერო გითხარი და სხვათაშორის ქალბატონო შენ, რომ დემეთრეზე ნერვიულობდი მე სანდრო კინაღამ შემომაკვდა-გაეცინა-ბარბიმ არ მითხრა და ჩემი წვალებით ერთობოდს
-რა? ესეიგი ბაბიმაც იცოდა?-უფრო გაუკვირდა
-რა თქმა უნდა, ჩვენი პირველი ფანი ეგაა მეორე კიდე ის შენი გიჟი დაქალი-ორივეს გაეცინა
-ხო ანიკას შენ უფრო უყვარხარ მგონი ვიდრე მე-ამოიბუზღუნა-და ის რა იყო ერთი ჩემ დაქალს რომ ეჭუკჭუკებოდი და მე მიბღვერდი ქორწილის წინა დღეებში?-არ წყვეტდა წუწუნს
-სამაგიეროდ გაბრიელი უბღვერდა ანიკას და შენ გეჭუკჭუკებოდა-უთხრა ნიშნის მოგებით. სანდრამ მეტი აღარ(ვეღარ) მოითმინა და პირველად თავისი ინიციატივით აკოცა ბიჭს-ოუუ ეს რისთვის?
-იმისთვის, რომ ჩემ ცხოვრებაში გამოჩნდი. ახლა კი ეს ხელი მანახე არ გტკივა მაინც?-კითხა სევდიანად ბიჭმა კი თავი ღიმილით გაუქნია
-ხვალ საღამოს მე განყოფილებაში ვიქნები შენ შეგიძლია ტელევიზორში უყურო-უთხრა დამიანემ მას შემდეგ, რაც დასაწოლად მოემზადნენ.
-ყველას შევკრებ და ერთად დავტკბებით
-სოფიას და მართად დილით დაველაპარაკებით მე და ბაბი
ერთმანეთზე მიხუტებულებს დაეძინათ, თუმცა დილით საწოლი ცარიელი დახვდა სანდრას და მიხვდა, რომ დამიანე ბარბარესთან წავიდოდა. შუადღეს ყველას დაურეკა და საღამოს შეკრიბა მხოლოდ ბაბი , სოფია და მართა არ ჩანდნენ, ვერც ულავშირდებოდაა
-აი დაიწყო
-დღეს, ზუსტად ნახევარი საათის წინ დააკავეს ცნობილი ბიზნესმენი დავით დადიანი, ცოლის მართა ხუციშვილისა და შვილის თორნიკე დადიანის მკვლელობისთვის. ასევე ბრალად ედება ნარკოტიკების ყიდვა-გაყიდვასა და ტრეფიკინგში. აღსანიშნავია ის ფაქტიც, რონსაქმის გახსნაში დიდი წვლილი მიუძღვის მის იმცროს ვაჟს დამიანე დადიანს, რომელმაც თვითონვე ამხილა მამა...
-ცირკი დასრულებულია, დიდი მადლობა ყველას მონაწილეობისთვის-ფეხზე წამოდგა იოანე
-მე მინდა დიდი მადლობა გადავუხადო დადგმის სცენარისტს ბატონ დამიანე დადიანს, რომელიც სამწუხარო თუ საბედნიეროდ არ გვესწრება-გააგრძელა ანდრემ
-და რა თქმა უნდა, დიდი მადლობა თითოეულ მონაწილეს უბადლო შესრულებისთვის-ეს უკვე ანიკა იყო
-მოისვენეთ!-გაბრიელმა და დემეტრემ ხმებში თქვეს და სიცილიც გამოიწვიეს
***
-აბა მამიკო-ცინიკური ღიმილით უყურებდა დავითს დამიანე-მოგწონს შენი ახალი სახლი?
-ინანებ ნაბი*ვარო-კბილებში გამოცრა
-და ვინ მანანებს? შენ? იცი აქ ცოლ-შვილის მკვლელ ა*ვრებს როგორ ექცევიან?
-შენც ვერ გაიხარებ-ჩაიცინა-მე იქ ვიქნები, თუმცა არავინ დამიკარგავს. უი მართლა სად არის მამიკოს პატარა გოგო? შენი დაიკო?-ირონია არ დაიშურა
-რა ჯანდაბა გააკეთე?-შეუღრინა დამიანემ
-იგივე რაც პირველ შვილს გავუკეთე- ეს თქვა და დამიანე ოთახიდან გავარდა.
***
შენც ვერ გაიხარებ-ჩაიცინა-მე იქ ვიქნები, თუმცა არავინ დამიკარგავს. უი მართლა სად არის მამიკოს პატარა გოგო? შენი დაიკო?-ირონია არ დაიშურა
-რა ჯანდაბა გააკეთე?-შეუღრინა დამიანემ
-იგივე რაც პირველ შვილს გავუკეთე- ეს თქვა და დამიანე ოთახიდან გავარდა.

***
მეგობრებს სიმყუდროვეს ტელეფონის ხმა ურღვევს
-ჩემია-წამოიძახა სანდრამ
-გსმენთ
-...
-კი მე ვარ თქვენ ვინ ხართ?
-რა?-იკივლა და ყველ;ას ყურადღებაც მიიქცია
-მოვდივარ-უცებ გათიშა ტელეფონი
-რა ხდება ტყპა?-კითხა სანდრომ
-ბაბი მართა და სოფია-ძლივს ამოთქვა
-რა ჭირთ მათ?-იკითხა მოთმინებით დემეტრემ
-ავარია...გაბრიელის კლინიკაში დროზე-უცებ წავიდნენ საავადმყოფოში სადაც დერეფანშ შაკეცილ დამიანეს გადააწყდნენ
-დამიანე-სანდრა ბიჭთან მივიდა. თავი ასწია და განადგურებული სახე მიანათა,ტიროდა
-ჩემი პრინცესა და სოფია..თორნიკეს დანტოვარი ვერ დავიცავი. ვერ მოვუფრთხილდი.-ტიროდა დამიანე და ასევე ატირებულ სანდრას ეკვროდა. გგოებმაც წამოიკივლეს და მათაც ტირილი დაიწყეს
-გაბრიელ აგვიხსენი რა ხდება?-მივარდა ახალმოსულ გაბრიელს დემეტრე
-მართა..ჩვენი პრინცესა და სოფია აღარ არიან-ამოთქვა და კედელს მიეყრდნო რათა წონასწორობა შეენარჩუნებინა
-ბარბარე?-იკითხა აკანკალებული ხმით დემეტრემ
-ოპერაციაზეა ცნობილი ჯერ არაფერია.
მთელ საავადმყოფოში ისმოდა ტირილი. საბედნიეროდ ბაბის ოპერაცია მალე დავთავდრა და მისი მდგომარეობა სტაბილური იყო. დამიანე ფეხზე წამოვარდა და კარისკენ ჩქარი ნაბიჯებით წავიდა
-დამინა-გაედევნა სანდრა თუმცა ანდრემ გააჩერა
-ჩვენ გავყვებით-გაბრიელს მხარზე ხელი დაკრა და გაყვნენ
***
დამიანემ გადიფებულმა გააღო კარი და გაღიმებული დავითი კედელს ააკრა
-ოჰ როგორც ჩანს დაიკო მოინახულე
-ყველაზე დიდი ხარ-გაბრიელმა და ანდრომ ძლივს გამოგლიჯეს დავითი ხელიდან
-თქვენც აქ ყოფილხართ. როგორ გყავსთ ‘’პატარა დაიკო’’?-იცინოდა ისევ
-გილოცავთ ბატონო დავით შვილთან და ცოლთან ერთად რძლის და შვილიშვილის მკვლელიც ხართ-კბილებში გამოცრა გაბრიელმა
-რა?-უცებ დასერიოზულდა. ეს ის შემთხვევა იყო, როცა ყველას შეეძლო ეთქვა დავითზე, რომ ვიღაც უყვარდა. ეს კი მისი შვილიშვილი იყყო რომელიც თვითონვე მოკლა
-ხო მამიკო ჩემი და ვერა, თუმცა ძმიშვილი მოკალი, თორნიკეს შვილი, მისი დანატოვარი შენი შვილიშვილი, რომელიც ასე გიყვარდა მოკალი.. ხო შენ მოკალი მკლელი ხარ და თვითონ ვიზრუნებ იმაზე, რომ ციხე ჯოჯოხეთად გექცეს-დაიღრიალა დამიანემ და გარეთ გავარდა უკან გაბრიელი გაყვა
-მაგრამ ...ის ხომ ლონდონში იყო?-ამოიბლუყუნა
-არა დავით აქ იყოჯანდაბა ახლა კი აღაც აქ და აღაც სხვაგანაა შენი წყალობით! ეს ჩემი ნათლულისთვის-მთელი ძალით მოუქნია მუჭი და მეგობრებს გაყვა
***
გიგრძვნიათ ტკივილი, რომელიც მთელ სხეულს ედება? რომელიც გშანთქავს და თქვენს დამორჩილებას ლამობს? თითქოს ყელში გეღხილება, ცდილობ გადაყლაპო მაგრამ არ გამოგდის, გახჩობს და თითქოს ძალას გართმევს. თითქოს უხილავი, ცივი და უსიცოცხო ხელები მარწუხებივით შემოგეხვია ყელზე და გაშვებას არ აპირებს. გინდა მოიგლიჯო მაგრამ ძალა არ და ვერ გყოფნის. გრძნობ, რომ უხილავ წყვდიადს ფეხის თითებიდან შემოსვლა დაეწყო და მალე გადაგყლაპავს. გიგრძვნიათ ეს ყველაფერი ისე, როგორც დამიანე გრძნობდა? თავი სძულდა რადგან ვერ დაიცვა საგანძური რაც ერთადერთმა ძმამ ჩააბარა. ტკიოდა...
სანდრას ყავდა ჩაკრული და მის გულზე დამხობილი ტიროდა. მხოლოდ ბაბი ყავდა იმედად, სჯეროდა, რომ გადარჩებოდა, რომ ისიც არ დატოვებდა. იბრძოლებდა მისთბის, მეგობრებისთვის და დემეტრესთვის!
რას გრძნობდა დემეტრე? ალბათ იმავეს, რასაც ებისმიერი მის ადგილას. შინაგანად კვდებოდა, იფერფლებოდა...
მთელ დერეფანში სამარისებული სიჩუმე იყო, თითქოს სულიერიც და უსულოც გრძნობდა დაკარგულ ოცნებებს, იმედებს, სიცოცხლის სიყვარულს...
თითქოს გათეთრებულ კედლებს საერთოდ დაეკარგათ ფერი და დროც კი გაჩერებულიყო. როგორ შეიძლება სიცოცხლე ტოვებდნენ ასეთი ახლაგაზრდა პეპლები. რატომ არ შეუძლიათ და რატომ არ აქვთ უფლება, რომ მათაც იცხოვრონ და არა იარსებონ?!
სიჩუმე დერეფანში შემოვარდნილმა ახალგაზრდა გოგომ დაარღვია
-ლიზ-ადრეას ტკივილშეპარული ხმა გაისმა
-ანდრე-ქალტ ცრემლები წასკდა და ბიჭს ისე მოეხვია, თითქოს მისი ტკივილის წაღება სურდა
-უკაც...ლიზა? ანიკა?-გაუკვირდა ქეთას
-ქეთა რა ხდება?-კითხა გაბრიელმა
-კოტე ექქიმმა გამომიშვა ბარბარე დადიანზე მაქვს იმფორმაცია
-როგორაა?-დამიანე და დემეტრე ერთად წამოდგნენ
-მდგომარეობა სტაბილურად კარგია, ცოტა ხანში გონს მოვა
-მადლობა ქეთა ყველა სიახლე შემატყობინე-უთხრა გაბრიელმა
-დიახ, რა თქმა უნდა,ლიზა ერთი წუთით შეიძლება?-უთხრა დას ქეთამ
-რა ხდება? ანიკა, შენ და ჩემი უფროსი?-კითხა მას შემდეგ, რაც გვერდით გავიდნენ-ან შენ რატომ ტირი?
-ქეთ ჩემი მეგობრენი სოფია ხომ გახსოვს? და მისი ქმარი?
-კი თორნიკეს საქმეს იძიებდი
-ხო თორნიკე დამიანეს და ბაბის უფროსი ძმაა...დღეს გაიხსნა საქმე...მკვლელი მამამისი იყო და სანამ ავიყვანდი მანამ კიდევ ორი სიცოცხლე იმსხვერპლა სოფიას და მისი შვილის. უფრო ატირდა ლიზა
-დაიცა დამიანე დადიანი, გაბრიეის ძმაკაცი ... ანიკა...-უცებ ანიკას მოყოლილი გაახსენდა და პირზე ხელი აიფარა.
***
-ბარბარე გონს მოვიდა შეგიძლიათ ნახოთ-შეატყობინა ისევ ქეთამ და ყველამ დამიანეს გახედა
-მე არ შემიაძლია-აღმოხდა-ვერ ვეტყვი
-დამიანე მას ახლა შენ სჭირდები სხვა არავინ, არც მე. ახლა ძალა მოიკრიბე და მასთან შედი. შენ უნდა უთხრა. ვერ წარმოიდგენ მისი ნახვა როგორ მინდა, მაგრამეს ის ამბავი არაა რაც მე უნდა ვუთხრა ვერც კი წარმოიდგენ ახლა მისი ნახვა როგორ მინდა, თუმცა ეს ამბავი ჩემგან არ უნდა გაიგოს-ბეჭზე ხელი დაკრა და ოთახისკენ უბიიძგა დემეტრემ
-ბაბი-გატეხლი ხმით და მკრთალი ღიმილით მიმართა
-დამიი...მართა და სოფია როგორ არიან?-იკითხა ძლივსს დამიანემ ტირილი ვეღარ შეიკავა და საწოოლთან ჩაიკეცა
-გთხოვვ მაპატიეე ვერ დაგიცავით, ვერ გაგიფრთხილდით უნდა დამეცავით-ლუღლუღებდა ბიჭი
-არაა..არაა..ართქვა გთხოვვ არრ მითხრაა-ბაბიც ატირდა ცოტა ხანში კი ისტერიკა დაეწყო ამიტომ დამამშვიდებელი დაჭირდა. დამიანე კედელთან ჩაიკეცა მას შემდეგ რაც გამოვიდა. სადრა მივიდა და მოეხვია
-ჩემი ბრალია ყველაფერი ვერ დავიცავიი ვეერ შევძელიი-ლუღლუღებდა ისევ
-არა არაა დამიანე ეს დავითის ბრალია მის გამო ვართ ამდღეში-ამაოდ ცდილობდა მის დამშვიდებას
***
დღეები გადიოდა აღარავინ იყო მხიარულად. ბაბი გამოჯანმრთელდა დედა-შვილლი დაკრძალეს. ერთი თვის განმავლობაში სრულიად გამოფიტულები იყვნენ. დამიანე ფიტულიღა იყო დარჩენილი მხოლოდ. კაბინეტში იკეტებოდა და გარეთ არ გამოდიოდა. სანრამ გადაწყვიტა, რომ ასე არ შეიძლებოდა ამიტომსაღამოს ყველა მასთან დაიბარა, ბევრი სასმელიც მოიამარაგა
-რას გავხართ ყველა?-დაუსვა პირველი კითხვა შეკრებილებს-რას დაემსგავსეთ?ტავებს იკლავთ?გინდათ ეს?გინდათ თავები მოიკლათ?-ლაპარაკობდა მკაცრად
-სან არ გინდა-გააწყვეტინა დემეტრემ
-ნუ მაწყვეტინებ! ახლა ყველა კარგად მომისმენთ. მართა გაიხსენეთ ყველამ. როგორი იყო ის? ასეთი? ვერ იტანდა ვერავის და ვერაფერს რაც ხასიათ უფუჭებდა. მართა ერთად აღებულ იოანეზე და ანდრეზე მხიარული იყო. და რა? მას არ ქონდა მოწყენის მიზეზი? მან მამა დაკარგა! მამა რომელიც ყველაფერს ერჩივნა მე დემნას დაკარგვას ვერ წარმოვიდგენ მან კი 15 წლის ასაკში დაკარგა ის და რა ქნა თქვენსავით იგლოვა? როდესმე გინახავთ მისი მოწყენილი სახე/ არა! იცით რატომ? ცდილობდა მამისთვის ყოფილიყო ასე მისი სულისთვის. თქვენ გგონიათ ახლა თუ გაიცინებთ ეგ იქნება დანაშაული? ოო რა მწარედ ცდებით არც კი იცით! მგონია რომ ამ ყველაფრით მათ სულებს ამძიმებთ. იმაზე იფიქრეთ, რომ ახლა ტორნიკესთან არიან და სამივეს სადარდებლად მხოლოდ ის დარჩათ, რომ თქვენ ასეთ დღეში ხართ. მართას მოწონდა სასიძო-სანდროს გახედა-ან სასიძოები-დემეტრესკენ გააპარა მზერა-მას ბიცოლებიც მოვწონდით-ანიკას და ლიზას გახედა-ამიტო ხვალიდან მისი სულის გასახარებლად ვიბრძოლებთ ახლა კი დავლევთ და გავიხსენებთ მათ ისეთებს როგორიც იყვნენ . -თქვა და პირველი ჭიქა თვითონვე დალია -ერთხელ-დაიწყო მცირეხნიანი სიჩუმის შემდეგ დამიანემ-თორნიკე მივლინებაში იყო-გაეღიმა-მაშინ სოფია ორსულად იყო. იმის გამო, რომ თორნიკემ არ უპასუხა ყველას გაგვებუტა, ანდრეამ შოკოლადებით სავსე ყუთი მოუტანა, გაბრიელმა ეზოში თავისივე ხელით დაკრეფილი ყვავილები, არ გაჭრა ბაბისთან ჩაიკეტა მთელი დღე. თორნიკე იმ დღესვე ჩამოვიდა. ბავშვები დაგიტოვე მოსავლელად და აქეთ ბავშვივით გაბუტული დამხვდიო? სანამ სახლში გიჟივით შემოვარდნილო თორნიკე არ ჩაეხუტა მანამდე არ შეგვირიგდა-ყველას ეცინებოდა ბიჭებს კი ეტყობოდათ, რომ წარსულში მოგზაურობდნენ
-მართა რომ გავიცანი ჯერ კიდევ 15ის ვიყავით. ახალი ჩასული ვიყავი და კლასში უცხოდ ვიჯექი. უცებ მოვარდა და ინგლისურად დამიწყო ლაპაარაკი, როცა სახელი ვუთხარი ისე გაუხარდა ამხელა ლონდონში ქართველი ვიპოვნეო ლამის ცეკვა დაიწყო-გაეცინა ლილიას
-ზუსტად ეგრე დამემართა მეც-გაეცინა ბაბის-ახალი მისული ვიყავი აუდიტორიაში სულ უკან ბიჯექი აქეთ-იქეთ ტყუპები რომ მომისხდნენ. ერთი წუთით ჩემი არსებობა დაავიწყდათ და განიხილავდნენ როგორ გაუძლებდა დემეტრე იოანეს და მის გოგო ვარიანტს ერთად. არადა არც ისეთი შეუმჩნეველი ვყოფილვარ შუაში ვიჯექი-ამოიბუზღუნა
-სხვათაშორის მაგ დღეს ტყუპმა გამომიშვა შენთან-თვალები აატრიალა დემეტრემ
-დაიცა..რა გინდათ თქვათ, რომ დემეტრე ვერ მიძლებს?-შეიცხადა იომ მთელი თავისი მსახიობური ნიჭით
-მე მესმის შენი ძმაო, ეგეთი ორი მყავს-მწუხარებით გააქნია თავი ანდრემ. სასმელს წრუპავდნენ და იცინოდნენ. ლიზა კარგად გაიცნეს ვინც არ იცნობდა და ყველამიხვდა, რომ ანდრეს ტრფობის ობიექტი იდ იყო
-მე დაგტოვებთ ცოტა ხანს ჩემი და სახლში უნდა გავიყვანო, ტირანუ უფროსი პრაქტიკებიდან გვიან უშვებს-შეუბღვირა გაბრიელს ლიზამ
-უი ქეთა შენ დაა ხო? აქ მოიყვანე-უთხრა ანიკამ
-ძაან გაშინაურდი შენ ჰო?-კითხა გაბრიელმა ნაგლურად
-რა თქმა უნდა, ჩემი ამ სიძის სახლლი ჩემიცაა, აბა სანდრიკას სახლში ვინ რას ამიკრძალავს-ყველა იცინოდა ანიკას ლაპარაკზე-აუუ ანდრე... კი არადა გაბრიელლლ.. პატივცემულოო...ტირა...უი უი ეს სახელი ახლა არ გამომადგება ისაა გაბრიელლ-ყველა იცინოდა
-რა გინდა ანი?-კითხა და ამოიოხრა-თუმცა არა ვიცი ანდრე წაყევი და კესანეს გამოუარეთ ძიძასთან და ისიც მოიყვანეთ
-არიის-იყვირა ანიკამ და გაბრიელს ჩაეხუტა. ყველამ გაკვირვებულმა გახედა
-არის სერ-გაიჟგიმა ანდრე და ლიზასთან ერთად დატოვა შენობა
***
-აბაა ლიიზ მოგეწონა ჩვენი სამეგობრო?-კითხა ანდრემ გოოფს
-აუუ ძაან ტყუპებმა დამშოკესს იმენა მაგრები არიან. ანიკა ერთადერთია ვინც გაბრიელს უშველის მგონი. ვუაიმე ლილიაა რა საყვარელი ვიღაცააა გავაფრინე. დემერტრეზე ვერაფერს ვიტვყვი ეგეთს ორს ისედა ვიცნობდი და შენ და იო ერთად ალბათ მათ აგიჟებთ-ჩაუსხაპუნა უცებ
-ახლა შეგიძლია შემოგვიერთდე
-რა თქმა უნდა, ანდრე-გადაიწია და ლოყაზე აკოცა
-მოვედით-უთხა
უცებ დაურეკა და ქეთაც მალე გამოვიდა. ნაცნობი მანქანა,რომ ვერ დაინახა დარეკვა დააპირა, თუმცა ლიზა გადაიწია მანქანიდან და იმხელა ხმაზე უყვირა ყველას მზერა დაიმსახურა
-გამარჯობა?-ჩაჯდა მანქანაში ქეთა
-ხელოუი სიხარულო მე ანდრეა ვარ-გაეკრიჭა სარკეში-სორი აქამდე ვერ გაგიცანი
-არაუშავს სად მივდივართ?-იკითხა როცა გზა ვერ იცნო
-ახლა ერთ ქალბატონს გავუვლით და შემდეგ დადიანებში
-თორნიკეს ძმასთან?
-ხო იცნობდი თოკას?
-რა თქმა უნდა
ანდრეამ უცებ გამოიყვანა კესანე და ქეთას მიუსვა გვერდით
-ანდლო ეჩენი ვინ არიან?-კითხა ბიჭს
-ესენი არიან ლიზიკო და ქეთა ყვავილო-გაუცინა
-გამარჯობა მე კეჩანე ვარ, კვავილი-გაუცინა პატარა ქალბატონმა
-ვუაიმე შეგჭამ შენ-უცებ დაუკოცნა ლოყები ქეთამ. სახლში შესულებიბარ იყვნენ ანიკა რომ წამოფრინდა უცებ გადაკოცნა გაკვირვებული გოგო და ანდრეს კესანე ააცალა
-ჩემი ყვავილი მოსულა-ლოყები დაუკოცნა
-გაჩედი ანიკუს მექუჭუნება-იცინოსა გოგონა
-კესანე მამა არ უნდა ნახო? გაგებუტე-უთხრა გაბრიელმა ამაზე კი ქეთამ თვალები კინაღამ გადმოყარა. მისი ტირანი უფროსი ასეთ სიტუაციაში?
-მამიტო-უცებ ჩაუსკუპდა კალთაში
-გაბრიელ რას უშვები ამ ბავშვებს ასე რომ გიყურებენ?-გაიცინა ბაბიმ-დარწმუნებული ვარ ყველა ტირანად გთვლის
-არა ბატონო გაბრიელ ეგრე ა არის-ამოიბლუყუნა გოგომ
-რა წესია ძმაოო დას მიშინებ?-გაიჯგიმა ლიზა
-ქეთა უბრალოდ გაბრიელი საავადმყოფოს გარეთ-გაუღიმა ფერწასულ გოგოს
-მადამ მოდი გაგეცნოთ-წამოხტა იო-გაიცანი უჯიშო ტყუპები სანდრა და სანდრო
-სანდრო მახსობს და ის კიდევ-ხელი დემეტრესკენ გაუშვირა
-ხო ეგ მისტერ მდუმარება დემეტრეა-გაუცინა- ლილია მისტერ მდუმარების დაიკო, ბარბარეც გეცოდინება და მისი ძამიკო დამიანე, მე კი თქვენი მონა მორჩილი იოანე-რევერანსი გააკეთა და ხელზე ეამბორა
-ედ ზეე ოსკაარრ გოუუსსს თუუ....იოანეე ყიფიანიი-დაიწყო ანიკამ ხოლო დაამთავრა კესანემ და მერე ხელი ჩაურტყეს ერთმანეთს
-სულ გამიგიჟა შვილი ამან-ამოიოხრა გაბრიელმა
-არ უსმინო მამაშენს ყვავილო თვითონ ტირანია და გართობის გაგებაში არაა-"დაამშვიდა" ბავშვი ამაზე კი თვალები დაქაჩა
-ახლა მივხვდი ასე რატომ ატერორებთ-გადახესა ქეთამ გაბრიელს
-ამ თ-ების გარეშე რაა იქაც მეყოფა ეგ-გაუღიმა
-ჩენც ექიმი ხარ როგორც მამიტო და ჩემი ანუკუსაა?-იკითხა კესანემ სიტყვა "ჩემზე" კი გაბრიელი გაიბადრა
-დღეს ლაშა, დემნა და ნინა ჩამოდიან ამიტომ მე და "ლექსუნა" სახლში მალე უნდა წავიდეთ-სანდრომ კი სახელზე შეუღრინა
-ლექსუნას მოგცემ მე შენ
-იოანე შენს მშობლებთან იყვნენ ჰო?-იკითხა დამიანემ
-ხო, მაგრამ თომას და მარიამს ხშირად არ ახსოვთ ხოლმე, რომ შვილი ყავთ და არც ან ვერც ახლა ჩამოვიდნენ-იომ ჩაიცინა სხვები კი მიხვდნენ რომ თემა შეეცვალათ
-სხვათაშორის ნინას და დემნას ბევრი კითხვა ექნებათ-თქვა დემეტრემ
-ყველაფერს მოვუყვებით-მოკლედ მოუჭრა დამიანემ.
საღამო კარგად გაატარეს, ერთობოდნენ, ანიკა კესანეს ეთამაშებოდა გაბრიელი კი მათ უყურებდა
-მე დაგტოვებთ-წამოდგა ანიკა
-გაგიყვან-გაბრიელიც ადგა
-იყოს მარტო წავალ
-ანიკა გვიანია გაბრიელი წაგიყვანს მარტო არ წახვალ-უთხრა დამიანემ
-ოხ ჩემო ბულკო სიძევ... როგორ ზრუნავს ჩემზე-უცებ ჩაკოცდა დამიანე
-რა წესია? სიძე უფრო გიყვას თუ დაქალი?-გაიბუსხა სანდრა. ყველას გაეცინა ანიკამ მასაც აკოცა და გარეთ გავიდა
-სადმე გააჩერე-მანქანის დაძვრიდან რამდენიმე ხანში უთხრა ანიკამ გაბრიელს
-რა? რატომ? სად მიდიხარ?-გაუკვირდა გაბრიელს
-უბრალოდ ფეხით გავლა მინდა გაბრიელლ
-რა გჭირს ანი?-კითხა თბილად
-უბრალოდ სახლში არ მინდა გთხოვ...-ტირილამდე ცოტა აკლდა
-მოდი ახლა მე ძიძას დავუტოვებ კესანეს და მეც გამოგყვები. კარგი?
-კარგი-დანებდა ბოლოს
***

***
იცი ეს ის დღეა, როცა "დედა" წავიდა-ქუჩას ჩუმად მიუყვებოდნენ, როცა ანიკამ დაიწყო ლაპარაკი-იცი რამდეჯერ მოფიქრია, რომ საკმარისად კარგი არ ვიყავი და ამიტომ მიმატოვა-გზა ცრემლებმა გაიკვლიეს გოგოს სახეზე-წესით არ უნდა მახსოვდეს, რადგან პატარა ვიყავი, თუმცა ვერაფრით ვივიწყებ მამას...თუ როგორ იყო მაშინ...არც ერთზე იფიქრა არც ჩემზე და არც ლაშაზე საერთოდ არ ვანაღვლებდით-ისტერიკამდე ცოტა აკლდა, ხელებს იქნევდა
-ჰეიი....ჰეიიი ანი წყბარად. შემომხედე, მე მიყურე შენ ყველაზე კარგი ხარ, უბრალოდ ვერ წარმოვიდგენ, რომ შენი მიტოვება შესაძლებელია-ხელევი გაუკავა და მასთან ახლოს დადგა
-გაბრიელ...შენ ხომ არ მიმატოვებ? შენ მაინც ხომ არ წახვალ, გთხოვ არ მიმატოვო, არ შემიძლია ვერ გავუძლებ, არ წახვ...-სიტყვა ვერ დაამთავრა ცხელი ტუჩები იგრძნო მის ბაგეებზე, უკვე მეორედ, მეორედ დაკარგა თავი, ხელები გაითავისუფლა და თმაში აუხლართა. მთელი ორგანიზმი უხურდა. უჰაერობის გამო მოშორდა, შუბლი ქონდათ ერთმანეთზე მიბჯენილ და თვალებში უყურებდა
-არასდროს მიგატოვებ.. ამის დედაც...ჯანდაბა ვერ მიგატოვებ არ შემიძლიაა იმდენად მოგეჯაჭვე ეს შეუძლებელია...მიყვარხარ სიგიჟემდე და სიგიჟის ზღვარს იქეთ-უთხრა და ისევ აკოცა. ვერაფრის გააზრება მოასწრო უბრალოდ ბედნიერი იყო, როცა მოშორდა ხელები შემოხვია და თავი საყვარელი კაცის კისერში ჩარგო, მისი სურნელი შეისუნთქა
-მიყვარხაე ჩემო ტირანო-უთხრა და უცებ ააწევია თავი
-გაიმეორე...-უთხრა გაღიმებულმა ბიჭმა
-მიყვარხარ, გაღმერთებ, ჭკუას ვკარგავ შენზე-ამჯერად თვითონ დაწვდა საყვარელ ბაგეს
***
ყველა ნელ-ნელა იცლებოდა , ბოლოს მხოლოდ სანდრო და ლილია შემორჩა. კარებამდე მიაცილეს
-შეიძლება ტყუპას ველაპარაკო ცოტა ხანს?-იკითხა სანდრომ
-მანქანაში ვიქნები-უცებ აკოცა ლოყაზე სანდრას და ლილია წავიდა
-შიგნით შევალ-დამიანემაც დატოვა
-ტყუპ მშვიდობაა?-კითხა გოგომ
-გიყვარს!-უთხრა პირდაპირ
-მიყვარს!
-მასაც უყვარხარ
-იმაზე დიდი ხანია ვიდრე წარმომედგინა
-ბედნიერი ვარ შენ გამო, არ დაკარგო ის ტყუპა-გაუღიმა ძმამ
-და ამას ვინ მეუბნება?
-ლილიამ იცის, რომ მიყვარს! ჩვენ უბრალოდ სახელი არ გვაქვს-თავი იმართლა
-ხოდა იჩქარე ძამიკო ლილიას ბევრი თაყვანისმცემელი ყავს უკვე-თვალი ჩაუკრა
-აბა ვინმემ რამე გაბედოს-მანაც გაუღიმა და მოეხვია
-ხვალ გნახავ მშობლებს უნდა ველაპარაკოთ
სახლში შებრუნდა, ეგონა დამიაბე ისევ კაბინეტში გაათენებდა, თუმცა შეცდა ოთახში შესულს უკვე ლოგინზე დახვდა. უცებ მოწესრიგდა და გვერდით მიუწვა. ბიჭმა ხელი შემოხვია და მონატრებულ ბაგეებს დაეწაფა, სანდრამაც არ დააყოვნა და ხელები მოხვია
-როგორ მომნატრებია ეს-თქვა ბიჭმა ტუჩებთან ახლოს
-მე შენ მომენატრე, ჩემი ლუციფერი მომენატრა
-ალექსანდრაა, რა მესაკუთრე ხარ-გაუღიმა-შენი ლუციფერი? მომწონს
-ჩემებს რა ვუთხრათ?-კითხა გოგომ
-სიმართლე, რა თქმა უნდა, ისიც, რომ ერთმანეთი მართლა გვიყვარს და ამჯერად მეორედ ნამდვილად ვითხოვ შენ ხელს
-არ მინდა მეორედ ითხოვო, არც მეორე ქორწილი მინდა, ის ქორწილი მომწონს და მიყვარს, რომელიც გვქონდა. ზუსტად ისეთი იყო, როგორზეც ვოცნებობდი. კაბა და ვარცხნილობა ისეთი იყო ვგიჟდები, ჩემ სიმღერაზე ჩემ საკუთარ, საოცნებო კაცთან ერთად ვიცეკვე თან საოცრად. არ მინდა მეორედ იმიტომ, რონ არ გამოვა ისეთი ზღაპრული, როგორიც ეს იყო
-კარგი იყოს ისე, როგორც პატარა ქალბატონს სურს მხოლოდ სახლიდან გადავალთ. ანდრემ შესანიშნავი სახლი აგვიშენა, შესანიშნაც ადგილას-გაუღიმა
-რა? მართლა?როდის ვნახავთ?
-მას შემდეგ რაც დემნას გადავურჩები-გაუღიმა თავი მის კისერში ჩარგო და ფშინვა ამოუშვა
***
მეორე დღესვე წავიდნენ გოგოს მშობლებთან. სანდრა ვერ ისვენებდა და მანქანაში ცქმუტავდა
-ალექსანდრა, მოისვენე-ამოიოხრა დაღლილმა დამიანემ
-ასე ბოლოს მაშინ ვინერვიულე, როცა გათხოვების ამბავი ვუთხარი
-დამშვიდდი ყველაფერი კარგად იქნება-გაუღიმა და ხელზე აკოცა
კარზე დააკაკუნეს და სანდრომ გაუღო
-ტყუპა-გაუღიმა ბიჭმა
-სახლში არიან-იკითხა ნერვიულად
-დაწყნარდი და შემო გელოდებიან თან სტუმრებიც უკვე მიდიანნ-გაუღიმა ეშმაკურად
-სტუმ..-დაიწყო კითხვის დასმა თან შიგნით შედიოდა-თომააა-უცებ იყვირა და კაცს მოეხვია-მარიამმ-ახლა ქალზე გადაინაცვლა
-ნი, ნახე მშობლები აღარ ახსოვს-დემნა ფორმაში იყო. მათაც უცებ მოეხვია და გაუცინა
-თომაა იცის იომ? ან ნახეთ? აქ რატომ არაა?-მიაყარა კითხვები
-არა არ იცის ახლა უნდა ვნახოთ, ალბათ ნაწყენი იქნება-თბილად გაუღიმა კაცმა
-ქალბატონო სიძე გაგვაცანი რა წესია? ეს არაფერში გამოადგება კაცს. გამარჯობა სიხარულო, მე მარუსა ვარ იოანეს დედიკო-აქოთქოთდა ქალი და ყველა გააცინა
-ახლა ხვდები იო ვის გავს?-გაიცინა სიძეს ნინამ
-მე დამიანე დადიანი ვარ, სასიამოვნოა-გაუღიმა ბიჭმაც-მგონი იოანე მათლა ძალიან გაბრაზებული და ნაწყენია-უთხრა პირდაპირ
-ოხხ მოუკვდა მაგას დედა, წავედით შეკაცო უნდა შემოვირიგო შვილი-უცებ გაათრია კაცი გარეთ და გაცინებლი ოჯახი დატოვა
-დამიანე გავიგეთ ბარბარეს ამბავი, ახლა ხომ კარგადაა?-კითხა დემნამ მას შემდეგ რაც მისაღებში ჩამოსხდნენ
-კიკი კარგადაა უკვე
-მამაშენის ამბავიც გავიგეთ-შეაპარა ისევ
-დემნა მოდი იქედან დავიწყოთ, რომ კაცს რომელმაც დედა, ძმა, რძალი და ძმიშვილი მომიკლა მამაჩემი არ დაუძახო-თქვა მკაცრად. ღრმად ჩაისუნთქეს და მოყოლა დაიწყეს. ერთმანეთს ენაცვლებოდა სამივე და საბოლოოს ყველაფერი ისე მოყვეს როგორც სინამდვილეში იყო
-რატომ აქამდე არ გვითხარით?-იკითხა სერიოზულად დემნამ
-ჩემი ბრალია ეს ჩემი გეგმა იყო-თქვა დამიანემ
-ახლა რა იქნება?-იკითხა აქამდე ჩუმად მყოფმა ნინამ
-ნინა, დემნა მართალია ეს ყველაფერი ტყუილით დაიწყო, თუმცა მე და ალექსანდრას ერთმანეთი გვიყვარს და არ ვაპირებთ განვქორწინდეთ-აუხსნა წყნარად ბიჭმა და სანდრას ხელი ჩაკიდა
-მე წინააღმდეგი არ ვარ ტყუპა ბედნიერი თან მაგარი სიძე მყავს-გაიკრიჭა სანდრო
-არც მე, ასეთი სითბოთი მხოლოდ სანდროს უყურებდა ხოლმე ახლა კი მის მზერაში ყოველთვის სითბოს ვხედავ-თქვა ნინამ. ამჯერად დემნაზე გადავიდა მზერა
-მე ერთხელ გითხარი, რომ ცხოვრება შენია და მე არ ჩავერები ახლაც იმ აზრზე ვარ თანაც სიძე მეც მომწონს-გაეცინა ბოლოს
-დემნა საუკეთესო ხარ-მოეხვია სანდრა უცებ იდილია კი კარის შემონგრევის ხმამ დაურღვიათ
-ოჯახოოო, სასწაულების გჯერათ? არა? ხოდა დაიჯერეთ ახლა უნდა გითხრათ-შევარდა ანიკა ომახიანად
-ჩემი გიჟიი-უცებ მოეხვია გაცინებული დემნა შემდეგ კი ნინა
-აბა რა ხდება ქალბატონო?-კითხა სანდრომ
-კარგად დაჯექით სკამებზეარ წაიქცეთ. მზად ხართ?
-ანიკა თქვი-ამოიოხრა დამიანემ
-ვუაიმე ჩემი ბულკიტო სიძე-უცებ მოეხვია დამჯდარ ბიჭს და კალთაში ჩაუხტა-აი იმენა მაგარი მყავხარ. ხალხო აი ამ თქვენი ზე მაგარი სიძის ზე მაგარმა ძმაკაცმა მითხრა მიყვარხარო-იკივლა ანიკამ
-რა ქნა?-იკითხა სანდრამ, სანდრომ და დამიანემ ერთად
-ხო, ხო აზრზე ხარ ბიჭო?-"ეჭორავებოდა" სიძეს
-არ მეგონა თუ დააღირსებდა ოდესმე-აყვა ისიც
-რამ გააგიჟა ეს ანდრეა ეს როგორ შეიყვარა-იკითხა სიცილით ნინა
-უი დედა რა ანდრო კაცო ანდროს ლიზიკო ყავს
-დაიცა გაბრიელმა? იმ წესიერმა, სეროოზულმა და წყნარმა ბიჭმა?შენ და შენი ძმაკაცი მაზოხისტები ხართ ტოო?-იკითხა დემნამ
-დემნა ეგრე ჰო? ხოდა ვსო რა ჩვენ შორის შავმა კატამ გაირბინა-მასხარაობდა ანიკა
-ეგ ლაშამ იცის?-იკითხა ნინამ
-ეე დაიცა სანდროს თუ არ იწუნებს სიძედ, ჩემ ძმაკაცს დაიწუნებს? არ ინერვიულო ცოლის დავ შენთან ერთად ვიბრძოლებ ბოლომდე-თქვა სერიოზულად დამიანემ
-იმენა ჯიგარი სიძე მყავხარ რაა მხოლოდ შენ გამო ვუთმობ ჩემ სათუთ დემეტრეს ბაბის-ამოიკისკისსა
-ნიი ჩვენ დემეტრესაც გაუფრენია-იცინოდა ყველა
-უი ანიკა იცი თომა და მარიამი რომ ჩამოვიდნენ?
-რაა? აუ რა კაიაა-გაუხარდა
-თუმცა მგონია, რომ იოანეს გაუჭირდება პატიება-თქვა ჩაფიქრებულმა დამიანემ
-მართალია თომა დამარიამი ჩემი მეგობრები არიან, თუმცა ამ შემთხვევაში მათ ვერ გავამართლებ-თვა დემნამ
-იო ნაწყენია, თუმცა მალე აპატიებს, მართალია არ დაავიწყდება თუმცა ცდის-თქვა სანდრომ
-არც ჩვენ და არც ლაშა არ ვაკლებდით არააფერს თუმცამშობლების სითბო სულ სხბაა-თქვა ნინამ
***
იოანეს მშვიდად ეძინა, როცაზარის ხმა გაიგო ნახევრად მძინარე აბობღდა და კარის გასაღებად წავიდა
-სანდრო თუ შურის საძი...თქვენ?-თვალები გაუფართოვდა
-მშობლებს არნახავ იო?-გაუღიმა მარიმ
-მშობლებს?-ჩაეცინა-უი ხოო თქვენ ჩემი მშობლები ხართ-თქვაუკვე სახლში შესულმა
-შვილო რა ლაპარაკია?-დაიწყო წყნარად თომამ
-ბოდიში მამიკო უბრალოდ მშობლებთან ლაპარაკის გამოცდილება არ მაქვს
-იოანე...
-როგორ მოხდა, რომ შვილის არსებობა გაგახსენდათ? აა უი დემნამ გაგასენათ ალბათ, რომვარსებობ
-იო ჩვენ სულ გვახსოვხარ-თქვა მარიმ სევდიანად
-დარწმუებული ხარ? რაღაც არამგონია. ბოლოს როდის მნახეთ? მოიცა დავფიქრდე...აჰ ჰო როცა 16ის გავხდი ისიც 2დღით ახლა კი თუ არ იცოთ გეტყვით, რომ 21 ის ვარ
-იოანე ჩვენ იქ ვმუშაობდით და ფულს გიზავმიდით ჰაერზე კი არ მოდიოდა ის ფული-გაბრაზდა თომა
-ჯანდაბაშიც წასულა ფული. რომელი ფული ბარათზე რომ რიცხავდით? ისევ იქაა შეგიძლიათ გამოიყენოთ ის ფული რომლის შოვნაშიც მეტი დრო დახარჯეთ ვიდრე შვილის გვერდით ყოფნაში
-რა? არ გამოგიყენებია?-გაუკვირდათ
-არა! არ მჭირდებოდა. მე მშობლები მჭირდებოდა გვერდით, იცით ვინ იყო ჩემ გამოსაშვებზე? დემნა ლაშა და ნინა, იცით ვისთან მივდიოდი, როცა რჩევა მჭირდებოდა? დემნასთან! იცით რა განმასხვავებდა ლილიასა და დემეტრესგან? მათ ლაშა ყავდათ მე არავინ! ფულს თვითონ ვშოულობდი, დემეტრესთან და ლაშასთან ვმუდაობდი და არ ვქურდობდი. არც მაშინ იყავით ჩემთან როცა, კინაღამ დავკარდე სანდრო და დემეტეე, არც მაშინ როცა ახალი შეძენილი მეგობრები მივაბარე მიწას. ჩემი ცხოვრების არც ერთ საჭირო მომენტში ჩემთან არ იყავით, ახლა სულერთია
თქვა და აცრემლიანებული მარიამი და გულნატკენი თომა დატოვა. ჯერ ოთახი შემდეგ კი სახლიც დატოვა და იქ წავიდა სადაც სულ ელოდნენ-დემეტრესთან
***
დემეტრე ახალი ამდგარი იყო ფეხზე ზარი რომგაიგონა
-ამ დილაუთენია სახლიდან გამოგაგდეს?-კითხა იოანეს
-დაახლოებით დასხვათაშორის დილა კი არა 2საათია ბროო
-რა გჭირს?-მიხვდა ეგრევე
-არაფერი-გაიცინა
-ყიფიანო იტყვი დღეს?-თვალები აატრიალა
-თომა და მარიამი ჩამოვიდნენ-ამოიოხრა და დივანზე გადაწვა
-ვა რა მაგარია მერე შენ რა გჭირს?-მიხვდა მიზეზს თუმცა არ შეიმჩნია
-ვიჩხუბე და გამოვედი
-ხომ გინდოდა, რომ ჩამოსულიყვნენ ახლა რაღა მოხდა
-მინდოდა...ადრე...ახლა აღარ ვიცი
-იო შეიძლება სწორად არ მოიქცნენ, თუმცა ეგონათ რომ ასე უკეთესი იქნებოდა შენთბის. ერთი წუთი დაგიქრდი თან რომ წაეყვანე ჩვენ გეყყოლებოდით? იქედან ნაკლებად შეძლებდი ჩემთვის ნერვების მოშლას და ამის გარეშე გაძლებდი? ის დღეები რაც დაკარგეს მათაც ისე აკლიათ როგორც შენ და მათაც ტკივათ. ისინი შენი მშობლები არიან. წარმოდგენა არ მინდა მე და ლილიას ლაშას გარეშე რა გვეშველებოდა. აპატიე და მათ გვერდით ახლა გაატარე დრო, მართალია იმ დროს ვერ დაიბრუნებ და ვერ აანაზღაურებთ, თუმცა ახალ მოგონებებს შეიძენ-უთხრა დემეტრემ ჩაფიქრებულ ბიჭს
-ისევ რომ იგივე გააკეთონ? ისევ რომ წავიდნენ და დამივიწყონ?
-უთხარი მათ, რომ ეს არ გინდა და უთხარი ისიც რასაც განიცდი! ახლა კი აქედან მოუსვი და საღამოსთვის ძველი იო დააბრუნე ჩემი ნერვები მშვიდად ყოფნას დიდხანს ვერ აიტანს-გაეცინა ორივეს
-მერე დაურეკე ბაბის-უთხრა და ბალიშიც მიიღო თავში-წავედი და მადლობა-გაუღიმა და სახლიდან გავიდა.
ჩაეცინა ტელეფონი აიღო და მთელი სამსახიობო ნიჭი ჩართო
-სულიერო დაო.. დემეტრემ დამირეკა ცუდათაა მე ვერ ვახერხებ მისვლას, შეგიძლია მიხვიდე? ძალიან ვნერვიულობ ფეხი ამიცდა დაწავიქეციო, თავი დაურტყავს ისევ რამე არ ჭირდეს ვნერვიულობ-"აღელვებული" ელაპარაკებოდა
-რა? ახლავე გავალ-უცებ გაუთიშა, იოს ჩაეცინა და სახლის გზას დაადგა
***
სააბაზანოდან ახალი გამოსული იყო დემეტრე, როცა კარებზე ბრახუნი გაიგო, მხოლოდ პირსახპცი ქონდა შემოხვეული წელზე და ისე გააღო კარები ბაბი გიჟივით შემოვარდა
-კარგად ხარ? გტკივა რამე? რატო არ წევხარ?-ქოთქოთებდა და ბიჭს ათვალიერებდს კარგი ექიმივით
-კარგად ვარ-უთხრა თუმცა გოგო არ ჩერდებოდა ბოლოს გააკავა და დახურულ კარს ააკრა თვითონ კი ნახევრად შიშველი მიეკრა გოგოს სხეულს
-დაწყნარდი! ახლა კი მითხარი რა ხდება?-უთხრა დაბნეულ გოგოს
-მე....იომ...ისა ცუდათააო და მეგონა რამე დაგემართა-ტირილი დაიწყო-მეგონა შენც გკარგავდი
-ოხ ყიფიანო მოგკლავ-ამოიოხრა-კარგად ვარ ბარბი შემომხედე-თავი ააწევინა და თვალები შეუმშრალა. ბაბი ბიჭს თვალებში უყურებდა შემდეგ ხელი აწია და თვალის კონტური თითებით მოუხაზა
-შემეშინდა, მეგონა რო რაღაც მოგოვიდა-ამოიჩურჩულა
-რამე რომ მომსვლოდა იო სხვას არ დაურეკავდა და ყველანაირ შემთხვევაში აქ გაჩნდებოდა, არ აქვს მნიშვნელობა სად იქნებოდა თანაც სულ რაღაც 20წუთის წინ გავაგდე აქედან-გაუღიმა
-შენი თვალები....-ისევ თვალებზე "ეფერებოდა"
-ჩემი თვალები რაა ბარბი?-კითხა გამომწვევად და მისი სახისკენ დაიხარა
-ის...
-რა ის...-ნელ-ნელა მის სახეს უახლოვდებოდა
-ჯანდაბას შენი თავი ახვლედიანო-ამოთქვა ბოლოს, ხელები შემოხვია და თავისი ნებით დააცხრა საყვარელი კაცის ნანარტ ბაგეებს
***
სახლში დაბრუნებულს იოანეზ მისაღებში არავი დახვდა. მიხვდა სადაც იქნებოდნენ და კიბეები უჩუმრად აიარა. კარი შეაღო და თომაზე მიხუტებული ნამტირალები დედის დანახვამ გული მოუკლა
-ყოველთვის ასე იყო. დედა გაბრაზებული სულ აქ გამორბოდა და ხატავდა საბოლოოს კი მხოლოდ შენ ახერხებდი მის დამშვიდებას-მამას უყურებდა და ისე ამბობდა
-იო -უცებ შეიმშრალა ცრემლები მარიმ
-მეც შემოვდიოდი აქ, მართალია იშვიათად როცა ზედმეტად მარტო ვგრძნობდი თავს, თუმცა მაინც. ვუყურებდი ყველა ნახატს და სულ ვფიქრობდი რატო არ გამომყვა ეს ნიჭი შენგან
-გთხოვ გვაპატიე ასე არ უნდა მოვქცეულიყავით-ატირდა ქალი
-მარუს ხომ იცი, რომ თომა შენ ცრემლებს ვერ იტანს რატო აბრაზებ?-გაუღიმა და ცრემლები პატარა გოგოსავით მოწმინდა. უცებ მოეხვია ქალი და მონატრებული სურნელი ღრმად შეისუნთქა
***
-აუუ დავურეკოთ რაა მაინტერესებს იო როგორაა-წუწუნებდა ანიკა
-დემეტრეს დაურეკეთ თუ ყველაფერი ისე არ წავიდა იქ წავიდოდა თუ იქ არაა "ზნაჩიტ" ყველაფერი რიგზეა
-ჯიგარი ხარ დემნა-უცებ ამოიღო ტელეფონი და დემეტრესთან დარეკა
-ანიკა ძლივს ერთი ქალბატონი გამომიტყნდა რომ გიჟდება ჩემზე, შენ კი მომენტს გვიფუჭებ
-დიდი რამე მეც ამიხსნეს სიყვარული წუხელ, იოანე მაინ....-უცებ გაჩერდა-დაიცა რაოო?
-რა ქნესო?-ორივემ სინქრონში თქვეს
-მოგკლავს ბაბი
-მოგკლავს გაბრიელი
ისევ სინქრონში თქვეს
-კაი შენ თქვი-დაუთმო დემეტრემ
-მე და გაბრიელი ერთად ვართ ახლა შენ
-მე და ბაბიც
-აუუ რაა მაგარიააა. სიძეეე-იყვირა უცებ
-რა ხდება მშვიდობაა?-იკითხა იმ წუთას შემოსულმა დამიანემ
-და გიფრინდება ბუდიდან ძმავო-ისევ კიოდა რის გამოც დემეტრემ ტელწფონი ყურს მოაშორა
-გილოცავ გეღირსა?-ამჯერად დამიანემ აართვა ტელფონი და ჩაუცინა
-ეგრე ხო ძამია? ასე მარტვად მთმობ? არა ვინმე მასხარა და ინგიცა რო იყოს მაშინაც მოგეწონებოდა? ნახა თავისნაირი სვანი და არ აქვს პრეტ...
-ბარბარა დაცხრი ახლა და მიაწოდე ტელეფონი სიძეს(გამოკვეთილად თქვა) საქმე აქვა ანიკას
-ბიჭო იოზე იცი რამე?-უკვე სერიოზულად კითხა
-ჩემთან იყო დილიტ და საში გავუშვი, ხომ იცი უკვე შეურიდებოდა-დაამშვიდა
-ხოდა ჩემო შვილიკო მოკიდე მა გოგოს ხელი და საღამოა ჩემთან არ ვიქეიფოთ ერი კარგად?-ამჯერად დემნამ აართვა ტელეფონი
-იასნა დემჩო მოვალთ-ტელწფონი გათიშა
-ჰე ახლა ანიკა დროზე დაურეკე გაბრიელს, სიძე ბატონო ადრეას და მის ლიზიკოს ჰო? დაურეკე მაგათაც, მე ლაშას დავურეკავ, სანდრიკო წაცუნცულდი შენი პპრინცესა მოაფრიალე აგერ ჩემი ტურფა კიდე იოანეს დაურეკავს-ხელი გადახვია სანდრას-ნი მიდი შენ დატრიალდი ახლა-გასცა საბოლოო ბრძანება
***
სანდრა წინა ღამით მოფიქრებული გეგმის განხორციელებას შეუდგა და სახლი ჩუმად დატოვა. ქმრის მანქანაში ჩახტა და პარალელურად ანდრეს დაურეკა
-რძალო მოვალ დღეა რაიყო ასე მოგენატრე?
-მორჩი ცანცარს და 15წუთში გაბრიელის კაბინეტში გელი საქმე მაქ-უთხრა სიცილით
-მშვიდობაა?
-კიი მალე ახლა-გათიშა და საავადმყოფოში შევიდა. რა თქმა უნდა იცოდა გაბრიელი კაბინეტი, თუმცა იქვე "ნაკო" შენიშნა და გართობა გადაწყბიტა
-გოგონა გაბოს კაბინეტამდე მიმაცილე-უთხრა ღიმილით
-გაბრიელ ექიმს არ სცალია ამიტო შეგიძლიათ მიბრძანდეთ-უთხრა სწერვა ღიმილით
-დარწმუნებული ვარ ჩემთვის მოიცლის-ისევ იღიმოდა
-არამგ...-სიტყვა ახალმოსულმა გაბრიელმა გააწყვეტინა
-რძალო? მშვიდობაა?-სანდრას გადაეხხვია, რამაც "ნაკო" გააღიზიანა
-მაზლუკა რაშვები? ისე ეს ქალბატონი თუ ყველას ისე აგდებს ვინც ლამაზია, როგორც მე მაგდებდა ცოტა ხნის წინ ალბატ კლიენტეს დაკარგავ
-ნანა რა ხდება?-იკითხა მკაცრად
-მე...უბრალოდ...მეგონა...ის ავადმყოფს არ გავდა და მეგონა რომ მისი ნახვა არ მოგინდებოდათ
-შენ შენი საქმე აკეთე და ხვირს სხვაგან ნუ ყოფ! თუ ვინმეს ჩემი ნახვა სურს, ყველა მნახავს-ისევ მკაცრი იყო
-ვგიჟდები შენ სიმკაცრეზე-ანდრე მოვიდა როგორც ყოველთვის სიცილით- რძალო ხო მშვიდობაა?-გადაეხვია ისიც-გოგონა მისი ქეთუსა მომიძებნე და გაბრიელის კაბინეტში გამოუშვი-ისევ გაბერილ გოგოს გახედეს
-მე? ქეთი? რატო ვითომ?-იკითხა ბოღმიანად
-გააკეთე რახ გითხრეს და კიდევ გაფრთხილებ ნუ ერევი-გაბრიელმა შურით გაბერილი გკგო გაუშვადა სანდრას მიუბრუნდა
-ჩემთან შევიდეთ და მითხარი რა ხდება
-აუ ყველაზემაგარო მაზლებო და აწ უკბე მომავალო სიძევ ხოიცით როგორ მიყვარხართ?-დაიწყო მაშინვე როგორც კი კაბინეტში შევიდნენ
-მომავალო სიძეო? დააღირსე ბოლო ბოლო იმ გოგოს? ხო კაი რძალო მოეშვი იოს მიბაძვას და მოკლედ გვითხარი-თქვა ანდრემ
-ნუ მოკლედ....
-საღოოოლ რძალო შენი ფანი ვარრ-თქვა იდეით აღფრთოვანებულმა ანდრემ
-რა პრობლემაა დღესვე შეგვიძლია დავიწყოთ მზადება-გაბრიელმაც გაუღიმა
გარეთ გამოსულებს ქეთა შეეჩათ და ანდროც და სანდრაც ჩაეფსკვნენ
-ვუღაცა გულზე სკდება-ჩაუჩურჩულა სანდრამ ქეთას და ნაკოსკენ ანიშნა
-ქეთუსა ჩემო მზის სხივო რომელზე ამთავრებ ლორთქიფაბიძეებში მივდივართ. დემჩო ჩამოვიდა და გვიბარებს სასტავს-ჩამოურაკრაკა ანდრემ და გაბრუელის ჩათვლით ყველა გააცინა
-ანიკა უკვე იქაა-გაუცინა სანდრამ
-2საათში ვამთავრებ
-ხოდა "კაკ-რაზ" გაბრიელიკო წამოგიყვანს მედა ლიზიკო კოდე ერთად მოვალთ-გაიკრიჭა კმაყოფილი ანდრე
-შენ ოღონდ საშველი დააყენე და ქეთას კიარა შენ, იოანეს, ბარბარეს და ანიკას ერთად აგიტანთ ერთ მანქანაში
-აუ საღოოლ მაზლოო-კისკისებდა სანდრაც და მთელი დერეფნის ყურადღებას იბყრობდნენ "ტირანი" უფროსის სიცილით
-გადით ახლა რეპუტაციას მალახინებთ ამ ხალხს ჩემი სიცილი კი არა ღიმილიც არ აქვთ ნანახი, რას მიდგახართ აქ-დაუცაცხანა და სიცილით გამოყარა ყველა
***
ალექსანდრე და ლილია სულ სხვა განზომილებაა. ჰარმონიულობის პიკია. ჯერ კიდევ 5წლის სანდრომ ტყუპს გადაუჩურჩულა ამ პრინცესას ცოლად მოვოყვანო და 6წლის დაბადების დღეზე დემეტრესაც უთხრა შენი დაიკო ჩემი ცოლი იქნებაო და ამის შემდეგ ყველამ იცის, რომ ლილია სანდროს პრინცესაა. არ ქონდათ სტატუსი, თუმცა ყველა ხედავდა მათ, როგორც წყვილს. ლილიას წასვმა ყველაზე რთული იყო ბიჭის ცხოვრებაში. მთელი ღამე სეირნობდნენ ხელჩაკიდებულები. გოგონა ყველაფე პატარა და სათუთი იყო ამ სამეგობროში და ამიტომ არა მხოლოდ ბიჭები, გოგოებიც თვალის ჩინივით უფთხილდებოდნენ მას. რამდეჯერ გადაურევია მძინარე ლილია სანდროს, როცა მონატრებისგან გაგიჟებულს ბილეი აუღია და თავზე დადგომია. ამ დროს არავინ ახსოვდა ლილიას, მთელ დროს მონატრებულს უთმობდა და წამით არ შორდებოდა. ახლა კი გვერდით ყავდა და ეგონა სიხარულისგან მალე ფრთები ამოუვიდოდა და გაფრინდებოდა. ვერ იტევდა ლილია სანდროს სიყვარულს, უნდოდა სულ ჩახუტებოდა და ასე ყოფილიყო სამუდამოდ. ყველაფერს ერჩივდა ბიჭის დაძახებული, ერთი შეხედვით ბანალური, თუმცა ლილიასთბი შესაფერისი "პრინცესას" დაძახება. ჰო ლილია ალექსანდრეს პრინცესა იყო, არის და იქნება
სანდრო მოთმინებით ელოდა გოგონას უნივერსიტეტთან, როცა დაინახა როგორ მოდიოდა და იცინოდა ვიღაც ბიჭთან ერთად. ძარღვები დაებერა და ძლივს შენარჩუნებული სიმშვიდით მიუახლოვდა
-გელოდებოდი პრინცესა-საფეთქელთან აკოდა და ბიჭს მკვლელი მზერა ესროლა
-საან-თვალები გაუბრყინდა ქალბატონს და ბიჭს ჩაეხუტა
-წავიდეთ?-კითხა ღიმილით
-ლილი მე არ მომყვებოდი?-კითხა გვედი მდგომმა
-ლილი კი არა მას ლილია ქვია და ის მე წამომყვება-თქვა ისევ ძლივს შენარჩუნებული სიმშვიდით, რადგან იცოდა, რომ ლილიას ასეთი სიტუაციები აშინებდა
-თვითონ გადაწყვიტოს-გამომწვევად გაუღიმა
-ჯაბა კარგად იყავი, სან წავიდე რაა-უცებ თქვა შეშინებულმა გოგომ
-შენი "შეყვარებული" სადაალორთქიფანიძე?-არ ეშვებოდა ბიჭი
-გვერდით მიდგას "ჯაბუკა"-არ დააკლო ირონია
-ის უკვე მოისროლე?
-ღმერთო მომსწრე ხარ არაფერს ვგეგმავდი-ზემო აიხედა ჩაილაპარაკი შემდეგ კი უცებ დაარტყა მუჭი სახეში ბიჭს- მისმინე შე ს*ირო, ჯერ გაიგე ვის ელაპარაკები და ვიზე ელაპარაკები, ახალი ხარ გეტყობა და ჩემი გვარის გარდა არაფწრი გითხრეს ჩემზე ამიტომ გპატიობ, შემდეგში გაარკვიე და თუ რამე გექნება სათქმელი აქ ვარ-ბოლოს ღიმილი აიკრა სახეზე და აკანკალებული გოგო მანქანაში ჩასვაა
-ჰეი პრინცესა კარგად ხარ?-კითხა მას შემდეგ რაც თავის ადგილას დაჯდა. ლილია წვრილი ხელები მოხვია და მის კალთაში გადაჯდა. თავი კისეში ჩაურგო და გაიტრუნა. ბიჭი თმაზე უსვავდა ხელს და შიგადაშიგ თავზე კოცნიდა.
-ახლა კარგად ვარ-უთხრა და გაუღიმა მას შემდეგ რაც მოშორდა. ბიჭმას გაუღიმა მისი ხელი თავისაში მოიქცია და მანქანა დაძრა.
***

***
სახლი ნელ-ნელა ივსებოდა, მხოლოს იოანეს ელოდნენ ოჯახითურთ. ისიც მალე გამოჩნდა და კარი "შემოგლიჯა"
-ოჯახო მოვედიი, დემჩოოო, ნინაჩკაა, ლაშუკაა გამოდით მოვედი უძღები შვილი-ყვიროდა და თან დიდი სიყვარულით და მონატრებით ეხვეოდა სამივეს. მარიამი და თომა კართად იდგნენ და გული წყდებოდათ იმაზე, რომ მათ არ შეხვდათ შვილი ასე, ყველაფერი კი სახეზე ეწერათ
-თომა, მარიამ-დემეტრე მიესალმა მათ პირველი-დრო მიეცით ასე უცებ ვერ შეძლებს ყველაფრის დავიწყებას, ეს წლები ისინი იყვნენ მისთვის მშობლები და ეს უნდა გესმოდეთ. მალე ყველაფერი წესრიგში ჩადგება-გაუღიმა მათ
-მარიაამ-იკივლა ანიკამ და პირდაპირი მნიშვნელობით შეახტა მათ.
-გამაცანით ეს "ჰოოთ" საზოგადოება ახლაა რა არის ეს-ამოიქოთქოთა მარიმ
-რატომ მგონია, რომ იოანე დედამისის ასლია?-იკითხა ანდრეამ ჩაფიქრებულმა
-იმიტომ, რომ ასეა. მარუს, თომა გაიცანით ჩემი მაზლიკოები დამიანეს ძმაკაცები ანდრე და გაბო-უთხრა სანდრამ
-სასიამოვნოა-მიესალმნენ ბიჭები და მაგიდას მიუსხდნენ. მარიამმა დიდი დაკვირვების მერე, რომ ვერაფერი გაიგო იკითხა
-მოდი გავერკვევი ახლა მე "ფიფოლ" , დამიანე და სანდრა და ლილია და სანდრიკა გასაგებია. მდაჰ...აბაა ანიკა-გახედა გოგოს, რომელიც კესანეს ეთამაშებოდა (როგორც ყოველთვის) გაბრიელი კი მათ უყურებდა
-აბა მარუს შენი აზრით ყველაზე ნაკლები შანსი ვისთან მექნებოდა?-კითხა ეშმაკურად
-ყველაზე სერიოზული და "ჯმუხი" რომელია?-იკითხა ქალმა
-გაბრიელი-ხმებში თქვა ყველამ ბიჭმა კი თვალები აატრიალა
-ხოდა მაგასთან...
-ხოდა ზუსტად მაგას შევუყვარდი-გაიკრიჭა
-მარტო მე?-წარბები შეკრა გაბომ
-კაი ხო ჯანდაბას მეც!
-"ნოო ვეიიი" ლაშა შენ იცი ეს ამბავი ძამია?-მარიამი ფორმაში იყო
-მარუს ეგ ამბავი მთელმა საახლობლომ უფრო ადრე გავუგეთ ვიდრე თვითონ-იცინოდა ლაშაც
-ეე მააა ასე ადვილად ვატანთ?-თქვა დემეტრემ ვითომ სერიოზულად
-შენ ჩუუ მგონი სამართლიანი გაცვლაა შენიანები შენ გიმეტებენ ბარბარასთვის და ჩვენ გაბრიელს ვიმეტებთ ანიკასთვის-თქვა დამიანენ სიცილით
-დიდუუუ თომაიაა აქ რა ამბები ყოფილა და ჩვენ სად ვართ-"შემოიკივლა" მარიამმა
-ყველა დაწყვილდა ტო? ეე ლაშა არ გინდა კაი ვინმეს გიშოვნი. ბავშვებო არ გინდათ ახალი, მაგარი დედიკო?- რა თქმა უნდა დემნაც ფორმაში იყო
-ჯერ ერთი ყველა არ დაწყვილებულა მეორე კიდე რათ მინდა შენი ნაშოვნი ქალი?-შეუბღვირა
-ხო ლაშუკა ერთი ეს ჩემი შვილი დაყიალობს მარტო მეორე შენ, პრინციპში შენ კი აჯობებ ამას ცოლის მოყვანაში-კისკისებდა მარიამი
-მაგარი გითხრა შენ ძმობას ვფიცავარ საღოლლ მარი-ხარხარებდა ანდრე
-შენ ჩუ-შეუბღვირა ბიჭებმა სანდრამ და ბარბარამ ერთად
-ტუტუუ მიღალატე ყიფიანო? ამათ მხარეს გადახვედი? რა დღე დამიდგაა..ანიკაა ქალო მოშორდი კესუნას ცოტა ხანს ვიღუპებით-ანდრე ისევ ქოთქოთებდა
-ენდ ზე ოსქარ თუ გო, აუ ანიკუს როგორ იკო შენ რო მასჭავლე?-კითხა კესანემ ანიკას და ყველა გააცინა
-სუ გამიგიჟა შვილი-იღიმოდა გაბრიელი-მა მოდი მამიკოსთან არ მოგენატრე?
-მამიტო იჩიი მე ანიკუსა მიკვარს-გამოაცხადა ამაყად
-კესუნა მამაშენსაც კი უყვარს ანიკა რას ახარბებ?-თქვა იოანემ რის გამოც გაბრიელის მუჭი მიიღო მხარში
მთელი საღამო მხიარულებაში გაატარეს. ერთმანეთის ნერვებზეც ითამაშეს საბოლოოდ კი ყველა დაიშალა
***
The first kiss (ლილია და სანდრო)
სანდრო და ლილია სახლიდან გამოვიდნენ
-სან ფეხით წავიდეთ-გაეკრიჭა 2წლის ბავშვივით, რამაც ბიჭს ღიმილი მოგვარა
-როგორც პრინცესა ლილია იტყვის-ცხვირზე თითი დაკრა და ხელი გადახვია. ლილიას ლოყები აუწითლდა და თავი ბიჭის კისერში ჩარგო
-ლილია ლილიაა იცი როგორ მიყვარს შენი წითელი ლოყები?-უთხრა და ჩამოხედა
-ოო ნუ დამცინი უფფ და რა არი ჩემ წითელ ლოყებში ლამაზი-გაიბუსხა გოგო და ქვედა ტუჩი გაბზიკა
-პრინცესა კი არა პატარა ბემბი ხარ-გაეცინა ბიჭს და უფრო მჭირდოდ მიიკრო ტანზე
-აუუ ალექსს-ამოიბუზღუნაა
-გისმენ ლილიკოო
-მთაწმინდაზე ავიდეთ რაა-შრეკის კატის თვალები მიაბყრო
-იცი რომელი საათია?
-კარგი ჰო...-გაიბუსხა
-კარგი კარგი წავიდეთ-გაუღიმა ტაქსი გააჩერა და მისამართი უკარნახა. მალე ავიდნენ და გზა ფეხით გააგრძელეს. გოგო ბიჭის მკერდ იყო მიკრული და კისკისებდა. ცოტა ხანში მათი სიმყუდროვე ტელეფონის ხმამ დაარღვია. ლილიამ ტელეფონი ამოიღო და უპასუხა უცნობ ნომერს
-გისმენთ?
-ლილი ხომ არ გაგაღვიძე?-სანდროს კარგად ესმოდა ლაპარაკი და უკვე ბრაზდებოდა
-ჯაბა? რა ხდება?
-მინდოდა დღევანდელისთვის ბოდიში მომეხადა. ახლა იმიტომ დავრეკე, რომ ვიფიქრე აქამდე მასთან ერთად იქნებოდი
-შეცდი "ჯაბუკა" ლილია ახლაც ჩემთან ერთადაა-ტელეფონი ააცალა ხელიდან გოგოს- მგონი კარგად ვერ გაიგე დღეს რაც გითხარი
-მშვენივრად გავიგე თუმცა აე ვაპირებ ასე ადვილად დავნებდე-გაისმა ირონული ხმა
-ხოდა შენ თავს დააბრალე მე ერთხელ გაგაფრთხილე, მეტჯერ იგივეს არ ვაპირებ! დედას გიტირებ ამას მხოლოდ ჩვენ განვიხილავთ მარტო! და კიდევ მასს ლილიაა ჰქვია ლი-ლი-ა და არა ლილი-გაბრაზებულმა გათიშა ტელეფონი. ვერ იტანდა, როცა ვინმე ლილის ან სხვა რამე სახელს ეძახდა გოგოს. იმდენად მშვენიერი იყო ეს სახელი მისთვის უბრალოდ წარმოდგენა არ შეეძლო ვინმეს "დამახინჯებულად" ეთქვა. ღრმად ჩაისუნთქა და აწურული გოგოსკენ მიბრუნდა
-ამ დროს რატო გირეკავს? ვინ არის როდის გაიცანი ან საერთოდ როდის დაახლოვდით ასე?-უკვე თავს ვერ აკონტროლებდა და ყვირილზე გადავიდა
-მე...არ ვიცი ჩემი ნომერი რატო აქვს-უკვე ნიკაპი აუკანკალდა და ცრემლები გადმოცვივდა. ვერ იტანდა როცა სანდრო უყვიროდა-მაპატიე რა ალექს-რისთვის იხდიდა ბოდიშს არ იცოდა თუმცა ფაქტი იყო რომ უკვე ძლიერ ტიროდა. ბიჭს გული გაუჩერსა მისი ცრემლების დანახვაზე
-პრინცესა გთხოვ არ იტირო მე მაპატიე არ უნდა მეყვირა-უცებ ჩაეხუტაბდა თვალები შეუმშრალა. გოგომ პატარა ბავშვივით ამოისრუტუნა რაზეც სანდროს გაეღიმა-იცი, რომ პატარა ბავშვს გავხარ?
-კი-ამოიბურტყუნა დასჯილი ბავშვივით. ცრემლები გამობერილ ტუჩებზე მარგალიტებივიტ უბრწყინავდნენ ლილიას, სანდრო გაშტერებული უყურებდა და თვალს არ აშორებდა
-რა?-კითხა გოგომ გულუბყვილოდ
-ახლა ეს რომ არ გავაკეტო მოვკვდები-უთხრა და ტუჩებზე დააცრა. რას გრნობდა ლილია? პეპლებს მუცელში, თითქოს ამდენი პეპელა სადღაც დამწყვდეული ყავდათ და ახლა თავისუფლებას ყვავილებით მორთულ მინდორზე განიცდიდნენ. ლავა? არა ეს მხოლოდ ლავა არ იყო მთელი შიგნეულობა უხურდა და ემოციები რაც აქამდებ სადღაც სიღმეში ყავდა მიკუჭული ახლა გამოსვლას ლამობდნენ. ფეხის წვერებზე აიწია და ხელები კისერში მოხვია, ამან უფრო გაახელა სანდრო და კოცნა გააღრმავა, გამოუცდელი ლილია ცდილობდა როგორმე თვითონაც აყოლოდა და ასე თუ ისე ეს გამოსდიოდა. კოცნა უჰაერობის გამო შეწყვიტეს და ლოყებაწითლებულმა ლილიამ ბიჭის კისერში ჩაყო თავი
-ყველაზე და ყველაფერზე მეტად მიყვრხარ ჩემო პრინცესა-შუბლზე აკოცა და პირველად უთხრა ცხოვრებაში ეს სიტყვები. მართალია იცოდნენ რომ ერთმანეთი უყვარდათ, მაგრამ მოსმენისას უფრო დიდი ბედნიერება განიცადა
-მიყვარხარ ალექს-ამოიბურტყუნა გოგომაც
-ვიცი პრინცესა, ვიცი, მაგრამ მინდა, რომ ეს ხშირად მიმეორო რადგან მაბედნიერებს-უთხრა და კიდევ ერთხელ დაეწაფა ტუჩებზე.
***
-არა ამქვყნიურად მიყვარხარ, ჩემი პირადი ბედნიერება ხარ-უთხრა დანიანეს სანდრამ და მთელი სხულით მიეკრა
-მიყვარს შენი ბაგიდან ნათქვამი ეგ სიტყვები-თავი ააწევია და მის ტუჩებს დაეწაფა, ნელ-ნელა მის ზემოდან მოექცა და კოცნა გააღმავა, ზედა გადააძრო და კისრამდე კოცნით ჩაუყვა. მკერდზე მიაკრა ტუჩები, გოგომ ბგერები ვეღარ შეაკავა და პირიდან გამოუშვა, ამან უფრო გაახელა და თითები შარვალში ჩაუცურა, ისიც მოაშორა და მხოლოდ ქვედა საცვლით დატოვა. ზემოდან ხარბად დახედა ლოყებგაწითლებულ
გოგოს და მისი ფერება განაგრძო
-საუკეთესო ხარ-უჩურჩულა ყურთან ახლოს და მათი სხეულები ერთმანეთს შეუერთა.
***
ანიკა და კესანე მთელ სახლში დარბოდნენ და საბოლოოდ გაბრიელიც აიყოლიეს და მასთან ერთად გააგძელეს სირბილი. ბოლოს დაღლილები გაბრიელის სხეულზე მიესვენა ორივე
-კესანე ხო გამიგიჟე ახლა მეც არ მეშვები?-იცინოდა გაბრიელი ანიკა კი მას უყურებდა
-ხშირად უნდა გაიცინო-დაასკვნა ბოლოს-ოღონდ მხოლოდ ჩემთვის, კესანესთვის და მხოლოს ჩვენ გამო!-თქვა მკაცრად
-ოჰო...ასე არა? კესანე მა არ გინდა ცოტა ხანს შენს ოთახში ახვიდე?
-რატო?
-ადი და მოვალთ მალე ყვავილო-ანიკა ტუჩს იკვნეტდა და როგორც კი თვალს მიეფარა ბავშვი, თვითონვე დაეწაფა ბატონი ექიმის ტუჩებს და ისე აღმოჩნდა მის ქვეშ ვერც მიხვდა
-მაგიჟებ-ამოიოხრა ბიჭმა-რაც შეიძლება მალე უნდა გადმოხვიდე ჩემთან
-ცოლობას მთხოვთ გაბრიელ ექიმო?-გამომწვევად შეხედა
-რაც გინდა ის დაარქვი, თუ გინნდა ვაბშე არ დავქორწინდეთ სულერთია, მინდა ჩემთან იცხოვრო სტატუსით თუ უსტატუსოდ. დღესვე გადმოდი
-რა სულსწრაფი ხართ ექიმო
-რას ველოდო? მე პატარა აღარ ვარ, თანაც ვთვლი, რომ ცხოვრებაში იმდენი დდრო არ გვაქვს, რომ ფუჭად ვფლანგოთ. მე კი მინდა, რომ ეს მცირეოდენი დრო სულ შენ დაგითმო
-კარგი წამოდი კესანეს ველაპარაკოთ შემდეგ შენ ფორმალურ მხარეს მოაგვარებ მე ბავშვება შევყრი და დღესვე ვიქორწინოთ-უცებ წამოფრინდა-და ჰო კიდე ჟვრისწერა მცეთაში მინდა ჯვარზე!
-სიგიჟეაა-გაიცინა ბიჭმა და კესანესთან შევიდნენ
-მა რაღაც უნდა გითხრათ
-რა იკო?
-შენ ხო ანიკუსა ძაან მოგწონს
-მე ანუკა მიკვარს-ცხვირი აწია
-გინდა ის გახდეს შენი დედიკო?
-მათა? ანუ მეც მეყოლება დედა? თან ლამაზი დედიკო...კი კი კი მინდაა-უცებ მოეხვია ანიკას კესანე, გაბრიელი კი გაღიმებული უყურებდა
-მამიტო ჩენც მოდი-პატარა ხელი გამოწია ქალბატონმა
***
სიფსიხე იყო ყველაფერი. ანიკასგან არ გაჰკვირვებიათ, თუმცა დაჯერება არ სურდათ, რომ ეს გაბრიელის იდეა იყო. ჯვარი დაიწერეს, ხელიც მოაწერეს და საბოლოოს აღნიშნეს კიდეც
-ცოლის დავ აბა რა აჭამე ამ ჩემ ძმაკაცს მითხარი-უთხრა დამიანემ ანიკას
-ეგ მე ვიცი ჩემო ტკბილუნა სიძე-გაიკრიჭა
-იმედია ჩემგან არ ელი, რომ ტკბილუნას დაგიძახებ ჰო?-კითხა სანდრამ გაბრიელს-და საერთოდ ახლა მაზლი უნდა დაგიძახო თუ სიძე?-დაფიქრდა სერიოზულად
-რძალუკ პირველად მაზლი ვიყავი და ეგ უფრო მომწონს სიმართლე გითხრა-უთხრა სიცილით გაბრიელმა
-"კანეშნა" მოსულა-ხელი ჩაურტყეს ერთმანეთს
***
თვენახევარი გავიდა და საბოლოოდ დამიანეს და სანდრას სახლიც მზად იყო.
-ძაან მაინტერესებს-ცქმუტავდა მანქანაში სანდრა
-მოგეწონება-გაუღიმა და მალევს მიადგნენ მწვანეში ჩაფლლ სახლს. სიძველის ეფექტით სრულყოფილად გამოიყურებოდა. დიდი ეზო და დიდი აივანი, ამ უკანასკნელის გამო სანდრამ ცეკვა დაიწყო. სიხარული მაშიმ უფრო გაუმძაფრდა, როცა აღმოაჩინა რომ მათი საძინებელი მესამე სართულძე ერთადერთ ხის ოთახში იყო, საიდანაც აივანზე გადიოდი. ბედნიერებისგან ბრწყინავდა.
-საღამოს ყველა აქ იქნება-გაუღიმა გოგოს და ტუჩებზე დააცხრა
-ყველაზე მაგარი სახლია მიყვარს!
-სარდაფიც გვაქ წამოდი ვნახოთ-სანდრა დაიძაბა
-რა დროს სარდაფია წამოდი რამე მოვამზადოთ მოვლენ ისინი და ხოიცი იოანეს და ანდრეას საჭმელი რომ არ დავახვედროთ თავს წაგვაჭამენ-უცებ მოიფიქრა
-კარგი მართალი ხარ-გაეცინა ბიჭს. საღამომდე საკმარისი საჭმელი მოამზადეს.
***
საღამოს სახლი უკვე სავსწ იყო მეგობრებით. გაბრიელმა ანდრეამ და სანდრამ რაღაც ანიშნეს ერთმანეთ
-საზოგადოებავ-დაიწყო სანდრამ-რაღაც სიურპრიზი მაქვს
-უკაცრავად?-წამოიყვირეს ანდრენ და გაბრიელმა რიტმში
-კაი ხო გვაქვს-გაეცინა- წამომყევით-უცებ წავიდა წინ თუმცა დაასტოპა-ანდრეააა-ამოიწუწუნა
-ველოდი, როდის მიხვდებოდი, რომ გზა არ იცი-გაეცინა-წამომყევით-სარდაფისკენ წავიდა და უკან გაკვირვებული ხალხი წაიყოლა. კართან გაჩერდა რონელიც სხვადასხვა ფერში იყო შეღებილი
-ალექსანდრა...-დაიწყო დამიანემ თუმცა ვინ აცადა
-ჩუ! რძალო ინებე-ანდრეამ კარის გასაღები და გაღების ნება უბოძა სანდრას. გააღო და ყველას შიგნით შეუძღვა. თვალებგაფართოებულები უყურებდბებ ოთახის კედლებს
ადრეა სანდრა და გაბრიელი წინ გამოვიდნენ და გოგომ დაიწყო
-ალბათ გახსოვთ ყველას გთხოვდით ფოტოებს
-და ვიდეოებს
-სანდრას იდეა იყო
-თუმცა ჩვენ განვახორციელეთ
-ნუ მოკლედ ასეთი საოცრება გამოვიდა
-საოცრად მაგარი მაზლები მყავს-ერთმანეთს ანაცვლედნენ და ისე ლაპარაკობდნენ
-საოცრებაა-აღმოხდათ ბოლოს. კედლები გადაჭედილი იყო ფოტოებით, მათი ფოტოებით, თორნიკე, სოფია და მართაც იქ იყვნენ. კედლებში ჩამაგრებული გამათება კი მეტ ხიბლს ძენდა. მხოლოდ ერთი კედელი იყო ცარიელი . დიდი ეკრანი ეკიდა მის ქვემოთ კი დისკები ელაგა
-ახლა კი ჭერს ახედეთ
ზემოთ ყველას ფოტო ერთად იყო, სოფიას და მართას ჩამოსვლის დღე ბარბარესთან სახლში.
სანდრამ იგრძნო როგორ მოეხვია დამიანე
-და კიდევ ბევრი ვიფიქრეთ პირველი რა უნდა ჩაგვერთო ამ ეკრანზე-დაიწყო გაბრიელმა
-ხოდა სწორედ ამ დროს გამოჩნდა ანგელოზად ტყუპი ნომერი ორი
-ჩემ ტყუპს რაღაც იდეა ქონდა და ჩემი დახმარება დაჭირდაა, მართალია ამის გამო მანაც ადრე გაიგო ამის შესახებ თუმცა ეს ამად ღირდა
-მოდი ჩავრთავ თქვებ მოეწყვეთ და ბოლომდე უყურეთ რა გთხოვთ-ანდრეამ ძირს მიმოყრილ "ფუჰებზე" მითითა და დისკი ჩართო
"""ხელოუუ მაი დიაარსს-ეკრანზე სანდრა გამოჩნდა მის უკან კო ბიჭები-მოკლედ მანდ კი ვზივარ ახლა მეც მარა მაიმც მოგესალმეთ-გაიკრიჭა
- ნუ მოკლედ ჩვენ ოთხივეს გვაქვს სათქმელი და იმედია გვაცდით ვიდეოს ბოლომდე და ემოციებს მანამდე არ გამოხატავთ-გაიკრიჭა ამჯერად ანდრეა
-ჩემი ბრალია არაა გეფიცებით "პროსტა" რძალმა ისეთი რამ მითხრა უარი ვეღარ ვუთხარი ამ სიგიჟეზე- ამჯერად გაბრიელი იყო კამერასთან ახლოს
-აუუ მე დავიწყებ რაა-ამოიწუწუნა სანდრომ
-კაი მიდი აბა შენიცი -ამხნევებდენ უკნიდან (ყველა გაღიმებული უყურებდა ეკრანს საიდანაც სამეული ცანცარებდა და გაბრიელსაც იყოლიწბდა) ნუ მოკლედ ბევრი ლაპარაკი ჩემი სტილი არაა, თუმცა შეიძლება ახლა გამიგრძელდეს. ისიც იცით, რომ დიდი რომანტიულობით და სითბოთი არ გამოვირჩევი, თუმცა ყველამ იცის ერთი რამ დარწმუნებით, ის რომ ლილია მიყვარს. არ ვიცი როგორ უნდა მეთქვა ეს თუმცა ტყუპას წყალობით ეს გამოვიდა და მინდა ოთხიდან პირველი კარგი ამბავი მე ვთქვა, ნუ ვიკითხო! ლილია, ჩემო პრინცესა, ჩემო პირველო და უკანასკნელო სიყვარულო მინდა გთხოვო, რომ გახდე ჩემი ცოლი(ლილია სუნთქვაშეკრული უყურებდა ეკრანს) პრინციპში დემეტრეს თანხმობა 6წლიდან მაქვს არა არ გწკითხები მომყავხარ-დაასკვნა ბოლოს და გაიკრიჩა უკნიდან კი სამეულმა ტაშით დააჯილდოვეს. კადრი გაჩერდა
-ჰე ახლა მოდი გამოხატე რეაქცია და მერე გავაგრძელებ-თქვა ანდრემ და გაიკრიჭა
-აბა პრინცესა გაგიკეთო ბეჭედი?-კითხა სანდრომ გაშტერებულ გოგოს და ბეჭედი ანახა. გოგო შოკში იყო და ხმას ვერ იღებდა
-სანდრო შვილო-უთხრა სიცილით ლაშამ-ხოიცი რო თანახმაა გაუკეთე ეგ ბეჭედი თორემ სანამ შოკიდან გამოვა დავბერდებით-იცინოდა ყველა. ბიჭმა გოგოს ხელი აიღო და ბეჭედი გაუკეთა. ლილია გოფხიზლდა და მოეხვია
-გილოცავ პატარა-მოეხვია ჯერ დემეტრე მერე ლაშა და ყველა სხვამაც მიულოცა
-ვაგრძელეებთ-წამოიყვირა ანდრეამ და კადრი ჩართო
-ჩემი სათქმელი იმდენად შტამბეჭდავი არაა როგორიც სანდროსი, თუმცა წავა რა-ამჯერად გაბრიელი გამოვიდა წინ-ჩემო მეუღლევ შენ დაქალს დავაცდევინე, რომ ოცნებობდი საყვარელ ადამიანთან ერთად შვეიცარიაში მოგზაურობაზე, ხოდა სახლში რო მივალთ ბარგი ჩალაგებული დაგვხვდება და მივფრინავთ-გაიცინა-თუმცა დაბრუნებულზე ორმაგად მოგიწევს მუშაობა და არანაირი გაცდენა-დაამატა ბოლოს მაინც მკაცრად და ისევ გაჩერდა კადრი
-1...2...-დაიწყო ანდრეამ ჩუმაფ ათვალა თუმცა ზოგმა მაინც გაიგო და გაიცინესს
-არააა-იკივლა ანიკამ და ბიჭს კისერზე ჩამოეკიდა-ყველაზე, ყველაზე მაგარი ქმარი ხარ-დაიწყო ტირილი
-სულ როგორ უნდა ტიროდე შენ-გაუღიმა
-ვაგრძელებთ-ამჯერას ოდნავ აღელვებულმა თქვა ანდრემ
"""-შეილება ჯენტლმენები არ ვართ, რადგან პირველი რძალს არ ვათქმევინეთ, თუმცა ტბილი ლუკმა ბოლოს-გაიკრიჭა ეკრანიდაბ ანდრე-ჩემი სათქმელი ასეთია კიარადა ახლა ეს რომ არ ვთქვა შეიძლება სამეგობროდან რომელიმენ მომკლას-ჩაეცინა- ისე ხო არ ჯობია მოგვ..-შეყოვნდა თუმცა სამეულმა ერთად ჩასცხეს-კარგი კარგი მოკლედ-ღრმად ჩაისუნთქა-ლიზიკო...არ ვიცი ეს როდის ან რანაირად მოხდა, თუმცა მოხდა და შემიყვარდი, ძალიან თან და ვგიჟდები შენზე, უშენოდ არ შემიძლია და ვერ გადავიტან რომ დამტოვო....აუ აქ მოვრჩები ა ასე უცებ ცოლობასაც ვერ ვაჯახებ და ეს მომენტი ამოვჭრათ აქ კიდვ რომელიმე დააპაუზეთ-ბოლოს იყო ეს კადრი რომელიც ანდრეს ამოჭრილი ეგონა. სანდრომ ვიდრო გააჩერა ხოლო სანდრან და გაბრიელმა ერთმანეთს ხელი ჩაურტყეს
-გაბრიელლ ეს უნდა ამოგეჭრა-ამოიბურდღუნა ბიჭმა და გაღინებული ლიზასკენ წავიდა
-ლიზიკო..-არ დაასრულებია ისე აკოცა გოგომ თავისი ნებით, რასაც აპლოდისმენტები და შეძახილები მოჰყვა
-მეც მიყვარხარ და ჰო ცოლობაზეც თანახმა ვარ-გაეკრიჭა და კიდევ ერთხელ ჩაეხუტა
-დავამთავროთ ჰო?-სანდრომ ვიდეო ჩართო
-აი ჩემი ჯერიც მოვიდა-გაიკრიჭა სანდრა- სიმართლე გითხრა ეს როგორ უნდა ვთქვა არ ვიცი
-აუ რძალო რაუნდა მაგის თქმას-გაეკვეხა კადრში ანდრე
-გამოდი ბიჭო აცადე-გაბრიელმა გამოათრია, თუმცა მაინც მოასწრო
-მე თქვენზე ადრე გავიგე-თქვა და ენა გამოუყო კამერას(ყველა იცინოდა)
-მოკლედ მოდი პირდაპირ ვიტყვი რომ მომავალი რვა თვე ყველა სურვილი უნდა შემუსრულოთ რასგან მუცლით ან მომავალ თორნიკე დადიანს ვატარებ ან კიდევ მართას -გაიკრიჭა კამერის იქეთ-გილოცავთ დამიანე-უკნიდან კი სამეულმა იყვირა.
სანდრა ნელა წამოდგა და გაშეშებული დამიანესკენ დაიძრა
-ანუ...შენნ?
-კიი
-თორნიკე ან მართა?-უკვე ცრემლი გაბრწყინდა ბიჭის თვალებზე. სანდრამ თავი დაუქნია, ხოლო დამიანე მჭიდროდ მოეხვია შემდეგ მოცილდა და ოთახში სიარული დაიწყო
-მამა ვხვდები...ხალხო მე მამაა
ყველა ეხვეოდა და ერთმანეთს ეხვეოდა
-ხალხოო სიჩუმწწ-იყვირა სანდრომ და ყველა გააჩუმა და ყურადღება მიიბყრო-პირველი მე გავიგე-თქვა და იქვე მდგარ ანდრეას ენა გამოუყო. მის ბავშვურ საქციელზე ყველას გაეცინაა შემდეგ კი ზეიმი განაგძეს
....
ცხობრობდნენ თუ არა დიდხანს და ბედიერად? ვინ იცის. ეს ხომ ზღაპარი არ არის, ეს ცხოვრებაა. არავინ იცის რა მოხდება მომავალში. მხოლოდ იმას გეტყვით, რომ დამიანეს და ალექსანდრას ტყუპი ბიჭები შეეძინათ. ერთ როგოც ვთქვით თორნიკე დაარქვეს ხოლო მეორეს მეორე ბიძის გულის გასახარებლად სანდრო.
მოკლედ ასეთი იყო მათი ისტორია. ზოგმა სიყვარული დაკარგა, ზოგმა იპოვა. მათ ოჯახებიც დაკარგეს თუმცა ახალიც შეიძინეს. ვინ იცის იქნებ მანაც იპოვა სიყვარული, ვინც მარტო იყო და ამას ვერ ამჩნევს, იქნებ იმაზე ახლოს ყავს ვიდრე წამოედგინა...
ალბათ მალე ისიც შეამჩნევს...

დასასრული....

***
გადავწყვიტე ხელახლა დამედო ამჯერად სრულად
იმედია ისიმოვნებთ