კაბის უკანა მხარეს ქამარში ტელეფონი მქონდა და ამოღებას ვაპირებდი ,რომ ყურადღება გადამეტანა მაგრამ უცებ ჩემს წინ გაჩდნენ და სანამ შესაბამის რეაგირებას მოვახდენდი ერთ-ერთი მათგანი უკვე კარების წინ იდგა და გზას მიკეტავდა,ისევ ის ავადმყოფი და არამარტო,მის გარდა კიდევ სამი მისნაირი იყო.
-რაგინდათ.
ამის თქმა და ახარხარება ერთი იყო.
-რაგვინდა?შენნაირი ლამაზი თოჯინასგან რა უნდა გვინდოდეს.
მიპასუხა ერთ-ერთმა.
-არვიცი და გაგების სურვილიც არც ისე დიდი მაქვს.
მივახალე და კარებში შესვლას შევეცადე.ოდნავ გაიღო მაგრამ ხელი მიადო და მალევე დაიხურა.
-მოიცა მოიცა თოჯინავ,სად გეჩქარება,ჩვენ აქ ტყუილად არ მოვსულვართ.
ოთხივე წრეზე შეიკრა,კედელთან მიმიმწყვდიეს,გასაქცევი აღარსად დამრჩა.ალკოჰოლის გამო თავბრუ მეხვეოდა,ბუნდოვნად ვხედავდი. რაც თავში მომივიდა ის გავაკეთე და როგორც აღმოჩნდა არასასიკეთოდ,ჩემთვის მაინც.
ერთ-ერთს ფეხებს შუა ამოვარტყი მთელი ძალით და ხელი ვკარი, მოიკეცა და ძირს დაეცა.
-პატარა ბო*ო.
რომელიც უკვე ნანახი მყავდა
თმაში ხელი ჩამავლო და მისკენ მომქაჩა.შემდეგ უცებ გამიშვა,კედელს თავი მივარტყი,ფიგურები აიმღვრა,გარკვევით ვეღარ ვხედავდი,შემდეგ კი მოსალოდნელმა სიბნელემ მშანთქა.


სიცივე.
თავის საშინელი ტკივილი.
შებოჭილობა.
ნელნელა ვერკვევი სად ვარ.აქ სიბნელეა,სინათლის ერთადერთი წყარო ნათურაა რომელიც ჩემს წინ ჭერთანაა მიჭედებული.სკამზე ვზივარ,ფეხები სკამის ფეხებზე მაქვს მიბმული,ხელები კი სკამის საზურგის უკან.იატაკზე სისველეს ვგრძნობ.წყალი.
ხელების გახსნას ვცდილობდი მაგრამ ამაოდ,ძალიან მჭიდროდაა შეკრული,ფეხებზე ლაპარაკიც ზედმეტია,მაგრამ მაინც არ ვნებდებოდი და ამ ბრძოლაში მე დავმარცხდი,იატაკზე სკამიანად ზურგით დავენარცხე,სუნთქვა შემეკრა.წყალი ძალიან ცივია.
-ჯანდაბა.რაადგილია ეს.
ოთახს ვათვალიერებდი რომელიც არც თუ ისე დიდია.რკინის უზარმაზარი კარების გარდა ვერაფერი ვიპოვე.ბოლო მომენტების გახსენებას ვცდილობდი:
დენიელი ჟაკეტზე შევიდა.
სიცილი შენობასთან.
ოთხი ავადმყოფი.
ტკივილი თავის არეში.
სიბნელე.
მეტი არაფერი მახსოვს.შემდეგ კი ეს ადგილი რომელიც კუბოს მაგონებს.
-აქედან უნდა გავაღწიო,როგორმე უნდა გავიდე,ღმერთმა იცის რას მიპირებენ,სიტუაციის მიხედვით კი კარგს არაფერს.
იატაკიდან ადგომას ვცდილობდი მაგრამ ჩემდა ჭირად არ გამომდიოდა,მეგონა უფრო ვეწებებოდი მას.ამასობაში კარის მეორე მხარეს ლაპარაკი გავიგონე.
-მოიყვანეთ?
-კი ბოს,აქ არის.თავიდან წინააღმდეგობა გაგვიწია მაგრამ ბოლოს წამოსვლა მოუწია.
-კარგია.იმედიმაქვს ისევ არ შეგეშალათ,თუ ამჯერადაც ასე მოხდა ტყავს გაგაძრობთ.
-დიახ ბოს!
რაზე ლაპარაკობენ.საერთოდ რა ხდება.
კარები გაიღო და შემოვიდა დაბალი,გაბერილი,გაბღენძილი ბებერი ყვავი,პირში სიგარა ჰქონდა გაჩრილი და აბოლებდა.მრგვალ სახეზე სიწითლე დაჰკრავდა.ერთი შეხედვით მიხვდები,რომ ფულის გამო ყველაფერზეა წამსვლელი.უკან კი საშუალო სიმაღლის მამაკაცი მოჰყვებოდა,სავარაუდოდ იმ ოთხიდან ერთ-ერთი.მოკლედ რომ ვთქვა წვერებიან ბაყაყს გავს.
-ოჰოო ეს უკვე მომწონს.
ახლა გავაანალიზე რომ მოკლე კაბა საერთოდ არაფერს მიფარავდა და ერთიანად ავწითლდი.
-რაგინდათ ჩემგან!!!!გამიშვით!!!არაფერი დამიშავებია რომ ეს დავიმსახურო ახლავე გამიშვით!!!!
-მშვიდად ლამაზო მშვიდად.არავინ არაფერს დაგიშავებს.შენგან მხოლოდ ერთი რამ გვინდა.მიმდა რომ ჩემზე იმუშაო.
-შენს სიმახინჯეს მე ვერ ვუშველი.
ვერაფერი ვერ უშველის.
-ეს პატარა...
მოვიდა სკამი უხეშად გაასწორა და სახეში მთელი ძალით გამაწნა სილა.სახე ახლოს მომიტანა,სიგარა პირიდან გამოიღო და აყროლებული პირიდან ბგერების ცვენა დაიწყო.
-ამისთვის დაისჯები გპირდები. ახლა კი ყურადღებით მომისმინე,ჩემს შვილს შენ ჩემს შვილს ცოლად მიყვები,ერთხელ სცადა შენთან დაახლოება მაგრამ შენმა სი*მა ძმამ ნაგავივით მოისროლა.მისთვის ყველაფერს გავაკეთებ.ნებისმიერ სურვილს შევუსრულებ და ერთი ძუ*ნას მოთვინიერება ძვირად არ დამიჯდება.ამას ნებისმიერ ფასად გავაკეთებ.
ესენი ავადმყოფები კიარა შეშლილები ყოფილან.
სახეში შევაფურთხე და ზიზღიანი ხმით ვუთხარი.
-წარმოდგენაც არ მინდა შენი ნაბი*ვარი რანაირი იქნება,შენ თვითონ რას გავხარ და რაღა ის იანება უფლისწული,ამას სიკვდილი მირჩევნია.
მან სახე ცხვირსახოცით მოიწმინდა და ბრაზიანი თვალებით და საზიზღარი ღიმილით დამიწყო ყურება.
-ასეც ვიცოდი.
კარში მდგომს თავით რაღაც ანიშნა,ისიც მოგბიახლოვდა,ტელეფონი გახსნა და ეკრანი ჩემკენ მოაბრუნა.გავქვავდი.ეკრანზე ჩემი მშობლების გამოსახულება იყო,ლოყაზე ეული ცრემლი ჩამომიგორდა,მივხვდი,რომ მათ საფრთხეში ჩავაგდებდი თუ უარს ვიტყოდი.
-მათ თავი დაანებე,შენ ხომ მე გჭირდები არა???!!!
-რათქმაუნდა,მაგრამ ვიცი რომ ამაზე ადვილად არ წახვიდოდი,ასერომ ყოველი შემთხვევისთვის ჩები ბიჭები შენს მშობლებთან გავაგზავნე.შენი გადასაწყვეტია ისინი იცოცხლებენ თუ არა.
მირჩევნია ჩემი სოცოცხლე გავრისკო ვიდრე მათი.ამაზე ფიქრიც კი ზედმეტია.
თავი დავხარე,სიმწრისგან რაღაც საშინელების გაკეთება მინდოდა მაგრამ არ შემეძლო და ეს ნერვებს მიწვავს.
-კარგი.
პირში ენა ძლივს მოვაბრუნე.
-თანახმა ვარ.
მსუქანმა ტაში შემოკრა.
-ძალიან კარგი.ქორწილი დღეს შედგება.ახლავე.
-ხომ მიიღე რაც გინდოდა,ახლა მათ თავი დაანებე.
-ისინი უსაფრთხოდ მაშინ იქნებიან,როდესაც ნიკის კანონიერი ცოლი იქნები.
-შენი დედაც გაბერილო ღორო!!!!!!
მივაძახე კარებში გასვლილას,მავრამ ყურადღება არ მომაქცია და წავიდა.მისი თანმხლები მოვიდა,სკამის ფეხს რაღაც გამოაბა მერე კარებთან მივიდა,მასთან ახლოს სადენი შეაერთა და ჩამოკიდა,მეორე ბოლო გაფუჭებული იყო,ნაპერწკლებს ყრიდა.
-აი ასე,თუ გაინძრევი მოკვდები,რთული მისახვედრი არაა რატომ არა?
-ჯოჯოხეთშიც წასულხარ.
ისიც გავიდა,დავრჩი ოთახში სრულიად მარტო,სადენთან და წყლათან ერთად.ვტიროდი ცხარე ცრემლებით, ასეთი უძლური ცხოვრებაში არასდროს ვყოფილვარ.
-აქედან გაღწევა შეუძლებელია,ან მე მოვკვდები ან ჩემი მშობლები.ღმერთო ასეთი რა დავაშავე რომ ეს სასჯელი მივიღე.
ვცდილობდი ნაკლები მემოძრავა.უკვე რამდენიმე საათი გავიდა.ბავშვები ჩემს არყოფნას შეამჩნევდნენ,არამგონია უმოქმედოდ იჯდნენ,მინდა რომ აქედან გამიყვანონ,ამ საცდელი ოთახიდან გასვლა მინდა,მაგრამ რომ გავიდე უარესი რამ მოხდება.მშობლების გარეშე დავრჩებით.
ასეთი ფიქრებით ძალიან დავიღალე,თვალები თავისით მეხუჭება,სკამის საზურგეს ვაწვები და ისიც სკამს უკან ხრის.ამაზე მეღვიძება და ვცდილობ არ ჩამეძინოს,შემდეგ ისევ ძილი მერევა და სკამიანად ხმაურით ვეცემი სველ იატაკზე,ჩემს გონებაში წამიერად გაიელვა სიტყვებმა:მორჩა,ახლა მოვკვდები.მაგრამ არაფერი მოხდა,ცივმა წყალმა გამომაფხიზლა და სუნთქვა გამიხშირა,თავი ავწიე და ვეცადე გავრკვეულიყავი რა მოხდა.
კარებში დენიელი დგას და ხელში სადენი უჭირავს,მე კი გაფართოებული თვალებით მიყურებს.
-მია...
თვალებს არ ვუჯერებდი.
-დენიელ...ღმერთოჩემო დენიელ...მეჩვენები??
სადენი გამოაერთა და ძირს დააგდო.ჩემთან მოვარდა და წამომაყენა.
-კარგად ხარ??რამე დაგიშავეს???ლოყაზე...ლოყაზე რა გჭირს.
ვუყურებ და გულში სითბო მეღვრება.
-მია რა დაგემართა ხმა ამოიღე ნუ მაშინებ .
გამახსენდა,რომ აქედან წასვლა არ შემიძლია და სახე მომეღუშა.
-აქ არ უნდა იყო.
გაურკვევლობაშიიყო.
-რა...რასნიშნავს არ უნდა ვიყო,აბა სახლში უნდა ვიჯდე გულხელდაკრეფილი როცა მეგობარი გაიტაცეს???მეცუმრები თუ მოლანდებები გაქვს????
-ამათ ბოსს უნდა რომ მისი შვილის ცოლი გავხდე,წინააღმდეგ შემთხვევაში მე და ჰანტერი მშობლებს დავკარგავთ.ისინი მათ უთვალთვალებენ დენიელ გესმის???
აცრემლიანებული თვალებით შევხედე.მან თავი ნელ-ნელა გააქნია და გულში ჩამიკრა.
-არა არა,ეს არ მოხდება გპირდები ამის უფლებას არ მივცემთ,გესმის?ყველაფერი კარგად იქნება,შენი მშობლებიც უსაფრთხოდ იქნებიან
ის მე მამშვიდებდა მაგრამ უკვე ისტერიკულად ვტიროდი,ცრემლებს ვერ ვაჩერებდი.
-მირჩევნია მე დავიტანჯო ვიდრე მშობლები დავკარგო.
დამშვიდება შეწყვიტა და მკითხა.
-შენ რა,მას დათანხმდი?
ცრემლების მორიგი ნაკადი გადმოვიდა ჩემი თვალებიდან.
-მაპატიე დენი,ყველამ მაპატიეთ,მათ სიკვდილს ვერ გადავიტან.არ შემიძლია.ისედაც იშვიათად ვხედავდი და ახლა საერთოდ რომ ვეღარ ვნახო მერე მართლა მოვკვდები.მოიცა...როგორ მიპოვე???
-მარტო არ ვარ,ბიჭებიც აქ არიან,შენი ტელეფონის ლოკაციით.
-ტელეფონი აქ მაქვს?როგორ ვერ შეამჩნიეს.სადარის?
-არვიცი,მაგრამ ჩართულია.
-ქამარში ნახე ,იქ უნდა იყოს.
ზურგს უკან მომიდგა და ტელეფონი ამოიღო.
-სულ დალეწილა,მიკვირს ცოცხალი როგორაა.
-კარგი ამას მნიშვნელობა არ აქვს აქედან გაგიყვა...
-ღმერთოჩემო ეს რა ლოკოკინაა.
სკაი ელვის სისწრაფით შემოვარდა და დენიელი იქით გაწია.
-ცოტა სწრაფად არ შეგიძლია?
თოკების შეხსნა დაიწყო,ფეხები გამიხსნა შემდეგ ხელები.
-ეი შენ დაცვად იდექი.
-მოკეტე,ჰანტერი დგას.
ხელებიც შემიხსნა და უცებ ჰაერში აღმოვჩნდი.ხელში ამიყვანა.
-არა არა სკაი დამსვი, წამოსვლა არ შემი...
-ეს შენც გეხება პატარა ქალბატონო.
-ახლავე დამსვი,თუ წამოვალ დედაჩემი და მამაჩემი მოკვდებიან,შენი აზრით ეს მინდა???
-არავინ გეკითხება წამოხვალ თუ არა,და არც შენს გაშვებას ვაპირებ რაც არ უნდა მითხრა.
ფართხალი დავიწყე,ვერაფერს გავხდი,ზედმეტად მაგრად ვეჭირე.
ვხვდებოდი რომ მალე სასაფლაოზე მომიწევდა მისვლა და სლუკუნი დავიწყე.
-ოღონდ ახლა და აქ არა რა.
-არმინდა მათი დაკარგვა...
-არავის დაკარგავ,ყველა კარგად იქნება,დამიჯერე.
ოთახიდან გამიყვანა და ჰანტერიც გამოჩნდა.
-პატარავ...კარგად ხარ ???
ფერება და კოცნა დამიწყო.
-კარგად ვარ...არაფერი მიშავს.
ლოყაზე თითის ზურგი ჩამომისვა და ბრაზმორეულმა მითხრა.
-რაღაც არ გეტყობა.
შემდეგ ბიჭებს მიუბრუნდა და უთხრა.
-მია გაიყვანეთ,მეც მალე მოვალ.
-რა??აქ არ დარჩები!!!
-დავბრუნდები,აუცილებლად დავბრუნდები.
საფეთქელთან ორი თითი მიიდო და წინ ნაზად გამოიქნია.
-სიტყვას გაძლევ.
გამიღიმა და დერეფანში წვერებიანი ბაყაყი და გაბერილი ღორი გამოჩნდა.
-ახლაბე დაიჭირე,გაცევის უფლება არ მისცე!!!!
ჰანტერის ნათქვამი გავიგონე.
-აბა ვნახოთ ჩემს დას ვინ შეეხო.
სახეზე ავის მომასწავებელი ღიმილი დასთამაშებდა.
ორსართულიანი დანგრეული შენობა ყოფილა.ტყეში შესვლისას დავინახე ბლუს ,,Range Rover''-ი. მძღოლის ადგილას თვითონ იჯდა.ჩვენ გვიყურებდა და თითებს საჭეზე ნერვიულად ათამაშებდა.სკაიმ უკანა სავარძელზე დამსვა,ისინი გვერდით მომიჯდნენ,ჰანტერიც გამოჩნდა,მანქანისკენ მორბოდა,წინ დაჯდა და ჩემკენ მოტრიალდა.
-ხომ გითხარი,რომ დავბრუნდებოდი.
გამიღიმა და თვალი ჩამიკრა.