თვალები ნელა გავახილე, მომხდარი არც მახსოვდა. რეალობას რომ დავუბრუნდი მერე შევამჩნიე თეთრად შეღებილი კედლები გისოსებიანი ფანჯრებით. მე თვითონ იატაკზე, მატრასზე ვიწექი. შეშინებულმა ფართხალი დავიწყე მაგრამ, ხელებ შეკრულმა წამოდგომა ძლივს მოვახერხე. შიში ნელ-ნელა მიმძაფრდებოდა.
-გამომიშვით აქედან..-ყვირილი დავიწყე, კარებს მივვარდი და ფეხებს ვურტყამდი..-მიშველეთ..-ატირებული მივედი ფანჯარასთან.მომენტალურად კარის საკეტის ხმა გავიგე და შევბუნდი.
-ნუ ყვირი ტყუილად.-შემოვიდა.
-.. გამიშვი აქედან. მანიაკო..-პანიკაში ვიყავი და თავს ვერ ვაკონტროლებდი.
-შეხედე ამას რა სიტვები ცოდნია.-ცინიკურად მიყურებდა და მათვალიერებდა.ყელში მწვდა.-ცოტას გადროვებ რომ შემეჩვიო, მერე მე და შენ გავერთობით.-სახე იმდენად ახლოს ჰქონდა მოატნილი სახეზე მეფრქვეოდა მისი სუნთქვა..
-სიკვდილი მირჩევნია შენთან ყოფნას. მირჩევნია მოვკვდე. მთელი არსებით მძულხარ. არაკაცი ხარ. -სახეში იმდენად მწარედ მომხვდა მისი ხელი წონასწორობა დავკარგე და იატაკზე აღმოვჩნდი.დაიხარა და სახეზე მომიჭირა მისი გამხდარი ხელი.
-ნებით თუ არა ძალით მაინც გიხმარ. დაივიწყე ის აზრი რომ ვინმე გიშველის...-ტუჩებზე უხეშად მაკოცა.-ვერავი.. ვერავინ გიშველის. -საშინელი ხმით გაიცინა..
-ავადმყოფი ხარ. !-აკნკალებული ტუჩებით წარმოვთქვი და ავტირდი. საშინელი მზერით მიყურებდა. წამოდგა და ოთახში მარტო დამტოვა. ოთხად მოვიკეცე და საშინელი ხმით დავიწყე ტირილი. მეშინოდა! საშინლად მეშინოდა.! არ მინდოდა მის ხელში აღმოვჩენილიყავი.სიკვდილი სანატრელი გამიხდა.
***
საგამოძიებო სტრუქტურაში იჯდა ავალიანი ხელებში ჩაერგო სახე. უმოქმედობა კლავდა. ლაშას თქმით არც ისე მარტივი იყო კვალის მიგნება. ეშინოდა მისი დაკვარგის ეშინოდა.
-ბექა დამშვიდდი რა გთხოვ ძმურად. ვხვდები რთულია! ჩვენ ყველა ღონეს ვიხმართ.-მხარზე ხელი დაადო ლაშამ.გიჟივით წამოხტა და საყელოში წვდა.
-ხომ არ გამოყ....ი. როგორ დავმშვიდდე, ვიკა იმ არაკაცთან სულ მარტოა მე კიდე აქ ვზივარ ყ...სავით და ვერაფერს ვაკეთებ. -თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა. შუბლზე ძარღვები დაჭიმმვოდა. -რამე რომ დაუშაოს როგორ ჩავხედო თვალებში, მე მას შევპირდი...-ხელები გაუშვა მეგობარს.-მე მას დაცვას შევპირდი. -კედელს შუბლით მიეყრდნო.-მე ვერ დავიცავი. რა კაცი ვარ. საყვარელი ქალი ვერ დავიცავი ამის დედა შე.....ცი!-მუშტი დაუშინა კედელს. მღებრიშვილი ხმას ვერ იღებდა.ხვდებოდა რომ ვერანაირი სიტყვა ვერ დაამშვიდებდა მეგობარს, ისევ გაჩუმება არჩია. -რამე რომ დაუშავოს ძვლებში დავტეხავვ იმ ახვარს. -მუქარას განაგრძობდა. კარები გაიღო და ახალგაზრდა მამაკაცი შემოვიდა.
-დაფარული ნომრის იდენტიფიცირება მოვახერხეთ.-მაშინვე შემობრუნდა ავალიანი და მიუახლოვდა. ნომერი ვინმე ლევან ბარბაქაძეს ეკუთვნის, ნასამართლევია ქალზე ძალადობის მუხლით. 30 წლის .გატაცებულის მეზობლად ჰქონდა ნაქირავები ბინა. მშობლები ბავშვობაში დაკარგა და ბავშვთა სახლში იზრდებოდა. -სწრაფად მოახსენა კაბინეტში მყოფ მამაკაცეს.
-ლუკა სასწრაფოდ დაადგინეთ ტელეფონით ადგილმდებარეობა. -ბრძანება გასცა მღებრიშვილმა და მეგობარს მოუბრუნდა.-ხომ ხედავვ წინ მივიწევთ, დამშვიდდი მალე ვიპოვით იმ არაკაცს.
-ახვარი.!-კბილებში გამოსცრა და სავარზელში ჩაჯდა.
***
უკვე დაბნელებული იყო როცა კვლავ კარები შემოაღო არაკაცმა. მაშინვე კედელს მივეყრდენი და ფეხები მოვკეცე. სახეზე თმები უწესრიგოდ მეყარა.
-საჭმელი მოგიტანე, საერთოდ არ მომწონს გამხდარი ქალები. -წინ დამიდო ლანგრით საჭმელი, ფეხი ვკარი.
-არ მჭირდება.-დავუყვირე. კარები ღია დარჩა, ნელა წამოვდექი და ფეხი ამოვარტყი ფეხებშორის.
-შე ..-დაიყვირა და მოიკეცა. სწრაფად გავიქეცი და კიბეები ჩავირბინე. გრძელი დერეფანი დამხვდა, არ ვიცოდი რომელ მხარეს უნდა წავსულიყავი, გავიქეცი და გასასვლელ კარებთან აღმოვჩნდი. თმაში ძლიერად მწვდა და ძირს დამაგდო,ფეხებ შორის მომაქცია და გამეტებით დამარტყა სახეში, ტუჩთან ერთად ცხვირიდანაც წამსკდა სისხლი.
-სად მირბოდი.-კიდევ ერთი დარტყმა.-ცოცხალი ვერ გააღწევ აქედან.! მაგის იმედი ნუ გექნება. -თმაში ძლიერად მომკიდა ხელი, სიმწრისგან ვიყვირე. სახე ახლოს მოწია.- ძალიან მაბრაზებ, არ მიყვარს ურჩი გოგოები.-ენა ამისვა ყელზე.
-გამიშვი გთხოვ.-უკვე ვედრებაზე გადავედი.-გემუდარები არაფერი დამიშავო. გთხოვ-ტირილით ვეხვეწებოდი.
-მარტო იმ შენ ს**რს უნდა აძლევდე?-ირონიულად მელაპარაკებოდა.-არა ჩემო პატარა რამდენი ხანია გაკვირდები, შენი სურვილი მკლავდა, გარეთ რომ მხვდებოდი გამარჯობასც არ კადრულობდი.!-ჩაეცინა.-თავს არ მიყადრებდი. ვერც კი მამჩნვდი!-ტონს აუწია. ყელზე მომიჭირა ძლიერად ხელი, სუნთქვა გამიჭირდა, სიმწრის ოფლმა დამასხა. -ეხლა ტყუილად მევედრები.-ხელები გამიშვა მაგრამ მაისური ზედ შემომახია.ზემოდან მოექცა და მკერდძე უხეშად დამიწყო კოცნა.
-გევედრები.. გთხოოვ.. არ გინდა რაა.. -ტირილს ვუმატე, ყელზე ძარღვებს ვგრძნობი.ფეხებს ვიქნევდი, მის მოშორებას ვცდილობდი. ბოლო ხმაზე ვყვიროდი. იმ წუთებში დამთავრდა ჩემი ცხოვრება, დამთავრდა ბექას სიყვარული. დამთავრდა ბედნიერი დღეები. დასამარდა ჩემი ცხოვრება. გათიშული უმოქმედოდ ვიწექი და უამრავ ზიზღს ვგრძნობდი მთელი სამყაროს მიმართ. მისი ხმვნეშა მესმოდა ყურთა, აღარც ვეწინააღმდეგებოდი ან რა აზრი ქონდა ჩემი საშველი აღარ იყო, ყველაზე მეტად რისიც მეშინოდა მოხდა უკვე. ტკივილისგან გავითიშე.არ ვიცი რამდენი ხანი ვიყავი უგონოდ. თვალები იმის იმედით გავახილე რომ ყველაფერი ერთი ცუდი სიზმარი იქნებოდა. მაგრამ არა! მწარე რეალობაში დავბრუნდი. სხეულის ყოველი ნაწილი მტკიოდა, სახე მეწვოდა.სხეულზე დავიხედე შიშველ წელზე დალურჯებები მქონდა, მწარედ ჩამეცინა. სხეული დამიგლიჯა იმ არაკაცმა.
-ღმერთო რისთვის მწირავ ასე.-მაღლა ავიხედე და უემოციოდ, რწმენა დაკარგულმა ჩავილაპარაკე. ტუჩებზე ჭრილობებს ვგრძნობდი.შარვალი მეცვა ისევ, ხელები მტკიოდა ისე ძლიერად მქონდა უხეში თოკი შემოჭერილი.
-ბექა.-ეხლა ეს იყო რაც ყველაზე მეტად მტკიოდა. -ჩემი ბექა.-თვალები ძლიერად დავხუჭე და აღვიდგინე მისი ღიმილი, შავი ლამაზი თვალები, მისი ძლიერი ხელები ასე რომ მაგიჟებდნენ. -ღმერთო ნუთუ ასე უნდა მომხდარიყო. ნუთუ ეს ყველაფერი დავიმსახურე. ეხლა როგორ ვიცხოვრო მის გარეშე.-ცრემლები ლოყებს და ტუჩზე არსებულ ჭრილობებს საშინლად მიწვავდენენ, მაგრამ ეს ტკივილი არაფერი იყო იმ ტკივილთან რასაც მე შიგნით ვგრძნობდი. დაბლიდან უცნაური ხმები ამოდიოდა მაგრამ საერთოდ არ მაინტერესებდა რა ხდებოდა ამ ოთახის გარეთ. კარების საკეტის ხმა გავიგე და სწრაფად წამოვდექი. მოვემზადე იმ არაკაცის სახის დასანახად. კარები გაიღო.
-ბექა.-უგონოდ დავეცი.

***
მოგესალმებით ჩემო მკითხველო. არ ვიცი რამ გამოიწვია თქვენი უინტერესობა ამ ისტორიის მიმართ, მე ყველანაირად ვცდილო არ დავაგვიანო და თქვენგან ინტერეს ვერ ვხედავ. ძალიან მწყინს, ძალიან! :(( არადა მე ისე ველოდეი ხოლმე თქვენს კომენტარებს. :(