გონზე საავადმყოფოში მოვედი.ექთანი თავზე მედგა და რაღაცას წერდა.გავიაზრე რა ხდებოდა და პირველი შეკითხვა და შიში ჩემი პატარას არსებობა იყო
-ჩემი პატარა,ჩემი პაწუკა როგორ არის? გადარჩაა? ხომ კარგად არის?
-დამშიდდით,ახლავე შემოვა ექიმი და აგიხსნით ყველაფერს
-უკაცრავად
უკან მიბრუნებული მოვაბრუნე
-დიახ
-აქ როგორ აღმოვჩნდი,ვინ მომიყვანა?
-ერთმა მამაკაცმა
-ვინ მამაკაცმა
-როგორ,არ იცნობთ?
-არა,თუ შეიძლება დაუძახეთ
-კარგით,ახლავე

სანამ ის "მხსნელი"შემოვიდოდა მუცელს დავუწყე ფერება
-ლაო დეე...ხო კარგად ხარ დეე,იცი როგორ შემაშინეე? ყველაფერს კირჩევნიხარ ჩემო პატარა,დედას ერთადერთო...ჩემო ტკბილო...
კარებზე კაკუნმა გამომაფხიზლა "მობრძანდით"-თქო გავძახე და შემოვიდა ძალიან სინპთაიური და საკმაოდ მაღალი ბიჭი.მულატკა კანით,შავგრემანი,ლამაზი,პატარა კურნოსა ცხვირით და დიდი მარწყვივით ტუჩები
-გამარჯობა,როგორ ხართ?
-მადლობა,კარგად.გავიგე თქვენ მოგიყვანივართ აქ
-დიახ,მე მოგიყვანეთ.გული წაგივიდათ და საავადმყოფოში წამოგიყვანეთ
-ძალიან დიდი მადლობა,თქვენ რომ არა ალბათ...არ ვიცი...იცით ძალიან მეცნობით
-სხვათაშორის მეც...ძალიან თან,მაგრამ ვერ ვიხსენებ...
-რა მნიშნველობა აქვს,ვიცნობდეთ ერთმანეთს მე მია ვარ ყიფიანი
-სასიამოვნოა,მე დიმიტრი ვარ გელაშვილი
ხელი გავუწოდე,საკმაოდ გრძელი და წვრილი თითები ჰქონდა.ჩვენი საუბარი ექიმის შემოსვლისას გაწყდა
-აბა როგორ არის ჩვენი პაციენტი?
-მადლობთ,კარგად
-თქვენი სახელი და გვარი
-მია ყიფიანი
-ასაკი
-22 წლის
-მერამდენე თვეში ბრძანდებით
ამ შეკითხვაზე დიმიტრისკენ გამეპარა თვალი,გაფითრებულიყო
სევდიანად ვუთხარი
-მე-5 თვეში ვარ-გასაგებიაა,ყველაფერი კარგად გაქვთ,მაგრამ დატვურთვას მოერიდეთ მაინც,როგორ მიმდინარეობს თქვენი ორსულობა
-ღებინებას და ცოტა ყნოსვის გამძაფრებას თუ არ ჩავთვლით...აა და კიდე მადას ყველაფერი კარგად
მიმდინარეობს
-ექიმმა ჩაიცინა,წამლები გამომიწერა და პალატიდან გავიდა

-ესეიგი ორსულად ხართ
-დიახ,ორსულად ვარ
-ანუ გათოვილიც ხართ
-არა,არ ვარ
-გასაგებია
თავი ჩახარა ეტყობა მიხვდა ყველაფერს და არაფრი მითხრა დააა...აი ზუსტად იმდროს გამახსენდა ჩვენი ლიზის ქორწილიი
-დედააააა....
-რა მოხდა
-ტელეფონიი,ტელეფონიი
-ბიჭმაც სასწრაფოდ მომაწოდა ჩანთა და ტელეფონის ძებნას შევუდექი.სასწრაფოდ სესოს ნომერი ავკრიფე და ზარის გასვლას დაველოდე
-გოგოო,სახ ხაარ რამდენი ხანია გირეკავ
-გოგო,ცოტა ცუდად გავხდი და სახლსი წამოვედი თან ტანსაცმელსაც გამოვიცვლი მიჭირს ამაში სუნთქვა და მალე მოვალ
-კაი კაი,ჯერ მაინც არ ვიშლევით ახლა იწყება გუგუნი
-კაი,მალე მოვალ
სულ გადამავიწყდა რომ ის ბიჭიც იქ იდგა
-ძალიან დიდი მადლობა ყველაფრისთვის,ახლა კი ჩემი წასვლის დროა
ეს ვუთხარი და გამოვვარდი პალატიდან,ტაქსი გავაცერე და სახლში წამოვედი.

რესტორანში შესულს,ვნახე რომ ყველა თავისს სტიქიაში იყო.ლიზი დათოსთან ერთად ცეკვავდა გიჟივით,საპატარძლო კაბა მაინც არ სცმოდა-გიჟი
სესოს ვიღაც ბიჭი "დაუთრევია" თან საკმაოდ კარგი ბიჭი,დათოს მეჯვარე აღმოჩნდა,ინგა კი თავუსთვის მარტო ხელში ბავშვიანად ცეკვავდა არავინეკარებიდ ასაწყალს თავისი შვილი ეგონა ყველას და ალბათ ფიქრობდნენ"გათხოვილიც იქნება,შარის ტავი ვის აქვსო" საწყალი.
მეც მივედი და შევერიე ხალხში,თითქოს რამდენიმე საათის წინ არაფერი მომხარიყო და არავის უნდოდა ჩემი და ჩემი პატარას მოკვლა...გულში ჩემ პატარას ვეუბნებოდი
-შენს სიცოცხლეს გეფიცები ჩემო პატარა არასდროს არავის მივცემ უფლებას რაიმე დაგვიშავონ!!