და
მაშინ,
როცა,
სულში შემოაღწევს უშენობა,
გულში დაიბუდებს ქარიშხალი,
სისხლში გაჯერდება მარტოობა,
ხელში ჩაგაკვდება იმედები..
ბაგე დაგიფარავს სიტყვებს -აღსარების,
კანი შემოიხსნის კოცნის ნაკვალებებს,
თვალი დაგანახებს ხილულ განსაცდელებს,
ტანი გაგიშიშვლებს წლოვან სნეულებებს..
მაშინ,
შიშისაგან,
სევდისაგან-
ედები ხავსებს,
ეზიდები,
ეჭიდები,
ეკედლები,
იმედივით-
მაგრამ,
უარგყოფს ყველა!
კეთროვანივით გიცილებენ,
გნდევნიან,
კვდები...
დამაშვრალივით ივედრები თითო თითო დღეს,
ხელაბყრობილი,
გულმხურვალედ შემოქმედისგან
ითხოვ-
თუნდაც ერთი დღით!
შეგიმსუბუქოს უნკურნებელი
ჭრილობა სულის..
მაგრამ,
აზრი აქვს?
მაშინ,
როცა,
უკვე..-
სულში გიმემეფდა უშენობა,
გულში დამიბუდდა ქარიშხალი,
სისხლში გამეჟღინთა მარტოობა,
ხელში ჩამომახმა იმედები..
____
უკვე მეორედ...
უჩვეულოა,თუმცა...
იყოს!
თქვენი:ანასტასია..
(რადგან ჩემი ამპლუა არარის,შეცდომებიალბათ მაქვს,მაგრამ...)