ბარში არსებული მელოდია არღვევდა ორ ადამიანს შორის ჩამოვარდნილ უხერხულ სიჩუმეს. ერისთავი სასურველი ქალის პირისპირ იჯდა და თვალს არ აშორებდა ხელებს შორის მოქცეულ ჭიქას. გაორებული იყო კაცის გონება, ერთსის მხრივ სურვილი ბოლოს უღებდა, მეორეს მხრივ კი საკუთარ პრინციპპებს ვერ აბიჯებდა.
ასე ჩუმად იჯდა თათიაც და ხალხში შერეულ მეგობრებს უყურებდა. გული სწყდებოდა, რომ მოინდომა კაცთან დაახლოება და მისგან არანაირი ინიციატივა არ სჩანდა. ტუჩები უკმაყოფილოდ გაასავსავა, კიდევ ერთხელ შეავსო ჭიქა და გამოცალა.
-რატომ ხარ ასე ჩუმად?-მეგობრულად გაუღიმა ერისთავს, ნუ სცადა მაინც მისი ღიმილი ისეთივე ყოფილიყო..
- საქმეზე ვფიქრობ. რაღაც პატარა პრბლემაა..-არც შეუხედავს ისე თქვა და ტანი ოდნავ შეაბრუნა- რა კარგად ერთობიან!- უთხრა და მოცეკვავე ნათლულს გაუღიმა.-შენც გეტყობა რომ არ გინდა აქ..- „როგორ არ მინდა, შენ რომ გიყურებ ეგეც საკმარისია“- გაიფიქრა და ჯერ თვალებში შეხედა, შემდეგ დახარა მაგიდას დააშტერდა.
-რეისიდან ჩამოვედი დღეს საღამოს და დასვენება ვერ მოვასწარი.
-ისე მაინტერესებს რატომ მაინც და მაინც ეს პროფესია? ეს ხომ იგივე მაღალი დონის მიმტანობაა.
-საერთოდ არა ეგრე.! -გაბრაზდა ასე რომ ფიქრობდა დამიანე.-სანამ ბორტი გაფრენისთვის მზად იქნება,ძალიან მნიშვნელოვან სამუშაოს ვასრულებთ ჩვენ „მიმტანები“. რთულ და საპასუხისმგებლო საქმეს ვაკეთებთ, ხომალდს საშიში სიტუაციებისთვის ვამზადებთ. როცა პლოტები შიგნით კაბინას ამოწმებენ, ჩვენ გარეთ ყინვაში, სიცხეში ვდგავართ და ბარგს ვამოწმებთ, დეტალურად ვათვალიერებთ.. ამიტომ არანალკებ საპასუხისმგებლო საქმეს ვასრულებთ.
-არ მიწყინო მე ხომ არ ვარ ჩახედული ამ საქმეში. ახლა გავერკვიე და..-თათიას რბილი და თლილი თითები მის მტევანში მოიქცია, ნაზად აკოცა. ორივე სხეული უცნაური ტალღებით დაიმუხტა. აივსო სურვილით, იმ სურვილით რომელსაც მათ სახელები ერქვა. ამღვრეული თვალებით უყურებდნენ ერთმანეთს და ხმას არცერთი იღებდა.
-უკაცრავად მე უნდა გავიდე.-ხელი ფრთხილად გამოაცალა კაცის ტორიდან და ფეხზე წამოდგა.
-თათიი სად მიდიხარ?- სუნთქცა არეული კეკე და ანა მიუახლოვდა მაგიდას.
- სახლში. ძალიან დაღლილი ვარ თან უკვე გვიანია. -მოსაცმელი მოიხურა და ჩანთას დაუწყო ძებნა.
-კაი მაშინ ყველა წავიდეთ.-ანაც აყვა და კეკეს უცნაურად გახედა.
-ხო წავიდეთ.- ანდრონიკაშვილიც აჰყვა.ყველა დამიანეს ავტომობილში ისხდნენ.- დამიანუს მე ანასთან ვრჩები დღეს და ჯერ ჩვენ დაგვტოვე. -გვერდით ნათლიას გადმოხედა. ავტომობილი ჯერ რობაქიძის კორპუსთან გაჩერდა.
-აბა კარგად.-სათითაოდ ჩაკოცნა თათიამ მეგობრები..
-ნახვამდის დამიან.-რობაქიძემ გაუღიმა ერისთავს და კეკესთან ერთად სადარბაზოს სიბნელეში გაუჩინარდა.
-შენ ახლა ასე უნდა იჯდდე?- არ დაძრა მანქანა და მთელი ტანით უკანა სავარძლისკენ შებრუნდა. -ტაქსისტი კი არ ვარ უკან რომ მიზიხარ. გადმოდი ჩქარა.- უკმაყოფილოდ ჩაილაპარაკა.დოლიძეც დაჰყვა მის ნებას, მალევე დაიკავა წინა სავარძელი.-კაი გოგო ხარ.!
სახლთან გააჩერა მანქანა და ზურგით საზურგეს მიეყრდნო.
-მადლობა მოყვანისთვის, ნახვამდის.- ღვედი შეიხნა და კარები გააღო. მშვიდი ნაბიჯით მიდიოდა სახლისკენ მაგრამ მთელი სხეული უთრთოდა. ტყუილად გაუჩნდა რამის იმედი, აშკარაა დამიანე ერისთავს მასთან ურთიერთობა არ უნდოდა.. სახლის კარები დაკეტა და მაშინვე სახლის ფორმაში გამოეწყო. საღამურებსა და ხალათში გამოწყობილი ალაგებდა სამზარეულოს კარებზე მძიმე კაკუნის ხმა რომ გაიგო. ხელები შეიმშრალა, სახელური ჩამოსწია. ზღურბლზე უკვე მონატრებული კაცი დახვდა.
-დამიან? აქ რა გინდა.?-ცალი ხელით კედელს იყო მიყრდნობილი და დაბლიდან უმზედა ქალს. უკითხავად შევიდა სახლში.-სხვათაშორის ძილს ვაპირებდი..-კარები ხმაურით მიკეტა და გაბრაზებული სახე მოირგო.. არადა მე ხომ ვიცი როგორ უხაროდა კაცის სტუმრობა..
-თათია.. თათია..-მის სახელს უცნაური ხმით იმეორებდა და ოთახს დაკვირვებით ათვალიერებდა..-კედელს მიეყრდნო და ირონიული ღიმილით გახედა ქალს.. რამდენიმე წამით სიჩუმე სუფევდა ოთახში.. შემდეგ ფეხის ხმამ გამოარკვია დაბნეული დოლიძე და უკვე გვიანი აღმოჩნდა. დამიანეს ერთი მტევანი სახეს უჭერდა, მეორე კი წელძე ძლიერად ეკვროდა..
-გამიშვი..!
-არა პატარავ.! -ტუჩის კუთხე მაღლა აზიდა, ერთხანს თვალებში უყურა, შემდეგ მზერა გახსნილ ბაგეებს დაასო და ოსტატრად შეასრიალა ენა.. დაბნეულმა დოლიძემ ისიც კი ვერ მოახერხა კოცნაში აყოლოდა, მკერდზე მიაჭდო ორივე ხელის გული და გაწევა სცადა. ვერაფერს რომ გახდა, სიამოვნების მიღება დაიწყო და ახლაღა მოახერხა ბაგების გამოძრავება.. ერისთავს ჩაეღიმა სუსტი ხელები რომ იგრძნო თმაში..
-გემრიელი შავი ფერის დემონი...-მის ტუჩებზე ჩახლეჩილი ხმით ჩაილაპარაკა და ისევ განაგრძნო გემრიელი ბაგეების დაგემოვნება.! თითებით ოსტატურად გახსნა ხალათის თასმა, თეძოებზე ჩაავლო მტევნები.. კაცის შეხებამ უცანური ბგერები გამოაშვებინა გახსნილი ბაგეებიდან..
-ჩავთვლი რომ ეს საცვალი ჩემთვის ჩაიცვი?! -საჩვენებელი თითები საცვლის საწყის გამოსდო და კანს ოდნავ დააშორა. გაბრუებულმა დოლიძემ მსუბუქად დაუქნია თავი.. ისე ოსტატურად შეისვამუცელზე მინაბული სხეული ვერც კი გააცნობიერა თათიამ. სავარძელზე ჩამოჯდა და მუხლებზე დაისვა ქალი..-მოდი ეს მოვიშოროთ ხომ?! -კაცმა ქვედა ბაგე კბილებს შორის მოიქცია და ვნება მორეულ ქალს გახედა, დაჰიპნოზებულივით უქნევდა ყველაფერზე თავს.. ხალათი მხრებიდან მოაშორა..-აბა აქ რას მალავ?!-ღიმილით აუწია პენუარი და თავს ზვით გადააძრო.. გაშიშვლებულ ქალს არეული თვალებით უყურებდა და დაძარღვულ ხელებს გვერდებზე დაასრიალებდა. მისკენ ახლოს მისწია, და გავარვაგებული ტუჩები მიაკრა ძუძუს თავებს, ისე ოსტატუდა ასრიალებდა ენას ქალმა თავი ვერ შიკავა და სასიამოვნო ბგერები გამოუშვა, აკანკალებული ხელები შეუცურა თმაში და ძლიერად დაქაჩა..
-ასე.. ასე არ შეიძლება.-ძლივს შეძლო ხმის ამოღება.-დამიან გაჩერდი.! -სხეულიდან მოიშორა ერისთავი და არეული მზერით შეხედა.. -ჯანდაბას, არ შემიძლია.! -ახლა თვითონ იყო კოცნის ინიციატორია და რბილი ბაგეები დაუკოცნა. მაისური გახადა და ნავარჯიშებ პრესზე თითები აათამაშა. ფეხებშორის გრძნობდა როგორ იზრდებოდა და ქვავდებოდა კაცის ორგანო.!
-იცოდე არ გავჩერდები.! -დაიხრიალა ერისთავმა და ქალი დივანზე გადააწვიანა. მის ფეხებს შორის მოექცა და თითით საცვალი გვერდით გადაუწია.. -მმ როგორ გინდივარ პატარავ.!
-ასე მართლა არ შეიძლება.-ზურგი მოაშორა რბილ მატერიას და მუცელი დაეჭიმა.. -მომშორდი დამიან.. გაჩერდი.. -გონება მოიკრიბა და კაცის ხელებს დაუსხლტა.. ამღვრეული თვალებით ქალს დააკვრიდა, რომელიც ფაცი-ფუცით ძლივს ახერხებდა ხალათის ჩაცმას..
-რაც მაინტერესებდა გავიგე, შენ გინდივარ.! გინდა ჩემთან, ისევე როგორც მე.-მაიკას დაწვდა სხეული ისევ ნაჭრით დაიფარა. -მაგრამ არის რაღაც რასაც ვერ გადავახტები. -აკანკალებულ დოლიძეს მიუახლოვდა. მისი სახე ხელებში მოიქცია და შუბლზე აკოცა. -როგორც შენ თქვი დემონი ვარ. და არ მივცემ საკუთარ თავს იმის უფლებას რომ შენ.! შენ ჩემი სურვილებისთვის გამოგიყენო.! შენ ჯერ პატარა ხარ..
-დამიან მე...-კაცმა საჩვენებელი თითი ათრთოლებულ ბაგეებს მიადო.
-ჩუ. არაფერი თქვა.! - ისევ ისე, როგორც პირველად შეახო ტუჩები ღიმილის კუთხეს, ერთი კიდევ შეხედა სასურველ სხეულს და სახლში მარტო დატოვა. „ღმერთო ეს რა ხდება?! „- მთელი სხეულით კანკალებდა და ვერაფრით მშვიდდებოდა. გაბრუებული იჯდა სავარძელზე და დეტალურად იხსენებდა მომხდარს.
-რატომ არ შეიძლება ცხოვრება ოდნავ მარტივი იყოს. ჯანდაბა დოლიძე შენ.! ახლა დამშვიდდი და დაიძინე. -თავს შემოუძახა, საწოლში შეწვა მაგრამ მთელი ღამე ძილი არ მიკარებია. საკუთარ ქმედებებზე ფიქრობდა, მომენტში კიცხავდა საკუთარ თავს, მაგრამ იმ წამსვე ეღიმებოდა როცა ბედნიერად აძგერებულ გულს იხსენებდა.
-ეს ჩემი ცხოვრებაა, როგორც მინდა ისე გავიყვან მას.! -ბოლოს გადაწყვიტა და თვალები დახუჭა, ახლა მართლა ჩაეძინა.
დღეები ნელა გადიოდა, იმ ღამის მერე არ შეხვედრია მის დემონს, არც უცდია. ახლა მხოლოდ მარტო ყოფნა და ფიქრი სჭირდება. გოგონებსაც სთხოვდა არ შეეწუხებინათ.
-თათი რა მოხდა კი მარა!
-არაფერი კეკე, უბრალოდ მარტო მინდა რა, თან დღეს ღამე რეისი მაქვს და დასვენებული უნდა ვიყო. გთხოვ რა რომ ჩამოვალ დაგირეკავ.
-კაი არ დაგაძალებ არაფერს, მაგრამ ყველაფერს ამიხსნი.
-კაი, ანას აკოცე ჩემს მაგივრად.-ტეკეფონი გათიშა და სამზარეულოში გავიდა, ყავა გაიმზდა და მსუბუქად ისადილა. მთელი დღე წიგნის კითხვას დაუთმო, სავარძელზე იჯდა და ფურცლავდა უკვე წაკითხულ გვერდებს. ბოლოს უკვე ფიქრი რომ შემოეპარა ერისთავზე, საწოლში შეწვა და თვალები ძლიერად დახუჭა.
სამი საათით ადრე გავიდა სახლიდა, იმის გამო, რომ მანქანა არ ჰყავდა. ბოლო ტრანსპორში ჩაჯდა, ავტობუსში ყველა თითქმის ჩანთებით იყო. აეროპორტს მიუახლოვდა ფორმა შეისწორა და კაკუნით შევიდა. საათ ნახევარი ბრიფინგზე იჯდა და ისმენდა ხომალდის მეთაურისგან ინფორმაციებს. შემდეგ ინსტრუქტორის კითხვებს უპასუხა და როგორც იქნა ემბრაერს მიუახლოვდა. უცნაურად უფრთხოდა გული, თითქოს არ უნდოდა წასვლა. დღეს გაუმართლა ბიზნეს კლასში უწევდა მუშაობა, ამიტომ ბევრი საქმე არ ექნებოდა. მგზავრებს დახვდა. ბოლო მგზავრი შემოვიდა და გული საშინლად აუძგერდა, მონატრებულ, სასურველ სახეს რომ წააწყდა.
-მოგესალმებით ჩვენს ხომალდზე.-ვითომც არაფერი უთხრა.-დაგეხმარებით ნივთების შენახვაში.-ჩანთაზე ანიშნა, ერისთავმაც მიაწოდა. კარადა გახსნა და შეინახა. სამზარეულოს კუთხეში დაბრუნდა.
-სლაიდი რამდენ ხანში იხსნება?-უცებ ჰკითხა წიკლაურმა და წარბი ზემდ აზიდა.
-5 წამში.-მის წინ იდგა, ხელების წვალებით ადევნებდა რეზის მიმიკებს თვალს.
-როდესაც 40 წამია დარჩენილი შეჯახებამდე, ხომალდის მეთაური რა ბრძანებას ამბობს? -არ გაკვირვებია ეს კითხვები რადგან, საფრთხე მუდამ არსებობს.
-Brace, Brace sefety position.
- sefyty position- ის დროს როგორ პოზიციას ვიღებთ.?
-ფეხებს ერთმანეთს ვაშორებთ, ვშლით ოდნავ, ხელებს ფეხხების ქვეშ ვიწყობთ, და თავს სკამს ვაყრდნობთ.
-კარგი, თავისუფლად, მოამზადე მგზავრები და მოემზადე, ბრიფინგის ჩასატარებლად. -თავი დაუქნია, ბიზნეს კლასში გავიდა. სთითაოდ სთხოვა მგზავრებს ღვედები შეეკრათ. ღრმად ჩაისუთქა ერისთავის სავარძელს რომ მიადგა.
-გთხოვთ ღვედი შეიკრათ, და მაგიდა აკეცეთ.-უხერხულად გაუღიმა და სავარძლებს შორის დადგა. უფროსი ბორტგამყოლის ხმას აყოლებდა მოძრაობებს, ჯერ ღვედის ინსტრუქციებს უხსნიდა, შემდეგ, ჟანგბადის ნიღბების მოხმარების წეს. -თვითნაც დაჯდა რეზის გვერდით და უხერხულად შეიშმუშნა.
-რამე ხდება?
-არა. არაფერი ისეთი.
-თბილისში რომ დავბრუნდებით.. სადმე წავიდეთ.
-ჯერ დავბრუნდეთ.. -უნებურად თქვა და თავი სავარძელს მიადო. -ორი საათი უკვე გასული იყო, საჭმელიც დაურიგეს მგზავრებს.
სავარძლებს შორის დადიოდა და რეზიც უკან დაჰყვებოდა. ისე გულიანად უღიმოდნენ ერთმანეთს, ერისთავს ძარღვები ეჭიმებოდა რამდენჯერაც კაცის ხელი შენიშნა, ქალის სხეულზე. დიდი მოთმინებით გამოურჩეოდა დამიან ერისთავი ამიტომ პროვოკაციას არ აჰყვა და თავი ილუმინატორისკენ შეაბრუნა. უკვე დაჯდომისთვის ემზადებოდნენ. კაპიტანმა უფროსი ბორტგამყოლი დაიბარა კაბინაში. რამდენიმე წუთის შემდეგ გამოვიდა.
-მოკლედ პრობლემაა, საში არ იხსნება. -ფერგადასულმა თქვა.- შეხებას ვიგრძნობთ თუ არა, გამოირთვება ძრავები და მაშინვე ვიწყებთ ევაკუაციას. მე ხალხს გავაფრთხილებ!-სწრაფად თქვა და თვისი ადგილისკენ წავიდა.
-რეზი..-შეშინებულმა გახედა ინსტრუქტორს.
-დამშვიდდი ყველაფერი კარგად იქნება. -ხელზე შეეხო და თვალები ძლიერად დახუჭა. მალევე გაიგო ხომალდის მეთაურის „ Emergency lending” ძლიერი შეხება იგრძნო, თავიც ოდნავ მიარტა და გაბრუებული მხოლოდ ერთ ადამიანის მდგომარეობას კითხულობდა. ღვედები შეიხნა.
-კარგად ხარ?-მხარზე რეზის ხელი იგრძნო.
-თავი მივარტყი.-გაპარული ხმით თქვა.ხომალდში საშინელი პანიკა იყო.ქაოსურად მოძრაობნდენ, დოლიძე კი ცდილობდა იმ ადგილისკენ წასულიყო სადაც მისი დომონი ეგულებოდა.
-სად მიდიხარ?-რეზიმ ხელი ჩაავლო.-დროზე გახსენი სლაიდები.-სლაიდი გახსნა.ხალხს გარეთ უშვებდა, თვალებით კი მხოლოდ იმ ერთს ეძებდა, ერისთავი კი არსად ჩანდა. „ღმერთო შენ გვიშველე. სად ხარ დამიან?“ ცრემლები ღვარ-ღვარით სცვიოდა, პირველი იყო ავარიული შემთხვევა და შაშინლად ეშინოდა, მითუმეტეს უკვე კვამლით იყო გავსებული ხომალდი.ბოლო მგზავრიც ჩაუშვა, თვითნ ისევ შიგნით შევიდა, სათითაოდ დაიარა სავარძლები.. საშინელი სანახაობა დახვდა, რამდენიმე მგზავრი უგონო მდგომარეობაში, ვერ შეძლო მიკარება. სიბნელე და კვამლი ერთად ართულებდა ხილვადობას. ჯანგბადის ნიღბები ჩამოვარდნილი და საშინელი სისხლის სუნი იდგა ხომალდში.
-დამიან..-ხმა აღარ ჰქონდა, ნერვიულობისგან. უცებ წელზე ხელი იგრძნო და შიშისგან შეხტა.
-აქ ვარ თათია, წამოდი.-გასასვლელისკენ წაიყვანა.-მიდი ჩადი.
-არ შიეძლება, შენ ჩადი ჯერ. -უკან დაიხია და მგზავრი წინ გაუშვა.
-დაბლა შევხვდებით.-სლაიდზე ჩასრიალდა უკვე სამშივდობოს რომ დაიგულა საყვარელი კაცი ღრმად ამოისუნთქა.
-თათია ჩამოდი მალე.-რეზის ყვირილი გაიგო და გონსაც მალე მოვიდა.. დაბლა ჩასულს რეზიმ ძლიერად ჩაიხუტა. მთელი აეროდრომი სახანძრო მანქანებით, სასწრაფო დახმარებებით იყო სავსე. პლედი მოახვია წიკლაურმა და ერთ-ერთი მანქანისკენ წაიყვანა.
-ვსო ყველაფერი მორჩა თათი.. -აკანკალებულ მხრებზე ხელი ჩამოუსვა. გოგონას აწყლიანებული თვალები კი მხოლოდ ერისთავის სისხლით მოსვრილ სახეს ხედავდა.
-უნდა წავიდე.-ხმადაბლა ჩაილაპარაკა. კაბა გვერდით ჩახეოდა , მთელი ფეხი სისხლით ჰქონდა დასვრილი. სასწრაფო დახმარების მანქანასთან მჯდომ დამიანეს მიუახლოვდა. გაბრაზებული მზერით რომ უყურებდა, ექთანი გახეთქილ წარბს უმუშავებდა.
-თუ შეიძლება მე გავაგრძელებ.-ქალს ბამბა გამოართვა და ერისთავის წინ დადგა, ნაზად ახებდა სპირტით დასველებუ ბამბას ჭრილობას, ამღვრეული თვალებით უყურებდა კაცს.
-შემეშინდა. -ამოიკნავლა.-პირველად შემეშინდა ადამიანის დაკარგვის. -ხმადაბლა საუბრობდა თვალებს მის სახეზე დაატარებდა. გახსნილი ბაგეებით ნელა შეეხო ერისთავი და ძლიერად მიიკრა მკერდზე. აკანკალებულ ტუჩებს სათითაოდ უკოცნიდა და წელზე ძლიერად უჭერდა ხელებს.
***
კოცნით შევიდნენ სასტუმროს ნომერში და ისე შემოეძარცვათ ტანსაცმელი ვერ მიხვდნენ. ყელს უკოცნიდა ერისთავი და ხელებს მთელ სხეულზე დააცოცებდა, საწოლზე ფრთხილად გადააწვინა მის ფეხებს შორის მოექცა და ათრთოლებული ტუჩები დაუკოცნა, ყელისკენ გადაინაცვა და ახლა უკვე იქ დააცოცებდა ბაგეებს. სიამოვნების ბგერებს გამოსცემდა თათია და კაცის ხელებში მოქცეული იკლაკნებოდა. ტკივილი იგრძნო და წამოიყვირა.
-გტკივა?-მის ტუჩებტან დაიჩურჩულა და ლოყაზე ფრთხილად აკოცა, თან ნელ-ნელა აძლევდა ბიძგებს, თათიამ თავი დაუქნია და უფრო ძლიერად აეკრა სხეულზე. -არაუშავრს პატარავ ,ცოტაც და..-ყელზე გადაინაცვლა მთელი მონდომებით ეფერებოდა ერისთავი სასურველ ქალს. სხეულები ერთდრულად დაეძაბათ, ერთდროულად მივიდნენ ორგაზმამდე და გადახლართული სხეულებით მლავე მოდუნდნენ.. -გილოცავ სექსის სამყაროში შემობიჯებას.-თქვა დამიანემ და მკერდძე ტუჩები მიაკრო. არაფერი უთქვამს თათიას, ძლიერად მოხვია ხელები და კაცის გულზე მისვენებულს ჩაეძინა.

***
არ ვიცი როგორ გთხოვოთ პატიება ასეთი დაგვიანებისთვის. არც გამართლება მაქვს, იმედია მაპატიებთ და ძაან არ გაბრაზდებით..იმედია მოგეწონებათ ახალი თავი და შემიფასებს.
ვერ შეგპირდებით რომ აღარ დავიგვიანებ, რადგან ძალიან მძიმე პერიოდი მაქვს.. :((((