****
კიბის ბოლოში ყველაზე სასურველი მგზავრი, რომ დაინახა თანაც ასეთ ფორმაში, პირში დაგროვებული სითხე გადასცდა და ლამის ხველებით მოკვდა.
***
გაცოფებული ჩავიდა დაბლა, მზად იყო ყველა იქ მყოფი დაეცოფა მაგრამ სიტყვა ვერ ამოიღო. გოგოებში ერთ ნაცნობს რომ წააწყდა. უცნაურად გამოიყურებოდა, საერთოდ არ გავდა იმ „სწიუარდესას“ ვინც თავი დაამახსოვრა.მუქ ხორბლისფერ კანს ისე უხდებოდა თეთრი მაისური და უბრალო ჯინსის შარვალი. თმები წვრილად დახვეული ჰქონდა, ლამაზი პრუჟინები უფარავდა შუბლს და კაშკაშა , მწვანე თვალებს კვეთდა. ყურებზე დიდი მრგვალი საყურეები გაეკეთებინა. რომ არ სცოდნოდა ერისთავს მისი წარმოშობა, ალბათ მის სილამაზეს აფრიკულს უწოდებდა.!
-დამიანუს..-შორიდან ესმოდა კეკეს ხმა და ნელ-ნელა გამოერკვია ფიქრებიდან.-სულ დამავიწყდა რომ გეძინა.-სიცილს ძლივს იკავებდა ნათლული და გამომცდელად უყურებდა.
-არაუშავრს.-დაბალ წვერზე ხელი ჩამოისვა.-გამარჯობათ გოგოებო.-სერიოზული სახით თქვა და უკან აბრუნდა..
-ვაა, საღოლ კეკე მაგარი ნათლია გყავს.
-ჰო მაგრამ ძალიან მკაცრი.-ნაზად თქვა თათიამ და კეკეს გახედა.-რამდენიმე დღის წინ პირველი ფრენა მქონდა და ჩემი მგზავრი იყო..ისეთები აკეთეს ტუალეტში..-თავის ქნევით გააგრძელა საუბრაი და სასმელი მოსვა.-მოდი გავაგრძელოთ რა.
-კაი, ახლა მე დავსვავ კითხვას.!
-კაი გისმენთ ანა-ბანა..-ლოყაზე აკოცა დოლიძემ მეგობარს.
-ფერებით აღწერეთ თქვენი თავი, როგორი ფერით გგონიათ რომ გხედავთ საზოგადოება და სინამდვილეში როგორები ხართ.! კეკე დაიწყე.
-მე..-დაფიქრდა.- ხალხს შავი ფერის ვგონივარ.-მოიღუშა ანდრონიკაშვილი.- ვფიქრობ წითელი ფერის ვარ, მაგრამ სინამდვილეში მეწამული ფერია ჩემი.!-ტუჩის კუთხეები აწია, გაღმება სცადა.
-საინტერესოა..-საუბარში არსაიდან გამოჩენილი ერისთავი ჩაერთო.-თქვენ...-დოლიძეს მიუბრუნდა.
- ხალხს ვარდისფერი ვგონივარ.-გაპარული ხმით საუბრობდა.“ თათია ამოიღე ხმა რას წიკვინებ!“ გაუბრაზდა თავს.- ჩემი თავი თეთრი მგონია, მაგრამ სინამდვილეში შავი ვარ.!
-შავი?-ჩაეკითხა დამიანე.
-დიახ შავი ვარ.-თათიამ თავი დახარა, აღარ შეეძლო ამ შავი თვალების ყურება. ითრევდა.. უფსკრულში ითრევდა დამიანე ერისთავის თვალები.-თქვენ?-ვაიფ ამან ხმის ამოღბა შეძლო?! თან ბატონს მიმართა?
-ჩემი ფერი შავია, მეც შავი ვარ ქალბატონო „აფრიკულო სილამაზევ“-ირონიულად ასწია ღიმილის კუთხე.-რაღაც საერთოც კი გვქონია..-ირონიულად დახედა დოლიძეს და მის წინ სავარძელზე დაიკავა ადგილი..-კეკე გამაცანი შენი მეგობრები.! -ისე თქვა ქალისთვის თვალი არ მოუშორებია.
-„აფრიკული სილამაზე“ თათია დოლიძეა.-სიტყვები გამოკვეთა.- ეს ანოა ჩემი ჯგუფელი.რავი მე კი მიცნობ.-ხელები ჰაერში ასწია და გაიცინა.-მოდი ჩემს ნათლიას გაუმარჯოს.! ასე რომ შემიკედლა და მივლის. -ჭიქას დასწვდა. უხმოდ ასწია დოლიძემ სასმისი და რამდენიმეს მიუჭახუნა. ძალიან ხალისობდა ერისთავი გოგონას დაბნეულ სახეზე, როგორ ეტყობოდა რომ მოიხიბლა მამაკაცით. აი რატომ თვლის თავის თავს შავ ფერად ბატონი ერისთავი. უყვარს გრძნობებით თამაში.!
-ბატონო დამიან..-სასმლის ბოლო ჭიქამ აშკალარად შემატა სითამამე.
-უბრალოდ დამიანე.-შეუსწორა და საზურგეს მიეყრდნო, კმაყოფილი ღიმილით.
-შეგიძლიათ თქვათ თავს შავ ფერად რატომ თვლით?
-ერთი პირობით პატარავ..-იდაყვებით მუხლებს დაეყრდნო და ისე ხმით თქვა, რომ უამრავმა ტალღამ დაუარა თათიას სხეულში.- შენც იტყვი რატომ ხარ შავი ფერის.!
-გისმენ!.-თვალებში ჯიუტად ჩაშტერდა. ერთ ხანს ასე უყურეს ერთმანეთს.. რატომ უნდა შეაშინოს გოგონა, იქნებ საერთოდაც არ მოუნდეს მასთან რაიმე ურთიერთობა, არადა ერისთავს ძლიან უნდა მარტო დაიგულოს ეს ვნებიანი ქალი, მის წინ რომ ზის და ასე კეკლუცად უყურებს. დაკვირვებით ადევნებდა თვალს მის სხეულს. „გემრიელი იქნება.! „- გაიფიქრა და საერთოდ გადაიფიქრა მასთან სიახლოვე.
-იცი არ მინდა ამ თემაზე ლაპარაკი..-ფეხზე წამოდგა.
-რატომ? იქნებ სულ არ ხართ შავი ფერის.. იქნებ მოგწონთ როცა თქვენი ეშინიათ.-დოლიძეც წამოდგა და სამზარეულომდე მიჰყვა.. გაოგნებულები უყურებდნენ ამათ შემხედვარე კეკე და ანა ერთმანეთს..
-წყენის მატარებელი, შურის მაძიებელი, სასტიკი, დაუნდობელი, ჯიუტი, ინტრიგანი, საშიში, მაზოხისტი.. გავაგრძელო ჩამოთვლა თუ ახლა დეტალებში გაინტერესებთ ჩემი სიშავის მიზეზი..-კედელთან აწურულ გოგონას გახედა, მხოლოდ ახლა მიხვდა რომ საკმაოდ ხმამაღლა მოუვიდა.-არაჩვეულებრივად გამომდის ადამიანის მანიპულირება.-ნელ-ნელა მისკენ მიიწევდა, თვალებ დაწვრილებული ყურადღებით აკვირდებოდა დოლიძის სახის მიმიკებს, ხვდებოდა საერთოდ არ გავდა სხვას.-თან მე გრძნობებით თამაშ მიყვარს.!
-გინდათ თქვათ რომ თავად თქვენ ხართ დემონი?
-თათა ხომ არ წავიდეთ?-სიტყვა ჩააკვეხა რობაქიძემ
-კი წავიდეთ.-თქვა მაგრამ თვალიც კი არ დაუხამხამებია. ჯიუტად უყურებდა ერისთავის შავ, უცნაურად განათებულ თვალებს.
-წამო ანა შარვალს მოგცემ რომ მთხოვე.-კეკე კი ყველაფერს ხვდებოდა, შეიძლება თათია დოლიძეს იმდენად არ იცნობს, მაგრამ კარგად ხვდება დამიანე როგორ უყურებს.. რამდენიმე წუთით ასე იდგნენ ერთმანეთის პირისპირ. გონება ჩაეკეტა დოლიძეს და სიამოვნებით უყურებდა სახეზე. თვალებით დაიწყო შესწავლა, ბოლოს მზერა ტუჩებთან გააჩერა.
-არ გინდა!- მკაცრად თქვა ერისთავმა და ღმილის კუთხეში სველი კოცნა დაუტოვა.
-თათა.. თათა..- ანას ხმამ გამოარკვია.-წავედით.
-ნახვამდის დამიან.!
-ნახვამდის გოგოებო.-არ მოუხედავს.. ეზოში გამოსულმა ღრმად ჩაისუნთქა გრილი ჰაერი და სერთოდ არ უშველა.. მთელი შინაგანი ორგანოები უხურდა, მთელ სხეულზე ბოლი ასდიოდა და დაუოკებელ ტალღებს გრძნობდა.
-შენ სულ გამოშტერდი ხო?-ქოთქოთბდა რობაქიძე.
-ვაიმე ანა რაღაც მემართება.-მკერდძე ხელი ძლიერად მიიჭირა და ნაბიჯს აუჩქარა.
-კი აშკარად რაღაც გჭირს, ისეთბი აკეთე.-არა ახლა საუბარს აზრი არ ჰქონდა. ან ვერ გაუგებდნენ ან.. ან.! სახლში შესვლისთანავე კედელს ზურგით აეკრა და უნებურად გაეღიმა..
-არ არსებობს..-კიდევ ერთხელ გაიაზრა მომხდარი და თითები იმ ადგილს გადაატარა, საათის წინ სასურველის ტუჩები რომ ეხებოდა.-მაკოცა.! -თქვა და ახარხარდა. მუსიკა ჩართო, ყავის ჭიქით დაიწყო მოძრაობა. სხეული მელოდიას ააყოლა. უცნაურია მისთვი ასეთი მამაკაცის ყურადღება. მთელი საღამო ერისთავის ნათქვამ სიტყვებს შიფრავდა, მის მოქმედებებს აანალიზებდა მაგრამ მაინც ვერ მიხვდა კაცს რისი მიღწევა უნდოდა.!
-კაი რა თათი, ახლა ილუზიებში ნუ წახვალ.! მიხვდა რომ მოგეწონა და გეშაყირებოდა..-დანაღვლიანებულმა თქვა, არადა როგორ არ სურლა ასე ყოფილიყო.ნელ-ნელა ფესვებს იდგამდა დამიან ერისთავი ქალის გონებაში.
-კეკე..-ტელეფონის მეორე მხრიდან როგორც კი მეგობრის ხმა გაიგო არ დააცადა ლაპარაკი.-კეკე ხვალ ამოდი ჩემთან მარტო.!
-რატომ პატარა?
-სალაპარაკო მაქვს. გთხოვ ნუ მკითხავ უბრალოდ ამოდი.!
-კაი მაშინ შუადღისკენ ამოვალ.
-მადლობა.-ტელეფონი გათიშა და საწოლზე გადაწვა.დახუჭულ თვალებში ნათლად წარმოუდგა დამიან ერისთავი, ხორბლისფერი კანი, ნავარჯიშები სხეული. ახლაღა შეამჩნია სვირინგით გაფორმებული სასურველი სხეული..
-ამდენს არ უნდა ვფიქრობდე.. ასე არ უნდა მომწონდეს ორი ნახვით. მითუმეტეს ვიცი როგორიცა.. ის მე არასდროს შემომხედავს სერიოზულად. -თავი გაიქნია და კაცის ლანდი გააქრო გონებიდან. -ვსო.! მეყოს ახლა ოცნება..
შუადღის 2 საათი ხდებოდა აკრებზე კაკუნი რომ იყო. მშვიდად გააღო და ზღურბლზე მდგარი მეოგარს გადაეხვია.
-შემოდი.-ზურგს უკან მიკეტა კარები და სამზარეულოსკენ გავიდნენ.
-რაღაც არ ხარ კარგად ხო?-სკამზე ჩამოჯდა.
-არ ვარ კარგად არაა.!
-აბა მოყევი რა ხდება? არა დაახლოებით კი ვხვდები მაგრამ მიდ გისმენ.
-კეკე ნუ იცინი რა.. გუშინ არ ვიიცი რა დამემართა, აი სრულიად დავკარგე თავზე კონტროლი, ასე არავისთან მილაპარაკია..
-მოგეწონა და დაინტერესდი, მერე რა მოხდა ქალო, აბა მუნჯივით ხომ არ იქნებოდი. პირიქით გუშინ შენი თავით დააინტერე თვით დამიან ერისთავი.
-რა იცი?-ამ სიტყვებმა ისე ააღელვა სხეული ძლივს დაიმორჩილა.
-მამას გარდაცვალების მერე მე და დამიანე დიდ დროს ვატარებდით ერთად. შეიძლება არც იცის მაგრამ საკმაოდ კარგად მოვახერხე მისი გაცნობა. ვხვდები როდის უყურებს ქალს როგორც ინტერესის ობიექტს. ხოდა მინდა გითხრა რომ გუშინ ზუსტად ასე გიყურებდა.! -გაეცინა.
-მართა?-ლოყებ აფაკლულმა გახედა მეგობარს.
-აჰამ.! მიდი ყავა გამიკეთე, საშინლად ამზადებს ის კაცი ყავას.! -დაასაქმა მაშინვე მეგობარი.
-კეკე იცი?! რაღაც ძალიან კარგად ვგრძნობ შენთან თავს.! თითქოს მე შენ და ანა სულ ერთად ვიყავით.. არ ვიცი ძაან გენდობი.
-მიხარია მერე მაგას რა სჯობს. თან თუ დამიანსაც უმიზნებ ჩემი მტრობა არ გაწყობს.!
-ნამდვილად.!-სიცილში აჰყვა.-ნამცხვარიც მაქვს გინდა?
-კი გავსუქდი მაგრამ მინდა.!
-კეკე ნუ სულელობ. ძალიან კარგ ფორმაში ხარ.
-ოჰო მე და ნათლიაჩემს ერთად გვეჩალიჩები?
-მმ გემრიელი ხართ ორივე და..-ლოყაზე აკოცა მეგობარს და ყავის ფინჯანი ნამცხვართან ერთად დაუდო წინ. -იცი დათას მერე ასე არავინ მომწონებია.! -საუბარი დაიწყო.
-ის ნაბი*ვარი არც უნდა მოგწონებოდა.
-მაშინ ბავშვი ვიყავი თეკლა.!
-გაბრაზი და თეკლა მაგიტომ დამიძახე?
-დიახ.! -ტუჩები მოპრუწა და წარბები აათამაშა.
-გინდა ხვალ შეგახვედრო?
-როგორ?
-სადმე წავიდეთ და წამოვიყვან ძალით.!
-აუ ხვალ რეისიდან სამზე ჩამოვალ, ერთ საათში სახლში ვიქნები. მერე დასვენება მინდა ცოტა და საღამოს ასე რვა საათისკენ სადმე გავიდეთ.-აფორიაქდა.
-კაი დამშვიდდი, ასე თუ ინერვიულებ ქორწილამდე ვერ მიაღწევ. ისე დამიანე და ქორწილი, საერთოდ ოჯახი შორსაა..
-კაი რა ქორწილი კეკე.. იქნებ სულ არ მოვწონვარ და..
-მოწონებით არ მოწონხარ.! ეგ შენ უნდა იჩალიჩო ჩემო პატარა.. მთავარია დაინტერესებულია!
-იცი გუშინ მაკოცა..-მის სიტყვებს ანდრონიკაშვილის ყვირილი მოჰყვა.-არა არა.. ტუჩებში არ უკოცნია. აი აქ მაკოცა.-განაბულმა თითები მარჯვენა ტუჩის კუტხეში დაიდო.-ვსო არ მელაპარაკო რა დამიანეზე. ისედაც დაბნეული ვიყავი და ახლა სულ გამოვჩერჩეტდები..
შუაღამე იყო უკვე აერიპორტის შენობაში რომ შევიდა. სწორი თმა კოსად შეეკრა, მსუბუქი მაკიაჟი უფარავდა სახეს, და ქუსლების ბაკუნით მიაბიჯებდა თავდაჯერებული.
-იმედია მუდმივად ასეთი პუნქტუელურ იქნები.! -გვერდიდან ამოუდგა ინსტრუქტორი
-რათქმაუნდა.-გაუღიმა.. წინა ფრენისგან განსხვაებით, უშეცდომოდ სცემდა წიკლაურის კითხვებს პასუხებს და ბენიერი დადიოდა სავარძლებს შორის. მისი გონება მთლიანად თბილისში იყო, ერთი სული ჰქონდა იმ ქალაქში დაშვებულიყო სადაც „მისი“დამიანე დააბიჯებდა.
-„ჩემი“ ? რატომაც არა?! -მხრები ბედნიერად აიჩეჩა და ბოლო წუთები დაითვალა გულში, აი საშიც შეეხო ბილიკს. როგორც იქნა გამოაღწია აეროპორტიდან მაშინვე ანდრონიკაშვილს გადაურეკა.
-კეკე რა ქენი აბა?
-მოკლედ საღამოს ცხრისკენ, ანა გამოგივლის და წამოდით..შენი ბიჭი დაბმული დაგხვდება.-აკისკისდა.
-მადლობა.-გაეცინა და ავტობუსში ავიდა.სახლში მისულმა ცხელი შხაპი მიიღო და საწოლში შეწვა, თავიდან გაუჭრდა დაძინება, ფიქრებით სულ მომავალ შეხვედრაზე ფიქრობდა. მალევე დაღლილობამ იმოქმედა და ტკბილად ჩაეძინა.ასე ამბობენ ხოლმე მთელი დღე რაზეც ფიქრობ ის გესიზმრებაო, ხოდა ახლაც სიზმრებში ბატონ დამიანესთან ერთად დააბიჯებდა ბედნიერი სახით დაუამრავჯერ კოცნიდა სასურველ ტუჩებს. ტელეფონის ხმამ გამოაფხიზლა. გაღვიძებულს არ ესიამოვნა იმის გააზრება რომ მხოლოდ სიზმარი იყო.. აბზუილებულ ტელეფონს დაწვდა.
-ჰო.
-გძინავს?
-არაა რა იყო.
-ერთ საათში შენთნ ვიქნები და არ მალოდინო.
-კარგი ანო.! -ტელეფონი გათიშა და წამოჯდა. გაბრუებული იყო ძილისგან, მაგრამ მალევე მოეგო გონს როცა გაახსენდა ყველაფერი. კარადა გამოაღო და ინტერესით გადახედა სამოსს.
-კაბა რომ ჩავიცვა ზედმეტი იქნება! -შავი ტანზე გამოყვანილი შარვალი მოირგო და ამავე ფერის გამჭირვალე ზედა. თმა გაიშალა, მსუბუქი მაკიაჟი გაიკეტა და ყავისთვის დროც კი დარჩა.
***
საღამოს სახლში იჯდა და დოკუმეტებით სავსე მაგიდას დაშტერებული უყურებდა, აშკარად გონებით სხვაგან იყო. არ უნდოდა წასვლა, იცოდა იქ ის ბავშვი დახვდებოდა და კიდევ უამრავ სისულელეს გააკეტებდა. ამხელა კაცს მთლიანად ურევდა გონებას და ეს საერთდ არ მოსწონდა ერისთავს. ცოტა ხომ არაა 14 წელი სხვაობა.
-ჯანდაბა.. ჯანდაბა.-ხელით მიმოფანტა ფურჩლები და ორივე მტევანით სახე მოისრისა. -რა მჭირს კი მარა.
-დამიანუს..-კაბინეტის კარებზე ფრთხილად დააკაკუნა ნათლულმა და შეაღო.-ხომ წამოხვალ დღეს?
-კაი კეკე რა! რა უნდა ვაკეთო მე იქ.?
-ვაიმე დამიანეე.. ძალიან დაგეტყო ასაკი.!
-კაი ხო წამოვალ.! გადი ახლა დავამთავრებ მუშაობას.-ისევ მარტო დარჩა ფიქრებთან. ჩაეღიმა, გოგონას გაფითრებული სახე რომ გაახსენდა. ღრმად ამოისუნთქა და მუშაობას შეუდგა.

***
ბოდიშიტ დაგვიანებისთვის ჩემო კარგებო. გუშინ გამე ვეღარ მოვახერხე დადება, საიტი გატიშული იყო. იმედია მოგეწონებათ. <3დ