შეჯახება

15 თებერვალი, საღამო, 10:12 წუთი ჩემი 15 წლის იუბილეს ავღნიშნავდით ,დღესასწაულიდან ვბრუნდებოდით მე დედა და მამა , ვმღეროდით, მე ხელში ბოთლი მეჭირა და ბოლომდე ვღრიალებდი მუსიკას სახელად „THRIFT SHOP FEAT.“ არაფერი ჩანდა, ფანრებით გაშუქებული იყო ნისლი რომელიც ჭირივით იყო მოდებული არემარეს ხმა ჩამიწყდა როდესაც წინ რაღაცამ გადაირბინა და მინა მთლად სისხლით მოთხვარა , მამა ვერაფერს ხედავდა და შიშისგან კანაკალი ამიტყდა ჯორჯმა ჩემსკენ გამოიხედა და ხელი ჩამჭიდა და მითხრა- კარგად ხარ საყვარელო ?!. როდესაც ის დაწყევლილი ღამე დასრულდა და ყოველი დღის კოშმრად მექცა .... ტროლეიბუსი 100კმ/წმ სიჩქარით მოქროდა ... და გამომეღვიძა ფანჯრის ანარეკლს შევხედე და თავი მთლიანად სისხლი მქონდა შემეშინდა და ტირილი დავიწყე ... ველოდი როდის მომწმენდდა ცრემლს დედა მაგრამ უშდეგოდ , ფეხებს ვერ ვგრძნობდი ვერც ვინძრეოდი და საშინლად მეშინოდა,მეშინოდა რადგან ვერც ჯორჯის და ვერც ელას სუნთქვას ვერ ვგრძნობდი... ვეცადე ღვედი მომეხსნა, ვიღაცამ კარი გააღო, შეშინებული შუახნის კაცი იყო იყო ხელში ტელეფონი ეჭირა და ვიღაცას ელაპარაკებოდა ... ამ წამს მხოლოდ ერთ რამეს ვებრძვოდი , თვალებს .... თვალები არ უნდა დამეხუჭა ...როდესაც გავახილე მხოლოდ ერთ რაღაცას ვხედავდი. თეთრი კედლები წამლების საშინელი სურნელი რომელიც მზარავდა, და ბოლოს სუსხიანი ქარი ფანჯარა ღია იყო და მციოდა... ჩამეძინა სიზმარი ვნახე ... ფრედი იყო ვთამაშობდით, მაშინ შეყვარებულები ვიყავით, ის წავიდა და მარტო დამტოვა 15 წუთში კი თავდახრილი მომადგა, ვეცადე გამეგო რა სჭირდა თუმცა როდესაც ხელიდან დედამისის ალმასის ბეჭედიგამოაძვრინა თან მუხლებზე დაიჩოქა და ხელი მთხოვა აღფრთოვანებული ვიყავი მაშინ 4 ის ვიყავი, და ლოყებაწითლებულმა დედასთან გავიქეცი... და ყველაფერი ვუამბე გარეთ ვიყავით დედა ეზოს ალაგებდა და თან ბურდღუნებდა როცა სიბნელე ჩამოწვა და ყველაფერი გაქრა...ყველაფერი ახალად მეორდებოდა ისევ ფრედი ისევ დედა ისევ სიბნელე და ნისლი.ტკივილს ვერ ვგრძნობდი ფიზიკურად თუმცა გული მტკიოდა რადგან ვიცოდი რომ ერთ დღეს ვერც დედას ვნახავდი და ვერც მამას. ვერც ჯორჯის სურნელს შევიგრძნობდი, ვერც დედას გამომცხვარ ფუნთუშას შევჭამდი , ვერც ფრედის ვერ ვნახავდი ვერასდროს...
გამეძღვიძა, მარჯვნიდან თეთრ ხალათში გამოწყობილი სათვალიანი კაცი დამდგომოდა,ხოლო მარცხნიდან დეიდა ამელია, რომელსაც ცრემლები ღაპაღუპით სცვიოდა მხოლოდ ერთი კითხვა მქონდა რატომ ტიროდა დეიდა ამელია ან სად იყვნენ ჯორჯი და ელა ?! რატომ არ იყვენენ ჩემს გვერდით ?! საუბრის თავი არ მქონდა ფეხებს და ხელებს ვერ ვამოძრავებდი, არაფერი მახსოვდა რამოდენიმე საათის შემდეგ დეიდა ამელიას ვკითხე
-Càite a bheil màthair (სად არის დედა?)
-...ის მხოლოდ ტიროდა
-Càite bheil Athair (სად არის მამა?)
--...ის მხოლოდ ტიროდა
-Freagair gu luath (სწრაფად მიპასუხე)
-Chan eil iad tuilleadh Tha mi duilic (ისინი აღარ არიან ვწუხვარ )...და ისევ ტიროდა
ტირილი დავიწყე...ყველაზე უბედური ვიყავი. ცხოვრებაში ვისაც მივენდე და შევიყვარე ის დავკარგე, წამში გამიელვა ყველა მოგონებებმა, რომელიც დედასთნ და მამასთან მქონდა გატარებული და უფრო ვტიროდი, დეიდა კი მეფერებოდა, 4 დღის განმავლობაში გათიშული ვიყავი. თავის ფეხის და ხერხემლის ტრავმა მქონდა ორი კვირის შემდეგ პალატიდან გამწერეს, და უკანასკნელად მოვინახულე ჯორჯისა და ელას გვამი ხელი მოვკიდე, სულ მთლად გაყინული იყო, მასზე დიდი ტკივილი ჩემს ცხოვრებაში არ მიგრძვნია, ჩემს სიცოცხლეს აზრი არ ჰქონდა ,მაგრამ მხოლოდ განადგურებული დეიდას გამო ვიცოცხლებდი და ბედნიერი ვიქნებოდი, ვეცდებოდი მაინც, ამ ბნელ სამყაროში ვნახავდი ბედნიერების ერთ ნაპერწკალს რომელსაც ჩემს სულში გავაღვივებდი.. ერთ რამეს ვისურვებდი, რომ კიდევ ერთელ შემხებოდა დედა, კიდევ გაემეორებინა ჯორჯს ჩემთვის უკანასკნელი სიტყვები -Tha thu ceart gu leòr Mil? (კარგად ხარ საყვარელო ?)
წყეულიმც იყოს ეს დღე ნეტამც სულაც არ დავბადებულიყავი, ადამიანი სატანჯველად მოდის ამ სამყაროში და ნაპერწკალივით მიექანება ცისკენ, ამ წუთისოფელში დაიმკვიდრებს სახელს სულს და ქრება ქრება უკვალოდ უკვალოდ მიექანება ზეცაში რადგან ისევ ამ წუთისოფელში ქმნილი ცოდვებისთვის აგოს პასუხი, ირჩევს საყვარელ ადამიანს და მისთვსი ცოცხლობს, მისი ფიქრები მხოლოდ მისკენაა მიმართული და ბოლოს.. ბოლოს რახდება მიატოვებს კვალს არ დაუტოვებს არაფერს მისცემს თუმცა მოგონებებს დაუტოვებს და უკვალოდ გაქრება .. ცხოვრება ასეთი ბოროტი და რთულია, მხოლოდ ცხოვრება კიარა გარშემომყოფი იდუმალებით მოცული ბრბო და გარემო გცვლის, ტკივილსა და დარტყმას გაყენებს თანაც როგორს.. მოუშუშებელ ტკივილს ისეთს რომ მხოლოდ მასზე გეფიქრება და იმაზეც არ ფიქრობ რომ ეს ფიქრი ასეთი საზიანო გახდეს არამარტო შენთვსი არამედ გარშემომყოფთათვის ... არც მეგობრები გიმართლებენ არავინ შენი თავის გარდა და იმის გარდა ზევით რომ აიხედები და ვერ დაინახავ მხოლოდ მას უნდა ენდო, ხანდახან საკუთარი თავიც გატყუებს, და დიდ დარტყმას გაყენებს თუმცა უნდა მოძლიერდე,ქვა გაგიხდეს ის ადგილი რომელსაც ოდესღაც გული ერქვა... როდესაც მშობლების გაფითრებულ თეთრ სახეს შევხედე, საოცარი ტკივილი ვიგრძენი თუმცა როდესაც მათ შევეხე ორნაირი გრძნობა იშვა :მონატრება,და სინანული, გული წამივიდა დეიდა ყვიროდა მე კი ძირს ვიწექი -Mia Mia6
მეტს ვეღარ გავუძლებდი ახლა არამარტო გული მტკიოდა არამედ სულიც მეწვოდა ისე როგორც სანთელი იწვის ხატის წინ იწვის და ქრება ... სამუდამო ტკივილი რჩება სულში
და არაფერი ანქარვებს მას გარდა სიყვარულისა ...
***
მეორე დღეს ბაბუა ჰარიმ შემოგვიარა,საოცრად კარგი და თბილი ადამიანია, ყოველთვის და ყველგან მოგისმენს, კარგი მსმენელია,რაც მე ძალიან მახარებს,ჩვენი გაცნობის დღიდან ,ერთმანეთის პრობლემებს ვუზიარებდით.
-იცი ჰარი თავს დამნაშავედ ვგრძნობ, იმ დღეს ჩემი დაბადების დღე რომ არ ყოფილიყო.. ისე ბედნიერად ვგრძნობდი თავს ...თუმცა ყველაფერი ისე დამთავრდა რომ სრულიად მარტო დავრჩი, დედის თბილი ხელები და მამის თბილი ჩახუტება ყოველთვის მომაკლდება.
-ჩემო მია, განა საკუთარი თავის დამნაშავედ ცნობა გამოსავლიანია? შენ შეგიძლია შენი ცხოვრება ბედნიერი გახადო მხოლოდ შენი ერთი მონდომებით, უბრალოდ იცხოვრე იმ იმედით რომ მკვდრები ჩვენგან არც ისე შორს არიან,ისინი კედლის მეორე მხარეს არიან...
- ძალიან ძნელია ის მდგომარეობა რომელსაც გარშემომყოფები მიქმნიან.
-ვიცი შვილო ვხვდები.თუ როდისმე რაიმე გაგიჭირდება ჩემთან მოდი ...მოდი და ვისაუბროთ რადგან ეს შენ ძალიან გჭირდება.
ამ დროს ბაბუა ჰარისთან მისმა შვილიშვილებმა მოირბინეს და უთხრეს რომ მათი მშობლები ახალად ჩამოვიდნენ ნიუ-იორკიდან და მათ ელოდებოდნენ ცოტახანში კი დავინახე რომ ისინი კი დედას ეხუტებოდნენ ერთი მამმას ეხვეოდა მეორე ფეხზე იყო ჩამოკიდებული... მე კი ვუყურებდი და ცრემლებს ვერ ვიკავებდი რადგან მახსენდებოდა იუბილეზე საღმოს როდესაც ფილმს ვუყურებდით ერთმანეთს პოპკოპრნს ვესროდით, თან ფილმს ვუყურებდით და ვიცინოდით იმ დღეს ყველაზე ბედნიერი ვიყავი ,თუმცა წამში გაქრნენ, გაქრნენ უკანასკნელად ხელი ჩამჭიდეს და გაქრნენ როგორც ვარსკვლავები ქრებიან ცაზე და ცეცხლი ქრება ქარზე, თუმცა მე მაინც მჯერა რომ ისინი ჩემს გაყინულ გაქვავებულ გულს გაალღვობენ სამუდამოდ,...
დეიდა ამელიამ ისეთივე ფუნთუშები გამომიცხო როგორსაც დედა მიცხობდა რადგან მის გარდა არაფერს ვჭამდი , საუზმეზე როდესაც მამა შუბლზე მაკოცებდა დედა კი ფქვილიან თითს ცხვირზე მომიღიტინებდა, მაშინ ვგრძნობდი თუ რაიყო ყველაზე ბედნიერი ცხოვრება, საკუთარი თავი მხოლოდ ოჯახის გვერდით წარმომედგინა ზღაპარშიც კი .და ბედნიერი ვარ რადგან ასეთი ტკბილი მოგონებები არასოდეს განქარდებიან ჩემი გულიდან და სნობად ჩაჯდება ჩემს თავში უკუნითი უკუნისამდე!
***
დეიდა ამელია ფიქრობს რომ დროა ახალ სკოლაში შევიდე გავიცნო ბავშვები და დავსაქმდე სკოლის საქმით თუმცა მე უარზე ვარ, მან კი მაინც შეიტანა განცხადება არუნდა რომ მუდამ ისეთივე უბედური ვიყო როგორიც ახლა.
-Tha an t-àm ann, dol dhan sgoil ( დროა სკოლაში წასვლის)
-eil, Aunt(არა დეიდა)
-Bu mhath Mia (კი მია)
დეიდა განადგურებულია, თუმცა მაინც ცდილობს გარეგნულად ძლიერი იყოს რომ მაგალითი ავიღო, ხვალ სკოლაა ძალიან მაინტერესებს რამდენი გაკვეთილი გავძლებ და მერამდენედან გამოვიქცევი, მაგხელა ხალხში თანაც შოტლანდია ამხელაა კერძოდ ედინბურგის N 129 საშუალო სკოლა, რამდენი ხანია ფრედს არ შევხვედრივარ ... ალბათ ახლა სხვა მეგობარი გოგონებიც ჰყავს და სულაც არ ვახსოვარ.
უკვე ძილის დროა დეიდამ დამიძახა მე კი გარეთ გავედი ზეცაში ავიხედე და ღმერთს ვთხოვე -ნეტავი, ერთხელ, უკანასკნელად გამაგონე დედას ხმა და მეტი არაფერი მინდა !
ღამე იყო, ფრედი იდგა ჩემს გვერდით და ერთად ვსეირნობდით ბედნიერების 5 წუთი გვქონდა როდესაც დედამისმა მისს იზაბელამ დაგვინახა შვილს დაუყვირა და დაიჭირა, ფრედს ყური აუწია და სახლში შეათრია, მე კი მარტო ვსეირნობდი როცა დედამ დამინახა გულში ჩამიკრა უკანასკნელად და გაქრა... გამომეღვიძა საშინელება იყო ხელის შეხებაც კივე მოასწრო, ტირილი დავიწყე ღამის 4:33 წუთი იყო როცა დეიდა შემოვარდა თეთრი პიჟამოს ამარა გულში ჩამიკრა, მამშვიდებდა, ისევე როგორც დედა საღამოს და უფრო ავქვითინდი, გული გასკდომამდე მქონდა, რადგან 14 წლის განმავლობაში დედას გვერდით მეძინა, მისი ალერსი და თბილი სიტყვები მამხნევებდა და მოტივაციას მაძლევდა ყველა იმ სიძნელებს გავსწორებოდი რომელიც წინააღმდეგობა მიწევდა. ნეტავი ბედნიერების საბაბი მქონდეს მეტი არაფერი მსურს .ჩამეძინა დეიდას ხელებში , მისი სურნელი დედასას გავდა, და ალბათ მაგით ვიარსებებდი ყოველი დღე.
გათენდა, მზემ შემოანათა გარედან, მაგრამ ხასიათზე არ ვიყავი 7:00 საათია დეიდამ ახალი ტანსაცმელი გამომილაგა, არვიცი ამის ყიდვა საიდან მოაწრო, თუმცა ერთი ის ვიცი რომ ის და მისი სურნელი იქნება ჩემი ერთ-ერთი სიცოცხლის მიზეზი.
სკოლაში დეიდამ წამიყვანა თავისი მანქანით ღვედის შეკვრისას ცუდი რამ მახსენდება, ცრემლი მომადგა თვალზე თუმცა დეიდას ხათრით გავძლიერდი,ფეხზე დავდგები მყარად, და უბრალოდ ვიცხოვრებ ეს დედას და მამას სურვილიც იქნებოდა ალბათ დღეს მათ რომ წავეყვანე სკოლაში.
სკოლაში შევაბიჯე, ფეხზე VANS -ის კეტები მაცვია, ჩემი საყვარელი თეთრი საროჩკა შავი მოსაცმელი და ჯინსი რომელიც ამერიკაში მოგზაურობისას მამამ მიყიდა, ყველაფერი მოგონებებს მახსენებს და გული ძალიან მტკივა, ერთხელ როდესაც დედას ფრედთან ჩხუბის შესახებ ვესაუბრებოდი მან მითხრა:
- მე იცი რითი ვცოცხლობ ?
-რითი დედა ?
- -შენი გულის ფეთვით თუ შენი გული როდისმე ფეთვას შეწყვეტს, ჩემიც გაჩერდება სამუდამოდ, მე შენს გარეშე ვერაფერი ვიქნები, საკუთარ თავს გაუფრთხილდი რადგან ამ ქვეყანაზე ჩემი სიცოცხლის მიზეზი ხარ, და არ დავუსვებ მეგობარმა, ფრედმა ან ნებისმიერმა გული გატკინოს რადგან ამ დროს ჩემს გულს ორმაგად სტკივა. და თუ ეს არგინდა გაუფრთხილდი შენს თავს რადგან მე შენით ვარსებობ. ჩემი ბედნიერების ერთ-ერთი მიზეზი ხარ და სიცოცხლის შემდეგაც მეყვარები რადგან ჩემი სიყვარული ისეთი იაფფასიანი არარის, გული სადამდეც გაძლებს იქამდე იფეთქებს მხოლოდ შენთვის ..
- შენ.. შენ ... ყველაზე კარგი ადამიანი ხარ ვინც კი არსებობს ჩემს ცხოვრებაში ... და ცრემლები ვერ შევიკავე
უკვე კლასში ვარ, დღიური ამოვიღე მინდოდა რამე ჩამეწერა, გადავშალე და თხუთმეტ თებერვლის გვერძე არაფერი მიწერია თვალების წინ გადამეშალა ის მომენტი... შეჯახების მომენტი, ცრემლები წვიმასავით დაცვივდა დღიურზე როგორც გაზაფხულის აბიბინებულ ბალახზე ცვივა ხოლმე წვიმის წვეთები,არვიცი როგორ გადავიტან, ბევრი მალევე გადაიტანდა მაგრამ ყველა ნივთი რაღაც საშინელებას მახსენებს და ამიტომ ჩემი სული თანდათან იშლება...
ამდენი ხნის განმავლობაში დღიურის გარდა არაფრისთვის შემიხედავს, გაკვეთილები დასრულდა ჩემს თვს შევპირდი რომ დედას იმედებს არ გავუცრუვებდი და წარმატებული ვიქნებოდი, ზარის დარეკვისას ფანჯარასთან ვიდექი და „ტრიუმფალურ თაღს“ ვკითხულობდი როდესაც გვერძე ჩემი კლასელი ბიჭი დამიდგა
-Fàilte (სალამი)
-....
-Is mise Fredie (მე ფრედი მქვია)
-is mise Mia(მე მია)
-Uill Fredie (ნახვამდის ფრედი)
- Na bi a ’dol (არ წახვიდე )
ყველაფერთან ერთად გამეცნო, ვიცოდი რომ ასე მოხდებოდა ჩემი ცხოვრება ადრე უფრო შესანიშნავი იყო ვიდრე ახლა თუმცა მე მაინვ წავედი და დავტოვე იმ იმედით, რომ როდესმე გამიხსენებდა, ხელს ჩამკიდავდა და ისევ ერთად ვიქნებოდით...
***
დეიდას ვთხოვე რაიმე კერძი გაეკეთებინა როგორსაც დედა მიკეთებდა. პირ დაღებული მაგრამ ბედნიერი მიღიმოდა. მომხდარიდან ერთი თვის შემდეგ პირველად გავიღიმე ისისც დეიდა ამელიას გამო რადგან მის გარდა აღარავინ მყავს გვერდით. ბიძია 2 ის ვიყავი როდესაც გარდაიცვალა, არ მახსოვს როგორი იყო თუმცა სულ ამბობდა რომ ძალიან ნიჭიერი და კარგი ადამიანი გავიზრდებოდი რაც ახლა მისი სიტყვები დიდ მოტივაციას მაძლევს. ბრძოლას ვაგრძელებ, ცხოვრებისგან მოყენებულ ამ დარტმას სწორად ავიცილებ და სწორად დავუმიზნებ.
მეორე დღეა, გათენდა ,თუმცა არცისე ძლიერი ვარ როგორც ვამბობდი, ჩანთას ვალაგებ, თავს ვიწერიგებ და დეიდას ნახელავს მივირთმევ თან სასუსნაოსაც ვაყოლებ, სკოლაში მივედი და შესასვლელში ვინმე ემილიმ ფეხი წამომიგო, დავეცი ტრავმირებული ფეხი გადამიბრუნდა და საშინლად მტკივა,
-რას აკეთებ ? იცი მაინც ?
-შენნაირ სულელებს ამ სკოლაში რაუნდათ სჯობს ბაღში შეხვიდე!
-პირველი ტრავმირებულ ფეხზე წამომიგე და მეორე შენი მასეთი საქციელით ვერაფერს მიაღწევ, ახლა კი მესამე სულელი არ ვარ რადგან IQ -110 მაქვს!
და... ეს ყველაფერი ფრედმა გაიგონა, მომიახლოვდა ხელი გამნომიწოდა და ამაყენა, ამან სკამაოდ განარისხა ,მას ჩემთან შემდეგში აღარ ჰქონია ურთიერთობა.
გაკვეთილების დამთავრებისას სახლში წავედი სახლში კი ბაბუა ჰარი დამხვდა ძალიან გამიხარდა ერთად გემრიელი ნამცხვარი გამოვაცხეთ და ფილმს სახელად „დიდი გეტსბი“-საც ჩავუჯექით. ბაბუა დროებით თვის ქალიშვილთან მიდიოდა და მელევე წავიდა თუმცა ჯეი გეტსბი ორივეს ძალიან მოგვეწონა და კმაყოფილები ვიყავით, გაკვეთილების მომზადების შემდეგ დღიური შევავსე მხოლოდ 15 თებერვალი
,მქონდა გამოტოვებული და კვლავ ამატირებდა ხოლმე , გადავწყვიტე ჯორჯისა და ელას საფლავზე წავსულიყავი... საღამო იყო უკვე , საფლავის ქვაზე ჩამოვჯექი და მზის ჩასვლას ვუყურე და თან ჯორჯზე ვფიქრობდი, მახსენდებოდა როგორ ვთამაშობდით კალადბურთსა და მაშინ დედაც შემოგვიერთდებოდა, და ყველანი ვიცინოდით და ბედნიერების გზაზე ვადექით, სანამ ის დღე მოვიდოდა როდესაც სათვირთო შეგვეჯახებოდა და მხოლოდ მამას უკანასკნელ სიტყვებს და დედას ალერსიან ხელებს შვეხებოდი, რა დასანანია ცხოვრება ხომ სულ ასე მოგაყენებს ტკივილს და შენც უნდა შეეგუო. ჩამეძინა იმ ფიქრით რომ ოდესმე ყველაფერი დასრულდებოდა და ამდენი ტკივილის მომსწრე არ გავხდებოდი.
გათენდა, კლასში შევედი და ფრედი მიღიმოდა როგოც იმ დროს როდესაც ხელი მთხოვა, თანდათან იცვლება თუმცა ძალიან უცნაურად გამოიყურებოდა რაც ჩემში შიშს აღვივებდა.
-მია როგორ ხარ?
-კარგად ფრედ შენ ?.შენთან სალაპარაკო მაქ და თუ დრო გექნება გაკვეთილების ბოლოს ერთ ადგილას წაგიყვან
-კარგი, მია
-კარგი...
დასვენებაზე სახლში გავედი, ჩემი და ფრედის ფოტოები ჩავიყარე ყოველი შემთხვევისთვის ,კონვერსები ჩავიცვი, ასევე მწვანე კაბა, ყურსასმენები გავიკეთე და მუსიკა ჩავრთე სახელად “I LIKE ME BETTER “
შუქნიშანთან მელოდებოდა, ისევ ისეთი ხუჭუჭა თმები ჰქონდა როგორიც ადრე ,როცა ჩემი ვარდისფერი რეზინით ვუკრავდი თმებს ... მხოლოდ იმ დღის შემდეგ როდესაც ხელი მთხოვა მის მერე არ დამინახავს მაშინ დასრულდა ჩვენი სამწლიანი ურთიერთობა ... გვერდზე ფრედს ემილი ედგა და მას უყურებდა მაშინვე ფრედს მივესალმე. ფრედი გამომყვა... თან გზაში ვსაუბრობდით თუ როგორი ბავშვობა ჰქონდა მან კი მიპასუხა :
-ძალიან კარგი და მხიარული ბავშვობა მქონდა, შენ ?
-მეტს არაფერს იტყვი?
-მაგალითად რა თემასთან დაკავშირებით ?
-გქონდა თუარა ბავშვობის სიყვარული
- კი მე ის ... და ტელეფონმა დარეკა დედამისი იყო და იკითხა თუ სად იყო.და რას აკეთებდა -
- დედაშენი არც შეცვლილა
-შენ საიდან იცი ?
-ერთ ადგილას მიგიყვან აქვეა და თუ გეცნობა მინდა რაღაცა განახო
ტყეში შევაბიჯეთ, ჩიტების გაუთავებელი ჭიკჭიკი, ფოთლების შრიალი და ხავსის სურნელი იგრძნობოდა დაა... დათვის ღრიალი შემოგვესმა
-გავიქცეეეეეეეეეთ!!!!! (ფრედი)
გავრბივართ, ... და ამდროს ფრედი დაეცა, საოცარი იყო ზოგადად პირიქით ხდებათუმცა ამჯერად არა.
-იცი მია, შენთვის მეც მქონდა სათქმელი, ჩვენი სიყვარული ისეთივე უცნაური თანაც თბილი და რომანტიული იყო რომ მინდა ახლაც მივცეთ საკუთარ თავს ის შანსი რომელიც აქამდე უნდა გამოგვეყენებინა.
-რა ?
შოკში ვიყავი არც ვიცოდი თუ ვახსოვდი , თუმცა გამოვიყენე შანსი, რომანტიკოსობის დრო არ მქონდა, ავდექი და ჩვენი ფოტოები ვანახე სადაც მე და ფრედი ჩახუტებულები ვიყავით რადგან დაბადების დღეზე ია მომიტანა ( მიწიდან ამოგლეჯილი ფესვებიანი ) და ძალიან ბედნიერები ვიყავით, ფოტოს დედა მიღებდა
-ეს გახსოვს ?
-ყველაფერი მახსოვს , მია ყველაფერი.. იმ დღესაც მხოლოდ იმიტომ გაგეცანი რომ მაინტერესებდა თუ გახსოვდი... შენ ჩემი ერთადერთი და უკანასკნელი სიყვარული ხარ და იქნები 11 წელია შენს გამოჩენას ველოდი და იმასაც თუ როდის გადმოხვიდოდი ჩვენს სკოლაში
- შენ კი სამუდამოდ იქნები ჩემს გონებაში აღბეჭდილი როგორც ოთხი წლის ფრედი რომელმაც დედამისის ბეჭედი მომიტანა და ხელი მთხოვა
- და შენ გაიქეცი ხო...
- და დიდი ხნის განმავლობაში მიკვირდა რატომ გამოეწყვე ისე როგორც პაემანზე, როცა იცოდი რომ „არას“ გეტყოდი
-მე კი დიდი თავდაჯერებულობით მოვაბიჯებდი შენსკენ
-ვიცი თავდახრილი ხელები უკან კი ბეჭედი გეჭირა.
- და სულ მაწუხებდა ის კითხვა შენ სად გაიქეცი ?
- - .... დედასთან, არვიცოდი მაშინ რა უნდა მეთქვა რადგან ძალიან პატარები ვიყავით.
- მას შემდეგ დიდი ტრაგედია გადავიტანე
-ვიცოდი, ვმწუხვარ
-კარგი სახლში უნდა წავიდე ხვალამდე
- ნახვამდის მია
მია: მუსმივად შიშში ვიმყოფები თუ კიდევ შევიყვარებ დავკარგავ არმინდა ახლა ასე მოხდეს რადგან ერთადერთია ვისი დაკარგვისაც მეშინია, სიცოცხლის მიზეზიც ხომ უნდა დამრჩეს, დედა დავკარგე მამა დავკარგე ახლა კი დეიდა, ფრედი და ჰარი მყავს და მათი სუნთქვით ვარსებობ
ფრედი: ნეტავ ის დღე დაბრუნდებოდეს, არაფერს გავაკეთებდი უბრალოდ ჩავეხუტებოდი და მისით ვიცოცხლებდი ყველაფერი მახსოვს ჩვენი გაცნობის დღიდან, ყველაფერი არც დამვიწყებია ან რატომ უნდა დავიწყებოდა ის ხომ პირველი და უკანასკნელი იყო...
სახლში შესვლისთნავე სარკესთან სამაჯური დავდე დეიდა კი შეშინებული სახით მიყურებდა
-რახდება დეიდა ამელია?
-ბაბუა ჰარი... ჰარი აღარ არის. ტირილით მეუბნება
-რა ? რატომ რას ამბობთ გაგიჟდი ?
დეიდა ნამტირალები გაკვირვებული სახით შემომცქეროდა გაგიჟებულმა მინა ჩავამტვრიე და ძირს დავეცი აღარაფერი მახსოვს, ხელი მტკიოდა როგორც ავაარიის დროს ფეხი ისე მტკივნეულად, თვალები გავახილე მხოლოდ თეთრ კედლებს ვხედავდი ტკივილმა შემაწუხა ამჯერად ჰარის სიკვდილის გამო მეწვოდა სული...
ჰარის დასაფლავებას დავესწარი, ვბღაოდი რადგან ჩემზე უბედური აღარავინ იყო მწარე ცრემლები ღაპაღუპით ცვიოდა მიწაზე, როგორც სეტყვა ამჯერად ისეთი მაგარი , დეიდა და ფრედიც ჩემს გვერდით იყვნენ მაკავებდნენ რადგან არმინდოდა ისევე როგორც ჯორჯი და ელა ჩააწვინეს არმინდოდა... არმინდოდა ეს მომხდარიყო
ფრედი მეხუტებოდა გაგიჟებულივით ვყვიროდი მაგრამ მაინც უშედეგოდ... საფლავის ქვასთან ვიჯექი ბაბუა ჰარი 2 აპრილს გარდაიცვალა ინფაქტის შედეგად ზუსტად 2 სააათის შემდეგ მუხლებდამხობილმა, თავი მიწიდან ავიღე, გარშემო მიმოვიხედე არავინ იყო გარდა ფრედისა რომელიც ჩემს წინ იდგა და დასიებული თვალებით მიყურებდა,
-ფრედ, შენც არ წახვიდე გთხოვ არ დამტოვო კარგი...
- არა მია არასოდეს !
იქიდან ფრედის მამამ წამოგვიყვანა, განადგურებული დეიდა ამელია სახლში გაშტერებული ერთ წერტილს საათი უყურებდა
დეიდას დავუღრიალე -არა არ გააკეთო, მასე ნუ მტანჯავთ ყველას ვკარგავ ღამით კოშმარები დილით კოშმარი გთხოვ ! გაუძელი როგორც დედას დროს ვიცი ძალიან გიყვარდა მარა ჩვენ არ ვართ მკვდრები ჩვენს სხეულს სული ამოძრავებს, ჯერ კიდევ სანამ ცოცხალი ვარ სანამ ვცოცხლობ გაუძელი და გამგრდი განადგურებული ვარ დეიდა
განადგურებული ვიყავი მუხლებდამხობილმა ჩავეხუტე და ასე გავათენეთ სანამ გონს არ მოვიდა და არ გააცნობიერა მომხდარი თუ როგორ ვყვიროდი როგორ დავლეწე დედას სავარცხელი, როგორ დავამტვრიე სკამები და ყველაფერი რაც გარემო იყო.
-არა ღმერთო ნუ მიკეთებთ ასე, გთხოვთ უბრალოდ სიცოცხლე მინდა, ცხოვრება საყვარელ ადამიანების გვერდით. სულაც ბედნიერი ვიქნებოდი რომ არ გავეჩინე დედას უფრო ფერადი და კარგი სამყარო ექნებოდათ ყველას.
ფრედიმ გამომიარა ჩაცმულიც არ ვიყავი ისევ მიწიანი შავი ტანსაცმელი და ... სამაჯური მეკეთა რომელიც ჰარიმ მაჩუქა სიკვდილის წინ 1 კვირით ადრე, მოვემზადე და ჰაერზე გავისეირნეთ , ფრედმა ჯიბიდან ყუთი ამოაძვრინა, შიგ ბეჭედი იდო და ახლა შეძლო მისი გაკეთება, თუ როდისმე რამე დამემართება დაე მე დამემართოს ეს კი ჩემგან სამუდამოდ ის ბეჭედი იქნება რომელიც პატარა 4 წლის ბიჭს უნდა გაეკეთებინა ხელზე
-.... სიტყვები არ მეთქმის უბრალოდ პირი თავისით დაიხურა, და ხელებმა მიმიზიდეს მისკენ.
დირექტორმა ექსკურსია დაგვიგეგმა ედინბურგში ღირშესანიშნაობებიდან უნდა გვენახა ედინბურგის ციხე და ... წავედით დეიდამ თბილად ჩამაცვა თქვა იქ კლიმატი სხვააო გამეცინა თუმცა მისი წყენინება არ მინდოდა
უკვე დავიძარით, ფრედი ჩემს გვერდით იჯდა დიდ აღმართებზე დავდიოდით ავტობუსით , მეშინოდა თუმცა ერთხელ მაინც შიშის გრძნობის გარეშე უნდა მეცხოვრა, ციხე შესანიშნავი სანახაობა იყო ძალიან მოგვეწონა, მე და ფრედი ფოტოებს ვიღებდით მაგრამ როდესსაც წამოვედით ავტობუსი დაღმართიდან დაეშვა და მარცხნივ გადაბრუნდა... ყველაზე საშინელება კი ის იყო რომ ამ კატასტროფამ ფრედი იმსხვერპლა, ფრედი მარცხნივ იჯდა, ფანჯარასთან ნეტავ მე ვმჯდარიყავი იმ წყეულ დღეს ყველაფერი ჩემი ბრალია გავითიშე...
გონს მალე მოვედი თუმცა როდესაც თვალები გავახილე ჩემს გვერძე გარდაცვლილი ფრედი ეგდო რომლის სუნთქვა არ ერეოდა ჰაერს ..მისი ბეჭედი ჯერ კიდევ ხელზე მეკეთა, თავი გატეხილი მქონდა და სისხლი მომდიოდა ფრედს კი ჩემს ხელზე ედო მისი ხელი, ხოლო თავი ჩემს მხრებზე ედო, თვალები დამეხუჭა ისევე როგორც მაშინ, ცრემლები თავისით მომდიოდა და , როდესაც გამეღვიძა გარეთ ხალხი იყო ბევრი ბევრნი იყვნენ, სათითაოდ გამოჰყავდათ ავტობუსიდან ბავშვები,მე მთელი ძალით ვეცადე ხელი ძლიერად ჩაეჭიდა ფრედისთვის და ასე ჩამეძინა.
***
მე ვცადე ცოტახნით მაინც მეცხოვრა ჩვეულებრივი,ბედნიერი ადამიანივით,მაგრამ არ გამოვიდა... მხოლოდ ბედნიერების 1 წუთი ... ვიცოდი,რომ თუ უბედური ცხოვრებით დავიწყებდი ცხოვრებას ის მუდამ ერთი მიმართულებით გააგრძელებდა მოძრაობას, დინებას მიყვებოდა და ხრამში გადამაგდებდა,ვერავინ მომაყენნებდა ისეთ ტკივილს,როგორიც ცხოვრებამ მომაყენა,განა ჩვენი სულის სწრაფვა ბედნიერებისაკენ არ უნდა იყოს მიმართული?! თუმცა შეგვიძლია კარგისაკენ ვაქციოთ, უბედურება ბედნიერებად შემოვაბრუნოთ,დავატრიალოთ სამყარო ჩვენივე ფანტაზიით და გონებით შევცვალოთ, მხოლოდ ერთი მონდომებაა საჭირო... ყველაფერთან ერთად სამყარო დადებითი თვისებითაც გამოირჩევა არ,არსებობს ისეთი კვალი რომელიც მიწაზე არ დაემჩნევა, ადამიანის გონება ნეგატიური ფიქრებით არ უნდა იყოს გარემოცული თუ სამყაროს კარგი თვალითა და ვარდისფერი სსათვალიდან გადმოვხედავთ კარგი შესახედაობის მოგვეჩვენება თუმცა როდესაც მოგიხსნით და რეალობას დავუბრუნდებით ...აი მაშინ იწყება და სრულდება,ყველა ადამიანი მეოცნებეა არავის სჯერა რომ ამხელა სამყაროში მხოლოდ სიყვარული არარის არამედ სიძულვილი და ბოროტებაც,ხანდახან ცხოვრება არ გვინდობს, არ აინტერესებს რამდენად ძლიერი ხარ ის მუხლებზე დაგაჩოქებს და მუდამ ასე გამყოფებს თუ ამის უფლებას მისცემ...მე ასე არ გამიმარტივდა სირთულეებში ვიცხოვრე, ცრემლები იყო ჩემი სულისა და წუხილის დაცლა და არა საყვარელ ადამიანებთან გამოსაუბრება როგორიც დედაა..არ მქონდა ის ბედნიერი წუთები რომელიც ნამდვილ მოსწავლეს ,ნამდვილ სტუდენტს განუცდია...
გამოღვიძება
ახლაც თვალებს ვებრძოდი თუმცა ყველაფერი მასეთი ძნელი არ ყოფილა თვალები გავახილე,მხოლოდ თეთრი კედლებს ვხედავდი მხოლოდ მათ და მეტს არაფერს, თითზე რაღაც მიჭერდა...ბეჭედი იყო, ფრედს ჩასძინებოდა ჩემს მკლავებზე,დედის სურნელსა და მამის სუნთქვას ვგრძნობდი, როდესაც თავი შემოვატრიალე დეიდა ამელია გაღიმებული შემომცქეროდა, ბოლოში კი მოხუცი ჰარი იჯდა და თვალს მიკრავდა, ეს ყველაფერი კოშმარის დასასრულსა და ბედნიერების დასაწყისს მოასწავებდა..!

დასასრული:"შეჯახება"2012 წლის ავტოკატასტროფა შოტლანდია 15 სექტემბერი... მიას 2 წლიანი კომის ცხოვრება