ოთხი მამაკაცი აიყვანეს,რია ფერდში დაჭრეს,თუმცა სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი დაზიანება არ მიუღია.სამაგიეროდ ჩალეწილი ჰქონდა ნეკნები და მთელი სხეული დაჟეჟილი.საავადმყოფოში უგონო მდგომარეობაში მიიყვანეს,ექიმი იმედს იძლეოდა,თუმცა მიღებული ტრამვებისა და შოკისგან მისი გონება გაქვავებულიყო და ორ კვირიანი ლოდინის შემდეგ კიდევ არ აპირებდა გამოფხიზლებას.
საზოგადოება ჭორაობდა,ვერ გარკვეულიყვნენ ჯერ კიდევ,ერთმა ქალმა როგორ გამოიწვია ამხელა აურზაურის ატეხვა.როგორ შეძლო,რომ ყველა მას დასდევდა მოსაკლავად.რა თქმა უნდა,ამტყუნებდნენ.აბა წესიერი რომ ყოფილიყო,ასე ვინ გაიმეტებდაო.კიდევ ბევრი ჭორი დადიოდა,ათასობით,ნაირ-ნაირი.ვისაც რომელი ამბავი მოსწონდა,იმას ყვებოდა და ზოგჯერ საკუთარი ინტერპრეტაციითაც ამატებდნენ ხოლმე რაღაცეებს.
რიას პალატაში ერთმანეთისგან რადიკალურად განსხვავებული სამი სახეული იდგა.მოლოდინით ელოდნენ ქალის გაღვიძებას,მაგრამ ის სრულებით არ ჩქარობდა.ბავშვივით ეძინა და მეგობრების მოუთმენელ მზერას არაფრად აგდებდა.
-იმედია გაიღვიძებს!-თათიას სევდიანი ხმა გაისმა პალატაში.
-რა თქმა უნდა,გაიღვიძებს!-ცოტათი წყრომით გახედა მეგობარს წითურმა.
-ორგანიზმს სერიოზული დაზიანებები არ მიუღია,უბრალოდ ფსიქოლოგიურ სტრესშია,აცადეთ დასვენება! -თავლების ბრიალით გადახედა ნატამ ორივეს და იქვე მდგარ სავარძელში ჩაესვენა.
-ნეტავ რომ გაიღვიძებს, მერე რა იქნება?-ფანჯარასთან მდგარმა ჯერ რიას შეხედა,მერე კი ქუჩას გახედა.
-რა კითხვებია თათია? რა უნდა ქნას? ცხოვრებას დაიწყებს ახალი ფურცლიდან,როგორც ყველა ჩვენთაგანი! იცოხვრებს შიშის და სიძულვილის გარეშე.
-ხომ მაგრამ? სანდრო? მას რა ბედი ეწევა?
-სანდრო? მამაკაცმა,რომელმაც შეძლო და ამ საქმიდან სუფთა გამოგვიყვანა,მამაკაცმა რომელმაც რიას გამო ისე დაასახიჩრა ყველა,რომ მათი სახის იდენთიფიკაციაც ვეღარ ხერხდება, მამაკაცმა რომელმაც ბაბას კვალს მიაგნო და ოღუზს საჯიჯგნად ჩაუგდო,შენი აზრით,რიას წიკვინის შეეშინდება და უბრალოდ მიატოვებს ისე,როგორც ეს ადრე გააკეთა?-მონოლოგისგან დაღლილმა მარიამმა დაასრულა სათქმელი და გოგონებს მომლოდინედ მიაჩერდა.
-ეგრე,ადრეც გვეგონა რომ რიას არასდროს მიატოვებდა,მაგრამ როგორც მახსოვს,თვალის დაუხამხამებლად წავიდა,ისე რომ უკანაც არ მოუხედავს!-ირონიულად გამოსცრა ქერათმიანმა.
-ეგრე,ისიც არ გვეგონა,რომ ერთმანეთის მამაკცებს დავუწყებდით შებმას!-გაცხარებულმა მარიამმა ვეღარ მოითმინა და ამდენი ხნის საიდუმლო ხმამაღლა გააჟღერა.ნატას ფერი ეცვალა,მაგრამ ემოციების მოთოკვა ყოველთვის კარგად გამოსდიოდა.სიმართლეს მხოლო მისი ბრაზისგან აელვებული თვალები ყვიროდნენ.
-რას როშავ?-გაოცებული თათია ახლა მარიამს მისდგა.
-შენ საყვარელ დაქალს კითხე,მთელი ეს დრო რომ სანდროს სიყვარულს გულში იკლავდა და რიას ისე უყურებდა, თითქოს არაფერი ყოფილიყოს!
-ჩემსა და სანდროს შორის არაფერი ყოფილა!-გამოსცრა კბილებს შორის და ცოტა აკლდა,რომ ამ ელვარე თმებში თითები არ აეხლართა და საუკეთესო მეგობარი არ გაეწიწკნა შუაზე.
-ეგ იმიტომ,რომ სანდრომ არასდროს მოინდომა შენთან ყოფნა,თორემ დარწმუნებული ვარ სიამოვნებით გაეკიდებოდი-უკვე ხმამაღლა საუბრობდნენ და ცოტა აკლდათ,რომ ერთმანეთს არ შეხებოდნენ.
-საკმარისია ხალხნო,საავადმყოფოში ვართ! იქნებ გარეთ გაარჩიოთ ეს ამბები?-თათია ორივეს აწყნარებდა და თან თვალებით ანიშნებდა ნატას,ამ ერთხელ მაინც გაჩუმდი და არაფერი თქვაო.
-აქაც თქვენი კამათი უნდა მესმოდეს?-პალატაში უცებ გაიჟღერა დაბალმა,ხავერდოვანმა ხმამ,რომელიც ახალგაღვიძებულ რიას ეკუთვნოდა.
-არაააა... გაიღვიძაააა-გახარებული მარიამი ერთ ადგილზე ხტუნავდა და ისეთი სისწრაფით მივარდა პაციენტს,რომ ლამის საწოლიანად ააყირავა.
-ნელა მარიამ,სიცოცხლეს ნუ მომისწრაფებ!-სიცილით დაუყვავა მეგობრებს და მერე დარჩენილი ორისკენ გაიხედა-რა იყოთ,ასე გეწყინათ ჩემი გაღვიძება?
-რა სულელი ხარ!-გაიკრიჭა თათია და ორივე მეგობარს მიეკრო.
ამ დროს ბატონი სანდრო თავის კაბინეტში იჯდა და ყველაფრისგან გადაღლილს თავი სავარძლის ზურგზე გადაედო და თვალებდახუჭული ფიქრებში წასულიყო.რამდენი რამე მოხდა მის თავს ბოლო ერთი თვის განმავლობაში და ყველაფერი იმ წამიდა დაიწყო,რაც ნინა გამოჩნდა მის ცხოვრებაში.ეს გოგო მუდამ გაუგებრობების და ხმაურის თანმდევი იყო,მის გვერდით ყოფნა ყოველთვის ერთი დიდი თავსატეხად გადაიქცეოდა ხოლმე.მაგრამ მოსწონდა ეს ყველაფერი,მოსწონდა,რომ მუდამ რაღაც ხდებოდა და მუდამ ფხიზლად ყოფნა იყო საჭირო.ამ ფიქრებში გართულს,სადღაც შორიდან ტელეფონის ხმა მოესმა და იმდენად გადაღლილი იყო,რომ არც უფიქრია ადგომა.მობილური კი გაუჩერებლად რეკავდა,სანამ არ დაიღალა და თავისით არ გაჩერდა.
რიას გაღვიძებიდან რვა საათი იყო გასული,საათის ციფერბლატი უკვე საღამოს ცხრა საათს აჩვენებდა.ექიმებს შემოვლა დაესრულებინათ,მეგობრებიც სახლებში წასულიყვნენ და მარტო დარჩენილი ახლა იმაზე ფიქრობდა,თუ სად იყო სანდრო და რას აკეთებდა.რატომ არ უპასუხა გოგონების ზარს? ნუთუ უფრო მნიშვნელოვანი საქმეებიც ჰქონდა? მაგრამ რა გასაკვირია,ამხელა პრემიერ-მინისტრი სულ უკან ხომ არ დაუწყევდა დევნას.რაც შეპირდა აასრულა და ახლა ალბათ,აღარც ახსოვდა გოგონა,რომელიც მუდამ თავის ტკივილის მიზეზი ხდებოდა.ფიქრებისგან გონებაარეულს ძილი ისე შეეპარა,რომ თვითონაც ვერ გაიგო.
თავისი და სანდროს შეხვედრის ადგილას იდგა,იქ სადაც ბავშვობაში ჩუმად იმალებოდნენ ხოლმე.ირგვლივ არავინ იყო,გარდა იმ გახუნებული ხისა,რომელიც მათი თითოეული შეხვედრის მოწმე იყო.ახლა უკვე გაზრდილი და ცხოვრებისგან კიდევ უფრო დაღლილი რია იდგა და ამ ხეს უყურებდა,ისეთი მზერით უცქერდა თითქოს,რომელიმე ცნობილი მხატვრის შედევრს აკვირდებოდა.მის ზურგს უკან მოძრაობა იგრძნო და მიხვდა,რომ მარტო არ იყო.მიხვდა,რომ ვიღაც სხვა იდგა,ვიღაც მისთვის უცხო და მისთვის საძულველი.მიტრიალება არც დასჭირვებია,მამაკაცის სუნთქვა იგრძნო,რომელიც თითოეული ამოსუნთქვისას იმხელა უარყოფით მუხტს აფრქვევდა ირგვლივ,რომ რთული იყო,ადამიანს ეს არ ეგრძნო.
-ისევ იქ დაბრუნდი,საიდანაც დაიწყე?-მამაკაცის ამაზრზენი და ამავდროულად ნაცნობი ხმა ექოსავით გაისმა.
-იქ დავბრუნდი,სადაც დავასრულე!-რიამ თავისი შეცვლილი ხმა ვერ იცნო.
-ხომ არ გავიწყდება,ეს ადგილი ცუდად გაქვს დაცდილი,პატარა მათხოვარო!გირჩევნია შეეშვა ამ ხესაც და ჩემ შვილსაც!
-ამ მუქარის მხოლოდ პატარა რიას ეშინოდა,ახლა კი საკმაოდ დიდი ვარ,რომ შენნაირმა არაკაცმა დამაშინოს!
-შემობრუნდიიიი-დაიღრიალა მამაკაცის ხმამ,მაგრამ რია ადგილიდან ვერ იძროდა.არ სურდა იმ ადამინის ნახვა,რომელსაც საკუთარ მშობლებზე მეტად ვერ იტანდა-მხდალო,ბავშვობიდან უმაქნისი,მახინჯი არსება იყავი,რომელიც საკუთარ დედ-მამასაც კი არ უყვარდა.ისე მიგაგდეს სანაგვეზე,რომ არც დაფიქრებულან!-მისი ხმა თანდათან უფრო აუტანელი,უფრო საზიზღარი ხდებოდა.ვერ მიხვდა საიდან,მაგრამ რაღაც ძალით რიას ხელში დანა გაჩენილიყო და ისე ხარბად უმზერდა მისი პრიალა ზედაპირი,რომ სურვილს ვეღარ უძლებდა.ახლა ჰქონდა შანსი,ან ახლა უნდა ექნა ეს ან არასდროს.მთელი ძალა მოიკრიფა და მამაკაცისკენ შეტრიალდა,თვალებს წააწყდა,რომელიც მისთვის ნაცნობი და თან საშინლად საძულველი იყო.
-ზედმეტად უსუსური ხარ იმისთვის,რომ გული მატკინო,ჩემთვის ამდენს არ ნიშნავ-უფრო თავისთვის ჩაილაპარაკა და მარჯვენა ხელში მაგრად ჩაჭერილი დანა მთელი ძალით ჩაარტყა საძილე არტერიაში.სისხლმა შადრევანივით იწყო დენა,მერე კიი გამოეღვიძა,მთლიანად გაოფლილს და პულსაჩქარებულს.გიჟივით უყურებდა საკუთარ ხელებს,უნდოდა მათზე სისხლის კვალი დაენახა,მაგრამ თითები სუფთა და თეთრი ჰქონდა.
-სანდროს მამა მოვკალი,სანდროს მამა მოვკალი-ჯერ კიდევ ძილბურანში მყოფი თავის თავს ეჩურჩულებოდა,სანამ გონს არ მოეგო და გაიაზრა,რომ ეს ყველაფერ უბრალოდ ცუდი სიზმარი იყო.საათი ღამის ოთხს უჩვენებდა,თავად კი პალატაში იწვა და მხოლოდ ახლა შენიშნა მამაკაცის სხეული.საშინლად შეკრთა,შეეშინდა,მაგრამ როგორც კი მძინარე სანდროს სახე ამოიცნო,ყველაფერი გაქრა მისი გონებიდან,ცუდი მოგონებები, სიზმრები, წყენა, ტკივილი.ახლა მხოლოდ გულს გრძნობდა,რომელიც სხეულიდან ამოხტომას ლამობდა.ინსტიქტურად მიიდო ხელის გული მკერდზე,თითქოს ასე შეძლებდა დაწყნარებას.სწრაფად წამოხტა საწოლიდან და ისე მალე დაფარა მასსა და მამაკაცს შორის არსებული მანძილი,რომ მოჩვენება უფრო გეგონებოდათ,ვიდრე ნამდვილი ადამიანი.კაცს მშვიდად ეძინა,მისი რითმული სუნთქვა საათის ხმას ყვებოდა და ისეთი ჰარმონიული იყო,რომ ქალი მზად იყო,მთელი ღამე ამ მელოდიისთვის ესმინა.მსხვილი ტუჩები ისე მიმზიდველად მოუჩანდა თხელი,ლამაზად აჭრილი წვრეიდან,რომ რთული იყო ცდუნებისთვის გაგეძლო.ცერა თითი შიშით მიიტანა სანდროს პირთან და ისე ნაზად გადაუსვა ხელი,რომ ტანში გასცრა რიას.
-როგორ მენატრებოდი-თავისთვის ლაპარკობდა და თან თვალს არ აშორებდა მძინარე მამაკაცს-რამდენჯერ მიფიქრია,თუ როგორი იქნებოდა ჩვენი შეხვედრა.ყოველთვის მეგონა,რომ სადმე, ცოლ -შვილთან ერთად, პარკში მოსეირნეს შეგხვდებოდი და ისე მეშინოდა ამ დღის,ისე მეშინოდა,როგორც არასდროს არაფრის.ვიცი,ვიცი რომ მშიშარა ვარ,შენ ერთადერთი ხარ, ვინც ეს ყველაზე კარგად იცის.მაგრამ რა ვქნა? ადამიანი ვარ მეც,ადამიანი,რომელსაც გული ატკინეს,რომელიც მიატოვეს.არ გამტყუნებ,საკუთარმა მშობლებმა მიმატოვეს და გამრიყეს,მათაც კი ვაპატიე და შენ? შენ როგორ ვერ გაპატიებდი? რამდენჯერ მინატრია,რომ ამ ტუჩებს დავწაფებოდი,შენი სურნელი მეგრძნო,შენი შეხება განმეცადა,მაგრამ სიამაყე არ მაძლევდა ამდენის უფლებას.ვიცი,რომ ერთხელ თუ შეგეხები ვეღარსდროს გაგიშვებ.ნეტა ოდესმე ისე გყვარებივარ,როგორც მე? შენს გამო სიცოცხლეს დაუფიქრებლად გავწირავდი.არჩევანი რომ მოეცათ შენ თავი თუ სანდროო? შენ აგირჩევდი,რადგან მე მე არ ვარ,მე სრული არასდროს ვარ შენს გარეშე.მეორე ნახევარი? არა,არცერთი ნაწილი არ ხარ,არც ერთი ნახევარი.შენ მე ხარ,მთლიანად ერთნი ვართ.ერთი სული ორ სხეულში,ერთი გული ორ ადამიანში.სისხლით ხორცამდე ერთნი ვართ, ასე მგონია! შენ არაა? ნეტავ შენ თუ გფიქრია,თუ გაგიაზრებია რამხელა გრძნობის დატევა შემძლებია?ალბათ,რომ მისმენდე მეტყოდი,ასეთი ბანალური როდიდან გახდიო? მე კი არ ვიცი,რაც უფრო ვიზდები უფრო სენტიმენტალური ვხდები,უფრო მარტივად ვპატიობ,თუმცა ადვილად არ მიყვარდება.ალბათ იმიტომ,რომ ერთხელ უკვე შემიყვარდი და მეტი არცაა საჭირო-აცრემლებული რია ტიროდა და თან ერთ ადგილზე ირწეოდა.საღამურში გამოწყობილი,მთვარის შუქზე ისევ იმ ამორძალს ჰგავდა,რომლის დანახვაც მხოლოდ სანდროს შეეძლო.ქალი ნაზად დაიხარა და სულ ოდნავ შეეხო მის ბაგეებს,სულ ოდნავ მიაკრო ტუჩი ტუჩს და სიამოვნებისგან გახევებული,ძლივს მოწყდა ადგილს,მერე კი საწოლში შეწვა და მამაკაცს ზურგი აქცია.სანდროს ჩაეღიმა,კმაყოფილი ღიმილი დასთამაშებდა სახეზე,მაგრამ თვალი არ გაუხელია.უკვე იმაზე მეტი იცოდა,ვიდრე საჭირო იყო.
მეორე დღეს რია გამოწერეს.დილით მამაკაცი ადგილზე არ დახვედრია და ცოტა არ იყოს განაწყენებული იყო,წამოსვლისასაც მხოლოდ ვაჩემ მოაკითხათ.
-შენ აქ რას აკეთებ? მგონი დაცვა აღარ მჭირდება! -ისე სწრაფად მიაყარა წითურმა,რომ მამაკაცს გამარჯობის თქმაც არ აცალა.
-და ვინ გითხრა,რომ შენს დასაცავად მოვედი?-მამაკაცის სერიოზული ხმა პალატაში სწრაფად გავრცელდა.
-მართალია,აქეთ დასაცავები ხართ,მე რომ არა იმათ ვერც დაიჭერდით-ამაყად გამოაცხადა მარიამმა და ხვეული თმა ნატასავით უკან გადაიყარა.ქალის ამ ქცევაზე ვაჩეს ირონიულად გაეღიმა და ისეთი მზერით შეხედა ქალის სხეულს,რომ თითქმის გააშიშვლა.
-ჭირვეულ კნუტს გავხარ! გაგიმართლა,მიყვრას ცხოველების მოთრჯულება!-ბოხი ხმით ჩაჩურჩულა აწითლებულ მარიამს და მერე ისე ოსტატურად დაეხმარა რიას წამოდგომაში,რომ ვერავინ ვერაფერი შენიშნა.ერთადერთი მარიამი იყო,რომელიც მომატებულ ჰორმონებს გრძნობდა ორგანიზმში.მამაკაცმა გოგონები სახლებში დაარიგა,ყველაზე ბოლოს კი მარიამი დაიტოვა.მის სახლამდე ხმა არცერთ ამოუღია.ქალს ვერ გადაეწყვიტა,ღირდა თუ არა ამ „რობოტასთან“ რამის თქმა,ბოლოს გადაწყვიტა,რომ გიგი მოეკითხა,ამით ნამდვილად არაფერი დაშავდებოდა.
-გიგი როგორაა? იმ ამბების შემდეგ არც მინახავს-ვითომ უდარდელად იკითხა და გზას ინტერესიანი თვალებით დაუწყო ყურება.
-კარგად-იყო ლაკონური პასუხი.
-ჩემგან მოკითხვა გადაეცი-არ ნებდებოდა მარიამი,მაგრამ ცოტა აკლდა,რომ ლავასავით არ ამოეხეთქა.
-აუცილებლად!-იგივე ტემბრი და უინტერესო მზერა.ბედიც ხომ გინდა ადამიანს? მანქანა უკვე მარიამის სახლთან გაჩერდა და კაცმაც ისეთი მზერით შეხედა,თითქოს ეუბნებოდა მალე გადადი მანქანიდანო.სინამდვილეში კი გოგონას ქცევებით ძალიან ხალისობდა.გაცეცხლებული წითური სწრაფად ეცა მანქანის კარს და სანამ გადავიდოდა,რაც შეეძლო მკაცრი მზერით გახედა მამაკაცას.
-„რობოტას“ ტყუილად არ გეძახიან! ნამდვილი უემოციო არსება ხარ!-ყვირილით მიახალა და სანამ მანქანიდან გადავიდოდა,კაცი მთელი ძალით ჩააფრინდა მარცხენა მკლავში,მერე კი თავისკენ მისწია.
-იცი,შენთან ურთიერთობა ძალიან მახალისებს.პატარა,სულელ ბავშვს გავხარ!-ამის გაგონებაზე ქალი უკან გაიწია და გადასვლას შეეცადა,მაგრამ თავი ვერ გაინთავისუფლა მამაკაცისგან-მაცადე,რატომ გარბიხარ? ამდენი სულელური კითხვის დასმას,უბრალოდ გეთქვა,რომ მოგწონვარ და მერე ყავაზეც დაგეპატიჯებინე,ხომ უკეთესი იქნებოდა? მაგრამ არაა,ამიტომ ხარ სულელი ბავშვი.მაგრამ,რატომღაც მე ძალიან მესექსუალურება ეს წითური ბავშვი-ირონიულად დაყურებდა ქალის ალეწილ სახეს და თავს იკავებდა,რომ ამ მზინავ ტუჩებს გიჟივით არ დაწაფებოდა-ახლა ადი სახლში და ჭკვიანად იყავი,თავად შეგეხმიანები.-ხელებში მოიქცია ქალის სახე და ტუჩის კუთხეში ისეთი ვნებით აკოცა,რომ მარიამს ლამის კვნესა წამოსცდა.მერე მანქანიდან სწრაფად გადმოხტა და ისე აირბინა კიბეები,რომ უკან არც მოუხედავს.ვაჩე კი გაღიმებული უყურებდა ქალის ლამაზ უკანალს,მერე კი მთელი სისწრაფით მოწყდა ადგილიდან.
რიამ თავი როგორც კი სახლში დაიგულა,შვებით ამოისუნთქა.თითქმის ერთი თვე ციხეებსა და საავადმყოფოებში გატაარა და ისე მონატრებოდა,თავისი ლამაზი და მყუდრო ბინა,რომ თავი ბევრად უკეთ იგრძნო.ტანსაცმელი სწრაფად გაიხადა და სააბაზანოში შევარდა,ცხელმა წყალმა კიდევ უფრო მოუდუნა სხეული და ერთ საათიანი ნებივრობის შემდეგ,პირსახოცი შემოიხვია ტანზე,გრძელი თოვლივით თეთრი თმა სხეულზე დაიყარა და მისაღებისკენ ცეკვა ცეკვით წავიდა.
-როგორც ჩანს, კარგ ხასიათზე ხარ!-მამაკაცის ხმამ ისე შეაშინა,რომ იქვე მდგარი ლარნაკი ლამის სახეში გაუქანა.
-ღმერთო ჩემო,ნორმალური ხარ? თუ ჩემი სიკვდილი გინდა,სხვა გზით სცადე!
-შენი სიკვდილი რაში მჭირდება,როცა შენგან ბევრად უკეთესი რაღაცის მიღება შემიძლია-ირონიულად ამოხედა ქვევიდან,სავარძელში კომფორტულად ჩამჯდარმა მამაკაცმა,რომელიც ქალის შიშველ სხეულს თვალს არ აშორებდა.
-იოცნებე!-გამოსცრა რიამ კბილებს შორის და სანდროს მჭამელი მზერა დააიგნორა-რისთვის მოხვედი?
-იქნებ ჯერ გამოგეცვალა,თორემ ვატყობ საუბრის ნაცვლად,საქმით დავკავდებით!
-ილაპარაკე რაა... შენს მოსმენას დიდხანს ისედაც არ ვაპირებ!-მობეზრებულმა აატრიალა თვალები.
-მე კიდევ მეგონა,რომ ჩემს შეხებას და კოცნას ნატრობდი-მამაკაცის ტემბრი ისევ ირონიული და ამაყი იყო.
-რაა?-ფაქტზე გამოჭერილი პატარა ბავშვივით აიწურა ქალი.
-კიდევ მეგონა,რომ გეშინოდა ჩემი ოჯახური სასტუსის გაგების,იქნებ ცოლი და შვილები მყავდა? ჰაა? რას იტყვი?
-იდიოტოო,დეგენერატო-ამჯერად მართლა მოუქნია ის ვაზა,რომელიც თავდაპირველად ეჭირა ხელში-მთელი ის დრო მისმენდი? ასე უნამუსოდ,მსახიობივით იწექი და წარბიც არ შეგხრია? -გაცეცხელბული რია მამაკაცს ჩაფრენოდა უკვე საყელოში და მთელი ძალით ურტყავდა ხელებს-ნაბ*ჭვარი ხარ,უგულო ნაბ*ჭვარი-ქალის ისტერიკა მამაკაცის თბილმა ტუჩებმა შეაწყვეტინა,რომელიც მთელი გრძნობით უკოცნიდა ბაგეებს,ისეთი მომთხოვნი და იმდენად ვენბიანი იყო,რომ რიამაც ვერ შეძლო თავის შეკავება.ისე მგელივით წაეტანა სანდროს ბაგეებს,თითქოს ნადავლი ყოფილიყოს.მერე ცხელი,გავარვარებული ენა იგრძნო პირში,რომელიც ოსტატურად დასრიალებდა ქალის ტუჩებსა და ენაზე.იმხელა გრძნობდა,იმხელა ვნება და სიყვარული იფრქვეოდა ამ ერთ,თითქოს უბრალო კოცნაში,რომ ვერცერთმა შეძლო გაჩერება,სანამ ჟანგბადის მარაგი არ ამოეწურათ.მთელი ამ ხნის განმავლობაში რიას პირახოცი შეხსნოდა და დედიშობილა იდგა კაცის წინაშე,რომელსაც თავის შეკავება საშინლად უჭირდა.რიას მკვრივმა მკერდმა თვალი მოსჭრა,ადრეც ენახა,მაგრამ მას შემდეგ გაზრდილი და უფრო მადისაღმძვრელი გამხდარიყო.ორივე ხელით ეხებოდა და ნაზად დაატარებდა თითებს ჯერ წელზე,მერე მკერდზე,რომლის თავები შეხებისგან წამოწეული და უფრო გამაგრებულნი იყვნენ.რიას კი სიამოვნებისგან ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოექცია და მთელ სხეულზე ეკალი აყრიდა სიამოვნებისგან.მამაკაცის ხელი კი ნელ-ნელა მიიწევდა კლ*ტორისკენ,ქალი კი კვნესას ვეღარ იკავებდა.სანდრო ისევ მომთხოვნად დაეწაფა ქალის ბაგეებს და უფრო ენერგიულად დაუწყო კოცნა,თან მთელი ნეტარებით იკრავდა ქალის შიშველ სხეულს,მარჯვენა ხელს კი ოსტატურად დაატარებდა რიას სასირცხვო ბაგეებზე,ქალი უკვე გაგიჟების პირას იყო,მამაკაცმა რომ ხელი უშვა და მთლიანად მოსცილდა.
-მეორედ როდესაც,ჩემს უარყოფას შეეცდები, ეს მომენტი გაიხსენე-ირონიულად გახედა ვნებამორეული ქალის სახეს,მერე კი მთელი სისწრაფით დატოვა სახლი.

პ.ს. მაპატიეთ და შემინდეთ ამ თავის ხათრით,ასეთი დაგვიანება :დდ ველი თქვენს კომენტარებს ...[left][/left]