როგორც ყოველთვის, თიკას კარი დაუკაკუნებლად შევაღე და შევაბიჯე. შესასვლელში უჩვეულო არაფერი არ დამხვდა, ამიტომ გავაგრძელე სიარული. მისაღებ ოთახში უნდა შევსულიყავი როცა კაცის ხმას მოვკარი ყური, ვიფიქრე ხელს არ შევუშლითქო, მაგრამ როცა ჩემი სახელი გავიგე გავჩერდი.
-კესანე
ჩემი ძველი სახელი აზრზე არ ვარ თიკა ჩემზე ვის ესაუბრება
-სვიმეონი გუშინ გადმოვიდა და ჩემს ბიძაშვილს მოახსენა ყოველივე-კაცი მშვიდი ტონით საუბრობს ახლა დროა დავაკვირდე ქალის ხმას და გავარკვიო თიკაა თუ არა
-მისი აღზევება ჩვენი აღზევებაცაა-თიკა არ არის აბა ვინ არის? ან აქ რა უნდათ?
-მისი სახელით შელოცვების წარმოთქმა მას ძალას მატებს ამდენხანს ამან გააძლებინა მისი დაბრუნებით ჩვენი ყოველი ძალა გაიზრდება ამიტომ გზის მოსუფთავებ უნდა გავუგრძელოთ-კაცმა ცოტა ტონს აუწია
-მაშ წავიდეთ და ამას სხვა დროს მოვუბრუნდეთ-ქალის პასუხი და ნაბიჯებისხმა ერთი იყო, უნდა დავიმალო მაგრამ ვერ მოვასწარი ზედმეტად სწრაფად გამოვიდნენ ოთახიდან.როცა შემამჩნიეს სახე გაეყინათ, როგორც მე. ახლა რა ვქნა? ფიქრიც არ დამცალდა ქალმა ხელი აიქნია ჰაერში ამიტაცა და კედელს მიმახეთქა
-ვინ ხარ?-კაცმა მკაცრად მკითხა
არაფერი მომსვლია, მაგრამ ჩემს ვინაობას თუ გავამხელ კარგი არაფერი არ მოხდება. ვატყობ კიარა ასი პროცენტით დავრწმუნდი ეს ქალი ჯადოქარია. პირველი რა სახელიც გამახსენდა ის ვთქვი
-მარი...მარი კაპანაძე თქვენ ვინ ხართ?-შეშინებული ხმის იმიტაცია გავაკეთე უნდა დავარწმუნო ეს ხალხი რომ ადამიანი ვარ
-აქ რა გინდა?-კაცმა გააგრძელა.
აი აქ გამოვიყენე ჩემი მსახიობური ნიჭი, რომელიც საუკუნეების წინ მშობლებმა გენებით გადმომცეს. ტირილის იმიტაცია გავამეთე ცრემლები საჩემო არ არის მაგეამ ისინიც გადმოვუშვი თვალებითან(უკვე მეორედ)
-გთხოვთ გამიშვით არავის არაფერს ვეტყვი-ერთმანეთს გადახედეს, მე კი უფრო მეტი დამაჯერლობისთვის ფართხალი დავიწყე. ქალმა შელოცვა მომხსნა და დაბლა დავვარდი. მივხვდი მეხსიერების დაკარგვის შელოცვა რომ წაიკითხა კაცმა მეც ისე მოვიქეცი თითქოს მათი შელოცვა მივიღე (ასეთი მაშტაბის შელოცვებს რომელიც გონებაზე მოქმედებს დემონები არ ვიღებთ) დატოვეს სახლი, დავაცადე და რომ მივხვდი ეზოს გასცდნენ წამოვდექი, ყველა ოთახი შევამოწმე მაგრამ თიკა არ არის. ავნერვიულდითქო რომ ვთქვა მოგატყუებთ ალბათ ხვდებით მიზეზს. როცა მთელი სახლი დავათვალიერე ეზოში გავედი, სახლს მოვუარე და უკან ბაღში დავუშყე ძებნა. სახლის უკან ისეთივე სიმწვანე არ არის როგოც წინ(უფრო მეტია)აქ ცივა მსხვერპლშეწირვის ქვაც კი დევს ცენტრში რომელიც სისხლით არის მოსვრილი გარშემო კი უზარმაზარი ბალახებია ამიტომ ხმამაღლა დავიძახე
-თიკაა...-ყური დავუგდე მაგრამ უშედეგოდ, მსხვერპლშეწირვის ქვისაკენ წავედი, უფრო ზუსტად აგიხსნით როგორი არის ის: ერთი მეტრის ოთკუთხედი წვრილი ქვა, რომელიც თავში ჯამის ფორმის არი. თიკას თქმის აქ მოკლულის გულებს დებდნენ ხოლო, მის უკან იმავე ზომის ქვა მაგრამ ჩასადები უკვე თასის დიამეტრის, რომელშიც ისევ თიკას გადმოცემით თავების ჩასადები იყო. ამ ადგილას მუდამ დამძიმებული აურა სუფევს, მაგრამ ზოგისთვის საყვარელი ადგილი არის. ამ ქვებთან მივედი და თასისთავიანზე შემოვდექი, სულელობაა მაგრამ სიმაღლე მოვიმატე და ისე გადავათვალიერე გარშემო ბაღი. არსად არაფერი ახლა მოვტვინე, ჩამოვედი ძირს და ტელეფონზე დავურეკე
მიპასუხა
-ხო?
-ხოო? რა ხო ამდენი ხანია გეძებ და შენ უბრალოდ ხოო?
-კარგად ხარ?-დებილია ეს გოგო მე რაზე ველაპარაკები ეს რას მეკითხება
-შენს სახლში ვარ ხუთ წუთში აქ გაჩნდი!-ტელეფონში ჩავყვირე და გავთიშე ნერვებზე აწეულმა.
ცოტა აცივდა, ქარმა დაუბერა და ბალახები ააშრიალა. აქ არასდროს შევსულვარ. მომინდა რომ მესინჯა და შევსულიყავი ამ უზარმაზარ ბალახებში, სულელური სურვილია ხომ? მაგრამ ამხელა გოგოს ასეთი სურვილები სულ მაწუხებს. თიკას სახლი თბილისშია, ერთერთ გზა ჯვარეფინის აყოლებაზე. მაგრამ ამ სახლს ზებუნებრივი არსებებისგარდა ვერავინ ხედავს. ჩვეულებრივი ადამიანისთვის აქ უბრალოდ ტყეა და იმხელა მაგიური გავლენა აქვს, აქ შემოსვლის სურვილი არცერთ გამვლელს არ უჩნდება.(შელოცვა ადევს) მაგრამ ვისაც ამ გზაზე ფეხით გაუვლიათ ყვებიან ისტორიებს: ხმებზე რომელიც ტყიდან ისმის. სინამდვილეში ეს თიკას ხმა არის. მაშინ როცა მღერის, ლაპარაკობს ამ ხმას სხვები არეულ ბგერებად აღიქვამენ.
თიკასგან გამიგია ეს ბალახები მკვდარ სხეულებზეა ამოსული და ალბათ ამითაც დავინტერესდი, ამიტომ შემოვედი ამ ბალახებში. დავფიქრდი: ის ჯადოქრები სვიმეონზე საუბრობდნენ გადასახარში მაქვს რას გულისხმობდნენ ისინი თითოეულ სიტყვაში. მაგრამ ამას ახლა არ გავაკეთებ.
შევედი ბალახებში მოსაღამოვდა ? ხო ალბათ. ისევ ქარია ეს მსიამოვნევს თხელი სიფრიფანა მწვანე ბალახები ჩემზე დასრიალებენ. თმას ხელი მავაშველე რომ ბალახს ისიც აჰყოლოდა.ერთი სიამოვნებაა აქ სიარული თითქოს იცლები დამავიწყდა კიდეც რომ ვიღაც სვიმეონს ჩემი არსებობიდან გაქრობა სურს, დამავიწყდა კაფე ბიჭიც რომელიც დიდ აღფრთოვანებას იწვევს ჩემში, დამავიწყდა რომ დემონი ვარ, რომელსაც სიამოვნების(ს*ექსის)გარეშე ცხოვრება არ შეუძლია თუ არადა ვინმეს მოკლავს.(თავისი სერიული მკვლელო ძმისავით რომელსაც ხალის ის რაოდენობა ეყოლება დახოცილი რომელიც თბილისში ახლა ცხოვრობს).დამავიწყდა რომ რაღაც არ ვიცი ჩემს მშობლებზე,ისიც რომ 23 საუკუნე მეძინა, ისიც რომ ნებისმიერ მომენტში გავითიშები, მოვწყდები ჩემს მოსაწყენ ცხოვრებას და სხვა განზომილებაში გადავალ, იქ კი უფრო მეტი მოწყენილობა დამხვდება. თითქოს ქარს ავყევი და მივეცი უფლება რომ მმართოს. საითაც ბალახს გადახრის იქით იხრება ჩემი თმაც. ახლა ხელები გავშალე თავი ავწიე თვალები დავხუჭე და უბრალოდ დავიყვირე, ამოვუშვი ჩემგან ყველაფერი რაც კი მაწუხებდა და გადავწყვიდე ზუსტად ამ წამს რომ ჩემს უაზრო ცხოვრებას ზედმეტად თავისუფალს მაგრამ უფრო მეტად ჩაკეტილს, რაღაცას მივუძღვნიდი არა ს*ექსს არამედ რაიმე ღირებულს. მაგრამ ჯერ მოვაგვარებ ყოველ პრობლემას და შემდეგ ცხოვრებას შევცვლი და 350 გრადუსით მოვაბრუნებ(360 იგივე წერტილში ვბრუნდები). თვალები მაშინ გავახილე როცა ვიგრძენი ბალახი როგორ მომეხვია ხელებზე და მოჭერა დამიწყო. ვცადე გამეთავისუფლებინა თავი მაგრამ ამ სიფრიფანა ბალახმა ფეხებიც გამიკკავა და ზურგზე დამცა. ვიყურებ როგორ მეხვევა ბალახი მთელს სხეულზე, როგორ მიჭერს და ჩემგან თითქოს სითხეს ელოდება. ჩემი გაწურვისშემდეგ მიღებულს. ძლიერად ჩამოვგლიჯე ხელები ბალახს, მოვიცილე ისინი ტანიდან მაგრამ რატომღაც დათმობას არ აპირებნდენ. ფეხებზე მაგრად ჩამავლეს და მოახერხეს ძველი პოზიციების დაბრუნება. მაგრამ ახლა თითქოს გაბრაზებულები უფრო ძლერად მიჭერდნენ. გაძალიანებით ვერაფერს გავხდი ბოლოჯერ დავიყვირე მაგრამ ახლა სახეზე შემომეხვივნენ და მთელი სხეულით გამკოჭეს. მიჭერდნენ მანამ მიწაში არ ჩამათრიეს დაბლა კი არა მიწა არამედ ცა დამხვდა საიდანაც მზისახივის სიჩქარით ჩავვარდი. სადღაც ისევ მინდორში, მაგრამ არა ამ ბალახების არამედ იმ მინდორში სადაც წინა მე დავტოვე.ადგილებს კარგად ვიმახსოვრებ და ციდანაც კარგად მივხვდი სად ვიყავი.(ნეტა როგორ მაგრამ მივხვდი)დავარდნილს არაფერი მტკენია ესეიგი დემონი ვარ.პორტალი? ეს ერთ-ერთი პორტალია სამყაროებს შორის. ცოტა არ იყოს გამიხარდა და ფეხზე სიცილით წამოვდექი, მაგრამ ის რომ გამახსენდა აქედან გასასვლელ პორტალზ არ ვიცი სად არის. ახლა კიდევ რომ გავითიშო ისევ აქ მოვხვდები კიდევ კიდევ და კიდევ. სიცილი სახეზე შემახმა ყველანაირი კავშირი დავკარგე ჩემს სამყაროსთან. იქამდე სანამ პორტალს ისევ არ ვიპოვი. ჩემი სხეულის ძებნა დავიწყე, ვერ ვიპოვე ამიტომ იმ გზას გავიყევი რომლითაც წინა ჩემი მეორე ადამიანური მე მოვიდა. ალბათ ისევ ქოხში დამაწვინეს. მაგრამ არაფრით არ მაწყობს ვინმემ გაიგოს ჩემი ნამდვილი მეს აქ ყოფნის შესახებ.
ფრთხილად და ჩუმად მივიპარები ტყეში აქ ისევ მზე ანათებს, ქოხთან მისულმა ყველაფერი დავათვალიერე არავინაა. ამიტომ შევედი ქოხში. კესო2 დავინახე საწილზე იწვა და თითქოს ეძინა. დიდი შანსები მაქვს, გავიფიქრე მაგრამ ვინ დაგაცდის? გარედან ხმა შემომესმა ამიტომ საწოლის ქვეშ შევძვერი. სვიმეონია ვიღაც ქალთან ერთად. ისინი ერთად შემოვიდნენ კარში.სვიმეონის მამაკაცური ფეხების დანახვაზე ტანში ჟრუანტელმა დამიარა. ისე მამაკაცურად დგას კარგად ვხედავ მის გრძელ ფეხებს რომელსაც ძველი სტილის შარვალი ფარავს.
-ცოტახანში დამთავრდება ეს ყველაფერი მეო-ქალმა ლაპარაკი დაიწყო და ვხედავ როგორ დაუდგა წინ მისი ფეხები სვიმეონის ფეხებს უყურებენ(თვალების გარეშე ახერხებენ ამას)ის ქალია ტყეში რომ შემხვდა
-დიდიხანია ჩემი საცოლე აღარ ხარ ლეა-ვერ ვხედავ რას აკეთებს-მაგრამ გამოსადეგი ხარ საწოლში-ცინიზმია სხვა არაფერი
-მეო-ვედრებით ამოთქვა ქალმა სვიმეონმა უკან დაიხია
-წადი-რაღაცნაირი ზიზღის, სიბრაზის, იმედგაცრუების ნოტები ეტყობა ხმაში.
ქალიც სწრაფად გავარდა ქოხიდან.
სვიმეონმა ხის სკამი მოწია საწოლთან და წინ ჩამოჯდა. აშკარად კესო2ს უყურებს, გამიკვირდა ვიფიქრე რომ რაღაც გრძნობა აქ "მის" მიმართ(ჩემს მიმართ)მაგრამ ეს ფიქრები მალევე გამიქრა როცა საწოლს ხელი დაარტყა და წამოიძახა
-მაინც მოკვდები-არ ვიცი ეს ზიღის თუ ზედმეტი ბოროტებისგან გამოწვეული ბოხზე ბოხი ხმა იყო. მართლა გამიკვირდა?
როცა გავიდა კესო2ის სხეული დავმალე წასოლის ქვეში და მე შევენაცვლე