ქუჩას მიუყვებოდა არჩვაძე, ზამთარში ახალი წლის ღამეს ფეხით მიდიოდა გზაზე, ცალი ხელი ჯებეში ჰქონდა ჩაყოფილი, მეორეთი კი ეწეოდა. მალევე მიუახლოვდა კორპუსს, ფეხით აირბინა კიბეები და სწრაფად შევარდა სახლში.
-მოვედი!
-რაქენი? -მისაღებიდან გამოსძახა.
-არაფერი. -მანტო იქვე დაკიდა, ფეხსაცმელი გაიხადა და სავარძელზე მჯდარ ქალს მიუახლოვდა. -ჩემი პატარა როგორ არის? -გაბერილ მუცელზე გადაატარა ხელი და უცებ აკოცა.
-შენ მარტო შენი პატარა გადარდებს. -ტუჩები გადმოაბრუნა ქალმა.
-არ ხარ ნოლმალური. -ვნებიანად დაუკოცნა ტუჩები.
-აღარ შემიძლია რა, სულ მშია და სულ ვჭამ, შემომხედე რამხელა ვარ.
-სამაგიეროდ ძუ*უები გაგეზარდა.
-დაანებე ამას თავი და მომიყევი რა მოხდა. -ხელზე მიარტყა. ქალის კალთაში ჩადო თავი, ფეხები სავარძელზე შემოალაგა, კომფორტულად მოთავსდა და ყველაფერი დაწვრილებით მოუყვა. -რატომ გაჩნდი ასეთი დებილი?
-ტ*აკი დააყენე თორე მოგხვდება!
-შენ სულ გააფრინე ხო? რატომ უთხარი მოგატყუეო?
-ატირებული რომ დავინახე მივხვდი რომ საერთოდ არ მინდოდა ჩემს გამო მეორედ ეტირა, თუ მოვკვდები იმდენად არ დასწყდება გული და იმდენად არ იტირებს როგორც დები ტირიან ძმის სიკვდილის დროს.
-კიდევ იტყვი მოვკვდებიო და ჩემი ხელით მოგკლავ გეფიცები. -ძლივს იკავებდა ცრემლებს.
-არიტირო ეხლა, არ გადამრიო იცოდე.
-რატომ წელავ მიშო?
-არ მინდა სავადმყოფოში ვიყო ან სხვა ქვეყანაში როცა ჩემს ბიჭს გააჩენ. -ტუჩები მიაკრო მუცელზე.
-გთხოვ რა, არ მინდა შენს გარეშე ცხოვრება. -მაინც ვერ შეიკავა თავი და ცრემლებს უფლება მისცა მის თეთრ სახეზე გაეკვალა გზა.
-დეა ნუ გამაგიჟებ ეხლა.
-დამპირდი რომ მშობიარობის შემდეგ დაიწყებ მკურნალობას.
-გპირდები. -ხელისგულზე აკოცა. -ჩემი პატარა, როგორ ვუყვარვარ. -თითებზე კოცნიდა, თან მის სახეს უყურებდა და იღიმოდა. -რომ გააჩენ მაგრად გაგ*იმავ რო მეყოს ცოტახანი.
-რა ერთგული კაცი მყავს ნუ. -თვალები ააფახურა. -გრძნოობ მოძრაობას? -ხელი მიადებინა მუცელზე.
-კიი! -გული აუჩქარდა, მაიკა აუწია და ბავშვის მოძრაობას დააკვირდა. თვალებდაჭყეტილი უყურებდა მუცელს. დაინახა როგორ ამოიზნიქა კანი, ფართოდ გაიღიმა და მაშინვე დეას შეხედა. -მიყვარხარ! ყველაზე მეტად მიყვარხარ დაიმახსოვრე.
-შენ ისედაც იცი რომ მიყვარხარ.
-ვიცი. -წამოიწია და მოწყვეტით აკოცა. -დეა, თუ სიმსიმნეს ვერ ვაჯობე…
-არ დაამთავრო!
-არ მინდა რომ ჩემს შვილს სხვა მამა ჰყავდეს. მინდა იცოდეს ჩვენმა პატარამ რომ მე ვარ მამამისი.
-მიშიკო გაჩუმდგი გთხოვ, ხომ იცი რომ ვერ ვუძლებ და მეტირება.
-დამპირდი რომ ყველაზე მაგარ კაცს გაზრდი. -ხელები ჩაკიდა და მთლინად დაუკოცნა.
-გამოკეთდები და შენ გაზარდე მაგარი კაცი.
-დამპირდითქო!
-გპირდები.
-ნუ ტირიხარ! შეხედე მთელი მუცელი დახტუნაობს, შეირყევა ბავშვი და შენნაირი შტერი გამოვა!
-შტერი ვარ კი! ნოლმალური რომ ვყოფილიყავი არ შემიყვარდებოდი შე ცივსისხლიანო კაცო!
-მიყვარს როცა მეთანხმები.
-გინდა მე დაველაპრაკო ელენეს?
-არა!
-გთხოვ.
-არა მეთქი! არ მჭირდება არავის შეცოდება.
-ბავშვზე მაინც ვუთხრათ. მამიდაა ბოლობოლო.
-ძმად რომ მთვლიდეს იქნებოდა.
-გეყოფა ბავშვივით მოქცევა! 28 წლისხარ და არა 18! არ დაგავიწყდეს შენი ბრალია რომ ასეთი ურთიერთობა გაქვთ!
-უკვე გითხარი რატომ ვექცეოდი ასე და აღარ მინდა ბევრი ლაპარაკი.
-ვნახავ რა.
-ვის ნახავ გოგო ხოარ უბერავ? ზოგჯერ ისე მაკვირვებ აღარ ვიცი რა ვიფიქრო ან მოვიმოქმედო.
-რატოო? -ტუჩი გადმობრიცა სატირლად.
-სახლში ძლივს დადიხარ, ორკვირაში უნდა იმშობიარო და ელენესთან წასვლას აპირებ?
-შენს გამო მეხუთედანაც გადავხტები. -უცებ აკისკისდა.
-საშინელი ქალი ხარ! ისეთებს მმართებ თავის შეკავება მიჭირს, ისედაც სამითვეა სექსი არ მქონია! -ტუჩებიდან ყელზე გადავიდა, ყელიდან მკერდზე, მაიკა გახადა და ზევიდან დააშტერდა. -მაინც რა ლამაზი ხარ.
-გაჩერდი თორემ აქვე ვიმშობიარებ! -სუნთქვა უჭირდა. ყოველი შეხება და კოცნა ორმაგად მოქმედებდა მასზე. -შენს შეხებაზე ბავშვიც მოძრაობს.
-მალე გამოდი რა მა, დედაშენი მომენატრა. -მუცელზე აკოცა.
-დავიძინოთ რა.
-წამო. -ნელა წამოაყენა და ფრთიხალ მიიყვანა საძინებლამდე.
******

ლოგინზე იწვნენ, ჩუმად ეფერებოდნენ ერთმანეთს, ერთმანეთის აჩქარებულ სუნთქვას უსმენდნენ და შიშველი სხეულებით ერთმანეთის სიმხურვალეს გრძნობდნენ.
-გიგა გიხარია?
-რას მეკითხები ტო? -შუბლზე აკოცა. -ყველაზე ბედნიერი ვარ.
-გიგა ხვდები რომ მშობლები ვხდებით?
-ბოლომდე ჯერ ვერ ვიაზრებ მაგრამ ვხვდები. -ჭერს მიაშტერდა.
-გიგა…
-რა. -სიცილი ვერ შეიკავა.
-რამე იცი მიშოზე?
-არა, მიშოს მეც მაშინ ვხედავ როცა ელენე.
-ნეტა მართლა არ უყვარს?
-უყვარს პატარავ. -მეორე მხარეს გადააბრუნა, უკნიდა მოეხვია, სახე მის თმაში ჩარგო და ხელის გულით მუცელზე მოეფერა. -როდის ჩავსახეთ?
-ორი კვირის წინ რომ გაგაბრაზე და ორიდღე სახლში არ მოხვედი, მერე მოგენატრე ვეღარ გაძელი და ჩხუბის მაგივრად ჯუნგლებიდან გამოქცეული კაცივით მეცი, ქალი რომ არ ყავთ ნანახი.
-სხვასთან უნდა წავსულიყავი და ესე აღარ იტლიკინებდი.
-სამაგიეროდ ბავშვი აღარ იქნებოდა.
-ბავშვის გაკეთებას ყოველთვის მოვასწრებ.
-მგონი სხვაზე აღარ გიდ*ება საყვარელო, ასე რომ სხვასთან ვერ წახვალ.
-ხელი გააჩერე! -მკერდზე მოუჭირა თითები.
-არა.
-ქეთა! -ხელი ფეხებს შორის ჩაუცურა.
-კარგი კარგი ვჩერდები! -თავი დაანება მის ღირსებას და უფრო მეტად მიეკრო ზურგით.
-შენთან ერთად როგორ უნდა ვიცხოვრო?
-რა არ მოგწონს?
-დაუკმაყოფილებელი ვხდები, რომ გხედავ სულ მინდა რომ შეგეხო, მოგეფერო და მაგრად გაგ*იმო.
-რააზრები აწუხებს მამაშენს დე გესმის? -მუცელზე დადებულ გიგას ხელს თავისი დაადო. -ის კი არ იცის რომ მე მასზე მეტად დაუკმაყოფილებელი გარყვნილი ქალი ვარ და ორსულობის ბოლო თვეებშიც არ ვიკმარ მხოლოდ მის გვერძე წოლას.
-მიყვარხარ. -ყელში კოცნიდა, თან ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან.
-მეც.
-როდის დავქორწინდეთ?
-ჯერ შენი მდივანი გააგდე.
-რატო გადაეკიდე ნენეს ტო? თავის საქმეს პირნათლად ასრულებს.
-თვალებს ცუდად გიჟუჟუნებს.
-მაშინ ვიცხოვროთ ერთად და ეგ იქნება.
-იცი ჩემთვის ნერვიულობა არ შეიძლება? ბავშვზე ცუდად მოქმედებს.
-და რაზე ნერვიულობ ტო?
-მე რომ გავსივდები არ მინდა იმ შხვართ ნენეს უყურო!
-მომყვები ცოლად თუ არა?
-მეც ჯიქია გავხდე?
-რატომაც არა?
-ნუ ეხლა თუ ეგრე ძაან მთხოვ გამოგყვები. -შეიფერა და მაშინვე აკისკისდა. -მეღუტუნება!
-მაბედნიერებ! -მუცელზე აკოცა. -ოცდაექვსი წლის ასაკში თუ მამა გავხდებოდი ნაღდად არ მეგონა.
-კიდევკარგი წავედი თორე შეიძლება 20 წლის ასაკში გამხდარიყავი. -გაღიმებული უყურებდა ჯიქიას. ბედნიერდებოდა მისი ყურებით, ყოველთვის კარგ ხასიათზე იყო როცა ხედავდა. მის გარეშე კი დაკარგული ბავშვივით დადიოდა. მუცელზე აკოცა რამდენჯერმე, შემდეგ მუცელსაც ჩასცდა. ისევ გადაეშვნენ ვნების, ბედნიერების და სიყვარულის მორევში.
******


ცამეტ იანვარს ქეთასთან ერთად სავადმყოფოში წავიდა ანალიზის ასაღებად. ორივეს გულმა უფრო სწრაფად დაიწყო ფეთქვა როდესაც პატარას გულისცემა მოისმინეს. სამწუხაროდ ვერაფერი გაუგეს სურათზე აღბეჭდილ წერტილს. მერე გაკრეჭილები გავიდნენ პალატიდან და ხელგადახვეულები გაუყვნენ დერეფანს.
-იდიოტი როგორ არ გამომყვა, იჯდეს თავის ნენესთან. -ცხვირი აიბზუა ბოჭორიშვილმა.
-კარგი გოგო ნუ*ეეცი ბიჭს. უაზროდ რომ ეჭვიანობ არა? ეგრე ზუზუსაც ყავს შხვართი მდივანი მაგრამ ტვინსკიარვუ**ნავ.
-გოგოო! ეგ ნენე თვალებით აშიშვლებდა გიგას ჩემი თანდასწრებით და მე რომ არ ვიქნები მერე რასიზავსთქო მაგას ვდარდობ მე თორე გიგას კივენდობი.
-მაგარი დაცურებული გაქვს შენთავს ვფიცავარ. -თავი გააქნია სიცილით. -მგონი დავიკარგეთბ -უცნობი ადგილი შეათვალიერა.
-აქ ნამყოფი ვარ.
-როდის?
-ჩემ ბიძაშვილმა რომ გააჩინა ბავშვი არ გახსოვს? სამშობიაროა აქ. ნახე რამდენი ხალხია ალბათ ბავშვს ელოდებიან.
-შენც აქ უნდა გააჩინო?
-მერავი აბა.
-მოიცა. -ადგილზე გაშეშდა არჩვაძე.
-რაიყო?
-მამაჩემს და დედაჩემს აქ რა უნდათ? -თვალებდაჭყეტილი უყურებდა მშობლებს, შემდეგ მიშოს ძმაკაცებიც დაინახა და კიდევ ბევრი უცხო სახე.
-ჩემი ბიჭი დაიბადაა! -ცისფერი ხალათით, ბახილებით და ქუდით გამოვიდა სამშობიაროდან. ყველამ ყვირილი ატეხა, შამპანიურის ბოთლის გახსნის ხმა ისმოდა და ყველა რამდენიმე წუთის დაბალებულ რატის ადღეგრძელებდა. ელენე კი გახევებული იდგა და უყურებდა ძმას რომელიც ბედნიერებისგან ბრწყინავდა. პირველად ხედავდა ასეთ მიშიკოს. ადგილიდან ვერ იძროდა, არ იცოდა რა გაეკეთებინა, იქამდე უყურებდა მიშტერებული სანამ მათი თვალები არ გადაიკვეთა. ისიც გაშეშდა მაგრამ ღიმილს მაინც არ იშორებდა სახიდან. -რა გავაკეთო?
-მიდი!
-არ შემიძლია.
-ელენე მამიდა ხარ. -მის სიტყვაზე სწრაფად შეატრიალა თავი და ქეთას მომღიმარ სახეს გაუსწორა თვალი.
-მამიდა ვარ!
-ხოო!
-მაგრამ ჩემთვის არავის უთქვამს, ესეიგი არ უნდოდათ მცოდნოდა. ჯანდაბა არ ვიცი რა ვქნა.
-ბუტიაობის დრო არაა! მამიდა ხარ!
-ხო ვარ. -ნელა დაიძრა ძმისკენ, ერთმანეთს თვალებში უყურებდნენ და არცერთი არ აპირებდა თვალის მოშორებას.
-დეამ გითხრა? -წარბები შეკრა უფროსმა არჩვაძემ.
-დეა? -ვერ მიხვდა და აქეთ იქით დაიწყო თვალების ცეცება. ყველა გაკვირვებული უყურებდა.
-აბა აქ რა გინდა?
-ჩვენ… ტეხავს რომ ვთქვა დავიკარგეთქო?
-ეხლა არ მითხრა ორსულად ვარო.
-მე არა ქეთა. გამოვყევი და აქ ამოვყავი თავი შემთხვევით. -დედამისს უყურებდა რომელიც უკვე რამდენიმე თვე იყო არ ენახა.-ანუ მამა გახდი?
-ასე გამოდის.
-ცოლი გყავს?
-დაახლოვებით. -მაინც ვერ იშორებდა ღიმილს. -გინდა ნახო?
-შეიძლება?
-თუ ისევ არ გეზიზღებიი. -მხრები აიჩეჩა.
-მაშინ ღირსი იყავი.
-რა შეიცვალა?
-არაფერი, გაბრაზებამ გადამიარა შვიდი წუთის მერე. ასე რომ არც მანამდე მეზიზღებოდი და არც ეხლა, ჯანდაბა ძალიან მინდა ბავშვის ნახვა.
-ცოტახანში შეგიყვან.
-მადლობა. -შეტრიალებას აპირებდა უცებ რომ მიაძახა.
-მამიდა ხარ.
-ხო ვარ. -გაიკრიჭა.
-გილოცავ მიშო.
-მეც მოგილოცავ რომ გააჩენ.
-რვა თვეში.
-დარხეულიაქვს გიგას.
-არაფერი უთხრა. -თითი დაუქნია სიცილით.
-ხმას არ ვიღებ. -ხელები ასწია.
-დაბერდი მამაჩემო. -კისერზე მოხვია მკლავები.
-სამაგიეროდ ჩემიანგელოზი მყავს.
-საუკეთესო მამა რომ ხარ იცი ხო? -ლოყაზე აკოცა.
-რავიცი აბა.
-აი მიშო, შეხედე მამას, გოგო რომ გეყოლება ისე მოექეცი როგორც მე მექცევა არჩილა.
-თუ მეყოლება. -ნაღვლიანად გაუღიმა, ღიმილი სახეზე შეახმა პატარა არჩვაძეს. ხვდებოდა რაღაცას მაგრამ მაინც ვერაფერს იგებდა.
-დედა ეს ჭაღარა რაარის? შემოგივლი მერე შეგღებავ.
-არ მჭირდება. -ცხვირი აიბზუა მაკამ.
-კაი ეხლა რას იგრუზები ბებო?
-ძალიან ბედნიერი ვარ და სხვა დროს გეჩხუბები თუ გნახე შემთხვევით.
-ელე რო წავიდე ხოარ გეწყინება?
-არა წადი შენ და საღამოს გნახავ.
-მიყვარხარ.
-მეც. -ლოყაზე აკოცა.

-შევიდეთ? -ცოტა ხნის მერე მიადგა ელენეს.
-ჰო. -გული აუჩქარდა, თვალები უბრწყინავდა და ფეხდაფეხ მიჰყვებოდა ძმას.
-რა პატარაა! -პირზე აიფარა ხელები და ცრემლები გადმოსცვივდა. შემდეგ მზერა გაღიმებული ქალისკენ გადაიტანა.
-გაიცანი დეა, ჩემი… ალბათ საცოლე. -თავი მოიქექა.
-უთხარი? -თვალები გუბრწყინდა ქალს.
-არა. კიარადა… თავისით მოვიდა.
-გულმა მიგრძნო ალბათ, ფეხებმა მომიყვანეს რა. -ჩაიცინა. ცრემლები მოიწმინდა და ახლოს მივიდა. -გილოცავ.
-მადლობა.
-თვალებს როდის გაახელს?
-ჯერ პატარაა ელენე. -სიცილი ვერ შეიკავა.
-მე კიდე უგულო მეგონე. -მიშოს გაუსწორა თვალი.
-ვარ, პროსტა ჩემი შვილი და დეა მიყვარს.
-რატი ხო? -ფრთხილად გადაატარა თითი თმებზე.
-ჰო.
-შეიძლება ვაკოცო? -ისევ მიშიკოს გახედა.
-იმას რას ეკითხები? -ჩაიცინა. -აკოცე აბა რაუნდა ქნა.
-ღმერთო რა ციცქნაა. -პატარა თითებზე აკოცა. -რა ძალააქვს პროსტა უყურეთ. -თითზე მოჭერილ პატარა ხელს მიაშტერდა.
-მამას ბიჭია. -ტუჩებზე აკოცა დეას.
-შეიძლება ვნახო ხოლმე?
-მაგრად დაუშინებიხარ მიშოს. -დაღლილ სახეზე ისევ ღიმილი აეკრა.
-არა პროსტა არ ვიცი როგორ უნდა მოვიქცე, რაც თავი მახსოვს პირველად ვარ მასთან ერთად ამდენი ხანი ერთ ოთახში.
-კარგი ეხლა, არ გვინდა ეს დრამა. ჩაიწერე დეას ნომერი და ნახე ხოლმე ბავშვი.
-წავედი მე. -ნომრის ჩაწერის შემდეგ წყვილს შეხედა. -შენც დასვენება გჭირდება.
-შეხვედრამდე. -ღიმილით გააყოლა თვალი. რომ გავიდა მაშინვე დაბღვერილმა გახედა მიშოს.
-არაფერი თქვა. -თითი დაუქნია. -რომ მიყვარხარ გითხარი უკვე ხო? -ბავშვიდან მზერა დეაზე გადაიტანა.
-საყვარელია.
-ძალიან. -თვალებს ვერ აშორებდა თავის შექმნილ არსებას, იმდენად მისი იყო, იმდენად შეუყვარდა, ეგონა ბედნიერებისგან იფეთქავდა.
-ელენეზე გეუბნები.
-ვიცი. -შუბლზე აკოცა.
******


ზუკას კაბინეტში, ზუკას მუხლებზე იჯდა და ქვითინებდა. სალფეტკით გაავსო უფროსის ნაგვის ურნა, ზუკა ეფერებოდა, კოცნიდა და მაინც ეღიმებოდა მისი ცრემლების მიზეზზე.
-იცი რა პატარა იყო?
-წარმომიდგენია.
-მგონი მაგის თქმას აპირებდა იმდღეს, მე კიდე გავაგდე.
-კარგი ნუ ტირიხარ რა, აღარ აქვს მნიშვნელობა. -მოწყვეტით აკოცა.
-მაპატიე შენც გაცდენ.
-ეგ არაფერი.
-რაღაცას მალავს.
-ნუ შეე*ი მაგ ბიჭს რა. რომ უნდოდეს გეტყოდა, ალბათ აქვს რამე მიზეზი რის გამოც არ გითხრა ბავშვზე და არ იჭერს შენთან ურთიერთობას.
-ეგ მიზეზი მაინტერესებს მერე!
-მიდი და კითხე.
-ეხლა ვერ ვკითხავ.
-გიყვარს?
-არ ვიცი.
-იცი როგორ შეგიძლია გაიგო?
-როგორ. -თავი წამოსწია და თვალებში ჩააშტერდა.
-თვალები დახუჭე, დაფიქრდი რამე რომ დაემართოს და მოკვდეს რას იგრძნობ. აქ გეტკინება თუ არა. -თითი გულზე მიადო.
-თვალებს რომ ვხუჭავ შენს გარდა ვერაფერზე ვფიქრობ. -ისევ გაახილა და ტუჩებზე აკოცა. -მარტო რომ ვიქნები მაგაზე მერე დავფიქრდები.
-შეგიძლია სესასთან ახვიდე? დღეს ნელი ადრე მიდის და მე ვერ ვახერხებ წასვლას.
-უფროსი ხარ, ვინ გიშლის წასვლას.
-საქმე მაქვს ელენე.
-რათქმაუნდა შემიძლია, რა კითხვაა? რომც არ შემეძლოს შევძლებდი.
-კარგი წამოხტი ეხლა, საქმე მაქვს.
-მალე მოდი სახლში. -სიცილით წამოდგა ფეხზე.
-ამის მერე აქ მოსვლას რომ გადაწვეტ რამე ადვილად გასახდელი ჩაიცვი. -უკანალზე მოუჭირა ხელი.
-ნუ გაბლატავდი.
-წესიერად მელაპარაკე.
-როგორ მიყვარს შენს პოზიციას რომ იცავ ხოლმე იციი? -კისერზე შემოხვია მკლავები.
-ჯანდაბა ვერ გაგიშვებ. -სვიტერის ქვეშ შეუცურა ხელი და თითები შიშველ მკერდზე მოუჭირა. თვითონაც გააჟრჟოლა ელენესთან ერთად.
-არ გამიშვა. -ქამარზე დასწვდა. სწრაფად გადაკეტა კარები, მაგიდაზე შემოსვა, შარვალი საცვალთან ერთად გახადა და სწრაფად დაეპატრონა მისთვის ყველაზე საყვარელ და შეუცვლელ სხეულს. -შენს კაბინეტში ისეთ ცეცხლს ვანთებთ, მაგის მერე როგორ მუშაობ ხოლმე?
-დიდი ძალა მჭირდება რომ შენი სილუეტიდან ფურცლებზე გადავიტანო თვალები, ფიქრები და საერთოდ გონება. ძალიან მაწვალებ. -ელენეს მხარზე ედო შუბლი, მისი აჩქარებული გულისცემაც კი ესმოდა.
-მიყვარხარ!
-ვიცი. -მხარზე აკოცა, შემდეგ ყელზე და ტუჩებზე. -წადი.
-როგორი თავდაჯერებული, აღზნებული და უხეში ბრძანდებით. -უკმაყოფილოდ დაბრიცა ტუჩები.
-ისედაც იცი რომ ყოველდღე სიყვარულს არ აგიხსნი. -ტუჩები მიაკრო მის მსხვილ ბაგეებს და ჰაერი ღრმად შეისუნთქა.
-ბატონო ზუკა თქვენთან არიან.
-შემოუშვი. -საკეტი გახსნა, თან უკვე ჩაცმულ არჩვაძეს თვალს არ აშორებდა. -დან*რეული მაქვს.
-ჩემით ხარ შეპყრობილი. -ჩაიკისკისა.
-გამარჯობათ! -ყავისფერთმიანი გოგო შევიდა კაბინეტში, საკმაოდ ლამაზი იყო, გრძელი ფეხებით, სავსე მკერდით და შავი თვალებით. თმა მოკლედ ჰქონდა შეჭრილი, კლასიკურად ეცვა და მიშტერებული უყურებდა ხან ზუკას, ხან ელენეს და ხანაც მათ ჩაბღაუჭებულ თითებს.
-გამარჯობა?! -წარბები ასწია დევდარიანმა.
-უკვე ვეჭვიანობ. -სიცილით თქვა არჩვაძემ. -წავედი მე. -მოწყვეტით აკოცა და შეუმჩნევლად მოუჭირა ხელი უკანალზე. მოულოდნელობისგან ოდნავ შეხტა, ქვედა ტუჩზე იკბინა და ელენეს ეშმაკურად გაუღიმა. -ბოდიშით თქვენთან. -თვალებგაფართოვებულ გოგოს შეხედა.
-არაუშავს.
-მე და სესა გავისეირნებთ, თუ მალე მორჩები დამირეკე და გეტყვი სადაც ვიქნებით.
-შენი წყალობით გვიანობამდე მომიწევს აქ ყოფნა.
-სამაგიეროდ დღე გაგილამაზე.
-წადი ელენე. -ჩაიცინა. -ჩქარა.
-კიდევ ერთხელ ბოდიშით, ჩემი ბრალია. -გაკრეჭილმა გახედა. კიდევ ერთხელ აკოცა.
-ენერგო ვამპირი ხარ. -სიცილი ძლივს შეიკავა.
-მიყვარხარ არ დაგავიწყდეს. -ლოყაზე მიაკრო ტუჩები და შეუმჩნევლად ჩასჩურჩულა. არაფრის თქმა არ დააცადა ისე გავარდა კაბინეტიდან. სახე სწრაფად დაასერიოზულა და ზიზღნარევი მზერა მიაბყრო მის წინ მდგომ ქალს.
-აქ რა გინდა?
-სალაპარაკო მაქვს.
-შენთან სალაპარაკო არაფერი მაქვს.
-საქმეზე ვარ.
-მაშინ დაჯექი.
-ჩემზე არ იცის ხო?
-იცის. შენი სურათი არ მქონდა რომ მენახებინა. -ცინიკურად ჩაიცინა. -საქმეზე უნდა გველაპარაკა ხო?
-ბიზნესის დაწყებას ვაპირებ და შენი დახმარება მჭირდება. -ნერვიულად ათამაშებდა თითებს.
-რა ბიზნესის?
-რესტორანი მინდა გავხსნა.
-ჩემი დახმარება რათ გინდა?
-თანხით მინდა შენი დახმარება, წილში ჩაგსვავ და მოგების ოცდაათ პროცენტს მოგცემ.
-სერიოზულად? -სიცილი აუტყდა დევდარიანს, შესანიშნავ ხასიათზე იყო ელენეს დახმარებით და ანას ნახვაც ვერ უფუჭებდა განწყობას. -მეღადავები ხო?
-არა.
-რა ბიზნესი გოგო რას მატყუებ? არაფრის გაგებაში შენ არ ხარ, ისიც არ იცი რამდენი პროცენტი უნდა გამიყო. ამას რომ თავი დავანებოთ დიზაინზე გაქვს ჩაბარებული და ეგეც არ გამოგდის წესივრად, ახლა მოდიხარ აქ და რაღაც სისულელეს მეუბნები. რა გინდა აქ ანი?
-კარგი გამომიჭირე! შენს სანახავად მოვედი.
-რატომ?
-მე… მომენატრე.
-ღმერთო ჩემო. -სიცილი ვერ შეიკავა. -წადი ანი აქედან და მეორედ აღარასდროს მოხვიდე.
-მაპატიე რა, ძალიან შევცდი. -ცრემლები გადმოსცვივდა. -მაპატიე რომ შენი სუყვარული ვერ დავაფასე.
-გვიანია, მაგაზე მაშინ უნდა გეფიქრა ფეხებს რომ უშლიდი იმ *ლეს.
-მეგონა მიყვარდა.
-გეგონა? -ირონიას არ აკლებდა. -ახლა სად არის?
-არ ვიცი და არც მაინტერესებს.
-ცხოვრება დაინგრიე შენი ჩამოუყალიბებელი ტვინით ხომ ხედავ?
-ძალიან ვნანობ მართლა და ყველაფრის გამოსწორება მინდა.
-გვიანია, ძალიან გვიანი. ვერ შეირგე რაც გქონდა, ახლა იყავი და ღვარე ცრემლები ჩემთვის მნიშვნელობა არ აქვს.
-გიყვარს?
-ისე როგორც არასდროს არავინ მყვარებია.
-მე რომ ისევ მიყვარხარ?
-და მე რა ვქნა? -სერიოზულად გაუკვირდა მისი ნათქვამი. -მართლა ვერ ვხვდები რა გინდა ჩემგან ანი?! რატომ მოხვედი?
-მეგონა ისევ გიყვარდი…
-აღარ გააგრძელო. -ჩაიცინა. -უბრალოდ წადი და მეორედ აღარასდროს დამენახო.
-ზუკა…
-წადი ანი, წადი. -უბრალოდ გაუღიმა და იმ ადგილს მიაშტერდა სადაც ცოტახნისწინ ელენე იჯდა. ჟრუანტელმა დაუარა სხეულში, წამიერად შეეცვალა ხასიათი და უფრო მეტად დარწმუნდა იმაში რომ ელენე სიგიჟემდე უყვარდა.
-შეგიძლია მაპატიო?
-იმას ვერ აპატიებ ვის მიმართაც ვერაფერს გრძნობ, დიდიხნის წინ დაგივიწყე, შენს დანახვაზეც არაფერს ვგრძნობ, თუ მაინცდამაინც გინდა გითხრა რომ გაპტიე მაშინ გაპატიე, ამაში კი ელენეს მიუძღვის წვლილი.
-კარგი მაშინ, ბედნიერებას გისურვებ.
-მადლობა.
-ნახვამდის! -ცრემლი მოიწმინდა და კარებთან მისულმა კიდევ ერთხელ შეავლო თვალი დევდარიანს.
-კარად. -სკამს ზურგით მიეყრდნო, ღრმად ჩაისუნთქა და ისევ განაგრძო მუშაობა. ხუთ წუთში ტელეფონის ზარმა შეაწყვეტინა ფიქრი. -რაიყო? -ჩაიცინა.
-წავიდა ის შხვართი?
-ეჭვიანობ?
-არა უბრალოდ ისეთი გოგო იყო მაინც ვიფიქრე ზუზუს თვალი არ გაექცესთქო ხომ ხვდები. -თვითონაც ეცინებოდა თავის თავზე.
-რჩებოდა მაგრამ გახდა რომ დაიწყო გავუშვი. -ქვედა ტუჩზე იკბინა.
-რაა? -იმხელაზე დაიყვირა ტელეფონი რამდენიმე სანტიმეტრით გვერძე გასწია.
-პატარავ მაცდენ, სახლში რომ მოვალ მერე ვილაპარაკოთ.
-არ გათიშო!
-კაიი. -სწრაფად გათიშა და ტელეფონი იქვე მიაგდო. აგიჟებდა ეს გოგო თავისი საქციელით, სიგიჟით და ხვდებოდა რომ მის გარდა ვერასდროს ვერავის შეიყვარებდა. თავისი იყო, მხოლოდ მას ეკუთვნოდა, მისთვის იყო დავადებული, თვითონ კი ელენესთვის.
******


სახლში მისულს მალევე უკან მიჰყვა გიგა.
-არა არ მესმის ასე როგორ უნდა გიყვარდეს ადამიანი რომ მის გარეშე ერთ საათსაც ვერ ძლებდე. -კისერზე მოხვია ხელები ჯიქიას.
-ერთ საათს ძლეებ? -წარბები ასწია.
-ვერ ვძლებ! გიგა სერიოზულად დარხეული მაქვს! -ტუჩებზე აკოცა, შემდეგ მის ყეში ჩარგო სახე და ღრმას შეისუნთქა გიგას სურნელი. -შენს გარეშე ვქრები.
-მაგრად ასწორებს ასე რომ უყვარხარ შენს საყვარელ ქალს. -ლოყებზე მოკიდა ხელი და თვითონ დაეწაფა ქეთას ბაგეებს. -მიდი ჩაიცვი და გავიდეთ.
-სად?
-რავი სადმე, გავიხსენოთ ახალგაზრდობა. -ქეთას გაბრწყინებულ სახეზე თვითონაც გაბედნიერდა.
-მართლაა?
-თბილად ჩაიცვი ოღონდ!
-კარგი! -გახარებული შევარდა საძინებელში, უცებ მოემზადა და ჯიქიასთან მივარდა.
-წავედით? -ზურგზე მიადო ხელი და გასასვლელში პირველი ქეთა გაატარა.
-ფეხით?
-ჰო. -ხელი გადახვია და მასთან ერთად ჩაუყვა კიბეებს.
-გიგა!
-რაიყო?
-გახსოვს წვიმაში რომ დავრბოდით და ვცეკვავდით ხოლმე?
-მე ყველაფერი მახსოვს პატარავ. -ლოყაზე აკოცა.
-არ გახსოვს ყველაფერი.
-რა არ მახსოვს აბა?
-გახსოვს ჩვიდმეტის რომ ვიყავი და გაგაბრაზე, უფროსწორედ შეგ გამაბრაზე. რომ ვიჩხუბეთ.
-ჰო მერე? ერთი თვე არ ველაპარაკებოდით მგონი ერთმანეთს.
-ჰო. ნინას დაბადებისდღეზე ყველა მაგასთან რომ დავრჩით გახსოვს?
-ეგეთი მთვრალი არასდროს ვყოფილვარ.
-მაგ ღამეს ერთად რომ გვეძინა არ გახსოვს.
-შენ რაიცი?
-მეორედღეს არაფერი გახსოვდა და ისევ მეროჟებოდი. იცი რა საშინელებაა ეგეთ სიტუაციაში რომ ვარდები? -ბავშვივით ჩაილაპარაკა. სიცილს ძლივს იკავებდა ჯიქია.
-მახსოვდა. -ჩაიცინა.
-რაა? -თვალები გაუფართოვდა, სიარული შეწყვიტა და სახეზე მიაშტერდა ჯიქიას.
-ყველა წუთი მახსოვს შენთან ერთად გატარებული პატარავ, განსაკუთრებულიც და ჩვეულებრივიც. -შუბლზე აკოცა.
-რატომ იქცეოდი ისე თითქოს არაფერი გახსოვდა?
-დილით თვალს მარიდებდი, ჩემს დანახვაზე წითლდებოდი, მე კიდე არ მინდოდა ჩემთან უხერხულად ყოფილიყავი და მაგიტომ ვთქვი გუშინდელიდან არაფერი მახსოვსთქო. რა დამავიწყებდა შენს ძუ*უებს, თან როგორ მონდომებით მკოცნიდი. -სიცილი აუტყდა ქეთას აწითლებულ სახეზე. -ყველაფერი მახსოვს, ყველა შენი მოქმედება, ისევე როგორც ჩემი.
-უხ შენი! -როგორც კი თქვა მაშინვე გაიქცა ჯიქია და ქეთაც გაეკიდა. -შე ბოროტო კაცო! როგორ მატყუებდი პროსტა? -ყველა გამვლელი აქეთ იქით მორბენალ წყვილს აკვირდებოდა ქეთამაც თემა სულ სხვა რამეზე გადაიტანა. -მეუბნებოდი მიყვარხარო, ამ დროს სხვებთან დარბოდი ხო! უსირცხვილო!
-კარგი რა ქეთუს. -სიცილს ვერ იკავებდა ჯიქია, ადგილზე გაჩერდა და დოინჯშემორტყმული ჩამოუდგა წინ. -რას აკეთებ გოგო? -ბოლო ხმაზე მორთო ხარხარი როგორც კი ჯოხით ხელში მორბენალი ქეთა დაინახა.
-უნდა მიგტყიპო!
-სად გაჩითე ხოარ ღადაობ? -ვერაფრით ჩერდებოდა ჯიქია. ქეთასაც ეცინებოდა მაგრამ მაინც ცდილობდა თავის შეკავებას. -პატარავ გაჩერდი არ შეიძლება შენითვის ამდენი სირბილი.
-დაიღალე ბებერო?
-მეე? -ამჯერად თვითონ წავიდა ქეთასკენ.
-ხო! დაბერდი უკვე, ვეღარ ქაჩავ. -კისკისებდა, გაშლილი თმები მხრებზე ეყარა, ცხვირი აწითლებული ჰქონდა, ცისფერი თვალები უბწყინავდა, მხოლოდ გიგასთვის ბწყინავდნენ, მხოლოდ მასთან ყოფნის დროს იყო ასეთი კაშკაშა. -გაჩერდი თორე ამით გაგტყიპავ!-გარშემომყოფების ჩაცინება რომ გაიგო მერე გაიაზრა რა პოზაში იდგა, გარშემო მიმოიხედა, შემდეგ შეამჩნია თეთრი ფიფქები და თვალებდამრგვალებულმა გახედა ჯიქიას.-გიგა თოოვს! -ჯოხი იქვე დააგდო და ორწამში გიგას მკლავებს შორის აღმოჩნდა.
-ჰოო თოვს. -გაღიმებულმა ნაზად აკოცა ტუჩებზე.
-მიყვარხარ!
-მეც პატარავ.
-გიგაა… -ქვემოდან ახედა.
-რაიყო?
-სულ მენატრები, ჩემთან რომ ხარ მაშინაც კი მენატრები, მგონი იმ ხუთი წლის ბრალია.
-ნუღარ იხსენებ. -ჩაიღიმა და ისევ აკოცა ტუჩებზე.
-დავიღალე. -მუცელზე მიიდო ხელი.
-გიჟი ხარ! რამ გარბენინა ამდენი?
-სიყვარულმა! -კისკისით მოშორდა ჯიქიას, სახე ფიფქებს შეუშვირა. ხელებგაშლილი იდგა შუა ქუჩაში, არაფერი ადარდებდა რადგან იმ დროს ყველაფერი ჰქონდა, გიგა ჰყავდა, მთავარი მხოლოდ ეს იყო, ყველაზე მნიშვნელოვანი გიგა იყო მის ცხოვრებაში.
ბედნიერების ღიმილი აჰკვროდა სახეზე, უყურებდა საყვარელ ქალს, მხოლოდ ყურებითაც ბედნიერდებოდა და ტკბებოდა. ყველას ერჩივნა, მის სურნელს ჭკუიდან გადაჰყავდა. უყურებდა და ხვდებოდა რომ არაამქვეყნიურად უყვარდა, ყველა სიყვარულზე მეტად უყვარდა, ის აზრი რომ მთლიანად მას ეკუთვნობდა, უფრო აბედნიერებდა. ჯერ არასდროს ყოფილა ასეთი ბედნიერი როგორიც მაშინ ქეთას ყურებისას იყო. შორიდანაც კი ათბობდა შეხების გარეშე, მთლიან სხეულს უთბობდა შუა ზმთარში. ბოლოს ვეღარ მოითმინა, ჯერ მაგრად მოეხვია, შემდეგ ხელი გადახვია, ტუჩები შუბლზე მიაკრო და ქუჩას გაუყვა.
-შენთვის სურპრიზი მაქვს.
-მართლაა? -თვალებგაბრწყინებულმა შეხედა. ეს ცისფერი თვალები... ჭკუიდან შლიდა ჯიქიას, თავს აკარგვინებდა.
-ჰო. -ქეთას მტევანი მოიქცია ხელში და ხელისგულზე აკოცა. -გამეყინე.
-როცა ჩემთან არ ხარ მხოლოდ მაშინ ვიყინები, ისე არა. -წამოზრდილ წვერზე აკოცა.
-მოდი ტაქსი გავაჩეროთ და წავიდეთ.
-საად?
-სურპრიზის სანახავად.
-კარგი მაშინ. -იცოდა აზრი არ ქონდა ტვინის ბურღვას, მაინც არ ეტყოდა ჯიქია. მალევე გააჩერეს ტაქსი. -გიგა მიშოს რომ შვილი ეყოლა გითხარი?
-არა?! -გაკვირვებულმა შეხედა. ქეთამაც დაიწყო მოყოლა, ყველაფერი დაწვრილებით ჩამოურაკრაკა.
-კაი ტო? აქამდე რატომ არ მითხარი?
-რავიცი გიგა, შენ რომ გხედავ ყველაფერი მავიწყდება, ცუდი კაცი ხარ, ექიმთანაც არ გამომყევი.
-მეორედ რომ წახვალ წამოგყვები. -ჩაეცინა ქეთას სახეზე.
-იცი როგორ უცემს გული? -მუცელზე მიიდო ხელისგული.
-სწრაფად?
-უსწრაფესად. -ჩაიღიმა. ცოტახანში ქალაქგარეთ აღმოჩნდნენ, ყურადღებით აკვირდებოდა ქეთა გზას, თითქოს ეცნობოდა იქაურობა მაგრამ მაინც ვერ იხსენებდა, იქამდე სანამ მანქანა ნაცნობ სახლთან არ გაჩერდა. თვალებგაფართოვებულმა შეხედა ჯიქიას, მომღიმარი უყურებდა ქეთას, თავით ანიშნა გადმოდიო, მძღოლს გადაუხადა და უცებ გადახტა. -არ მჯერა! -პირზე აიფარა ხელი.
-ხომ გითხარი გიყიდითქო. -ხელი გადახვია და ხის სახლს შეხედა.
-ღმერთო ჩემო. -ცრემლები წამოუვიდა, მაშინვე მოეხვია ჯიქიას. -მიყვარხარ! ყველა სიყვარულზე მეტად მიყვარხარ.
-არ შევიდეთ? -ცრემლები მოწმინდა. -აქაც თოვს. -შუბლზე აკოცა.
-ეს საიდან გახსოვდა? -ცრემლიანი თვალებით ათვალიერებდა ყველაფერს. -თითქმის ყველაფერი ისევ ისეა. -თექვსმეტი თვრამეტი წლისები იყვნენ, ზამთარში ელენეს ბებიისგან სახლში ბრუნდებოდნენ. გზაში საწვავი გაუთავდათ და სულ შემთხვევით, პირველად მაშინ აღმოაჩინეს პატარა ხის სახლი ხეებში ჩარგული. ღამე იქ გაათენეს, პირველად იყვნენ მარტო ერთ სახლში.
-ახლაც მახსოვს როგორ გეშინოდა. -სახლში შეიყვანა და ბუხარში ცეცხლის დანთებას შეუდგა.
-მე შენ გენდობოდი, საკუთარ თავს არა.
-მაგრამ მაინც გეშინოდა, რომ გეხებოდი მაშინვე კრთებოდი.
-თექვსმეტი წლის ასაკში სექსის მეშინოდა! თან მე რა ვიცოდი რაიყო?
-მაგიტომ ვიკავებდი თავს. -ჩაიცინა. მალევე გააგიზგიზა ცეცხლი, სავარძელზე ჩამოჯდა და ქეთა კალთაში ჩაისვა.
-ვისი იყო?
-მთავრობის და შევისყიდე.
-გიგა! -პერანგის ღილები შეუხსნა, ნელნელა აშიშვლებდნენ ერთმანეთს.
-რა? -სავარძელზე გადააწვინა და ძევიდან მოექცა.
-ყოველ ჯერზე როცა შენს ღირსებას ჩემს ვა*ინაში ათავსებ... -საუბარი მაშინვე შეწყვიტა როცა ფეხებს შორის მყარი სხეული იგრძნო.
-მგონია რომ პირვლედ გისაკუთრებ. -ღიმილით დაამთავრა ქეთას დაწყებული.-ყოველჯერზე მგონია რომ პირველად ვეუფლები შენს სხეულს, თითქოს პირველად გეხები, პირველად განცდევინებ ყველა გრძნობას. -ვნებიანი, ჩახლეჩილი ხმით ეჩურჩულებოდა ყურში, მთლიან სხეულზე დააცოცებდა თითებს და თითის ბალიშებით შეიგრძნობდა მის კანს. -შენით ვარსებობ ქეთა, შენი ღიმილით, სიცილით, ხმით, აი ამ ხმითაც ახლა რომ გამოსცემ, შენი სხეულით და საერთლოდ ყველაფრით. მაბედნიერებ, შენც და ის აზრიც რომ, მხოლოდ ჩემი იყავი, ხარ და იქნები.
-გიგაა! -წამოიყვირა ორგაზმ მიღწეულმა.
-როგორ მიყვარხარ ქეთა ნეტავ იცოდე, მგონი გავგიჯდები ცოტახანში, ჭკუიდან შემშლის ამხელა სიყვარული.
-სიტყვებით ვერ ავღწერ. -მკლავებ მოხვიაკისერზე. ზევიდან დააწვა ჯიქია, მის ფეხებს შორის იყო მოქცეული, სახე ქეთას მუცელზე ედო, ცალი ხელით კი მთლიან სხეულზე ეფერებოდა.
******

სესასთან ერთად იჯდა თავის კაფეში, ნამცხვარს და ცხელ შოკოლადს მიირთმევდა ქალბატონი და სკოლის ამბებს უყვებოდა ელენეს.
-მერე მერე?
-მერე მითხრა ჩემი და ხარო. -პირი მთლიანად შოკოლადით ჰქონდა მოსვრილი და თავის კლასელ ბიჭზე უყვებოდა ელენეს. -ერთად ვზივართ მერხებზე. იცი ერთხელ ერთი ბიჭი მოვიდა, ნიკა ქვია, მითხრა მიყვარხარო და გაბრიელმა სცემა.
-მართლაა? -სიცილი ვერ შეიკავა. -სხვა მეგობრები არ გყავს?
-კი ნინუცა და გიო. აუ ელეე.
-რაიყო?
-კიდე მინდა ნამცხვარი. -საყვარლად გაუღიმა, ღიმილის დროს ლოყები ეჩხვლიტებოდა ზუკასავით, ელენეს კი უფრო მეტად აყვარებდა თავს.
-შენ ძმას არ უთხრა თორე ორივეს მოგვკლავს. -ჩაიცინა და ლიკუნას ნამცვარი მოატანინა. გაღიმებული უყურებდა ბავშვს, ღიმილი სახეზე შეახმა როცა კარებში ნაცნობი სილუეტი დალანდა.
-გამარჯობა! -თვალებ გაფართოვებული უყურებდა ერეკლე ჯერ ელენეს შემდეგ სესას.
-გამარჯობა?! -სუნთქვა შეეკრა, მისი ლურჯი თვალები საშინლად მოქმედებდნენ მასზე ამდენი წლის შემდეგაც.
-როგორ ხარ?
-კარგად შენ?
-ვარ რა. შეიძლება დავჯდე?
-კი.
-შეცვლილი ხარ. -თვალს ვერ აშორებდა ელენეს ლამაზ სხეულს.
-აბა ისევ ისეთი ხომ არ ვიქნები? -ჩაიცინა და მასზე მიკრულ სესას ხელი მოხვია.
-წავიდეთ რა.
-რამდენი წლის არის?
-არ გეტყვი. -დაებღვირა სესა.
-შენი შვილია?
-არა რათქმაუნდა. -შეიცხადა. -მოიცა შენ რა…
-გადავამოწმე. -მხრები აიჩეჩა.
-ელე ზუკა რეკავს. -ტელეფონზე ანიშნა ერეკლეს მიშტერებულ არჩვაძეს. მანაც უცებ უპასუხა.
-სად ხართ?
-კაფეში, შენ სად ხარ? -თვალები დახუჭა მისი ხმის გაგებისას.
-სახლში მოვედი ეხლა. -გაიგო გასაღების მიგდების ხმა მას კი მალე წყლის ჩხრიალიც მოჰყვა. -დაგელოდო თუ მარტომ ვიბანაო?
-შე გარყვნილო კაცო! -ჩუმათ თქვა, ტუჩზე იკბინა, თან ჩაიცინა. -მიხედე შენს საქმეს და მოვალთ ჩვენც მალე.
-კარგი.
-წავედით. -ფეხზე წამოხტა, სესას კურტკა ჩააცვა, მთლიანად შეფუთნა და თვითონაც მოისხა მანტო. -ლიკუ წავედი მე, თორმეტზე დაკეტე და წადი სახლში.
-კარგი.
-კარგად. -ერეკლეს მოავლო თვალი.
-ნახვამდის ელენიკო. -თვალი ჩაუკრა. სუნთქვაშეკრული გავიდა გარეთ და მაშინვე ამოისუნთქა. ტაქსით მივიდნენ კორპუსამდე, უცებ აირბინეს კიბეები და სახლში შეაჭრეს.
-ჩემი გოგოები მოვიდნენ? -სპორტულებში გამოწყობილი შეეგება ორივეს. -ჩემი პრინცესა. -ხელში აიტაცა სესა და ლოყები დაუკოცნა. როგორც კი სესა დასვა მაშინვე მიაფრინდა ელენე, ტუჩებზე აკოცა და ზუკას სურნელით გაჟღენთილი ჰაერი ღრმად შეისუნთქა. მთლიან ტანში ჟრუანტელმა დაუარა, უფრო მეტად აეკრა ტანზე, შემდეგ ჩაეხუტა.
-თვალები დავხუჭე! -ხელები აიფარა სახეზე.
-კარგი გოგო ხარ. -ხელში აიტაცა და მისაღებისკენ წაიყვანა. -სკოლა როდის გეწყება?
-ზეგ.
-კარგია, მოდი კინოს ვუყუროთ და მერე დაიძინე ხო?
-ჰო. -ხმამაღლა წამოიყვირა, ზუკას კალთიდან გადაცოცდა და ორივეს შორის მოთავსდა. შუა ფილმის დროს ჩაეძინა ელენეზე მიყრდნობილს, ზუკამ ხელში აიყვანა და საძინებელში ლოგინში ჩააწვინა.
-ზოგჯერ ჩემი შვილი მგონია. -მკერდზე ხელდაკრეფილი უყურებდა დას. -ეხლაც მახსოვს დედაჩემი გაბერილი მუცლით რომ დადიოდა, მე მაგრად მიტყდებოდა ხოლმე.
-შენ კიარა ზოგჯერ მეც ეგრე მგონია. -უკნიდან მოეხვია და კისერში აკოცა. -არ დავწვეთ?
-ჰო დავიღალე. -ხელი გადახვია და თავის საძინებლისკენ წავიდა. ორივე საცვლებით იწვნენ, ერთმანეთს ეფერებოდნენ, ერთმანეთის ნაკვთებს თავიდან სწავლობდნენ. თვალებდახუჭული ტუჩებს დააცოცებდა ელენეზ ლოყაზე, კისერზე, მხრებზე, მაგრამ არ კოცნიდა, შეხებით შეიგრძნობდა მთლიანდა. ჭკუიდან გადაჰყავდა მის სურნელს, ნაზ კანს და გამოკვეთილ ძვლებს. ბოლოს მთლიანად თავის მკლავებში მოიქცია, ჩაეხუტა და ხმის ამოუღებლად ყველაფრით დაღლილს მალევე ჩაეძინა.




აი იწელება თავისით... დასრულებული მაქვს მაგრამ მაინც იწელება...
მინდა ყველა წყვილი ჩავტიო მაგრამ უდიდესი თავი იქმნება, მე კიდე არ მინდა
ძალიან დიდი თავებით თავი მოგაბეზროთ... შემდეგ თავში აქ მოკლებულ
წყვილებს ჩავაკვეხებ. :დ შეცდომები მაპატიეთ, კარგად არ დამირედაქტირებია.
საშინლად გადაღლილი ვიყავი... ველი თქვენს შეფასებებს <3