2 წლის შემდეგ
-ლილე უნდა წავიდეთ!-ვუთხარი ლილეს, როცა ტელევიზორს ვუყურებდით
-სად?
-საქართველოში-ვუთხარი და საწყალი სახით შევხედე
-ღმერთო როგორ ველოდებოდი ამ სიტყვებს როდის იტყოდი-ხელები მაღლა ამართა-არ მჯერა, წავიდეთ ხვალვე, დავიღალე ნუ აღარ შემიძლია, ყოველ დღე კლუბები და ეს სამსახური ხო ვაბშე აღარ შემიძლია რა-თვალები აატრიალა
-არა კლუბებს არაფერს ვუწუნებ, მაგრამ არ მეგონა ესე ადვილად თუ დამთანხმდებოდი-გაკვირვებულმა შევხედე
-კაი რა, რა არ გეგონაა, მალე რომ არ გეთქვა ალბათ ძალით წაგათრევდი ან მარტო დაგტოვებდი, ეს ბენი ხო ვაბშე საზიზღარი ტიპი აღმოჩნდა, ნუ სიყვარულებში არ მიმართლებს რაა-არარსებული ცრემლი მოიწმინდა, რაზეც გამეცინა
-ისე 2 წელი აქ ყოფნა იმად ღირდა რომ ნამდვილი ლილე დამებრუნებინა, ძლივს მოეგე გონს და დაიწყე ნორმალურად აზროვნება-ვუთხარი და მანაც გამიცინა-კაი, მოდი არავის ვუთხრათ რომ ჩავდივართ-ვუთხარი აღტაცებული სახით
-აუუ კაიი-მითხრა სიცილით-შოკში ჩავარდებიან-წარბები შეათამაშა-ისე რამ გადაგაწყვეტინა?-მკითხა უკვე სერიოზული სახით
-აუ რავი დავიღალე რა, თან ყველა მომენატრა, ვატო, დედა, მამა, ბავშვები-ბოლო სიტყვა ჩუმად და ნაღვლიანად ვთქვი
-არა ისე მე კი მოვედი აზრზე და ძველი ლილეს აღზევება მოხდა, მაგრამ ძველი ანიჩკასგან რომ არაფერი დარჩა ხვდები?!-მითხრა წარბაწეულმა
-კაი რა რეებს ბოდავ-ხელო ავიქნიე
-ხო, ხო, ბოდვა ეძახე და საქართველოს გახსენებაზე მე ჩამომტირის ხოლმე ცხვირ-პირი, აბა რა-საყვედურნარევი ხმით მითხრა
-აბა რა გავაკეთო, საშინლად ვნანობ წამოსვლას და იმასაც რომ ეს დებილობა ძაან გვიან გავიაზრე, ვაბშე სად მქონდა ტვინი რო მოვრბოდი?! არ უნდა გაგეჩერებინეე?-ვუთხარი მკაცრად
-აპ აპ აპ-ხელი ამიწია “ გაჩერდი”-ს ნიშნად-იცი ჩემო კარგო, სანამ წამოვიდოდი, ათასჯერ გითხარი რო გამო*ირებული იყავი და ძაან ცუდ არჩევანს აკეთებდი და შენ ბანძ საქციელებს მე ნუ მაბრალებ-მითხრა და თვალი ჩამიკრა-და სხვათაშორის თუ ნანობ იმდენი მაინც უნდა გექნა რომ ვინმესთან მაინც დაგერეკა და ერთ-ერთი მაინც შეგენარჩუნებინა!-დამიყვირა
-ხო გითხარი ათასჯერ დავრეკე მაგრამ არ მპასუხობს თქო-შევუბღვირე
-იცი რა ალექსას გარდა კიდევ ცხრა ადამიანია და რომელიმესთან რომ დაგერეკა არამგონია ცხრავეს დაეკიდებინე, მაგრამ არ გამიკვიდებოდა რომ დაეკიდებინე, შენც მაგრად დაადე და რომ ჩახვალ მაგათგან ნუ დაელოდები შექებას და ხვევნა კოცნას, ისინიც შეინნაირი სი*რები არ არიან
-მემგონი ის ლილე ჯობდა, ზედმეტად ხმას რომ არ იღებდა, გინება ვაბშე არც ახსოვდა დაა ბუნჩულა გოგო რომ იყო-ვუთხარი და დამებღვირა
-იცი რა არის ჩემო კარგო, ბუნჩულა რო იყო მაგიტომაც გაუფრინდა იმედნი წელი, არა პროსტა როგორ გავხდი ეგეთი, ეს თავსუფალი პიროვნება?! იცი რა არის ვაბშე არ მჭირდება შეყვარებული და ქმარი რა, რა ჯობია ერთი ღამის კაცს, წამებში დაკერავ, გექნება ცეცხლოვანი სე*ქსი, მეორე დღეს ისე წამოხვალ არც იმას ემახსოვრები და არც შენ-ჩაფიქრდა, მაგრამ მალევე თავი გააქნია თითქოს მოშორა ის ფიქრები-ხოდა ეხლა დააყენე ტრა*კი და სხვათაშორის შენც მიეჩვიე გინებას-თვალი ჩამიკრა
-აუ გაა*ფსი რაა-ხელი ავუქნიე-ისე ეგეთი რამე როდის გააკეთე მაგრად მაინტერესებს, იმის მერე რომ არავისთან გქონია სე*ქსი მარტო მე ვიცი?!-წარბები შევათამაშე
-ხო გითხარი ტრ*აკო დააყენე თქო, ან შენ რა იცი ვისთან დავდივარ და როდის მაქვს სე*ქსი?! პატარა და ხარ და აქ არ ამომყავს უბრალოდ-მხრები აიჩეჩა
-კარგი დავიჯერე-ვუთხარი ეშმაკურად, იმიტომ რომ დარწმუნებული ვიყავი არავინ ყოლია, თან ყოველთვის სახლში იყო და ამავდროულად ვიცობ ლილეს და დარწმუნებული ვარ ბო*ზის იარლიყს არასოდეს აიკრავდა, თავის პრინციპებს იმდენად ვერ გადაახტება რომ ამ დონემდე მივიდეს
-კაი ეხლაა ჩავალაგოთ ბარგი რა და მოვშორდეთ აქაურობას-ჩაილაპარაკა და ოთახში ავიდა, მეც მის გზას გავყევი, ყველაფერი ჩავალაგე და თან ვფიქრობდი რა სიტუაცია დამხვდებოდა იქ, არ ვიცოდი რა რეაქცია ექნებოდათ ბავშვებს ან საერთოდ უნდა მენახა თუ არა, ვიცი ძალიან სულელურად მოვიქეცი ბავშვებთან და ტატოსთან მითუმეტეს, იმის შემდეგ კიდე გავიზარდე და ყველაფერზე დავფიქრდი, მიუხედავად იმისა რომ დღემდე იმ აზრზე ვარ, მაინც შემეძლო მისთვის ყველაფერი ამეხსნა და გაიგებდა კიდეც, მაგრამ სინანულს აზრი არ აქვს, ესე მოხდა და დროს ვერ დავაბრუნებ, ამიტომ ბარგი ჩავალაგე და დავიძინე.
თვითმფრინავში ავედით, ძალიან აჟიტირებულები ვიყავით ორივე და ძაან გვიხაროდა
-აუუ დედა და მამა გაგიჟდებიან და ვატო ვაბშე-მითხრა ლილემ
-აუუ ხო, ერთი სული მაქვს როდის ვნახავ-ვუთხარი აღტაცებულმა-ღმერთოოო როგორ მომენტრნენ
-ვაიმე მეც...მეც ძაან-თან ჩვენი ადგილისკენ მივიწევდით
-იცოდე ფანჯარასთან მე ვჯდები-მითხრა ლილემ
-კაი-ვიცოდი მაინც არ გადაიფიქრებდა ამიტომ დავეთანხმე, როცა ჩვენს ადგილებამდე მივედით, ვიღაც სიმპათიური ბიჭი იჯდა ჩვენთან ერთად, ყურსასმენები ეკეთა, ხელჩანთები დავალაგეთ და ლილეს მივუთითე დამჯდარიყო
-ლილე შეხვალ?-ვუთხარი მობეზრებით
-საყვარელო შენ ხო გინდოდა ფანჯარასთან დაჯდომა, ხოდა დაჯექი-მითხრა და შემატარა
-წეღან ძაან გინდოდა-ვუთხარი მან კი მკლავზე მიჩქმიტა-აუუ მეტკინა-ვთქვი შეწუხებულმა, ის კი თვალებს მიბრიალებდა და თვალებით იმ ბიჭისკენ მანიშნებდა, მეც მივხვდი რომ მოეწონა და თურმე ამიტომ იქცეოდა ესე, ეს ახალგაზრდა მიხვდა რომ უნდა შევეშვით და წამოდგა რომ შევეტარებინეთ
-უკაცრავად-ვუთხარი ინგლისურად და შემდეგ ხმის ამოუღებლად დავჯექით, მე ფანჯრისკენ, ლილე შუაში, ის ბიჭი ლილეს გვერდით, ველოდებოდით როდის აფრინდებოდა, სტიუარდესამ ჩამოიარა და გაგვაბრთხილა ღვედები შეგვეკრა, მეც შევიკარი მაგრამ ლილემ არა, როცა თვითმფრინავი დაიძრა, ის ბიჭი ლილეს მიუტრიალდა და უთხრა
-სტიუარდესამ გაუგებრად თქვა რომ ღვედები უნდა შევიკრათ?-უთხრა ინგლისურად წარბაწევით
-უკაცრავად?-კითხა ლილემ, ასევე ინგლისურად, გაკვირვებულმა
-ხო რა იყო?! თქვა რომ ღვედები უნდა შევიკრათ-უთხრა, ლილესკენ გადაიწია, ღვედს დასწავდა, შეკრა და თავის პოზიციას დაუბრუნდა
-ღმერთო რა სიმპათიურია-თქვა ლილემ ქართულად-როგორ იკაცა-ამაზე ორივეს სიცილი აგვიტყდა, როცა აფრინდა სტიუარდესამ ჩამოიარა და გვეკითხებოდა რას მივირთმევდით, როცა ჩვენთან მოვიდა, რაღაც თქვა მაგრამ ვერ გავიგეთ
-უკაცრავად, გამიმეორეთ-უთხრა ლილემ მორიდებით
-რა ვერ გაიგე?! გკითხა რას დალევთო-გვითხრა ბიჭმა
-ააა ჩვენ კოკა... მოიცა რა?! შენ ქართული საიდან?-კითხა განცვიფრებულმა ლილემ ბიჭს
-გამარჯობა, მე ანდრია-ხელი გაუწოდა ჩამოსართმევად-ქართველი
-მე ლილე, ეს ანა-ხელი ჩამოართვა-ქართველები-თავი დაუქნია-აქამდე ვერ თქვი ქართველი თუ იყავი?!-უთხრა ბრაზნარევი ხმით-ინგლისურად რომ მსაყვედურობდი ღვედი შეიკარიო?!
-იქამდე არც მე ვიცოდი რომ ქართველები იყავით, აი მაგას რაც დააყოლე მანდედან გავიგე-თქვა ირონიულად, ლილე კი მივხდვი შერცხვა მაგრამ არ შეიჩნია
-ყველაფერი გაიგე?-კითხა ლილემ
-შენ წარმოიდგინებ და კი- თქვა ნიშნის მოგებით და თვალი ჩაუკრა
-ხო რა იყო პირველად გაიგე გოგო შენზე რომ ამბობდეს სიმპათიურიაო?!-მანაც ირონიული ღიმილით დააჯილდოვა, თავი წინ შეაბრუნა, ყურასამენები გაიკეთა და თვალები დახუჭა, ანდრეა კი გაკვირვებული უყურებდა
-ცოტა გიჟია, ნუ მიაქცევ ყურადღებას-ლილეზე მივუთითე ყურებამდე გავეკრიჭე და მეც ლილეს მოძრაობები გავიმეორე.
მერე კიდე ბევრჯერ გაგვეღვიძა, მე და ლილე რაღაცეებზე ვღადაობდით და მთელი თვითმფრინავი ჩვენ შემოგვცქეროდა, ანდრეა და ლილეც კბენდნენ ერთმანეთს და მე მანდლის ვუგდებდი ხოლმე, საბოლოოდ ძლივს ჩავფრინდით, მე ანდრეა და ლილე ერთად გამოვედით, ანდრეას როგორც მივხვდი ძმაკაცები დახვდნენ, ჩვენ კი ეგრევე გასასვლელისკენ წავედით და ტაქსს ვეძებდით
-თქვენ რა არავინ დაგხვდათ?-გვკითხა ახლახანს გამოსულმა ანდრემა
-არავისთვის გვითქვამს-ვუთხარით ჩვენ
-კარგი წამოდი ჩვენ წაგიყვანთ, ოღონდ ეხლა უი დედა რას ამბობ, ჩვენს გამო არ შეწუხდე და ეგეთები არ დაიწყოთ-თვალები აატრიალა
-არც ვაპირებდით-ვუთხარით მე და ლილემ ერთად და პირდაპირ მისკენ დავიძარით, ანდრეას ჩაეცინა
-იმენა გიჟები ხართ-ჩაილაპარაკა თავისთვის და ჩვენც ისე მოვაჩვენეთ თავი თითქოს არ გაგვიგია.
ანდრიას ერთ-ერთი ძმაკაცი და ჩვენ ერთ მანქანაში ვისხედით, უკან მე და ლილე წინ კი ისინი, საათს დავხედე და ამოვიოხრე, უკვე პირველი იყო დაწყებული
-რა გჭირს?-მკითხა ლილემ ხმადაბლა
-პირველი დაიწყო უკვე-ვუთხარი მეც ჩუმად
-მერე რა?-მკითხა გაკვირვებულმა
-დღეს ალექსას დაბადების დღეა-ვუთხარი დაღვრემილმა
-აუუ ანააა ეხლა ისევვ ტირილი არ დაიწყო თორე მანქანიდან გადაგაგდებ, ხო არ გავიწყდება, ის რომ ეხლა ალექსასთან არ ხარ, შენი ტრა*კული საქციელის ბრალია-დაიწყო ყვირილი
-რა გაღრიალებსს გოგო-ვუთხარი მეც ყვირილით-თან რაც იყო იყო, ეხლა რა ჯანდაბა ვქნაა, დროს ვერ დავაბრუნებ
-ხოდა დადექი და იგლოვე-მითხრა და ფანჯრისკენ მიტრიალდა
-ბიჭებო-ვუთხარი და მათ შორის წინ გადავიწე, ისე რომ რამის საქარე მინას ავეკარი-აი ვთქვათ მე ვარ თქვენი საუკეთესო მეგობარი და ერთ დღეს ისე გავფრინდი, რომ არც მითქვამს, მარტო თვითმფრინავიდან დავრეკე, დაგემშვიდობეთ და იმის მერე ორი წელი არც დამირეკავს, არც მომიწერია, ნუ კონტაქტი 0 რაა და ორი წლის მერე ჩამოვდივარ, რომ გნახო რას იზავთ, რომ არ გნახოთ მაინც რას იზავთ, პირდაპირ დაგადგეთ თუ რა ვქნა მითხარით?-სასოწარკევთილი ველაპარაკებოდი
-რომ ჩამოხვიდე და მნახო, პირდაპირ ჩახუტებას და ვაი როგორ მომენატრეს არ ელოდო-მითხრა ანდრეამ-რომ ჩამოხვიდე და მაშინვე არ მნახო და ვიღაცისგან გავიგო ჩამოვიდაო, პატიებას ვაბშე არ ელოდო, ეგრევე რომ დამადგე მაგრად გამიხარდება მაგრამ არ გამოვხატავ, მოკლედ თუ მართლა გიყვარს მუხლებში უნდა ჩაუვარდე და ისე სთხოვო პატიება-მომიტრიალდა და თვალი ჩამიკრა
-და შეყვარებულზე? ოღონდ იმ განსხვავებით რომ თვითმფრინავიდანაც არ დამირეკავს და ორი წელი კონტაქტიც არ მქონია-ვუთხარი მოჭუტული თვალებით
-აბა წეღან ვიზე გვეუბნებოდი?-მკითხა ლუკამ
-საუკეთესო მეგობარი თქო-ვუთხარი და დაველოდე რას მეტყოდნენ
-აუ შენ რა არეული ტიპი ხარ ტოო, თუ ძაან გაინტერესებს ტრა*კში ხარ-მითხრა ანდრეამ
-ესეთი რჩევა ჯერ არავის არასდროს მოუცია, მადლობა-მხარზე ხელი დავარტყი და ირონიულად ვუთხარი
-აბა რა გითხრა, შეყვარებულმა თუ ისე მიმაგდო ორი წელი რომ არც მივუკითხივარ, ჯოჯოხეთში კი არა იმის იქით გავუშვებ-თქვა ანდრეამ
-ღმერთო ჩემო რა სასტიკი ხარ-გავიტყლარჭე და წვრილი ხმით ვუთხარი, მაგრამ სარკეში მის სახეს რომ გადავაწყდი აშკარად სიმკაცრე ეტყობოდა-ხო კაი მართალი ხარ, ანუ ეხლა უნდა მოვიფიქრო ჯოჯოხეთში რა გზით წავიდე-ვთქვი და ტაში შემოვაკრი, უკან გადავიწიე და ჩემ ადგილას დაჯექი, ფანჯარა ჩავწიე და ბოლო ხმაზე ვიყვირე-ტრა*კში ვარ ხალხნო, თან ძაან ღრმად- ძირითადად ახალგაზრდები იყვნენ და რომ გაიგეს სიცილი დაიწყეს, ჩემს მდგომარეობას რომ დავუბრუნდი და გავსწორდი, ამათაც სიცილი დაიწყეს-ხალხნო მე ტრ*აკში ვარ და თქვენ რა გაცინებთ-ვთქვი და არარსებული ცრემლი მოვიწმინდე, ამაზე კიდევ უფრო აუტყდათ სიცილი, ამასობაში სახლთანაც მოვედით
-მადლობა-გადავუხადე როცა მანქანიდან გადმოვედი, ლილემაც ასევე, შემდეგ დავემშვიდობეთ ერთმანეთს
-გოგო ნომერი მაინც მიგეცა-ვუთხარი ლილეს
-ოოო მოიცა რა, რომელი საუკუნეა, ჩემი სახელი იცის, სად ვცხოვრობ ისიც იცის მეტი რა უნდა-მითხრა და ამასობაში სალთან მივედით, ერთი საათი ვაბახუნეთ, უკვე პირველი საათი იყო და ეტყობა ეძინათ, უცებ კარი გაიღო დაა
-ვაიმეეეეეეეეეეე, ჩემიი გოგოებიი, ჩემიი ლამაზებიიი, როდისსს ჩამოხვედით დეეე? როგორრრ მომენატრეთ, რატო არ მითხარით?-გადაგვეხვია ორივეს დედა და ბოლო ხმაზე გაჰკიოდა
-დეე შემოგვიშვი და ყველაფერს მოგიყვებით-უთხრა ლილემ და სახლში შევედით, დედას კივილზე უცებ დაფეთებულმა მამაჩვენმა ჩამოირბინა კიბეებზე
-რა ხდება სოფ...-ჩვენ რომ დაგვინახა გაოცდა-ჩემიი ერთადერთები-მოვიდა და ძლიერად გადაგვეხვია-როდის ჩამოხვედით მა? რატო არ მითხარით? იქიდან მარტო წამოხვედოთ? გეთქვათ და დაგხვდებოდით
-კარგით ხალხნო სიურპრიზი გვინდოდა გაგვეკეთებინა-ვუთხარი მე
-ხო ხო ამ ქალბატონს მოეპრიანა აქ აღარ მინდაო და მეორე დღესვე წამოვედით-უთხრა ლილემ
-ვატო სად არის?-ვიკითხე მე და სახლი მოვათვალიერე
-სადღაც ბარშია-მიპასუხა დედამ, მე და ლილემ ერთმანეთს გადავხედეთ და წარბები შევათამაშეთ
-შენც იმას ფიქრობ რასაც მე-მითხრა ლილემ
-დედა გაგვიგე რა რომელ ბარშია-ვუთხარი დედას და ხელი გავუწოდე ლილეს დასარტყმელად
-ეხლავე-თქვა დედამ სიცილით და ვატოს დაურეკა, გვითხრა სად იყო და ჩვენც დაფეთებულებმა ეგრევე ჩემოდნიდან ტანსაცმელები ამოვყარეთ, მე მოკლე ფოსფორის ფერი მოტკეცილი კაბა ჩავიცვი და ფეხზე vetemets-ის შავი მაღალყელიანი ნაჭრის მაღლები მოვირგე კაბის ფერი ქუსლებით, ჩემი ვარდისფერი თმები მაღლა კუდად ავიწიე, ძალიან გრძელი თმა მქონდა, თან ძალიან ჭყეტელა ვარდიფერი და ძაან იქცევდა ყურადღებას, ლილემ ვარდისფერი მოკლე წვრილ ბრეტელებიანი კაბა ჩაიცვა, ფეხზე იმავე ფერის ღია მაღლები და ბარისკენ წავედით
-აუ გაგიჟდება ვატო-ვუთხარი ლილეს
-გადაირევა-მითხრა აჟიტირებულმა ლილემ, ბარში შევედით და თვალებით ვატოს ძებნა დავიწყეთ
-ვაილე ლილე წავედით!-ვუთხარი ლილეს და ხელზე ჩავეჭიდე
-რატო? რა ხდება?-მკითხა დაფეთებულამ
-ნახე ვატო ვისთან ერთადაა-ვუთხარი და თვალებით ვანიშნე იქით გაეხედა
-აიი ბედის ირონიაც ამას ქვიაა, ეტყობა დღეს გადაიხადა ალექსამ-გაიცინა და ისე მითხრაა
-რა გაცინებს შეჩ*ემა, მეღადავები?! წავედი რა მე-ვუთხარი ხელი გავუშვი და კარისკენ წავედი
-სად წახვედი გოგო, შ*იგ ხო არ გაქვს, წამოდი, თავი მაღლა აწიე ყველას პატიება სთხოვე, თუ საჭირო გახდა მუხლებზე დაიჩოქე და ისე, თორე ხმას აღარ გაგცემ, ფეხებზე გეშინია თუ რა გჭირს, გყავს მეგობრები ვისაც უნდა გაუბრთხილდე! თორე მე წავედი ისე რო კაცი შვილს არც წასვლა და არც ჩამოსვლა მოუკითხავს და დამიჯერე მათ თუ დაკარგავ შენც ჩემნაირად იქნები და არ გირჩევ-მითხრა თითის ქნევით
-აუუ ნამუსზე რატო მაგდებ?! იქნება ვაბშე ვერ მიცნონ?!-ვუთხარი თვალებ მოჭუტულმა
-ის რომ თმა ვარდისფრად შეიღებე არ ნიშნავს რომ ბავშვობის მეგობრები ვერ გიცნობენ-თვალები აატრიალა
-კარგი ჯანდაბას, რაც არის არის-ვუთხარი, გავსწორდი, ლილეს ხელკავი გავუყარე და ბავშვებთან წავედი...