სახლში რომ მოვედი სანდრო დამხვდა აღელვებული.
-ანა სად იყავი რატომ არ მპასუხობდი?
-თორნიკესთან,კვდება გესმის?აღარ გვეყოლება.ვუთხარი და მაგრად ჩავეხუტე.
-ყველაფერი კარგად იქნება აი ნახე,ყველაფერი გაივლის.
-არ გაივლის სანდრო არაფერი,მას თურმე ვყვარებივარ გესმის?გესმუს ეს რას ნიშნავს?
-ანა რასამბობ?მხრებზე ხელი მომკიდა და განხე გამწია.
-ხო ასეა ვყვარებივარ,ოდესმე რამე მსგავსი შეგიმჩნევია?ინტერესით ვკითხე.
-არასოდეს ანა,ამას ოდნავადაც კი ვერ წარმოვიდგენდი.ის ყოველთვის ისეთი გაწონასწორებული იყო,თქვენი ურთიერთობა და-ძმურს გავდა ,ეს როგორ უნდა მეფიქრა.ახლა საიდან გაიგე?
-თურმე გადაწყვეტილი ჰქონია ყველაფერი რომ დამთავრდებიდა აქედან სორს წასულიყო,ამით ჩვენი ურთიერთობის მოფრთხილებას ცდილობდა.ეშინოდა შეცდომა არ მოავლოდა და რამე არ გაეფუჭებინა.წერილი დაუწერია და ლაშას სთხოვა მოეცა მისი წასვლის შემდეგ.მაგრამ როგორ წავიდა ხედავ?ისე წავიდა შეიძლება ვეღარასდროს დაბრუნდეს და ვეღარ გავიგოთ მისი ხმა.
სანდროს აღარაფერი უთქვამს,მხოლოდ მაგრად ჩამეხუტა.ანდა რა უნდა ეთქვა რომ ეწყინა მისგან ჩემი სიყვარული?როდის იყო მომაკვდავ ადამიანზე წყენით ლაპარაკობდნენ ან ბრაზობდნენ მასზე?
დრო გადიოდა, თორნიკესგან არაფერი იყო ახალი,მაგრამ მასთან ყოველდღე ისე მივდიოდი და ველაპარაკებოდი თითქოს მისმენდა და გრძნობდა ჩემ განცდებს.იმედი ერთი წამითაც არ დამიკარგავს იმისა,რომ მისი მწვანე თვალები ერთ დღეს ისევ ისეთი სითბოთი გამომხედავდნენ როგორც უწინ.
ერთ დილით ლალის ზარმა გამაღვიძა მობილურზე.სასოწარკვეთილი ხმა ჰქონდა.
-ანა შვილო ამას ვერ გადავიტან,ისეთი ჩახლეჩილი ხმა ჰქონდა ძალიან შემეშინდა.
-ნუთუ თორნიკე....
-ანა სასწრაფოდ მოდი,ჩემ ტორნიკეს მართმევენ,მოდი მიშველე გთხოვ არ მისცე უფლება.
ზუსტად თხუთმეტ წუთში განადგურებული და გულდაგლეჯილი საავადმყოფოში ვიყავი.იქ დამხვდა დედა, დედა,რომელსაც შვილის სიცოცხლის უკანასკნელ წუთებს უთვლიდნენ.ეუბნებიდნენ აპარატიდან უნდა გამოვრთოთ მეტს ნუღარ ვაწვალებთო.ამის მოსმენისას ჩემში ისეთმა ცეცხლა იხეთქა გამგელებული ვეცი ექიმს და ბოლო ხმაზე ყვირილი დავუწყე.
-ამის უფლებას არასოდეს მოგცემთ გესმის?იცით რომ ფული არ არის პრობლემა,მილიონიც რომ იყოს.მისი წართმევის უფლებას არ მოგცემთ.ჩემთვის ის 1%-იც კი საკმარისია რომ მჯეროდეს ის იცოცხლებს.ცხოვრებაში პირველად გამოვიყენე ის პრივილეგია რაც მამაჩემის შვილს მქონდა და არ მივეცი მათ აპარატის გათიშვის უფლება.
რაც დრო გადიოდა ვხვდებოსი რომ ჩემი და სანდროს ურთიერთობა ნელ-ნელა იცვლებოდა.ის ჩემ მიმართ აღარ იყო ისეთი თბილი და ყურადღებიანი.მასთან დალაპარაკება უკვე მიჭირდა,იმიტომ რომ ცეცხლივით ფეთქდებოდა ერთ წამში.ერთხეკ სახლში გვიან ღამით მოვიდა და ვაი იმ მოსვლას.
-სანდრო სად იყავი კარგად ხარ?
-სხვაგან ანა.
-სანდრო ეს რა პასუხია?სად იყავი?
-შენთვითონ სად იყავი დღეს?
-თორნიკესთან,საავადმყოფოში.
-შველი რამეს ყოველდღე რომ იქ დადიხარ?ისე ცინიკურად მითხრა გამაოცა.
-სანდრო ესე რატომ მელაპარაკები?
-აბა როგორ გელაპარაკო?ყოველდღე დადიხარ საავადმყოფოში,ბავშვი ძიძასთანაა,შენი ქმარი არც კი იცი სადაა?
-ამით რისი თქმა გინდა სანდრო?შენ არ გინდა რომ ვიცოდე სად დადიხარ,მპასუხობ რომ სხვაგან.
-ანა ვერ ხვდები რომ ჩვენი ურთიერთობა ნადგურდება?მითხრა და მობილური ამოიღო ჯიბიდან,რომელზეც უკვე ალბათ მილიონი მესიჯი იყო მისული და კითხვა დაიწყო.უცებ გამოვგლიჯე ხელიდან.
-სანდრო ახლა ამის დროა?და უცებ მეც ამიწკაპუნდა ხელში და ინსტიქტურად გავხსენი მესიჯი. ,,სანდრიკო უკვე მომენატრე''სანდრო მეცა ხელებში მაგრამ რა აზრი ქონდა უკვე წავიკითხე ვიღაცა თამუნას მონატრების შესახებ.ხელები ამიკანკალდა,მუხლები მომეკვეთა.

-ნუთუ შენ ეს შეგეძლო სანდრო?არ უარყო იცოდე,უფრო არ დაიმცირო თავი და უფრო მეტი შეურაწყოფა არ მიაყენო ამით ჩვენ ოჯახს.ეს იყო ხო მიზეზი შენი გაუთავებელი სხვაგან ყოფნის?
-ანა აგიხსნი...
-გეყოფა სანდრო,რა ახსნა აქვს ამას?ბოლო ხმაზე ვღრიალებდი.
-შენი ბრალია,თორნიკეს სიცოცხლის აჩრდილად იქეცი და საერთოდ დაგავიწყდა რომ ქმარი გყავს.ყოველდღე დადიხარ მომაკვდავ ადამიანთან,რომელსაც თურმე უყვარდი.იქნებ გერჩივნა მის ადგილას მე ვყოფილიყავი,ეს ასეც იქნებოდა მაგრამ..მაგრამ..ამის დედაც!!!
-სანდრო რა მაგრამ რისი თქმა გინდოდა ამით მიპასუხე!!
-რად მინდოდა მისი ასეთი თავგანწირვა,მთელი ცხოვრება თუ მასთან ვალში უნდა ვიყო.
--წესიერად ამიხსენი რას ამბობ!
-მის ადგილზე ახლა მე უნდა ვიყო,ის იმ დღეს მე გადამეფარა გესმის?შენთვის ასე უკეთესი არ იქნებოდა რომ იქ მე ვიწვე?
-რაა?!მითხარი რომ ტყუი.ეს შეუძლებელია!
-არა ასეა.ისეთი ტონით ლაპარაკობდა გეგონება მე ვიყავი ყველაფერში დამნაშავე.
-სანდრო ახლა ამბობ ამას ამდენი თვის მერე?აქამდე რატომ არაფერი თქვი..სანდროს პიროვნება ჩემ თვალში უკვე ისე ეცემოდა რომ მისმა სილაჩრემ მისი ღალატი გადაფარა.
-ვინ თხოვა ამის გაკწთება,რატომ დამაყენა ამხელა ტვირთის წინაშე?არაფერი ვთქვი იმიტომ რომ არ მინდოდა მასთან თავი დავალებულად გვეგრძნო.
-სანდრო მან ჩვენ გამო თავი გაწირა,ახლა სიკვდილს ებრძვის და სენი ესეთი ლაპარაკი მის მიმართ მართებულად მიგაჩნია?გრცხვენოდეს!!
-ანა არ გაბედო მის გამო ჩემი ლანძღვა,არ გაბედო ისედაც ყელში მაქვს ამოსული ეს ყველაფერი.
-სანდრო შენ უნადური,ლაჩარი და ამაზრზენი ადამიანი ხარ.ბოლო ხმაზე ვუღრიალე და საპასუცოდ ისეთი ძლიერი დარტყმა ვიგრძენი სახეში თავი ვეღარ შევიკავე და დივანზე მივეგდე.აქ უკვე აღარაფერზე არ ქონდა ლაპარაკის გაგრძელებას აზრი.
-ანა მე გაგაფრთხილე..არ წყნარდებოდა სანდრო.
-სანდრო ჩემ ცხოვრებაში შენ აქ დამთავრდი!!ვუთხარი და კარებისკენ წავედი,იქამდე ვიდექი უხლოდ ღია კარებში სანამ არ ადგა და წავიდა.მერე კი მოწყვეტით დავემხე იატაკზე და გულის წასვლამდე ავღრიალდი.

საავადმყოფოში შევედი,ლალი თორნიკესგან გამოდიოდა.
-ანა მოხვედი შვილო?გახარებული შემეგება.
-თორნიკემ თითები გაამოძრავა.ერთი ამოსუნთქვით მითხრა სათქმელი.მთელ ტანში ჟრუანტელმა დამიარა,ცრემლები წამსკდა,ამდენი ცუდის მერე პირველად ვიგრძენი სიხარული.ლალის სასწრაფოდ ხელი მოვკიდე და ექიმის კაბინეტში სევედით.
-ექიმო იხით თორნიკე თითებს ამოძრავებს..უთხრა ლალიმ და მთელი გული ამოაყოლა ამ ნათქვამს.
-დიახ,გასაგებია რომ თქვენთვის ეს ბევრს ნიშნავს,მაგრამ მედიცინის ენაზე ეს მხოლოდ სხეულის იმპულსური მოძრაობაა.
-ხანდახან ძალიან დაუნდობლები ხართ ექიმები,თორნიკე კარგად იქნება,ვუთხარი და გარეთ გამოვედით.
-ლალიკო შენთან ლაპარაკი მინდა.მაგრამ არვიცი რა რეაქცია გექნება.
-რა უნდა იყოს ანა ისეთი შენ რომ ვერ გაგიგო.
-ეა თორნიკეს ეხება..იცი გავიგე რომ ვუყვარვარ,ვერ გავბედე მის წინაშე წარსულში ლაპარაკი.ახლახან გავიგე ისიც როგორ გაუწურია თავი ჩემ გამო,ჩემი ბედნიერებისთვის.თორნიკეს გარეშე მოვკვდები გესმის?მე მისთვის ყველაფერს გავაკეთებ.მას არ აქვა უფლება დანებდეს და უთქმელად წავიდეს,იცი მთელი ცზოვრება არ მომასვენებს იმაზე ფიქრი რა იქნებოდა მის სიყვარულს რომ მივხვედროდი.
-ანა წამოდი სახლში წავიდეთ,კოჯორის სახლის გასაღებს ავიღებ.ვფიქრობ იქ შენთვის საინტერესო რამ იქნება,თორნიკესთვის კი განსაკუთრებულად ფასეული.
გზაში საშინლად გაწვიმდა,უჯვე დაღამებული იყო სახლში რომ შევედით.ლალიმ შუქი აანთო და მაშინვე კიბეებიაკენ წავიდა.მესამე სართულზე შავ კართან გავჩერდით.ლალიმ ღრმად ამოისუნთქა და კარები ფრთხილად შეაღო.სანამ შუქს აანთწბდა ისე საშინლად იჭექა შიშისგან შევკივლე.
-ნუ გეშინია ანა აქ საშიში არაფერია.შუქი აანთო და ნელი ნაბიჯით შემიძღვა შიგნით.
-იცი აქ თორნიკე მაშინ ამოდიოდა ხოლმე როცა ყველაზე მეტად უჭირდა.აცრემლიანებულმა მითხრა და სათითაოდ დაიწყო ტილოების ჩამოხსნა ნახატებიდან.
გამაოგნა და გამაოცა ირგვლივ ნანახმა.თითქმის ყველა ის კადრი იყო აღბეჭსილი რაც კი რამ მნიშვნელოვანი მომხდარა ჩემ ცხოვრებაში.პირველ ნახატზე სამნი ვიყავით.მე თორნიკე და ზურგით მდგარი ალბათ სანდრო.ეს ის დღეა თორნიკეს რომ ის გავაცანი.მეორე ნახატზე უფსკრული იყო.მის თავში ანა იდგა თეთრებში გამოწყობილი,უფსკრულის ბოლოში კი ბიჭი რომელიც განადგურებული აჰყურებდა ზევით მდგომს.ეს ალბათ ის სიტუაციაა,ჩემი ქორწილის დღე რომ ამიღწერა თორნიკემ წერილში.მესამე ნახატს რომ შევხედე მთელ ტანში ჟრუანტელმა დამიარა.ერთმანეთის პირისპირ ვიდექით მე სდა თორნიკე,მას ხელები ჩემ გაბერილ მუცელზე ჰქონდა დაწყობილი,მე კი ხელები მისაზე.ეს ის დრო იყო პირველად რომ შეეხო ანასტასიას.გაოცებისგან და ტკივილისგან ისე ვცახცახებდი,ადამიანს ეგონებოდა ამ წუთში დენმა გაუარა სხეულშიო.გარეთ საშინელი ჭექა-ქუხილი იყო,რომლის თითოეული გაელვება ჩემ გულში იკლაკნებოდა და მიმდუღრავდა ისედაც დაფლეთილ სხეულს.
-აქ ერთი აკლია,თქვა ლალიმ და თორნიკეს ოთახში ჩამიყვანა მეორე სართულზე.
აი აქ არის.მითხრა და თითი კედელზე დაკიდებული სისი ნახატისკენ გაიშვირა.ამას ნამდცილად ვეღარ გავუძელი და ღონემიხსილი იქვე ჩავიმუხლე.წინ კლდეები და საოცრად ლურჯი ზღვის ფონი იყო.ორი საპირისპირო კუთხიდან,სადღაც უსასრულობიდან ორი ადამიანის ხელი შემოდიოდა,ისე მაგრად ჩაეჭიდათ ერთმანეთისთვის,ისე მკადიოდ ჩანდა თითოეული თითის ფალანგი,რომ გენახათ სელიერი გეგონებოდათ.ეს ალბათ ის იყო..ის..ისს..,,ხელს ნუ გამიშვებ თორნიკე''თითოეულ ამ მომენტს ისე გავეტირე,ეოგორც ბაღში დატოვებული ბავშვი მშობელს.როგორ მინდოდა დრო უკან დამებრუნებინა იქ,სადაც თორნიკე ჩემ გბერსით იყო.
-ლალიკო მე ისიც კი არ ვიცოდი თორნიკე თუ ხატავდა გესმის?არადა მწგონა რომ მას ძალიან კარგად ვიცნობდი.მე ვერც მის სიყვარულს ვხვდებოსი და ვერც მის ღრმა ტკივილს ამ ნახატებშიც რომ ასე შემაძრწუნებლად იგრძნობა.საკუთარ თავს ვერასოდეს ვაპატიებ ჩემი ბედნიერების ზეიმს თორნიკეს უბედურებაზე.
-ანა თორნიკე უბესური არ ყოფილა.მას აბესნიერებდა რომ შენ იყავი კარგად.მან ამ ნახატებში თავიაგან უთქმელი და გამოუხატავი ემოციები გადმოასახლა, ეომლებიც მოსვენებას არ აძლევდა.
-შენ ყველაფეეი იცოდი ხო ლალიკო.რათქმაუნდა იცოდი.დედა ყოველთვია ხვდება სვილის სულიერ მდგომარეობას.მითხარი ახლა რა ვქნა?როგორ გავაგებინო ტორნიკეს,როგორ მივაწვდინო ჩემი ხმა იქ სადაც აეის,რომ დაბრუნდეს.მე ველოდები.
-ანა ყოველთვია იცოდე რომ ადამიანაი მაცოცხლებელი ძალა იმედი და რწმენაა.მე შემომხედე ვგავარ იმ დედას,რომლის ავილიც უგონოდ,გაუნძრევლად წევა და აიცოცზლისთვია იბრძვის?იცი მე რა მაძლებინებს დღეს ფეხზე რომ ვდგავარ?რწმენა რომ ღმერთი თორნიკესნაირ ადამიანებს არ გაწირავს და იმედი რომ ჩემ შვილს გულში ისევ ჩავიკრავ!!