ესეც გაივლის... გაცვდა, გაქრა, თან ისე, როგორც არასდროს არვის ჰქონია შანსი გაუჩინარების. კარებს მიღმა იმალება ის რეალობა, რომლმაც ესე მიმჯღაბნა და არც ეგ იკმარა და ის ფურცელიც გადააგდო, სადაც ჩემს დახლართულ გზას მივუყვებოდი... უცბად დაბნელდა... ხშირად მიფიქრია, როგორ მოვედი აქამდე, მაგრამ მოვედი მიუხედავად ყველაფრისა, ამდენი დაუღამებელი და გაუთენებელი დღის, მაინც ღირდა ცდად, რადგან შემდგომი სინალული არ ცდის უფრო მეტად მტკივნეულია ვიდრე იმედგაცრუება. წამის მეასედში გაანალიზე, რომ უბრალოდ იმაზე მეტად გაგიცრუეს იმედები, ვიდრე ამას ოდესმე ელოდი. ბოლო გაჩერებაზე დგეხარ და გგონია, რომ კიდევ რაღაც გელოდება, მაგრამ ავტობუსიც არ ჩანს და სულ ბოლო დგეხარ და შიში იმისა, რომ უკანაკნელი ხარ ძალიან დიდია. მას შეეძლო მისი სიგიჟით თავბრუ დაეხვია, მაგრამ როდესაც ყველაზე მეტად მჭირდებოდა ის იქ აღარ იყო და თურმე დიდი ხანია წასულა და მე ვერც კი შევამჩნიე. ზოგჯერ დარჩენას წასვლა ჯობს, უბრალოდ გვიჭირს ადამიანების იმის აღიარება, რომ დასრულდა, ყოველთვის რაღაც სრულდება , უბრალოდ ერთი მცირე დეტალია მთავარი გააჩნია რამდენად გვიან მთავრდება.. არის რაღაც რაც გვანადგურებს, თუმცა მაინც ვიღიმით...
მე მაინც ვარსებობ !