ცეცხლის წითელი ალი, ჩემს თვალწინ ფეთქდება და სადღაც შორს მისვრის მისი მთელი ინერციით, თავს ვწევ და ბოლო ხმაზე ვკივივარ, გული ამოვარდნაზე მაქვს, თითქოს ღმერთმა კიდევ ერთი ყველაზე ძვირდასი რამ წამართვა, რაც კი გამაჩნდა. ვხვდები, რომ ხალხი გარს მახვევია თუმცა მხოლოდ ცეცხლს ვხედავ, გარშემო ბგერები იკარგე და კვამლად ქცეული ღრუბლებში იკარგება.
წონაწორობას ვერ ვიცამ, თუმცა ახლოს მივდივარ და ნახევარად ჩამქვრალ სახლს ვუყურებ, რომელიც მანადგურებს. აზრზე ვერ მოვდივარ, ვენებში სისხლი ისე სწრაფად მიედინება ყოველ დეტალს ვგრძნობ, მხოლოდ ერთი, რამ მაცოცხლებს ამ წამს, შურისძიება.

დამტანჯველი ორი დღის შემდეგ, ქეთა მირეკავს და მამაშვიდებს, მეუბნება რომ ამ კვირაში შემიძლია არ მივიდე, კომპანიაში. სახლის სამოცი პროცენტი განადგურდა, რაც მთავარია საყრდენს არაფერი დამართნია, კაცი რომელიც დავიქირავე გამოცდილი ხელესანი იყო.
- მეც მოგეხმარებით, ათი მუშახელი მინდა მოიყვანოთ - ვუცხადებ როდესაც სახლის პირობებს ათვალიერებს რა სად არის გასაკეთებელი.
- ძვირი დაგიჯდებათ, ათ კაცს ოთხ დღეში დამთავრებას თუ მოთხოვთ, ამინდები ხელს კი გვიწყობს და კედლებიც მალევე გაშრება, მაგრამ თანხა... - ხელის აწევით ვაჩუმებ და ისიც ჩერდება.
- ორმაგს გადავიხდი, უბრალოდ სწრაფად და სუფთად გააკეთეთ ეს საქმე.
შემდეგ ხალხს ურეკავს და ისინიც დილის ათზე სახლთან არიან.
- ბატონო ზურაბ - მივმართავ კაცს - მასალების საყიდლად გამომყევით, ყველაფერი დღესვე შევიძინოთ.
- ჩამოვწერ და წავიდეთ.
ფურცელზე წერას იწყებს, თან სახლს კრუგებს უვლის. სანამ მორჩება სახლში შევდივარ სადაც ყველაფერს დამწვრის კვალი ადევს, მხოლოდ ერთი რამ არის ხელუხლებელი. დივანი სადაც მე, დედა და მამა ვისხედით და ჩემს გამო მურტფილმებს ვუყურებდით, კედელზე კი ჩვენ სამის სურათი. სადაც ამავე სახლის ეზოშია გადაღებული, მამას ხელში ვყავარ აყვანილი, დედას კი ეზოში მოკრეფილი ყვავილების დიდი თაიგული უჭირავს და მე ღიმილით მიყურებს. სადაცაა ვიტირებ ამიტომ ყურადღება გადამაქვს და ფიქრს ვიწყებ რა და როგორ ვიყიდო. მეორე სართულზე ავდივარ,სადაც ყველაფერი დამწვარია, გუშინ ყველაფერი გავიტანე და გადავაყრევინე. ტელეფონის ხმა მესმის, შარვლის ჯიბიდან ვიღებ, ნიკოა.
- ლეა როგორ მიდის საქმეები? - ბატონი ნიკო, დღეში სამჯერ მირეკავს და ვხვდები როგორ ნეტვიულობს ამ ყველაფერზე...
- დღეს ხელოსნები მოვიდნენ, ვადა ოთხი დღე მივეცი, ახლა კი საჭირო ნივთების საყიდლად მივდივარ.
- შენს ბარათზე დიდი თანხაა და გამოიყენე, თუ რაიმე დაგჭირდება დამირეკე არ მოგერიდოს, მაგრამ ოთხი დღე ძალიან ცოტაა.
- ერთი კვირა მაქვს, სანამ სამსახურში გავალ ასე რომ მომიწევს ყველა, მათ შორის ჩემი თავიც დავაჩქარო.
- ლეა პოლიციაში მისვლაც არ დაგავიწყდეს, მანქანას გამოგიგზავნი. წარმატებები
ინსპეკტორმა გუშინ დამირეკა, რომ ჩვენების მისაღებათ მელოდებოდნენ. ნიკოს გამოგზავნილი მანქანა მალევე მოდის, მძღოლს ვეუბნები რომ წავიდეს, მეწინააღმდეგება თანხა გადამიხადეს უკვე, დატოვებას ვთხოვ და ჩემით ვატარებ თქო ვეუბნები თუ არა მიდის.
- წავედით? - ზურაბი გვერდით მიჯდება და მეც სწრაფად მივდივარ.
ორი საათი ვანდომებთ ყველაფრის ყიდვას, შემდეგ სატვირთოს ვქირაობ და ბოტონ ზურაბს, ნაყიდებთან ერთად სახლში ვაგზავნი.
- პირველ რიგში ერთი ოთახი გაკრასკეთ, როგორც მე აგიხსენით, რადგან სახლში დარჩენა მინდა.
- იმედია მოვასწრებთ. - მესმის, რომ ამ კაცს ძალიან მკაცრი ვგონივარ თუმცა სხვა გამოსავალი არ მაქვს, ყველაფერი მალევე უნდა შევძლო, ფეხზე ძალიან მყარად უნდა ვიდგე.
- დიმა რას აკეთებ? - ვურეკავ პილიცისს შენობასთან მისვლისას
- როგორც მითხარი ვყიდულობ საჭმელს და ავუტან ხელოსნებს, შენ მალე მოხვალ? - მანქანას შენობის წინ ვაჩერებ და საბუთებიანად გადავდივარ.
- ახლა ჩვენება უნდა მივცე, შემდეგ ავეჯს შევუკვეთავ, რომ ხვალ მოიტანონ და პირდაპირ წამოვალ.
- კარგი, გაკოცე.
- მეც. - მეღიმება და ვუთიშავ. შესასვლელში ქალთან მივდივარ
- გამარჯობა, მე ლეა ვარ დაბარებული ვარ ჩვენებაზე, ინსპეკტორ ნიკოლოზთან.
- დიახ, ბატონი ნიკოლოზი გელოდებათ, პირდაპირ იარეთ მეოთხე კაბინეტია.
- მადლობა.
კარებს ვაღებ და ზურგით მჯდომ ინპეკტორს ვუყურებ, სპეციალურად ვახველებ, რომ შემოტრიალდეს. ასეც ხდება
- გამარჯობა, თქვენ ლეა არაა? - ინსპეკტორები ვინც კი შემხვდნენ, ღიპიანი და უღიპო ხალნში შესული კაცები იყვნენ, ეს კი მაღალი და სიმპათიური, გამოყვანილ მაისურში კუნთები მოუჩანდა, გაიღიმა, ალბათ მიხვდა გაოცებული რომ ვიყურებდი.
- დდიახ, გამარჯობა. - ხელს ვართმევ და მოპირდაპირე მხარეს ვჯდები.
- ვწუხვალ სახლის გამო. - მეუბნება და საქაღალდეს მართმევს
- მადლობა.
- ახლა კი საქმეზე გადავიდეთ - მაშინვე სერიოზულდება, გამჭვირვალე სათვალეს იკეთებს, რაც უფრო სექსულურს ხდის და კითხვას მალევე ასრულებს.
- ესეიგი მამამ ორი კვირის წინ დაგიტოვათ ეს სახლი?
- დიახ, დედაჩემს ეკუთნოდა ეს სახლი. დედა პატარა ვიყავი რომ გარდაიცვალა, სიცოცხლეში აჩუქა მამაჩემმა ეს სახლი.
- თქვენ დედინაცვალიც გყავთ ესეიგი?
- დიახ - კბილზე, კბილს ვაჭერ და ხელებს ვმუშტავ.
- ბევრმა იცოდა, რომ ეს სახლი თქვენთვის ბერს ნიშნავდა?
- დიახ, ამას ყოველთვის ვამბობდი. მაგრამ არ ვიცი, როგორმა უგულობ გააკეთა ეს - ვცრი სიმწრით.
- სახლი აშკარად განძრახ დაწვეს, ბეზინის ცარიელი ბაკიც კი ვნახეთ. თუმცა ხელის ანაბეჭდი არსად არ არის, არც კვალი და არანაირი ხელის ჩასაკიდი არ გვაქვს.
- ამით რისი თქმა გინდათ? - ვეკითხები დაბნეული
- იმის, რომ ვინმეზე გაქვთ ეჭვი?
- არა. - ვცრუობ. - უბრალოდ მინდა დამნაშავე მალე იპოვოთ, დაუსჯელი არ უნდა დარჩეს.
- მისმინეთ, თუ მტკიცებულებები არ გვექნება, საქმეც დაიხურება და აზრი არ ექნება, ამიტომაც არის თქვენი ჩვენება მნიშვნელოვანი.
- დრო რამდენი მაქვს? - სათვალეს იხსნის და თვალებში მიყურებს.
- ორი კვირა გვაქვს საქმის გასახსნელად, შემდეგ კი დავხურავთ.
- თქვენ ნომერს მომცემთ? დაგირეკავთ...
აშკარად ხვდება, რომ რაღაცას არ ვეუბნები და ნომერს პატარა ფურცელზე მიწერს, ვემშვიდობები და მანქანაში ვბრუნდები.
ღრმად ვსუნთქავ და აზრებს თავს ვუყრი... რა არის ადამიანის ყველაზე დიდი გრძნობა, რა მას ყველაზე მეტად აძლიერებს? ამ კითხვაზე მრავალ მხივი პასუხი მაქვს, თუმცა დაწუსტებულ პასუხს ოდესღაც მაინც გავცემ საკუთარ თავს. ავეჯს ვუკვეთევ, სანაც საკმაოდ დიდ თანხას ვტოვებ, რადგან სახლში თითქმის არაფერი დარჩა, ბევრი რამის ყიდვა მომიწია. ორ საათში მანქნით უკვე სახლს ვუახლოვდები, სანამ მივალ კი ტელეფოს ვიღებ და ვრეკავ.
- გამარჯობა ნენსი - ნენსი ჩემი მეგობარია, უფრო სწორად ჩემი და დიმას. რომელიც ყველაფერში ერკვევა ამიტომ მისი დახმარება არ მაწყენს.
- გამარჯობა ლისა! როგორ ხარ? - მანქანას სახლთან ვაჩერებ, ვაკვირდები ხელოსნები როგორ მუშაობენ შეუჩერებლად.
- კარგად ნენ, სახლის რემონტს დავამთავრებ თუ არა პატარა წვეულება მოვაწყოთ, ასე რომ გნახავ. მანამ კი მინდა დამეხმარო.
- მითხარი ლის, რა პრობელმაა.
- ორი მანქანა მინდა, ანუ უნდა ვიყიდო. შეგიძლია კარგი ავტო მაღაზია მირჩიო?
- რა თქმა უნდა, ბიძაჩემია წილში ერთ-ერთ მაღაზისთან, მისამართს გამოგიგზავნი, ვეტყვი რომ სამზე მიხვალ, გაწყობს?
- მართლა? რა თქმა უნდა მივალ, მადლობა ნენს.
ვემშვიდობები და მანქანიდან გადავდივარ, დიმას ვხდავ თუ არა მისკენ მივდივარ, თუმცა ის სხვა უყურებს, ღმერთო ოღონდ რომელიმე ხელოსანი არ მოწონებოდა, ვამბობ ჩუმად.
- მოხვედი ყვავილო? - ლოყაზე მკოცნის.
- აქ იმდენი ახალგაზრდა, მაისურ გახდილი მამაკაცია მგონი წნევა მაქვს - თვალს მიკრავს და ისე ერთ წერტილს შეპყურებს.
- რას უყურებ? - მეც ვუყურებ. სახლის მარჯვნის, ბიჭი ზურგით დგას და დაკუნთული სხეულით კრასკას უსწორმასწოროდ უსმევს, სახლის კედლებს.
- ეს ვინ არის? - ეშმაკურად მიღიმის და ბიჭს უძახის.
- დემნა! - ბიჭის სწრაფად ბრუნდენა. ყბა ჩამოვარდნილი ვუყურებ ბიჭს. ეს ის არის დიმას კაფეში, რომ მოეწონა. ახლა კი ჯინსის შარვალი, ზევიდან კი არაფერი აცვია, მზეზე მისი სხეული პრილებს რაზეც დიმას თვალებიდან ნაპერწ....ბი სცვივა.
- ამას აქ რა უნდა? როგორ? - ბიჭი გვიახლოვდება.
- მოვუყევი შენზე, ვუთხარი სახლი რომ დაგიწვეს - სიტყვა, დაგიწვეს ცუდად მხვდება. - ხოდა მითხრა დაგეხმარებითო, მეც დავთანხმდი.
- აჰჰ - ბიჭი მოდის და ორივეს გვიყიდის.
- ლეა არაა? - მეკითხება
- დდიახ, ძალიან ხომ არ შეგაწუხეთ?
- არა, დიმას მეგობარი, ჩემი მეგობარიცაა - ოჰ, დიმას გაპრწყინებულ სახეს ვუყურებ.
- აბა როგორია? - მეკითხება დიმა როდესაც ჩრდილში, სკამებზე ვსხდებით, უფრო სწორად მე ჰამაკში, დიმა კი ხის სკამზე.
- სიმპათიურია, ხასიათებიც მომეწონა თუმცა როგორც შენ იცი ხოლმე მალევე არ შეეჩვიო რაა. - თვალებს აწვრილებს, შემდეგ სწრაფად ხტება სკამიდან.
- დემნა ჩამოდი, ჩამოვარდები! - გაოცებული ვიყურებ დიმას, რომელიც სახურავზე ასულ დემნას უყურებს - დავიღუპე! - კივის და მეც მეცინება, თუმცა არა მხოლოდ მე,ყველას.
უკვე ღამდებოდა, ბატონს ზურაბს მადლობას ვუხდი და ხვალ დილამზე ვემშვიდობები, დიმას კი დემნასთან ერთად ვუშვებ, ჩემი მანქანით რომელიც მპირდება დილით ადრე აქ გავჩნდებიო. ჩემი ოთახის გაკრასვკა მართლაც დასრულდა, რკინის ძველი საწოლიც კი შევატანინე თუმცა გვიანობამდე ვიწრიალე, კრასკის სუნი ყოველთვის მიყვარდა თუმცა ეს სედმეტი იყო, თავი ამტკივა და ბოლოს ვეღარ შევძელი გაჩერება, სახლის კარები გამოვაღე რომ მალე გამშრალიყო. შემდეგ პლედი და ბალიში ავიღე, ეზოში ჩავედი. ამ ღამეს დაძინება პამაკში მიმიწია, უკვე ღამის სამი იყო და მალევე ჩამეძინა. დილით ფეხის ხმა, შემდეგ კი შეხება მაღვიძებს, გიჟივით ვარდები შეშინებული, სახით ბალახზე ვეცემი, რაზეც სიცილი მესმის. თავს ვწევ თუ არა ჩემს წინ მომცინარ ლევანს ვხედავ.
- შენ? - გაკვირვებული ვიყურებ - აქ რას აკეთებ? -
- არ ადგები? - მეკითხება ღილიმით, მერე მახსენდება, რომ ისევ ბალიშზე ვწევარ.
- აქ რამ მოგიყვანა? - ვეუბნები როდესაც გარეთ, ყავას ვაწვდი და მის გვერდით ვჯდები.
- აი ნიუტონის თამაში დაამტკიცეს, ხელი უნდა მოაწერო, შენ ვერ მოხვიდოდი და მე ამოგიტანე, თან ისედაც მინდოდა აქაურობის კვლავ ნახვა.
ლევანიც ბევჯერ არის აქ ნამყოფი, მის ძმას ირაკლისაც უყვარდა აქაურობა, მე კი მათთან თამაში. მამას და ბატონ ნიკოს ბევრი საქმეები, რომ ჰქონდათ, დედას მოვყავდით, რადგან ლევანის და ირაკლის დედა არ ყავდათ, დედა ყოველთვის თხოვდა ნიკოს, მათ აქ წამოყვანაზე. ბევრი დრო გაგვიტარებია აქ...
- შენც ჩაფიქრდი? - ფიქრებიდან, მისი ხმა მაბრუნებს რეალობაში.
- აჰ ჰო - ვიბნევი. - მომეცი მოვაწერ ხელს, ალბათ გეჩქარება.
- აი - მაწვდის, თვალს რამოდენიმე წუთი ვავლებ საბუთებს,შემდეგ კი ხელს ვაწერ. თან მეამაყება ჩემი იდეა რომ მოეწონათ და ნიუტონის ვაშლმა გაამართლა.
- იმედია მელე მოხვალ რადგან ძალიან ბევრი საქმეა, ეიფლის კომპანია ორ კვირაში ჩამოვის ჩვენთან იდეის გასაცნიბათ - ერთი საათი ვლაპარაკობთ, სანამ საათს არ ვუყურებ, მანქნების საყიდლად წასვლა მაგვიანდება.
- როგორც მივხვდი ბევრი საქმე გაქვა - ხელოსნებს უყურებს - ჩემი დახმარება გჭირდება?
- არა, მადლობა ლევან. - მანქანამდე მივყვები.
- მიხარია, ვკვლავ აქ შენთან ერთად ყოფნა ლეა - სანამ მანქანა თვალს არ მიეფარება ადგილიდან არ ვიძვრი, ბოლოს კი ძაღლის ყეფა ჩამესმის, რომელიც ჩემსკენ მთელი ძალით მორბის, ჯერ გაოცება მეუფლება, შემდეგ კი შიში და მთელი ძალით მოპირისპირე მხარეს გავრვივარ.
- მიშველეთ! - ვკივივარ იმის იმედით, რომ ვინმე გაიგონებს და ერთ-ერთ პატარა ხეზე პატარა ბავშვივით ვხტები. გერმალური ნაგაზია (ავჩარკა) ყავისფერი თმის და ძალიან ლამაზი გრძელი კისერით, თვალები ისეთი ცელქი აქვს, თუმცა ისეთი სახით მიყურებს შიში ოდნავ მიქრება. ვაი და ჩავიდე მიკბინოს მერე რა გავაკეთო? ვამბობ ხმამაყლა რაზეც ძაღლი ყურებს ცქვიტავს, თავს გვერდით ხრის და ენა გადმოვარდნილი მიყურებს.
- არ მიკბუნო კარგი? - ვითომ ესმისო ისე ველაპარაკები - ხიდან სადაცაა ჩამოვარდები, მიეჩვნია ჩამოვიდე...
ჯერ ერთ ფეხლს ვდგამ, თუმცა კვლავ თვალებდი მიყურებს, შემდეგ მეორეს და მიწაზე მყარად ვდგები. ჩემს და გასაოცრად კუდს აქანებს და თავს ხრის.
- გინდა მოგეფერო? - ვუახლოვდები, თავი კვლავ დახრილი აქვს, ხელს ნელა ვუსმევ, შემდეგ კი მთელ ტანზე ვეფერი - კარგი ბიჭი, კარგი ბიჭი.
რამოდენიმე წუთში უკვე სიცილ-კისკისით ვეფერენი ყურებზე, ისიც მეთამაშება და ცხოვრებაში პირველად უშიშრად ვეხები ძაღლს. სახლისკენ მივდივარ და ისიც უკან მომყვება
- აბა პატრონს დაეკარგე? - ვეკითხები, ის კიდევ კუდს მიქანებს, კვლავ მოფერება მინდა, თუმცა ხელიდან მისხლტება და სახლის უკან უჩინარდება, მეც მივსდევ ის კი ჩემსკენ გამორბის, კბილებს შორის რადაც აქვს და ფეხთან მიდებს.
- უკვე ნაგავის მოტანა დაიწყე? - რაღაც ნაჭერს არ ვიყურებ და გზად ვაგრძელებ, რამოდენიმე ნაბიჭის გადადმის შემდეგ, უკან ვბრუნდები ძაღლთან ერთად და მოტანილ ნაჭერს ვიღებ.
- ღმერთო ჩემო - ატლასის პატარა კაშნეა, წითელ და ლურჯ ფერებში გაფორმებული. კაშნე, ელენის თილისმასავით მუდამ თან, რომ დააჰქონდა.
- გამარჯობა, იმედია არ გაწუხებთ - ვურეკავ ინსპეკტორ ნიკოლოზს - მტკიცებულება მაქვს.