მოვიდვივარ
ამასაც კი ვერ ვიტყვი დაზუსტებით. სასაცილოა.
,,But if you'll never try, you'll never know" - მესმის ყურსასმენებში და გადატუმბული სისხლის თითოეული წვეთით ვგრძნობ როგორ მინდა უბრალოდ ვცადო.
ათასი ფიქრით და ათასჯერ ცოტა შესაძლებლობით, ყირაზე დამდგარი გონებით და რაც მთავარია, არაფრის მთქმელი გამომეტყველებით ვაყოლებ ნაბიჯებს ერთმანეთს.
ერთი
ორი
სამი
და ასე, მანამ სანამ ესეც არ მწყინდება.
მივდივარ და ვცდილობ სხვების სახეებიდან მაინც ამოვიკითხო რაღაც. თუნდაც სულ მცირე, არც ერთი საზომი ერთეული რომ არ მოერგება, თუმცა ჩემში დიდი ხნის წინათ დასამარებულ იმედად წოდებულ გრძნობას გააცოცხლებს.
თუმცა, არა.
ყველა ერთმანეთს გავს. არანაირი ემოცია, სიხარული, წუხილი.
საერთოდ არაფერი.
უსუსურობის გრძნობა ყველაზე დიდი ტალღის მსგავსად მეჯახება და ვგრძნობ როგორ მითრევს. სიღრმისკენ მივყავარ.
ვკივი
ვყვირი
ვცდილობ
...
შევყურებ სამყაროს სადაც ღიმილსაც საკუთარი ფასი აქვს, თანაც საკმაოდ ძვირი. უსასყიდლოდ ხომ არავინ არაფერს გასცემს და "არაფრის" უდიდეს სიას ჩვენს გაცვეთილ დროში ღიმილიც შეემატა.
ვუყურებ
ვხვდები
ვგრძნობ
ვკვდები