გგონიათ სასოწარკვეთილებასი ჩავვარდი? არაა ეს ჩემი სტილი არიყო. ვიცოდი..ვგრძნობდი რომ ის ცოცხალი და უვნებელი იყო, მალე ჩემთან მოვიდოდა და ისევ ისე ჩამიკრავდა გულში როგორც აქამდე. ერთად გავზრდიდით თარაშს და კიდევ ბევრი შვილი გვეყოლება. იმღამეს ყველა ჩემთან იყო, ყველა სასოწარკვეთილი თვალებით მიყურებდა. ბოლოს ვეღარ მოვითმინე, გარეთ აუზთან გავვარდი და მთელი ხმით ვიღრიალე. თოვდა, უკვე მარტი იყო თორმეტს კარგად გადაცილებული, მე კი ჩემი საყვარელი თვის დასაწყისში ბოლო ხმაზევღრიალებდი, ცრემლები მცვიოდა და ვერავინ ბედავდა ჩემთან მოკარებას. მხოლოდ ერთადერთი სიტყვები მახსოვდა, როცა ილია მოვიდა ჩემთან და მხოლოდ ის მითხრა რომ შეიძლება ადიდებულ მდინარეს გაეტაცა. არა! როგორ შეიძლება ცხოვრებამ და ღმერთმა ასე გამწირონ? ნუთუ ჩემი ცხოვრებით ასე ხალისობენ? მარეონეტივით მათამაშებენ მე კი შეწინააღმდეგება არ შემეძლო. მერე გავითიშე, ზედ მათოვდა ვერ ვინძრეოდი, მალე კი ყველაფერი ბურუსმა მოიცვა და გავითიშე. გონს რომ მოვედი საავადმყოფოში ვიყავი, ყველა იქ იყო, ჩემი მშობლები, მეგობრები და თარაშიც. თვალი გავახილე და მათი მზერაც დავიმსახურე.
-თარაშ, მოდი ჩემთან დეე.-ხელები გავშალე და ისიც წამსვე მოვიდა ჩემთან და ლოგინზე ამოცოცდა. უკვე დღე იყო.
-სანდრა რაღაც უნდა გითხრათ.-ჩემთან მოვიდა ლუკა და შუბლზე მაკოცა. მე კი მომლოდინე მზერა ვესროლე. ღრმად ჩაისუნთქა და სახეზე ღიმილმა გადაურბინა.-სანდრა 1 თვის ორსული ხარ.- სიტყვები რომლმაც ყველაფერი შემიცვალა, თითქოს უდიდეს ბედნიერებას ვგრძნობდი, თარაშს დავხედე თვალებგაბრწყინებულ მიყურებდა, ბედნიერების ცრემლები გადმომცვივდა და ინსტიქტურად მუცელზე მივიდე ხელი. გამეცინა, მაინც რაღაც ნაწილი ჩატოვა ჩემში იდიოტმა შავთვალებამ.
-თააშ გაიგე დეე? დაიკო ან ძამიკო გეყოლება დედი.-მაგრად ჩავიკარი გულში და მერე მათ გაბრწყინებულ მაგრამ მაინც სევდაგადაკრულ თვალებს შევხედე და გამეღიმა. მე ხომ ვგრძნობდი? მე ხომ ვიცოდი რომ ის კარგად იყო. პალატაში განადგურებული ნანა შემოვიდა. მოვიდა და მაგრად ჩაგვიკრა მე და თარაში გულში, ტიროდა და ადასი სიტყვით მეფერებოდა. მერე მუცელზე მომეფერა და შუბლზე მაკოცა.
-ახლა შენ ხარ ჩემი შვილი ჩემო სანდრა.
* * * * *
მას შემდეგ 5 წელი გავიდა. 5 წელი დამიანეს გარეშე, მხოლოდ მე და ჩემი ბიჭები, თარაში და ალექსანდრე, ზუსტად მამამისის მსგავსი თვალებით. თითზე ისევ მიკეთია ქორწინების და ნიშნობის ბეჭდები რომელიც ერთდროულად მოვირგე. სწავლა დავამთავრე და მესამე წიგნის ავტორიც გავხდი. ისევ არის ჩვენს სახლში, დამიანეს პიჯაკები მარჯვენა მხარეს და ისევ ცარიელია მისი მხარე საწოლში. ვიცი რომ ცოცხალია, ვგრძნობ და ვიცი რომ მასაც ისევე გაუსაძლისად ვენატრები როგორც მე ის, ან შეიძლება ეს უბრალოდ ილუზიაა. ჩემმა ალექსანდრემ ჩემგან დამოუკიდებლად ცხოვრება და სუნთქვა 3 ოქტომბერს გადაწყვიტა და საავადმყოფოშიც გაისმა მისი გამაყრუებელი ტირილის ხმა. ყველა იქ იყო, მხოლოდ ერთი, ჩემი დამიანე მაკლდა. წამით მომეჩენა კიდეც რომ იქ იყო, მერე კი მისი თვალების ყურებაში გავითიშე. ვიცოდი, ზუსტად ვიცოდი რომ იქ იყო. რომ გავიღვიძე პირველი ის ვიკითხე მაგრამ ბიჭების და ჩემი გოგოების თვალებში ტკივილის და სევდის გარდა ვერაფერი ამოვიკითხე, არადა მე ხომ ვიცოდი რომ ის მაშინ იქ იყო. დრო გადიოდა, ჩემი პატარები იზრდებოდნენ, მე კი უფრო მეტად ვქალდებოდი, ვლამაზდებოდი და ვიხვეწებოდი მაგრამ დამიანესგარდა ამ ყველაფერს აზრი არ ჰქონდა. ლუკას და ქეთას გოგო ეყოლათ, ნიაკო, ჩემი პატარა ფერია და მამიდას ყვითელი გვირილა. იოანე და სალი ერთი თვის წინ დაქორწინდნენ, ახლა საზღვარგარეთ არიან და ტკბებიან ცხოვრებით. მართა და დემეტრე? ისინიც დაქორწინდნენ, დემეტრემ განაცხადა მეტის მოთმენა აღარ შემიძლიაო და იოანეს და სალის ქორწილიდან „მოიტაცა“ ოღონდ პატარძალი იმის მაგივრად მიშველეთო ეყვირა, მეშველაო იმას გაიძახოდა. ერთი სანახაობა იყო. ილო? ჩვენი ილო სულ გვერდით მედგა, ყოველთვის ჩვენთან იყო. ჩემი მშობლები როგორც ყოველთვის, მშობლებზე მეტად მეგობრები არიან. ნანა, ანუ ჩემი დედამთილი კი ჩვენი ხშირი სტუმარია. დამიანეს ბიზნესი, როგორც კანონის მიხედვით ჩემს სახელზე გადმოვიდა, მაგრამ მინდობილობა ლუკაზე გავაკეთე და ახლა ის ხელმძღვანელობს ყველაფერს, მე იშვიათად მივდივრ კოპანიაში და საბუთებს ხელს ვაწერ. მოკლედ ჩემი ცხოვრება ერთი შეხედვით ლამაზი და უდარდელია, მაგრამ რეალურად მხოლოდ თარაშმა იცის თუ როგორ მიჭირს დამიანეს გარეშე. სკოლაში ერთ-ერთი ყველაზე წარჩინებული მოსწავლეა და წერის ნიწი აქვს, ამას თვიდანვე ვატყობდი როცა თავის ფიქრებს მიზიარებდა ხოლმე. ჩემი ნაცრისფერთვალება ალექსანდრე კი ყველაზე თბილი და ტკბილი ბავშვია მაგრამ დამიანეს მტკიცე ხასიათი მაინც აქვს. ჯიუტი და მააცია. მეტყველი თვალები აქვს და ხშირად მეკითხება მამამისზე, რომლის სურათებსაც სულ ხედავს ჩემს თახში ჩარჩოში ჩასმულს. მის კითხვაზე:
„-დედიი, მამიკო სად არის?“
ყოველთვის არის ერთი პასუხი:
„-მალე მოვა, ალექს, აი ნახე ჩემო პატარავ, მამიკო მალე მოვა.“
ჟურნალისტები ხშირად მიბარებენ ინტერვიუზე და მეც ვთანხმდები, ახლაც ერთ-ერთი გადაცემაში მივდიოდი ჩემი რეინჯროვერით როცა დაბურულ შუშებიანმა მანქანამ გადამიჭრა გზა. ახალთახალ მერსედეს გელენდვაგენის ფანჯარა ოდნავ ჰქონდა ჩამოწეული, იმდენად მაინც რომ, საჭესთან მჯდომი ადამიანის ნაცრისფერები დამენახა. წამიერად თვალებში ცრემლი დვუნახე, ვიცოდი რომ ის იყო! ვიცოდი მაგრამ როგორც კი მანქანა გაქრა, ჩემი აზრები გავფანტე და ვიფიქრე რომ მომეჩვენა. ჟურნალისტი ძალიან ცნობილი და საყვარელი ქალი გახლდათ.
-როგორც ვიცით დამიანე ბაგრატიონის გვამი არ უპოვიათ, ანუ არ არსებობს მტკიცებულება იმის რომ ის გარდაიცვალა. თვენ რას ფიქრობთ ამ საკთხთან დაკავშირებით?
-მე მხოლოდ ის სემიძლის გითხრათ რომ ჩემი ქმარი მიწამ ჩაყლაპა. ცოცხალიც და გარდაცვლილიც ის ჩემი ქმარი, შვილების მამა და ცხოვრების სიყვარული იქნება ყოველთვის. არვიცი ცოცხლია თუ არა ან რა მდგომარეობაშია მაგრამ მხოლოდ ის სემიძლია ვთქვა რომ ყოველთვის მიყვარდა და მეყვარება მიუხედავად წლების.
-თქვენი ბოლო რომანი, რომელიც ერთი თვის წინ გამოვიდა გაყიდვაში, საკმაოდ ტრაგიკულ ისტორიაზეა აგებული, მაინტერესებს კოკრეტულად თქვენ ისტოას აღწერს თუ უბრალოდ გამოგონებული ამბავია.
-თითოეული ისტორია რომელიც იწერება, ვიღაცის ცხორებას ასახავს, სეიძლება ჩვენ არ ვიცნობდეთ ადამიანს რომელსაც ასეთი ცხოვრება აქვს მაგრამ დამერწმუნეთ ნამდვილად არსებობენ ამიტომ ჩვენ, მწერლები ერთგვარი ნათელმხილველები გმოვდივართ.
-თუ დამიანე დაბრუნდება და თქვენს მიმართ ვერაფერს იგრძნობს ან მეტიც სხვა ეყვარება რას გააკეთებთ ამ შემთხვევაში?
-წამოვალ მისგან რათქმაუნდა, ვერ დავუშვებ კაცი რომელიც ჩემს გვერდით იძინებს, სხვა ქალზე ფიქრობდეს, ამას რომელი თავმოყვარე ადამიანი და ქალი აიტანდა? მაგრამ ვინაიდან მე დარწმუნებული ვარ რომ ჩემს ქმარს სიცოცხლეზე მეტად ვუყვრდი და იმედია ვუყვარვარ კიდეც თუ ცოცხალია, ამაზე საუბარი ცოტა მეზედმეტება.-კიდევ კარგახანს გაგრძელდა ჩვენი ინტერვიუ, ბოლოს დავემშვიდობე ჟურნალისტს და ტევიზიიდან პირდაპირ სახლისკენ წავედი. ერთი სული მქონდა ჩემი ბიჭები ჩამხუტებოდნენ, ისედაც მთელი დღე ნანასთან დავტოვე, იქ მისულს, სახლთან დაბურულ შუშებიანი ჯიპი დამხვდა, გამიკვირდა და სახლში შევედი. კარი თარაშა გამიღო დავიხარე და ძლიერად ჩავიკარი გულში.-დეე ალექსანდრე სადარის?
-დეე იიი, სახლში ვიღაც ბიძიაა შენთან ლაპარაკი უნდა, ალექსანდრეც მასთან არის.-მისღებში სწრაფად შევედი და უცნობ სანდომიან მამაკაცს მივესალმე.
-გამარჯობა, ალექსანდრა, რით შემიძლია დაგეხმაროთ?-ხელი გავუწოდე ჩამოსართმევად.
-დიმიტრი.-მანაც ხელი შემაგება.-მხოლოდ იმის სათქმელად მოვედი რომ დაბარებული სიტყვები გადმოგცეთ.-გაიღიმა და მერე ისევ დაასერიოზულა და ალექსანდრეს თვალი ჩაუკრა.-ერთმა ადამიანმა გადმოგცათ რომ მალე ყველაფერი შეიცვლება და ფრთხილად იყავით. რღმა უფსკრულს თუ გადაახტებით ბედნიერების მინდორში ირბენთ ქალბატონო ლექსანდრა. და კიდევ არდამავიწყდეს, ეს გამომატანეს.-პატარა შავი ყუთი გამომიწოდა დამემშვიდობა ბავშვებს თავზე აკოცა და სწრაფად გავიდა სახლიდან. ყუთი გავხსენი და ბედნიერების ცრემლები გადმომცვივდა. ყელსაბამი, ფისოს გამოსახულებით და ფურცელი რომლზეც „თებერვლის 20“ ეწერა, მე კი მაინც ვიცანი დამანეს ხელწერა. ადამიანის რომლსაც 5 წელი ველოდე და ადამიანის რომელიც სიცოცხლეზე მეტად შევიყვარე.
-დედას სიხარულებო.-ორივე გულში ჩავიკარი.-მამა მალე აქ იქნება.-ვუთხარი და თარასის გაბრწყინებულ თვალებს რომ შევხედე გამეცინა და თვალები დავუკოცნე ორივეს.-დედას ძალიან უყვარხართ.
* * * * *
ივნისი იყო, ყველამ ერთად გადავწყვიტეთ, იოანეს სახლში წავსულიყავით უშგულში, სიცხეები გაუსაძლისი რომ გახდა მთის გარდა ვერაფერში ვხედავდით საშველს.ყაზბეგში დამიანე ამბის შემდეგ არ ვყოფილვარ. იქ რომ ჩავედით თითქოს სხეულმა და სულმა ერდროულად დაისვენა. სვანეთი.. ადგილი სადაც ყველაზე ბედნიერად ვგრძნობ თავს. ფანჯრიდან რომ გაიხედავ და მაღლა, ღმერთის კალთამდე აწვდენილ მთებს და მათშორის ჩამდგალ ლამარიას დაინახავ შენდაუნებურად ბედნიერდები. ტრადიციულად, ყველაზე ლამაზი ხედით ოთახი მე მერგო წილად. იოანეს ბებია ისეთი საყვარელი და თბილი ქალია, რთულია რომ მის მიმართ გულგრილი იყო. ირგვლის სულ მინდვრის ყვავილებით დაფარული მდელოები იყო, გვერდით კი მდინარე, რომელიც ზამთარ-ზაფხულ ბობოქრობდა. საღამოს ბავსვებმა რომ დაიძინეს ყველამ ძველი დრო გავიხსენეთ. ციოდა, ეს ხომ სვანეთია, ღამით ყოველთვის ცივა. კოცონი დავანთეთ, ლუდები მოვიმარაგეთ და კოცონს შემოვუსხედით.
-მიყვარს აქაურობა.-აღმომხდა და სალის მივეხუტე.
-ყოველთვის გიყვარდა, ბავშობიდან სულ სვანეთი და სვანები გეკერა პირზე.-იცინოდა ლუკა.
-ისე სახლი რომ ავაშენო აქ არა?-აღმომხდა და იოანეს გავხედე.
-სხვათაშორის აქ სახლი არის თქვენს საკუთრებაში რომლითაც არასდროს დაინტერესებულხართ ქალბატონო ალექსანდრა.-თვალები აუციმციმდა ლუკას.
-მართლა? აქამდე რატომ არ მითხარი?
-არ გიკითხავს.-მხრები აიჩეჩა ლუკამ.
-სად არის?
-ცოტა ზემოთ, ხვალე წავიდეთ.-თვალი ჩამიკრა და ლუდი მოსვა.
-აქედან ჩანს?-უკვე ვცქმუტავდი.
-მოდი დაგანახებ, შუქი ანთია თან.
-შუქი რატომ ანთია?
-დაცვა სულ არის სახლთან, ბევრი ისეთი ნივთი ინახება რაც უნდა დაიცვან. დამიანეს ბაბუა სვანი იყო, მდიდარი და წარჩინებული. იქ შესვლა ყველას ეკრძალება დამიანეს მოთხოვნით, მაგრამ შენ სეგიშვებენ.
-კარგი, ხვალ წავიდეთ. ცხენებით ოღონდ.-ბიჭებს გადავხედე რომლებმაც თვალები აატრიალეს და ისე გადმომხედეს.
-როგორ ფიქრობთ ცოცხალია?-სიჩუმე დემეტრემ დაარღვია
-კი არ ვფიქრობ ვიცი!-მკაცრად შევხედე და მერე გამეღიმა.
-რატომ ხარ ასეთი დარწმუნებული სანდრა?-ქეთამ მკითხა და გამობერილ მუცელზე ხელი დაისვა. ჯიბიდან ფისოს ყელსაბამი ამოვიღე და კარგად დავანახე ყველას.-ეგ რაარის?
-ფისო.
-მაგას ჩვენც ვხედავთ.-ანერვიულებულმა თქვა იოანემ.
-2 კვირის წინ სახლში ვიღაც კაცი მოვიდა, დიმიტრი მქვიაო ასე თქვა, ბავშვებს ეფერებოდა, მერე მითხრა „ერთმა ადამიანმა გადმოგცათ რომ მალე ყველაფერი შეიცვლება და ფრთხილად იყავით. რღმა უფსკრულს თუ გადაახტებით ბედნიერების მინდორში ირბენთ ქალბატონო ლექსანდრაო.“ ეს ყელსაბამი მომცა ყუთით შიგ კიდევ ფურცელი იდო თებერვლის ოცი ეწერა და წავიდა.
-ამის დედა შევე*ი. ასე გითხრა დიმიტრი მქვიაო? მართლა?-ღიმილით მეკითხებოდა დემეტრე.
-ჰო. ვინარის დიმიტრი?
-დამიანეს ნახევარძმა.-ღიმილით მითხრა ლუკამ და ღრმად ამოისუნთქა თითქოს დიდი ტვირთი მოიხსნა მხრებიდან.
-და მე რატომ არაფერი ვიცოდი რომ დამიანეს ნახევარძმა ყავდა? ან რატომ არმითრა? ისე კი გავდა, ოღონდ მწვანე თვალები ჰქონდა.
-მამამისს მანამ ეყოლა დიმიტრი სანამ ნანა დეიდას შეირთავდა ცოლად. ელენეს საქმეს ერთად იძიებდნენ, მაგ დღეს... ანუ როცა მანქანა იპოვეს მასთან შესახვედრად წავიდა.
-მალე მოვა, ვიცი, დიდხანს ვეღარ გაძლებს. თუარადა მე მივალ მასთან.
-და საიდან იცი სად იქნება?-წარბების ქვემოდან ამომხედა. გამეღიმა, მახოსვს როგორ მეუბნებოდა როცა მიჭირს ყოველთვის გურიაში მივდივარო.
-ზუსტად სახლი არ ვიცი მაგრამ, ვიცი რომ გურიაშია სოფელი ბაილეთიო ასე ამბობდა. სახლის ამოცნობა კი არ გამიჭირდება.-გამეღიმა და ლუდი ისევ მოვსვი.
-როგორ დამეტანჯე.-გულზე მიმიკრა ლუკამ და თავზე მაკოცა. მალევე დავიშალეთ, ოთახში ავედი ჩემ პატარებს გადავხედე, გამოვიცვალე, მოვწესრიგდი და მათთან ერთად შევძვერი ლგინში. მეორე დღეს ცხენზე შემოვჯექი და იოანესთან ერთად აწ უკვე ჩემი სახლისკენ გავაჭენე. იქ მისულს დიდი გალავანი და მობილიზებული დაცვა დამხვდა.
-გამარჯობა, სახლში შესვლა მინდა.
-უკაცრავად მაგრამ სახლი დაკეტილია, პატრონები არარიან და ასე რომც იყოს მაინც არ გვაქვს უფლება.-საშინლად ცივი ხმით მითხრა დაცვამ და სათვალე მოიშორა.
-ბიჭებო გაიცანით ეს ალექსანდრა ერისთავია, დამიანე ბაგრატიონის მეუღლე და სრული უფლება აქვს შესვლის. ისე როგორ ხართ?-თბილად მიესალმა ახლად მოსული ჩემი ძმა.
-მაპატიეთ ქალბატონო ალექსანდრა, არგელოდით, შებრძანდით.-კარის კოდი დაწერა და ისიც მალევე ნელნელა გაიღო, შიგნით მოვლილი ეზო, უზარმაზარი სახლი და კიდევ 4-5 დაცვის ბიჭი შემეგება. ცხენიდან ჩამოვხტი და სახლისკენ ფეხით წავედი. დაცვის ბიჭები მოგვესალმნენ, მე ლუკა და იოანე კი ჩუმად მივუყვებოდი სიმმდიდრით სავსე სახლისკენ. შიგნით შესულს პირი ღია დამრჩა, კედლებზე დაკიდებული ორიგინალი ნახატები, სკმაოდ ცნობილი მხატვრების შესრულებულები. ქანდაკებები, ბიუსტები, ძვირფასი ლარნაკები, როკოკოს სტილი და საბოლოო ჯამში ერთი დიდი ნატიკვარული სახლი.
-ღმერთო ჩემო!-აღმომხდა და იქვე ძვირფას ჩარჩოში ჩასმულსარკეს შევხედე.-წავიდეთ აქედან! სული მეხუთება.-ამოვთქვი და იქიდან გამოვვარდი.
* * * * * * *
იმ სახლში ჩემი ვიზიტის შემდეგ 1 თვე იყო გასული როცა ტელევიზორში გვარი ბაგრატიონი მომესმა. მაშინვე ტელევიზორს ვეცი და ხმას ავუწიე.
„ცნობილი, ამჟამად გაუჩინარებული ბიზნესმენის, დამიანე ბაგრატიონის ბიძა, დაკავებულია საკუთარი ძმიშვილის ელენე ბაგრატიონის მკვლელობის შეკვეთისთვის. საქმე ფარულად იქნა გამოძიებული გამომძიებელი ილია წერეთლის მიერ. ელენე ბაგრატიონი დამიანე ბაგრატიონის და იყტო რომელიც 16 წლის წინნ სასტიკად იქნა მოკლული. ასევე ჯაბა ბაგრატიონს ბრალი მიუძღვის, ფულის გათეთრებასა და სხვადასხვა დაგეგმილ მკვლელობებში. მას უვადო პატიმრობა ემუქრება.“ ჟურნალისტმა დაასრულა თუარა გაუცნობიერებლად გადმომცვივდა ცრემლები. ერთ კვირაში ჩემი დაბადების დღე იყო. ბავშვები ახალი დაძინებულები იყვნენ. ყველა მე მიყურებდა.
-სად ჯანდაბაში ხარ დამიანე?-აღმომხდა და ლუკას გვერდით მივესვენე. ბავშვებთან უკვე დაწყნარებულ ავედი იმის მოლოდინში რომ დამიანე მალე ჩემთან იქნებოდა. მაგრამ შიშმა შემიპყრო. რომ არ დაბრუნებულიყო? დავიჯერო 5 წელია არავინ ყოლია? აფსურდი! მაგრამ იქნებ არც ყავდა, მას ხომ ასე ვუყვარდი? შეძლებდა კი ჩემს ღალატს? ან ახლა როგორ იყო? ბიძამ და მოუკლა, ეს ხომ სრული კატასტროფა იქნებოდა მისთვის? ფიქრში დამათენდა, გამთენიისას ჩამეძინა, რომ გავიღვიძე ბავშვები საწოში არ იწვნენ, სწრაფად მოვწესრიგდი, ძალიან პატარა ზომის ჩემოდანში ორი დღის ტანსაცმელი ჩავალაგე და ოთახიდან გავედი. ყველა ეზოში იყვნენ და ერთობოდნენ.
-დილამშვიდობის.-გავუღიმე და სუფრას მივუჯექი.
-სხვათაშორის პირველი საათია.-თქვა დემეტრემ და იოანეს ბებიის გაკეთებული ხაჭაპური გემრიელად მოკბიჩა.-ოქროს ხელები გაქვთ ნინა ბებოო.-ლოყაზე აკოცა და გვერდით მომიჯდა.
-ხალხოო, ბავშვები უნდა დაგიტოვოთ. ორი დღე სავარაუდოდ არვიქნები.-ვუთხარი და ლუკას გავხედე რომელიც ეჭვით დაწვრილებული თვალებიტ მიყურებდა. მერე თავი ჩახარა, წვენი მოსვა და გაიღიმა.-აბა ყველაზე საყვარელო დეიდებო, ბიძიკოებო, ბიცოლებო, ორი ჭკვიანი, დინჯი და ჯიუტი ბავშვი უნდა შეინახოთ.-ბოლო ლუკმაც შევჭამე წვენი მოვსვი და ფეხზე წამოვდექი, ბავსვები მაგრად ჩავკოცნე.-აბა ჩემო ცქნაფებო აკოცეთ დედიკოს, ცოტახანს უნდა წავიდე კარგი ალექს? მალე მოვალ, უნდა დაღამდეს, გატენდეს, კიდევ დაღამდეს და მერე მოვალ.-გულში ჩავიკარი და მაგრად ჩავკოცნე3.-მოკლედ ქეთა და მართა არ გააბრაზოთ, პატარებს ეწყინებათ, სალის და ნიაკოს მიხედე თარაშ, არაფერი დაიმართოს და დანარჩენი ზრდასრული და წკვიანი ხალხი არ გააბრაზოთ.-შუბლზე ვაკოცე ორივეს და ჩემი მანქანისკენ წავედი.ჩემოდანი ჩავდე და გურიისკენ გავუყევი გზას. თან რუკა ჩავრთე რომ როგორმე იმ სოფლამდე მივსულიყავი. ნელა ვატარებდი მაგრამ არ დავღლილვარ, მე ხომ ჩემი ცხოვრბის სიყვარული უნდა მენახა. ოზურგეთში რომ ჩავედი მზე ჩადიოდა, მაინც რალამაზი იყო ეს ქალაქი, მიუხედავად მისი სახელის. პატარა მყუდრო, თბილი და მხიარული ხალხით. პატარა პუტკუნა გოგომ მიმასწავლა გზა, მაღალი იყო, ცოტა პუტკუნა ჩამავალი მზის სხივები ლამაზად ეცემოდა მის თმაზე დაოქროსფერს ხდიდა. ცისფერი თვალები ლამაზად უელავდა. ასაკით პატარა ჩანდა მაგრამ ტანი აშკარად დიდი ჰქონდა. ოზურგეთიდან ჩრდილო-დასავლეთით წავედი, მიხვეულ მოხვეულ გზებში გავიარე, მალე ტრაფარეტზე გამოჩნდა სახელი „ბაილეთი“ და გულმა რეჩხი მიყო. უკვე ბოლოსკენ გადასახვევი შემხვდა, პატარა ჯიხურიც იდგა, გადავუხვიე მთავარი გზიდან, გვერდით ბაგა-ბაღიო შემხვდა, ცოტა შემაღლებულ ადგილას ნანგრევებიც იყო ძველი შენობების. ვიცოდი აქ მეგობარი ყავდა ცერცვაძეების ოჯახში. სახელიც მახსოვდა, გიორგი ერქვა იმ ბიჭს, მეუბნებოდა მან მაყიდინა მიწა და ავაშენე სახლიო. აშკარად ხალხის თავშეყრის ადგილსაც მივაგენი, ბევრი მოზარდები ირეოდნენ. ერთ-ერთს ძაღლიც ყავდა, აშკარად დიდი მოწონებით სარგებლობდა ის ბიჭი. გვერდით დაღვრემილი გოგონა ედგა, მათთან გავაჩერე მანქანა და მანქანიდან გადავედი.
-ვინმეს ეძებთ?-აშკარად ჩამოსული იყო ბიჭი.
-გამარჯობათ ბავშვებო, საყვარელი ძაღლია.-გავუღიმე.-იცით მე გიორგის და მის ძმას მახო ცერცვაძეს ვეძებ, ხომ არ იცნობთ?
-მე მიგიყვანთ მათთან..-მითხრა ბიჭმა და ყავისფერი სევდიანი თვალები მომანათა. ბავშვებს დავემშვიდობე და ბიჭთან ერთად მანქანით შემაღლებულ ადგილას ავედით, ის მითითებებს მაძლევდა, უკვე ბინდდებოდა, მერე დაღმართი გამოჩნდა, ასე მეგონა სამოთხეში ვიყავი, იქაურობა ისეთი ლამაზი იყო, სიტყვებით რთულია მისის აღწერა. დაღმართის დასასრულში თეთრი სამკუთხედ სახურავიანი სახლი გამოჩნდა, ლამაზი დიდი ეზოთი და ლამაზი ყვევილებით. ეზოში მოზარდი გოგონა დარბოდა, ზაღლს ეთამაშებოდა, და წითელი კოკისპანიელიც მხიარულად დახტოდა მის გარშემო. მერე ხბოსთან მივიდა და შუბლზე აკოცა, მანაც ყურები გაათამაშა. საოცარი გოგო იყო, პუტკუნა და ასაკით დაახლოებით 17ის კი იყო მაგრამ საკმოდ ბავშური და ლაღი ჩანდა.-აი მოვედით, ეს მახოს შვილია, და გიორგის ძმიშვილი.- ბიჭს მადლობა გადავუხადე და იდიც ახლა უკვე ბოლომდე დაუყვა აღმართს, გოგონამ სახლთან გაჩერებული მანქანა რომ შენიშნა ჩემსკენ წამოვიდა.
-გამარჯობა. ვინ გნებავთ?-თავაზიანად, სითბოთი სავსე ხმით მკითხა და გამიღიმა.
-იციი, მე ალექსანდრა ვარ და ბიძაშენის და მამაჩენის სანახავად მოვედი საქმეზე.
-სახლში არ არიან, სანადიროთ წავიდნენ მაგრამ მალე მოველნ, შემობრძანდით, მე სესილია ვარ.-ისევ გამიღიმა და სახლისკენ გამიძღვა. შიგნით შევედით, რამდენადაც მივხვდი სამზარეულო იყო, საკმაოდ დიდი, ბარი და სასადილო ოთახი გაერთიანებული იყო, ტიპიურ დასა ვლურ სახლებს არ გავდდა. სამზარეულოში ორი ქალი ფუსფუსებდა, მესამე კი დაბალ სკამზე იჯდა და ცომს ზელდა.-ხალხო სტუმარი გვყავს.-მაშინვემობრუნდა ჩემსკენ ერტ-ერთი და გაოცებისგან პირი დავაღე.
-სანდრა შვილო შენ ხარ?-ჩემსკენ წამოვიდა ჩემი ლექტორი სესილი და მხურვალედ ჩამიკრა გულში. ისეთი ლამაზი ქალი იყო და ისეთი საყვარელი ადამიანს ჭკუას დააკარგვინებდა.
-ქალბატონო სესილი არვიცოდი თქვენ თუ აქ ცხოვრობდით.-ახლა დავაკვირდი თუ როგორ გავდა პატარა სესილი დიდს.
-ჩემი შვილიშვილი გაიცანი? ჩემი საამაყო სესილი, უფროსი შვილიშვილია. სხვათაშორის საკმაოდ კარგად გამოსდის წერა და ამას წინად წიგნი დაასრულა მაგრამ არასდროს არავის გვაკითხებს. არუყვარს როცა ჩვენ ვკითხულობთ მის ნაწერებს.-გაიცინა და თავზე აკოცა შვილიშვილს რომელიც მასზე ოცნავ მაღალი იყო.-აბა აქ როგორ მოხვდი? უი მართლა ის ჩემი რძალია ნანა, გიორგის ცოლი, ის კი დედამთილი, გუგული.
-სასიამოვნოა, მიხარია თქვენი გაცნობა, შენ კი პატარა ქალბატონო მასე ვერაფერს გახდები, მეც მასე ვიყავი მაგრამ ნაწერები ჩემმა ძმამ გამომცემლობაში ჩუმად გადაგზავნა და ახლა უკვე 3 წიგნის ავტორი ვარ, ჩემი ძმა კი გამომცემლობის უფროსისგან მეორე შვილს ელოდება. საკუთარი თავის რწმენა გქონდეს.-გავუთიმა და მხარზე ხელი მოვუსვი.-იცით? მე თქვენი შვილისგან რარაც მაინტერესებდა, ჩემს მეუღლესთან დაკავშირ...-სიტყვა შუაზეწ გამიწყდა კარის ხმა რო გავიგე.
-აუუ დეიდააა გვშიაა რამე გვაჭამეთ რააა, ჩიტების მკვლელები კი ვართ მაგრამ რავქნათ? თან ხვალ მივდივარ და ჰოუნდა გამყვეს შენიი ხაჭაპურების გემო?-დამიანეს ხმა გავიგე და გავიყინე, გავშრი, ეს მონატრებული ხმა უკვე მახრჩობდა. კარისკენ გავიხედე და ახლახან შემოსულ დამიანეს რომ დავაკვირდი მივხვდი რომ ზედმეტად იყო დაკაცებული. ხმაც შეცვლილი ჰქონდა და უფრო მამაკაცური იერიც მიეღო მის სახეს. რომ შემოვიდა და დამინახა თვალებში ეტყობოდა გაოცება, წამიერად თვითონაც გაშრა, მერე გაიღიმა და ღიმილი სიცილში გადაეზარდა.-რაო სანდრა თუ მუჰამედი არ მიდის მთასთანო ცოლუკა?-სიცილით წამოვიდა ჩემსკენ და ჩამეხუტა.
-დამიკოო, დაბერდი უკვე და ცოტა დაჭკვიანდი ბიჭოოო.-სიცილით უთხრა სესილიამ და მამამისთან მივიდა.-მაა რატიმ დამირეკა და გავალ ბავშვებთან.-ლოყაზე აკოცა ბიძამისსაც და გარეთ გავიდა. ეს გოგო საოცრად შემიყვარდა უკვე.-ბიცოო, რომოვალ რამე გემრიელობა დამახვედრეთ რაა, გკოცნიით.-თქვა და სახლიდან გავარდა ჟაკეტის ცმით.
-ჩვენ წავალთ დეიდუკაა, ხვალე შემოგივლით და შენ გიჟ შვილიშვილს ოცნებას ავუხდენ, სვანეთში უნდა წავიყვანო. მალე ჩამოვიყვან რ ინერვიულო, დაგიბრუნებ სანაქებო შვილიშვილს. უი მართლა სანდრა ესენი არიან ის ძმები როგეუბნებოდი, ჩემი შორეული ნათესავები, ბიზნეს პარტნიორები ნუმოკლედ ძმები მახუნხულა და გიუშა.-სიცილით მითხრა და მათ დაბღვერილ სახეზე გამეღიმა.
-სასიამოვნოა რძალუკ, ის ჩემი გიჟი შვილი კიდე გაგიჟდება სიხარულისგან.-თქვა მახომ და მერე გაეცინა. მე კიდევ ეიფორიაში ვიყავი. დამიანეს ჩემი ნახვა აშკარად არ გაკვირვებია, ალბათ ამ წლების მანძილზე ყველაფერი იცოდა რას ვაკეთებდი, არც მიკვირს. დამიანეს საქციელს გავს. მათ დავემშვიდობე და მანქანისკენ წავედით, გასაღები გამომართვა და საჭესთან დაჯდა.
-მენატრებოდი.-მითხრა და ხელზე მაკოცა.
-იდიოტი ხარ, ამდენხანს მკვდარი მეგონე შენკიდე აქიყავი სრულიად უბრალო ხალხის გარემოცვაში. იცი მაინც რა მჭირდა მე?-უცბათ სიბრაზე მომერია მის საქციელზე.
-ვიცი სანდრა და გპირდები ყველაფერს აგინაზღაურებ. ასე რომ არ მოვქცეულიყავი დფა არ გამეთამაშა საფრთხეს შეგიქმნიდით შენც თარაშსაც და ალექსანდრესაც. როგორ მენატრებიან ჩემი ვაჟკაცები.
-ალესანდრე რომ გაჩნდა იქ იყავი ხო?
-მაგას გამოვტოვებდი?-გაეღიმა.
-ვიცოდი. შენნაირი თვალები აქვს.-გამომხედა და გაიცინა. მალე ერთი უბრალო სახლის წინ გავჩერდით, არაფრით გამორჩეულის. ალბათ რომ არ მცოდნოდა ცერცვაძეების ოჯახის შესახებ ვერც ვიფიქრებდი ომ ეს დამიანეს სახლი იყო.-დიმიტრიზე რატომ არმითხარი?
-იმ საქმისთვის ასე იყო საჭირო.-სევდიანად გამიღიმა და სახლში შემატარა.-იცი როგორ მინდოდა შეგხებოდი? ჩაგხუტებოდი? ეგ ლამაზი თვალები დამეკოცნა შენთვის? ისე მენატრებოდა შენი კანი, სურნელი, ტუჩები, თმა. მენატრებოდი სანრა, უსაზღვროდ მენატრებოდი, მაგრამ ეს რომ არ გამეკეთებინა სინდისი არ მომასვენებდა.
-ამ 5 წელში ვინმე გყავდა?-მოურიდებლად ვკითხე მან კი ჩემი ყელიდან თავი აწია, გამიღიმა და ცხირწინ ბეჭდიანი ხელი ამიფრიაალა.
-ცოლიანი კაცი ვარ, ჩემი ცოლის გარდა არავინ მინდა.-მითხრა თუარა ვნებიანად ვაკოცე და მერე აღარ მახსოვს როგორ ავღმოჩნდი მის საძინებელშ, მხოლოდ ის მახსოვს როგორ ფაქიზად მექცეოდა და როგორი ვნებით მიკოცნიდა ტუჩებს და როგორ მეუბნებოდა ათას მოსაფერებელ სიტყვას.-ღმერთო, როგორ მიყვარხარ სანდრა.-მაუბნებოდა და სიამოვნების მწვერვალზე მყობს ისე მიკოცნიდა სხეულს თავი დედოფალი მეგონა. მის მკერდზე მედო თავი, მის გულს ვუსმენდი და მერე ჩამეძინა. დილით მისმა ურცხვმა თითებმა გამღვიძეს რომლებიც ჩემს ხერხემალზე და თმაზე დათარეშობდნენ.-გაიღვიძე ძილისგუდავ. გუშინ დაკონსერვებული პროექტი ავხსენით.-სიცილით მითხრა და ზემოდან მომექცა.
-ახლა სანამ შენს კაცურ ღირსებას არ დააკმაყოფილებ არ მომასვენებ და შემოგაკვდები ჰო?-სიცილით ვუთხარი და ხმა გამიწყდა მუცლიდან ტუჩები ქვემოთ რომ ჩააცოცა და ვნებისგან და სიამოვნებისგან კვნესა წამსკდა. ცოტახანში ისევ შეერწყა ჩვენი სხეულები და სულები ერთმანეთს და ავკვნესდი.
-მიდი პატარავ გაა*ავე.-მითხრა და ძლიერი ბიძგი მომცა. მე სიამოვნებისგან ავკაანკალდი ის კი მაინც არ წყვეტდა რიტმულად, ძლიერად შემოსვლას ჩემში.-ოხ სანდრა როგორ ძალიან მიყვარხარ.-მითხრა და სუნთქვაარეული გადამაწვინა გვერდით.
-მეც უსაზღვროდ მიყვარხარ და 20 წელიც რომ გასულიყო მაინც დაგელოდებოდი.-ვუთხარი და საფეთქელზე, შრამზე ვაკოცე. ცოტახანში მოვწესრიგდით, მან დამცინა ისევ ისე დადიხარო მაგრამყურადღება არ მიმიქცევია უბრალოდ ვიცინოდი. ისევ ცერცვაძეებთან მივედით. სესილიას ისევ ეძინა, ოთახში შეუვარდა დამიანე, დრწმუნებულივარ სულ აწვალებს. ცოტახანში გამაყრუებელი კივილის ხმა გაისმა.
-დამიანეეეეეეეეეეეეე.-იყვირა სესილიამ, დამიანე კი ოთახიდან გამოიქცა, უკან თმააბურძგნული, გაბრაზებული სესილი გამოიქცა და დარწმუნებული ვარ მოკლავდა რომ არ ეთქვა სვანეთში მიმყავხარო.-ვაიმეეე როგო მიყვარხააარ.-ზედ შეაფრინდა და ძლიერად ჩაეხუტა.-მაგრამ იმას მაინც არ დავივიწყებჩემი ნაწერების კითხვა რომ გინდოდა.-ცხვირი აიბზუა და ჩემსკენ წამოვიდა.
-სესი, გინდა რაღაც გითხრა?
-რა.
-შენი საყვარელი წიგნი რომელია?
-მთვარისფერი. მერე?
-წიგნის ავტორი გიდგას წინ.-ჩემზე ანიშნა და გაიცინა.-და სხვათაშორის მე მეძრვნება ეგ წიგნი აბა თვალებზე შემომხედე.
-რაღირსიიყავი. აღფრთოვანებული ვარ მაგრამ დარწმუნებული ხარ ამ დამიანეზე ლაპარაკობდი წიგნში?
-სულ ასეთი ნერვების ჭია კი არარის, ზოგჯერ სერიოზულია ხოლმე.-თვალი ჩავუკარი და დამიანეს სიცილით გავხედე. ჩემი ტელეფონი აწკრიალდა. იოაანეს უმცროსი ძმა მირეკავდა, სულ მაოცებდა ეს ბავშვი, თორნიკე დადეშქელიანი, ჩვენი ნერვების მშლელი, ისე უცებ დაჭკვიანდა 19 წლის ასაკში, სულ დასცინოდა ჩემი ძმა ქალებმა გიშველესო. ახლახანს გახდა 19 წლის და უკვე კაცობს. მაგრამ სიმართლე რომ ვთქვათ, მართლა სერიოზული ბიჭია, უბრალო მწარე ენა, ქვის გული და საოცრად ჯიუტი ხასიათი აქვს. სვანია რაა.-გისმენ მისტერ სიდინჯეობავ.
-გავიგე ქმართან გაიქცაო გურიაშიო, ძმაკაცთან ვარ მეც აქეთ და გამიყოლე ჩემ კუთვნილებაში რაა.-სიცილით მითხრა და მავედრებელი ტონიც გაურია.
-რომელ სოფელში ხარ?
-ბაილეთის მეორე ნაწილშიო უთხარი დამიანეს და მიხვდება.
-ერთ წამს მაცადე. დამიანეეეეე.
-რას მიყვირიხარ გოგო მესმის.
-თორნიკემ სოფლის მეორე ნაწილში ვარ და გამიყოლეთ უშგულშიო.
-სამისთვის მზადიყოს თორე მოვაჭრი იმას რის გამოც დასერიოზულდა.
-გაიგე?-სიცილით ვუთხარი.
-ფეხები არ მომაჭამოს გადაეცი.-მანაც სიცილით მითხრა.-სამისკენ მზად ვიქნები. გავუთიშე და სახლში შევედი, ისეთი სუნი ტრიალებდა გინდა, არგინდა მოგშივდებოდა.
-სესიი, ეს რაარის?-თხელ, სოუზის მაგვარ რაღაცაზე ვანიშნე, რაღაცას მაგონებდა მაგრამზუსტად ვერ ვიხსენებდი.
-ოოჰ, ეს არის ბებიაჩემის საფირმო თხილის სუნელი, სიცოცხლის 10 წელი მოგემატება ისეთი გემრიელია როგორ გავძლო გორში ამის გარეშე არვიცი.-სასოწარკვეთილმა თქვა და ბებოს ღიმილით გადახედა. მივხვდი გიჟდებოდა ბებიამისზე. მალე მოვრჩით საუზმობას, სესის ჩანტა ჩავალაგებინე, წიგნზე ხელი სულ სიცილით მომაწერინა, მერე შემპირდა ჩემ ნაწერებს წაგაკითხავო და ისინიც ჩადო ჩემოდანში. ერთნაირი გემოვნება აშკარად გვაქონდა, ისიც რომანებს წერდა, აუცილებლად წავაკითხავდი ნაწერს ქეთას. ვიცი ამ ბავშვს დიდი მომავალი აქვს. მალევე მოემზადა, ლეპტოპის ჩანთა გადაიკიდა მხარზე, მგზავრობისთვის საჭირო რაღაცბი ჩააალაგა, ყურსასმენები, ტელეფონი და ჩვენც დიდი დამშვიდობების შემდეგ დავადექით სოფელი ნინოშვილის გზას. იქაც მალე მივედით და ჩემი ზესიმპატიური ნერვების ჭია თვალებზე დასკუპებული სათვალით, ნაჭრის ნაცრისფერი შორტებით და შავი მაიკით შეომეგება.
-ჩემო ზესიმაპტიურო არსებაავ.-ლოყაზე ვაკოცე და მოვხვიე.
-გამიხარდა ცოცხალი რომ ხარ ბიძიკო.-დამიანეს თვალი ჩაუკრა და მასაც მოეხვია. მერე მანქანისკენ გაიხედა და სესილი რო დაინახა გაიცინა.-აუ ღადაობთ ტოო? ეს იმენა იურისტობისთვის დაბადებული სად გაჩითეთ?-ირონიით თქვა.
-წაგებული უიღბლოს სუნი მცემს.-იმანაც წაკბინა. ჰოო გურულ ქალებზე ლეგენდები სიმართლეა სხვათაშორის.
-საიდან იცნობთ ერთმანეთს?-ღიმილით გადახედა ორივეს დამიანემ და თვალი ჩამიკრა.
-იმიტირებულ სასამართლოებში ვმონაწილეობდით ოღონდ სხვადასხვა სკოლიდან და დღემდე დაბოღმილია რო სიტყვაპასუხში მოვუგე.-სიცილით თქვა სესილიმ.
-ძაან მოგეწონა მკვლელის გამართლება?
-მკვლელი არიყო და დავამტკიცეთ კიდეც ეგ, თან როცა ვიღაც შენი დაცვის ქვეშმყოფია ნებისმიერ ფასად კბილებით უნდა დაიცვა ჭკვიანო.-უდარდელად ჩაილაპარაკა და დამიანეს გადახედა.-არ წავედით?-მე კი თორნიკეს დაბერილ ძარღვებზე და ჩასისხლიანებულ თვალებზე სერიოზულად შევშინდი. აქ ნამდვილად იდდი ამბები დატრიალდება.
-როგორ მინდა რომ ასე უბრალოდ მოვიდე და დაგახრჩო.-ამოიღრინა თორნიკემ, მანქანას მოუარა და სესის გვერდით დაჯდა, მან აცრემლებული თვალები დახუჭა და ფანჯარაში გაიხედა. მანქანაში სასიამოვნო მელოდია გაისმა და მე და სესი ერთად ავყევით. საოცარი გოგო იყო, რაღაც საოცარი, თაფლისფერი თვალები და პატარა საყვარელი ცხვირი, გარუჯული ტანი, გრძელი წამწამები და გრძელი, საოცრად ლამაზი აბრეშუმივით, ყავისფერი თმა. მზეზე აშკარად წითელი დაჰკრავდა. ნამდვილი ფერია იყო მაგრამ რომ ვთქვა ფერიასავით ნაზი იყოთქო მოგატყუებთ. თორნიკეს გავხედე, აშკარად გაბრაზებული იყო, ყბებს ერთმანეთს აჟერდა და მუშტს მაგრად კრავდა.
-თოკუუ.-გავძახე.
-ჰო.-ხმაჩამწყდარმა თქვა.
-შეყვარებული არგყავს?-ჩაეცინა, ეს დამპალი არსება მიმიხვდა. თავი გაექნია და არაო მანიშნა.-არც გინდა რო გყავდეს?
-რაგინდა სანდრა?-ღიმილით მკითხა. მე კი თავჩახრილ, თვალებდახუჭულ სესილის ვუყურებდი. რა ჯანდაბა ხდება?
-არაფერი ისე გკითხე, სუფთა ჰაერზე ხარ მთელი ზაფხული და იქნებ ეგ დეგრადირებული ტვინი გაგეხსნათქო ვიგულისხმე.-ამაზე სესილი აფხუკუნდა მე კი ხელი გავუწოდე და მანაც სრაფად დამარტყა ხელისგული.
-დამიანე დაგაქვრივებ.-კბილებში გამოსცრა.
-სეეეს, არც შენ გყავს?-ახლა დამიანემ კითხა სესოს.
-ჰოიცი რო მყავს.-თქვა ხმაჩამწყდარმა და თვალი ჩამიკრა. თორნიკეს გადავხედე ისე უჭერდა პატარა ბურტს ხელს ეჭვიმაქვს მალე გახლეჩდა.
-ეგ შეყვარებული არარის სეს, ეგარის შემაწუხებელი ინდივიდი რომელიც დიდი ხნის ნაცემი მეყოლებოდა ასაკით პატარა რომმ არიყოს. არგიყვარს პროსტა იმას ევასები. თუ გიყვარს?-ეჭვით შეხედა დამიანემ.
-აუ ვინბიჭი?-ავცქმუტდი მე.
-გუშინ ვინც მოგასწვლა გზა. არმიყვარს სხვა მიყვარს მე.
-სხვათაშორის ძალიან თავაზიანი, სიმპატიური და საყვარელი ბიჭი იყო. ვინც გიყვარს ის რამდენი წლისაა?
-17.-თქვა სესიმ და კისერი უკან გადაწია, ტუჩები გაილოკა და თვალები დახუჭა. თორნიკეს გავხედე გაშტერებული უყურებდა სესის და თვალები უბრწყინავდა.
-აქაურია?
-თბილისელია, მგონი.
-მგონი რატო?
-რავი რასგაუგებ, გვარი თბილისური არ აქვს.
-რაგვარია?
-არგეტყვი.
-რატო?
-იმიტომ რომ ზედმეტი ლაპარაკი არმიყვარს, ჩემი საქმეა მაგი ბიძიკო.-საყვარლად წაუგურულა.
-რამდენი ხანია გიყვარს?
-შარშან ივნისის მერე.-ხმა ჩაუწყდა, აი თორნიკეს კიდე სახე გაებადრა.
-სად გაიცანი?
-სკოლაში.
-სიმპატიურია?
-დავფიქრდები..ნუუ კიი საკმაოდ. არა, საკმაოზე ბევრად სიმპატიურია.-გულიანად გადაიკისკისა, თორნიკეს კიდე ცალყბა ღიმილი ეპარებოდა.
-აგვიღწერე რა.-გადახედა სიცილით დამიანემ.
-ნუუ, ვინაიდან და რადგანაც ქერა ბიჭები არმომწონს ერთი მარტივილი მიზეზის გამო, სულ მატყუარები და მლიქვნელები მგონია ქერა ბიჭები. შავგვრემანია, ძალიან შავი თმა აქვს და შავი თვალები, სწორი ცხვირი. მაღალია, კალათბურთელია რამდენადაც ვიცი, მართალია მე გორში ვარ და ის თბილისში მარა ვიცი რო დიდი პოპულალობით სარგებლობს.-გაიცინა.-მე მასეთ ბიჭთან რამინდა მაგრამ მაინც გულს ვერუბრძანებო ჰოიცი.
-და შენ რატო არგინდა მასეთ ბიჭთან?-ჩაეკითხა თორნიკე.
-კარგი რა ჩემნაირი 10 ეყოლება.-ისევ გაიცინა.
-დაბალი თვითშეფასება გქონია ბავშვო.
-ბავშვიო ისე მეუბნები გეგონება თავად დიდი იყო რაა.
-19ის ვარ.-გაკვირებულმა შეხედა.
-მე 17ის ვარ რამოხდა მერე. ორი წელი არც იქით არც აქეთ.
-გაქრი რა.
-ვერ ეღირსები მაგ ბედნიერებას.-ენა გამოუყო და ფანჯრისკენ მიტრიალდა. თორნიკე კიდევ თვითკმაყოფილი ღიმილით იჯდა და სავარჯლის საზურგეზე ჰქონდა თავი გადაწეული თან მის კუპრივით შავ თვალებს ახამხამებდა.
-ვაჟბატონო შენი ჯერია.-წარბები აათამაშა დამიანემ და უკანა სარკეში გახედა თორნიკეს.
-რაგინდა.-შეუღრინა.
-აბა მოყევი, ლამაზია?
-კაით რა.-გაიცინა.
-თორნიკე.-ისეთი სახით გახედა დამიანემ ეგრევე ანიშნა ვერაფერს გამომაპარებო.
-ლამაზია.
-ძალიან?
-ჰო, ძალიან.
-სად გაიცანი?
-სკოლაში.-თვალები აატრიალა.
-როდის?
-შარშან, ივლისში.
-რომელ ივლისს?
-მერავიცი რაღამახსოვს?
-თბილისელია?
-თბილისელი არარის.-გაიცინა.-არვიცი სადაურია, მარა გვარი აქვს იმერული მარა იმერელი არარის მეც ვვერგავიგე ნორმალურად, ერთ დღეს მომიყვება ალბათ.-ჩაიფრუტუნა.
-შენც გეყოლება ისეთი ვითომ შეყვარებული სესის რო ყავს.
-აუ არგამახსენო ტოო, ძლივს მოვიშორე ის ვინარის.-თვალები აატრიალა.
-აქაურია?
-ჰოო, ნატა ერქვა იმენა მეტენებოდა ტოო, ეგეჩ ჩამოსული იყო, ქუთაისიდან.
-ფუფ როგორ ვერვიტან.-ჩაიბურტყუნა სესიმ და თვალები აატრიალა.-ყველას ეგრე ეტმასნება თუ მიხვდება რო ფული აქვს და თან სიმპატიურია ჰო და კიდევ ადვილი გამოსაჭერია.-წარბი აუწია თორნიკეს.
-მე რამეტყობა ეგეთის.
-სიმპატიური და ფულიანი ხარ და გამოჭერაზე რაგითხრა ეგ დაკვირვებულია ძაან და შეატყო ალბათ.-მხრები აიჩეჩა და მე შემომხედა.-შემდეგი წიგნი როდის გამოვა რძალუკ?
-20 იანვარს.-გავიღიმე და დამიანეს გავხედე.-ჩვენი ქორწინების 6 წლის თავია.
-და მხოლოდ თვენახევარი იცხოვრეთ ერთად. მაგარი რაა.-გაიცინა თორნიკემ.
-რა აზრი აქვს თორნიკე მაგას? აი შენი გულის სწორს რომ იპოვი მერე მანძილი ხელს ვერაფერში შეგიშლის. მთავარი იქნება ის რომ გეყვარება, გეცოდინება რომ კარგად არის და მისი ერთგული იქნები ყოველთვის და ყველგან. სუ რო ზედ შეგახტნენ უნდა გააგდო და მაინც არ გატეხო ფიცი რომელიც ღმერთის ან საკუთარი თავის წინაშე დადე. მთავარი არის ეგ და არა ის ყოველ ღამე სძინავს თუ არა შენ გვერდით. ან ჰქვია თუარა შენი შეყვარებული, ცოლი ან ქმარი.-მოკლედ ჩამოუყალიბა სესიმ და ფანჯრისკენ მიტრიალდა. საშინლად მომწონს მე ეს ბავშვები ერთად.



ტექნიკური ხარვეზის გამო ვერ დავდე გუშინ <3 შეფასებებს ველოდებიი <3 მადლობა ვინც კითხულობთ <3