ვიღაც ელენე ძალიან ლამაზი ქალბატონი იყო.გრძელი ქერა თმით, ცისფერი თვალებით, სწორი ცხვირი, საშუალო სიმაღლის და ძალიან გამხდარი. ქათქათა თეთრი ფრთებით, რომელიც ზურგზე გადაჰფენოდა, ძალიან ლამაზად გამოყვანილი ნაკვთები ჰქონდა და მსუბუქი მაკიაჟი ესვა. ერთი შეხედვით შეიძლება ეს ქალბატონი კეთილი და მეგობრული ყოფილიყო, მისი გარეგნობა მეტყველებდა ამაზე, დიდი გოგო არ იქნებოდა 18-19წლის იქნებოდა შეიძლება უფრო პატარა,რადგან ბავშვური გარეგნობა ჰქონდა, მაგრამ ამავდროულად ძალიან დახვეწილი.
-ესე იგი ეს არის წინასწარმეტყველების აღმასრულებელი? ქალბატონი ბარბარე. საკმაოდ ქედმაღლურად თქვა, რომელიც ძალიან გამიკვირდა და "ლ" ჩაარტყა და რბილად თქვა დარწმუნებული ვარ სპეციალურად. შეიძლება ადამიანი გარეგნულად ძალიან ლამაზი იყოს, მაგრამ შინაგანი სამყარო ჰქონდეს უშნო ან პირიქით.ახლა, როდესაც თქვა ეს აგდებული წინადადება შეიძლება მაგარი სწერვა ან ამპარტავანი ყოფილიყო.
-კი ეს არის. მიუგო მშვიდად ლუკამ და ხელები ჯიბეებში ჩაიწყო.
-ოჰჰ როგორი გამოშტერებული გამომეტყველბა აქვს. ჩემზე თქვა და თვალები გადაატრიალა,ახლა დავაკვირდი როგორი მოკლე თეთრი კაბა ეცვა და ზემოდანაც ბრეტელებიანი პატარა მაისური. მთლად ტოპი არ იყო, მაგრამ ჭიპი მაინც უჩანდა.
ახლანდელმა მის სიტყვებმა საშინლად გამაბრაზა. მინდოდა თავში ვწდომოდი ამ უხეშ გოგოს და იატაკზე მეთრია, მაგრამ ჩემმა სხეულმა არ მოიდომა ესე და გაჩერება არჩია.
ახლაღა მოვტვინე,რომ ფრთები? ეს იგი ანგელოზია? მეღადავებით?? კაითრააა როგორ შეძლება ეს რეალობა იყოს. მაგრამმ ეს რეალობაააა აიი რაა არის ყველაზე ცუდი. აქ რაც ხდება ვამპირები, მაქციები და ეს ფრთიანი გოგო ყველაფერი რეალობაააა, რასაც ვერასდროს ვერ წარმოვიდგენდი.
-ხო კიდევ ერთხელ გეუბნებით. თქვა ცოტა ხნის შემდეგ ლუკამ-გაიცანით ერთმანეთი...კაი თუარგინდათ მე გაგაცნობთ ერთმანეთს.
-ე.იგი ბარბარე კარგად მისმინე შენ შეიძლება ვერ დაიჯერო, მაგრამ რასაც გეტყვი ყველაერი სიმართლეა.-ეს არის ელენე, ციდან ჩამოფრენილი ანგელოზი, ჰო ჩვეულებრივი ანგელოზი.ოღონდ ცოტა ხნით დაცემულია,წესით დაცემულებს აქვთ შავი ფრთები, მაგრამ ეს რადგან ცოტა ხნითაა შეინარჩუნა თეთრი ფრთები. მის ფრთებს ყველა ვერ ხედავს მხოლოდ განსხვავებულები და სენცრადგან განსხვავებული და გამორჩეული ხარ სხვა ადამიანებისგან იმიტომ ხედავ. შეიძლება ერთმანეთს ვერ გაუგოთ, მაგრამ არა უშავს. შეიძლება კიდევ გაუგოთ კარგად, მაგრამ არამგონია.ჰოო სორედ შენი და ელენეს მეშვეობით უნდა აღსდგეს სამაელი. მერე გაიგებ შენ რა უნდა გააკეთო, ამან რა უნდა გააკეთოს.ხო კიდევ აქ სხვებიც არიან კიდევ ერთი ნიკუშაა, ალექსანდრე და ილია. ნიკუშა ელენეს შეყვარებულია და ის ბოლომდე დაცემულია ანუ ისიც ანგელოზია ოღონდ დაცემული. ალექსანდრე და ილიაც დროებითი დაცემულები ანუ მალე შეუერთდებიან სამოთხეს, მაგრამ შეიძლება სამივე ისევ დაეცნენ, ანუ ყოველთვის დროებით ეცემიან ხოლმე.შეიძლება გაგეცინოს, მაგრამ ასეა. მოკლედ წინასწარმეტყველებაააააა ყველაზე მნიშვნელოვანი რამაა ჩვენთვის. შენი წყალობით ანუ აღვაზევოთ,სისხლი უნდა დალიოს ყველა ბიჭმა ვამპირმა ანუ მარტო სანტიაგოს უწევს და ესაააა, და კიდევ დაასკვნი,რომ თუ სისხლს გამოგწოვენ ესე იგგი? მოკვდები ხომ? რავი ადამიანები ხომ ეგრე ხართ.აი მოკლედ რაღააცები გაგაცნებთ და შემდეგ შიგადაშიგ რაღაცეებსაც მოგიყვებით. და ერთი კიდევ ეს აუცილებლია იცოდე,რომ შენ ტანჯვისთვის ხარ დაბადებული.
გაოგნებული შევცქეროდი ხან ქალბატონ ელენეს ხან ლუკას. ესე იგი მართლა მოვკვდები ეს მართლა მოხდებოდა და ამას ვერ შევეეწინაღმდეგებოდი.სანამ ძალიან არ დამისველდა ლოყები იქამდე ვერ მივხვდი, რომ ვტიროდი. ვტიროდი თანაც საშინლად. მუხლებზე დავეცი მწარედ ავქვითინდი და ხმამაღლა დავიწყე ყვირილი. რატომ მე? რა დავაშავე? რატომ ვარ დაწყევლილი? არ შემიძლია, ვერ გავუძლებ. კვლავ ტირილს განვაგრძობდი ახლაღა შევამჩნიე,რომ ელენე კიდევ დივანზე დამჯდარიყო და მე ლუკას ფეხებთან ვქვითინებდი. რატომ მე? ახლაღა წყნარად ვთქვი. სწრაფად ავდექი, შემოვტრიალდი და წინ გრძელი დერეფნისკენ გავიქეცი. არვიცოდი სად გავრბოდი, მხოლოდ ფეხებს სწრაფად ვამოძრავებდი, როცა კარგად მოვშორდი იმ ოთახს სადაც ლუკა და ელენე იყვენ. გავიგე უკნიდან ლუკას ხმა-არ წახვიდე, დაბრუნდი, საშიშია. მაგრამ მე მის ხმას ყურადღებას არ ვაქცევდი და წინ მივიწეოდი.უცებ წინ კარი შემეფეთა ეს კარი გამოვაღე ორი ნაბიჯი გადავდგი და...
ვხვდები, რომ ჰაერში მივფრინავ. იმასაც ვხვდები, რომ გული სწრაფად და მძიმედ მიცემს,ლამის ნეკნებს ეხეთქება.ჟანგბადი არ მყოფნის. გამომშრალი ყელის გაფართოებას თითებით ვცდილობ, იქნებ მეტი ჰაერი ჩავისუნთქო. ჰაერში მივფრინავ თანაც ძალიან დიდხანს და გააზრების და ხელების მოძრაობის საშუალება მაქვს. თავში მხოლოდ ერთი სიტყვა მიტრიალებს:საფრთხე, საფრთხე, საფრთხე. ცრემლებს ვყლაპავ, მაგრამ სიმშრალეს მაინც ვერ შველის, ვერც ტკივილს. უცებ ვხვდები, რომ ვიღაცის მაგარ და ძლიერ მკლავში ვეცემი და მის ხელზე დაცემა თავს მატკიებს.
თვალებს ვახელ და ვაანალიზებ, რომ სანტიაგოს ხელებში ვარ ჩავარდნილი. ნა მიშველა, მან გადამარჩინა სიკვდილს,მაგრამ რა მნიშვნელობა აქვს თუ მერე მაინც მოვკვდები.
თვალებში შევცქრი, ყბა დაჭიმული აქვს და მძიმედ და დაძაბულად მიყურებს. ვაკვირდები და ვხვდები თუ როგორი უძირო შავი თვალები აქვს, მას უკვდავი სილამაზე აქვს, შავი თმა, გარშემორტყმული თხელი,ფერკმთალი სახე. მისი ყველა ნაკვთი უნაკლო იყო-წარბები,ყვრიმალები,ცხვირი და თლილი, მეწამული ტუჩები-სასტიკი კუთხეების მიუხედავად უზომოდ მიმზიდველი. ტუჩებზე კი ეწერა-სიკვდილი.
თითქოს ჩემს ფიქრებს ჩასწვდა, გაიღიმა და წაწვეტებული, მომაკვდინებელი ეშვები გამოაჩინა. ხელები გამიშვა და ჩამომსვა
-რა უკანმოუხედავად გაიქეცი იქ სადაც აზრზე არიყავი რახდებოდა? შემეკითხა გაბრაზებულმა და მის სიბრაზეზე შემეშინდა. ისედაც ხომ ძალიან მეშინოდა მისი და გაბრაზებულს მითუმეტეს.
-მე..მე... დავიწყე და სიტყვებს ვერ ვპოულობდი რა უნდა მეთქვა, თვალები ჩავხარე და კვლავ ცრემლები წამსკდა. საშინლად მეშინოდა მისი მაგრამ თან ამავდროულად ის მინდოდა.
ბედი გაქვს თორემ... შე საწყალო.
-ბედი აბარააა, მალე უნდა მომკლათ და ნამდვილად გამიმართლა რააა. ვუპასუხე ირონიით.
-დაწყნარდი და ნუ აპარაკობ იმაზე რაც არ იცი. უხეშად მიპასუხა. ერთი ნაბიჯი წინ გადადგა, მაგრამ მე მომიბრუნდა.ძალიან ახლოს მომიახლოვდა, ისე რომ მის ყოველ ასუნთქვა-ჩასუნთქვას ვისმენდი. ერთ ხანს მიყურა და უცებ....
თავისი ტუჩები ჩემსას შეახო და მაკოცა.