მოგესალმებით მეგობრებო, მიხარია რო კითხულობთ. ეს იქნება სრული თავი და დაგემშვიდობებით ცოტა ხნით. იმედია მოგეწონებათ. ბოდიში მათ ვისაც იმედები გაუცრუვდება.
---------


-დედა იქნებ მომისმინო! და ისე მთხოვო წასვლა?-ქალბატონ ლილის არ უნდოდა უკვე წლებია იქ მუშაობს და არ უნდა პრობლემები შექმნას შვილს წასვლას თხოვს.-ესეიგი არ მისმენ არა? კარგი მხოლოდ ამას გეტყვი და წავალ წავალ ისე რო ამ სახლში აღარ იქნება ჩემი ფეხი,-ეს რო თქვა დეა მოეხვია ყელზე.
-არა ადა არ გინდა, ნო მოუსმენ ამ ჩემ მუდო ძმას, ხო იცი შენს გარეშე არ შეგვიძლია.-დეას ძალიან უჭირდა ამ გადაწყვეტილების მიღება მაგრამ უკვე აღარ უნდოდა იქ მისვლა და გაჩერება იქ მისი მეგობრის გამო მიდიოდა, და დედის გამო რომელიც მათან მუშაობდა.
-მაპატიე დეა მაგრამ მე ღარ მინდა აქ მოსვლა რაც შეხება შენს ნახვას ყოველთვის გნახავ მაგრამ არა აქ არამედ სადმე კაფეში ჩემთან, ეხლა კი-მიუტრიალდა დეას მშობლებს და მის ძმას, ასევე დედამის, შენიშნა კარებში მდგომი ალექსი და მასაც დაუძახა- მოდი ძმაო მოდი, არანაირ კერძო სკოლაში აღარ ვივლი, გადავლ საჯარო სკოლასში და იქ დავამთავრებ ამ ორ წელს რაც შეხება დათო ძია თქვენს დახმარებას, აღარ ავიღებ ნუ უკვე სამი თვეა ღარ ამიღია ამიტო უკან გიბრუნებთ როგორმე თვითონ მივხედავ თავს. დედა მაპატიე იმედია გული არ გატკინე მაგრამ დამიანემ ამიხილა თვალი რის გამოც მადლობას ვუხდი. ამასთან ერთად ზედმეტიც მოვიდა. დღესვე გადავიტან ჩემს საბუთებს საჯაროში და დავიწყებ მუშაობას...- კიდე რაღაცი თქმას აპირებდა ალექსმა რო იკითხა.
-ამიხსნით ვინმე რა ხდება აქ? და რატო ტირის ადაა? ან რას ნიშნავს ადა ეს ყველაფერი? სად იმუშავებ? შენს ხელებს დახედე? მაგ პატარა ხელებით რას შეძლებ?-ამას რო ეუბნებიდა ადას ცრემლები ცვიოდა.
-მე ყველაფერი გადავწყვიტე. - ეს თქვა და კარში ტირილით გავარდა, უკად ადა მიყვა გასვლამდე ძმას შეუბღვირა რომელიც თავის დანაშაული თითქოსდა არ ადარდებდა.
-კარგი რა ალექს ეს ეხლა ახალი ამოკვიატება იქნება გადაუვლის და დაბრუნდება რამოდენიმე დღეში-ამით თითქოს თავს იმშვიდებდა დამიანა. ალექსმა თვალებით ანიშნა გამომყევიო და გარეთ გავიდა
-ხომ იცი რო ადა ეგეთი არა? რასაც იტყვის ასრულებს კიდეც. რა უთხარი ესეთი? ასე ჯერ არ გაბრაზებულა. ბავშვობიდან კამათობთ მაგრამ ასეთი რამე ჯერ არ უთქვია.
-წყობილებიდან გამომიყვანა და ისეთი რამე ვუთხარი რაც არ უნდა მეთქვა - თავი ჩახარა და ისე თქვა. ალექსს რაღაც უნდა ეთქვა მაგრამ გაიგონა როგორ ეძახდა ბიჭებს დათო და მასთან მივიდნენ.
-გისმენთ დათო ძია გვეძახდი?-იკითხა ალექსმა?
-კი. ალექს იმედია შენ მაინც არ მეტყვი უარს და დამთანხმდები, მინდა რო ორივე წავხვიდეთ და ამერიკაში დამთავროთ უნივერსიტეტი.

-ხო მაგრამ დათო ძია მე არ შემიძლია ამას ვერ გავაკეთებ-იუარა ალექსმა.
-ალექს ეხლა წახვალ ისწავლი შემდეგ ჩემთან იმუშავებ და ვალს გადაიხდი-ალექსმა დავფიქრდებიო უთხრა და დამიანეს შეხედა, რომელიც ჩუმად იყო.
-მამა გეთანხმები ნამდვილად კარგი გადაწყვეტილება თან ორ წელში გოგონებიც შემოგვიერთდებიან.-ეს რო თქვა ადა გახსენდა დავითს ჩაეცინა.

-ეგ არ ვიცი თვითონ თუ მოინდომებენ შეიძლება. - ეს უთხრა და დატოვა იქაურობა.
-დამიანე კარგად იცი რო აქმდე არავისთვის შემირჩენია ადას ცრემლები, ამიტო გეუბნები ისე ქენი წასვლამდე ან ადა შემირიგი ან ახლოს არ გაეკარო.-ეს უთხრა და წავიდა ალექსი. ალექს ძალიან უჭირდა რაიმეს თქმა ამ შემთხვევაში რადგან ერთ მხარეს მისი მეგობარი იყო ხოლო მეორე მხარეს და. ამიტო გაჩერება ამჯობინა.
ადა. სახლიდან გამოსულმა ადამ ველოსიპედზე დაჯდა და წავიდა. დეა რომ გავიდა უკვე მიდიოდა ამიტო დაეკარგა მძღოლმა დაგვიანა მანქნის მოყვანა. ადა კი იმ ადგილას წავიდა სადც არავინ იცოდა ის ადქილი, ველოსიპედი გზად სახლში გაიარა და დატოვა.ტაქსში ჩაჯდა და მისამართი უთხრა. ირგვლივ ტყე იყო შუაში კი პატარა მინდორი სადაც ძველი ხისგან გაკეთებული სკამი იდგა, დაჯდა დაიწყო ყველაფერზე ფიქრი გახსენდა დამიანეს სიტყვები და ტირილი დაიწყო.(ალბათ გაინტერესებთ რა უთხრაა ასეთი ეხლავე გეტყვი) წინა ღამით ბარში იყვნენ სრული სამეგობრო ესენი არიან: ადა დეა ლექსო დანიელი და კიდე რამოდენიმე ნაცნობი. მანამ სანამ ადა დალევას დაიწყებდა დაინახა როგორ შევიდა დანიელი ვიღაც გოგოსთან ერთად საპირარეშოში და გაეღიმა ადას მაგრამ თითქოს ეს ღიმილი ტკივილის დაფარვას უფრო გავდა ვიდრე ნამდვილ ღიმილს, უეცრად დეას გამოართვა არყიანი ჭიქა და ერთი მეორს მიყოლებით დალია, ვიღაცამ ცეკვა შესთავაზა არც კი სეუხედავს ისე დასთანხმდა. ამ დროს ალექსი გასული იყო ვიღაცას მობილურით ელაპარაკებოდა. საპირ ფარეშოდან გამომავალ დანიელს არ გამოპარვია ადას ცეკვა, დეასთან მივიდა და თვალებით კითხა რას აკეთებსო? დეამ უთხრა დალია და საცეკვაოდ გავიდაო. კარგად ხედავდა დამიანე როგორ დაცოცებდა ის ბიჭი ადას სხეულზე ხელებს და სისხლი ეყინებოდა. მისვლა დაპირა ალექსი რო გამოცნდა და კითხა სად მიდიხარო, მან კი ადას მიმართულებით გახედა. ალექსმა უთხრა უკვე დიდია მიხედავს საკუთარ თავსო და არ მიუშვა.
-რა გქვია? -კითხა ბიჭმა
-ადა, ადა დარასელია. შენ?-რატომღაც ეს ბიჭი არ ჩანდა ცუდი და ადასაც არ დაუმალია მისი სახელი.
-თორნიკე ფანგანი, იცი ერთი ბიჭი თვალებით გვჭამს მგონი შენი შეყვარებულია!!- ყურთან ახლოს ჩასძახა თორნიკემ და გაიცინა. ადამ შეიხედა და მასაც გაეცინა.
-არა ნაცნობია უბრალოდ .
-იცი სხვა რო არ მიყვარდეს და მასზე რო არ ვგჟდებოდე ალბად შემიყვარდებოდი. მოდი ვიმეგობროთ? თუ შენ წინააღმდეგი არ იქნები,-ეს რო უთხრა თორნიკემ ძალიან გაეხარდა. ხელი გაუწოდა ადამ რაც იმას ნიშნავდა რო მეგობრებდნენ.-წამოდი ჩემს მეგობარს და იმ გოგოს გაგაცნობ ვინც მიყვარს. მაგრამ შენი დახმარება მჭირდება, დამეხმარები?- ადას გაუკვირდა ჩემი დახმარება რაშიჭირდებაო მაგრამ მალევე მიხვდა და დასთანხმდა.მაგიდას სადაც იყო მიუახლოვდებოდნენ ადას ალექმა რო სტაცა ხელი.
-სად მიდიხარ ადა?-თორნიკემ ადას დაცვა განიზრახა და შუაში ჩადგა.
-გოგს ხელი გაუშვი!-უთხრა თორნიკემ
-კარგი თორნიკე მოიცადე გაიცანით ერთმანეტი ეს ალექსია ჩემი ძმა ძმაო ეს კი თორნიკეა დავეხმარები და მომიყვანს სახლში.-ალექსმა რაღაც უჩურჩულა თორნიკეს, თორნიკემაც რაღაც უთხრა და წავიდა. მაგიდასთან ჩახუტებულები მივიდნენ ადა და თორნიკე მაგიდასთან ორი გოგო იჯდა, ადამ მალევე მიხვდა რომელი უყვარდა თორნიკეს.
-მეგობრებო გაიცანით ეს ჩემი შეყვარებული ადა. ადა ესენი ჩემი მეგობრები არიან: ეს ლეოა ეს ლილე ეს კიდე ნატალი-ბოლო სახელი დიდი სიყვარულით წარმოთქვა. ადამ მიესალმა სამივეს და ნატალის თხოვა
-ადგილს ვერ დამითმობ მინდა თომასთან დავჯდე ახლოს - გაიღიმა ნატალიმ გაცოფებული წამოდგა და დაუთმო ადგილი.თორნიკემ კიდე უჩურჩულა.
-რას შობი გოგო სულ უნდა გამიქციო? -ამაზე ადას გაეცინა და მიქია კიდეც მაგიდასთან მჯდომის ყურადღება.
-კარგი თომა როგორ შეიძლება ღამით დავრჩე შენთან -დაიმორცხვა ადამ. თორნიკემ კიდე თვალები დაუქაჩა რაებს ლაპარაკობო. აი ნატალის კი წვენი გადაცდა ცოტაც და ალბად დაიხრჩობოდა.თორნიკე მისვლას აპირებდა ადამ რო შეაჩერა.
- ჩვენ ვიცეკვებთ და მოვალთ- თქვა თომამ და ადას მოკიდა ხელი და წაიყვანა.-რას აკეთებ გაგიჟდი?
-მენდე რა! აი ნახავ რამოდენიმე დღეში თვითონ გეტყვის რო უყვარხარ!

-მართლა? შენ ეგრე ფირობ? მართლა ვუყვარვარ?-ადას თომას გამომეტყველებაზე გაეცინა. და დაინახა მათკენ მომავალი ლეო და ნატალი ჩაიღიმა.
-ხო მართლა და კიარ ვფიქრობ დარწმუნებული ვარშ ენზე გიჟდება.გინდა დაგარწმუნო?-თომამ მხოლოდ თავი დაუქნია.- გვერდზე გაიხედე!- თავი გვერდით სეათრიალა და დაინახა ლევანი და ნატალი. ჩაეღიმა თორნიკეს და ლეოს ანიშნა პარტნიორები გავცვალოთო.ლევანმა ჩაიღიმა და თავი გადაქნია შენი გამოსწორება არ იქნებაო ანიშნა და ნატალი დატრიალა.ისე უცებ აღმოვჩნდი მეც ლევანის ხელებში აზრზე ვერ მოვედი.ამ ცეკვის შემდეგ დიდხანს აღარ გავჩერებულვარ მალევე წავაყვანინე თავი სახლში თორნიკეს. დიოლას რო გავიღვიძე დეას ესემესი დამხვდა მასთან მისვლას მთხოვდა. მალევე მივედი, დეა სახლში არ იყო გასული იყო ამიტო მის ოთახში ვიყავი საწოლზე გაწოლილი და ველოდებოდი, უცებ კარი რო გაიღო მე დეა მეგონა და პირდაპირ ლაპარაკი დავიწყე.
-დეა იცი რა ბიჭია? აი შოკი პირდაპირ!-ეს ვთქვი და გავხედე კარს მაგრამ იქ დეას მაგივრად დამინე დამხვდა. ფეხზე წამოვდექი და ვუთხარი-ბოდიში დეა მეგონე.დეას თუ ეძებ არა სახლში გასულია.
-კარგად ვიცი სადაც არის ჩემი და შენ რაქენი კარგად გაერთე წუხელ?
-კი ძალიან.
-რის მიღწევას ცდილობ ადა?-კითხვის აზრს ვერ ჩავწვდი.
-რას გინდა რო მიაღწიო შენი საქციელით? - გამიკვირდა და ვერც ვხვდებოდი რას მარასთან დაკავშირებით მეკითხებოდა.
-რისი თქმა გინდა?! პირდაპირ მითხარი დამიანე! -კარგი. რას ნიშნავდა შენი წუხანდელი საქციელი?-მართლა გამიკვირდა მისე ეს კითხვა და ნერვები მომეშალა.
-რა რას ნიშნავდა?-უცებ დავფიქრდი და მივხდი რაზეც მეკითხებოდა.-ააა გამახსენდა თორნიკეზე მეკითხები? საკმაოდ კარგი ბიჭია!
-ადა წუხელ ისე ცეკვავდი მთელი ბარი შენ გიყურებდა! -აი თურმე რა.
-რა გინდა დამიანე? შენ შენი ცხოვრებით იცხოვრე, მე ჩემი მაქვს. როგორც შენ შეგიძლია გყავდეს საყვარლები ისე მეც შემიძლია მყავდეს შეყვარებული ამაში ცუდს ვერაფერს ვხედავ მე.
-კარგი ერთი ჯერ მხოლოდ 16 წლის ხარ, და არ გაქვს იმის უფლება რო ვინმეს საყვარელი იყო მოვიდეს დაიოკოს თავისი ვნებები და წავიდეს.ჯერ პატატრა ხარ და ვერ ხვდები შენი წუხანდელი საქციელი კი ნამდვილად გავდა ჩვეულებრივი ს საქციელს-ეს რომ მითხრა გავშესდი ჟერ რა უფლებით მიყვირიდა? ეხლა კი ც მიწოდა . სილა გავარტყი და დაუყვირე.
-აღარასოდეს გესმის აღარასოდეს გაბედო ჩემთვის მაგის თქმა. და ჩემთან მოახლოებული არ გნახო!- ეს ვითხარი და კარში უნდა გავსულიყავი მისი სითყვები რო გავიგონე.
-მე არ მოგეკარები მაგრამ შენით მოხვალ რამოდენიმე დღეში უკან. ესეც რო არა მამსთან მოხვალ ან ლილი დეიდასთან და თხოვ შენი სასწავლებლის ფული გადაიხადოს.-ეს უკვე ბოლო წვეთი იყო რადგან მე არასოდეს მითხოვია არც დედას თვის და არც დათო ძიასთვის ფული.
-არასოდეს არასოდეს არ ავიღებ გესმის თქვენს ფულს. და გეფიცები მის ამ სახლში ფეხს აღაერასოდეს შემოვდგამ. -მივედი ხელი ჩავკიდე და ქვევით ცავიყვანე მაგრამ როგორც ჩანს გაუგონიათ ჩვენი ჩხუბი და ზევით აპირებდნენ ამოსვლას.
-ადა ადა არ მინდოდა ამის თქმა მომისმინე- მეძახდა დამიანე მაგრამ არ ვუსმენდი.(შემდეგ კი მოხდა ის რაც უკვე წაიკიტხეთ. ) ფიქრებიდან მობილურის ხმას გამოვყავარ. მობილურს დავხედე ცას შევხედე და უკვე ბნელოდა. სწრაფად ვუპასუხე თორნიკე იყო.
-სად ხარ ადა? უკვე მეასედ გირეკავ!-ხმაზე ეტყობა რო გახარებულია.
-ტყეში.-წამომცდა უცებ.
-რა? რა გინდა ტყეში? ადა? კარგად ხარ?-უცებ ამივარდა ტირილი ისევ ყველაფერი რო გავიხსენე თუ რატო ვიყავი იქ.-კარგი დამშვიდი და მითხარი მისამართი ახლავე მოვალ.-მისამართი ვუთხარი და გავთიშე რაღაცის ტქმას აპირებდა მაგრამ გავთიშე. ფიქრებში ისე გავერთე რო ვერც კი შევნიშნე როგორ მოვიდა თორნიკე და მისი მეგობრები.მითხრეს რო ნატალი გამოტყდომია სიყვარულში, ძალიან გამეხარდა და მიულოცე. მათ კი მანამ არ დამანებეს თავი სანამ ყველაფერი არ მომაყოლეს, მოვყევი და თითქოს გილზეც მომეშვა. ისევ იქ ვისხედით მანქანა რო გამოჩნდა, ბავშვებს გადავხედე მათ კი მხრები აიჩეჩეს.დავინახე როგორ გადმოვიდა დამიანე მანქნიდან და მას მოყვა ალექსიც. ალექს თვალები ჩაწითლებული ქონდა. რო დამინახა ისე დაიყვირა ყველა შეხტა.
-ადა-და გამოიქცა გულში ჩამიკრა და მეფრებოდა.-ჩემო ლამაზ თვალება, როგორ შემაშინე რო იცოდე!? დეა მთელი რეა ქუჩა ქუჩა გეძებს.-ეს რო მითხრა საკუთარი თავი შემზიზღდა მე აქ ვარ ის კი მეძებს.
-რა ენაღვლება მაგას? საყვარელი კი ყოლია აქ და.-ეს რო თქვა ალექსმა ისეთი თვალებით გახედა მიხვდა რო უნდა წასულიყო.
-დეას დაურეკე და ვუთხარი ცოტა ხანში სახლში ვიქნებოდი და მოსულიყო. ბავშვებსაც ვუთხარი და უარი მითხრეს მხოლოდ ნატალი დამთანხმდა.

-ისე საიდან გაიგე იქ რო ვიყავი?-ვკითხე ალექსს სანამ მანქანაში ჩაჯდებოდა.
-მე ვუთხარი რადგან ალექსმა მითხრა ვერ ვპოულობთო და რო მითხარი მისამართი გაუგზავნე. იმედია არ გამიბრაზდები,
-არა, თუ სახლში წამიყვან?
-რა საჭიროა მისი შეწუხება ადა? მოდი დამინე წაგვიყვანს.
-ალექს მე დილას არ მიხუმრია რაც ვთქვი!-ეს ვუთხ და მანქანაში ჩავჯექი, სახლში ისე მივედი და შვედი სახლში რო არც დედასთვის დ არც ალექსისთვის ხმა არ გამიცია.მეორე დღეს ჩემა ძამიკომ მითხრა რო ერთ თვეში საზღვატ გარეთ მიდიდნენ სასწავლებლად.მეტკინა? იმაზე მეტად ვიდრე ვინმე ამას წარმოიდგენთ, ჩემთვის ეს გულის ამოგლეჯის ტოლფასი იყო ჩემი ძმა აქამდე ჩემგან შორს არ ყოფილა, ეხლა კი მიდის მტოვებს და თან რამოდენიმე წლით ან ვინ იცის იქნებ აღარ დაბრუნდეს. ერთის მხვრივ გამიხარდა რო მას ვეღარ ვნახავდი და ცოტა ხანს დავისვენებდი მისგან. რამოდენიმე კვირა ისე გავიდა მხოლოდ სამუშაოს ვეძებდი, ბოლოს როგორც იქნა ვიპოვე სამუშაო მიმტანად. დილით ალექსმა გამაღვიძა.
-ადა გაიღვიძე გესმის სკოლაში უნდა წახვიდე დღეს პირველი დღე გაქვს ახალ სკოლაში. ნეტა იქ დაგესრულებინა ეს სემესტრი რა დარჩა რამოდენიმე კვირა.-დაიწყო ისევ წუწუნი ჩემა ძმამ.-ან ეს სამუშაოს დაწყება რაააა? იცოდე ხშირად მოვალ სანამ წავალ და რო შევნიშნო ცუდად გექცევიან, წამოხვალ მაშინვე ან კიდე დაღლას რო შეგნიშნავ სწავლის მიერ სიზარმაცეს. გასაგებია?-ჩემს საწოლზე იჯდა და მელაპარაკებოდა თან თვალს მაყოლებდა როგორ ვემზადებოდი.
-კარგი ძამიკო გავიგე, უკვე მეასედ მეუბნები.-თვალები ავატრიალე ჩანტა ავიღე და კარში გავედი, ალექსიც უკან მომყვა.
-კარგი ხო ნუ ატრიალებ მაგ ლამაზ თვალებს.-თავზე მაკოცა ჩამეხუტა და მითხრა ჩვეული ფრაზა-ნელა ატარე შენი ველო. მე ყველგან გხედავ.-წაავედი სკოლაში. ჩვეულობრივად გადიოდა ის რამოდენიმე კვირა ერთ დღეს სკოლაში გასასვლელთან დამიანე შევნიშნე კლასელებთან ერთად გავდიოდი წინ რო გადამიდგა დამიანე.
-უნდა ვილაპარაკოთ!-ისეთი ტონით მითხრა გავღიზიანდი კიარ მთხოვდა მიბრძანებდა.
-მე და შენ სალაპარაკო აღარაფერი გვაქვს. არ მინდა შენთან ლაპარაკი-ეს ვუთხარი და გვერდის ავლა დავაპირე მკლავში რო მწვდა.
-ვერ გაიგე რა გითხარი? მე გითხარი გინდა თუ არა თქო?მე მინდა და შენს არას მნიშვნელობა არა აქვს წამოდი მანქანაში ჩაჯექი, შენი ნებით თორე მოვაწყობ აქ სცენებს და არ მოგოწონება- ისე ამბობდა ვიცოდი გამკეთებელი იყო ამას ისე მეჩურჩებულა არავის ესმოდა. წავყევი კაფეში მივედი იქ სადაც მე და დეა დავდიოდით.
-დიდი დრო არ მაქვს სამუშაოზე მაგვიანდება!- შევღრღინე როცა კაფეში შევედით და მან ლაპარაკის ნაცვლად კაფუჩინო და ნამცხვარი მოითხოვა და ჭამა დაიწყო მოთმინება მეწურებოდა.მიმტანს ისე გაუკვირდა ჩვენ ორის იქ მარტო ნახვა რო ერთი გადმომხედა ხო კარგად ხარო მე კი თავი დავუქნიე.
-იციან რო დღეს არ მიხვალ გაფრთხილებულნი არიან.-რაო?რა თქვა ეხლა ამან?
-ეგ რას ნიშნავს?
-ალექსმა სთხოვა და დასთანხმდენ.-პასუხს ვალის მოხდის მიზნით მცემდა თითქოს ისეთი შეგრძნება დამრჩა.
-კაარგი და აქ რისთვის მომიყვანე?
-სალაპარაკოდ.-ღმერთო მოთმინება მომეცი-მოთმინება და ღმერთან ლაპარაკი ეხლა შენ კი არა მე მჭირდება.-მოიცა ხმა მაღლა გავიფიქრე?-ნუ მიყურებ ეგრე ვიცი რო ეგ გაიფიქრე.
-მითხარი რა გინდა? არ მსიამოვნებს შენთან ერთად აქ მარტო ყოფნა.
-იმ ს**ის ერთად ხო გსიამოვნებს?-რაო ვის ერთადო?-მოიცა რა ქვია თომა თუ თორ...
-თორნიკე და წეიერად ილაპარაკე მასზე და საერთოდ ჩემს მეგობრებზე შენაირი ნაბი**ვარი მეგობრები არ მყავს მე.-ეს იმიტო ვუთხარი რო დეას ცოტაც და გაუპატიურებდა ერთერთი მისი მეგობარი რო არ შემესწრო მე და არ დამეძახა ალექსისთვი.
-ჯერ ერთი წესიერად ილაპარაკე რა სიტყვებს იყენებ?მეორეც ის არ იყო ჩემი მეგობარი ნაცნობი იყო, და არ ვიცი იქ როგორ აღმოჩნდა, და მესამე მან მიღო საკადრისი.
-ხო ვიცი იმის მაგივრად რო პოლიცვისთვის გადაგეცა, ცივ სისხლინმა დამიანემ გაუსწორდა მას ისე რო ცოტაც და შამოაკვდებოდა, იმის მერე გადასცა პოლიციას.-ეს რო ვუთხარი სახე დაეჭიმა.წამოდგომას ვაპირებდი ხელი რო დამიჭირა.
-მე აქ საჭორაოდ არ მომიყვანიხარ! მინდა დაბრუნდე სკოლაში და ისე გავაგრძელოთ როგორც ადრე-გესმით ხალხო რას მეუბნება. არ ვიცი თქვენს ჩემს ადგილას როგორ მოიქცეოდით მაგრამ მე ნამდვილად არ ვაპირებ არც დაბრუნებას და არც ყველაფრის ისე გაგრძელებას როგორც ადრე.
-მეღადავები ხო?
-მეტყობა რამე ღადავის?
-არასოდეს გესმის არასოდეს აღარ იქნება ისე როგორც ადრე,ახლა კი გაფრთხილებ ახლოს აღარ მომიახლოვდე, მაინც არდაგელაპარაკები.-ეს რო ვუთხარი ისე გაიცინა კაფეში ყველამ ჩვენ შემოგვხედეს.
-არა რა პატარა ბავშვი ხარ რომელიც სულ ჭირვეულობს.-არა ხოა ღირსი ეხლა ეს მივაკლა აქვე?.-აბა როგორ შამოგირიგიო? მოვიიქრეე.- იისე წამიყვირა შევხტი.-გინდა შენი საყვარელი ნაყინი ვჭამოთ?- მამასხარავებს ხო ეს უტქტო მამონტი მასხრად მიგდებს.იცის რო არ შეურიგდები და მამასხარავებს.თავი ჩავხარე რადგან უკვე ცრემლების შეკავება ღარ შემეძლო,მეტირებოდა რადგან როცა სახეში ვუყრებდი თითქოს ისევ მიმეორებდა: ვით ცეკვავდი. წახვალ და მალე უკან დაბრუნდები ფულს ითხოვო.აღარ ვუსმენდი დამიანეს თავიჩახრილი მქონდა და ვფიქრობდი, რატო? ფიქრობდა ასე ჩემზე ხომ იცოდა რომ მე არცერთის გამკეთებელი არ ვიყავი. ხელზე შეხება ვიგრძენი და გამოვფხიზლდი ფიქრებიდან, მაგრამ თავი მაღლა არ ამიწევია.-მაპატიე იმ დღეს ცუდად გელაპარაკე, და გული გატკინე.-ბოდიშს მიხდიდა მაგრამ ჩემთვის მისი სიტყვები არაფერს ნიშნავდა ვერ ვაპატიებდი. როგორმე ძალა მოვიკრიბე და ვუთხარი.
-მაპატი მაგრამ არ შემიძლია ვერ გაპატიებ. შენ მე კარგად მიცნობდი მიუხედავად იმისა რო სულ ვკამათობდით. მეგონა იცოდი რისი გამკეთებელიც ვიყავი, მაგრამ შევცდი.ეხლა კი თუ წინაღმდეგი არ იქნები დაგტოვებ.-სკამიდან წამოვდექი რო მითხრა.
-ორ დღეში მივფრინავ.-მეტკინა? მეტკინა ისე რო ცოტაც და წავიქცეოდი თვალს დამიბნელდა მხოლოდ ესჩამესმოდა ყურებში. ორ დღეში მივფრინავ. მიფრინავს და აქ ჩემთან არა საპატიოდ არამედ სინდისის გამო მოვიდა რო სინდის არ შეწუხებინა.
-ბედნიერ მგზავრობას გისურვებ.-ეს ვუთხარი და წამოვედი.ამ ლაპაარაკის შემდეგ უკვე ორი წელი გავიდა ისე რო არ მინახავს არც შორიდან. როცა ჩამოდიოდა თავს ვარიდებდი იქ მისვლას სადც ვიცოდი რო ის იქნებოდა. არც სოციალურ ქსელში მინახავს მისი ფოტოები.მენატრება? კი სიგიჟემდე მენატრება უბრალოდ არ მინდა ეს მან ნახოს და მიხვდეს რო ვაპატიე არ მინდა რო ვინმეს გვერდით დავინახო არ მინდა გული კიდე ერთხელ მეტკინოს ამ ორი წლის განმავლობაში დეასაც არ დასცდენია სიტყავა დამიანეზე, ნუ ხო გავაფრთხილე და არც მეტყოდა. ამ ორი წლის განმავლობაში ისე გავიზარდე და შევიცვალე რო ვერავინ ვეღარ მცნობს. თორნიკე და ლეოც მოსკოვში იყო წასული სასწავლებლად იმ წელს წავიდნენ როცა ალექსი და დამიანე წავიდნენ. ვხედავდი როგორ ენატრებოდა ნატალის და როგორ ახარებდა ალექსის ხმის გაგონება, და მეც მინდოდა დამიანესთან დარეკვა, ვურეკავდი კიდეც, მაგრამ ახალ ნომრებს ვიყუდულობდი ვურეკავდი მის ხმას ვიგებდი და ვთიშავდი მაგრამ ვერ ვბედავდი ფოტოების ნახვას.ამ ორ წელში ნატა დეა და მე განუყრელი მეგობრები გავხდით სულ ერთად ვიყავით რაიმე როცა შავდებოდა სკოლაში თუ სადმე ყველგან ჩვენი ხელი ერია. ააა ხო დამავიწყდა მეთქვა რო დეაც და ნატალიც ჩემთან გადმოვიდნენ.ამ საღამოს დეამ დამირეკა და მითხრა რო დატო ძია ვახშმად მპატიჭებდა და არა მხოლოდ მე არამედ ნატალისაც.
-დეა ხო იცი არა?.....-გამაწყვეტინა ლაპარაკი დეამ.
-ვიცი მაგრამ მამა...-უცებ გაწყდა დეას ხმა .
-ალო დეა აქ ხარ?
-გამარჟობა შვილო როგორ ხარ?
-მადლობა დათო ძია კარგად. თქვენ როგორ ხართ?
-ცუდად შვილო ცუდად.
-რა გჭირთ ძია?-ძალიან შემეშინდა ცუდი ხმა ქონდა.
-უშენობა შვილო უკვე ორი წელია რაც ნახევარი დავდივარ, ჩემი უვიცი შვილის გამო ჩვენც ვისჯებით. უკვე ორი წელია ამ სახლში აღარა ის სხივი და სიხალისე რაც შენს აქ ყოფნის დროს იყო. ჩვენ ნუ გვსჯი შვილო არ გვყოფნის მე და ჩემ ცოლს მხოლოდ შეკრებებზე შენი ნახვა. ყოველ საღამოს ტირის ცირა იმის გამო რო ორი შვილი სასწავლებლად გაუშვა ხოლო ერთი ჩვენი შვილის გამო გვსჯის. მოდი გთხოვ გვენატრები.-მეტკინა თითქოს გულში რაღაც გამიწყდა ცრემლები ერთი მეორეს მიყოლებით მომდიდოდა. გარეთ გავარდი ტაქსი გავაჩერე და თითქმის დავიწყებული მისამართი ვუთხარი. უკვე კართან ვიდექი შევეცადე თავი ხელში ავიყვანე და შევეცადე ისე შევსულიყავი როგორც ადრე შევდიოდი.
-დაბრუნდა თქვენი ლამაზ თვალება!-გაღიმებულმა შევაღე კარი მაგრამ ღიმილი სახეზე შემეყინა როცა იქ ალექსი და დამიანე დავინახე ყველა მე მიყურებდა მე კი არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა გაშეშებული ვიდექი როცა სადღაცაიდან დატო ძია გამჩნდა და ჩამჩურჩულა.
-გეფიცები შვილო არ ვიცოდი თუ მოდიოდნენ.- მის თვალებში სიმართლეს ვხედავდი. მე კი გამოვფხოზლდი და ჩემი ძმისკენ გავექანე თავ ჩახრილი რო იდგა.
-ძაააააააააამიიიიიიიიიიიიკოოოოოოოოოოოოოო როგორ მომენატრე-ზედ შევახტი ჩემა ძმამაც მომხვია ხელები და დამატრიალა.
- ჩემი ლამაზ თვალებააა მეც მომენატრე.-ძირს ჩამოვხტი და ის ისიყო დამიანეს უნდა დავლაპარაკებოდი ვიღაც შავგრიმანი გოგო რო გამოვიდა საპირფაროშოდან და დამიანესთან მივიდა.
-საყვარელო ვინა ეს გოგო? მე როგორც ვიცი ერთი და გყავს!-უკვე ყველა გასული იყო დათო ძია და ალექსი რაღაცას ლაპარაკობდენ უკვე ცალკე და არ ესმოდათ ჩვენი ლაპარაკი მხოლოდ მე დამიანე დეა და ის გოგო ვიყავით დარჩენილი.-გამახსენდა ეს მოსამსახურის შვილია ხო.აუ მიდი წადი რა წყალი მომიტანე მწყურია.მიდი მიდი რაღას უდგახარ.-არაფერი არ მითქვია უბრალოდ მოვტრიალდი და უნდა წავსულიყავი ამდენი ხნის განმავლობაში პირველად გავიგე ტელეფონის გარდა მისი ხმა.
-ჯეიდა ეს ერთი ის ჩემი მოსამსახურე არ არის და არც ლილი დეიდა ჩვენი მოსამსახურე ის ჩვენი დედა და გამზრდელია რაც შეხება ადას ბოდიში მოუხადე.
-არ მჭირდება-ეს ვუთხარი და ალექსთან და ძიას მიმართულებიათ წავედი დეა რო ამომიდგა გვერდით.
- მის გამო მე გიხდი ბო...-არ დავასრულებინე.
-გაჩუმდი. არ გაბედო და ვინმეს გამო არ დახარო თავი და მით უმეტე ჩემთან. მე რო ბოდიში მჭირდებოდეს მას მოვახდევიებდი.ნუ მიყურებ ეგრე მოდი ჩამეხუტე რა გთხოვ-მანაც არ დაყოვნა და ჩამეხუტა-წამოდი რა შენს ოთახში აქ ვერ ვსუნთქავ-თავს ვეღარ ვიკავებდი.
-ხო მაგრამ ალექსი რო მოგიკითხავს მერე რა ვქნად?
-მაგენი წავლენ ეხლა და ჩვენ ავიდეთ რა.
-არსად წახვალთ თქვენთან საქმე მაქ სადაცა ნატალიც მოვა-საიდანღაც ისევ დათო ძია წამოგვადგა თავზე.-შეიმშრალე ეგ ცრემლები ადა თორე მოვკლა ჩემ შვილს-მმხოლოდ მე გავიგონე რადგა დეა ალექს ელაპარაკებოდა და ჩვენ არ გვაქცევდნენ ყურადღებას.როცა გავიაზრე რაც მითხრა გავოცდი მან რა ა იცოდა რო მე-ვიცი რო დამიანე გიყვარს ამიტომაც არ ნახულობდი გინდოდა დაგევიწყებინა და ის კამათი უბრალო მიზეზი იყო. ისიც ვიცი რო შენ ვერ ერკვეოდი შენს გრძნობებში ამიტო არ აპატიე ის ყველაფერი რადგან იცოდი თუ აპატიებდი ყველა შეამჩნევდა შენს გრძნობებს. მიზეზი გინდოდა რო დაშორებოდი გეგონა თუ დაშორდებოდი აღარ გაგხსენდებოდა მაგრამ შეცდი შვილო.-შოკში ვიყავი ის ისიყო რაღაც უნდა მეთქვა ნატალიმ რო შემოაღო კარი.
-მოვედი-ისე დაიყვირა თითქოს არ დაგვენახოს.-უი ბოდიში სტუმრები გყოლიათ. ადა შენ აქ? ამდენი ხნის შემდეგ? ხომ კარგად ხარ?-უცებ მომვარდა ალბათ ძალიან ცუდად გამოვიყურებოდი ასე რო შეშინდა.
-კარგად ვარ ნატა. უბრალოდ შენმა დაყვირებამ შემაშინა.-მოვახერხე და ამ მდგომარეობაშიც კი ვიხუმრე.
-ესეიგი ამ ორი წლის განმავლობაში მართლა არ მოსულხარ აქ?-ისე უცებ მომვარდა დამიანე და დამისვა კითხვა ვერც გავიაზრე რა ხდებოდა.ხელს ისე მიჭერდა ლამისა მომტეხოდა.ხელს დავხედე და შემდეგ მას შევხედე, უნდა დავლაპარაკებოდი როცა ის შავგრიმანი გამოხტა.
-დამიანე რა მოგივიდა როგორ იქცევი არ მოსულა და დიდი ამბავი!!
-ჯეიდა წადი-ისე უთხრა არცკი შეუხედავს მისთვის.
-ყველა დასხედით და ვინც გარეშე პირია გთხოვთ დაგვტოვეთ-თქვა დათო ძიამ. ქალბატონიც წავიდა ყველა ჩუმად ვიჯექით მე ნატალი და დეა მეჯდა გვერდით თითქოს სადმე გაქცევას ვაპირებდე ისე იჯდათ.-მე თქვენთან სამივესთან მაქვს შემოთავაზება, ადა ბოლომდე მომისმინე და ისე გამოთქვი შენი აზრი. ადა შენ იმიტო გაფრთხილებ რო ამ ორმა უკვე იცის.მოკიედ ისევე როგორც დამიანე და ალექსი თქვენც წახვალთ სასწავლებლად საზღვარ გარეთ...
-მე არ ვაპირებ სადმე წასვლა დაუმსახურებლად. ნუ მეტყვით იმას რაც ალექსს უთხარით გთხოვ ძია.-არ ვაცადე წინადადების დასრულება და პირდაპირ ვუთხარი ჩემი აზრი-მაპატიე ძია საუბარი რო გაგაწყვეტინე მაგრამ მე მინდა ჩემით მივაღწიო.გოგონებო თქვენ კი წარმატებებს გისურვებთ.-წამოვდექი და უნდა წავსულიყავი დამიანე რო ალაპარაკდა.
-ადა თუ ისევ ჩემს გამო ამბობ ამას და თუ ფიქრობ რო იმ დღეს შენთან სინდისის დასამშვიდებლად მოვედი ცდები.-გზა გავნაგრძე როცა ვიღაც ხელში მწვდა და შემატრიალა.-ვაღიარებ გესმის ვაღიარებ რო დამნაშავე ვარ. ბოდიშიც მოგიხადე რით ვერ მაპატიე ეს დედა მო****ლი ნუთუ შენთვის ასეთი უმნიშვნელო ვარ რო ეს უბრალო რამ ვერ მაპატიე?
-მნიშვნელოვანი რომ ხარ იმიტო ვერ გაპატიე. შენთვის შეიძლება უმნიშვნელოა მაგრამ შენ ჩემს ნამუს შეეხე, ხო აქამდე არავისთვის მითქვამს იმ კამათის მთავარი მიზეზი ეხლა კი შენი წყალობით ყველამ გაიგო. და ხო თუ ის გაინტერესებს ამ შემოთავაზებაზე შენს გამო არ ვამბობ უარს, მე ჩემი პრინციპეპბი ჩამომიყალიბდა ამ ორ წელში.რაც შეხება შენს პატიებას ყველაფერს გპატიობ ბოლოს გარდა.-კარში უკვე ტირილით გამოვარდი გავიგონე როგორ შეიგინა და დამსხვრია რაღაც დამიანემ, უკან მოვტრიალდი შიგნით უნდა შევსულიყავი, და მეთქვა რო შემიყვარდა, და ამას ვერ ვპატიობდი საკუთარ თავს და ამიტო არ ვეკონტაქტებოდი, ამიტო გაურბოდი, მაგრამ კარში დეა და ნატალი დამხვდნენ.
-არც კი გაბედო-ორივემ ერთხმად მითხრეს მე გაოცებულმა გავხედე.-მანქანაში დროზე-ისევ ერთ ხმად. მე ადგილიდან არ დავძრულვარ. ისევ გავიგე რაღაცის მსხვრევის ხმა და გავიწიე მაგრა შემაჩერეს.
-აქამდე შენ ითანჯებოდი სიყვსრულით დაიტანჯოს ცოტა თვითონაც არაფერი უშავს-მე მეთვის არაფერი მითქვამს საიდან გაიგეს.-გეტყობა გესმის შენ არაფერს გვეუბნებოდი მაგრამ ჩვენ ვხვდებოდით.
-ასე ძალიან მეტყობა?
-იმაზე მეტად ვიდრე გგონია.-ეს ალექსი იყო? არა მანაც შემამჩნია და ალბათ დამიანეც შემამჩნევდა.-ის სი*ი ვერაფერს გამჩვნევს და გონია რო, თუმცა არაფერი.ადა დაფიქრდი ეს ორი წელი არ ყოფილა მისთვის მარტივი ყოველ წინადადებაში შენი სახელი ეკერა პირზე.საკუთარ თავს ვერ პატიობდა იმას რაც გითხრა ღამები არ ეძინა, აპატიე და თუ გინდა დაიჭირე თავი შორს მისგან ვიცი გაგიჭირდება მაგრამ, არც ის არის კარგად.-ამაას მეუბნება ჩემი ძმა რომელიც მეუბნებოდა ვინც არუნდა შეგიყვარდეს არავინ არის შენი ღირსიო?- მე ისევ იმ აზრზე ვარ, არავინ არის შენი ღირსი. რაც შეხება ძიას შემოთავაზებას კარგს იზამ თუ მიღებ რადგან ის დამიანეს ადანაშაულებს და უკვე ორი წელია არ ელაპარაკება.-რაო? ვის არ ელაპარაკებაო?
-დაფიქრება მჭირდება! გოგონებო წავიდეთ რა ჩემთან გთხოვთ მჭირდებით.-მალევე სახლში ვიყავით გოგონები არაფერს ამბობდნენ ცოტახანს შემდეგ ნატალიმ დაიწყო ლაპარაკი.
-ჩემი აზრით მასაც უყვარხარ!
-შენი აზრით ეხლა მე ღადავის ხასიათზე ვარ?-გამაოცა ნატალის სიტყვებმა,
-არ გეღადავები.
-კარგი არ გვინდა ამაზე ლაპარაკი. რაას აპირე ადა სწავლასთან დაკავშირებით?-სიტვაცია განმუხტა დეამ.
-დავთანხმდები მაგრამ,
-რა მაგრამ?
-არ მგონია დამჭირდეს.
-ეგ რას ნისნავს?-ორივემ ერთად იკიტხა.
-ეს იმას ნიშნავს რო, იმ უნივერსიტეტში ჩავაბარებ გამოცდას სადაც თორნიკე და ლეო არიან, ანუ სად?
-რუსეთში? ღმერთო ეს რა არა პატრიოტი ხალხი მყავს ირგვლივ.-დემოსტრაციულად იმსახიობა მომავალმა მსახიბმა დეამ.
-დეა
-რა? არა, არა, არა, და არა, მე იმჯუნგლის ერთად ვერ ვისწავლი.
-კარგი რა კარგი მე მიმეტებ მიმეტებ, მარტობისთვის მაგრამ, ბავშვობის მეგობარსაც?
-დეა უთხარი გაჩუმდეს თორე შემომაკვდება.
- მართალია ხო იცი შენ სამივე ერთად, აი წარმოიდგინე როგორ ჟღურტულებენ თორნიკე და ნატალი და როგორ ჭამთ ამ დროს შენ და ლეო ერთმანეთს, მე კი ვარ ჩემთვის წყნარად და ვტკბებითქვენი ცქერით.
-არა და ვსო წადით თქვენ.
-დეკო დეკუნა-ისე აფახუნებდა ნატალი თვალებს რო ქვეყნის დასალიერშიც კი გაყვებოდა მგონი დეა.
-ნუ მიფახუნებ მაგ თაფლისფერ თვალებას და ნუ მეძახი მაგ დეკუნას თუ რაღაცას.კარგი ხო, მაგრამ პრობლემა,
-ჩემი ძმა პრობლემას არ წარმოადგენს,-მივხვდი რა პრობლემას გულისხმობდა დეა და პირდაპირ ვუთხარი.
-დამიიანე? ვიცი გაჭედავს თან მაგრად.
-შევეცდები მე მოგიგვარო. როგორ? გაიგებთ.
-აუ გვიყვარხარ-დაიყვირა და ჩამეხუტა ნატალი.
-რამდენჯერ უნდა გითხრა ჩემი სახელით ნუ ლაპარაკობ თქო? მე კიარ მიყვარს ვგიჟდები მასზე.-ნატალიმ მოჩვენებითად გაუბრაზდა დეას.
-ჩემთან არ გამოგივა ეგ გაბრაზება ნუ გავიწყდება მომავალი მსახიობი ვარ. ისე შენ არ გიფიქრია მსახიობობაზე მშვენივრად გამოგივა.-მთელი ღამე ლაპარაკში გავატარეთ. დილით ორივე საწოლში დავტოვე და მობილური ავიღე და დამიანესთან დავრეკე. რამოდენიმე ზარის შემდეგ მიპასუხეს მაგრამ არა დამიანემ.
-ალო გისმენთ დამიანე აბაზანაშია მალე გამოვა. თუ სასწრაფოა შევუტან.
-არა მერე დავურეკავ.-გათიშვას ვაპირებდი დამიანეს ხმა რო გავიგონე.
-შენ აქ რა გინდა?
-მომენატრე და მოვედი!
-ჯეიდა ნუ ცდილობ ჩემი მოთმინების გამოცდას. ჩემი ტელეფონი რად გინდოდა?
-ვიღაც რეკავდა და ვუპასუხე. მოიცა რა ეწერა, ლამაზ თვალება ბავშვი, ხო ხო ასე ეწერა.
-ნუ მატყუებ ადა არ დამირეკავდა.
-აი თურმე საიდან მეცნო ხმა.-ეს რო თქვა გავთიშე. მალევე დარეკა.
-დილამშვიდობის მირეკავდი?
-ხო გირეკავდი შენი ნახვა მინდა.
-კარგი სად და როდის?
-იქ სადაც ბოლოს ვიყავით, ნახევარ სათში იქ დაგელოდები.-პასუხს არ დავლოდებივარ ისე გავთიიშე. გ მალევე გამოვიდნენ გოგონები მოკლე პიჟამოებით აივანზე.-გაგიჟდით გინდათ მკვლელები გახდეთ შედით ჩაიცვით თორე გადმოცვივდნენ ავტომობილიდან.დროზე დროზე-ისე შევიცხადე რო უცებ შეტრიალდნენ ორივე და შევიდნენ მე კი ვერ მოვითმინე და ხმა მაღლა გავიცინე. ორივე სწრაფად დაბრუნდა უკან და გაბრაზებული მიყურებდნენ.
-ამ დილა ადრიან ვის ელაპარაკე რო კარგ ხასიათზე დადექი?-იკითხა დეამ.
-მაგას კითხვა უნდა?
-მართლა დამიანეს ელაპარაკე?
-ველაპარაკე მაგრამ ეს სულაც არა ჩემი ხასიათის მიზეზი.
-აბა რა?
-ოოო დამანებეთ თვი.
-ან იტყვი ან დაგვიანებ შეხვედრაზე. აირჩიე.
-კარგი ხო დამიანეს ჩემს ნომერზე სახელი არ შეუცვლია და ამან გამამხიარულა.
-ოუუ ნახე ჩემი ძმა. და რა უწერია?
-ლამაზ თვალება ბავშვი.
-არ გეწყინოს ადა მაგრამ ამში კარგს რას ხედავ? იმას რო ისევ ბავშვად გთვლის?-ნატალის სიტყვებმა დამაფიქრა და მივხვდი რო მართალია.
-მართალი ხარ ნატა.კარგი წავედი.-უკვე გასვლას ვაპირებდი მათ გასული ვეგონე დეას სიტყვები რო გავიგონე.
-ეს რატო უთხარი?
-აბა რა გინდოდა რო შენს ძმაძე ოცნებები აეგო? და მერე გული კიდე სტკენოდა?
-არა რათქმაუნდა მაგრამ ეხლა არ ეტკინა შენი აზრით/
-ეს ტკივილი არაფერია იმასთან შედარებით რასაც ოცნებების დამსხვრევას მოყვებოდა.
-ხო მაგრამ ადას არ აგებს ოცნებებს არასოდეს.
-შეყვარებულ ქალს ყველაფერი არასწორედ ესმის პატარა იმედიც კი მისთვის საკმარისია ოცნებები რო აგოს. ჩვენ კი აქ იმისტვის ვართ რო ერთმანეთს სწორი გზა ვუჩვენოდ.-მათმა დიალოგმა გამბედაობა და სიამაყე შემძინა. რომ მივედი უკვე იქ იყო დამიანე.
-გამარჯობა.
-გამარჯობა როგორ ხარ? გამიკვირდა შენიზარი.
-ხანდახან სასწაულებიც ხდება.-ვცდილობდი ძველობურად მესუბრა არ ვიცი რამდენად გამომდიოდა.
-ხო მაგრა ჩემი სასწაული არ ახდება.-ეს ისე თქვა გული მიმეწურა.
-შენი სასწაული არ ვიცი რააა, მაგრამ მინდა გითხრა, რო გაპატიე ყველაფერი.
-მეღადავები ადა?
მეტყობა რამე ღადობის?
-შენ არ იყავი წუხელ რო მეუბნებოდი...-წინადადება არ დავასრულებინე მე გავაგრძელე ლაპარაკი.
-დავფიქრდი და მივხდი რო ჩვენი ბავშვობის მეგობრობა და მოგონებები იმსახურებს ამას.
-მართლა?
-კი მართლა.
-შეიძლება რაღაც გთხოვო.
-ოჰ ჯერ ახლახანს შევრიგდით და ასე მალე თხოვნები გაქვს?-ეს ისეთი სერიოზული სახით ვუთხარი რო დაიჯირა.
-კარგი მაპ...
-კარგი ხო გეხუმრე მთხოვე
-შეიძლება ჩაგეხუტო მოენატრე ბავშვო.-ბავშვმა გოგონების საუბარი გამახსენა.მოიცა რაო ჩაგეხუტოვო?რა ვუპასხო? მოიცა უკვე მეხუტება?-მომენატრე ბავშვო.-როგორ მინდოდა მეთქვა მეც თქო მაგრამ არ შემეძლო.რაღაცას ბუტ-ბუტებდა მაგრამ ვერ ვარჩევდი.
-კარგი გამიშვი გავიჭყლიტე.-უკვე აღარ შემოძლო მისი სურნელის და ხელების გაძლება.
-ბოდიში.
-კიდე მინდარაღაც გითხრა.
-გისმენ.
-იმედია არგაბრაზდები, და ცუდად, არასწორედ არ გამიგებ.
-არა ნუ შევეცდები.
-გადვწყვიტე დავთანხმდე ძიას შემოთავაზებას,ნუ თუ დამჭირდება რადგან გამოცდების მაღალ ქულებზე ჩაბარებას ვცდილობ.
-ძალიან კარგი. ამის გულისთვის არ გავბრაზდები.
-არის კიდე რაღაც.
-რა?
-ჩვენ ამერიკასი არ ვაპირებთ სწავლის გაგრძელებას.
-რა? აბა სად?
-რუსეთი.
-არა ეს შეუძლებელია.
-რატო?
-იქ მარტოდ იქნებით სამი გოგო, ვინ მოგხედვთ? ვინ დაგიცავთ?
-თორნიკე და ლეოც იქ არიან.
-აი თურმე რა, მასთან მიდიხარ?
-დამიანე ისე ნუ იზამ ეხლა ისე გავბრაზდე მუხლებზე დაჩოქილიც რო მთხოვო არ გაპატიო.დაფიქრდი და პასუხი გამაგებინე.
-მოიცადე კარგი იყოს ისე როგორც თქვენ გინდათ.
-მადლობა.
-მაგრამ ერთი პირობით.
-გისმენ მითხარი.
-ერთ საღამოს ბარში წავიდეთ ყველა და გავერთოთ, თავს ააღარ ამარიდებ, მოსულა?
-კარგი არ არის პრობლემა.
-ეხლა გაგიყვანო სახლში?
-არა არ მინდა არ მივდივარ სახლში, სამსახურში მივდივარ მადლობა შემოთავაზებისთვის.
-ისევ იქ მუშაობ?
-ხო ისევ იქ ვმუშაობ.კარგი ნახვამდის.
-როდემდე აპირებ იქ მუშაობას კიდე?
-წასვლამდე.
-კარგი წარმატება. და რა ქვია იმ რესტორანს?
-კარგი კარგად-არ მინდოდა მეთქვა რადგან ვიცოდი რაღაცას მოიმოქმედებდა და მოვიდოდა იქ და შემიქმნიდა პრობლემას.სამსახურში როგორც კი მივედი შევუდეგი სამშაოს დღეს გვიანობამდე მიწევდა მუშაობა რადგან ჩემი შემცვლელის დედა ცუდად იყო და მე გადმოვიბარე მისი სმენა. ისე ღამით არ ვმუშაობ მე მხოლოდ შუადღის 3 საათიდან საღამოს 9 საათამდე ვმუშაობ.ხეფასიც ნორმანული მაქვს ნუ მე მყოფნის რა. 300 ლარი მაქვს და ეს ჩემთვის საკმარისია.საღამოს არც მეტი არც ნაკლები ჩემი ძმა და დამინე შემოვიდნენ და ჩემს განაკვეთში დაჯდნენ სხვა გზა არ იყო უნდა მივსულიყავი. მანამ სანამ დამინახავდა დამიანე გავიგონე როგორ ეუბნებოდა ალექს არ მითხრა ადამ სად მუშაობსო.
-რას ინებებთ?
-არა ასეც არ დამილევია რო უკვე მენალდებოდეს ალექს სენც იმას ხედავ ვისაც მე?
-არ გენალდება ადააა.
-აქ მუშეაობ გოგო?
-უკაცრავად მე მხოლოდ მევალება დაგეხმაროთ კერძის არჩევაში და მოგიტანოთ შეკვეთა სხვა ყველანაირი კონტაქტი მეკრზალება თქვენთან.გისმენთ რას ინებებთ.-ბევრი აღარ ულაპარაკია დამიანესაც შეკვეთა მომცეს და მალევე მივუტანე-გემრიელად მირთვით.
-სიმართლე მითხარი სანამ მოიტანე რამე ჩამიყარე შიგნით?
-დიდი სიამოვნებით ჩაგიყრიდი მაგრამ სამსახურს დავკარგავ და არ მაწყობს.-გავუღიმე და გასვლას ვაპირებდი შავ გრიმანი რო სემოვიდა.
-საყვარელო.-ისე დაიყვირა მთელი რესტორანმა მათშემოხედა.
-ჯეიდა?
-გაგიკვირდა ხო? სურპრიზი.-გასვალას ვაპირებდი რო შემაჩერა ჩემი სახე არ დაუნახავს.-მიმტანო სალათი მომიტანე ცეზარი რა.-მხოლოდ თავი დავუქნიე და გავეცალე იქურობას. არ მინდოდა შეკვეთა მე მიმეტანა მაგრამ რესტორანში ბევრი ხალხი იყო და არავინ იყო ადგილზე ვისაც გაუცვლიდი.მივუტანე დავუდგი მაგიდაზე და გამობრუნებას ვაპირებდი რო წამოიყვირა.-ვაიმე ადა ეს შენ ხარ?-არა ტყუპის ცალი ვარ მისი. რა სულელია ეს გოგო ვერ მხედავს რო მე ვარ?-შენ რა აქ მოსამსახურე ხარ?
-მიმტანი ვარ.
-ხო რა აზრი აქ, არ გრცხვენია?
-რისი?
-აქ რო მუშაობ?
-ახლა კარგად მომისმინე-უკვე მოთმინება დავკარგე და დავუყვირე.-არ გაქვს იმის უფლება რო ვინმეს ზემოდან უყურო არააა აქ აზრი ეს მე ვიქნები თუ სხვა.
-ეეე ერთი ამას უყურე რათავხედია!!!
-საკმარისია გეყოფა ჯეიდა თორე ჩემი დის შეურაწყოფას მეტჯერ ღარ გაპატიებ, აქამდე კარგად იცი რატომაც გითმენდი, მაგრამ ეხლა სულ ფეხებზე ვისი შეყვარებული ხარ.-ჩემი ძმის დაყვირებამ ნამდვილად შემაშინა.
-მართალია ალექსი ჯეიდა ზედმეტი მოგდის.- მე უკვე წამოვედი როგორც კი დახლთან მივედი უფროსიც მოვიდა.
-ადა რა იყო ეს? ორი წელია აქ მუშაობ და არვისთან გქონია კომფლიქტი ეხლა რა დაგემართა?
-მაპატიეთ ბატონო ვახტანგ უბრალოდ ხომ იცით არ მიყვარს როცა უსამართლოდ მექცევიან.
-კარგი შვილო დამშვიდი იქ ვიყავი ახლოს და გავიგონე. შენი ნაცნობები იყვნენ ხო?
-დიახ ჩემი ძმა და მისი მეგობრები.
-კარგი დამშვიდი და გაგრძელე მუშაობა.-მადლობა ღმერთს ტირანი უფროსი არ მყავს თორე ხო გამიშვებდა სამსახურიან?.გავაგრძელე მუშაობა.მალევე დატოვეს რესტორანი სამეულმა და წავიდნენ.ორი თვე გავიდა სამსახურიდანაც წამოვედი რადგან ზაფხულის გატარება ბათუმში მინდოდა და არაჩვევლებრივად გავატარეთ მე და გოგონებმა დრო.წასვლამდე ერთი თვით ადრე დავბრუნდით უკან.გამოცდების პასუხებიც გავიგე ჩემი მიზანი მიღწეული იყო იფასოშიც მოვხდი. ნატალის და დესაც არ ქონდაც ცუდი შედეგი.წასვლამდე ორი კვირით ადრე ალექსმა და დამინემ გადაწყვიტეს გამოსამშვიდობებელი საღამო მოეწტოთ ჩვენთვის და ბარიში გაგვეტარებინა დრო. არ მინდოდა წასვლა მაგრამ დამიანემ პირობა შემახსენა და სხვა გზა არ მქონდა. მოვემზადე მოკლე ტანზე გამოყვანილი კაბა ჩავიცვი და ჩემი წაბლისფერი თმა მაღლა ავიტანე რადგან ჩემს ჭაობისფერ თვალებს კარგად გამოიკვეთა.ჩემა ძმამ ტაქსი გამოიძახა და დამიძახა.
-ტაქსი მოვიდა.
-მოვდივარ.-ოთახიდან გასული, ჩემიძმა ვერსად ვიპოვე, სამზარევლოში შევედი წყალს ლევდა, რომ შემომხედა წყალი გადასცდა.-ვიცი ძამიკო რო კარგად გამოვიყურები.
-ამ კაბაზე მოკლე კაბა არ გეშოვებოდა?-აი რა დამპალია ხო შეძლო ეთქვა მართლაჩ კარგად გამოიყურებიო მაგრამ არა.
-კი ეხლავე ჩავიცვამ.
-აბა ეხლა დროზე მანქანაში. ქონია თურმე.-მე მოწყწნილი წავედი ტაქსისკენ რომ დამეწია და ხელში ამაფრიალა.
-მსოფლიოში ყველაზე ლამაზი დაიკო მყავს.
-შენ კი ყველაზე ლამაზი დაიკოს მსოფლიოში ყველაზე სიმპატიური ძამიკო ხარ. მიყვარხარ.-თაქსის მძღოლი მოხუცი კაცი იყო და გაღიმებული გვიყურებდა.მალევე მივედით ბარში და დავიწყეთ გართობა. ნატალი სამითვეა უკვე მოწყენილი დაბიჯებს რადგან თორნიკე ვერჩამოვიდა ამ არდადეგებზე. ესეც არ ეუბნება რო სასწავლებლად იქ მივდივართ.დეა კი სიგიჟის ზღვარზე სულ ვიღაცას ეფლირტავება. ყველა კარგად ერთობა მეც მომინდა დალევა და დავიწყე კიდეც იმდენი დავლიე აღარაფერი მახსოვდა.დილით უცნაურმა შეგრძნებამ გამაღვიძა. თვალები ნელა გავახილე და გარშემო მიმოვიხედე არაფერი იყო ნაცნობი. თავიც მისკდებოდა და არაფერი მახსოვდა. მერე სიმძიმე ვიგრძენი და თავი გვერდით გავატრიალე და ნეტა არ გამეტრიალებინა ჩემს გვერდით სრულიად შიშველი არც მეტი არც ნაკლები, დამიანე იწვა ისიც ნელ ნელა ახელდა თვალებს.
-აუ ასეთი რა დავლიე? რო მთელი ღამე შენ მესიზმრებოდი და ეხლაც შენ გხედავ!-მე გასეშებული ვიჯექი და ვერაფერს ვაკეთებდი ცრემლები ერთი მეორეს მიყოლებით გადმომცვივდა.-არადა ისეთი რეალური იყო თითქოს ყველაფერი. გავგიჟდი რა.-ძლივს ვარჩევდი რას ამბობდა მაგრამ ვერ ვიაზრებდი.-მოიცა შენ რა რეალობა ხარ? დეა, დეა,-უკვე ჩემს წინ იდგა ჩაცმული და მეძახდა.-დეა მაპატიე გესმის არ ვიცი რა დამემართა. მომისმინე მიდი შედი საბაზანოში გამოფხიზლდი და ვილაპარაკოთ.-სწრაფად წამოდგომა ვცადე საბანსაც დავექაჩე ორი ნაბიჯი გადავდგი და ტკივილი ვიგრძენი ძირს დავეცი და უარესად ავტირდი.-დეა კარგად ხარ?-ჩემთან მოირბინა და აყენებას მიპირებდა რო დავუყვირე.
-არ შემეხო. წადი წადი დაივიწყე რაც მოხდა.
-დეა თუ ხვდები რას მეუბნები?
-წადი თქო. ვინმემ რო გაიგოს ეს ამბავი გეფიცები მოგკლავ.
-ესეიგი ეგრე არა ლოგინში შეგიტყუე.ჩემი მიზანიც ეგ იყო.
-რას ამბობ თუ ხვდები?
- რაც სიმართლეა იმას.
-წადი.
-წავალ ხო შენ გგონია დავრჩები?მართალი ხარ ეს არავინ უნდა გაიგოს.ეს შეცდომა იყო შენი რომელიც არავინ უნდა გაიგოს. წავედი მე აბა კარგად.-წავიდა მე კი როგორმე ძალა მოვიკრიბე და სახლში დავბრუნდი.გოგონები ჩემს ოთახში მიმოდიდნენ ჩემი დანახვისას მომვარდნენ და კითხვები დამისვეს.
-ყველაფერზე გიპასუხებთ ოღონდ ჯერ შხაპს მივიღებ.-შხაპი მივიღე და გოგონებთან გავედი. ყველაფერი მოვუყევი რაც წინა ღამიდან მახსოვდა და რაც დილით მოხდა. მაგრამ ვინ იყო სახელი არ მითქმია ვთქვი რო არ ვიცნობდი.გოგონებმა და მე ის ღამე ტირილში და ლაპარაკში გავატარეთ.დილით კი გოგონებს განვუცხადე.
-მინდა ეს ყველაფერი დავივიწყოთ აქ დავტოვოთ საქართველოში.დამპირდით რო დაივიწყებთ.
-კარგი.-დაამპირდნენ მაგრამ ვიცოდი რო ვერ დაივიწ რო ვერ დაივიწებდნენ.
-ხვალ საღამოს მივფრინავთ წამოდით დათო ძიას და ცირა დეიდას დავენშვიდებოთ.-თქვა ნატალიმ. მე კი იმის გაზრება რო დამიანესაც ვნახავდი ცუდად გამკრა გულში.
-კარგი აზრია ლილი დეიდასაც გაეხარდება.
-თქვენ წადით და მეც მოვალ მერე -მინდოდა ისინი მისულიყვნენ რო გამეგო სად იქნებოდა დამიანეც. დამთანხმდნენ და წავიდნენ კიდეც. მე კი ლოგინზე დავეცი და ყველაფრის გახსენებას შევეცადე. მხოლოდ ის გამახსენდა როგორ ვცეკვავდი დამიანეს ერთად.მერე რაღაც კამათი ვიღაც გოგოსთან და მეტი არაფერი.ჩემი მობილურიც აწკრიალდა.
-სად ხარ წამოხვედი?
-არა ჯერ სახლში არიან?
-კი სახლში არიან მარტო. დამიანე სადღაც წასულაა.
-კარგი მოვალ.-მობილური გავთიშე და ტაქსი გამოვიძახე.მალე მივედი და საკმად კარგი დრო გავატარეთ. ნუ მე რა მათ კარგი დრო გატარეს მე არც კი ვუსმენდი.
-ადა რა გჭირს? მთელი საღამოა ხმა არ ამოგიღია.
-აა ისა განიცდის აქედან წასვლა რო უწევს.-მდგომარებიდან გამომიყვანა დეამ. მადლობა თვალებით გადაუხადე და ფეხზე წამოვდექი.
-მე წავალ.
-მეც წავალ.-თქვა ნატალიმ და წამოდგა. ორვე ერთად წამოვედით. ნატალი მანქნით იყო გარეთ გასულს თავით მანიშნა ჩაჯექიო, მეც არ შევწინაღმდებივარ. ჩემს საყვარელ ადგილას მიმიყვანა ჯერ ჩუმად იჯდა შემდეგ კი ლაპარაკი დაიწყო.გამაოცა მისმა სიტყვებმა.არ მეგონა თუ ასე მიცნობდა.
-დამინე იყო არა?-არ ვიცოდი რა მეპასუხა.-უარყოფას აზრი არ აქვს. დაგინახეთ ერთად რო გახვედით. ისისც დავინახე ჯეიდას როგორ ეჩხუბებოდი, და როგორ გაგიყვანა გარეთ დამიანემ უკან კი არცერთი დაბრუნებულხართ. ესეც რო არა დღეს რო იკითხე სახლში მარტო არიანო აი მაქ კი დავრწმუნდი. ნუ მიყურებ ეგრე. არავის ვეტყვი არც დეას.-ცრემლები თავისით მომდიოდა საკუთარ თავს ვერ ვპატიობდი ამ დანაშაულს რო არ დამელი ან სულაც დამევიწყებია ის პირობა და არ წავსულიყავი ეს არ მოხდებოდა. ვინ იცის რას ფიქრობს ეხლა ჩემზე აქმდე თუ ცოტა ოდენი იმედი მქონდა რო შემიყვარებდა ეხლა ესეც ნამსხვრევებად იქცა.
-ცუდად ვარ ნატა სუნთქვა მიჭირს დეას თვალებში ვეღარ ვუყურებ.იცი რა მითხრა დილით?
-რა?
-ლოგინში შეგიტყუეო .კარგი მე არაფერი მაგრამ ძმაკაცის დას ასე როგორ უნდა მოექცე როგორ?
-არ ვიცი მხოლოდ ის ვიცი რო დეას უნდა უთხრა თორე გული ეტკინება.
-გილი მტკივა ტირილი და ყვირილი მინდა მინდა დავიცალო.
-იყვირე ადა აქ ვერავინ გაიგებს შენს ხმას ვერავინ ჩემს გარდა.
-მძულხარ დამინე მთელი ჩემი არსებით მძულხარ. ის სიყვარული რაც გამაჩნდა ორი სიტყვით განადგურე. მ ძ უ ლ ხ ა ა ა ა ა რრრრრ.-ამ ყველაფერს ბოლო ხმაზე ვყვიროდი. მერე მუხლებზე დავეცი და ავტირდი. გვერდით ნატალი დამიჯდა, თავი მის კალთაში ცავდევი და ვტიროდი არ ვიცი როდის ჩამეძინა მაგრამ დილით ოთახში გამეღვიძა.გვერდით ალექსი მეწვა. შევეცადე არაფერი შემემჩნია და დაუყვირე მძინარე ძმას.
-მამონტო აქ რატო გძინავს? შენი საწოლი ჩაწყდა თუ დედამ მოისროლა შენი ნივთების ერთად?
-რა გაყვირებს ადა დაიძინე რა.
-არა არ მინდა მე ძილი.
-ოოო ნუ მებუზღუნები დაწექი თქო.
-აუ შენც თუ ძმა ხარ რა ბოლო დღე მაქვს და კიდე არ მემორჩილები.-უცებ გახილა თვალები და ისეთი განრისხებული სახით დამხედა რო შემაშინა.
-არასოდეს გაიმეორე გესმის არასოდეს არავითარი ბოლო დღე. ეს ამ ქვეყანაშია ცოტახნით ბოლო დღე.
-კარგი ხო ვიხუმრე.
-კარგი. ჩემოდნები ჩალაგებული გაქვს?
-კი.აქ ვინ მომიყვანა?
-მე ნატალიმ დამირეკა და მითხრა ვლაპარაკობდით და ჩაეძინაო.
-ხო ისე უცებ ჩამეძინა.-საღამომდე არსად გავსულვარ ყველა ჩემთან ვიყავით ამ ჯერად შეკრებილი,:ალექსი, ნატალი,დეა, დათო ძია, ცირა დეიდა,და დედა რომელიც ცრემლებს ჩუმჩუმათ იწმენდა. ალექსი კი ვიღაცასთან რეკავდა.
-ვისთან რეკავ შვილო მთელი საღამოა?-იკითხა დედამ
-დამიანესთან გუშინდლის მერე არ მინახავს.
-გაცილებაზე მოვა, ხო იცი ისე ვერ გაუშვებს.
-არ მოვა და დარდი ეხლა-ნატალი მეჯდა გვერდით და მიჩქმიტა გაჩუმდიო.
-რამე თქვი შვილო?-მკიტხა დედამ.
-კი ისა მოვა სად წავა.
-ჩვენი წასვლის დროა.-ტქვა ნატამ.და ყველა ფეხზე წამოდგა. არეპრტში არავინ გავიყოლეთ ალექსის გარდა.არც იქ ჩანდა დამიანე დეა უკვე ნერვიულობდა.სადაც იყო ჩასხდომა დაიწყებოდა , დეას მობილურმა რო დარეკა.
-დამიანე სად ხარ?
-........ ...... ... .....
-კარგი მალე რა სადაცა ჩასხდომა დაიწყება.
- ..... ... ............... .........
-გელოდები.-მობილური გათიშა და მოგვიტრიალდა.-20 წუთში აქ იქნება.-ათ წუთსჰი ჩვენო ჩასხდომა იწყებოდა და იმედია მანამდე არ მოვა. გამიმართლა და არ მომვიდა, მე კი მოვიტყუე.
-არ მინდა იმის ნახვა როგორ დამშვიდობებით ტქვენც ერთმანეტს თორე აღარ წავალ. წავალ რა მე, -ალექს დავემშვიდობე და წავედი ყველა პროცედურა გავიარე და ავედი დავჯექი მალევე შემომიერთდნენ გოგონებიც შამივე ერთად ვიჯექით.
-ადა?
-ხო დეა,
-რამეს მიმალავ?
-ახლა არა რო ჩავალთ მერე რა გთხოვ.
-დამიანემ მიქარა ისევ ამიტომაც არ დარჩი? ამიტომაც...-ლაპარაკი სტიარდესამ შეგვაწყვეტია და ვერ გავიგე რის თქმას აპირებდა მწ მხოლოდ ეს ვუთხარი.
-ეხლა არ შემიძლია.
-კარგი.-ისე ჩავფრინდით ათას თემაზე ვისაუბრეთ. ფეხი როგორც კი დავდგი უცხო მიწაზე მაშინვე მომენატრა ჩემი ქალაქი. თორნიკეს და ნატალის შეხვედრა იყო რაღაც სასწაული,წარმოიდგინეთ შუა ღამისას რო აღებ კარს და იქ შენი საყვარელი ადამინი გხვდება. კარი რო გაღო უკან მოხურა მაგრამ მაინც გავიგეთ მისი სიტყვები.
-ფუ ამის დედაც რა არ უნდა დამელია ამდენი. ყველაფერი შენი ბრალია ლევან მოგკლავ თუ რამე კიდე ჩამიყარე სასმელში.
-რა გაღრიალებს ბიჭო? ამ შუა ღამიხან დამაძინე რა თუ ძმა ხარ. და გაღე რა ეგ კარი ვინა ასე გაუჩერებლად რო რეკავს მაგ ზარს?
-მოიცა შენც გესმის?
-კი არ დავყრუბულვარ ჯერ.
-არ არსებობს ნატალი!!!!!
-რა ნატალი გამ***რდი? მოიცა რა?-უკვე ნატალის ეხვეოდა მედა დეა კი ვიდეოს ვიღებდით და ვაფიქსირებდით ამ წუთებს. ალბათ კიდე დიდხანს იდგებოდნენ ასე ლევანი რო არ გამოსულიყო.-რძალო? ასე მოგენატრა რო ჩამოაკითხე?-როგორც ჩანს ჯერ ჩვენ ვერ გვამჩნევენ.
-ეეე ადა დეა თქვენც აქ ხართ?
-არა საქართველოში.-თქვა დეამ.
-ისევ გაწუხებს ეს წვეტიანი ხუმრებები?-ეგრევა წაკბინა ლეომ.-მემენატრე ბავშვო.-ეს უთხრა და მოეხვია დეას შევნიშნე როგორ შეკრთა დეა მაგრამ დიდად არ გამიმახვილებია ყურადღება.თორნიკე უკვე მე მეხვეოდა და რაღაცაებს მეკითხებოდა მაგრამ, ცუდად ვიყავი და არაფერი მესმოდა. მოშორებას აპირებდა მაგრად რო ჩავკიდე ხელი და მივეხუტე.
-ადა კარგად ხარ?
-კი კი კარგადა მგზავრობამ დაღალა.-უცებ თქვა ნატამ და თვალი ჩამიკრა.
-ნატალი ადა ვიცი რო რაღაცას მიმალავთ და გირჩევთ მითხრათ.-ყოველგვარი შესავლის გარეშე გვაჯახა დეამ შესულებს კარებში.
-იქნებ მაცადო დეა და გეტყვი. -გავბრაზდი რადგან არ იყო ასე საჯაროდ ამის თქმა საჭირო.-მაპატიე თორნიკე შეგიძლია ოთახი გვაჩვენო ნუ რათქმაუნდა თუ გაქვს?
-კი როგორ არა საკმაოზე დიდია ეს ბინა.
-რამოდენიმე დღე დავრჩები და მერე ვიშოვი სასწავლებელთან ახლოს.
-ნუ მაბრაზებ ეხლა დაწექი დაისვენე და მერე ვილაპარაკოთ მაგაზე.- ოთახი მაჩვენა და შიგნით შემომყვა.-ადა რამე მოხდა? რატო ხარ ესე?
-არაფერი ექიმო გეცოდინება შენ გალური პრობლემები და რამე რუმე.
-კარგი დაისვენე.-ოთახიდან გავიდა მე კი ჩემოდანი გვერდით მივდგი და საწოლზე დავჯექი ფეხები მკერდთან მივიტანე და ტირილი დავიწყე.იმიტო ვტიროდი რო ვერ დავინახე მისი ნამდვილი სახე.კარი გაიღო და ნატალი შემოვიდა.ჩემს გვერდით დაჯდა და თავზე დამიწყო მოფერება.
-ნუ გაუბრაზდები რა დეას.იცის რო დამიანეს გამო ხარ ესე და მისი მოკვლა უნდა
-არ ვუბრაზდები. მოიცა რა იცის?
-დამიანე შენს ნახვას ითხოვდა აეროპრტში.
-რა უნდოდა დაკლდა ჩემი გამოყენება?
-არ ვიცი.
-კარგი წადი დაიძინე დაღლილი ხარ შენც.
-ხო ღარ იტირებ?
-არ შემიძლია ტირილის დროს გულზე მეშვება.
-არ წავალ შენთან დავიძინებ.
-გაგჟდი? გინდა თორნიკემ მომკლას?
-ოოო კარგი რა- გაწითლდა ნატალი და თავი ჩახარა. კარიც მალე გაიღო და შემოვიდა თორნიკე.
-დაიძინა-ხმა დაბლა კითხა ნატას.
-არა ვერ დამაძინა შენმა გოგომ მაგრამ შეგიძლია წაიყვანო.
- ადა რა გჭირს? რა დღეში გაქვს თვალები?იტირე?
-ხო იტირა უკვე ენატრება საქრთველო და ოჯახი.-ისევ ნატამ მიშველა.
-კარგი რადგან არ გინდა თქმა არ დაგაძალებ.-წამოდგა და გასვლას აპირებდა.
-თორნიკე მაპატიე არ შემიძლია.
-არაუშავს საყვარელო არის რაღაცაები რასაც ხანდახან ვერ ვამბობთ რადგან, არ ვიცით ხალხი როგო გაგვიგებს.
-მადლობა.-ორივემ დამტოვეს ტირილში ჩამეძინა. დილით თორნიკემ გამაღვიძა.
-ადექი ადა სანამ სწავლა დაიწყება მოვიაროთ აქავრობა.
-არ მინდა, თქვენ წადით რა.
-ადა რა გემართება?შენ ასეთი არ იყავი.
-შევიცვალე.
-რატო არ გკითხავ ვიცი არ მეტყვი.
-უბრალოდ არ მაქვს ამის ძალა არ შემიძლია. გეტყვი ოღონდ ეხლა არა.
-წამოხვალ ჩვენთან ერთად?
-კარგი.-გადავწყვიტე წავყოლოდი და ყურადღება სხვა რამეზე გადამეტანა.რამოდენიმე კვირა ისე გავიდა დეასთან დალაპარაკება ისევ ვერ მოვახერხე.რამოდენიმე დღეა თავს ცუდად და უცნაურად ვგრძნობ, დაღლას დავაბრალე. ბავშვები გარეთ მიდიოდნენ სასეირნოდ მაგრამ მე არ გავყევი.ბავშვები წავიდნენ მე კი წვენი მომინდა და დასასხმელად გავედი, უცებ თავბრუ დამეხვა და გავითიშე.ხმები ჩამესმოდა და თვალების გახელას ვცდილობდი.თვალები გავახილე და ბავშვების შეშინებული სახეები დავინახე. შემდეგ გარემო არვიქვი და მივხვდი რო სავანდყოფოში ვიყავი.
-გახილა თვალები გონს მოვიდა.-წამოიყვირა ნატალიმ. ყველა საწოლთან გაჩნდა.
-როგორ ხარ ცუდად ხოარ ხარ ექიმს დავუძახო?-მკითხა თორნიკემ.
-კარგად ვარ თოკა. რა დამემართა?
-არ ვიცით სახლში მობილური დარჩა ლეოს როცა შემოვიდა ძირს დავარდნილი გნახა და ჩვენ დაგვირეკა სადარბაზოსთან ველოდებოდო შემდეგ აქ მოგიყვანეთ. ექიმმ თქვა გონს რო მოვა შემოვალო.დავუძახო?
-ხო მიდი - თორნიკე გავიდა ჩემთან ნატა და დეა დარჩნენ ლეო მოშორებით იდგა.
-ადა მგონი ვიცით რაც გჭირს?-მითხრა დეამ თავ დახრილმა.მე ვერაფერს მივხდი.
-რა? რა მჭირს?არაფერი უბრალოდ გადავიღალე ყოველ დღე აქეთ-იქეთ სიარულმა.
-ხო ალბათ.-თავისთვის ჩაილაპარაკეს გოგონებმა. სწორედ ამ დროს შემოვიდა ექიმიც.
-Как ты?(როგორ ხართ?)
--Спасибо вам большое. Что не так со мной?(გმადლობთ კარგად. რა მჭირს?)
- Постарайтесь не нагружать себя и ни о чем не беспокоиться, потому что это повредит вашему малышу. Поздравляю, вы беременны. Скоро вы подпишете и дадите мне цель.( დღეიდან ეცადეთ თავი არ დაიტვირთოთ და არაფერზე ინერვიულოთ, რადგან ეს თქვენს პატარაზე ცუდად იმოქმედებს.გილოცავთ თქვენ ორსულად ხართ.მალე გაგწერთ და მოგცემთ დანიშნულებას.)-გავშეშდი, გავქვავდი, გავიყინე, თითქოს ყველაფერი დატრიალდა მხოლოდ ექიმის სიტყვები მესმოდა. ორსულად ხართ.ყველას გადავხედე და გოგონებს სულაც არ ეხატად გაოცება სახეზე.თორნიკეს და ლეოს კი ფერი აღარ ედოთ სახეზე.
-ვისია?-იკითხა თორნიკემ.
-ჩემი.-ისე ვუპასუხე თითქოს ვერ ვხდებოდი რაზე მეკითხებოდა.
-გადით.-გასვლა სთხოვა ყველას. ნატალიმ ისე შემომხედა მივხდი რისი თქმაც უნდოა.მე თავი დაუკარი და მიხვდა რო უნდა გასულიყო.-რას აპირებ? არ მითხრა რო ბავშვის მოშორებას აპირებ.
-არა ის არ აგებს პასუხს ჩემი დანაშაულისთვის.-ცრემლები წამომივიდა.
-არ გინდა მითხრა ვინა მისი მამა?
-არა ამას ვერავინ გაიგებს მხოლოდ ნატამ იცის.არ თხოვო რო გითხრას ნუ დაყენებ არჩევანის წინაშე.
-კარგი როგორც გინდა. ხომ იცი შენ ჩემთვის შენ მეგობარზე მეტი გახდი ამ მოკლე დროში.
-ვიცი. ხო მონათლავ?-გაეღიმა ისეთი გახარებულიჩანდა თითქოს მისიშვილი იყო მერე მოვიდა თავზე მაკოცა და ჩაჩურჩულა.
-მიყვარხართ.-და გავიდა შემდეგ ნატალი შემოვიდა.
-დეა და ლეო სად არიან?
-ლეო ყავის მოსათანად გავიდა დეა კი ექიმთან შევიდა თორნიკესთან ერთად.
-თქვენ რატო არ გაგიკვირდათ ჩემი ორსულობა?-ვკითხე ის რაც ყველაზე ძალიან მაინტერესებდა.
-მე და დეა რამოდენიმე დღეა ვეჭვობთ დღეს კი გულ წასული რო გიპოვეთ ეს უკვე ბოლო წვეთი იყო.
-მე რატო არ მითხარით? ამ ეჭვის შესახებ?
-შეგვეშინდა შენი რეაქცის.
-რას აპირებ დეას ეტყვი მამა ვინც არის?
-არა არ შემიძლია რო უთხრას მერე? ბავშვის მოშორება რო მითხრას?არა ვერ გავრისკავ.
-კარგი მაგრამ მერე....-უცებ კარი რო გაიღო და დეა შემოვიდა.ნატაც გაჩუმდა.
-როგორ ხართ შენ და ჩემი ნათლული?
-არა ის არ არის შენი ნათლული.-ისე დავიყვირე შეხტა და გაოცებულმა შემომხედა.-ისა მე მე...
-კარგიო - და გავიდა თვალები აუცრემლიანდა.
-ეს რა გავაკეთე ნატა?
-არაუშავს არ ინერვიულო გავალ და დაველაპარაკები.-ნატა გავიდა მე კი დავიწყე ფიქრი თუ როგორ გავზრდიდი და რა დაბრკოლებების გადალახვა მომიწევდა. რაუნდა მეთქვა როცა წამოიზრდებოდა როცა მკითხავდა მამა სად არისო. მამის სახელს მკითხავდა. არ ვიცოდი როგორ მეთქვა ეს ჩემიძმისთვის ან იქნებ არც მეთქვა რადგან ის მიხვდებოდა თუ ვინ იყო მისი მამა. ალლექსი კი არ მოინდომებდა ამ ამბის დამალვას ამიტო არ ვეტყოდი.დეა შემოვიდა გვერდით მომიწვა და ცამეხუტა.
-მაპატი ჩემო გოგო ვერ გავითვალისწინე ის რო ამ დროს ხასიათი ეცვლებათ. იმედია რო გაჩენ შემდეგ აღარ იქნები უარზე.
-არაუშავს ჩემო გოგო.-მალევე გამწერეს სავანდყოფოდან.სწავლაც დაიწყო.დავდივარ სახლი უნივერსიტეტი.უნივერსიტეტი სახლი მეტს არაფერს ვაკეთებ ნუ არც მაძლევენ რამის გაკეთების უფლებას.უკვე თითქმის შვიდი თვის ვარ და ძლივს დავდივარ.სქესიც გავიგე მალე პატარა დათა მეყოლება. რატო დათა? მინდა ბაბუს სახხელი ერქვას როცა ეს სახელი ვთქვი დეამ გაიოც და მკითხა.
-რატო დათა?
-იმიტო რო დათა ძიამ ბევრი რამ გაკეთა ჩემთვის და ჩემიანებისთვის. მაგრამ ამას ხო არ ეტყვი ან ხო არ ეტყვი რო ორსულად რო ვარ?
-ამას კითხვა უნდა?
-არა მაგრამ, ხო უნდა დავრწმუნდე?
-ხო რათქმაუნდა.კარგი ეხლა ხო ჭამე წადი წამოწექი, ხო ხედავ ძლივს დადიხარ.
-კარგი წავალ წამოვწვები.-ოთახში შევედი და წამოწექი. მერე უცებ გამახსენდა რაღაც და ფეხზე წამოვდექი და გარეთ გავედი ბავშვები, ფილმს უყურებდნენ.მე რო გავედი ყურადრება ჩემზე გადმოიტანეს.
-ადა რამე გინდა? რატო არ დაგვიძახე?-ფეხზე წამოვარდა დეა.
-ხო მინდა.
-რა საყვარელო?
-რა და სადაცა გავაჩენ ჩემს ბიჭს და არაფერი მიყიდია მისთვის.
-კარგი ხვალე წავიდეთ და ვუყიდოთ, ყველა ერთად წავიდეთ.
-არა
-რა არ?
-მე ეხლა მინდა.
-ეხლა სადაცა დაღამდება, აზრი არაა აქვს გასვლას.
-მე მინდა. მე კიარა და ჩემს ბიჭს.
-კარგი გავიდეთ-გავედით და იმდენი რამე ვიყიდეთ მგონი ერთი წელი არაფერი დაჭირდება.ორი თვე ისე გავიდა თითქმის ვეღარ დავდიოდი უნივერსიტეტში.ერთ საღამოს ყველა ფილმს ვუყურბდით, ბავშვი დღეს პასიურებდა არ მოძრაობდა.უცებ ვიგრძენი მუცლის ქვედა არში ტკივილი მაგრამ არ შევიმჩნიე, მეორე უკვე ძალიან მტკივნეული იყო და წამოვიყვირე. ყველამ ე შემომხედა მიხვდნენ რაშჰიც იყო საქმე, დეა ჩანთის ასაღებად გაიქცა თორნიკემ კი შეშინებულმა მე ამაფრიალა ხელში.
-თორნიკე რას აკეთებ? დამსვი არ დაგივარდე და ბავშვს არაფერი დაემართოს.
-მენდობი?
-რათქმაუნდა.
-ლეო სწრაფად გაიქეცი ჩადი და მანქანა ამუშავე, რას მიყურებ ბიჭო სწრაფად.-ლეო გაიქცე მე კი თორნიკეს მივყავდი ყურში მეჩურჩულებოდა.-დამშვიდი პატარავ ორივე კარგად იქნებით არ დაუშვებ რომელიმეს რამე რო მოგივიდეს.-კიდე ათას რამეს მანქანაში ჩამაჯინა და მან საჭეს მიუჯდა, გოგონებიც მომიჯდენ გვერდით ლეო ისეთი თვალებით მიყურებდა სიცილი მომინდა და გავიცინე კიდეც და რვა წყვილმა თვალმა გაოცებულმა სემომხედა.-შენ რა გვეხუმრე ადა?-მანქნის გაუჩერებლად მკითხა თორნიკემ.
-არა რა სისულელეა უბრალოდ ლეოს გამომეტყველებაზე გამეცინააააა აააააააააააა სწრაფად თორნიკე.
-კარგი პატარავ.-ეს თქვა და გზად პატრულმა გაგვაჩერა სიჩქარის გადამეტების გამო მაგრამ როგორც კი ვითარება აუხსნა თორნიკემ და ლეომ მათ გავიძღვნენ წინ და მიგვიყვანეს სავანტყოფოში.პირდაპირ სამშობიაროში წამიყვანეს რადგან უკვე წ***ებს ვღვრიდი. ყველაფერი კარგად მიდიოდა მაგრამ უცებ შეიცვალა ყველაფერი. ჩემი წნევა დაეცა, ხოლო ბავშვის გულის ცემა სუსტად ისმოდა. ყველა იყო შემოსული მშობიარობაზე დასაწრებად ექიმის დიდი წინაღმდეგობისს მიუხედავად. უცებ ყველა გაიყვანეს მე კი უკვე თვალები მეხუჭებოდა. მეტი აღარაფერი მახსოვს.
ნატალის და დეას მონაყოლი.
ყველაფერი უცებ შეიცვალა ექიმა გარეთ გასვლა გვთხოვა, ჩვენც გავედით ექიმაც გამოგვყვა.
-თქვენი მეგობრის და ბავსვის მდგომარეობა ცუდად არის ამიტო უნდა აირჩით რომელი გადავარჩინოთ. ჩვენ რათქმაუნდა ორივეს გადარჩენას სევეცდებით მაგრამ.
-არა ექიმო გთხოვთ გადარჩინეთ ორივე.
-მწუხვარდ მაგრამ ერთი უნდა აირჩიოთ. მისი ნათესავი რომელიმე ხართ?
-არა მეგობრები.
-სასწრაფოდ გაგებინეთ მის ნათესავს რადგან შეიძლება სისხლის გადასხმა დარჩეს საჭირო.
-ექიმო ისინი აქ არ იმყოფებიან, თან ბავშვის შესახებ არაფერი იციან.
-კარგით მე ყველაფერს გავაკეთებ მაგრამ თქვენ ხელი უნდა მოაწეროთ ბავშვითუ გოგო.-ყველა საგონებელში ჩავარდით არ ვიცოდით რა გაგვეკეტებინა, ვიცოდით ადა თვალს რო გახელდა პირველი ბავშვს მოიკითხავდა, ეს ბავშვი იყო მისი ზალა.
-ბავშვი-ყველამ ერთ დროლად ვთქვით. უკვე 2 საათი გავიდა და არავინ არაფერს გვეუბნება. ვნერვიულობთ ლაპარაკის უნარიც კი არ გვაქ კართან ვიყავით ჩაკეცილი ექიმი რო გამოვიდა საოპერაციოდან.
-გილოცავთ ძალიან ძლიერი ბავსვია არ დანებდა და ბოლომდე იბრძოლა ჩვენთან ერთად.
-ადა ადა როგორააა?
- გოგონა გადაჩა მაგრამ ძალიან მძიმედ არის, ამ ღამეზეა დამოკიდებული თუ შეძლებს და გახელს თვალს ეს ნამდვილი სასწაული იქნება.
-გთხოვთ ექიმო ყველაფერი გაკეთეთ მის გადასარჩენად.-მე და დეა ვევედრებოდით ექიმს თორნიკე და ლეო გვაწყნარებდნენ.
-ჩვენ უკვე გავაკეთეთ ჩვენი საქმე ეხლა მასზეა დამოკიდებული რამდენად უნდა სიცოცხლე.-ეს თქვა და წავიდა. ბავშვი შორიდან გვაჩვენეს,აასთან შესვლის ნებაც მოგვცეს, უამრავი მილი ქონდა მიერთებული. უკვე დილის 7 საათი იყო ლეო და თორნიკე ყავის მოსატანად წავიდნენ, ნატალი საპირფარეშოში გავიდა მე კი ვიჯექი მარტო უცებ ერთი იდე მომივიდა ავდექი და სწრაფად წავედი ექთნის ტანსაცმელი მოვიპარე და ბავშთან შევედი ხელში ავიყვანე და დავაკვირდი თითქოს ვიღაცას მახსენებდა, ჩემი აზრების გასაფანტად თავი გავაქნიე და ადას პალატიკენ წავედი, შიგნით შევედი და ადასთან მივიყვანე.
-ადა ნახე სენი ბიჭი მოგიყვანე, ადა გთხოვ მისი გულისთვის მაინც გახილე თვალი გთხოვ ნუ დატოვებ დედის გარეშეც.-ეს ვუთხარი და გულზე დავაწვინე.ცოტახანს მყავდა ასე მაგრამ არანაირი რეგირება არ ქონია, ავიყვანე ბავშვი და გამოვბრუნდი როცა გავიგონე.
-დეა მაჩვენე ჩემი ბიჭი.-გავშეშდი გავქვადი ამ პატარა არსებამ დაგვიბრუნა ადა.არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა და ყვირილი დავიწყე ხტუნვასთან ერთად.
-გაიღვიძა ადამ გაიღვიძა. პატარა ონავარო შენ ეს შეძელი. ეეე სულ როგორ გძინავს?-უცებ გაიღო კარი და ექიმებიშამოცვივდნენ მე რო დამინახეს ბავშვით ხელში ექიმა მაშინვე ყვირილი დამიწყო.
-როგორ შეიძლება ბავშვის აქ შემოყვანა ან რა უფლებიდ გამოიყვანე ბავშვი? იცი მაინც რამხელა საფრთხის ქვეშ დაყენე ბავშვის სიცოცხლე ეხლავე გაიყვანეთ ბავსვი და გადამოწმეთ სწრაფად თქვენ კი გარეთ დამელოდეთ.-ძალიან შემეშინდა ვაი და ჩემი დაუფიქრებლობის გამო ბავშვს რაიმე დაემართოს? გარეთ გასულს ყველა ადგილზე დამხვდა, გაკვირებული მიყურებდნენ.მე ყველაფერი მოუყევი, მერე ექიმიც გამოვიდა. ექიმმა ერთი შემომხედა და თავი გაქნია. მერე ბავშვებს მიუბრუნდა.
-ყველაფერი კარგად არის თქვენი მეგობარი კარგად ცოტა ხანში პალატაში გადავიყვანთ და შეგიძლიათ ნახოთ. ბავშვსაც შემოიყვანენ.-და წავიდა მართლაც მალე გადაიყვანეს პალატაში დაა მოიყვანეს ბავშვიც. ყველაფერი გამოკეთდაა.
ადა
სიზმარი ვნახე მამა ტრიალ მინდორსი იდგა და მიყურებდა გაბრაზებული იყო.დავუძახე მაგრამ ხმა არ გამცა.
-მამა ჩემზე ბრაზობ?
-კი.
-რატო?
-შენ იმას ტოვებ იქ იმ რთულ დედამიწაზე და ადვილ გზას ირჩევ შენ ტოვებ მარტო ვინ მიხედავს მას ვინ უპატრონებს?
-იქ მას მიხედავენ მამა! შენც ხო დაგვტოვე მამა?
-მას შენზე უკეთ ვერავინ მიხედავს. ხო მე დაგტოვეთ მაგრამ მე დედათქვენი დაგიტოვეთ ასევე ვიცოდი დათო რო არაფერს მოგაკლებდათ.
-მამა ჩვენ შენ გვჭირდებოდი შენი სითბო გვინდოდა, შენც მარტივი გზა აირჩიე და ტაგვტოვე იქ მარტო.
-ხოდა შენც ნუ დაუშვებ შეცდომას ნუ დააობლებ იმ პატარა არსებას. მას შენს გარდა არავინ ყავს. ნახე შენთან მოვიდა. კარგად შვილო. მიყვარხარ. გაუფრთხილდი მაგ პატარა ონავარს.-ეს მითხრა და გაქრა. მართლაც ვიგრძენი რო ჩემთან იყო. მერე უცებ მომსორდა დავინახე დწას რო მიყავდა და დავუძახე.ამი შემდეგ თქვენც იცით. თორნიკეს მოვანათლინე დათა, ხოლო დეას დავპირდი რო გოგოს მას მოვანათლინებდი.ამ ყველაფრის შემდეგ უკვე 3 წელი გავიდა. სწავლა დავსრულე მეც. თორნიკემ და ლეომ უკვე ორი წელია რაც დასრულეს მაგრამ ჩვენ გამო არ წასულან და მუშაობდნენ. ერთ დღეს დათას ვაძინებდი ნატალი და დეა რო შემომივარდნენ.
-წავიდეთ რა.
-ჩუმათ რა ძლივს დაიძინა გამაწამა.სად მივდივართ? თუ ისევ ბარში მიდიხართ წადით მეწყვილებიკი გყავთ, მე ნუ მთხოვთ.
-არა რა ბარში.
-აბა სად?
-საქართველოში.
-მეღადავებით ხო?
-არა ალექსი და დამინე რამოდენიმე თვე სამსახურის გამო მივლინებასი არიან წასულნი. დავიჯერო არვინ მოგენატრა? ჩვენ ჩავდიოდიტ მაინც მაგრამ შენ არცერთხელ არ ჩასულხარ. ალექსიი რო გაკითხავდა ორი დღით ეგ საკმარისი იყო მეტი არვინ გენატრება?
-ყველა მენატრება მაგრამ დათას რა ვუყო?
-მგონიდროა გაიგონ მის შესახებ.-თქვა ნატალიმ.
-ნატალი!!! ეს შეუძლებებელია შენ ხო იცი არა?
-საკმარისია უნდა გაიგონ ადა ამდენი ხანი ვმალეთ ეხლა დროა გაიგონ თან ვერავინ ვერაფერს მიხვდება.
-შენ თვითონ თუ გჯერა მაგის?-ამ დროს დეას დამიანემ დაურეკა და გარეთ გავიდა.
-კი რადგან დეა ვერ ამჩნევს და სხვა ვინ მიხვდება?
-დათო ძია დეადა ცირა დეიდა ეგრევე მიხვდებიან გავს გესმის საშინლად გავს.
-საკმარისია მან უნდა იცოდეს რო შვილი ყავს არ გაქვს ამის დამლვის უფლება. დაფიქრდი და პასუხი გვითხარი.-ფეხზე წამოდგა და გავიდა. მე კი ნატალის სიტყვებზე დავიწყე ფიქრი, მივხდი რო მართალი იყო. მაგრამ მანამ სანამ წავიდოდი დეასთვის უნდა მეთქვა. წამოვდექი და მის ოთახში შევედი, წიგნს კითხულობდა,რო დამინახა დახურა.
- მოდი ადა, რამე გინდა?
-შენთან ლაპარაკი.
- გისმენ.
-დეა მე მინდოდა შენთვის ამისთქმა უბრალოდ მერე გავიგე როოოო -სიტყვებს თავს ვერ ვუყრიდი. არ ვიცოდი რა უნდა მეთქვა.-გავიგე როო,
-მითხარი ადა.
-რო დაგკარგო?
-შენ მე ვერ დამკარგავ.
-ამ ამბის გაგების შემდეგ ვიცი რო დაგკარგავ.
-ადა ნუ მაშინებ პირდაპირ მითხარი.
-დათა ის ის,
-რამე ჭირს დათას?-ფეხზე წამოვარდა.
-არა დაჯექი. ის დამინეს ის,
-რა ის? დამინე რა შუშია?
-დამინეს....
-არა ეს შეუძლებელია მეღადავები ხო?-ფეხზე წამოვარდა და აქეთ-იქეთ დაიწყო სიარული.-როგორ ვერ მივხდი ის ისე ჰგავს დამიანეს რო გაჭრილი ვაშლივით.ის ჩემი ძმის შვილია.აი თურმე რატო მითხარი ნათლიობაზე უარი.ადა ეს როგორ დამიმალე? როგორ არ მითხარი რო ვისთანაც იწექი ის დამიანე იყო? ნატალიმ იცოდა ხო? მას უთხარი და მე არა?მას ენდე ჩემზე მეტად?
-მინდოდა მეთქვა მაგრამ რო გავიგე ფეხმძიმედ ვიყავი გადავიფიქრე, არა იმიტო რო დამიანეს ეტყოდი არამედ იმიტო რო არ მინდოდა ძმა მოგეტყუებინა.ნატალისთვის მე სიტყვაც არ მითქვია გეფიცები თვითონ მიხვდა.
-მაპატიე ჩემო გოგოვ ასე რო იტანჯე მაპატიე ჩემი რეგვენი ძმის გამოც.-ჩემთან მოვიდა და თავი მუხლებზე ჩამომდვა.-შეიძლება თქვენთან დავიძინო?
-რათქმაუნდა წამოდი.-შიგნით შესულს დათასთან ნატალი დაგვხდა.
-ადა ეტყობა ლაპარაკში ხმა ვერ გაიგე ტიროდა და მე შემოვედი.
-ხო ალბად. დარჩები ჩვენთან?
-კი დიდი სიამოვნებით.
-ხო სიმპატიური ძმი შვილი მყავს ნატა?-ნატას გაეღიმა
-კი ძალიან გოგონების გულთა მბყრობელი იქნება.
-ისე როგორჩ ჩემი ძმა.
-იმედია გულის ტკენებშიც მას არ დამესგავსება- ჩავილაპარაკე ჩემთვის.
-დაბრუნებაზე თანახმა ხარ, ესეიგი რადგან დეას უთხარი.
-კი თანახმა ვარ. როდისთვის დავბრუნდეთ?
-ორ დღეში თორნიკე და ლეო მოაგვარებენ.
-კარგი.-იმღამეს არცეთ გვძინებია უამრავ რამეზე ვილაპარაკეთ. ორი დღე უკვე გავიდა დღეს დაუბრუნდებიჩემს საქართველოს.
-დედა სა მივდივალთ?-უკვე მეასედ მეკითხება.
-სახლში ვბრუნდებით ონავარო.-უპასუხა ლეომ და ხელში აიყვანა.
-ხო მაგლა სვენი ეს არაა?-სიტყვების გამოკვეთა და წინადადების გადაბმა ხანდახან უჭირდა ქართულად.რუსულად უკეთესად ლაპარაკობდა ვიდრე ქართულად.
-აარა.
-აბა სადააა?
-აი რო ჩავალთ ნახავ.
- ოოო რა ძია.-აერო პორტში მივედით რეგისტრაცია გავიარეთ და ავედით თვითფრინავში.გოგონები ერად დავჯეგით დათამ ბიჭებთან მოინდომა დაჯდომა და არ შევწინაღმდეგებივარ.
-რო ჩახვალ ეგრევე ეტყვი ყველას?
-არა ცოტახანი დაფიქრება და შეჩვევა მჭირდება.
-ისე ქენი ჩემი და თორნიკეს ქორწილამდე მოაგვარო.
-უკვე გადაწყვიტეთ/
-კი ერთ თვეში ვიქორწინებთ რაღას ველოდოთ?
-კარგია გილოცავთ.
-მადლობა.
-უბრალოდ ვიტყვი რო შვილი მყავს ჩვენებით კი არ ვაჩვენებ ჯერ.
-კარგი როგორც გინდა და სად გეყოლება ამ დროის განმავლობაში?-მკითხა დეამ რადგან ნატალის უკვე გათიშულს ეძინა.
-ჯერ სასტუმროში გავჩერდები შემდეგ ბინას ვნახავ გარემონტებულს და მოწყობილს.ფული მაინც დაზოგვილი მაქ მადლობა დათო ძიას.
-მუშაობის დაწყებას არ აპირებ?
-კი მაგრამ სექტემბრამდე ვერა, მანამ სანამ დათას არ გაუშვებ ბაღში.
-შეგვიძლია კერძო ბაღში შევიყვანოთ.
-არ მინდა ზედმეტი ხარჯი.
-მე გადავიხდი.
-მითუმეტეს შენი შეწუხება.
-ადა ხოარ გავიწყდება ის ჩემი ძმის შვილია და მეც მინდა წვრილი შევიტანო.
-კარგი მოვიფიქრებ.-მეტი არაფერი მითქვია მალევე დამეძინა წამალი დავლიე. ბიჭებს უკვე ეძინათ.უკვე ვეშვებოდით რო გავიღვიძე ყველას ეძინა ისევ ჩემი პატარა ონავრის და ლეოს გარდა.
-დედა შენთან მინდა. მშია
-ლეო გამიცვალე რა ადგილი.-სწორედ ამ დროს გაისმა სტიუარდესას ხმაც რომელიც ადგილებზე დარჩენას გვთხოვდა.ამიტო ვერ გავცვალეთ დავეშვით თუ არა მაშინვე ჩემთან მოვიდა დათა.
-დე მსია.
-სულ როგორ გშია დათა?
-ალ ვიცი.-გაიოცა
-კარგი ჩავიდეთ და გაჭმევ რამეს.-ჩავედით და ერთმანეთს დავემშვიდობეთ მე სატუმროში წავედი ხოლო დანარჩენები თავიანთ სახლებში.როგორ მინდოდა მეც დედას დათო ძიას და ცირა დეიდას ნახვა, საღამოს მივალ, ნატალის ვთხოვ და მოვა დათასთან.
-სა წავილენ?
-თავიანთ სახლებში.
-ელთად ალ ვიქნებით ისევ?
-კი მაგრამ ისე ხშირად აღარ.
-დედა ალ მინდა მე მათ გალესე ალ წავიდნენ ლა.-ტირილს აპირებდა უკვე.
-დათო მომისმინე აქ ისე ვერ ვიქნებით როგორც იქ გთხოვ არ გაჭირვეულდე რა შენ ხომ ჩემი ჭკვიანი ბიჭი ხარ?
-კალგი ოგონდ ოლი პილობიდ,-ღრმად ამოვისუნთქე და შევხედე.
-გისმენ.
-ლოცა გთქოვ მასინ დაულეკავ და მოვლენ, და მეოლე ციფსი მაწამე.
-კარგი წამოდი.-სასტუმროში მივედით არაფრის ამოლაგების თავი არ მქონდა დათას ვაჭმე და საწოლზე გავწექი დათაც გვერდით მომიწვა, ისეთი თვალებით მიყურებდა ვიცოდი რაღცის კითხვა უნდოდა.
-გისმენ. მითხარი რა გაინტერესებს?
-ეე ლოგოლ მიქვდი?
-კარგად გიცნობ მიდი მკითხე.
-დედა სენ ხო მითქლი მამა სხვა ქვეკანასიაო აქააა-ვხდებოდი რო ამას მკითხავდა, თვალზე ცრემლი მომადგა.
-ჯერ არაა აქ წასულია სხვაგან.
-მას იქ ლატო ალ წავედით.
-დათო გთხოვ.-ცრემლები ვეღარ შევიკავე.
-კალქი დედა ოგონდ სენ ალ იტილო - მოვიდა თვალებზე მაკოცა დაჩამეხუტა.საღამოს გამეღვიძა დათო ჩემთან აღარ იწვა.სწრაფად წამოვდექი და დავინახე მის სათამაშოებს თამაშობდა უკვე 8 საათი იყო. კარზე ზარი იყო გამიკვირდა ვინ შეიძლებოდა ყოფილიყო. კარი გავაღე და ჩემი ოთხეული იდგა კარში.
-მიგვიღებ მასპინძელო?-მკითხა თორნიკემ. გვერდით გავდექი და შევატარე დათას მათი დანახვა ძალიან გაეხარდა.
-აქ რა გინდათ?
-შენს სანახავად მოვედით.-მითხრა დეამ და ჩამეხუტა- მომენატრე მწარე.
-კარგი რა ვიღაცას ეგონება რო გაგიგონოს 3 წელია არ გვინახავს ერთმანეთი.-თქვა ნატამ.
-აბა სადა ჩემი ლომი?
-აქ ვალ დიდი ომებიი მწამენ.
-მოდიან შენი მაშველები.
-მაგაზე მეტი ჭკვა არცერთს არ გაქვთ.რამეს დალევთ შევუკვეთო?
-არრა ჩვენ მივდივართ დათასთან თორნიკე და ლეო დარჩებიან.
-სად?
-არვის ნახვას არ აპირებ?
-ააა ხო კარგით გამოვიცლი და მოვალ.-გამოვიცვალე და გავედი დათას ვუთხარი ძიები არ გაებრაზებინა და კარი გავიხურე. რათქმაუნდა დეასთან მივედით დედაც იქ არისო მითხრეს.სახლში ფეხიც კი არ მქონდა შედგმული დედა და ცირა დეიდა რო მეხვეოდნენ და თიროდნენ.
-ჩემო პრინცესა დაბრუნდი როგორც იქნა დასრულე სწავლა-ორივე ერთსა და იმავეს მებუტ-ბუტებოდნენ.
-გაეცალეთ ბავშვს ამოასუნთქეთ და შემახედეთ მეც. არ მოხვალ ძიასთან ადა?
-ძძძძძიიიიიიიიაააააააა-ისე ამომხდა ვერც კი გავიაზრე. დიდხანს ვეხვეოდი.მერე დეას ხმა მომესმა.
-ეხლა ვიეჭვიანებ.
-გაჩუმდი გოგო შენ ყოველ წელს გნახულობდით მას კი ვერა.
-ოოო ხო კაი.-გაიბუსხა მას რო კითხო დედა მივიდა მასთან და თავზე გადუსვა ხელი და ჩაეხუტა.
-ჩემო გოგო შენც მოგვენატრე.
-ვიცი დეიდა ვიცი.-ბევრი ვილაპარაკეთ ჩემა მობილურმა დარეკა თორნიკე იყო, და მოშორებით გავედი.
-გისმენ თოკა.
-დედა მეძინება და მალე მოქვალ?
-კი საყვარელო მალე მოვალ.
-კალქი გაკოცე.
-მეც.-მობილური გავთიშე და შევტრიალდი დათო ძია იდგა ჩემს უკან.
-მიხარია თუ ვინმე შეიყვარე და დაივიწყე ჩემი შვილი.
-იცი არა ძია არავინ არ მყავს.
-ნუ მატყუებშვილო დავინახე როგორ ლაპარაკობდი მობილურზე.
-წამოდი ძია რაღაც უნდა გითხრათ.
-რა შვილო?
-მინდა ყველას ერტად გითხრათ.
-კარგი.-არ ვიცოდი საიდან დამეწყო ან როგორ მეთქვა მაგრამ დამალვას აზრი არ ქონდა.
-მე ამ ოთხი წლის განმავლობაში იმიტო ვერ ჩამოვდიოდი რო, მე მყავს არსება რომელსაც ჩემი გვერდით ყოფნა ჭირდებოდა. მე პატარა ბიჭი მყავს სამი წლისა.მინდოდა თქვენთვის აქამდე მეთქვა მაგრამ ვერ გვბედე.
-რა? ხუმრობ ხო? შვილო რა შვილი?
-დედა გთხოვ ნუ გამიბრაზდები და ძალიან გთხოვთ ჯერ დამიანეს და ალექს ნუ ეტყვით.
-შენია თუ სადმე იპოვე და გაზარდე?
-არა დედა ჩემია ჩემი სისხლი და ხორცი.
-ვისია?
-დედა გთხოვ მამის ვინაობის გარკვევს ნუ დაიწყებ.
-რატო?
-როცა საჭირო იქნება მე თვითონ ვეტყვი რო შვილი ყავს.
-ესეიგი არც მან არ იცის რო შვილი ყავს?
-არა დედა არ იცის.
-ქართველია?
-კი.ეხლაკი წავალ მე მელოდება.
-როდის მოიყვან და გვანახებ?
-არ ვიცი ჯერ აქურობას შეჩვიოს ძალიან უჭირს ახალ გარემოსთან შეგუება.
-ფოტო მაინც გვაჩვენე.
-არ მაქვს თან მობილურში.
-გოგონებო არც თქვენ?
-აა იცით მობილური აქ წამოსვლამდე გამოვცვალეთ და არა სამწუხაროდ.
-კარგი მე წავალ.-იქედან გამოსულმა ნატლიც უკან მომყვა ტაქსი გამოვიძახეთ და სასტუმროსი წავედი. ნომერში ასულს ძალიან სასაცილო სიტვაცია დაგვხდა, ლეო გაწუწული, თორნიკე კი დათას პიჟამოებით ხელში რომელიც დათას დასდევდა.ნატამ ფოტოების გადაღებაც მოასწრო.
-დათა. რა დღეში ხარ?-მართალია გაცინება მინდოდა მაგრამ ვერ გავიცინებდი.
-უპს დედაც მოსულა.
-ეხლავე ჩაიცვი და საწოლში დაწექი სწრაფად აღარ გამამევრებინო.
-კალქი.
-კარგი რა გვეხალისა ცოტახანს კიდე.
-ნატალი ეგრე ხო მაცადე შენი თავი რა დღეში ჩავაგდები ჩვენს შვილს.-ნატა გაწითლდა და უთავაზა გვერში თორნიკეს მე და ლეოს გაგვერიმა.
-რა პატარა ჯერ ქორწილი.
-იყოს ორივე ერთად.ჰა მგონი კარგი აზრია შენ რას იტყვი?
-გაგიჟდა რა გაჟა თბილისის ჰაერმა.წავიდეთ დასვენება უნდა ადას.
-კარგი წავიდეთ. ხო მარტლა ბავშვზე უთხარი რამე?
-კი ვუთხარი მაგრამ ჩვენებით ჯერ ვერ გაჩვენებთ თქო ვუთხარი.
-კარგი გიქნია რო უთხარი. კარგი აბა კარგად ლამაზ თვალებავ-ლამაზ თვალებას ხაზი გაუსვა აქმდე არ დაუძახი და გამიკვირდა მაგრამ ყურადღება არ გამიმახვილებია.დათასთან შევედი და მის გვერდით დავწექი დამეძინა. უკვე ორი კვირა გავიდა რაც აქ ვარ ბინაც ვიშოვე და თითქმის გადავედი. ზუსტად სამ კვირაში აქვთ ქორწილი თორნიკეს და ნატას. ნატა ძალიან ჭირვეული პატარძალი აღმოჩნდა არაფერეი მოსწონს. რესტორანი დაჯავშნულია უკვე. დათას ძიძაც ავუყვანე ძალიან კარგი გოგოა დათასაც მოსწონს.ძიძა იმიტო ავიყვანე რო ნატას ქორწილის სამზადისში ვეხმარებოდი და ყველგან ვერ წავიყვანდი. უკვე ერთი კვირა რცებოდა ქორწილამდე და ნატას კაბა არჩეული არ ქონდა.დილით დამირეკა და მე და დეას გაყოლა გვთხოვა ისევ მგონი სადაც არის საჩემო კაბაო.
-ისევ თუ ტყუილად უნდა მაბოდიალო წაცალ მე ლეოსთან რა.-ხო მართლა ლეო და დეა უკვე თითქმის ესენი დანიშნულებივით არიან მაგრამ მაინც ხშირად ჩხუბობენ.
-ოოო კარგი რა.ხო გითხარით მგონი ვიპვე თქო.
-აი ეგ მგონი გვაპრკოლებს.-გავიცინეთ მე და დეამ.
-დამცინეთ ხო დამცინეთ და ვნახავ თქვენ რას იზავთ თქვენს ქორწილზე.
-მე უკვე შერჩეული მაქვს.-თქვა დეამ
-ოოოუუუუ-ორივემ ერთად წავუსტვინეთ მეც და ნატალიმაც.
-ოოო მიდი შედი და გვაჩვენე რა შეარჩიე.
-კარგი ხო.- შევიდა და მართლა ულამაზესი კაბით დაბრუნდა მე და დეა გაშეშებული ვუყურებდით ნატალის.-არ მოგწონთ? აუ ეხლა რაღა ვქნა თითქმის ყველა კაბა გავისინჯე.
-ადა არ უხდება ეს კაბა ამას და არ მგონია მე და ლეომაც დიდი დრო გავიყვანოთ მალე ვიქორწინებთ და მე ჩავიცვამ ამ კაბას რა, შენ მაინც არ აპირებ ჯერ.
-შენ ხო შერჩეული გაქ? ამას მე დავიტოვებ და შენ შენი შერჩეული ჩაიცვი. და რა იცი რა ხდება იქნებ მეც მალე ვთხოვდები.-ამას ისე ვამბობდით ნატალისთვის თვალი არ მოგვიშორებია.
-დამცინით ხო?
-გაგიჟდი გოგო? იცი მაინც რა ლამაზი ხარ? აი თორნიკეს სახე წარმომიდგენია მაგ კაბაში რო გნახავს.
-მართლა? კარგია!!
-საუკეთესო.-ორივემ ერთად ვუთხარით და გავიცინეთ. კაბა ავიღეთ და წამოვედით.
-თქვენ რა ქენით კაბები?
-მე დღეს უნდა ვიყიდო.-თქვა დეამ
-მე მაქვს იქ რო ვიყიდე.
-არა ოღონდ ის კაბა არ ჩაიცვა და სხვა რაც გინდა რა.
-რატო? არააა ლამაზი?
-მაგ კაბის ჩაცმა შეგიძლია სამსახურში რაიმე საქმიან ვახშამზე მაგრამ ჩემს ქორწილში არა.
-აბა ვიყიდი რაიმეს.
-წამოდი.
-სად?
-ჩვენ შეგირჩევთ კაბას და შენი ხმა არ გავიგო, უარი არ მიღება პატარძალს უარს ხო ვერ მეტყვი?
-კარგი ხო.-წავედით კაბა ვიყდე თუ მიყიდეს ვერ გავიგე ნამდვილად. კაბა იყო მუხლს კარგად აცდენილი თეთრი ბეჭებზე ნაქარგით საკმაოდ გულ ამოღებული და ზურგ მოშიშლებული. რამის თქმა რო დავაპირე არ მომცა ნატამ საშვალება.ერთი კვირა თვალის დახამხამებაში გავიდა.დრეს ნატალის ქორწილია. როგორც გავიგე ალექსი და დამიანეც ჩამოსულან გამთენიოს, გულში შიშმა გამკრა ვაი და სადმე ნახონ დათა თქო.სახლიდან გასლამდე ძიძას დაუბარე რო სადმე არ გაეყვანა დღეს დათა.ნატასთან მივედი დავეხმარეთ მე და დეამ ჩაცმაში შემდეგ ჩვენ მოვემზადეთ და მოვიდა სიძეც ნატა ისე ნერვიულობდა ცოტაც და გული წაუვიდოდა,მაგრამ როგორც კითორნიკე დაინახა დამშვიდა მეჯვარები მე და ლეო ვიყავით.ყველაფერი მშვიდად ჩატარდა ჯვარი დაიწერეს ფოტოები გადაიღეს და ეხლა რესტორანში მივდიოდით.
-იქ იქნებიან?-ვკითხე თორნიკეს.
-კი მე როგორც ვიცი.მაპატიე რა.
-კარგი არუშავს რა შენი ბრალი უნდა დაგეპატიჟა ბოლოს და ბოლოს ჩემი თავი განდო ალექსმა ხოლო დამიანემ დეასი.
-ეგ არა.
-აბა რა?-პასუხი ვეღარ გამცა უკვე შესვლი დრო იყო.ის ისიყო უნდა შევსულიყავი ალექსმა რო დამიძახა და მივტრიალდი.
-ლამაზ თვალებავ.
-ძძძძაააააამმმიკოოოოოო-მივედი და შემოვეხვიე დამიანე მის გვერდით იდგა მაგრამ მისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია რესტორანში შევიდა.
-როგორ ხარ?
-კარგად ძამიკო შენ?
-მეც ჩემო ლამაზო.კარგი შევალ ეხლა არ მოდიხარ შენ?
-დავრეკავ და მოვალ.-თვი დამიქნია და შევიდა მე ძიძასთან დარეკვას ვცდილობდი მაგრამ უშედეგოდ.შიგნით შევედი ნახევარი გზა გავლილი მქონდა ხმა რო გავიგონე.
-დედა-გავშეშდი ძლივს შევტრიალდი და იქ მართლაც ჩემი დათა იდგა. მანძილი უცებ დავფარე და მასთან გავჩნდი.
-აქ რას აკეთებთ?
-მე ვთხოვე ანას რო მოეყვანა დათა-უცებ გავიგონე თორნიკეს ხმა. ანა ძიძა იყო.
-ეს რატო გაკეტე ყველა აქაა. შეიძლება მიხვდნენ.
-რას იმას რო დამიანეს შვილია?
-შენ საიდან?
-ეხლა მაგაზე ლაპარაკს აზრი არაქ.
-დეიდა ნატა-დათა უცებ დაუძრა ანას და ნატასთან მივიდა. როგორც ჩანს ნატამაც იცოდა რადგან არ გაკვირებია.
-ჩემი ბელი მოსულააააა!!!
-ლა ლამაზი ქალ დეიდა.
-მართლა?
-ქო. ნათლი ქოლო ლამაზია?
-კი ჩემო ვაჟკაცო.-ეს ყველაფერი ისე ხდებოდა რო ხალხი ვერ გებულობდა მუსიკების ხმაში. მაგრამ როგორც ჩანს ალექსმა გაიგო.
-ადა ეს რას ნიშნავს?
-ძამიკო აქ არ იყავი თორე შენც გეცოდინებოდა.
-კარგი ეხლა ამ ხალხს ამ დღეს არ გაუფუჭებ მაგრამ შემდეგ ყველაფერს მეტყვი.
-კარგი.-როგორც ცანს მხოლოდ ალექსმა კიარა დამიანემაც გაიგო. ალექსი როგორც კი გავიდა მაშინვე მოვიდა ჩემთან.
-წამომყევი.-მოფარებულ ადგილას გამიყვანა.
- შენ რაღა გინდა?გაგიჟდი?
-ვისია? მითხარი რო ჩემია თორე არ ვიცი რას გავაკეთებ.
-დედა დედა სად არის დეა დედა?
-გამიშვი მეძახის.
-მიპასუხე.
-დედა აქ ლას აკეთებ ან ეს ვინ ალის?
-დამიანე ხელი გაუშვი ადას-დაიგვირგვინა დეას ხმამ.
-წადი დეა აქედან და წაიყვანე ბავშვი.
-დედას გაუსვი.-უკვე ტირილს აპირებდა დათა ხელი გამოვგლიჯე და მასტან ჩავიმუხლე.
-არ იტირო ჩემო ბიჭო შენ ხო არ ტირი ასე ადვილად? უბრალოდ მელაპარაკებოდა.
-ლას გელაპალაკებოდა? ნაქე ქელი ლოგოლ გაგიწოთლა.
-დათა მიდი დეას წაყევი და მოვალ მალე მეც.
-ალა ალა და ალა ალ დაგტოვებ.
-კარგი წამოდი მაშინ გავიდეთ ჩვენ აქედან.დეა წამოდი.
-წადით და მოვალ.
-დეა თქო.
-კარგი.-გავედი სიძესა და პატარძლის გვერდით დავიკავე ადგილი.მალევე შევნიშნე დათა ძიას ცირა დეიდას და დედაჩემის გაფართოვებული თვალები, როგორ უყურებდნენ დათას. ფეხძე წამოვდექი და დათას ჩავჩურჩულე.
-დე გახსოვს დათა ბაბუზე ცირა ბებოზე და ლილი ბებოზე რო გელაპარაკებოდი? ფოტობსაც გაჩვენებდი.
-კი.
-იცი აქ არიან.
-სად?
-აი იქ.-თითით ვაჩვენე ვხედავდი როგორ უნდოდა დათას მისვლა მაგრამ არ მიდიოდა რადგან ძალიან მორიდებული იყო დათა.ხელში ავიყვანე და მათან მივიყვანე.
-ეს არის?-მკითხა ცირამ თითქოს რაღაცის დარწმინებას ცდილობდა.
-ხო ეს ჩემი დათა. იმედია არ გამიბრაზდები ძია თქვენი სახელი ტო დავარქვი ნებართვის გარეშე.
-არა რათქმაუნდა.რატო არ გვითხარი სვილო?
-რა ძია?
-რომ ეს...
-არ თქვათ გთხოვთ ეს ჩემი ძალა ვერ გადავიტან რო წამართვათ გთხოვ ძია.
-ეგ როგორ იფიქრე შვილო? ამიტო არ გვითხარი და არ გვაჩვენე ხო?
-ხოოო შემეშინდა რო წამართმევდა.
-არავის მივცემ ამის უფლებას.ცოტახან იყოს რა ჩვენთან.
-კარგი. მაგრამ გთხოვთ ნუ ეტყვით მას რაა.
-კარგი წადი.-ჩემი ადგილი დავიკავე, ვალსი იყო მუსიკა როცა ვიღაცამ ხელი დამავლო და ტანზე ამიკრა.
-ეს რატო გამიკეთე ადა?
-რას სისულელებს მეკითხები დამიანე?ან რა წესია ასე ველურივით მოვარდნა?
-მე ხო ველური ვარ ისედაც?
-ხო ზუსტად რო ხარ.
-მაგ ველურის შვილს ზრდი შენ.
-რა სისულელეა არა ის შენი შვილი.-რ ვიტეხდი ჩემსას და თავს ამაყად ვიჭერდი.
-დაიფიცე დაიფიცე რო არა ჩემი ადა დაიფიცე რო შეძელი და ჩემს შემდეგ სხვასთან იწექი. ანდა რაში მჭირდება შენი ფიცი როცა გაჭრილი ვაშლივიდ მგავს.
-არა შენი არა ის მხოლოდ ჩემია ჩემი.-უკვე თავს ვერარ ვერეოდი და სადაც იყო ცრემლები გადმოცვივდებოდა დეა და ლეო რო მოვიდნენ.
-პარტნიორს ხო ვერ გამიცვლი ადა?- მკითხა დეამ.
-დიდი სიამოვნებით.-ხელი უნდა გამეშვა დამიანემ უფრო რო ამიკრა ტანზე უკვე მისი შეხებით და სურნელით ვიყავი ცუდად.
-დაიკო სჯობს შენს მეწყვილესტან ერთად ისევ შენ იცეკვო მე ჯერ არ დამისრულებია.
-დედა შეილება სენთან ვიცეკვო?-ნატას ეჭირა ხელსი გამეღიმა და სწრაფად მოვშორდი დამიანეს.
-რა თქმაუნდა ჩემო ონავარო.-გამოვართვი ნატას და დავიეყეთ ცეკვა.
-მე უკეთესი იდეა მაქ დათა-თორნიკე მოვიდა და უთხრა.
-ლა/?
-ორივემ ვეცეკვოტ შენს დედიკოს.თან შეძლებ და დატრიალებ.
-აუ კი ლა მაგალია.-ვცეკვადით ვგრძნობდი მის მზერას მწვავდა.
-რა უნდოდა ადა?
-შენი აზრით?
-მიხვდა?-ჩაიღიმა- თუ ვერა ვიტყვი რო ჩემია რა პრობლემაა.
-ოოო კარგი რა თორნიკე ღადავის დროა?
-კარგი ხო.-ცეკვა დავასრულეთ დათას გამორთმევა ვცადე მაგრამ როგორც ჩანს ჩაძინებია.
-ჩემი წასვლის დროა მაგრამ მანამდე საჩუქარი არ გადმომიცია თქვენთვის.
-რა საჩუქარია?-იკითხა ახლად მოსულმა ნატამ.-სადაა?
-თქვენს ნომერშია სადაც ამაღამ გაჩერდებით ამაღამ გამოგადგება ნატა. აბა კარგად.
-მოგკლავ ადა.-მომაძახა გარეთ გამასვლამდე ტაქსი გამოვიძახე მალევე მოვიდა გარეთ გავდიოდი ალექსი რო მოვიდა.
-ადა მეც მოვდივარ სალაპარაკო გვაქ.
-კარგი, წამოდი.
-ალექს მანამ სანამ შენ დაელაპარაკები მე მაქვს მასთან სალაპარაკო. შეგიძლია ბავშვი ჩემთან მიყვანო?
-ადა არასდ არ წამოვა და თან შენთან ერთად ძმაო.
-დეა ნუ ჩაერევი. ბავშვი წაიყვანეთ და ეცადეთ არ იგრძნოს ადას გარეშე ყოფნა მალე დავბრუნდებით.
-მე აღარ მეკითხები რა მინდა და რა არა?
-შენ რო დაგიჯერე იმიტო ვარ ეხლა ასეთ მდგომარეობაში იმიტო გაიზარდა ჩემი შვილი მამის გარეშე იმდედა მო**ნულ ქვეყანაში.ეხლა კი ჩაჯექი მანქნაში.
-ერთი წუთი რა თქვი დამიანე ეს ბავშვი შენი შვილია?
-ხო ტო. ჩემი ბედის დედაც შე**ცი.
-ადა ეს სიმართლეა?
-არა არ არის მისი ჩემია ჩემი მხოლოდ.
-ადა თავს ძლივს ვიკავებ და ნუ მიწვევ.მიევი ბავშვი დეას.
-დეა რაც არუნდა მოხდეს იცოდე არფერი თქვა არავისთან სიტყვა არ დაგცდეს. ჩამს დათას მიმიხედე რა ხო იცი ღამით რო გაიღვიძოს და ვე დამინახოს რაც ემართება? წამალი გავლისას აფთიაქში იყიდე.
-რა წამალი რა ჭირს?
-არაფერი წავედით.
-კარგი.-მანქანაში ჩავჯექით და ტყესთან მიმყვანა იქ სადაც მაშინ მივედი როცა მისი სახლიდან წამოვედი. მანქანა გაჩერა და შემომიტრიალდა
-ადა რა ჭირს ბავშვს?
-ის რო შენ გგავს ყველაფერში შენ გესმის შენაირი ჭირვეულია როცა მარტო იღვიძებს ან რაიმეს არ ვუსრულებ კრუნჩხვა ეწყება გაიგე ხო შენია შენ გგავს და შენაირი თვისებები აქვს. წამართმევ? აზრი არ აქ მას ვერავინ დამაშორებს ეს ჩემი ნათელი წერტილია მხოლოდ იმიტო არ ვნანობ იმ ღამეს რო ის მყავს გესმის ის. მან გამაძლებინა თორე ეხლა მკვდარი ვიქნებოდი.
-ყველაფერი შენი ბრალია გესმის შენი შენ რო არ გეთქვა წადი დაივიწყეო ასე არ ვიქნებოდით ეხლა არა.
-ჩემი ბრალია? მე გითხარი ლოგინამდე შემოგიტყე ჩემი მიზანიც ეს იყოვო. მე გითხარი? აბა რას ელოდი ჩემგან? გეტყოდი ეს რა მომივიდა ეხლავე ცოლად შემირთე თქო? ამას ელოდი? შენ ხომ მიცნობდი, ხომ იცოდი რო ამას არ გეტყოდი.
-ვიცი ვიცოდი იმ ღამეს დავფიქრდი და არეპორტში მოვედი შენს შესაჩერებლად მაგრამ ასული იყავვი.
-ხო დავიჯერე.
-გინდ დაიჯერე გინდ არა მიყვარხარ ად მთელი 5 წელია სიგიჟემდე მიყვარხარ რასც გეუბნებოდი ეჭვიანობის გამო გეუბნებოდი ამას ძალიან გვიან მივხდი. შენი ნახვა ყოველთვის მინდოდა უბრალოდ ვერ ვბედავდი მეშინოდა რო ხელს მკრავდი, ამ ჩემი შიშის გამო დაიბადა და გაიზარდა ჩემი შვილი მარტო როო გაიზარდა მააგრამ არ უნდა დაგემალა გესმის არა მიხედავად იმისა რო გძულდი მე მქონდა უფლება მცოდნოდა მის შესახაბ.
-მართალი ხარ გქონდა უფლება მაგრამ არ გითხარი არ მინდოდა და არ გითხარი. შენ გგონია მე ვერ ვხდები ჩემს დანაშაულს? მეც ვარ დამნაშავე რო გითხარი წადი თქო და არ გითხარი ის რასაც ვფიქრობდი არ გითხარი ჩემთვის რამდენად მნიშვნელოვანი იყავი, მაგრამ მქონდა გასამართლებელი საბაბი რატომაც არ გითხარი.
-რატო არ მითხარი ადა რატო ასე ხო არცეთი დავიტანჯებოდით შემდეგ?
-შენ გყავდა გვერდით ქალი რომელიც მეგონა რო გიყვარდა.
-ვინ ჯეიდა? ჯეიდა ერთი ჩვეულებრივი ღამის გასართობი იყო ჩემთვის ადა.
-არ მაინტერესებს დამიანე. უბრალოდ გთხოვ ნუ წამართმევ ნატელ სხივს.ნუ დამტოვებ ბრმას.
-არ შემიძლია ადა სამი თითქმის უკვე ოთხი წელი უკვე მის გარეშე გავატარე მომეცი ნება თქვენთან ვიყო.
-არც მე შემიძლია დამიანე რო მხოლოდ ბავშვის გამო გაგჩერო ჩემთან, მოდი და ნახე როცა გინდა მაგრამ ნუ წამართმევ.-უკვე ვტიროდი მუხლებში ძალა გამომეცალა და მიწაზე დავარდი.-მას ჩემი სიცოცხლეს ცოტაც და შევწირავდი მან დამაბრუნა ამ ქვეყნად. გთხოვ დამიანე ნუ იქნები გულ ქვა ნუ წამართმევ.
-რას ნიშნავს შენი სიცოცხლის შეწირვა ადა?
-მხოლოდ ეგ გაიგე?
-რაც მაინტერესებს იმას გეკითხები მიპასუხე.
-ის რო მშობიარობა გამირთულდა და სიკვდილს მან გადამარჩინა.
-და ამ დროს ვინ იყო შენს გვერდით? ვიღაც მეგობრები? მაშინ როცა მე უნდა ვყოფილიყავი შენს გვერდით.
-დამიანე ჩემთვის აღარ აქვს მაგ ყველაფერს მნიშვნელობა.
-ადა მიყვარხარ გესმის არ ვაპირებ დაგთმო და ეხლა მითუმეტეს.-მეგონა მეღადავებოდა და ასე ჩემი გამწარება უნდოდა.
-ნუ მიკეთებ ამას გთხოვ ნუ მტკენ გულს და ნუ მეუბნები იმას რაც სიმართლე არ არის, ბავშვის გამო ნუ გაკეთებ ამას მოდი და ნახე როცა გინდა წაიყვანე სადაც გინდა, ოღონდ გულზე დანით იარებს ნუ მიკეთებ და მარილს ნუ მაყრი გთხოვ.
-მე იმას გეუბნები რაც სიმართლე ადა მიყვარხარ ვეღარ გავძლებ შენს გარეშე. გეფიცები აღარასოდეს გატკენ გულს.
-სიმართლეს მეუბნები? ამას ჩემს გასამწარებლად არ აკეთებ?
-არა, გვეყო რაც გავმწარდით ერთმანეთი საკმაოდ დავტანჯედ.
-დამიანე.
-რა?
-მართლა გიყვარვარ?
-ყველაფერზე მეტადდ მიყვარხარ.
-არ ჩამეხუტები?
-ისე ჩაგეხუტები რო ვერავინ მომაშოროს შენი თავი.მომენატრე ლამაზ თვალებავ.
-მეც ველურო.
-ამ ველურისგან გყავს ის ონავარი ბიჭი.
-არ წავიდეთ სახლში? მალე გაიღვიძებს, გრძნობს როცა მასთან არ ვარ.
-წავიდეთ, მაგრამ შენს თავს ვერ დაუთმობ.
-კარგი რა დამიანე.
-რა?არ ეყო ეს სამიწელი სულ მისი რო იყავი?
-აცანცარდი ეხლა ამხელა კაცი.
-ადა?- მომიტრიალდა სანამ მანქანაში ჩავჯდებოდით.
-რა?
-იმ ღამეს მართლა იმიტო არ ნანობ რო დათა გვყავს?-გამეცინა.
-არა რატქმაუნდა იმიტო რო მიყვარდი, მიხვარხარ და მეყვარები.-ისე უცებ მაკოცა ვერც გავიაზრე რა ხდებოდა მერე რომ მივხდი ავყევი, მეც.
-წავიდეთ თორე შემომეჭმები.
-კარგი.-მთელი გზა ხელზე მეფერებოდა და მკოცნიდა. სახლში შესულს ყველამ გაღიმებულმა შეგვხდა.
- როგორც იქნა დაგვაყენეთ საშველი.-თქვა ძიამ და ორივეს ჩაგვეხუტა.
-ხო ძია.-ამ დროს მომესმა დათას ტირილი, არც არვისთვის შემიხედავს პირდაპირ ზემოთ გავექანე, იმ ოთახში შევედი საიდანაც მისი ტირილი ისმოდა.
-რაო დე?
-სად იკავი? ან სად ვალთ?
-დაიძინე და დილით ვილაპარაკოთ ხო?.
-კალქი, ალ ცამექუტები?
-რათქმაუნდა ჩემო ონავარო.-მალევე ჩაეძინა კარში გავიხედე დამიანე იდგა და იღიმოდა.
-არ მეგონა ასეთი ბედნიერი დასარული თუ ექნებოდა ამდღეს.
-არც მე.
-შეიძლება ჩემს საწოლზე დავწვე?
-კი რათქმაუნდა ეხლავე გავიყვან.
-არა ადა მე თქვენთან ერთად მინდა თორე მეც შევძლებდი სხვაგან გასვლას.
-მოდი მამიკო მოდი.
-ნეტა მალე დამიძახებს მამას?
-შენ გგავს შენაირად აზროვნებს და შენ მიხვდები როგორ შეაყვარო თავი.
-ესა სულ არაფერს მეტყვი რა უყვარს რა არა და როგორ მოვიგო მისი გული?
-მე გითხარი უკვე შენ გგავს თქო და შენ უკეთგეცოდინება რა უყვარს და როგორ მოიქცე.
-ესეიგი პირველი შენ ხარ შენ თუ დაგინახავს რო იღიმი თვითონაც გაიღიმებს.
-დახლოებით.
-მიყვარხართ.
-ჩვენც.-დათამ მალევე მიღო მამათ დამიანე და იმაზე მეტ დროს ატარებდა მასთან ვიდრე ჩემთან. ჯვარი დავიწერეთ ხელიც მალევე მოვაწერეთ და შევქმენით ოჯახი. ლეომ და დეამაც იქორწინეს. ასევე არც მეტი არც ნაკლები ჩემა ალექსმა და ანამაც(ანა დათას ძიძამ) თურმე იცნობდნენ ერთმანეთს.რაც შეხება თორნიკეს და ნატალის ისინიც მშვიდად ცხოვრობენ ამ ჯერად სოფელში არიან თორნიკეს ოჯახთან.დღეს დილით დამირეკა და მითხრა რო ორსულობის ტესტი გაიკეთა და დაებითი უჩვენა ისე გამიხარდა ყვირილი დავიწყე.
-რა გაყვირებს ადა?-შეშინებული გამოვარდა აბაზანიდან დამიანე.
-ჩემი გოგო ორსულადაააა.
-ვინ დეა?
-არა სულელო დეა ერთი კვირის წინ ქოდა ქორწილი.
-ვა თორნიკემ ივაჟკაცა?
-ხო.
-ვულოცავ, და ჩვენც ხოარ დაგვეწყო მეორეზე ფიქრი ჰა?
-მეგონა უკვე ვფიქრობდით.
-მხოლოდ ფიქრი არ იზამს საქმეც საჭროა.
-ხოოოო?
-ხოოო.-შეცდომებს ყველა ვუშვებთ მთავარი ის არის ამ შეცდომების გამოსწორებაზე ვიზრუნოთ და დაშვებული შეცდომა აღარ განვიმეოროთ. ადამიანს პატიება უნდა შეძლოს, არ უნდა დაუშვას წინა შეცდომაზე დიდი შეცდომა. დრო გადის მოგონებები კი გვრჩება, ეცადეთკარგი კარგი მოგონებები დატოვოთ რო უკან მოხედვა არ გაიჭირდეთ.
დასარული