-ანუ ყველაფერი ასე იყო?
-სწორედ ასე..
-იზაბელა ყოველთვის ლადოს შვილი მეგონა, ვერც ვიტყოდი თუ ის არაბიოლოგიური შვილი იქნებოდა.
-ასეც ხდება ხოლმე..ეს ისტორია მირამ მიამბო, ზუსტად ისე როგორც მე მოგიყევი..ან რატომ დაინტერესდი მისი ამბით?
-ისე უბრალოს ბებო..
-შაკო შემომხედე, კარგად გიცნობ..ისე უბრალოდ არასდროს არაფერს კითხულობ..
-აუუ ბებო კარგი რა! მეზობელია უბრალოდ, ყოვედღე ხან სად ვხვდებით ერთმანეთს ხან სად და დამაინტერესა.. თანაც მგონი შეყვარებული ყავს.
-უიი მართლა შვილო? ვინარის? კარგი ბიჭია?
-მაგათი კარია მეზობელია, გეცოდინება იკა..
-უი ეგ არა შვილო, ძმასავით ყავს. როცა აქ გადმოვიდა მაშინ დაახლოვდნენ..მის მერე სულ ერთად იზრდებიან და საუკეთესო და-ძმა არიან. იკაზე არაფერი იფიქრო.
-ერთი შეხედვით კი ჩანს...
-ერთი შეხედვით, არასდროს არ უნდა შეაფასო არც ადამიანი და არც სიტუაცია ბები..
-აწი გავითვალისწინებ ჩემო ქალბატონო. _შუბლზე მაგრად აკოცა და კარის მიღმა გაუჩინარდა..


_იმ ისტორიის შემდეგ ათი წელი გავიდა.ბედნიერების ათი წელიწადი. მის მიმართ ყველა მზრუნველობას იჩენდა, განსაკუთრებით მილა და ლადო.. სასამართლოს შემდეგ ყოველთვის დედას და მამას ეძახდა. დაივიწყა ის დღეები რაც გადაიტანა, ან კიდევ ცდილობდა, რომ დაევიწყებია და მაგრად დამარხა თავის გულში..ძალიან კარგი განათლება მიიღო.ორ წლიანი მაგისტრატურა საზღვარგარეთ გაიარა და მუშაობაც მალევე დაიწყო..


-დეე, გავდივარ მაგვიანდება..წამოვიღო რამე საღამოს?
-არა საყვარელო ლადო მოიტანს..დღეს ხომ შაბათია, სად მიიპრანჭები?
-მე და იკა ჯგუფელებს ვხვდებით, რაღაც გეგმები გვაქვს და საღამოს მოგიყვები..
_ამდროს კარი იკამ შეაღო..
-ალავიძეების ქალბატონი მზადა? გამარჯობა დეიდა მილა..
-გაგიმარჯოს შვილო, კი მზადაა. აბა შენიცი ჭკუით იყავით.
-არგცხვენია მაგას, რომ ამბობ?
-მიდით მიდით, სახლი მაქვს დასალაგებელი.
_იზაბელა მიბრუნდა და მილას მაგრად ჩაეხუტა, ხმაურიანად აკოცა ლოყაზე და წავიდა..არასდროს ავიწყდებოდა დედისთვის ტკბილი ლოცნა და გემრიელი ჩახუტება..
-იკუშ დღეს იცი იქ ვინ იქნება?
-არმითხრა ახლა, რომ შენი რომელიმე ფანატიკოსი თაყვანისმცემელი იქნება..დავიღალე ამდენი ცემა ტყებით..
-ნუ დამცინი საძაგელო, ჩემი არა შენი..
-მარი?
-არა
-აბა?
-ნესი
-აუუ ღადაობ?
-სულაც არა. დღეს სალოს ვესაუბრე და მან მითხრა..
-გაატრაკებს ახლა რა.. ისევ უნდა შემცეს მაგ გოგომ?
-ნუ აბუქებ..უბრალოდ დაიკიდე და ეგაა.. ისე რაუნდა მეკითხა, შაკოს იცნობ?
-ახვერდაშვილს?
-არა მგონი თოფურიაა გვარად..
-გამახსენდა, ვიცნობ რაიყო გევასა?
-რაღაც ცუდად მიყურებს, ვერგავიგე რა დავუშავე.
-მაგას ხომ არ უნდა გავალამაზო?
-აუ შენ ხომ ვერაფერს გეტყვის ადამიანი. შეყვარებულები ვგონივართ, იცოდი?
-მე და შენ? არარსებობს.
-რაგაცინებს? შენი გადამკიდე შეყვარებული ვერ გამიჩენია. ყველას შენი გოგო ვგონივარ.
-ჩემი გოგო ხარ დიახაც! და საერთოდაც არ მაინტერესებს რას იფიქრებენ.
-აიი მოვედით. იქ სხედან, ხედავ?
-აჰამ ვხედავ.
_ჯგუფელები ყველა სათითაოდ გადაკოცნეს. ჩამოსხდნენ ყავა შეუკვეთეს და საუბარი თეომ დაიწყო.
-ბავშვებო ერთი ფანტასტიური იდეა მომივიდა, ჩემს საოცარ თავში.
-აბა დაიწყე ქალბატონო.
-მოკლედ, ჯგუფი მინდა ჩამოვაყალიბო.
-რა ჯგუფი?
-ჯგუფი რომელიც მთელ საქართველოს მოივლის..
-მოლაშქრეთა კლუბი? მე ძალიან მომწონს ეგ აზრი.
-ისე თუ დავფიქრდებით, ლიკა ფოტოგრაფი გვყავს, ნათია მწერალი, იკა მხატვარი, თაზო ალპინისტი, თვითონ შენ გიდი ხარ ნუ მე კარგ საჭმელებს მოგიმზადებთ ხოლმე.
_იზაბელამ უკვე დააკომპლექტა ჯგუფი..მთელი დღე გეგმებს აწყობდნენ, როგორც იქნა მოსაღამოვდა და დაიშალენ. იკას სასწრაფო საქმე გამოუჩნდა, იზაბელას კი მარტო მოუხდა სახლში წასვლა. თბილი სიო ეფერებოდა სახეზე. თმებს ლამაზად ურხევდა და ჰაერში მის სურნელს ფანტავდა..
-იზა დაიცადე..
_უკნიდან არც თუ ისე ნაცნობი ხმა მოესმა, შეტრიალდა და შაკო იყო.. შავი კაპიშონი დაეხურებია და ძლივს იცნო..
-მოხდა რამე?
-ერთი გზა გვაქვს, არაფერი განსაკუთრებული.
-აჰამ...კარგი.
-ხვალ რამე გეგმები გაქვს?
-კი, რახდება?
-საღამოს გეცლება?
-რასთან დაკავშირებით?
-სავახშმოდ მინდა დაგპატიჟო.
-ვერ დაგპირდები.
-კარგი რა ტო.. დედაშენი ყველას აძლევდა და შენ სავახშმოდ მაინც გპატიჟებ.
-რა თქვი? გაიმეორე.
-რა ვერ გაიგე? უცოდველი გოგოს როლს ნუ ირგებ, ძალიან გთხოვ.
_ხელი მკლავზე ჩამოუსვა და ირონიულად იღიმოდა.
-ხელი გაწიე არ მომეკარო! გაეთრიე აქედან შე არამზადავ.. გეფიცები მეორედ, რომ მომიახლოვდე მოგკლავ.
-რაგასაკვირია, დედის გენები გაქვს. ნუ პანიკიორობ. გეყო სპექტაკლების დადგმა.
-ხვდები შე არაკაცო რამხელა შეურაწყოფას მაყენებ? რატო არასდროს მოგდივარ თვალში? დაგიშავე რამე?
_იზაბელა კიარ ლაპარაკობდა, შუა ქუჩაში ბოლო ხმაზე ღრიალებდა.. ნელ-ნელა მისკენ მიიწევდა და გაცოფებული რას ეუბნებოდა ვეღარ აკონტროლებდა. ხელებით თმებში წვდა, რაც ძალი და ღონე ჰქონდა ექაჩებოდა და ფეხებს უშენდა. ბოლოს ძირს დავარდა, ასფალტს დაუწყო მუშტების რტყმევა, სახეზე ადამიანს არ ჰგავდა. სულ გალურჯებულიყო, ტუში ცრემლებს ჩამოერეცხა და კვალი ყელში ჩაკარგულიყო. შაკო ირგვლივ არსად იყო, უეცრად სადღაც აორთქლდა. ცარიელ ქუჩაში მხოლოდ იზაბელას ტირილი ისმოდა, მიმშველებელიც არავინ ჰყავდა, სანამ ქუჩა იკამ არ გადმოკვეთა. მივარდა იზაბელას და გულში ჩაიკრა.
-პატარავ მოხდა რამე?
-სიკვდილი მინდა იკა, მხოლოდ სიკვდილი.. აღარ მინდა ასე სიცოცხლე.
-მითხარი რამოხდა, ასე ვინ ჩაგაგდო. მითხარი გთხოვ, ზუსტად ისე ვანატრებ სიცოცხლეს როგორც შენ ნატრობ ახლა..
-წამიყვანე, გთხოვ ამ ქალაქიდან წამიყვანე.
-ჩშშ! დაწყნარდი. წაგიყვან ახლავე წაგიყვან.
-რატო დავიბადე. მითხარი ასეთ სიცოცხლეს რა აზრი აქვს? მუდმივად ის წყეული წარსული თუ უნდა მახსენონ.. ისიც არ მაკმარა იმ არაკაცმა და დედაჩემს შემადარა. და ქუჩის ქალი გამომიყვანა. შემეხო, თავისი ბინური ხელებით მკლავზე მეხებოდა..
-ადექი გთხოვ! მანქანას გამოვიყვან ახლავე და წავიდეთ..ყველაფერს მომიყვები ხო?
_ფეხზე ააყენა და მისი სახე ხელებში მოიქცია. სახეზე ცრემლები მოწმინდა და მანქანამდე ძლივს მიიყვანა.
-იზ საყვარელო დედაშენს გავაფრთხილებ და ვთხოვ რამდენიმე დღის საყოფი ტასაცმელი ჩაგიდოს. ახლავე მოვალ კარგი? შემომხედე გთხოვ, რამე მითხარი.
-მალე გთხოვ.
_მანქანის კარი გარედან ჩაკეტა. სახლში აირბინა. მილას გაამზადებია იზაბელასთვის ჩანთა. თვითონაც მოიმზადა და მანქანა ელვისებური სისწრაფით მოწყვიტა ადგილს..
მთელი გზა ჩუმად ისხდნენ, დროდადრო გადახედავდა იზაბელას ცხრემლიან სახეს და თანდათან უმატებდა სისწრაფეს..როგორც იქნა გააღწიეს ქალაქიდან. მანქანა შეაჩერა, გადავიდა და იზაბელაც გადაიყვანა.
-უკვე მოვედით?
-არა, გადმოდი ცოტახანს.
-რახდება?
-გადმოდი, გთხოვ.
_მანქანიდან ძლივს გადავიდა და კარს მიეყრდნო..
-ისუნთქე. მშვენიერი ჰაერია, მოგიხდება.
-მადლობა, შენ რომ არა არვიცი იმ მომენტში რა მოხდებოდა..
-ჩშშ! დაწყნარდი..აი იქ სოფელს ხომ ხედავ?
-კი ვხედავ.
-მანდ დედაჩემის სოფელია..სახლი სადაც გაიზრდა. ყველანაირი აღჭურვილობა მაქვს, ორტენტიანი კარვები, სალაშრო გაზი, ჭურჭელი და ყველა ის ნივთი რაც შეიძლება დაგვჭირდეს..
-ანუ?
-ორი-სამი დღით ბუნებაში დავბანაკდეთ სადმე..
-ვაიმე როგორ მინდა.
-ანუ მომყვები?
-მაგას კითხვა უნდა?
_სახეზე ფრთხილად უსვავდა თითებს, ცრემლებს უმშრალებდა და არეულ თმებს უსწორებდა.
-იცოდე თუ კიდევ იტირებ აქვე გავაჩერებ მანქანას და დაგტოვებ.
-კარგი, პირობას გაძლევ.
_ხელები წელზე შემოხვია და ჩაეხუტა..ერთადერთი ბიჭი იყო იკა რომლის შეხებაზეც ზიზღი არ ჰქონდა. მხოლოდ მას ენდობოდა. არანაირი საიდუმლო არ არსებობდა მათ შორის, ისიც კი იცოდა როდის და სად რომელ გოგოს ჟიმავდა..
6კილომეტრი იყო იმ სახლამდე. პატარა ორსართულიანი სახლი იყო, პატარა კიბით და პატარა ფანჯრებით..პირველი სართული ქვით იყო ნაშენი, მეორე სართულო ხის ედგა, ხის აივანი ჰქონდა რომელიც ლამაზ ეზოს დაჰყურებდა.. დაბლა ორი ოთახი, სამზარეულო და მისაღები იყო. მაღლა კი ერთი ოთახი და დიდი მისაღები, რომელიც აივანს უერთდებოდა..
-ძალიან მომეწონა ეს სახლი.
-მყუდრო და პატარა სახლია. კარგი აურა მოაქვს, თბილი და მშვიდად გრძნობ თავს აქ ყოფნისას.
-იქნებ დღეს აქ დავრჩეთ? ხვალისთვის კარგად მოვემზადოთ და წავიდეთ.
-როგორ გაწყენიებთ ქალბატონო. თქვენს განკარგულებაში მიგულეთ.
-აქ სულ სხვანაირია ყველაფერი, რაღაც სულ სხვა სიცოცხლე ჩქეფს..
-ყავა გინდა?
-შენ თუ მომიმზადებ
-თქვენ როგორ შეგაწუხებთ. როგორს მიირთმევთ?
-ჩანთაში მაქვს, ახალი ყავააო რაღაც და დავაგემოვნოთ.
-ადი ზემოთ და მეც ამოვალ. დაათვალიერე მანამდე.
_მეორე სართულზე ავიდა, ოთახები მოიარა და აივანზე მდგომ სავარძელში მოკალათდა. ორი ხის სავარძელი იდგა, წინ პატარა მაგიდა ამშვენებდა. იკაც მალე ავიდა ლანგრით ხელში. ყავა მაგიდაზე დადო და შოკოლადებიც მიუწყო გვერდით. კომფორტულად მოკალათდენ, პლედები მიიფარეს და ხედით ტკბებოდნენ.
-როდის მეტყვი?
-რას?
-ვინ ჩაგაგდო ეგეთ დღეში.
-უკვე აღარ აქვს მნიშვნელობა.
-ჩემთვის აქვს
-გეტყვი, ოღონდ ახლა არა გთხოვ..
-კარგი, როგორც გინდა
-ჩვენი ბავშვები, რომ გადავაგდეთ? უჰჰ საშინლად გაბრაზდებიან.
-იმედია ვერ გაგვიგებენ.
-მე ხომ იცი ფოტოების გარეშე ვერ გავძლებ..ასერომ თავდასხმისთვის მზად იყავი.



***
_ზარის ხმა არ წყდება, განუწყვეტლივ ვიღაც რეკავს და თან კარზე აბრახუნებს..
-გისმენ შვილო
-დეიდა მილა, იზაბელა სადაა?
-შაკო შვილო მოხდა რამე?
-სად არის იზა?
-იკა მოვიდა, მითხრა ქალაქგარეთ მივდივართო და იზას ნივთები წაიღო.
-თქვენც გაატანეთ არა? დავინახე იზაბელა გათიშული იწვა მაგის მანქანაში. შემდეგ მობილურზე საუბრობდა.
-ნუ მაფორიაქებ. რა გაიგონე? რას საუბრობდა? იკა ძმასავითაა იზასთვის.
-ეგ შეიძლება მისთვის, იკას დიდიხანია უყვარს იზაბელა და როგორც ჩანს მოიტაცა. იცოდეთ მალე თუ არ ვიპოვით კარგს არაფერს უზავს..
-რას საუბრობდა მობილურზე? იქნებ თქვა.
-მალე მიზანს ავისრულებ და იზაბელა ჩემი გახდებაო, დეტალურად აღწერა როგორ უნდა მისი გაჟიმვა.
-არა, არა არ მჯერა. იკა ამას არ იზავს.
-ტყუილს ხომარ გეტყვით? პოლიციაში განვაცხადე და უკვე დაიწყებენ მათ ძებნას.
_მილას სახეზე ფერი ეცვალა და გონდაკარგული დავარდა იატაკზე..აიყვანა, დივანზე დააწვინა და თვითონ ადგილიდან აორთქლდა..
ყველა იკას და იზაბელას ეძებდა. შაკომ ყველგან ხმა დააგდო, იზაბელა მოიტაცა და მის გაუპატიურებას აპირებსო.


***
-ცოტა აცივდა მგონი.
-აქ საღამოობით სულ ასეა, თბილისის ჩახუთული ჰაერისგან ბევრად განსხვავდება.
-აუუ როდის გათენდება. ძალიან მინდა კარვით ტყეში. ორი კარავი გააქვს?
-ოთხი მაქვს, რომელიც მოგეწონება ის იყოს შენი.
-და ამდენი რად გინდოდა?
-ადრე მთელი ოჯახი დავდიოდით ხოლმე.
-იმ ტყეს კარგად იცნობ?
-ძალიან კარგად..
-ანუ არ უნდა შემეშინდეს?
-არა პრინცესავ, ადექი ახლა ქვემოთ ღუმელს გავახურებ და რამე მოვამზადოთ..გაზი არ გვაქვს დროებით გათიშულია.
-მმმ...ღუმელში მომზადებული საჭმელი რა საოცრებაა..ძალიან მიყვარს
-მეც ხშირად მიკეთებდა ბებო ღუმელში. მაშინ არც გაზი იყო და არც დენი ნორმალურად.
-წარსულზე ლაპარაკი ცოტა არიყოს ცუდად მხდის. არგვინდა რა.
-გინდა მოგიყვე მე და ჩემი და-ზმა ბებოს როგორ ვაწვალებდით?
_შეშა წვრილად დააპო და ღუმელის წინ მოიმარაგა.
-საინტერესოა.
-ბებოს წინსაფარი ეკეთა სულ, შიდ ხან რას ინახავდა ხან რას. ვიცოდით, რომ გოგრის მარცვალს არჩევდა ხოლმე. შემდეგ იმით ჩურჩხელებს აკეთებდა.ერთ დღესაც ის გოგრის მარცვალი მოვპარეთ. სადღაც ერთი კილო იქმებოდა და სამი მანეთი ავიღეთ. ტკბილეული ვიყიდეთ და ბედნიერი სახეებით დავბრუნდით შინ. ზამთარი იყო, საშინლად ციოდა. დედა და მამა მუშაობდნენ ღამის ცვლაში. ჩვენ კი სარდაფში დაგვამწყვრია ბებომ. საშინელი სიცივე იყო, ერთმანეთის ჩახუტებაც ვერ გვათბობდა და თოკამ თქვა მოდი ჩავიფსათ და გავთბებითქო. ჩვენც, შტერებმა დავუჯერეთ. ის კივერ მოვტვინეთ, რომ გაცივდებოდა და უარესად შეგვცივდებოდა.
-ვაიმეე, აჰჰაჰაჰა. სერიოზულად ეგრე ქენით? მერე?
-ხო ასე გავაკეთეთ. კიდევ კარგი ბებომ მალე გაგვიღო კარი და მერე იმ საქციელისთვის დავისაჯეთ.
-მე მსგავსი მოგონებებიც კი არ მაქვს. ხომიცი ბორდელში გავიზარდე თითქმის
-არ გაიხსენო ეგ წუთები. არ ღირს.
-კარტოფილს გათლი? შევწვათ.
-ნუ რა პრობლემაა..
_საჭმელი გაამზადეს და გემრიელად ივახშმეს.ოთახებში შევიდნენ და დილამდე ტკბილად ეძინათ.. შაკომ მიაგნო მათ ადგილ-სამყოფელს და რას აპირებდა არავინ იცოდა მის გარდა...





ნელ-ნელა რთულდება სიუჟეთი..დაძაბულობასთან ერთად ტკბილი მომენტებიც გელით...მადლობა ვინც კითხულობთ