პირველი კურსის დასასრულს მთლიანად შეიცვალა აიანო მაისურაძე. მასში გაუფერულებული ძველი ანო მთლიანად გაქრა. გულში კი დარჩა დიდი ორმო, ამოუვსებელი ორმო.!
-მე იმისთვის არ გამიზრდიხარ დედა იმ ბიჭს გაჰყვვე ცოლად.-აკანლაებული ხმით დასდებდა შვილს ქეთი ოთახიდან-ოთახში.
-დედა მიყვარსდა და..
-ვინ გიყვარს დედი ის ბიჭი? უპერსპექტივო ყოფილი მოჭიდავე? ერთი ნახვითაც შევამჩნიე ვინც არის, საერთო რა გაქვს დედა იმ ბიჭთან? სხვადასხვა ინტერესები, ხედვა, ინთელექტი ნუ გამაგიჟე დედა დავიჯერო ვიზუალმა ასე დაგაბრმავა? -ხელებს გაოცებული იქნევდა ჰაერში. -მისმა ლამაზმა პირ-სახემ ასე როგორ დაგაბრმავა, რომ ცოლად მიჰყვებო. დედაა.-ბოლოს მკლავებში წვდა ერთადერთ შვილს და ერთ ადგილზე გააჩერა.
-დე ყველაფერი კარგად არის, ის კარგი ადამიანია.-ისეთი „მომატყუებელი სითბოთი“თქვა ეს რამდენიმე სიტყვა, რომ თვითონაც კი დაიჯერა.
-დედა გაიძულა რამე? დედა მითხარი არ დამიმალო.!
-არა დე ყველაფერი კარგად არის. –„გულწრფელად“ გაუღიმა..
შემდეგ იყო ქორწილი. კარგად დაფარული ტკივილი და სულში ჩაღვრილი ათასობით ცრემლი, მაგრამ თავიდანვე ვთქი რომ ეს გოგო კარგი მსახიობია. იმდენად შენიღბული საკუთარ თავსაც კი მშვენივრად ატყუებდა.
***
წლები მშვიდად გავიდა, უნივერსიტეტიც წარმატებით დაასრულა სამაგიეროდ ბატონმა ბელქანიამ სახლში დასვა, აბა ცოლს ხომ არ ამუშავებდა! ნელ-ნელა დაიკარგა აიანო, გაუფერულდა და ის ოდნავ შერჩენილი ფერებიც დაკარგა. თაფლისფერი თვალები ჩაუმუქდა და თმაში ჭაღარაც კი შეერია 23 წლის გოგოს. მისმი მეგობრები? გიორგი გველესიანი ბერად აღიკვეცა, ეს გადაწყვეტილება აიანო მაისურაძის ქორწილის შემდეგ დღეებში მიიღო. ვერ გაუძლო საყვარელი ქალის ბოლომდე დაკარგვას, საკუთრი თავი კი სხვისთვის არ ემეტებოდა. იცოდა ასეთი სიყვარული ერთხელ მოვიდა მის ცხოვრებაში და სამუდამოდ დარჩა. ამჯობინა მონასტერში წასვლა და მისთვის ლოცვაში გაეტარებინა მთელი დარჩენილი ცხოვრება. გულის სიღრმეში ალბათ მაისურაძემაც იცოდა გიორგის გრძნობები, თავის დროზე რომ შეემჩნია...

სამზარეულოში ჭურჭელს რეცხავდა, ფიქრებში გართული ერთ წერტილს იყო მიშტერებული.
-ბატონო მიქაელ..-ტელევიზორიდან ჟურნალისტის ხმა მოესმა. -როგორ აპირებთ ცხოვრების გაგრძელებას ასეთი ტრავმის შემდეგ?
-იცით მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი ოცნება აუხდენელი დარჩა, არ ვაპირებ გავჩერდე, ჩემს ქვეყანაში დავბრუნდები და მამისეულ საქმიანობას გავაგრძელებ.-ხმის გაგონებაზე ერთად შეგროვებული ჭურჭელი ხელიდან გაუვარდა. ხმა, ამ ხმას რა დაავიწყებს! ათასობით კაცშიც კი გაარჩევდა. წლების გავლიშ მიუხედავად, დღსაც კარგად ესმის ყურში, ის ბარიტონი ასე რომ გააძლებინა ცხოვრება. ტელევიზორთან მიირბინა და მის წინ მუხლებზე დადგა. უყურებდა მისთვის უცნობ პიროვნებას და დიდი ხნის წინ დამშრალი ცრემლები გამოჩნდა ისევ ღაწვებზე. -დავბრუნდები საქართველოში და გავაგრძელებ ცხოვრებას. ყველაფერი ხდება, არავინ ვართ დაზღვეული რაიმე უბედურებისგან და მე მწამს რომ ეს რაღაც ახლის.. დასაწყისი იქნება.-ღიმილით საუბრობდა და კამერაში ისე იყურებოდა თითქოს გრძნობდა მის მიღმა გაღიმებულ ქალს.
-ცოტა სიგიჟეა შენს ხმაზე შეყვარებული რომ ვარ ხო?!.-ასე გულწრფელად რამნდენი ხანია არ გაუღმია, ასეთი გულწრფელი დედასთნაც არ ყოფილა. სამზარეულოში დალეწილ ჭურჭელს დაუბრუნდა.
დაიჯერებთ 7 წლის განმავლობაში სხვა კაცზე ფიქრები არ შემოტევია,ახლა კი მთლიანად დაუარა სხეულში „აკრძალულმა ფიქრებმა“ . მთელი მისი არსება მოიცვა, პირველად ცხოვრებაში შიშის მაგივრად, თავისუფლებას გრძნობდა, ხომ შეიძლება მის გონებაში მაინც იყოს ლაღი, ბედნიერი. ერთმა ხმამ! ძველმა მაგრამ ყველაზე თბილმა დაუბრუნა ფერები და ისევ ლაღი აიანო დააბრუნა გონებაში.
-ფიქრებს ხომ ვერავინ წამართმევს.!-ჩაილაპარაკა და ნამსხვრევები ურნაში ჩაყარა.
ღამის თერთმეტი საათი სრულდებოდა საწოლში რომ შეწვა, მის გვერდით არსებული ადგილი ჯერ კიდევ თავისუფალი იყო და მაისურაძეც მშვიდად სუნთქავდა. კარის ხმაზე სწრაფად დახუჭა თვალები, თხელი საბნით ნახევრად დაიფარა სახე. ჩაიზნიქა მეორე მხარეც და სხეულზე შეხება იგრძნო.თეძოზე ასრიალდა ძლიერი ხელი და თან აიყოლა სპილოსძვლის ფერი ატლასის პენუარი. უფრო მიეკრო ქალს დიდი სხეული და სველი კოცნები დაუტოვა შიშველ მხარზე...
-მეძინება გთხოვ.-დაბალი ტონით თხოვა.
-კარგი.-უჩვეულო ხმით უპასუხა და თვითონ მალევე დაიძინა. დღეები ასე ნელა მიდიოდა, ბედნიერების ფიქრებით ირთობდა თავს. რა არის არა გონება? წამებში შეუძლია ისეთ ადგილას მოგახვედროს სადაც ცხოვრებაში შანსი არ გაქვს. გონებაში ისეთი ლაღი და ბედნიერი იყო. ლამპიონებით განათებულ ქუჩებში სეირნობდა და მაინც ერთ ადამიანს ხვდებოდა. ყველა ფიქრის დასასრულს, ბოლოში იმ ხმის პატრონი იდგა, რომელმაც შეძლო და ასე დაამახსოვრა თავი.!
-დედა საყიდლებზე გამომყვები? -მხრით ეჭირა ტელეფონი და თან იცვამდა.
-კი დე გამოგყვები. მოვემზადები და გავიდეთ.
-კაი..-ტელეფონი გათშა, სარკეში გაცრეცილ სახეს დააკვირდა. ლამაზი სახე თხელი ლოყებით, მსხვილი ვარდისფერი ტუჩებით და ნუშისფორმის ყავისფერი თვალებით უყურებდა სარკიდან. გრძელი წამწამები ლამაზად მოძრაობდნენ, ღიმილის დროს ყვრიმალები ეკვეთბოდა და გასაოცარ მთლიანობას ქმნიდა. ეს ტუჩები ისევ ისე ლამაზად იმზირებოდა, იცოდა რომ ერთ დღეს, ალბათ მასაც ექნება იმის ბედნიერება რომ შეეხოს სიყვარულით სხვის ბაგეებს, იგრძნოს ვნებით და სიყვარულით სავსე ამბორი..! ეს თვალები კი ელოდება გაბრწყინებას, ჩამქრალ თვალებში აუცილებლად აგიზგიზდება ცეცხლი და აუცილებლად მზერაც დიდი სიყვარულით იქნება სავსე.
ბევრი იარა დედა-შვილმა, უამარავი რამ შეიძინეს.მხიარული მიხვრა მოხვრით დადიოდნენ და ისევ ძველებურად შესცინოდნენ ერთმანეთს. ქეთის გვერდით ისევ ის პუტკუნა, ვარდისფერ ლოყება, თაფლისფერ თვალება გოგო იდგა.
-რა უადგილო ადგილას ააშენეს ეს კორპუსი რა..-ჩაიბურტყუნა მაისურაძემ და ლიფტის ღილაკს თითი მაჭირა.-არადა რა ლამაზი ხედი იყო ჩემი ოთახის აივნიდან.!
-თან ახალი მეზოელიც გადმოდის როგორც სჩანს.-თავით დიდ სატვირთო მანქანისკენ ანიშნა.
-ხოო ალბათ.-პატარა ძველებულ ლიფტში შევიდნენ და სასურველ ციფრს მიაჭირა თლილი თითი. საღამომდე დაიტოვა დედა სახლში, რამდენიმე სახეობის საჭმელი გააკეთა და ახალი ჭურჭელიც მოათავსა თაროებზე.
-ოჰ სიდედრიც აქ ყოფილა..-კარებში მაღალი სილუეტი გამოჩნდა, მუქ ჯინსსა და ღია ფერის მაისურში უფრო კარგად სჩანდა მისი ნაცრისფერი თვალები. ერთ დროს თავბრუ რომ დაახვია აიანოს.
-გამარჯობა თემო.-არც კი შეუხედავს სიძისთვის ისე მიესალმა.-მე წავალ დე, აღარ გჭირდები.
-დარჩენილიყავი, ერთად გვესადილა.-ლუდის ბოთლები დაალაგა მაგიდაზე და თვითონ სკამზე ჩამოჯდა.
-არა მადლობ, საქმეები მაქვს.-ჩაკოცნა ანო და მარტო დატოვა სახლში.
-შეჭამ რამეს?
-რრამე მსუბუქად რა, შუადღისისთ კარგად ვჭამე და..
-კაი სალათა გავაკეთე და.-მაგიდაზე ორი თეფში დადო, ისიც წინ დაუჯდა ქმარს.
„ყვლაფერი კარგად იქნება.! ‘-რატომ გაიფიქრა გონებაში ეს რამდენიმე სიტყვა არ ვიცი, უცებ გული დაწყდა.დაენანა საკუარი თავი ჩაფუშული ოცნებებით.
-აიანო, შენთან სერიოზული სამქე მაქვს.!- ჩანგალი ტეფშზე დადო და ცოლს ამოხედა.
-გისმენ თემო.
-შვილი მინდა.! -მეხის გავარდნასავით იყო ეს აიანოსთვის. ნამდვილად არ სურდა მისი შვილის მამა თემო ყოფილიყო. -უკვე რამდენი წელია ერთად ვართ და შვილი არ გვყავს.!-ხმა გამყინავი ჰქონდა ბელქანიას.დუმილს ვერ არღვევდა მაისურაძე, ან ენა როგორ მოუბრუნდეოდა იმის სათქმელად, რომ საერთოდ არ უნდოდა მისი შვილი.
-რამდენიმე დღეში წავალთ ექიმთან!-შეუვალი იყო.-თუ სამკურნალოა, ყველაფერს გავაკეთებთ და აუცილებლად გვეყოლება შვილი.-მაგიდაზე მიყინულ ქალის თხელ მტევანს, გადაუსვა თავისი დიდი ხელი და მუჭში დამალა.იცოდა რაც იქნებოდა ამის გაგრძელება. კიდევ ერთხელ დაკარგა სულის ნაგლეჯი. კიდევ ერთხელ ჩახედა სიკვდილს თვალებში და უკვე მერამდენჯერ ინატრა გაქრობა..
შუა ღამე იყო, მოაჯირს იდაყვებით დაყრდნობილი, გათიშული გონებით იდგა და უსასრულობაში, სიმშვიდეს, საკუთარ ნაწილს ეძებდა. გრილი ნიავი, სპილოსძვლისფერ ბრეტელებიან ღამის პიჟამას უფრიალედა და მთვარის შუქზე მისი გლუვი კანი ბზინავდა. თავი გვერდით გადახარა და მხარს ლოყით დაეყრდნო. არავის არ ადანაშაულედა მის ასეთ ცხოვრებაში. ვინც ყველაზე მეტად დააშავა ეს სწორედ თვითონ იყო და საკმარისად ისჯებოდა შეცდომებისთვის. საკუთარი გადაწყვეტილებით მოიწყო ამ ქვეყნიური ჯოჯოხეთი.
-მე რომ ცოტა ძლიერი ვყოფილიყავი, იქნებ სულ სხვანაირად ყოფილიყო ჩემი ცხოვრება.? -თავი გააქნია და მოსული ფიქრები განდევნა. აიანო მაისურაძე ფლობს ძალას რომლითაც ჰკურნავს საკუთარ თავს. მას აქვს ძლიერი სული, რომლის დამორჩილებაც სხვებისთვის შეუძლებელია.
***
მოპირდაპირე კორპუსში, ახლად გადმოსული მეზობელი ჩემოდნის ლაგებით დაღლილი, სასმლით ხელში გამოვიდა აივანზე და იქვვე სკამზე ჩამოჯდა. ბოლო სართულიდან მოჰყვ, მისი წინა კორპუსის თვალიერებას და მეხუთე სართულზე მზერა შეაჩერა. უცნაურმა ტალღამ დაუარა სხეულში, წელში გაიმართა და საზურგეს მოშორდა. კარგად დააკვირდა მოაჯირს მიყრდნობილ, ატლასის პიჟამაში გამოწყობილ ქალს. შორიდანაც კარგად ამჩნდევდა მთვარის შუქზე მოელვარე კანს. ქალს გრძელი ბროლივით ყელი, გამოკვეთილი ლავიწები ჰქონდა. ერთ მხარეს გადმოყრილი თმა, რომელიც სიბნელეში შავად მოუჩანდა. ბზინავ ნაჭერში კარგად მოსჩანდა ლამაზი მკერდის კერტები, სიგრილემ უფრო რომ გამოჰკვეთა და კაცს სისხლი აუდუღა ვენებში. ქალის სუსტ მტევანს დააკვირდა საკუთარ მხარზე რომ დააცოცებდა ლამაზ თითებს. ტაომ დაუარა სხეულში. ეცნობა ეს სახე, ეცნობა მაგრამ საიდან არ იცის.!
-გაიხსენე, გაიხსენე..-შულზე მიიჭირა ხელი და გონების ყველა კუნჭულში დაიწყო ხეტიალი. აი ისიც მუშტაეთის ბაღში აღმოჩნდა. გაოცებულმა ასწია თავი და მოაჯირს მიუახლოვდა. -ის არის.-თავისთვის ამოთქვა და კარგად დააკვირდა თავ ჩახრილ ქალს. -გიპოვე პატარავ.! -კმაყოფილების ღიმილი მაშინვე შეაშრა სახეზე, სასურველი ქალის უკან ნახევრად შიშველი მამაკაცი რომ დალანდა. კაცის შეხებამ ისე გააცოფა, თითქოს მისს საკუთრებას ეხებოდნენ.
ბელქანიამ შეატრიალა ცოლო და სახეზე დააკვირდა.
-კარგად ხარ? რატომ არ გძინავს?-ტუჩებისკენ გაიწია მაგრამ ლოყა დაახვედრა ანომ.
-ვერ დავიძინე..
-ალბათ კარგად ვერ დაგღალე..-ურეაქციოდ შეხვდა ქმრის უხამს ხუმრობას და თავის დაღწევა სცადა. წინააღმდეგობა იგრძნო კაცისგან.

***
მოგესალმებით <3 იმის მიუხედავად რომ ნაწყენი ვიყავი, თქვენი არააქტიურობის გამო მაინც დავდე დღეს ახალი თავი.. უბრალოდ მინდა ვიცოდე მოგწონთ თუ არა?! ძალიან გთხოვ ნუ გეზარებათ თქვენი აზრის დაფიქსირება. <3
მადლოა ყურადღებისთვის. <3