და აი ისიც , მისი აღმატებულება ფინალი
ცხრამეტ თავში გადმოცემული ჩემი მუზის ნაკარნახევი ამბები ,რომლებიც ჯერ კიდევ არ ვიცი ტვინის რომელ ნახევარსფეროში ზის და როდის გაჩერდება.
ესაა ჩვეულებრივი ბანალური დასასრული და როგორც ყოველთვის ზოგს დაგრჩებათ შეგრძნება დანაკლისის , რომელიც მეც მაქვს იმიტომ რომ ყოველთვის შეიძლება რაღაც მეტი თქვა და დაწერო მითუმეტეს როდესაც ამდენი პერსონაჟია შენს ხელთ, მაგრამ ვეცადე ყველაფერი დამეწერა რაც მე პირადად მაწუხებდა და მქონდა დარჩენილი დასასრულისთვის.
მოკლედ კიდევ ბევრი რომ არ ვწერო და არ მოგაცდინოთ არ ვიცი მერამდენე ისტორიაა ჩემს ანგარიშზე ,მაგრამ ესეც დასრულდა ვგონებ წარმატებით
ვისაც გეზარებათ ბანალური დასასრულები ჩათვალეთ რომ მეთვრამეტე იყო ბოლო თავი.
ვგიჟდები თქვენზე მე , სულ'არეული


ივნისის პრველი კვირა სრულდებოდა
უკვე სასიამოვნოთ თბილი ამინდები იყო ,ზოგჯერ ცხელოდ აკიდეც . ყველაფერი ძალიან ლამაზი იყო, სოფელი ახმაურდა, გამოცოცხლდა ანას კი მოსვენება აღარ ჰქონდა. ღამეები არ ეძინა, ქალბატონი ჟორდანია ზედმეტად აქტიური გახდა ბოლო რამდენიმე კვირის განმავლობაში და მუცელიც საკმაოდ დიდი ჰქოდა. ბოლო ორი თვის განმავლობაში ნამდვილად გრძნობდა ფეხმძიმობას ისიც და თარაშიც. მთელი ღამე ელაპარაკებოდა ხოლმე ბავშვს , მუცელზე ეფერებოდა და ბოლოს რომ დაიღლებოდა ეძინებოდა. ისე საყვარელი იყო ხოლმე ანა ღიმილს ვერ იკავებდა.
ბატონს ბევრი საქმე ჰქონდა, წუწუნსაც ვეღარ ახერხებდა დასერიოზულდა ბატონი ჟორდანია. არა გატყუებთ, თარაშის დასერიოზულება და ჯმუხი უფროსის სახით სიარული გამორიცხულია, უბრალოდ საქმეს სერიოზულად ეკიდებოდა და საკმაოდ კარგადაც გამოსდიოდა.
ამირანი პენსიაში გავიდა, კოტე და მაია თბილისში დაბრუნდნენ ლალისთან და ანდროსთან უფრო ხშირად რომ ყოფილიყვნენ. ლევანი ტარაშს ეხმარებოდა, ნონა თავის საქმეს აკეთებდა და ყველაზე ზრუნავდა.
თარაში იმ ღამით ისეთი დაღლილი იყო თვალები ეხუჭებოდა, თავი ანას მხართან ედო და გათიშულს ეძინდა. ანამ საწოლში ვერ მოისვენა, ძლივს წამოდგა და ფანჯარა გამოაღო. ცოტა ხანს იქ იდგა , ხედს უყურებდა და სუფთა ჰაერს სუნთქავდა. ბავშვი მოძრაობდა არ ჩერდებოდა... ქვემოთ ცასვლა გადაწყვიტა. ხალათი მოიცვა და ოთახიდან გავიდა , კიბეს ნელა მიუყვებოდა სუნთქვა უჩქარდებოდა უკვე და შუა გზაში გაჩერდა. საკუთარ თავზე ეცინებოდა ზოგჯერ ასე ყოველ წამს რომ იღლებოდა და პატარა ბავშვს ემსგავსებოდა. სამზარეულოში შევიდა და წყალი დაისხა. მერე სავსე ჭიქა ზემოთ წაიღო და საძინებელში ასულს ვერაგი გეგმა დაებადა საწოლზე დაწვა , ფეხები გადაშალა და წყალი დაასხა პერანგზეც და საწოლზეც . ჭიქა ძირს დაგდო და კივილი დაიწყო
-თარააშ დამეწყოოოო....მიშველეთ მოდიიის თარაააშ
-ჰა რა...ვინ მოდის რა დაიწყო- ლამის საწოლიდან გადავარდა ისე ჩაჰყვირა იმ გიჟმა ყურში მერე დასველებული ზეწარი დაინახა და ყვირილი დაიწყო - ჩემი გოგო მოდი? უკვე ? ასე უცებ? ისუნთქე...ისუნთქე ანიკო - თვითონ სუნთქავდა ღრმად, თან იცვამდა თან ანას არ უშებდა ხელს
-მოდისს...ვერ წამოვალ. მანქანაში ხომ არ ვიმშობიარებ. ვგრძნობ უკვე - მთელი მსახიობური ნიჭი მოიშველია თავი უკან გადააგდო ბალიშებს ჩააფრინდა და ისე დაიყვირა გეგონებოდათ მართლა ჭინთვები აქვს და მალე იქვე გააჩენს ბავშვსო
-რა ...რა ? შანსი არააა სად გეჩქარება შვილო ნახევარი საათი დარჩი და მერე ჩვენთან იქნები სულ დარჩი რა სახლში მშობიარობა ვის გაუგია არა დედაშნი არანორმალური კი არის მაგრამ ცოდოა მაა ...ეტკინება , კი არადა ტკივა...ვაიმეეე დედააააააააააააა - ისე იღრიალა მალე მართლა შევარდებოდა ნონა და თინაც
ანამ ვეღარ გაუძლო გასწორდა და სიცილი დაიწყო. სუნთქვა ეკვროდა იმდენ ხანს იცინა თარაში კი გახევებული იდგა და დამრგვალებული თვალებით უყურებდა
-შენ რა...მომატყუე? სად არის ბავშვი - ფეხები გააშლევინა რაზეც ანამ ხარხარი დაიწყო
-აააა ახლა გონებას დავკარგავ ...არ ჩანს ?
-ისუნთქე თარაშ...ისუნთქე ღრმად დამშიდდი არ წამოეგო პროვოკაციას. შენი გაგიჟება უნდა, გასართობი იპოვნა სულ არ ეცოდები , გული უნდ აგაგიხეთქოს დაქვრივდება და გათხოვდება მერე მეორედ. ისუნთქე თარაშ - შებრუნდა და ისე ლაპარკაობდა ანა ისევ იცინოდა , ცრემლებს იწმენდდა თვალებიდან
-ისუნტქე ასე თარაშ...- პირი დააღო და ღრმად სუნთქავდა- იქნებ შენ გააჩინო ჩემს ნაცვლად ჰა?
-მოიცა დაიბადოს ჩემი გოგო და მერე გაჩვენებ მე შენ...კაცი არ ვიყო შენ თუ ამ თვეების წამება შეგარჩინო
-კარგი დამშვიდდი მეც მიყვარხარ - ხელი ჩაკიდა და ქვემოდან ახედა
-ნუ მეხები და ასე ნუ მიყურებ...უგულო ქალო შენ . შენ რადგან აჩენ და გტკივა გგონია ჩემთვის მარტივია? შენ მგონი საერთოდ არ ნერვიულობ
-კარგი ნუ ჯუჯღუნებ , აქ მოდი ...ჩამეხუტე იქნებ მეც დავიძინო . მოდი
-ეგ ზეწარი სველია
-ცოტა დავასხი ... ნუ მიყურებ ასე. გამიღიმე ,მაკოცე და ჩამეხუტე
-საშინელი ქალი ხარ ... ერთ დღეს გულს გამიხეთქავ და მერე რომ არ ვიქნები მოგენატრები
-ჟორდანია ხარ, ჩემნაირს ოთხს მოინელებ ნუ გეშინია- უღიმოდა მერე აკოცა
-შენნაირი ოთხი არ არსებობს ...არც ერთი არსებობს და მე შენს გარდა არავინ მინდა
-თარაშ...
-დავიძინოთ
-თარაშ მუცელი
-კარგი რა ერთ ღამეს ორი არ შეიძლება
-თარაშ მუცელი მტკივა ,მგონი . ნონას დაუძახე თარაშ - მკლავში წვდა და ისე მოუჭირა თვითონაც ეტკინა თითები
-ანა სერიოზულად
-ჯანდაბა ... კაბა მომიტანე. ექიმს დაურეკე ,სწრაფად - ღრმად სუნთქავდა და ითვლიდა . კაბა გადაიცვა და შარაშს მობილური გამოსტაცა. თვითონ ელაპარაკა ექიმს და მერე ოთახიდან გავიდა
-სად მიდიხარ ...გადაირიე?
-სანამ ტკივილები დამეწყება და ჭკუიდან გადავალ მანამ უნდა წვაიდე კლინიკაში ნუ გაგიჟდები ახლა. არც პირველი ვარ და არც უკანასკნელი ვინც მშობიარობს . მობილურს დახედა და ისევ დარეკა -ძმაო , შენ და წითური გაეყარეთ ერთურთს და კლინიკაში წამოდით
-მშობიარობა დაგეწყო?
-მგონი
-რა მგონი გოგო გადაირიე?
-ვაიმე გიორგი ბოლოს როდის იმშობიარე/ შეიძლება ცრუ განგაშია,მაგრამ სახლში დარჩენა არ მინდა
-კარგად ხარ? გტკივა ? ჭინთვები გაქვს? სახლში ხარ ტუ მანქანაში ხარ უკვე .... თარაში სახლშია?
-ღმერთო მიშველე ამათ ვის გადავეყარე, ვიფიქრე თარაშს დაამშიდებსთქო და ეს უფრო გაგიჟდა მგონი ,დამაწყვიტეთ ნერვები - მობილური გათიშა და მერე ისევ რომ ეტკინა მუცელზე მიიდო ხელები . ნონა რომ გამოვიდა ოთახიდან ლევანთან ერთად თითქოს მერე მოვიდა გონს
ათასი კითხვა დაუსვეს, თარაშს ხმა აღარ ამოაღებინეს. ამირანი და თინაც მიჰყვებოდნენ მეორე მანქანით . ნონა ისე ნერვიულობდა ფერი აღარ ჰქონდა, მაგრამ ცდილობდა არ დასტყობოდა. ანას ხელი ეჭირა და კოცნიდა
-ყველაფერი კარგად იქნება ჩემო ლამაზო, შეიძლება რამდენიმე საათი კიდევ არ დაგეწყოს მშობიარობა ...იქ არ შემოგვიშვებენ ხომ იცი
-მტკივა ... ისე მტკივა რომ დიდხანს ლოდინი არ დაგვჭირდება მგონი . ნეტავ ვის ჰგავს მოუთმენელი
-ვაიმე 8 საათს ლოდინს არ ჯობია მალევე გააჩინო და ვნახოთ როგორია?
-ყველა ერთნაირი წითელია თარაშ...ვაიმეე ასე ნუ ატარებ თორემ აქვე გავაჩენ - დაუყვირა და სავარძელს ჩააფრინდა თითებით
-ნონა რომ აჩენდა კიოდა თან ის ეკიოდა ბავშვმა რომ იტირა უკვე სმენა დაქვეითებული მქონდა...შენ კიდევ კარგად უძლებ
-ხო ლევან შენ იმხელა გამოცდილება გაქვს რომ
-თქვენს ჩხუბზე ვგიჟდები ,მაგრამ ჩქარა ატარეთ მართლა არ ვარ კარგად და მალე ვიტირებ
-წეხან როგორ ატარებო ახლა ჩქარა ატარეო რა გავაკეთო
-ტვინი ჩართე და ნუ იყურები შეშინებული არაფერი მომივა
-ხო არაფერი მოგივა , ამდენმა ჟორდანიამ ვერაფერი დაგაკელით და ეგ ერთიციდა რას იზამს
როგორც ყოველთვის დრო მაინც ზედმეტად გაიწელა და თარაშის ნერვიულობას გიორგიმ გადააჭარბა .
-ამდენ ხანს რატომ არ ეწყება რა არის ტო , გადავირევი მალე ...იქნებ ცუდადაა და არ გვეუბნებიან
-გიორგი გაჩერდი ერთ ადგილას თავი ამტკივდა უკვე- მართამ დაუბრიალა თვალები და მკლავში ჩაავლო - გეყოფა , ყველა ორ წუთში კი არ აჩენს ბავშვს შეიძლება ხვალ გააჩინოს
-ხვალაა უკვე მართა და ნუ მაჩერებ
-გაჩერდი თორემ ბავშვს არ გაგიჩენ
-ნუ მემუქრები ... - თვალები წამსვე აენთო და ტუჩის კუთხეში აკოცა- ჩემი შვილი ამდენს არ გაწვალებს. გაიასნებული ექნება რო დროზე უნდა გამოვიდეს და არ გამაგიჟებს. ანას რამე რო დაემართოს მერე? ვინ იცის როგორ ტკივა ახლა
-დამშვიდდი, ყველაფერი კარგად იქნება ანას არ იცნობ? - მისი სახე ხელებში მოიქცია და აკოცა
-ვაფშე რა წესია...რატო შეგძლია შენ შეყვე და მე არა
-იმიტომ რომ ჩემი ბავშვი უნდა დაიბადოს და არა შენი...-გამოეხმაურა ჟორდანია- რო ჩავიცვა ის დედა მოტყ?./. ფორმა თუ რაცაა და ისე შევიდე არ შეიძლება? ექიმი უნდა ვნახო მეტს ვეღარ მოვიცდი. წავედი მე
ექიმმა მაინც არ შეუშვა ანასთან, მაგრამ ფანჯრიდან უყურებდა როგორ დააბიჯებდა ოთახში ექთანთან ერთად .
ორ საათში სამშობიარო ბლოკში გადაიყვანეს თარაშიც მასთან იყო უკვე
-ანიკო ...
-კარგად დაიმახსოვრე მინიმუმ ორი წელი აქ მე აღარ მოვალ - სახე დაცვარული ჰქონდა და კბილებს ერთმანეთზე აჭერდა
-ახლა გადავრჩეთ ანიკო და მეტიც იყოს თუ გინდა...- შუბლზე აკოცა და თვალები დახუჭა არ უნდოდა ექიმისკენ გახედვა. მისი ხმა ესმოდა მხოლოდ და ნელ -ნელა უფრო იძაბებოდა . ანამ კივილი რომ დაიწყო მერე უკვე მიხვდა რომ უზომოდ ტკიოდა და გული უსკდებოდა. ისევ ანას უყურებდა , თავზე კოცნიდა ბავშვის ტირილის ხმა რომ გაიგო და თვალებგაფართოეულმა შეხედა ექიმის ხელში მოქცეულ ბავშვს რომელიც ხმამაღლა ტიროდა და ხელ-ფეხს ამოძრავებდა . ანას სხეული მოუდუნდა, თავი უკან გადასწია და სიცილი დაიწყო. ხომ ტირიან ხოლმე ამ დროს ის კი იცინოდა და ბავშვს უყურებდა
-ჩემი გოგო ... ჩვენი - ლუღლუღებდა და უკვე ანას მკლავებში მოქცეულ ბავშვს უყურებდა . სულ წითელი ჰქონდა კანი, თვალები დაშუპებული, თითები ანას თითზე ჰქონდა შემოხვეული . მოზრდილი შავი თმა ჰქონდა და ძალიან საყვარელი იყო.
-კეთილი იყოს შენი მობრძანება ქალბატონო ჟორდანია- ჩუმად უთხრა ანამ და ისევ გაიღიმა-ჩემი პირადი ბედნიერება ხარ - ფრთხილად ეხებოდა თითებზე, თავზე ,ლოყაზე .
თარაშმა ისე ჩაისუნთქა მთელი დაძაბულობა გააქრო, ანას ლოყაზე აკოცა და მერე აკანკალებული თითები შეახო ბავშვს. გვიან მიხვდა რომ მთლიანად გაყინული იყო და არეული, გული საშინელი სისწრაფით უცემდა . უყურებდა გოგონას და ამქვეყნად ყველაზე ძლევამოსილი კაცი ეგონა თავი ,ამასტანავე ყველაზე სუსტიც. ზუსტად იცოდა ის გოგო მის მთელ ცხოვრებას შეცვლიდა .
გარეთ რომ გვაიდა იმ წამს შევიდნენ ანდრო,ლიზა, მაია , კოტე და ლალი . კედელს მიეყრდნო და სახეზე ხელები აიფარა
-თარაშ , დეე
-ჩემი გოგო მსოფლიოში ყველაზე ლამაზი ბავშვია - გაიცინა და მერე ვეღარ გაჩერდა- ვაახ რა იყო ეს? მამა ვარ ეეე
უცნაურად ამაღელვებელი იყო პირველი დღე ყველა უცნაურად იქცეოდა , აჟიტირებულები იყვნენ და მხოლოდ ანა იყო მშვიდად. ისეთი შეგრძნება ჰქონდა რომ ცხოვრების მთავარი მიზანი უკვე შესრულებული ჰქონდა და იცოდა რისთვის გააგრძელებდა ცხოვრებას.
-ლამაზია , შენ არ გგავს , მაგრამ მაინც ძალიან ლამაზია - გიორგის ხელში ეჭირა ბავშვი და ამღვრეული თვალებით უყურებდა- კარგად ხარ?
-ასე კარგად არასდროს ვყოფილვარ ...
-მგონი მეც შარში ვარ მართო თარაში კი არა...ბიჭი უფრო მაწყობდა მეც , ახლა უნდა ვიფიქრო როგორი იქნება. ჟორდანიებს თუ დაემსგავსა ხასიათით დავიღუპებით - ისევ ბავშვს უყურებდა, თითებზე აკოცა და ცხვირის წვერი მუცელზე გაუსვა-ვეღარ ვშორდები...როგორი რაღაცნაირია თბილი და გულს მიჩქარებს , რას მმართებს მგონი შენზე უარესი იქნება და გამაგიჟებს - ჩუმად ლაპარაკობდა და ბავშვს თვალს არ აშორებდა
-კიდევ ერთი ბავშვი გვჭირდება ოჯახში თორემ აშკარად შეიშლებით ყველანი - ანა ღიმილს ვერ იშორებდა . ასეთ გიორგის ნამდვილად პირველად ხედავდა
-მე მეტს მინიმუმ ერთი წელი ვერ გავუძლებ ...არა მერეც თანაც აუ ანა ნუ მალაპრაკებ მადროვე ცოტა დრო მაქვს ისედაც. შემოვარდება შენი ქმარი და ამართმევს ბავშვს
-სულ გაგიჟდით ორივე ...
-ორივე ? შენ დერეფანში არ ყოფილხარ ჟორდანიების არმიაა ჭკუიდან გადასული. არ გინდა ჩემთან წამოხვიდე?
-გიორგი - იღიმოდა და ისე უყურებდა
-კარგი ხო , მე მოვალ ხოლმე ჯანდაბას
ბავშვმა ტირილი რომ დაიწყო წამსვე შეკრთა და ისე დაიძაბა ანას ხმამაღლა გეცინა
-რატომ ტირის....რამე ვატკინე?
-დამშიდდი, შია უბრალოდ
-მერე ასე ტირისრომ შია?
-არა გიორგი აქამდე მეუბნებოდა „დედა მშია“ ახლა რომ ვერ დამინახა ატირდა
-მეღადავები?
-ხო- გაიცინა და ბავშვი მკლავზე დაიწვინა - ციცქნა ჩემი გულქვა ძმა დაამარცხე იცი? - შუბლზე აკოცა და მერე ხალათი ცალ მხარეს გადასწია
-წავედი მე , შენს დაცინვას დავაიგნორებ
გიორგი გავიდა და ხუთ წუთში თარაში შევიდა , კარი რომ მიხურა ისევ გაშეშებები დაეწყო. მიდიოდა ,მაგრამ თვალს არ ახამხამებდა. უყურებდა და იღიმოდა
-ანიკო
-ანიკო დაღლილია, ანიკოს სახლში უნდა . ანიკოს მშვიდად ყოფნა უნდა თავის გოგონასთან ერთად რომელსაც დავარქვი თინა
-რაა? - აი იმ წამსვე გამოფხიზლდა და სავარძლიდან წამოვარდა- რა თინა , კესანე, ნინი, ტასო, ბარბარეების ეპოქაში ბავშვს თინას არქმევ?
-ზუსტად , თინა ჟორდანიაა და მორჩა ! შენ რომ გააჩენ ბავშვს მას დაარქმევ იმას რაც გინდა ...
-აქამდე რატომ არ მითხარი
-შენნაირს თინას ვერ დავარქმევდი, მე კი მგონია რომ ის ჩემნაირია , მისნაირი - უყურებდა პატარა ქალბატონს და თმაზე ეფერებოდა
-ჩემი გაოცება ყოველთვის შეგიძლია, არც თაკო , თიკო, თინათინი, თინი ?
-თარაშ
-ნონა რატო არა ე?
-მე ხომ კიდევ ვაპირებ გოგონების გაჩენას
-პატარავ დედაშენი ისევ აგრძელებს და კი ვერ იაზრებს რომ უკვე მის მუცელში აღარ ხარ და ცოტა ხანში დავიწყებ ნელ ,მტკივნეულ, დასამახსოვრებელ შურისძიებას
-ფუჭი მუქარის სიო უბერავს, ნეტავ საიდან მოდის ... მოაგვარე ყველაფერი რა. პედიატრი მოვა მალე
-ანუ თინა- ისევ დასერიოზულდა
-დიახ
ჟორდანიას გასვლამდე პედიატრი შევიდა, ბავშვი სრულიად ჯანმრთელი იყო . უბრალოდ ისაუბრეს, რაღაც კითხვები დაუსვეს და შემდეგ თარაშიც წავიდა.
მთელი დღის განმავლობაში ვიღაც მიდიოდა . ბოლოს ყველანი გაუშვა სახლში და თარაშიც საქმეებზე გავიდა ,რაღაც ნივთები უნდა მოეტანა ანასთვის.
მშვიდად იწვა და ბავშვს უყურებდა კარი რომ გაიღო და ანდრო შევიდა
-შეიძლება?
-შეიძლება, შედი უცებ თორემ ექიმი გაგვაგდებს- ლიზას ხმა რომ გაიგო გაეცინა. მალე ისიც გამოჩნდა უზარმაზარი დათვი ეჭირა ხელში , ანდროს მიაჩეჩა ისიც და წინ წავიდა- რამდენი არიან ეს ჟორდანიები, შენამდე მოსვლა ვერ მოვახერხე -ჩუმად ლაპარაკობდა და იღიმოდა - სანამ თარაში დაბრუნდება რამე ხომ არ გინდა
-არაფერი ... მთელი დღეა აქ ხართ?
-მართლა როგორი ლამაზია ... თინა როგორ დაარქვი გოგო ამ საყვარელ ბავშვს . მაია რომ გეთქვა ან ნონა გავიგებდი და თინა? - ბავშვს უყურებდა და თან ბუზრუნებდა
-ლიზა გეყოფა - ანდრომ თვალები აატრიალა და ბავშვისკენ დაიხაა
-რას აკეთებ
-ამყავს
-მაგ უზარმაზარი ხელებით?
-კომფორტულად იქნება ...- უკვე მთელი სახე უბრწყინავდა , ბავშვი მართალია არც ისეთი პატარა იყო ,მაგრამ მაინც ერთიციდა ჩანდა მის ხელებში
-შენ თინას არ იცნობ, მაგრამ მალე გამოვასწორებთ მაგ ამბავს - ანამ უთხრა,მაგრამ ლიზას არ ესმოდა. იჯდა და დაჰიპნოზებულივით უყურებდა ნაკანს
-გამოვასწორებთ, ხო - ჩუმად თქვა და მერე თვალები დახუჭა. ღრმად ჩაისუნთქა და ისევ გაახილა - შევიშალე , ვეღარ ვუძლებ უკვე - ძალიან ჩუმად უთხრა ანას და ისევ ანდროს გახედა-ნუ დამცინი
-სოფელში იქნებით ხომ? - ანდრომ ჰკითხა და ბავშვი ისევ საწოლში დააბრუნდა
-ხო, იქ უფრო მშვიდად ვიქნები ვიდრე ქალაქის ხმაურში და იმ სახლში საერთოდ
-ჩვენც სოფელში ვრჩებით - ლიზამ უთხრა და თვალები აატრიალა - მონატრებული აქვს ჟორდანიების სახლი ყველა საქმე ელვის სისწრაფით გააკეთა რომ მთელი ზაფხული თქვენთან გავატაროთ
-კარგია, ყველანი ერთად ვიქნებით
-ბავშვისთვის ასეთ ხმაურში და ხალხმრავლობაში ყოფნა შეიძლება?
-ნუ გეშინია იქ მოსვლის , ყველაფერი დასრულდა და იმ სახლთან დაკავსირებული მოგონებებიც წარსულში დარჩა
-თქვენ ყველაფერი მარტივად გამოგდით , მე არა ...მეც მინა ავიყვანო. ისეთი საყვარელია მგონია რომ შემომეჭმება. ნორმალურია ? თან მეშინია რომ ნორმალურად ვერ დავიჭერ , ძინავს და მეცოდება ხელში რომ ავიყვან ზოგ-ზოგიერთებისგან განსხვავებით
-ბოლო თვეა ისევ ისეთი გახდა და მალე გავგიჟდები , რძალო რა უნდა?
-ისევ ისეთი რას ნიშნავს- ლიზამ წარბები შეკრა და ისე გახედა ნაკანს
-რომ გავალთ მერე ვისაუბროთ
-ხოდა ჩუ , ანდრო ბიძია ნერვებს მიშლის როგორც ყოველთვის პატარავ- მაინც აიყვანა ბავშვი,სავარძელში დაჯდა და მკერდთან ახლოს მისწია ,სუნთქვაშეკრული უყურებდა -საოცრებაა
ანა ამ ორს რომ უყურებდა ყოველთვის დადებითად იმუხტებოდა,რაღაც გაურკვევლად გასაგიჟებელი ემოციები მოჰქონდათ და სულ რომ დაეხოცათ ერთმანეთი მაინც საოცრება იყვნენ ერთად. ისე უყურებდნენ ერთმანეთს ,იმხელა ვნება იყო მათში და რაღაც ბევრად მეტი ვიდრე უბრალოდ სიყვარული.
მათში იყო ყველაფერი იდეალურად არაიდეალური !
..........
საავადმყოფოში ბოლო ღამეს ატარებდნენ, დილით პირველად შევიდოდა ჟორდანიების სახლში თინა ჟორდანია. ყველა დიდი ემოციებით ელოდა ამ დღეს , ამირანის და თინას ყველაზე პატარა შთამომავალი რომელმაც კიდევ ერთი ბედნიერების ფერი შეჰმატა მათ მრავალწლიან თანაცხოვრებას. არ არსებობდა სიტყვები რომლებიც მათ მზერას შეცვლიდა ან აღწერდა. ანა ჩუმად უყურებდა უფროს ჟორდანიებს , თინას დანაოჩებულ თითებს რომლებიც პატარა ჟორდანიას ერთციდა თითებს ეხებოდა, დიდი წყლიანი თვალები და ამირანის მზერა . ანა უყურებდა და წარმოიდგენდა როგორ უყურებდა თინას მაშინ როდესაც კოტე ეჭირა ხელში პირველად, ლევანი, ლალი , ანდრო ან თარაში ახლა კი თინა ჰყავდა მკერდთან ახლოს და საკუთარ გულისცემას ასმენინებდა .
მარტონი იყვნენ, უკვე ღამე იყო . საავადმყოფოში სიჩუმე იყო , სადღაც შორიდან ისმოდა ხოლმე ბავშვების ხმა და სხვა არაფერი. ეძინა და ერთი ხელი ბავშვისკენ ჰქონდა გაწეული , კარის გაღების ხმა გაიგო და გამოფხიზლებაც დაიწყო. ესმოდა ნაბიჯების ხმა, ჩუმი ,მოზომილი ნაბიჯების და უცნაური შეგრძნება ეუფლებოდა. თითქოს განგებ არ ახელდა თვალებს, ტვინი არ აძლევდა ამის უფლებას. გულისცემა აუჩქარდა ტუჩების შეხება რომ იგრძნო ლოყაზე და ცრემლი დაეცა კანზე. სურნელი იგრძნო, ნაცნობი ,დედის სურნელი ...
თვალები რამდენიმე წამის შემდეგ გაახილა და უსიტყვოდ , სუნთქვაშეკრულმა შეხედა ქალს რომელიც ბოლოს თვეების წინ ნახა ,ქალს რომელიც სრულიად სხვანაირად გამოიყურებოდა . რაღაც უცნაური სიმშიდე ჰქონდა სახეზე აღბეჭდილი, თმები კეფაზე დაეხვია ,არც საყვარელი წითელი პომადა ესვა , არც ტონალურის სქელი ფენა უფარავდა კანს. ბავშვს უყურებდა , პროფილში იდგა და ლოყაზე ცრემლები სდიოდა. ბოლოს ასეთი როდის ნახა არ იცოდა, არ ახსოვდა როდის დაინახა ბოლოს ასეთი დედა . თვალები ისევ დახუჭა, სუსტი იყო იმ წამს , უძლური .
ქალმა ისევ აკოცა , მისი სურნელი შეისუნთქა, თმაზე ფრთხილად გადაუსვა ხელი და შემდეგ მოშორდა. მიდიოდა და სიცარიელეს ტოვებდა ისევ, ისევ იმ დიდ სიცარიელეს ქმნიდა ანას გულში რომელიც სულ ერთი წუთის წინ ბოლომდე შეავსო
-არ წახვიდე , დარჩი - თვალები უცებ გაახილა , წამოიწია და ქალი ადგილზე გააქვავა
-ანა , მე უბრალოდ -დაბნეული აცეცებდა ამღვრეულ ყავისფერ თვალებს
ანას ერთი ნიჭი ჰქონდა ბავშვობიდან, გრძნობდა ადამიანის მდგომარეობას რომელსაც სიტყვებით ვერ ახსნიდნენ. იმ წამსაც გრძNობდა სინანულს, ტკივილს, ხედავდა იმ დედას რომელიც წლების წინ დაკარგა , რომელმაც დიდი ხნის წინ გაუშვა ხელი ახლა იქ იყო და მისი გაშვება აღარ უნდოდა
-ჩამეხუტები დე? - სუნთქვა შეეკრა სიტყვების წარმოთქმისთანავე, თითქოს ხელში ბურტი გაეჩხირა. არ ტიროდა, მაგრამ მეტი იყო მისი მზერა .
მერე, მერე ისევ ბავშვი გახდა, პატარა ანა რომელსაც უზომოდ უყვარდა დედის მკლავებში მოხვედრა მისი უცნაური თბილი სურნელი რომელიც შემდეგ დაკარგა ახლა კი ისევ ჰქონდა, ისევ ის წვიმის სურნელი ჰქონდა. ხო , წვიმას ამსგავსებდა მის სურნელს ბავშვობაში, გაზაფხულის გრილ წვიმას რომელიც ყველაფერს აცოცხლებდა. უყვარდა მისი თითები თმაზე რომ ეხებოდნენ, ის ცრემლებიც უყვარდა იმ წამს რომ ღვრიდა და გიორგი რომელიც ისევ ვერ დარჩა სახლში , ანას ნახვა შუაღამით მოინდომა , პალატის კარი ჩუმად შეაღო და მერე იქვე დარჩა გახევებული.
დედა ვერ ხედავდა გიორგის, მხოლოდ ანა უყურებდა მერე ხელი მისკენ გაშალა . გიორგი არ მიდიოდა, უბრალოდ იდგა ჩამქრალი მზერით . შემდეგ უკან დაიხია და კარი ისევე ჩუმად დახურა როგორც გააღო. ანა გრძNობდა რომ ის იქ იყო, კარს მიღმა და მთელი გულით უნდოდა ბავშვი გამხდარიყო, უნდოდა ანას გვერდით დედის მკლავებში თავისი ადგილი ეპოვნა და მასაც ეგრძნო მისი სითბო, მაგრამ კარი მეორედ აღარ გაღებულა , გიორგის არ შეეძლო ადამიანების წრფელი სინანულის დანახვა, არც პატიება შეეძლო იმ ადამიანების პატიება ვინც უღალატებდა .
ქალი ისევ ტიროდა და ანას მოწყურებული ეფერებოდა,თითქოს განსაზღვრული დრო ჰქონდა და ეშინოდა რომ მეორე შანსი აღარ ექნებოდა
-ის ულამაზესია დე, შენი შვილი ...შენნაირი თვალები ექნება ვიცი . შენც ზუსტად ასეთი გქონდა და შემდგე ნელ-ნელა გამუქდნენ ჩემო თაფლისფერთვალება გოგო
-მომენატრე ,დე
-მაპატიებ ?
-ვერ ... უბრალოდ შანსს მოგცემ ჩემთან ყოფნის შანსს
ქალი რომ გავიდა ,კარი რომ გააღო ისევ შეხედა მომღიმარ ანას. ქალი წავიდა , მის ადგილას კი ჟორდანიას უყურებდა ანა , უფრო ფართო ღიმილით უღიმოდა სკამზე მჯდომ თარაშს და უყვარდა ტკივილი რომელიც მისგან ჰქონდა წაღებული , უყვარდა მისი ამღვრეული მზერა და დაჭიმული სხეული ანას ღიმილის დანახვისას წამსვე რომ თავისუფლდებოდა. მისი უცნაური სიყვარული უყვარდა, თარაშისებური სიყვარული რომლითაც მხოლოდ ანა ჟორდანია უყვარდა და სხვა არავინ ...
...................
ქალაქში ბრუნდებოდნენ ბარგის ჩასალაგებლად. ლიზა მთელი გზა ჩუმად იყო ანდროს ზედაც არ უყურებდა . მალევე ჩაეძინა და თბილისში შედვლამდე გაეღვიძა . ანდროსკენ ჰქონდაა თავი შებრუნებული და ჩუმად უყურებდა , ბიჭი მისკრნ არ იყურებოდა თითქოს ვერ ამჩნევდა მის მზერას რომ გახედა წამსვე დახუჭა თვალები
_საჭიროა ლიზა და ნუ ბავშვობ
_რა არის საჭირო ჟორდანიებთან გადაცხოვრება? ამდენი ხანია ვცდილობ ნორმალურად ვიურთიერთო მათთან ისიც შენ გამო თორემ მე შენს გარდა არავინ მჭირდება და მინდა
_მე კიდე მინდა რომ მათთან ნორმალური კი არა კარგი ურთიერთობა გქონდეს და ეს დრო დაგვჭირდება
_ბიჭს ვუთხარი მიყვარხარ_თქო და გახდა მბრძანებელი
_შენი მმართველობის ხანა წარსულს ჩაჰბარდა უკან აღარ დავიხევ ხომ იცი უკვე
_შენი ვერაგი ხერხები
_რომლებიც შენგან მოვიპარე...შენივე წესებით ვთამაშობ ძვირფასო
_სახლში მივალთ და ვნახავთ ვისი თამაში სჯობს
_ძალიან გინდა ხომ? _თვალებანთებული უყურებდა , ქვესა ტუჩი კბილებსშორის მოიქცია და შემდეგ ენის წვერით დაისველა
_გაგანადგურებ ნაკანო! _მის ტუჩებს უყურებდა სურვილი კლავდა და ისე იმუქრებოდა. ჭკუიდან გადავიდა ანდრომ წინ რომ გაიხედა .
მანქანიდან პირველი გადავიდა და სახლისკენ ისე დაიძრა ანდროს.მზერა თან გაიყოლა. სახლში როგორც კი შევიდა მაშინვე კარისკენ შებრუნდა დ აიმ წამს გამოჩენილ ნაკანს გაუღიმა , ვნებიანი , გამომწვევი იყო ელიზაბეტი. ნელა.დაიხარა თითები მუხლიდან ტერფისაკენ ჩაასრიალა და ფეხსაცმელი მოიშორა. შიშველი ტერფები იატაკს რომ შეახო შემდეგ თითებზე დადგა და შეტრიალდა
_აქედანვე ვიწყებთ?
_უკვე დავიწყე ძვირფასო ... შენი სვლის ჯერია
ანდრო მისკენ მიდიოდა ის კი უკან იხევდა თანაც ძალიან ნელა. ანდრო მიდიოდა და პერანგის ღილებს ნელა იხსნიდა თან ლიზას თვალს არ აშორრებდა ისიც უყურებდა და ცდილობდა მზერა არ მოეშორებინა მისი თვალებისთვის
მეორე ნაბიჯი მაისურის მოშორება იყო , წამში გათავისუფლდა და დარჩა ნახევრად შიშველი
_არ დავრჩებით მთელი ზაფხული...მხოლოდ ერთი კვირა
_დავრჩებით !_პერანგი სადღაც შორს მოისროლა სა ისევ დაიძრა მისკენ ის კი უკვე მისაღებისკენ მიაბიჯებდა და თან კაბას იშორებდა. გზაში ისიც დატოვა და დარჩა საცვლებით . ანდრომ ტერფები გაითავისუფლა და წარბი მაღლა აზიდა .ლიზამ გაიცინა და თმიდან სარჭი მოიშორა
_ერთი კვირა ანდრო
_მთელი ზაფხული , ლიზ _ გაიცინა და შარვლის ქამარი გახსნა , შემდეგ ღილიც და ბოლოს საერთოდ მოიშორა
ლიზა არ ელოდა ამ სვლას და მძიმედ გადაგორა ნერწყვი. ზედა საცვალი ისე მოიშორა ანდროს სხეულისთცის მზერა არ მოუშორებია ორი თითით ეჭორა და შემდეგ სადღაც მაგიდისკენ ისროლა
_ლიზ
_ანდრო
_ორი თვე ლიზ _ უკვე ახლოს იყო , ლიზამ ნაბიჯი გადადგა და ხის მასიურ მაგიდას მიეჯახა _ლიზ_ანდრო მის ყელთან ლაპარაკობდა არ ეხებოდა ლიზას აგიჟებდა და უკვე მის თითებს გრძნობდა მხრებზე , ბეჭებზე , მიცურავდნენ წელზე და მთლიანად შლიდნენ
_ანდრო
_ლიზ
_შევიშლები _კვნესას ჰგავდა მისი წარმოთქმული ბგერები. ანდრომ თითები რომ მოუჭირა და მაგიდის ცივ ზედაპირზე შემოსვა თავი უკან გადასწია . ისევ ანდროს მზერას წააწყდა და მერე საერთოდ ყველაფერი ვნებამ შთანთქა რომელსაც ვერა და ვერ იმორჩილებდა ამდენთვიანი უშედეგო მცდელობების მიუხედავად. ანდრო ჭკუიას აკარგვინებდა . მაგიდის კიდეებს თითებით ჩააფრინდა სრულიად შიშველ ნაკანს სუროსავით შემოჰხვია ფეხები და კვნესა წასკდა ანდრომ პირველად რომ შეახო გავარვარებული ტუჩები გამკვრივებულ მკერდზე _როგორ ვერ გიტან ასე მოქცევა რომ შეგიძლია
_როდის მიხვდები რომ ამ თამაშს ყოველთვის მე მოვიგებ _ თმაში თითები შეუცურა ყეფაზე მიაბჯინა ხელისგული და მკერდიდან ტუჩებამდე სანამ მიაღწია ლიზა ნაწილებად დაიშალა. მთელი სხეული ეწვოდა ანდროს შეხების მოლოდინში. ცახცახი დაიწყო და მერე მოქქმედებაზე გადავიდა . ლიბრგადაკრული თვალებით უყურებდა ნაკანს და მის სხეულთან შერწყმით გამოწვეული სიამოვნებით ტკბებოდა. მისი თითოეული შეხება. გამოხედვა და ღიმილი კოცნებსშორის . სიამოვნების საზღვარი რომელსაც მასთან ერთად კვეთდდა და კონტროლდაკარგული ხმა მთელს სახლში რომ ვრცელდებოდა და ისევ მასთან ბრუნდებოდა.
იღიმოდა, მერე იცინოდა . გრილ ხის ზედაპირზე იწვა ნახევარი ტანით, ხელები ანდროს სხეულზე ჰქონდა მოხვეული , მის თითებს საჯდომზე გრძნობდა შემდეგ ფეხებზე, თეძოეზე, წელზე , ნელ ნელა მაღლა მიიწევდნენ . ტუჩების შეხებასაც გრძნობდა და გულისცემას ტემპის დაგდების საშუალებას არ აძლევდა
_არ ითვლება... ამ სამ დღეში მომენატრე . დასტრესილი ვარ , ჯანდაბა მგონი სიარულს ვეღარ შევძლებ _ჩურჩულებდა მერე გაიცინა , ანდროს აკოცა და შემდეგ მაგიდის ზედაპირს მოშორდა მისი სხეული. ოთახს ტოვებდა ტანსაცმელი კი იქვე რჩებოდნენ სადაც მოისროლეს. თვალები მინაბა და დაელოდა რბილი საწოლის შეგრძნებას
_ანდრო
_ბარგს ხვალ ჩავალაგებთ ... არ გვეჩქარება
_ვერ ვიტან შენს ნებაზე სიარულს
_ოთხი წლის შემდეგ დაგიბრუნებ ტახტს
-ძალით ჩამოგაგდებ მაგ ტახტიდან - ხელები მოხვია და ისევ აკოცა.
ბოლოს საწოლზე იყო გართხმული და ანდროს უყურებდა ოთახში რომ დადიოდა, ვიღაცას ელაპარაკებოდა . მერე ლეპტოპი აიღო და ისე აკეთებდა ყველაფერს ერთხელაც არ შეხედა სანამ ბალიში არ გაუქანა ლიზამ
-რა დღეში ხარ?
-ჩაიცვი ბიჭები მოდიან ... მოწესრიგდი მე ქვევით ჩავალ იქაურობას მივხედავ
-ვინ ბიჭები
-რეზი და უტა
-ორი უსაქმური... რა უნდათ?
-ლიზამ გემრიელი წვნიანი გვაჭამა ცუდად ვართ და იქნებ დღესაც გაგვიმასპინძლდეს , ჯიგრულადო
-ანდროო
-რა ?
-ვინ დაგირეკა , რას აკეთებდი...რატომ აღარ მივდივართ
-არ წავიდეთო ხომ მითხარი ... ხვალ წავალთ . მე გავდივარ, ბიჭები მოვლენ ვახშამი მოამზადე ან ძიძას დაურეკე და მოვა ...ან ბიჭებს უთხარი და მოიტანენ რამეს - პერანგის ღილები შეიკრა მერე დაიხარა და ლიზას აკოცა
-ნაკანო
-მეჩქარება ლიზ - წავიდა და ლიზა სულ გააგიჟა.
ბოლო კვირის განმავლობაში ისედაც უცნაურად იქცეოდა , ლიზაც გრძNობდა და ვერც გაარკვია რა ხდებოდა. შემდეგ ანას მშბიარობა დაიეწყო და ქალაქიდან გავიდნენ ახლა ისევ წავიდა სადღაც .
ქვემოთ რომ ჩავიდა სწრაფად აკრიფა რაც თვალში მოხვდა და საძინებელში აიტანა. მალევე გაიგო პირველი სართულიდან რეზის ხმა და ინსტიქტურად გაეღიმა
-ლიზაჩკაა? სადახარ ქალო გათანგული დაგტოვა ანდრიკომ
-დეგენერატო ... შენ დეიდებს რომ ართმევ ძალას გგონია ყველა ეგრეა? - სწრაფად ჩაირბინა კიბე და ბოლო საფეხურიდან მოეხვია ბიჭს. ლოყაზე ხმაურით აკოცა და მერე პარკებით დახუნძლულ უტას მიეჭრა-რა მომიტანე უუტ?
-ოჰ ოჰ როგორ ხასიათზე ვართოოო...რა ვიცი რაც მომხვდა თვალში ყველაფერი წამოვიღე- ბიჭმაც აკოცა და მერე სამზარეულოსკენ წავიდა- ლიზიკოო ძმურად გვაჭამე რა რამე...კატასტროფულად დაღლილები ვართ. სოფელში ჩვენც მოვდივართ ხვალ და დავიბრიდები თუ არ დავისვენე
-ცოლები გჭირდებათ სასწრაფოდ თორემ მე სამ დამშეულს ნამდვილად ვერ გაგიძლებთ დიდხანს... მთელი ქვაბი წვნიანი შეჭამეთ ბოლოს დევები ხართ თუ კაცები
-მოგეხმარებით გინდა?
-ბოლოს რომ მომეხმარე თითი წაიჭერი და გული გამიხეთქე ... დაჯექით მანდ და მელაპარაკეთ- სამზარეულოში შევიდა თმა შეიკრა, წინსაფარი მოირგო და პროდუქტებს გადახედა. მერე მომზადება დაიწყო ორივე ისე იყურებოდა თითქოს ეშინოდათ რაღაცის, ლიზა ვითომ ვერაფერს ხვდებოდა . პატარა ჟორდანიაზე უყვებოდა, ფოტოები აჩვენა ბიჭებს და საუბარში რომ ჩართო ორივე მერე დანით ხელში დადგა მათ უკან
-აბა ახლა მომიყევით რა სჭირს თქვენს ძმაკაცს, საქმე მიდის ცუდად ? მაშინ ზაფხულს სოფელში რა უნდა ... არ მითხრათ რომ რაღაცას აგვარებს თორემ იმ მდუღარს ფეხებსშორის ჩაგასხავთ ორივეს
-რა უნდა სჭირდეს ლიზა?
-გული ამიჩუყდა ახლა ვიტირებ ...ნახე ჩვენი გოგო როგორ გარდაისახა რამდენიმე თვეში ნამდვილ რძლად? ეჭვიანობს, ნევრიულობს და გული უსკდება ნახეე ბიჭოო- რეზიმ დაიწყოო მსახიობობა- ღმერთო მაღალო შენი ხელი რომ ურევია თორემ ამ გულქვას რა შეცვლიდა ასე...ვახშამსაც გვიმზადებს დაჟე ამ უქალოდ დარჩენილ ორ დამშეულს - ხელები მაღლა აღაპყრო მერე ლიზას თითები დაუკოცნა და დანა გამოართვა- ეს დადე ხელი არ გაგეჭრას პატარავ
-რევაზ ხომ იცი რომ მაინც გავარკვევ სიმართლეს და მერე იმასთან ერთად თქვენც გაგებინებთ პასუხს...ჩემო პატალავ - თავზე გადაუსვა ხელი და გაუღიმა
-დაიწვა ქვაბი... - უტა წამოვარდა ,კოვზი აიღო და მოურია -მოკლედ ლიზიკო რაღაც გეჩვენება
-ან ჩხუბი მოგენატრა და მიზეზს ეძებ ან არ ვიცი... ბოლოს რომ გნახე მარწყვის მერე ყველს და პურს ჭამდი ტყემალთან ერთად - რეზიმ წარბები აათამაშა და ლიზიოს მუცლისკენ დაიხარა- ნეტავ აქ პატალა ნაკანი ხომ არ იზრდებაოო ? - თითი ისე მიუკაკუნა თითქოს იქ რომ ყოფილიყო გამოეხმაურებოდა
-მე ყოველთვის უცნაური გემოვნება მქონა და ნუ იგონებთ ახლა რაღაცებს
-ოთხი წელია ნათლულს ველოდები და მოჩვენებები რომ დამეწყოს გასაკვირი იქნება?
-30 წლის ხდები მალე , მოხუცი ხარ უკვე და 50 წლის საყვარლები გყავს , პრინციპში კი უნდა ფიქრობდე ნათლულზე აბა შენ ბავშვს რომელი გაგიჩენს
-ჯერ ეს ერთი 50 წლის არა 43 წლის, მერე მეორეც მაგარი ქალია და შენ წარმოდგენაც არ გაქვს როგორი მაგარია , ფანტაზიაც არ გეყოფათ თქვენ, ძლივს ქალიშილობადაკარგულ ქალებს ...მერე მეორეც ბავშვები და ეს ოჯახური თემები საერთოდ არ მაინტერესებს - მობილური განათდდა და წამსვე დაავლო ხელი. ოთახიდან გავიდა , უფრო სწორად გაიქცა
-რამდენ ხანს უნდა მოვურიო ამას ...დავიწვი
-ესენი ჩაყარე ახლა ... მე ლალის უნდა დავურეკო. ახლა გამახსენდა - უცებ აიღო მობილური და გავიდა.
რეზი ერთ-ერთ საძინებელში იყო შესული და ოთახში ნერვიულად ლაპარაკობდა
-დაგვბრიდავს მალე ორივეს...მე კი ვცდილობ ,მაგრამ ალქაჯია არ იცი? ვიცი ხო...არა . ეგ როგორაა , მოვიდე ? აბა მანდ რჩები ? შენ შ.გ ხო არ გაქ ...ნუ ღრიალებ მანდედან რომ გაიგებს გაგატყავებს და მერე კი დაიწყებ კნავილს . ვნახავ აბა რას ვიზამ...მე კი ვნახავ შე საცოდაო შენ რას იზამ თორე. იმედია ბავშის გაკეთება მოასწარი ან მოასწრებ ... ნუ იგინები . როდის მობრძანდები,მშია და უშენოდ არ მაჭმევს მაგის ამბავი რომ ვიცი
ლიზა ისე დაბრუნდა უკან არაფერი უთქვამს, ვახშამი მოამზადა ანდროც დაბრუნდა და მათთან ერთად დაჯდა. თავადაც მიირთვა , ჩუმად იყო ,მთავარი კერძიდან დესერტზე გადავიდა და შემდეგ წვენს წრუპავდა
-ოქრო ხარ - უტამ ხელზე აკოცა და მერე წამოდგა- წავალთ ჩვენ და ხვალ გნახავთ
-აუ მოიცა რა ...კიდე მინდა
-კუჭი გაქ თუ ცხოველი გყავს შე ჩემა
-დილიდან არ მიჭამია რას მამადლი ტო
-გინდა სახლში გაგატან ,პატარა ქვაბით ...ღამე ჭამე ,იქნები მერე ღიპიანი მელოტი- გადაპარსულ თავზე გადაუსვა ხელი და გაუღიმა
-ცუდი გოგო ხარ...წავედი, აღარ მინდა
-გამებუტე?
-დიახ
ბიჭებს ანდროც გაჰყვა. მალევე დაბრუნდა უკან. ლიზა მაგიდასთან იდგა წვენის ჭიქით ხელში და ანდროს უყურებდა
-სად იყავი?
-საქმეზე...აგალაგებინებ
-ამალაგებინებ რა თქმა უნდა - მაგიდიდან თეფში აიღო და კედელს გაუქანა- ვისთან იყავი-მეთქი
-ამის დედაც ... კინაღამ მომხვდა გოგო
-მიყვირი? - მეორე თეფშიც ესროლა- შენ მე დამიყვირე?
-ასე ხომ? იცი მე შენზე კარგად ვისვრი- თავი დახარა მაგიდიდან ჭიქა აიღო და მის ფეხებთან ისროლა
-მესროლე? - ნამსხვრევებს უყურებდა და კიოდა-გაგანადგურებ ნაკანო!
-გეყოფა
-მითხარი ვინ ჯანდაბასთან დაეთრევი, ვის ხვდები ...ვისთან მიდიხარ ისეთთან მე რომ შენი გატყავება მომინდეს - სკამიც ააყირავა. სამზარეულო რომ არ ეყო მისაღებში გავარდა -ნუ იმალები ,მიპასუხე
-არ ვიმალები ძვირფასო-ერთი ბალიში სახეზე ჰქონდა აფარებული მეორე ესროლა და მოარტყა- ვგიჟდები რომ ეჭვიანობ, მინდები
-ვეჭვიანობ? ანუ ქალს ხვდები ხომ?
-აბა კაცი გეგონა? გულს მტკენ ..მე მხოლოდ შენი საჯდომი მომწონს დავიფიცებ თუ გინდა- გაიცინა და ბალიში ისევ აიფარა მერე ლიზამ ფეხსაცმელი ესროლა . ფეხშიშველი იდგა ორ წუთში და კივილთან ერთად ტიროდა
-შენ მე აღარ გიყვარვარ ! თავი შემაყვარე და ახლა ისევ იმ აუტანელ ქალთან დაეთრევი ხომ? მე ჭკუას მირევ და მერე მასთან გარბიხარ...იმ დღეს რომ შეგხვდა ისე გაკოცა , ისე გიყურებდა. მოვკლავ გეფიცები, ნაწილებად დავჭრი და დავწვავ
-ვინ ქალი , ნატაზე ამბობ?
-მოიცა კიდე გყავს ვინმე? იმ ...იმ ყანჩას გარდა? ხო რა თქმა უნდა აბა ერთი ქალი როგორ დაგაკმაყოფილებდა შენ , ენერგიის უშრეტი წყარო ხარ და მე რომ გაგაგიჟებდი მერე მითუმეტეს
-გოყა ამ სისულელეების ლაპარაკი, შენ მართლა გგონია რომ მე ვიღაცასთან გღალატობ და მერე შენთან მოვდივარ?
-ნუ მიყვირი
-ელიზაბეტ მაგიჟებ უკვე
-მე კი შენი გამუდმებული სიჩუმე მაგიჟებს, სულ ჩუმად ხარ არასდროს მეუბნები არაფერს. არასდროს სანამ ცუდად არ გაგხდის ემოციები იმასაც არ ამბობ რომ რაღაც გაწუხებს ...ახლაც რა იქნება რომ უბრალოდ მითხრა რას აკეთებ , რატომ ვერ ხვდები რომ ისე დამაშტერე ყველაფრის გაგებას და პატიებას შევძლებ , მაგრამ უკვე სისულელეებს ვფიქრობ . ის ქალი კი შენზე გიჟდება , რომ შემოგხედა თვალებით გჭამდა მე კი მაგიჟებს ყველა ვისაც შენ უნდიხარ, ვინც შეგხებია და მეზიზღებიან ყველანი ვისაც შეხებიხარ
-ჯანდაბა , შენებთან ვიყავი ... რესტორნიდან რომ დავბრუნდით იმ ღამით დამირეკა დედაშენმა , ტიროდა და მთხოვდა დამეხმარეო, ლიზას ვერ დავურეკავ გაგიჟდებაო . წავედი, მამაშენს კაზინოში წაუგია, მერე ტოტალიზატორში დაუდია ფული,იქაც წაუგია,მერე ვიღაცისგან ისესხა და სადღაც ითამაშა ისევ წააგო. ის კაცი მოსაკლავად დაეძებს და გაქცეულია. დედაშენს მიუვარდნენ ყველაფერი დაუმსხვრიეს სახლში ... მთელი კვირაა მამაშენს ვეძებ იმ კაცს ფული მივეცი,მაგრამ კიდევ რაღაც დაუშავებია , ვიღაც დაუჭრია და დედაშენთან ვიყავი ,სახლიდან ვერ გადის -უცებ უთხრა ყველაფერი და მერე დაელოდა ლიზას რეაქციას.
-ოხ ეგ ... ახლა თამაში დაიწყო? არაკაცი ... ახლა გავახსენდით ხომ? იმ დღეს რომ ვევედრებოდი აქედან წამიყვანეთთქო და გაქრნენ მაშინ არ ვიყავი მათი შვილი. არაადამიანები ! და შენ კიდე იდიოტი ხარ , ამის გამო ამდენ ხანს მანერვიულე? და საერთოდ იმ არაკაცის გამო პრობლემებს იმატებ? ვიღაც მაგაზე უარესი გინდა გადაიმტერო? რის გამო იმ ნაგვის გამო?
-შენი მშობლები არიან ლიზა და მაშინ რომ არ წავსულიყავი ახლა რომელიმეს პანაშვიდზე მოგიწევდა ყოფნა
-ისინი მკვდრები არიან ჩემთვის ! გამყიდეს , მიმაგდეს და უკან არც მოუხედავთ ... და მე არ ვარ საყვარელი თბილი ლიზიკო რომელიც რაღაცებს ივიწყებს. ლალიც კი რომელიც ვერ მიტანდა უკეთესად მექცეოდა ცუდად რომ ვიყავი ვიდრე ისინი
-დამსახურებისამებრ გიყვარდებიან ადამიანები ელიზაბეტ? მე რომ ასე არ მიყვარდე ალბათ ოდნავადაც ვერ მოგიახლოვდებოდი
-ადამიანებს შეცვლა არ შეუძლიათ , ისეთები კვდებიან როგორებიც იბადებიან . ზოგს უბრალოდ ორი სახე აქვს, ორი ადამიანი ცოცხლობს მასში და შეუძლია იყოს მოწყალეც და დაუნდობელიც . მე შუალედური მდგომარეობა არ მაქვს და შენ ხარ ერთადერთი გამონაკლისი ჩემს ცხოვრებაში . ისინი კი ერთი სახით დაიბადნენ, მხოლოდ საკუთარი თავი უყვართ, ადარდებთ . ნებისმიერ რამეს დათმობენ და გააკეთებენ თუ საფრთხე დაემუქრებათ. შენც გაგყიდის , მიუხედავად იმისა რომ მის დასაცავად ყველაფერს გააკეთებ მაინც ჩაგარტყამს ზურგში თუ დასჭირდება. შენ მათ არ იცნობ, შენ გგონია რომ ყველა ჟორდანიებს ჰგავს უშვებენ შეცდომებს, შემდეგ აღიარებენ, თუ საჭიროა უკან იხევენ, გადაუვლიან და შემდეგ ფეხზე დადგომაში დაეხმარებიან...
-რაც არ უნდა თქვა მე ზუსტად ვიცი რომ გულის სიღრმეში ახლაც ღელავ მათზე და არ გინდა რომ რამე შეემთხვათ . მოდი უბრალოდ ეჭვიანობას მორჩი და ჩათვალე რომ ვიღაც სრულიად უცხო ადამიანების პრობლემას ვაგვარებ
-არ მომეკარო
-ლიზა
-შენ მე დამსახურების გამო არ შემიყვარდი , სენ ჩემს ტვინს არ შეყვარებიხარ და მეგონა ეს იცოდი ,თურმე კიდევ დარჩა ჩვენს შორის გაურკვეველი და დაუნახავი გრძNობები
არეული ოთახი გადაკვეთა და დერეფანში გავიდა, შემდეგ კიბეს აუყვა და შუა ნაწილში შეჩერდა
-მე არ ვეჭვიანობ. მეშინია რომ ერთ დღეს ჩემს ცხოვრებაში დაიწყება ჯოჯოხეთი, უშენობა
……………
ყველა ელოდა უმცროსი ჟორდანიას გამოჩენას.
თარაში პირველი გადავიდა , ანას კარი გაუღო ბავშვი კალათით აიყვანა და ქალბატონ ჟორდანიას დაეხმარა
-კეთილი იყო ქალბატონო თინა შენი მობრძანება ჟორდანიების ციხესიმაგრეში- იღიმოდა და ისე ელაპარაკებოდა ბავშვს
-თარაშ
-ანიკო,იცოდეს ბავშვმა ყველაფერი რომ მერე გაუგებრობა არ მოხდეს - მისკენ დაიხარა და ტუჩებზე შეეხო
სუფრა მისაღებში ჰქონდათ გაშლილი , ჟორდანიები სრული შემადგენლობით და მეგობრები.
დიდი ხნის შემდეგ ისევ ახალი სიცოცხლე შევიდა ჟორდანიების სახლსი, ისევ უზომო ბედნიერება ტრიალებდა ირგვლივ რომელსაც ყველა იზიარებდა. ჟორდანიების სახლი ახალი წევრის ცხოვრების ისტორიის ჩაწერას იწყებდა იმ წამებიდან ...
ბიჭები სვამდნენ, ბატონი სანდრო მღეროდა , კოსტანტინემაც კი გაიხსენა ბავშვობა . სიცილის ხმა ისმოდა ყველა ოთახში და ალკოჰოლით მთვრალებს ბედნიერების სინდრომიც ემატებოდა.
ანდრო და თარაში ეზოში ეწეოდნენ და ფანჯრიდან უყურებდნენ სუფრასთან მსხდომებს. მიშო „მღეროდა“ და ლიკუნა ჰყვებოდა .
-გაიგო და იმიტომ გკლავს მზერით ხომ?
-ხო
-იჩხუბეთ?
-სამზარეულო ტავზე დამალეწა, მიზანი გამოუსწორდა სხვათაშორის
-ოთხწლიანი ვარჯიში ცოტა არ არის... მეშინია თქვენი იმ ოთახში დარჩენა არ მოგკლას ამაღამ
-ძალიან ერთობი ხომ?
-საოცრად - ხმამაღლა გაიცინა და სავარძელში ჩაჯდა - რას აპირებ?
-შემირიგდება
-სად შეგვიძლია , ლიზას მართვის წერტილი უპოვნე ? - იღიმოდა ისევ და თან ფაჯარაში იყურებოდა. გოგონებთან მჯდომ ანას უყურებდა , ისე იღიმოდა გული უთბებოდა . მერე დაინახა როგორ მივიდა ლიზა ლალისთან , ჩუმად რაღაც უთხრა ანაც მათ უყურებდა .შემდეგ ლალი როიალთან მივიდა, დაჯდა თვალები დახუჭა და დაკვრა დაიწყო. თარაში ინსტიქტურად ადგა, ანდრო სუნთქვაშეკრული მიჰყვებოდა მუსიკის ხმას . შემდეგ მისაღებში აღმოჩნდა და გაჩერდა . ამირანი იყო ყველაზე ახლოს და როგორც კი დაასრულა მაშინვე მოხვია აკანკალებული,დანაოჭებული ხელები თავზე აკოცა
შემდეგ ხმა გაისმა „ ახალ სიცოცხლეს , ცხოვრების დაწყებას გაუმარჯოს „
და მაინც არ არსებობს არაფერი სრულყოფილი ყველა ადამიანს აქვს ცხოვრებაში ბედნიერი მომენტები , ნებისმიერ დროს შეუძლია თავიდან დაიწყოს ცხოვრება, ბოლოს მაინც გაწყვიტოს მარწუხები და დაცემული წამოდგეს, ნელა დაიწყოს სვლა , შემდეგ მყარად დადგეს, თავი მაღლა ასწიოს და მზის სხივებს მზერა გაუსწოროს. გზა განაგრძოს ღიმილით და მაინც ჭრილობებით რომლებიც არ გაქრებიან , რომლებიც სხეულის ნაწილად იქცევა ერთ დღეს .
შუაღამე იყო , ყველანი თავიანთ ოთახებში განმარტოვდნენ. თარაში თვალებაბრჭყვიალებული უყურებდა ანიკოს და პატარა ჟორდანიას რომელსაც მშვიდად ეძინა ანიკოს მკლავებში . ისე დაჯდა რომ ანა მთლიანად დაფარა, თავი მის ყელში ჩამალა და ისე უყურებდა ბავშვს
-რომ ვუყურებ გული მიჩქარება , სულ ასე იქნება ნეტავ?- ტუჩები კანზე შეახო და თან ჩურჩული დაიწყო
-მე ხელის გაშვება არ მინდა, რომ იჭერენ მინდა გამოვართვა და სადღაც გამოვიკეტო მასთან ერთად. მგონი თავის შეკავება მიჭირს, ეგოისტი ვხდები თარაშ
-ნელ-ნელა დავმშვიდდებით და ვისწავლით როგორ გავუყოთ სხვებს ჩვენი თინა. ჯერ ნათესავებს და მერე ვიღაც გამო>ირებულს
-თარააშ - წამოდგა, ბავშვი საწოლში ჩააწვინა და შემდეგ საწოლში დაბრუნდა
-მიყვარხარ იცი? - მკლავებში მოიქცია და ტუჩებზე ნაზად შეეხო- და ეს სიტყვა საერთოდ არ მყოფნის , იმდენად არ მყოფნის რომ რაღაც ახალი სიტყვა მინდა მოვიგონო მარტო ჩემთვის და შენთვის
-ამ გრძNობას სახელი არ სჭირდება , მას ვქმნით თარაშ... მე და შენ !
.............
ფანჯრის რაფაზე იჯდა ნახევრად შიშველი და სიგარეტს ეწეოდა, ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას უყურებდა. ოთახი მთვარის შუქით იყო განათებული , ანდროს ოთახი ისევ იმ სურნელს ატარებდა რომელიც წლების წინ ჰქონდა. პირველად რჩებოდა იმ საძინებელში და ანდრო არ ჩანდა, ლიზამ კი იცოდა რომ განგებ იგვიანებდა და მისი სიჯიუტე აგიჟებდა. ახალ ანდროს ეცნობოდა ყოველ დღე და ყოველ დღე სულ უფრო და უფრო მეტად აგიჟებდა .
შემდეგ კარი გააიღო, მშვიდად შევიდა . ფეხსაცმელი გაიხადა , შემდეგ პერანგიც მოიშორა და შარვალიც მის გზას გაატანა. ნასვამი იყო და ემოციებისგან გადაღლილი . შორტი ჩაიცვა და მაისურიც იპოვნა ჩანთაში ჩატენილ ნივთებს შორის
-ელიზაბეტ , რა გიყო?
-მე ? - თვალები გაუფართოვდა, ფანჯრიდან შემოსული გრილი ჰაერი თმებს ურევდა, კანი დახორკლილი ჰქონდა
-ჯერ სვანეთში ამოხვედი , მითხარი რომ ყველაფერი გაარკვიე და ჩემთან ერთად მთაში ცხოვრება გინდოდა. შემდეგ თარაშთან მიხვედი და უთხარი რომ თვითონ იყო დამნაშავე ჩემთან და წახვიდოდი თუ საჭირო გახდებოდა, თურმე ჩემი ცხოვრებიდან გაქრობას აპირებდი და გეგონა რომ მე ოჯახს დავბრუნდებოდი , გავბედნიერდებოდი, დავმშვიდდებოდი უშენოდ ... მერე , საბოლოოდ დამიმონე და ახლა მიყურებ ამ შენი მზერით ,რომლითაც მეუბნები რომ ჩემი მოკვლა გინდა ...ვხედავ როგორ ჟღრტულებ ჟორდანიების ქალებთან და ისევ ეს შენი სიცილი . ლალიმ დაუკრა , სხვისთის დაუკრა და არა მხოლოდ ჩემთვის ,ჩემთან ერთად . იქ იჯდა ისევ წლების შემდეგ და მათთის უკრავდა, ჩემთისაც , შენთვისაც, საკუთარი თავისთვის - თითებს ანას თმაში დაატარებდა, მერე მხრებზე გადავიდა, ყელზე , მკერდზე ,ფეხებზე ეხებოდა მინაზე ზურგით აკრულ ლიზას ტვინს ურევდა. არეული იყო , ამღვრეული , მთვრალი მზერით -რა გიყო ლიზ? გგონია რომ უფლებას მოგცემ რამდენიმე საათით მაინც გამიბრაზდე? შანსი არ არის,ლიზ - მის ტუჩებთან ჩურჩულებდა და შემდეგ შეეხო სიგარეტის კვამლით გაჟღენთილ რბილ ბაგეებს ,რომლებსაც ჰქონდათ რაღაც არამიწიერი გემო ...„ანგელოზი ეშმაკის რქებით“ რქებით რომელიც ვერა და ვერ მოაშორა ანდრომ , პრინციპში უყვარდა კიდეც ზუსტად ასეთი ლიზა ზოგჯერ ეშმაკი ,ზოგჯერ ანგელოზი...
...........
ივლისის ბოლო დღეები იყო . ანა და ლიზა ქალაქში იყვნენ საშოპინგოდ. ერთი დღე გაათავისუფლეს რძლები ჟორდანიებმა . დამღლელი გამოდგა შოპინგი სავაჭრო ცენტრში, ბევრი რამ ჰქონდათ შესაძენი და თავიდან კი ერთობოდნენ , ლიზა განსაკუთრებით და ანაც აიყოლია ,მაგრამ შემდეგ ნაკანმა წონასწორობა დაკარგა
-ანაა ერთი წუთით, დავსხდეთ რა - თავისი ყუთებით ჰოლში მდგომ სავარძელში ჩაეშვა და გაფითრებულ სახეზე ხელები აიფარა
-წყალი გამომართვი, რა გჭირს ...ასე უცებ დაიღალე ? - თითებიც დაისველა და სახეზე ჩამოუსვა- შემომხედე , ნუ მაშინებ თორემ საღ-სალამათს თუ ვერ დაგაბრუნებ ანდრო მომკლავს და ისევ გადაემტერებიან ჟორდანიები - იღიმოდა და თან მის გამოფხიზლებას ცდილობდა
-ტრიალებს ...
-მეც?
-შენც
-კარგიი , თვალები დახუჭე და აქ იჯექი- უცებ გახსნა ჩანთა და ლევანისთვის ნაყიდ ვისკის ბოთლს თავი მოაშორა,ცხვირთან მიუტანა და ცოტა ხანს უყურებდა გაბრუებულს. შემდეგ მისი პარკებიც აკრიფა და ხელი გაუწოდა- დამეყრდენი მივდივართ
-კარგად ვარ...
-ვიცი კარგად რომ ხარ, წავედით
მანქანაში ჩასვა და თავად საჭესთან მოთავსდდა. ლიზას მართვის სტილი არაფერი იყო მის სიჩქარესთან შედარებით , საავადმყოფოსთან რომ გააჩერა ნაკანმა წარბები მაღლა აზიდა
-სერიოზულად?
-სრულიად!
ერთი საათის შემდეგ ორივე ყურებამდე გაღიმებული იყო , არცერთი იღებდა ხმას მხოლოდ ექიმი ლაპარაკობდა და გულისცემის ხმა ისმოდა, პატარა ნაკანის გულის ხმა რომელმაც ლიზას „ეშმაკის რქები“ იმ წამსვე გაქრნენ .
მიდიოდა , მიაბიჯებდა მაგრამ ეგონა რომ დაფრინავდა . ვერავის და ვერაფერს ამჩნევდა, მუცელზე ჰქონდა ხელები მოხვეული და მიფარფატებდა
-ტირილი მინდა, ნორმალურია?
-სრულიად...მეც მინდა. რომ დავჯდებით მანქანაში ვიტიროთ
-ანდრო ... ჩემი ნაკანი , როგორ ვუთხრა. შენ როგორ უთხარი?
-სუფრასთან ისხდნენ ,ყველანი მივედი და ვუთხარი „გილოცავთ , ფეხმძიმედ ვარ“- სერიოზული გამომეტყველებით უთხრა და მერე ორივეს სიცილი აუტყდა
-მერე?
-თარაში „ნოკაუტში“ ჩავარდა და კარგახანს ვერ გამოვიდა
-წამლები ვიყიდოთ
-არ გინდაო ექიმმა და ...
-ანდროსთვის, გული რომ გაუსკდეს იქვე რომ დავეხმაროთ და ბავშვი უმამოდ არ დამრჩეს. პირდაპირ ვერ ვეტყვი, გონებას დაკარგავს
მთელი გზა აფორიაქებული იყო, ანა უბრალოდ იცინოდა მის ფორიაქზე და ისეთი შეგრძNება ჰქონდა რომ თავიდან უნდა გაევლო ყველაფერი.
ეზოში რომ შევიდნენ ბიჭები ცხენებზე ისხდნენ და სადღაც მიდიოდნენ. ლიზა ფანჯრიდან უყურებდა და არ იძვროდა
-ძალიან გარყვნილი ვარ ახლა მხოლოდ ანდროს გაშიშვლება რომ მომინდა და ყველაფერი დამავიწყდა?
-გგონია მაკვირვებ? გადადი...მე გადმოვიტან ყველაფერს
სახლში შევიდნენ , ყველა სადღაც იყო გასული. საძინებელში ავიდა , ანდროც მალევე მიჰყვა. ხელი მოხვია და ჰაერში ასწია. კოცნიდა და საწოლისკენ მიდიოდა
-არ მეგონა ასე ადრე თუ მოხვიდოდით, ანამ ვერ გაგიძლო ხომ?
-ანდროო
-ჩშშ- კაბის ქამარი გაუხსნა და ნახევრად გაშიშვლებული ჰყავდა უცებ მარტო რომ დარჩა და ლამის საწოლიდან გადავარდა ისე გამოეცალა ხელიდან ლიზა
-მე ...ისა მე ის მე დავიღალე. ხო ძალიან დავიღალე, მგონია რომ ვიწვი და უნდა ვიბანაო . ახლავე , საღამოს ...ღამე ,მერე იყოს - კაბა შეიკრა და უცებ გავიდა ოთახიდან.
რატომ იფიქრა რომ ანდრო არ გაჰყვებოდა ვერ გეტყვით, ორი ნაბიჯი არ ჰქონდა გადადგმული ნაკანი რომ გაჰყვა და წინ გადაეღობა
-რა ხდება ელიზაბეტ?
-რა ხდება ანდრო?
-ელიზაბეტ
-ანდრო
-ლიზა
-მშია უსაშინლესად...ლალი სად არის?
-ბარგს ალაგებს ...ხვალ თბილისში მიდის საქმე აქვს. ლიზა
-ლიზიკოო ჩამოდი რა დახმარება მჭირდება- ანამ უშველა და ისიც წამსვე გაიქცა , მერე უცებ შეეშინდა არ დავგორდე კიბეზეო და დაამუხრუჭა. ანასთან ერთად სამზარეულში შევიდა, წამსვე მაცივრიდან ნაყინი გამოიღო და კოვზით ჭამას შეუდგა- ცუდად ვარ, მცხელა, ვიწვი
-ვხედავ რომ იწვი
-გეყოფა , ნუ დამცინი ...თინა სად არის?
-ნონასთანაა
-ვახშმად რა გვექნება ვიცით?- უცებ ტუჩები გაილოკა და იმ წამს ვახშმის გარდა ნამდვილად არაფერი ადარდებდა
აი ვახშამი რომ მოამზადეს და ყველანი ერთად შეიკრიბნენ ლიზა საძინებელში იყო. ანდრო საწოლზე დასვა და მის წინ დადიოდა
-ელიზაბეტ
-რაღაც უნდა გითხრა ...ოოღონდ არ წმაოდგე. იჯექი და ეცადე მშვიდად იყო
-იქნებ გაჩერდე თავბრუმეხვევა
-შენ არ იცი ე როგორ მეხვევა, კიდევ გული მერევა ხოლმე, კიდევ ახლა ალუჩა მინდა და ხურმაც...ხურმა მინდა საშნლად კი ვიცი რომ ამ დროს არ იქნება,მაგრამ ისე მინდა რომ ჟრუანტელი მივლის კიდევ მე ჩემი ნაკანი მყავს, ჩემი და შენი ნაკანი -წამში უთხრა ისე რომ არც ჩაუსუნთქავს შემდეგ გაჩერდა, თვალები დახუჭა და ღრმად ჩაისუნთქა .
რამდენიმე წამი ეგონა რომ სიცარიელეში იყო, ყველაფერი გაქრა ირგვლივ და მერე ანდრო იგრძნო. ანდრო ეხვეოდა, კოცნიდა და ხმას ვერ იღებდა. უყურებდა მის ამღვრეულ,შეშლილ თვალებს . მერე ყვირილი დაიწყო, ტიროდა, იცინოდა, ყვიროდა მამა ვხდებიო და სრულიად შეიშალა.
ის ანდრო რომელსაც იმ საღამოს უყურებდა ნამდვილად არ იყო ჩვეულებრივი ანდრო ნაკანი.
შემდეგ ლიზამ მიხვდა რას გულისხმობდა ანა როდესაც თქვა რომ ჟორდანიებისთვის გზა პატარძლობიდან დედოფლობამდე ფეხმძმობაზე გადის. ემოციების მრავალფერი ფეიერვერკი იყო და უბრალოდ მოდუნებაც ვერ მოახერხა .
-მამა ვხდები
-მამა ხდები
-ხო რეალობაა?
-გიჩქმიტო?
-თარაშ
-ნეტა ბიჭი იყოს
-გოგო იქნება, მე გოგო მინდა
-გველოდე ისევ ჩვენ , ბიჭი მინდა ტო არ შემიძლია ამდენი გოგო
-შენ შენ შექმნილებზე იფიქრე ... ლალი ასეთი ბედნიერი ბოლოს როდის იყო გახსოვს? მე ვერ ვიხსენებ
-ლიზა ისევ რომ დაუბრუნდა ტახტს ხვდები?
-ლიზა? ლიზა კი არა ჩემი გოგო ან ბიჭი...ჩემი ბავშვი
-ჩემი ბავშვი მგონი იღვიძებს- თინა მკერდზე ჰყავდა მიწვენილი ,ზურგზე ეფერებოდა რომ გამოფხიზლდა და ფეხზე წამოდგა. თავზე კოცნიდა და დადიოდა - ჩშშ, ჟორდანიების ქალები ნაკანის ქალს ეხვევიან თავს, ჩვენთვის არ სცალიათ მა დაგვტოვეს როგორც იქნა მამა-შვილი - ცხვირის წვერი ყელზე გაუსვა და გაიღიმა- ამაზე მაგარი არაფერი არსებობს , ხო მა შენზე მაგარი ვაფშე არაფერია მა- ჩუმად ელაპარაკებოდა და ნელა კოცნიდა . ისიც კრუტუნებდა და ნელ-ნელა ისევ ეშვებოდა სიზმრების სამყაროში.
..........
სახლში მარტო იყო, საქმეები დაუგროვდა და გვიან დაასრულა მუშაობა. მაგიდასთან იჯდა , მარტო ვახშმობდა , წითელ ღვინოს აგემოვნებდა და ნახევრად ჩაბნელებული ოთახიდან განათებულ ბაღს უყურებდა.
ვერ გაიგო როგორ გააღო სახლის კარი, როგორ გაიარა მონატრებული დერეფანი , როგორ შევიდა მისაღებში და ჩაისუნთქა საყვარელი ქალის სურნელით გაჟღენთილი ჰაერი.
ლალი ჟორდანია ისევ ზურგით იჯდა, ჭიქა ტუჩთან ჰქონდა მიტანილი უცნაურად რომ აუჩქარდა გული და მერე გაჩერდა. უახლოვდებოდა , იცოდა მალე მასთან ღმოჩნდებოდა და თავად დაასწრო. ფეხზე წამოდგა და მზერა გაუსწორა მის ღამისფერ თვალებს
-ვახტანგ !
-ქალბატონო ნაკანო - ზემოდან უყურებდა , წლებისგან გაუხუნებელი შეგრძნება ჰქონდა . ხელები ეწვოდა ისე უნდოდა შეხებოდა ,სულ ერთი წამით მაინც
-დაბრუნდი?
-ჩემი ანდრო მამა გახდება, უნდა დავბრუნებულიყავი
-იმედია კეთილი იქნება შენი დაბრუნება...გილოცავ, მალე ბაბუა გახდები - მტევანი მხარზე დაადო და ლოყაზე წამით შეახო ტუჩები . შემდეგ წავიდა, კიბე აიარა ისე რომ უკან არ მიუხედავს ის კი იდგა და თვალის დაუხამხამებლად უყურებდა სანამ არ გაქრა ქალის სილუეტი . მისი სურნელი ისევ იქ იყო, ისევ სუნთქავდა და გონება ნელ-ნელა ებინდებოდა. არაფერია დედამიწაზე საყვარელი ქალის სურნელზე მეტად მათრობელა
..........
წლების შემდეგ ისევ გამოჩნდა ნაკანი ჟორდანიების ეზოში და ყველა გააკვირვა. ამჯერად სრულიად მარტო იყო, თმაშევერცხლილი , მაღალი, შავთვალება კაცი რომელიც წლებს შეეცვალა ,მაგრამ მაინც ისევ ისე მიაბიჯებდა როგორც ყოველთვის .
ანდრომ რომ დაინახა ლალის გახედა , არაფერი ჰქონდა ნათქვამი და გაუკვირდა. ზუსტად იცოდა ვახო პირველად ლალის ნახავდა .
უსიტყვოდ დაიძრა მისკენ , მოეხვია . ვახომ ბეჭზე მსუბუქად დაჰკრა ხელი და თავზე აკოცა,ჩვევად ჰქონდა და ვერასდროს გადაეჩვეოდა
-გილოცავ
-მადლობა , გამაკვირვე
-ვიცი, მაპატიე უბრალოდ თავს ვერ მოვერიე . ლიზას ვნახავ და წავალ , მაგრამ სამუდამოდ დავბრუნდი
-ვახოო , ჩემმა ნაკანმა საოცრებების მოხდენა დაიწყო? - ლიზა თავად მივიდა და ვახოს გაუღიმა - როგორ მოგხდენია ჭაღარა ვახტანგ
-ელიზაბეტ, ძვირფასო შენ კი უმშვენიერესი ხარ პატარა ნაკანით მკერდის ქვეშ- თბილად გაუღიმა და ხელზე აკოცა - ყოველთვის ვიცოდი რომ ჟორდანიებს მაინც დაიმორჩილებდი- ჩუმად უთხრა
-დაბრუნდი თუ დროებით ხარ
-დავბრუნდი !

ზოგჯერ წასვლაა საჭირო იმისთვის რომ დაბრუნება შეძლო. დაშორებაა საჭირო იმისთვის,რომ თავიდან დაწყება შესძლო. უკან დახევაა საჭირო შანსი რომ მიიღო და უბრალოდ მარტოობა საჭირო საკუთარი თავი რომ აღმოაჩინო და ეს არასდროსაა გვიანი...
ჟორდანიებმა ის რამდენიმე საათი ისე მიიღეს ყოფილი სიძე როგორც უბრალო სტუმარი, სტუმარი წარსულიდან ,რომელსაც არავინ ელოდა ერთის გარდა. ის ერთი კი ჩუმად იყო , ისევ ისე უყურებდა საკუთარ შთამომავლებს და გონებაში იმ მომავალს ხედავდა რომელიც ბუნდოვანი იყო, რთული ,მაგრამ მაინც მისთვის ნათელი.
..............
შემდეგ იყო მოვლენა რომელიც ჟორდანიების სასახლის კედლებისგან შორს განვითარდა, განავითარა ორმა დამოუკიდებელმა პერსონამ . ამბავი რომელმაც ანა ახალი ფერის სხივით გააფერადა.
შეკრებილ მეგობრებს მართამ საუბარი შეაწყვეტინა და დაიწყო ახალი თავი მათ ცხოვრებაში
-გიორგიმ დაქორწინება შემომთავაზა , დავთანხმდი . ხელს მოვაწერთ თვის ბოლოს
ერთი წინადადება თქვა და ქაოსი გამოიწვია სამეგობროში.
ანა გიორგის წინ აღმოჩნდა. ჩუმად უყურებდა და ისიც მზერას არ აშორებდა
-რა არის ტო , რძალს იწუნებ?
-დარწმუნებული ხარ?
-რომ მიყვარს თუ რომ ვუყვარვარ
-რომ გაუძლებ ახალ სტატუსს ... ხედავ საკუთარ თავში ქმარს და მამას?
-ჟღალს ვხედავ , ნაოჭიან ჟღალს, თავისი ჭრელი თვალებით და მე მის გვერდით ვარ. წელში მოხრილი, ჯოხით და ბევრი წითური , ჭორფლიანი ბავშვები დარბიან ჩემს წინ მოდიან და მთხოვენ მოვუყვე ისტორია ჩვენი ამბავი
-ჩემი სული ხარ შენ - მოეხვია და მის მკლავებში ჩაიმალა
და მაინც, ცხოვრებაში არსებობენ ადამიანები რომლებიც შენს გულში ადგილს იკავებენ ქმარი, მამა, შვილი, მეგობარი, დედა, მაგრამ ძმა ანასთვის სრულიად სხვა განზომილება იყო სივრცე რომელსაც ვერავინ დაინახავდა იმ კუთხით და ისე როგორც ანა ხედავდა.
...........
ხმაურიანი ქორწილი გამოვიდა.
ბევრი ბიჭებით, გიორგის უხვი სამეგობროთი. ჟღალის მეგობრებით, ჟორდანიებით და წითურით რომელსაც თავზე მინდვრის ყვავილებით დაწნული გვირგვინი ეფარა. ჭრელი თვალები უბრჭყვიალებდა ,გიორგი რომელიც ჯინსითა და ლურჯი პერანგით იდგა ,უყურებდა თავის წითურს და სიყვარულით, ფერადი გრძNობებით.
ანა ჟორდანია უყურებდა ადამიანებს რომლებსაც საკუთარი ფერები ჰქონდათ, ყველას ხედავდა, ყველას თავისი ადგილი ჰქონდა ანას წიგნის ფურცლებზე და თარაში მკლავებში მოქცეული ყავისფერთვალება ჟორდანიათი , ანას წიგნის მთავარი გმირი თარაშ ჟორდანია. მის წინ იყო კიდევ ერთი პატარძალი, რომლის წიგნს სხვა მთავარი გმირი ჰყავს, ბევრი პატარძალი იყო მის ირგვლივ და ყველას ჰყავდა თავისი ცხოვრების მთავარი გმირი...
ლიზა ნაკანი რომელსაც სახლში ელოდა სამი წიგნი, სამ პატარძალზე . ლიზა ნაკანი ლამაზი მუცლით და მომღიმარი სახით, ანდრო ნაკანის გვერდით რომელიც სამყარო იყო მისთვის. ლიზა ნაკანი, ანგელოზი და დემონი ერთად...
კიდევ ერთი გოგონა გახდა პატარძალი, რომელიც ცასთან ახლოს მთის წვერზე იდგა თეთრი კაბით. ზღვარზე ცასა და მიწას შორის. სულ ერთი ნაბიჯიც და უფსკრულისკენ დაეშვებოდა ან უხილავ ტახტზე დაჯდებოდა, ქალღმერთად იქცეოდა . ყველა პატარძალი დგას ამ ზღვარზე და არასდროს იცი როგორ განვითარდება შენი ცხოვრება , ვინ იქნები პატარძლის შემდეგ დედოფალი თუ მონა .