ჩემს წარმოსახვაში ყოველთვის იისფრად ნათდება. მხოლოდ ერთი სილუეტი დგას ხიდზე, დაჰყურებს მღელვარე ზღვის ტალღებს. პერიოდულად იისფერ მზეს შეავლებს თვალს, მერე რიტმულად ისვრის ქვებს: ერთი, ორი, სამი...

ბანალურია, არა? გაგიკვირდებათ, მაგრამ არც მე მიყვარს რეალურ ცხოვრებაში არსებული ბანალური სიტყვები, ბანალური საუბრები, გაცვეთილი ფრაზები მარტოობასა და სიყვარულზე. მე მხოლოდ ჩემს თავთან ვარ ბანალური. არ შემიძლია ვინმეს გავანდო როგორია ცა იისფერი ნათებისას. ბევრს არც უნახავს იისფერი მზე, მხოლოდ ჩემი რომ არის. არასდროს მოვუყვები ვინმეს ჩემს ბანალურ ოცნებებზე. არავინ ნახავს ჩემ გარდა, როგორ ეცემა სილუეტი იისფერი ნათებისას, როგორ ჩაითრევენ ტალღები შორს, ფსკერისკენ.

ჩემს წარმოსახვაში დაცემულს არ დასცინიან. ამ ისტორიას მხოლოდ ერთი პერსონაჟი ჰყავს, ისიც გამუქებული, ნაცრად ქცეული, ვერ უძლებს იისფერი ნათების სიწმინდეს.
მხოლოდ მე, ჩემს თავთან მარტო დარჩენილმა, ვიცი როგორ დავმძიმდი. ვისვრი ქვებს ზღვაში, რომ შევმსუბუქდე, ზურგიდან ტვირთი იქნებ ასე მაინც მომეხსნას... სილუეტი უკანასკნელად შეავლებს თვალს იისფერ ნათებას. ვიცი, რომ ზოგჯერ სწორად არ ვიქცეოდი, ვიცი, რომ ბევრჯერ დავეცი...

არასდროს მიყვარდა ბანალური საუბრები, არც არავის მოვუყვები იისფერ ნათებაზე, ხიდზე მდგარ სილუეტზე. არავის ვეტყვი, რადგან ეგოისტურად მივითვისე ეს ფიქრები.
არ მიყვარს ბანალური ისტორიები, ცუდი დასასრულით. ჩემი ისტორია ბანალურია. აქ დაცემულს არავინ დასცინის, რადგან ერთადერთი პერსონაჟი მყავს, ისიც ეცემა... ჰო, აქ მხოლოდ დაცემულია და იისფერი ნათება. ნეტავ იცოდეთ რა ლამაზია ცა ამ დროს...

დაცემული ჩაიძირება, მაგრამ ისტორიას მაინც მრავალწერტილს დავუწერ ბოლოს. არ მიყვარს დასასრული, მხოლოდ უსასრულობა მიყვარს და ძველი ამბავი, რომელიც რაღაც ახალის დასაწყისია...